-
W empik go
Katechizm najprościej. Nauczanie Kościoła katolickiego wyjasnione przystępnie i krótko - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Katechizm najprościej. Nauczanie Kościoła katolickiego wyjasnione przystępnie i krótko - ebook
"Książka ta zawdzięcza swoje powstanie młodzieży poszukującej przejrzystego oraz systematycznego wykładu wiary. W swoim układzie wzoruje się na klasycznej strukturze katechizmu, omawiając wyznanie wiary, sakramenty, Dekalog i Ojcze nasz, do których dodano rozdziały na temat znaku krzyża, Biblii, Zdrowaś, Maryjo oraz świętowania roku liturgicznego. Jej zadaniem jest służenie pomocą przy rozmowach na tematy religijne w rodzinach. Rodzice są pierwszymi, którzy przepowiadają Ewangelię swoim dzieciom. Chcąc przy tym dać świadectwo własnej wiary, muszą przynajmniej pobieżnie umieć ją wyjaśnić i uzasadnić, choć nie zawsze łatwo udzielić właściwej odpowiedzi na ciekawskie pytania młodszych pociech czy też odeprzeć krytyczne zarzuty młodzieży. Nasza wiara jest w gruncie rzeczy nieskomplikowana, lecz w przeciągu upływu stuleci rozwinęła się i wiele pokoleń wyrażało ją, korzystając z języka własnej epoki. Zamiarem autora było przybliżenie jej podstawowych treści współczesnemu człowiekowi. Stanowiło to spore wyzwanie ze względu na niewielką objętość niniejszej publikacji."
| Kategoria: | Duchowość |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7569-384-3 |
| Rozmiar pliku: | 2,6 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Słowo wstępne do wydania polskiego
Skrócone przedstawienie wiary katolickiej autorstwa Christopha Casettiego nie stanowi syntezy Katechizmu Kościoła Katolickiego. Zresztą – jak przyznaje sam autor – nie miał on zamiaru tworzyć kolejnego kompendium wiedzy na temat wiary, modlitwy, sakramentów i życia według zasad dekalogu.
Publikacja jest więc nie tyle owocem refleksji nad depozytem wiary zawartym w Katechizmie, co odpowiedzią na potrzeby konkretnych ludzi zrzeszonych we wspólnotach, którym autor posługiwał.
Stosując przejrzysty układ treści i przystępny język, chciał on w pierwszej kolejności dotrzeć do tych, którzy zajęci codziennością, nie mają czasu i możliwości na uzupełnienie wiedzy na tematy związane z wiarą i moralnością.
Znaczącą wartością publikacji jest to, że może stanowić ona pomoc dla rodziców chrześcijańskich, których zadaniem według nauki Kościoła jest ewangelizowanie swoich dzieci.
Należy żywić nadzieję, że niniejszy „katechizm” stanie się ulubioną lekturą wielu rodziców i źródłem inspiracji w prowadzeniu katechezy rodzinnej, zmierzającej do ukazania Boga jako kochającego Ojca.
bp Damian Andrzej Muskus ofmPrzedmowa
Niniejsza książka zawdzięcza swoje powstanie w pierwszym rzędzie członkom młodzieżowego kręgu biblijnego z Zurychu. Po dłuższej wspólnej lekturze Pisma Świętego młodzi ludzie coraz bardziej zaczęli sobie uświadamiać, jak bardzo brakuje im systematycznej wiedzy na temat wiary. Tym też sposobem dla tej właśnie grupy powstał krótki wykład oparty w swojej strukturze na klasycznym katechizmie.
Później dla wspólnoty parafialnej Planken w Lichtensteinie przygotowałem z niego serię homilii, a dla „Szwajcarskiego Tygodnika Katolickiego” szereg artykułów. Pozytywne echa, z jakimi się zetknąłem, utwierdziły mnie w przekonaniu, że obecnie wielu wierzących w wdzięcznością odbiera tego rodzaju przejrzystą prezentację wiary.
W ubiegłych dziesiątkach lat katecheza starała się raczej o przekazanie doświadczeń związanych z wiarą, a przy tym nierzadko lekceważono konieczną i niezbędną wiedzę. Zdarza się, że nawet chrześcijanie regularnie uczestniczący w nabożeństwach kościelnych i starający się prowadzić pogłębione życie sakramentalne, często czują się zmieszani, mając powiedzieć coś o swojej wierze i Kościele. Wielu młodych rodziców ma spore problemy, gdy dzieci i młodzież zadają pytania o powód wyznawania wiary.
Nie zamierzałem stworzyć kompleksowego podręcznika. Nie było też moim celem uprzedzać katechizmu rodzinnego, na który wielki nacisk kładzie wielu biskupów. Chcę raczej prostym językiem umożliwić pierwszy kontakt z wiarą. Świadomie starałem się przerzucić most pomiędzy tradycyjny język Kościoła a język codzienności. Zdaję sobie sprawę z niedoskonałości mojej pracy, powstałej poniekąd obok moich zasadniczych zajęć i obowiązków, choć mam nadzieję, że posłuży on niektórym jako pierwszy punkt odniesienia.
Większość sformułowań znalazłem u moich profesorów filozofii i teologii. Okoliczności powstania oraz wyznaczony cel uniemożliwiły zaznaczenie cytatów oraz użytej literatury, co w wypadku pozycji nieroszczącej sobie prawa do naukowości i mającej służyć przepowiadaniu wydaje się być usprawiedliwione. W tym też miejscu dziękuję serdecznie wszystkim autorom, których idee oraz użyte stwierdzenia bardzo mi pomogły.
Kogo lektura tej książki nie usatysfakcjonuje lub też kto poczuje niedosyt, tego zachęcam do studium Katechizmu Kościoła katolickiego opublikowanego w roku 1992; w tekście odnosi się do niego skrót KKK.Wprowadzenie
Jestem katolikiem. Moja wiara jest czymś bardzo osobistym. Nikt też nie może mi jej odebrać wbrew mojej woli. Nawet jeśli zadecydowali o niej najpierw moi rodzice, to teraz ja muszę coraz bardziej czuć się za nią odpowiedzialny.
Nie wierzę też sam. Wraz ze mną wierzy wiele innych osób. Moja wiara jest naszą wiarą. Wspólnota wierząca tak jak ja to Kościół katolicki.
Co to znaczy wierzyć?
Jeśli nie jesteśmy do końca pewni, jak się sprawy mają, mówimy: „uważam”, „przypuszczam” bądź też „wierzę”, że jest tak i tak. Na przykład: „Nie wiem, ale wierzę, że jutro spadnie deszcz”.
Tu jednak nie chodzi o wiarę oznaczającą niepewność. Jeśli dziecko zwraca się do matki: „Nie uwierzysz, ale dziś przydarzyło mi się coś niezwykłego”, to ona z pewnością odpowie: „Być może tak właśnie było, ale wierzę ci”. Wie, że jej dziecko jest szczere. Są takie sprawy w życiu, o których możemy wiedzieć, zawierzając komuś, gdyż mamy do niego zaufanie. Im większe ono jest, tym silniejsza i pewniejsza jest nasza wiara.
Wierzymy, że to, co powiedział i czego dokonał Jezus Chrystus, jest prawdą, bo mamy do Niego zaufanie. Możemy tak wierzyć, ponieważ Bóg daje nam ku temu zdolność i łaskę.I. Znak krzyża
Znak krzyża to najkrótsza modlitwa. Prowadzimy prawą dłoń od czoła do piersi, a stamtąd od lewego do prawego ramienia, wymawiając przy tym słowa:
W imię Ojca i Syna,
i Ducha Świętego. Amen.
Wykonując znak krzyża, wspominamy Jezusa Chrystusa, który umarł za nas na krzyżu. Ponieważ był On całkowicie posłuszny Bogu, naprawił nasze nieposłuszeństwo. Wprowadził pokój pomiędzy Bogiem a człowiekiem, a tym samym odnowił pokój pomiędzy ludźmi.
Krzyż tworzą dwie belki: pionowa i pozioma. Pierwsza przypomina nam o naszej relacji do Boga, druga o relacji z bliźnimi.
Osoby okazują sobie miłość
Jezus to Syn Boży. Nauczył nas On zwracać się do Boga „Ojcze”. Gdy powrócił do Ojca, otrzymaliśmy od Niego Pocieszyciela, Ducha Świętego. Mówimy o „kochającym” Bogu. Mówimy, że „Bóg jest miłością”. W miłości potrzebne są zawsze różne osoby. Mąż kocha żonę, matka kocha swoje dziecko. A Bóg? Czy jest ktoś, kogo On może miłować? Myślimy: „Owszem, Bóg kocha ludzi. To prawda, tylko kogo miłował, zanim stworzył człowieka? Czy był ktoś, kogo wówczas miłował? Czy był jeden i samotny?”. Nie, to nie tak. Z Pisma Świętego dowiadujemy się, że w Bogu są różne osoby. Pierwszą jest Ojciec, drugą Syn i trzecią Duch Święty. Bóg Ojciec ma kogoś, kogo miłuje: to Syn. Również i Syn Boży ma kogoś, kogo miłuje: to Ojciec; przecież od Niego pochodzi. Miłość pomiędzy Ojcem a Synem jest tak wielka, że sama jest osobą – Duchem. Mówimy więc, że jest jeden Bóg, lecz w trzech Osobach. Dlatego też Ojciec jest Bogiem, Syn jest Bogiem i Duch Święty też jest Bogiem, a pomimo tego to nie trzech bogów, lecz jeden (podobnie jak ojciec, matka i dziecko stanowią jedną rodzinę).
O Ojcu mówimy: stworzył cały świat, niebiosa, ziemię, rośliny, zwierzęta i nas, ludzi.
O Synu mówimy: stał się człowiekiem, przybierając imię Jezus. To On przywrócił Bogu ludzi, których zło odsunęło od Niego.
O Duchu Świętym mówimy: zstąpił na nas po odejściu Jezusa do Ojca. Przypomina nam o Jezusie i pomaga żyć tak jak On chce, abyśmy żyli.
Miłość to tajemnica
Można teraz pomyśleć, że to skomplikowane. Tak jednak nie jest. To tak tajemnicze i proste jak sama miłość. Nie możemy tego pojąć, bo Bóg jest Bogiem, a my ludźmi. Możemy w to natomiast wierzyć i tym się cieszyć. Bóg jest prawdziwie miłością. Jeśli chcemy się przekonać, jak bardzo nas miłuje, musimy spojrzeć na Jego Syna, a w tym pomoże nam Duch Święty.
Modlimy się „w imię” Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ponieważ Bóg jest osobą. Możemy się zwracać do Niego tym imieniem, którym sam się określił. Czyniąc coś, co się Jemu podoba, wolno nam w Jego imieniu mówić i działać.
Słowo „amen” pochodzi z języka hebrajskiego. Posługiwał się nim Jezus oraz naród żydowski. Oznacza ono: „Tak, zgadzam się. Ufam i wierzę Ci”.
Ponieważ znak krzyża jest znakomitym podsumowaniem naszej wiary, chciejmy go czynić często, starannie i z radością.
II. Pismo Święte – Biblia
Pismo Święte to najbardziej znana pozycja książkowa na świecie. Grecki termin biblos oznacza po prostu „księgi”. Przetłumaczono je prawie na 1500 języków. Całe dzieło składa się z 72 części spisanych przez różnych autorów w różnych czasach, więc można powiedzieć, że tworzy małą bibliotekę.
Biblia składa się z dwóch części: Starego i Nowego Testamentu. Termin „testament” to dokument, w którym spisuje się zazwyczaj ostatnią wolę. Również Pismo Święte zawiera słowo i wolę Boga. W ludzkich słowach informuje nas o tym, co Bóg chce nam przekazać. W Biblii „testament” znaczy: „Bóg chce zawrzeć z ludźmi przymierze”.
Stary Testament opowiada o przymierzu zawartym przez Boga z ludem Izraela, Nowy – mówi o Jego przymierzu ze wszystkimi, którzy wierzą w Jego Syna, Jezusa Chrystusa.
1. Stary Testament
Przedstawia on historię narodu izraelskiego przed narodzinami Jezusa, a pierwsza relacja to opis stworzenia świata. Opowiadania o praojcach wspominają o Abrahamie, Jakubie i Józefie egipskim. Powołując Mojżesza, Bóg wyzwala swój naród z niewoli egipskiej i odnawia swoje przymierze z nim na górze Synaj, nadając mu Dekalog. Lud wędruje przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Wkrótce też Izraelici chcą mieć własnego króla, tak jak inne ludy. Najbardziej znani władcy to Saul, Dawid i Salomon.
Ponieważ królowie raz po raz zdają się zapominać o Bogu, posyła On proroków, którzy mają ich upominać. Są to na przykład Samuel, Jeremiasz czy Izajasz. Władza królewska upada, państwo zostaje podzielone, część ludności deportowana. Obcy władcy przejmują panowanie nad Izraelem. Lud czerpie siłę z wiary w Boga. Pisma Starego Testamentu są tego przejmującym świadectwem.
Tematem, który wciąż pojawia się na kartach Starego Przymierza, jest nadzieja na przyjście Mesjasza. To posłany od Boga król, mający wyzwolić naród, a następnie wybawić wszystkich ludzi.
Starsze części Starego Testamentu spisano w języku hebrajskim, młodsze po grecku. Ponieważ obejmuje on doświadczenia narodu wybranego z Bogiem na przestrzeni 2000 lat, jest znacznie obszerniejszy niż Nowy. Czasokres historii opisywanej przez Nowy Testament to około 100 lat.
2. Nowy Testament
Jezus nie pozostawił po sobie żadnej kroniki ani też listów. Dzieła historyczne z czasów Jego życia zawierają bardzo niewiele informacji na Jego temat. Szczegóły z Jego życia oraz nauczanie znamy z Pisma Świętego, z części nazywanej Nowym Testamentem, która mówi nam o Nowym Przymierzu, jakie Bóg zawarł przez Jezusa. Stało się ono konieczne, gdyż ludzie łamali Stare. Jest ono wieczne i ostateczne, gdyż zasadza się na wierności Jezusa Chrystusa.
27 ksiąg Nowego Testamentu zawiera słowa i czyny Jezusa, przepowiadanie apostołów, opis życia pierwszych wspólnot chrześcijańskich oraz rozrastania się Kościoła.
Czterech autorów – każdy z własnej perspektywy – spisało Ewangelie: Mateusz, Marek, Łukasz i Jan. Termin „ewangelia” pochodzi z języka greckiego i oznacza „dobrą nowinę”, bo wszystko to, co Jezus powiedział i zdziałał, jest dobre dla nas i napełnia nas radością.
Większość listów Nowego Testamentu to dzieło św. Pawła. Autorzy pozostałych to św. Piotr, św. Jan oraz inni apostołowie.
Biblia to słowo Boże
Cały Nowy Testament spisany został w języku greckim. Ponieważ to Bóg – bez względu na ich zalety i wady – posłużył się pośrednictwem ludzkich pisarzy, aby przekazać nam swoje słowo i wolę, to On jest właściwym autorem Biblii. Stąd jest ona nie tylko słowem ludzkim, lecz słowem Bożym i dlatego też nazywamy ją słusznie Pismem Świętym.
Pisma tak stare jak Biblia niełatwo jest zrozumieć. Czasami wydaje się, że możliwe są różne interpretacje. Zadaniem Kościoła jest pomóc nam w zrozumieniu Pisma Świętego, gdyż powstało ono w kontekście jego przepowiadania. Stąd też obowiązuje nas to, czego Kościół nas w tym względzie naucza.
Częsta i staranna lektura Pisma Świętego pozwoli nam lepiej poznać i pokochać Boga. Również i dzisiaj chce On do nas przemawiać słowami Biblii. Pragnie, byśmy byli im posłuszni; jest z nami w swoim słowie.
Skrócone przedstawienie wiary katolickiej autorstwa Christopha Casettiego nie stanowi syntezy Katechizmu Kościoła Katolickiego. Zresztą – jak przyznaje sam autor – nie miał on zamiaru tworzyć kolejnego kompendium wiedzy na temat wiary, modlitwy, sakramentów i życia według zasad dekalogu.
Publikacja jest więc nie tyle owocem refleksji nad depozytem wiary zawartym w Katechizmie, co odpowiedzią na potrzeby konkretnych ludzi zrzeszonych we wspólnotach, którym autor posługiwał.
Stosując przejrzysty układ treści i przystępny język, chciał on w pierwszej kolejności dotrzeć do tych, którzy zajęci codziennością, nie mają czasu i możliwości na uzupełnienie wiedzy na tematy związane z wiarą i moralnością.
Znaczącą wartością publikacji jest to, że może stanowić ona pomoc dla rodziców chrześcijańskich, których zadaniem według nauki Kościoła jest ewangelizowanie swoich dzieci.
Należy żywić nadzieję, że niniejszy „katechizm” stanie się ulubioną lekturą wielu rodziców i źródłem inspiracji w prowadzeniu katechezy rodzinnej, zmierzającej do ukazania Boga jako kochającego Ojca.
bp Damian Andrzej Muskus ofmPrzedmowa
Niniejsza książka zawdzięcza swoje powstanie w pierwszym rzędzie członkom młodzieżowego kręgu biblijnego z Zurychu. Po dłuższej wspólnej lekturze Pisma Świętego młodzi ludzie coraz bardziej zaczęli sobie uświadamiać, jak bardzo brakuje im systematycznej wiedzy na temat wiary. Tym też sposobem dla tej właśnie grupy powstał krótki wykład oparty w swojej strukturze na klasycznym katechizmie.
Później dla wspólnoty parafialnej Planken w Lichtensteinie przygotowałem z niego serię homilii, a dla „Szwajcarskiego Tygodnika Katolickiego” szereg artykułów. Pozytywne echa, z jakimi się zetknąłem, utwierdziły mnie w przekonaniu, że obecnie wielu wierzących w wdzięcznością odbiera tego rodzaju przejrzystą prezentację wiary.
W ubiegłych dziesiątkach lat katecheza starała się raczej o przekazanie doświadczeń związanych z wiarą, a przy tym nierzadko lekceważono konieczną i niezbędną wiedzę. Zdarza się, że nawet chrześcijanie regularnie uczestniczący w nabożeństwach kościelnych i starający się prowadzić pogłębione życie sakramentalne, często czują się zmieszani, mając powiedzieć coś o swojej wierze i Kościele. Wielu młodych rodziców ma spore problemy, gdy dzieci i młodzież zadają pytania o powód wyznawania wiary.
Nie zamierzałem stworzyć kompleksowego podręcznika. Nie było też moim celem uprzedzać katechizmu rodzinnego, na który wielki nacisk kładzie wielu biskupów. Chcę raczej prostym językiem umożliwić pierwszy kontakt z wiarą. Świadomie starałem się przerzucić most pomiędzy tradycyjny język Kościoła a język codzienności. Zdaję sobie sprawę z niedoskonałości mojej pracy, powstałej poniekąd obok moich zasadniczych zajęć i obowiązków, choć mam nadzieję, że posłuży on niektórym jako pierwszy punkt odniesienia.
Większość sformułowań znalazłem u moich profesorów filozofii i teologii. Okoliczności powstania oraz wyznaczony cel uniemożliwiły zaznaczenie cytatów oraz użytej literatury, co w wypadku pozycji nieroszczącej sobie prawa do naukowości i mającej służyć przepowiadaniu wydaje się być usprawiedliwione. W tym też miejscu dziękuję serdecznie wszystkim autorom, których idee oraz użyte stwierdzenia bardzo mi pomogły.
Kogo lektura tej książki nie usatysfakcjonuje lub też kto poczuje niedosyt, tego zachęcam do studium Katechizmu Kościoła katolickiego opublikowanego w roku 1992; w tekście odnosi się do niego skrót KKK.Wprowadzenie
Jestem katolikiem. Moja wiara jest czymś bardzo osobistym. Nikt też nie może mi jej odebrać wbrew mojej woli. Nawet jeśli zadecydowali o niej najpierw moi rodzice, to teraz ja muszę coraz bardziej czuć się za nią odpowiedzialny.
Nie wierzę też sam. Wraz ze mną wierzy wiele innych osób. Moja wiara jest naszą wiarą. Wspólnota wierząca tak jak ja to Kościół katolicki.
Co to znaczy wierzyć?
Jeśli nie jesteśmy do końca pewni, jak się sprawy mają, mówimy: „uważam”, „przypuszczam” bądź też „wierzę”, że jest tak i tak. Na przykład: „Nie wiem, ale wierzę, że jutro spadnie deszcz”.
Tu jednak nie chodzi o wiarę oznaczającą niepewność. Jeśli dziecko zwraca się do matki: „Nie uwierzysz, ale dziś przydarzyło mi się coś niezwykłego”, to ona z pewnością odpowie: „Być może tak właśnie było, ale wierzę ci”. Wie, że jej dziecko jest szczere. Są takie sprawy w życiu, o których możemy wiedzieć, zawierzając komuś, gdyż mamy do niego zaufanie. Im większe ono jest, tym silniejsza i pewniejsza jest nasza wiara.
Wierzymy, że to, co powiedział i czego dokonał Jezus Chrystus, jest prawdą, bo mamy do Niego zaufanie. Możemy tak wierzyć, ponieważ Bóg daje nam ku temu zdolność i łaskę.I. Znak krzyża
Znak krzyża to najkrótsza modlitwa. Prowadzimy prawą dłoń od czoła do piersi, a stamtąd od lewego do prawego ramienia, wymawiając przy tym słowa:
W imię Ojca i Syna,
i Ducha Świętego. Amen.
Wykonując znak krzyża, wspominamy Jezusa Chrystusa, który umarł za nas na krzyżu. Ponieważ był On całkowicie posłuszny Bogu, naprawił nasze nieposłuszeństwo. Wprowadził pokój pomiędzy Bogiem a człowiekiem, a tym samym odnowił pokój pomiędzy ludźmi.
Krzyż tworzą dwie belki: pionowa i pozioma. Pierwsza przypomina nam o naszej relacji do Boga, druga o relacji z bliźnimi.
Osoby okazują sobie miłość
Jezus to Syn Boży. Nauczył nas On zwracać się do Boga „Ojcze”. Gdy powrócił do Ojca, otrzymaliśmy od Niego Pocieszyciela, Ducha Świętego. Mówimy o „kochającym” Bogu. Mówimy, że „Bóg jest miłością”. W miłości potrzebne są zawsze różne osoby. Mąż kocha żonę, matka kocha swoje dziecko. A Bóg? Czy jest ktoś, kogo On może miłować? Myślimy: „Owszem, Bóg kocha ludzi. To prawda, tylko kogo miłował, zanim stworzył człowieka? Czy był ktoś, kogo wówczas miłował? Czy był jeden i samotny?”. Nie, to nie tak. Z Pisma Świętego dowiadujemy się, że w Bogu są różne osoby. Pierwszą jest Ojciec, drugą Syn i trzecią Duch Święty. Bóg Ojciec ma kogoś, kogo miłuje: to Syn. Również i Syn Boży ma kogoś, kogo miłuje: to Ojciec; przecież od Niego pochodzi. Miłość pomiędzy Ojcem a Synem jest tak wielka, że sama jest osobą – Duchem. Mówimy więc, że jest jeden Bóg, lecz w trzech Osobach. Dlatego też Ojciec jest Bogiem, Syn jest Bogiem i Duch Święty też jest Bogiem, a pomimo tego to nie trzech bogów, lecz jeden (podobnie jak ojciec, matka i dziecko stanowią jedną rodzinę).
O Ojcu mówimy: stworzył cały świat, niebiosa, ziemię, rośliny, zwierzęta i nas, ludzi.
O Synu mówimy: stał się człowiekiem, przybierając imię Jezus. To On przywrócił Bogu ludzi, których zło odsunęło od Niego.
O Duchu Świętym mówimy: zstąpił na nas po odejściu Jezusa do Ojca. Przypomina nam o Jezusie i pomaga żyć tak jak On chce, abyśmy żyli.
Miłość to tajemnica
Można teraz pomyśleć, że to skomplikowane. Tak jednak nie jest. To tak tajemnicze i proste jak sama miłość. Nie możemy tego pojąć, bo Bóg jest Bogiem, a my ludźmi. Możemy w to natomiast wierzyć i tym się cieszyć. Bóg jest prawdziwie miłością. Jeśli chcemy się przekonać, jak bardzo nas miłuje, musimy spojrzeć na Jego Syna, a w tym pomoże nam Duch Święty.
Modlimy się „w imię” Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ponieważ Bóg jest osobą. Możemy się zwracać do Niego tym imieniem, którym sam się określił. Czyniąc coś, co się Jemu podoba, wolno nam w Jego imieniu mówić i działać.
Słowo „amen” pochodzi z języka hebrajskiego. Posługiwał się nim Jezus oraz naród żydowski. Oznacza ono: „Tak, zgadzam się. Ufam i wierzę Ci”.
Ponieważ znak krzyża jest znakomitym podsumowaniem naszej wiary, chciejmy go czynić często, starannie i z radością.
II. Pismo Święte – Biblia
Pismo Święte to najbardziej znana pozycja książkowa na świecie. Grecki termin biblos oznacza po prostu „księgi”. Przetłumaczono je prawie na 1500 języków. Całe dzieło składa się z 72 części spisanych przez różnych autorów w różnych czasach, więc można powiedzieć, że tworzy małą bibliotekę.
Biblia składa się z dwóch części: Starego i Nowego Testamentu. Termin „testament” to dokument, w którym spisuje się zazwyczaj ostatnią wolę. Również Pismo Święte zawiera słowo i wolę Boga. W ludzkich słowach informuje nas o tym, co Bóg chce nam przekazać. W Biblii „testament” znaczy: „Bóg chce zawrzeć z ludźmi przymierze”.
Stary Testament opowiada o przymierzu zawartym przez Boga z ludem Izraela, Nowy – mówi o Jego przymierzu ze wszystkimi, którzy wierzą w Jego Syna, Jezusa Chrystusa.
1. Stary Testament
Przedstawia on historię narodu izraelskiego przed narodzinami Jezusa, a pierwsza relacja to opis stworzenia świata. Opowiadania o praojcach wspominają o Abrahamie, Jakubie i Józefie egipskim. Powołując Mojżesza, Bóg wyzwala swój naród z niewoli egipskiej i odnawia swoje przymierze z nim na górze Synaj, nadając mu Dekalog. Lud wędruje przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Wkrótce też Izraelici chcą mieć własnego króla, tak jak inne ludy. Najbardziej znani władcy to Saul, Dawid i Salomon.
Ponieważ królowie raz po raz zdają się zapominać o Bogu, posyła On proroków, którzy mają ich upominać. Są to na przykład Samuel, Jeremiasz czy Izajasz. Władza królewska upada, państwo zostaje podzielone, część ludności deportowana. Obcy władcy przejmują panowanie nad Izraelem. Lud czerpie siłę z wiary w Boga. Pisma Starego Testamentu są tego przejmującym świadectwem.
Tematem, który wciąż pojawia się na kartach Starego Przymierza, jest nadzieja na przyjście Mesjasza. To posłany od Boga król, mający wyzwolić naród, a następnie wybawić wszystkich ludzi.
Starsze części Starego Testamentu spisano w języku hebrajskim, młodsze po grecku. Ponieważ obejmuje on doświadczenia narodu wybranego z Bogiem na przestrzeni 2000 lat, jest znacznie obszerniejszy niż Nowy. Czasokres historii opisywanej przez Nowy Testament to około 100 lat.
2. Nowy Testament
Jezus nie pozostawił po sobie żadnej kroniki ani też listów. Dzieła historyczne z czasów Jego życia zawierają bardzo niewiele informacji na Jego temat. Szczegóły z Jego życia oraz nauczanie znamy z Pisma Świętego, z części nazywanej Nowym Testamentem, która mówi nam o Nowym Przymierzu, jakie Bóg zawarł przez Jezusa. Stało się ono konieczne, gdyż ludzie łamali Stare. Jest ono wieczne i ostateczne, gdyż zasadza się na wierności Jezusa Chrystusa.
27 ksiąg Nowego Testamentu zawiera słowa i czyny Jezusa, przepowiadanie apostołów, opis życia pierwszych wspólnot chrześcijańskich oraz rozrastania się Kościoła.
Czterech autorów – każdy z własnej perspektywy – spisało Ewangelie: Mateusz, Marek, Łukasz i Jan. Termin „ewangelia” pochodzi z języka greckiego i oznacza „dobrą nowinę”, bo wszystko to, co Jezus powiedział i zdziałał, jest dobre dla nas i napełnia nas radością.
Większość listów Nowego Testamentu to dzieło św. Pawła. Autorzy pozostałych to św. Piotr, św. Jan oraz inni apostołowie.
Biblia to słowo Boże
Cały Nowy Testament spisany został w języku greckim. Ponieważ to Bóg – bez względu na ich zalety i wady – posłużył się pośrednictwem ludzkich pisarzy, aby przekazać nam swoje słowo i wolę, to On jest właściwym autorem Biblii. Stąd jest ona nie tylko słowem ludzkim, lecz słowem Bożym i dlatego też nazywamy ją słusznie Pismem Świętym.
Pisma tak stare jak Biblia niełatwo jest zrozumieć. Czasami wydaje się, że możliwe są różne interpretacje. Zadaniem Kościoła jest pomóc nam w zrozumieniu Pisma Świętego, gdyż powstało ono w kontekście jego przepowiadania. Stąd też obowiązuje nas to, czego Kościół nas w tym względzie naucza.
Częsta i staranna lektura Pisma Świętego pozwoli nam lepiej poznać i pokochać Boga. Również i dzisiaj chce On do nas przemawiać słowami Biblii. Pragnie, byśmy byli im posłuszni; jest z nami w swoim słowie.
więcej..
