Gdański smak whiskey - ebook

DZIEŃ PIERWSZY

(pią­tek)

Bruno sie­dział w barze, oparty o jesz­cze mokrą, zawie­szoną na fotelu weł­nianą mary­narkę. Zamknął oczy i prze­chy­la­jąc wolno trzy­maną w dłoni szkla­neczkę whi­skey, pocią­gnął pew­nie spory łyk zim­nego, bursz­ty­no­wego napoju. Zastygł przez moment w bez­ru­chu, pozo­sta­wia­jąc na chwilę nos przy kra wędzi szklanki, tak by inten­syw­niej poczuć jego deli­katny, wani­liowo-drzewny smak.

Ten zapach przy­wo­ły­wał setki lep­szych i gor­szych wspo­mnień, twa­rze daw­nych przy­ja­ciół i zwią­za­nych z nimi przy­gód, wśród nich rów­nież tych, które prze­żył w trak­cie swo­jej dwu­dzie­sto­let­niej pracy w poli­cji. W lewej, pokry­tej tatu­ażami ręce prze­wra­cał zwin­nie, niczym zawo­dowy hazar­dzi­sta żeton, trzy­maną w pal­cach wizy­tówkę. W cie­płych bar­wach nastro­jo­wego świa­tła poły­ski­wały wybite na niej złote litery – Sonia Role­ski – z widocz­nym po dru­giej stro­nie nume­rem tele­fonu. Spoj­rzał na zega­rek wiszący na ścia­nie obok okra­to­wa­nej meta­lo­wej szafki z butel­kami dro­giej whi­skey – wska­zy­wał trzy­dzie­ści pięć minut po pół­nocy.

Pocią­gnął kolejny łyczek i prze­cze­su­jąc pal­cami ciemny dwu­ty­go­dniowy zarost, sta­rał się dokład­niej przy­po­mnieć sobie sekwen­cję zda­rzeń z ostat­nich kil­ku­na­stu godzin.

Około dwu­dzie­stej pierw­szej trzy­dzie­ści zawiózł na lot­ni­sko w Gdań­sku pana Nor­tona. To było jego pierw­sze stałe piąt­kowe zle­ce­nie. Od kilku bowiem dni, wraz ze swoim wspól­ni­kiem Tom­kiem Boru­cem, pro­wa­dzili nie­wielką firmę zaj­mu­jącą się prze­wo­zem osób luk­su­so­wymi autami.

Minął dopiero tydzień, odkąd zamiesz­kał w gro­dzie Nep­tuna po tym, jak w bar­dzo krót­kim cza­sie pod­jął decy­zję o prze­pro­wadzce z Kato­wic.

Wra­ca­jąc z lot­ni­ska, skie­ro­wał się w stronę Gale­rii Bał­tyc­kiej.

Był bar­dzo ciemny desz­czowy wie­czór. Bły­ska­wice roz­świe­tlały co jakiś czas oko­licę, a woda ude­rza­jąca o przed­nią szybę land rovera pomimo szyb­kiego ruchu wycie­ra­czek pra­wie cał­ko­wi­cie ogra­ni­czała widocz­ność. Prze­jazd drogą w Trój­miej­skim Parku Kra­jo­bra­zo­wym przy­po­mi­nał mu spływ kaja­kowy na Dunajcu w porze roz­to­pów. Z tą nie­wielką róż­nicą, że zamiast nawo­ły­wań fli­sa­ków, z samo­cho­do­wego radia dobie­gał led­wie sły­szalny głos Erica Clap­tona, zagłu­szany cią­głymi ude­rze­niami kro­pel o szklany pano­ra­miczny dach.

Był już mniej wię­cej w poło­wie zjazdu.

Kręta asfal­towa nitka bie­gła stromo w dół pośrodku lasu. Za dnia te gęsto zale­sione pagórki, poprze­ci­nane licz­nymi wąwo­zami, wyglą­dały naprawdę urze­ka­jąco, dając miesz­kań­com Pomo­rza namiastkę gór­skiego kli­matu. Teraz jed­nak ta zazwy­czaj pełna aut droga była zupeł­nie pusta, a ciem­ność, jaka na sku­tek awa­rii oświe­tle­nia pano­wała wokół, z całą pew­no­ścią nie pozwa­lała na podzi­wia­nie przy­rody. Nagle wci­snął mocno pedał hamulca i tak szybko, jak pozwa­lała mu na to śli­ska nawierzch­nia, odbił kie­row­nicą w lewą stronę.

Samo­chód zatrzy­mał się gwał­tow­nie.

– Ja pier­dolę, co to było?! – krzyk­nął na myśl o wiel­kiej górze mięsa pokry­tej ciemną sier­ścią, leżą­cej pośrodku pasa, któ­rym jechał.

Odwró­cił głowę w prawo i spo­glą­da­jąc przez szybę, znaj­du­jącą się po stro­nie pasa­żera, uniósł się lekko, sta­ra­jąc się dostrzec, co takiego udało mu się omi­nąć.

Cał­ko­wita ciem­ność unie­moż­li­wiła mu jed­nak zoba­cze­nie cze­go­kol­wiek do chwili, gdy bar­dzo jasny, burzowy roz­błysk oświe­tlił oko­licę. Nie­spo­dzie­wa­nie, tuż przed sobą, zauwa­żył sto­jącą w stru­gach desz­czu nie­ru­chomą postać kobiety.

Znów nastał mrok, a on miał przed oczami jedy­nie jej skrytą za dłu­gimi wło­sami, prze­ra­żoną i wykrzy­wioną jakby w gry­ma­sie pła­czu twarz.

Poczuł lekki dreszcz prze­szy­wa­jący go od stóp do głów.

To uczu­cie przy­po­mniało mu pewną sytu­ację sprzed nie­spełna roku, kiedy to dyżurny komi­sa­riatu w Kato­wi­cach wysłał go, wraz z part­ne­rem, do opusz­czo­nej sta­rej kamie­nicy pod mia­stem. Docho­dziła druga w nocy.

Według ano­ni­mo­wego zgło­sze­nia miała tam prze­by­wać osoba, któ­rej opis ide­al­nie paso­wał do wyglądu poszu­ki­wa­nego już od dłuż­szego czasu, zbie­głego z oddziału deten­cyj­nego, psy­cho­pa­tycz­nego mor­dercy.

Trzy lata temu zna­le­ziono jego pierw­szą ofiarę i póź­niej już sys­te­ma­tycz­nie, co kilka mie­sięcy, przy­po­mi­nał o sobie, posy­ła­jąc na tam­ten świat kolej­nych przy­pad­ko­wych ludzi.

Spryt i nie­sa­mo­wita łatwość, z jaką wymy­kał się poli­cyj­nym blo­ka­dom, oraz umie­jęt­ność prze­wi­dy­wa­nia zamia­rów śled­czych były cechami, które zde­cy­do­wa­nie wyróż­niały go na tle podob­nych zwy­rod­nial­ców. To wszystko, w połą­cze­niu z tech­niczną kre­atyw­no­ścią sto­so­wa­nych przez niego puła­pek, w jakich znaj­do­wano ofiary, jed­no­znacz­nie wska­zy­wało, że była to osoba bez­względna, o ponad­prze­cięt­nej inte­li­gen­cji.

Nie dziwi zatem fakt, że jego wcze­śniej­sze, zupeł­nie przy­pad­kowe zatrzy­ma­nie – gdy póź­nym wie­czo­rem, w oko­li­cach war­szaw­skiego cmen­ta­rza, po wtar­gnię­ciu na jezd­nię został potrą­cony przez pojazd – bar­dzo ucie­szyło wszyst­kich, któ­rzy widzieli jego ofiary i wie­dzieli, do czego był zdolny.

Poli­cję na miej­sce wypadku wezwał pra­cow­nik miej­skiego moni­to­ringu, który zaob­ser­wo­wał całą sytu­ację i widział, jak sprawca pró­buje odda­lić się z miej­sca zda­rze­nia. Pomimo zła­ma­nych dwóch żeber i pra­wej ręki potur­bo­wał on jesz­cze trzech doro­słych męż­czyzn usi­łu­ją­cych go zatrzy­mać.

Nikt wtedy jesz­cze nie przy­pusz­czał, że satys­fak­cja z jego uję­cia będzie trwała tak krótko. W trak­cie prze­pro­wa­dzo­nych obser­wa­cji stwier­dzono u niego cho­robę psy­chiczną i za zgodą sądu zasto­so­wano śro­dek zapo­bie­gaw­czy w postaci umiesz­cze­nia go na lecze­niu w szpi­talu psy­chia­trycz­nym.

Dość szybko jed­nak oka­zało się, że na miej­scu nie zapew­niono mu naj­wy­raź­niej wystar­cza­ją­cych wygód, ponie­waż już po nie­spełna mie­siącu, raniąc ciężko sani­ta­riu­sza, nie­za­do­wo­lony opu­ścił ośro­dek i ślad po nim zagi­nął.

Radio­wóz Bru­nona mijał wła­śnie nie­wielki kamienny mostek, pod­czas gdy jego part­ner noto­wał, poda­wany przez dyżur­nego, adres kolej­nej inter­wen­cji. Zgod­nie z pole­ce­niem mieli udać się tam pil­nie zaraz po spraw­dze­niu tego miej­sca.

Była bar­dzo cicha i mroźna noc. Samo­chód z dużą trud­no­ścią poko­ny­wał ostatni stromy odci­nek oblo­dzo­nej, wąskiej drogi, która nie będąc uży­wana już od lat, powoli zara­stała roślin­no­ścią.

Po przy­by­ciu na miej­sce zgło­sze­nia i prze­szu­ka­niu dol­nych pomiesz­czeń kamie­nicy pozo­stało im jedy­nie ostat­nie pię­tro na pod­da­szu.

Zoba­czyli tam długi pra­wie na pięć­dzie­siąt metrów, ciemny, wąski kory­tarz bie­gnący pomię­dzy rzę­dem pustych, zde­wa­sto­wa­nych pokoi bez drzwi. W mroź­nym, prze­siąk­nię­tym zapa­chem feka­lii powie­trzu, jego part­ner oświe­tlał drogę latarką, pod­czas gdy on, trzy­ma­jąc w dłoni gotową do uży­cia broń, prze­su­wał się powoli do przodu, sta­ra­jąc się omi­jać leżące pod nogami kawałki cegieł i stosy pustych bute­lek.

Po kilku minu­tach doszli do sta­rych, drew­nia­nych drzwi bez klamki, które pokry­wało wiele gru­bych warstw odpa­da­ją­cej już pła­tami farby.

Bruno oparł o nie stopę i nie mija­jąc progu, pchnął je butem do przodu. Otwo­rzyły się z gło­śnym zgrzy­tem, ude­rza­jąc lekko o ścianę.

Za drzwiami znaj­do­wało się pomiesz­cze­nie podobne do tego, w któ­rym stali. Z tą nie­wielką róż­nicą, że wąski kory­tarz zaczy­nał się dopiero w odle­gło­ści około dzie­się­ciu metrów za pro­giem. Przed sobą ujrzeli nato­miast coś na wzór wyso­kiego na około sześć metrów stry­chu, ze spa­dzi­stym po obu stro­nach dachem. Pod nim poło­żone były grube, drew­niane belki z nie­zli­czoną ilo­ścią sznur­ków, na któ­rych wisiały szmaty i kom­plety zsza­rza­łej już od kurzu pościeli. W nie­wiel­kiej odle­gło­ści od drzwi, na beto­no­wej pod­ło­dze leżały sterty drew­nia­nych desek i sta­rych ubrań, a wszystko przy­kryte było grubą war­stwą poroz­rzu­ca­nej wokół słomy.

