- W empik go
Główne zarysy teozofii - ebook
Główne zarysy teozofii - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
Kategoria: | Klasyka |
Zabezpieczenie: | brak |
Rozmiar pliku: | 186 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Prawda – to Bóg.
Jak on, jest wszędzie. Wszechświat jest w niej, niema ani jednego istnienia poza obrębem jej macierzystego łona, poza nią niema nic. Jest ona nieskończona, większa niż przestrzeń, trwalsza niż czas; jest wszędzie, i chociaż niezawsze jednako rozpoznawalna, jeśli gdzieniegdzie zdaje się z sobą samą sprzeczna, jeśli niekiedy wydaje się potworna, – to tylko dlatego, że niedoskonałe oko ludzkie widzi ją poprzez formy, – formy zaś zawsze zaciemniają ją i szpecą. A jednak ją to wszyscy ludzie bez wyjątku uwielbiają, aż do ostatnich odrażających bałwochwalców, pochylających czoło przed potęgą, której istota jest boską, pomimo powłoki częstokroć satanicznej (1).
DUCH I LITERA
Prawda, jako nieskończona, nie może być w zupełności wyrażona przez istoty w zakresie ograniczone; żaden wyraz nie zdoła jej określić, żadne pojęcie ludzkie nie jest jej równoznacznem; słowa i myśli są zaledwie jej symbo- – (1) Problemat zła jest w ręku ludzkiem; silni rozwikłują jego zagadkę, dla innych pozostaje tajemnicą. Teozofia rzuca nań mocne światło.
lem, jej szatą, pianą w której się ukrywa. Jest tem, co święty Paweł zwie Duchem; słowa zaś i myśli tem, co on zowie literą. Litera zabija ducha, ponieważ zniekształca go i przyćmiewa; jest jednak konieczną dla tych, których oczy nie zniosłyby promiennego blasku światłości bez osłony, trzeba zaś naukę przystosować do uzdolnień uczniów, gdyż nie zrozumiawszy jej, mogliby odrzucić lub zbezcześcić. "Obawiam się szkodzić wam, mówiąc o rzeczach niebieskich, – powiada Św. Ignacy do Trylijczyków w Liście swym, – ponieważ wy jesteście zaledwie dziatkami w Chrystusie, a stąd niezdolnymi do zrozumienia tych rzeczy".
Misterye wymagały tajemnicy, ażeby wysokiej wiedzy tam udzielanej, nie zbezcześcili ci, co nie zdołali jej pojąć. Języki tajemne toż samo miały na celu: Ogham druidów, Runy Skandynawów, Weda Hindusów, Zend Zoroastryanizmu, Abhidamma Buddyzmu, Targum Kabały hebrajskiej. Chrystyanizm, zarówno jak inne religje, w pierwszych wiekach miał nauczanie tajne. Chrystus swym uczniom udzielał je ustnie, poczem przekazywane było z ust do ust: "Chrystus, powiada Orygenes, miewał z uczniami w ukrytych zaciszach rozmowy tajemne, w przedmiocie Ewangelii Bożej, – lecz słowa jego nie zostały przechowane" (1). Św. Klemens Aleksandryjski dla objaśnienia swych przemilczań, powiada, iż nie chce "dawać miecz w ręce dzieci" (2). XII rozdział tegoż dzieła jest cały poświęcony temu przedmiotowi: Tajemnice religijne nie powinny być rozgłaszane wszystkim. Rozdział X (księga V) mówi O ochranianiu tajemnic wiary i o mniemaniach apostołów co do sposobu ich przechowywania.
"Pismo Święte ma trzy znaczenia, powiada Orygenes, – ciało dla ludzi zwyczajnych, duszę dla uczonych, i duch dla "doskonałych" (De principiis, Księga IV, Rozd. I).
–- (1) Cont Cełsum. Księga VI, rozdział VI. Obaczyć też szczególnie Księgę III, rozd. XXI i Księgę I, rozd. VII tegoż samego dzieła.
(2) Stromat. Księga I. rozd. I i Księga V rozd. IX.
Św. Paweł wypowiada toż samo (1), Jezus niejednokrotnie wzmiankuje o duchu Pisma (2).
Kościół pierwotny był podzielony na trzy zgromadzenia wiernych: tłum (audientes), neofitów posuniętych (competentes) i Wtajemniczonych "wybranych z wybranych", z których najwyżej wzniesieni zwali się "doskonałymi".
Dla udzielania nauki tym gronom dusz rozmaitego rozwoju, były trzy szeregi instruktorów: dyakonowie, proboszcze, księża i biskupi. Ustawy apostolskie (3) nakazywały aby nauczanie odbywało się stopniowo, i aby kandydatów chrzczono dopiero po pewnym przeciągu czasu nowicyatu.