-
W empik go
Gdzie tkwi prawdziwe piękno japońskich ogrodów? Ware tada taru o shiru - ebook
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Gdzie tkwi prawdziwe piękno japońskich ogrodów? Ware tada taru o shiru - ebook
E-book stanowi mini formę książki, która powstała z pasji i zamiłowania do japońskich ogrodów. Jest debiutem autorki i zaproszeniem do towarzyszenia jej w drodze prowadzącej w głąb świata japońskich ogrodów.
Autorka – z wykształcenia tłumaczka języka japońskiego, na stałe mieszkająca w Japonii – poświęciła dwa lata na to, żeby przełamać barierę i przeniknąć do zamkniętego świata ogrodników w Kioto, aby odpowiedzieć na pytanie: gdzie tkwi esencja japońskiej sztuki ogrodniczej i czym się różni ogród w rozumieniu japońskim od ogrodu w kulturze zachodniej.
Ebook odkrywa rąbka tajemnicy i pokazuje wrażliwość i styl pisarski autorki. Zaznajamia czytelnika z formą, treścią i estetyką, jaką autorka zamierza okazać w pełnej wersji książki.
W ebooku znajduje się:
- wywiad z Katō Tomokim, mistrzem japońskiej sztuki ogrodniczej i profesorem Uniwersytetu Sztuki i Designu w Kioto,
- szczegółowe opisy ogrodów Tenryū-ji, Kinkaku-ji, Ryōan-ji i Kohō-an,
- opis współczesnego podejścia do ogrodów na przykładzie działalności działającej w Kioto firmy Uei.
Chociaż tytuł wskazuje, że publikacja poświęcona jest ogrodnictwu, to autorka podkreśla, że napisała książkę o kulturze japońskiej, o niezwykłych ludziach tworzących ogrody, o podążaniu za swoimi potrzebami i marzeniami, o harmonii człowieka i Natury, o współistnieniu i współoddziaływaniu wszelkich bytów, o ukojeniu, które można odnaleźć w przepięknej scenerii japońskich ogrodów.
„Zdecydowałam się na self-publishing, ponieważ uznałam, że jeśli będę miała decydujący głos w kwestii treści i formy, zdołam poprowadzić czytelników w głąb świata japońskich ogrodów dokładnie w taki sam sposób, w jaki ja go poznawałam.” – Monika Wielguszewska-Tsuchiya
W pełnej książce papierowej, oprócz treści zawartych w ebooku znajdują się ponadto:
- wywiad z Kitayamą Toshimichim (dyrektor Nihon Meiseki Kyōkai - organizacji zajmującej się badaniami nad kulturą i sztuką obróbki kamieni),
- wywiad z Ogawą Masayukim (znany twórca ogrodów herbacianych w Japonii i na świecie, zrzeszony w ramach Szkoły Urasenke),
- wywiad z Nakagawą Hiroakim (przedstawiciel rodzinnej firmy od ponad 330 lat trudniącej się rzemiosłem bambusowym),
- opisy dwudziestu ogrodów Kioto – bezcennych skarbów kultury japońskiej,
- prezentacja współczesnych japońskich ogrodów na przykładzie działalności lokalnej firmy ogrodniczej w Kioto, prowadzonej przez Inohanę Kazuho - zdobywcę głównej nagrody na Gardening World Cup 2014 oraz Garden Festival w Singapurze w 2016 roku.
Ta książka zadowoli miłośników japońskiej kultury, a także ludzi kochających Naturę i przyrodę. Znajdą w niej coś dla siebie osoby zainteresowane takimi tematami jak #kamienie ogrodowe, #bambus, #mech. Książka zainspiruje tych, którzy marzą o założeniu własnego ogrodu, jak i tych, którzy planują podróż do Japonii oraz tych, którzy szukają możliwości kształcenia w kierunku japońskiej sztuki ogrodniczej.
Odpowiedzi na te pytania można znaleźć w ebooku autorstwa Moniki Wielguszewskiej-Tsuchiya:
- Czym się różnią ogrody japońskie od zachodnich?
- Jakie są rodzaje ogrodów japońskich?
- Co to jest ryūmonbaku?
- Co to jest wodospad smoka?
- Co to znaczy ogród zapożyczonego krajobrazu?
