Grzech aniołów - ebook

Czwartek, 25 maja 1995 roku

Ringlestone Inn, jak z dumą wyjaśnił gospodarz, zbudowano w roku 1533 i od XVII wieku mieścił się w nim pub. Od tamtej pory niewiele się tu zmieniło. Niska powała wspierała się na ciężkich, dębowych, poczerniałych od sadzy belkach, zaś maleńkie okienka, osadzone głęboko w grubych, bielonych wapnem murach, składały się z oprawionych w ołowiane ramki gomółek. Tuż przy wejściu potężny murowany kominek witał gości trzaskającym ogniem. Przechodząc z jednej sali do drugiej, trzeba było pochylić głowę i uważać, by nie potknąć się o jakiś stopień czy wystającą z podłogi belkę. Ławy, krzesła i stoły były ustawione ciasno obok siebie, nad nimi kołysały się zawieszone u powały prastare lampy. Nikt by się nie zdziwił, gdyby nagle wdarł się do środka Oliver Cromwell, w wysokich butach, kapeluszu z piórami i w rozwianym czarnym płaszczu, zerkając nieufnym wzrokiem, czy w którymś kącie nie ukryli się rojaliści.

Na placu przed zajazdem powinny stać uwiązane konie, a nie parkować samochody, pomyślała Janet. O wiele lepiej pasowałyby do tego miejsca.

Już od kilku godzin miała wrażenie, że przeniosła się w zamierzchłą przeszłość. Wyruszyła z Londynu, jednak tuż przed Rochester zjechała z drogi prowadzącej w kierunku Dover i skręciła na południe. Trasa wiodła przez sielskie wioski, na pozór nietknięte przez upływ czasu, mijała ciche, idylliczne domy z epoki elżbietańskiej, otoczone omszałymi, rozsypującymi się murami, biegła wzdłuż zapuszczonych ogrodów, których drzewa tworzyły ponad wyboistą drogą dachy z gałęzi i listowia. Przydrożne tablice informowały, że niedługo dotrze do wybrzeża. Uświadomiła sobie wówczas, że od porannej mizernej przekąski w samolocie nie miała nic w ustach. Postanowiła, że zboczy z głównej drogi i rozejrzy się nieco po okolicy w poszukiwaniu jakiegoś zajazdu. Był jasny majowy wieczór; po deszczowym dniu niebo nagle przetarło się i zatopiło wilgotną ziemię w powodzi słonecznego światła. Janet zawsze lubiła Kent, jednak rzadko kiedy czuła się tak urzeczona okolicą jak tego wieczoru. Wraz z chmurami znikły jej zmartwienia. Na kilka godzin stała się kobietą bez przeszłości i przyszłości, bez powinności i zobowiązań. Nikt nie wiedział, gdzie się znajduje, nikt nie mógł od niej niczego oczekiwać ani wymagać.

Kiedy zatrzymała się przed Ringlestone Inn i wysiadła z samochodu, w rześkim przedwieczornym powietrzu przeszedł ją dreszcz zimna. Mimo to już dawno nie czuła w sobie takiego wewnętrznego ciepła.

– Pewnie chce się pani dostać do Folkstone? – odezwał się gospodarz.

Janet potrząsnęła głową.

– Nie. Prawdopodobnie jeszcze dziś wrócę do Londynu. – Potarła dłońmi odkryte ramiona, ruchem głowy wskazując wolny stolik przy kominku. – Mogę tam usiąść?

– Oczywiście – gospodarz ochoczo podsunął jej krzesło.

Janet usiadła. Od kominka buchał nieznośny żar. Pewnie nie wytrzyma przy nim dłużej niż pół godziny, lecz będzie mogła się rozgrzać i wysuszyć wciąż wilgotne od deszczu buty. Obrzuciła wzrokiem pomieszczenie i stwierdziła, że znajdują się w nim głównie ludzie z okolicznych wiosek. Starsi mężczyźni popijali piwo, politykowali, dyskutowali o zbliżających się żniwach. Nikt nie zwracał na nią uwagi. Coraz bardziej poddawała się błogiemu uczuciu odprężenia. Zamówiła kurczaka z ryżem oraz szklaneczkę ginger, ale rzuciła się na jedzenie, jakby umierała z głodu. Na talerzu nie został ani okruszek. Na deser poprosiła jeszcze o kawałek ciasta. Od lat cierpiała na niestrawność, często dostawała torsji. Dziś jednak czuła, że nie ma się czego obawiać. Nic jej nie zaszkodzi.

Kiedy sączyła kawę i zaciągała się papierosem, przysiadł się do niej gospodarz. Aż palił się do rozmowy; zagaił wielce oryginalnie... uwagą o pogodzie.

– Miała pani lepszą pogodę, tam, skąd pani przybywa? – zapytał.

Janet zmarszczyła czoło.

– Ma pani na sobie letnie ubranie – wyjaśnił.

Janet spojrzała na siebie. Bawełniany sweter z krótkimi rękawami, lekka spódnica, zamszowe buty z plamami wilgoci. Roześmiała się.

– Dziś wczesnym rankiem przyleciałam do Londynu z Hamburga. W Hamburgu rzeczywiście było ciepło.

– Hamburg? Mój ojciec był tam, po wojnie!

– Naprawdę? – zdziwiła się Janet.

Gospodarz patrzył na nią tak rozpromieniony, jakby odkryli właśnie wspólnego przodka. Poczuła, że musi to wyjaśnić:

– Jestem rodowitą Angielką.

– Jak długo mieszka pani w Niemczech?

– Od dwudziestu pięciu lat. Wyszłam za mąż za Niemca.

Słowa te omal jej nie przeraziły. Ćwierć wieku! Wyjechała, mając osiemnaście lat. Była zbyt młoda, by wiedzieć, na co się decyduje.

– A teraz wybrała się pani do swojej ojczyzny w odwiedziny – stwierdził gospodarz. – Miło jest wrócić do domu, prawda? Pochodzi pani z tych stron?

– Nie. Urodziłam się i dorastałam w Cambridge. A dziś tak naprawdę zamierzałam pojechać do Edynburga.

– Och... – gospodarz okazał zaskoczenie. Wydało mu się dość osobliwe, że ktoś wybiera się do Edynburga, a zamiast tego ląduje w Ringlestone Inn, pomiędzy Maidstone a Canterbury, w południowo-wschodniej Anglii.

Janet spojrzała na zegarek.

– Za dziesięć minut mój samolot do Edynburga startuje z Heathrow – powiedziała z zadowoleniem.

– Cóż, tego już pani nie złapie – przyznał gospodarz i uśmiechnął się nieco zakłopotany. Zaczął sobie uświadamiać, że w zachowaniu tej kobiety kryje się coś dziwnego. Nie potrafił tego nazwać, jednak było w niej coś szczególnego... Sprawiała wrażenie odprężonej, lecz wyczuwało się przejmujący ją strach i niepokój.

– No cóż – rzekł niepewnie – samoloty do Edynburga latają codziennie, nieprawdaż? W takim razie poleci pani jutro.

– Myślę – odparła Janet – że w ogóle tam nie polecę.

W zasadzie postanowiła tak postąpić już przed południem, kiedy około dziesiątej wysiadła w Londynie z samolotu. Celowo wybrała takie połączenie, by mieć jedenastogodzinną przerwę między lotami. Miałaby wówczas – jak wyjaśniła swemu mężowi, Phillipowi – dość czasu na niespieszne zwiedzanie Londynu.

– Przecież znasz Londyn jak własną kieszeń! – zauważył Phillip. – Co chcesz tam jeszcze zobaczyć?

– Już dawno tam nie byłam. Po prostu chcę nim odetchnąć, poczuć jego smak i zapach.

W rzeczywistości w ciągu tych jedenastu godzin zamierzała znaleźć jakiś sposób, by uniknąć wyprawy do Edynburga.

Sightseeing zakończyło się fiaskiem; deszcz lał jak z cebra i wcale nie zamierzał zelżeć. Janet skryła się w końcu u Harrodsa; biernie przemierzała piętro za piętrem. Kupiła herbatę, marmoladę z pomarańczy i ciasteczka dla Phillipa oraz zegarek Swatch dla Maria. Zapłaciła funta za dostęp do luksusowych, wyłożonych złotem i marmurami toalet na pierwszym piętrze, gdzie próbowała się nieco odświeżyć. Patrząc w lustro nad umywalką, zauważyła, że wygląda na nieco zaniedbaną. Mokre od deszczu włosy poskręcały się w niesforne kędziory, a z pobladłej twarzy znikły wszelkie ślady koloru. Szminką i różem przywróciła jej nieco blasku, jednak strapiony, zatroskany wyraz pozostał. By poprawić krążenie, wypiła przy barze w podziemiach dwa kieliszki szampana. W ten sposób odzyskała siły na tyle, by wrócić na lotnisko i wynająć samochód. Chciała znaleźć się jak najdalej od stolicy. Ruch lewostronny sprawiał jej z początku nieco trudności, ale gdy wjechała na autostradę, szło jej już znacznie lepiej. Na wąskich drogach Kentu poczuła się już całkiem pewnie. Wciąż mruczała pod nosem:

– Jeśli nie chcę, nie muszę lecieć. W ogóle nic nie muszę robić, jeśli tego nie chcę!

Chciałaby mieć w sobie na tyle niezależności, by po prostu wrócić na lotnisko i odwołać lot do Edynburga, zamiast oszukiwać samą siebie i robić wszystko, żeby tylko nie zdążyć na czas na Heathrow.

– Nadal jesteś małą dziewczynką, która nie chce wziąć odpowiedzialności za swoje postępowanie – mruczała do siebie z niezadowoleniem.

Bądź co bądź ta ucieczka od odpowiedzialności nagrodziła ją uroczym dniem. Zwiedziła kawałek Anglii i odkryła czarujący pub. Powróciły wspomnienia dni spędzonych z Andrew. Często wyruszali razem w nieznane, najchętniej zatrzymując się w miejscowościach, gdzie diabeł mówi dobranoc.

Gospodarz, który oddalił się na chwilę, wrócił z dwoma kieliszkami do wódki.

– Na koszt firmy – wyjaśnił.

Uniósł swój kieliszek.

– Pani zdrowie!

Janet odwzajemniła toast. Oboje wychylili kieliszki jednym haustem.

– Kiedy wraca pani do Niemiec? – spytał gospodarz.

Janet wzruszyła ramionami.

– Pewnie jutro. Ale kto wie... – Nie dokończyła zdania. Chcąc zmienić temat, zapytała: – Czy Ringlestone Inn należy do pana?

– Nie, nie. Tylko tu pracuję. Mieszkam w Harrietsham.

– Aha.

– Mam żonę i piątkę dzieci – powiedział z dumą. – Szóste w drodze!

Janet przeszedł dreszcz, jednak ukryła swe przerażenie.

– Zawsze chciałem mieć dużo dzieci – wyjaśnił gospodarz. – A pani ma dzieci?

– Tak, dwoje.

– Chłopcy czy dziewczynki?

– Dwóch chłopców, bliźniaków.

– Bliźniacy! – Gospodarz był zachwycony. – To nam się jeszcze nie udało! Ile mają lat?

– Dwadzieścia cztery.

– Co? Wygląda pani o wiele za młodo!

Janet uśmiechnęła się.

– Dziękuję. Miałam dziewiętnaście lat, gdy się urodzili.

– I naprawdę wyglądają identycznie?

– Najzupełniej. To znaczy, potrafię ich oczywiście rozróżnić. Ich oczy, uśmiech... Nigdy bym ich nie pomyliła. Ale inni ludzie nie są w stanie. Nawet własnego ojca potrafili wyprowadzić w pole.

Gospodarz słuchał z przejęciem. Nalegał tak długo, aż w końcu pokazała mu fotografię. Miała przy sobie tylko jedną; dziesięcioletni chłopcy siedzieli przy stole w pokoju dziennym. Obaj byli ubrani w jednakowe czerwone golfy i niebieskie dżinsy. Łagodnym wzrokiem patrzyli w aparat. Zbyt łagodnym, pomyślała nie po raz pierwszy. Dwa małe aniołki.

Gospodarz nie potrafił się opanować.

– To nieprawdopodobne! Żadnej różnicy! Dobry Boże, nie wiedziałbym, który jest który!

– Nauczyciele w szkole też nigdy tego nie wiedzieli. Kilka razy prosili mnie, bym przynajmniej ubierała ich inaczej. Ale nic nie mogłam na to poradzić, zawsze chcieli nosić te same rzeczy. Byli... – Janet ucięła, jednak po chwili ciągnęła dalej: – Czuli się tak, jakby byli jednym człowiekiem, rozumie pan? Ciągle zmieniali imiona, bo nie miały dla nich znaczenia. I zawsze wyręczali się nawzajem.

Gospodarz wpatrywał się w zdjęcie.

– Nie do wiary! – mruczał do siebie.

– To jest Maximilian – wyjaśniła Janet. – A to Mario. Jest pięć i pół minuty starszy.

– Mają miłe buźki, prawda? Musi pani zobaczyć moją piątkę. Bezczelne z nich smarkacze!

Oczywiście miał przy sobie stos zdjęć i pokazał je Janet. Wszyscy trzej synowie mieli szpary między zębami oraz piegi. Obie córki wyglądały jak chłopcy i na większości fotografii pokazywały język. Janet uznała, że dzieci gospodarza są nieco pospolite i nieokrzesane, powodem mógł być jednak fakt, że tak bardzo różniły się one od jej synów, co zauważyła z bólem. Odpowiedziała uprzejmie:

– Jakie miłe! – oraz – Naprawdę urocze! – po czym zdecydowanym ruchem sięgnęła po portfel i poprosiła o rachunek.

Gospodarz zdawał się rozczarowany i nieco poirytowany, niemniej niezwłocznie spełnił jej prośbę. Janet wynagrodziła jego uprzejmość iście królewskim napiwkiem, wstała i wyszła z sali. Na zewnątrz zrobiło się naprawdę zimno i zupełnie ciemno. Niebo było pogodne, toteż Janet miała nadzieję, że po drodze nie złapie jej deszcz. W nocy słabiej widziała, a plucha pogarszała jeszcze sprawę. W samochodzie nastawiła ogrzewanie na maksimum, lecz ciepło zrobiło się dopiero po jakimś czasie. Błądziła po okolicy, nim wreszcie znalazła wjazd na M 20, prowadzącą do Londynu. Zaraz jednak znów z niej zboczyła i ruszyła drogą krajową w kierunku Maidstone. Może tam przenocuje. Powrócił dawny niepokój. Musiała zadzwonić do Phillipa jeszcze dziś, to nie ulegało wątpliwości. Obiecała mu, że odezwie się najpóźniej z Edynburga. Jeśli tego nie zrobi, gotów pomyśleć, że przydarzyło jej się jakieś nieszczęście.

W Maidstone zatrzymała się przy pierwszej napotkanej budce telefonicznej. Wygrzebała wszystkie drobne i wybrała numer. Phillip czuwał chyba przy telefonie, gdyż odebrał zaraz po pierwszym sygnale.

– Janet! Myślałem, że odezwiesz się wcześniej! Jesteś już w Edynburgu?

– Nie. Phillip... jestem w Maidstone. W Kent.

Cisza.

– Co takiego? – zapytał zmieszany.

– Wypożyczyłam samochód i krążyłam po okolicy. Straciłam poczucie czasu.

– Nie, to niemożliwe! Jak chcesz teraz zdążyć na czas do Szkocji? Jutro rano, o dziewiątej, masz wizytę u tego pana... pana...

– Pana Granta.

– Tak, Granta. Wiesz przecież, jak trudno było to wszystko zorganizować! Janet, na Boga, ten człowiek nie musi się z nami liczyć, może cię już nie przyjąć w innym terminie... I co my teraz zrobimy? – Zdawał się zupełnie zdruzgotany.

Janet wrzuciła kolejną monetę. Jego przerażenie zabolało ją. Znów było widać, jak bardzo się różnią. Ich pragnienia były nie do pogodzenia.

– Nie mogłam, Phillipie – powiedziała cicho.

W słuchawce usłyszała głębokie westchnienie.

– Celowo spóźniłaś się na samolot, czy tak?

Milczała. W głosie Phillipa pobrzmiewała rozpacz.

– I co teraz zrobimy? Przecież wszystko omówiliśmy! Janet, nie ma innego wyjścia. Sama to w końcu przyznałaś!

– Nie, wcale nie. Ustąpiłam, ponieważ wywierałeś na mnie coraz większą presję.

– Janet, Maximilian nie może do nas wrócić! To po prostu wykluczone. Nie możemy wziąć na siebie takiej odpowiedzialności i...

Telefon już dwukrotnie ostro zapiszczał, połączenie w końcu zostało przerwane. Janet mogła wrzucić kolejne monety, ale nie chciała. Phillip z pewnością będzie chodził tam i z powrotem po pokoju, niczym tygrys w klatce, mającrozpaczliwą nadzieję, że telefon ponownie zadzwoni. Przez chwilę czuła, jak budzą się w niej wyrzuty sumienia, że zostawiła go w tym stanie wzburzenia. Potem jednak pomyślała przekornie, że zasłużył sobie na to. Lamentował i wykłócał się tak długo, aż w końcu uległa. Powinien był przewidzieć, że ona może zmienić zdanie już po wyjeździe. Wtedy nie czułby się, jakby spadł z obłoków.

Janet wzruszyła gwałtownie ramionami, jakby chciała strząsnąć z siebie jakiś ciężar. Następnie wrzuciła pozostałe monety i wybrała numer Andrew.

Phillip rzeczywiście stał koło telefoniu jak wmurowany, czekając, aż Janet znów zadzwoni. Kiedy po półgodzinie telefon nadal milczał, dał za wygraną; poszedł do kuchni, wyjął z lodówki butelkę białego wina i nalał sobie kieliszek. Albo zabrakło jej drobnych, albo – co bardziej prawdopodobne – nie chciała się przed nim tłumaczyć i w ten sposób uniknęła dyskusji. Ot, cała Janet. Zawsze tak robiła. Kiedy mnożyły się problemy, decydowała się na ucieczkę – albo dosłownie znikała i nigdzie nie można jej było znaleźć, albo też uciekała w jakąś tajemniczą chorobę, która rzeczywiście przyprawiała ją o silne bóle i wysoką gorączkę.

– Zachowujesz się jak mała dziewczynka! – wrzasnął kiedyś na nią Phillip. – Czekasz, aż zjawi się ktoś, kto cię ochroni. Zamiast wstać i wziąć sprawy w swoje ręce!

Powinien był wiedzieć, że i tym razem ucieknie.

Znużony i wyczerpany siedział przy kuchennym stole, opróżnił drugi kieliszek wina i nasłuchiwał delikatnego szemrania deszczu. Dopiero gdy usłyszał, że ktoś cicho otwiera drzwi wejściowe, uniósł głowę.

– Nie musisz się skradać! – zawołał. – Nie śpię.

Do kuchni wszedł Mario, jego dwudziestoczteroletni syn. Ciemne włosy miał mokre od deszczu, a w dłoni trzymał ociekający wodą bukiet bzu. Niepewnym wzrokiem rozejrzał się wokół.

– Czekałeś na mnie? – zapytał. – Zrywałem kwiaty.

Phillip spojrzał nań nieco zdumiony. Była już noc, padało.

– Zrywałeś kwiaty?

– Ja... nie byłem sam. – Mario wyjął z kuchennej szafki wazon, napełnił go wodą, po czym ułożył gałązki. Sprawiał wrażenie, jakby poczuwał się do winy, czego Phillip nie mógł zrozumieć. A zatem poznał jakąś dziewczynę – i widocznie zakochał się. Tylko w takim stanie zbiera się kwiaty w deszczową noc. Najwyższy już czas, by zaczął interesować się żeńską połową ludzkości. Mimo wszelkich zmartwień Phillip poczuł ulgę. Jak zawsze, gdy wśród członków swej rodziny zauważał oznaki normalności.

– Jak ma na imię? – zapytał.

– Tina. Znam... znam ją już od jakiegoś czasu.

Phillip uniósł ramiona.

– Nie musisz mi nic wyjaśniać. Cieszę się, Mario! – Jego syn sprawiał wrażenie, jakby zapędzono go w kozi róg, dlatego Phillip taktownie zmienił temat. – Która godzina?

– Niedługo północ. Postanowiłeś się wstawić?

– Nie. Wypiłem tylko dwa kieliszki, nie więcej.

– Masz jakieś wieści od Janet? – Już w wieku siedmiu lat Mario i Maximilian zaczęli zwracać się do matki po imieniu. Janet wcale się to nie spodobało, lecz bliźniacy nie zrezygnowali.

– Zadzwoniła – odpowiedział Phillip. – Z Maidstone. To miasteczko w hrabstwie Kent.

Mario wlepił wzrok w ojca.

– Jak to? Już dawno powinna być w Szkocji!

– Rozmyśliła się. To znaczy, prawdopodobnie nigdy nie zamierzała odwiedzić Granta. Ale ze mnie idiota! – Phillip uderzył się w czoło. – Powinienem był sam polecieć. Tylko... znasz mój mizerny angielski. I do tego jeszcze to ważne spotkanie w biurze... Mimo wszystko powinienem był to zrobić.

– I co teraz będzie?

– Jutro rano muszę zadzwonić do Granta i poprosić go o wyznaczenie nowego terminu. On naprawdę nie musi uczestniczyć w prywatnych sprzeczkach jakiejś niemieckiej rodziny. Blackstone Farm jest bardzo oblegana.

Mario przysiadł na krześle.

– Może Janet ma jednak rację – powiedział – że to wszystko nie jest dobre dla Maxa.

– To co w takim razie jest dla niego dobre? – spytał nerwowo Phillip.

– Chce wrócić do domu, znów z nami zamieszkać.

– To niemożliwe.

– Ale uważam, że...

– Mario, to wykluczone. Nikt nie może wziąć na siebie takiej odpowiedzialności. W każdym razie nikt, kto nie ma ku temu odpowiednich kwalifikacji.

– On jest zdrowy, ojcze. Profesor Echinger mówi...

– Nie wierzę mu. Nikt nie może tego zagwarantować.

Zmierzyli się wzrokiem. Phillip czuł gniew i głęboki niepokój, Mario siedział zamyślony i smutny.

– Najchętniej trzymałbyś go do końca życia pod kluczem, ojcze, to przecież jasne – odezwał się cicho.

– Dziwi cię to? – spytał szorstko Phillip.

– Nie podzielam twoich uczuć. – Głos Maria brzmiał łagodnie. – To mój brat. Brat bliźniak. Czasami bardzo za nim tęsknię. Nocami słyszę, jak mówi do mnie. To przygnębiające, że nie mogę mu odpowiedzieć.

Phillip milczał. W końcu odparł:

– Tak czy owak, jutro rano zadzwonię do Granta.

Mario skinął głową i podniósł się z krzesła.

– Idę spać. Jutro o dziewiątej mam pierwszy wykład.

– Dobranoc – pożegnał go Phillip.

Na dworze szum deszczu wzmagał się, krople zaczęły bębnić o dach. Mario odczekał jeszcze chwilę, lecz ojciec znów pogrążył się w rozmyślaniach. Po cichu wyszedł z kuchni.