Gotenhafen - ebook

ROZDZIAŁ
1

Pierwszy do świadomości zaczął przedostawać się ból. Nieustępliwy, dręczący, coraz mocniej obłapiał mózg i nie pozwalał, by rzeczywistość znowu rozpłynęła się w ciemności. Sączył się z potylicy, rozlewał po mózgoczaszce, wwiercając w kości i nie dopuszczajac, by myśli, które powoli napływały, zaczęły układać się w logiczny ciąg. Mimo wysiłku, by je uporządkować, pozostawały tylko zlepkiem urywanych słów, przetaczających się przez głowę chaotycznie i bezcelowo.

Nie wiedział, gdzie jest. Nie wiedział, co się stało. Próbował sobie przypomnieć, ale ból z każdą sekundą stawał się coraz bardziej nieznośny. Nie pozwalał rozbieganym myślom na uspokojenie. Nie pozwalał skupić się na czymkolwiek innym poza samym sobą.

Spróbował się poruszyć, ale jego ciało, bezwładne i pozbawione tożsamości, nie zareagowało. Miał wrażenie, że do tego, by unieść powieki, potrzebował całej siły woli, lecz nie miał jej dość, by mu się to udało. Próbował otworzyć usta, by zaczerpnąć do płuc więcej powietrza – napiął mięśnie i poczuł, jak spierzchnięte wargi pękają, a z ran zaczyna sączyć się krew. Lepka, słodka, ciepłym strumykiem wlewała mu się do gardła. Miał ochotę wypluć ją, ale nie był w stanie tego zrobić.

Oddychał ciężko, próbując przypomnieć sobie, jak się nazywa, ale w tej chwili był tylko bezwładnym obolałym ciałem. Leżał bez ruchu w przestrzeni, której nie był w stanie określić, i nie miał pojęcia, co dalej.

Minęła długa chwila, nim jeszcze raz spróbował unieść powieki. Tym razem mięśnie, choć z trudem, odpowiedziały na impuls i pod jego czaszkę cienką smugą zaczęło przedostawać się światło. Początkowo oślepiło go tak, że pozwolił, by powieki znowu opadły. Ale po chwili ponowił próbę. Z pozbawionej kształtów przestrzeni powoli zaczęły wyłaniać się niewyraźne zarysy sprzętów.

Nie wiedział, ile czasu tak leżał. Nie potrafił określić, czy od momentu, gdy ból w potylicy zaczął przywracać mu świadomość, minęły minuty czy może godziny. Zresztą czas nie miał w tej chwili znaczenia. Nie czuł chłodu, nie czuł gorąca. Był tylko ból, który obezwładniał, nie dopuszczając jednak, by zapadł się ponownie w nicość. Ta przyniosłaby wyzwolenie, więc z ulgą by ją przyjął, ale wiedział, że nie powinien się jej poddawać.

A potem poczuł mrowienie w końcówkach palców, z początku ledwie dostrzegalne, po kilku minutach nieznośne. Powoli poruszył palcami i przyciągnął dłonie na tyle blisko twarzy, by nie unosząc głowy, móc je zobaczyć. Były zakrwawione, ale krew dawno zaschła. Czerwone strupy były zdarte w kilku miejscach. Paznokcie wyglądały na zadbane, choć mocno zsiniały.

Z daleka dobiegł go hałas. Znajomy dźwięk, choć nie był w stanie określić, co mogło go wywołać. Chrapliwe skrzeczenie oddalało się i przybliżało, zagłuszając miarowo napływający i cichnący szum.

Mewy – przemknęło mu przez myśl. Zdziwił się tą nagle odzyskaną zdolnością nazywania rzeczy.

– Mewy – powtórzył cicho i otworzył oczy.

Wargi miał obolałe i spuchnięte. Oczy piekły. Rzeczywistość wokół wciąż się rozmywała, ale sprzęty zaczęły nabierać nieco wyraźniejszych kształtów.

Poruszył się. Najpierw niezgrabnie, jakby próbując sprawdzić, czy wszystkie elementy, z których się składał, pozostały ze sobą w kontakcie, czy może rozpadł się na kawałki, części, których nie sposób pozbierać. Wszystko jednak wydawało się na swoim miejscu. Czuł, jak w jego ciele znów działa obieg krwi. Powoli przywracał do życia kolejne komórki, jedna po drugiej, nieśpiesznie, lecz nieodwracalnie. Zdrętwiałe członki odzyskiwały kształt, ciało z każdą sekundą stawało się coraz bardziej rzeczywiste. W skroniach poczuł lekkie pulsowanie przepływającej przez nie krwi i pomyślał, że jednak żyje.

