Francuskie love story - ebook

1.

Ta pracownia była dla Leny spełnieniem marzeń. Już na studiach wiedziała, jak będzie wyglądała jej zawodowa przyszłość – niewielki sklep ogrodniczy, a przy nim malutkie studio, w którym będzie mogła tworzyć dla swoich klientów bajkowe ogrody. Kochała rośliny, kwiaty i… lawendę – wszystko, co związane było z florą. Niewątpliwie odziedziczyła tę pasję po swojej chrzestnej, ciotce Emilii, niemniej sama od najmłodszych lat dbała, by odpowiednio ją rozwijać, nie wyobrażała sobie żyć inaczej niż pośród kwiatów. Florystyka stała się dla niej stylem życia, tym bardziej była podekscytowana teraz, w końcu miała zobaczyć lokal, w którym mogłaby stworzyć swoją wymarzoną przyszłość!

Jeszcze przed obroną pracy magisterskiej Lena zaczęła rozglądać się za jakimś przyjemnym miejscem, by otworzyć własny biznes. Wiedziała, że nie może być to nic przesadnie dużego, bo raz, że nie miała na to środków, a dwa – nigdy nie zachwycały jej sieciowe kwiaciarnie. Lubiła miejsca z klimatem.

Najpierw kwiaciarnia, dekoracje roślinne, potem aranżacje wnętrz i ogrodów, wystawy roślinne, snuła plany. Trzymała się myśli, że małymi kroczkami dojdzie do upragnionego celu. W końcu nic nie dzieje się od razu, a ona została nauczona, że ciężką pracą i wytrwałością można osiągnąć wszystko, czego tylko się pragnie.

Dlatego kiedy oddzwoniła do niej właścicielka lokalu w kamienicy niedaleko Rynku Łazarskiego, Lena nie posiadała się z radości! To była naprawdę idealna lokalizacja, a rozkład pomieszczeń oraz otoczenie samej kamienicy miały swój wyjątkowy klimat – okoliczne kawiarnie, sklepiki, bliskość rynku na Łazarzu przywoływały najpiękniejsze poznańskie wspomnienia. Wiedziała, że nie powinna cieszyć się na zapas, że jeszcze wiele może się wydarzyć po drodze, i dopiero jak podpisze umowę, będzie mieć pewność, że coś w ogóle z tego wyjdzie. Ale Lena taka była – zawsze myślała pozytywnie, więc z zaangażowaniem rozpisała szczegółowy biznesplan. Nawet jeśli coś miałoby pójść nie po jej myśli, to i tak zrobiła już krok naprzód, podjęła przecież konkretne działania, by zbliżyć się do określonego wiele lat temu celu.

Nie mogła doczekać się spotkania z właścicielką lokalu. Od rana biegała po swoim niewielkim mieszkaniu, niecierpliwie wyczekując piętnastej. Miała przeczucie, że to właśnie dziś zmieni się jej życie. Na lepsze, rzecz jasna.

Lena nie lubiła się spóźniać, zwykle była sporo przed czasem, zdecydowanie wolała poczekać na kogoś, niżby ktoś miał czekać na nią. Tak już miała i nawet uważała to za swoją zaletę. W jej rozumieniu spóźnialstwo świadczyło o braku szacunku do drugiej osoby. No może w wyjątkowych sytuacjach można było przymknąć na to oko, zwłaszcza jeśli chodziło o spotkania z bliskimi i poważne powody, niemniej w sytuacjach oficjalnych spóźnienia były dla Leny niewybaczalne.

Tym razem przyjechała na miejsce o piętnaście minut za wcześnie. Dzięki temu miała okazję rozejrzeć się trochę po okolicy, choć mocno się pilnowała, by nie odejść zbyt daleko od kamienicy, w której znajdował się, być może już niedługo jej, lokal. Dobrze znała okolice Łazarza, ale teraz przyglądała mu się z nową ciekawością. To miejsce w Poznaniu miało niepow­tarzalną atmosferę. Na pobliskim targowisku można było kupić praktycznie wszystko – od owoców i warzyw po sprzęty użytku domowego. W kamienicy po lewej od lokalu znajdowały się jakieś kancelarie adwokackie, a po drugiej stronie kawiarnia, sklep zielarski, dalej cały rząd lokali usługowych. Czy mogła wymarzyć sobie lepszą lokalizację? Po drodze z przystanku kupowałaby świeże drożdżówki w tej piekarni na Łazarzu, aromaty z kawiarni same kusiłyby kawą do śniadania, a z osobą prowadzącą sklep zielarski mogłaby się w przyszłości dogadać co do sadzonek świeżych ziół! W dodatku miała stąd niedaleko do Palmiarni Poznańskiej i parku Wilsona – jednego z najpiękniejszych w Poznaniu. Wydawało jej się, że to najbardziej pogodne i słoneczne miejsce w całej stolicy Wielkopolski, chyba że to radosny nastrój Leny tak je rozświetlał. Aż chciało się tu pracować! Gdyby jeszcze mogła zajrzeć przez szybę do wnętrza tego lokalu do wynajęcia, byłoby idealnie! Niestety, witryna była zaklejona szarym papierem, najpewniej właśnie po to, by zniechęcić ciekawskich.

Lena odruchowo spojrzała na zegarek. Trzy minuty po czasie. No dobrze, w takim różowym humorze mogła nawet zignorować to kilkuminutowe spóźnienie, ale kiedy kobieta, z którą się umówiła, nie pojawiła się do dziesięć po trzeciej, Lena zaczęła nerwowo dreptać w miejscu.

– Pani Lisiecka? – usłyszała nagle swoje nazwisko za plecami, a gdy się odwróciła, ujrzała zdyszaną, drobną kobietę koło pięćdziesiątki.

– Zgadza się – odparła nieco niepewnie.

– Najmocniej przepraszam za spóźnienie, ale uciekł mi tramwaj, a kolejny miał nagłe zatrzymanie, bo jakaś staruszka zasłabła w tym upale. Marta Biernacka, dzień dobry! – wydusiła z siebie jednym ciągiem, sapiąc przy tym ze zmęczenia, po czym wyciągnęła dłoń w kierunku Leny.

No dobrze, to wystarczające wytłumaczenie, pomyślała Lena, i uśmiechnęła się wybaczająco.

– Rozumiem, nic się nie stało.

– Mam nadzieję, że długo pani nie czeka? Chciałam być wcześniej, żeby w razie czego jeszcze odkurzyć w środku, ale… – Machnęła ręką. – Dobra, nie roztrząsajmy. Proszę się tylko nie przerazić, jeśli w środku będzie brudno. Od zimy nikogo tu nie było. Ja mieszkam na stałe za granicą, nie ma kto tu za bardzo zaglądać pod moją nieobecność. I tak cud, że nikt tego mi jeszcze nie zdewastował. – Kobieta wyciągnęła pęk kluczy i zaczęła szukać w nim tego odpowiedniego.

– Spokojnie, nie przyszłam oglądać, czy jest porządek… – Lena uśmiechnęła się łagodnie. – I tak, w miarę możliwości, będę chciała zaaranżować wnętrze po swojemu.

– Po swojemu? – Właścicielka spojrzała na Lenę uważnie.

– Pod swoją działalność, tylko na tyle, na ile mi pani pozwoli, oczywiście. Proszę się nie martwić.

– A co pani tu właściwie chce otworzyć? – zapytała kobieta, przekręcając klucz w drzwiach. – Przepraszam, miałam w ubiegłym tygodniu kilka telefonów w sprawie wynajmu i trochę się pogubiłam.

– Sklep ogrodniczy, kwiaciarnię i swoją pracownię do projektowania.

– Ach, to pani! Już kojarzę. No, to mam nadzieję, że się pani spodoba! – Właścicielka pchnęła masywne, częściowo przeszklone drzwi i ruchem ręki zaprosiła Lenę do środka.

Do ochów i achów oraz ogólnego zachwytu, jakiego Lena się spodziewała, było zdecydowanie daleko. Co prawda lokal był słoneczny i przestronny, posiadał spore zaplecze, które Lena już zaadaptowała w myślach na swoją pracownię, ale ogólnie pomieszczenia były bardzo zaniedbane. Cóż, mogła się tego spodziewać, skoro miejsce od kilku lat stało puste, bo po poprzednim najemcy właścicielka nie miała czasu, by zająć się wynajmem komuś innemu.

– No, trochę to podupadło… – Przetarła ręką grubą warstwę kurzu z jakiegoś mebla stojącego na środku pomieszczenia.

– A co tu wcześniej było?

– Zakład szewski. Przez lata dzierżawiłam lokal starszemu panu, ale no… niestety, zmarło mu się. Byłam wtedy w Stanach, starałam się o obywatelstwo i nie miałam jak zjechać, by się tym zająć, a na odległość, to wie pani… na różnych ludzi można trafić.

– Przydałby się tu porządny remont… – powiedziała Lena pod nosem, kiedy zajrzała do niewielkiej toalety, która wyglądała tak, jakby nikt nigdy jej nie odnawiał. I zapewne tak właśnie było.

– Myślałam o tym, ale potem stwierdziłam, że dla mnie to bez sensu. Ja za dwa tygodnie wracam do USA, nie zdążyłabym tu nic zrobić, zwłaszcza że na budynku siedzi konserwator i sama pani pewnie wie: pozwolenia, wytyczne… Stwierdziłam, że zostawię tę kwestię nowemu najemcy, bo i tak, jak sama pani powiedziała, będzie pewnie chciał urządzić pod siebie, co najwyżej zwrócę część koniecznych kosztów. – Machnęła ręką. – Albo wezwie się ekipę, która oszacuje koszt podstawowego remontu, a resztę to już zostawię w gestii najemcy. Też nie będę finansować fanaberii i żyrandoli za pięć tysięcy, bo i takie propozycje miałam. – Kobieta uniosła dłonie, wyraźnie dając do zrozumienia, że nie zamierza zbyt wiele inwestować w ten lokal.

– Rozumiem… – Lena pokiwała powoli głową, zastanawiając się, czy aby nie za bardzo nastawiła się na to miejsce.

Musiała przyznać: lokalizacja była idealna. Ale sam lokal wymagał generalnego i kosztownego remontu. Z pracami remontowymi i urządzeniem wnętrza jakoś by sobie poradziła, wiedziała to, no ale koszty, miała duże wątpliwości, czy podoła temu finansowo. Szczególnie że właścicielka zamierzała pójść po linii najmniejszego oporu, a ona potrzebowała zgromadzić sporą sumę na samo rozkręcenie biznesu.

– No i jak, podoba się pani? – zapytała właścicielka, gdy Lena po raz trzeci robiła obchód po pomieszczeniach.

– Podoba, choć martwi mnie ten remont – powiedziała szczerze. – Nie wiem, czy będzie mnie na niego stać.

– No tak jak powiedziałam, ja dołożę, ale do takiego, powiedzmy, deweloperskiego stanu. Odmaluje się, posprząta, podłogę wycyklinuje. Resztę już będzie pani musiała sama pokryć, bo to też nie mój interes.

– Tak, rozumiem… – Lena jeszcze raz rozejrzała się wokół.

Lokal wymagał znacznie więcej niż „odmalowania, posprzątania i wycyklinowania parkietu”, który notabene w kilku miejscach się już rozpadał. Nie mówiąc już o odpadającym tynku i konieczności zrobienia podwieszanego sufitu…

– Dobrze, a jaki byłby czynsz?

– Wie pani, za taki metraż to siedem tysięcy. Plus opłaty licznikowe, wiadomo. – Właścicielka cmoknęła i rozejrzała się dookoła.

Ile?! Lena zrobiła wielkie oczy. Przełknęła ślinę, kładąc rękę na piersi. Przecież ten lokal liczył niespełna sześćdziesiąt metrów, a jego stan pozostawiał wiele do życzenia! Jasne, lokalizacja podbijała mocno cenę, ale żeby aż tak?!

– No wie pani, niżej zejść nie mogę. Jak zainwestuję jeszcze w remont, to będę musiała się jakoś odbić. Z tego, co się orientowałam, takie ceny tutaj w okolicy są normalne.

– Na ile musiałabym podpisać umowę?

– Minimum na trzy lata. Potrzebuję tu kogoś na stałe, nie będę co chwilę latać, żeby się użerać z nowymi najemcami.

Lena zaczęła robić w głowie kalkulację. Czy jej biznesplan przewidywał aż takie obciążenie? W najgorszym wypadku zakładała najwyżej połowę z tego, i to już z opłatami, czyżby aż tak się przeliczyła? Jej entuzjazm zaczął znacząco opadać po rozmowie z właścicielką lokalu, zastanawiała się wręcz, czy nie powinna szukać dalej.

– To jak? Decyduje się pani? – ponagliła ją kobieta.

– A czy muszę podjąć decyzję już teraz? – zapytała z nadzieją Lena.

– Im szybciej, tym lepiej. Tak jak mówiłam, jestem w Polsce jeszcze przez dwa tygodnie, ale cały czas do mnie dzwonią zainteresowani.

Ciekawe, czy ktoś się zdecyduje, słysząc wysokość miesięcznych obciążeń, pomyślała Lena.

– Czy naprawdę nie możemy trochę ponegocjować kwoty tego czynszu? – zapytała jeszcze, po czym bez zastanowienia dodała: – Może, gdybym wzięła na siebie cały remont?

Właścicielka spojrzała na Lenę wyraźnie zaskoczona tą propozycją, omiotła wzrokiem pomieszczenie, a po chwili pokiwała w milczeniu głową, jakby zaczynała podobać jej się ta propozycja.

– No, to jest jakiś kompromis. Mogłabym wtedy zejść o…

– Połowę? – zaryzykowała Lena.

– No nie, aż tyle ten remont kosztował nie będzie. – Kobieta popatrzyła na Lenę z ukosa. – Na cztery i pół?

Lena udała, że nadal się zastanawia, ale dokładnie o taką kwotę jej chodziło. Dalej był to bardzo wysoki czynsz, ale ostatecznie do zniesienia. Teraz tylko musiała się zastanowić, skąd mogłaby wziąć pieniądze na cały, gruntowny remont tej ruiny. Na kredyt nie miała szans, musiałaby zastawić mieszkanie, a tego bardzo nie chciała robić. Dofinansowanie z pewnością nie wystarczy… Pożyczka od rodziców… Nie, nie mogła ich o to prosić. Zresztą, pewnie nawet nie mieliby takiej kwoty.

– To co, ja przygotuję umowę i spotkamy się za kilka dni? – Właścicielka znów wyrwała ją z zamyślenia.

– Tak, tak zróbmy – odparła szybko Lena, kończąc rozmyślenia, czy to w ogóle dobry pomysł i czy nie porywa się z motyką na słońce.

– Świetnie. To ja do pani zadzwonię… może jutro? Muszę z księgową omówić wszystkie szczegóły i dam pani znać.

Lena skinęła głową i raz jeszcze rzuciła okiem na pomieszczenie. Właścicielka z zaangażowaniem opowiadała o tym, jak odziedziczyła ten budynek po jakimś wuju w drugiej linii, że przez lata był tylko kulą u nogi. Lena słuchała tego ledwie jednym uchem. Jej myśli zajęły teraz zupełnie inne kwestie. Naprawdę zaczynała się martwić, czy podoła temu wyzwaniu. Jej optymizm i pozytywne nastawienie na chwilę przykryły ciemne chmury. Nie mogła jednak dopuścić do siebie ponurych myśli, to nie było w jej stylu! Pożegnała się z panią Martą, po czym ruszyła w zupełnie przeciwnym kierunku. Pojechała do swojej ulubionej restauracji. Lubiła ją nie tylko dlatego, że można tam było zjeść naprawdę pyszne jedzenie, ale przede wszystkim dlatego, że pracował tam jej najlepszy przyjaciel – Tomek. Znali się od dzieciństwa, razem wychowywali na osiedlowym trzepaku. Z całej ich paczki Tomek zawsze był Lenie najbliższy i jako jedyny do tej pory utrzymywał z nią kontakt. Cała reszta rozjechała się po Polsce jeszcze w czasach studiów i stracili się z oczu.

Kiedy weszła do knajpki, jedna z kelnerek podeszła do niej, by się przywitać, a potem zaprowadziła ją do stolika. Niemal cała załoga kojarzyła Lenę, więc kobieta tym bardziej czuła się tu swobodnie, jak w domu.

– Na początek zielona herbata z bławatkiem? – zapytała Zuza, która dobrze znała przyzwyczajenia Leny.

– Nie inaczej – potwierdziła Lena. – Tomek na kuchni?

– Tak, ale chyba ściągnęliście się myślami, bo właśnie wybierał się na przerwę, więc pewnie będziecie mieli chwilę dla siebie. – Kelnerka uśmiechnęła się szeroko.

Lena nie wyprowadzała większości pracowników z błędu. Prawie wszyscy myśleli, że ona i Tomek mają się ku sobie, może już są parą, w każdym razie, że jest coś na rzeczy. Nic bardziej mylnego. Ta dwójka była idealnym przykładem tego, że przyjaźń damsko-męska istnieje. A przynajmniej oni w nią wierzyli. Oboje byli jedynakami i traktowali siebie jak rodzeństwo, którego nie mieli, a nie jak potencjalnych partnerów do życia. Tym bardziej że Tomek od lat był zakochany w swojej koleżance ze studiów, ale do tej pory nie miał odwagi, by wyznać jej swoje uczucia. O ile zawsze był pewnym siebie mężczyzną, duszą towarzystwa i zwykle zjednywał sobie ludzi w mgnieniu oka, o tyle w kwestii prawdziwych, wyższych uczuć… zwykle chował głowę w piasek.

Kiedy wyszedł z zaplecza, jego szeroki uśmiech od razu poprawił Lenie humor. Wstała, by wymienić z nim czuły, przyjacielski uścisk. Na ułamek sekundy zapomniała o trapiącym ją problemie.

– Chyba ściągnąłem cię myślami, bo właśnie się zastanawiałem, jak twoje spotkanie w sprawie wynajmu – powiedział wesoło, po czym usiadł naprzeciwko.

I w tej chwili Lena nieco spochmurniała. Niestety, nie miała dla Tomka najlepszych wieści. Co prawda, nie były one najgorsze, bo ostatecznie udało jej się wynegocjować dobrą cenę wynajmu, ale to, ile musiała włożyć w ten biznes, powoli zaczynało ją przerastać.

– Co jest? – Tomek od razu wyłapał zmianę nastroju Leny.

– Nie jest tak kolorowo, jak zakładałam. – Westchnęła. – Czynsz nie jest najniższy, a sam lokal… to ruina do remontu, który muszę zrobić sama.

– Właściciel tego nie zapewnia?

– Właścicielka. Może go zrobić, ale wtedy podniesie mi czynsz prawie dwukrotnie. – Wzruszyła ramionami. – Nie przewidywałam aż takiego wkładu, nawet nie wpisałam go w biznesplan.

– To wpiszesz, co za problem?

– Obawiam się, że moje założenia co do sfinansowania tego biznesu mocno rozjadą się z rzeczywistością. Tak, wiem, gdybym od początku założyła mniej optymistyczny scenariusz, pewnie nie odczuwałabym tego rozczarowania aż tak mocno – dodała szybko, widząc jednoznaczne spojrzenie Tomka, który tak dobrze ją znał.

– Zawsze tak bardzo się nastawiasz…

– Bo nie lubię negatywnych emocji! I zwykle pozytywne myślenie naprawdę pomaga…

– A tu trzeba zejść na ziemię?

– Dokładnie…

– To ile ci brakuje?

– Nie mam pojęcia. Nie potrafię oszacować skali remontu ani tym bardziej kwoty dofinansowania. Ale wiem, że będzie ciężko.

– A bardziej boisz się tego, że nie dostaniesz kasy, czy tego, że nie zrealizujesz planu?

Spojrzała na niego wymownie. Dobrze wiedział, że chodzi o to drugie. Lena była osobą, która uparcie dążyła do postawionych sobie celów, nigdy zbytnio nie przejmowała się tym, co działo się po drodze, bo zawsze jakoś się to wszystko układało. Gdzie tym razem podziała się jej pewność siebie?

– Ale nie masz zamiaru się poddawać? – zapytał ostrożnie.

– Nie mam zamiaru nie spróbować. Gorzej, że muszę podpisać umowę najmu na co najmniej trzy lata. Dlatego mocno się zastanawiam, czy decydować się na ten lokal, czy szukać dalej.

– Ale mówiłaś, że ten jest idealny?

– Bo jest. Okolica, budynek, sąsiedztwo. No gdyby nie jego stan…

– I cena.

– I cena… to naprawdę byłoby spełnienie moich marzeń.

– Ale wiesz, że marzenia osiągnięte bez odrobiny wysiłku nie cieszą albo cieszą bardzo krótko? Tak już mamy, że lubimy zdobywać szczyty, ale to te trudniejsze, zdobyte w pocie czoła, przynoszą nam większe zadowolenie. I moja droga, kto jak kto, ale ty przecież masz to wyryte w kamieniu.

– Wiem, Tomeczku, wiem. Po prostu ten pierwszy etap jest zawsze najtrudniejszy.

– Poradzisz sobie, wierzę w to. A w razie czego masz jeszcze mnie, zawsze służę pomocą. Każdą z możliwych, wiesz o tym, prawda? – Popatrzył na nią znacząco.

Wiedziała, ale nie mogła wziąć od Tomka pożyczki, sam od lat odkładał na stworzenie własnej restauracji, nie miałaby sumienia pozbawiać go marzeń, by zrealizować własne.

– Wiem. Dlatego musisz podszkolić się z prac remontowych. Bo to jeden z pomysłów, który przyszedł mi do głowy – powiedziała całkiem poważnie, a widząc zaskoczoną minę Tomka, w duchu już się zaśmiewała.

– Chcesz na własną rękę zrobić remont? Oszalałaś?

– Daj spokój, to nie może być takie trudne. Zdjęcie tynków, położenie nowych, szpachlowanie, malowanie, cyklinowanie i lakierowanie parkietów… A, i jeszcze nowa instalacja elektryczna i łazienka od podstaw. Damy radę!

– Wiesz co, to ja jednak pożyczę ci kasę… – Uniósł ręce w poddańczym geście, a Lena roześmiała się na głos.

– Daj spokój, nie jestem aż taką ryzykantką. Wolę, żeby to było zrobione raz a porządnie. Bo wybacz, o ile jesteś najlepszym kucharzem pod słońcem, o tyle jakoś trudno mi uwierzyć w twoje zdolności do majsterkowania.

– Całe szczęście… Nawet ja nie wierzę. A jeśli już mowa o jedzeniu, to na co masz dzisiaj ochotę?

– A co szef kuchni poleca?

– Zrobiłem dzisiaj genialne risotto ze szparagami i zielonym groszkiem. Poezja!

– To poproszę, brzmi świetnie. – Lena uśmiechnęła się szeroko, a Tomek od razu wstał od stolika i zniknął za kuchennymi drzwiami.

No tak, sezon na świeże owoce i warzywa już dawno się zaczął, nic więc dziwnego, że to one królowały teraz w menu. Lato miało rozpocząć się lada dzień, czuć było nadchodzące wakacje i ten cudowny, słoneczny klimat. Zresztą, pogoda też od kilku dni naprawdę dopisywała, bo ustały w końcu wiosenne deszcze, a na zewnątrz już codziennie było ciepło i przyjemnie. Lena odruchowo pomyślała o słonecznej i pachnącej lawendą Prowansji. O gospodarstwie swojej ciotki Emilii, gdzie podczas studiów jeździła na wakacje, by sobie dorobić. Na to wspomnienie zrobiło jej się przyjemnie, błogo i sielsko. Zatęskniła za ciocią, za wujem, za pracownikami plantacji, z którymi tak bardzo się polubiła. A niech to, przecież obiecała ciotce, że odwiedzi ją i tego lata, choć na kilka dni, ale jeśli sprawy potoczą się tak, że będzie miała na głowie remont i wszystkie formalności związane z firmą, nie da rady wyrwać się z Poznania choćby na pół dnia. Czy ciotka to zrozumie?

– O czym tak myślisz? Czyżby rodził ci się w głowie jakiś znakomity plan? – usłyszała nad sobą głos Tomka, który właśnie postawił aromatyczny talerz przed Leną.

– Myślałam o ciotce Emilii – odparła z niesłabnącym uśmiechem.

– Myślisz, że mogłaby cię wesprzeć?

Lena zamrugała szybko, nie rozumiejąc w pierwszej chwili pytania przyjaciela, po czym energicznie potrząsnęła głową.

– Nie, ja zupełnie nie o tym… Coś ty, w życiu nie miałabym śmiałości, by prosić ją o coś takiego. I tak bardzo mi w życiu pomogła.

– Czy ja wiem, byłaś po prostu jej sezonowym pracownikiem.

– Bardzo dobrze opłacanym, jak na sezonową pracę. – Upomniała go spojrzeniem – Obiecałam jej, że w tym roku przyjadę w odwiedziny, nie chcę jej rozczarować.

– Myślę, że zrozumie. W końcu sama kibicowała ci na studiach. Podobało jej się, gdy powiedziałaś, jaki masz plan na siebie.

– To prawda… Szkoda mi, że nie zobaczę się z wszystkimi pracownikami, że nie uda mi się nacieszyć oczu w jej gospodarstwie.

– Mam być zazdrosny o twoich francuskich przyjaciół? – Tomek popatrzył na Lenę z ukosa.

– Byłeś za każdym razem, gdy wyjeżdżałam, a jak sam widzisz, zawsze wracałam do ciebie – odparła słodkim głosikiem.

Tomek uśmiechnął się szeroko i zmieniając temat, zapytał:

– Jak ci smakuje?

– Jak zwykle, obłędnie. Tym boskim risotto zdobyłeś moje serce po raz enty.

– Się wie. – Cmoknął dumnie.

– Wiesz, że mógłbyś spróbować zdobyć też inne? – Lena zaryzykowała zejście na ten drażliwy dla Tomka temat.

– Wolałbym o tym nie rozmawiać – odpowiedział po chwili ponuro Tomek, nie podnosząc głowy znad talerza.

Lena chciała coś dopowiedzieć, ale Tomek zgromił ją wzrokiem, więc szybko odpuściła tę kwestię, wzdychając tylko. Nie mogła przecież naciskać na przyjaciela, kiedy wyraźnie nie chciał o tym rozmawiać. Miała nadzieję, że pewnego dnia zdobędzie się na odwagę, by wyznać swoje uczucia Patrycji. W końcu cały czas miał z nią kontakt, restauracja, w której był szefem kuchni, stale współpracowała z jej korporacją, oferując catering dla pracowników. Widywali się lub rozmawiali co najmniej raz w tygodniu i to musiało być dla Tomka bardzo męczące. Oby w końcu udało mu się poukładać swoje życie tak, jak tego pragnął. Zasługiwał na to, jak mało kto.

– A twoje życie prywatne? Też jakoś ochoczo się nim nie dzielisz – dopowiedział uszczypliwie.

– Bo aktualnie nie bardzo mam czym – odpowiedziała swobodnie. – Adam wyjechał na kontrakt pół roku temu, wyraźnie dając mi do zrozumienia, że już raczej do Polski nie wróci. I jakoś szczególnie nie nalegał, bym leciała z nim, sam zresztą wiesz. Było mu to po prostu bardzo na rękę. Zresztą, nawet teraz pisze tylko raz na jakiś czas, nie sili się już na telefony czy połączenia wideo.

– Tobie chyba też nie jest bardzo szkoda tego związku – zauważył Tomek.

– Na początku było mi przykro, ale chyba bardziej dlatego, że mnie tak chłodno i obojętnie potraktował. Ale skoro miał inne priorytety… nie zamierzam opłakiwać kogoś, dla kogo tak niewiele znaczyłam. – Wzruszyła ramionami. – Liczę na to, że jeszcze spotkam na drodze tego jedynego. – Zaśmiała się po chwili.

– Z pewnością. Wiesz, w ostateczności, żebyś nie została starą panną, poświęcę się. Ale to dopiero koło czterdziestki – odpowiedział rozbawiony Tomek.

W tej chwili do ich stolika podeszła Zuza, pytając, czy czegoś im nie potrzeba. Lena miała nieodparte wrażenie, że przyszła raczej z ciekawości, zauważywszy ich dobre nastroje, i zwyczajnie chciała podsłuchać, o czym rozmawiają, a porozumiewawcze spojrzenie Tomka tylko potwierdziło jej przeczucia. Zgodnie odpowiedzieli, że chętnie zjedzą jeszcze deser, dziewczyna zaproponowała więc ciasto dnia, którym była szarlotka z lodami własnej produkcji.

– Zaufaj mi, jest przepyszna – powiedział Tomek i czule pogładził Lenę po dłoni, by podsycić plotki, które Zuza niechybnie zaraz rozpuści po restauracji.

Lena bezbłędnie odczytała zamiary Tomka, uśmiechnęła się więc uwodzicielsko i splatając swoje palce z jego, potaknęła łagodnie. Kiedy kelnerka oddaliła się od ich stolika, zakryła dłonią usta, powstrzymując się, by nie parsknąć śmiechem.

– Wiesz, że sam sobie robisz koło pióra? – zapytała rozbawiona. – Nie dadzą ci żyć.

– Lepsze kontrolowane plotki niż jakieś wyssane z palca historie. Poza tym mam nadzieję, że niebawem już mnie tutaj nie będzie. Też mam plany do zrealizowania, pamiętasz?

– Jak mogłabym zapomnieć. Przecież ci w nich kibicuję. I też możesz zawsze na mnie liczyć, wiesz o tym?

– Oczywiście. Jak już nabierzesz wprawy w remontach, zaproszę cię do mojego lokalu – powiedział szyderczo, w zamian za co Lena kopnęła go pod stołem w kostkę. Lubiła te ich spotkania w przelocie, pyszne jedzenie i dowcipy. Mogłaby je jeść łyżkami. W towarzystwie Tomka najlepiej mierzyło jej się z przeciwnościami losu. Rozmowy z przyjacielem nigdy nie przynosiły gotowych rozwiązań, ale na pewno dystans i stoicki spokój.

W drodze do domu wciąż rozmyślała, jak najlepiej rozwiązać kwestię swojego nowego biznesu. Zdawała sobie sprawę z tego, że będzie znacznie trudniej, niż zakładała, ale optymizm w końcu zaczął przebijać się przez opary niepewności, które do tej pory zasnuwały jej umysł, nie pozwalając cieszyć się nadchodzącymi zmianami. W każdej sytuacji można znaleźć furtkę, pomyślała. Wiedziała, że musi porozmawiać ze swoją księgową, z którą opracowywała cały biznesplan i wniosek o dofinansowanie. Wiedziała, że musi jeszcze raz przeliczyć swoje możliwości i pochylić się nad ewentualnością zaciągnięcia większego kredytu. Wiedziała też, że pod żadnym pozorem nie może zrezygnować z tego, co tak bardzo chciała osiągnąć. Może, gdyby wzięła więcej zleceń? To i tak miała w planie zrobić, tylko… czy jeszcze więcej, niż zamierzała, nie oznaczało, że całkiem zrezygnuje ze snu? Bo w jej i tak napiętym grafiku, w który wpisała dotychczas wzięte projekty, już teraz brakowało czasu na choćby chwilę dla siebie. Cóż, jeśli naprawdę chciała w końcu wyprowadzić się z pracą z ciasnego mieszkania, rozkręcić pracownię, kameralną, ale taką z prawdziwego zdarzenia, ze sklepem ogrodniczym, z przestrzenią na spotkania i warsztaty z klientami, z nieprzypadkowymi i utalentowanymi pracownikami, musiała się poświęcić. Na początku zawsze jest ciężko, żeby za jakiś czas z dumą móc spojrzeć na swoje dzieło osiągnięte właśnie ciężką pracą. Podobno w biznesie (jak i w życiu) najważniejsze jest to, żeby iść za swoim przeczuciem, za głosem intuicji, która jest naszym kompasem, i w każdej chwili naszego życia pokazuje najlepszą dla nas drogę.

Lena uśmiechnęła się pod nosem. Udało jej się wrócić do siebie. Przynajmniej trochę poukładać sobie w głowie, zanim pochyli się nad projektem ogrodu dla klienta, który miała dokończyć do przyszłego tygodnia. Może dziś wreszcie się uda, pomyślała. W dobrym humorze przekroczyła próg swojego mieszkania. W pierwszej kolejności zadzwoniła do księgowej, by omówić z nią wszystkie zmiany i zasięgnąć fachowej opinii. Zamknęła listę „na dziś”, przynajmniej w kwestii pracowni.