W pomiesz­cze­niu pano­wała zupełna cisza. Weszli ostroż­nie do środka.

– Mówi­łem ci, że jedy­nie prze­wieje nam dupy – powie­dział ści­szo­nym gło­sem Magnus. – To już czwarte ano­ni­mowe zgło­sze­nie w tym roku. Ktoś naj­wy­raź­niej robi sobie z nas jaja.

– Być może – powie­dział szep­tem Bruno, wpa­trzony przed sie­bie w świa­tło latarki, któ­rej pro­mień, napo­tkaw­szy na białe kafle pokry­wa­jące ścianę w końcu kory­ta­rza, odbił się jasnym reflek­sem. – Nie zapo­mi­naj jed­nak, że na miej­scu zna­le­ziono ciała dwóch osób i ktoś wyjąt­kowo sta­ran­nie przy­ło­żył się do tego, by nie poże­gnały się one z tym świa­tem zbyt łatwo.

– Przy­pa­dek – powie­dział lek­ce­wa­żąco tro­chę gło­śniej, naj­wy­raź­niej nie widząc w tym nic podej­rza­nego. – Za to powi­nie­neś…

– Pssst… – syk­nął Bruno, zatrzy­mu­jąc się. Usły­szał przed sobą hałas przy­po­mi­na­jący dźwięk szkla­nej butelki toczą­cej się po beto­no­wej pod­ło­dze.

Stali przez moment w bez­ru­chu.

– Sły­sza­łeś to? – zapy­tał.

– Dobrze się czu­jesz? Bo coś mi się wydaje, że jesteś chyba tro­chę prze­wraż­li­wiony – powie­dział jego part­ner, wypro­sto­wu­jąc się i cho­wa­jąc rękę do kie­szeni spodni. – Skup się lepiej na tym, do jakiej knajpki ude­rzymy dzi­siaj wie­czo­rem. Zapo­mnia­łeś? Strze­liło mi osiem­na­ście lat pracy. Ja zapra­szam.

Bruno uniósł dłoń do góry, dając znak, by kum­pel na chwilę zamilkł.

Przez kil­ka­na­ście sekund pomiesz­cze­nie wypeł­niła cał­ko­wita cisza i w chwili, gdy miał już posta­wić kolejny krok do przodu, spoj­rzał nagle przed sie­bie. Na końcu kory­ta­rza, w wąskim świe­tle latarki ujrzał prze­bie­ga­ją­cego pomię­dzy sąsia­du­ją­cymi ze sobą pomiesz­cze­niami męż­czy­znę z trzy­ma­nym w dłoni przed­mio­tem. Przy­po­mi­nał on długi myśliw­ski nóż. – Wzy­waj wspar­cie – powie­dział spo­koj­nie Bruno z bro­nią pew­nie wyce­lo­waną w miej­sce, w któ­rym znik­nęła postać. Za ple­cami nie usły­szał jed­nak żad­nej reak­cji. Zanie­po­ko­jony skie­ro­wał lekko głowę w kie­runku Magnusa. W tej samej chwili do jego uszu dobiegł odgłos szarp­nię­cia i cichy, głu­chy jęk. Odwró­cił się i zauwa­żył, jak na wyso­ko­ści dwóch metrów od pod­łogi, szar­piąc się z meta­lową linką obwią­zaną wokół szyi, wisi jego part­ner.

To był moment, taki jak ten teraz, kiedy widząc w ciem­no­ści syl­wetkę ubra­nej na biało osoby, ponow­nie pomy­ślał, że spo­śród setek róż­nych moż­li­wo­ści zapewne po raz kolejny zna­lazł się w złym miej­scu o nie­wła­ści­wym cza­sie.

Kobieta naj­wy­raź­niej dość szybko pode­szła do pojazdu, bo już po chwili usły­szał, jak jej dłoń chwyta za klamkę przed­nich drzwi od strony pasa­żera i pociąga za nią gwał­tow­nie.

Były zablo­ko­wane.

Dla pew­no­ści Bruno uchy­lił szybę jedy­nie do połowy i zanim zdą­żył się ode­zwać, osoba łamią­cym się gło­sem zapy­tała:

– Pomoże mi pan? Nazy­wam się Sonia Role­ski.

Tam jest nasze auto.

Znowu błysk roz­ja­śnił drogę i dopiero teraz, kil­ka­dzie­siąt metrów przed sobą, w bocz­nej uliczce pro­wa­dzą­cej do lasu, ujrzał dużą limu­zynę.

– Pro­szę, niech pani wej­dzie – powie­dział, odblo­ko­wu­jąc drzwi auta.

Kobieta prze­szła na tył pojazdu, otwo­rzyła je i usia­dła. Była cał­ko­wi­cie prze­mo­czona i zzięb­nięta.

– Bar­dzo panu dzię­kuję – powie­działa drżą­cym gło­sem, obej­mu­jąc dłońmi ramiona. W jed­nej z nich ści­skała prze­ple­ciony pomię­dzy pal­cami srebrny łań­cu­szek, na któ­rym zawie­szona była drobna, poły­sku­jąca ozdoba. Bruno zauwa­żył, jak kobieta przy­glą­dała się jej z uczu­ciem.

– Co się stało? – zapy­tał.

– Ude­rzy­li­śmy w to biedne zwie­rze, które panu udało się omi­nąć. Mąż wpadł w poślizg i naje­chał na jakąś prze­szkodę. Chyba uszko­dził koło.

– Żadne z pań­stwa nie zostało ranne?

– Nie. Na szczę­ście nie – odparła, ocie­ra­jąc dłońmi wodę lejącą się jej z wło­sów po twa­rzy.

Bruno pod­je­chał bli­żej do unie­ru­cho­mio­nego pojazdu, następ­nie wysiadł i sta­wia­jąc koł­nierz mary­narki, pod­szedł do kie­rowcy.

Teraz dopiero zauwa­żył, że ten masywny krą­żow­nik, któ­rego nie udało mu się roz­po­znać z daleka, to rolls-royce phan­tom. Przed­nia, lewa opona pojazdu była uszko­dzona i auto stało na gołej fel­dze. W środku, na miej­scu kie­rowcy sie­dział męż­czy­zna grubo po sześć­dzie­siątce.

Na widok Bru­nona się­gnął dło­nią w kie­runku środ­ko­wego lusterka i zapa­la­jąc świa­tło w aucie, wska­zał na tele­fon komór­kowy, dając do zro­zu­mie­nia, że w tej chwili zajęty jest roz­mową.

Trwało to może pół minuty. Wymiana zdań była dość impul­sywna, bo w jej trak­cie, wyraź­nie zde­ner­wo­wany już jego­mość, kil­ku­krot­nie ude­rzył pię­ścią w kie­row­nicę pojazdu. Bruno zauwa­żył jed­nak moment, w któ­rym dys­ku­sja bez wąt­pie­nia dobie­gła końca, ponie­waż to wła­śnie wtedy szpa­ko­waty męż­czy­zna rzu­cił tele­fo­nem w kie­runku pra­wego fotela pasa­żera. Zaklął gło­śno, a następ­nie odwró­cił się w jego stronę i uchy­la­jąc szybę auta, wymu­sił lekki uśmiech.

– Bar­dzo pana prze­pra­szamy za kło­pot, ale czy byłby pan tak uprzejmy i zawiózł moją żonę do domu? Jest prze­mo­czona, a do tego, jako miło­śniczka zwie­rząt prze­żyła, nazwijmy to, mały szok z powodu tego dwu­stu­ki­lo­wego paskudz­twa – powie­dział, poka­zu­jąc kciu­kiem w stronę leżą­cego nie­opo­dal tru­chła.

Bruno raczej nie wyczuł skru­chy w jego gło­sie.

Męż­czy­zna szyb­kim ruchem dłoni się­gnął po paczkę marl­boro i wyjął ustami wysu­nię­tego z niej papie­rosa. Następ­nie rozej­rzał się ner­wowo za zapal­niczką, po czym, nie zna­la­zł­szy jej, odwró­cił głowę w stronę Bru­nona i z petem w ustach dodał:

– Miesz­kamy cał­kiem nie­da­leko, w Sopo­cie.

Jedzie pan może w tym kie­runku?

Bruno odwró­cił się i spoj­rzał na swoją pasa­żerkę, która wycie­rała włosy w koc leżący na tyl­nym sie­dze­niu i zado­mo­wiła się już chyba na dobre.

– Okej. Nie ma sprawy – odparł, choć nie było to zupeł­nie po dro­dze, którą zamie­rzał jechać. To dziwne – pomy­ślał, chwy­ta­jąc rękoma za koł­nierz mary­narki i otrze­pu­jąc go z wody. – Dla­czego ta kobieta stała na desz­czu, pod­czas gdy on cze­kał w luk­su­so­wych, cie­płych wnę­trzach tego moto­ry­za­cyj­nego cudeńka?

Widać było, że star­szy pan raczej nie ocze­ki­wał innej odpo­wie­dzi i zaczął szu­kać przy­ci­sku zamy­ka­ją­cego szybę auta, dając tym samym czy­telny sygnał, że poświę­cił na roz­mowę zbyt dużo czasu. Wobec tego Bruno wró­cił do samo­chodu.

– Już lepiej? – zapy­tał, sia­da­jąc za kie­row­nicą i nie odwra­ca­jąc głowy.

– Zde­cy­do­wa­nie tak – odparła kobieta znacz­nie spo­koj­niej­szym gło­sem. – Jesz­cze raz bar­dzo panu dzię­kuję – dodała, deli­kat­nie się uśmie­cha­jąc. – Poprzedni kie­rowca, zamiast się zatrzy­mać, dodał jedy­nie gazu. W sumie nie dzi­wię mu się, jest tak ciemno… Mógł się cze­goś oba­wiać.

Bruno spoj­rzał za sie­bie.

– To jak? Możemy jechać? Odwiozę panią do domu.

– Jeśli tylko Oskar pozwoli mi zabrać się z panem – powie­działa z nadzieją w gło­sie, spo­glą­da­jąc na samo­chód męża.

– Nawet sam o to popro­sił – odrzekł Bruno, przy­glą­da­jąc się uważ­niej pasa­żerce.

Pierw­sza myśl, jaka przy­szła mu do głowy, to że przy­po­mina Sofię Loren, a mówiąc ści­ślej, jej młod­szą sio­strę. Była to kobieta około pięć­dzie­siątki, o wło­skiej uro­dzie, słod­kim uśmie­chu i pięk­nej, lekko puszy­stej figu­rze, w ele­ganc­kiej, przy­kle­jo­nej do ciała mokrej gar­sonce, na którą zarzu­ciła jasne, krót­kie futerko. Na dłu­giej, smu­kłej szyi wisiała, poły­sku­jąc dys­kret­nie, wysa­dzana drob­nymi kamie­niami kolia warta przy­naj­mniej tyle, ile wyno­szą jego kil­ku­let­nie dochody.

Na pewno nie wra­cali z pobli­skiej Ikei – pomy­ślał i wrzu­ciw­szy bieg, ruszył w dół drogi.

Kobieta jakby czy­tała w jego myślach, bo chwilę póź­niej, spo­glą­da­jąc na pier­ścio­nek na ser­decz­nym palcu lewej dłoni, powie­działa:

– Pla­no­wa­li­śmy przy­le­cieć dopiero jutro. Zapo­wia­dali gwał­towne burze, ale Oskar dostał jakiś ważny tele­fon. Od kilku dni miał okropny humor. Ten wyjazd to była kata­strofa.

Bruno zwol­nił dość mocno, omi­ja­jąc głę­boką kałużę, w któ­rej utknął jakiś pojazd.

– Zaczęło się jesz­cze na lot­ni­sku w Gdań­sku, na chwilę przed wylo­tem. Mój mąż z całą pew­no­ścią nie należy do spo­koj­nych osób, ale wtedy prze­szedł samego sie­bie. W ter­mi­nalu krzy­czał do tele­fonu, roz­ma­wia­jąc z jed­nym ze swo­ich pra­cow­ni­ków. Mówił, że „należy z tą gnidą poważ­nie poroz­ma­wiać”, a jak wróci, sprawa ma być zamknięta. Pro­wa­dzi tak wiele inte­re­sów z róż­nymi ludźmi. Kiedy cho­dzi o duże pie­nią­dze, nie wszy­scy grają fair. Bar­dzo mu zale­żało na jakichś doku­men­tach, a wczo­raj wie­czo­rem dostał dwie wia­do­mo­ści – jedną dobrą, drugą złą. Nie wiem, o co dokład­nie w nich cho­dziło – powie­działa, odpi­na­jąc drobne kla­merki pasków znaj­du­ją­cych się przy butach na obca­sie i masu­jąc zzięb­nięte stopy. – Prze­pra­szam za moje dość dziwne zacho­wa­nie, ale wra­ca­jąc z lot­ni­ska, strasz­nie się pokłó­ci­li­śmy i kazał mi wyjść z samo­chodu… Drań! Bez­duszny drań! – Mówiąc to, zakryła twarz dłońmi.

Bruno chciał pocie­szyć kobietę, ale nic nie przy­szło mu do głowy.

– To przy­kre – powie­dział.

Był tro­chę zasko­czony jej otwar­to­ścią i tym, jak swo­bod­nie opo­wia­dała mu o swo­ich prze­ży­ciach. Pomy­ślał, że w grun­cie rze­czy chyba nie wszy­scy bogaci są doszczęt­nie zepsu­tymi sno­bami.

Po minię­ciu nie­wiel­kiego ronda przy Ergo Are­nie spoj­rzał we wsteczne lusterko samo­chodu, przy­glą­da­jąc się przez chwilę pani Soni. Ona unio­sła w tym cza­sie lekko głowę i widząc jego wzrok, miło się uśmiech­nęła.

– Gdzie mam skrę­cić? – zapy­tał, mija­jąc starą karczmę przy wjeź­dzie do Sopotu.

– To już nie­da­leko – odparła, popra­wia­jąc mokre jesz­cze włosy. – Pro­szę skrę­cić w prawo, a póź­niej już pana pokie­ruję.

Po dzie­się­ciu minu­tach samo­chód pod­je­chał pod wielką, kutą bramę, zamo­co­waną na solid­nych, meta­lo­wych zawia­sach, przy­twier­dzo­nych do gru­bego kamien­nego muru.

Cze­kali jakieś pół minuty, aż do chwili, gdy lekko uty­ka­jąc, pode­szła do nich osoba w uni­for­mie pra­cow­nika ochrony. Spod jego dłu­giej, się­ga­ją­cej kolan, czar­nej prze­ciw­desz­czo­wej kurtki, prze­bi­jała nie­bie­ska koszula z gra­na­to­wym kra­wa­tem. Na gło­wie męż­czy­zny, a raczej na jej tyl­nej czę­ści, znaj­do­wała się odwró­cona dasz­kiem do góry ciemna czapka na wzór ame­ry­kań­skiego poli­cjanta.

Bruno otwo­rzył okno.

– Słu­cham – powie­dział szorstko ochro­niarz, nie ukry­wa­jąc poiry­to­wa­nia tym, że musiał opu­ścić cie­płe i suche pomiesz­cze­nie por­tierni.

– Robert, to ja – powie­działa pani Sonia, wci­ska­jąc głowę pomię­dzy zagłówki przed­nich sie­dzeń. – Otwórz, pro­szę.

– Prze­pra­szam panią, nie zauwa­ży­łem – odparł już wyraź­nie mil­szym tonem, popra­wia­jąc czapkę i rusza­jąc pośpiesz­nie w kie­runku przy­ci­sku otwie­ra­ją­cego bramę.

Samo­chód ruszył wolno sze­roką, wysy­paną bia­łym żwi­rem drogą, która po około dwu­stu metrach zapro­wa­dziła ich pod biały, jed­no­pię­trowy pała­cyk, zza któ­rego okien prze­bi­jało cie­płe, mio­dowe świa­tło. – Pro­szę wejść. Tro­chę się pan wysu­szy. Nale­gam – powie­działa pani Sonia. – Jest pan zupeł­nie prze­mo­czony – dodała, doty­ka­jąc dło­nią rękawa jego mary­narki.

– To bar­dzo miłe z pani strony – powie­dział Bruno. Wie­dział, że sytu­acja naka­zy­wała jej taką uprzej­mość, ale zda­wał sobie rów­nież sprawę z tego, że kobieta po ostat­nich prze­ży­ciach chcia­łaby zapewne odpo­cząć. Poza tym za chwilę pew­nie wróci jej mąż, a wizja cie­płej her­batki w towa­rzy­stwie „bez­dusz­nego dra­nia”, jak raczyła go przed­sta­wić, nie wyda­wała mu się dobrym pomy­słem na miłe spę­dze­nie wie­czoru. – Nie­stety, z przy­kro­ścią muszę odmó­wić. Mam jesz­cze sprawę na mie­ście – skła­mał.

– W takim razie nie wiem, jak mogła­bym się panu odwdzię­czyć – powie­działa lekko zawie­dziona. – Pro­szę mi wyba­czyć, ale sie­dząc w pań­skim aucie, tro­chę się rozej­rza­łam i dostrze­głam fir­mowe wizy­tówki:

„B&T – Luk­su­sowy prze­wóz osób”. Jeśli nie miałby pan nic prze­ciwko, mogła­bym kie­dyś sko­rzy­stać z…

Bruno uśmiech­nął się zachę­ca­jąco.

– Przy­naj­mniej dwa razy w mie­siącu wyla­tuję na pokazy mody. Jest to po czę­ści zwią­zane z moim hobby. Pro­jek­to­wa­nie ubrań to moja pasja – powie­działa i podała mu swoją wizy­tówkę.

– Będzie mi bar­dzo miło, jeśli sko­rzy­sta pani z oferty naszej firmy – odparł.

– Zatem do zoba­cze­nia i jesz­cze raz dzię­kuję – dodała, spo­glą­da­jąc na niego dużymi, ciem­nymi oczami, po czym wysia­dła.

Bruno wyje­chał z posia­dło­ści.

Powoli prze­sta­wało już padać. Począt­kowo zamie­rzał zaj­rzeć jesz­cze do biura znaj­du­ją­cego się w Gdań­sku przy ulicy Ogarna, gdzie mie­ściła się ich firma. Chciał zanieść tam kar­to­nowe pudło z akce­so­riami biu­ro­wymi, które prze­ka­zał mu wspól­nik. Dzi­siaj rano zauwa­żył je w bagaż­niku. Tomek wspo­mi­nał, że pod­rzuci je do auta i naj­wi­docz­niej uczy­nił to wczo­raj­szego wie­czora. Z uwagi jed­nak na to, że powrót z lot­ni­ska zajął mu zbyt wiele czasu, posta­no­wił zro­bić to następ­nego dnia.

Zapar­ko­wał samo­chód nie­da­leko miej­sca, w któ­rym zaku­pił coś, co było jego dłu­go­let­nim marze­niem – miesz­ka­nie typu loft. Mie­ściło się ono w zabu­do­wa­niach sta­rej, nie­czyn­nej już fabryki, co samo w sobie two­rzyło kli­mat.

Wyma­gało co prawda grun­tow­nego remontu, ale ekipa zajęła się tym już ponad trzy tygo­dnie temu.

Do czasu jego przy­jazdu prace nad­zo­ro­wał Tomek i szły one dość spraw­nie. Sześć dni temu zakoń­czono reno­wa­cję sta­rej cegły i zało­żono pod­wie­szane sufity, a do dzi­siaj udało się ukoń­czyć pomiesz­cze­nie, które było dla niego naj­waż­niej­sze – łazienkę, bo to tam wła­śnie sypiał na mate­racu od kilku dni.

Z tego miej­sca miał zale­d­wie kil­ka­dzie­siąt metrów do swo­jego biura, poza tym loka­li­za­cja miesz­ka­nia była ide­alna z jesz­cze jed­nego powodu. Nie­wąt­pliwą jej zaletą była bli­skość Sta­rego Mia­sta i duża ilość uro­czych, kli­ma­tycz­nych pubów. Takie miłe sąsiedz­two zobo­wią­zy­wało wręcz do odwie­dzin, a zanie­cha­nie ich po całym dniu pracy świad­czyło, deli­kat­nie mówiąc, o braku kul­tury i rażąco naru­szało zasady wła­ści­wego zacho­wa­nia w okre­ślo­nych miej­scach i sytu­acjach. I cho­ciaż zda­wał sobie sprawę z tego, że jest to cał­ko­wi­cie błędne rozu­mo­wa­nie defi­ni­cji savoir-vivre’u, to potrzeba napi­cia się dobrej whi­skey w pełni, jego zda­niem, tę nad­in­ter­pre­ta­cję uspra­wie­dli­wiała.

Z myślą o kul­tu­rze wła­śnie Bruno, poko­nu­jąc trzy nie­wiel­kie schodki w dół, wszedł do pubu, w któ­rym nie­za­leż­nie od pory dnia czas pły­nął zawsze tym samym spo­koj­nym ryt­mem.

Usiadł przy nie­wiel­kim sto­liku, zapa­da­jąc się w dużym, wygod­nym fotelu z ciem­no­brą­zo­wej posta­rza­nej skóry. W powie­trzu uno­sił się zapach whi­skey oraz melo­dia _chil­lout_. To zawsze dzia­łało na niego uspo­ka­ja­jąco, wpra­wiało go w dobry nastrój i doda­wało ener­gii na kolejny dzień.

Jed­nak tego wie­czoru wyjąt­kowo nie potra­fił się odprę­żyć. Powo­dem tego było wspo­mnie­nie z ostat­niej roz­mowy, jaką prze­pro­wa­dził ze swoim przy­ja­cie­lem Tom­kiem.

Trwała ona krótką chwilę, lecz w jej trak­cie z łatwo­ścią spo­strzegł, że ten na co dzień bar­dzo spo­kojny i opa­no­wany czło­wiek był czymś wyraź­nie zde­ner­wo­wany. Znali się już od cza­sów szkoły pod­sta­wo­wej i nawet pomimo wyjazdu Tomka do Gdań­ska, gdzie ponad pięć lat temu pod­jął on pracę jako pry­watny detek­tyw, na­dal stale utrzy­my­wali ze sobą kon­takt.

