Jesienna republika - ebook

1 Rozdział

Marszałek polny Tamas stał w ruinach Kresimskiej Katedry w Adopeście.

Kiedyś była to wspaniała budowla, ze złotymi iglicami, które majestatycznie wznosiły się ponad dachami okolicznych domów, teraz stała się górą gruzu, obleganą przez niewielką armię kamieniarzy, poszukujących marmuru i wapienia do ponownego wykorzystania. Ptaki, które jeszcze niedawno wiły gniazda na iglicach, teraz latały bez celu nad głową Tamasa, podczas gdy ten przyglądał się ruinom w promieniach wschodzącego słońca.

Zniszczenia dokonała magia żywiołów Uprzywilejowanego. Granitowe filary zostały pocięte w sposób całkowicie przypadkowy, a całe sekcje katedry stopione ogniem gorętszym od tego, który płonie w piecu hutniczym. Ten widok sprawił, że Tamasa ścisnęło w żołądku.

– Z daleka wygląda dużo gorzej – ocenił Olem. Stał obok marszałka z dłonią na kolbie pistoletu ukrytego pod połą długiego płaszcza i ani na chwilę nie przestał szukać wzrokiem bruduńskich patroli. – To stąd musiał być ten słup dymu, który widzieliśmy – mówił, cały czas trzymając w ustach papierosa. – Reszta miasta wydaje się nietknięta.

Tamas rzucił swemu adiutantowi gniewne spojrzenie.

– Ta katedra miała trzysta lat. Budowano ją przez sześćdziesiąt. Nie zamierzam się cieszyć, że cholerni Bruduńczycy najechali Adopest tylko po to, żeby zburzyć katedrę.

– Mogli zrównać z ziemią całe miasto, a tego nie zrobili. Moim zdaniem to uśmiech losu, sir.

Olem miał oczywiście rację. Przez dwa tygodnie pędzili tu na złamanie karku, wyprzedzając znacznie Siódmą i Dziewiątą Brygadę, jak również swych delivijskich sojuszników, po to tylko, by poznać prawdę o losach stolicy. Tamas cieszył się, widząc, że Adopest wciąż jeszcze stoi.

Ale teraz miasto znalazło się w rękach bruduńskiej armii i marszałek polny musiał przemieszczać się jego ulicami ukradkiem. Nie był w stanie opisać gniewu, jaki czuł z tego powodu.

Spróbował zepchnąć tę wściekłość w głąb siebie, stłumić, odzyskać samokontrolę. Na rogatkach stanęli zaledwie kilka godzin wcześniej i przekradli się do centrum pod osłoną ciemności. Teraz Tamas będzie musiał wszystko zorganizować, znaleźć sojuszników, odkryć wrogów i dowiedzieć się, w jaki sposób stolica wpadła Bruduńczykom w łapy najwyraźniej zupełnie bez walki. Na otchłań! Przecież granice Brudanii odległe były o osiemset mil.

Czyżby kolejny z członków rady zdradził Tamasa?

– Sir – odezwała się Vlora. Stała na pozostałościach jednego z filarów, obserwując rzekę Ad i dzielnicę na jej drugim brzegu. Podobnie jak Tamas i Olem miała na sobie płaszcz, zasłaniający adrański mundur, ciemne włosy zaś ukryła pod trikornem. – Bruduński patrol. Mają Uprzywilejowanego.

Marszałek obrzucił spojrzeniem gruzy, spojrzał ku ulicy od południowej strony zwałowiska i już zaczął układać plan zasadzki. Zmusił się jednak do porzucenia tej myśli. Nie mógł ryzykować otwartego konfliktu. Nie miał dość ludzi. Zabrał ze sobą jedynie Olema i Vlorę. I wprawdzie byliby w stanie poradzić sobie z pojedynczym patrolem Bruduńczyków, ale natychmiast przybiegłoby ich więcej, zwabionych odgłosami starcia.

– Potrzebujemy żołnierzy – stwierdził.

Olem zgasił papierosa na odłamku ołtarza.

– Mogę spróbować odnaleźć sierżanta Oldricha. Ma pod komendą piętnastu moich strzelców doborowych.

– Na początek dobre i to – odparł marszałek.

– Moim zdaniem powinniśmy skontaktować się z Ricardem – wtrąciła Vlora. – Dowiedzieć się, co stało się w mieście. On ma ludzi, których możemy wykorzystać.

Tamas przyjął tę radę skinieniem głowy.

– W swoim czasie. Niech to otchłań! Powinienem zabrać całą prochową kamarylę. Chcę mieć więcej ludzi, zanim spotkamy się z Ricardem. – Nie wiem, czy nie zwrócił się przeciwko nam. Marszałek zostawił pogrążonego w śpiączce syna pod opieką Tumblara... Jeśli ktokolwiek skrzywdził Taniela, wtedy...

Tamas przełknął gorzką kulę, która nagle zaczęła dławić go w gardle, spróbował jakoś uspokoić walące w piersi serce.

– Adepci Sabona? – zapytał Olem.

Krótko przed śmiercią Sabon założył szkołę dla prochowych magów i już w pierwszych raportach informował, że zebrał dwadzieścioro Naznaczonych, których uczył, jak strzelać, walczyć i w ogóle panować nad ich talentem.

Mieli za sobą zaledwie kilka miesięcy szkolenia, ale to będzie musiało wystarczyć.

– Adepci – zgodził się Tamas. – Możemy przynajmniej zabrać Telavare, zanim pójdziemy do Ricarda.

Ruszyli na drugi brzeg Ad. Dzień się zaczynał, ulice wypełniały ludźmi. Marszałek dość szybko przekonał się, że choć bruduńskich patroli było w mieście sporo, zostawiały mieszkańców w spokoju. Nikt nie zaczepił też ani jego, ani jego towarzyszy, gdy przechodzili przez zachodnią bramę Starego Miasta, ani wtedy, gdy raz jeszcze minęli rogatki, zmierzając ku północnym przedmieściom, gdzie mieściła się szkoła prochowych magów.

Tamas widział bruduńskie statki zacumowane wzdłuż brzegu i ich wysokie maszty kołyszące się w zatoce po południowej stronie. Zauważył kwaśno, że kanał przez góry, budowany przez związek Ricarda, najwyraźniej został ukończony z powodzeniem. Tylko tak oceaniczne okręty tych rozmiarów mogły dotrzeć do Admorza.

Marszałek stracił rachubę zrujnowanych świątyń. Niemal każdy kwartał oszpecony był teraz kupą gruzu, pozostałą po jakimś kościele. Zastanawiało go nieustannie, co stało się z kapłanami i kapłankami i dlaczego świątynie w ogóle stały się celem bruduńskich Uprzywilejowanych.

Będzie musiał spytać o to Ricarda.

Godzinę trwało, zanim dotarli piechotą do północnych granic miasta i tym samym do szkoły. Był to stary budynek z czerwonej cegły, pozostałość po fabryce odzieży. Przylegające doń pole zmieniono na strzelnicę. Gdy podeszli bliżej, Vlora pochwyciła Tamasa za ramię. Marszałek natychmiast wyczuł jej obawę.

Sam poczuł bolesny ucisk w piersi.

Okna dormitorium były zamknięte na głucho, drzwi wejściowe zwisały smutno. Tablicę z wymalowaną srebrzystą baryłką, symbolem prochowych magów, zerwano znad wejścia i teraz walała się w błocie. Strzelnica zarosła trawą, wszędzie panowały bezruch i cisza.

– Vlora, idź od południa nad rzeką – polecił Tamas. – Olem, ty od strony północnej.

Oboje mruknęli tylko „tajest” i bez dalszych pytań ruszyli wykonać rozkaz. Vlora zdjęła kapelusz i po chwili zniknęła w wysokiej trawie. Olem spacerowym krokiem szedł dalej ulicą prowadzącą obok szkoły. Tamas odczekał, aż oboje znajdą się na pozycjach, i ostrożnie zbliżył się do budynku. Otworzył trzecie oko i spojrzał w Nieświat, wypatrując jakichś oznak magii, ale niczego nie zobaczył. Jeśli ktokolwiek czekał na nich w budynku, nie byli to ani Uprzywilejowani, ani Zdolni.

Ale Naznaczonych też nie dostrzegał. Dlaczego szkoła stała pusta? Mająca zarządzać nią w czasie ich nieobecności Telavare była magiem o niewielkiej mocy, za to doskonałym technicznie, sprawdzała się więc idealnie jako nauczyciel przyszłych magów. Zabrała rekrutów do wnętrza budynku, gdy przybyli Bruduńczycy? Szkoła została zaatakowana?

Niski dźwięk dobiegł uszu Tamasa, ledwie słyszalny, niemal całkiem przytłumiony szumem niedalekiej Ad. Marszałek nie potrafił rozpoznać tego dźwięku, ale natychmiast skojarzył zapach, który uderzył go w nozdrza. Słodkawy smród rozkładu. Krew.

Sprawdził frontowe okna szkoły. Promienie porannego słońca uniemożliwiły mu dostrzeżenie czegokolwiek w panującym wewnątrz półmroku. Dziwny dźwięk przybrał na sile, dla wyostrzonych prochem zmysłów był niczym ryk. Napełniał Tamasa przerażeniem.

Marszałek kopniakiem do końca wyrwał drzwi z zawiasów. Zatrzymał się w progu, odczekał ułamek chwili, aż oczy dostosują mu się do półmroku.

Jego ostrożność okazała się zbędna. Hol był pusty, w korytarzach panował bezruch, ciszę mącił jedynie ów niepokojący dźwięk. Tamas teraz mógł już zidentyfikować jego źródło. Tysiące much. Brzęczały, tańcząc na szybach pozamykanych okien.

Tamas wsadził pistolety za pas i obwiązał nos i usta chustką. W głównym holu bzyczały muchy i śmierdziało śmiercią, ale zwłok nie było. Rozbryzgi krwi na ścianach i rdzawe smugi na podłodze stanowiły jedyny ślad przemocy, do jakiej doszło w szkole. Z pewnością zginęli tu ludzie, a ich ciała zostały gdzieś zawleczone.

Tamas podążył śladem krwawych znaków w głąb budynku, z pistoletem gotowym do strzału.

Halę fabryczną, ogromne pomieszczenie, gdzie kiedyś stały dziesiątki długich stołów, przy których pracowały setki szwaczek, niemal całkowicie opróżniono. Zostało w nim zaledwie kilka stołów pod jedną ze ścian. Tu much było o wiele mniej, roiły się tylko nad kilkoma plamami i brązowymi kałużami, znaczącymi miejsca, gdzie niewątpliwie zginęli ludzie.

Smugi zaschniętej krwi ciągnęły się aż pod drzwi w przeciwległym rogu.

Tamas odwrócił się gwałtownie, usłyszawszy coś za plecami, uniósł pistolet, jednak niepotrzebnie, po schodach prowadzących do dormitorium na piętrze schodziła Vlora.

– Co znalazłaś?

– Muchy. – Vlora splunęła pod nogi. – Muchy i dziurę, jaka została po połowie tylnej ściany budynku. Mnóstwo śladów spalenizny. Ktoś wysadził tam dwie prochownice jak nic. – Zaklęła cicho, było to jedyne odstępstwo od w pełni profesjonalnego zachowania, na jakie sobie pozwoliła.

– Co tu się stało? – zapytał.

– Nie wiem, sir.

– Żadnych ciał?

– Żadnych.

Tamas zacisnął zęby z frustracji. Dziesiątki ludzi straciło życie w tym budynku, i to niedawno.

– Wywlekli ciała tylnym wyjściem. – Głos Olema odbił się echem w pustej przestrzeni. Oficer stał w progu niewielkich drzwi w kącie sali.

Gdy Tamas i Vlora do niego podeszli, wskazał rude smugi, nachodzące na siebie nawzajem, które wiodły od tylnego wejścia, by zniknąć w wysokiej trawie, oddzielającej tereny szkoły od Ad.

– Ktokolwiek to zrobił, nie zapomniał po sobie posprzątać – podsumował adiutant. – Nie chciał, żeby ciała zdradziły zbyt wiele.

– Wszystko i tak jest jasne – warknął Tamas, wracając do wnętrza budynku. Ruszył do głównego wejścia, zmuszając roje much do ucieczki. – Weszli od frontu – wskazał na plamy krwi i dziury po kulach – zdjęli wartowników i wtargnęli do hali fabrycznej. Nasi magowie bronili się na piętrze, zużyli cały proch, jaki mieli pod ręką... – Usłyszał, jak głos mu się łamie. Był odpowiedzialny za tych ludzi. To byli jego magowie. Kilkoro z nich pochodziło ze wsi, dwóch było piekarzami. Jeden bibliotekarzem. Nie zostali wyszkoleni do walki. To była rzeź.

Mógł się jedynie modlić, że udało im się zabrać ze sobą kilku wrogów.

– Śmierć to krwawy malarz, a to jego płótno – powiedział sentencjonalnie Olem. Zapalił kolejnego papierosa i zaciągnął się głęboko, po czym dmuchnął dymem na ścianę. Muchy natychmiast poderwały się do lotu.

– Sir. – Vlora zrobiła krok i, schyliwszy się, podniosła coś z ziemi. Niewielki okrągły kawałek skóry z dziurą pośrodku. – To chyba było za drzwiami. Ten, kto tu sprzątał, najwyraźniej coś przeoczył. Wie pan, co to takiego?

Tamas splunął, żeby pozbyć się nagłego posmaku goryczy, który wypełnił mu usta.

– To skórzana uszczelka. Trzeba mieć kilka w zapasie, jeśli używa się wiatrówki. Musiała komuś wypaść.

Strzelba powietrzna. Broń używana przeciwko prochowym magom. Ktokolwiek to zrobił, przybył odpowiednio przygotowany.

Tamas wyrzucił uszczelkę i wsunął pistolet za pas.

– Olemie, kto znał lokalizację szkoły?

– Poza prochową kamarylą? – Olem przetoczył papierosa między palcami, zastanawiając się nad odpowiedzią. – To nie był jakoś szczególnie strzeżony sekret. W końcu nawet szyld mieli nad drzwiami.

– Kto dowiedział o tym bezpośrednio od nas? – powtórzył pytanie Tamas.

– Kilku członków sztabu generalnego i Ricard Tumblar.

Członkowie sztabu walczyli u boku Tamasa przez dekady. Ufał im. MUSIAŁ im ufać.

– Żądam odpowiedzi, nawet gdybym musiał je wytoczyć wraz z krwią. Znajdź mi Tumblara.2 Rozdział

Siedziba Szlachetnych Wojowników Pracy, największego związku zawodowego we wszystkich Dziewięciu, znajdowała się w starym magazynie w Dzielnicy Fabrycznej, niedaleko ujścia rzeki Ad.

Tamas spoglądał na budynek z pewnym niepokojem. Nieustannie ktoś tam wchodził i stamtąd wychodził. Dziesiątki, nie, setki ludzi. Nie da się porozmawiać z Ricardem niepostrzeżenie, ktoś niewątpliwie ich tu zauważy i najpewniej rozpozna. A rozmowa mogła przecież zakończyć się krwawo i Tamas nie miał zamiaru prowadzić jej w miejscu, gdzie strażnicy Ricarda znajdowali się w zasięgu głosu.

Gdyby nie przemożna potrzeba wypełniająca serce dudniące mu w piersi, Tamas zapewne zaczekałby do wieczora i poszedł za Tumblarem do domu.

– Możemy umówić się na spotkanie – zasugerował Olem, opierając się nonszalancko o ganek. Po drugiej stronie ulicy jeden ze strażników związkowych obserwował ich spod zmarszczonych brwi. Olem machnął do niego i gestem zaproponował papierosa. Strażnik uniósł brwi i odwrócił się, straciwszy zainteresowanie dwójką podejrzanych osobników.

– Na pewno nie będę się umawiał – zaoponował stanowczo Tamas. – Nie chcę, żeby się nas spodziewał.

– I tak będzie wiedział, że idziemy. Ma dwudziestu zbrojnych tylko na tej ulicy.

– Ja naliczyłem jedynie osiemnastu.

Olem obserwował pieszych z udawaną obojętnością.

– Strzelcy w oknie nad sklepem, trzydzieści kroków po lewej, sir.

– A. – Tamas zobaczył ich kątem oka. – Coś wystraszyło Ricarda. W starej siedzibie miał nie więcej niż czterech strażników naraz.

– Może niepokoją go Bruduńczycy?

– Albo mój powrót. Jest i Vlora. Chodźmy.

Ruszyli w dół ulicy, ze wszystkich sił starając się nie przyciągać uwagi, po chwili dołączyli do Vlory stojącej w progu niewielkiej piekarni. Tamas spojrzał na bochenki ułożone na ladzie i pomyślał o Mihalim. Ciekawe, gdzie był teraz wielki kuchmistrz. Na południu wraz z adrańską armią?

Oczywiście. Gdyby Mihali nie powstrzymywał Kresimira, Adopest byłby już zrównany z ziemią. Tamas zatęsknił nagle za kabaczkową zupą Mihalego.

Vlora poprowadziła ich przez piekarnię na niewielką uliczkę na zapleczu, pełną śmieci i błota.

– Tędy – mruknęła przez ramię. Tamas próbował ignorować wszechobecny smród, błoto mlaskało wstrętnie przy każdym kroku. Dzielnica Fabryczna była niewątpliwie najbrudniejszą częścią miasta, a uliczki na tyłach budynków najgorszą jej częścią.

Przeszli jeszcze trzema, następnie po metalowej drabinie wspięli się na piętrowy budynek i tam znaleźli tylne wejście do siedziby związku.

Dwóch strażników siedziało opartych o ścianę, z głowami zwieszonymi na piersi i twarzami całkowicie zasłoniętymi kapeluszami – zupełnie jakby drzemali na warcie. Vlora bez trudu poradziła sobie z dwoma przeciwnikami.

– Martwi? – Olem rzucił papierosa w błoto i dobył pistoletu.

– Nieprzytomni.

– Dobrze – stwierdził Tamas. – Postarajcie się nikogo nie zabijać. Nie mamy pewności, że to Ricard nas zdradził. – A jeśli tak, to ja zabiję.

Tamas sięgnął do klamki, ale Olem go powstrzymał.

– Proszę o wybaczenie, ale to my pójdziemy pierwsi.

– Mogę...

– To mój obowiązek. A pan nie pozwalał mi go ostatnio wykonywać.

Tamas ugryzł się w język. Olem wybrał fatalny moment na okazywanie niesubordynacji, ale miał rację.

– Ruszaj.

Nie czekał nawet trzech minut, gdy Olem ponownie pojawił się w drzwiach.

– Sir. Mamy go.

Przeszli wąskim korytarzem, potem przez pomieszczenia przeznaczone dla służby, zanim prześlizgnęli się bocznym wejściem do gabinetu Ricarda. Tumblar siedział za swoim biurkiem, surdut miał poplamiony, brodę potarganą, oczy gniewnie zmrużone. Stojąca za nim Vlora przyłożyła mu do głowy lufę pistoletu.

Na widok Olema uderzył dłońmi w blat.

– Co to ma niby znaczyć? Co wy sobie wyobrażacie... – Szczęka mu opadła, zamierzał się zerwać, ale Vlora położyła mu dłoń na ramieniu i przytrzymała na miejscu. – Tamas?! Ty żyjesz?!

– Nie wyglądasz mi na szczególnie zdziwionego – odpowiedział marszałek. Schował pistolet i kiwnięciem głowy dał Vlorze znak, by puściła ramię Ricarda. Olem zajął pozycję przy głównych drzwiach.

Ricard przełknął z wyraźnym trudem, wodził spojrzeniem od Olema do Tamasa. Marszałek nie miał pewności, czy była to reakcja zdrajcy, czy też może człowieka zaskoczonego.

– Słyszałem pogłoski, że żyjesz, ale żadne z moich źródeł nie było dość zaufane. Ja...

– Co się stało z moją szkołą dla prochowych magów? I gdzie mój syn?

– Taniel?

– A mam innego?

– A masz?

– Nie.

– Ja... no cóż, nie wiem, gdzie jest Taniel.

– Lepiej wyjaśnij, i to szybko. – Marszałek zabębnił palcami o kość słoniową, którą wyłożone były rękojeści jego pistoletów pojedynkowych.

– Oczywiście, oczywiście! Mogę wam zaproponować wina?

Tamas przechylił głowę. Ricard był najwyraźniej nieświadomy, że zaledwie jedno niewłaściwe słowo dzieli go od kuli w głowie.

– Mów.

– To bardzo długa historia.

– Streść.

– Taniel się obudził. Krótko po tym, jak wyruszyłeś na południe, ta dzikuska go obudziła. Oboje udali się na front, Taniel pomógł powstrzymać inwazję Kezu, a potem został postawiony przed sądem wojennym za niesubordynację. Wyrzucili go z armii, ale zaciągnął się do Skrzydeł Adoma, ale potem zabił pięciu oficerów Ket, w samoobronie. A potem przepadł.

Tamas kołysał się na piętach i kręcił głową.

– To wszystko wydarzyło się przez ostatnie trzy miesiące?

Ricard kiwnął głową i spojrzał przez ramię na Vlorę.

– I nie wiesz, gdzie jest teraz?

– Nie.

– A co się stało w szkole?

Ricard zmarszczył brwi.

– Nie miałem od nich żadnej wiadomości przez ostatnie kilka tygodni. Zakładałem, że wszystko w porządku.

Tamas próbował wyczytać coś z twarzy Ricarda. Tumblar osiągnął sukces, ponieważ umiał budzić sympatię, łagodzić różnice, skłaniać ludzi do wspólnego wysiłku. A jednak był beznadziejnym kłamcą. I fakt, że teraz najwyraźniej mówił prawdę, tylko pogłębił niepokój Tamasa.

Nagły okrzyk Olema był jedynym ostrzeżeniem. Marszałek odwrócił się gwałtownie i zobaczył kobietę, która kopnęła adiutanta pod kolano, posyłając go na ziemię. W następnej sekundzie doskoczyła do Tamasa ze sztyletem w dłoni, poruszając się z niesamowitą prędkością. Złapał napastniczkę za nadgarstek i odepchnął, a przynajmniej próbował. Nagle zrobiła krok w tył. Jednym ruchem palców wyrzuciła sztylet w powietrze, złapała drugą ręką i zamachnęła się, celując w gardło Tamasa.

Ostrze chybiło o włos. Vlora uderzyła w kobietę całym ciałem, obie wpadły na regał z książkami z taką siłą, że zwaliły wszystko na podłogę. Olem, poderwawszy się, doskoczył do nich i złapał nieznajomą za kołnierz. W tej samej chwili otrzymał cios pięścią między nogi. Zwinął się i osunął po ścianie.

Tamas stanął za nią, gotów zastrzelić kobietę, byle tylko ją powstrzymać.

– Fell, stój! – ryknął Tumblar.

Znieruchomiała natychmiast.

Nie przestając mierzyć do niej z pistoletu, Tamas postawił na nogi najpierw Vlorę, a potem Olema. Kobieta podniosła się sama do pozycji siedzącej pośrodku zwalonego regału i posępnie patrzyła w lufę pistoletu marszałka.

– Na otchłań, Fell! Co to miało być?! – odezwał się Ricard.

– Był pan w niebezpieczeństwie, sir.

– Próbowałaś zabić marszałka polnego?!

Policzki Fell zaróżowiły się lekko.

– Proszę o wybaczenie, sir. Nie poznałam go od tyłu. I nie, próbowałam ich jedynie obezwładnić.

– Zamierzyłaś się na mnie nożem! – przypomniał jej Tamas.

– Nie ciąłby głęboko. Jestem bardzo dokładna.

Tamas powiódł spojrzeniem od Vlory do Olema. Na policzku Vlory ciemniał siniak od uderzenia w regał, a Olem, wciąż zgięty wpół, klął cicho. Ta kobieta bez cienia strachu stawiła czoła trojgu uzbrojonym obcym i miała zamiar jedynie ich obezwładnić? Powaliła Olema w ułamku sekundy, niemal dostała Tamasa, choć ten zażywał niewielkie ilości prochu, by utrzymać lekki trans.

– Widzę, że zatrudniasz lepszych ludzi – powiedział Ricardowi.

Tumblar wrócił do biurka i oparł głowę na rękach.

– Mogłeś zapowiedzieć się normalnie.

– Nie, sir. Nie mógł – odezwała się Fell z podłogi. – Nie miał z nikim kontaktu od trzech miesięcy. Miasto jest w obcych rękach. Nie wiedział, co myśleć.

Ricard spojrzał na nią, marszcząc czoło, ale po chwili na jego twarzy odmalował się wyraz zrozumienia.

– O. Myślisz, że sprzedałem miasto Bruduńczykom, tak?

– Wiem, że obca armia zajęła moje miasto, na którego straży zostawiłem ciebie, Szafarza i Ondrausa.

– To przeklęty lord Claremonte.

Tym razem to Tamas się zmarszczył.

– Pan lorda Vetasa? Adamat nie pozbył się tego kundla?

– Adamat odwalił kawał niesamowitej roboty – zapewnił go Ricard. – Vetas nie żyje, a jego ludzie albo zginęli razem z nim, albo poszli w rozsypkę. Uporaliśmy się z Vetasem i chwilę potem jego pan zjawił się z dwiema brygadami bruduńskich żołnierzy i połową bruduńskiej kamaryli.

– Nikt nie bronił miasta?

Ricard poderwał głowę, nozdrza miał rozdęte.

– Próbowaliśmy. Ale... Claremonte nie przybył podbijać. Przynajmniej tak twierdzi. Powtarza, że jego armia jest tu tylko po to, by bronić nas przed Kezanami. Startuje w wyborach na pierwszego ministra Adro.

– Niech mnie otchłań, jeśli uwierzę! – Tamas zaczął chodzić w tę i z powrotem.

To wojsko kontrolujące Adopest budziło zbyt wiele pytań. Jeśli Tamas miał znaleźć odpowiedzi, będzie musiał ich szukać ze wsparciem własnej armii. Tymczasem Siódma wraz z Dziewiątą i armią delivijską były oddalone o tygodnie drogi.

– Załatw mi spotkanie z Claremonte’em – zażądał.

– To chyba nie jest najlepszy pomysł.

– A to dlaczego?

– Ma ze sobą połowę bruduńskiej kamaryli! – przypomniał Tamasowi Ricard. – Jesteś w stanie wymienić jakąkolwiek grupę, która nienawidzi cię mocniej niż królewskie kamaryle Dziewięciu? Zabiją cię na miejscu i wrzucą ciało w fale Ad.

Marszałek nie przestawał chodził. Nie miał na to czasu. Tak wielu wrogów. Tyle faktów, które musiał wziąć pod uwagę. Rozpaczliwie potrzebował sojuszników.

– A jakie są wieści z frontu?

– Trzymają się jakoś, ale...

– Ale co?

– Nie miałem żadnej dobrej nowiny od nich od ponad miesiąca.

– Tyle czasu nie miałeś kontaktu ze sztabem?! Na otchłań, Kez może stanąć u naszych bram już jutro! Niech to szlag, ja...

– Sir – wtrąciła Fell, zwracając się do Ricarda – czy przekazał pan wieści o Tanielu?

Tamas obrócił się gwałtownie, chwycił Tumblara za klapy.

– Co? Co z Tanielem?!

– Były... znaczy dotarły do nas pewne pogłoski, ale...

– Jakiego rodzaju pogłoski?

– Nic konkretnego.

– Mów.

Ricard przez chwilę wpatrywał się w swoje dłonie, zanim odezwał się cicho:

– Że Taniel został pojmany przez Kresimira i zawieszony na słupie w obozie Kezan. Ale – dodał już głośniej – to tylko plotki.

Puls dudnił Tamasowi w uszach. Kezanie pojmali jego chłopca? Powiesili go jak kawał mięsa?! Niczym jakieś makabryczne trofeum?! Przez ciało marszałka przetoczyła się fala strachu i natychmiast jej śladem pomknął biały płomień furii. Zanim Tamas zdążył pomyśleć, już biegł korytarzem, roztrącając ludzi na boki. Olem i Vlora dogonili go dopiero na ulicy.

– Dokąd idziemy, sir? – spytała dziewczyna.

Tamas zacisnął dłoń na rękojeści pistoletu.

– Zamierzam odnaleźć mojego chłopca, a jeśli cokolwiek mu się stało, wyciągnę Kresimirowi wszystkie flaki przez dupę.3 Rozdział

Adamat jechał aresztować generała.

Siedział w powozie, podskakującym na wyboistej drodze, i gapił się przez okno na pola południowego Adro. Złociły się dojrzałymi kłosami pszenicy, łodygi zboża zginały się pod ciężarem ziarna. Spokój, jakim tchnął ten widok, kierował myśli detektywa ku rodzinie, zarówno żonie i dzieciom pozostawionym w domu, jak i pierworodnemu synowi, sprzedanemu w niewolę.

To wszystko mogło się źle skończyć.

Nie – poprawił sam siebie w myślach – to NIE MOGŁO skończyć się dobrze.

Jaki szaleniec wyrusza aresztować generała w trakcie wojny? Rząd był w rozsypce, nie istniał praktycznie, zakrawało na cud, że sądy działały jeszcze na poziomie lokalnym. Wszystkie sprawy o większym znaczeniu zostały zawieszone od czasu egzekucji Manhoucha. Żeby uzyskać nakaz aresztowania pani generał Ket, Tumblar musiał posunąć się do przekupstwa urzędników wyższej rangi, którzy zmusili dwóch lokalnych sędziów do złożenia podpisów na dokumencie. Adamat miał nadzieję, że tyle wystarczy.

Woźnica krzyknął coś, powóz zwolnił gwałtownie i się zatrzymał, rzucając Adamata na przeciwległe siedzenie. Detektyw zerknął przez okno i dostrzegł rysujące się w oddali szczyty Gór Smolnych, pola pszenicy i łagodne wzgórza, które niedługo już ustąpią miejsca stromym zboczom. W drugim oknie detektyw widział niczym nieprzesłoniętą taflę Admorza.

– Dlaczego się zatrzymaliśmy?

Towarzyszka podróży detektywa przecknęła się z drzemki. Nila miała dziewiętnaście lat, kręcone kasztanowe włosy i buzię, która mogła otworzyć jej drogę na królewskie komnaty. Adamatowi wydawało się, że dziewczyna była chyba praczką. Nie do końca rozumiał, dlaczego musiała jechać z nimi, ale Uprzywilejowany Borbador naciskał.

Adamat otworzył drzwiczki powozu.

– Co się dzieje? – zapytał woźnicy.

– Sierżant kazał się zatrzymać.

Adamat wrócił na siedzenie. Dlaczego Oldrich nakazał się zatrzymać? Do frontu został im ponad dzień jazdy.

Powóz ruszył z szarpnięciem, ale tylko po to, by zjechać na pobocze i przepuścić inne pojazdy. Drogą przetoczył się dyliżans, a potem trzy wozy wypełnione zapasami dla frontu.

– Coś jest nie tak – stwierdził Adamat.

Nila starła z powiek resztki snu.

– Bo. – Dźgnęła palcem ramię śpiącego obok niej mężczyzny.

Uprzywilejowany Borbador, jedyny żyjący członek królewskiej kamaryli Manhoucha, drgnął silnie, ale zaraz ponownie zachrapał.

– Bo! – Nila wymierzyła mu policzek.

– Jestem! – Bo usiadł prosto, jego nagie dłonie zatańczyły. Zamrugał gwałtownie i powoli opuścił ręce na kolana. – Cholera, dziewczyno, jakbym miał rękawice, to mógłbym zabić was oboje.

– Ale nie miałeś – ucięła Nila. – Zatrzymaliśmy się.

Bo przegarnął palcami rude włosy i wyciągnął z kieszeni parę rękawic pokrytych archaicznymi runami.

– A dlaczego?

– Nie wiem – odpowiedział Adamat. – Sprawdzę.

Detektyw wyskoczył z powozu, zadowolony, że ma szansę na chwilę wyrwać się z zamknięcia, gdzie siedział z Uprzywilejowanym. Przywołane magią Bo żywioły mogły zabić Adamata, Oldricha i cały pluton adrańskich żołnierzy, który stanowił eskortę detektywa i jego towarzyszy. Adamat na własne oczy widział, jak Bo zabił kata Manhoucha jednym ruchem dłoni. Mimo swego uroku Bo był zimnokrwistym zabójcą. Adamat zerknął do powozu, a potem ruszył w górę niewielkiego wzniesienia ku sierżantowi Oldrichowi i kilku jego ludziom, którzy stali pogrążeni w jakiejś dyskusji.

– Inspektorze. – Oldrich skinął Adamatowi głową. – Gdzie Uprzywilejowany?

– Lepiej zacznijcie nazywać go jurystą – mruknął Adamat.

– No dobrze – prychnął Oldrich. – Gdzie jest KAUZYPERDA? Trafiliśmy na coś nieoczekiwanego.

– O?

– Za tym wzniesieniem jest armia – oznajmił Oldrich.

Adamatowi serce podskoczyło do gardła. Armia? Czyżby Kez złamał adrańską obronę? Szli już na Adopest?

– Adrańska armia – uściślił sierżant.

Ulga Adamata nie trwała zbyt długo.

– Co oni tu robią? – spytał. – Powinni bronić Przesmyku Surkova. Tak daleko zostali zepchnięci?

– Co się dzieje? – zapytał Bo, rozciągając ramiona za plecami. Po raz kolejny Adamat uświadomił sobie, że Uprzywilejowany jest bardzo młody, zaledwie przekroczył dwudziestkę. Z pewnością do trzydziestu lat było mu jeszcze daleko. A jednak miał zmarszczki przecinające czoło i oczy starego człowieka.

Adamat znacząco spojrzał na rękawice Borbadora.

– Miałeś być jurystą – wytknął mu.

– Nie lubię chodzić bez nich. – Bo rozprostował palce, aż mu stawy strzeliły. – Poza tym nikt nie zobaczy. Armia jest daleko stąd.

– To akurat nie jest prawda. – Oldrich wskazał wzniesienie ruchem głowy.

Dołączyła do nich Nila.

– Za mną – polecił jej Bo i oboje poszli zobaczyć wojsko po drugiej stronie wzgórza.

Oldrich odprowadził ich wzrokiem.

– Nie ufam im – powiedział, gdy znaleźli się poza zasięgiem słuchu.

– Musimy – odparł Adamat.

– Dlaczego? Marszałek Tamas radził sobie zawsze bez Uprzywilejowanego, który by go trzymał za rękę.

– Tamas jest prochowym magiem – przypomniał mu Adamat. – Ani pan, ani ja nie mamy takiej przewagi. Bo jest naszym zabezpieczeniem. Jeśli to nie zadziała, jeśli generał Ket nie pójdzie po dobroci, by stanąć przed sądem, wtedy potrzebny będzie Bo, by wyciągnąć nas z całego tego ambarasu.

Oldrich potarł skronie.

– Na otchłań. Nie wierzę, że mnie pan do tego namówił.

– Chce pan sprawiedliwości? Chce pan wygrać tę wojnę?

– Tak.

– W takim razie musimy aresztować Ket.

Bo i Nila wrócili. Dziewczyna marszczyła brwi, Uprzywilejowany wyglądał na zamyślonego.

– Jak pan myśli, co tam się dzieje? – spytał Oldricha. – Ten obóz powinien być kilkadziesiąt mil na południe od nas.

– Może być cokolwiek – mruknął Oldrich. – Ranni z frontu. Posiłki. Może naszych rozgromili i się wycofują.

Bo podrapał się po brodzie. Zdjął już rękawice.

– Mamy popołudnie. Gdyby nasi się wycofywali, toby teraz maszerowali w stronę Adopestu. Nie wiem, co się dzieje, ale coś tu jest nie tak. W tym obozie jest nie więcej jak sześć brygad. Zbyt wiele na posiłki, zbyt mało na armię.

– Powinniśmy dowiedzieć się, w czym rzecz – oznajmił Adamat.

– A jak? – chciał wiedzieć Bo. – Możemy się tego dowiedzieć tylko, jeśli wjedziemy do obozu. Co i tak pewnie będziemy musieli zrobić. Jeśli chcę ocalić Taniela, na otchłań, o ile on jeszcze w ogóle żyje, i jeśli chcesz, żebym pomógł uratować twojego syna, to musimy wjechać do obozu.

Uprzywilejowany ruszył do powozu. Nila stała, wodząc spojrzeniem od Oldricha do Adamata.

– Jeśli sprawy przybiorą paskudny obrót, wesprze nas? – spytał ją sierżant.

Nila spojrzała za Uprzywilejowanym.

– Chyba tak.

– Chyba?

Wzruszyła ramionami.

– Równie dobrze może wypalić sobie drogę przez kilka kompanii, a nas zostawić na zgliszczach.

– Czym się panienka zajmuje? – spytał Oldrich.

– Jestem sekretarką Bo, PANA MECENASA – odpowiedziała.

– A wcześniej?

– Byłam praczką.

– Aha.

Wrócili do powozu, który szybko ponownie znalazł się na drodze i, wkrótce, na szczycie wzniesienia. Widok zaparł Adamatowi dech w piersi. Detektyw zobaczył morze białych namiotów. Panował tam nieustanny ruch, przypominający oglądane z góry mrowisko. Tysiące żołnierzy i cywilów towarzyszących armii wykonywało swoje obowiązki i załatwiało sprawy.

Powóz, przebywszy nieco ponad milę, zatrzymał się przy pierwszym z posterunków. Adamat usłyszał, jak jedna ze strażników woła do sierżanta Oldricha:

– Posiłki?

– E? Nie, eskortujemy jurystę na rozkaz trybunału tymczasowego.

– Jurystę? A po co?

– Nie mam pojęcia. Miałem tylko eskortować go do obozu i doprowadzić na zebranie sztabu generalnego.

Bo nachylił głowę do okna i nasłuchiwał intensywnie. Dłonie znów miał w rękawicach, palce lekko mu drgały.

– No – mruknęła strażniczka znudzonym głosem – to akurat może być cięższe, niż sądzisz.

– Co tym razem? – spytał Oldrich z jękiem.

– Hm, no cóż... – Strażniczka odchrząknęła. Kolejne słowa padły zbyt cicho, by Adamat mógł je usłyszeć. Siedząca naprzeciwko Nila miała na twarzy wyraz skupienia.

Oldrich gwizdnął w odpowiedzi.

– Dzięki za ostrzeżenie.

Powóz potoczył się dalej. Adamat zaklął pod nosem.

– Co się dzieje? – spytał Uprzywilejowanego. – Słyszałeś?

Bo nie odpowiedział, tylko spojrzał na Nilę.

– Słuchałaś, jak ci pokazałem?

– Tak. – Wygładziła spódnicę i popatrzyła w okno. – Wychodzi na to – zwróciła się do Adamata – że generał Ket uznano za zdrajcę. A ta, odchodząc, zabrała ze sobą trzy brygady i teraz armia jest w stanie wojny domowej.

Sztab zajął na swe potrzeby wiejskie obejście o milę od głównej drogi, znajdujące się zarazem w centrum obozu. Białe namioty jakichś sześciu brygad otaczały gospodarstwo spiralą, zataczając coraz szersze kręgi w sposób uporządkowany, ale zarazem swobodny.

Adamat i Bo zmuszeni byli przez trzy godziny czekać w powozie, zanim wreszcie pozwolono im wejść do chaty. Prowadzący ich strażnicy jasno dali do zrozumienia, że sztab jest bardzo zajęty i spotkanie z generałem nie będzie mogło trwać dłużej niż pięć minut.

Chałupa składała się właściwie z pojedynczej izby o kamiennych ścianach; pod jedną z nich znajdowało się palenisko, a w rogu schludnie zasłane prycze. Stół pośrodku pomieszczenia miał jedną nogę krótszą od pozostałych. Krzeseł jakoś nie było widać. A na blacie leżały plany, których rogi przytrzymywały pistolety. Adamat spojrzał na mapy przelotnie – chciał zapisać je w swojej idealnej pamięci, by przestudiować później.

– Inspektor Adamat.

Detektyw natychmiast rozpoznał generała Hilanskę z portretu, który miał okazję oglądać w królewskiej galerii. Generał okazał się niewysokim mężczyzną o sporej nadwadze, pozbawionym jednego ramienia, zbliżającym się do pięćdziesiątki. Był uznanym bohaterem wojennym, wsławił się jako dowódca artylerii w kampanii gurlańskiej. Wedle plotki był jednym z najbardziej zaufanych dowódców marszałka.

Adamat skinął głową i uścisnął jedyną dłoń Hilanski.

– To jurysta Mattias – przedstawił Borbadora. – Przybywamy tu w pilnej sprawie prosto z Adopestu.

Bo zdjął kapelusz i ukłonił się głęboko, ale Hilanska ledwie zaszczycił go spojrzeniem.

– Tak mi powiedziano – zwrócił się do Adamata. – Powinien być pan świadom, że jesteśmy w stanie wojny. Odesłałem kilkudziesięciu posłańców z Adro, bo zwyczajnie nie mam czasu zajmować się sprawami wewnętrznymi. Jest pan tu tylko dlatego, że wiem, iż przed śmiercią marszałek Tamas zlecił panu zadanie specjalnej wagi. Mam nadzieję, że przybywa pan z ważną sprawą. Sierżant Oldrich poskąpił szczegółów, więc gdyby pan mógł...

Bo postąpił szybko krok naprzód, nie dopuszczając Adamata do głosu.

– Oczywiście, generale – powiedział, wyciągając plik dokumentów z sakwy przewieszonej przez ramię. Przejrzał kilka kartek i wybrał arkusz podpisany przez Tumblara i sędziów. – Przykro mi, że nie mogliśmy pozwolić pańskim ludziom zapoznać się z tą sprawą dokładniej, ale należy ona do niezwykle delikatnych. Mam tu nakaz aresztowania generał Ket i jej siostry major Doravir.

Hilanska wziął papier z rąk Uprzywilejowanego i studiował go przez chwilę.

– Nie zostaliście poinformowani o sytuacji? – zapytał.

– Jakiej sytuacji? – odpowiedział pytaniem Adamat.

– Wysłałem kilku posłańców z wiadomościami w ciągu ostatnich tygodni. Z pewnością zostaliście powiadomieni...

– Nie zostaliśmy – zapewnił go Adamat.

– Armia walczy sama ze sobą. Generał Ket zabrała trzy brygady, które pozostawały pod jej rozkazami, i odłączyła się od sił adrańskich.

Choć Nila powiedziała detektywowi dokładnie to samo, Adamat i tak nie musiał udawać szoku.

– Jak?! Kiedy?!

– Ket oskarżyła mnie o zdradę – wyjaśnił Hilanska. – Nazwała zdrajcą. Powiedziała, że spiskuję z wrogiem, a kiedy reszta sztabu stanęła za mną, zabrała swoich ludzi i odeszła.

Bo zesztywniał na te słowa, jego ręce drgnęły, jakby chciał sięgnąć do kieszeni po rękawice.

– A te oskarżenia nie miały podstaw? Żadnych dowodów?

– Oczywiście, że nie było dowodów! – Hilanska pochwycił laskę i dźwignął się na nogi. – Oparła swoje twierdzenia na raporcie piechociarza, który twierdził, że widział mnie konferującego z posłańcami wroga.

– A konferował pan? – spytał Bo. Adamat rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie, ale szkoda już się stała.

– Oczywiście, że nie – warknął Hilanska w odpowiedzi. – To był jeden z jej szlamiarzy, skazaniec ze Straży Górskiej. Najgorszy rodzaj szumowiny. I pomyśleć, że uwierzyła jemu, a nie mnie... – Pokręcił smutno głową. – Znaliśmy się z Ket od wielu lat. Nie byliśmy przyjaciółmi, ale nigdy nie byliśmy wrogami. Nigdy bym nie pomyślał, że posunie się do tak bezpodstawnych oskarżeń. Chyba że... – Wyciągnął dłoń, żądając nakazu, i Bo natychmiast posłuchał. – Chyba że próbuje zatrzeć ślady.

Adamat i Bo wymienili spojrzenia.

– Doszliśmy sami do podobnych wniosków, po tym jak Taniel Dwa Strzały stanął przed sądem. Taniel wysłał wiadomość do Ricarda Tumblara, prosząc, by sprawdził finanse Ket, i to nas naprowadziło na ślad.

– Chłopiec Tamasa to zrobił? Był dwakroć bystrzejszy, niż Ket przypuszczała. Bardzo to smutne.

Bo podszedł do generała, niby mimochodem wsuwając dłoń do kieszeni.

– A co w tym smutnego?

– Kezanie pojmali Taniela – wyjaśnił Hilanska. – Wywiesili go nad swoją armią, jak trofeum.

– Nie... – Bo przełknął z trudem. Wyjął dłoń z kieszeni, bez rękawicy.

– Cała armia to widziała. Plotka głosi, że sam poszedł zmierzyć się z Kresimirem. – Hilanska pokręcił głową. – Znałem go, gdy był małym chłopcem, widziałem, jak dorasta. Dobrze, że Tamas tego nie dożył.

Adamat ze skupieniem obserwował nerwowe tiki generała, to, jak lewa dłoń pociągała za pusty prawy rękaw wojskowej kurtki, jak spojrzenie prześlizgiwało się po pomieszczeniu. Hilanska powiedział część prawdy, ale nie całą.

Niestety, Adamat nie miał szansy, by dowiedzieć się, co generał przed nimi ukrył.

– I nie żyje? – spytał Bo.

– Zdjęli ciało dość szybko. Wisiał tam przez dzień zaledwie. Ale na pewno był martwy.

Adamat spojrzał na Bo. Uprzywilejowany był blady jak płótno, zamrugał, jakby mu coś wpadło do oka, i zaczął płytko oddychać. Adamat podszedł do niego i zaoferował mu ramię, ale Bo zbył go gestem i pospiesznie opuścił chałupę.

Hilanska odprowadził go spojrzeniem.

– Dziwny człowiek. Znał Taniela?

– Nic nie wiem na ten temat – odparł bez zająknięcia Adamat. – Ale ponoć bardzo źle znosi rozmowy o śmierci.

– Rozumiem. – Hilanska zastanawiał się nad tym przez chwilę, marszcząc brwi.

– Sir – zaczął Adamat, nie pozwalając, by generał zbyt długo analizował zachowanie Borbadora – ma pan jakiś plan, by położyć kres temu rozłamowi i stawić czoła Kezanom?

Jeśli Dwa Strzały rzeczywiście zginął, to Adamat musiał jakoś ratować sytuację. Czy Bo nadal zamierzał pomóc w odnalezieniu Josepa? Czy Adamat będzie musiał sam ruszyć na ratunek pierworodnemu? Nadto detektyw miał poczucie obowiązku względem ojczyzny i wiedział, że musi zrobić wszystko, by jakoś zażegnać rozłam w armii.

Hilanska wrócił do stołu, jednym ruchem zgarnął znaczki symbolizujące poszczególne brygady i począł niezręcznie zwijać mapę jedną ręką.

– Chyba nie powinienem omawiać z panem kwestii taktyki, inspektorze.

– Taktyki? Szykuje się bitwa? – Adrańczycy przeciwko Adrańczykom? Kez i tak posiadał sporą przewagę liczebną, a konflikt w łonie armii skończy się dla nich wszystkich zagładą. To był prawdziwy cud, że Kezanie nie wykorzystali dotąd przewagi, jaką dawał im rozłam w szeregach przeciwnika. Adamat czuł, że ma w głowie zamęt.

– Oczywiście, że nie. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by problem ten rozwiązać pokojowo. Prawdę mówiąc, te nowe dowody mogą pomóc w przekonaniu sojuszników Ket, by się od niej odwrócili. Jak ten jurysta zapanuje już nad swoim żołądkiem, niech mi przyniesie wszystkie dokumenty, jakie ma. Możemy pokazać oficerom, że Ket próbuje tylko zatrzeć ślady własnych zbrodni. A przynajmniej upewnić ludzi, że słuszność jest po naszej stronie.

– Niewątpliwie – zgodził się Adamat. – Jednak Kez...

– Panujemy nad sytuacją – uciął Hilanska. – Proszę się tym dłużej nie kłopotać. Wierzę, że wróci pan do Adopestu i zapewni radę, że zakończymy ten rozłam jak najszybciej i uporamy się z zagrożeniem ze strony Kezu, a potem wrócimy, by uporać się z Bruduńczykami.

Po raz pierwszy Hilanska wspomniał o obcym wojsku w Adopeście. Adamat już otworzył usta, żeby zapytać generała, co ten miał na myśli, ale Hilanska gestem dał znak, że spotkanie zostało zakończone, i odwrócił się do detektywa plecami.

Adamat znalazł Bo na zewnątrz. Uprzywilejowany siedział oparty o kamienną ścianę chałupy, z połami surduta w błocie. Adamat chwycił go pod rękę.

– Chodź.

– Zostaw mnie.

– CHODŹ. – Adamat siłą postawił go na nogi. Pociągnął Bo poza zasięg słuchu generała, próbując przeszywającym szeptem przykuć uwagę Uprzywilejowanego: – Wciąż mamy tu robotę.

– Mam to gdzieś. Słyszałeś go. Taniel nie żyje. – Bo wyrwał się z uścisku Adamata.

– Cicho! Może nie jest martwy.

Bo wyglądał, jakby ktoś mu wymierzył policzek.

– Co masz na myśli?

Detektyw poczuł natychmiast ukłucie bolesnego poczucia winy. Nie powinien dawać Borbadorowi fałszywej nadziei.

– Przynajmniej potwierdźmy wersję generała, zanim rozpoczniesz żałobę. Taniel może być kezańskim jeńcem, a może nawet uciekł. Albo... – Zawiesił głos.

Bo przyglądał się detektywowi z podejrzliwym sceptycyzmem.

– Skąd ten nagły optymizm? – zapytał. – Nie powinieneś raczej trzymać się tego, że Taniel nie żyje, żebyśmy mogli wyruszyć na poszukiwanie twojego chłopca? Czy po prostu się boisz, że nie dotrzymam danego słowa?

Adamat rzeczywiście się tego bał.

– Coś mnie niepokoi w Hilansce. Te mapy na stole. – Detektyw przywołał obraz mapy w pamięci, obrócił go w myślach i zastanowił nad nim przez moment, zanim zaczął mówić dalej. – Całe moje doświadczenie, jeśli chodzi o planowanie bitew, ogranicza się do zajęć w akademii, ale założę się o dowolne pieniądze, że Hilanska planuje przygwoździć Ket między swoimi oddziałami a wojskami Kezu.

– To by miało sens – stwierdził Bo.

– Nie, jeśli ma zamiar połączyć wojska, tak jak twierdzi.

Borbador wzruszył ramionami i zapatrzył się w przestrzeń. Twarz miał posępną.

– Bo – powiedział Adamat. – Bo! – Złapał Uprzywilejowanego za klapy i obrócił twarzą ku sobie. Borbador wyszarpnął materiał surduta z rąk detektywa i cofnął się o krok. A Adamat postąpił krok naprzód i spoliczkował Bo.

W tej samej chwili dreszcz strachu przebiegł mu po plecach. Co też zrobił najlepszego?! Uderzył Uprzywilejowanego.

– Weź się w garść – polecił, starając się nie dopuścić, by głos mu zadrżał.

Bo gapił się na detektywa z otwartymi ustami, miał już w dłoni rękawicę i gotów był naciągnąć ją na palce.

– Zabijałem ludzi za mniej.

– Naprawdę?

– No, myślałem o tym. I jestem pewien, że inni Uprzywilejowani zabijali. Masz tylko sekundy, żeby wyjaśnić, dlaczego uznałeś to za konieczne.

– Bo mamy tu obowiązek, musimy go wypełnić. I to jest ważniejsze niż jeden człowiek. Od tego zależy los naszych rodzin, naszych przyjaciół i naszej ojczyzny.

– Pan nie rozumie, inspektorze, dlaczego tu jestem, prawda? – spytał Bo. – Jestem tu, bo Taniel Dwa Strzały jest moim JEDYNYM przyjacielem. Jest całą moją rodziną. Uprzywilejowani zazwyczaj nie mają luksusu posiadania jednego bądź drugiego i niech mnie otchłań pochłonie, jeśli ten kraj znaczy dla mnie więcej niż to.

Adamat odetchnął głęboko, czuł ulgę, że Bo jednak nie zabił go na miejscu.

– Jeśli Hilanska nie zdoła się tu utrzymać, wszystkie moje dzieci skończą jako niewolnicy Kezu. Mam zamiar zrobić wszystko, by do tego nie dopuścić. A jeśli najlepszym na to sposobem jest pomóc ci w odnalezieniu przyjaciela, to niech i tak będzie. Musisz wziąć się w garść i dyskretnie popytać o Taniela. Ja przyjrzę się generałowi.

Bo zamrugał kilkakrotnie, odetchnął drżąco raz, drugi i chyba odzyskał panowanie nad sobą.

– Zapominamy o najemnikach.

Zmiana tematu nastąpiła tak nagle, że Adamat zrozumiał dopiero po chwili. Oczywiście. Skrzydła Adoma. Najemna kompania zatrudniana przez Adro. Adamat raz jeszcze przywołał z pamięci obraz mapy Hilanski, szukając na niej flagi najemników: aureoli świętego ze złotymi skrzydłami.

– Obozują jakieś dziesięć mil stąd. Zapewne starają się trzymać jak najdalej od wojny domowej.

– Niegłupio.

Bo poruszył szczęką i wcisnął rękawicę z powrotem do kieszeni.

– Zacznij pytać. Lepiej, żebyś dowiedział się czegoś szybko, albo wrócę tam i przepytam Hilanskę na SWÓJ sposób.

– Wszystko w porządku?

– Polik mnie piecze.

– Miałem na myśli Taniela.

Bo miał minę, jakby zjadł coś kwaśnego.

– To była tylko chwila słabości. Nic mi nie będzie. I jeszcze jedno. Adamacie...?

– Tak?

– Uderz mnie raz jeszcze, a wywrócę cię na lewą stronę.