Jagodowa miłość. Tom 1. Cała przyjemność po mojej stronie - ebook

1.

Ta kamienica przy Zielnej nieustannie tętniła życiem – co chwilę ktoś wchodził lub wychodził. Przyjemny gwar i unoszący się nad nią oszałamiający, słodki zapach znał chyba każdy mieszkaniec miasta. Od lat to właśnie tam mieściła się najlepsza w okolicy cukiernia. Codziennie wczesnym rankiem, kiedy pierwsze świergoty ptaków zwiastowały nowy dzień, cukiernicy ze „Słodkiej” z radością rozpoczynali przygotowywanie przepysznych ciast, deserów i innych smakowitości, aby nie tylko zadowolić stałych klientów, ale również przyciągnąć nowych, którzy zresztą, raz skuszeni, najczęściej zostawali na dłużej.

Wnętrze urządzone było ze smakiem, w rustykalnym stylu. Czuło się tu kobiecą rękę: białe stoliki przykryto kwiecistymi obrusami, drewniane krzesła lśniły w porannym słońcu, a liczne bibeloty i codziennie świeże kwiaty w wazonach dopełniały całości. Najlepiej zaś prezentował się bar. Witryny pyszniły się mnogością przysmaków – wypiekane na miejscu ciasta, ciasteczka, babeczki, chleby, chałki i inne przysmaki wyglądały jak dekoracja z wyszukanego czasopisma kulinarnego. Zajmowały każdą półkę w okazałych lodówkach i po brzegi wypełniały ustawione rzędem na ladzie słoje. Desery, obracające się w specjalnych chłodniach, przyprawiały o zawrót głowy i…pobudzały kulinarną wyobraźnię.

Najwięcej klientów cukiernia miała w niedziele i w czasie wakacji, gdy w mieście pojawiali się turyści. Jej właściciel, Karol Szczęsny, ponadpięćdziesięcioletni kawaler, w takie dni zajęty był wyłącznie liczeniem zysków; w inne zresztą podobnie, ponieważ na wypiekach nie znał się w ogóle. Otworzył cukiernię, bo kochał zajadać słodycze i potrafił prowadzić biznes, sztuka cukiernicza natomiast to była zupełnie obca mu dziedzina, więc siłą rzeczy nie on, a zatrudnione przez niego osoby pracowały na renomę „Słodkiej”. Wcale mu to zresztą nie przeszkadzało, cenił swój personel i tylko zacierał ręce, obserwując, jak cukiernia przyciąga coraz więcej klientów.

– Laurko, Jagódko, jak wam dzisiaj idzie? – zapytał jak każdego popołudnia, gdy salę wypełniali goście.

Uśmiech na jego twarzy był na tyle wymowny, że kelnerki od razu wiedziały, o co chodzi. Wymieniły porozumiewawcze spojrzenia, po czym Laura podeszła do kasy, żeby wydrukować aktualny stan utargu. Podała mu rachunek, a kiedy cmoknął zadowolony, pokiwał z aprobatą głową i odszedł w stronę zaplecza, uśmiechnęła się do Jagody.

– On się chyba nigdy nie zmieni – westchnęła.

– Dziwisz się? – odparła wesoło Jagoda. – Ta cukiernia to jego oczko w głowie.

– Jego oczkiem w głowie jest codziennie większy zysk! Nie dziwię się, że żadna kobieta nie chciała się z nim związać, skoro widzi tylko cyferki.

– A może to jego sposób na wypełnienie tego braku?

– Kochana, wczoraj się nie urodziłaś, też nie pracujesz tu od wczoraj, chyba zdążyłaś zauważyć, jaki jest nasz szef.

– Jest pocieszny i bezproblemowy, to najważniejsze. A jeśli jego główną przyjemnością jest powiększanie kapitału, to pomóżmy mu w tym. Niech będzie jeszcze szczęśliwszy! – stwierdziła Jagoda i poprawiwszy ułożenie babeczek owocowych w witrynie, uśmiechnęła się do nich promiennie.

