Gęstsza od krwi - ebook

ROZ­DZIAŁ 1

Pią­tek, 14 paź­dzier­nika 2016

Cathe­rine zawsze uwa­żała, że jej dusza nic nie waży. Składa się bowiem z myśli, uczuć oraz prze­ko­nań – pojęć nie­ma­te­rial­nych i lek­kich jak pro­mie­nie słońca. Z dru­giej strony, dusza zawiera też ludz­kie tajem­nice. A te z dnia na dzień cią­żyły Cathe­rine coraz bar­dziej.

Gdyby mogła je dźwi­gać na grzbie­cie, być może zdo­ła­łaby z nimi żyć jak gdyby ni­gdy nic. Wyobra­żała sobie mocny ple­cak, taki jak miał jej wujek – zaopa­trzony w sprzączki i wyście­łane szelki. Upcha­łaby do niego wszyst­kie swoje sekrety, rów­no­mier­nie roz­kła­da­jąc cię­żar, i zapięła pas bio­drowy.

Nie­stety, tajem­nice same decy­do­wały, gdzie aku­rat zagosz­czą. Cza­sami opla­tały jej szyję, cią­gnąc ją w dół i powo­du­jąc, że cho­dziła ze zwie­szoną głową. Innym razem wpeł­zały do jej brzu­cha, a wtedy łapały ją skur­cze i zgięta wpół, co godzina bie­gała do łazienki. Teraz zacza­iły się w jej sercu i ści­skały je tak, że odno­siła wra­że­nie, iż lada chwila pęk­nie albo po pro­stu się zatrzyma.

Rano zadzwo­niła do pracy i poin­for­mo­wała, że jest chora – już trzeci raz w tym tygo­dniu. Jej tata się mar­twił, ale kiedy ją pod­py­ty­wał, wykrę­cała się, mówiąc, że to tylko „kobiece sprawy”. Teraz, póź­nym wie­czo­rem, sie­działa w swoim salo­nie. Na ekra­nie tele­wi­zora coś migało, a ona pró­bo­wała pła­kać.

Tyle że łzy zapo­mniały drogi do ujścia. Nie­ustan­nie zale­wały jej gar­dło, przez co głos brzmiał chro­pawo i zrzę­dli­wie, ale już od dawna nie wypły­wały na zewnątrz. Ulży­łoby jej, gdyby mogła się roz­pła­kać. Wtedy może zdo­ła­łaby unieść brzmię swo­ich tajem­nic. Ale jej oczy pozo­sta­wały suche. Za to usta drżały, przez co czuła się głu­pio, jak małe dziecko.

Sekrety są lep­kie. Trzeba uwa­żać, bo mogą zatkać kana­liki łzowe.

Bawiła się tele­fo­nem, jak to wie­lo­krot­nie robiła w ostat­nich tygo­dniach, i prze­glą­dała listę kon­tak­tów – w zakładce „Ulu­bione” na pierw­szym miej­scu figu­ro­wał jej tata. Bar­dzo sto­sow­nie, bo rze­czy­wi­ście był jej ulu­bień­cem. Jej ulu­bio­nym rodzi­cem, ulu­bio­nym czło­wie­kiem, ulu­bioną istotą na całym świe­cie. Jemu mogła wyznać prawdę. A wtedy cię­żar w jej sercu znikłby raz na zawsze. Palec Cathe­rine zawisł nad ekra­nem. Przez mgnie­nie oka nie­mal czuła tak ocze­ki­waną ulgę.

A potem nawie­dziły ją obrazy. Jego zbo­la­łej twa­rzy. Nie był już młody. W zeszłym roku prze­szedł atak serca, leka­rze stwier­dzili, że „nie­wiele bra­ko­wało”. Jak bar­dzo mogłoby mu zaszko­dzić jej wyzna­nie?

Wyobra­żona ulga prze­kształ­ciła się w strach i doj­mu­jące poczu­cie winy. Nie mogła mu tego zro­bić.

Zaszlo­chała – dźwięk był prze­raź­liwy, zwie­rzęcy. Suchy jak pieprz, zero łez.

Nie­spo­dzie­wane puka­nie do drzwi spra­wiło, że serce pode­szło jej do gar­dła. Przez chwilę nie potra­fiła sobie wyobra­zić, kto to może być. Było bar­dzo późno. Przy­ja­ciele i sąsie­dzi przed przyj­ściem wysła­liby jej ese­mesa, zwłasz­cza o takiej porze. Nagle ją olśniło. To ojciec. Mar­twi się o nią, chce się prze­ko­nać, jak sobie radzi.

Wystar­czy mu rzut oka na jej twarz, by się zorien­to­wać, że córka ma bar­dzo poważny pro­blem. Że jeśli cho­dzi o „kobiece sprawy”, to na pewno nie o te, które się powta­rzają co mie­siąc. Czy jeśli ją zapyta, będzie potra­fiła go okła­mać? Nie w tej chwili. Nie tego wie­czoru. Będzie musiała powie­dzieć mu o wszyst­kim.

Gdy wstała i chwiej­nie ruszyła do drzwi, wal­czyły w niej ulga, strach i poczu­cie winy. Szybko wyj­rzała przez wizjer.

– O? – bąk­nęła ze zdzi­wie­niem. Znała tego męż­czy­znę, ale nie był to jej ojciec.

Wycią­gnęła rękę do zasuwki, nie­świa­do­mie, z czy­stego odru­chu, bo po dłu­gim dniu wciąż jesz­cze była sko­ło­wana. Nagle poczuła, że coś jest nie tak. W ataku paniki gorącz­kowo pró­bo­wała zebrać myśli i powstrzy­mać palce, bo zdała sobie sprawę, że drzwi muszą pozo­stać zamknięte. Ten czło­wiek nie miał prawa tu być. A w jego oczach migo­tało coś nie­okre­ślo­nego, ale groź­nego.

Tyle że połą­cze­nie mię­dzy jej mózgiem a cia­łem chwi­lowo szwan­ko­wało. Niczym na zwol­nio­nym fil­mie prze­krę­ciła gałkę zasuwki.

Gwał­tow­nie pchnięte drzwi ude­rzyły ją w twarz, pora­ził ją para­li­żu­jący ból. Pole­ciała do tyłu i upa­dła ple­cami na pod­łogę. Przed oczami wiro­wały jej czarne plamy, prawa strona twa­rzy pul­so­wała. Z oczu try­snęły łzy – naresz­cie zna­la­zły drogę na zewnątrz. Spró­bo­wała krzyk­nąć, a przy­naj­mniej się ode­zwać.

Jego dłoń zatkała jej usta, a także nos. Nie była w sta­nie oddy­chać. Nie mogła wydać żad­nego dźwięku. Zaczęła się sza­mo­tać.

Ude­rzył ją.

Cathe­rine zapa­dła w błogi nie­byt.

Po chwili jej powieki zatrze­po­tały. Odno­siła dziwne wra­że­nie, że usta ma pełne wełny. I rze­czy­wi­ście, uświa­do­miła sobie, że są czymś zatkane. Unio­sła rękę, żeby pozbyć się tego cze­goś.

– Ani się waż.

Sły­sząc ten roz­kaz, zamarła w bez­ru­chu.

– Tak ma być, nie chcę, żebyś mi się tu darła.

Sku­piła wzrok na zna­nej sobie twa­rzy i zamru­gała, w duchu bła­ga­jąc go, żeby ją puścił.

– To potrwa tylko chwilkę – cią­gnął nie­mal ze skru­chą.

Coś miał w dłoni. Strzy­kawkę.

Przy­cią­gnął prawą rękę Cathe­rine do sie­bie i uniósł strzy­kawkę, żeby wbić ją w jej ramię. Wydała zdu­szony krzyk, spró­bo­wała uwol­nić rękę. Była słaba, a on trzy­mał ją tak mocno, że aż bolało, ale nagłe szarp­nię­cie go zasko­czyło i nie tra­fił tam, gdzie zamie­rzał. Jęk­nęła, gdy igła wbiła się w jej ramię.

– Zobacz, coś naro­biła! – wark­nął ze zło­ścią; znowu ujrzała ten błysk w jego oczach. Moc­niej ści­snął jej nad­gar­stek, aż do bólu, i jesz­cze raz wbił igłę. Wolną ręką spró­bo­wała podra­pać mu twarz.

Spo­licz­ko­wał ją.

– W ten spo­sób nijak nie tra­fię w żyłę – mruk­nął. Dźgnął ją jesz­cze raz, pokrę­cił głową i z iry­ta­cją mam­ro­tał coś pod nosem.

Wyszarp­nęła rękę i poczuła pie­kący ból, gdy igła roz­darła jej ciało. Z poszar­pa­nej rany pocie­kła krew. Zakrę­ciło jej się w gło­wie, miała wra­że­nie, że zaraz zemdleje.

