Gender Madness - ebook

Podczas gdy Wielka Brytania czy Francja oraz wszystkie państwa skandynawskie wycofują się z polityki zmieniania dzieciom płci, w Polsce możemy zaobserwować zjawisko odwrotne. Propagowanie transseksualizmu i niebinarności jako czegoś pozytywnego. Wywiady z rodzicami „dzieci trans”, ukazywanymi jako mikrocelebryci. Tymczasem w żadnym rzetelnym badaniu nie udowodniono, by tranzycja płciowa leczyła dysforię płciową. Za to coraz liczniejsze dane pokazują, że zmiana płci pogarsza stan pacjentów. Oli London na własnej skórze doświadczył krzywdy ze strony systemu wmawiającego młodzieży, że powinna zmieniać płeć. Teraz ostrzega przed tym innych. Robi to z Wielkiej Brytanii, która w 2024 roku całkowicie zakazała zmiany płci u osób niepełnoletnich. Czy Polska pójdzie śladem Zachodu? Oli London daje nam szansę, byśmy wyciągnęli wnioski z błędów, które jego ojczyzna właśnie próbuje naprawić.

Łukasz Sakowski
dziennikarz, biolog, autor bloga „To Tylko Teoria”

Nie da się czytać książki Oliego Londona bez głębokiego współczucia dla tego, co on sam i wiele innych wycierpieli z powodu szaleństwa generowanej społecznie potrzeby zmiany płci. Konsekwencje operacji „afirmacji płci” trwają przez całe życie. W książce London szczegółowo opisuje swoją podróż od transpłciowego stylu życia do odkrycia wewnętrznego szczęścia. Nie ukrywa, że od całkowitego zatracenia się w szaleństwie zmiany płci uratował go Chrystus odnaleziony w pewnym katolickim kościele. Ujawnia przy okazji, w jaki sposób owo szaleństwo stało się dochodowym przemysłem w Stanach Zjednoczonych i w Europie.

Książka chwilami rozdziera serce, niemniej to konieczna lektura dla każdego, kto bez ideologicznego znieczulenia gotowy jest przyjrzeć się jednemu z najboleśniejszych problemów naszego postchrześcijańskiego społeczeństwa, które spadają na najsłabszych, czyli dzieci zagubione i niejednokrotnie zdradzone przez dorosłych.

ks. Robert SkrzypczakPRZEDMOWA

Żyjemy w czasach, w których wszystko wokół nieustannie się zmienia, technologia i media społecznościowe kształtują nasze procesy myślowe, formując umysły pokolenia Z, a wzorzec normalności odbiega coraz dalej od tego, co dotychczas uznawaliśmy za zdrowe. Zdrowy rozsądek nie jest już zdrowy. W swojej dystopijnej powieści _Rok 1984_ sławny angielski powieściopisarz George Orwell napisał, że „zdrowy rozsądek stanowił największą z herezji”¹, i zapewne zgodzimy się, że bardzo trafnie przewidział kierunek, w jakim zmierzało współczesne mu społeczeństwo. Dziś żyjemy w takiej cywilizacji, przed jaką przestrzegał nas Orwell: dystopijnym świecie, w którym odrzucane jest samo pojęcie prawdy, podobnie jak to czyniło w powieści Orwella Ministerstwo Prawdy – propagandowy twór odpowiedzialny za całkowite zaprzeczanie prawdzie i wpływanie na umysły mas w taki sposób, by ją odrzucały. Taka jest nieszczęsna rzeczywistość, w której żyjemy. Od chwili, gdy przyszliśmy na świat, nasze umysły karmione są pewnymi koncepcjami za pośrednictwem filmów, telewizji, serwisów informacyjnych, muzyki, celebrytów, popkultury, szkoły, podręczników i oczywiście współczesnego fenomenu mediów społecznościowych. Skłoniono nas do wierzenia w idee, które niegdyś wydałyby się nam absurdalne, dziś jednak zostały „znormalizowane” i „zracjonalizowane” tak, by stanowić akceptowalną część naszego systemu wartości.

