Jak nas piszą cyrylicą - ebook

Spis treści

Wstęp

1. UKRAINA

Ukradziona ojczyzna

Kino rozbratu?

Bandera jak Piłsudski

Kijów–Warszawa, trudna sprawa

WYWIADY

Separatyści nie są moimi wrogami

Wrogów będziemy wieszać

Z banderowcami walczyli czekiści

Bandera odpowiada za Wołyń, jak Marks za zbrodnie komunizmu

To Moskwa reżyseruje konflikt polsko-ukraiński

PiS powinien walczyć z liberalizmem

2. ROSJA

Niewdzięczni barbarzyńcy

Imperialiści

Katyń vs. anty-Katyń

Jak Polska rozpętała II wojnę światową

Faszyści

Smoleński mesjanizm
i wymuszona żałoba

„Zniszczyć kordon sanitarny”

WYWIADY

NATO was nie obroni

Globalizm i liberalizm to cywilizacja Antychrysta

Polacy przegrywają z Putinem

Polski Kościół jest polifoniczny

Rusofobia jest silniejsza niż polonofobia

Hitler byłby dumny z Polaków

3.BIAŁORUŚ

Od Jagiełły do „Burego”

WYWIADY

Białoruski nacjonalizm jest korzystny dla Polski

Polacy nie dojdą do porozumienia z Łukaszenką

Biełsat jest upolityczniony

ZakończenieWstęp

Zawsze chcieliśmy być częścią Zachodu. Na Wschód patrzyliśmy i patrzymy z góry. Według naszej narodowej mitologii jesteśmy Mesjaszem Narodów. Jednak Rosjanie nazwaliby nas raczej Judaszem Słowiańszczyzny. Zdradzając „sojuszników”, którzy nas wyzwolili od faszyzmu, przez swoją niewdzięczność sami staliśmy się w ich pełnych ideowej nienawiści oczach faszystami. Nie rozumieją naszej dumy i brawury, nieproporcjonalnych do możliwości. Czują się dotknięci, że uważamy ich za gorszych, choć przecież są potęgą, która w mig zmiotłaby nas z powierzchni świata. Dla Ukraińców i Białorusinów jesteśmy dziś – albo raczej próbujemy być – oknem na Zachód. To jednak nasza perspektywa. Wynika z przekonania o wielkiej misji cywilizacyjnej, jaką od wieków rzekomo spełniamy na Wschodzie. Nasz stosunek do ziem oddzielających nas od Rosji określa już samo pojęcie Kresów, kojarzące się z prowincją wielkiego imperium. Wieki współistnienia z zamieszkującymi tam wspólnotami religijnymi i narodowymi (których niepodległościowych ambicji często nie potrafiliśmy dostrzec) upewniły nas, że jako zielona wyspa na morzu krwawych wojen religijnych na Wschód zanosiliśmy jedynie wysoką kulturę. A teraz jesteśmy klucznikami do bram zachodniego Raju. Może nie dla Białorusi, która pomimo geopolitycznych kontredansów lawirującego między potęgami Łukaszenki wciąż pozostaje integralną częścią rosyjskiej strefy wpływów. Ale już na pewno dla Ukrainy, szczycącej się tym, że jej obywatele przelewali na Majdanie krew za Unię. Ostrzegamy, że „z Banderą do Europy nie wejdzie”, ale nasi wschodni sąsiedzi nie lubią być przez nas pouczani. Szczególnie że swoją tożsamość budowali poprzez emancypację spod naszego wpływu. Trzeba było wyzwolić się spod okupacji polskiego pana, by zaistnieć w historii.

Lubimy patrzeć na Wschód z polonocentrycznego punktu widzenia. Oczekujemy, wymagamy, oburzamy się, choć nie zawsze rozumiemy. Ukrainę albo kochamy, albo nienawidzimy, Białoruś jest nam obojętna, zaś na Rosję patrzymy z wybuchową mieszanką strachu i pogardy. A może by zapytać, co oni o nas myślą – i dlaczego?

Ta książka jest próbą odpowiedzi. Nie ma ambicji naukowych czy popularnonaukowych. To raczej subiektywny przegląd prasy ukraińskiej, rosyjskiej i białoruskiej na temat Polski i Polaków. W dużej części komentuję to, co nasi wschodni sąsiedzi „pisali o nas cyrylicą” od czasów wyborczego zwycięstwa Zjednoczonej Prawicy. Tożsamościowa retoryka PiS szczególnie podrażniła Ukraińców i Rosjan, zaś wspierany przez nową władzę kult Żołnierzy Wyklętych nie pozostawił obojętnymi, zazwyczaj pokornych (a przynajmniej za takich uważanych), Białorusino wasów. Dlatego też mówi się o nas głównie w kontekście polityki historycznej. I niestety – z reguły negatywnie. Ukraińcy bronią się przed tematem Wołynia, Rosjanie bronią sowieckich pomników, Białorusini bronią pamięci ofiar „Burego”. Najczęściej to Polska jest postrzegana jako strona agresywna, która swoim sąsiadom chce narzucić nieprzychylną im wizję historii. Polak okupant?! Polak kolonizator?! Polak faszysta?! Polak najeźdźca?! Polak zbrodniarz wojenny?! „Mesjasz Narodów” nie jest przyzwyczajony do takich widoków w mentalnym lustrze. Przejdźmy jednak na drugą stronę zwierciadła i zobaczmy twarz „Judasza Słowiańszczyzny”, kreśloną cyrylicą.