– Szlag! – Z wście­kło­ścią odrzu­cił strzy­kawkę w róg pokoju. Spoj­rzał na Cathe­rine, zaci­ska­jąc zęby ze zło­ści. A potem zer­k­nął na jej krwa­wiącą rękę. Wytrzesz­czył oczy i z tru­dem prze­łknął ślinę.

Nachy­lił się i ku obrzy­dze­niu Cathe­rine zli­zał krew z jej ramie­nia. Gdy poczuła na skó­rze szorstki język, szarp­nęła się z odrazy i prze­ra­że­nia. Chciała mu się wyrwać, lecz mocno trzy­mał jej rękę. A potem wark­nął jak pies.

Moc­niej przy­ci­snął usta i zaczął chłep­tać. W mil­cze­niu patrzyła, jak wysysa krew z jej roze­rwa­nego ciała. W końcu się cof­nął; po bro­dzie spły­wała mu czer­wona strużka.

– Musia­łem. – Skrzy­wił się ze wsty­dem. – Prze­pra­szam.

Świat znów pociem­niał.

Gdy odzy­skała świa­do­mość, już go przy niej nie było. W pobliżu sły­szała jakiś dziwny lament. Płacz? Tak. To on wyda­wał te dźwięki. Na­dal był w jej domu i pła­kał.

Poli­cja. Musi wezwać poli­cję. Spró­bo­wała się zmu­sić do dzia­ła­nia, żeby wstać, lecz ręce i nogi odma­wiały jej posłu­szeń­stwa. Krew z ramie­nia kapała na pod­łogę.

W końcu zdo­łała się ruszyć. Wyrwała kne­bel z ust. Już miała wstać, ale zamarła, sły­sząc za sobą jakiś odgłos.

Nagle poczuła, że na jej szyi coś się zaci­snęło. Dusiła się, usi­ło­wała szar­pać za pętlę, lecz nie mogła wsu­nąć pod nią pal­ców. Otwo­rzyła sze­roko usta, żeby krzyk­nąć. Nie zdo­łała wydać naj­mniej­szego dźwięku. Nie była w sta­nie oddy­chać. Przed oczami tań­czyły jej czarne plamy, widziała jak przez mgłę.

Roz­legł się cichy, paskudny rechot i mru­czący głos wyszep­tał jej do ucha:

– To teraz się zaba­wimy.ROZ­DZIAŁ 2

Sobota, 15 paź­dzier­nika 2016

Śled­cza Holly O’Don­nell stała w kory­ta­rzu, patrząc, jak per­so­nel medyczny ostroż­nie kła­dzie ciało Cathe­rine Lamb na noszach. Samych zwłok, w zapię­tym na suwak worku, nie było widać. Ale ich widok wrył jej się w pamięć. Kosmyki splą­ta­nych wło­sów, przy­le­pione zaschniętą krwią do policzka. Siniaki kon­tra­stu­jące z pośmiertną bla­do­ścią. Podarte ubra­nie, świa­dec­two ostat­niego, nie­uchron­nego upo­ko­rze­nia Cathe­rine. Cza­sami O’Don­nell potra­fiła posta­wić tamę i zacho­wać pro­fe­sjo­nalną rezerwę. Ale nie dzi­siaj.

Dwaj ludzie z noszami uważ­nie lawi­ro­wali w salo­nie, żeby nie wdep­nąć w wielką kałużę zaschnię­tej krwi. Gdy wyszli, O’Don­nell kon­cen­tro­wała się przez chwilę. Po usu­nię­ciu zwłok atmos­fera na miej­scu zbrodni zawsze się zmie­nia. Ludzie prze­stają szep­tać. Poli­cjanci odzy­skują luz, przy­stę­pu­jąc do swo­ich obo­wiąz­ków. Cza­sami ktoś rzuci jakiś dow­cip. Wszyst­kich ogar­nia poczu­cie ulgi. Trupa już nie ma. Nad­szedł czas, by żywi robili swoje.

W łagod­nym świe­tle wpa­da­ją­cym przez okno O’Don­nell uważ­nie rozej­rzała się dookoła. Dom był nie­wielki i przed tym maka­brycz­nym incy­den­tem zapewne cał­kiem miły. Przy­tulna sypial­nia, przy­jemny salon z kanapą i nie­wielkim tele­wi­zo­rem. Kuch­nia była wpraw­dzie za mała, ale w tej cia­sno­cie Cathe­rine Lamb doko­nała ist­nych cudów, wie­sza­jąc na ścia­nie garnki i patel­nie w taki spo­sób, jakby były czę­ścią wystroju. Przez kuchenne okno widać było kawa­łek podwórka za domem – zapusz­czony traw­nik, pełen chwa­stów i zwię­dłych liści.

O’Don­nell odwró­ciła się do Garzy, poli­cjanta, który stał w kuchni i prze­glą­dał swój szki­cow­nik.

– A teraz zrób salon – powie­działa.

Ski­nął głową, acz z ura­żoną miną i nieco za późno. O’Don­nell przy­wy­kła już do takich prze­ja­wów nie­chęci. Do gli­nia­rzy patrzą­cych na nią tak, jakby nie zasłu­żyła na miano śled­czej czy w ogóle poli­cjantki. I jakby w żad­nym razie nie miała prawa im roz­ka­zy­wać.

A tym­cza­sem to ona tu rzą­dziła, czy się to komu podoba, czy nie. Garza będzie musiał się pod­po­rząd­ko­wać.

Wszedł do salonu z blo­kiem rysun­ko­wym w ręce i zacze­kał na nią. Zawa­hała się, iry­to­wała ją wielka plama krwi na pod­ło­dze. Nie dałaby rady nad nią przejść. Taki drą­gal jak Garza nie miał z tym pro­blemu, ale ona musiała ją prze­sko­czyć, co zresztą robiła już dwu­krot­nie. A w ochra­nia­czach na buty, które sama kazała wszyst­kim wło­żyć, łatwo mogła się pośli­znąć i prze­wró­cić. Nie mówiąc o tym, że jej zda­niem wyglą­dała śmiesz­nie, pod­ska­ku­jąc w taniej gar­sonce niczym kró­lik.

Prze­sko­czyła nad krwią i – jak­żeby ina­czej – pośli­znęła się i omal nie prze­wró­ciła. Odzy­skaw­szy rów­no­wagę, spoj­rzała na Garzę, pro­wo­ku­jąc go, żeby się roze­śmiał. Ale się nie odwa­żył.

Sku­piła się na pracy i mie­rząc pokój taśmą, poda­wała wymiary Garzy, a ten zapi­sy­wał je w swoim bloku. To on i jego part­ner pierwsi zja­wili się na miej­scu. O’Don­nell po przyj­ściu przy­dzie­liła rolę rysow­nika Garzy, a dru­giemu poli­cjan­towi zle­ciła pil­no­wa­nie terenu. Upo­rali się już z łazienką i sypial­nią, a z salo­nem zacze­kali na wynie­sie­nie zwłok.

O’Don­nell posta­wiła obok leżą­cego na pod­ło­dze tele­fonu ofiary znacz­nik dowo­dowy. Ten miał numer osiem. Dzie­wiątkę umie­ściła koło podar­tego sta­nika. Znacz­niki z nume­rami od dzie­się­ciu do pięt­na­stu zna­la­zły się przy krwa­wych śla­dach stóp w salo­nie. Po jed­nym z pierw­szych docho­dzeń, które pro­wa­dziła w spra­wie mor­der­stwa, omal nie prze­grali w sądzie, bo ozna­czyli trzy odci­ski butów tylko jed­nym nume­rem, przez co zdję­cie było do kitu. Ni­gdy wię­cej.

– Nie zapo­mnij zazna­czyć na szkicu kie­runku, w któ­rym pro­wa­dzą ślady – powie­działa.

– Nie zapo­mnę. – Garza mie­rzył odle­głość mię­dzy tele­fo­nem ofiary a drzwiami pokoju.

– I przy każ­dym kroku zapisz jego dłu­gość.

Spoj­rzał na nią z nie­sma­kiem, bez słowa. Prze­cież znał się na swo­jej robo­cie, nie musiała nim dyry­go­wać. Ona jed­nak wolała dmu­chać na zimne. W ostat­nich mie­sią­cach przy­szło jej się kajać tak czę­sto, że miała tego powy­żej uszu.

Krą­żyła po pokoju, uwa­ża­jąc, żeby nie wdep­nąć w krew, i spraw­dzała, czy cze­goś nie prze­ga­piła. Nie zauwa­żyła nic takiego. Wró­ciła więc do Garzy i rzu­ciła okiem na szkic. Nie­chęt­nie musiała przy­znać w duchu, że dobrze się spi­sał. Szkic był sta­ranny, pomiary skru­pu­latne i pedan­tyczne.

Jej uwagę przy­kuła gło­śna wymiana zdań. Poli­cjant na zewnątrz z kimś się kłó­cił, szy­ko­wała się praw­dziwa awan­tura. Dzien­ni­ka­rze już się zwie­dzieli? Czy to tylko wścib­ski sąsiad?

Znowu prze­sko­czyła przez plamę krwi; tym razem się nie pośli­znęła. W ska­ka­niu przez kałuże krwi wyraź­nie nabie­rała wprawy. Wyszła na dwór, mru­żąc oczy w słońcu.

Dom Cathe­rine Lamb wraz z maleń­kim ogród­kiem od frontu i kawał­kiem chod­nika odgro­dzili taśmą. Part­ner Garzy, mło­dziak świeżo po aka­de­mii, stał na wydzie­lo­nym tere­nie, trzy­ma­jąc księgę wejść i wyjść na miej­sce zda­rze­nia. Po dru­giej stro­nie żół­tej taśmy zatrzy­mali się męż­czy­zna i kobieta. Ona miała na sobie długi beżowy trencz oraz brą­zową weł­nianą czapkę i taki sam sza­lik; ręce trzy­mała w kie­sze­niach. On był w czar­nym płasz­czu narzu­co­nym na szary gar­ni­tur.

Głos kobiety wybi­jał się ponad gwar ruchu ulicz­nego, kiedy sztor­co­wała mło­dego.

– Wystar­czy nam kilka minut. W pań­skim naj­lep­szym inte­re­sie leży…

– Prze­pra­szam, co tu się dzieje? – zawo­łała O’Don­nell, pod­cho­dząc do nich; było tak zimno, że z jej ust uno­siła się para.

– Fede­ralni – odparł żół­to­dziób. – Chcą wejść na miej­sce zbrodni.

O’Don­nell zmarsz­czyła czoło i spoj­rzała na nich. Męż­czy­zna był wyso­kim, bar­czy­stym bru­ne­tem. Stał w prze­sad­nie nie­dba­łej pozie, nieco przy­gar­biony, niczym lice­ali­sta zgry­wa­jący luzaka. Kobieta do pew­nego stop­nia sta­no­wiła jego prze­ci­wień­stwo. Nie się­gała mu nawet do ramie­nia. Spod weł­nia­nej czapki wymy­kały się kosmyki ruda­wych wło­sów, deli­katne usta wykrzy­wiał gry­mas nie­za­do­wo­le­nia i była tak spięta, jakby lada chwila miała się na kogoś rzu­cić. Jej długi, zakrzy­wiony nos był zaró­żo­wiony z zimna. Spoj­rzała na O’Don­nell, która omal nie cof­nęła się o krok. Oczy tej kobiety miały kolor trawy, a prze­ni­kliwy wzrok wytrą­cał z rów­no­wagi. Ona nie patrzyła na O’Don­nell; poli­cjantka odnio­sła wra­że­nie, że bada każdy por jej skóry.

– Śled­cza O’Don­nell – przed­sta­wiła się, pró­bu­jąc nie ucie­kać od świ­dru­ją­cego spoj­rze­nia tej kobiety. – A wy jeste­ście…?

– Agent Gray. – Męż­czy­zna mach­nął legi­ty­ma­cją FBI. – A to jest dok­tor Ben­tley.

– To miej­sce zbrodni pod­lega poli­cji miej­skiej Chi­cago. Nie może­cie wejść. W każ­dym razie dopóki nie skoń­czymy.

– To mor­der­stwo może być zwią­zane ze śledz­twem, które wła­śnie pro­wa­dzimy – powie­działa Ben­tley. – Wystar­czy nam kilka minut, żeby się…

– Skąd wie­cie, że to mor­der­stwo? – spy­tała O’Don­nell.

Gray z iry­ta­cją zer­k­nął na swoją part­nerkę, ale spra­wiała wra­że­nie, że tego nie zauwa­żyła. Wes­tchnął.

– Dosta­li­śmy cynk od porucz­nika Mar­ti­neza. Zadzwo­nił z infor­ma­cją, że we wła­snym domu została udu­szona nie­jaka Cathe­rine Lamb, lat dwa­dzie­ścia pięć.

O’Don­nell zacho­wy­wała kamienną twarz, pró­bu­jąc nie oka­zać gniewu. Do tej pory miała dobre zda­nie o Mar­ti­ne­zie, który, podob­nie jak ona, pra­co­wał w Wydziale Kry­mi­nal­nym rejonu Area Cen­tral. Co on sobie myślał, dono­sząc FBI o lokal­nym mor­der­stwie? A już dzie­le­nie się wstęp­nymi, nie­po­twier­dzo­nymi infor­ma­cjami, takimi jak przy­czyna śmierci, było błę­dem, jakiego nie popeł­niłby nawet żół­to­dziób.

– W jaki spo­sób to mor­der­stwo wiąże się z waszą sprawą?

– Nie wolno nam o tym mówić – odparł szybko Gray, widząc, że Ben­tley otwiera usta.

O’Don­nell posłała im sztuczny uśmiech.

– Muszę się zająć miej­scem zbrodni. Miłego dnia.

– Chwi­leczkę! – rzu­ciła ostro Ben­tley; w jej oczach bły­snął gniew.

O’Don­nell ode­szła. Póź­niej pogada sobie z Mar­ti­ne­zem i dowie się, co tu jest grane.

– Pani śled­cza! – zawo­łał za nią agent Gray. – Znaj­dzie pani dla mnie dwie minutki? Chyba mamy dla pani pewne infor­ma­cje.

O’Don­nell wes­tchnęła i zawró­ciła. Gray miał pokorną minę, wyglą­dał na zawsty­dzo­nego.

– Pozwoli pani na słówko? – zapy­tał.

O’Don­nell zgięła się, prze­szła pod żółtą taśmą i odda­liła się o kilka metrów, by poli­cjant nie mógł ich usły­szeć.

– O co cho­dzi? – spy­tała agen­tów, któ­rzy ruszyli za nią.

– Pro­wa­dzimy śledz­two w spra­wie seryj­nego zabójcy, nazywa się Rod Glo­ver – oznaj­mił agent Gray. – Przez mniej wię­cej dzie­sięć lat miesz­kał w Chi­cago pod przy­braną toż­sa­mo­ścią.

– A co on ma wspól­nego z tym mor­der­stwem?

– Nie jeste­śmy pewni, czy Rod Glo­ver jest w to zamie­szany. Ale on dusi swoje ofiary. A jego ostatni znany adres był w tej dziel­nicy, w McKin­ley Park.

– To dosyć przy­pad­kowy zwią­zek – zauwa­żyła O’Don­nell. – Zja­wia­cie się na miej­scu każ­dego śledz­twa w oko­licy, jeśli zacho­dzi podej­rze­nie mor­der­stwa przez udu­sze­nie?

Ben­tley prych­nęła nie­cier­pli­wie.

– W tej oko­licy rzadko docho­dzi do zabójstw na tle sek­su­al­nym, któ­rych ofiary są duszone…

– Do zabójstw na tle sek­su­al­nym? Mar­ti­nez powie­dział wam, że to jest mord o pod­łożu sek­su­al­nym?

– Powie­dział, że ubra­nie ofiary zostało podarte.

– Po cho­lerę wam o tym mówił? To nie jego śledz­two i nic na ten temat nie tra­fiło jesz­cze do rapor­tów. On… – Nagle ele­menty ukła­danki wsko­czyły na swoje miej­sce. – Dok­tor Ben­tley? Zoe Ben­tley, pro­fi­lerka kry­mi­nalna? To pani pra­co­wała z Mar­ti­ne­zem nad sprawą Pętla­rza z Zakładu Pogrze­bo­wego.

– Tak.

Trzy mie­siące wcze­śniej całe Chi­cago żyło w stra­chu przed seryj­nym zabójcą, który mor­do­wał i bal­sa­mo­wał młode kobiety, a ich zwłoki zosta­wiał upo­zo­wane w róż­nych czę­ściach mia­sta. Kie­ru­jący śledz­twem porucz­nik Mar­ti­nez zwró­cił się o pomoc do FBI. Dok­tor Ben­tley i agent Gray nale­żeli do grupy docho­dze­nio­wej, która w końcu zła­pała mor­dercę.

– Nie jeste­ście z dele­ga­tury FBI w Chi­cago.

– Nie – przy­znał Gray. – Jeste­śmy z Sek­cji Ana­liz Beha­wio­ral­nych.