Podciągnął kolana i podpierając się łokciami, usiadł. Otworzył szerzej zapuchnięte oczy i rozejrzał się wokół.

Pokój nie był duży. Za sobą miał tapczan obity materiałem, którego krzykliwy wzór zatańczył mu przed oczami, przyprawiając o zawrót głowy. Szydełkowa firanka unosiła się lekko, gdy przez otwarte okno do pokoju wpadały ciepłe podmuchy słonego wiatru. Na środku stał masywny dębowy stół. Na nim dostrzegł niedopitą butelkę.

– Machandel – przeliterował z trudem. W grubym matowym szkle odbijało się poranne słońce. Obok butelki leżały dwa puste przewrócone kieliszki.

Poczuł, że robi mu się duszno. Z trudem, chwytając się mebli, stanął chwiejnie na nogach i podszedł powoli do okna.

Za firanką wstawał słoneczny dzień. Stoliki ustawione na dużym tarasie piętro niżej były puste. Pomiędzy nimi przechadzały się leniwie dwie skrzeczące mewy. Wody zatoki były spokojne, tafla morza niemal zupełnie gładka, marszczyła się tylko przy linii brzegu, gdy płaskie fale wspinały się wolno na biały piasek plaży.

Zamknął oczy i łapczywie wdychał świeże powietrze, aż myśli powoli zaczęły mu się rozjaśniać.

Dotknął piersi, by odszukać zegarek i sprawdzić, która godzina, ale pod palcami poczuł tylko rozerwaną, pozbawioną guzików kamizelkę. Rozejrzał się po pokoju w poszukiwaniu zegara. Jednak zamiast niego zobaczył porzucony męski but, sznurowany, solidny, żaden tam nowomodny oksford na cienkiej podeszwie. But był letni, jasnobeżowy, ale dostrzegł na nim drobne ciemne plamki. Spojrzał na swoje stopy. Ciemnobrązowe buty były chyba zbyt ciężkie jak na tę porę roku. No ale były obydwa, w komplecie, każdy na swoim miejscu, do pary, i żaden z nich nie pasował do tamtego na podłodze.

Poczuł się na tyle pewnie, że zdołał oderwać od drewnianej framugi okna kurczowo zaciśnięte na niej dłonie i podejść do porzuconego buta. Kiedy pochylił się, by podnieść go z podłogi, zastygł na chwilę, bo nie pojął od razu tego, co zobaczył.

Męska stopa, która wyłoniła się zza dębowego stołu, należała zapewne do właściciela buta, bowiem obleczona była tylko w cienką jasną skarpetę, lekko wytartą na pięcie. Stopa wystawała z małego ciemnego korytarza, którego podłogę niemal w całości zajmowały leżące twarzą w dół zwłoki. Mężczyzna był zwalisty, obszerna letnia marynarka była wywinięta tak, że zakrywała opartą o drzwi wyjściowe głowę swego właściciela. Miał wrażenie, że na podszewce w drobną kratkę dostrzega brunatne krople krwi, ale nie był pewien, czy rzeczywiście tam były, zastygłe i pociemniałe, czy też były tylko omamem jego mózgu, wytworem bólu, który ciągle go dręczył. Obok leżała wygnieciona panama. Oderwana taśma wiła się po podłodze niczym ciemna struga krwi.

Zakręciło mu się w głowie. Gdyby nie stół, o który się oparł, upadłby zapewne obok leżącego ciała. Po omacku, zaciskając powieki, dotarł do okna i urwał szydełkową firankę, a wtedy niemal zawisł na parapecie. Zaschnięta krew z jego dłoni osypała się na niego bezdźwięcznie, znacząc białą powierzchnię szeregiem ledwo dostrzegalnych punktów. Oddychał głęboko i czuł jak z czoła spływają mu po twarzy ciężkie krople gorącego potu. Nagle przyszło mu do głowy, że mężczyzna, który leży w korytarzu, żyje, że to tylko machandel obu tak pozbawił przytomności, iż on sam ciągle nie mógł przypomnieć sobie, co zaszło poprzedniej nocy. Uczepił się tej myśli na krótką chwilę, z odzyskaną nadzieją powtarzając pod nosem:

– Żyje, żyje. Na pewno żyje.