Koncepcja okna Overtona odnosi się do technik wpływania na masowe postrzeganie pewnych ekstremalnych idei, które w normalnych warunkach nie byłyby społecznie akceptowalne. Te idee są powoli i konsekwentnie przepychane przez „okno”, aż zostaną przyjęte przez ogół społeczeństwa. To właśnie obserwujemy dzisiaj pod postacią mody na określanie własnej tożsamości, rosnącej liczby młodych ludzi zmieniających płeć, zanikania praw kobiet i przeznaczonej dla nich przestrzeni, pozbawiania praw rodzicielskich oraz poddawania dzieci eksperymentom naukowym pod przykrywką „dobroci” i „troski”. Dwadzieścia lat temu sama myśl o kierunku, w jakim idzie współczesne społeczeństwo, zostałaby uznana za niedorzeczną i odrzucona jako całkowicie nieprawdopodobna teoria spiskowa. Skłoniono nas do uwierzenia, że to, co dzieje się na naszych oczach – poddawanie tysięcy dzieci biologicznej zmianie płci – jest zupełnie normalne, zaś ci, którzy się temu sprzeciwiają, są heretykami – „zdrowy rozsądek stanowił największą z herezji”. Dotarliśmy do punktu, w którym osoby kwestionujące współczesną ideologię gender otrzymują łatkę ekstremistów, nienawistnych, uprzedzonych, prawicowców i bigotów. Ci, którzy legitymują się zdrowym rozsądkiem, są pomijani, wyrzucani poza nawias, uciszani i zmuszani do przyjęcia _status quo_. „Ministerstwo Prawdy” – genderowskie kliniki, organizacje LGBTQ, influencerzy, transaktywiści oraz parlamentarzyści forsujący eksperymenty naukowe na masową skalę odrzucają wszelki głos sprzeciwu i dążą do tego, by całkowicie stłumić zdrowy rozsądek i wolność wypowiedzi. Na naszych oczach prawa rodzicielskie są poważnie ograniczane, a dzieci zabierane przez pracowników socjalnych w imię chronienia ich tożsamości płciowej. Kobiety zmuszane są do podporządkowania się ze względu na prawa mniejszości transseksualnej, a dzieci skłania się do zmiany płci biologicznej, zamiast pozwolić im spokojnie uporać się z trudami okresu dojrzewania, jak to od zawsze robiły nastolatki, bez wpływów z zewnątrz.

Wiemy, że osoby transpłciowe żyły także w innych epokach historii (więcej na ten temat piszę w rozdziale 31) oraz że są wśród nas ludzie, którzy faktycznie całe życie czują się uwięzieni w niewłaściwym ciele i muszą pokonać trudną drogę, by w swojej sytuacji odnaleźć szczęście.

Tym, co budzi dziś największy niepokój, jest zadziwiający „trend” ideologii gender, napędzany przez aplikacje mediów społecznościowych takie jak TikTok, który powoduje znaczące i nieodwracalne szkody w psychice i samopoczuciu pokolenia Z. Choć osoby transpłciowe od lat powiały się sporadycznie w przestrzeni publicznej, zmiany, które obserwujemy na przestrzeni ostatniej dekady, są zatrważające. W ciągu ostatnich piętnastu lat w Stanach Zjednoczonych otwarto ponad sześćdziesiąt szpitali pediatrycznych zajmujących się zmianą płci, poddających rekordowe liczby młodych, wrażliwych nastolatków terapiom hormonalnym, procesom blokowania dojrzewania płciowego oraz operacjom zmiany płci. Jeszcze dziesięć lat temu bardzo mało osób decydowało się na taki krok, poprzedzony wówczas wieloma badaniami mającymi ustalić, czy pacjent jest przy zdrowych zmysłach i czy rzeczywiście uważa zmianę płci za jedyne możliwe rozwiązanie. Obecnie lekarze swobodnie przepisują hormony nawet jedenastolatkom i naciskają na interwencje medyczne u coraz młodszych osób. Jeśli nie odezwiemy się teraz, ujawniając, jaka agenda kryje się za tymi procederami i co tak naprawdę dzieje się na naszych oczach, skażemy miliony młodych ludzi na udrękę trwającą do końca ich życia. Miliony będą się zmagać z bliznami po operacjach, długotrwałymi skutkami zażywania hormonów i blokerów dojrzewania i walczyć o to, by znów poczuć się sobą. Jesteśmy to winni każdej bezbronnej osobie, która gdzieś w świecie jest nakłaniana do podejmowania niosących poważne konsekwencje decyzji, których nie jest w stanie podjąć żadne dziecko. Wiem z własnego doświadczenia, jak to jest czuć się więźniem we własnym ciele, pragnąć zmienić tożsamość tak bardzo, by nikt nie był w stanie mnie rozpoznać, zmagać się przez dziesięciolecia z problemami psychicznymi oraz nazbyt łatwo ulegać współczesnym trendom społecznym. Stoczyłem wiele bitew z samym sobą, pragnąc wyglądać jak ktoś zupełnie inny: poddając się trzydziestu dwóm operacjom mającym całkowicie odmienić mój wygląd; wielokrotnie narażając życie podczas niebezpiecznych operacji, takich jak rozcięcie klatki piersiowej; chcąc przyjąć wygląd i styl życia odpowiedni dla kultury, którą podziwiałem – Korei – i ostatecznie stając się transpłciową kobietą. Moja walka była długa i bolesna, lecz teraz w końcu dostrzegłem światło, odnalazłem wiarę i wyszedłem po drugiej stronie – a jest ona pełna światła, miłości i szczęścia. Znajdujemy się teraz w ważnym momencie historii: okno Overtona zostało otwarte na oścież i naszym zadaniem jest je zamknąć. Jeśli teraz nie zajmiemy stanowiska i nie zdamy sobie sprawy z niebezpiecznego kursu, jaki obrało nasze społeczeństwo, wkrótce będzie za późno. Teraz albo nigdy.

Pierwsza część tej książki opisuje historię moich zmagań z określeniem własnej tożsamości oraz ujawnia czynniki, które skłoniły mnie do tak drastycznej zmiany samego siebie. W części drugiej przedstawię założenia ideologii gender oraz szkody wywołane próbami określania własnej tożsamości, powołując się na wyniki badań i dociekań naukowych w tym temacie, obowiązujące przepisy prawa oraz nowe inicjatywy ustawodawcze mające na celu ubezprawnienie poddawania dzieci operacjom zmiany płci. Opowiem wam o moim kryzysie tożsamości i pokażę, jak sobie z nim ostatecznie poradziłem, dzięki czemu dziś mogę ostrzegać przed nieodwracalnym niszczeniem zdrowego rozsądku oraz krzywdą, jaką wyrządza się milionom młodych ludzi w imię prawa do własnej tożsamości.WPROWADZENIE
FAŁSZYWA FASADA

A gdybyś tak otrzymał szansę narodzenia się na nowo, stworzenia siebie i ukształtowania według obranych przez siebie wytycznych? Czy chciałbyś to zrobić? Czy zmieniłbyś swój wygląd oraz wszystko, co stanowi o tym, kim jesteś, jeśli dałoby ci to szansę na prawdziwe szczęście? Niektórzy zapewne bez wahania skorzystaliby z tej szansy, jeśli taka zmiana miałaby zagwarantować im szczęście na zawsze, podczas gdy inni mogliby powiedzieć, że zostaliśmy stworzeni na obraz Boży i powinniśmy się cieszyć z tego, jacy jesteśmy. Zanim odnalazłem wiarę, wywróciłem swoje życie do góry nogami i poddałem się procesowi detranzycji, byłem przekonany, że można na nowo stworzyć siebie samego i odmienić się nie do poznania w niestrudzonej i zarazem brawurowej pogoni za spełnieniem i nieprzemijającym szczęściem.

Wówczas tego nie dostrzegałem. Nie widziałem, że wszystko, co zrobiłem sobie samemu w celu zmiany mojej tożsamości, było jedynie częścią składową drogi do samozniszczenia, po której pędziłem w zawrotnym tempie. Usiłowałem ukryć moje nieszczęście za fasadą, maską uczynioną ludzką ręką – a właściwie rękami chirurgów plastycznych. Chciałem zasłonić moją niepewność, ukryć moje zmagania i zatuszować traumy, które celowo pogrzebałem w swoim wnętrzu. Stworzyłem osobowość dopasowaną do mojego nowego wyglądu i mojej nowej tożsamości, ale to nie wystarczyło – nigdy nie wystarczało. Im bardziej siebie zmieniałem i walczyłem o akceptację, tym usilniej kwestionowałem swoją tożsamość i tym silniejsze było we mnie przekonanie, że urodziłem się w niewłaściwym ciele. Po dziesięciu latach tego rodzaju zmagań podjąłem decyzję o zmianie płci. Przeprowadziłem się do Korei Południowej i zatraciłem się w obsesyjnym dążeniu do doskonałości, tak dalece zmieniając swój wygląd i tożsamość, że nie zostało już we mnie nic z tego, co czyniło mnie mną – ku mojej szkodzie. To nadal było za mało i nie czułem się usatysfakcjonowany. Zacząłem doświadczać efektu śnieżnej kuli; poddałem się trzydziestu dwóm operacjom i ostatecznie uważałem się za osobę transpłciową. To doprowadziło mnie do decyzji o zmianie płci, po tym jak jednego dnia poddałem się jedenastu operacjom w obrębie twarzy, mającym upodobnić mnie do kobiety.

Niecały rok po publicznym ogłoszeniu przeze mnie zmiany płci zdałem sobie sprawę, że popełniłem katastrofalną pomyłkę i że moje próby dojścia do ładu z własną tożsamością płciową, niskim poczuciem wartości oraz traumami były kompletnie chybione. Doświadczyłem psychicznego olśnienia oraz duchowego przebudzenia i doszedłem do wniosku, że powinienem był przede wszystkim zająć się moimi problemami psychicznymi, zamiast kroczyć drogą samozniszczenia, usiłując stworzyć fałszywą fasadę. Głęboko pod tą atrapą byłem poraniony, zagubiony, zmieszany i bezradny, a jednak tylko ja sam byłem zdolny to zmienić. Tylko ja byłem w stanie pozbierać rozrzucone kawałki i zapoczątkować proces powolnego składania ich w całość. Ruszyć w podróż ponownego odkrywania tego zagubionego chłopca, który więziony we mnie przez lata wołał o pomoc i wolność od pęt, którymi sam się związał.ROZDZIAŁ 2
Traumy dzieciństwa

Urodziłem się 14 stycznia 1990 roku w małym angielskim miasteczku o nazwie Sawbridgeworth, położonym w hrabstwie Hertfordshire, dziewięćdziesiąt minut drogi na północ od Londynu. To idylliczne, spokojne miasteczko urzeka starymi kamiennymi domami, strumieniami płynącymi przez ukwiecone łąki i historią sięgającą czasów podboju Anglii przez Normanów w 1066 roku. W mieście spotkać można kamienice z okresu rządów późnych Tudorów, Elżbiety II, Stuartów oraz Hanowerów, zbudowane za panowania najznamienitszych angielskich dynastii. W mieście zamieszkiwali angielscy szlachcice i arystokraci, w tym Anna Boleyn, słynna żona Henryka VIII, która później poniosła straszną śmierć z rąk męża tyrana. Znajdują się tam także różne średniowieczne kościoły, w tym kościół św. Marii, który choć wzniesiony na początku XIII wieku, stoi na fundamencie anglosaskiej świątyni z XI wieku, zbudowanej jeszcze przed podbojem Anglii przez Normanów. Miasto otaczają rozległe pola, rozciągające się aż po horyzont, których żyzna gleba przez tysiąclecia była uprawiana przez miejscowych rolników. Stoją tam także rezydencje zbudowane setki lat temu dla rodzin szlacheckich, którym podlegały te tereny i uprawiający je ludzie. To miasto, otoczone pięknem, czystym powietrzem i bogatą historią, było idealnym miejscem do przyjścia na świat. Było idealnym środowiskiem do dorastania i przeżywania szczęśliwego dzieciństwa. Nie w moim przypadku.

Był zimowy wieczór, gdy moja matka została zabrana do szpitala, by mnie urodzić. Mój ojciec, w trakcie ciąży oziębły wobec niej i wycofany, niechętnie jej towarzyszył. Dziewięć miesięcy wcześniej, przed moim poczęciem, zapewniał ją, że jest gotów zostać ojcem i cieszy się na myśl o dziecku. Po urodzeniu mnie tej zimowej nocy moja matka została niemal natychmiastowo przez niego opuszczona po tym, jak przez krótką chwilę po raz pierwszy trzymał mnie w swoich ramionach. Trzymając mnie w ramionach, wykazywał patologiczny brak jakiejkolwiek reakcji emocjonalnej. Po chwili oddał mnie z powrotem matce i wyszedł ze szpitala, zostawiając ją samą w chwili, która powinna być doniosła i pełna radości. Mijały dni, a po nim ślad zaginął, i choć matka desperacko usiłowała go odnaleźć, nie zdołała do niego dotrzeć ani w żaden sposób się z nim skontaktować. Nie było wtedy telefonów, komputerów ani e-maili. Gdy ktoś dał nogę, bardzo trudno było go namierzyć. Przez tydzień nie udało się go zlokalizować. Pojawił się w końcu po siedmiu długich dniach. Twierdził, że uciekł, by przyzwyczaić się do faktu, że został ojcem i ciąży na nim odpowiedzialność i obowiązek zatroszczenia się o dziecko, które sprowadził na ten świat. Zachował się dziecinnie i bezdusznie, zostawiając moją matkę samą z niemowlęciem na rękach, podczas gdy on wyruszył na „poszukiwanie siebie samego”. Po tej „wyprawie w głąb siebie” wrócił do domu, co ucieszyło matkę, choć czuła się przez niego okrutnie zdradzona. Była to zapewne jedna z największych przykrości, jakie ojciec sprawił jej i zarazem mnie. Dowiedziałem się o tym w wieku jedenastu lat, gdy moja matka odważnie opowiedziała mi o krzywdzącym i agresywnym zachowaniu mojego ojca po tym, jak zapytałem ją o jego zachowanie i o to, jakie uczucia w niej budzi. Wiem, że ta bolesna zdrada ciążyła jej na sercu przez wszystkie te lata, gdy opiekowała się mną i patrzyła, jak dorastam.

Zostałem opuszczony przez swojego ojca zaraz po urodzeniu. Jak miałem poradzić sobie w życiu, jeśli taki stosunek miał do mnie mój własny rodzic? Byłem bezwartościowy, nieważny i niechciany, a dorastając, każdego dnia doświadczałem jego oziębłości i stale czułem potrzebę udowadniania mu swojej wartości oraz zaskarbienia sobie jego szacunku i pochwały. Starałem się robić wszystko, o co mnie prosił, ale im dłużej byłem świadkiem jego okrucieństwa i pogardy dla własnej rodziny, tym bardziej zbliżałem się do matki i chciałem być jak ona. To złościło ojca, który zawsze usiłował wpoić mi swoje własne, „męskie” zainteresowania. Robiłem, co mogłem, by się mu przypodobać, ale nigdy nie byłem wystarczająco dobry i nie potrafiłem spełnić jego oczekiwań. Byłem zbyt kobiecy, zbyt „słaby” i zbyt nieśmiały, by być prawdziwym mężczyzną – to mu nie odpowiadało. Czułem, że jestem skazany na porażkę, a w moich myślach zawsze dominowały niepokój i niepewność.

Dzieci są jak gąbki: wchłaniają wszystko, co je otacza i czego uczą je dorośli. Starałem się wchłonąć wszystko, czego usiłował mnie nauczyć ojciec. Za każdym razem, gdy krzyczał na mnie, bym „bardziej się postarał” i był bardziej męski, próbowałem przyswoić jego słowa. Czułem jednak, że gąbka była ściskana tak mocno, ponieważ nie chciałem być taki jak on. Ostatecznie odrzuciłem wszystko, czego mnie uczył, wyciskając z gąbki całą wodę, próbując nadać sobie własną tożsamość i realizując własne zainteresowania, buntując się przeciwko wszystkiemu, co z takim zapałem usiłował na mnie wymusić.

■■■■■

W moim najwcześniejszym wspomnieniu siedzę z matką przy kominku, wpatrując się w trzaskające w ogniu drewna i czując ciepło na sercu. Mam pięć lat i jestem niewinny, naiwny i na pozór szczęśliwy. Jestem _tabula rasa_, jak z łaciny określa się białą tabliczkę – mój umysł i moje postrzeganie świata są nieskażone. Dziecko przychodzące na świat jest czystą tabliczką, a to, na jaką osobę wyrośnie, zależy od wielu różnych determinant, począwszy od interakcji społecznych i otaczającego je środowiska, po rodziców i opiekę, jaką otrzymało. Przeprowadzono już wiele badań psychologicznych nad rozwojem poznawczym dzieci, przyglądając się czynnikom, które mogą wpływać na kierunek tego rozwoju oraz kształtowanie osobowości. Badania typu „natura czy kultura” usiłują odkryć, czy decydujący wpływ na to, kim ostatecznie się stajemy, mają geny, czy może raczej sposób, w jaki jesteśmy wychowywani, i środowisko, w którym dorastamy. Obserwacje bliźniąt rozdzielonych po urodzeniu pokazały, że choć te pierwsze odgrywają pewną rolę w kształtowaniu osobowości i tożsamości człowieka, wychowywanie się w środowisku, które sprzyja wykształcaniu się pewnych wzorców zachowań, może wywrzeć znaczący i niekiedy szkodliwy wpływ na rozwój poznawczy dziecka.

Jeśli środowisko rodzinne dziecka jest toksyczne, destrukcyjne, naznaczone przemocą i nieszczęśliwe, prawdopodobieństwo, że to dziecko wyrośnie na dorosłego, który uznaje za normalne tego rodzaju zachowania, a nawet je powiela, dramatycznie wzrasta. Jeśli dziecko doświadcza miłości, akceptacji oraz pozytywnego wzmocnienia od najmłodszych lat, ma większe szanse na stanie się empatyczną i zrównoważoną jednostką. Zdarzają się jednak sytuacje, w których dziecko obserwujące niemal codziennie agresywne zachowanie ojca wobec matki, stanowiące w tym domu „normę”, wyrasta na całkowite przeciwieństwo ojca i odrzuca krzywdzący wzorzec. Są także przypadki dzieci, które miały sielankowe dzieciństwo, opiekuńczych rodziców i środowisko szkolne sprzyjające rozwojowi poznawczemu, a mimo to wykształciły zachowania zupełnie odmienne od tych, których je uczono. Pod wieloma względami moje dzieciństwo było kontrastowym zestawieniem elementów baśniowej sielanki: pięknej okolicy, przytulnego domu, ciepłych wspomnień ze szkoły podstawowej i możliwości, jakie wtedy miałem, oraz szpecącego ten obraz agresywnego zachowania mojego ojca, którego świadkiem byłem każdego dnia, gdy traktował moją matkę bez szacunku, poniżając ją obraźliwymi słowami, a mnie samego czyniąc obiektem swojego surowego, okrutnego i bezkompromisowego podejścia do wychowania.

Moja matka zawsze się o mnie troszczyła, darzyła mnie miłością i pozytywnie wzmacniała, stale zapewniając, że jestem dobrym dzieckiem i mam w życiu wyjątkową misję do zrealizowania. W tym samym czasie mój ojciec krytykował mnie, codziennie wygłaszał mi wykłady, karał mnie, gdy sprzeciwiałem się jego władzy, i wywierał na mnie ogromną presję, bym był taki jak on. Miałem być jego cieniem i kopiować każdy jego ruch. Chciał ukształtować mnie na swój własny obraz, bym stał się miniaturową wersją jego samego. Każdego dnia pouczał mnie, bym naśladował jego zachowania, i wpajał mi, że zgrywanie dominującego, agresywnego samca, który pogardza kobietami, w tym moją matką, jest zupełnie normalne i godne pochwały. Gdy raz na jakiś czas odważyłem się zakwestionować jego autorytet czy zachowanie lub choćby złapać go za słowo, natychmiast zamykał mi usta i wymierzał karę, najczęściej zmuszając do siedzenia w moim pokoju do odwołania. W głębi serca wiedziałem, że na swój sposób mnie kochał, ale była to twarda miłość, zmuszająca mnie, bym wyrósł na człowieka takiego jak on.