– I przy­pad­kiem aku­rat dzi­siaj wpa­dli­ście do Chi­cago? – prych­nęła scep­tycz­nie O’Don­nell. Sek­cja Ana­liz Beha­wio­ral­nych miała sie­dzibę w Quan­tico w Wir­gi­nii, kawał drogi stąd.

– Nie­zu­peł­nie. Jeź­dzimy tro­pem Glo­vera. W Chi­cago jeste­śmy od tygo­dnia.

– A teraz chce­cie prze­jąć śledz­two? Tylko dla­tego, że waszym zda­niem sprawa może mieć zwią­zek z…

– Niczego nie przej­mu­jemy. – Gray uspo­ka­ja­jąco uniósł ręce. – Chcemy tylko usta­lić, czy to moż­liwe, że Glo­ver jest w to zamie­szany.

– Świet­nie. – O’Don­nell wzru­szyła ramio­nami. – Poga­daj­cie ze swo­imi w tutej­szej dele­ga­tu­rze. Dostaną od nas mate­riały ze śledz­twa, będzie­cie mogli je sobie obej­rzeć.

– Byłoby znacz­nie lepiej, gdy­bym mogła zoba­czyć miej­sce zbrodni na wła­sne oczy – pal­nęła Ben­tley.

– Lepiej? Dla kogo?

– Dla wszyst­kich. Mamy dużo więk­sze doświad­cze­nie w pro­fi­lo­wa­niu tego typu ata­ków. Jeśli obej­rzymy miej­sce…

O’Don­nell miała dość pro­tek­cjo­nal­nego zacho­wa­nia tej kobiety.

– W aktach znaj­dzie­cie zdję­cia.

Ben­tley już miała coś odszczek­nąć, ale Gray dotknął jej ramie­nia, więc zamknęła usta.

– Niech pani posłu­cha, możemy wam pomóc ze śledz­twem – powie­dział. – I udo­stęp­nić środki fede­ralne.

Wła­śnie na to O’Don­nell liczyła od samego początku. W Chi­cago testy DNA miały absur­dalne opóź­nie­nia. Ale gdyby fede­ralni sami zapro­po­no­wali im sko­rzy­sta­nie ze swo­jego labo­ra­to­rium? Przy­dałby jej się taki fart.

Poza tym zże­rała ją cie­ka­wość. Od wielu osób sły­szała o Zoe Ben­tley i spra­wie Pętla­rza z Zakładu Pogrze­bo­wego. Ludzie uwiel­biali mówić o Ben­tley nie­mal w takim samym stop­niu, jak lubili gadać o O’Don­nell i nie­daw­nym skan­dalu. Pro­fi­lerkę kry­mi­nalną opi­sy­wano roz­ma­icie, jedni jako baje­rantkę, inni jako geniu­sza. Pod­czas docho­dze­nia w spra­wie Pętla­rza z Zakładu Pogrze­bo­wego coś poszło nie tak i Ben­tley odnio­sła poważne obra­że­nia. Zdaje się, że ona i jej part­ner zata­ili przed poli­cją ważne infor­ma­cje. O’Don­nell sły­szała nawet absur­dalną plotkę o tym, że w chwili aresz­to­wa­nia mor­dercy Ben­tley była pół­naga. Ta kobieta nie­wąt­pli­wie spra­wiała, że o niej mówiono.

O’Don­nell chciała zoba­czyć ją w akcji.

– Zgoda – powie­działa. – Może­cie się rozej­rzeć. Ale jeśli każę wam spa­dać, to spa­da­cie.

– Jasne, pani tu rzą­dzi. – Agent Gray bły­snął zębami w uśmie­chu.

Zapro­wa­dziła ich do domu. Ben­tley i Gray wpi­sali się do księgi i weszli za O’Don­nell do środka. Garza na­dal szki­co­wał coś w salo­nie. Foto­graf, który do niego dołą­czył, robił zbli­że­nia jed­nego z krwa­wych odci­sków stóp. O’Don­nell zapi­sała sobie w pamięci, by kazać mu zro­bić kilka ujęć wszyst­kich śla­dów razem.

– Ręka­wiczki i ochra­nia­cze na buty. – Wska­zała pudełka przy wej­ściu. Obser­wo­wała minę Ben­tley, gdy ta dostrze­gła wielką plamę krwi.

– Ofiara krwa­wiła – mruk­nęła Ben­tley, wkła­da­jąc ręka­wiczki.

Jak dotąd nie zaim­po­no­wała poli­cjantce zdol­no­ścią deduk­cji.

– Mar­ti­nez o tym nie wspo­mi­nał? – spy­tała O’Don­nell nie­win­nie. Choć wie­działa, że tego nie zro­bił, ta infor­ma­cja nie tra­fiła do wstęp­nego raportu poli­cjan­tów, któ­rzy pierwsi zja­wili się na miej­scu.

Ben­tley puściła jej słowa mimo uszu i wło­żyła ochra­nia­cze na buty. Pode­szła do plamy krwi i nie zatrzy­mu­jąc się, prze­sko­czyła nad nią do salonu.

O’Don­nell to ziry­to­wało. Zoe Ben­tley była od niej niż­sza, a mimo to zdo­łała prze­sko­czyć krwawą kałużę z gra­cją jakiejś cho­ler­nej gazeli.ROZ­DZIAŁ 3

Zoe uważ­nie przyj­rzała się wiel­kiej pla­mie krwi i śla­dom stóp, które bie­gły po pod­ło­dze salonu. W pierw­szej chwili trudno było wyło­wić z tego jakiś sens. Odci­ski stóp były roz­ma­zane i zacho­dziły na sie­bie. Stop­niowo jed­nak uło­żyła to sobie w gło­wie. Ktoś kilka razy zato­czył koło przy wej­ściu do pokoju, a potem poszedł w naj­dal­szy kąt i z powro­tem. Kil­ka­krot­nie wszedł w kałużę krwi, co zapewne świad­czyło o tym, że nie bar­dzo wie­dział, co robić, albo był roz­trzę­siony.

Leżący na pod­ło­dze sta­nik został roze­rwany, meta­lowa sprzączka z tyłu była wygięta. A co z resztą ubrań? Też podarte? Odsu­nęła to oczy­wi­ste pyta­nie, nie chciała, żeby zmą­ciło jej osąd. Czy to wygląda na robotę Glo­vera?

Jeśli nie prze­sta­nie o nim myśleć, nie­uchron­nie zacznie dopa­so­wy­wać fakty do zało­żo­nej tezy. Ale nie była pewna, czy zdoła unik­nąć tego pyta­nia. Glo­ver rósł w jej myślach niczym paso­żyt­ni­cze pną­cze, wdzie­rał się w każdy zaką­tek umy­słu, dusząc wszel­kie inne myśli.

Od kilku tygo­dni ona i Tatum meto­dycz­nie śle­dzili poczy­na­nia Glo­vera, cofa­jąc się o dzie­sięć lat. Przy­po­mi­nało to pusz­czony do tyłu film. Zaczęli od miej­sca, gdzie go widziano ostat­nio – od budynku, w któ­rym sama miesz­kała. Wyna­jął lokum jako Daniel Moore i przez ponad mie­siąc śle­dził Zoe i jej sio­strę Andreę. A kiedy Zoe w związku ze śledz­twem wyje­chała do Tek­sasu, zaata­ko­wał. Tylko szczę­śli­wym zbie­giem oko­licz­no­ści Andrea nie ucier­piała i zdo­łała uciec. Pod­czas akcji Glo­ver został postrze­lony i zaszył się w swoim zawil­go­co­nym miesz­ka­niu, gdzie docho­dził do sie­bie. Tech­nicy orze­kli, że omal nie umarł, ale udało mu się powstrzy­mać krwa­wie­nie. A kiedy tylko sta­nął na nogi, zwiał.

To nie wszystko. Glo­ver umie­rał. Nie od postrzału, powód był bar­dziej pro­za­iczny. Miał nie­ope­ra­cyj­nego raka mózgu, przez co stał się groź­niej­szy niż wcze­śniej. Zdy­cha­jąca bestia nie ma nic do stra­ce­nia.

Zoe odwró­ciła się do O’Don­nell. Śled­cza stała po dru­giej stro­nie pokoju, nie spusz­cza­jąc ciem­nych oczu z foto­grafa, który przy­kuc­nął, by zro­bić serię ujęć krwa­wych odci­sków stóp.

– Mogę zoba­czyć zdję­cia zwłok? – spy­tała Zoe poli­cjantkę.

O’Don­nell zmarsz­czyła czoło i zasta­na­wiała się przez chwilę, jakby była to wygó­ro­wana prośba. W końcu pole­ciła foto­gra­fowi, żeby poka­zał zdję­cia.

