-
W empik go
Kogut i jego dzieci - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Kogut i jego dzieci - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 163 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Brygadier Aleksander Pietrowicz N. był to człowieczek postury niedużej, ale pękaty, dbały całe życie o to, by mieć dobrych kucharzy. W tym celu co trzy lata wysyłał do klubu szlacheckiego w Moskwie dwóch parobczaków na naukę kucharstwa, pasztetnictwa tudzież wszelakiego innego zdobnictwa cukierniczego. Dzięki takowej przezorności miał zawsze w swym gospodarstwie pod dostatkiem owych mistrzów sztuki kulinarnej, toteż wśród okolicznego ziemiaństwa wielu było lubowników jego kuchni. On zasię bez przestanku hołdując swej zasadzie, wysłał któregoś roku do Moskwy dwóch chłopaków. Z nich jeden, oblicza na pozór hożego i zdrowego, nie zniósł ognistego żaru piecowiska i zmarniał, krwotokami z nosa wycieńczony; drugi natomiast – Pietrusza – na oko słabeusz i chuchrak, nad podziw przetrzymał trudne ćwiczenia i wykształcił się na tak umiejętnego kucharza, że najlepsi goście klubowi oraz sam hrabia Guriew za nic go zwolnić nie chcieli, proponując zań brygadierowi znaczny wykup. Atoli brygadier, czując przedsmak owych rozkoszy podniebienia, których mu dostarczyć miał Pietrusza, ani słyszeć chciał o wykupie. Wszelako, nie zakosztowawszy ich ani razu, zmarł nagle a niespodziewanie.
Żona jego, Maria Morewna, nie miała tak wybrednych gustów: zachowywała posty, suszyła w każdą sobotę i na nowiu, pokrzepiając się wówczas jeno wodzianką, w dni zaś mięsne jadała potrawy narodowe – tłuste i zawiesiste, suto cukru i śmietany. Wziąwszy po śmierci męża w swe opiekuństwo majątek i dzieci – syna Łukasza oraz dwie córki: Annę i Kleopatrę – nie zmieniła trybu życia, toteż wszystkich niepotrzebnych kucharzy osadziła na czynszu, Pietruszy zaś zezwoliła pozostać w Moskwie, wyznaczając mu także roczny czynsz w kwocie siedmiuset rubli asygnacjami. A Pietrusza, który już dawno przestał być Pietruszą i zwał się Piotrem Michajłowiczem Tierientiewem, pobierał przeszło dwa tysiące asygnacjami i tak był pewien swej niezależności, że się ożenił z siostrzenicą kuchmistrza – Francuza, która to panna z lekkomyślnością iście niewieścią zakochała się w nim, a że była nieświadoma ustaw cesarstwa rosyjskiego, to nie wiedziała, że przez małżeństwo z chłopem poddanym i ona sama, i jej dzieci przechodzą w stan poddaństwa.
Brygadierowa, dowiedziawszy się, że Pietrusza bez wiedzy i jej zezwolenia wstąpił w związek małżeński z obywatelką francuską, zrazu chciała się z nim rozprawić ostro; wszelako po naradzie – jak to miała we zwyczaju – ze swoim spowiednikiem, zawyrokowała inaczej. Uznawszy mianowicie, że małżeństwo to o żadne straty ani jej, ani jej dzieci nie przyprawi, zwiększyła Piotrowi czynsz w dwójnasób, jako że – zdaniem spowiednika – Piotr, spowinowacony obecnie z taką osobą, jak kuchmistrz Francuz, mógł żądać podwyżki wynagrodzenia i pomnożyć swoje dochody.
Piotr przez szereg lat uiszczał tę należność regularnie, i to go bynajmniej nie nadszarpnęło: owszem, porastał w pierze. A kiedy urodziła mu się córka, imieniem Pela, wychowywał ją na panienkę: ubierał w krótkie sukieneczki, w majteczki z koronkami, w półbuciczki, kształcił zaś we wszelkich naukach tudzież w pięknych manierach na pensji u cudzoziemskiej madamy. I tak był przekonany, że wreszcie wykupi się na wolność, iż zataił całkowicie przed żoną, przed jej rodziną i wszystkimi znajomymi swoje pochodzenie poddańskie. Sam też osobiście chodził na pocztę, by przekazywać pieniądze i odbierać roczne karty pobytu, nadsyłane przez dziedziczkę.
Aliści, jak to mówią: tajemnica jest dopóty tajemnicą, dopóki nie wyjdzie na jaw. Owóż, trzeba trafu, że przywędrowała ze wsi do Moskwy siostra Piotra, dziewucha niebrzydka, która uciekła pono od natarczywości rządcy, ten bowiem ciemiężył ją, że to nie chciała mu ulec. Odezwał się w Piotrze głos krwi i kazał mu popełnić inną nieroztropność: ukrył siostrę u siebie, aczkolwiek przykazał jej surowo, by nikomu o niczym słówka nie pisnęła, żeby zaś nie wydało się tym sposobem ich chłopsko-poddańskie pochodzenie. Wszelako, poszlakowana, iż nigdzie indziej niż do brata zbiec nie mogła, została przez policję wykryta, ukarana cieleśnie i ciupasem odstawiona do majątku. A że działo się to akurat w tym czasie, kiedy obie brygadierówny, Anna i Kleopatra, ukończyły nauki i były pannami na wydaniu, to i Piotrowi, za ukrywanie siostry, nakazano wrócić na wieś, by kucharzował tam dla państwa.
Tak więc tajemnica Piotra odsłoniła się w całej swej nagości. Wstrząsnęło to tak dalece dumną a wyniosłą Francuzicą, że niepomna na węzły i obowiązki małżeńskie, postanowiła męża opuścić i wraz z córką uciec do swego kraju rodzinnego. Inni wszelako powiadali, że i sam Piotr rzekomo zgadzał się na tę wieczystą rozłąkę i chciał im nawet ucieczkę ułatwić, byleby nie dostały się w poddaństwo. Atoli rządca, który w czas przyjechał do Moskwy, żeby zabrać ich wszystkich na wieś, udaremnił owe zamiary i zwrócił się do policji, by odstawiła ich „etapem”. Po drodze żona Piotra zachorowała i, oddana w jakiejś małej mieścinie do szpitala, umarła, on zaś z córką sprowadzony został do majątku i za nieposłuszeństwo chłostą ukarany. Natomiast córce jego Peli, jako że małoletniej, bo mającej czternasty rok, winę darowano, co więcej – wzięto ją do dworu, do towarzystwa panienek, z których młodsza, Kleopatra, wielce się nad nią litując umieściła ją nawet w swoim pokoju. Piotr zasię zaczął kucharzować i wnet zachorzał ciężko na piersi: kaszlał, kaszlał i umarł.
Brygadierowa bolała szczerze nad śmiercią swego arcykuchmistrza, zwłaszcza że stało się to jakby umyślnie czasu zrękowin starszej córki z pewnym możnym paniczem. Zjazd gości był duży, bawiono się wesoło i wypadało popisać się wykwintną kuchnią, okazać zamożność i dobry smak. A tu jeszcze przyjechał syn – oficer, Łukasz Aleksandrowicz, i przywiózł dwóch kolegów z pułku, zawołanych tancerzy.
Jeden z nich, takoż rodu zacnego, z miejsca zakochał się w pannie Kleopatrze, a dowiedziawszy się, że posag ma znaczny, oświadczył się o jej rękę. Tak tedy po jednym weselu miało nastąpić drugie. Panna Kleopatra zasię, oprócz części majątku, przypadającej na nią z podziału, tudzież wyprawy, otrzymywała jeszcze w posagu Pelę, która właśnie skończyła szesnaście lat. Atoli stanął tu okoniem Łukasz Aleksandrowicz, ze skruchą wyznając matce, że wbrew woli powziął do tej pańszczyźniaczki namiętność nieprzepartą.
Brygadierowa spojrzała na to zwyczajnie' jak na dzieciństwo. A że była rozsądna, nie tylko syna nie skarciła, lecz przychyliwszy się do jego prośby dziewczyny owej pannie Kleopatrze nie dała.
Żona jego, Maria Morewna, nie miała tak wybrednych gustów: zachowywała posty, suszyła w każdą sobotę i na nowiu, pokrzepiając się wówczas jeno wodzianką, w dni zaś mięsne jadała potrawy narodowe – tłuste i zawiesiste, suto cukru i śmietany. Wziąwszy po śmierci męża w swe opiekuństwo majątek i dzieci – syna Łukasza oraz dwie córki: Annę i Kleopatrę – nie zmieniła trybu życia, toteż wszystkich niepotrzebnych kucharzy osadziła na czynszu, Pietruszy zaś zezwoliła pozostać w Moskwie, wyznaczając mu także roczny czynsz w kwocie siedmiuset rubli asygnacjami. A Pietrusza, który już dawno przestał być Pietruszą i zwał się Piotrem Michajłowiczem Tierientiewem, pobierał przeszło dwa tysiące asygnacjami i tak był pewien swej niezależności, że się ożenił z siostrzenicą kuchmistrza – Francuza, która to panna z lekkomyślnością iście niewieścią zakochała się w nim, a że była nieświadoma ustaw cesarstwa rosyjskiego, to nie wiedziała, że przez małżeństwo z chłopem poddanym i ona sama, i jej dzieci przechodzą w stan poddaństwa.
Brygadierowa, dowiedziawszy się, że Pietrusza bez wiedzy i jej zezwolenia wstąpił w związek małżeński z obywatelką francuską, zrazu chciała się z nim rozprawić ostro; wszelako po naradzie – jak to miała we zwyczaju – ze swoim spowiednikiem, zawyrokowała inaczej. Uznawszy mianowicie, że małżeństwo to o żadne straty ani jej, ani jej dzieci nie przyprawi, zwiększyła Piotrowi czynsz w dwójnasób, jako że – zdaniem spowiednika – Piotr, spowinowacony obecnie z taką osobą, jak kuchmistrz Francuz, mógł żądać podwyżki wynagrodzenia i pomnożyć swoje dochody.
Piotr przez szereg lat uiszczał tę należność regularnie, i to go bynajmniej nie nadszarpnęło: owszem, porastał w pierze. A kiedy urodziła mu się córka, imieniem Pela, wychowywał ją na panienkę: ubierał w krótkie sukieneczki, w majteczki z koronkami, w półbuciczki, kształcił zaś we wszelkich naukach tudzież w pięknych manierach na pensji u cudzoziemskiej madamy. I tak był przekonany, że wreszcie wykupi się na wolność, iż zataił całkowicie przed żoną, przed jej rodziną i wszystkimi znajomymi swoje pochodzenie poddańskie. Sam też osobiście chodził na pocztę, by przekazywać pieniądze i odbierać roczne karty pobytu, nadsyłane przez dziedziczkę.
Aliści, jak to mówią: tajemnica jest dopóty tajemnicą, dopóki nie wyjdzie na jaw. Owóż, trzeba trafu, że przywędrowała ze wsi do Moskwy siostra Piotra, dziewucha niebrzydka, która uciekła pono od natarczywości rządcy, ten bowiem ciemiężył ją, że to nie chciała mu ulec. Odezwał się w Piotrze głos krwi i kazał mu popełnić inną nieroztropność: ukrył siostrę u siebie, aczkolwiek przykazał jej surowo, by nikomu o niczym słówka nie pisnęła, żeby zaś nie wydało się tym sposobem ich chłopsko-poddańskie pochodzenie. Wszelako, poszlakowana, iż nigdzie indziej niż do brata zbiec nie mogła, została przez policję wykryta, ukarana cieleśnie i ciupasem odstawiona do majątku. A że działo się to akurat w tym czasie, kiedy obie brygadierówny, Anna i Kleopatra, ukończyły nauki i były pannami na wydaniu, to i Piotrowi, za ukrywanie siostry, nakazano wrócić na wieś, by kucharzował tam dla państwa.
Tak więc tajemnica Piotra odsłoniła się w całej swej nagości. Wstrząsnęło to tak dalece dumną a wyniosłą Francuzicą, że niepomna na węzły i obowiązki małżeńskie, postanowiła męża opuścić i wraz z córką uciec do swego kraju rodzinnego. Inni wszelako powiadali, że i sam Piotr rzekomo zgadzał się na tę wieczystą rozłąkę i chciał im nawet ucieczkę ułatwić, byleby nie dostały się w poddaństwo. Atoli rządca, który w czas przyjechał do Moskwy, żeby zabrać ich wszystkich na wieś, udaremnił owe zamiary i zwrócił się do policji, by odstawiła ich „etapem”. Po drodze żona Piotra zachorowała i, oddana w jakiejś małej mieścinie do szpitala, umarła, on zaś z córką sprowadzony został do majątku i za nieposłuszeństwo chłostą ukarany. Natomiast córce jego Peli, jako że małoletniej, bo mającej czternasty rok, winę darowano, co więcej – wzięto ją do dworu, do towarzystwa panienek, z których młodsza, Kleopatra, wielce się nad nią litując umieściła ją nawet w swoim pokoju. Piotr zasię zaczął kucharzować i wnet zachorzał ciężko na piersi: kaszlał, kaszlał i umarł.
Brygadierowa bolała szczerze nad śmiercią swego arcykuchmistrza, zwłaszcza że stało się to jakby umyślnie czasu zrękowin starszej córki z pewnym możnym paniczem. Zjazd gości był duży, bawiono się wesoło i wypadało popisać się wykwintną kuchnią, okazać zamożność i dobry smak. A tu jeszcze przyjechał syn – oficer, Łukasz Aleksandrowicz, i przywiózł dwóch kolegów z pułku, zawołanych tancerzy.
Jeden z nich, takoż rodu zacnego, z miejsca zakochał się w pannie Kleopatrze, a dowiedziawszy się, że posag ma znaczny, oświadczył się o jej rękę. Tak tedy po jednym weselu miało nastąpić drugie. Panna Kleopatra zasię, oprócz części majątku, przypadającej na nią z podziału, tudzież wyprawy, otrzymywała jeszcze w posagu Pelę, która właśnie skończyła szesnaście lat. Atoli stanął tu okoniem Łukasz Aleksandrowicz, ze skruchą wyznając matce, że wbrew woli powziął do tej pańszczyźniaczki namiętność nieprzepartą.
Brygadierowa spojrzała na to zwyczajnie' jak na dzieciństwo. A że była rozsądna, nie tylko syna nie skarciła, lecz przychyliwszy się do jego prośby dziewczyny owej pannie Kleopatrze nie dała.
więcej..
