Geneza - ebook

PRO­LOG

6 marca

23.15

Była to nie­przy­jemna, zimna, wietrzna i bar­dzo pochmurna mar­cowa noc w Lower East Side na Man­hat­ta­nie. Choć zbli­żało się wio­senne zrów­na­nie dnia z nocą, zima nie dawała za wygraną. Na dowód swej siły rzu­ciła garść wiru­ją­cych płat­ków śniegu z nisko pły­ną­cej masy chmur, zło­wro­giej jak breja bul­go­cąca w kotle cza­row­nicy. W tem­pe­ra­tu­rze nie­znacz­nie prze­kra­cza­ją­cej 1,5°C ich ude­rza­jąco piękne, misterne, kry­sta­liczne struk­tury ule­gały zagła­dzie, gdy tylko zetknęły się z zie­mią. Prze­ci­wień­stwem tej natu­ral­nej orgii znisz­cze­nia było zaci­sze przy­tul­nego dwu­po­ko­jo­wego miesz­ka­nia na trze­cim pię­trze przy Dwu­dzie­stej Trze­ciej Ulicy. W przy­jem­nym cie­ple – rozu­mia­nym dosłow­nie i w prze­no­śni – roz­gry­wała się tam seria zda­rzeń na pozio­mie komór­ko­wym, będąca abso­lut­nym prze­ci­wień­stwem bez­li­to­snego top­nie­nia śnież­nych płat­ków. Trwał zło­żony pro­ces two­rze­nia i porząd­ko­wa­nia żywej mate­rii, zapo­cząt­ko­wany gwał­tow­nym wytry­skiem ponad stu milio­nów plem­ni­ków wprost w skle­pie­nie pochwy.

Osoby zaan­ga­żo­wane w ów miło­sny akt były błogo nie­świa­dome cudow­nego sce­na­riu­sza, który wła­śnie zaini­cjo­wały, a tym bar­dziej jego ponu­rych kon­se­kwen­cji dla obojga. Odu­rzeni namięt­no­ścią zbyt mocno, by myśleć o środ­kach anty­kon­cep­cyj­nych, kochan­ko­wie natu­ral­nie nie myśleli też o dorod­nej komórce jajo­wej, która wła­śnie się uwol­niła z pra­wego jaj­nika kobiety. Nie zasta­na­wiali się też nad tym, ile deter­mi­na­cji zako­do­wane jest w plem­ni­kach, zapro­gra­mo­wa­nych na wyko­na­nie jed­nego jedy­nego zada­nia: na dotar­cie do swo­jego żeń­skiego odpo­wied­nika i połą­cze­nie się z nim.

Dwie i pół godziny póź­niej, gdy zado­wo­lona kobieta spała głę­bo­kim snem – podob­nie jak męż­czy­zna w swoim domu – naj­szyb­szy z plem­ni­ków, poko­naw­szy her­ku­le­so­wym wysił­kiem nie­bez­pieczny mara­ton z głębi pochwy do wewnętrz­nej koń­cówki pra­wego jajo­wodu, zde­rzył się czo­łowo ze zstę­pu­ją­cym jajecz­kiem. Wie­dziony prze­moż­nym odru­chem zwy­cięzca natych­miast zagłę­bił się w war­stwie komó­rek pęche­rzy­ko­wych two­rzą­cych wie­niec pro­mie­ni­sty i zatrzy­mał na osłonce przej­rzy­stej. Chwilę póź­niej plem­nik wnik­nął do wnę­trza, pozwa­la­jąc, by dostar­czone w jego przed­ją­drzu dwa­dzie­ścia trzy chro­mo­somy spa­ro­wały się z dwu­dzie­stoma trzema chro­mo­so­mami jajeczka, two­rząc typowy dla ludz­kich komó­rek układ czter­dzie­stu sze­ściu chro­mo­so­mów. Komórka jajowa stała się zygotą.

Tak oto w nader paskudną nowo­jor­ską noc doko­nał się jeden z naj­bar­dziej zdu­mie­wa­ją­cych cudów zna­nego wszech­świata: geneza nowej ludz­kiej istoty. Choć w skali świata podobne epi­zody zda­rzają się w dość szo­ku­ją­cej licz­bie z górą 350 000 dzien­nie, przez co wyda­wać się mogą powsze­dnio­ścią, każdy z nich zapo­cząt­ko­wuje pro­ces o nie­po­ję­tym wręcz stop­niu skom­pli­ko­wa­nia. Zygota – poje­dyn­cza komórka led­wie widoczna gołym okiem – mie­ści w swej mikro­sko­pij­nej biblio­tece DNA wszyst­kie dane i instruk­cje nie­zbędne do budowy i funk­cjo­no­wa­nia ludz­kiego ciała. To ozna­cza, że bez żad­nego zewnętrz­nego źró­dła infor­ma­cji jest w sta­nie pokie­ro­wać stwo­rze­niem mniej wię­cej 37 bilio­nów komó­rek w dwu­stu odmia­nach, a także kilku miliar­dów nie­by­wale wyspe­cja­li­zo­wa­nych wiel­ko­czą­stecz­ko­wych bia­łek, które muszą powstać w pre­cy­zyj­nie okre­ślo­nym momen­cie i według ści­śle okre­ślo­nych stan­dar­dów oraz w odpo­wied­nim miej­scu i w odpo­wied­niej licz­bie. Sam ludzki mózg, zło­żony ze 100 miliar­dów komó­rek i ponad 100 bilio­nów połą­czeń synap­tycz­nych, jest być może naj­bar­dziej zło­żoną struk­turą we wszech­świe­cie.

Jede­na­stego marca, pięć dni po miło­snym akcie, który zapo­cząt­ko­wał cudowny pro­ces genezy nowego życia, bły­ska­wicz­nie roz­wi­ja­jący się zaro­dek dotarł do macicy, gotów zagnieź­dzić się w jej ścia­nie. Już wkrótce miał dać o sobie znać, tym samym roz­po­czy­na­jąc okres świa­do­mej ciąży. Od tej chwili, przez mniej wię­cej dzie­więć mie­sięcy, aż do porodu, powi­nien roz­wi­jać się spo­koj­nie i bez­piecz­nie, korzy­sta­jąc z dostar­cza­nych przez matkę skład­ni­ków odżyw­czych i wyda­la­jąc zbędne pro­dukty prze­miany mate­rii tą samą drogą. Nie­stety nie taki cze­kał go los…

5 maja

22.05

Kąpiel pod prysz­ni­cem po dniu cięż­kiej pracy – któ­rym sobota być nie powinna – była dla dwu­dzie­sto­ośmio­let­niej Kery Jacob­sen, pra­cow­nicy socjal­nej, bło­gim doświad­cze­niem z pogra­ni­cza zen. Uwa­ża­jąc, by nie pośli­znąć się na nie­bez­piecz­nej por­ce­la­no­wej krzy­wiź­nie bro­dzika, weszła do kabiny i zasu­nęła za sobą zasłonę. Usta­wiła nie­mal mak­sy­malną tem­pe­ra­turę – dokład­nie taką, jaką lubiła. Przez chwilę stała w gorą­cych stru­mie­niach wody, po czym zaczęła ener­gicz­nie nacie­rać ciało won­nym żelem. Szczotką o dłu­gim trzonku z zapa­łem zmy­wała stresy i nie­po­koje dłu­giego dnia, któ­rych ostat­nio jej nie bra­ko­wało.

Miesz­kała w Nowym Jorku nie­spełna osiem mie­sięcy. Prze­no­siny do Wiel­kiego Jabłka były skut­kiem dość nagłej decy­zji. Kera wycho­wała się w Los Ange­les i tamże, na UCLA, zdo­była dyplom magi­ster­ski. Pod­jęła pracę w dziale opieki spo­łecz­nej Mat­tel Chil­dren’s Hospi­tal, nale­żą­cego do uczelni. Spe­cja­li­zo­wała się w pracy z dziećmi o zło­żo­nych potrze­bach medycz­nych oraz z ich rodzi­nami. Nie było to łatwe ani przy­jemne zaję­cie, za to czę­sto wyczer­pu­jące emo­cjo­nal­nie, ale dawało jej satys­fak­cję. Nie miała wąt­pli­wo­ści, że jej wysiłki przy­no­szą duże efekty i są waż­nym uzu­peł­nie­niem doko­nań leka­rzy i pie­lę­gnia­rek sku­pio­nych, co oczy­wi­ste, na lecze­niu i łago­dze­niu bez­po­śred­nich obja­wów cho­roby, a nie na tym, jak prze­ży­wają swe pro­blemy zdro­wotne mali pacjenci i ich naj­bliżsi. Praca dawała jej zado­wo­le­nie i poczu­cie speł­nie­nia. Jej świat zachwiał się jed­nak w posa­dach, gdy we wrze­śniu dobiegł końca jej dłu­go­trwały zwią­zek ze stu­den­tem medy­cyny Rober­tem Bar­lo­wem. Spo­ty­kali się przez dwa i pół roku, regu­lar­nie ze sobą sypia­jąc. Łączyły ich wspólne zain­te­re­so­wa­nia i libe­ralne poglądy poli­tyczne, więc ni­gdy nie bra­ko­wało im tema­tów do roz­mów. Cza­sem dys­ku­to­wali też o przy­szło­ści, zakła­da­jąc natu­ral­nie, że będą razem. Robert liczył na to, że zosta­nie rezy­den­tem w któ­rymś ze zna­nych aka­de­mic­kich ośrod­ków medycz­nych, naj­le­piej w Los Ange­les, a w osta­tecz­no­ści w San Fran­ci­sco. Jako wyjąt­kowo pilny stu­dent miał nadzieję, że będzie miał wybór. Kera posta­no­wiła, że jeśli będzie trzeba prze­nieść się do San Fran­ci­sco, podąży za nim. Była prze­ko­nana, że ze zna­ko­mi­tymi refe­ren­cjami znaj­dzie pracę w każ­dym aka­de­mic­kim ośrodku medycz­nym.

