Gromił. Bractwo Wrocławskie - ebook

WSTĘP

Jesienią 1946 roku Karkonosze wyglądały groźnie i majestatycznie. Góry zasnute granatowymi chmurami zdawały się przywierać do jeszcze niezaśnieżonych szczytów. Wiadomo było jednak, że to nie potrwa długo. Porywiste wiatry wyginały sosny i świerki na wszystkie strony, jakby Natura chciała sprawdzić, które z nich są najsilniejsze i będą w stanie przetrwać srogą zimę. Już na początku listopada spodziewano się pierwszego śniegu, a wraz z nim spadku temperatury.

Być może mieszkańcy gór na każdej szerokości geograficznej mogli podziwiać piękne widoki, ale nie mieli łatwego życia – wciąż musieli zmagać się z kapryśną przyrodą. Ich przepełniona znojem egzystencja przypominała los mitycznego Syzyfa – wciąż wędrowali pod górę, często po śniegu i lodzie na szlakach i ścieżkach, tam, gdzie inni już dawno daliby za wygraną. W Karkonoszach górale żyli od wieków, zahartowani i nieustępliwi. Tutaj dzieci zawsze miały do szkoły pod górkę, wprawiając się do wysiłku od najmłodszych lat.

Ze zgrzytem opon na żwirowej nawierzchni wojskowy gazik zaparkował przed drewnianym domkiem w Krummhübel. W oknach tej urokliwej karkonoskiej wsi wciąż gdzieniegdzie wisiały białe prześcieradła, ponieważ mieszkańcy również musieli ustąpić przed taranem historii, dla którego drobne niedogodności w postaci pofałdowanego terenu znaczyły tyle, co nic.

Jeszcze niedawno wisiały tu inne flagi i teraz mieszkańcy wioski ze strachem spozierali na żołnierzy przez szpary w zaciągniętych kotarach. O ich obyczajach we Wrocławiu mówiono niestworzone rzeczy. Ludzie gadali o gwałtach, rabunkach, podpaleniach. Armia Czerwona zajmowała tereny, w których do niedawna panował germański ład i porządek. Co jakiś czas zapłakana matka otrzymywała lakoniczne zawiadomienie pocztą, że jej Franz czy Alfred poległ gdzieś na obcej ziemi, walcząc o nowe jutro dla Wodza i jego Narodu, ale tak należało. Był to obowiązek wobec Rzeszy i Führera. Teraz, kiedy wszystko legło w gruzach, mieszkańcy siedzieli jak myszy pod miotłą, starając się nie zwracać na siebie uwagi przybyszy. Byleby tylko nikt ich nie zauważył, a piękna mowa Hegla i Goethego nie podrażniła czyichś uszu. Był to czas, kiedy Niemcy musieli z pokorą znosić kolejne ciosy okrutnego losu.

– No wysiadaj, Janku! – krzyknął kapitan Zbigniew Kartoszka, klepiąc po gwardyjsku młodego sierżanta za kierownicą. – Zaraz dostaniemy coś na rozgrzewkę.

Jan Warkot, młodzieniec w polskim mundurze sierżanta, aż zakrztusił się pod uderzeniem dowódcy. Mimo że było chłodno, wytarł pot z czoła. Droga, którą dotarli tutaj, mogła przyprawić o palpitację serca. Wąskie drogi, choć asfaltowe, wymagały od kierowcy nie byle jakiego kunsztu – wystarczyła jedna pomyłka i cała wyprawa mogła się zakończyć dla żołnierzy tragicznie. Błaha awaria i łazik runąłby w głęboką przepaść między iglaste drzewa, wprost na wystające wszędzie ostre skały.

Kapitan Kartoszka był – jak to mówią – starym frontowcem. Z niejednego polowego pieca jadł chleb i grochówkę. Dlatego powierzono mu dowództwo nad tą kupą kamieni, okolicą, w której wciąż jeszcze istniały duże zapasy broni i amunicji pochowanej przez fanatycznych zwolenników austriackiego malarza. W nocy słychać było strzały i niejeden z podkomendnych Kartoszki, doczekawszy końca wojny, nie dożył chwili, w której mógłby się trochę nacieszyć zwycięstwem i wolnością. Choć ta i tak była mocno iluzoryczna.

Wziąwszy w posiadanie miejscowy posterunek żandarmerii, żołnierze wyruszyli z pierwszym zadaniem powierzonym przez dowództwo. Rozkaz był jasny: zlokalizować, przepytać i dojść do sedna zleconej sprawy.

Dom był piętrowy, podpiwniczony z zadaszoną werandą i dużymi głazami wmurowanymi w fundamenty. Zielona farba zaczęła powoli odłazić pod wpływem ataków surowej aury. Była to wiejska gospoda położona na granicy lasu wiodącego wprost w góry. Tam, w pewnym momencie linia drzew urywała się, ustępując miejsca skrzącym się szarościami stromym skałom i kosodrzewinie. Karczma stała na szlaku turystycznym, dając wytchnienie tym, co schodzili z gór, i siły tym, którzy dopiero mieli zamiar zdobywać szczyty.