Jagoda uwielbiała swoją pracę. Skończyła ekonomię, ale nigdy nie myślała o sobie jako o bizneswoman w idealnie skrojonym kompleciku, z teczką w ręce, sprawnie poruszającej się w korporacyjnych układach. Studiowała z rozpędu, po to, aby mieć wyższe wykształcenie, losowo wybrała ten kierunek tylko dlatego, że lepiej radziła sobie z matematyką niż przedmiotami humanistycznymi. Jeszcze na studiach zapisała się do studium cukierniczego przy renomowanej szkole gastronomicznej. Od razu wiedziała, że jest w swoim żywiole – bardzo lubiła piec, dekorować, tworzyć nowe smaki, sprawiać innym przyjemność, pieszcząc podniebienia. Jej marzeniem była własna cukiernia, w której cała oferta opierałaby się na autorskich recepturach. I po części to marzenie spełniła – pracowała w takim miejscu, sama wymyśliła przepisy na kilka deserów i ciast, wtrąciła swoje trzy grosze do wystroju. Spełniała się w tej pracy, do pełni szczęścia brakowało jej tylko świadomości, że to od a do zet jej zasługa. Mimo że była właścicielką kamienicy, w której znajdowała się cukiernia.

– A jak z czynszem, nie zalega ci? – zapytała Laura.

– Co miesiąc, równo w terminie płatności, mam na koncie przelew.

– Wciąż nie rozumiem, dlaczego nie zdecydowałaś się otworzyć tu własnej cukierni. Nawet nie spróbowałaś… – Laura podała Jagodzie filiżankę świeżo zaparzonej kawy. Ruch na chwilę ustał, mogły więc zrobić sobie krótką przerwę.

– Wiesz, jak jest… – westchnęła Jagoda, a następnie spojrzała smutno na Laurę, postanowiwszy w końcu opowiedzieć jej swoją historię. Dotąd Laura wiedziała jedynie, że Jagoda dostała budynek w spadku po ciotce. – Kiedy odziedziczyłam tę kamienicę, była potwornie zadłużona. Wydaliśmy z Łukaszem wszystkie oszczędności, żeby ją utrzymać. Nie mieliśmy już pieniędzy, by zaczynać coś swojego, ba! Musieliśmy podjąć decyzję o wynajmie lokalu, by jakoś wiązać koniec z końcem.

– Nie mogliście wziąć kredytu, pożyczki na początek?

Jagoda rzuciła okiem na Laurę, po czym szybko spuściła wzrok.

– Łukasz nie chciał. Stwierdził, że będziemy musieli oddać dwa razy więcej, zawsze był sceptycznie nastawiony do kredytów. A ja, na zabój zakochana, chłonęłam każde jego słowo. Wierzyłam w to, że się odkujemy, że za kilka lat wypowiemy najem i otworzymy własną restaurację.

– Więc poszłaś do korpo, a on topił wasze oszczędności w tak zwanych wyjazdach służbowych z asystentkami… – Laura ze zrozumieniem pokiwała głową. Tę część opowieści akurat znała.

– Byłam w niego ślepo zapatrzona przez dobrych dziesięć lat – Jagoda zaśmiała się gorzko.

– Co się z nim teraz dzieje? – zapytała Laura niepewnie.

– Nie mam pojęcia. Chyba znów jest w jakiejś delegacji, bo się nie odzywa.

– W sumie jasno dałaś mu do zrozumienia, że nie chcesz go znać, nie ma powodów, by się odzywać…

– Ma powód. Złożyłam pozew o rozwód… z orzeczeniem o winie. – Jagoda zastygła na chwilę, w napięciu czekając na reakcję koleżanki.

– Moja dziewczyna! – Laura odstawiła filiżankę i serdecznie uściskała Jagodę.

– Gdybym tego nie zrobiła, mogłabym stracić kamienicę. Albo musiałabym go spłacić, a na to nie mam pieniędzy. Choć niewykluczone, że nawet w przypadku orzeczenia jego winy, będę musiała się z nim podzielić…

– Ale czemu mówisz to tak smutno?! Powinnaś się cieszyć, że w końcu się od niego uwolnisz! To drań, zdradzał cię bez skrupułów, a ty masz jeszcze jakieś wątpliwości?! I niczym nie będziesz się z nim dzielić, pozwij go dodatkowo o alimenty!

– No nie wiem, nie mam dowodów na jego zdrady. Może się wyprzeć… Słowo przeciwko słowu.