Nie było jej to jed­nak pisane. Wła­ści­wie nie rozu­miała, dla­czego wyszło, jak wyszło, ale dotarły do niej plotki z cen­trum UCLA o tym, że Robert czę­sto jest widy­wany w towa­rzy­stwie jed­nej z pierw­szo­rocz­nych rezy­den­tek z oddziału chi­rur­gii. Tak czy ina­czej, w zasa­dzie bez ostrze­że­nia, pew­nego gorą­cego i dusz­nego od smogu popo­łu­dnia po pro­stu poin­for­mo­wał Kerę, że ich zwią­zek wła­śnie dobiegł końca.

Był to potężny cios dla jej poczu­cia wła­snej war­to­ści i może dla­tego zapra­gnęła uciec. Wspólni zna­jomi wciąż pytali, co zaszło mię­dzy nią a Rober­tem. Uda­wali, że współ­czują, ale tak naprawdę cie­ka­wiły ich głów­nie pikantne szcze­góły. Poza tym w Los Ange­les zbyt łatwo było przy­pad­kiem wpaść na Roberta. Miała też dość tam­tej­szej pogody, dorocz­nych poża­rów lasów i nie­prze­mi­ja­ją­cego nie­bez­pie­czeń­stwa aktyw­no­ści sej­smicz­nej uskoku San Andreas, a poza tym od zawsze podo­bał jej się Nowy Jork. Kilka tygo­dni po szo­ku­ją­cym oświad­cze­niu Roberta posta­no­wiła zamie­nić emo­cjo­nalny kocioł w coś pozy­tyw­nego: prze­pro­wa­dziła się na drugi koniec kraju.

Spłu­kaw­szy z ciała żel, wyci­snęła na dłoń por­cję szam­ponu i zaczęła z wigo­rem myć włosy. Tę część kąpieli lubiła naj­bar­dziej. Nie żało­wała sił, masu­jąc skórę głowy, jakby chciała zetrzeć kłę­biące się w niej myśli.

Z początku prze­no­siny do Nowego Jorku wyda­wały się strza­łem w dzie­siątkę, i to pod każ­dym wzglę­dem, może poza tym, że matka i sio­stra nie­ustan­nie przy­po­mi­nały jej, jak bar­dzo są roz­cza­ro­wane jej decy­zją i jak ogrom­nie tęsk­nią. Kera zna­la­zła pracę w NYU Lan­gone Medi­cal Cen­ter – a kon­kret­nie w nowo­jor­skim Has­sen­feld Chil­dren’s Hospi­tal – zanim jesz­cze opu­ściła Los Ange­les, więc o zatrud­nie­nie nie musiała się mar­twić. Z miesz­ka­niem też dopi­sało jej szczę­ście: odpo­wie­działa na ogło­sze­nie wywie­szone w pracy przez jedną z pie­lę­gnia­rek, która zde­cy­do­wała się wstą­pić do Kor­pusu Pokoju. Szybko i bez­pro­ble­mowo pod­na­jęła od niej ume­blo­wane dwu­po­ko­jowe miesz­ka­nie przy Dwu­dzie­stej Trze­ciej Ulicy, tuż przy skrzy­żo­wa­niu z Drugą Aleją. Co naj­waż­niej­sze jed­nak, jej samo­ocenę i samo­po­czu­cie popra­wił trwa­jący od gru­dnio­wych świąt pło­mienny romans z atrak­cyj­nym męż­czy­zną z klasą, znacz­nie star­szym i doj­rzal­szym od Roberta.