Wciąż chwiejnie, łapiąc się sprzętów w obawie, by nie upaść, podszedł do mężczyzny i ukląkł obok niego. Uniósł lekko marynarkę i delikatnie odchylił głowę leżącego, by odszukać na jego szyi tętnicę. Próbował odnaleźć puls, ale bez powodzenia. Ciało było chłodne i lekko zesztywniałe. Pod uniesioną marynarką dostrzegł plamę krwi, niedużą, gęstą i wypełniającą szpary między klepkami parkietu. Zacisnął powieki, które znowu boleśnie zapiekły, wzmagając huczący ból z tyłu głowy. Wstał z trudem i starając się nie przesunąć ciała mężczyzny, uchylił drzwi na korytarz, po czym przesunął się ostrożnie wzdłuż ściany i przecisnął się na zewnątrz.

Korytarz był pusty, w powietrzu unosił się zatęchły zapach naftaliny. Wokół panowała cisza. Odnalazł schody i zszedł do holu, którego centralne miejsce zajmowała rozłożysta dotykająca sufitu palma o ciemnozielonych pierzastych liściach. Liście lekko zafalowały, gdy przeszedł obok. W recepcji było pusto. Uderzył w mosiężny dzwonek, który stał na środku solidnej lady. Jego metaliczny dźwięk ostro przeszył hotelową przestrzeń. Na lśniącej powierzchni zostały ślady jego palców.

Po krótkiej chwili zza przymkniętych drzwi prowadzących na zaplecze recepcji dobiegł stłumiony hałas. Minęło kilka kolejnych sekund i drzwi otworzyły się z głośnym skrzypnięciem.

– Szanowny pan sobie życzy? – Zaspany mężczyzna w staromodnej liberii ze złotymi guzikami przypinał na wydatnym brzuchu wytarte szelki. Ziewnął szeroko, nie zasłaniając otwartych ust, i strzepnąwszy z siebie ostatnie dotknięcia porannego snu, stanął za recepcyjną ladą. Wyprostował się i spojrzał na opartego o nią klienta. Dopiero wtedy dostrzegł ślady krwi na jego twarzy i potarganej koszuli.

– Czy coś się stało, proszę pana? – zapytał, a na jego nalanej twarzy pojawił się strach.

– Nie wiem. To znaczy chyba tak. W pokoju na górze leży nieżywy mężczyzna – odpowiedział klient, oddychając z trudem.

Recepcjonista przyglądał mu się długą chwilę, jakby to, co właśnie usłyszał, nie od razu do niego dotarło. W końcu podrapał się w głowę i zapytał wolno:

– Jak się pan nazywa?

– Franz Thiedtke.

Słowa zadudniły w jego głowie. Franz Thiedtke. Dwa mechanicznie wypowiedziane słowa określiły nagle jego tożsamość, nadały mu znaczenie, choć wciąż go nie rozumiał. Imię i nazwisko. Brzmiały obco, choć wypowiedział je bez chwili zastanowienia. Przyporządkowały jego obolałe ciało osobie. Ale kim, u diabła, był Franz Thiedtke? I jak znalazł się w jednym pokoju z nieznanym sobie trupem? Nie zdążył odpowiedzieć sobie na żadne z tych pytań, gdy znowu poczuł ból w potylicy, obezwładniający i ostry, przenikający do mózgu i stamtąd rozchodzący się po całym ciele. Poczuł, jak osuwa się na podłogę hotelowego holu. Mosiężny dzwonek, którego próbował się złapać, zsunął się z recepcyjnego pulpitu i uderzył go w czoło, po czym z głuchym brzękiem potoczył się w stronę wyjścia.ROZDZIAŁ
2

Ławka, na której leżał, była twarda i wąska. Cienki brudny postrzępiony koc, który dostał razem z cynowym kubkiem, obtłuczonym talerzem z ciężkiego porcelitu i wykrzywioną łyżką, budził w nim obrzydzenie, ale zwinął go ciasno i podłożył sobie pod głowę zamiast poduszki. Pozbawiony rzeczy, które uznano za zbyt osobiste, by mógł je zabrać do zimnej celi, bez sznurówek w swoich ciężkich brązowych butach i bez zegarka, którego nie udało mu się odnaleźć, czuł się jeszcze bardziej obco w swoim ciele, w ciele Franza Thiedtkego.

Wiedział już, że jest temu nazwisku przyporządkowany, że te dwa krótkie słowa, które nie wywoływały wciąż żadnych emocji, żadnego wspomnienia, towarzyszą mu przez całe życie. Choć rozumiał, że to one określają jego tożsamość, wciąż brzmiały obco.

„Franz Thiedtke” – słyszał własny głos, ale słowa te nie niosły ze sobą żadnych skojarzeń. W jego głowie nie było żadnych wspomnień, wciąż nie był też w stanie przypomnieć sobie tego, co wydarzyło się w pokoju hotelowym w Adlershorst. Ta nazwa zresztą także nic mu nie mówiła. Przeczytał ją na tabliczce ustawionej przy szosie, gdy wieźli go zakutego w kajdanki nieoznakowanym policyjnym samochodem. Razem z nim jechało trzech mężczyzn. Mężczyźni milczeli, od czasu do czasu porozumiewali się tylko urywanymi monosylabami. Kierowca wyglądał na dwadzieścia kilka lat, był blady, szczupły i smutny. Miał na sobie szary mundur. Pozostali dwaj byli ubrani po cywilnemu. Widział, jak temu, który siedział przed nim, na miejscu obok kierowcy, spływały po karku duże krople potu – ginęły za sztywnym kołnierzem skórzanego płaszcza. Płaszcz był z pewnością nieodpowiedni na tę pogodę. Po chwili mężczyzna wyjął chustkę i otarł kark. Jego ręka była chuda i koścista, nie nosił obrączki.

Siedząc na tylnym siedzeniu samochodu i przyglądając się mężczyźnie przed sobą, dotknął własnej dłoni, bo dopiero wtedy zastanowił się, czy on, czy Franz Thiedtke, ma na palcu serdecznym obrączkę. Była – duża, gładka. Próbował ją zdjąć, by przeczytać, czy coś nie zostało na niej od spodu wygrawerowane, ale okazała się zbyt ciasna.

Zauważył, że mężczyzna siedzący obok, grubas z piegowatą twarzą gimnazjalisty, przygląda mu się uważnie i bez sympatii, szybko więc zaniechał prób zdjęcia obrączki z palca. Pomyślał tylko, że skoro ją nosi, to gdzieś musi być pani Thiedtke. I przyszło mu jeszcze do głowy, że pewnie nie będzie zadowolona, gdy dowie się, że jej mąż Franz jest podejrzany o zabójstwo.

Pani Thiedtke… Jak mógł nie pamiętać kobiety, z którą dzielił życie? Jak mógł nie pamiętać, kim był, gdzie mieszkał i co robił, zanim znalazł się w pokoju na piętrze hotelu w Adlershorst? Zastanawiał się nad ułomnością umysłu, który zawiódł go w kluczowym momencie życia, bowiem choć nie pamiętał, kim był, zdawał sobie sprawę, że morderstwo, o które go teraz z pewnością oskarżą, jest w tym świecie, którego nie rozpoznawał, czynem moralnie złym. Ale nie był wcale pewien, czy człowiek, którego znalazł na podłodze hotelowego pokoju, stracił życie z jego ręki. Przecież nic nie pamiętał. Może był zły, może był mordercą, może Franz Thiedtke był kryminalistą, który potrafił z zimną krwią pozbawić człowieka życia… No ale może jednak to był tylko głupi przypadek. Nie wiedział, nie mógł sobie przypomnieć.

Leżąc teraz samotnie w małej celi, którą oświetlały tylko nikłe promienie słońca wpadające przez zakratowane okienko pod sufitem, przypominał sobie wydarzenia minionego poranka. To, co zdarzyło się tego dnia, było jego jedynym wspomnieniem. Jakby ta część głowy, w której znajdowała się cała reszta, została nagle zamknięta, a klucz do niej ktoś wyrzucił.

Wielokrotnie odtwarzał moment, gdy ból przywrócił mu przytomność, a potem chwilę, gdy dostrzegł denata. Denata? Zawahał się, poprawiając koc zwinięty pod głową. Trupa w przedpokoju, nieznanego mężczyznę pozbawionego obuwia i życia przez sprawcę, którego też nie pamiętał, nieboszczyka, z którym znalazł się w tym samym czasie w tym samym miejscu, choć nie wiedział, czy trup w momencie, gdy w pokoju się znaleźli, był już trupem, czy może znał żywego człowieka, którego potem ktoś zamordował.

Jedyne wspomnienia, jakie mógł przywołać, to ostatni poranek, martwy mężczyzna i oczekiwanie na funkcjonariuszy policji kryminalnej, których wezwał hotelowy portier. Długie minuty spędzone w pokoiku na zapleczu recepcji, w którym mężczyzna w staromodnej liberii zamknął go natychmiast, gdy tylko podniósł się z podłogi ocucony jego mocnym uderzeniem w twarz. Głuchy trzask ebonitowej słuchawki o widełki telefonu i metaliczny chrobot klucza przekręcanego w zamku, by nie mógł uciec przed przyjazdem Kripo. Krzyk mew za oknem i niski dźwięk gongu dobiegający o pełnej godzinie z drewnianego pudła kominkowego Junghansa, ustawionego na mahoniowej komodzie. A potem stukot butów z cholewami, dudniący łomot obcasów uderzających o stopnie schodów prowadzących na piętro, gwar, zamieszanie i gwałtownie otwarte drzwi.

Nie wstał, podniósł tylko głowę, wciąż ciężką i obolałą. Ubrany po cywilnemu mężczyzna, który przed nim stanął, drgnął i zawahał się, nim zrobił kolejny krok. Przez chwilę wyglądał na zaskoczonego. Zmrużył oczy, tak że za szkłami okularów w cienkiej drucianej oprawie jego źrenice zrobiły się niemal niewidoczne.

– Franz Thiedtke? – zapytał chropowatym głosem.

– Tak – potwierdził wolno.

– Jest pan zatrzymany jako podejrzany o morderstwo Obersturmführera Aloisa Richtera. – Mężczyzna wyjął z kieszeni skórzanego płaszcza kajdanki i podszedł do niego. – I mam nadzieję, że usłyszę od pana rozsądne wyjaśnienie tej sytuacji – dodał, patrząc mu prosto w oczy.

Przez ułamek sekundy w pokoju trwała cisza, którą przerwało ostre szczęknięcie kajdanek zamykanych na przegubach Franza Thiedtkego.

Alois Richter. Alois Richter. Leżąc na twardej ławce, powtarzał w myślach nazwisko, które powinien chyba znać. Zapewne znał, skoro znalazł się z Aloisem Richterem w jednym pokoju hotelowym razem z butelką machandla. Ale teraz nie mógł go sobie przypomnieć. Tak jak nie mógł przypomnieć sobie ulic miasta, którymi jechali do komisariatu przy Hafenstrasse.

Prosta szeroka aleja (na tabliczce odczytał nazwę: Adolf Hitler Strasse) obsadzona młodymi rachitycznymi drzewkami i czteropiętrowe domy o fasadach kanciastych i pozbawionych jakichkolwiek ornamentów nie wzbudziły w nim żadnych emocji, jakby patrzył na zupełnie obce sobie miasto. Z każdą przecznicą budynki stawały się wyższe. Duże witryny sklepowe na parterach kamienic ciągnęły się przez całą ulicę, ocienione kolorowymi markizami, które unosiły się lekko i opadały, dotykane podmuchami słonego wiatru. Minęli budynek z czterema czerwonymi flagami z czarnymi swastykami, które spuszczono z dachu do wysokości drugiego piętra. Na pustym skrzyżowaniu stał policjant kierujący ruchem. Na jego znak zatrzymali się. Z lewej strony wyjechał autobus z jasnoniebieskim dachem, za nim mężczyzna na rowerze. Na kolejny znak policjanta samochód, którym jechali, powoli ruszył.

Na rogu dużego skweru stała wysoka kamienica z zaokrągloną przeszkloną witryną z napisem „Goten Apotheke” na parterze i reklamą firmy Bayer na dachu. Reklama przykuła jego uwagę na tyle, że nie zauważył perspektywy otwierającej się na wody zatoki po przeciwnej stronie skweru. Morze widział w Adlershorst. Tego miasta nie znał i nie wiedział, gdzie jest.

Kilka chwil później zatrzymali się przed szarym budynkiem. Na tabliczce przy wejściu odczytał: „Präsidium Polizei Gotenhafen”.

Zamknął oczy, dociskając kciukami powieki. Znowu ten ból.

– Franz Thiedtke! – Ciszę przerwał głos wachmana, który zajrzał do celi przez wizjer w drzwiach. Grube metalowe zasuwy trzasnęły głucho i drzwi otworzyły się. – Na przesłuchanie! – wrzasnął strażnik.

Podniósł się z ławki, wsunął stopy w pozbawione sznurówek buty i wstał. Szedł wąskim korytarzem aresztu z pochyloną nisko głową. Patrzył w posadzkę, czując pod czaszką każdy stawiany przez siebie krok. Wachman szedł tuż za nim, gotów powalić go na ziemię w razie próby ucieczki. On jednak nie myślał o tym, by uciekać. Zresztą nie wiedziałby gdzie.