Ten wstał, szczu­płym pal­cem popra­wił na nosie oku­lary w gru­bej opra­wie i w sku­pie­niu zaczął prze­wi­jać zdję­cia w apa­ra­cie.

Do salonu wszedł Tatum.

– Są plamy krwi w sypialni – poin­for­mo­wał, wska­zu­jąc przez ramię za sie­bie. – Kolejne ślady stóp i smugi zosta­wione przez zakrwa­wiony palec na sto­liku noc­nym i na ścia­nie.

– Odci­ski pal­ców? – spy­tała Zoe.

– Wąt­pię, gołym okiem ich nie zauwa­ży­łem… po pro­stu smugi i już. Tech­nik twier­dzi, że wyglą­dają tak, jakby ten, kto je zosta­wił, nosił ręka­wiczki.

– Ręka­wiczki wska­zują na pla­no­wa­nie, a ten baj­zel tutaj to kom­pletna pro­wi­zorka – powie­działa Zoe.

– Plamy krwi są także na umy­walce i pod­ło­dze łazienki.

– Mył się tam?

– Na to wygląda.

Zoe pró­bo­wała sobie wyobra­zić prze­bieg wypad­ków, gdy naraz ode­zwał się foto­graf:

– O, mam.

Pod­szedł do nich i poka­zał ekran z tyłu apa­ratu.

Przez chwilę Zoe nie mogła się poła­pać, na co patrzy.

– To są zwłoki? – spy­tała. – Były zakryte?

– Tak – powie­działa za jej ple­cami O’Don­nell. – Była nakryta kocem.

– Kto ją zna­lazł? – włą­czył się Tatum.

– Jej ojciec, Albert Lamb – odparła O’Don­nell.

– I to on ją zakrył?

– Twier­dzi, że nie, podobno zna­lazł ją w takim sta­nie – odpo­wie­działa poli­cjantka. – Potwier­dzają to dowody rze­czowe. Widzi pani te plamy na kocu?

Foto­graf prze­rzu­cił zdję­cia i zna­lazł zbli­że­nie dwóch dużych brą­zo­wych plam.

– Plamy krwi. – O’Don­nell wska­zała je pal­cem. – Kiedy ktoś ją nakry­wał, krew była jesz­cze świeża. Ale zanim tu dotar­li­śmy, nastą­piło poważne stę­że­nie pośmiertne ciała, a krew wyschła. Ofiara nie żyła już od jakie­goś czasu. A zakryto ją kocem krótko po śmierci.

Czy poli­cjantka roz­wa­żyła alter­na­tywę? Zabójcą mógł być ojciec. Mógł nakryć zwłoki kocem, a na poli­cję zadzwo­nić kilka godzin póź­niej.

– Czyli że zastał ją pod kocem i tak ją zosta­wił? – spy­tał Tatum z nie­do­wie­rza­niem.

– Nie. Odkrył ją, zoba­czył, że jest mar­twa i sztywna. Mimo to, według tego, co zeznał na początku, pró­bo­wał ją ocu­cić. A w końcu zakrył ją z powro­tem i zadzwo­nił pod dzie­więć­set jede­na­ście.

Foto­graf prze­wi­nął jesz­cze kilka zdjęć nakry­tych zwłok, zro­bio­nych pod róż­nymi kątami. Nagle się zatrzy­mał. Zdję­cie na ekra­nie poka­zy­wało nagie ciało.

Nie­trudno było zro­zu­mieć, dla­czego ojciec z powro­tem zakrył córkę.

Kobieta leżała zgięta wpół, nogi miała pod­ku­lone, a spód­nicę zsu­niętą do kostek. Koszulę podartą, lewą pierś odsło­niętą. Była bez maj­tek. Jeśli ojciec chciał przy­sło­nić córkę, to trudno byłoby mu pod­cią­gnąć spód­nicę przy takim uło­że­niu nóg.

Zoe zer­k­nęła na podarty sta­nik na pod­ło­dze, ozna­ko­wany numer­kiem dowo­do­wym.

– Zna­leź­li­ście jej majtki?

– Jesz­cze nie. Wciąż prze­glą­damy śmieci.

– Skoro nie ma ich tutaj, raczej ich nie znaj­dzie­cie – powie­działa Zoe. – Zabrał je. To jego tro­feum.

Uważ­nie obej­rzała zdję­cie. Cała ręka ofiary była zlana krwią, jej twarz też była ochla­pana; pasma wło­sów przy­le­gały do zakrwa­wio­nego policzka. Na lewej nodze także miała plamy krwi, ale te raczej nie pocho­dziły bez­po­śred­nio z rany. Zapewne na jakimś eta­pie noga ofiary otarła się o krew na pod­ło­dze. Szyję kobiety szpe­ciły siniaki – być może ślady po pętli, ale na tak małym ekra­nie trudno to było oce­nić, zwłasz­cza że zdję­cie zro­biono w sze­ro­kim pla­nie.

Foto­graf na­dal prze­wi­jał zdję­cia, coraz szyb­ciej, jakby nie mógł na nie patrzeć, co Zoe wydało się dziwne. Prze­cież sam je zro­bił.

– Zaraz – rzu­ciła. – Wróć do poprzed­niego.

Prze­wi­nął jedno zdję­cie do tyłu. Było to zbli­że­nie śla­dów na szyi. Rze­czy­wi­ście wyglą­dały jak po dusze­niu, a jed­nak Zoe na­dal nie miała pew­no­ści. Jej uwagę zwró­ciło co innego – deli­katna srebrna nić na szyi kobiety.

– Czy miała jakąś biżu­te­rię? – spy­tała.

– Krzy­żyk na srebr­nym łań­cuszku. Jej ojciec twier­dzi, że ni­gdy go nie zdej­mo­wała – odpo­wie­działa O’Don­nell.

– Dla­czego tego nie zabrał jako tro­feum? – mruk­nęła Zoe.

– Może biżu­te­ria go nie kręci – pod­su­nął Tatum.

Zoe kiw­nęła głową. Cał­kiem moż­liwe, cho­ciaż seryjni zabójcy zbie­ra­jący tro­fea zazwy­czaj brali też biżu­te­rię. Zwłasz­cza jeśli – tak jak w tym przy­padku – ofiarę udu­szono, a łań­cu­szek miała na szyi. Zabójca nie mógł go prze­cież nie zauwa­żyć. A może to nim udu­sił dziew­czynę? Uważ­niej przyj­rzała się zdję­ciu. Nic na to nie wska­zy­wało. Łań­cu­szek by pękł, sta­now­czo był zbyt deli­katny.

– Mówi­łeś, że na sto­liku noc­nym zostały smugi po pal­cach – zwró­ciła się Zoe do Tatuma. – Była tam jakaś biżu­te­ria?

– Nie wiem.

– Była szka­tułka na biżu­te­rię – wyja­śniła O’Don­nell. – A w niej dwie bran­so­letki.

– Dwie bran­so­letki i łań­cu­szek – posu­mo­wała Zoe. – Praw­do­po­dob­nie zabójca prze­szu­kał jej rze­czy, zna­lazł łań­cu­szek i zapiął go jej na szyi już po doko­na­niu mor­der­stwa.

– Wąt­pię – powie­działa O’Don­nell. – Jej ojciec mówił, że ni­gdy go nie zdej­mo­wała. Dużo bar­dziej praw­do­po­dobne, że zabójca po pro­stu szu­kał cze­goś war­to­ścio­wego, co mógłby zabrać. Bran­so­letki to tanie świe­ci­dełka, więc je zosta­wił. Spy­tamy ojca, czy miała jakąś cenną biżu­te­rię.

Zoe poczuła przy­pływ iry­ta­cji, ale nie wda­wała się w dys­ku­sję. Patrzyła, jak foto­graf prze­gląda resztę zdjęć – być może po dłuż­szym cza­sie znowu miała przed oczami dzieło Glo­vera.

Kiedy razem z Tatu­mem odkryli, jakie nazwi­sko przy­brał Glo­ver, ruszyli jego śla­dem. Wie­dzieli już, że w ostat­nich latach miesz­kał w Chi­cago. Zna­leźli jego dawne miesz­ka­nie w McKin­ley Park, zaj­mo­wane teraz przez parę stu­den­tów. Dotarli do jego ostat­niego miej­sca zatrud­nie­nia, ale sześć mie­sięcy wcze­śniej stra­cił tam posadę ser­wi­santa. Kilka dni spę­dzili na roz­mo­wach z jego daw­nymi kole­gami z pracy i prze­ło­żo­nymi, pró­bu­jąc zebrać jakie­kol­wiek infor­ma­cje. Więk­szość kole­gów uwa­żała go za świet­nego faceta. Zawsze chętny do pomocy, skory do żar­tów i śmie­chu. Jego szef użył nawet okre­śle­nia: „miał ducha pracy w zespole”.