Nie­stety w jej życiu nastą­pił kolejny nie­ocze­ki­wany i nie­przy­jemny zwrot. Raz jesz­cze musiała zakwe­stio­no­wać swoją zdol­ność do oceny sytu­acji; raz jesz­cze zży­mała się na wła­sną głu­potę. Powró­ciło poczu­cie głę­bo­kiego zawodu i gwał­tow­nie spa­dła jej samo­ocena – może nie było tak źle jak po roz­sta­niu z Rober­tem, ale czuła się na tyle podle, że poważ­nie roz­wa­żała powrót do połu­dnio­wej Kali­for­nii. Tak jak się spo­dzie­wała, matka i sio­stra były wręcz zachwy­cone, gdy poru­szyła ten temat w roz­mo­wie, ale nie ukry­wały też zdzi­wie­nia tą nagłą zmianą nastroju. Led­wie mie­siąc wcze­śniej Kera wprost pro­mie­niała, opo­wia­da­jąc o swym szczę­śli­wym życiu w Wiel­kim Jabłku. Teraz wolała nie zdra­dzać żad­nych szcze­gó­łów; mówiła głów­nie o tym, że w końcu zro­zu­miała, jak ważne są dla niej więzy rodzinne. Nie czuła się dobrze z wła­sną nie­szcze­ro­ścią, ale prawdę mówiąc, jesz­cze nie była pewna, czy naprawdę chce wró­cić w rodzinne strony. Wciąż tliła się w niej iskra nadziei na lep­szą przy­szłość, choć szanse nie były wiel­kie.

Kera wyłą­czyła prysz­nic, upew­niła się, że dokład­nie spłu­kała żel i szam­pon, po czym z ręcz­ni­kiem kąpie­lo­wym w ręku wyszła z kabiny. Zgięta wpół przez chwilę ener­gicz­nie wycie­rała dość dłu­gie, gęste włosy – bodaj jedyną rzecz, którą naprawdę ceniła jako dzie­dzic­two po raczej obo­jęt­nym ojcu. Pro­stu­jąc się, machi­nal­nie zer­k­nęła na swój pro­fil odbity w wyso­kim lustrze umo­co­wa­nym na drzwiach łazienki. Gdy uświa­do­miła sobie, co robi, par­sk­nęła śmie­chem. Było zde­cy­do­wa­nie zbyt wcze­śnie, by zauwa­żyć zmiany.

Wytarła się do końca i wła­śnie miała roz­wie­sić ręcz­nik kąpie­lowy, gdy roz­legł się elek­tro­niczny sygnał. Ktoś cze­kał na dole, u drzwi fron­to­wych. Nie­spo­dzie­wany dono­śny ter­kot prze­ciął ciszę jak gorący nóż masło, w jed­nej chwili odbie­ra­jąc Kerze spo­kój, o który tyle wal­czyła. Rzu­ciła ręcz­nik na brzeg wanny, się­gnęła po szla­frok i pobie­gła do kuchni, gdzie na ścia­nie wisiał od dawna prze­sta­rzały domo­fon. Wci­ska­jąc guzik, by spy­tać kto tam, zer­k­nęła na wyświe­tlacz kuchenki mikro­fa­lo­wej. Była 22.23. Kera nie zama­wiała kola­cji i wie­działa dosko­nale, że tylko jedna osoba mogła ją odwie­dzić o takiej porze – ale pra­wie ni­gdy w week­end i bez ese­me­so­wej zapo­wie­dzi – więc wła­ści­wie wie­działa, czyj głos usły­szy. Nie była szcze­gól­nie ura­do­wana. Przed snem potrze­bo­wała przede wszyst­kim spo­koju.

– To ja – ode­zwał się męski głos, tak jak prze­wi­działa.

– Co ty tu robisz? – spy­tała Kera, pod­cho­dząc bli­żej do domo­fonu. Musiała wci­skać guzik za każ­dym razem, gdy chciała coś powie­dzieć, a potem pusz­czać, by posłu­chać odpo­wie­dzi.

– Wybacz, że o takiej godzi­nie, ale… musimy poga­dać.

– Wła­śnie wyszłam spod prysz­nica. Może jutro pod­czas lun­chu?

