Herbata szczęścia. Blask Corredo. Tom 1 - ebook

CZEŚĆ I

1.

To już ostatnie muśnięcia pędzla nakładającego barwę na szkarłatny płatek róży. Jeszcze tylko ciemniejsza smuga na brzegu. Koniec. Szklarka odchyliła głowę na oparcie krzesła. Przymknęła oczy. Zamówienie do pałacyku księżnej Ilse Coral Morgenrose można uznać za skończone. Trzysta czterdzieści osiem witrażowych obrazków przedstawiających róże. Księżna życzyła sobie, żeby każdy kwiat był inny. Praca była więc skomplikowana. Przeglądanie atlasów i opracowań botanicznych, godziny spędzane w rosariach na robieniu studiów z natury. Chyba przez najbliższy rok nie będę miała ochoty patrzeć na róże – pomyślała Szklarka. Trzy miesiące pracy...

Wstała od stołu, porządnie zakręciła słoiczki z farbami i odstawiła je na półkę w tym samym porządku, co zawsze – rozpoczynając od barw ciepłych i przechodząc stopniowo ku zimnym. Ściągnęła fartuch. Wyjęła z szafki butelkę z naftą i nalała odrobinę na dłonie. Płyn skutecznie usunął resztki farby z rąk. Trąciła zawieszony na haftowanej taśmie srebrny dzwonek i w pracowni pojawiła się Verka.

– Przygotuj mi kąpiel i coś gorącego do picia.

– I kolację?

– Nie, Verko, nie mam ochoty na jedzenie.

Wychodząc, młodziutka jasnowłosa służąca rzuciła jeszcze okiem na stół.

– Piękne są te róże, panno Szklarko. Wszyscy mówią, że pałac księżnej Morgenrose przyćmi nawet szklaną wieżę królowej Keweny.

Szklana wieża Keweny. Rok pracy. Szklarka mieszkała wtedy w zamku. Ogromne szyby, które miała malować, nie zmieściłyby się w jej pracowni. Królowa zjawiała się często, sama albo co gorsza z gośćmi. Wtrącała się, komentowała... To rozpraszało. Po jej wyjściu Szklarka przez godzinę dochodziła do siebie, zanim mogła znowu zająć się pracą. Przychodził też Scaber. Bardzo rzadko coś mówił. Siadał i patrzył. To też dekoncentrowało, ale w miły sposób. Od niego dostała ten srebrny, wysadzany turkusami dzwoneczek, którym teraz przyzywa Verkę. Scaber... Młody hrabia Scaber Sedun, narzeczony Pepperii Thunbereng, córki marszałka Thunberenga. Dobrze, że Szklarka wiedziała o tych zaręczynach. Dobrze, że nie pozwoliła sobie na zakochanie. Dobrze, że...

Miałam do tego nie wracać, westchnęła w myślach. Niemniej jednak mogę być dumna ze szklanej wieży. Malowała wówczas na wielkich taflach wszystkie znane pnącza: klematisy, wiciokrzewy, bugenwille, bluszcze i setki innych. Ślęczała nad atlasami, nad starymi rycinami... To był piękny czas niezależnie od Scabera, a może właśnie dzięki niemu.

Myślała, że gdy znajdzie się w łóżku, to zaśnie natychmiast, ale sen nie przychodził. Światło księżyca rzucało białawy poblask na wiszący na ścianie mały obrazek, który przedstawiał kamienną wieżyczkę stojącą na usianej kwiatami łące. Lubiła na niego patrzeć. Jutro rozpocznie pracę nad nowym zamówieniem. Chciała pojechać do swojej samotni nad morzem i odpocząć po trzystu czterdziestu ośmiu różach księżnej Morgenrose, ale dwa dni temu zjawił się u niej człowiek o nazwisku Rieze i zaproponował tak wysokie honorarium za prędkie wykonanie jednego obrazka, że odłożyła odpoczynek na inny termin. Szybka była gruba i okrągła. Zlecenie proste – namalować gałązkę krzewu herbaty szczęścia. Szklarka nie słyszała nigdy o takiej roślinie, ale była pewna, że jest to ludowa nazwa jakiegoś ziela, którego rysunek powinna bez problemu znaleźć w swoim zbiorze tablic botanicznych. Pewność ta opuściła ją wieczorem, kiedy przewróciła ostatnią kartkę ostatniego atlasu i nic nie znalazła.

2.