Mój ojciec pochodził z rozbitej rodziny. Jego ojciec, a mój dziadek, nie miał żadnego szacunku dla kobiet, zmieniał żony jak rękawiczki, poniewierał nimi i zdradzał je, w międzyczasie zaniedbując swojego syna. Był bardzo oziębłym, odartym z uczuć człowiekiem, który nie wykazywał żadnego współczucia dla cierpienia innych i nie liczył się z ich emocjami. Był zaabsorbowanym samym sobą i pozbawionym empatii narcyzem. Miał wiele dzieci z różnymi kobietami, ale porzucał każde z nich, gdy związek z daną kobietą stawał się dla niego uciążliwy. Mimo iż posiadał wielki majątek, nie łożył na wychowanie potomstwa, w tym także mojego ojca. Bardzo źle go traktował: nie okazywał mu żadnej miłości ani uwagi przez całe jego dzieciństwo. W wieku szesnastu lat ojciec skończył na ulicy, zmuszony zaopiekować się sam sobą, bez jakiegokolwiek wsparcia finansowego i emocjonalnego. W końcu przygarnęła go jedna z byłych kochanek ojca i mieszkał z jej rodziną do czasu, aż stanął na nogi i znalazł pracę. Jego własny ojciec nauczył go, że w życiu nie istnieje coś takiego jak miłość; obowiązuje jedynie bezwzględność, a sukces w życiu można osiągnąć tylko, będąc bezdusznym, gruboskórnym i twardym. Ta twardość pomogła ojcu krok po kroku dojść do pewnej pozycji w branży projektowania wnętrz, a potem poznał moją matkę – oboje mieli po dwadzieścia osiem lat. Dwa lata później przyszedłem na świat. Ojciec obiecał matce, że nigdy nie będzie taki jak mój dziadek, że będzie kochającym mężem i zaangażowanym rodzicem. Nie dotrzymał tej obietnicy. Szkody okazały się nieodwracalne: wykształcił w sobie wszystkie cechy człowieka, którego – jak twierdził – nienawidził i którym gardził. Odziedziczył po własnym ojcu brak empatii, narcystyczne zaburzenie osobowości, agresywne zachowania, wybuchy złości i pogardliwy stosunek do kobiet. To była klasyczna ilustracja powiedzenia „jaki ojciec, taki syn”. Był klonem własnego ojca i gdy dorastałem, starał się wpoić mi te same cechy – w nadziei, że stanę się odbiciem jego samego. Zadziwiało mnie, że człowiek, który nienawidził kogoś tak zaciekle jak mój ojciec swojego ojca i zarzekał się, że nigdy nie będzie do niego podobny, ostatecznie stał się dokładną kopią obiektu swojej odrazy i dążył do tego, bym ja, jego syn, stał się kolejną kopią ich obu. Nie zdawał sobie sprawy, że powiela te zachowania, i z każdym dniem stawał się coraz potworniejszy. Te cechy stawały się coraz bardziej widoczne i przybierały na sile, gdy stawałem się coraz starszy i zaczynałem wyraźniej dostrzegać rzeczywistość. Pozostawił we mnie traumy, które nie pozwoliły mi zaakceptować siebie samego w dorosłym życiu i doprowadziły do okaleczania i krzywdzenia siebie w nadziei, że usunę z siebie wszelki jego ślad. Jego agresywna energia samca alfa skłoniła mnie także do buntu i odrzucenia wszystkiego, ku czemu mnie popychał, oraz do stania się bardziej kobiecym, delikatniejszym i podobnym do matki. Doświadczenia dzieciństwa często decydują o tym, kim się stajemy: kształtują nasz charakter, nasze wierzenia i zachowania.

Mam wiele innych nieprzyjemnych wspomnień o ojcu, które pozostały ze mną aż do dziś, dotyczących zwłaszcza sposobu, w jaki traktował moją matkę. Zawsze źle się do niej odnosił, wpadał w gniew, poniżał ją i upokarzał. Zawsze czuł, że góruje nad nią intelektem, i obrażał ją, mówiąc, że jest „głupią kobietą”, która „niczego w życiu nie osiągnęła” i „nie bez powodu jest tylko kurą domową”. Chciał, by czuła się bezwartościowa, a ja przy różnych okazjach byłem świadkiem tego poniżania. Przyciskałem ucho do drzwi, martwiąc się o matkę i jej bezpieczeństwo, usiłując podsłuchać, co działo się w domu.

Choć nie był fizycznie napastliwy, przemoc emocjonalna, którą wobec niej stosował, pozostawiła w niej trwałe ślady. Wskutek dręczenia trwającego ponad dwadzieścia pięć lat matka czuła się bezwartościowa, straciła szacunek do siebie i dała sobie wmówić, że do niczego się nie nadaje. W milczeniu przyglądałem się temu dzień po dniu i nabrałem przekonania, że tak wygląda normalny związek. Te stłumione i częściowo wyparte wspomnienia tego, jak osoba, którą kochałem i wielbiłem, moja matka, codziennie była pozbawiana pewności siebie i upokarzana, w późniejszym życiu wpłynęły na to, jakim mężczyzną się stałem. Gdy dorastałem, ja także niezbyt dobrze o sobie myślałem i podawałem w wątpliwość swoją wartość i swoje miejsce w świecie.

Choć mój ojciec nie obrzucał mnie tymi samymi oblegami, był wobec mnie ekstremalnie surowy i bezkompromisowy; ze wszelkich sił próbował wychować mnie na mężczyznę. Zabierał mnie na różne wypady w góry, nad rzekę, pod namiot i narzucał inne „męskie” aktywności, podczas gdy moja matka zostawała w domu, by się nim zajmować. Od najmłodszych lat wpajano mi ten wyraźny podział ról: mężczyzna miał być silny, agresywny, pewny siebie i dominujący, podczas gdy kobieta pozostawała w domu, cicho jak mysz wykonując wszystkie prace i zajmując się dziećmi. Ja jednak nie chciałem być podobny do ojca; chciałem być jak matka i wykształciłem z nią wyjątkowo silną więź, ofiarując jej moją miłość i wsparcie pośród trudności, z jakimi się mierzyła. Moja matka była gospodynią domową, zajmowała się domem i z wielkim oddaniem opiekowała się mną, zapewniając mi wszystko, czego potrzebowałem, napełniając moje serce miłością i ucząc mnie, jak być wobec innych dobrym i empatycznym. Była moim wzorem, podziwiałem ją i chciałem w dorosłym życiu być taki jak ona.

Choć ojciec popychał mnie w stronę aktywności na świeżym powietrzu – jak wycieczki górskie i wspinaczka skałkowa – a także karate i innych dyscyplin sportowych, stawiałem temu opór i wyrażałem wyraźny brak zainteresowania. O wiele bardziej interesowały mnie „dziewczęce” sprawy, więc gdy tylko dostawałem kieszonkowe, wydawałem je na „dziewczęce” zabawki. Bez końca bawiłem się lalkami Barbie, bobasami, kucykami Pony, zestawami Polly Pocket i księżniczkami Disneya. Czułem się przeszczęśliwy. Wydawało mi się to całkiem normalne i dawało poczucie ucieczki, a wskutek tych zabaw pojawiło się u mnie silne przywiązanie do wszystkiego, co „dziewczęce”. Jako dziecko miałem duże pudło z przebraniami, wypełnione kostiumami z różnych epok. Był tam także kapelusz odkrywcy, płaszcz i czapka Sherlocka Holmesa, lekarski fartuch, strój strażaka, a nawet mundur oficerski. Tymi jednak w ogóle się nie interesowałem. Hipnotyzowały mnie kostiumy kobiet: suknia z epoki wiktoriańskiej, peruka Marilyn Monroe, a także błyszczące sukienki, torebki i buty na obcasie. Uwielbiałem to, jak wyglądałem w tych przebraniach, ich dotyk oraz pewność ruchów, gdy dumnie spacerowałem po domu, czując się jak wytworna dama z dawnych czasów. Czułem się silny i pewny siebie: to właśnie byłem prawdziwy ja. Gdy pierwszy raz zacząłem eksperymentować z przebraniami z tego pudła, miałem zaledwie pięć lat. Byłem zaciekawiony w taki sposób, w jaki umysł dziecka napełnia się ciekawością i zadziwieniem, gdy próbuje ono czegoś nowego. Przebierając się, czułem się bardziej podobny do matki, i tak zapoczątkowała się moja dysforia płciowa, która dawała o sobie znać potem, w okresie nastoletnim i gdy byłem już dorosły.

Ojciec usiłował zwalczyć moje ciągoty do dziewczęcych zabawek i kostiumów, kupując mi Action Mana, klocki LEGO, samochody wyścigowe, zdalnie sterowane ciężarówki, piłki do koszykówki i do nogi oraz inne chłopięce zabawki. Chciał, bym był podobny do niego, a ja chciałem być podobny do matki. Powtarzał mi: „Oli, nie jesteś dziewczyną, zachowuj się jak chłopiec!”, i usiłował zniechęcić mnie do przebierania się i bawienia się lalkami. To był konflikt interesów, a ja byłem tylko młodym, naiwnym chłopcem w potrzasku, pragnącym akceptacji i tego, by ojciec wreszcie zaczął dobrze traktować matkę. Często zastanawiam się, czy kiedykolwiek zacząłbym kwestionować swoją płeć, gdyby ojciec inaczej odnosił się do matki i do mnie. Jestem przekonany, że jego zachowanie w znaczący sposób wpłynęło na moje pragnienie zmiany własnego wyglądu, cech, zachowania, a ostatecznie także tożsamości.

Jako dziecko nie roztrząsałem tych spraw, ponieważ tylko takie życie znałem. Zachowanie ojca i dynamika naszej rodziny wydawały mi się normalne i nie wpłynęły na sielankową wizję mojego dzieciństwa aż do czasu, gdy całkiem dorosłem. Dopiero z wiekiem zrozumiałem, że to nie było zdrowe środowisko dla mojego rozwoju, a to, czego świadkiem byłem każdego dnia, wywarło ogromny wpływ na osobę, którą się stałem, skutkując brakiem pewności siebie, desperacką potrzebą dopasowania się oraz różnymi obawami. Mimo to pod wieloma względami miałem wspaniałe dzieciństwo: piękny dom, piękny ogród do zabawy, przyjaciół do towarzystwa i wspaniałą szkołę podstawową, gdzie rozwinęła się we mnie wielka pasja do sztuki i historii. W rzeczy samej, trudno sobie wyobrazić urokliwszą scenerię dzieciństwa niż ta angielska sielanka otoczona wzgórzami, lasami, pasącymi się owcami i polami jaskrów.

■■■■■

Patrząc wstecz na swoje dzieciństwo, widzę, że pozornie było szczęśliwe i zrodziło wiele radosnych wspomnień, jednak poza obrębem mojej świadomości, z perspektywy psychologicznej, co zdołałem dostrzec dopiero w dorosłym życiu, mój umysł był konfigurowany przez zachowanie mojego ojca i jego stosunek do matki. Każdego dnia byłem świadkiem przemocy, obserwowałem bezwzględność mojego ojca, który stał się dokładnie taki jak jego własny ojciec i który chciał, bym i ja taki był. Sprzeciwiłem się temu, odepchnąłem jego dominującą męskość i zwróciłem się w stronę matki, przyjmując więcej kobiecych cech i zainteresowań. Tam zaczęła się moja transformacja i zmaganie z tożsamością płciową; wierzę też, że to jeden z najważniejszych bodźców, które – połączone z traumatycznym doświadczeniem dręczenia i wpływami społecznymi – ostatecznie popchnęły mnie do zmiany tożsamości płciowej i tranzycji.

Obserwowanie tych codziennych kłótni mogło powieść mnie jedną z dwóch dróg. Pierwszą z nich było powielenie zachowania mojego ojca, którego poważałem jako dziecko i którego postrzegałem jako inteligentnego, potężnego człowieka obdarzonego autorytetem: jako dorosły z łatwością przejąłbym jego zachowania i stał się jego imitacją, czego też sobie życzył. Jednak ja przejąłem łagodny i empatyczny sposób bycia mojej matki, zaś wskutek zachowania ojca wykształciłem niskie poczucie własnej wartości i nigdy nie czułem się wystarczająco dobry. Odtwarzałem jej zachowania, które niestety (bez jakiejkolwiek winy z jej strony) stały się częścią jej tożsamości wskutek wielu lat poniżania jej przez ojca. Powielanie tych wzorców ukształtowało moją przyszłą ścieżkę samozniszczenia, walki z samym sobą i z moją tożsamością i ostatecznie skłoniło mnie do zmiany siebie nie do poznania w nadziei, że znajdę pewność siebie, którą ojciec skutecznie wykorzenił ze mnie i z mojej matki.ROZDZIAŁ 3
Nie dość dobry

Zachowanie ojca oraz relacje pomiędzy moimi rodzicami – dominującym, agresywnym mężczyzną i nieśmiałą, maltretowaną kobietą – doprowadziły mnie do zakwestionowania mojej tożsamości płciowej już w dzieciństwie. Nigdy nie wiedziałem, kim jestem, cierpiałem z powodu niskiego poczucia własnej wartości i zastanawiałem się, czy przyjście na świat nie było pomyłką. Usiłowałem poradzić sobie z uczuciem, że mój ojciec nigdy mnie nie chciał. Byłem dla niego zawalidrogą i robił wszystko, by ukształtować mnie na swój własny obraz. Przez pewien okres próbowałem nawet go naśladować, ale nigdy nie byłem dość dobry. Moją jedyną ucieczką było zbliżenie się do matki i znalezienie sposobu na odrzucenie tego wszystkiego przez oddawanie się „dziewczęcym” rozrywkom, bawienie się dziewczęcymi zabawkami i tworzenie nowej wersji siebie.

Pamiętam, że już w szkole podstawowej zauważałem różnicę między mną i innymi dziećmi. Nie byłem taki jak koledzy grający w piłkę, koszykówkę, krykieta i trenujący biegi na szkolnym boisku. Nie uczestniczyłem w popularnych grach uwielbianych przez angielskich chłopców w tamtych czasach, jak ta, w której zawiesza się na osobnych sznurkach dwa kasztany i jeden z graczy próbuje rozbić swoim kasztanem kasztan drugiego. Ta gra jest obecnie zakazana w szkołach z powodu „zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa”, jakie rzekomo stwarza. Nie lubiłem także grać w brytyjskiego buldoga – grę, w trakcie której dwie przeciwne drużyny ruszają na siebie z przeciwległych linii boiska, usiłując „oznaczyć” przeciwnika. Wygrywa ta drużyna, która oznaczy wszystkich członków drużyny przeciwnej. Podobnie jak gra z udziałem kasztanów, także i ta została zakazana w szkołach i zgodnie z zasadami ideologii woke uznana za „ryzyko dla zdrowia”.

Żadna z chłopięcych zabaw i aktywności nie była dla mnie atrakcyjna i wolałem spędzać czas z dziewczętami: czułem, że mam z nimi więcej wspólnego. Opiekowałem się tamagotchi moich koleżanek – japońskimi wirtualnymi zwierzątkami w formie zawieszki do kluczy – i przebierałem księżniczki Disneya na Nintendo Gameboy, poprzedniku Nintendo Switch. Należało wybrać księżniczkę i przygotować ją na bal, gdzie miała spotkać księcia. Siedziałem z dziewczynami przez całą przerwę obiadową, do znudzenia grając w tę grę, ozdabiając księżniczkę pięknymi naszyjnikami z pereł, robiąc jej makijaż i wyszukując najszykowniejsze i najelegantsze suknie. Fascynowało mnie kobiece piękno i czarująca odsłona kobiecości i marzyłem, by pewnego dnia stać się prawdziwą księżniczką, piękną jak Bella z _Pięknej i Bestii_. Przyjaźniłem się tylko z dziewczętami. Utożsamiałem się z nimi, tak jak z matką. To wydawało mi się naturalne i choć nie znałem wtedy koncepcji tożsamości płciowej czy transpłciowości, zacząłem zadawać pytania, na które nie znałem odpowiedzi. Dlaczego tak się czułem? Czy czułem się jak dziewczyna, choć miałem ciało chłopca? Te myśli wywoływały spore zamieszanie w umyśle małego dziecka, a ja zawsze czułem, że różnię się od innych i że coś oddziela mnie od innych chłopców.