Kiedy sprawiedliwość śpi - ebook

Pro­log

Nie­dziela, 18 czerwca

Jego mózg umarł o 23:47.

O go­dzi­nie dzie­wią­tej w nie­dzielny wie­czór sę­dzia Sądu Naj­wyż­szego Ho­ward Wynn z iry­ta­cją krę­cił się na ulu­bio­nym fo­telu, skó­rza­nym che­ster­fiel­dzie z wy­so­kim opar­ciem, wy­ko­na­nym po­dobno na za­mó­wie­nie pre­zesa Sądu Naj­wyż­szego Wil­liama Ho­warda Ta­fta. Ob­szerne sie­dzi­sko przy­po­mi­nało ra­czej ka­napę niż fo­tel, ale drugi ze wspo­mnia­nych tu Ho­war­dów do­ce­niał sze­ro­kość me­bla. W prze­ci­wień­stwie do by­łego pre­zy­denta, który nie na­le­żał do drob­nych, sę­dzia Wynn był szczu­plej­szej bu­dowy ciała: w po­rów­na­niu do po­przed­nika z są­do­wej ławy, który był jak po­tężny frach­to­wiec, Wynn przy­po­mi­nał ra­czej smu­kłą ża­glówkę. Jed­nak fo­tel od­po­wia­dał mu z uwagi na swą nie­ocze­ki­waną uży­tecz­ność: pod­czas nie­czę­stych oka­zji, gdy praw­nika znu­dziła już lek­tura tomu wy­bra­nego na wie­czór, książka do­sko­nale mie­ściła się obok niego.

Ho­ward Wynn nie zno­sił nudy i z tru­dem to­le­ro­wał prze­cięt­ność. Gar­dził też umyślną igno­ran­cją – którą, jak uzna­wał, od­zna­czały się współ­cze­sne me­dia – i za­du­faną głu­potą ce­chu­jącą po­li­ty­ków. We­dług sę­dziego wszy­scy byli zgrają na­bz­dy­czo­nych, aro­ganc­kich drani, chci­wie wy­ry­wa­ją­cych so­bie na­wza­jem in­for­ma­cje jak ostat­nie okru­chy je­dze­nia, gdy spo­łe­czeń­stwo ra­do­śnie sta­cza się po równi po­chy­łej. Pod rzą­dami bie­żą­cej kliki sa­mo­zwań­czych eks­per­tów, biu­ro­kra­tów i sprze­daj­nych kon­sul­tan­tów Ame­ryka była ska­zana, jego zda­niem, na taki sam cykl in­te­lek­tu­al­nego ma­ra­zmu, jaki w hi­sto­rii do­pro­wa­dził do upadku Rzymu, Gre­cji, Mali, pań­stwa In­ków oraz in­nych im­pe­riów, któ­rych zmierzch był okre­sem krót­ko­trwa­łej, zgni­łej de­ka­den­cji. Gdy lu­dzie są oma­mieni byle jaką pracą i przy­god­nym sek­sem, już wi­dać schy­łek cy­wi­li­za­cji.

– Za­słu­gu­jemy na po­top, ot co! – mruk­nął sę­dzia w pół­mrok ga­bi­netu. – Czas zmieść tych łaj­da­ków z po­wierzchni ziemi.

Za nim stała an­tyczna sza­chow­nica za­sty­gła w po­ło­wie roz­grywki, a na od dawna nie­ru­cho­mych, drew­nia­nych fi­gu­rach za­częły osia­dać dro­binki ku­rzu. W mło­do­ści sę­dzia ucho­dził za cu­downe dziecko i gry­wał w sza­chy z za­cie­kło­ścią godną ar­cy­mi­strza. Sta­ran­nie kal­ku­lo­wane ma­newry i prze­my­ślany fi­nał roz­gry­wek wy­star­czały mu do­póty, do­póki nie od­krył, że jego umysł jest umy­słem praw­nika i może pro­wa­dzić rów­nie eks­cy­tu­jące roz­grywki także w praw­dzi­wym ży­ciu. Prze­ciw­ni­kiem sę­dziego w nie­do­koń­czo­nej par­tii był czło­wiek miesz­ka­jący na dru­gim końcu świata, któ­rego ni­gdy nie po­znał oso­bi­ście. Jed­nak na­wet ten nowy przy­ja­ciel nie do­trzy­my­wał te­raz praw­ni­kowi to­wa­rzy­stwa w jego sa­motni. Drzwi ga­bi­netu od wielu go­dzin po­zo­sta­wały za­mknięte, męż­czy­zna sie­dział cał­kiem sam w swo­jej pry­wat­nej twier­dzy. Na ze­wnątrz tłu­kła o szyby wcze­sno­let­nia bu­rza. W od­dali bły­snął pio­run, za nim po­dą­żał po­mruk grzmotu. Wynn ze znu­że­niem po­ki­wał głową, po­go­dzony z nie­uchron­no­ścią tego zgiełku. By za­głu­szyć huk wy­ła­do­wań at­mos­fe­rycz­nych, włą­czył sto­jący w po­koju mały te­le­wi­zor. Co do za­sady nie zno­sił tego dur­nego pu­dełka, ale nie­chęt­nie przy­zna­wał, że cza­sem może się przy­dać. Za jego sprawą miał się dziś do­wie­dzieć, czy udało mu się ura­to­wać do­ro­bek ca­łego ży­cia, czy też kom­plet­nie go zruj­no­wać.

Ekran roz­ja­śniła re­klama ubez­pie­czeń sa­mo­cho­do­wych, a po niej ani­mo­wana czo­łówka po­pu­lar­nego wie­czor­nego sa­ty­ryczno-po­li­tycz­nego talk-show. Wynn wpa­try­wał się w pro­wa­dzą­cego, który bez chwili zwłoki za­po­wie­dział te­mat:

– Przed kil­koma go­dzi­nami w auli Ame­ri­can Uni­ver­sity miała miej­sce spek­ta­ku­larna kom­pro­mi­ta­cja sę­dziego Ho­warda Wynna... A może po­win­ni­śmy na­zy­wać go sę­dzią Pół­kre­ty­nem?

Pu­blicz­ność w stu­diu gruch­nęła śmie­chem, na ekra­nie tym­cza­sem po­ja­wiła się mi­gawka z po­po­łu­dnio­wej ce­re­mo­nii za­koń­cze­nia roku aka­de­mic­kiego, pod­czas któ­rej prze­ma­wiał Wynn. Nie po raz pierw­szy wy­stę­po­wał jako mówca na tej uro­czy­sto­ści: dzie­siątki razy wy­gła­szał już iden­tyczne pu­ste fra­zesy o na­dziei mło­dego po­ko­le­nia. Frag­ment na­gra­nia uchwy­cił mo­ment, gdy sę­dzia po­chy­lał się na mów­nicy, odziany w aka­de­mic­kie re­ga­lia, ko­lejną nic nie­zna­czącą czarną togę. Ekran wy­peł­niło zbli­że­nie jego twa­rzy z ustami wy­krzy­wio­nymi gry­ma­sem.

– Na­uka to naj­więk­sza dia­bel­ska sztuczka, którą sza­tan oma­mił ludz­kość! – pe­ro­ro­wał sę­dzia do zgro­ma­dzo­nych ab­sol­wen­tów, nie­spo­koj­nie krę­cą­cych się na me­ta­lo­wych krze­słach. Męż­czy­zna na ekra­nie pod­niósł gniew­nie pięść. – Za dia­bel­skim pod­szep­tem uwie­rzy­li­śmy, iż spra­wu­jemy kon­trolę nad wła­snym prze­zna­cze­niem, ale tak na­prawdę zgo­to­wa­li­śmy so­bie zgubę. Po­gwał­ci­li­śmy prawa na­tury, by zbu­do­wać świą­ty­nię dzieł sza­tana. Czas się za­trzy­mać!

Na ko­lej­nym zbli­że­niu ekran te­le­wi­zora wy­peł­niła nie­wzru­szona twarz Bran­dona Sto­kesa, pre­zy­denta Sta­nów Zjed­no­czo­nych Ame­ryki, który ze sto­ic­kim spo­ko­jem wpa­try­wał się w prze­strzeń, igno­ru­jąc fi­li­pikę sę­dziego. Po­wo­dem jego po­ja­wie­nia się na uro­czy­sto­ści było to, że wśród ab­sol­wen­tów znaj­do­wała się jego naj­młod­sza córka. Pre­zy­dent z god­no­ścią zgo­dził się dzie­lić mów­nicę z praw­ni­kiem, który znaj­do­wał per­wer­syjną przy­jem­ność w tor­pe­do­wa­niu ini­cja­tyw głowy pań­stwa oraz ka­stro­wa­niu re­gu­la­cji praw­nych pod­pi­sa­nych przez urzę­du­jącą ad­mi­ni­stra­cję. Ani­mo­zje mię­dzy pre­zy­den­tem a sę­dzią sta­no­wiły na uni­wer­sy­te­cie po­wód go­rą­cej de­baty – zin­ten­sy­fi­ko­wa­nej te­raz fak­tem, że po po­now­nym prze­li­cze­niu punk­tów przy­zna­wa­nych za na­ukę za gra­nicą Zoe Sto­kes udało się nie­ocze­ki­wa­nie wcze­śnie ukoń­czyć stu­dia. Jako że sę­dzia Wynn przy­jął za­pro­sze­nie do udziału w uro­czy­sto­ści, za­nim to na­stą­piło, wła­dze uczelni nie mo­gły się zgrab­nie wy­mi­gać z pod­ję­tego zo­bo­wią­za­nia.

Wynn ga­pił się na tłum, a na jego twa­rzy za­stygł wy­raz iry­ta­cji. W na­stęp­nym uję­ciu rek­torka uczelni, naj­wy­raź­niej świa­doma roz­mia­rów swo­jej po­myłki, ostroż­nie po­de­szła z boku do mów­nicy i wy­cią­gnęła rękę w uni­wer­sal­nym ge­ście mó­wią­cym „do­bry pie­sek”. Jej głos brzmiał ci­cho, ale ope­ra­tor ka­mery go sły­szał.

– Sę­dzio Wynn, czy do­brze się pan czuje?

Ten od­wró­cił się i ode­pchnął jej dłoń. W jego gło­sie brzmiało lek­ce­wa­że­nie:

– Ależ oczy­wi­ście, że nie! Pró­buję was ostrzec przed nad­cho­dzącą apo­ka­lipsą, a pani ocze­kuje, że po­wiem tym dzie­cia­kom, że świat stoi dla nich otwo­rem. Je­dyne, co stoi otwo­rem, to pie­kielna ot­chłań. Naj­pierw po­chło­nie in­nych, ale dia­beł zbie­rze wszystko, co mu się na­leży. – W tłu­mie po­ja­wiły się zmie­szane szepty, od czasu do czasu wy­brzmiał szy­der­czy chi­chot. Wynn znowu się od­wró­cił. – Śmiej­cie się do woli, zgni­li­zno mo­ralna. Ale wspo­mni­cie moje słowa: pie­kło zstąpi na zie­mię, a wasi ro­dzice gło­so­wali w wy­bo­rach na dia­bel­skie na­sie­nie.

Mó­wiąc to, wci­snął dło­nie w kie­sze­nie, spoj­rzał z gnie­wem na pre­zy­denta, po czym skie­ro­wał się w jego stronę. Za­trzy­mał się tuż przed nim, wy­jął ręce z kie­szeni i po­dał gło­wie pań­stwa prawą dłoń. Zmie­szany pre­zy­dent wstał i uści­snął wy­cią­gniętą rękę, sę­dzia zaś szep­nął mu coś na ucho.

Na­gra­nie po­ka­zało wy­mu­szony uścisk dłoni. Na­stęp­nie sę­dzia wy­szedł z sali, a za nim naj­wy­raź­niej wstrzą­śnięta ca­łym zaj­ściem rek­torka uczelni.

– Nie wia­domo, co po­wie­dział sę­dzia Wynn, ale do­my­ślam się, że nie za­mie­rza on wspie­rać pre­zy­denta w ubie­ga­niu się o re­elek­cję. – Z ka­mienną twa­rzą sko­men­to­wał pro­wa­dzący pro­gram ku grom­kiemu aplau­zowi wi­downi. – Sę­dzia Wynn jest na­zy­wany gło­sem ludu, ale chyba nad­szedł czas, by za­sta­no­wić się, czy to on cza­sem nie sły­szy gło­sów. Mó­wią, że jeź­dzi wa­szyng­toń­skim me­trem, ale nie­wy­klu­czone, że nie­ba­wem za­mieszka w jego tu­ne­lach. Strach po­my­śleć, że jego głos bę­dzie de­cy­du­jący dla roz­strzy­gnię­cia waż­nych spraw, w któ­rych po­dzie­lony Sąd Naj­wyż­szy ma orze­kać w tym mie­siącu. Jesz­cze więk­szą grozę bu­dzi świa­do­mość, że on pew­nie nie jest naj­gor­szy. Może po­winni mu dać wła­sny re­ality show w te­le­wi­zji: Stuk­nięty sę­dzia.

Sala od­po­wie­działa śmie­chem, a sę­dzia Wynn wy­łą­czył te­le­wi­zor.

– Żar­tow­niś – mruk­nął do sie­bie, kie­ru­jąc wzrok na bu­rzę sza­le­jącą za oknem. – Tho­reau miał ra­cję co do opo­zy­cji czło­wieka i na­tury: na­tura za­wsze zwy­cięża.

Gdy prze­ma­wiał w pu­stym po­miesz­cze­niu, w jego gło­sie brzmiała nie go­rycz, lecz re­zy­gna­cja. Wie­dział, że na­tura to sprytny prze­ciw­nik. Czło­wiek śpi spo­koj­nie we wła­snym łóżku, a tym­cza­sem ona bu­szuje po tkan­kach i ko­mór­kach ciała. Jed­nym ka­pry­śnym ru­chem uru­cha­mia bombę ze­ga­rową, od któ­rej ludz­kie ży­cie le­gnie w gru­zach, a póź­niej wy­buch­nie mózg.

– I wszystko, co ze mnie zo­sta­nie, to za­smar­kany, za­wo­dzący cień daw­nego sie­bie, któ­rym inni będą się ży­wić jak pa­so­żyty – ogło­sił po­nuro.

Nikt mu nie od­po­wie­dział. Ostat­nimi czasy zbyt czę­sto nie otrzy­my­wał od­po­wie­dzi na swoje wy­wody. Wszy­scy go opu­ścili. Pierw­sza żona zmarła, druga ode­szła. Je­dyny syn go nie­na­wi­dzi. Nie le­piej było w Są­dzie Naj­wyż­szym: to zgraja li­zu­sów i nie­na­wist­ni­ków spi­sku­ją­cych prze­ciw niemu. Tylko udają, że ich coś ob­cho­dzi. Sę­dzia jed­nak od­krył, co na­leży zro­bić, i wie­dział, komu może po­wie­rzyć nad­cho­dzące za­da­nia.

Z wy­sił­kiem wstał z fo­tela i pod­szedł do bi­blio­teczki. Zsu­nął książki z półki na dy­wan. To, co ro­bił, oka­zało się trud­niej­sze, niż być po­winno. Spo­glą­da­jąc przez ra­mię, sę­dzia upew­nił się, że drzwi są za­mknięte.

– Jesz­cze tego bra­ko­wało, żeby ta prze­wrotna żmija tu wla­zła i wy­kra­dła wię­cej mo­ich ta­jem­nic – mruk­nął.

Wstu­kał kom­bi­na­cję do sejfu. Za­mek od­sko­czył ci­cho, za­bły­sła zie­lona lampka sy­gna­li­zu­jąca, że jest otwarty. Męż­czy­zna po­cią­gnął za klamkę.

Za­war­tość sejfu się nie zmie­niła. Po­my­ślał, że wkrótce za­po­mni, co tu było. Go­rzej: za­po­mni na­wet, że ma sejf, za­po­mni i o po­zo­sta­łych swo­ich skryt­kach w in­nych re­jo­nach tego pie­kiel­nego mia­sta. Mogą go zdra­dzić, je­śli nie bę­dzie w sta­nie ich od­na­leźć. Taki to ko­niec zgo­to­wał mu los. Z bły­sko­tli­wego nie­gdyś praw­nika zmieni się w ludzką wy­dmuszkę, nę­kaną przez zmory, po­zba­wioną pa­mięci. Czas roz­wiał się w ni­cość. W pew­nym mo­men­cie wro­go­wie sę­dziego będą pró­bo­wali po­pchnąć go ku śmierci, ale on miał w za­na­drzu se­kret. Po­mię­dzy tym, co te­raz, a tym, jak się to skoń­czy, le­żał nie­zba­dany ob­szar, któ­rego mapę do­piero za­czął kre­ślić. Wro­go­wie spró­bują po­dą­żyć jego śla­dem, ale im się nie uda. Tylko ci, któ­rzy ru­szą tro­pem jego ukry­tych zna­ków, do­trą do celu.

Pod­czas każ­dej ka­den­cji Sąd Naj­wyż­szy Sta­nów Zjed­no­czo­nych Ame­ryki od­by­wał roz­prawy i wy­da­wał orze­cze­nia ni­czym zgro­ma­dze­nie bóstw olim­pij­skich. Zgod­nie z pra­wem ob­rady roz­po­czy­nały się w pierw­szy po­nie­dzia­łek paź­dzier­nika, przy­zna­jąc wszyst­kim nędz­nym śmier­tel­ni­kom i re­pre­zen­tu­ją­cym ich praw­ni­kom czas, by mo­gli ubie­gać się o aten­cję sę­dziego Wynna i in­nych ju­ry­stów z są­do­wej ławy. Ter­min skła­da­nia spraw upły­wał jed­nak nie­odwo­łal­nie wraz z koń­cem czerwca, za­my­ka­jąc drogę ku uła­ska­wie­niu lub wy­ro­kowi ska­zu­ją­cemu. Tra­dy­cyj­nie te ostat­nie kilka ty­go­dni było prze­zna­czone na roz­pa­trze­nie naj­bar­dziej waż­kich de­cy­zji – nie­kiedy po­sie­dze­nia prze­cią­gały się aż do lipca, ale ni­gdy za ka­den­cji sę­dziego Wynna. Nie, trzy­dzie­sty czerwca był jego „go­dziną zero”, jego Wa­ter­loo, jego osta­tecz­nym szach-mat.

Za­trza­snął drzwiczki sejfu i oparł się ciężko o zimny me­tal z czo­łem wspar­tym o pod­nie­sione ra­mię. Co bę­dzie, je­śli nie uda się ro­ze­grać sprawy do końca? Je­śli także oni, jak sam sę­dzia, się po­gu­bią? Gdyby po­wie­dział pre­zes Sądu Naj­wyż­szego, co zro­bił, czego się do­wie­dział, może by­łaby w sta­nie mu po­móc. A może wów­czas ho­nor zo­bo­wią­zy­wałby ją, by go po­wstrzy­mać. Od­mó­wić mu ostat­niego aktu po­kuty.

Część jego umy­słu za­uwa­żała kłę­biący się w gło­wie kon­flikt. Przez więk­szość czasu igno­ro­wał tę za­cie­kłą we­wnętrzną walkę. Neu­ro­log ostrze­gał, że ob­jawy się na­silą i w jego nie­gdyś kla­row­nym umy­śle po­jawi się zmora zbrojna w kły i pa­zury, a on wszę­dzie bę­dzie wi­dział wro­gów.

Przy­po­mniał so­bie jed­nak, że wro­go­wie ist­nieją. Musi z nimi wal­czyć. Gdyby bo­wiem po­wie­dział prawdę, być może nikt by mu nie uwie­rzył. Co gor­sza, może na­wet znisz­czono by prawdę. Zbyt wielu le­ka­rzy szep­tało, że stan zdro­wia sę­dziego się po­gar­sza, że na sku­tek do­le­gli­wo­ści neu­ro­lo­gicz­nych po­pada w pa­ra­noję, nie­po­kój, wszę­dzie wę­szy spi­sek.

Le­piej tak to ro­ze­grać, po­cze­kać, czy prze­ciw­nicy przyjmą jego kró­lew­ski gam­bit. W otwar­ciu po­święci pionka, aby wzmoc­nić swoją po­zy­cję. Ten w Bia­łym Domu my­śli, że taki z niego mą­drala. Ale sę­dzia wy­ko­rzy­sta prze­ciw niemu sła­bość wła­snego ciała. Wy­śle szpiega, by się ro­zej­rzał i do­wie­dział, co tam­ten wie. Przy­wi­lej wła­dzy wy­ko­naw­czej miałby wziąć górę nad Ho­war­dem Wyn­nem, wy­bit­nym praw­ni­kiem? A fuj!

Na­pom­po­wany ad­re­na­liną sę­dzia wsu­nął książki z po­wro­tem na półkę, otwo­rzył drzwi ga­bi­netu i wró­cił na fo­tel. Pod­jął de­cy­zję. Znowu. Ro­ze­gra za­wiłą par­tię tak, jak wy­maga tego prawo, i wy­gra. Nie po­wstrzy­mają go.

Na­gle nie­po­kój wy­ostrzył się, jego ostre jak brzy­twa pa­zury roz­cięły roz­są­dek, umysł sę­dziego na­gle się za­mglił. Wynn po­de­rwał się i za­sy­czał w pustkę po­koju:

– Chcesz mnie za­bić, co? Za­mknąć mi usta? – Gniewna drżąca pięść ude­rzyła w po­wie­trze. – Wiem, co zro­bi­łeś. Wiem, jak nas okła­ma­łeś! Wkrótce to udo­wod­nię, a wtedy na­wet twoje naj­wier­niej­sze psy cię nie ochro­nią!

– Pa­nie sę­dzio, do kogo pan mówi? – W drzwiach ga­bi­netu po­ja­wiła się pie­lę­gniarka, gniew­nie marsz­cząc czoło na jego ty­radę. – Roz­ma­wia pan przez te­le­fon?

Sę­dzia roz­ch­mu­rzył się i wark­nął:

– Roz­ma­wiam z matką na­turą, ko­bieto! To naj­in­te­li­gent­niej­sza part­nerka do roz­mowy w tym domu.

Pie­lę­gniarka Ja­mie Le­wis bez prze­ko­na­nia prze­kro­czyła próg. Przy­kle­iła uśmiech do twa­rzy.

– Czas wziąć le­kar­stwa i pójść spać, pa­nie sę­dzio. Musi pan od­po­czy­wać. Miał pan in­ten­sywny dzień. Nie chcę, żeby szedł pan do pracy zmę­czony. Czeka pana pra­co­wity ty­dzień.

Wynn pla­snął w opar­cie che­ster­fielda, które wy­dało przy­jemny od­głos.

– Do dia­bła, nie je­stem dziec­kiem, sio­stro Le­wis! Nie trzeba mnie wy­ga­niać do łóżka jak ja­kie­goś ose­ska. Za­sia­dam w Są­dzie Naj­wyż­szym Sta­nów Zjed­no­czo­nych!

– Tak, pa­nie sę­dzio. – Ja­mie po­de­szła bli­żej, jej buty na gru­bych gu­mo­wych po­de­szwach bez­gło­śnie stą­pały po par­kie­cie. Bla­do­żółta spód­nica za­sze­le­ściła, gdy pie­lę­gniarka po­ko­ny­wała dy­stans mię­dzy nimi. Ze słod­kim uśmie­chem, o któ­rym wie­działa, że zi­ry­tuje Wynna, za­mru­czała: – Zna­ko­mity z pana praw­nik, pa­nie sę­dzio. Bóg je­den wie, że za sprawą Tho­masa po­zna­łam tro­chę do­brych praw­ni­ków. – Za­śmiała się nie­szcze­rze. – Może po­win­nam się wy­dać za le­ka­rza, a nie za han­dlowca.

– Le­ka­rza? Sami dra­nie! – Tym ra­zem od­głos pac­nię­cia dło­nią o skó­rzane obi­cie po­niósł się echem po po­koju. – Cho­lerni szar­la­tani! Jed­nego dnia uczci­wie nie prze­pra­cują. Grają tylko w golfa i wy­naj­dują nie­ist­nie­jące cho­roby!

– Ależ pa­nie sę­dzio, le­ka­rze są ważni. Za­łożę się, że tak samo ważni jak praw­nicy. To dzięki nim cią­gle jest pan tu­taj, czyż nie?

– Nie ma po­rów­na­nia – wark­nął Wynn. – Wy­miar spra­wie­dli­wo­ści to jedna z naj­waż­niej­szych zdo­by­czy cy­wi­li­za­cji za­chod­niej, tak jak blues albo brydż. Uwa­żam, że dzi­siejsi me­dycy są nie­wiele sku­tecz­niejsi od pi­ja­wek czy ty­gli cza­row­nic. Po ośmiu la­tach kształ­ce­nia le­d­wie po­tra­fią prak­ty­ko­wać me­dy­cynę!

– Czyż praw­nicy nie prak­ty­kują prawa?

– Ale je­śli my po­peł­niamy błąd, nikt nie umiera. – Ręce mu drżały, gdy z de­zyn­wol­turą prze­rzu­cał za­ku­rzone kartki Fau­sta świa­dom, że to nie­prawda. – Le­ka­rze to zgraja oszu­stów i prze­stęp­ców, wę­dru­jąca po ziem­skim pa­dole i okła­mu­jąca się na­wza­jem. Zbie­rają trupy do eks­pe­ry­men­tów. – Jego krza­cza­ste brwi, dwie kępki ala­ba­stro­wej bieli na tle śnia­dej skóry, unio­sły się i opa­dły gniew­nie. – A to i tak lep­sze niż to nowe po­ko­le­nie praw­ni­ków, któ­rego przed­sta­wi­ciele kręcą się te­raz po są­dzie. Całe po­ko­le­nie zmar­no­wane przez zgni­li­znę wła­snych mó­zgów. Ani jed­nego wni­kli­wego umy­słu. Zgraja uza­leż­nio­nych od kom­pu­te­rów łaj­da­ków, któ­rzy wolą do­stać go­tową od­po­wiedź, niż sa­mo­dziel­nie jej po­szu­kać. Trudno wśród nich zna­leźć ko­goś dość by­strego, żeby przy­niósł mi kawę.

– My­śla­łam, że lubi pan pana Bre­wera i pannę Ke­ene – przy­po­mniała Ja­mie, sto­jąc przy boku sę­dziego. Jego ty­rada prze­szła w ka­szel, a wkrótce po­tem w nie­zro­zu­miałe mam­ro­ta­nie. Ja­mie pró­bo­wała skło­nić go, by kon­ty­nu­ował, mó­wiąc: – Do­piero wczo­raj po­wie­dział mi pan, że panna Ke­ene to godna uwagi, zdolna, młoda praw­niczka.

– Nic po­dob­nego nie mó­wi­łem! – Sę­dzia pod­niósł się, przyj­mu­jąc po­stawę bo­jową, i prych­nął: – Niech mi pani nie wma­wia, że po­wie­dzia­łem coś, czego nie po­wie­dzia­łem. Szcze­gól­nie o oso­bach, z któ­rymi nie może pani po­roz­ma­wiać na­wet na lek­kie te­maty, a co do­piero dys­ku­to­wać o ich rze­ko­mych in­te­lek­tu­al­nych za­le­tach, sio­stro Le­wis. – To ostat­nie wy­sy­czał po­gar­dli­wie i chwy­cił ra­mię pie­lę­gniarki szcze­rze prze­ra­żony, że na­prawdę mógł skom­ple­men­to­wać ko­goś ze swo­ich asy­sten­tów.

Co gor­sza, by­wały dni, kiedy sę­dzia nie pa­mię­tał, co po­wie­dział se­kundę wcze­śniej. Albo tego sa­mego dnia.

Wynn pod­niósł wzrok i do­strzegł, że pie­lę­gniarka go ob­ser­wuje, po­szu­ku­jąc zna­mion de­men­cji lub ry­chłego zgonu. Czy do­koń­czył zda­nie? Jak długo się nie od­zywa?

– Niechże się pani prze­sta­nie na mnie ga­pić! – rzu­cił i ści­snął moc­niej jej mu­sku­larne ra­mię.

Ja­mie po­słu­chała i od­wró­ciła wzrok, za­nim sę­dzia za­uwa­żył jej za­tro­ska­nie. Co­raz czę­ściej zda­rzały mu się po­dobne po­tknię­cia. Któ­re­goś dnia za­sty­gnie w ta­kim sta­nie. Wi­działa to wcze­śniej. To scho­rze­nie nosi na­zwę ze­społu Bo­ur­sina – mo­gła śle­dzić jego po­stęp w peł­nych lęku oczach sę­dziego. De­li­kat­nie pod­py­tała:

– O czym to roz­ma­wia­li­śmy, pa­nie sę­dzio?

– Skąd to py­ta­nie? Chce pani po­skar­żyć się na mnie pre­zy­den­towi czy in­nemu zbi­rowi, który wy­słał pa­nią na prze­szpiegi? – par­sk­nął szy­der­czo. – Że co, prze­sa­dzi­łem na ce­re­mo­nii za­koń­cze­nia roku? Ka­zali pani mnie za­bić?

Pie­lę­gniarka po­bla­dła.

– Pa­nie sę­dzio...

– Ależ oczy­wi­ście, że sio­stra szpie­guje – rzu­cił szorstko sę­dzia. – Może i po­pa­dam w pa­ra­noję i za­raz umrę, ale głupi nie je­stem.

– My­śli pan, że mo­gła­bym go za­bić?

– Och, nie po­su­nę­łaby się sio­stra tak da­leko ani nie za­dzia­łała tak od­waż­nie. Ale za­pi­suje pani ob­ser­wa­cje i prze­ka­zuje da­lej z po­gwał­ce­niem ta­jem­nicy le­kar­skiej, do­star­cza­jąc do­wo­dów prze­ciw mnie.

– Pa­nie sę­dzio...

– Za­kła­dam, że re­gu­lar­nie składa pani ra­porty z po­stę­pów mo­jego nie­uchron­nego upadku. Może na­wet no­cami czyta moje do­ku­menty i fo­to­gra­fuje, żeby wie­dzieli, co ro­bię. By­liby za­chwy­ceni, je­śli mo­głaby sio­stra na­grać mnie na wi­deo, ale nie mogą się tu we­drzeć ze swo­imi ka­me­rami. Ten in­truz w Bia­łym Domu się boi! Ruj­nuję jego ma­rze­nia, więc przy­słali pa­nią, żeby mnie miała na oku. Pew­nie pre­zy­dent prze­klina mnie za to dzi­siej­sze prze­mó­wie­nie.

Oczy pie­lę­gniarki otwo­rzyły się sze­roko.

– Nie mam po­ję­cia, o co...

– Pro­szę nie kła­mać! – wark­nął Wynn. – Na mi­łość bo­ską, niechże sio­stra po­stara się być ostat­nim wzo­rem uczci­wo­ści, jaki tu­taj jesz­cze jest.

Wstrzą­snął nim ka­szel i sę­dzia po­chy­lił głowę, jego płuca z tru­dem ła­pały od­dech.

– Jak się im udało sio­strę prze­ka­ba­cić? Ła­pówką? Groźbą? Po­słu­żyli się pani mę­żem?

Twarz pie­lę­gniarki zbla­dła, jej głowa opa­dła lekko.

– Tho­mas znów ma kło­poty. Nie­wy­klu­czone, że aresz­tują go za ja­kieś oszu­stwo. Przy­sięga, że jest nie­winny – wy­szep­tała. – Nie mia­łam wy­boru.

– Ależ miała pani wy­bór, sio­stro Le­wis – po­pra­wił ją cierpko. – Po pro­stu wy­brała pani ra­czej stronę ży­wych niż umar­łych.

– Oni chcą wie­dzieć, czy jest pan w sta­nie spra­wo­wać swoje obo­wiązki, pa­nie sę­dzio. Czy jest pan w sta­nie funk­cjo­no­wać. Ten wy­buch zło­ści na ce­re­mo­nii za­koń­cze­nia roku nie po­lep­szył sprawy.

– To nie był wy­buch zło­ści, durna krowo, tylko po­su­nię­cie stra­te­giczne! Pierw­szy ruch kró­lew­skiego gam­bitu. Każdy od­dech pro­wa­dzi ku koń­cówce par­tii. – Oczy sę­dziego się roz­sze­rzyły, po­trzą­snął pię­ścią. – Czy opo­wie­działa im sio­stra o moim do­cho­dze­niu? I że wiem, co się stało?

Ja­mie zmarsz­czyła brwi zdez­o­rien­to­wana.

– Do­cho­dze­nie? Dla Sądu Naj­wyż­szego?

– Oczy­wi­ście, że dla sądu! Cze­muż ina­czej by tu sio­strę wy­słali? Sta­no­wię za­gro­że­nie bez­pie­czeń­stwa na­ro­do­wego, ale nie mogą tego udo­wod­nić, nie przy­zna­jąc przy tym, co zro­bili. Dla­tego ten in­truz w Bia­łym Domu wy­syła tu go­łę­bie pocz­towe, by mnie śle­dziły jak ja­strzę­bie. Znam ich ta­jem­nicę!

– Pa­nie sę­dzio, to, co pan mówi, nie ma sensu. Niechże pan usią­dzie.

– Nie usiądę i nie dam się uci­szyć! – Jego okrzyk był nie­mal hi­ste­ryczny. Po­my­ślał znowu o synu, z któ­rym nie utrzy­muje kon­tak­tów. – Nie mogą za­bić mo­jego chłopca swo­imi kłam­stwami!

– Nikt nie za­mie­rza za­bi­jać Ja­reda – uspo­ka­jała go Ja­mie, głasz­cząc ze­sztyw­niałe plecy sę­dziego. – Pa­nie sę­dzio, pro­szę się uspo­koić.

– To jest dy­le­mat więź­nia – wy­szep­tał Wynn drżą­cym gło­sem. – Za­biją mo­jego syna, je­śli ich po­ko­nam. Ale je­stem od nich spryt­niej­szy. Nie po­dej­rze­wali ni­gdy, ja­kie mam roz­wią­za­nie: La­sker-Bauer!

– Lask Bauer? Kto to?

– Ża­den „ktoś”, głup­ta­sie. W po­ło­wie roz­grywki obaj gońcy zo­staną za­bici, by go ura­to­wać. By ura­to­wać koń­cówkę.

– Jacy gońcy? – Skon­fun­do­wana Ja­mie zmarsz­czyła brwi i chwy­ciła Wynna za ra­mię. – Pa­nie sę­dzio, kim ja je­stem?

– Niech mnie sio­stra zo­stawi w spo­koju!

– Kim je­stem?

Spoj­rzał jej w oczy, jego umysł się roz­ja­śnił.

– Kimś, komu nie mogę ufać – wark­nął. – Ni­komu już nie mogę ufać.

– Je­stem tu, żeby panu po­móc.

– Bzdura. Mówi im sio­stra, że zwa­rio­wa­łem. Że je­stem chory. Ale ja wciąż mam siłę, moja pani. Je­stem sil­niej­szy od niego. – Nie­po­kój wciąż ści­skał mu trze­wia. Je­śli sprawy staną na ostrzu noża tego sa­mego dnia, gdy sę­dzia za­po­mni o swoim pla­nie, może przy­jąć ich żą­da­nia i znisz­czyć wszystko, co tak sta­ran­nie za­pla­no­wał. Jesz­cze nie te­raz, na Boga, nie te­raz. Zmu­sza­jąc swój nie­gdyś gibki umysł do kon­cen­tra­cji, sę­dzia Wynn przy­wo­łał w pa­mięci te­mat roz­mowy z pie­lę­gniarką. – Niech się sio­stra na mnie nie gapi!

– O czym mó­wi­li­śmy?

– Za­nim przy­znała się sio­stra do swo­jej per­fi­dii, dys­ku­to­wa­li­śmy o zdol­no­ściach umy­sło­wych mo­ich asy­sten­tów i wspo­mnia­łem o stra­te­gii, któ­rej zło­żo­ność pa­nią prze­ra­sta. Wspo­mnę dla po­rządku, że panna Ke­ene nie jest ani lep­sza, ani gor­sza od ca­łej reszty. Je­dyne, co ją wy­róż­nia, to iskierka po­ten­cjału, który pró­buje ukryć. Poza tym jest do­kład­nie tak by­stra, jak można się spo­dzie­wać, zwa­żyw­szy że jej na­uczy­ciele są mier­no­tami aka­de­mic­kimi.

Pulchne palce Ja­mie za­ci­snęły się cia­śniej na przed­ra­mie­niu sę­dziego; pie­lę­gniarka pod­pro­wa­dziła Wynna ku otwar­tym drzwiom.

– My­śla­łam, że Ke­ene skoń­czyła Yale? To chyba do­bra uczel­nia?

– To ludzki ściek, tak samo jak Ha­rvard, Stan­ford czy każdy inny ba­stion edu­ka­cji w dzi­siej­szej ciem­nej epoce. Otrzy­mała tam stek wąt­pli­wej ja­ko­ści wy­wo­dów uda­ją­cych kształ­ce­nie praw­ni­cze. – Sę­dzia po­tknął się, ale od­zy­skał rów­no­wagę, przy­trzy­mu­jąc się ściany na ko­ry­ta­rzu. – Nic dziw­nego, że praw­nicy do­ma­gają się do­słow­nej in­ter­pre­ta­cji kon­sty­tu­cji. W ten spo­sób te cho­lerne pół­główki wszystko mają wy­pi­sane czarno na bia­łym!

Przy scho­dach Ja­mie lekko po­kie­ro­wała go w lewo. Wynn za­trzy­mał się przed opra­wioną w ramki fo­to­gra­fią przed­sta­wia­jącą ję­zor lo­dowca – błę­kitny, lśniący, wspa­niały. Wspo­mi­na­jąc po­przed­nią wy­mianę zdań, po­krę­cił głową i rzekł:

– Zna­jo­mość prawa nie ma związku z tym, jaką kto koń­czył szkołę. Wy­nika z umy­słu. Z serca. Ze zro­zu­mie­nia za­równo in­ten­cji da­nego prawa, jak i jego wie­lo­ra­kiej in­ter­pre­ta­cji. Z umie­jęt­no­ści znaj­do­wa­nia drogi do prawdy.

Sę­dzia ciężko od­dy­chał, wspie­ra­jąc się moc­niej na Ja­mie. Wie­dział, że jej silne ciało go utrzyma. Pod­niósł wzrok i spoj­rzał jej w oczy. Wpa­tru­jąc się w nią in­ten­syw­nie, za­py­tał:

– Lubi sio­stra Avery?

Z wa­ha­niem ski­nęła głową.

– Robi wra­że­nie. Jest elo­kwentna.

– Tylko tyle?

Wzru­szyw­szy ra­mio­nami, Ja­mie cią­gnęła:

– No cóż, moim zda­niem jest tro­chę za­dziorna. Twarda. Nie jak ten cza­ru­jący pan Bre­wer. On da­leko zaj­dzie, wi­dzę to.

– Bre­wer zbu­duje domki z kart – prych­nął Wynn. – Ale panna Ke­ene to by­stra dziew­czyna. Wy­jąt­kowo by­stra. Tro­chę za bar­dzo zaj­muje ją udo­wad­nia­nie wła­snej war­to­ści, ale po­siada mózg, któ­rego od czasu do czasu używa. By­łaby wy­bitna, gdyby po­pra­co­wała nad pre­cy­zją ro­zu­mo­wa­nia.

– Pre­cy­zją?

– Ow­szem, sio­stro, pre­cy­zją. To ja­kość, z którą się pani jesz­cze nie spo­tkała. – Sę­dzia z wy­sił­kiem wy­pro­sto­wał plecy i wy­rwał ra­mię z jej uści­sku. – Nie je­stem in­wa­lidą! Sam się po­łożę do łóżka. Niech sio­stra przy­nie­sie tę tru­ci­znę w pi­guł­kach, którą ka­zali we mnie wmu­szać.

– Tak jest, pa­nie sę­dzio. – Otwo­rzyła drzwi do sy­pialni i cze­kała, aż Wynn się przez nie wgra­moli. – Może prze­bie­rze się pan w pi­żamę, a ja mi­giem przy­niosę le­kar­stwa?

– Ko­bieto, nie trak­tuj mnie jak dziecka. Je­stem umie­ra­jący, ale nie zde­men­ciały. Od razu sły­szę każdą nie­udolną próbę ude­rza­nia w pro­tek­cjo­nalny ton, za­nim na­wet się sio­stra ode­zwie.

– Po­ło­ży­łam na łóżku czarną pi­żamę. Po­trze­buje pan sę­dzia po­mocy?

– Tylko je­śli w ra­mach po­mocy przy­ślą ko­goś in­nego. – Gdy wy­cho­dziła, Wynn od­pro­wa­dził ją gniew­nym spoj­rze­niem. – I niech mi sio­stra, do cho­lery, przy­nie­sie whi­sky do tych za­bój­czych ta­ble­tek.

• • •

Była już je­de­na­sta wie­czo­rem, za­nim oso­bi­sta pie­lę­gniarka sę­dziego wśli­zgnęła się do jego po­koju i zna­la­zła go z mar­twym spoj­rze­niem otwar­tych oczu. Wy­ma­cała le­d­wie wy­czu­walny puls prze­dzie­ra­jący się przez zwę­żone od cho­roby żyły. Uklę­kła przy nim i wzdry­gnęła się, czu­jąc, że coś wbija się w jej ciało. Prze­su­wa­jąc ko­lano, jedną ręką się­gnęła po lampkę, a drugą ujęła nie­znany przed­miot. Jej palce za­ci­snęły się na za­krętce od fiolki z le­kar­stwem, która spa­dła na dy­wan. Pod­nio­słą ją do świa­tła i do­strze­gła zie­lony pa­sek, który sama na niej na­kle­iła. Jęk­nęła bez­gło­śnie. Się­gnęła pod łóżko, ner­wowo po­szu­ku­jąc fiolki, którą spo­dzie­wała się tam zna­leźć.

Jej palce za­ha­czyły o pla­sti­kową bu­te­leczkę. Gdy ją wy­jęła, ety­kietka po­twier­dziła jej naj­gor­sze obawy. Sę­dzia za­żył ta­bletki, które prze­pi­sano mu na ataki drgaw­kowe, wstrzą­sa­jące nie­kiedy jego koń­czy­nami. Samo w so­bie le­kar­stwo było nie­bez­pieczne, a w po­łą­cze­niu z in­nymi me­dy­ka­men­tami i al­ko­ho­lem dawka mo­gła sta­no­wić za­gro­że­nie ży­cia. Ma­cała pod łóż­kiem, zgar­nia­jąc roz­sy­pane ta­bletki, ale do­piero po spoj­rze­niu w do­ku­men­ta­cję me­dyczną mo­gła stwier­dzić, ilu do­kład­nie bra­kuje.

Do­wody były jed­no­znaczne: sę­dzia Wynn pró­bo­wał się za­bić. Po­czu­cie winy ści­snęło ją za gar­dło i zmu­siło, by spoj­rzała na czło­wieka, któ­rego na­uczyła się sza­no­wać mimo jego cho­le­rycz­nego uspo­so­bie­nia. Gdy przy­jęła tę po­sadę, a wraz z nią in­struk­cje, ja­kich miała prze­strze­gać, obiet­nica wol­no­ści i sta­bi­li­za­cji dla Tho­masa, jej męża, wy­da­wała się Ja­mie Le­wis wy­star­cza­ją­cym uspra­wie­dli­wie­niem zdrady, ja­kiej się do­pu­ściła. Miała opie­ko­wać się wpły­wo­wym, ale scho­ro­wa­nym czło­wie­kiem. Cho­roba po­woli do­pro­wa­dzała go do stanu, w któ­rym za­gra­żał bez­pie­czeń­stwu na­ro­do­wemu. Po­le­cono jej mieć oko na to, co sę­dzia pi­sze, co ty­dzień skła­dać ra­porty i dzia­łać, je­śli do­sta­nie taki roz­kaz. Ale to było, za­nim po­znała Ho­warda Wynna.

Te­raz jej palce ści­skały jed­no­ra­zowy te­le­fon ko­mór­kowy.

Sku­tecz­nie wbito jej do głowy nu­mer, pod który miała za­dzwo­nić w ra­zie, gdyby zgon sę­dziego był bli­ski. Je­śli jed­nak wy­kona to po­łą­cze­nie, sę­dzia na pewno ni­gdy się nie obu­dzi. Za­wa­hała się, nie chcąc być tą, która – jak sę­dzia po­dej­rze­wał – zdra­dzi go, ale prze­ko­nała samą sie­bie, że już za późno. Nie mo­gła się wy­co­fać z umowy, ale mu­siała się upew­nić.

Przy­ci­snęła ste­to­skop do piersi sę­dziego i usły­szała w płu­cach pe­łen wy­siłku od­dech. Pla­sti­kowy rę­kaw, który na­ło­żyła na jego bez­władne ra­mię, wska­zał ni­skie ci­śnie­nie. Z wprawą włą­czyła ręczną mi­ni­la­tarkę. Mi­ni­malna re­ak­cja na świa­tło. Po ko­lei wy­ko­ny­wała te­sty ma­jące po­twier­dzić nie­uchronny zgon.

Była kom­plet­nie za­sko­czona, sły­sząc jego szept:

– Ona musi to do­koń­czyć. Dla niego.

Przy­bory le­kar­skie spa­dły na dy­wan i pie­lę­gniarka znów przy­klę­kła przy cho­rym, tym ra­zem za­szo­ko­wana.

– Pa­nie sę­dzio?

Osła­bła dłoń pod­nio­sła się gwał­tow­nie i szarp­nęła ją za rę­kaw.

– Nie umar­łem jesz­cze. Może sio­stra spraw­dzić.

– Nie chcia­łam... – Jej palce za­mknęły się na drżą­cej, zim­nej dłoni trzy­ma­ją­cej ją za rę­kaw. – Po­łknął pan ta­bletki...

– Nie czas na wy­mówki! – Sę­dzią wstrzą­snął ostry ka­szel. – Avery musi nas ura­to­wać. Niech sio­stra przy­się­gnie!

– Pro­szę po­zwo­lić mi we­zwać ka­retkę – wy­szep­tała nie­pew­nie. – Tak mi przy­kro!

– Za późno na prze­pro­siny – wy­sa­pał, a oczy mu za­bły­sły. – Niech mi sio­stra obieca, że prze­każe wia­do­mość. Na wszelki wy­pa­dek. Niech sio­stra przy­się­gnie!

Zbyt za­sko­czona, by za­pro­te­sto­wać, od­parła:

– Przy­się­gam.

– Niech jej sio­stra po­wie... że w po­szu­ki­wa­niu od­po­wie­dzi ma pa­trzeć na wschód. Na rzekę. Po­mię­dzy. I na placu. Lask. Bauer. Wy­bacz mi.

– Pa­nie sę­dzio? Nie ro­zu­miem! – Ja­mie z prze­ję­ciem po­chy­liła się bli­żej cho­rego. – Co za pan Bauer?

– Po­wiedz Avery. Wschód. Rzeka. – Z wy­sił­kiem zła­pał od­dech, krztu­sząc się gorz­kim hau­stem po­wie­trza. – Po­mię­dzy. Plac. Wy­bacz mi.

Ja­mie po­trzą­snęła nim, pró­bu­jąc jesz­cze raz go ocu­cić, by wy­ja­śnił jej to, co usły­szała. Ale źre­nice jego oczu wpa­try­wały się nie­ru­chomo w blade świa­tło, nie re­agu­jąc na nie. Od­su­nęła jego dłoń z po­wro­tem na łóżko.

– Nie, nie! – mruk­nęła gło­śno. – Nie zmu­szą mnie, bym go za­biła.

Pod­nio­sła sto­jący przy łóżku te­le­fon i uru­cho­miła szyb­kie wy­bie­ra­nie nu­meru za­pi­sa­nego na taką wła­śnie oko­licz­ność.

– Po­li­cja są­dowa, pro­szę o zgło­sze­nie.

– Sę­dzia Ho­ward Wynn stra­cił przy­tom­ność. Po­trze­buje na­tych­mia­sto­wej po­mocy le­kar­skiej.

– Pro­szę po­dać na­zwi­sko.

– Pie­lę­gniarka Ja­mie Le­wis – od­parła zwięźle. – Pro­szę przy­słać ka­retkę. On umiera.

– Pro­szę się nie roz­łą­czać.

Kiedy upew­niła się, że ka­retka jest w dro­dze, się­gnęła po drugi te­le­fon i wy­brała nu­mer męż­czy­zny, któ­rego ni­gdy nie po­znała oso­bi­ście. Po­łą­cze­nie na­stą­piło w kilka se­kund.

– Czy już po wszyst­kim?

– My­ślę, że sę­dzia przedaw­ko­wał leki.

– Ce­lowo?

– Moż­liwe – za­wa­hała się. – Ma słaby puls, stra­cił przy­tom­ność. Jest bli­ski śmierci.

– Pro­szę nic nie ro­bić. Przy­jadę za dwa­dzie­ścia mi­nut.

Ja­mie za­ci­snęła po­wieki.

– Nie mogę.

– Czego pani nie może?

– Nie mogę nic nie zro­bić. To nie w po­rządku.

Na­stą­piła długa ci­sza, a po­tem usły­szała po­le­ce­nie:

– Pro­szę wyjść z domu. Na­tych­miast.

– Po­wie­dzia­łam już, że nie mogę! Ka­retka jest w dro­dze – wy­znała. – Nie mia­łam in­nego wyj­ścia.

– Tu cho­dzi o bez­pie­czeń­stwo na­ro­dowe. Po­le­cono pani nie kon­tak­to­wać się z ni­kim poza mną. Nie było mowy o bo­ha­ter­skich kro­kach na rzecz prze­dłu­że­nia ży­cia pa­cjenta. Nie zro­zu­miała pani po­le­ce­nia?

– Zro­zu­mia­łam, ale mu­sia­łam mu po­móc. Po­trze­buje le­ka­rza.

Słowa by­łej sa­ni­ta­riuszki uświa­do­miły męż­czyź­nie na dru­gim końcu li­nii, że nie bę­dzie z niej wię­cej po­żytku.

– Ro­zu­miem.

Nie­usa­tys­fak­cjo­no­wana od­po­wie­dzią pie­lę­gniarka za­py­tała:

– Co bę­dzie da­lej?

– Pro­szę go za­brać do szpi­tala, na tym koń­czą się pani obo­wiązki. Ju­tro otrzyma pani ho­no­ra­rium.

Roz­mówca się roz­łą­czył.

Ja­mie wpa­try­wała się w te­le­fon. Jest wolna? Prze­peł­niła ją ulga, od któ­rej aż ugięły się pod nią ko­lana. Opa­dła na łóżko, bio­dra wy­lą­do­wały przy bez­wład­nej dłoni, która chwy­ciła ją przed le­d­wie kil­koma mi­nu­tami. Umie­ra­jący po­pro­sił ją o coś. To jego ostat­nia prośba. Wzrok ko­biety spo­czął na sę­dzim Wyn­nie, czło­wieku, który za­słu­żył się swo­jej oj­czyź­nie. Je­dyne, o co po­pro­sił ją w ostat­niej chwili przy­tom­no­ści, to by prze­ka­zała wia­do­mość. „Ura­tuj nas”.

Wy­gła­dza­jąc po­gnie­ciony far­tuch, Ja­mie znów wy­brała nu­mer na ko­mórce. Jak się po­wie­działo A...

Tym ra­zem był to nu­mer, który za­pa­mię­tała po mie­sią­cach pracy w ga­bi­ne­cie sę­dziego. Po dzwonku za­brzmiała krótka wia­do­mość, po­tem sy­gnał do na­gra­nia wia­do­mo­ści. Ja­mie po­wtó­rzyła, co po­wie­dział umie­ra­jący. Mó­wiła szybko, pa­trząc przy tym w oczy sę­dziego. – Avery, jego ostat­nie słowa brzmiały: „Wy­bacz mi” – za­koń­czyła.1

Gdzieś na ze­wnątrz, za za­ku­rzo­nymi szy­bami za­wyły sy­reny. Wy­soki, za­wo­dzący dźwięk są­czył się do środka, kłu­jąc w uszy. Avery Ke­ene prze­wró­ciła się na bok i przy­kryła głowę wielką po­duszką. Na­dal su­nęła po fa­lach Du­naju, a wo­ka­li­sta ja­kie­goś nie­zna­nego boys­bandu, odziany je­dy­nie w di­zaj­ner­skie ciu­chy z logo Ca­lvina Kle­ina, śpie­wał se­re­nady. Dźwięk wzma­gał się, przy­bie­ra­jąc na­trętny dzwo­nek te­le­fonu. Avery wy­cią­gnęła rękę, ma­ca­jąc nią w po­szu­ki­wa­niu ko­mórki. Nie otwie­ra­jąc zie­lo­nych oczu, pod­nio­sła te­le­fon.

– Co jest?

– Avery, skar­bie – roz­legł się gwał­towny ka­szel, a po nim na­dą­sany chi­chot. – Tu mama.

Sy­reny uci­chły, ustę­pu­jąc miej­sca o wiele bar­dziej nie­przy­jem­nej rze­czy­wi­sto­ści. Avery ze znu­że­niem pod­nio­sła się i oparła o ścianę, kła­dąc ło­kieć na sto­sie po­du­szek. Za­kup za­główka do łóżka nie wy­da­wał jej się jesz­cze uza­sad­niony. Może za rok. Z wy­sił­kiem pod­no­sząc zmę­czone po­wieki, śle­dziła wzro­kiem mi­go­ta­nie neo­nów za po­krytą desz­czem szybą.

– Rito, gdzie je­steś?

– W Adams Morszszszn.

– W Adams Mor­gan?

Wolną ręką Avery od­gar­nęła znad kar­me­lo­wego czoła ciężką szopę czerni, masę kę­dzie­rza­wych wło­sów, opa­da­ją­cych na jej stę­żałe w na­pię­ciu na­gie ra­miona. Sen­ność szybko się roz­wiała. Ko­bieta po­pa­trzyła na ze­gar przy łóżku. Pra­wie trze­cia w nocy, nie­dziela – nie, już po­nie­dzia­łek nad ra­nem. No ja­sne. Je­śli znaj­do­wała się w ta­kiej dziel­nicy i o ta­kiej po­rze, jej matce nie mo­gło się przy­da­rzyć nic do­brego. Kiedy za­moż­niejsi miesz­kańcy Adams Mor­gan po­szli spać w swo­ich schlud­nych sze­re­go­wych dom­kach, z klu­bów wy­le­wali się na ulice im­pre­zo­wi­cze spra­gnieni moc­niej­szych wra­żeń.

– Rito, je­steś w Adams Mor­gan?

– No tak! Prze­cież wła­śnie to mó­wię – wy­char­czała Rita Ke­ene. – W Adams Mor­rgsz.

Prze­czu­wa­jąc eska­la­cję bo­jo­wego na­stroju, Avery mó­wiła szybko i zwięźle.

– Je­steś w aresz­cie?

– Nie i nie będę, je­śli przy­je­dziesz i dasz swo­jej ko­cha­niut­kiej ja­kieś pie­nią­dze.

„Ko­cha­niut­kiej”? Avery zmarsz­czyła brwi, za­sta­na­wia­jąc się nad tym, co usły­szała. Je­śli Rita jest w aresz­cie, nie przed­sta­wią jej za­rzu­tów aż do rana. Ci, któ­rych zgar­nięto w nie­dzielę w nocy, mu­sieli cze­kać, aż sę­dzio­wie wrócą do pracy na po­ranną po­nie­dział­kową zmianę. Na wszelki wy­pa­dek do­py­tała jed­nak:

– Wy­zna­czyli ci kau­cję? Tak szybko?

Na­gły krzyk zmu­sił Ritę, żeby mó­wić gło­śniej.

– Nie, skar­bie, żad­nej kau­cji, nie sie­dzę w aresz­cie. U zna­jo­mego w domu je­stem. Do­brego zna­jo­mego. Mu­szę tylko za­pła­cić. Mo­żesz przy­je­chać?

– Rito, mó­wi­łam ci już. Z tym ko­niec. Na mi­łość bo­ską, do­syć tego.

Na mo­ment za­pa­dła ci­sza.

– Nie upi­jam się, przy­się­gam! Ale mu­szę do­trzy­mać słowa – przy­mi­lała się jej matka. – Wiem prze­cież, że nie po­ża­łu­jesz stówki dla ma­musi. Tylko o to pro­szę. Jak nie za­płacę, mój zna­jomy się ze­zło­ści...

– Nie mogę.

– Nie chcesz – po­pra­wiła ją Rita. – Na­bz­dy­czona suka. Za do­bra je­steś, żeby matce po­móc w kło­po­cie. – Słodki wcze­śniej ton prze­szedł w po­tok prze­kleństw.

– Rito.

Avery sły­szała to już nie pierw­szy raz. W gło­wie po­wta­rzała so­bie man­trę z Al-Anonu, ale trudno za­cho­wać po­godę du­cha, kiedy matka sie­dzi w ja­kiejś nar­ko­ty­ko­wej spe­lunce i zło­rze­czy wła­snemu dziecku, klnąc przy tym jak szewc. Ko­rzy­sta­jąc z chwi­lo­wej prze­rwy w jej ty­ra­dzie, po­pro­siła ci­cho:

– Po­daj ad­res, za­biorę cię stam­tąd. – Cho­lera, i tak prze­śpi jesz­cze naj­wy­żej cztery go­dziny. Rów­nie do­brze może roz­po­cząć ty­dzień od świet­nej za­bawy, jaką na pewno bę­dzie spo­tka­nie z matką. – Mamo, gdzie je­steś?

– Nie po­wiem.

– Dla­czego?

– Bo nie mam za­miaru iść na ko­lejny cho­lerny od­wyk. Po­trzebna mi stówa, to wszystko. Może gdy­byś na mo­ment wy­jęła z dupy ko­rek, przy­szłoby ci do głowy po­móc wła­snej matce. Ten je­den raz.

Ja­kiś męż­czy­zna w tle do­py­ty­wał się, czy jej córka jest ładna.

– Nie jest brzydka – od­parła Rita sce­nicz­nym szep­tem. – Ale, ko­cha­niutki, ory­gi­nał jest lep­szy niż ko­pia! Zwłasz­cza że mo­żemy do­bić targu i... – Resztę zda­nia za­głu­szył wy­soki, de­spe­racki chi­chot.

Fala go­rąca za­lała ciało Avery i za­ru­mie­niła jej po­liczki. Chciała się roz­łą­czyć, ale po śmie­chu matki po­znała, że ta le­dwo się trzyma na no­gach, a może i go­rzej. Lata wprawy po­ma­gały jej po­ha­mo­wać po­tężną falę emo­cji, do któ­rych za każ­dym ra­zem obie­cy­wała so­bie już nie wra­cać. Przez mo­ment za­sta­na­wiała się, czy by­łoby ina­czej, gdyby żył jej oj­ciec. My­ślała o jego głę­bo­kich brą­zo­wych oczach z ku­rzymi łap­kami w ką­ci­kach, brą­zo­wej skó­rze po­kry­wa­ją­cej za­rys kwa­dra­to­wej szczęki. Kim by­łaby dziś Rita, gdyby on prze­żył?

Opu­ściła nogi z kra­wę­dzi łóżka, prze­ry­wa­jąc te bez­u­ży­teczne roz­my­śla­nia. Tata nie żyje. Rita jest na haju. A ona upar­cie trzyma się rze­czy­wi­sto­ści. W ciem­no­ści ma­cała po pod­ło­dze w po­szu­ki­wa­niu te­ni­só­wek i bejs­bo­lówki. Na szczę­ście po­ło­żyła się spać w spoden­kach i ko­szulce do bie­ga­nia, wło­żo­nych w nie­sku­tecz­nym usi­ło­wa­niu ucieczki przed nad­cho­dzą­cymi do Dys­tryktu Ko­lum­bii let­nimi upa­łami.

– Mamo, po­wiedz mi, gdzie je­steś.

– Nie! Na­bz­dy­czona suka... – Le­d­wie wy­lał się jad, za­raz po­dą­żyła za nim sło­dycz. – Ko­cha­nie, nie to chcia­łam po­wie­dzieć. Ko­cham cię. Moja je­dyna, uko­chana... Je­stem taka dumna z cie­bie. Moja ge­nialna córka praw­niczka. Pra­cuje w Są­dzie Naj­wyż­szym – wy­ja­śniła di­le­rowi.

– Mamo... – Avery prze­rwała, jej oczy po­zo­stały jed­nak su­che. Przy­zwy­cza­iła się do cią­głego ba­lan­so­wa­nia na li­nie, do wy­rzu­ca­nia de­mo­nów matki za drzwi świata, który za­miesz­ki­wała w świe­tle dnia. Po no­cach kau­cje i areszty, w dzień pi­sa­nie opi­nii i po­szu­ki­wa­nie pre­ce­den­sów. Przez chwilę po­czuła po­dmuch snu, ale za­raz się roz­wiał. – Mamo, je­steś tam?

– A gdzie mam iść? – Na dru­gim końcu li­nii sły­chać było po­chli­py­wa­nie. – Nie mam prze­cież do­kąd iść.

– Mo­żesz wró­cić na od­wyk, mamo. Po­pro­szę ich, żeby cię przy­jęli z po­wro­tem. – Znowu. Le­d­wie w lu­tym wy­dała ostat­nie oszczęd­no­ści na opła­ce­nie po­bytu matki w ośrodku ca­ło­do­bo­wym. Rita wy­trzy­mała dwa­na­ście ty­go­dni, to jej re­kord ży­ciowy. Ale opłaty po­chło­nęły całą go­tówkę, jaką miała, i wy­czy­ściły jej karty kre­dy­towe. Udało się je ja­koś po­spła­cać, jak to miała w zwy­czaju, ale do czasu aż za­ła­pie się do ja­kiejś pre­sti­żo­wej kan­ce­la­rii, gdzie za­robi kro­cie, musi żyć oszczęd­nie – szcze­gól­nie je­śli Rita ze­chce wró­cić na od­wyk. Szef Avery nie po­zwa­lał asy­sten­tom sta­rać się o pracę gdzie in­dziej przed za­koń­cze­niem ka­den­cji sądu, więc bę­dzie mu­siała prze­trwać ja­kiś czas na ta­kiej po­sa­dzie.

– Chcesz spró­bo­wać jesz­cze raz?

– Wró­cić do tej dziury? Za żadne skarby! – Rita znowu za­chi­cho­tała ner­wowo. – Nie po­trze­buję od­wyku i nie trzeba mi two­jej, kurwa, li­to­ści!

To stało w sprzecz­no­ści z prośbą o pie­nią­dze, ale Avery wie­działa, że nie ma co pró­bo­wać roz­sąd­nych tłu­ma­czeń. Na tym eta­pie naj­le­piej spraw­dzały się dzia­ła­nia po­lu­bowne. Wsu­nęła te­ni­sówki na stopy i przy­kuc­nęła, by je cia­sno za­sznu­ro­wać. Nie wia­domo, czy nocna eska­pada obej­dzie się bez ucie­czek przed za­gro­że­niem. Naj­le­piej się przy­go­to­wać na każdą ewen­tu­al­ność.

– Mamo, po­wiedz mi, gdzie je­steś.

– Że­byś tu przy­szła pra­wić mi ka­za­nia? Nie ma mowy.

– Mu­sisz mi po­wie­dzieć.

Wsta­jąc, Avery się­gnęła do szu­flady noc­nego sto­lika i wy­jęła z niej nie­wielki nóż. Po­sia­da­nie noży sprę­ży­no­wych jest nie­le­galne na te­re­nie Dys­tryktu Ko­lum­bii, ale trudno się po­zbyć sta­rych na­wy­ków. Nie lu­biła broni pal­nej, ale nie mo­gła wy­brać się w ulu­bione re­wiry matki bez broni. Nóż był jed­nym z ostat­nich cen­nych, odzie­dzi­czo­nych po ojcu przed­mio­tów, któ­rych Rita jesz­cze nie wy­nio­sła do lom­bardu. Rę­ko­jeść wy­kła­dana masą per­łową, przy jej trzo­nie wy­gra­we­ro­wane ich ini­cjały. Ko­smiczny żart ojca: Avery Oli­via i Ar­thur Oli­ver: AOK.

Nóż był tak mały, że mie­ścił się w dłoni. Nie po­wstrzy­małby agre­syw­nego nar­ko­mana, ale spo­wol­niłby atak, gdyby przy­szło jej go użyć. Wsu­nęła broń do kie­szeni spode­nek.

– Je­śli mi nie po­wiesz, gdzie je­steś, nie mogę ci przy­nieść pie­nię­dzy.

– Och, na­prawdę przy­nie­siesz? – Rita chciała w to wie­rzyć, więc syk­nęła w te­le­fon: – Ale mu­sisz się po­spie­szyć i przyjść na­prawdę szybko.

Avery prze­szła do sa­lonu, zła­pała klu­cze i otwo­rzyła drzwi. Klu­cze. Ko­mórka. Port­fel! Za­po­mniała o nim. Od­wra­ca­jąc się, kop­nęła drzwi i z po­wro­tem wbie­gła do środka. Sta­rała się nie upu­ścić te­le­fonu z na­dzieją, że Rita się nie roz­łą­czy, za­nim nie poda do­kład­niej­szych na­mia­rów. Gdy tylko wej­dzie na klatkę scho­dową, nie bę­dzie za­sięgu.

– Po­trzebny mi ad­res, Rito. Już, te­raz.

– Na­prawdę przy­je­dziesz? – Jej przy­milny ton aż się pro­sił, żeby ją okła­mać. By obie­cać. – Po­waż­nie, przy­je­dziesz? Z pie­niędzmi?

Avery pa­trzyła na le­żący na stole wy­tarty port­fel i za­sta­na­wiała się, czy fak­tycz­nie chce od­dać ostat­nie pięć­dzie­siąt do­la­rów nar­ko­mance, która co prawda nie­chęt­nie, ale uro­dziła ją dwa­dzie­ścia sześć lat temu. A niech tam. Wsu­nęła dzie­się­cio­do­la­rowy bank­not do kie­szeni i rzu­ciła port­fel na stół.

– Ja­sne, mamo. Po­wiedz mi tylko, gdzie mam przy­je­chać.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------