Droga do klasztoru braci uzdrowicieli biegła między niskimi kamiennymi murkami odgradzającymi leżące na zboczach góry pastwiska. Murki porośnięte były mchem oraz plątaniną jeżyn i bluszczów. Świeciło słońce, ale powietrze miało już ostry jesienny posmak. Szklarka, ubrana w ciepłą granatową suknię z wysokim kołnierzem, musiała wkrótce otulić się białym szydełkowym szalem, który przewidująco wzięła ze sobą. Dawno nie wyruszała za miasto, spędzając całe dnie w pracowni. Teraz więc cieszył ją raźny marsz, rześkie powietrze i otaczające ją zewsząd intensywne barwy. Lekko zdyszana dotarła na szczyt wzgórza, gdzie mieścił się klasztor. Jego mury z jasnego kamienia złociły się łagodnie w promieniach słońca i emanowały spokojem. Na ludzi, którzy przybywali tu szukać ulgi w cierpieniu, sam ten widok wpływał kojąco. Czuli się zdrowsi, mimo że nie zdążyli jeszcze poddać się leczeniu. Bramy były szeroko otwarte. O tej porze na brukowanym kocimi łbami dziedzińcu kłębił się tłum chorych. Stali w kolejkach do stoisk z ziołami, do cel braci badaczy albo cisnęli się do cudownej sadzawki. Szklarka ominęła ich wszystkich i skierowała się ku zachodniej wieży, w której mieściła się biblioteka. Drewniane, spękane
ze starości drzwi skrzypnęły przeciągle, gdy wchodziła do ciemnego przedsionka.

– Panna Szklarka! – zawołał na jej widok wyraźnie uradowany brat Parel. – Dawnośmy się nie widzieli. Będzie chyba ze trzy lata. Przyszła pani skontrolować okna w czytelni? Malowidła pięknie się trzymają. Nawet najwyższy brat uzdrowiciel Godey z Tymmanu był tu i podziwiał.

Brat Parel był grubiutki i pogodny. Miał na sobie szary fartuch, jak wszyscy pracownicy biblioteki. Kurz
ze starych ksiąg unosił się w powietrzu i pokrywał wszystko popielatą warstewką. Szklarka przypomniała sobie, jak bardzo utrudniało to prace malarskie. Teraz, patrząc na wysokie, łukowate okna czytelni, była dumna z namalowanych przez siebie pędów ziół, które migotały w promieniach słońca, rzucając kolorowe błyski na uginające się pod ciężarem ksiąg stoły. Obrzuciła salę szybkim spojrzeniem. Była prawie pusta. O tej porze większość braci usługiwała chorym. Tylko trzech młodziutkich kandydatów pochylało ostrzyżone na krótko głowy nad zadrukowanymi stronicami.

– Chciałabym przejrzeć kilka atlasów botanicznych i może jakiś słownik z ludowymi nazwami ziół.

– Panna Szklarka szuka czegoś konkretnego?

– Tak. Potrzebuję wizerunku herbaty szczęścia.

Brat Parel zmarszczył czoło i pogładził lśniącą łysinę.

– Prawdę mówiąc, panno Szklarko, każdy z nas studiował botanikę, aby w pełni poznać niezliczone dary, jakie ma nam do zaoferowania natura. Wszystkie ryciny z atlasów siedzą o tu! – Klepnął się w czoło. – I słowo daję, nie przypominam sobie takiego ziela.

Wskazał jej kwadratowy stół w oddalonym kącie sali. Dziewczyna uśmiechnęła się do siebie. Pamiętał, jak ceniła sobie odosobnienie.

– Proszę tu siąść, panno Szklarko. Zaraz coś przyniosę.

Jeśli brat Parel nie słyszał o herbacie szczęścia, to nie ma sensu przeglądać atlasów, pomyślała. Ciekawe, kim jest ten Rieze i dlaczego tak mu zależy na tym zleceniu. Pięćset złotych dukatów za jedną szybkę – nikt dotąd nie wykazał się taką rozrzutnością.

– Nie przyniosłem zwykłych naukowych opracowań. – Usłyszała głos brata Parela. Jego samego prawie nie było widać zza stosu zakurzonych ksiąg. – Znam je na pamięć, a i panna Szklarka pewno podobne ma u siebie. Te tutaj są stare i nie do końca wiarygodne, ale może da się w nich coś wyszukać.

Złocone napisy, skórzane oprawy, mieniące się barwami iluminacje... Szklarka aż westchnęła. Nie pierwszy raz w tej bibliotece ogarniała ją zazdrość i pragnienie posiadania niektórych manuskryptów. Obiecywała sobie, że kiedyś tu przyjdzie i skopiuje z największą dokładnością ot choćby taki Herbarz czarodzieyski... Te przeplatające się gałązki bluszczu, powoju i winorośli ozdobione złotymi zawijasami i kielichami bajecznych kwiatów przypominających lilie. Spisanie ziół zamorskich cudami słynących, Podanie o kwiecie paproci... Kurz kręcił w nosie. Sztywne karty wabiły kolorami i fantastycznymi opisami okazów botanicznych. Szklarka prawie zapomniała, po co tu przyszła. Zasię aby miłość przywołać są one zioła jak następuje: lubczyk, arcydzięgiel... Mimo woli jej myśl powędrowała ku Scaberowi. Zobaczyła jego ciemnobrązowe oczy i lekki uśmiech przez krótki moment rozświetlający twarz. „Panno Szklarko... Och, chciałbym wiedzieć, jakie naprawdę jest pani imię! Gdybym mógł, pokazałbym pani Wyspy Wschodu, tamtejsze zamki obrośnięte purpurowymi pnączami i ogrody tak piękne, że...” Urywał nagle i pogrążał się w myślach, do których nie miała dostępu. Próbowała nie zastanawiać się, dlaczego tak często ją odwiedza. Kiedyś oświadczył: „Nie będę nic mówił, chcę tylko popatrzeć, jak pani maluje. Lubię milczeć w pani obecności...”. Zalała ją wtedy fala radości i niejasnej nadziei. Sposób, w jaki wymawiał słowa, ciepło jego spojrzenia...

Dość! Zacisnęła usta. Była zła, że pozwoliła się ogarnąć obezwładniającej fali wspomnień. Scaber niedługo będzie mężem Pepperii Thunbereng, a ona, Szklarka, jest artystką z Wyspy Sierot i koniec. Myśląc o kimś, z kim nigdy nie mogłaby się połączyć, rani samą siebie. „Pamiętajcie, dziewczęta, dla ludzi, wśród których będziecie mieszkać, jesteście bez pochodzenia, jesteście znikąd. Nawet jeśli jakiś arystokrata poczuje do was przelotny afekt, to ani on, ani jego rodzina nie będą brać pod uwagę stałego związku. Nauczyłyście się tutaj elitarnych rzemiosł. To wam pozwoli się utrzymać i żyć na wysokim poziomie. Ceńcie się wysoko. Im droższe będą wasze wyroby, tym więcej snobów zapragnie je mieć. Prawdę mówiąc, jesteście znacznie lepsze od tych księżniczek z rozgałęzionymi koligacjami. – instruktorka Anid Verda podniosła dumnie głowę. – Pod każdym względem lepsze”.

Szklarka westchnęła. Pamiętała te przemówienia eleganckiej Anid, co nie zmieniało faktu, że na myśl o bliskim ślubie Pepperii i Scabera miała uczucie, że tonie.

Sześć godzin ślęczenia nad pożółkłymi stronicami
– bez skutku. Znalazła fantastyczne opisy roślin, o których istnieniu nie miała pojęcia, iluminacje zdobione płatkami złota, mityczne stwory wijące się na marginesach. Brak tylko herbaty szczęścia.

– Nic, panno Szklarko? – Brat Parel nie krył zdziwienia.

– Nic, ani słóweczka.

Była już bardzo głodna i spragniona. Podniosła się i otrzepała dłonie z kurzu. Zakonnik dźwignął stos manuskryptów i chyba jakoś źle je uchwycił, bo dwa wysunęły mu się z objęć i gruchnęły o podłogę.

– A niech to jasny... – Brat Parel zerknął na dziewczynę i dokończył w bardziej stonowany sposób. – Żeby się tylko nie poniszczyły.

Szklarka schyliła się, żeby podnieść Herbarz czarodzieyski i zauważyła, że spod skórzanej oprawy wysunął się zwitek pergaminu. Podniosła go i rozprostowała. Zobaczyła drobne pismo.

...co zaś do herbaty szczęścia, to mówię ci, że kto kwiatu jej powącha, smutki precz odejdą, a marzenia się spełnią. A kto napar wypije, ten szczęścia zazna wielkiego i jeśli chory – zdrowie odzyska. Ale też tego ziela przedziwnego nikt na oczy nie widział. Jest ukryte, zakryte, zamknięte, a legendy o nim krążą wśród czarodziejów. Jeden z nich... Tu notatka urywała się, a pergamin był wystrzępiony, jakby dalszą część oddarto. Szklarka odchyliła ostrożnie oprawę herbarza, ale nie znalazła nic więcej. Bez słowa podała karteczkę bratu Parelowi. Zakonnik odłożył księgi na stół, wzbijając kolejną chmurę kurzu, i wziął do ręki
pergamin.

– Ot, bajki, panno Szklarko – powiedział, kręcąc głową. – Niech panna narysuje jakieś zielsko z kwiatami i powie, że to herbata szczęścia. Ten, co pani to zlecił, sam pewno nie wie, jak ona wygląda.

– Też tak myślę, ale nie mogę kłamać, to sprzeczne z moimi zasadami.

– A bajka to kłamstwo czy prawda? – Zakonnik uśmiechnął się zagadkowo i zaczął się oddalać ze stosem manuskryptów w objęciach. Będąc już w drzwiach, odwrócił głowę.

– Ten karteluszek to panna Szklarka może sobie wziąć.

– Dziękuję... – szepnęła bardziej do siebie niż do
niego.

Gdybym miała taką herbatę szczęścia – pomyślała – mogłabym... Scaber zostawiłby Pepperię Thunbereng. Wszystko byłoby możliwe. Smutki precz odejdą, a marzenia się spełnią... Znowu! Westchnęła rozpaczliwie, zła na siebie za przywoływanie wspomnień i budowanie złudzeń.

Szła zamyślona w stronę domu. Zachodzące słońce zapalało ogniste błyski w prostokątnych szybkach. Malowane fasady kamieniczek złociły się w jego promieniach. Już z daleka dostrzegła, że ktoś stoi przed jej drzwiami. Drobny chłopak z płomiennorudą czupryną przyglądał się witrażom wymalowanym w górnych oknach mieszkania. W pewnym momencie otwartą dłonią potarł zadarty nos i po tym geście Szklarka go rozpoznała.

– Robi! – zawołała i przyspieszyła kroku.

Był chłopcem z sąsiedztwa, który zachodził kiedyś prawie codziennie do jej pracowni i zachłannie przypatrywał się pracy nad witrażami. Po pewnym czasie zaczęła go uczyć zasad rysunku i była zdumiona niezwykłą precyzją, jaką odznaczały się jego szkice. Nie spotkała nikogo spoza Wyspy Sierot, kto wykazywałby się takimi zdolnościami. W bardzo młodym wieku został zatrudniony jako rysownik Królewskiej Pracowni Atlasów i rozgłaszał wszystkim, że jego nauczycielką i mistrzynią była
Szklarka.

– Co cię sprowadza, Robi? – zapytała, wchodząc do mieszkania i polecając Verce, żeby podała im herbatę do saloniku.

– Roślina, której nie znam – odpowiedział z krzywym uśmiechem.

– Ty nie znasz jakiejś rośliny? – W głosie Szklarki zabrzmiało głębokie niedowierzanie.

Robi rozłożył ręce.

– Trzy dni temu był u mnie jakiś człowiek i zamówił rycinę pędu herbaty szczęścia. Zaproponował taką sumę, że omal nie spadłem ze stołka.

– Czy ten człowiek nie nazywał się przypadkiem Rieze? – Szklarka usiadła na fotelu.

– Tak! Był także u ciebie? – domyślił się chłopak.

– Owszem. Ale, podobnie jak ty, nie wiem, co to za roślina. Właśnie wracam z biblioteki klasztoru uzdrowicieli. Jedyne, co znalazłam, to ta karteczka. – Podała Robiemu skrawek pergaminu.

Czytał ją, marszcząc brwi.

– Legendy o nim krążą wśród czarodziejów... – Podniósł wzrok na Szklarkę. – Ktoś chce, żebyśmy narysowali roślinę, której nikt nie widział na oczy.

3.

Scaber stał oparty o reling i patrzył na łagodnie przelewające się za burtą turkusowe fale. Podróż na wyspę Nut była dla niego wybawieniem... A raczej odroczeniem wyroku. Ślub z Pepperią Thunbereng czeka go i tak, tyle że kilka miesięcy później niż to pierwotnie zaplanowali rodzice ich obojga. Pepperia... Śliczna, wesoła, kokieteryjna... i z dobrej rodziny. „Wszyscy ci zazdroszczą takiej narzeczonej”. Kto to powiedział? Matka? Ciotka Ruffi? Ktoś ze znajomych? Nieistotne. Nie ma też znaczenia fakt, że on, Scaber, nie lubi Pepperii. Tak, teraz w obliczu pustego, otwartego oceanu może przyznać się do tego otwarcie. Nie lubi swojej przyszłej żony. Nie ma ochoty mieszkać z nią pod jednym dachem i pozwalać, żeby jej drobne, upierścienione dłonie dotykały któregokolwiek z jego osobistych przedmiotów: srebrnego pióra, granatowo-białej filiżanki, książek, map... Najchętniej urządziłby w domu zakazaną komnatę i pod karą śmierci zabronił do niej wchodzić żonie. Zresztą słowo „żona” w ogóle nie kojarzyło mu się z Pepperią Thunbereng. Najbardziej ze wszystkich kobiet na świecie pasowało mu ono do Szklarki i wobec tego faktu był zupełnie bezradny. Jedyne, co mógł robić, to udać się na wyprawę organizowaną przez Cecila Sarotiana – zwariowanego botanika, który dowodził, że na wyspie Nut znajduje się gatunek herbaty o niezwykłych właściwościach. Rodzina na tyle znała zamiłowanie Scabera do podróży, że jego decyzja o wyruszeniu w kierunku tajemniczego lądu nie wzbudziła szczególnego zdziwienia. Nikomu nie przyszło do głowy, że w ten sposób ucieka przed uroczą Pepperią. A ona sama? Być może domyśla się jego uczuć. Był pewien, że go nie kocha. W jej zimnych błękitnych oczach widział jedynie determinację i zachłanność. Pepperia chciała mieć męża, pozycję i majątek. I z pomocą obu rodzin dopnie swego. Scaber wiedział, że nie ma w sobie dość siły, by przeciwstawić się woli Sedunów i Thunberengów. Zresztą... Co by im powiedział? Że wolałby ożenić się ze Szklarką? Bzdura. Nikt nie żeni się z dziewczynami z Wyspy Sierot. Poczuł, że na myśl o tym ogarnia go wściekłość. Nagle silną falą powróciły wspomnienia z tamtego roku, kiedy gościł u królowej Keweny. Ręka Szklarki trzymająca pędzelek, jej delikatny kark, kiedy pochylała się nad taflą szkła, ciemne pasma włosów wymykające się z upiętego nisko węzła, jej milczenie... Jego milczenie... To było niezwykłe. Mógł przy niej być i nic nie mówić. Pepperia i inne znane mu kobiety wymagały prowadzenia nieustannej konwersacji – uprzejmej i pogodnej rozmowy o niczym. Nienawidził tego z całego serca. Przypomniał sobie uśmiech pojawiający się na ustach Szklarki, kiedy uchylał drzwi pracowni i pytał, czy może wejść. I to krótkie, przyzwalające skinięcie głową. Zapach farb, jakim przesycone było powietrze wokół niej, kojarzy mu się od tamtej pory z niezwykłym spokojem i... szczęściem.

Usłyszał za sobą czyjeś kroki. Cecil Sarotian podszedł do niego i również zatopił wzrok w morzu. Był niezbyt wysokim mężczyzną o rudawych włosach i bardzo jasnej skórze. W przeciwieństwie do Scabera lubił towarzystwo i ciągle można go było zobaczyć rozmawiającego z kapitanem, oficerami albo którymś z marynarzy.

– Dlaczego pan właściwie chciał ze mną płynąć, hrabio? Zwykła ciekawość czy też pożądanie owej niezwykłej herbaty szczęścia?

– Herbata szczęścia? – Scaber wzruszył ramionami. – Nie myślałem o niej. Raczej o tym, żeby gdzieś wyruszyć. Gdzieś daleko... w nieznane.

– A wierzy pan w istnienie krzewu herbacianego, który uzdrawia wszystkie choroby i daje szczęście?

– Prawdę mówiąc, nie – odparł krótko Scaber. – Jestem realistą.

I dlatego, dodał już w myślach, po powrocie ożenię się z Pepperią, a szczegóły naszego ślubu będą szeroko omawiane na pierwszych stronach kroniki towarzyskiej.

– Ja też nie – westchnął Sarotian. – A to dlatego, że jestem botanikiem i wiem, że żadna roślina nie może spełnić ludzkich pragnień o szczęściu.

– Mimo to wyruszył pan na jej poszukiwanie?

– Ktoś dobrze mi za to zapłacił. Wyspa Nut sama w sobie może być rajem, jeśli chodzi o obfitość nieznanych gatunków flory. Nikt jej jeszcze tak naprawdę nie zbadał. Liczę na pasjonujące odkrycia i zaszczytne miejsce wśród członków Królewskiego Towarzystwa Botanicznego.

