-
W empik go
Kaczki to moje ulubione ptaki - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 kwietnia 2020
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Kaczki to moje ulubione ptaki - ebook
Kaczy śpiew zaprasza na nostalgiczny lot nad rzeką codzienności — krętą, miejscami porywistą, pełną paradoksów. „Kaczki to moje ulubione ptaki” to tomik poezji, w którym autor opisuje samego siebie. Są to czasami słowa gorzkie, nieraz pełne sarkazmu i ironii. Te kilkadziesiąt różnych kartek, to nic innego, jak wycinki z konkretnych etapów życia. Zostały podzielone na trzy części, w których możemy odnaleźć wiele zmysłowości, poczucia przemijania, młodości oraz odniesień do autorytetów autora.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8221-074-3 |
| Rozmiar pliku: | 1,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Kaczki to moje ulubione ptaki
Pamiętam tylko nasze jesienne spacery
Gdzieś na skraju naszej surrealnej świadomości
Błądząc między złotymi koronami drzew
Odkrywaliśmy razem, co oznacza wieczność
Pamiętam tylko skryte, chłodne jezioro
Które widziałem w tafli Twoich lazurowych oczu
Gdzie sezon burz zalewał sielankowy poranek
Przerwany niepewnym przyszłości mrugnięciem
Pamiętam tylko te dwie zagubione kaczki
Nurkujące wprost w mrok nostalgicznej rzeki
Upojone Twoim smutkiem w przeciągłym spojrzeniu
Które karmiłaś wytworem zwiędłej namiętności
Pamiętam tylko, jak odeszłaś początkiem zimy
A z Tobą te wszystkie wspólne wspomnienia
Bezpowrotnie odleciały gdzieś w stronę południa
Skazując mnie na wieczność bez pożegnania
Jednak kaczki to moje ulubione ptaki!Rzeka
To prawda — czas płynie jak rzeka
Niezwykła moc nieuchwytnego żywiołu
Zamienia człowieczka w poważną personę
Porywając prądem kończących się horyzontów
Czy jednak do tej samej, znanej mi wody
Nie mogę spróbować wejść ponownie?
Chciałbym przecież utopić się w przeszłości
Znanych zapachach, zmysłach, dotykach
Odległych meandrach uczuć, zdarzeń i pamięci
Woni polnych kwiatów z wakacji gdzieś na wsi
Które pachniały mi jedynie beztroską młodością
Słodyczy pierwszych miłostek ulotnych jak dym
Które pozwoliły usłyszeć trzepot motylich skrzydeł
Goryczy spostrzeżenia rzeki przy domu rodzinnym
Niech poniesie mnie za krawędzie map świata
Pokaże nieodkryte granice ludzkiej pamięci
Skoro swoim błękitem porwała wszystko, co ważne
A ja płynę jako marzyciel, niepoważny człowiek
To może chociaż uda mi się to wszystko dogonićSpacer po Krośnie
Zimą w moim mieście zapada głucha cisza
Ludzie odbierają ulicom ostatnie tchnienie
Zbierając się jedynie w bezimiennych kościołach
Wyznać im przeszłość, która już dawno za nimi
W chłodne dni zwykłem oglądać naczynia ze szkła
Przeraża mnie w tym fakt, że dostrzegam w nich odbicie
Wszystkie wyroby powstają u nas nieskazitelne
Chociaż z czasem nabierają różnych odcieni
W zależności od opieki i dbałości właściciela
Zabawne — pomyliłem Miasto Szkła z …
Łabędzia pieśń
Rutyna jest niczym nadzieja — wrogiem!
Jest niebezpieczna i głupia zarazem
Bywa zadziwiająco zwodnicza
Przyszłość mruży i spojrzeń pozbawia
Spychając nas w rzeki czasu rwący prąd
Nie dając nam nawet żadnych pozorów
Bo tak jak zawsze piłaś tę poranną kawę
Leniwie paląc cienkie papierosy
Czułem kuszący zapach wanilii
Bo tak jak zawsze widziałaś moje piwne oczy
Muskając swoją porcelanową skórę
Przychodziła do Ciebie nuta nieśmiałości
Myśleliśmy, że tak będzie zawsze
Ślepi i absurdalni jak młodociana miłość
Oddając jej nasze puste truchła
Jednak ona odeszła od nas okrutnie szybko
Wraz z jednym błahym gestem
Tym jedynym
I tak ostatnimZaparzymy
Zaparzymy wspomnienia w litrach czarnej kawy
Od której skóra nam zbladła, krew pociemniała
Oczu na świat nie otworzyła, chociaż chciała
Kojąc gorzkim smakiem słodkiej rutyny poranka
Uwiedziemy w naszej pamięci wszystkie złe wybory
Barwny kwiat wolnej młodości, cierń dorosłości
W nieświadomym biegu za chwilą uniesienia i czci
Widzimy zaledwie szklaną kroplę w morzu życia
Przełamiemy w sobie lato dawno już zatracone
Postawimy żelazną kurtynę za lekką przeszłością
Szkolnymi momentami i zabawną życia treścią
Przystępując do najważniejszej próby istnieniaKrótka historia o patriotyzmie
Mój kochany
Nie uciekłeś od Niej
Kiedy krwią zbrudzono Jej lica
Mój kochany
Nie odrzuciłeś Jej
Gdy bomba cicho kończyła tykać
Mój kochany
Nie odpuściłeś im
Nawet kiedy węzeł mocno trzymał
Mój kochany
Nie przystałeś im
Aby dać sercu wieczny odpoczynek
Powiedz mi jedynie mój kochany
Czemuś z twej pięknej szyjki
Nie chciał urwać na chwileczkę
Cierniowej pętli z bieli i czerwieniElegia o poległym
Z ciała Twego wyrosły wielkie pola makowe
Krwią splamione czerwonych kwiatów armie
Wzięły z Twoich sinych ust ostatnie tchnienie
Oczy Twoje jak nieba ciemnego jasne gwiazdy
Blado lśnią w ziemi czeluściach podziemnych
Rozświetlając zapomniane domy Poległych
Lekko żarzące się serce wkrótce całe zgaśnie
Zostawiając po sobie zapach jasnego dymu
Który jak rodzona matka utuli cicho do snu
Krwawej historii losu, wybladły, zimny Wybrańcu
Padłeś jak jesienny liść na daremnej wichurze
Powoli, pokornie i bezszelestnie, jak pozostałe
Zmarszczony i szlachetnie złoty, jak pozostałe
Odpoczywasz teraz cicho w spokoju samotnie
Pod złamaną wierzbą dawno już zapomnianą
Opłakującą nieznane imię nieznanego chłopca
Pod jedynie cienką krzyża belką spróchniałą
Wbitą w ziemię wilgotną od czerwonych łez
Bo wzdłuż łanów, po przebytej ciężkiej męce
Kroczycie teraz z kompanią złączeni za ręce
Na chabrowych plażach, gdzie kaczy śpiew
Próbuje zagłuszyć bezbronny krzyk przeszłości
’
‘
’
Powiedz mi, proszę, wybladły, zimny Wybrańcu
Czy karabin do ręki — swej chudej ręki wziąłeś
Czy marzenia — piękne marzenia ciszy oddałeś
Czy zabijać — brata zabijać przed Bogiem zdołałeś
Za to jedno bicie wszystkich zjednoczonych serc?
Relikcie dawnych prochów niepewnej przeszłości
Chociaż ten stłuczony znicz już dawno się wypalił
To nie ukoi Ciebie słodki sen wiecznej wolności
Bo gdy Twój jedyny Bóg zadmie w odwagi złoty róg
Ty wstaniesz, a z Tobą karabin, co niegdyś wystrzelił
Z kompanią złączeni za ręce, w ciemność, gdzie wróg!Autoportret
Gdzieś na skraju zapomnianego muzeum
Za niewielką częścią obłąkanego tłumu
Oglądającą jedną szarą postać
W czarnym pokoju bez luster
Na podwyższeniu ze starych kartonów
Stoi on — niewidzialny człowiek
Lekko pobrudzony farbą
Przy swej spróchniałej sztaludze
A zaraz obok jedno puste krzesło
Jakby na kogoś czekało — nie czeka
Jakby przerwę dać miało — nie daje
Czym więcej jest krzesło dla artysty?
Dla samotnego w swej wizji marzyciela
Tymże, czym stanie się płótno
Lekko pobrudzone trwałą farbą
Przekrzywiane i pędzlem dotykane
Gdzie nieważne są wszystkie detale
Tylko podpis: ars longa, vita brevis
Pamiętam tylko nasze jesienne spacery
Gdzieś na skraju naszej surrealnej świadomości
Błądząc między złotymi koronami drzew
Odkrywaliśmy razem, co oznacza wieczność
Pamiętam tylko skryte, chłodne jezioro
Które widziałem w tafli Twoich lazurowych oczu
Gdzie sezon burz zalewał sielankowy poranek
Przerwany niepewnym przyszłości mrugnięciem
Pamiętam tylko te dwie zagubione kaczki
Nurkujące wprost w mrok nostalgicznej rzeki
Upojone Twoim smutkiem w przeciągłym spojrzeniu
Które karmiłaś wytworem zwiędłej namiętności
Pamiętam tylko, jak odeszłaś początkiem zimy
A z Tobą te wszystkie wspólne wspomnienia
Bezpowrotnie odleciały gdzieś w stronę południa
Skazując mnie na wieczność bez pożegnania
Jednak kaczki to moje ulubione ptaki!Rzeka
To prawda — czas płynie jak rzeka
Niezwykła moc nieuchwytnego żywiołu
Zamienia człowieczka w poważną personę
Porywając prądem kończących się horyzontów
Czy jednak do tej samej, znanej mi wody
Nie mogę spróbować wejść ponownie?
Chciałbym przecież utopić się w przeszłości
Znanych zapachach, zmysłach, dotykach
Odległych meandrach uczuć, zdarzeń i pamięci
Woni polnych kwiatów z wakacji gdzieś na wsi
Które pachniały mi jedynie beztroską młodością
Słodyczy pierwszych miłostek ulotnych jak dym
Które pozwoliły usłyszeć trzepot motylich skrzydeł
Goryczy spostrzeżenia rzeki przy domu rodzinnym
Niech poniesie mnie za krawędzie map świata
Pokaże nieodkryte granice ludzkiej pamięci
Skoro swoim błękitem porwała wszystko, co ważne
A ja płynę jako marzyciel, niepoważny człowiek
To może chociaż uda mi się to wszystko dogonićSpacer po Krośnie
Zimą w moim mieście zapada głucha cisza
Ludzie odbierają ulicom ostatnie tchnienie
Zbierając się jedynie w bezimiennych kościołach
Wyznać im przeszłość, która już dawno za nimi
W chłodne dni zwykłem oglądać naczynia ze szkła
Przeraża mnie w tym fakt, że dostrzegam w nich odbicie
Wszystkie wyroby powstają u nas nieskazitelne
Chociaż z czasem nabierają różnych odcieni
W zależności od opieki i dbałości właściciela
Zabawne — pomyliłem Miasto Szkła z …
Łabędzia pieśń
Rutyna jest niczym nadzieja — wrogiem!
Jest niebezpieczna i głupia zarazem
Bywa zadziwiająco zwodnicza
Przyszłość mruży i spojrzeń pozbawia
Spychając nas w rzeki czasu rwący prąd
Nie dając nam nawet żadnych pozorów
Bo tak jak zawsze piłaś tę poranną kawę
Leniwie paląc cienkie papierosy
Czułem kuszący zapach wanilii
Bo tak jak zawsze widziałaś moje piwne oczy
Muskając swoją porcelanową skórę
Przychodziła do Ciebie nuta nieśmiałości
Myśleliśmy, że tak będzie zawsze
Ślepi i absurdalni jak młodociana miłość
Oddając jej nasze puste truchła
Jednak ona odeszła od nas okrutnie szybko
Wraz z jednym błahym gestem
Tym jedynym
I tak ostatnimZaparzymy
Zaparzymy wspomnienia w litrach czarnej kawy
Od której skóra nam zbladła, krew pociemniała
Oczu na świat nie otworzyła, chociaż chciała
Kojąc gorzkim smakiem słodkiej rutyny poranka
Uwiedziemy w naszej pamięci wszystkie złe wybory
Barwny kwiat wolnej młodości, cierń dorosłości
W nieświadomym biegu za chwilą uniesienia i czci
Widzimy zaledwie szklaną kroplę w morzu życia
Przełamiemy w sobie lato dawno już zatracone
Postawimy żelazną kurtynę za lekką przeszłością
Szkolnymi momentami i zabawną życia treścią
Przystępując do najważniejszej próby istnieniaKrótka historia o patriotyzmie
Mój kochany
Nie uciekłeś od Niej
Kiedy krwią zbrudzono Jej lica
Mój kochany
Nie odrzuciłeś Jej
Gdy bomba cicho kończyła tykać
Mój kochany
Nie odpuściłeś im
Nawet kiedy węzeł mocno trzymał
Mój kochany
Nie przystałeś im
Aby dać sercu wieczny odpoczynek
Powiedz mi jedynie mój kochany
Czemuś z twej pięknej szyjki
Nie chciał urwać na chwileczkę
Cierniowej pętli z bieli i czerwieniElegia o poległym
Z ciała Twego wyrosły wielkie pola makowe
Krwią splamione czerwonych kwiatów armie
Wzięły z Twoich sinych ust ostatnie tchnienie
Oczy Twoje jak nieba ciemnego jasne gwiazdy
Blado lśnią w ziemi czeluściach podziemnych
Rozświetlając zapomniane domy Poległych
Lekko żarzące się serce wkrótce całe zgaśnie
Zostawiając po sobie zapach jasnego dymu
Który jak rodzona matka utuli cicho do snu
Krwawej historii losu, wybladły, zimny Wybrańcu
Padłeś jak jesienny liść na daremnej wichurze
Powoli, pokornie i bezszelestnie, jak pozostałe
Zmarszczony i szlachetnie złoty, jak pozostałe
Odpoczywasz teraz cicho w spokoju samotnie
Pod złamaną wierzbą dawno już zapomnianą
Opłakującą nieznane imię nieznanego chłopca
Pod jedynie cienką krzyża belką spróchniałą
Wbitą w ziemię wilgotną od czerwonych łez
Bo wzdłuż łanów, po przebytej ciężkiej męce
Kroczycie teraz z kompanią złączeni za ręce
Na chabrowych plażach, gdzie kaczy śpiew
Próbuje zagłuszyć bezbronny krzyk przeszłości
’
‘
’
Powiedz mi, proszę, wybladły, zimny Wybrańcu
Czy karabin do ręki — swej chudej ręki wziąłeś
Czy marzenia — piękne marzenia ciszy oddałeś
Czy zabijać — brata zabijać przed Bogiem zdołałeś
Za to jedno bicie wszystkich zjednoczonych serc?
Relikcie dawnych prochów niepewnej przeszłości
Chociaż ten stłuczony znicz już dawno się wypalił
To nie ukoi Ciebie słodki sen wiecznej wolności
Bo gdy Twój jedyny Bóg zadmie w odwagi złoty róg
Ty wstaniesz, a z Tobą karabin, co niegdyś wystrzelił
Z kompanią złączeni za ręce, w ciemność, gdzie wróg!Autoportret
Gdzieś na skraju zapomnianego muzeum
Za niewielką częścią obłąkanego tłumu
Oglądającą jedną szarą postać
W czarnym pokoju bez luster
Na podwyższeniu ze starych kartonów
Stoi on — niewidzialny człowiek
Lekko pobrudzony farbą
Przy swej spróchniałej sztaludze
A zaraz obok jedno puste krzesło
Jakby na kogoś czekało — nie czeka
Jakby przerwę dać miało — nie daje
Czym więcej jest krzesło dla artysty?
Dla samotnego w swej wizji marzyciela
Tymże, czym stanie się płótno
Lekko pobrudzone trwałą farbą
Przekrzywiane i pędzlem dotykane
Gdzie nieważne są wszystkie detale
Tylko podpis: ars longa, vita brevis
więcej..