W progu gospody powitał ich starszy mężczyzna w kolejarskiej czapce na głowie i w grubym, wełnianym swetrze, który najlepsze lata miał już za sobą. Na jego twarzy malował się strach, bo czasy były niepewne, a wizyta żołnierzy nie wróżyła nic dobrego. Było ich trzech – oficer, podoficer i jakiś łamaga z pepeszą, który ciągle poprawiał sobie pas. Minęli go bez słowa, co również świadczyło o tym, że nie była to zwykła wizyta wojska w szynku. Goście weszli do środka, zostawiając tego z pepeszą na dworze przy gaziku. Jeszcze jeden niedobry znak.

Kapitan Kartoszka rozsiadł się przy stole, plecami do ściany, niczym wytrawny kowboj z powieści Karola Maya. Młody sierżant usiadł obok i wodził czujnym wzrokiem po sali z szynkwasem. Od razu dostrzegł puste, jaśniejsze miejsce na ścianie po portrecie, który się gdzieś zawieruszył. Gospodarz z obawą wszedł do środka i spojrzał na kapitana.

– No to jak będzie, panie Müller? – Kartoszka zagaił szynkarza, obserwując, jak jego drobna, milcząca żona zaczęła przygotowywać poczęstunek.

Kapitan mówił po niemiecku z bardzo wyraźnym obcym akcentem, który tylko potęgował napięcie. Nie miał, jak to zwykle Iwan, dwóch zegarków na nadgarstku, czyli nie był pospolitym szabrownikiem. Na oklapłych rogatywkach żołnierzy widniało rozłożyste ptaszysko przypominające insygnia pierwszych cesarzy Imperium Niemieckiego.

– Pan mnie zna? – zapytał nieśmiało szynkarz.

– Są tacy, co znają. No to jak, namyśliliście się?

– Ale ja nie wiem, o co panom chodzi…

– Wiesz, wiesz, nie udawaj. Był tu u ciebie mój sojusznik, kapitan Nieckow.

– A był jakiś oficer i wypytywał, ale ja nic nie wiem.

– Widzisz, Janku, jak to pamięć wraca? – zwrócił się Kartoszka do młokosa.

– Ja nie mówię, że nie pamiętam, tylko że nie wiem, o co chodzi – zaprotestował szynkarz.

– Nie było rozkazu wiedzieć!

– Roz… rozkazu?

– No mówię przecież, do ostatniej chwili byliście dróżnikiem w Kowarach. Dopiero teraz przeszliście na emeryturę. A Pietia zadał kilka pytań i dał wybór. Albo mówicie co i jak, albo raus, fora ze dwora, znaczy się. Kapitan pytał o pociąg, coście go odprawili przed wkroczeniem naszych.

– Jakby coś pamiętam, ale nie wszystko, stary już jestem… Tyle tych pociągów było…

– Müller, są tacy, co mają doskonałe metody przywracania pamięci. Wiesz, o czym mówię.

Mężczyzna zbladł. Odruchowo zacisnął pięści, chowając w dłoniach palce z jeszcze całymi paznokciami. Przy ich metodach zwykłe lanie w pysk było jak wczasy z rodziną w kurorcie nad morzem.

– No i na co ci to? Kogo ty bronisz? – naciskał Kartoszka. – Dwóch synów zginęło ci na froncie. To twoi ci to zrobili, a ty jeszcze ich bronisz?

– Ja tam nie wiem, do polityki się nie mieszam… – Dróżnik zacinał się przy każdym słowie. – A że Jürgen… Nie wiem, nie mam wiadomości…

– Jak tam sobie chcesz.

Kapitan sięgnął do karafki i nalał sobie solidną porcję wódki do niewysokiej szklaneczki. Powąchał najpierw podejrzliwie. Wypił. Otarł usta wierzchem ręki, aż można było zobaczyć nagniotki spracowanej dłoni.

– My tu teraz będziemy wszystko przejmować – powiedział Kartoszka – więc masz tydzień na spakowanie. To i tak o sześć dni więcej, niż dali wam wasi zeszłej zimy. Przeniesie się was do tymczasowego miejsca zakwaterowania!

– Ależ panie oficerze, jak tak można? My tu z dziada pradziada…

– Nowe idzie, nie słyszeliście, Müller?

– No ale co będzie z nami?

– O tym zadecydują już sojusznicy.

Mężczyzna zadrżał odruchowo, bo podejrzewał, jaka to może być decyzja. Kilka gram ołowiu było dużo tańsze niż wyżywienie i lokum dla przesiedleńców.

– Jakże to tak wypędzać ludzi?

– Wypędzać? Słyszysz, Janek, co on mówi? Wy to zaczęliście! A teraz musicie wypić naważone piwo.

– Mam świeżo ważone jasne z pianką, może pan oficer zechciałby… – zagaił szynkarz ni w pięć, ni w dziewięć, najwyraźniej gubiąc się w idiomatycznych meandrach kapitana.

– Co wy mi tu? O pociąg pancerny pytam. Skąd, dokąd, ilu ludzi, jaki skład, dokładnie!

– Nie pamiętam…

Jego żona nerwowo wycierała dłonie w fartuch i patrzyła ze zgrozą na tych, którzy zabili jej dwóch synów, a trzeciego skazali na poniewierkę. Teraz szykowali się do ostatecznego rozwiązania kwestii rodziny Müllerów. Jej życie, posłusznej i dobrej niemieckiej żony, zaczęło walić się w gruzy już podczas kampanii greckiej, kiedy dowiedziała się, że pierworodny Otto oddał życie za Wodza.

Przepłakała wtedy ze dwa tygodnie, rozpamiętując ludzką podłość. Podłość i niegodziwość tych, którzy nie mają na tyle przyzwoitości, żeby poddać się temu, co nieuchronne. Po co walczyć, kiedy można żyć w spokoju i harmonii pod przywództwem genialnego męża stanu i zbawiciela? Po co szafować ludzkim życiem, kiedy można było witać kwiatami wyzwolicieli, którzy obronią kraj przed bolszewicką zarazą? Ale nie, woleli strzelać do nich jak do kaczek. Nic dziwnego, że ta cała ich grecka cywilizacja upadła. Z takim nastawieniem?

Ukradkiem otarła łzę i spojrzała już otwarcie wrogo na rozpartego na ławie kapitana nieprzyjacielskiej armii. W ich szynku! Świat doprawdy zszedł na psy, żeby teraz musiała jeszcze im usługiwać! Była też zła na Hansa, który płaszczył się przed wrogiem zamiast coś zrobić. Ale zdawała sobie sprawę, że musi tak postępować, bo wciąż obowiązywały go rozkazy tych, którzy byli tu kilka miesięcy temu i odjechali w nieznane. Najpewniej na własną zgubę.

– No decydujcie, Müller! Szkoda czasu.

Milczący do tej pory młodzik powiedział coś w tym ich słowiańskim narzeczu do kapitana i obaj roześmiali się głośno. On też wypił szklaneczkę wódki, choć jeszcze miał mleko pod nosem.

– Przypominam sobie coś jakby przez mgłę…

– Przez mgłę? Wielki pancerny potwór na torach z lokomotywą wielką jak stodoła i nie pamiętasz dokładnie?

– No tak, był taki pociąg.

Żona syknęła coś ostrzegawczo do męża i ten aż drgnął.

– A idź, matka, do kuchni i daj coś na zakąskę i nie sycz mi tutaj, bo nie strzymam – rzucił kapitan po polsku.

Szynkarka i tak zrozumiała – wybiegła do kuchni.

– Przyjechał na stację w Kowarach późno w nocy, jakoś koło drugiej – powiedział Hans. – Było w nim pełno wojska Pomyślałem, że na front jadą.

– Na jaki front? – zapytał Kartoszka. – Nasi zbombardowali całe kilometry torów, daleko nie mogli ujechać.

– Ja tam nie wiem. Stali na stacji i tylko pamiętam, że ta lokomotywa tak głośno sapała, olbrzymia była i opancerzona. Większa niż zwykłe.

– Kto dowodził konwojem?

– W pociągu było samo SS, a dowodził taki jeden wysoki, major chyba.

– Chyba czy na pewno?

– Ja tam nie pamiętam, jak Boga kocham. Byłem tylko prostym kolejarzem. Za dróżnika robiłem, ale jak zabrakło ludzi, to i pociągi odprawiałem ze stacji jako zawiadowca, bo pogotowie było całą dobę. Wcześniej to tak, dużo wojska przejeżdżało w dwie strony, ale później to już nie…

– Czyli jednak pamięć wam wraca. Dobrze, lubię ludzi rozsądnych.

– Trzeba tylko trochę w niej poszperać. Stary już jestem.

– Stary, nie stary, ale na defiladę to byś jeszcze poszedł, co? Ten szyk, ten krok, te marsze. Tu jest z wami największy problem. Lubicie maszerować, psie syny. Kiedy dokładnie to było?

– No tego to już sobie nie przypomnę. Na wiosnę jakoś…

– A w jakim kierunku odjechał?

– Na południe, ale gdzie dalej, to ja nie wiem…

– Czyli w stronę Krummhübel?

– Jakby w tę właśnie stronę…

Żona wróciła i cisnęła na stół talerz wędzonki aż szklanki zatańczyły na blacie.

– Matka, mówiłem coś, tak? – krzyknął Hans. Kobieta bez słowa zniknęła na zapleczu.

Kapitan spojrzał w głąb szklanki i się zamyślił. Trop się urywał. Nic więcej nie wycisną ze starego, choćby nie wiem, jak się starali.

Nagle za oknami zaterkotała seria z peemu. Skoczyli na równe nogi. Warkot wyszarpnął pistolet z kabury. Kapitan zaraz po nim. Wypadli na dwór. Ich oczom ukazał się makabryczny widok. Ich żołnierz pozostawiony na straży gazika czołgał się w stronę werandy, zostawiając za sobą smugę krwi. Na powycieranym mundurze widać było powiększające się czerwone plamy. Po chwili znieruchomiał. Jakieś dwadzieścia metrów dalej postać w wojskowej kurtce w leśnym maskowaniu mierzyła do nich z pistoletu maszynowego i najwyraźniej szykowała się do powtórzenia serii.

Trach, trach, trach – rozległo się echo po górach. To strzelał kapitan.

Sierżantowi Warkotowi po pierwszym strzale zacięła się tetetka.

– Niech to szlag! Janek, pruj w niego z pepeszy! – Kartoszka wskazał na leżącą nieopodal broń zabitego nieszczęśnika.

Sierżant zrozumiał w lot. Rzucił się do broni.

– Nein, Jürgen, nein! – wykrzyknęła szynkarka.

Zaterkotał zamek i iglica zatańczyła na spłonkach. Seria skosiła kilka gałęzi przydrożnych krzaków, ale nie dosięgnęła napastnika. Ten zobaczył że traci przewagę. Zaczął wycofywać się tyłem w stronę zbawczego, ciemnego lasu. Chmury zdawały się mu sprzyjać – zapadła wręcz ciemność, choć był środek dnia. Żołnierz wilkołaczej partyzantki zniknął między drzewami. Mogli dać sobie spokój, nie znajdą go w tej głuszy.

Kapitan wpadł jak burza z powrotem do szynku. Złapał dróżnika za sweter i mocno ścisnął. Mężczyzna wybałuszył oczy, bo był pewien, że już po nim.

– Gadaj, co wiesz, dziadu, bo inaczej z tobą pogadamy. I powiedz starej, że jak będzie miała taki zadowolony wyraz szwabskiego ryja, to poślemy ją do pracy przy więźniach. – Rzucił złe spojrzenie karczmarce, która momentalnie odwróciła wzrok.

– Panowie, chwileczkę, proszę…

Dróżnik wyzwolił się z uścisku kapitana i bez słowa podszedł do drewnianego posążka Liczyrzepy, ducha tych gór i opiekuna okolicznych mieszkańców. Figurka miała kilkadziesiąt centymetrów wysokości i stała sobie jak gdyby nigdy nic na ladzie, najwyraźniej dodając otuchy stałym klientom. Wyglądała na starą, mogła i mieć ponad sto lat. Różniła się od innych, tandetnych bibelotów utrzymanych w stylu klein, aber mein. Dróżnik wziął ją do ręki i zdjął wieczko schowka w podstawie. W jego dłoni pojawił się duży mosiężny klucz.

– Tylko to dostałem na przechowanie – wykrztusił. – Więcej nic nie wiem.

Kapitan wziął klucz od dróżnika i obejrzał go dokładnie.

– Widzę, że pamięć ci wraca.

– Nic więcej nie wiem, przysięgam. Ktoś miał po niego przyjść.

– Kto? Hasło!

– Przybysz miał zapytać o zdrowie ciotki Matyldy.

– Odzew? Gadaj.

– Miałem odpowiedzieć, że ostatnio cierpi na ischias.

– Dalej!

– Wtedy przybysz miał powiedzieć: „Niech sobie przyłoży okład z gorczycy”, wtedy miałem mu dać klucz i o nic więcej nie pytać.

Po przesłuchaniu kapitan zrelacjonował rozmowę po polsku, bo Warkot słabo mówił po niemiecku.

– Widzisz, Janku – zagaił Kartoszka – hitlerowskie ścierwo, jak go przycisnąć, do wszystkiego się przyzna. Szkoda tylko naszego chłopaka.

– I co teraz, panie kapitanie? Niewiele nam to dało, a tylko chłopaka zastrzelili.

– Wojna trwa nadal, Janku, i będzie trwała jeszcze długo, wspomnisz moje słowa. Wieziemy klucz i dziada do sztabu. Może dla przykładu trzeba by też zgarnąć tę jego Helgę? Przydałoby się jej trochę uświadamiającej pracy…

– Nie ma sensu. Ona i tak będzie nas nienawidzić do końca życia. A fizycznie pracuje cały czas.

– Może i masz rację. Ubieraj się – rzucił po niemiecku do dróżnika.

– Za co, panie oficerze? Przecież wszystko powiedziałem!

– Nie gadać, ubierać się! Ale już!

Na te słowa szynkarka znikła w kuchni i po chwili wyłoniła się zza drzwi, trzymając lugera w dłoniach. Trzymała go niewprawnie, mierząc w prześladowców. Na jej twarzy triumfowała złość i zapiekłość. Teraz, kiedy mąż zdradził, mogła odpłacić tym słowiańskim przybłędom pięknym za nadobne. Za dwóch zabitych synów, za zamordowane nadzieje, za utratę wszystkiego, co było jej drogie w życiu. Wycelowała pistolet prosto w kapitana, który zbladł i przełknął ślinę. Nie spodziewał się takiego aktu desperacji po tej podstarzałej Brunhildzie.

Padł głośny strzał. Kapitan zgiął się wpół i spadła mu czapka. Warkot błyskawicznie podniósł trzymaną w dłoniach pepeszę i puścił serię. Niemka padła na drewnianą podłogę jak ścięty chojak. Luger wypadł jej z dłoni.

Dróżnik przypadł do żony i zaczął lamentować po swojemu. Wojna zabrała kolejną ofiarę w jego rodzinie.

Kapitan leżał na ziemi i dogorywał. Wyciągnął rękę w stronę Warkota.

– Pamiętaj, Janku, opowiedz, jak było. Słowo w słowo. Pamiętaj… Wcisnął mu klucz w dłoń.

Znieruchomiał. Warkot odsłużył swoje na wojnie, wiele widział, ale nigdy nie był świadkiem tak bezsensownej tragedii. Dużo łatwiej strzelało się do regularnego wojska niż do cywilów. Tylko zaklęty w drewnie posążek Liczyrzepy, Ducha Gór, równie przyjazny ludziom, co wrogi, zdawał się uśmiechać złośliwie, jakby sam to wszystko zawczasu ukartował.

Wojskowy gazik wiozący rozpaczającego więźnia i dwa trupy odjechał w dolinę. Karczmarką zajęli się sąsiedzi. Chmury nad górami poczerniały jeszcze bardziej i po chwili zaczął padać śnieg, jakby kostucha w Karkonoszach nie nasyciła się jeszcze swoją władzą nad rodzajem ludzkim.

ROZDZIAŁ PIERWSZY …stalowe, cienkie ostrze…

Nieznajomy nie spieszył się. Miał w końcu cały dzień na wykonanie zadania. Pośpiech w tej delikatnej materii nie był wskazany. To on właśnie gubi ludzkość. Człowiek z reguły najpierw coś robi, a potem zaczyna myśleć. I później ponosi konsekwencje nieprzemyślanych działań. Jakże wszystko jest prostsze, kiedy się sprawę dokładnie przemyśli, zaplanuje, dopracuje, zupełnie jak w jego ukochanych szachach.

Niewprawny gracz widzi tylko figury poustawiane na czarno-białych polach. Nie dostrzega zagrożeń, potencjalnych pułapek zastawianych na niego przez wytrawnego przeciwnika. Mówiono, że mistrzowie przewidują do kilkunastu posunięć w jednej partii. Oczywiście, kiedy pionki są już porozstawiane, tworząc zasłonę dymną, tak że przeciwnik nie zauważa, gdy istotne figury poruszają się niepostrzeżenie za nimi. O jedno, dwa pola, najwięcej. Żeby nie wzbudzać podejrzeń.

Nieznajomy uśmiechnął się do swoich myśli. Zadanie było trudne, ale przecież nie było niemożliwe do wykonania. W końcu to tylko ludzie. Z ludźmi można sobie poradzić. Gorzej z techniką. Ale na całe szczęście technika na wysokim poziomie była jeszcze w powijakach. Wystrzelono, co prawda, sputniki i mówiono, że wkrótce człowiek poleci w kosmos, ale w codziennym życiu technologia wciąż nie wykraczała poza poziom komplikacji silnika czterosuwowego. W gospodarstwach domowych szczytem marzeń była lodówka igloo, elektryczne żelazko, radio czy telewizor. Drogie, zawodne przedmioty zbytku.

Ludność obrastała w piórka i dało się to zauważyć. Szarobure stroje epoki kultu jednostki zaczęły ustępować przed kolorowymi szmatkami zza oceanu, nie wiedzieć jakim sposobem zwożonymi tu na rozmaite targi i place. Latem pojawiały się hawajskie koszule w palmy, a zimą puchowe kurtki. Siermiężność i szaroburość, choć wciąż obecna na ulicach dolnośląskiej stolicy, bladła, kuliła się i milkła w obliczu zawadiackiej, barwnej fanfaronady ciuchów z cywilizacji, w której panował ucisk mas i nierówność społeczna. W której bito pałkami strajkujących robotników, jednakowoż było ich stać na samochód, żeby dojeżdżać nim do pracy ze skromnych domków na przedmieściach wielkich miast. Coś za coś. Albo wolność, albo dyktat kapitału.

Wiadomo, że wolność była okupiona krwią mas pracujących. Korea, Chiny, Bliski Wschód to tylko kilka ognisk zapalnych, w których internacjonalizm wygrywał z kapitalizmem. Bo kierunek jest słuszny i należy podążać tą drogą za wszelką cenę, choćby były ofiary, choćby szło się pod wiatr i pod górę, jak mawiał towarzysz Wiesław. Przecież wypuszczono niesłusznie skazanych, zerwano z kultem jednostki. Władza nie mogła jednak dopuścić do tego, żeby społeczeństwo zachłysnęło się wolnością. Nie jest dana na zawsze, a wróg czuwa. To zadaniem władzy było tonowanie co niektórych gorących głów gotowych wydać społeczeństwo na żer zachodnich ośrodków imperialistów i podżegaczy wojennych.

Czujność przede wszystkim. Czujność i planowanie. Jak w szachach. Goniec bije wieżę, szach i mat.

Nieznajomy ocknął się z rozmyślań. Jego gość był punktualny jak zawsze.

– Dzień dobry panu. Nie spóźniłem się?

– Nie, siadaj. Co nowego?

– Zrobiłem tak, jak mi pan kazał. Oni jeszcze nie wiedzą, o co chodzi, ale wszyscy są gotowi.

– Nie wprowadzałeś w szczegóły?

– Jeszcze nie. Nie było rozkazu.

Nieznajomy pokiwał głową i zamieszał głośno herbatę w szklance. Z powidłami. Nauczył się tak pić na wschodzie.

– Napijesz się czegoś? – zapytał, wzrokiem odszukując kelnerkę.

– Tak, poproszę. Może też herbatki.

Nieznajomy przywołał kelnerkę ledwo dostrzegalnym gestem. Zjawiła się natychmiast, wiadomo – stały klient.

– Pani Krysiu, jeszcze jedną herbatę dla kolegi.

– Już lecę, panie inżynierze.

Nieznajomy wbił spojrzenie jasnoniebieskich oczu w siedzącego przed nim mężczyznę lat około czterdziestu, osobnika korpulentnego i dość schludnego. Nie lubił flejtuchów, dlatego skrzywił się, widząc lekką żałobę za paznokciami gościa. Ten dostrzegł to i schował dłonie pod obrus. Znał przyzwyczajenia i fobie starego, więc zrobił wszystko, żeby odwrócić jego uwagę od tej niezręczności.

Dochodziło południe. W tej nowej wrocławskiej kawiarni przy stolikach siedzieli już stali bywalcy. Nieznajomy dostrzegł znanego adwokata, ze dwóch dziennikarzy, którzy przysiedli na poczęstunek oraz jednego takiego, który przyszedł tu celem zniwelowania skutków szampańskiego wieczora. Oczy podkrążone, krawat przekrzywiony, koszula wczorajsza. Nieznajomy ze wstrętem odwrócił wzrok. Prędzej umarłby, niż by miał wyjść w takim stanie z domu. Jak cię widzą, tak cię piszą. A on wolał, żeby i widzieli, i pisali o nim jak najmniej.

Jego gość, Bartłomiej Socha, nie był jakimś specjalnym orłem. Ot, chodząca przeciętność. Posiadał jednak niezwykle bystry umysł oraz pewien rodzaj ludowego sprytu, który pomógł mu przejść w miarę bez szwanku okres kultu jednostki w firmie. Nieznajomy wyłuskał go z całego biurokratycznego sztabu, armii gryzipiórków i sadystów, robiąc z niego wywiadowcę pełną gębą. Ale właśnie owa powierzchowna przeciętność była jego największym atutem. Był człowiekiem nierzucającym się w oczy, zdolnym rozpłynąć się w tłumie, w którym potencjalny świadek nawet obdarzony przez Naturę najbardziej wyostrzonym zmysłem obserwacji nie był w stanie go dostrzec i zapamiętać. Ot, pewnie urzędnik, jakich tysiące, pomyślałby kto.

Do tego sumiennie wykonywał polecenia przełożonego. Co do joty. Było to niezwykle ważne w tej sprawie powierzonej mu przez Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, bo też sprawa była niezwykła zarówno pod względem wagi państwowej, jak i potencjalnego oddźwięku. Dlatego sam minister powierzył ją właśnie jemu.

Uśmiechnął się do swoich myśli. Gdybyż tylko towarzysze w Warszawie wiedzieli, jak to wszystko zaplanował, nie byliby zadowoleni. Nieznajomy w skrytości ducha preferował ucisk i nierówność społeczną w dobrobycie niż wolność i internacjonalizm w Polsce Ludowej. Z początku toczył boje sam ze sobą w zaciszu komfortowego nowocześnie urządzonego mieszkania na Sępolnie. Mieszkał sam, od czasu do czasu tylko zapraszając do siebie kobiety, byle nie na długo, żeby się nie przyzwyczajały.

Kiedy uporał się z aspektem moralnym całego przedsięwzięcia, kiedy rzeczowo wyjaśnił sobie, dlaczego musi postąpić tak, jak zaplanował, wszystko poszło jak z płatka. Miał ludzi i środki do realizacji planu, a usłużna władza ludowa dostarczyła mu w swej naiwności stosownych pełnomocnictw. Teraz wystarczyło tylko puścić w ruch precyzyjną machinę aparatu władzy. Siedzący przed nim Socha był jej niczego nieświadomym trybikiem, który na dodatek miał ponieść za to pełną odpowiedzialność.

„Pij sobie, pij – pomyślał w duchu. – Tyle twego”.

Zmrużył oczy, odczekał chwilę, aż herbata przestygnie i zaczął mówić ściszonym głosem, wydając podwładnemu polecenia.

– No niech ja skonam, Janku kochany! – wykrzyknął jak zwykle emocjonalny Zdzisław Kapusta.

– Aleś pan nawywijał, panie majster. – Warkot wcale nie był zły, udawał tylko, bo Kapusta był jego przyjacielem i powiernikiem od dawna. – Nie mogliście poczekać z rozruchem tego cudeńka?

– Sam wiesz, dyro naciskał i naciskał, to zakasaliśmy rękawy i wzięliśmy się do roboty.

– Tak i przyśrubowaliście podajniki tak, że teraz żaden diabeł tego nie odkręci.

– Ale tak mi ten inżynierek kazał, żebym tu miał skonać! Elegancik z Kostomłotów.

– Trzeba się było zapytać, skonsultować… – Nowy główny technolog wrocławskiej drukarni, Jan Warkot, wciąż jeszcze za bardzo się wszystkim przejmował.

– Ja już się wystarczająco konsultuję z moją. „A co ci ugotować Zdzisiu”, mówi. „Ogórkową czy pomidorową?”, pyta mnie. „A może szczawiu byś narwał na zupę? Szczaw na nasypie, mirabelki z parku na kompot!”. A co ja się na chłopa szkoliłem? Zbieractwo to było w jakichś tam starożytnych kulturach, jak mi Marlenka czytała. I tak źle, i tak niedobrze. Bez baby źle, a z babą jeszcze gorzej. Żył sobie człowiek spokojnie, golnął coś przy sobocie, na partyjkę wyskoczył z kolegami. Amorów mi się zachciało! No to mam teraz za swoje: kult jednostki z rewolucjonistki zrobił mi kurę domową. „Tylko nie zapomnij śmieci wyrzucić”, mówi.

Marlena Kuchta-Kapusta, obecnie już żona pana Zdzisława, majstra drukarskiego, była nauczycielką w szkole podstawowej i najwyraźniej miała za dużo wolnego czasu.

Warkot parsknął śmiechem. Kochał Zdzisława niczym starszego brata, poza tym łączyła ich wspólna, niezwykle tajemnicza sprawa sprzed kilku lat, która i tak do końca nie została rozwikłana. Tworzyli razem ze Zdzisławem Kapustą i ze śledczym Stefanem Gromiłem, obecnie kapitanem Milicji Obywatelskiej, oraz pewnym jegomościem – o którym na razie cicho sza! – tajną grupę do walki ze złem: Bractwo Wrocławskie. Była to organizacja nieformalna, nie rozpowiadali o niej, bo wiadomo – kto mniej wie, krócej będzie przesłuchiwany.

– Janku, nie ma sprawy. Odkręcę to cholerstwo, daj mi tylko kilka godzin. Nie ma takiej śruby, której ta rączka by nie odkręciła. – Majster zaprezentował muskularne, żylaste ramię.

– A co poza tym u Marlenki? – zapytał pojednawczo Warkot.

– Doktorat robi, phi! Sprawdza po nocach kajety tych urwisów i stara się im wtłoczyć do głów, że BÓL pisze się przez U zamknięte. Nie zawsze dociera.

– To trudne i odpowiedzialne zadanie.

– Żebyś wiedział. Oni tylko cięgiem po podwórkach ganiają i strzelają do siebie z drewnianych karabinów zza węgła. Nauka im nie w głowie.

– Strach pomyśleć, co byłoby gdyby dać im prawdziwą broń do ręki.

– Wypluj to słowo, Janku. Ja tam bym im grabi do ręki nie dał!

– No dobrze, panie Zdzisławie. Więc naprawi pan ten złom?

– Oczywiście, że naprawię. Nie ma sprawy.

Rozmawiali ze sobą tak, jakby nie widzieli się kilka miesięcy, choć w rzeczywistości ledwo dwa dni temu byli gośćmi u Stefana Gromiła w jego mieszkaniu na Szewskiej. Stawili się w komplecie: Zdzisław Kapusta z żoną Marleną, profesor Ochocki, sam, bo żonę coś głowa bolała, Jan Warkot z żoną Barbarą, która awansowała w medycznej hierarchii, kończąc z dyżurami na pogotowiu i przechodząc do klinik pod skrzydła znanego profesora od chirurgii miękkiej. Idylla. Żartowali i przegadywali się do późna, wzbudzając oburzenie sąsiadów.

Sąsiedzi. Niech się cieszą, że nikt na waltorni na balkonie nie grał po nocy.

Mama Stefana jak zwykle przysłała kilka butelek zacnych nalewek – na zdrowie syna! Oraz przepyszne konfitury malinowe. Dobrze mieć zaplecze. A synuś taki mizerny, tak ciężko pracuje, tak się angażuje.

Stefan Gromił był niezwykle porządnym człowiekiem z kośćcem moralnym niespotykanym w tych trudnych czasach. Całkowicie poświęcał się pracy i często był gościem we własnym domu. Był też przyjacielem Warkota jeszcze z początku lat wielkiego terroru, kiedy we Wrocławiu panoszył się wszechwładny pułkownik UB Podatny. Razem wpadli na trop niezwykłej zagadki, której rozwiązanie mogło się skończyć dla wszystkich tragicznie. Była to ich wspólna tajemnica, której szczegółów nie zdradzali nawet żonom. W domu powieszonego nie mówiło się o stryczku.

Raz na jakiś czas Gromił i Warkot spoglądali po sobie znacząco, spodziewając się pojawienia ostatniego z członków Bractwa Wrocławskiego. Na próżno.

– Może chory? – zapytał półgłosem Janek.

– Kto taki? – zainteresowała się Marlena.

– Leon? Coś ty. Jak chory? Na zapalenie chyba… – odezwał się Stefan.

– No nie wiem, może ma jakieś swoje sprawy – zamyślił się Janek.

– Na zapalenie, a to dobre – roześmiał się Zdzisiek.

– Stęskniłeś się za starym łotrem, przyznaj się – powiedział Stefan.

– Tak, przyznaję, brak mi jego cynizmu i jego ciętego języka – uśmiechnął się Zdzisiek.

– Leon nie jest cynikiem – uśmiechnął się Janek. – To tylko taka poza.

– Wiem przecież. To, że tak powiem, dusza człowiek.

– Ha, ha! – roześmiali się Janek i Stefan.

– Z czego się tak cieszycie, możecie się podzielić? – zapytała Marlena, wsuwając do ust kawałek cudem zdobytej polędwicy. Cud polegał na tym, że odnalazła się w uspołecznionych sklepach, chyba jako środek na poprawę nastrojów społecznych. Powinna być na receptę.

– A nic tak – powiedział Janek. – Rozmawiamy o Leonie.

– No właśnie, co z nim? Nie widziałam go ostatnio.

– Marlenko, serce ty moje, lepiej się o niego nie dopytuj – zaczął ostrożnie Zdzisiek.

– Dlaczego, przecież to bardzo sympatyczny starszy pan, no i wasz kolega. – Marlena wiedziała tylko tyle, ile powinna.

Profesor Ochocki uśmiechnął się półgębkiem, bo znał prawdę.

– Nie wiem, pewnie da znać, jak się pojawi we Wrocławiu – Stefan zakończył rozmowę na śliski temat.

– Basiu, opowiedz im o swoim dniu pracy, to im przejdzie ochota do żartów – wtrącił się Janek.

– Nic ciekawego. Dwie przetoki, wyrostek, takie tam. – Niewysoka blondynka, doktor Barbara, jak na nią mówili w pracy, była równie skryta, co jej bardzo daleki kuzyn, nieobecny Leon Słupecki.

– Żadnych pijawek, utaczania krwi i ziołolecznictwa? – dopytywał Janek.

– Medycyna idzie naprzód. Z pijawkami skończyliśmy już dawno.

– Żebyś wiedziała, dziewczyno, żebyś wiedziała – rzucił Stefan do własnych myśli.

– Nie mówcie o pracy, proszę was – poprosiła Marlena.

Tylko secesyjny maszkaron za oknem na fasadzie budynku na wprost wykrzywił się zgryźliwie. Najwyraźniej wiedział coś więcej i liczył na kontynuację przerwanych wątków w innych okolicznościach. Wrocław powoli zasypiał, choć światło u Gromiła paliło się jeszcze długo w nocy.

W odległej dzielnicy, daleko poza centrum, gdzie wciąż jeszcze leżały zwały gruzu pośród rozległych terenów zielonych, rozległ się rozdzierający krzyk. Mocne ramiona w żelaznym uścisku zakleszczyły szyję ofiary, unieruchamiając ją całkowicie. Stalowe, wąskie ostrze wbiło się z całym impetem w zagłębienie nad obojczykiem. Śmierć przyszła niemal natychmiast. Ciało mężczyzny w ciemnym prochowcu zwiotczało i osunęło się bezwładnie na resztki chodnika.

Napastnik przeszukał kieszenie ofiary. Nie znalazł tego, czego szukał. Po namyśle zabrał portfel i zegarek.

„Będzie na jakiegoś zbója” – pomyślał.

Morderca poruszał się jak cień. Miał wprawę. Poza tym w tych okolicach krzyki wciąż były na porządku dziennym, czy też raczej nocnym. Okolica nieprzyjazna i – co tu dużo mówić – odludna. W którymś z okien zapaliło się jednak światło, więc napastnik czmychnął, bezszelestnie znikając w pobliskich zaroślach. Na popękane płyty chodnika zaczęła się wylewać krew, tworząc wielką kałużę.

Wyraz przerażenia na obliczu ofiary sprawił, że Wacław Podpuszczka, piekarz, który odnalazł ciało, odruchowo krzyknął. Widywał trupy, ale nigdy tak powykrzywiane. Na widok zdeformowanej w przedśmiertnym spazmie twarzy włosy stanęły mu dęba. Świtało już, kiedy przyjechała milicja. Kapral z patrolu nie miał waleriany, więc musiał uspokoić świadka metodami tradycyjnymi.

– Dajcie już spokój, bądźcie mężczyzną – powiedział.

I jak zwykle nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał.

Księże Małe wstawało do pracy i zaczęły kursować pierwsze tramwaje. Ciekawscy przechodnie przystawali, bo była to w końcu jakaś sensacja. Swojskie: „Obywatele, proszę się rozejść!”, nie raz, nie dwa, studziło ludzką ciekawość.

Wśród gapiów przystanął wysoki mężczyzna o siwych, krótko ściętych włosach. Oczy zimne jak lód rejestrowały całą scenę. Milicja, gapie, trup na ziemi, tramwaj zbliżający się ze zgrzytem kół na pobliski przystanek. Dłoń w rękawiczce trzymana w kieszeni mocno zacisnęła się na rękojeści długiego noża o wąskim ostrzu. Trzeba zacząć polowanie na szeroką skalę, bo tamci ich uprzedzą.

Okrutny uśmiech skrzywił wąskie usta mordercy. Mogą sobie szukać. Tylko on wiedział, gdzie to jest. Potrzebował tylko jednego. Ale i tak wymagało to nieco zachodu. Postawił kołnierz ciemnego prochowca, chroniąc się przed październikowym chłodem i odszedł jak gdyby nigdy nic. Tramwaj wtoczył się na przystanek. Było jeszcze wcześnie, więc zabrał tylko grupkę ludzi. Morderca wsiadł wraz z nimi do wozu i starannie zamknął przesuwane drzwi.