– Nie, teraz. Zmie­ni­łem zda­nie i chcę się z tobą podzie­lić tym, co czuję. _Muszę_ się z tobą podzie­lić.

Kera nie odpo­wie­działa od razu. Jej puls przy­spie­szył. Po wszyst­kim, co się wyda­rzyło i zostało powie­dziane w ostat­nim mie­siącu, abso­lut­nie nie była w sta­nie prze­wi­dzieć, co miał na myśli, mówiąc, że „zmie­nił zda­nie”. Mogła się tylko domy­ślać… Ale czy nie było to tylko pobożne życze­nie? Prze­cież od kilku tygo­dni był kon­se­kwent­nie i bole­śnie jed­no­znaczny w swo­ich wypo­wie­dziach. A prze­cież, jeśli naprawdę miał na myśli to, co podej­rze­wała, wszystko mogło się jesz­cze poto­czyć ina­czej.

– W jakiej spra­wie zmie­ni­łeś zda­nie? – spy­tała wresz­cie, opusz­cza­jąc gardę. Nie chciała robić sobie nadziei tylko po to, by znowu prze­żyć kata­strofę.

– Zro­zu­mia­łem, że od początku mia­łaś rację, a ja się myli­łem. Potrze­bo­wa­łem tylko czasu, żeby to pojąć. Musimy to uczcić!

– Uczcić? – powtó­rzyła Kera, jakby się prze­sły­szała.

– Tak, uczcić. Dla­tego przy­nio­słem co nieco.

Z tru­dem panu­jąc nad pod­nie­ce­niem, wci­snęła drugi guzik, by otwo­rzyć drzwi. Potem wró­ciła bie­giem do łazienki, po dro­dze wkła­da­jąc szla­frok, który do tej pory przy­ci­skała zwi­nięty do piersi, sto­jąc nago przy domo­fo­nie. Się­gnęła po szczotkę i przez chwilę bez powo­dze­nia pró­bo­wała zapa­no­wać nad wil­gotną jesz­cze burzą wło­sów. Przy­szło jej na myśl, że wygląda kosz­mar­nie, ale nie miała czasu, by się nad tym roz­wo­dzić. Zawią­zała pasek szla­froka, roz­pacz­li­wym ruchem spró­bo­wała jesz­cze przy­gła­dzić włosy i sekundę póź­niej była już u drzwi miesz­ka­nia. Dokład­nie w chwili, gdy upo­rała się z ostat­nim z całego zestawu zam­ków paten­to­wych i łań­cu­chów, roz­le­gło się ciche puka­nie.

Na wszelki wypa­dek zer­k­nęła w wizjer, nim otwo­rzyła drzwi. Jej gość miał na sobie ciemny płaszcz, któ­rego wcze­śniej nie widziała, a na gło­wie ciemną fedorę. Wszedł do miesz­ka­nia, zanim zdą­żyła go powi­tać, a potem porwał ją w ramiona i uści­snął tak, że zabra­kło jej tchu. Dopiero po chwili posta­wił na pod­ło­dze torbę z zaku­pami, a płaszcz i kape­lusz rzu­cił na kanapę.

– Jak mówi­łem, musimy to uczcić – oznaj­mił pod­nio­słym tonem. Wyjął z torby dwa smu­kłe kie­liszki z rżnię­tego krysz­tału oraz schło­dzoną butelkę rosé pro­secco otu­loną ręka­wem ter­micz­nym, a na koniec małą paczkę ser­we­tek kok­taj­lo­wych. – Spójrz na to! – powie­dział, poka­zu­jąc butelkę gestem wytraw­nego som­me­liera.

– Patrzę – odpo­wie­działa Kera, czy­ta­jąc czarną ety­kietę. – Bor­to­lo­miol Filanda Rosé. Pierw­sze sły­szę.

– Jest bajeczne – zapew­nił ją dum­nie – i trudne do zdo­by­cia.

– To co kon­kret­nie mamy świę­to­wać? – spy­tała z waha­niem, gdy męż­czy­zna moco­wał się z dru­tem opi­na­ją­cym korek. Takiej postawy, jaką teraz pre­zen­to­wał, ocze­ki­wała po nim znacz­nie wcze­śniej, gdy tylko prze­ka­zała mu nowinę. Była zała­mana, gdy zacho­wał się zgoła ina­czej.

– Abso­lut­nie wszystko – odparł trium­fal­nie. – Ty mia­łaś rację, a ja nie. Zda­rzył się cud i tak nale­żało go potrak­to­wać. Ja… pod wpły­wem emo­cji po pro­stu tego nie dostrze­głem.

Kera miała ochotę przy­po­mnieć mu cierpko, że emo­cjo­no­wał się wyjąt­kowo długo i nie spie­szył się z przy­zna­niem jej racji; stan wojny mię­dzy nimi trwał pra­wie mie­siąc. Nie ode­zwała się jed­nak, by nie zga­sić jego entu­zja­zmu. Korek wysko­czył z butelki z gło­śnym trza­skiem, a u wylotu szyjki poja­wiła się odro­bina różo­wa­wej piany.

– Jak powie­dzia­łaś, życie to zbyt wielki cud, by się nim nie cie­szyć – ode­zwał się, napeł­nia­jąc dwa kie­liszki musu­ją­cym winem.

– A co z twoją żoną? – To pyta­nie kosz­to­wało ją sporo wysiłku.

– To już prze­szłość – odpo­wie­dział nie­dbale, poda­jąc jej kie­li­szek, po czym uniósł swój jak do toa­stu.

W ciszy panu­ją­cej w pokoju melo­dyj­nie zabrzę­czał krysz­tał. Idąc za przy­kła­dem swego gościa, Kera pocią­gnęła spory łyk pro­secco i pomy­ślała, że jesz­cze ni­gdy żadne wino tak jej nie sma­ko­wało. Od mie­siąca uni­kała alko­holu, ale to była szcze­gólna chwila. Po kilku tygo­dniach kłótni o przy­szłość czuła, że są sobie bez­na­dziej­nie obcy. Jego nagły powrót wpra­wił ją w zachwyt. Rze­czy­wi­ście warto było uczcić tę chwilę.

– Usiądźmy i cieszmy się winem – zapro­po­no­wał, wska­zu­jąc na kanapę. Prze­ło­żył płaszcz i kape­lusz na fotel. – Firma, która je pro­du­kuje, ma sie­dzibę w pro­win­cji, którą Włosi nazy­wają Veneto – dodał, cią­gnąc lekko za rękaw szla­froka Kery, by usia­dła obok niego.

– Smaczne – odpo­wie­działa. Nie była pewna, gdzie leży Veneto, ale nazwa koja­rzyła jej się z Wene­cją. Nie zamie­rzała pytać o szcze­góły, bo w tej chwili wyda­wały się nie­istotne. A wino naprawdę było pyszne. Piła więc dalej, roz­ko­szu­jąc się nie tylko sub­tel­nym sma­kiem, ale i przy­jem­nym muso­wa­niem. Za szam­pa­nem ni­gdy nie prze­pa­dała i nie mogła pojąć, skąd jego absur­dalne ceny, ale to wino było inne. Zasta­na­wiała się, ile w tym zasługi trunku, a ile jej rado­snego nastroju. Tak czy ina­czej, czuła się cudow­nie. Jasne, mogła zadać swemu męż­czyź­nie milion pytań, ale żadne nie wyda­wało jej się pilne.

Nie zwa­ża­jąc na jej brak zain­te­re­so­wa­nia, opo­wia­dał kwie­ci­ście o pro­secco i uro­kach oko­lic Wene­cji, a Kera, sma­ku­jąc leni­wie kolejny łyk wina, czuła się cudow­nie roz­luź­niona – jakże dale­kie wyda­wały jej się teraz czarne myśli, z któ­rymi zma­gała się od mie­siąca. Po chwili jed­nak zakrę­ciło jej się w gło­wie – i to już nie było przy­jemne. Nie­spo­dzie­wany gość wciąż mówił, ale jego słowa jakoś prze­stały mieć sens. Kon­tury przed­mio­tów zaczęły tra­cić ostrość. Kera zamru­gała ner­wowo, ale to nie pomo­gło. Odsta­wiła kie­li­szek i spró­bo­wała wstać, lecz nogi także odmó­wiły jej posłu­szeń­stwa.

– Wszystko w porządku? – spy­tał, także odsta­wia­jąc kie­li­szek.

– Chyba tak – odpo­wie­działa z tru­dem i zaska­ku­jąco nie­wy­raź­nie. – Tylko nagle poczu­łam się taka zmę­czona…

Urwała, zapa­da­jąc się bez­wład­nie w mięk­kie opar­cie kanapy. Przy­mknęła cięż­kie powieki, a oddech wydo­by­wa­jący się z sze­roko otwar­tych ust był coraz wol­niej­szy.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki