-
W empik go
Irena Sendlerowa. Magiczny koralik - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Irena Sendlerowa. Magiczny koralik - ebook
Majkę czeka niezwykła podróż w czasie. Podczas lekcji po raz pierwszy słyszy nazwisko Ireny Sendlerowej: wrażliwej dziewczynki i nieustraszonej kobiety, która podczas wojny uratowała dwa i pół tysiąca ludzi i została polską super bohaterką. Tak zaczyna się opowieść o narodzinach przyjaźni z nieco zarozumiałą Wiktorią, dość ponurym Ignacym oraz kotem Zuzełem, których połączyło zaangażowanie w poznanie trudnej i mrocznej historii XX wieku oraz roli odegranej w niej przez Irenę Sendlerową. Jej opowieść zaczyn się w 1910 w Warszawie – tutaj dorastała, otoczona miłością rodziców bawiła się z żydowskimi rówieśnikami i stawała w ich obronie, kiedy studiowała na Uniwersytecie Warszawskim. Całe dorosłe życie poświęciła pomaganiu drugiemu człowiekowi: pracując jako pracowniczka socjalna i opiekunka społeczna oraz ratując najmłodszych mieszkańców getta warszawskiego od okrutnej śmierci.
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8151-095-0 |
| Rozmiar pliku: | 2,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1
Siedzę w ławce pod oknem. Tym środkowym. Mam stąd dobry widok na boisko szkolne, kawałek drogi, a jak się odsunę z krzesłem do tyłu, to nawet mogę zobaczyć przystanek autobusowy i fragment ściany lasu. Dla mnie to ważne, bo nie lubię szkoły. Lubię za to marzyć, fantazjować, wyobrażać siebie różne rzeczy, przygody. Patrzę więc na las i wyobrażam sobie, że tam za lasem jest droga, która prowadzi do innego świata. Jest tam Niebieski Las.
I przede wszystkim nie ma tej paskudnej Wiktorii, która siedzi dwie ławki przed mną i prawie cały czas się zgłasza na wszystkich lekcjach. Bo wie najlepiej, bo dopowie, spyta, poprawi. Bo Wiktoria to jest z tych, co to zjedli wszystkie rozumy na śniadanie. To powiedzonko babci Neli. Tu pasuje jak ulał.
Aha. Jestem Majka.
Chodzę do piątej klasy.
Drzewa są niebieskie, młode listki błyszczą turkusowo i mają takie srebrzyste żyłki. Wąska ścieżka wije się między drzewami. A na jej końcu żółci się staw. Ma ciepłą wodę, trochę pachnie melonem, dno wysypane jest delikatnym piaskiem i ten piasek świeci, dlatego pływanie w nocy jest jak najbardziej możliwe. Nurkuję raz i drugi…
Nagle słyszę swoje imię.
Wracam i jestem znowu w szkole, w swojej ławce. Pani Kalita, nasza polonistka i wychowawczyni, stoi obok i patrzy na mnie z uwagą.
– Znowu cię myśli gdzieś poniosły – mówi półgłosem i kiwa przy tym lekko głową. – Oj, Majka, Majeczka, oczywiście nie wiesz, co my tu robimy – wzdycha.
– Ja powiem, ja wiem! – woła Wiktoria i nie czekając na odpowiedź nauczycielki, wyrzuca z siebie: – Będziemy przygotowywać prezentacje. W grupach. Każda grupa wybiera bohaterkę albo bohatera…
– Ja biorę Spidermana – rechocze rosły Karol, wysuwa przed siebie dłonie i udaje, że strzela pajęczyną w Ignacego, który jest chyba jeszcze bardziej odklejony od rzeczywistości niż ja. Na lekcjach też często zamyślony, na przerwach milczący z ponurą miną. Wiem, że podoba się paru dziewczynom z równoległej klasy. Szczególnie Aśce, z którą kiedyś chodziłam do przedszkola. „Taki mroczny, hi, hi!”
– Bardzo dobrze, Karolu. – Pani Kalita odwraca się w jego stronę. – Chętnie usłyszymy o tym, jak powstała ta postać oraz o komiksach i o innych adaptacjach tematu.
Karol zaczyna się kręcić niespokojnie.
– Ja się tam jeszcze zastanowię – burczy.
– Aha. Pani ma listę z nazwiskami bohaterek i bohaterów – odzywa się Wiktoria. – Gdyby ktoś nie miał pomysłu. Ja oczywiście mam. I to niejeden – dodaje z fałszywie skromną miną.
– Proszę numer sześć – przerywam te Wiktoriowe trele.
– Majka, nie chcesz bardziej się postarać? – pyta pani. – Może chociaż zapoznaj się z tymi nazwiskami.
– Proszę szóstkę – powtarzam.
Nauczycielka bierze do ręki kartkę ze swojego stolika.
– Wybrałaś postać Ireny Sendlerowej.
– O, nie, nie! – piszczy Wiktoria. – Ja sobie sama wymyśliłam, że będę o tej pani pisać.
– To napiszecie razem. – Pani Kalita rozgląda się po klasie. – I pomoże wam w tym Ignacy. – Ignacy toczy po nas baranim wzrokiem. Lekko wzrusza ramionami, a potem kiwa głową na znak zgody.
To już wiecie, czemu nie lubię szkoły.
Rozdział 2
Moja babcia Nela jest mistrzynią zupy pomidorowej i ruskich pierogów. I gdy tak wracałam do domu, myślałam, że przygotuje choć jedną z tych potraw. A tu się okazuje, że nic z tego. Babcia wychodzi, w pośpiechu szuka kolorowej apaszki, przekłada rzeczy z codziennej torebki do torebki wyjściowej. Ładnie wygląda w miodowych włosach i lekkim makijażu.
– Na obiad masz wczorajszy rosół, odgrzej też sobie wczorajsze spaghetti – rzuca w biegu między jedną szafą a drugą.
– Przedwczorajsze – uściślam.
– Ale nadal pyszne. – Babcia mruga do mnie. – Będę wieczorem. I obierz ziemniaki na jutro, proszę.
– A gdzie idziesz?
Babcine policzki czerwienieją.
– A… takie tam. Pan Marek zaprosił mnie do miasteczka. Idziemy do sklepu ogrodniczego. Mam mu coś doradzić w kwestii kwiatów.
Kiwam głową, że niby wierzę.
– Aha, a jak nazywała się ta twoja ulubiona piosenkarka? Bo mam o niej projekt przygotować z polskiego. – I wyobrażam siebie, jak babcia mi w tym pomaga, a może nawet zrobi większość. Mnie zostanie tylko odczytanie w szkole. I wcale nie zamierzam męczyć się z przemądrzałą Wiktorią ani z odklejonym Ignacym. Projekt mnie nie ominie. Muszę go tylko zrobić z jak najmniejszą stratą czasu i energii.
– Która? Możesz doprecyzować?
– Irena jakaś tam...
– Irena Santor? – Babcia patrzy na mnie zdumiona.
– O, nie… – jęczę. – Pomyliłam nazwiska. Mam przygotować o Irenie Se… Sa... Synd…
– Irena Sendlerowa – podsuwa spokojnie babcia.
– Kto to? – pytam bez zbytniej ciekawości. – Jednym zdaniem wystarczy – dorzucam szybko.
– Jednym zdaniem się nie da – odpowiada stanowczo babcia.
– Dobra, sama sobie sprawdzę – wzruszam ramionami. – Teraz to mnie interesuje rosół.
– Czeka cię niezwykła podróż w czasie – mówi babcia bardziej do siebie niż do mnie.
Siedzę w ławce pod oknem. Tym środkowym. Mam stąd dobry widok na boisko szkolne, kawałek drogi, a jak się odsunę z krzesłem do tyłu, to nawet mogę zobaczyć przystanek autobusowy i fragment ściany lasu. Dla mnie to ważne, bo nie lubię szkoły. Lubię za to marzyć, fantazjować, wyobrażać siebie różne rzeczy, przygody. Patrzę więc na las i wyobrażam sobie, że tam za lasem jest droga, która prowadzi do innego świata. Jest tam Niebieski Las.
I przede wszystkim nie ma tej paskudnej Wiktorii, która siedzi dwie ławki przed mną i prawie cały czas się zgłasza na wszystkich lekcjach. Bo wie najlepiej, bo dopowie, spyta, poprawi. Bo Wiktoria to jest z tych, co to zjedli wszystkie rozumy na śniadanie. To powiedzonko babci Neli. Tu pasuje jak ulał.
Aha. Jestem Majka.
Chodzę do piątej klasy.
Drzewa są niebieskie, młode listki błyszczą turkusowo i mają takie srebrzyste żyłki. Wąska ścieżka wije się między drzewami. A na jej końcu żółci się staw. Ma ciepłą wodę, trochę pachnie melonem, dno wysypane jest delikatnym piaskiem i ten piasek świeci, dlatego pływanie w nocy jest jak najbardziej możliwe. Nurkuję raz i drugi…
Nagle słyszę swoje imię.
Wracam i jestem znowu w szkole, w swojej ławce. Pani Kalita, nasza polonistka i wychowawczyni, stoi obok i patrzy na mnie z uwagą.
– Znowu cię myśli gdzieś poniosły – mówi półgłosem i kiwa przy tym lekko głową. – Oj, Majka, Majeczka, oczywiście nie wiesz, co my tu robimy – wzdycha.
– Ja powiem, ja wiem! – woła Wiktoria i nie czekając na odpowiedź nauczycielki, wyrzuca z siebie: – Będziemy przygotowywać prezentacje. W grupach. Każda grupa wybiera bohaterkę albo bohatera…
– Ja biorę Spidermana – rechocze rosły Karol, wysuwa przed siebie dłonie i udaje, że strzela pajęczyną w Ignacego, który jest chyba jeszcze bardziej odklejony od rzeczywistości niż ja. Na lekcjach też często zamyślony, na przerwach milczący z ponurą miną. Wiem, że podoba się paru dziewczynom z równoległej klasy. Szczególnie Aśce, z którą kiedyś chodziłam do przedszkola. „Taki mroczny, hi, hi!”
– Bardzo dobrze, Karolu. – Pani Kalita odwraca się w jego stronę. – Chętnie usłyszymy o tym, jak powstała ta postać oraz o komiksach i o innych adaptacjach tematu.
Karol zaczyna się kręcić niespokojnie.
– Ja się tam jeszcze zastanowię – burczy.
– Aha. Pani ma listę z nazwiskami bohaterek i bohaterów – odzywa się Wiktoria. – Gdyby ktoś nie miał pomysłu. Ja oczywiście mam. I to niejeden – dodaje z fałszywie skromną miną.
– Proszę numer sześć – przerywam te Wiktoriowe trele.
– Majka, nie chcesz bardziej się postarać? – pyta pani. – Może chociaż zapoznaj się z tymi nazwiskami.
– Proszę szóstkę – powtarzam.
Nauczycielka bierze do ręki kartkę ze swojego stolika.
– Wybrałaś postać Ireny Sendlerowej.
– O, nie, nie! – piszczy Wiktoria. – Ja sobie sama wymyśliłam, że będę o tej pani pisać.
– To napiszecie razem. – Pani Kalita rozgląda się po klasie. – I pomoże wam w tym Ignacy. – Ignacy toczy po nas baranim wzrokiem. Lekko wzrusza ramionami, a potem kiwa głową na znak zgody.
To już wiecie, czemu nie lubię szkoły.
Rozdział 2
Moja babcia Nela jest mistrzynią zupy pomidorowej i ruskich pierogów. I gdy tak wracałam do domu, myślałam, że przygotuje choć jedną z tych potraw. A tu się okazuje, że nic z tego. Babcia wychodzi, w pośpiechu szuka kolorowej apaszki, przekłada rzeczy z codziennej torebki do torebki wyjściowej. Ładnie wygląda w miodowych włosach i lekkim makijażu.
– Na obiad masz wczorajszy rosół, odgrzej też sobie wczorajsze spaghetti – rzuca w biegu między jedną szafą a drugą.
– Przedwczorajsze – uściślam.
– Ale nadal pyszne. – Babcia mruga do mnie. – Będę wieczorem. I obierz ziemniaki na jutro, proszę.
– A gdzie idziesz?
Babcine policzki czerwienieją.
– A… takie tam. Pan Marek zaprosił mnie do miasteczka. Idziemy do sklepu ogrodniczego. Mam mu coś doradzić w kwestii kwiatów.
Kiwam głową, że niby wierzę.
– Aha, a jak nazywała się ta twoja ulubiona piosenkarka? Bo mam o niej projekt przygotować z polskiego. – I wyobrażam siebie, jak babcia mi w tym pomaga, a może nawet zrobi większość. Mnie zostanie tylko odczytanie w szkole. I wcale nie zamierzam męczyć się z przemądrzałą Wiktorią ani z odklejonym Ignacym. Projekt mnie nie ominie. Muszę go tylko zrobić z jak najmniejszą stratą czasu i energii.
– Która? Możesz doprecyzować?
– Irena jakaś tam...
– Irena Santor? – Babcia patrzy na mnie zdumiona.
– O, nie… – jęczę. – Pomyliłam nazwiska. Mam przygotować o Irenie Se… Sa... Synd…
– Irena Sendlerowa – podsuwa spokojnie babcia.
– Kto to? – pytam bez zbytniej ciekawości. – Jednym zdaniem wystarczy – dorzucam szybko.
– Jednym zdaniem się nie da – odpowiada stanowczo babcia.
– Dobra, sama sobie sprawdzę – wzruszam ramionami. – Teraz to mnie interesuje rosół.
– Czeka cię niezwykła podróż w czasie – mówi babcia bardziej do siebie niż do mnie.
więcej..