Dwie kole­żanki z pracy uwa­żały, że jest w nim coś nie­po­ko­ją­cego, ale nie potra­fiły tego spre­cy­zo­wać.

Zoe znała to uczu­cie. Sama go doświad­czyła, gdy miała czter­na­ście lat, a Rod Glo­ver był jej sąsia­dem. Na początku wyda­wał się faj­nym gościem, był cza­ru­jący i zabawny. Z cza­sem jego zacho­wa­nie sta­wało się dziwne, budziło lęk. Mniej wię­cej w tym samym cza­sie zaczęły się zabój­stwa mło­dych kobiet.

– To już ostat­nie – rzekł foto­graf i opu­ścił apa­rat.

– Są ślady broni? – spy­tał Tatum, odwra­ca­jąc się do O’Don­nell.

– Zakła­dam, że użył dwóch narzę­dzi – odparła poli­cjantka. – Ślady na jej szyi wska­zują na udu­sze­nie jakimś sznu­rem albo paskiem. A krwa­wie­nie było efek­tem paskud­nej rany cię­tej na jej ramie­niu. Czyli posłu­żył się także jakimś ostrzem. Jej koszula też zresztą wygląda, jakby czę­ściowo została prze­cięta. – Wska­zała na ślady stóp. – Zdaje się, że zabójca prze­szedł przez pokój, żeby coś pod­nieść z pod­łogi. Widzi pani, jak ślady koń­czą się tuż przed ścianą? Idę o zakład, że zatrzy­mał się tam, żeby przy­kuc­nąć.

Śled­cza nieco uro­sła w oczach Zoe.

– Myśli pani, że to był nóż?

– Jestem tego pra­wie pewna. Jeśli pani tam podej­dzie, zoba­czy pani kilka kro­pli krwi tuż obok znacz­nika numer szes­na­ście. Moim zda­niem skap­nęły z ostrza.

Zoe prze­szła w róg pokoju, przy­kuc­nęła i obej­rzała pod­łogę. Zoba­czyła kilka ide­al­nie okrą­głych brą­zo­wych plam. Obok niej kuc­nął Tatum.

– Te kro­ple spa­dły pio­nowo – orzekł. – Dla­tego są okrą­głe, nie elip­tyczne. Co zna­czy, że nie są roz­bry­zgiem z dru­giej strony pokoju. Praw­do­po­dob­nie to tutaj rzu­cono narzę­dzie.

Zoe kiw­nęła głową, pró­bu­jąc sobie to wyobra­zić.

– Może pod­szedł tu z nożem w ręku. I zatrzy­mał się na kilka sekund. To by wyja­śniało pocho­dze­nie tych kro­pli.

– Nie jestem tech­ni­kiem kry­mi­na­li­stycz­nym – zastrzegł się Tatum. – Ale zobacz, nie ma roz­bry­zgów wokół kro­pli. Gdyby spa­dły z wyso­ko­ści pół metra czy wię­cej, wokół każ­dej z nich byłby mały koli­sty roz­bryzg. Skoro ich nie ma, to zna­czy, że krew kapała z wyso­ko­ści zale­d­wie kilku cen­ty­me­trów. Sądzę, że śled­cza O’Don­nell ma rację. Narzę­dzie leżało tutaj, z ostrza cie­kła krew, więc zabójca pod­szedł, żeby je zabrać.

Zoe zga­dzała się z nim. To było naj­prost­sze wyja­śnie­nie. Wyobra­ziła sobie tę scenę. Zabójca zaata­ko­wał ofiarę, gro­żąc jej nożem. Wywią­zała się sza­mo­ta­nina i nóż ska­le­czył kobietę w ramię. I co dalej? Czy ofie­rze udało się jakoś roz­broić napast­nika i odrzu­cić nóż w kąt? Nie­wy­klu­czone.

Wypro­sto­wała się, pró­bo­wała myśleć. Cała ta scena wska­zy­wała na sprzeczne zacho­wa­nia. Wcho­dze­nie w kałużę krwi, nakry­wa­nie zwłok, zosta­wia­nie plam krwi w całym miesz­ka­niu. Wszystko to na odle­głość trą­ciło zagu­bie­niem, stra­chem, a może i wsty­dem. Nato­miast ręka­wiczki świad­czyły o pla­no­wa­niu. Bra­ku­jąca bie­li­zna sta­no­wiła tro­feum. Ale wisio­rek za nic tu nie paso­wał. Czy śmierć nastą­piła wsku­tek wypadku? Trudno powie­dzieć, Zoe nie była nawet pewna, czy ofiara zmarła na sku­tek upływu krwi czy udu­sze­nia.

Prze­waż­nie bez trudu wyobra­żała sobie moż­liwe sce­na­riu­sze. Tu jed­nak roz­ma­ite szcze­góły nijak nie paso­wały do sie­bie.

Coś prze­ga­pili.ROZ­DZIAŁ 4

Tatum jesz­cze raz rozej­rzał się po pokoju, pró­bu­jąc się wczuć w sytu­ację ofiary.

Na tym polu aku­rat czuł się bez­piecz­nie. Widział, jak Zoe wnika w umysł mor­dercy tak łatwo, jakby wkła­dała swe­ter, co zawsze robiło na nim wra­że­nie, ale i tro­chę go iry­to­wało. On aku­rat tego nie potra­fił. Rzecz jasna, znał sta­ty­styki, czy­tał dłu­ga­śne prace naukowe na temat seryj­nych zabój­ców, wywiady z nimi i zapo­zna­wał się z ich pro­fi­lami tak grun­tow­nie, że śnili mu się nie­mal co noc. Ale, odwo­łu­jąc się do ana­lo­gii ze swe­trem, w jego przy­padku wczu­wa­nie się w psy­chikę seryj­nego zabójcy było jak wci­ska­nie się w kaftan bez­pie­czeń­stwa, i to o dwa numery za mały. Było bole­sne, nie­wy­ko­nalne, a po wszyst­kim czuł się obo­lały i wykoń­czony.

Na szczę­ście znaczna część ich pracy obra­cała się wokół pozna­wa­nia ofiar. Zro­zu­mie­nie ich postę­po­wa­nia pozwala stwier­dzić, co zwró­ciło na nie uwagę mor­dercy. Przy­daje się także odkry­cie tego, jak reagują, kiedy zostaną zaata­ko­wane, co przy oka­zji wiele mówi o psy­chice zabójcy. Nie­któ­rzy napast­nicy stają się bru­talni w obli­czu potul­nej ofiary, inni zaś stają się groźni tylko wów­czas, gdy ta pró­buje wal­czyć. Poznaj ofiarę, a będziesz w pół drogi do zro­zu­mie­nia mor­dercy.

Cathe­rine Lamb była roz­ko­ja­rzona, może nawet miała depre­sję. Cały dom nosił ślady zapusz­cze­nia – nie­pod­lane rośliny, zaku­rzone para­pety, pełny po brzegi kosz z pra­niem. Ow­szem, mogło to świad­czyć o tym, że jest fleją, ale mnó­stwo rze­czy wska­zy­wało na coś wręcz prze­ciw­nego. Ubra­nia były sta­ran­nie zło­żone; łazienka, pomi­ja­jąc świeże plamy krwi, lśniła czy­sto­ścią; jedze­nie w lodówce było świeże. Brud i nie­po­rzą­dek były powierz­chowne, świe­żej daty – cienka powłoka gnę­bią­cej ją zgry­zoty.

Czy była samotna? Może się z kimś uma­wiała, zapewne przez inter­net. Jeśli była wyjąt­kowo nie­ostrożna, mogła się zgo­dzić, żeby facet pod­je­chał po nią i zabrał ją na randkę. To by tłu­ma­czyło brak śla­dów wła­ma­nia. Ale nie, to nie paso­wało do podar­tego ubra­nia, które widział na zdję­ciach. Cathe­rine nie pla­no­wała wyj­ścia do mia­sta, kiedy została zaata­ko­wana.

Zer­k­nął na Zoe i już miał wspo­mnieć o ubra­niu, ale przy­gry­zała wargę, marsz­cząc czoło. W ten spo­sób dawała znać, żeby jej nie prze­szka­dzać, bo nad czymś myśli.

O’Don­nell też patrzyła na Zoe. Śled­cza miała krę­cone, się­ga­jące nie­mal do ramion blond włosy; ubrana była w szare spodnie i gra­na­towy żakiet. Podejrz­li­wie mru­żyła cze­ko­la­dowe oczy. Tatum uwiel­biał cze­ko­ladę i miał sła­bość do egzo­tycz­nych sma­ków – cze­ko­lady sło­nej albo pikant­nej – ale ni­gdy jesz­cze nie widział cze­ko­lady podejrz­li­wej. Poli­cjantka prze­krzy­wiła głowę w lewo, tak jak zro­biła to wcze­śniej, kiedy wyszła im na spo­tka­nie przed domem.

O’Don­nell wyglą­dała jak zbla­zo­wany widz na poka­zie ilu­zjo­ni­sty. Jakby cze­kała, aż ten wycią­gnie kró­lika z kape­lu­sza, by mogła powie­dzieć, że sie­dział tam cały czas albo że był ukryty w ręka­wie. Chodź obej­rzeć Tatuma Graya, magika w dzie­dzi­nie pro­fi­lo­wa­nia kry­mi­na­li­stycz­nego. Wybierz kartę, dowolną. Twoja karta to… walet pik. Bez­ro­botny, praw­do­po­dob­nie biały, ma dwa­dzie­ścia, góra dwa­dzie­ścia pięć lat, jako dziecko moczył się w łóżku i drę­czył koty.

Zauwa­żyła, że jej się przy­gląda.

– I jak? Myśli pan, że to robota waszego czło­wieka? – spy­tała.

– Za wcze­śnie, żeby o tym prze­są­dzać – odparł odru­chowo.

Unio­sła brwi.

– Widzi pan tu coś, co ją łączy z innymi ofia­rami? Czy jest do nich podobna? Czy po wcze­śniej­szych mor­der­stwach zabie­rał tro­fea? Czy zakry­wał zwłoki?

– Rod Glo­ver nie zakry­wał poprzed­nich zwłok – przy­znał Tatum. – Ale są podo­bień­stwa…

– Wobec tego dla­czego aku­rat tę zakrył?

– Może być kilka powo­dów. – Tatum wzru­szył ramio­nami. – Nie­któ­rzy seryjni zabójcy przy­kry­wają czymś swoje ofiary, bo się wsty­dzą. Poza tym to forma abs­trak­cji… zamie­nia­nie ofiary w przed­miot.

– Zakrył ją z tego samego powodu, z któ­rego zapiął jej łań­cu­szek na szyi. – Zoe odwró­ciła się do nich. – On ją znał.

O’Don­nell splo­tła ręce pod biu­stem. Wyglą­dało na to, że chce coś powie­dzieć, gdy naraz zawo­łał ją sto­jący przed domem poli­cjant.

– Pani śled­cza!

– Prze­pra­szam – powie­działa O’Don­nell i wyszła na dwór.

Tatum jesz­cze raz zer­k­nął na miej­sce zbrodni i poszedł za nią. Na zewnątrz, po dru­giej stro­nie poli­cyj­nej taśmy, stał jakiś męż­czy­zna. Miał prze­krwione oczy i potar­gane włosy. Tatum oce­nił go na sześć­dzie­siąt lat, cho­ciaż ten czło­wiek, zgar­biony i z trzę­są­cymi się rękami, wyglą­dał raczej na dzie­więć­dzie­siąt. Tatum znał te objawy, widy­wał je aż za czę­sto. Tak wygląda czło­wiek zmiaż­dżony przez żal. Praw­do­po­dob­nie był to Albert Lamb, ojciec Cathe­rine, który zna­lazł jej zwłoki. W ręce miał nie­wielką foliową torbę.

– Panie Lamb. – Głos O’Don­nell się zmie­nił, cała suro­wość zni­kła. – Bar­dzo mi przy­kro, ale na­dal nie może pan…

– Przy­nio­słem jej tro­chę ubrań – prze­rwał jej Lamb ochry­ple. – Żeby ją ubrać. Mia­łem tro­chę jej ubrań w domu, więc pomy­śla­łem…

– Pro­szę pana, w tej chwili to nie jest konieczne. Póź­niej prze­każe pan jej ubra­nia do domu pogrze­bo­wego, a tam…

– Ale jej ubra­nie było podarte! – Po twa­rzy męż­czy­zny pocie­kły łzy. – Ona by nie chciała… trzeba ją… pro­szę, ta koszula jest zapi­nana na guziki, łatwo będzie ją wło­żyć. Mogę to zro­bić sam, potem sobie pójdę. Wpuść­cie mnie tylko na chwilkę… – Zgiął się wpół, chcąc przejść pod taśmą. Poli­cjant z księgą wejść i wyjść już miał go zła­pać, ale uprze­dziła go O’Don­nell, która poło­żyła Lam­bowi dłoń na ramie­niu; wyglą­dało to, jakby chciała mu pomóc przejść do domu, a tym­cza­sem sku­tecz­nie mu to unie­moż­li­wiła.

– Pań­skiej córki już tu nie ma – powie­działa. – Zabrali ją do kost­nicy. Prze­pro­wa­dzą sek­cję zwłok. Potem będzie można zabrać ciało do domu pogrze­bo­wego i wtedy da im pan rze­czy, w które mają ją ubrać.

Bez­rad­nie spoj­rzał na torbę, łza skap­nęła z jego brody na zie­mię.

– Chce pan, żebym to zabrała do kost­nicy? – spy­tała O’Don­nell. – Powiem im.

Cie­kawe, co im powiesz? – pomy­ślał Tatum, ale na twa­rzy męż­czy­zny zoba­czył wyraz ulgi. Lamb usły­szał to, co chciał usły­szeć, a wład­cza postawa i rze­czowy ton poli­cjantki przy­nio­sły mu ulgę.

– Tak, dzię­kuję – szep­nął.

– A czy teraz czuje się pan już na siłach, żeby odpo­wie­dzieć nam na kilka pytań?

– Tak. Ja… prze­pra­szam, że wcze­śniej nie… Ale po pro­stu nie mogłem…

– Nie ma pro­blemu, pro­szę pana. – O’Don­nell prze­wró­ciła kartkę w note­sie. – Może mi pan powie­dzieć…

– Czy to jest ten drugi poli­cjant? – Lamb wska­zał Tatuma.

O’Don­nell obej­rzała się przez ramię.

– Jaki drugi poli­cjant?

– Nie powinno was być dwoje? Chyba pro­wa­dzi­cie śledz­twa parami?

– Ow­szem – odparła zasko­czona O’Don­nell.

Poja­wił się pro­blem. Rzecz jasna, jej part­nera nie było na miej­scu, ale wolała nie mówić tego Lam­bowi. Praw­do­po­dob­nie chciała, by nie odniósł wra­że­nia, że do śmierci Cathe­rine Lamb poli­cja wyde­le­go­wała tylko jedną śled­czą.

Agent FBI zro­bił krok w przód.

– Jestem Tatum Gray – przed­sta­wił się. – Pra­cuję ze śled­czą O’Don­nell.

Lamb z roz­tar­gnie­niem ski­nął głową. Tatum napo­tkał wzrok O’Don­nell, która łyp­nęła na niego krzywo. Naj­wy­raź­niej z jej strony nie mógł ocze­ki­wać niczego innego.

Odwró­ciła się do zała­ma­nego męż­czy­zny.

– Czy może mi pan opo­wie­dzieć jesz­cze raz, co się zda­rzyło dziś rano?

– Zadzwo­ni­łem do Cathy… Cathe­rine. Wczo­raj była chora. Ostat­nio czę­sto cho­ro­wała, więc się mar­twi­łem. Nie odbie­rała. Dzwo­ni­łem kilka razy, ale bez skutku. Wobec tego przy­je­cha­łem. Pomy­śla­łem, że może potrzebna jej pomoc.

– Która była wtedy godzina?

– Która…? Nie wiem.

– O któ­rej zadzwo­nił pan do niej po raz pierw­szy?

– Około ósmej.

– A ile czasu minęło, zanim posta­no­wił pan przy­je­chać?

– Myślę, że jakieś pół godziny.

– Zaraz po ostat­nim tele­fo­nie?

– Tak… nie. Po dro­dze dzwo­ni­łem do niej jesz­cze dwa razy.

– Czyli wyszedł pan o ósmej trzy­dzie­ści i po dro­dze dwu­krot­nie dzwo­nił pan do córki. A o któ­rej pan tu dotarł?

– Spa­cer­kiem to jest jakieś pięt­na­ście minut. Czyli byłem tu gdzieś za kwa­drans dzie­wiąta.

O’Don­nell kiw­nęła głową, zapi­su­jąc to w note­sie.

– Pukał pan?

– Kilka razy, ale nie otwie­rała, więc prze­krę­ci­łem klamkę. Drzwi nie były zamknięte na klucz.

– Czy to pana zasko­czyło?

– Tak, Cathe­rine zawsze zamyka drzwi na klucz.

– Pro­szę mówić dalej.

– Wsze­dłem. W środku pano­wał bała­gan, na pod­ło­dze leżał jakiś koc. Zapla­miony. A jej… widzia­łem wysta­jącą spod koca jej rękę.

– Pro­szę pana, czy jest pan pewien, że kiedy pan wszedł do domu, córka była zakryta kocem?

– Tak! – Jego głos się zała­mał. – Leżała pod kocem. Odrzu­ci­łem go i… była zimna, a ubra­nie miała podarte. Na całym ciele miała krew i siniaki. Krzyk­ną­łem jej imię, potrzą­sną­łem nią. Była sztywna. – Lamb miał nie­obecny wzrok, wspo­mi­na­jąc te kosz­marne chwile. – Zadzwo­ni­łem pod dzie­więć­set jede­na­ście.

– A co pan zro­bił potem?

– Powie­dzieli, że już jadą. Miała podarte ubra­nie, więc… Więc zakry­łem ją z powro­tem. A potem wysze­dłem z domu. Musia­łem wyjść. Nie mogłem tam zostać. Cze­ka­łem na przy­jazd poli­cji na dwo­rze.

– Kiedy się zja­wi­li­śmy, miała na szyi łań­cu­szek. Srebrny łań­cu­szek z krzy­ży­kiem. Czy był na jej szyi, kiedy pan ją zna­lazł?

– Tak. Pra­wie ni­gdy go nie zdej­mo­wała.

Na­dal pytała go o to, co robił, dokład­nie spraw­dza­jąc szcze­góły. Tatum się przy­słu­chi­wał. Zacho­wa­nie Alberta wska­zy­wało, że jest zdez­o­rien­to­wany i zroz­pa­czony. Nie­które pyta­nia poli­cjantka musiała powta­rzać kil­ka­krot­nie, zanim odpo­wie­dział. Tatum przy­ła­pał się na tym, że ma nadzieję, iż śled­cza da mu spo­kój. W pew­nym momen­cie Zoe wyszła z domu, sta­nęła obok niego i też zaczęła słu­chać.

– Czy wie pan o kimś, kto mógłby chcieć skrzyw­dzić Cathe­rine? – spy­tała poli­cjantka.

– Nie! Wszy­scy ją kochali.

– Może się z kimś pokłó­ciła? Zauwa­żył pan coś nie­zwy­kłego?

Chwila waha­nia, po czym odparł:

– Nie.

O’Don­nell lekko prze­chy­liła głowę na bok.

– Wspo­mniał pan, że w ostat­nim tygo­dniu Cathe­rine cho­ro­wała.

– Tak, nie cho­dziła do pracy.

– A gdzie pra­co­wała?

– Jest zarządcą w moim kościele.

– W pań­skim kościele? Pan jest pasto­rem?

– Zga­dza się, w kościele bap­ty­stów River­side.

O’Don­nell prze­rwała na chwilę, żeby to sobie zapi­sać, oraz – jak się domy­ślał Tatum – spoj­rzeć na sprawę pod nowym kątem. Nie był zbyt obe­znany z wewnętrzną poli­tyką Chi­cago, ale zakła­dał, że mor­der­stwo córki pastora, która sama też pra­co­wała w kościele, z punktu widze­nia mediów oraz ofi­cjeli powinno być trak­to­wane abso­lut­nie prio­ry­te­towo.

– A zatem ostat­nio brała wolne w pracy – pod­jęła O’Don­nell. – Ile razy?

– Dwa… nie, w ostat­nim tygo­dniu trzy razy. Ale… wcze­śniej też opu­ściła kilka dni.

– Mówiła, z jakiego powodu?

– Nie.

– Czy pań­skim zda­niem wyglą­dała na chorą?

– Tak. Stale była zmę­czona. Cathy jest taką ener­giczną i szczę­śliwą kobietą, a w zeszłym mie­siącu… – zawie­sił głos. W powie­trzu wisiał czas teraź­niej­szy, nie­wi­doczny, ale ostry jak brzy­twa. Po chwili Lamb odchrząk­nął. – Opusz­czała się też jako wolon­ta­riuszka.

– Powie­dział pan, że była wiecz­nie zmę­czona – rze­kła O’Don­nell. – A czy wyglą­dała jak ktoś, kto jest chory? Skar­żyła się, że coś ją boli? Że ma gorączkę? Czy miała katar? Coś jej dole­gało?

– Nie, nic z tych rze­czy. Mówiła, że to kobiece sprawy.

– Czy jest moż­liwe, że miała kło­poty? Pro­blemy natury oso­bi­stej, a nie fizycz­nej?

– Z takich powo­dów ni­gdy nie opu­ści­łaby pracy. – Jego oczy zalśniły, mokre i pełne roz­pa­czy. – Kościół i wolon­ta­riat były dla niej wszyst­kim.

– A gdzie pra­co­wała jako wolon­ta­riuszka?

– W kościele. Jako doradca reli­gijny. Nasz kościół ma dwóch dorad­ców reli­gijnych, w tym moją córkę.

– Komu dora­dzała w spra­wach reli­gii?

– Każ­demu w potrze­bie.

– A czy dora­dzała komuś regu­lar­nie, pro­szę pana?

– Róż­nym takim. Nasto­lat­kom mają­cym kło­poty, ludziom bied­nym albo takim, któ­rzy tra­cili wiarę… – Mówił coraz wol­niej, spra­wiał wra­że­nie kogoś, kto nagle usi­łuje szyb­ciej myśleć, niż mówić. – Po pro­stu ludziom w potrze­bie.

O’Don­nell zmru­żyła oczy. Pew­nie zacho­wa­nie Lamba także zwró­ciło jej uwagę.

– Ludziom w potrze­bie – powtó­rzyła. – Kobie­tom. I męż­czy­znom.

– Ow­szem – przy­tak­nął Lamb.

– Takim, któ­rzy chcieli wró­cić na dobrą drogę? – pod­su­nął Tatum.

– Otóż to.

– Byłym ska­zań­com? – dopy­ty­wał się dalej agent.

Zapa­dła długa cisza.

– Czy Cathe­rine dora­dzała byłym ska­zań­com? – spy­tała w końcu O’Don­nell. Szybko poro­zu­miała się wzro­kiem z Tatu­mem.

– Cza­sami. Zro­zum­cie, ci ludzie zro­bi­liby dla Cathe­rine wszystko. Ni­gdy by jej nie… nie zro­bi­liby cze­goś takiego.

– Rozu­miem – powie­działa O’Don­nell.

Zmie­niła temat, jakby prze­stał ją inte­re­so­wać, ale kolejne pyta­nia doty­czyły spraw zupeł­nie nie­istot­nych, miały na celu uśpić czuj­ność pastora. Kiedy na koniec roz­mowy popro­siła o namiary na kilka osób, podał je bez waha­nia. W tym dane dru­giego doradcy reli­gij­nego.

A gdy już zdo­była wszystko, co chciała, pastor odszedł, zgar­biony i wycień­czony. To był naj­gor­szy dzień w jego życiu.

– No cóż, stwier­dziła pani, że zabójca Cathe­rine ją znał – powie­działa O’Don­nell.

– Tak uwa­żam – przy­znała Zoe.

– A jeśli jest nim były ska­za­niec z jej kościoła, to nie cho­dzi o waszego faceta, zga­dza się?

– Rod Glo­ver ni­gdy nie tra­fił do wię­zie­nia.

– Świet­nie – rzu­ciła poli­cjantka nie­odwo­łal­nym tonem. – Będę was infor­mo­wała.

– A kiedy odbę­dzie się sek­cja zwłok? – zapy­tał Tatum.

– Praw­do­po­dob­nie jutro z samego rana.

– Możemy w niej uczest­ni­czyć? Jak tylko dosta­niemy pro­to­kół z sek­cji zwłok, będzie nas pani miała z głowy.

Kolejne wro­gie spoj­rze­nie i prze­krzy­wie­nie głowy, ale w końcu ustą­piła.

– Zgoda. Zostaw­cie mi swój numer. Dam wam znać, jak się dowiem, o któ­rej to będzie.ROZ­DZIAŁ 7

Męż­czy­zna panu­jący nad sobą nie lubił spać. W każ­dym razie od pew­nego czasu, kon­kret­nie odkąd prze­stał brać lekar­stwa.

Przed­tem w ogóle się nad tym nie zasta­na­wiał. Roz­ma­ite proszki, które zaży­wał, od razu ści­nały go na dzie­sięć, dwa­na­ście, a nawet czter­na­ście godzin dzien­nie. W głę­bo­kim śnie miał wra­że­nie, że zanu­rza się w mokrym cemen­cie. I nic mu się nie śniło. Wie­dział, że każ­demu coś się śni, ale co za róż­nica, skoro i tak nic nie pamię­tał?

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki