Jego druga żona - ebook

OD AUTORKI

Nazwiska, daty i niektóre dane, takie jak nazwy hoteli, klubów i restauracji, zostały zmienione dla bezpieczeństwa osób opisywanych w książce. Żeby zapewnić bohaterom jeszcze większą anonimowość, akcja powieści jest osadzona w czasie bliżej nieokreślonym, a wszelkie fakty historyczne oraz powszechnie znane okoliczności o charakterze politycznym, kulturalnym i innym, które nie miały znaczącego wpływu na przebieg wydarzeń, zostały albo pominięte, albo umieszczone na osi czasu niezgodnie z ich prawdziwą chronologią.

W trakcie pisania korzystałam nie tylko z notatek, lecz także z licznych opracowań na temat Bliskiego Wschodu.PROLOG

Madame Isabelle, zaszczycisz mnie dzisiaj swoją obecnością?

***

To nasze drugie spotkanie, lecz ja nie jestem ani trochę spokojniejsza niż za pierwszym razem. Znowu czekam, pełna obaw, że Iza nie przyjdzie, by opowiedzieć mi dalszy ciąg swojej dramatycznej historii. Na korzyść powodzenia mojej pisarskiej misji przemawia fakt, że Izabelli spodobała się pierwsza część serii, roboczo nazwana przeze mnie Zarzucanie sieci. Ten właściwy tytuł, dla Izy i czytelników, brzmiał Jego wysokość – on również przypadł jej do gustu. Przeczytała całą powieść spisaną na podstawie jej wspomnień i odesłała plik bez żadnych uwag. Szkoda tylko, że nie odniosła się do moich pytań oraz komentarzy.

W trakcie tworzenia Jego wysokości nasunęło mi się spostrzeżenie, że książę stosował wobec Izy pewną technikę uwodzenia. Zwie się pull and push i jest metodą stosowaną w marketingu, lecz nie tylko. Mężczyźni pasjonujący się podrywaniem kobiet także jej używają, często z sukcesami, przy czym sukces tożsamy jest z zaciągnięciem kobiety do łóżka.

A na czym polega metoda pull and push? Wystarczyło uważnie prześledzić poczynania Omara, by zauważyć pewną prawidłowość: pokazywał, że mu zależy, a za chwilę się odsuwał i dystansował. Mistrzowsko budował napięcie i swoją atrakcyjność, nieustannie dawał do zrozumienia, że ma wyższy status społeczny, był przy tym diablo przekonujący i jeszcze bardziej nieprzewidywalny. Jego wysokość zdobył wszystkie bramki – uwiódł Izę, rozkochał ją w sobie i wziął z nią ślub.

Bądźmy szczerzy, cała otoczka, którą omotał Izę, zrobiłaby wrażenie na każdej kobiecie. Nawet na mnie, chociaż ja potrzebuję do życia tylko paczki papierosów R1 i odrobiny słońca. Czemu Iza nie dostrzegła, że książę po mistrzowsku nią manipulował? Często wracała do mnie ta myśl, lecz Iza nie odniosła się do tego spostrzeżenia. Widocznie zakochanie rządzi się swoimi prawami. Nawet ślepe, a może zwłaszcza takie.

Jest!

Słyszę ciche pukanie. Podbiegam do drzwi i otwieram. Za progiem stoi moja muza. Wchodzi do pokoju i rozgląda się dyskretnie, lecz nie żeby podziwiać jego wystrój – bardzo skromny i zwyczajny – raczej by sprawdzić, czy teren jest czysty. Ciekawe, czy kiedykolwiek się pozbędzie nieufności, okazywanej nawet mnie, powiernicy jej sekretów.

– Cieszę się, że przyszłaś.

– Ja też. Miło cię znowu zobaczyć.

Zbliża się, żebyśmy mogły się objąć. Boże, ta dziewczyna zawsze tak pięknie pachnie, ale przecież nie będę jej wypytywać, jak się nazywają te cudowne perfumy. O ile w ogóle można je kupić w Polsce czy przez internet. Odsuwa się, a wtedy mogę ją pooglądać. Natychmiast rzuca mi się w oczy niesamowita elegancja Izy – markowe ciuchy w stonowanych odcieniach bieli, czarne dodatki: torebka, szpilki, chusta, wypielęgnowane wargi równo pokryte pomadką w kolorze nude. Z biżuterii zauważam jedynie złoty zegarek z dyskretnym cienkim łańcuszkiem. Powinnam zrobić jej zdjęcie i mieć w galerii smartfona, gdy następnym razem wpadnę do sieciówki i pod wpływem impulsu zachce mi się kupić żółty T-shirt ze SpongeBobem.

– Jak podróż?

– Bez problemów.

– Czego się napijesz?

– Masz może piwo?

O! Spytała o alkohol?

Zaglądam do małej lodówki i – proszę! Jest piwo. Nawet dwa rodzaje.

– Żywiec może być? Czy książęce?

Obie parskamy śmiechem. Żywiec to miasto, w którym są produkowane ulubione krówki Omara, druga nazwa piwa nie wymaga komentarza.

– Niech będzie książęce – odpiera Iza.

Siada na brzegu łóżka, zdejmuje kapsel otwieraczem i bierze kilka porządnych łyków.

– Byłaś bardzo spragniona – mówię, gdy opróżniła duszkiem pół butelki.

– Nie, kochana. Jestem zbyt trzeźwa, żeby zacząć. Tak sobie myślę, że… – Przechyla się, żeby spojrzeć na lodówkę. – Drink byłby lepszy. Wódka z sokiem? – Unosi brew. – Bez soku też ujdzie.

„Już się robi, madame. Będzie pani zadowolona” – mówię w myślach.

Nie mam zbyt wielkich doświadczeń w sporządzaniu drinków, dlatego wlewam do wysokiej szklanki trochę soku i dopełniam wódką. Tak, właśnie w tej kolejności i proporcji.

– O to chodziło – mówi z zadowoleniem.

– Mogę już włączyć dyktafon?

Aż się palę, by poznać dalsze losy Izy i Omara.

– Tak, zaczynajmy…ROZDZIAŁ 1

Opowiem ci baśń o przystojnym, bogatym księciu i biednej, głupiej dziewczynie, która uwierzyła w jego zapewnienia o wielkiej, dozgonnej miłości. Miłości przez duże M. To właśnie ja spotkałam księcia. Wprawdzie nie przygalopował na białym rumaku, tylko przyleciał do mnie swoim prywatnym boeingiem, ale i tak było jak w baśni. W baśni o Kopciuszku, rzecz jasna. A jakie będzie zakończenie? Czy spełni się bajkowe „żyli długo i szczęśliwie”, skoro mój wspaniały książę nie napomknął o fakcie, że już ma jedną żonę, czekającą na niego w pałacu? Jego wysokość wziął ze mną ślub, spędziliśmy najpiękniejszy miesiąc miodowy na jachcie, dniami i nocami nie wychodziliśmy z łóżka, ale każdy, nawet najcudowniejszy okres w życiu człowieka kiedyś się kończy.

Gdybym wiedziała, co mnie czeka tutaj, w Rijadzie – stolicy Arabii Saudyjskiej – nigdy nie wyszłabym za Omara. Miałam żyć jak księżniczka, jedyna, najukochańsza, wybrana. Jego Złoty Miraż. Byłam inspiracją, a jego wysokość książę Omar ibn Ahmed ibn Hamid al-Aziz al-Saud rzucił cały świat do moich stóp.

Szkoda tylko, że ja też upadłam…

***

Gdy odzyskuję przytomność, leżę na łóżku, a wokół krzątają się Latifa i Samia. Ta druga to moja nowa osobista służąca, czego się dowiedziałam z ust Latify.

Jakby mnie obchodziło cokolwiek.

Nic mnie nie obchodzi!

Czy one nie widzą, że ja tu umieram z rozpaczy?

– Jak madame się czuje? – pyta Latifa. – Mogę jakoś pomóc?

Jak się czuję? Jak ktoś, kto runął z samego szczytu i wleciał wprost w środek czarnej dziury. Umieram. Cała drżę, gniecie mnie w mostku, chce mi się płakać, bo doskonale wiem, że to nie koszmarny sen, tylko jawa – moja nowa rzeczywistość. Jeszcze nie mam siły podejmować walki, żeby wyrzucić z siebie emocje, które rosną, dławią w gardle i odbierają oddech. Zamykam oczy, próbuję się odciąć – zniknąć stąd, magicznym sposobem znaleźć się z powrotem w Warszawie, w moim mieszkaniu. W rzeczywistości bez Omara.