– Proszę usiąść – powiedział ten sam kościsty mężczyzna w okularach w cienkiej oprawie, który w Adlershorst zakuł go w kajdanki. Tym razem nie miał na sobie skórzanego płaszcza, tylko cienką tweedową marynarkę. W krawat miał wpiętą odznakę. Franz Thiedtke dostrzegł na niej napis: „National-Sozialistische DAP”.

Opadł na wskazane krzesło. Mężczyzna otworzył szufladę biurka, za którym siedział, wyjął srebrną papierośnicę, otworzył ją i przechylając się ponad blatem, wyciągnął rękę w jego stronę.

– Zapali pan? – zapytał.

Franz Thiedtke wpatrywał się chwilę w ułożone równo papierosy. Nie brakowało ani jednego. Nie wiedział, czy pali i czy powinien skorzystać z tej propozycji.

– Nie, dziękuję – powiedział w końcu.

Mężczyzna wyprostował się, zamknął wolno papierośnicę i przyglądając się więźniowi, położył ją na blacie biurka.

– Przestał pan? – zapytał.

– Nie wiem… Nie wiem, czy paliłem – odpowiedział Franz, wpatrując się w wieczko papierośnicy, na której wygrawerowano litery „MW”.

– Nie rozumiem? – Mężczyzna zmarszczył czoło. – Co chce pan przez to powiedzieć?

– Nie wiem. To, co powiedziałem.

Tamten przyglądał mu się bez słowa.

– Może to wyda się panu dziwne, ale ja nie wiem, kim jestem. Nic nie pamiętam. Nie wiem, jak znalazłem się w tym pokoju, tam w hotelu, i nie wiem… nie wiem, kim jestem. Nic nie pamiętam – powtórzył Franz, pochylając głowę.

– Ależ co pan mówi! – Mężczyzna poderwał się nerwowo zza biurka i obszedł cały pokój, zanim stanął obok krzesła, na którym siedział Franz Thiedtke. Pochylił się nad nim, mrużąc oczy. Wyglądał jak wychudzony kot patrzący w słońce. – To jest najgłupsze wytłumaczenie, jakie słyszałem w całej swojej karierze, komisarzu! I pan doskonale zdaje sobie z tego sprawę! – Zawisł nad Franzem, ciężko sapiąc.

– Pan wie, kim ja jestem? – Franz odsunął się kilka centymetrów, bezwiednie zwiększając bezpieczną odległość od kościstego mężczyzny, którego oddech, przeniknięty dymem papierosowym, poczuł na twarzy.

– Czy naprawdę uważa mnie pan za takiego idiotę? – wysapał tamten.

– Przepraszam, ale ja naprawdę nic nie pamiętam. Będę wdzięczny, jeśli mi pan powie, kim jestem. Może wtedy coś sobie przypomnę.

Mężczyzna przyglądał mu się chwilę, zaciskając dłoń na oparciu krzesła, po czym gwałtownie się wyprostował i wrócił na swoje miejsce za biurkiem.

– No dobrze. Zawiadomiłem już pańską żonę – powiedział, przybierając oficjalny ton. – Jest pan podejrzany o zabójstwo. – Podniósł słuchawkę telefonu. – Zabrać go.

– Żonę? – Franz się ożywił. – Będę mógł ją zobaczyć?

Mężczyzna w tweedowej marynarce nie odpowiedział. Otworzył duży, oprawiony w czarną skórę notes i zanotował coś drobnym starannym pismem. Złota stalówka pióra chrobotała cicho, prowadzona po papierze. Do głowy przyszło mu to, co zawsze, gdy brał do ręki pióro znalezione w szufladzie biurka, przy którym teraz siedział, czarne pióro z lekko wytartym napisem „Kawuska”. Jakże cudownie szybko dopasowało się do jego dłoni, zupełnie jak to miasto, które działało zgodnie z jego, Josepha Krupkego, wyobrażeniami. Szybko i bez większych trudności.

Do pokoju wszedł wachman. Chwycił mocno Franza za ramię, podniósł go z krzesła i pociągnął w stronę wyjścia. Mężczyzna za biurkiem zatrzasnął notes i podniósł wzrok, gdy strażnik wypchnął więźnia na korytarz i zamknął za sobą drzwi.