– Zakręć się w takim razie w jego firmie. Znajdź kogoś, kto za nim nie przepada. Nie wierzę, że w całej tej korporacji wszyscy go kochają.

– To rozwiązanie idealne… w filmie, nie w prawdziwym życiu, kochana… – Jagoda popatrzyła pobłażliwie na Laurę.

– A bilingi? Esemesy? Mejle?

– Nie mam dostępu do takich rzeczy, poza tym sam musiałby mi je udostępnić, żeby było zgodnie z prawem...

Laura zamyśliła się na chwilę.

– No dobrze, a jak dowiedziałaś się, że cię zdradza?

– Zastałam ich u siebie. O tam, na górze. – Jagoda wskazała palcem sufit. Jej mieszkanie znajdowało się bowiem dwa piętra wyżej.

Pamiętała to, jakby wydarzyło się wczoraj. Po świętach wróciła wcześniej od rodziców i pod choinką znalazła bieliznę. Niestety nie była zapakowana, wręcz przeciwnie – wyglądała tak, jakby ktoś ją przed chwilą z siebie zrzucił. Odgłosy dochodzące z sypialni były na tyle jednoznaczne, że nawet nie miała ochoty oglądać tego świątecznego hitu. Zabrała spod choinki biustonosz i kilka godzin później, kiedy zapłakana wróciła do mieszkania, rzuciła go mężowi w twarz. Nie bronił się, nie tłumaczył. Na pytanie, jak długo to trwało, zapytał tylko: „Z którą?”. Kazała mu się spakować i wynieść następnego dnia. O dziwo, kiedy dzień później wróciła z pracy, szafy były opróżnione, zniknęły niemal wszystkie jego osobiste drobiazgi poza kilkoma wspólnymi fotografiami, które najwyraźniej nie przedstawiały dla niego większej wartości. Po Łukaszu nie było śladu.

Pozornie pozbierała się dość szybko. Doszła do wniosku, że już i tak wystarczająco dużo czasu zmarnowała na tego człowieka, nie był wart żadnego kolejnego dnia. Nie odbierała telefonów, sama też nie dzwoniła. Nie miała z nim kontaktu, odkąd się wyprowadził. Teraz, gdy wiedziała, że kiedy tylko Łukasz otrzyma pozew, z pewnością się do niej odezwie, złe emocje, które wtedy stłumiła, powoli zaczynały do niej wracać.

– Nie nagrałaś tego przypadkiem? – zapytała Laura, ale gdy tylko zobaczyła minę Jagody, zreflektowała się i przeprosiła. – To rzeczywiście nieciekawa sprawa, ale nie należy martwić się na zapas. Po prostu poczekaj z martwieniem się, aż dojdzie do rozprawy i będziesz znała jego stanowisko.

– W takich sprawach lepiej być przygotowanym wcześniej, tu nie ma miejsca na improwizację.

– A ja słyszałam, że w sądach bardzo często się improwizuje. Na kiedy masz wyznaczoną rozprawę?

– Jeszcze nie dostałam odpowiedzi na pozew. Podobno to może potrwać…

– Tym lepiej dla ciebie, będziesz miała czas na zebranie dowodów. A nie myślałaś o adwokacie?

– Nie mam na to pieniędzy. Poza tym muszę oszczędzać, jeśli rzeczywiście będę musiała go spłacić.

– Czyli wychodzi na to, że w naszym kraju jeśli chcesz się rozwieść, to musisz być bogaty?

Jagoda tylko wzruszyła ramionami. Zamyśliła się, lecz nie na długo, bo chwilę później do cukierni wparowała kilkunastoosobowa grupa turystów, których trzeba było jak najszybciej obsłużyć. Jagoda uśmiechnęła się z ulgą. Przez najbliższych kilkadziesiąt minut nie będzie miała czasu myśleć o nieprzyjemnych sprawach, a później… po prostu o tym zapomni. Podeszła do pierwszego klienta, zapytała, co może podać.

Kiedy ostatni goście wyszli z cukierni, Jagoda zamknęła drzwi na zasuwkę i odwróciła zawieszoną na drzwiach tabliczkę z napisem „otwarte”. Poprawiła delikatną firankę, zgasiła górne światło, zostawiając jedynie kinkiety, i uśmiechnąwszy się do siebie, zabrała się za sprzątanie. Laura skończyła wcześniej, dlatego zamknięcie cukierni, doprowadzenie jej do porządku oraz podliczenie utargu należały tego dnia do niej. Gdy uporała się już ze wszystkimi obowiązkami, zgasiła pozostałe światła, pozostawiając jedynie podświetlenie witryny, i wyszła tylnymi drzwiami na podwórko, po czym szybko dotarła do wejścia do klatki schodowej i niemal wbiegła po schodach na drugie piętro. Gdy tylko zamknęła za sobą drzwi mieszkania, zmęczona padła na kanapę. Perspektywa wolnego dnia, który miała przed sobą, napawała ją optymizmem. Mogła się wyspać, posprzątać mieszkanie, które od kilku dni tonęło w bałaganie, uporządkować parę spraw i po prostu chwilę odpocząć.

Od kilku tygodni brała wszystkie możliwe zmiany, zastępstwa, dodatkową pracę w kuchni i oferowała pomoc za każdym razem, kiedy pan Karol o coś prosił. Potrzebowała nadmiaru obowiązków, aby nie myśleć o tym, jak posypało jej się życie. Choć zbytnio nie przeżywała zdrady i rozstania (postawa Łukasza zresztą bardzo w tym pomogła, bo uświadomiła jej, że rzeczywiście miał za nic ich małżeństwo), było coś, co spędzało jej sen z powiek. Rozmowa z matką i ojcem. Konserwatywni rodzice, zakochani w zięciu i lukrowej otoczce małżeństwa, którą sobie ulepili na podstawie jakiegoś tradycyjnego, serialowego wzorca, nie przewidywali rozwodów w rodzinie. Bała się, że będą nią rozczarowani. Na samą myśl o tym zaczynał boleć ją brzuch, a oburzoną minę matki miała przed oczami za każdym razem, gdy zamykała powieki. Dlatego potrzebowała wsparcia podczas tej rozmowy. Na starszą siostrę nie mogła liczyć – Ewa miała takie same poglądy jak rodzice. Jedyną nadzieją było jej młodsze rodzeństwo. Agata – najmłodsza z ich czwórki – była z natury buntowniczką, od dziecka sprzeciwiała się rodzicom i ich nieustającym próbom okiełznania jej temperamentu, dlatego Jagoda wiedziała, że gdy tylko siostra usłyszy, co się stało, to od razu stanie za nią murem. Hubert natomiast był bratem bliźniakiem Jagody, to się rozumiało samo przez się, zawsze trzymał jej stronę. Postanowiła więc, że zanim rozmówi się z rodzicami, wtajemniczy w sprawę Agatę i Huberta, aby wspólnie opracowali taką linię obrony, której nawet ciskający gromy rodzice nie będą w stanie przebić. Wzięła telefon do ręki i już chciała wybrać numer Agaty, kiedy dotarło do niej, która jest godzina. Było tuż przed północą i choć wiedziała, że może liczyć na rodzeństwo o każdej porze dnia i nocy, postanowiła zadzwonić dopiero nazajutrz.

Obudziła się wypoczęta i pełna sił. Przeciągnęła się, po czym z uśmiechem spojrzała w okno – poranne, wczesnowiosenne słońce zamrugało do niej raźno. Wstała, podeszła do parapetu i spojrzała na budzące się do życia miasto. Zerknęła przez okno, żeby zobaczyć, czy ktoś wchodzi do cukierni. W tym samym momencie usłyszała dobiegający z dołu dźwięk dzwoneczka zawieszonego nad drzwiami „Słodkiej”. Ruch od samego rana – pomyślała z satysfakcją. Rozszerzenie oferty o pszenne bułki i bagietki było strzałem w dziesiątkę. Ich zapach rozchodził się po całej dzielnicy, kiedy kolejni klienci nieśli torebki z pieczywem do swoich domów lub do pracy.

Na samą myśl o świeżym pieczywie poczuła się głodna. Zarzuciła więc szlafrok i pomaszerowała do kuchni, aby przygotować sobie coś pysznego na śniadanie. Włączyła radio, podniosła kuchenną roletę i otworzyła lodówkę. Tost z jajkiem w koszulce wydał jej się odpowiednim wyborem na ten poranek. Nalała wody do garnka, postawiła go na kuchence, nastawiła głośniej radio i kołysząc w rytm piosenki biodrami, wzięła się za parzenie kawy.

Jej poranne harce w kuchni przerwał donośny dzwonek do drzwi. Wytarła ręce i pobiegła, by otworzyć.

– Dzień dobry! Czy pani Jagoda Mazurek? – zapytał uprzejmie listonosz.

– Tak, to ja.

– Mam dla pani list polecony. Proszę tu podpisać. – Listonosz podał jej kartkę i długopis, a gdy tylko złożyła podpis, wręczył kopertę, skinieniem głowy pożegnał się i ruszył w stronę schodów.

Jagoda spojrzała na kopertę. Gdy tylko odczytała pieczęć nadawcy, domyśliła się, co może być w środku. Sąd najprawdopodobniej wyznaczył termin rozprawy. To musiało oznaczać, że Łukasz odebrał pozew, jego milczenie było więc coraz bardziej zastanawiające. Znała go wystarczająco dobrze, aby wiedzieć, że bardzo mu się nie spodoba jej decyzja o orzekaniu o winie. Wpatrywała się w kopertę przez dłużą chwilę, dopiero gotująca się w czajniku woda wyrwała ją z zamyślenia. Położyła więc wciąż zamknięty list na stole obok talerza, zostawiając tę interesującą lekturę na śniadanie.

Dopiero gdy postawiła tosty i kawę, usiadła przy stole i otworzyła kopertę zdecydowanym ruchem. Rozłożyła kartkę i zaczęła ją uważnie studiować. Nie myliła się, sąd wyznaczył datę pierwszej rozprawy rozwodowej. Podparła dłonią czoło i odłożyła widelec na talerz.

– Trzy miesiące? – szepnęła do siebie z niedowierzaniem.

Jagoda zdawała sobie sprawę z tego, że polski wymiar sprawiedliwości pozostawia wiele do życzenia, jeśli chodzi o terminy procesów, nigdy jednak nie zastanawiała się nad tym głębiej, bo do tej pory jej to nie dotyczyło. Zastanawiali się ci, którzy rzeczywiście się po sądach ciągali. Dotarło do niej, że teraz to ona znalazła się w takiej sytuacji. Martwiła się już nie tyle odległym terminem i tym, że będzie musiała być żoną Łukasza jeszcze przez co najmniej trzy miesiące, obawiała się nieuczciwych zagrań z jego strony – miał na ich zaplanowanie wystarczająco dużo czasu.

Podskoczyła jak oparzona, gdy zadzwonił telefon. Od razu pomyślała, że to właśnie urażony Łukasz dzwoni, by nabluzgać na jej pozew. Odetchnęła z ulgą, kiedy na wyświetlaczu zobaczyła numer Agaty, zaraz jednak zdała sobie sprawę, że będzie musiała w końcu z nią poruszyć ten nieszczęsny temat. Tylko jak jej siostra zareaguje, kiedy dowie się, że Jagoda ukrywała prawdę od ponad trzech miesięcy?

– Cześć, boróweczko – zaczęła wesoło Agata, gdy Jagoda odebrała. – Jesteś dziś w pracy? Mam taką ochotę na twoją kremówkę…

– Nie, mam wolne, ale tak się składa, że chciałam cię do siebie zaprosić. Upiekę kremówki i otworzę wino na wieczór, co ty na to?

– Jesteś najlepsza!

– A ty nie idziesz jutro do pracy?

– Nie, też mam wolne – szybko rzuciła Agata.

– No dobrze, w takim razie zapraszam. Posprzątam mieszkanie, przygotuję pyszności, a wieczorem… poplotkujemy. „To brzmi jakoś przyjemniej niż porozmawiamy”, pomyślała Jagoda, czując, jak zaciska jej się gardło.

– Świetnie, już nie mogę się doczekać! Stęskniłam się za tobą! Od kilku tygodni tylko pracujesz. Łukasz ci za to nie suszy głowy? I nie będzie miał nic przeciwko mojej dzisiejszej wizycie? Bo wiesz, będziesz musiała mnie przenocować, jeśli mamy pić wino.

– O nic się nie martw – odparła Jagoda i ucieszyła się w duchu, że na przygotowanie się do tej rozmowy będzie miała jeszcze dobrych kilka godzin.

– Pojawię się w takim razie o dziewiętnastej.

– Cudownie, będę czekać – odparła już z mniejszym entuzjazmem Jagoda.

Na szczęście Agata szybko się rozłączyła. Jagoda patrzyła w bezruchu na telefon. Straciła zupełnie ochotę na śniadanie, które nadal leżało nietknięte na talerzu. Ugryzła kawałek, zmuszając się do przełknięcia, po czym odstawiła tosty na blat i poszła do łazienki, żeby wziąć prysznic. Jeśli miała dziś posprzątać, to musiała zacząć jak najszybciej, bo wyglądało na to, że będą to generalne porządki.

Do południa wszystkie przedmioty związane z jej małżeństwem spoczęły w niewielkim pudełku na stoliku w salonie. Było tego niewiele, Łukasz dość dokładnie po sobie posprzątał. Znalazły się tam tylko ich wspólne pamiątki, drobiazgi, na które nigdy nie zwracał uwagi, a z których ona cieszyła się jak dziecko. Beznamiętnie wpatrywała się w karton, zastanawiając się, gdzie mogłaby go upchnąć. W końcu zamknęła pudełko i wystawiła na korytarz, żeby przy okazji wynieść je na śmietnik.

Kiedy uporała się z kwestią pamiątek po mężu, zabrała się za właściwe sprzątanie mieszkania, łącznie z trzepaniem dywanów. Uwijała się w pocie czoła, żeby przed wieczorem zdążyć przygotować kolację i oczywiście ulubione kremówki Agaty. Nagle wpadła na pomysł, żeby zadzwonić do Huberta i jego też zaprosić do siebie, ale po chwili zrezygnowała. Choć perspektywa powtarzania całej historii kilka razy nie cieszyła jej zbytnio, postanowiła, że najpierw wprowadzi w temat Agatę. Choć Hubert był jej bliźniakiem i rozumieli się bez słów, Agata… była kobietą. Poza tym Hubert mieszkał w Warszawie i mógłby nie mieć czasu na taki nieplanowany wypad na wschód.

Kiedy na stoliku przy sofie stały już przygotowane przekąski, a w całym mieszkaniu pachniało świeżymi kremówkami, Jagoda rozejrzała się po raz ostatni po salonie. Brakowało tylko wina, wyciągnęła więc swoje ulubione, słodkie różowe wino i postawiła obok przygotowanych już wcześniej kieliszków. Kaliber sprawy, którą miały omówić, mógł okazać się zbyt duży, by poradziły sobie za pomocą tylko jednej butelki, ale na szczęście Jagoda posiadała porządny zapas trunków, który został jej jeszcze po ślubie, kiedy to od gości otrzymywali zamiast kwiatów właśnie alkohole. Tych akurat pamiątek nie miała zamiaru dziś się pozbywać.

Gdy usłyszała dzwonek do drzwi, przygryzła dolną wargę, rzuciła ostatni raz okiem na stolik, po czym poszła otworzyć. Uściskała siostrę, gdy tylko ta przekroczyła próg, wymachującą butelką różowego wina. Czyli zapas pozostanie nienaruszony. Zbyt nerwowo zaprosiła ją do środka i miała nadzieję, że Agata nie zauważyła jej napięcia. Sama zresztą też wyglądała na nieco rozkojarzoną.

– Stęskniłam się za tobą, maluchu. – Jagoda przytuliła Agatę raz jeszcze, kiedy już siedziały na sofie i wpatrywały się w siebie czule.

– Ja za tobą też… Nie mieszkamy daleko od siebie, a widujemy się tak rzadko, jakbyśmy żyły na co najmniej dwóch różnych kontynentach – westchnęła Agata.

– Musimy to nadrobić! – Jagoda zabrała się za otwieranie butelki.

Jej siostra spuściła w milczeniu głowę, więc Jagoda rzuciła jej badawcze spojrzenie i zmarszczyła brwi.

– O co chodzi? – zapytała wprost.

Agata nie patrzyła już na nią, tylko nerwowo splatała i rozplatała palce.

– Hej, dzieciaku, mów mi tu zaraz! Przecież widzę, że coś jest na rzeczy. – Jagoda nalała wina do kieliszków i odstawiła butelkę. Agata od razu sięgnęła po jeden z nich, po czym upiła spory łyk, krzywiąc się nieco.

– Zwolnili mnie z pracy – rzuciła po chwili ciszy i znów zatopiła usta w kieliszku.

– Co takiego?! Dlaczego?

– Źle wydałam z kasy…

– I to jest powód?! Nie mogłaś oddać ze swoich? Porozmawiać z dyrektorem?

– Wydałam za dużo o dwadzieścia tysięcy… Że muszę zwrócić, to jest oczywiste, ale zostałam zwolniona dyscyplinarnie…

Jagoda bez słowa gapiła się na Agatę. Nie wiedziała, co powiedzieć.

– Ale jakim cudem… – szepnęła w końcu – przecież nigdy nie zdarzały ci się takie błędy, nie w pracy! Jesteś roztrzepana, ale zawsze sobie dobrze radziłaś...

– Miałam fatalny dzień. Od rana młyn, zamykanie miesiąca, kilometrowe kolejki, wkurzona kierowniczka… Klient dzień wcześniej zgłosił koleżance, że chce wybrać w gotówce pięćdziesiąt tysięcy, ale ona wzięła urlop na żądanie, bo coś się stało u niej w domu i musiałam ją zastąpić. Miałam w głowię tę liczbę, a nie wiem czemu wydałam siedemdziesiąt… Nawet nie przeliczyłam przy kasie… Po prostu wydałam gotówkę.

– Nie próbowałaś się skontaktować z tym klientem? Może udałoby się odzyskać te pieniądze?

Agata popatrzyła na Jagodę i westchnęła ciężko.

– Nie wiesz, jacy są ludzie? Nikt się nie przyzna, jeśli na potwierdzeniu jest pięćdziesiąt, to tyle wziął i koniec. Poza tym on nie był z Kazimierza, po prostu klient banku. Jakiś turysta pewnie…

Jagoda patrzyła ze współczuciem na siostrę. Nie wiedziała, jak jej pomóc, jak pocieszyć.

– Ze zwolnieniem dyscyplinarnym w żadnym banku nie znajdę pracy. W ogóle trudno mi będzie znaleźć cokolwiek… Jaki pracodawca mi zaufa?

– Może udałoby się jakoś dogadać z twoim dyrektorem? Mogłabyś oddać te pieniądze i poprosić, żeby rozwiązał z tobą umowę za porozumieniem stron… Kiedy to się stało?

– Trzy dni temu. Od razu dostałam wypowiedzenie. Nic się nie da zrobić.

Jagoda zauważyła, że w oczach Agaty pojawiły się łzy. Przytuliła ją więc z całej siły i nie wypuszczała z objęć przez kilka dobrych minut. Czuła, jak drżą jej ramiona. Agata zaczęła płakać, więc Jagoda jeszcze mocniej ją objęła, gładząc po głowie.

– Wyobraź sobie, jaka burza rozpęta się w Kazimierzu, kiedy to się rozejdzie… To małe miasteczko…

Jagoda od razu domyśliła się, o co chodzi siostrze.

– Nie powiedziałaś rodzicom?

– Jeszcze nie… Ale z pewnością niedługo się dowiedzą, uprzejme sąsiadki doniosą… –Pociągnęła nosem.

– Wiesz, że będzie lepiej, jeśli sama im o tym powiesz? Jeżeli dowiedzą się od znajomych albo, co gorsza, od jakichś wścibskich sąsiadów, za którymi nie przepadają, dopiero będzie wojna…

– Dlatego zdecydowałam, że wyjadę.

– Dokąd? Do Lublina?

– Lublin jest zbyt blisko. Rodzice i tak nie dadzą mi spokoju.

– Warszawa?

– Londyn.

– Co takiego?! – Jagoda z wrażenia omal nie rozlała wina.

– Mam koleżankę, która pracuje tam w hotelu. Załatwi mi pracę w recepcji. Całkiem nieźle radzę sobie z językiem, powinnam dać radę. Tutaj nikt mnie nie zatrudni z dyscyplinarką w CV, poza tym będę musiała odciąć się od rodziców, bo nie zniosę ich biadolenia.

– Wiesz, jak będą biadolić, jeśli uciekniesz do Wielkiej Brytanii?! Zresztą co to jest za pomysł? Teraz? Kiedy wszyscy wracają przez ten cały brexit?! Tam wcale nie jest lepiej, może dziesięć lat temu było, ale nie teraz, nie nowym imigrantom!

– Nie mam innego pomysłu.

– Spróbuj się dogadać z dyrektorem banku!

– Wstyd mi! Poza tym nie widziałaś jego reakcji, kiedy się dowiedział… Najchętniej chwyciłby mnie za poły marynarki, wytargał na zewnątrz i kopnął w tyłek na pożegnanie. Przecież to hańba dla jego banku. Taki nieodpowiedzialny pracownik!

– Jesteś tylko człowiekiem, masz prawo popełniać błędy!

– Ale nie takie… Za takie rzeczy zwalnia się z pracy, jestem tego świadoma. I już się z tym pogodziłam.

– Jakoś tego nie widzę…

– Czego? Tego, że się pogodziłam?

– Tego wyjazdu! To bardzo głupi pomysł. Na pewno znajdziesz inną pracę.

– Zejdź na ziemię, siostrzyczko. W bankach nie mam szans, w korporacjach tym bardziej… Pracodawcy mają teraz naprawdę wysokie wymagania, szczególnie że mogą przebierać… Ta oferta pracy w Anglii spadła mi jak z nieba. Akurat zwolniło się miejsce w recepcji w jednym z eleganckich hoteli.

– Ale to jest ucieczka! Nawet nie chcesz spróbować poszukać czegoś tutaj!– niemal krzyknęła Jagoda.

– No dobrze, nie chcę! Chcę za to się też wyrwać z tego małomiasteczkowego życia! Uciec od staroświeckich rodziców i zacząć po swojemu, bez codziennych upomnień czy telefonów.

– Chcesz im zrobić na złość?

– Tak! Chcę im pokazać, że potrafię żyć po swojemu!

– Nie wydaje mi się, żeby to był najlepszy moment na to… Tylko dolejesz oliwy do ognia…

– Łatwo ci mówić! – Agata też podnosiła głos. – Masz wymarzoną pracę, kamienicę po ciotce, ułożone, cukierkowe życie i cudownego męża! A ja nie mam już tak naprawdę nic poza pokojem w domu rodziców, w którym duszę się bardziej niż więzień w izolatce!

– Nie mam już męża – wypaliła Jagoda i wbiła wzrok w Agatę. Ta aż zamilkła z wrażenia, po czym kilka razy otwierała i zamykała usta, nie mogąc wydobyć z siebie głosu.

– Łukasz mnie zdradzał. Przyłapałam go w naszym mieszkaniu z jedną z jego kochanek.

– To ile ich było?! – wypaliła w końcu Agata.

– Naprawdę? – Jagoda popatrzyła na siostrę wrogo.

– Przepraszam, palnęłam bez zastanowienia… Ale jak to u was? Kiedy?!

– Po świętach. On wrócił wcześniej pod pretekstem załatwienia czegoś w firmie, pamiętasz? Ja przyjechałam następnego dnia, choć miałam zostać u rodziców dwa dni dłużej… Nie spodziewał się tego, więc…

– Ale w waszym łóżku?!

– Tak! Proszę cię, to i tak nie jest łatwe!

– Przepraszam, ja po prostu… Ale święta były trzy miesiące temu, dlaczego nic nie mówiłaś?!

– Bo mi było wstyd…

– Tobie?!

– Tak! Mnie! I nadal mi jest wstyd, że byłam w niego tak ślepo zapatrzona! Poza tym… też poniekąd z tego samego powodu, dla którego ty chcesz wyjechać…

– Rodzice?

– Tak.

– To jestem w stanie zrozumieć, ale dlaczego mnie nic nie powiedziałaś?! Jestem twoją siostrą, jakoś bym ci pomogła! Jak dałaś radę się pozbierać?

– O dziwo dość szybko. Przyjęłam, że skoro tak postąpił, to nie jest wart ani jednej mojej łzy. Zajęłam się pracą i jakoś wróciłam do normalności… Niedawno złożyłam pozew o rozwód, wcześniej nie miałam do tego głowy.

– Boże, Jagoda… – Tym razem to Agata przytuliła siostrę.

Trzymała ją w objęciach bardzo długo.

Ciąg dalszy w wersji pełnej