- Co oznaczają kamienie w Ryōan-ji?
- Co to znaczy ware tada taru shiru?
- Czy się różnią tradycyjne ogrody japońskie od współczesnych?
- Jak wyglądają współczesne ogrody japońskie?
- Jak się zakłada współczesny ogród japoński?
- Jak się pielęgnuje ogród japoński?
- Jak długo trzeba się uczyć, żeby zostać ogrodnikiem w Japonii?
Opinia:
Książka Moniki Wielguszewskiej –Tsuchiya jest zaproszeniem do spotkania ze szlachetnym i nieco dla nas tajemniczym pięknem japońskich ogrodów. Z pierwszej ręki – od autorki, która jest jednocześnie znawczynią i entuzjastką dowiadujemy się o ich unikalności. Każdy z tych ogrodów to żyjące przesłanie mistrza, który go stworzył. Wiek wielu z nich liczy się setkami lat i pokoleniami ogrodników, którzy wykonywali swoją pracę pielęgnacyjną uznając powierzone ich opiece ogrody za skarby wielkiej wartości. Taki stosunek Japończyków do ogrodów to jak pokłon pełen szacunku do tradycji i spuścizny przodków.
Pietyzm autorki wobec kultury i historii Japonii przenikający strony tej książki daje wiedzę, pobudza ciekawość i wyobraźnię. Jej lektura to jak kontemplacyjna wędrówka - podążanie za Autorką ścieżkami najciekawszych japońskich ogrodów, wspólne odkrywanie ich tajemnic i prawdziwego piękna. Szczerze polecam.
**Małgorzata Jakubczak nauczycielka mindfulness, mentorka, założycielka Polskiego Instytutu Mindfulness.
O autorce:
Nazywam się Monika Wielguszewska-Tsuchiya. Z wykształcenia jestem tłumaczką języka japońskiego. Pracę w charakterze tłumaczki rozpoczęłam jeszcze w trakcie studiów na japonistyce na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Przez blisko 10 lat pracowałam w japońskiej korporacji. Podczas wykonywania mojej pracy najbardziej lubiłam obserwować jak odpowiedni dobór tłumaczonych słów oraz wyczucie atmosfery wpływają na pozytywny przebieg komunikacji. Nigdy jednak nie potrafiłam odnaleźć się w kulturze korporacyjnej. Tak samo jak nigdy nie planowałam przeprowadzić się na stałe do Japonii. Życie napisało dla mnie scenariusz spoza planu. Wyszłam za mąż za Japończyka i zostałam mamą dwóch dziewczynek, które wychowuję na styku kultur polskiej i japońskiej. Komunikacja międzykulturowa stała się dla mnie tematem przewodnim zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym. Po przeprowadzce do Japonii początkowo czułam się przytłoczona tutejszym tempem życia, liczbą ludzi, samochodów, pociągów, nigdy niecichnącymi odgłosami miasta. Osobiście zdecydowanie lepiej czuję się w lesie niż w przestrzeni miejskiej. Do życia najbardziej potrzebuję świeżego powietrza i zieleni, kontaktu z Naturą. Przez długi czas cierpiałam z powodu samotności, wyobcowania i tęsknoty za życiem sprzed wyjazdu do Japonii. Z czasem spokój i ukojenie odnalazłam w świecie japońskich ogrodów. Są dla mnie przestrzenią, w której mogę się zatrzymać, wziąć głęboki oddech i zapomnieć o całym otaczającym świecie. Gdy dziś stoję w jednym z ogrodów Kioto o kilkusetletniej historii, czuję wdzięczność i radość, że mogę obcować z arcydziełami japońskiej sztuki ogrodniczej na żywo, kiedy tylko poczuję taką potrzebę. Wiele z ogrodów odwiedzam więcej niż jeden raz i za każdym razem zapewniają mi inny rodzaj wzruszenia. Dziś moją główną motywacją do działania jest gorące i entuzjastyczne wsparcie wielu wspaniałych osób z branży ogrodniczej w Kioto. To oni, w uznaniu dla mojego zaangażowania, zechcieli pokazać mi od środka tajemniczy i pasjonujący świat japońskich ogrodów. Czuję, że dojrzałam do tego, by dzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem, aby jak najwięcej osób mogło poczuć, jak czerpać prawdziwą radość z japońskiej sztuki ogrodniczej.
https://www.facebook.com/profile.php?id=100083219652485
| Kategoria: | Poradniki |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-964861-0-3 |
| Rozmiar pliku: | 48 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
współzałożycielka tsuboniwa
Absolwentka japonistyki na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Wieloletnia tłumaczka języka japońskiego. Na stałe mieszka w Japonii, gdzie wciąż zajmuje się tłumaczeniami jako freelancerka, choć większość czasu poświęca na studiowanie tajników japońskich ogrodów.
W pracy dokłada wszelkich starań, aby poza wiernym przekazem tłumaczonych słów dbać o odpowiedni przebieg interakcji i komfort rozmówców. Biegłą znajomość języka japońskiego oraz swoje umiejętności interpersonalne z powodzeniem wykorzystuje w celu budowania komunikacji międzykulturowej.WSTĘP
Zdecydowałam się na napisanie i wydanie tej książki, ponieważ próbuję dociec, gdzie tkwi esencja japońskiej sztuki ogrodniczej i czym się różni ogród w rozumieniu japońskim od ogrodu w kulturze zachodniej. Poza tym – mówiąc szczerze – zakochałam się w świecie japońskich ogrodów i czuję potrzebę, by się tym uczuciem podzielić.
Japońskie ogrody od lat cieszą się ogromną popularnością na całym świecie. Również w polskich ogrodach botanicznych coraz częściej można podziwiać te stylizowane na japońskie. Rośnie też liczba japońskich stylizacji w prywatnych ogrodach. Bujnie porośnięte otoczenie stawu z przewieszonym nad nim mostem, żywo zielone połacie mchu poprzecinane kamiennymi ścieżkami lub płaskie powierzchnie wysypane białym żwirem – tak najczęściej kojarzą się japońskie ogrody. Równie często takie stylizowane ogrody wypełniają skały i kamienie oraz kamienne dekoracje, a niekiedy całość dopełniają budynki imitujące pawilony herbaciane lub zabudowania świątynne. Wszystkie te elementy występują oczywiście w japońskich ogrodach, ale ja chciałabym pokazać, jakie bogactwo ze sobą niosą, przedstawić symbolikę świata ogrodów – sztukę zakładania i pielęgnowania, a nie tylko efekt końcowy w postaci ogrodu.
W kulturze zachodniej, w której się wychowałam, głównym i najbardziej eksponowanym elementem ogrodu jest roślinność, a uzupełniają ją elementy zbudowane przez człowieka, jak chociażby tarasy, schody, fontanny i pomniki. Przeważnie w projekcie ogrodu dominują linie prostopadłe, a poszczególne elementy występują parzyście i ułożone są symetrycznie. Jeśli w ogrodzie jest woda, to najczęściej w sztucznym, zamkniętym obiegu lub wyrzucana spektakularnie w powietrze przez fontanny. Drzewom i krzewom nadaje się najczęściej określony kształt geometryczny, z pominięciem ich naturalnego zróżnicowania. Ogród jest przestrzenią zorganizowaną przez człowieka w taki sposób, by służyć określonym celom, najczęściej rekreacyjnym. To dzieło człowieka i stanowi przejaw jego dominacji i panowania nad przyrodą.
W japońskiej kulturze, którą studiuję od blisko 17 lat, ogród jest traktowany jako naturalna przestrzeń – jak najbardziej zbliżona do środowiska naturalnego, bez przesadnej ingerencji człowieka. Natura jest modelem i źródłem inspiracji, a ogród – dziełem sztuki prezentującym spojrzenie człowieka na Naturę. Nie zmienioną wedle własnych upodobań, ale taką, jaką jest naprawdę. Ogród japoński składa się przede wszystkim z wody, naturalnych skał i kamieni, roślin oraz nielicznych, subtelnych dekoracji. Cztery podstawowe elementy składowe japońskiego ogrodu czasami przedstawia się metaforycznie: kamienie to szkielet, woda – krwiobieg, ziemia – układ mięśniowy, a roślinność i elementy dekoracyjne – zmienne okrycie wierzchnie i biżuteria.
W japońskim ogrodzie panuje atmosfera sprzyjająca wyciszeniu, napawaniu się pięknem otaczającej przyrody. Doznania estetyczne potęguje gra światła, która uzyskiwana jest poprzez umiejętne przycinanie roślin i komponowanie miejsc okresowo nasłonecznionych i celowo wiecznie zacienionych. Obecność tak istotnej i niezbędnej w życiu człowieka wody oraz jej subtelny, a zarazem orzeźwiający dźwięk działa kojąco i pozwala zatrzymać się, aby w skupieniu i wyciszeniu świadomie napawać się naturalnym pięknem. Wodospady o niewielkim spadku, częściowo ukryte i przysłonięte roślinnością celowo budowane są tak, aby uzyskać pożądany przepływ, prędkość oraz dźwięk wody. W ten sposób ogród japoński oddziałuje równocześnie na zmysły wzroku i słuchu, a także pobudza wyobraźnię — skłania do refleksji. W ogrodzie japońskim prawie nie ma sztucznie wytyczonych linii prostych ani symetrii. Dominują linie krzywe, nieparzyste i asymetrycznie ułożone elementy o nieregularnym kształcie i dynamicznym wyrazie. Ogród jest zarówno kompletnym i skoncentrowanym obrazem wycinka Natury, jak również częścią większej całości, gdy podziwiamy go włącznie z tłem, w którym został osadzony.
Gdy weźmiemy pod uwagę naturalne ukształtowanie terenu Japonii, łatwiej będzie nam dostrzec w charakterystycznym obrazie japońskiego ogrodu jego podobieństwo do Natury.UKSZTAŁTOWANIE TERENU JAPONII
Źródła danych liczbowych: Geospatial Information Authority of Japan, Ministry of Land, Infrastructure, Transport and Tourism, Japan Statistical Yearbook, http://www.stat.go.jp/english/data/nenkan/; .
Japonia to kraj wyspiarski położony na południowy wschód od linii brzegowej kontynentu azjatyckiego. Archipelag Wysp Japońskich składa się z 6852 wysp i wysepek ułożonych w charakterystyczny łuk o bardzo nieregularnej i dynamicznej linii brzegowej o łącznej długości ok. 2,5 tys. km, jego powierzchnia to 377 974 km². Cztery główne wyspy stanowiące większość powierzchni kraju to Honshū, Kyūshū, Shikoku i Hokkaidō oddzielone od Azji Morzem Japońskim, a od zachodu oblewane wodami otwartego Oceanu Spokojnego. Na dnie oceanu, równolegle do wysp, biegną podmorskie rowy oceaniczne o głębokości od 6 do 10 km, w tym Rów Japoński (8412 m p.p.m.) oraz Rów Izu-Ogasawara (9710 m p.p.m.). Wyspy Japońskie są wynurzonym ponad powierzchnię oceanu grzbietem podmorskiego łańcucha górskiego, który powstał w wyniku zderzenia się płyt litosfery. Archipelag Wysp Japońskich znajduje się w tzw. Pacyficznym Pierścieniu Ognia, czyli rejonie bardzo aktywnym sejsmicznie. W Japonii rocznie notuje się ok. 5 tys. wstrząsów sejsmicznych o różnym stopniu nasilenia.
W ukształtowaniu powierzchni Wysp Japońskich dominują tereny wyżynne i górzyste zajmujące ok. 85% obszaru. Pasma górskie sięgające 2–3 tys. m n.p.m. biegną równolegle do osi głównych wysp i nazywane są Alpami Japońskimi. Aż 21 szczytów górskich przekracza 3 tys. m n.p.m., trzy z nich to wulkany, w tym najwyższy szczyt będący znanym symbolem Japonii – góra Fuji (3776 m n.p.m.). Według danych Japońskiej Agencji Meteorologicznej z 2017 roku na terenie całej Japonii znajduje się 111 aktywnych wulkanów, a 50 jest wytypowanych do stałego monitorowania ze względu na bardzo wysokie ryzyko erupcji. W ciągu ostatnich stu lat 23 spośród nich dokonało erupcji.
Ponad 65% całkowitej powierzchni Japonii zajmują lasy, a około 4% – zbiorniki wodne. Na terenie Japonii znajduje się 27 jezior o powierzchni przekraczającej 10 km², a największe jezioro Biwa zajmuje 669,3 km². Ponadto aż 44 rzeki o długości od 124 do 322 km mają powierzchnię dorzecza powyżej 1500 km².
Niziny leżą głównie w bardzo nieregularnym pasie przybrzeżnym oraz w trudno dostępnych obniżeniach między pasmami górskimi. Tereny możliwe do zabudowy stanowią niewielki procent całej powierzchni kraju, co przy populacji 126 mln 170 tys. ludzi sprawia, że gęstość zaludnienia to ponad 340 osób na km².
W najprostszej klasyfikacji wyróżnia się trzy kategorie japońskich ogrodów: ogrody ze stawem (chisen teien; 池泉庭園), ogrody suchego krajobrazu (karesansui; 枯山水) oraz ogrody prowadzące do pawilonu herbacianego (roji; 露地). Na przestrzeni wieków wszystkie te kategorie znacząco ewoluowały pod wpływem religii – rodzimych japońskich wierzeń shintō, taoizmu i buddyzmu, zwłaszcza japońskiego buddyzmu zen. Japońskie ogrody są dziełami sztuki odzwierciedlającymi ducha czasu, w którym zostały zbudowane. Są niewątpliwym przejawem wysublimowanej japońskiej kultury. To także wyraz japońskiej afirmacji dla Natury oraz wyraz harmonii, współzależności człowieka i Natury. Obrazują także zmieniającą się na przestrzeni wieków strukturę japońskiego społeczeństwa.
Z wykształcenia jestem tłumaczką języka japońskiego. Przez blisko 10 lat pracowałam jako trybik w japońskiej korporacji, chociaż nigdy nie potrafiłam odnaleźć się w takim środowisku. Nigdy też nie planowałam przeprowadzić się na stałe do Japonii. Moje życie potoczyło się zupełnie inaczej.
Po przeprowadzce do Japonii początkowo czułam się przytłoczona tutejszym tempem życia, liczbą ludzi, samochodów, pociągów, nigdy niecichnącymi odgłosami miasta. Przez długi czas cierpiałam z powodu samotności, wyobcowania i tęsknoty za życiem sprzed wyjazdu do Japonii. Z czasem spokój i ukojenie odnalazłam w świecie japońskich ogrodów. Zrozumiałam, że są dla mnie przestrzenią, w której mogę się zatrzymać, wziąć kilka głębokich oddechów i zapomnieć o całym otaczającym świecie.
W Japonii mieszkam od pięciu lat. Pracę nad książką na temat japońskiej sztuki ogrodniczej rozpoczęłam w trakcie pandemii COVID, z powodu której Japonia przez ponad dwa lata pozostawała całkowicie zamknięta dla zagranicznych turystów. Miałam szczęście: wszystkie odwiedzane miejsca podziwiałam nie w międzynarodowym, hałaśliwym tłumie, a w całkowitej ciszy i spokoju. Większość ogrodów oglądałam, spacerując po nich całkiem sama, i to dało mi sposobność, by doświadczać ich w inny, głębszy sposób. Potrzebowałam czasu, aby przekonać się, że poznać japońskie ogrody oznacza uznać ich wartość jako dziedzictwa kulturowego oraz pojąć japońskie poczucie estetyki i umiłowanie do symboliki, detali. Zrozumiałam też, że nie chodzi o zwiedzanie ogrodów w atmosferze wyścigu, a o bycie i doświadczanie danego miejsca w uznaniu i poszanowaniu jego wartości.
Dziś, gdy wybieram się na krótką wycieczkę do Kioto, nie planuję już, ile miejsc odwiedzę jednego dnia, bo wiem, że w każdym z ogrodów chcę spędzić wystarczająco dużo czasu, żeby nie tracić już na jakości tego doświadczenia. Gdy stoję w jednym z ogrodów o kilkusetletniej historii, czuję wdzięczność i radość, że mogę obcować z arcydziełami japońskiej sztuki ogrodniczej na żywo, kiedy tylko poczuję taką potrzebę. Wiele z ogrodów odwiedziłam znacznie więcej niż jeden raz i przy każdej wizycie zapewniają mi one inny rodzaj wzruszenia.
Zbierając materiały niezbędne do napisania książki, spędziłam niezliczone godziny na zwiedzaniu i fotografowaniu ogrodów oraz na rozmowach i wywiadach z ich twórcami. W międzyczasie przeczytałam po japońsku wiele książek na temat japońskiej sztuki ogrodniczej. Stopniowo przyswajana wiedza teoretyczna, możliwość bezpośredniego obcowania z ogrodami, o których czytałam, jak również wartościowe wskazówki wielu zaangażowanych japońskich specjalistów – wszystko to zaowocowało powstaniem inicjatywy tsuboniwa i wydaniem książki. Dziś moją główną motywacją do działania jest gorące i entuzjastyczne wsparcie wielu wspaniałych osób z branży ogrodniczej w Kioto. To oni, w uznaniu dla mojego zaangażowania, zechcieli pokazać mi od środka tajemniczy i pasjonujący świat japońskich ogrodów. Czuję, że dojrzałam do tego, by dzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem, aby jak najwięcej osób mogło poczuć, jak czerpać prawdziwą radość z japońskiej sztuki ogrodniczej.
Jednym z pierwszych, którzy zgodzili się udzielić mi wywiadu i poprowadzić w głąb świata japońskich ogrodów, był ceniony w środowisku ogrodników i znawców sztuki ogrodniczej Kioto, Katō Tomoki.Katō Tomoki
CEO Ueyakato Landscape Co. Ltd.
Wykładowca Uniwersytetu Sztuki i Designu w Kioto, uzyskał tytuł doktora w dziedzinie ogrodów japońskich. Obecnie prowadzi wykłady oraz nadzoruje prace badawcze.
Urodzony w 1966 roku, absolwent Wydziału Ogrodnictwa Uniwersytetu Chiba.
Od wielu lat stoi na czele rodzinnej firmy Ueyakato, łącząc swoją pracę z misją kształcenia młodych pokoleń profesjonalnych ogrodników.
Prelegent m.in. na konferencji North American Japanese Gardens Association (NAJGA) w latach 2014–2018 oraz wielu innych wykładów w Japonii oraz poza Japonią.
https://ueyakato.jp/
Firma Ueyakato Landscape została założona w 1848 roku. Obecny prezes, Katō Tomoki, jest przedstawicielem 8. pokolenia kultywującego rodzinną tradycję sztuki ogrodniczej.
Ueyakato zajmuje się zarówno zakładaniem nowych ogrodów z zachowaniem tradycyjnych metod i technik, jak również kultywuje liczne ogrody w Kioto o kilkusetletniej historii, zaliczane do Skarbów Kultury Japonii.
Ueyakato otrzymało zarówno liczne nagrody Instytutu Architektury Krajobrazu Japonii w wielu dziedzinach, jak również prestiżowe wyróżnienie Good Design Award 2020. Firma jest także desygnowanym zarządcą dwóch wysoko cenionych ogrodów w Kioto – Murin-an oraz The Keihanna Commemorative Park.
Monika Wielguszewska-Tsuchiya: Niejednokrotnie spotkałam się ze stwierdzeniem, że japońskie ogrody przypominają miniaturowy obraz środowiska naturalnego zamknięty na wytyczonej przestrzeni. Czy zechciałby Pan na początek przedstawić główne pryncypia projektowania japońskich ogrodów?
Katō Tomoki: Z całą pewnością absolutnie nie ma jednolitego stylu projektowania japońskich ogrodów. Zgodnie z koncepcją shakkei (借景; ‘zapożyczony krajobraz’) ogród to nie tylko to, co wewnątrz wytyczonej przestrzeni. Japoński ogród to harmonia współistnienia z otoczeniem. To niezwykle istotna cecha charakterystyczna tradycyjnych japońskich ogrodów. Projektowanie ogrodu to bynajmniej nie jest upychanie elementów składowych na powierzchni o określonej wielkości. W języku japońskim często mówi się watashi no niwa (私の庭; ‘mój ogród’) na określenie dobrze sobie znanej, pobliskiej okolicy. Osobiście uważam to za przejaw tego, że dla Japończyków ogród to nie tylko jakiś odgrodzony, zamknięty teren, ale koncepcja organizacji przestrzeni obejmująca bliższą i dalszą perspektywę.
Shōsei-en (渉成園), Kioto
Hoshinoya Kioto (星のや京都), Kioto
