- W empik go
Fedra - ebook
Fedra - ebook
Francuski dramaturg Jean-Baptiste Racine jest uznawany za jednego z najwybitniejszych tragików wszech czasów oraz mistrza w przedstawianiu kobiecej psychiki. Tragedia „Fedra”, napisana w roku 1677, jest inspirowana grecką mitologią. Opowiada o nieodwzajemnionej miłości tytułowej bohaterki do jej pasierba Hipolita. Ten jednak kocha się w innej kobiecie, potomkini zwaśnionego z nimi rodu. Fedra przedstawiona jest jako kobieta rozdarta i na wpół oszalała z nieszczęśliwej miłości.
Kategoria: | Klasyka |
Zabezpieczenie: |
Watermark
|
ISBN: | 978-83-8217-598-1 |
Rozmiar pliku: | 2,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
OSOBY
AKT PIERWSZY
SCENA I
SCENA II
SCENA III
SCENA IV
SCENA V
AKT DRUGI
SCENA I
SCENA II
SCENA III
SCENA IV
SCENA V
SCENA VI
AKT TRZECI
SCENA I
SCENA II
SCENA III
SCENA IV
SCENA V
SCENA VI
AKT CZWARTY
SCENA I
SCENA II
SCENA III
SCENA IV
SCENA V
SCENA VI
AKT PIĄTY
SCENA I
SCENA II
SCENA III
SCENA IV
SCENA V
SCENA VI
SCENA VIISCENA I
Hipolit, Teramenes
HIPOLIT
Tak; zamiar mój powzięty, drogi Teramenie;
Jadę; dłużej nie gościć mi w lubej Trezenie;
W tej śmiertelnej obawie, jaka mną porusza.
Hańbiącej bezczynności nie ścierpi ma dusza.
Od pół roku rodzica z mych oczu straciwszy,
O los jego niepokój muszę czuć najżywszy,
Nieświadom ni gdzie bawi, ni jakie koleje...
TERAMENES
Gdzież jeszcze, panie, znaleźć go żywisz nadzieję?
Już, aby uspokoić twych obaw zawiązki,
Zbiegłem dwa morza, które Korynt dzieli wąski;
Pytałem o Tezeja ludów, co są blisko
Acheronu, gdy w piekłach gubi swe łożysko;
Zbiegłem próżno Elidę, Tenarę, by potem
Dotrzeć do mórz, rozgłośnych Ikarowym lotem.
Jakimż nowym wysiłkiem, w jakiej szczęsnej ziemi,
Mniemasz, iż zdołasz zgonić go kroki chyżemi?
Kto wie, panie, król, rodzic twój wielki, azali
Pragnie, abyśmy jego ukrycie poznali?
Może, gdy my tu drżymy wraz o jego głowę,
On, spokojny, miłostki kryjąc jakieś nowe,
Przy boku lubej, która, bądź wcześniej, bądź później...
HIPOLIT
Wstrzymaj się i Tezeja imieniu nie bluźnij.
Wszak on, z bujnej młodości pokus uleczony,
Dziś przeciw tym zaporom nie jest bez obrony;
I Fedra, w trwałych uczuć okuwszy go pęta,
Od dawna już rywalki szczęsnej nie pamięta.
Słowem, mą powinnością jest spieszyć w tę drogę.
Rzucając miejsca, w których dłużej żyć nie mogę.
TERAMENES
I odkądże to, panie, przykrym ci się stało
Lube miejsce, gdzie młodość swą spędziłeś całą,
I w którym przekładałeś spokojne wywczasy
Ponad świetności Aten, nad dworskie hałasy?
I czemuż ci ta ziemia dzisiaj tak niemiłą?
HIPOLIT
Te czasy już przepadły. Wszystko się zmieniło,
Odkąd na te wybrzeża bogi nam zesłały
Potomkinię Minosa oraz Pazifay.
TERAMENES
Rozumiem: znam niedolę, co serce ci toczy:
Fedry drażni cię bliskość a rani twe oczy.
Ta złowroga macocha zaledwo was, panie,
Ujrzała, wnet twym losem stało się wygnanie.
Lecz nienawiść jej dawna ku twojej osobie
Wygasła albo znacznie ostygła w tej dobie.
A zresztą, w czymże dzisiaj zagrażać ci zdoła
Kobieta bliska śmierci, której sama woła?
Dotknięta jakimś bólem, co zjada ją skrycie,
Zmierżona sama sobą i własne klnąc życie,
Czyż knuć jakoweś plany przeciwko wam może?
HIPOLIT
Nie o jej też nienawiść daremną się trwożę.
Kto inny spokojności mej stał się przeszkodą:
Uchodzę, wyznam oto, przed Arycją młodą,
Odroślą krwi nieszczęsnej, od wieka nam wrogiej.
TERAMENES
Co! I ty, panie, wyrok jej niesiesz tak srogi?
Okrutnych Pallantydów siostrzyca ta miła
Czyż kiedykolwiek zbrodnie swych braci dzieliła?
Za cóż nienawiść ścigać ma piękność tak przednią?
HIPOLIT
Gdybym jej nienawidził, nie kryłbym się przed nią.
TERAMENES
Panie, wolnoż mi szukać słowa tej zagadki?
Czyżby to miał już nie być Hipolit, ów rzadki
Bohater, w swej hardości głuchy na rozkazy
Mocy, której Tezeusz uległ tyle razy?
Czyżby Wenus, niezdolna na wzgardę swą patrzeć,
Chciała błędy Tezeja twą słabością zatrzeć,
I, na równi z innymi pojmawszy cię w sidła,
Zmusiła, abyś winne jej palił kadzidła?
Czyliżbyś kochał, panie?
HIPOLIT
To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.