To on namó­wił go na przy­jazd do Trój­mia­sta i osie­dle­nie się w Gdań­sku. W Kato­wi­cach Bruno sprze­dał swój nowo wybu­do­wany dom, pozo­sta­wia­jąc naj­bliż­szą rodzinę i przy­ja­ciół.

Wczo­raj­sza wie­czorna roz­mowa, a raczej cztery krót­kie zda­nia, które usły­szał po ode­bra­niu od niego tele­fonu, były wyraź­nie nie­po­ko­jące.

Tomek spra­wiał wra­że­nie zde­ner­wo­wa­nego, a jego gło­śny i szybki oddech pozwa­lał przy­pusz­czać, że praw­do­po­dob­nie przed kimś ucie­kał.

– Ta sprawa Laury… Wiesz! Szu­kają mnie! Muszę wyje­chać! – wysa­pał.

To dziwne. Tomek ni­gdy nie wspo­mi­nał mu o dziew­czy­nie imie­niem Laura. Być może sytu­acja, w któ­rej się zna­lazł, spo­wo­do­wała, że miał jedy­nie chwilę, by prze­ka­zać mu coś istot­nego.

Dzwo­nił około dwu­dzie­stej pierw­szej i póź­niej miał już wyłą­czoną komórkę.

Nie dawało to Bru­no­nowi spo­koju, dla­tego dzi­siaj z rana posta­no­wił odwie­dzić miesz­ka­nie wspól­nika. Znaj­do­wało się ono w luk­su­so­wej dziel­nicy Jelit­kowa, na nie­wiel­kim strze­żo­nym osie­dlu, poło­żo­nym wśród zie­leni, pomię­dzy dużymi igla­stymi drze­wami. Zale­d­wie sto metrów od morza.

Do dwu­po­ko­jo­wego apar­ta­mentu, umiej­sco­wio­nego na ostat­nim pię­trze budynku, przy­na­le­żał rów­nież duży taras wyce­lo­wany wprost na piasz­czy­stą plażę.

Na miej­scu nikogo jed­nak nie zastał. Zadzwo­nił więc do jego żony. Miała na imię Ola. Była to atrak­cyjna, wysoka i bar­dzo miła blon­dynka. Pra­co­wała jako adwo­kat. Młod­sza od Tomka o ponad dekadę, o czym ten regu­lar­nie przy­po­mi­nał Bru­no­nowi przy każ­dej nada­rza­ją­cej się oka­zji. A skoro on sam wyglą­dał na znacz­nie młod­szego, niż był w rze­czy­wi­sto­ści, Bruno czę­sto żar­to­wał, pyta­jąc, czy przy­pad­kiem nie oszu­kał Oli, poda­jąc swój zani­żony wiek, a jeśli tak, to kiedy zamie­rza to spro­sto­wać.

Poznał ją na kur­sie żeglar­skim w Miko­łaj­kach, gdy chcąc się zapewne popi­sać, prze­pły­nął zbyt bli­sko niej, tara­nu­jąc żaglówką jej rower wodny. Byli ze sobą od trzech lat.

Ola powie­działa, że od wielu już dni pla­no­wali wspólny tygo­dniowy wypad do rodziny, a ter­min wyjazdu wyzna­czyli na naj­bliż­szą sobotę.

W czwar­tek, około dwu­dzie­stej Tomasz wpadł do domu wyraź­nie pode­ner­wo­wany i bez żad­nych wyja­śnień zaczął ner­wowo pako­wać walizkę. Kiedy zapy­tała go, z czego wynika ten pośpiech, powie­dział jedy­nie, że zaszły pewne nie­prze­wi­dziane oko­licz­no­ści i wyjadą tego samego dnia póź­nym wie­czo­rem. Następ­nie dodał, że musi jesz­cze zaj­rzeć na chwilę do biura, po czym wyszedł, zabie­ra­jąc ze sobą walizkę. Popro­sił jedy­nie, aby była gotowa, gdy wróci za około godzinę.

Cze­kała na niego do pierw­szej w nocy, ale już nie poka­zał się w domu.

Cza­sami, co miało zwią­zek z jego wcze­śniej­szą pracą, zni­kał na całe noce, pro­sząc, by do niego nie dzwo­niła. Pro­wa­dził wtedy jakieś obser­wa­cje, ale tym razem miała wyraźne prze­czu­cie, że sytu­acja była zupeł­nie inna. Ni­gdy dotąd nie widziała męża tak wyraź­nie czymś prze­ję­tego. Bar­dzo ją to zanie­po­ko­iło, dla­tego już po dwóch godzi­nach pró­bo­wała się do niego dodzwo­nić. Nie­stety bez skutku.

W przed­po­koju zostały jedy­nie jego brudne buty, w któ­rych kilka godzin temu przy­szedł. Cała pode­szwa oble­piona była sza­ro­zie­lo­nym bło­tem, jakby gliną, a kiedy Ola je myła, z rowka bież­nika wycią­gnęła łuskę.

Dzi­siaj wcze­snym ran­kiem przy­je­chała do swo­jej mamy i cze­kała z nadzieją choćby na naj­mniej­szą infor­ma­cję od niego.

Bruno dobrze znał przy­ja­ciela i wie­dział, że bez wyraź­nego powodu nie zamar­twiałby naj­bliż­szych swoją osobą.

Dopił do końca whi­skey i zosta­wił bank­not pod pustą szklanką.

Zdał sobie sprawę z tego, że jeżeli w naj­bliż­szych godzi­nach nie dosta­nie żad­nego znaku od Tomka, będzie to nie­stety świad­czyć jedy­nie o tym, że wpa­ko­wał się on w jakieś poważne kło­poty.

Wycho­dząc z pubu, minął grupkę mło­dych, roze­śmia­nych ludzi, któ­rzy przy wtó­rze gło­śnego stu­kotu bute­lek szli na jakąś domówkę. Prze­szedł na drugą stronę ulicy i skie­ro­wał kroki w stronę swo­jego miesz­ka­nia.

Dzi­siaj póź­nym wie­czo­rem fachowcy dokoń­czyli mon­taż drzwi wej­ścio­wych i poło­żyli przed nimi płytki cera­miczne. Nie chcąc naru­szyć świe­żej jesz­cze zaprawy, posta­no­wił wejść do środka przez garaż. Minął przy­kryte plan­deką auto i pokle­pał je dobro­tli­wie po masce. Następ­nie prze­kro­czył próg i bez­po­śred­nim przej­ściem dostał się do holu.

Poczuł lekką wil­goć i zapach świe­żej farby malar­skiej. Pró­bo­wał po omacku zna­leźć włącz­nik świa­tła, ale po tym, jak dotknął wysta­ją­cych ze ściany kabli, zre­zy­gno­wał. Rano widział cały tor prze­szkód, który nale­żało poko­nać na tra­sie cią­gną­cej się od łazienki do głów­nego wyj­ścia. Pole­ga­jąc zatem na wła­snej pamięci, ruszył pew­nie do przodu.

Po mniej wię­cej minu­cie z nie­ma­łym tru­dem dotarł na miej­sce, poty­ka­jąc się po dro­dze o pozo­sta­wione przez fachow­ców narzę­dzia i prze­wra­ca­jąc sto­jące przed drzwiami łazienki, wypeł­nione praw­do­po­dob­nie wodą, duże wia­derko. Tutaj dopiero udało mu się zna­leźć włącz­nik oświe­tle­nia. Z oczami zmru­żo­nymi od nagłego ude­rze­nia świa­tła pod­szedł do mate­raca, który ide­al­nie mie­ścił się w kabi­nie prysz­ni­co­wej. Zrzu­cił na niego ubra­nie i pochy­la­jąc się nad umy­walką, ochla­pał twarz let­nią wodą. Po chwili strze­pał z poduszki nalot po świeżo szli­fo­wa­nej gła­dzi gip­so­wej i nie gasząc świa­tła, przy­krył się kocem.DZIEŃ DRUGI

(sobota)

– Ja pier­dolę i kilo cukru poszło w cho-le-rę! – krzyk­nął jakiś głos.

– Doli­czy mu się do rachunku i będzie facio uwa­żał – dodał drugi.

Naj­wy­raź­niej wró­cili pano­wie fachowcy – pomy­ślał Bruno, otwie­ra­jąc oczy. – Jak to szło? – Spoj­rzał w górę, pró­bu­jąc przy­po­mnieć sobie slo­gan rekla­mowy firmy remon­to­wej, z którą pod­pi­sał umowę:

„BĘDZIE­CIE PAŃ­STWO ZADO­WO­LENI. SZA­CU­NEK DO KLIENTA TO NASZA DEWIZA OD POKO­LEŃ”.

Zaśmiał się pod nosem z nadzieją, że przy­naj­mniej pierw­sza część tego hasła będzie się pokry­wała z prawdą. Prze­su­nął mate­rac wraz z kocem i poduszką pod drzwi i spoj­rzał na sto­jący przy umy­walce budzik. Docho­dziła siódma.

Wcze­śnie zaczęli. To dobrze – pomy­ślał, wyobra­ża­jąc sobie koń­cowy efekt ich prac. Był szcze­rze prze­ko­nany, że jeśli wszystko pój­dzie zgod­nie z zało­żo­nym pro­jek­tem, powi­nien on bez wąt­pie­nia zachwy­cić nie­jed­nego scep­tyka takich archi­tek­to­nicz­nych roz­wią­zań.

Wziął szybki prysz­nic i po nie­spełna trzy­dzie­stu minu­tach był już w dro­dze do biura.

Jasne słońce, czy­ste, błę­kitne niebo i deli­katny, rześki wiatr, który prze­ga­niał kolo­rowe liście po ulicy, czyli to wszystko, co wielu ludziom koja­rzyło się z minioną już piękną, złotą jesie­nią, Bru­no­nowi przy­po­mniało jedy­nie o tym, że musi mądrze zaku­pić odpo­wied­nią liczbę kalo­ry­fe­rów do swo­jego loftu. Nie­wiele rze­czy można z całą pew­no­ścią prze­wi­dzieć, ale to, że zima, jak co roku, wci­śnie się przed ocze­ki­waną już przez niego wio­snę, było nie­stety pewne. Idąc wśród bie­gną­cej chod­ni­kiem mło­dzieży, spie­szą­cej się na zaję­cia, zaj­rzał do poło­żo­nej w pobliżu fran­cu­skiej pie­karni, gdzie kupił dwie gotowe bagietki z szynką szwar­cwaldzką, serem i dużą ilo­ścią rukoli.

Wszedł do biura znaj­du­ją­cego się na pierw­szym pię­trze odre­stau­ro­wa­nej sta­rej kamie­niczki, do któ­rego pro­wa­dziły grube szklane drzwi z mlecz­nego szkła. Prze­kra­cza­jąc próg, poczuł deli­katną, bar­dzo sub­telną woń dam­skich per­fum i – jakby tego było mało – ładna uśmiech­nięta buzia odwró­ciła się w jego stronę.

– Dzień dobry, panie Bruno. Jak minęła panu noc?

To była Kasia. Bar­dzo miła, dwu­dzie­sto­pa­ro­let­nia dziew­czyna, zna­joma Tomka.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki