Galaktyka - ebook

ROZDZIAŁ I

1.

Cha­rak­te­ry­styczna srebrna śmie­ciarka obni­żyła lot i z cichym sykiem wypu­ściła pod­wo­zie. Gdy dotknęło ziemi, z szo­ferki wysko­czył bar­czy­sty Ter­cja­nin w nie­ska­zi­tel­nie czy­stym beżo­wym kom­bi­ne­zo­nie. Borg rap­tem tydzień wcze­śniej skoń­czył dzie­siątą trójkę. Według ziem­skiej miary był więc trzy­dzie­sto­lat­kiem, ale trzeba było pamię­tać o tym, że Ter­cja­nie żyli śred­nio od 20 do 30 pro­cent dłu­żej niż ludzie.

Przej­rzał się z zado­wo­le­niem w bocz­nym lusterku, popra­wia­jąc krót­kie ciemne włosy. Głę­boki brąz cery oraz mocno zary­so­wana szczęka zawsze mu się podo­bały. Wie­dział, że to próżne, ale naprawdę uwa­żał, że jest przy­stojny. Odsu­nął klapkę skry­wa­jącą prze­łącz­niki i uru­cho­mił spa­la­nie.

Potem ruszył w dół ulicy, na plac Odkryw­ców. Jesz­cze 50 ziem­skich lat wcze­śniej Gar­dia była senną rybacką wio­ską. Pra­dzia­dek Borga wypły­wał na ocean łódką ple­cioną z kar­nasu. A teraz? Zie­mia­nie wybu­do­wali wspa­niały plac, oto­czony monu­men­tal­nymi budyn­kami. Tłum szczel­nie oble­gał małą archi­tek­turę oraz dwa ska­te­parki. Z jed­nej strony z placu roz­cho­dziło się pro­mie­ni­ście osiem ulic, a z dru­giej widać było jachty w mari­nie koły­szące się na łagod­nych falach.

Mała jasna tar­cza Alfy powoli kryła się za hory­zon­tem. Infra, czte­ro­krot­nie więk­sza od swej sio­strza­nej gwiazdy, była krwi­sto­czer­wo­nym olbrzy­mem. Wypa­lała się, dawała mocne czer­wone świa­tło i bar­dzo mało cie­pła. Borg wie­dział, że gdy tylko Alfa znik­nie na dobre, o tej porze trójki zrobi się dość chłodno. Jed­nak teraz marsz­cząca się powierzch­nia Oce­anu Olbrzy­miego mie­niła się w bla­sku obu gwiazd. Na Ter­cji zawsze wiało, ale w okre­sie zimo­wym Wieczny Sztorm na dru­giej pół­kuli słabł tro­chę i teraz podmu­chy nie były tak uciąż­liwe.

Zapa­liły się pierw­sze latar­nie i olbrzy­mia rzeźba na środku placu zapło­nęła wie­lo­ko­lo­ro­wym ledo­wym pod­świe­tle­niem. Była to replika Voy­agera 1, wspa­wano w nią nawet ory­gi­nalne frag­menty, rzu­cone na odle­głą Ter­cję nie­znaną siłą i potem odna­le­zione przez Zie­mian pod­czas kolo­ni­za­cji. Sondę wystrze­lono z Ziemi w 1977 roku; teraz efek­tow­nie pod­świe­tlona rzeźba wzbu­dzała zachwyt miesz­kań­ców Gar­dii.

Plac ota­czały olbrzy­mie holo­gramy, rekla­mu­jące mul­tum pro­duk­tów, które Zie­mia­nie spro­wa­dzili ze sobą. Reklama pasty do zębów ustą­piła zło­tym łukom oraz mon­stru­al­nemu ham­bur­ge­rowi, który góro­wał nad pomni­kiem Voy­agera. Świe­cące litery przy­kryły plac: MCDO­NALD’S. 600 ZIEM­SKICH LAT JESTE­ŚMY DLA CIE­BIE. BY ŻYŁO SIĘ SMACZ­NIEJ! Z oka­zji tej okrą­głej rocz­nicy zor­ga­ni­zo­wali gigan­tyczną pro­mo­cję. Przez jubi­le­uszowy mie­siąc każ­demu, kto zare­je­stro­wał się w sieci firmy, przy­słu­gi­wały dwa dar­mowe che­ese­bur­gery dzien­nie. Borg zamie­rzał korzy­stać z tej pro­mo­cji do samego końca, a jakże.

Się­gnął do komma, umiesz­czo­nego na nad­garstku, i prze­su­nął pal­cem po wyświe­tla­czu, jed­no­cze­śnie ska­nu­jąc holo­gra­mowy kod zawie­szony w powie­trzu. Po chwili nie­wielki dron zawisł przy nim bez­sze­lest­nie i Borg ode­brał jesz­cze cie­płe kanapki, zawi­nięte w ele­gancki papier. Usiadł na murku i zaczął jeść, mruk­nąw­szy do sie­bie:

– Ależ to dobre.

Przez stu­le­cia Ter­cja­nie wypie­kali chleb oraz bułki, mieli mięso z upo­lo­wa­nych war­gu­nów. Ale nikt ni­gdy nie wpadł na to, żeby kotlet wetknąć w roz­ciętą na pół bułkę. Borg za każ­dym razem dzi­wił się temu pięk­nemu w swo­jej pro­sto­cie wyna­laz­kowi.

Zie­mian było na placu mniej wię­cej tyle samo ile Ter­cjan. Jed­nak rodo­wici miesz­kańcy ginęli w tłu­mie, bo jeśli któ­ryś miał przy­kła­dowo metr sześć­dzie­siąt wzro­stu, to już nale­żało uwa­żać go za bar­dzo wyso­kiego. Ter­cja była o mniej wię­cej połowę więk­sza od Ziemi; wyż­sza masa skut­ko­wała sil­niej­szym przy­cią­ga­niem. Ter­cjanki i Ter­cjanie, z moc­nym szkie­le­tem i roz­bu­do­waną musku­la­turą, przy przy­by­szach wyda­wali się przy­sa­dzi­ści. Ci z kolei musieli wspo­ma­gać naturę, pod­da­wali się zabie­gom wzmac­nia­ją­cym ich kości i mię­śnie. Nano­chi­rur­gia Zie­mian dzia­łała cuda, jed­nak nie wszy­scy chęt­nie kła­dli się pod laser. U nie­któ­rych, zwłasz­cza tych star­szych, pod ubra­niem odzna­czały się egzosz­kie­lety poma­ga­jące w codzien­nym życiu w więk­szej gra­wi­ta­cji.

Borg zauwa­żył sporo mie­sza­nych par, z któ­rych zde­cy­do­wana więk­szość docze­kała się nawet wspól­nego potom­stwa. Rzecz trzy trójki wcze­śniej prak­tycz­nie nie do pomy­śle­nia. Coraz wię­cej Zie­mian doce­niało ter­cjań­skie kształty, a może jesz­cze bar­dziej cha­rak­tery. Rodo­wici miesz­kańcy pla­nety byli abso­lut­nie pozba­wieni agre­sji. Nie znali walk czy zabójstw. Jedy­nymi prze­stęp­stwami były kra­dzieże lub oszu­stwa, mordy i gwałty poja­wiły się wraz z kolo­ni­za­to­rami. Zie­mianki miały swoje orga­ni­za­cje i od stu­leci wal­czyły o równe prawa i godne trak­to­wa­nie. Ter­cjanki ni­gdy się nie skar­żyły na swój los i nie były zdolne prze­ciw­sta­wić się mężom z innej pla­nety. Borg nie­jed­no­krot­nie widy­wał zastra­szone, zahu­kane Ter­cjanki u boku wład­czych Zie­mian.

Alfa znik­nęła już za hory­zon­tem na tyle, że Infra zyskała na zna­cze­niu i teraz świat zalała czer­wień, doda­jąc pla­cowi Odkryw­ców grozy ze sta­rego ziem­skiego hor­roru. Zamiast holo­gra­mo­wych reklam poja­wiło się stu­dio tele­wi­zyjne. Pięk­nej Zie­miance, Jes­sice Agbar, towa­rzy­szył Ter­cja­nin Douan. Zro­bił zawrotną karierę jako gwiaz­dor kina akcji. Wszy­scy mło­dzi Ter­cja­nie chcieli być tacy jak on. W swo­ich fil­mach prze­ska­ki­wał z drona na wiro­loty i podusz­kowce, sypał żar­tami jak z rękawa i sypiał z pięk­nymi dziew­czy­nami. I to Zie­mian­kami! Para w tele­wi­zyj­nym stu­diu obwie­ściła, że nad­szedł czas na uświę­coną tra­dy­cję.

Lote­ria. Na zakoń­cze­nie każ­dej trójki każdy z Zie­mian otrzy­my­wał swoją wielką szansę. Nie­któ­rzy Ter­cja­nie osten­ta­cyj­nie igno­ro­wali tę zabawę, bo sami nie mogli brać w niej udziału. Borg jed­nak to uwiel­biał. Wylo­so­wany szybko sta­wał się cele­brytą i otrzy­my­wał jedyną w swoim rodzaju nagrodę – zapro­sze­nie na Rejs.

Na Ter­cji każdy, nie­ważne, czy Zie­mia­nin, czy rdzenny miesz­ka­niec, miał swój uni­ka­towy numer. Dwa­dzie­ścia jeden cyfr, które go opi­sy­wały i towa­rzy­szyły mu od uro­dze­nia. Dzięki nim zaj­mo­wał okre­ślone miej­sce w sys­te­mie. Pozwa­lały obsłu­gi­wać płat­no­ści lub też zała­twiać urzę­dowe sprawy. Borg obser­wo­wał, jak pod parą uśmiech­nię­tych pre­zen­te­rów poja­wiały się kolejne sza­leń­czo kolo­rowe cyfry.

Gdy w powie­trzu nad pla­cem roz­ja­rzył się wresz­cie pełen numer, Borg wypu­ścił z ręki papier po che­ese­bur­ge­rach, który natych­miast porwał podmuch ter­cjań­skiego wia­tru. Gdyby zoba­czył to szef, Borg dostałby naganę z wpi­sem do akt. W końcu był pra­cow­ni­kiem Miej­skiego Przed­się­bior­stwa Czy­sto­ści w Gar­dii. Ale teraz o tym nie myślał. Patrzył z roz­dzia­wio­nymi ustami na wiru­jące cyfry. To jego numer!

2.

Budy­nek Rady był naj­wyż­szą kon­struk­cją na Ter­cji. Strze­li­sty wie­żo­wiec wzno­sił się na wyso­kość pra­wie 4 kilo­me­trów. Piero Castani sie­dział w swoim gabi­ne­cie na jed­nym z naj­wyż­szych pię­ter, spo­glą­da­jąc przez okno. Drony mete­oro­lo­giczne regu­lar­nie kur­so­wały wokół budynku, roz­ga­nia­jąc chmury, by loka­to­rzy mogli cie­szyć oczy wido­kiem.

A ten był iście cudowny. Z tej wyso­ko­ści można było nie tylko podzi­wiać minia­turę Gar­dii czy poła­cie Oce­anu Olbrzy­miego. Infra scho­wała się na dobre za hory­zon­tem i mrok pano­szył się coraz śmie­lej nad powierzch­nią pla­nety. Przy tak dobrej pogo­dzie jak teraz widać było w oddali gra­na­towe oko Wiecz­nej Burzy rzu­ca­jące wokół gniewne roz­bły­ski. Poza ośrod­kami miej­skimi Ter­cja była nudną i mono­tonną pustynną pla­netą, pokrytą sza­rym pyłem, nanie­sio­nym przez silny wiatr. _Nie­sa­mo­wite, jak nasi przod­ko­wie musieli zasy­fić raj na Ziemi, skoro prze­nie­śli się do tego gów­nia­nego miej­sca_ – pomy­ślał Castani.

Się­gnął po butelkę i nalał kolejną por­cję Jacka Daniel’sa do szklanki. Był zgar­bio­nym, niskim męż­czy­zną, któ­rego czę­sto porów­ny­wano do Chur­chilla. Tym porów­na­niem spra­wiano mu duży kom­ple­ment. Bry­tyj­ski poli­tyk przy sena­to­rze Ter­cji mógłby ucho­dzić za przy­stoj­niaka. Piero Castani był tak brzydki, że ci mniej przy­chylni jego oso­bie twier­dzili, że „temu to nawet nano­chi­rur­gia nie pomoże”. Tak naprawdę ni­gdy nie zde­cy­do­wał się na żaden zabieg popra­wia­jący urodę. Uwa­żał to za zby­teczne, twier­dził, że siła i war­tość czło­wieka nie łączą się w żaden spo­sób z wyglą­dem.

Holo­gram wyświe­tlił nad bla­tem biurka twarz sekre­tarki.

– Panie sena­to­rze – powie­działa pani Swan­son. – Czło­nek Rady Naj­wyż­szej, mece­nas Char­les de Vil­le­fort. Nie­stety, nie był umó­wiony, ale koniecz­nie chce się z panem widzieć.

– Oczy­wi­ście, niech wej­dzie.

Castani zer­k­nął na zega­rek i uśmiech­nął się, mru­cząc pod nosem:

– Led­wie pół godziny po loso­wa­niu. To musiało zabo­leć.

Mece­nas Char­les de Vil­le­fort nie wszedł do gabi­netu. Raczej wpa­ro­wał do wnę­trza z twa­rzą wykrzy­wioną gnie­wem. Castani dobie­gał sie­dem­dzie­siątki, a mece­nas był od niego star­szy o dobre 20 lat. Mimo tego de Vil­le­fort wyglą­dał, jakby miał tro­chę ponad czter­dziestkę. Nie ską­pił pie­nię­dzy zarówno na nano­chi­rur­gów, jak i sklepy z luk­su­sową odzieżą. Lekko siwie­jące włosy, kan­cia­sta szczęka, sze­ro­kie barki i wąska talia opięte gar­ni­tu­rem szy­tym na miarę. Ten czło­wiek chciał wyglą­dać bar­dzo dobrze. I tak wła­śnie wyglą­dał.

– To jakiś chory żart!? – zapiał, pod­cho­dząc do biurka.

– Witaj, Char­les. Ja też się cie­szę, że cię widzę.

Castani z uśmie­chem wycią­gnął rękę, ale mece­nas to zigno­ro­wał. Sena­tor pyta­ją­cym gestem wska­zał butelkę Jacka Daniel’sa.

– Ame­ry­kań­skie gówno z kuku­ry­dzy? Nie, dzię­kuję. Ale nie pogar­dzę szkla­neczką dobrego calva­dosu.

Po chwili obaj usie­dli przy sto­liku w kącie gabi­netu, a pani Swan­son posta­wiła przed mece­na­sem szklankę oraz butelkę z fran­cu­skim winia­kiem.

– Uspo­ko­iłeś się? – spy­tał Castani.

– Piero, zro­zum. To jest poli­czek dla wszyst­kich człon­ków mojej par­tii. Mało! To jest poli­czek dla wszyst­kich Zie­mian!

– Nie prze­sa­dzaj.

– Czy ty zda­jesz sobie sprawę, że to paliwo dla tych eks­tre­mi­stów z Wol­nej Ter­cji!?

– Wręcz prze­ciw­nie. To, że dopu­ści­li­śmy jed­nego z nich do loso­wa­nia, pozba­wia ich wielu argu­men­tów. Poza tym, skąd strach przed tą całą Wolną Ter­cją?

– Ludzie gadają, że wielu z nich ginie bez­pow­rot­nie. Jest coraz wię­cej takich wypad­ków.

– Ludzie gadali takie pier­doły, odkąd nauczyli się mówić – Castani mach­nął ręką. – Chyba w to nie wie­rzysz? Prze­cież Ter­cja­nie nie są zdolni do jakiej­kol­wiek agre­sji.

De Vil­le­fort mil­czał. Nie mógł prze­cież zaprze­czyć. Wszy­scy dosko­nale znali Ter­cjan oraz wyniki badań ziem­skich bio­lo­gów. Wolna Ter­cja gło­siła śmiałe hasła, żądała opusz­cze­nia pla­nety przez Zie­mian. Ale na hasłach się koń­czyło. Nawet pod­czas demon­stra­cji nie odno­to­wano jakich­kol­wiek prze­ja­wów gniewu czy agre­sji. Ter­cjanie po pro­stu nie byli do tego zdolni.

– Zie­mia powinna pozo­stać tylko dla Zie­mian – powie­dział wresz­cie mece­nas.

– Bła­gam! Nie będę słu­chał takiego faszy­stow­skiego gówna!

– To nie jest faszyzm.

– Poza Wolną Ter­cją nie możemy zapo­mi­nać, że rdzenni miesz­kańcy tej pla­nety mają swo­ich przed­sta­wi­cieli w Radzie! Pamię­taj, czym się koń­czyły awan­tury XX i XXI wieku. Co było po I woj­nie świa­to­wej? Druga! Bo Niem­com za bar­dzo przy­krę­cono śrubę. Tak samo za glo­balny ter­ro­ryzm tam­tych lat możemy podzię­ko­wać Fran­cu­zom.

– O, wypra­szam sobie! – de Vil­le­fort był mocno przy­wią­zany do swo­ich korzeni. – Fran­cuzi stwo­rzyli spo­łe­czeń­stwo ide­alne.

– Jasne, zsy­ła­jąc wszyst­kich o ciem­nym kolo­rze skóry do gett. A potem dając im ścieżkę roz­woju jako sprzą­ta­cze, kurie­rzy i pra­cow­nicy barów fast food. Piękne!

– Chwi­leczkę – de Vil­le­fort nalał sobie kolejną por­cję calva­dosu. – Ale dla­czego przy­wo­łu­jesz takie przy­kłady? Ter­ro­ry­ści, faszy­ści, nazi­ści, komu­ni­ści. Oni wszy­scy byli Zie­mia­nami. Więc byli zdolni do agre­sji, a Ter­cja­nie nie są. Prawda?

Tym razem to Castani mil­czał. Jako sena­tor Ter­cji miał dostęp do pew­nych mate­ria­łów taj­nych służb, o któ­rych inni nie wie­dzieli. Nie były to może sprawy prze­ra­ża­jące, ale powiedzmy, że tro­chę nie­po­ko­jące. Na szczę­ście mece­nas nie kon­ty­nu­ował tego wątku, tylko ciężko wes­tchnąw­szy, powie­dział:

– Poza tym, czy on w ogóle prze­żyje rejs?

– Char­les, miejmy to za sobą. Co chcesz za to, aby twoi ludzie nie roz­pę­tali krwa­wej awan­tury i aby ten Ter­cja­nin tra­fił bez­piecz­nie na Zie­mię?

– Chcę, żeby to pro­fe­sor Zeng był sze­fem eks­pe­dy­cji na Mediosa.

Sena­tora zasko­czyła szyb­kość odpo­wie­dzi. Zna­czyła, że dla mece­nasa było to bar­dzo ważne. Tylko dla­czego? Tego, nie­stety, Piero Castani nie wie­dział i bar­dzo mu się to nie podo­bało. Ale na razie nie widział innego wyj­ścia, dla­tego odparł:

– Zgoda.

3.

To było istne sza­leń­stwo! Borg wręcz sła­niał się na nogach. Gdy oka­zało się, że oto po raz pierw­szy w histo­rii w loso­wa­niu ujęto też Ter­cjan, w dodatku wygrał wła­śnie jeden z nich, pozo­stali wpa­dli w eks­tazę. Borg nie spał przez całą dobę. Przez te 32 godziny poznał chyba wię­cej osób niż przez całe życie. Ści­skał rękę zna­nym akto­rom, muzy­kom, poli­ty­kom oraz wybit­nym oso­bo­wo­ściom. Każdy z nich chciał poznać pierw­szego Ter­cjanina, który odwie­dzi Zie­mię.

Do tej pory naj­po­pu­lar­niej­szym Ter­cja­ni­nem na Stul­ti­ra­mie był aktor kina akcji Douan. Ale to była prze­szłość. W tę jedną dobę konto Borga osią­gnęło zawrotną liczbę ponad 3 miliar­dów obser­wu­ją­cych. A co naj­dziw­niej­sze, ze sta­ty­styk wyni­kało, że więk­szo­ścią z nich byli Zie­mia­nie.

Cały ten magiczny koło­wrót prze­dziw­nych zda­rzeń i emo­cji spra­wił, że Borg był wycień­czony. Dla­tego gdy wszedł do sali pro­jek­cyj­nej, ode­tchnął z ulgą. Znał prze­cież, podob­nie jak każdy Ter­cja­nin czy Zie­mia­nin, sche­mat wyda­rzeń po loso­wa­niu. Żela­znym punk­tem pro­gramu był spot infor­ma­cyjny. Coś jak skró­cona histo­ria ostat­nich stu­leci, powszechne przy­po­mnie­nie, po co wła­ści­wie jest loso­wa­nie. Wcze­śniej myślał o tym jako o przy­krym obo­wiązku. Jak dziecko, które musi wycier­pieć nudną kola­cję wigi­lijną po to, by wresz­cie rzu­cić się na pre­zenty leżące pod cho­inką. Ale teraz był wdzięczny za tę chwilę wyci­sze­nia. Świa­tła w sali przy­ga­sły i w powie­trzu roz­ja­rzył się krótki napis HISTO­RIA. Borg widział ten film wiele razy. A teraz miał go obej­rzeć po raz kolejny. Wraz z miliar­dami oglą­da­ją­cymi to samo na swo­ich pro­jek­to­rach, kom­mach i ekra­nach innych odtwa­rza­czy.

Napis zgasł i w cał­ko­wi­tej ciem­no­ści poja­wiła się maleńka biała kropka. W miarę jak się powięk­szała, coraz wyraź­niej zabar­wiała się błę­ki­tem. Wkrótce potem w sali domi­no­wał monu­men­talny ziem­ski glob. Film pozba­wiony był lek­tora lub jakie­go­kol­wiek komen­ta­rza, co jesz­cze bar­dziej potę­go­wało wra­że­nie. Czarno-białe, nie­wy­raźne foto­gra­fie z XIX-wiecz­nej Ziemi. Rewo­lu­cja prze­my­słowa, postęp tech­no­lo­giczny, pierw­sze samo­chody i pociągi. Potem dwu­dzie­ste stu­le­cie, coraz sil­niej­sze zanie­czysz­cze­nie Ziemi. Roz­ci­nane ryby, z któ­rych żołąd­ków wysy­puje się pla­stik. Rosnąca tem­pe­ra­tura, top­nie­nie lodow­ców i pod­no­szący się poziom wód; zato­pie­nie Flo­rydy, Danii i wybuch Wiel­kiego Pożaru Austra­lij­skiego, który pochło­nął cały kon­ty­nent.

Wresz­cie Wielka Migra­cja Lud­no­ści ze wszyst­kimi jej kon­se­kwen­cjami. W ramach tego zja­wi­ska miej­sce życia zmie­niły ponad 2 miliardy ludzi. Dopro­wa­dziło to do potęż­nego cha­osu i, w szczy­to­wym momen­cie kry­zysu, do pięt­na­sto­let­niej wojny o wodę, która zebrała krwawe żniwo 300 milio­nów ofiar.

Mimo kry­zysu kli­ma­tycz­nego ludz­kość przez cały czas roz­wi­jała się pod wzglę­dem tech­no­lo­gicz­nym. To umoż­li­wiło Wielką Podróż, czyli próbę kolo­ni­za­cji pla­net nada­ją­cych się do życia w pobli­skich ukła­dach. Pierw­sza kolo­ni­za­cja nie powio­dła się, bo wytwa­rza­nie atmos­fery i wody było zbyt kosz­towne. Druga próba rów­nież nie przy­nio­sła suk­cesu. Dopiero teraz Borg uświa­do­mił sobie, że o ile temat pierw­szej jest poru­szany przez wiele fil­mów i opi­sują ją liczne źró­dła, o tyle o dru­giej nie wia­domo nic. W powie­trzu poja­wiła się tylko rzym­ska cyfra II, która zaraz została prze­kre­ślona.

Wresz­cie trze­cia pla­neta. Ter­cja, jego dom. Na ekra­nie Gar­dia jako mała rybacka wio­ska i szybko rosnące biu­rowce oraz wie­żowce. Przez cały, długi i żmudny czas Wiel­kiej Podróży garstka ludzi pozo­sta­wała na Ziemi, odwra­ca­jąc z pomocą robo­tów skutki jej dłu­go­trwa­łego nisz­cze­nia. Miliardy ton śmieci wysłano w kosmos, przy­wró­cono rów­no­wagę kli­ma­tyczną. Wybu­rzono budynki i pozbyto się gru­zów. Nastą­piło cof­nię­cie. Ludzie osta­tecz­nie odrzu­cili tech­no­lo­gię i żyli w pro­stych domo­stwach.

Obec­nie Zie­mię zamiesz­ki­wało rap­tem milion ludzi. To wła­śnie oni two­rzyli Are­opag decy­du­jący o losach Ter­cji. Raz na trzy ziem­skie lata loso­wano osobę, która mogła dołą­czyć do tego wąskiego grona. Był to abso­lutny zaszczyt.

Godzinę póź­niej Borg sie­dział w kap­sule, która wynio­sła go na orbitę Ter­cji. Pojazd zado­ko­wał do przy­stani, któ­rej surową bryłę roz­świe­tlała Infra. Ter­cja­nin popa­trzył stam­tąd na pla­netę. Była zato­piona w ciem­no­ści. Alfa miała wychy­nąć zza hory­zontu dopiero za godzinę. Jedy­nie rejon Wiecz­nej Burzy roz­bły­ski­wał co jakiś czas wyła­do­wa­niami elek­tro­sta­tycz­nymi.

Komm cią­gle miał zasięg. Borg spoj­rzał na prze­gub i odczy­tał kolejne powia­do­mie­nia ze Stul­ti­ramu. Wiele firm pro­po­no­wało mu nie­bo­tyczne pie­nią­dze za pole­ce­nie ich pro­duk­tów w jakim­kol­wiek poście. _Jestem bogaty_ – pomy­ślał Borg. A potem uświa­do­mił sobie, że prze­cież ma lecieć na Zie­mię.

– Ale zawsze mogę wró­cić – powie­dział do sie­bie.

Żaden z wylo­so­wa­nych Zie­mian ni­gdy nie wró­cił na Ter­cję. Borg szybko doszedł do wnio­sku, że to dla­tego, że na Ziemi musi być po pro­stu wspa­niale. Nie chciał psuć sobie humoru. Nie teraz. Prze­cież los się wresz­cie do niego uśmiech­nął. Drzwi kap­suły otwo­rzył się z sykiem, a z gło­śni­ków roz­legł się przy­jemny dla ucha kobiecy głos:

„Podróż­niku. Witaj w przy­stani rejsu”.

4.

Pro­fe­sor Hu Zeng, jako antro­po­log, wciąż był pod wra­że­niem tego, jak wygląd i spo­sób bycia nie­któ­rych ludzi opie­rały się tysiącom lat ewo­lu­cji. Ostat­nie stu­le­cia spra­wiły, że nie było już rasy daw­niej nazy­wa­nej białą. Prak­tycz­nie każdy Zie­mia­nin miał już ciem­niej­szy odcień skóry, a u więk­szo­ści dawało się dostrzec cechy azja­tyc­kie lub afry­kań­skie. Pomimo tej zmiany czło­wiek, odpo­wie­dzialny za ochronę eks­pe­dy­cji, wyglą­dał jak sprzed wie­ków. Krótko przy­strzy­żone włosy, wzrok nie­zno­szący sprze­ciwu. Nie było wąt­pli­wo­ści, że puł­kow­nik Bill Enroe od dziecka jedną ręką bawił się siu­sia­kiem, drugą pisto­le­tem. A czaszkę wypeł­niał mu regu­la­min.

– Bez­pie­czeń­stwo tej eks­pe­dy­cji to zada­nie, które mi powie­rzono – głos woj­sko­wego był wyprany z emo­cji tak samo jak jego spoj­rze­nie.

– Rozu­miem – odparł pro­fe­sor.

– Dla­tego gdy już znaj­dziemy się na Medio­sie, żądam od pań­skich ludzi abso­lut­nego posłu­szeń­stwa.

– Posta­ram się, by współ­praca mię­dzy nami prze­bie­gała bez­pro­ble­mowo.

– To za mało. Zero tole­ran­cji! Nie wiemy, z jakimi isto­tami mamy do czy­nie­nia. Jeśli zade­cy­du­jemy o ewa­ku­acji, to nie będzie żad­nych dys­ku­sji, zbie­ra­nia pró­bek i tym podob­nych. Rozu­miemy się?!

– Tak, oczy­wi­ście – Zeng wes­tchnął. – A teraz pro­szę wyba­czyć, ale chciał­bym zjeść obiad.

Puł­kow­nik ski­nął tylko głową i ruszył na mostek, a pro­fe­sor odszedł do czę­ści miesz­kal­nej, gdzie znaj­do­wała się kan­tyna. Nie miał oczy­wi­ście zamiaru słu­chać byle wojaka, ale uznał, że warto skła­mać, by cho­ciaż tro­chę uspo­koić ten beto­nowy umysł.

Wszedł do kan­tyny, chwy­cił tacę i sta­nął pokor­nie w kolejce. Gdy nało­żył sobie jedze­nie i zaczął szu­kać spoj­rze­niem wol­nego miej­sca, usły­szał okrzyk:

– Panie pro­fe­so­rze, tutaj!

Zoba­czył Nadię, stu­dentkę ostat­niego roku bio­lo­gii, która w ostat­niej chwili dołą­czyła do eks­pe­dy­cji. Ski­nął jej z uśmie­chem głową i po chwili sie­dział już przy sto­liku, naprze­ciwko dziew­czyny. Miała burzę poły­skli­wych, ruda­wych loków i była po pro­stu piękna. Pro­fe­sor tro­chę wsty­dził się tego, jak bar­dzo mu się podo­bała. Oczy­wi­ście trzy­mał dystans. W końcu był wykła­dowcą aka­de­mic­kim oraz sze­fem eks­pe­dy­cji nauko­wej. Choć dobie­gał osiem­dzie­siątki, nano­chi­rur­gia dość dobrze masko­wała jego metrykę. Nadia miała jed­nak praw­dziwe 25 lat i na statku nie było chyba męż­czy­zny, który by się za nią nie obej­rzał.

– Smacz­nego – dziew­czyna odsło­niła w uśmie­chu piękne, równe zęby.

– Dzię­kuję, wza­jem­nie.

– Pomy­śleć, że minęły dwie doby, a my już jeste­śmy tak daleko od Ter­cji. Boże, jaka jestem pod­nie­cona!

– Nasz napęd się spraw­dza, choć na nie­wiele by się zdał, gdyby nie dogodne okno łuku anty­ma­te­rii.

Nadia ski­nęła głową. Wie­działa, że dotar­cie na Mediosa w zale­d­wie dwa tygo­dnie moż­liwe jest jedy­nie raz na 50 lat. Dziew­czyna wło­żyła kęs do ust, a potem odgar­nęła włosy z czoła i spy­tała:

– Myśli pan, że kie­dyś naprawdę zro­zu­miemy ano­ma­lię?

– Okno łuku to wyjąt­kowo zagad­kowa rzecz – pro­fe­sor zamy­ślił się na chwilę. – Sądzę, że jesz­cze długo nie będziemy mieli wystar­cza­ją­cych narzę­dzi, aby doko­nać sku­tecz­nej ana­lizy. Ale to nie zna­czy, że nie możemy korzy­stać z okna, by podró­żo­wać. W końcu żegla­rze przed wie­kami korzy­stali ze sprzy­ja­ją­cych wia­trów, choć nie do końca zda­wali sobie sprawę z tego, jak powstają i jakie są mecha­ni­zmy ich dzia­ła­nia.

– Nasz poziom porów­nuje pan do sta­ro­daw­nych żaglow­ców?

– Wszystko to kwe­stia skali – Zeng się uśmiech­nął. – Jeśli cho­dzi o okno łuku anty­ma­te­rii, to myślę, że sil­nik odrzu­towy jest daleko przed nami. Na razie… powiedzmy, że pru­jemy przez Atlan­tyk parow­cem. I z tego się cieszmy. Wie­dza jest klu­czem do wszyst­kiego. Gdy Henry Hud­son w XVII wieku wypły­nął na bez­kre­sne wody, myślał, że ma przed sobą Pacy­fik. Prze­cież nie mógł wtedy wie­dzieć, że zna­lazł się w zatoce, którą póź­niej nazwano na jego cześć, prawda?

Pro­fe­sor nie krył dumy ze swo­jego porów­na­nia, ale szybko zauwa­żył, że Nadia nie­wiele zro­zu­miała z tego wywodu. Przy­kryła zmie­sza­nie uśmie­chem, ponow­nie pota­ku­jąc głową. Mimo wszystko wie­działa, że sonda wysłana na Mediosa przed 50 laty potwier­dziła obec­ność buj­nej roślin­no­ści oraz wody. Nie­stety, urzą­dze­nie nie dostar­czyło jed­no­znacz­nych dowo­dów ist­nie­nia tam inte­li­gent­nej formy życia.

– Czy to moż­liwe, aby na Medio­sie był ktoś w rodzaju Ter­cjan? – spy­tała Nadia.

– Nie mam poję­cia – pro­fe­sor wzru­szył ramio­nami. – Na jed­nej z foto­gra­fii dostrze­gli­śmy praw­do­po­dob­nie zabu­do­wa­nia. Ale ich forma wska­zy­wa­łaby, że jeśli żyją tam inte­li­gentne istoty, to nie­sły­cha­nie pry­mi­tywne. Albo żyły w prze­szło­ści.

– Czy coś może nam gro­zić?

– Pro­szę się nie mar­twić. Będą z nami żoł­nie­rze. Poza tym naj­pierw musimy potwier­dzić skład atmos­fery. Zanim wylą­du­jemy na powierzchni, minie dobre kilka tygo­dni.

Zeng przyj­rzał się dokład­niej tej mło­dej ślicz­nej dziew­czy­nie. Prze­cież musiała wie­dzieć, że powrót na Ter­cję będzie moż­liwy dopiero za pięć dekad. Nie szkoda jej było życia? Nie chciała zało­żyć rodziny? Już miał ją o to zapy­tać, ale stwier­dził, że wypa­dłoby to wyjąt­kowo idio­tycz­nie. Nadia podzię­ko­wała z uśmie­chem i wstała z tacą od stołu. Pro­fe­sor odpo­wie­dział uprzej­mym gestem, ale gdy dziew­czyna ruszyła do wyj­ścia, nie mógł się powstrzy­mać, by nie popa­trzeć na jej ide­alne pośladki. _Boże, zacho­wuję się jak stary pier­dziel_ – pomy­ślał zre­zy­gno­wany.

Nadia wró­ciła do swo­jej kabiny i wyj­rzała przez nie­wiel­kie okno. Na zewnątrz bez­kres kosmosu jarzył się miliar­dami gwiazd. Jej komm zawi­bro­wał i dziew­czyna ode­brała połą­cze­nie. Świa­tła w kabi­nie przy­ga­sły, poja­wiły się holo­gramy sena­tora Piera Casta­niego oraz szefa bez­pie­czeń­stwa Ter­cji Dmi­trija Abra­mowa, bar­dzo szczu­płego i niskiego męż­czy­zny z iro­nicz­nym uśmie­chem. Pozory cza­sem mocno mylą, bo Abra­mow był w isto­cie prze­bie­głym i bez­li­to­snym gra­czem.

– Udało się pani zbli­żyć do Zenga? – spy­tał Castani.

– Jesz­cze nie, sena­to­rze.

– Pro­szę się pospie­szyć – głos sena­tora był lodo­waty. – Nie mamy dużo czasu. Pro­szę pamię­tać, że szef eks­pe­dy­cji ma pełne prawo obwo­ła­nia się sena­to­rem na nowej pla­ne­cie.

– Ten debil gotów uda­wać tam Boga – par­sk­nął szef bez­pie­czeń­stwa.

– Oczy­wi­ście – odparła Nadia.

– Gdy tylko znaj­dzie­cie się na Medio­sie, będzie pani odpo­wie­dzialna za utwo­rze­nie przy­stani rejsu.

– Nie wie­dzia­łam, że takie są plany…

– Nie musi pani wie­dzieć o wszyst­kim – sena­tor wyraź­nie się znie­cier­pli­wił. – Nie możemy pozwo­lić na to, żeby pro­fe­sor Zeng rzą­dził tam przez 50 lat. Mamy na statku dru­giego czło­wieka, który zdo­łał zabez­pie­czyć mate­riały i wspól­nie z panią ustawi przy­stań.

– Mogę wie­dzieć kto to?

– Wszyst­kiego dowie się pani w swoim cza­sie. Pro­szę nas na bie­żąco infor­mo­wać o postę­pach.

– Tak jest.

Męż­czyźni bez słowa zakoń­czyli połą­cze­nie. Holo­gramy znik­nęły, a kabina znowu wypeł­niła się jasnym bla­skiem. Nadia usia­dła w fotelu i poczuła, jak żołą­dek kur­czy się jej ze stra­chu. Musieli mieć kogoś mło­dego, dla­tego wybrali ją jesz­cze przed ukoń­cze­niem aka­de­mii poli­cyj­nej. Począt­kowo wyda­wało jej się to wspa­niałą szpie­gow­ską przy­godą. Taką jak na fil­mach. Ale teraz nie była wcale pewna, czy pod­jęła dobrą decy­zję.ROZDZIAŁ III

1.

Komu­ni­kat na desce roz­dziel­czej ostrzegł o wypusz­cze­niu spa­do­chro­nów. Zgod­nie z instruk­cją Borg chwy­cił się uchwy­tów po obu stro­nach fotelu. Po chwili poczuł mocne szarp­nię­cie, które wypchnęło mu powie­trze z płuc. Kilka sekund póź­niej kap­suła opa­dała już wolno i dostoj­nie, hamo­wana przez trzy potężne spa­do­chro­nowe cza­sze.

Patrzył przez szybę z zacie­ka­wie­niem. Od razu roz­po­znał cha­rak­te­ry­styczne estu­arium. Nic dziw­nego, że przed tysią­cem lat posta­no­wiono zało­żyć tu mia­sto. Ukształ­to­wa­nie terenu sta­no­wiło natu­ralny port. Nic, tylko zbu­do­wać przy­stań i roz­po­cząć han­del.

Widział jak na dłoni błę­kitne wstęgi rzeki Hud­son oraz East River. Wyspę poło­żoną mię­dzy nimi kie­dyś nazy­wano Man­hat­ta­nem. Gdyby zja­wił się tu kil­ka­na­ście wie­ków wcze­śniej, zoba­czyłby gęstą infra­struk­turę z wie­żow­cami i ze sty­lo­wymi mostami, łączą­cymi brzegi rzek. Teraz widział tylko piasz­czy­ste plaże i zie­lone łąki. Nawet po daw­nej nazwie nie było śladu. Na cześć grupy ple­mion indiań­skich, do któ­rej nale­żeli pier­wot­nie zamiesz­ku­jący te tery­to­ria, wyspa nosiła teraz miano Algon­kin.

Wie­dział, że tu wszelka tech­no­lo­gia została zaka­zana. Nawet korzy­sta­nie z ener­gii sło­necz­nej. Ludzie żyli tak samo jak przed wie­kami, odrzu­ciw­szy zdo­by­cze nowo­cze­snej cywi­li­za­cji. Jedyny wyją­tek sta­no­wiły sytu­acje, w któ­rych komuś gro­ziła śmierć przed osiem­dzie­sią­tym rokiem życia. Nie­ważne, czy w wyniku urazu, czy cho­roby. Wtedy odsy­łano go pro­mem na leżącą na orbi­cie przy­stań rejsu, gdzie nie­szczę­śnik mógł sko­rzy­stać z kap­suły medycz­nej.

Borg uśmiech­nął się, widząc nie­wielką wysepkę na połu­dnie od Algon­kinu. Jedyna budowla, która prze­trwała dein­du­stria­li­za­cję. Sta­tua Wol­no­ści. Sym­bol swego czasu znany na całym świe­cie. Ogromny posąg przez stu­le­cia witał mary­na­rzy stat­ków zawi­ja­ją­cych do portu. Cie­kawe, czy pozwolą mu zoba­czyć ją z bli­ska?

Nagle kon­sola kap­suły roz­ja­rzyła się na czer­wono, wypluła komu­ni­kat o splą­ta­niu spa­do­chro­nów. Borg poczuł, jak kap­suła zaczyna wiro­wać wokół wła­snej osi w nie­kon­tro­lo­wa­nym kor­ko­ciągu. Pomarsz­czona powierzch­nia Zatoki Nowo­jor­skiej zbli­żała się w zawrot­nym tem­pie. Zaczęło mu się robić nie­do­brze. Zdą­żył jesz­cze zauwa­żyć, że kon­sola infor­muje o kata­pul­to­wa­niu, i krzyk­nął:

– Nie! Tylko nie kata­pulta!

Osłona kap­suły wystrze­liła z sykiem, potężna siła wyrzu­ciła Borga na zewnątrz. Kom­bi­ne­zon napom­po­wał komory powietrzne, mające chro­nić go przed upad­kiem. Kap­suła po krót­kiej chwili z hukiem ude­rzyła w taflę wody poni­żej. On obra­cał się bez­rad­nie w powie­trzu, dopóki pojem­nik ze sprę­żo­nym gazem nie uwol­nił ładunku, spo­wal­nia­jąc upa­dek tak, by lądo­wa­nie było tak mięk­kie, jak to moż­liwe.

Mimo wszystko poczuł potworny ból, gdy runął w wodę. Więk­szość komór poroz­ry­wała się, amor­ty­zu­jąc ude­rze­nie. Na szczę­ście nie stra­cił przy­tom­no­ści. Do hełmu dostała się jed­nak woda, zale­wa­jąc mu usta. Od brzegu Liberty Island dzie­liło go nie­całe 100 metrów. Był tylko jeden pro­blem. Borg nie umiał pły­wać.

Ter­cja­nie w prze­wa­ża­ją­cej więk­szo­ści trud­nili się rybac­twem. Wodę darzyli nabożną czcią, a mor­ska toń napa­wała ich lękiem. Dopiero przy­jazd Zie­mian uświa­do­mił im, że czło­wiek może uno­sić się na wodzie niczym łodzie uży­wane do połowu. Nie­stety, Borg, jak jego ojciec i dzia­dek, był tra­dy­cjo­na­li­stą. Wie­rzył, że dla Ter­cja­nina, podob­nie zresztą jak Zie­mianina, natu­ral­nym śro­do­wi­skiem jest ląd i tego nale­żało się trzy­mać.

Zerwał hełm. Pró­bo­wał utrzy­mać głowę nad powierzch­nią, macha­jąc gwał­tow­nie rękoma. Stra­te­gia ta spraw­dzała się przez sekundę, dwie, jed­nak po chwili znowu szedł pod wodę. Wtedy jesz­cze szyb­ciej i moc­niej prze­bie­rał rękoma. Jed­nak nie­wiele to dało. Czuł, że szybko traci siły, a kolejne zachły­śnię­cia wodą jesz­cze pogar­szały sprawę. Ogar­nęła go panika, gdy uświa­do­mił sobie strasz­liwą prawdę. _Ja tonę_ – pomy­ślał. – _Umie­ram!_

Bra­ko­wało mu tlenu. Połknął sporo mor­skiej wody i w ostat­nim, panicz­nym odru­chu mach­nął jesz­cze kilka razy ramio­nami. Wtedy poczuł, że jego dło­nie tra­fiły na coś twar­dego. Odrzu­coną przez kap­sułę osłonę. Wczoł­gał się na ele­ment, który uno­sił się na wodzie niczym przej­rzy­sta, chy­bo­tliwa łódź. Przez krótką chwilę był prze­ko­nany, że pój­dzie na dno pod jego cię­ża­rem, ale nic takiego się nie stało.

Gdy tylko tro­chę odpo­czął, zsu­nął nogi do wody i zaczął nimi machać, kie­ru­jąc swoją pro­wi­zo­ryczną tra­twę w kie­runku wyspy, na któ­rej wzno­siła się dum­nie Sta­tua Wol­no­ści. W podobny spo­sób ste­ro­wano nie­gdyś łodziami rybac­kimi na Ter­cji. Umiesz­czone z tyłu wio­sło słu­żyło zarówno do obie­ra­nia kursu, jak i napę­dza­nia kon­struk­cji.

Pod­pły­nął tak bli­sko brzegu, jak to tylko było moż­liwe. Zsu­nął się z osłony i z ulgą poczuł pod sto­pami dno. Wyszedł na piasz­czy­sty brzeg i nie­mal od razu opadł na czwo­raka. Był wyczer­pany, prze­ra­żony i obo­lały. Posu­wał się jed­nak w takiej pozy­cji, chcąc się jak naj­bar­dziej odda­lić od zdra­dli­wej wody. Coś ści­snęło go w klatce pier­sio­wej i zaczął gwał­tow­nie wymio­to­wać słoną wodą. A potem zemdlał.

2.

Nadia krę­ciła się nie­spo­koj­nie po kabi­nie. Zdą­żyła się dowie­dzieć od Zenga, że ich sta­tek badaw­czy wpadł w pułapkę i teraz, pozba­wiony napędu, ścią­gany był w kie­runku Mediosa przez wro­gie myśliwce.

Przez ostat­nią godzinę pró­bo­wała połą­czyć się z sena­to­rem Casta­nim za pomocą spe­cjal­nego pro­to­kołu, wgra­nego do jej komma. Ale nic z tego nie wyszło. Nie wie­działa, czy może dla­tego, że znaj­do­wali się już za daleko, czy też statki z Mediosa w jakiś spo­sób blo­ko­wały sygnał.

Castani i szef bez­pie­czeń­stwa Ter­cji wspo­mi­nali o dru­gim agen­cie na pokła­dzie. Mieli razem usta­wić przy­stań rejsu na Medio­sie, tyle że nie wie­działa, nie­stety, kto to był. Znowu zaczęła żało­wać, że pod­jęła się tego zada­nia. Naj­gor­sze było to, że nawet nie znała wszyst­kich szcze­gó­łów. W końcu kim tak wła­ści­wie była? Led­wie kochanką szefa eks­pe­dy­cji. Wła­śnie. Led­wie czy aż? Wycią­gnie wszystko z tego sta­rego pier­dziela w łóżku! Uśmiech­nęła się z satys­fak­cją do swego odbi­cia w szy­bie. Za oknem widać było Mediosa w całej oka­za­ło­ści. Zbli­żali się.

Pro­fe­sor Hu Zeng został z puł­kow­ni­kiem na mostku, sły­szał więc dosko­nale, jak jeden z ofi­ce­rów nawi­ga­cyj­nych zamel­do­wał:

– Wcho­dzimy w atmos­ferę.

Pomy­ślał wów­czas, że „atmos­fera” może nie być do końca upraw­nioną nazwą. Wcze­śniej­sze bada­nia wyka­zały, że powłoka gazowa Mediosa różni się od tej na Ziemi i Ter­cji. Na tych ostat­nich pla­ne­tach przy­cią­ga­nie spra­wiało, że war­stwy gazów utrzy­my­wały się bli­sko powierzchni. Dodat­kowo ich magne­tos­fery chro­niły przed wia­trami Słońca, Alfy czy Infry.

Z Medio­sem sprawa miała się tro­chę ina­czej i była dość zagad­kowa. Pla­netę ogrze­wał błę­kitny nad­ol­brzym, który znaj­do­wał się o wiele dalej niż gwiazdy Ziemi czy Ter­cji. Mimo to jego pro­mie­nio­wa­nie spra­wiało, że na Medio­sie kwi­tło życie. Na pokła­dzie mieli sondy, któ­rych prze­zna­cze­niem był lot w kie­runku błę­kit­nej gwiazdy i jej szcze­gó­łowe bada­nia.

Sta­tek wpadł w silne wibra­cje. Spo­dzie­wali się oczy­wi­ście tar­cia i w następ­stwie wzro­stu tem­pe­ra­tury osłon statku, co zawsze towa­rzy­szyło prze­cho­dze­niu przez powłoki gazowe Ziemi lub Ter­cji, tutaj jed­nak miało się nie­zwy­kłe wra­że­nie, że sta­tek przy­spie­szył, jakby zasy­sało go do Mediosa. Za szybą roz­ja­rzyły się wie­lo­ko­lo­rowe wstęgi, przy­po­mi­na­jące ziem­ską zorzę polarną.

W końcu drga­nia ustały i zoba­czyli przed sobą białe obłoki, odbi­ja­jące nie­bie­ską poświatę dale­kiej błę­kit­nej gwiazdy. Gdy prze­bili się przez war­stwę chmur, ujrzeli gigan­tyczne mia­sto. Zarówno pro­fe­sor, jak i puł­kow­nik otwo­rzyli usta ze zdzi­wie­nia.

Gęsta zabu­dowa robiła wra­że­nie. Nawet w okre­sie naj­więk­szego roz­kwitu na Ziemi i Ter­cji ludzie nie zdo­łali stwo­rzyć cze­goś takiego. Las budyn­ków roz­cią­gał się na gigan­tycz­nej powierzchni. Gdy się zbli­żyli, zro­zu­mieli, że budynki cią­gną się kilo­me­trami w dół, two­rząc skom­pli­ko­wane wąwozy.

– Cie­kawe, ile stwo­rów czy innych robali zamiesz­kuje taką metro­po­lię – powie­dział puł­kow­nik Enroe. – Miliard? Dwa?

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki