Jak wreszcie zacząć mówić w języku obcym? Dla wszystkich, którzy stracili nadzieję - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
17 lutego 2020
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Jak wreszcie zacząć mówić w języku obcym? Dla wszystkich, którzy stracili nadzieję - ebook
Odważ się mówić w języku obcym! Odkryj siłę slow learning, nauki w twoim rytmie! Poznaj sposoby, dzięki którym wykorzystasz swoją wiedzę w codziennych rozmowach!
To koło ratunkowe dla tych, którzy od wielu lat próbują się nauczyć języka obcego. Trzymasz w ręku poradnik o tym, jak pozbyć się wstydu przed mówieniem i popełnianiem błędów. Dzięki tej książce poznasz doświadczenia innych ludzi w przełamywaniu wewnętrznych blokad, a co najważniejsze – zagłębisz się w autorską metodę uczenia dorosłych 6 ‘o’ Method®, opatentowaną w krajach Unii Europejskiej.
Dzięki niej:
• odczarujesz języki obce,
• przestaniesz traktować język jako zbiór sztywnych zasad gramatycznych,
• znajdziesz dobrego nauczyciela i native speakera,
• pokonasz bariery językowe,
• wykorzystasz swoją wiedzę w praktyce,
• odkryjesz, jaką rolę w uczeniu języka odgrywa…gotowanie.
Tego nie dowiesz się w szkole!
Pozbądź się kompleksów, otwórz się na nowe doświadczenia oraz innych ludzi. Przekrocz nie tylko barierę mówienia w języku obcym, ale także odmień swoje życie!
| Kategoria: | Polonistyka |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8103-620-7 |
| Rozmiar pliku: | 2,3 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
CZĘŚĆ PIERWSZA
Dla tych, którzy (prawie) stracili nadzieję,
że zaczną mówić swobodnie w języku obcym.
Podróż językowa Metodą
Sześciu Otwarć
„(...) najciężej jest ruszyć. Nie dojść, ale ruszyć. Dać ten pierwszy krok. Bo ten pierwszy krok nie jest krokiem nóg, lecz serca. To serce najpierw rusza, a dopiero nogi za nim zaczynają iść. A na to nie tylko trzeba siły, ale i przeznaczenia, żeby przemóc serce i powiedzieć, to ruszam”.
Wiesław Myśliwski „Widnokrąg”
.
Ile wyobrażonych przyjemności niesie obietnica zgłębienia języka obcego? Marzenia o egzotycznych podróżach, smakach, miejscach i doświadczeniach. Oczami wyobraźni widzimy, jak kupujemy kolorowe pismo, dziennik, książkę w języku obcym, a podczas podróży zamawiamy lokalny przysmak, ucinając sobie przy tym swobodną pogawędkę z kelnerem. A może ktoś bliski wyjechał z Polski i zamieszkał na stałe daleko stąd? Może marzymy o lepszej, ciekawszej pracy, która odmieni nasze życie zawodowe, otworzy przed nami nowe perspektywy i da nieznane dotychczas możliwości? Na przekór wszystkim nieudanym próbom postanawiamy wrócić do nauki języka i sięgamy po wszelką dostępną pomoc. Mam nadzieję, że ten tekst będzie właśnie taką pomocnie wyciągniętą ręką.
Bardzo chciałam napisać książkę, którą będzie się czytało lekko i z przyjemnością – jednym tchem – i wielokrotnie do niej wracało, jak do rozmowy z życzliwym przyjacielem. Chciałam stworzyć przewodnik dla tych, którzy czują się zniechęceni i rozczarowani kolejnymi nieudanymi próbami porozumiewania się w języku obcym. Zależy mi, żebyś wiedział/a, że nie jesteś jedyny/a – wielu ludzi zmaga się z podobnymi problemami. Uznałam, że warto się uczyć na wspólnych doświadczeniach (i błędach), by wreszcie zacząć się cieszyć swobodną komunikacją. Bardzo ci kibicuję w przygodzie, jaką jest powrót do nauki języka obcego.Zamiast wstępu – moja historia^()
Historia, którą chcę opowiedzieć, zdarzyła się w 2003 roku. Właśnie skończyłam studia na Uniwersytecie Warszawskim – iberystykę oraz stosunki międzynarodowe – i zostałam zaproszona na stypendium doktoranckie do Waszyngtonu. W Stanach Zjednoczonych zaproponowano mi prowadzenie zajęć językowych dla studentów amerykańskich, na co oczywiście przystałam z wielkim entuzjazmem, bez chwili wahania. Wtedy wydawało mi się, że wiem, jak uczyć języków obcych, ponieważ przez wiele lat – w szkole podstawowej, średniej, na studiach, na kursach – obserwowałam, jak to robią inni. Uczyłam się rosyjskiego, niemieckiego, angielskiego, hiszpańskiego i portugalskiego. W tamtym momencie byłam więc przekonana, że rola wykładowczyni nie będzie trudna. Brak pokory, który mogę próbować usprawiedliwić moim młodym wiekiem: miałam wtedy 24 lata.
Na pierwszych zajęciach z amerykańskimi studentami dobrym polskim zwyczajem zarządziłam kartkówkę. Kątem oka zauważyłam lekkie zaciekawienie i zdziwienie, jakby niektórzy podejrzewali, że jest to ciekawy eksperyment edukacyjny lub być może nawet żart. Po kilku minutach zebrałam kartki i zaczęłam wypisywać na tablicy słówka i gramatykę. Wtedy lekkie zaciekawienie zmieniło się w szok. Moi studenci nie znali takich metod nauczania języków obcych. Może w ten sposób uczono ich rodziców lub – co bardziej prawdopodobne – dziadków.
Nie dziwi więc, że o tym zajściu bardzo szybko dowiedzieli się moi amerykańscy przełożeni i zostałam wezwana na dywanik, gdzie usłyszałam uprzejme, ale stanowcze zapewnienie: „Takich metod nie stosujemy tutaj od dziesięcioleci”. Wysłano mnie na mój pierwszy w życiu kurs metodologiczny poświęcony temu, jak uczyć dorosłych. Co wtedy czułam? Głównie wstyd (nie przyznałam się wówczas nikomu w Polsce do tej dydaktycznej porażki), ale też pewne rozgoryczenie, że Amerykanie nie doceniają naszych metod nauczania. Jednak to za sprawą tego doświadczenia powoli zaczęłam odkrywać, że dorośli chcą się uczyć języków inaczej niż tylko zakuwając słówka, że język obcy to coś ponad słownictwo spięte zasadami gramatycznymi.
W trakcie dziesięciu lat nauczania na prestiżowych amerykańskich uczelniach wzięłam udział w kilku kursach metodologicznych. Przez cały ten czas gdzieś głęboko żywiłam jednak przekonanie, odziedziczone po dwóch dekadach edukacji w Polsce, że nie można uczyć efektywnie języka obcego bez monotonnego opanowywania słownictwa i gramatyki, bez żmudnych, czasochłonnych prac domowych, bez poprawiania przez nauczyciela błędów praktycznie na każdym kroku, również bez przerywania w tym celu wypowiedzi, wreszcie – bez żelaznej, wojskowej dyscypliny. To myślenie nie opuszczało mnie praktycznie przez cały czas pobytu w USA. Pomimo nowoczesnych szkoleń metodologicznych wciąż miałam poczucie, że serwuję amerykańskim studentom edukacyjny bubel: jak można pozwolić mówić niepoprawnie? Budziło to mój wewnętrzny sprzeciw.
Minęło dziesięć lat. Wróciłam do Polski. Zaczęli się zwracać do mnie z prośbą o pomoc dorośli, którzy chcieli nabrać swobody w mówieniu w różnych językach, przede wszystkim po angielsku, głównie w kontekście zawodowym, ale też prywatnym. Bardzo często były to osoby w wieku 50, 60 lat, które nie miały wielu okazji do rozmawiania w obcym języku – rzadko podróżowały po świecie, a w ich biografiach brakowało epizodów dłuższego mieszkania poza granicami kraju. Rozumiałam to. Było dla mnie jednak wielkim zaskoczeniem, że pojawiały się też osoby młodsze: czterdziesto-, trzydziesto-, a nawet dwudziesto-latkowie. Wydawałoby się, że mają paszport w kieszeni i w każdej chwili mogą pojechać w dowolne miejsce na świecie i tam się uczyć, ćwiczyć, rozmawiać w wymarzonym języku. Okazało się jednak bardzo szybko, że bariery komunikacyjne nie znają metryki i dotyczą tak samo młodszych, jak i starszych. Są efektem braku wiary we własne umiejętności, przykrym następstwem wielu lat edukacji szkolnej, która często podważa nasze kompetencje, skupiając się na wytykaniu błędów i niedoskonałości.
W 2015 roku postanowiłam stworzyć przyjazną przestrzeń do nauki języków obcych – Językodajnię. Pierwszą osobą, która do niej trafiła, była pewna pani profesor. Miała na koncie kilka opublikowanych książek, wykładała na dobrej uczelni i mogła być dumna ze swoich osiągnięć. I oto w momencie przekroczenia progu Językodajni stała się rzecz niesamowita: pani profesor zamieniła się w nieśmiałą uczennicę, a ja widziałam przed sobą nie dojrzałą, wykształconą kobietę, a onieśmieloną dziewczynkę skuloną w szkolnej ławce, która przyznaje, że w noc poprzedzającą nasze spotkanie nie mogła zmrużyć oka na samą myśl o tym, że następnego dnia ma mówić po angielsku. Wkrótce okazało się, że ten przypadek nie jest wyjątkiem; do Językodajni trafiali i nadal trafiają ludzie wykształceni, zaradni, którzy jednak mają poważny problem ze swobodnym mówieniem w języku obcym.
Na spotkaniach w kameralnych, kilkuosobowych grupach moi dorośli uczniowie siedzą na pufach, w wygodnych fotelach czy nawet w hamaku i piją dobrą kawę. Można wtedy łatwo dostrzec, że dla wszystkich obecnych najważniejsza jest rozmowa w języku obcym. Przed nami jest człowiek z krwi i kości, który chce powiedzieć coś ważnego o sobie i o swoim świecie. My również chcemy przekazać coś istotnego na swój temat. Chwila, w której przestajemy oceniać i otwieramy się z ciekawością na drugiego człowieka, jest przełomowa. Im więcej otwartości i życzliwości dajemy naszemu rozmówcy, tym więcej zrozumienia sami doświadczamy. Zaczynamy patrzeć na samych siebie zupełnie inaczej, akceptujemy to, że możemy czasem popełnić błąd, że umyka nam słowo. To właśnie wtedy rozmowa zaczyna płynąć swobodnie.
Podczas spotkań w Językodajni padają pytania dobrze znane z podręczników do nauki języków obcych – odpowiadają na nie pięcio-, dziesięcio-, piętnastoletnie dzieci: Kim jestem? Co robię? Czego chcę? Co lubię? Co mi się podoba? Te pytania zadawane na licznych kursach dla dzieci i nastolatków mają jednak zupełnie inny wydźwięk niż wtedy, gdy padają w rozmowie pomiędzy dorosłymi, którzy bardzo często wracają do nich po raz pierwszy od lat. Stają się one przyczynkiem do mniejszych i większych odkryć, małych rewolucji – nie tylko językowych, lecz także osobistych.
Chcę podzielić się z tobą przekonaniem, że nie warto czekać, aż poznasz kolejnych kilkadziesiąt, kilkaset czy kilka tysięcy słówek, nowe czasy czy struktury gramatyczne. Możesz zakładać, że gdy przyswoisz cały słownik, całą gramatykę, automatycznie zaczniesz mówić płynnie w języku obcym. Tak się jednak nie dzieje.Zamiast tego spróbuj wejść w autentyczną rozmowę z drugim człowiekiem. Naucz się czerpać z niej inspirację i przyjemność. Po prostu – zacznij mówić! Łatwo powiedzieć, wiem. O tym, jak to można zrobić, opowiadam w tej książce.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Dla tych, którzy (prawie) stracili nadzieję,
że zaczną mówić swobodnie w języku obcym.
Podróż językowa Metodą
Sześciu Otwarć
„(...) najciężej jest ruszyć. Nie dojść, ale ruszyć. Dać ten pierwszy krok. Bo ten pierwszy krok nie jest krokiem nóg, lecz serca. To serce najpierw rusza, a dopiero nogi za nim zaczynają iść. A na to nie tylko trzeba siły, ale i przeznaczenia, żeby przemóc serce i powiedzieć, to ruszam”.
Wiesław Myśliwski „Widnokrąg”
.
Ile wyobrażonych przyjemności niesie obietnica zgłębienia języka obcego? Marzenia o egzotycznych podróżach, smakach, miejscach i doświadczeniach. Oczami wyobraźni widzimy, jak kupujemy kolorowe pismo, dziennik, książkę w języku obcym, a podczas podróży zamawiamy lokalny przysmak, ucinając sobie przy tym swobodną pogawędkę z kelnerem. A może ktoś bliski wyjechał z Polski i zamieszkał na stałe daleko stąd? Może marzymy o lepszej, ciekawszej pracy, która odmieni nasze życie zawodowe, otworzy przed nami nowe perspektywy i da nieznane dotychczas możliwości? Na przekór wszystkim nieudanym próbom postanawiamy wrócić do nauki języka i sięgamy po wszelką dostępną pomoc. Mam nadzieję, że ten tekst będzie właśnie taką pomocnie wyciągniętą ręką.
Bardzo chciałam napisać książkę, którą będzie się czytało lekko i z przyjemnością – jednym tchem – i wielokrotnie do niej wracało, jak do rozmowy z życzliwym przyjacielem. Chciałam stworzyć przewodnik dla tych, którzy czują się zniechęceni i rozczarowani kolejnymi nieudanymi próbami porozumiewania się w języku obcym. Zależy mi, żebyś wiedział/a, że nie jesteś jedyny/a – wielu ludzi zmaga się z podobnymi problemami. Uznałam, że warto się uczyć na wspólnych doświadczeniach (i błędach), by wreszcie zacząć się cieszyć swobodną komunikacją. Bardzo ci kibicuję w przygodzie, jaką jest powrót do nauki języka obcego.Zamiast wstępu – moja historia^()
Historia, którą chcę opowiedzieć, zdarzyła się w 2003 roku. Właśnie skończyłam studia na Uniwersytecie Warszawskim – iberystykę oraz stosunki międzynarodowe – i zostałam zaproszona na stypendium doktoranckie do Waszyngtonu. W Stanach Zjednoczonych zaproponowano mi prowadzenie zajęć językowych dla studentów amerykańskich, na co oczywiście przystałam z wielkim entuzjazmem, bez chwili wahania. Wtedy wydawało mi się, że wiem, jak uczyć języków obcych, ponieważ przez wiele lat – w szkole podstawowej, średniej, na studiach, na kursach – obserwowałam, jak to robią inni. Uczyłam się rosyjskiego, niemieckiego, angielskiego, hiszpańskiego i portugalskiego. W tamtym momencie byłam więc przekonana, że rola wykładowczyni nie będzie trudna. Brak pokory, który mogę próbować usprawiedliwić moim młodym wiekiem: miałam wtedy 24 lata.
Na pierwszych zajęciach z amerykańskimi studentami dobrym polskim zwyczajem zarządziłam kartkówkę. Kątem oka zauważyłam lekkie zaciekawienie i zdziwienie, jakby niektórzy podejrzewali, że jest to ciekawy eksperyment edukacyjny lub być może nawet żart. Po kilku minutach zebrałam kartki i zaczęłam wypisywać na tablicy słówka i gramatykę. Wtedy lekkie zaciekawienie zmieniło się w szok. Moi studenci nie znali takich metod nauczania języków obcych. Może w ten sposób uczono ich rodziców lub – co bardziej prawdopodobne – dziadków.
Nie dziwi więc, że o tym zajściu bardzo szybko dowiedzieli się moi amerykańscy przełożeni i zostałam wezwana na dywanik, gdzie usłyszałam uprzejme, ale stanowcze zapewnienie: „Takich metod nie stosujemy tutaj od dziesięcioleci”. Wysłano mnie na mój pierwszy w życiu kurs metodologiczny poświęcony temu, jak uczyć dorosłych. Co wtedy czułam? Głównie wstyd (nie przyznałam się wówczas nikomu w Polsce do tej dydaktycznej porażki), ale też pewne rozgoryczenie, że Amerykanie nie doceniają naszych metod nauczania. Jednak to za sprawą tego doświadczenia powoli zaczęłam odkrywać, że dorośli chcą się uczyć języków inaczej niż tylko zakuwając słówka, że język obcy to coś ponad słownictwo spięte zasadami gramatycznymi.
W trakcie dziesięciu lat nauczania na prestiżowych amerykańskich uczelniach wzięłam udział w kilku kursach metodologicznych. Przez cały ten czas gdzieś głęboko żywiłam jednak przekonanie, odziedziczone po dwóch dekadach edukacji w Polsce, że nie można uczyć efektywnie języka obcego bez monotonnego opanowywania słownictwa i gramatyki, bez żmudnych, czasochłonnych prac domowych, bez poprawiania przez nauczyciela błędów praktycznie na każdym kroku, również bez przerywania w tym celu wypowiedzi, wreszcie – bez żelaznej, wojskowej dyscypliny. To myślenie nie opuszczało mnie praktycznie przez cały czas pobytu w USA. Pomimo nowoczesnych szkoleń metodologicznych wciąż miałam poczucie, że serwuję amerykańskim studentom edukacyjny bubel: jak można pozwolić mówić niepoprawnie? Budziło to mój wewnętrzny sprzeciw.
Minęło dziesięć lat. Wróciłam do Polski. Zaczęli się zwracać do mnie z prośbą o pomoc dorośli, którzy chcieli nabrać swobody w mówieniu w różnych językach, przede wszystkim po angielsku, głównie w kontekście zawodowym, ale też prywatnym. Bardzo często były to osoby w wieku 50, 60 lat, które nie miały wielu okazji do rozmawiania w obcym języku – rzadko podróżowały po świecie, a w ich biografiach brakowało epizodów dłuższego mieszkania poza granicami kraju. Rozumiałam to. Było dla mnie jednak wielkim zaskoczeniem, że pojawiały się też osoby młodsze: czterdziesto-, trzydziesto-, a nawet dwudziesto-latkowie. Wydawałoby się, że mają paszport w kieszeni i w każdej chwili mogą pojechać w dowolne miejsce na świecie i tam się uczyć, ćwiczyć, rozmawiać w wymarzonym języku. Okazało się jednak bardzo szybko, że bariery komunikacyjne nie znają metryki i dotyczą tak samo młodszych, jak i starszych. Są efektem braku wiary we własne umiejętności, przykrym następstwem wielu lat edukacji szkolnej, która często podważa nasze kompetencje, skupiając się na wytykaniu błędów i niedoskonałości.
W 2015 roku postanowiłam stworzyć przyjazną przestrzeń do nauki języków obcych – Językodajnię. Pierwszą osobą, która do niej trafiła, była pewna pani profesor. Miała na koncie kilka opublikowanych książek, wykładała na dobrej uczelni i mogła być dumna ze swoich osiągnięć. I oto w momencie przekroczenia progu Językodajni stała się rzecz niesamowita: pani profesor zamieniła się w nieśmiałą uczennicę, a ja widziałam przed sobą nie dojrzałą, wykształconą kobietę, a onieśmieloną dziewczynkę skuloną w szkolnej ławce, która przyznaje, że w noc poprzedzającą nasze spotkanie nie mogła zmrużyć oka na samą myśl o tym, że następnego dnia ma mówić po angielsku. Wkrótce okazało się, że ten przypadek nie jest wyjątkiem; do Językodajni trafiali i nadal trafiają ludzie wykształceni, zaradni, którzy jednak mają poważny problem ze swobodnym mówieniem w języku obcym.
Na spotkaniach w kameralnych, kilkuosobowych grupach moi dorośli uczniowie siedzą na pufach, w wygodnych fotelach czy nawet w hamaku i piją dobrą kawę. Można wtedy łatwo dostrzec, że dla wszystkich obecnych najważniejsza jest rozmowa w języku obcym. Przed nami jest człowiek z krwi i kości, który chce powiedzieć coś ważnego o sobie i o swoim świecie. My również chcemy przekazać coś istotnego na swój temat. Chwila, w której przestajemy oceniać i otwieramy się z ciekawością na drugiego człowieka, jest przełomowa. Im więcej otwartości i życzliwości dajemy naszemu rozmówcy, tym więcej zrozumienia sami doświadczamy. Zaczynamy patrzeć na samych siebie zupełnie inaczej, akceptujemy to, że możemy czasem popełnić błąd, że umyka nam słowo. To właśnie wtedy rozmowa zaczyna płynąć swobodnie.
Podczas spotkań w Językodajni padają pytania dobrze znane z podręczników do nauki języków obcych – odpowiadają na nie pięcio-, dziesięcio-, piętnastoletnie dzieci: Kim jestem? Co robię? Czego chcę? Co lubię? Co mi się podoba? Te pytania zadawane na licznych kursach dla dzieci i nastolatków mają jednak zupełnie inny wydźwięk niż wtedy, gdy padają w rozmowie pomiędzy dorosłymi, którzy bardzo często wracają do nich po raz pierwszy od lat. Stają się one przyczynkiem do mniejszych i większych odkryć, małych rewolucji – nie tylko językowych, lecz także osobistych.
Chcę podzielić się z tobą przekonaniem, że nie warto czekać, aż poznasz kolejnych kilkadziesiąt, kilkaset czy kilka tysięcy słówek, nowe czasy czy struktury gramatyczne. Możesz zakładać, że gdy przyswoisz cały słownik, całą gramatykę, automatycznie zaczniesz mówić płynnie w języku obcym. Tak się jednak nie dzieje.Zamiast tego spróbuj wejść w autentyczną rozmowę z drugim człowiekiem. Naucz się czerpać z niej inspirację i przyjemność. Po prostu – zacznij mówić! Łatwo powiedzieć, wiem. O tym, jak to można zrobić, opowiadam w tej książce.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