– Kim jest człowiek, który pokrył koszty wyprawy?

– Nie wiem. Kontaktował się ze mną tylko jego pełnomocnik, który stanowczo odmawiał udzielenia jakichkolwiek informacji na temat swojego chlebodawcy. Wahałem się nawet, bo wydawało mi się to mocno podejrzane, ale pokusa dotarcia na wyspę Nut była silniejsza.

– Właściwie nic nie wiem o tym miejscu – przyznał Scaber.

– Ja też niewiele, ale to, co znalazłem w dokumentach z poprzednich wypraw, wystarczy, aby skusić niejednego poszukiwacza przygód.

Nie jestem poszukiwaczem przygód, pomyślał Scaber. Jestem poszukiwaczem spokoju.

4.

Pepperia Thunbereng siedziała w ogrodzie i obracała w palcach elegancką kopertę.

– Dostałaś list od swojego Scabera. – Rannia Kalters uśmiechnęła się domyślnie.

– Tak. – Pepperia skinęła głową. – Właściwie tylko pozdrowienia. Płyną do tej wyspy i na razie chyba nic ciekawego się nie dzieje.

Wyjęła z koperty ozdobny kartonik z wytłoczonym herbem rodziny Sedunów i podała go przyjaciółce.

– Przeczytaj sama, jeśli cię to interesuje.

Droga Pepperio,

przesyłam pozdrowienia z wyprawy na wyspę Nut. Pogoda jest dobra do żeglugi. Czytam książki zabrane przez Cecila Sarotiana. Są dość interesujące.

Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko dobrze. Przekaż pozdrowienia swemu Ojcu.

Scaber

Rannia przeleciała wzrokiem list i pomyślała, że nikt by się nie domyślił, że jest on skierowany do narzeczonej. Oficjalny i chłodny, jakby Pepperia była daleką i niezbyt lubianą znajomą, a nie przyszłą żoną.

– Trochę krótki, nie sądzisz? – spytała ostrożnie, spoglądając spod oka na przyjaciółkę.

– Scaber nigdy nie był zbyt wylewny. – Pepperia schowała liścik. – Zresztą, jakie to ma znaczenie?

– Nie chciałabyś, żeby był bardziej czuły? Żeby pisał, że cię kocha?

– Hm... – Pepperia wzruszyła ramionami.

Rannia obserwowała jej nieskazitelny profil. Pomyślała, nie bez zazdrości, że jest to chyba najładniejsza dziewczyna, jaką zdarzyło się jej w życiu widzieć. A jednocześnie bardzo zamknięta w sobie i trzymająca wszystkich na dystans.

– Czy jesteś szczęśliwa? – Pytanie wymknęło jej się mimo woli.

Od razu tego pożałowała, bo Pepperia obdarzyła ją pełnym urazy spojrzeniem.

– Oczywiście, że jestem szczęśliwa. Masz podstawy, żeby sądzić inaczej?

– Nie... tylko... No wiesz, wydawało mi się, że kiedy ktoś jest zakochany...

– Zakochany? – Pepperia zerwała się z ławki. – Nie bądź dziecinna, Ranniu. Nikt tu nie mówi o zakochaniu. Małżeństwo ze Scaberem było zaaranżowane od dawna przez nasze rodziny. Nie ma w tym nic romantycznego i jestem z tego zadowolona. Uczucia tylko komplikują życie, które przecież i bez nich może być miłe i satysfakcjonujące, nie sądzisz?

Rannia potrząsnęła głową. Czy Pepperia wierzy w to, co mówi? To brzmiało tak cynicznie.

– Nie jesteś zła, że przesunął termin ślubu, bo zachciało mu się dalekiej podróży?

– No cóż, prawdę mówiąc, byłam wściekła, ale teraz już mi przeszło. Mam zamiar pojechać do Versathis, posiadłości Scabera, i dokładnie zaplanować gruntowną przebudowę tego miejsca tak, żeby zmieniło się w komfortową letnią rezydencję.

– Ale to przecież jego własność.

– Niebawem również i moja. – Pepperia zmrużyła oczy. – Czy ty przypadkiem nie jesteś zazdrosna? Może skrycie kochasz się w Scaberze, co?

– Scaber jest zbyt... surowy, jak na mój gust. – Rannia pokręciła głową. – Czasami, podczas przyjęć wydawanych przez twojego ojca, miałam wrażenie, że chciałby uciec do jakiejś pustelni. Wolę bardziej towarzyskich mężczyzn.

– Towarzyski czy nie, Scaber zna swoje obowiązki. Nawet jeśli nie znosi balów, to będzie na nie chodził ze względu na mnie. A większość kobiet zblednie z zazdrości.

Na ustach Pepperii pojawił się uśmieszek satysfakcji i Ranni przyszła do głowy zdumiewająca myśl, że przyjaciółce najbardziej zależy nie na Scaberze, ale na tym, żeby budzić zazdrość.

5.

Droga Panno Szklarko,

proszę mi wybaczyć, że niepokoję Panią, ale tu na morzu przychodzi mi do głowy tyle myśli, że w końcu chciałbym się nimi z kimś podzielić. Trudno mi powiedzieć dlaczego, ale właśnie Pani jest dla mnie taką osobą.

Cecil Sarotian, kierownik naszej wyprawy, pożyczył mi kilka książek. Niektóre z nich to dzieła ściśle botaniczne, ale są też broszury zawierające relacje z wypraw na wyspę Nut. Dziwnie brzmią te opowieści. Czasami są ze sobą sprzeczne. Kapitan Hoo Mart pisze, że wyspa jest w przeważającej części skalista i niezamieszkana. Natrafił na ruiny starych budowli, wzniesionych prawdopodobnie przez jakiś dawno wymarły lud. Z kolei z opowieści Enrica Cartoniego, tego, który wsławił się odkryciami krain położonych za Morzem Cyklonów, wynika, że wyspa Nut porośnięta jest dżunglą. Podobno marynarze, którzy zeszli na ląd, żeby uzupełnić zapasy słodkiej wody, widzieli jakieś ludzkie istoty. Inne relacje, i te się powtarzają, mówią, że wyspa spowita jest trującą mgłą i nie sposób przybić do brzegu.

Początkowo obojętne mi było, dokąd jadę. Pragnąłem po prostu płynąć... Mieć ocean wokół siebie, słyszeć szum fal i czuć zapach soli. Teraz powoli zaczynam interesować się celem naszej podróży. Opada ze mnie obojętność i zgorzknienie. To jak przypływ nowej woli istnienia.

Niech Pani mi uwierzy, Panno Szklarko, że czasem duszę się wśród rodziny i znajomych, w świecie, gdzie wszystko jest z góry zaplanowane... Gdzie zaplanowane jest całe moje życie. Są chwile, kiedy nie potrafię tego znieść i uciekam. Ale czy można uciec od swojego przeznaczenia? Czasem zazdroszczę Pani wolności. Tego, że może Pani wybierać, że w każdej chwili może Pani odejść daleko i zacząć nowe życie gdzie indziej. Może to właśnie sprawia, że zapragnąłem napisać do Pani.

Czasem żałuję, że tak mało rozmawialiśmy wtedy, w zamku. Kiedy indziej wracam myślami do tych chwil wspólnego milczenia i zdaję sobie sprawę, że było to coś wyjątkowego, coś, co zapewne nigdy już się nie wydarzy. Tym cenniejszym jest więc dla mnie skarbem.

Statki pocztowe kursują rzadko i nieregularnie, ale mam nadzieję, że dotrze do Pani ten mój list. Nie oczekuję odpowiedzi. Wiem, że może Pani nie mieć czasu ani chęci. Dziękuję za wszystko. Za to, że Pani jest i czyta to, co napisałem.

Scaber Sedun

Szklarka powoli odłożyła na stół kremowy arkusz z herbem Sedunów i dopiero teraz zauważyła, jak bardzo trzęsą się jej ręce. Właściwie cała drży. Wstała z krzesła. Znów usiadła. Podniosła list i przeczytała go raz jeszcze. Zamknęła powieki, zacisnęła pięści, ale to nie pomogło. Łzy stłoczyły się w kącikach oczu i w postaci dwóch strumyków spłynęły po policzkach. Cała mozolnie budowana wewnętrzna twierdza Szklarki runęła. Na nic się zdały wysiłki zmierzające do usunięcia Scabera z serca i z pamięci. W tej chwili zdała sobie sprawę, jak ogromnie za nim tęskni i jak bardzo jej go brak. Wielki ból... Coraz więcej łez. Kapią na list, na suknię, na podłogę, zamazują kontury przedmiotów. Przeraziła się swoim stanem. Gdzie podziało się jej opanowanie i samokontrola? „Kiedy ogarnia was fala niesprecyzowanych emocji, pierwsze, co powinnyście zrobić, to spisać wszystkie uczucia, które wami miotają. Nie bójcie się sprzeczności. Współistnieć ze sobą mogą nawet miłość i nienawiść, podziw i zazdrość, rozczarowanie i nadzieja”. Czerwona wskazówka dotyka wykaligrafowanych na wielkim arkuszu nazw uczuć. Lorneray, którą wszyscy na Wyspie Sierot nazywali Emocjandą, prowadziła warsztaty dotyczące emocji. Szklarka pamiętała prace domowe, z którymi nie potrafiła się uporać. „Kiedy udało mi się studium liścia akantu, poczułam satysfakcję”. „Tylko tyle? Jedno uczucie? Moja Szklarko, nie dasz sobie rady w świecie zewnętrznym, jeśli nie będziesz umiała precyzyjnie określać swoich stanów emocjonalnych”. Miała rację, pomyślała Szklarka, próbując powstrzymać kolejną falę płaczu. Nie daję sobie rady. Jeden list od obcego człowieka rozbija mnie zupełnie. Wyjęła kartkę papieru i zaczęła pisać z takim samym mozołem, jak kiedyś na zajęciach z Emocjandą:

Kiedy dostałam list od Scabera, poczułam...

Przestraszyła się tego, co pierwsze przyszło jej na myśl. No, dalej, pisz! – nakazała sobie w myślach.

...radość, nadzieję, tęsknotę, rozpacz, bezradność, radość, tęsknotę, tęsknotę...

Pomogło. Przynajmniej przestała płakać. Tak długo nie chciała się przyznać przed sobą, jak wiele Scaber dla niej znaczy. Teraz prawda wypłynęła razem ze łzami.

– To nie ma sensu – powiedziała półgłosem. – Scaber poślubi Pepperię Thunbereng, jak tylko powróci z wyspy Nut.

Jeszcze raz przebiegła wzrokiem list. Czasem zazdroszczę Pani wolności. Tego, że może Pani wybierać. Cóż za nieporozumienie! Gdyby naprawdę mogła wybierać...

– Panno Szklarko, mówiono mi o pani rzetelności i szerokiej wiedzy botanicznej. Tymczasem spóźnia się pani bardzo z wykonaniem zamówienia. – Człowiek w lśniącym od deszczu brązowym płaszczu zdawał się ją przewiercać małymi żółtawymi oczkami. Opierał dłonie o blat stołu i pochylał się ku niej. Cofnęła się odruchowo, patrząc z niechęcią na intruza.

– Panie Rieze, bardzo mi przykro, ale jak na razie nie udało mi się znaleźć potwierdzenia, że roślina, o którą panu chodzi, w ogóle istnieje. – Ton Szklarki był lodowaty. – W każdej chwili może pan wycofać zlecenie.

Sięgnęła po leżącą na stole okrągłą szybkę. Mężczyzna podążył wzrokiem za jej ręką.

– Nie! Niech to u pani zostanie! Mam nadzieję, że odszukanie wizerunku herbaty szczęścia nie zajmie już pani dużo czasu.

– Wręcz przeciwnie. – Szklarka spojrzała swemu klientowi prosto w oczy. – Wyczerpałam dostępne na miejscu źródła informacji. Żeby dowiedzieć się czegoś więcej, muszę pojechać do dalej położonych bibliotek.

Widząc, że Rieze otwiera usta, żeby zaprotestować, dodała ostro:

– I proszę mnie nie popędzać!

Po jego wyjściu Szklarka siedziała przez chwilę bez ruchu. Tak... Jeśli chce uczciwie podejść do tego zlecenia, powinna poszperać w innych księgozbiorach. Konkretnie w jednym. A miała nadzieję, że jej noga już nigdy tam nie postanie. Przywołała Verkę.

– Muszę wyjechać. Wyciągnij żółty kufer. Zaraz ci powiem, co spakować.

– Czy mogę jechać z panią? – Zielone oczy dziewczyny błysnęły z nadzieją.

– Nie, zostaniesz tutaj. Trzeba dbać o dom, zapisywać zamówienia. Poza tym – dodała, widząc zawód malujący się na twarzy służącej – nie mogłabyś jechać ze mną. Wybieram się na Wyspę Sierot.

Verka westchnęła.

– A nie mogłaby się pani za mną wstawić? Powiedzieć, że jestem pani niezbędnie potrzebna?

– Instruktorki nie tolerują obcych. – Szklarka potrząsnęła głową. – A ja i tak całe dnie będę spędzać w bibliotece.

Służąca, lekko nadąsana, udała się na strych po kufer.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Książka dostępna także w formie audiobooka!