– Zostawcie mnie – mówię cicho, kiedy Latifa ponawia pytanie.

– Madame, napędziła nam pani strachu.

Tak? Czym? Co znaczy zasłabnięcie kolejnej żony? W razie mojej awarii Omar ma przecież Aiszę – młodą, śliczną, wierną. Nie taką jak ja – wadliwą, bo niewierzącą. Jestem tylko zwykłą chrześcijanką, która nigdy nie zmieni wyznania.

– Powiedziałam: odejdźcie. Nic mi nie dolega.

Obracam się na bok, naciągam kołdrę na głowę i udaję, że śpię. Lecz nie jest mi pisany spokój. Po dłuższej chwili słyszę jakieś zamieszanie. Ludzie obecni w sypialni rozmawiają nad moją głową po arabsku, rozpoznaję głos Rashida i od razu czuję gniew. Musiał wiedzieć o Aiszy! Jest najbliższym pracownikiem Omara, zna każdy jego sekret. Przez długie tygodnie przebywał z nami na jachcie, na którym spędziliśmy podróż poślubną. To on był świadkiem mojego męża, gdy ten składał przysięgę. Pachołek Omara i zwykły oszust.

Brzydzę się nim.

– Proszę wybaczyć, madame, ale musi panią zbadać lekarz.

Latifa chwyta brzeg kołdry i ściąga ją z mojej głowy. Jest mi wszystko jedno, przecież nie będę się z nią szarpać. Pozwalam jej pomóc mi usiąść i patrzę na obcego człowieka stojącego w nogach łoża. To pewnie lekarz. Jest niski, gruby, a zamiast fartucha ma na sobie thob i chustę w biało-czerwone wzory.

Witaj, arabski doktorku, a oto ja – świeżo upieczona małżonka księcia Omara, histeryczka i wariatka.

– Będę obecny przy badaniu – dodaje Rashid. – Jego wysokość zażyczył sobie jak najszybciej poznać wszelkie informacje o stanie pani zdrowia, madame.

„Lepiej powiedz, że chcesz popatrzeć” – myślę z przekąsem, lecz wtedy Rashid siada w fotelu odwróconym oparciem do mnie. Co za wzorcowa dyskrecja! Pieprzony Judasz!

Dwa kwadranse później Rashid ma jasność – jestem zdrowa jak nie przymierzając klacz arabskiej krwi prosto ze stadniny w Janowie Podlaskim. Zdrowa, młoda klacz, ściągnięta tutaj, do Rijadu, by służyć uciesze jej nowego pana i władcy. Doktorek zmierzył mi ciśnienie, a potem do sypialni wjechał wózek medyczny i lekarz mógł wykonać również badanie EKG. Pobrał mi krew do analizy, pełne fiolki już pojechały do prywatnego laboratorium przynależącego do kliniki rodziny Omara. Wyniki będą do godziny.

Beznamiętnie słucham, że nic poważnego mi nie dolega, a zasłabnięcie było efektem nadmiaru przeżyć, zmiany klimatu i jet lagu. Doktorek chyba zwariował. Jet lag? Pomylił Francję z Alaską? Co za dureń. Mam dużo pić, właściwie się odżywiać, spać przynajmniej osiem godzin na dobę, a najlepiej dziewięć, odpoczywać i nie stresować się niczym. Jakież to proste, prawda? Zwłaszcza ostatnie zalecenie – banał!

– Przekażę dobre wieści jego wysokości – mówi Rashid.

– Powiedz, że aparatura EKG jest zepsuta, a ten lekarz to zwykły konował. – Wskazuję brodą na doktorka. Facet od razu pęcznieje na twarzy jak ryba najeżka, która nadyma się niczym balon, kiedy się ją wyciąga z wody. Otwiera usta, ale Rashid daje mu znak, że ma milczeć, i mówi do mnie:

– Nie rozumiem, madame.

– Nie rozumiesz? Twój szef złamał mi serce.

– Och… dziwny żart, madame, ale kładę to na karb zdenerwowania – odpiera Rashid.

Zerka na lekarza. Ten kwaśno się uśmiecha, pewnie sądzi, że jestem bezczelną, rozbestwioną babą, którą jego wysokość powinien jak najszybciej nauczyć pokory. Na przykład przy pomocy pięści.

– Coś jeszcze? – pytam.

Rashid znów zerka na lekarza, pokazuje mu gestem, że ma wyjść. Po chwili w sypialni zostają tylko Latifa – pewnie pełni funkcję przyzwoitki – oraz sekretarz mojego zakłamanego męża.

– Jego wysokość prosi o wybaczenie, ale nie pojawi się na kolacji. Postanowił pozostać ze swoją matką. Prawdopodobnie przenocuje w klinice, ewentualnie w swoim rodzinnym pałacu. Szanowna matka jego wysokości, madame Soraja, wyraziła życzenie jak najszybszego powrotu do siebie, do pałacu, a książę próbuje jej to wyperswadować. Madame na pewno rozumie, że jego wysokość musiał wybrać, której z pań będzie towarzyszyć.

– A niech sobie siedzi u mamusi. W ogóle mi to nie przeszkadza. – Wzruszam ramionami. – Jestem tu tylko przejazdem, Rashidzie.

– Proszę się nie denerwować. Bardzo proszę, madame.

– Ależ ja się w ogóle nie denerwuję.

Skądże znowu. Jestem spokojna i pogodzona z losem, ale poczekaj, fałszywcu: jutro dorwę Omara i usłyszy, że to koniec. Koniec z nami.

– Zatem się oddalę. Bardzo się cieszę, że madame nic poważnego nie dolega.

Zostaję z Latifą. Pyta, czy ma zawołać Samię. To Samia ma zostać moją główną służącą, jest lepiej wykwalifikowana, skończyła nawet studia. Jakie? Czyżby istniała wyższa szkoła kształcąca przyszłe służące żon arabskich książąt? Latifa zaś ma wrócić do Francji, na jacht.

– Wolę ciebie.

– Madame… – Latifa jest zakłopotana. Strzela oczami to na mnie, to na drzwi, za którymi czeka Samia.

– Powiedziałam: wolę ciebie. Nie znam tej drugiej i nie chcę poznawać. Bo i po co? Jutro wyjeżdżam.

– Dokąd, madame?

Jest głupia czy tylko udaje?

– Do domu.

– Teraz tutaj jest dom madame.

– Mylisz się, kochana. Jutro stąd wyjeżdżam.

– Czy madame sobie czegoś życzy? Proponuję herbatę.

– Chętnie wypiję. Dziękuję, Latifo.

Zauważa, że niezbyt udolnie staram się umościć na poduszkach, dlatego podchodzi i pomaga mi je ułożyć pod plecami. Najchętniej bym wstała, kazała zawołać tu Rashida, żeby ten natychmiast ściągnął Omara do pałacu. Im dłużej się zastanawiam, tym szybciej chcę się rozmówić z Omarem.

– Proszę, poczuje się madame znacznie lepiej. – Latifa podaje mi filiżankę z ziołowym naparem.

Poznaję ten zapach. Tak samo pachniała herbata, którą Latifa zrobiła dla mnie w dniu mojego ślubu. Byłam zdenerwowana, cała się trzęsłam, przejęta czekającą mnie ceremonią. Szkoda, że wtedy nie wiedziałam tego, co wyszło na jaw dzisiaj przy śniadaniu. Porzuciłabym w diabły Omara i jego wielką miłość. Pewnie ryczałabym przez tydzień, wypłakiwałabym się w ramionach Justi, ale dzisiaj miałabym spokojną głowę i świadomość, że uniknęłam katastrofy.

Upijam łyk gorącego naparu i patrzę na Latifę. Kręci się po sypialni, już uprzątnęła wszystko, medyczny wózek zniknął wraz z doktorkiem, fotele stoją idealnie równo przed stolikiem kawowym, a wazon z kwiatami wrócił na swoje miejsce. Jest cicho, czysto i pięknie.

– Zostaw to – mówię, widząc jej daremne starania znalezienia sobie jakichś sensownych zajęć. – Chodź tu, chcę pogadać.

– Dobrze, madame.

Zabiera mały, bogato zdobiony taboret i siada przy boku łoża.

– Powiedz: co byś zrobiła na moim miejscu? – pytam, przechyliwszy do dna filiżankę. Podaję jej puste naczynie, podpieram się na łokciu i patrzę z rozbawieniem na speszoną Latifę.

Długo się namyśla, w końcu odpowiada:

– Czy madame wie, co znaczy termin „IBM”?

– IBM? No pewnie. To koncern produkujący komputery? – Mimo wszystko wolę się upewnić, żeby nie palnąć jakiejś głupoty.

– Owszem, ale tutaj, w Saudi, ogólnie w naszej arabskiej kulturze, ten termin oznacza coś jeszcze. Przede wszystkim gdybym była na miejscu madame, nigdy nie spytałabym zwykłej służącej, jak mam postąpić w tak istotnej sprawie.

– Domyślam się. W zasadzie podjęłam już decyzję, chcę ją jedynie skonsultować.

– I tu się przydaje IBM.

– Czyli?

Trochę mnie wkurza jej okrężna droga do celu, ale co mam robić? Kazać jej pójść do diabła wraz z resztą i zostać tu sama? Przecież wiem, jak to się skończy – będę płakać, aż braknie mi łez.

– U nas czas płynie wolniej niż w kraju, z którego madame przybyła. Wszystko trwa i trwa… – Zawiesza głos. Podejmuje dopiero po chwili: – Minuta w Saudi to jak godzina w Polsce, madame. Widzę, że się pani niepokoi, dlatego już wyjaśniam, co znaczy tajemnicze IBM. Ten zwrot ma swoje korzenie w Egipcie, tam jest najczęściej używany. Litera I to skrót od inshallah – „jeśli Bóg nam pozwoli”, inaczej: „stanie się zgodnie z Jego wolą”. Druga litera, czyli B, to bukra, po egipsku „jutro”, a ostatnia to maalesz, z egipskiego „wszystko jedno” lub „bez znaczenia”. Już madame rozumie? Należy się poddać woli boskiej, nie myśleć o tym, zdać się na mądrość Allaha i przeznaczenie, a wszystko się ułoży.

– Ależ z ciebie Scarlett O’Hara – fukam zirytowana.

– Kim jest ta dama?

– To bohaterka książki.

– Aha.

– Nieustannie stosowała wasze IBM, u niej to brzmiało: „pomyślę o tym jutro”.

– Szkoda, że nie jesteśmy oryginalni. – Latifa delikatnie się uśmiecha.

– Czy ty naprawdę nie rozumiesz, co się stało?

– Ciężko mi wejść w umysł madame, ponieważ jestem muzułmanką i inaczej pojmuję pewne sprawy, ale…

– Nie chodzi o pojmowanie! – przerywam jej gwałtownie. Siadam i energicznie pocieram policzki. – Omar mnie oszukał, zataił przede mną, że jest żonaty. Nie rozumiesz? – Spoglądam na nią. Okłamał mnie, oszukał, nadużył mojego zaufania. Wiesz, co to oznacza?

– Mogę się domyślać, madame.

– Nie, nie możesz. Nie masz pojęcia, co teraz czuję.

– Madame ma rację.

– No właśnie. Mam rację. Mój mąż to oszust, sprytny łgarz, który zwabił mnie tutaj, a teraz, zasłaniając się płaszczem uszytym z religijnych zasad, będzie próbował mi wmówić, że tak jest dobrze, bo zgodnie z prawem szariatu.

– Skąd pani to wie?

– Znam go. Chociaż nie do końca, jak się dzisiaj okazało. – Potrząsam głową, bo ciągle nie mogę uwierzyć, że znalazłam się w czarnej dupie, i to na własne życzenie. – Czyli nie powiesz mi, co byś zrobiła na moim miejscu?

– Już odpowiedziałam madame. Zastosowałabym metodę IBM.

– Ech. – Zakrywam twarz i przez chwilę dumam nad jej słowami. Kiwam się w przód i tył, jak dziecko z chorobą sierocą, ale to nie przynosi ani ukojenia, ani rozwiązania. – Wiesz, jak się czuję? – pytam, odsłoniwszy twarz. – Jakby mnie ktoś rozpłatał mieczem na pół. Teraz będę połową. Połową żon Omara. Pół Omara dla mnie, pół dla Aiszy. Nie znam tej dziewczyny, bo to dziewczyna, nie kobieta, a mój mąż, z którym spędziłam prawie miesiąc… MIESIĄC byliśmy razem, dzień w dzień, noc w noc, godzina w godzinę – wymieniam – nie jest mój, jest nasz. Nasz. Będę się nim dzielić, rozumiesz? Dzielić miłością. To jest… to jest… – jąkam. – To jest niewyobrażalne. Niemożliwe. Nie da się kochać dwóch żon, tak samo jak nie da się kochać dwóch mężów naraz.

– W islamie nie można mieć dwóch mężów.

– Wiem! – Podnoszę głos, lecz gdy widzę reakcję Latify, natychmiast mówię: – Przepraszam.

– Nic się nie stało. Madame ma prawo być wzburzona.

– Jestem wzburzona, wściekła i rozczarowana. – Opadają mi ramiona, ale się nie rozpłaczę, jeszcze nie teraz. – Ty nic nie rozumiesz. Nie da się tak samo kochać dwóch żon, to niemożliwe.

– Zgadzam się, madame. Jego wysokość kocha madame, kocha też madame Aiszę, ale to, że każdą z was kocha inaczej, nie znaczy, że którąś darzy słabszym uczuciem.

– Nadal nie wiesz, o co mi chodzi. Mam brata, na imię ma Tomek, pamiętasz Tomka?

– Tak. – Błyska zębami.

Cóż, tego wariata się nie da zapomnieć.

– Tomek ma dwóch synów, Jakuba i Sławka. Jakub jest starszy, energiczny, wesoły, rozrabiaka. Sławek to przeciwieństwo, jest spokojny, posłuszny i miły. Każdego z nich Tomek kocha tak samo mocno; Jagoda, ich mama, też. Gdy urodził się Sławek, jego rodzice nie musieli się dzielić swoją miłością, nie musieli zabrać miłości Jakubowi i dać drugiemu dziecku. Ta miłość, ta konkretna – podkreślam – potrafi się rozmnożyć. Podwoić, potroić, żeby starczyło dla każdego dziecka.

– A miłość małżeńska nie?

– To niemożliwe. Nie byłabym w stanie pokochać teraz drugiego mężczyzny. – Aż się trzęsę, kiedy próbuję sobie wyobrazić Łukasza, jednego z moich kumpli z MARPOL-u, jako drugiego potencjalnego męża. – To niewyobrażalne. Nie umiałabym kochać drugiego męża, miałabym problem nawet go lubić czy znosić. Czy to takie dziwne? Czy tylko my, kobiety, nie umiemy jednocześnie kochać dwóch mężczyzn, podczas gdy oni potrafią kochać kilka żon?

– Różnimy się, madame. Jesteśmy inne, inne od mężczyzn.

– Ale nie w tej kwestii. – Przygryzam kącik ust, żeby się nie rozpłakać. – Nikt nie chce tylko fragmentu czyjegoś serca, ani kobieta, ani mężczyzna. Nikt nie chce być oszukiwany, pomijany w prawdzie, omamiony obietnicami bez pokrycia.

– Jego wysokość zawsze dotrzymuje słowa.

– Mylisz się, Latifo. Mój mąż już nigdy nie spełni jednej obietnicy, bardzo ważnej obietnicy, dlatego złamał mi serce.

***

Przepłakałam cały wieczór, słońce zaszło przed szóstą, a ja zaczęłam swój żałosny seans łez. Gdy wybiła północ, opuściłam kurtynę. Zasnęłam, zmęczona, zbiedowana, nieprzytomna z żalu.

Poranek wita mnie promieniami słońca wślizgującymi się przez drewniane listwy żaluzji. Z oddali dobiega prawie niesłyszalny śpiew muezina. To z meczetu należącego do rodziny mojego męża. Leży na terenie posiadłości Omara. Latifa wspomniała wczoraj, że jeśli będę chciała pójść i się pomodlić, muszę poprosić męża. To on mnie tam zaprowadzi, ponieważ w Arabii Saudyjskiej wstęp do meczetu mają tylko muzułmanie.

Ale ja nie chcę. Nie chcę męża ani tym bardziej odwiedzin w meczecie. Nie liczyłam, że będę mogła tutaj publicznie praktykować swoją religię. W Saudi nie ma ani jednego kościoła katolickiego, chociaż są już pierwsze nieśmiałe plany postawienia go w stolicy, na terenie tak zwanej Dzielnicy Dyplomatycznej, zajętej głównie przez placówki dyplomatyczne. Omar – zanim tu przyjechaliśmy – pozwolił mi na praktykowanie w specjalnej małej kajucie przeznaczonej tylko na moje religijne potrzeby. Nie widzi przeszkód, bym miała przy sobie katolickie dewocjonalia: krzyżyk, łańcuszek z medalikiem przedstawiającym wizerunek Matki Boskiej, różaniec i inne, ale zastrzegł, że nie wolno mi tego nosić na sobie, nawet tutaj, w pałacu, czyli w miejscu zamieszkania. Uważa, że nie powinnam się obnosić przy służbie z symbolami wiary. To ma być najbardziej intymna sfera mojego życia, intymniejsza od wszystkich, przeznaczona tylko dla mnie. Nikt nie śmie widzieć, jak się modlę, a wszelkie przedmioty związane z katolicyzmem powinnam trzymać ukryte w specjalnej szkatule zamykanej na kod.

Mówię Latifie, że chcę być sama przez najbliższe pół godziny, a gdy opuszcza sypialnię, wyciągam różaniec, który dostałam od babci, i odmawiam całe pięć dziesiątek. Jestem trochę spokojniejsza, nawet schodzę na posiłek i jem lekki lunch w towarzystwie Aiszy. Dziewczyna wychodzi z siebie, żeby umilić mi czas. Opowiada trochę o pałacu, potem wspomina, czym się zajmuje przez całe dnie. Otóż niczym, bo nie chodzi do szkoły. Skończyła tylko podstawówkę, nie pracuje, rzecz jasna, i nie ma żadnych zainteresowań – to w skrócie. Zatem jak mija jej czas? Mieszka tutaj, schodzi na posiłki, uwielbia czytać jakieś durne gazety o celebrytach przysyłane z UK na zlecenie jego wysokości. Ponoć to ogromna łaska, że przystał na jej prośbę, ponieważ takie pisemka są haram.

Co do mnie: muszę odpowiedzieć na kilka jej pytań – czym się zajmowałam w Polsce, czy będę pracować tutaj, czy jego wysokość mi pozwolił i kiedy pokażę jej swoje projekty. Szczerze mówiąc, ponadmiesięczna przerwa od projektowania okropnie mnie rozleniwiła, ale nie zamierzam zawieść pana Marka. Planowałam ruszyć z robotą zaraz po przyjeździe do Rijadu, teraz nie wiem, czy dam radę włączyć laptop. O ile w ogóle będzie taka konieczność. Póki nie pogadam poważnie z Omarem, póty trwam w stanie zawieszenia.

Wracam do apartamentu po lunchu i nareszcie zdobywam się na odwagę, by zadzwonić do Omara. Czemu nie jestem zdziwiona, kiedy nie odbiera? Włącza się poczta głosowa. Nawet się nie nagrywam, bo i po co? Ponawiam próbę pół godziny później, trzeci raz dzwonię po obiedzie. Zero reakcji. Latifa nic nie mówi, widocznie nie dostała żadnych dyspozycji w tej kwestii, ale wiem, że jego wysokość się zgodził, żeby to ona była – przynajmniej na razie – moją jedyną służącą. Samia została oddelegowana do innych zajęć. Cóż za zbytek łaski.

Pod wieczór coś się dzieje. Do apartamentu przychodzi Rashid, oczywiście cały w ukłonach do ziemi. Ma dla mnie wyniki badań – otrzymuję kopie wydruków, a oryginały zapewne trafiły do rąk jego wysokości. Nawet w to nie wątpię. Z dokumentów – są po arabsku – nie wyczytuję nic a nic. Dopiero Latifa podejmuje się przełożenia na angielski. Z całą pewnością jestem zdrowa, chociaż trochę niepokoi wynik morfologii – dolega mi słaba anemia. Odwiedza mnie kobieta odpowiadająca za pałacowy jadłospis. Zostaję skrupulatnie wypytana o preferencje żywieniowe; mówię, że nie mam żadnych alergii pokarmowych, jem w zasadzie wszystko. Szkoda tylko, że z moim apetytem kompletna kiszka.

Paniusia – waży chyba ze sto kilogramów, świetna z niej dietetyczka! – wychodzi i znowu pojawia się Rashid. Ma dla mnie wieści od księcia. Po pierwsze, nasza rozłąka potrwa jeszcze dwa dni, ponieważ matka jego wysokości wróciła do swojego pałacu i zażyczyła sobie towarzystwa syna, a po drugie, książę prosił, by przekazać mi wiadomość listowną oraz drobny upominek w ramach przeprosin za swoją nieobecność, która, chociaż stanowi konieczność, wywołała u niego „ból duszy”.

Ja pieprzę, sposób ich gadki jest czasami nieznośny.

Ale przejdźmy do upominku. To kaseta wyściełana atłasem. Oczywiście to tylko opakowanie – luksusowe, bogato zdobione inkrustacjami i okuciami ze srebra, ale nadal opakowanie. A zawartość? Omar podarował mi biżuterię: złoty naszyjnik składający się z szerokiej ni to listwy, ni to wstęgi, dosyć krótkiej, przylegającej ściśle do szyi. U dołu gładkiej obroży są niezliczone zaczepy, metalowe pętelki, z których zwisają długie, cieniuchne jak nitki łańcuszki zakończone kropelkami ze szlifowanych rubinów. Naszyjnik jest zjawiskowy. Latifa – po swoich długich naleganiach – zapina go na mojej szyi i podaje lusterko. A ja? Szczerze? Mam ochotę chwycić za obrożę i ją zerwać, porwać w strzępy te wszystkie złote nici pętające mnie jak więzy niewolnika.

Rozpina naszyjnik i wkłada z powrotem do kasety, wychodzi, żebym mogła w spokoju przeczytać wiadomość od męża. Nie spodziewam się żadnych rewelacji i przełomu. Póki nie miną trzy dni naszej separacji, póty nic nie zostanie postanowione. Pierwszą wiadomość, przedwczoraj rano, dostałam w formie SMS-a, dzisiaj mój mąż napisał do mnie list. Co zabawne, zapakował go w wyglądającą znajomo kopertę – to identyczna papeteria, jaką widziałam, gdy Omar wysłał mi swój miłosny poemat o Złotym Mirażu.

Witaj, najdroższa Isabelle.

Nie mogę się doczekać chwili, kiedy Cię zobaczę. Chociaż to jeszcze tylko dwa dni, dla mnie będą niczym piekielna wieczność. Nie chciałabyś widzieć, jak się denerwowałem, kiedy czekałem na wyniki badań. Niezmiernie cieszy mnie fakt, że nic poważnego Ci nie dolega. Ale to nie znaczy, że możesz się zaniedbywać. Proszę, a raczej nalegam, żebyś poświęciła sobie każdą myśl i staranie, a gdy wrócę, pragnę zastać moją najpiękniejszą żonę radosną i pełną życia.

Twój mąż

Chyba go pogięło. Naszego małżeństwa już w zasadzie nie ma. Zemdlałam przy śniadaniu, bo dowiedziałam się, że Omar jest żonaty. Byłam wystarczająco wredna przy Rashidzie, żeby dało się domyślić, że mam z czymś problem. Cholerny problem, nie jakiś mały problemik. A Omar pisze do mnie jakby nigdy nic, pieprzy od rzeczy, śle naszyjnik i tak dalej. On ma coś z głową, innego wytłumaczenia nie znajduję.

Przecież ja tu umieram! Umieram z wściekłości i z żalu! Rozpieprza mnie od środka. Moje życie się rozsypało, chcę odejść! Chcę z nim pogadać, powiedzieć, co postanowiłam, i stąd spierdalać! A on pisze do mnie jakieś bzdury! Radosna i pełna życia? Serio?

Argh!!!

Idę. Kurwa. Spać.