Korona w złocie i krwi - ebook

ROZ­DZIAŁ 1

Był czer­wiec 1348 roku. Lu­dwik Wę­gier­ski po­wra­ca­jący z wy­prawy wo­jen­nej z Ne­apolu zwró­cił twarz ku słońcu, jakby spra­gniony jego cie­pła i mocy, a może w na­dziei, że ono roz­ja­śni jego po­nure my­śli. Jed­nak nic nie zdo­łało prze­gnać tego, co za­tru­wało mu du­szę. Był o pół dnia drogi od Wy­szeh­radu, lecz nie wy­słał przo­dem umyśl­nego, nie uprze­dził matki o swoim po­wro­cie. Za­raza zdzie­siąt­ko­wała jego ar­mię. Wra­cał po­ko­nany przez pa­pieża, bez kró­lo­wej Ne­apolu Jo­anny, którą obie­cał matce przy­wieźć. Utru­dzony nie­po­wo­dze­niami i drogą rad by już sta­nąć w zamku i uca­ło­wać żo­nine usta, do czego tę­sk­nił i co miało być mu osłodą. Jed­nak wieść o tym, że król sta­nął na wę­gier­skiej ziemi, szybko roz­nio­sła się po kró­le­stwie i do­tarła na dwór wę­gier­ski, gdzie Elż­bieta ocze­ki­wała syna. Mo­nar­cha sta­nął pod gro­dem, gdy słońce wi­siało ni­sko nad zie­mią, a w jego pro­mie­niach uka­zała się for­teca na wzgó­rzu gę­sto po­ro­śnię­tym drze­wami. W dole opły­wały je jak krew czer­wone od za­cho­dzą­cego słońca wody Du­naju. Na wi­dok ro­dzin­nego gniazda Lu­dwik nie po­czuł ra­do­ści. Gdy wje­chał na dzie­dzi­niec, dwo­rza­nie i służba już wy­le­gli tłum­nie z zamku. Po­śród nich do­strzegł matkę. Szła w jego stronę, pro­wa­dząc za rękę Ka­rola Mar­tela. Lu­dwik zsiadł z ko­nia i ru­szył matce na­prze­ciw. Kró­lowa się za­trzy­mała i wy­pu­ściła z dłoni cie­płą rękę dziecka. Ka­rol Mar­tel po­chwy­cił obiema rę­kami jej suk­nię i wtu­lił w bab­cine szaty prze­lę­kłą twarz, jakby nie pa­mię­tał stryja, a może czuł przed nim strach. Lu­dwik zbli­żył się do matki i spoj­rzaw­szy jej w oczy z po­czu­ciem winy, a może i wstydu, rzekł:

– Nie do­trzy­ma­łem słowa, matko, nie przy­pro­wa­dzi­łem wam Wil­czycy. Wy­mknęła mi się...

Na­brzmiałe od łez oczy matki po­czer­wie­niały, wiel­kie jak groch kro­ple spły­nęły po jej twa­rzy i za­raz po­czuł po­ca­łu­nek jej mo­krych warg na swym po­liczku.

– Mał­go­rzata nie żyje. – Elż­bieta z tru­dem wy­krztu­siła tych kilka słów i spoj­rzała na syna.

W jego oczach było nie­do­wie­rza­nie, prze­cież nikt z tą wie­ścią do niego nie po­sy­łał. W końcu mu­siał uwie­rzyć, nikt bo­wiem nie kpi ze śmierci. Śmierć jest jak re­li­kwia, jest święta, nie można jej do­tknąć, można je­dy­nie po­czuć jej woń i on ją po­czuł. Na­sią­kły nią szaty kró­lo­wej Elż­biety, jej skóra, włosy i we­lon.

– Kiedy? Kiedy to się stało, matko? – wy­du­sił przez ści­śnięte gar­dło.

– Krótko przed świ­tem – rze­kła przez łzy. – Spo­czywa w ka­plicy...

Król ru­szył do zamku jak otu­ma­niony. Nie wi­dział za­sę­pio­nych twa­rzy dwo­rzan kła­nia­ją­cych mu się w pas. Skrzyp­nęły drzwi ka­plicy zam­ko­wej. Lu­dwik prze­stą­pił jej próg. Uci­chły głosy mni­szek. Skie­ro­wały oczy na władcę w ocze­ki­wa­niu, że każe im wyjść, lecz ich nie od­pra­wił. Wnę­trze ka­plicy prze­sią­kło chło­dem wie­lo­dnio­wego desz­czu i wi­chru. Przez barwne wi­traże nie prze­bił się do środka choćby naj­bar­dziej ni­kły pro­mień słońca, które dziś roz­ja­śniło niebo. Wil­gotna mgła ob­le­piła oł­tarz, na nim wielki krzyż, przed nim mary. Pło­mień grom­nic le­dwo roz­pra­szał mrok. Zdało się, że ogień dusi ja­kaś nie­wi­dzialna siła, pło­mie­nie przy­brały si­no­nie­bie­skawą barwę. Na ma­rach le­żała jego Mał­go­rzata spo­wita zimną mgłą. Zbli­żył się do niej. Za­dud­niły w ci­szy jego kroki, lecz umar­łej nie prze­bu­dziły, choć zdało mu się, że uko­chana śpi snem czło­wieka ży­wego. W jej sple­cio­nych dło­niach lśniły białe pa­ciorki ró­żańca. We wło­sach prze­ni­kały się złote i srebrne pa­sma, jakby przed­wcze­śnie po­si­wiała. Lu­dwik po­chy­lił się i uca­ło­wał dłoń żony. Zdą­żyła już osty­gnąć i za­mie­niała się w ka­mień, jak ja­de­ity na­ni­zane na sznu­rek ró­żańca, które we­spół z mo­dli­twą miały chro­nić młodą kró­lową przed złymi mo­cami, lecz nie uchro­niły. Ci­chy szloch wy­rwał się z piersi króla. Ale na­wet on nie prze­bu­dził zmar­łej i nie wzru­szył Boga pa­trzą­cego z nie­bios.

– Ja­kie moce mi cie­bie za­brały... – wy­szep­tał i padł na klęczki, jakby na­gle po­zba­wiony sił, owład­nięty złymi my­ślami, ja­kich ka­to­licki król ni­gdy nie po­wi­nien do sie­bie do­pusz­czać. Oto do serca Lu­dwika wkra­dło się zwąt­pie­nie w Bożą po­tęgę i w mo­dli­twy. Na­raz usły­szał za sobą ostrożne kroki i po chwili po­czuł na ra­mie­niu cie­płą dłoń matki. We­szła tu za nim ci­cho i nie­po­strze­że­nie. Król zdu­sił szloch, a wtedy zdało mu się, że sły­szy mat­czyne my­śli: Mu­sisz żyć da­lej, bez niej...

Gdy wieść o ucieczce Lu­dwika Wę­gier­skiego z Ne­apolu do­tarła pod ko­niec kwiet­nia do Awi­nionu, nie było tu już żad­nego Wę­gra, gdyż na­tych­miast po pro­ce­sie Jo­anny wy­ru­szyli na po­łu­dnie Eu­ropy. Pa­pież Kle­mens VI nie krył ra­do­ści i dzię­ko­wał Bogu za to zrzą­dze­nie losu. Do swego bra­tanka, Pierre’a Ro­gera de Be­au­forta, z któ­rym prze­cha­dzał się po ogro­dzie pa­łacu pa­pie­skiego, po­wie­dział:

– Nie­biosa spra­wiły, mój bra­tanku, że Wę­grzy opu­ścili Ne­apol.

– My­li­cie się, Wa­sza Świą­to­bli­wość, spra­wiła to za­raza, a Wę­grzy sie­dzą w wa­szym len­nie, tylko ich króla tam nie ma. Za­tem Ne­apol cią­gle jest w rę­kach Lu­dwika – spro­sto­wał kar­dy­nał, który ni­gdy nie przy­po­chle­biał się Ojcu Świę­temu, a je­śli się z czymś z nim nie zga­dzał, nie ujaw­niał tego pu­blicz­nie, lecz czy­nił to w cztery oczy.

– Po­ło­żymy temu kres – rzekł z en­tu­zja­zmem Kle­mens VI i się uśmiech­nął.

Nic już nie mo­gło zmą­cić jego ra­do­ści, a przy­szłość wi­dział w ja­snych bar­wach. Na­wet za­raza, która ze­brała wiel­kie żniwo, na­wet gniew chrze­ści­jan wy­mie­rzony w Ży­dów – to wszystko było już za nim, co­raz bar­dziej od­le­głe, i zdało się złym snem, który się skoń­czył.

– Mu­simy na­kło­nić Lu­dwika Wę­gier­skiego do zło­że­nia oręża – po­wie­dział Kle­mens.

– Za­żąda cze­goś w za­mian – od­parł Pierre. – Co je­ste­ście mu skłonni dać, stryju?

– My­ślisz, że bez targu nie osią­gniemy zgody? – Pa­pież wle­pił w niego wzrok. – Może le­piej od­wo­łać się do jego roz­sądku i serca?

– Da­ruj­cie, lecz ze­mstę może za­spo­koić tylko so­wita ofiara, za­dość­uczy­nie­nie. Nie licz­cie na wspa­nia­ło­myśl­ność Lu­dwika, jego roz­są­dek i mi­ło­sier­dzie. Mo­że­cie go ku­pić ko­roną Ne­apolu, ale wiem, że mu jej nie da­cie.

– Jakże bym mógł! – Kle­mens ob­ru­szył się na samą myśl o tym. – Mu­siał­bym za­mor­do­wać Jo­annę, aby ode­brać jej Ne­apol, a tym­cza­sem ży­czę jej dłu­giego ży­cia – dla do­bra nas wszyst­kich. I choć nie wie­rzysz w po­wo­dze­nie mo­jego po­my­słu, to wła­śnie ty udasz się na Wę­gry i roz­mó­wisz z kró­lową Elż­bietą.

– Nie z kró­lem? – zdzi­wił się Pierre.

– Z oboj­giem, ale je­śli bę­dziemy mieli kró­lową po na­szej stro­nie, Lu­dwik w końcu ule­gnie. Tak, Pierre, mu­simy kuć że­lazo, póki go­rące. Król jest utru­dzony wojną i mo­ro­wym po­wie­trzem, jego woj­sko zo­stało prze­rze­dzone, wy­cią­gniemy do niego rękę, by po­go­dzić zwa­śnione strony.

– Niech Bóg nam w tym do­po­może, lecz lę­kam się, że ja­dąc do Wy­szeh­radu, wejdę w pasz­czę lwa.

– Co ta­kiego? – Pa­pież nie zro­zu­miał.

– Lu­dwik musi być bar­dzo roz­sier­dzony wie­ścią o unie­win­nie­niu kró­lo­wej Ne­apolu.

– Za­pewne o tym jesz­cze nie wie, ale masz ra­cję, gdy się do­wie, bę­dzie wście­kły, lecz pro­sząc mnie o wy­da­nie wy­roku, wi­nien apro­bo­wać każdy wy­nik pro­cesu. Je­śli te­raz mi się sprze­nie­wie­rzy, ogło­szę go he­re­ty­kiem i za­mknę wszyst­kie ko­ścioły w jego kró­le­stwie.

– Lu­dwik z tru­dem to prze­łknie, ale... prze­łknie – oświad­czył kar­dy­nał.

– A jego matka? – Kle­mens uśmiech­nął się chy­trze. – W in­te­re­sie po­boż­nej Elż­biety leży, by syn żył ze mną w zgo­dzie. Je­śli po­zba­wimy ich sa­kra­men­tów, to na pewno do­tkli­wie za­boli ka­to­licką kró­lową.

– Mam ru­szać już te­raz? – spy­tał kar­dy­nał.

– Wy­je­dziesz w po­ło­wie maja – za­de­cy­do­wał. – Niech król okrzep­nie po woj­nie.

Po­źniej­szy ter­min po­dróży był kar­dy­na­łowi bar­dzo na rękę, gdyż rad był dłu­żej za­grzać miej­sca w Awi­nio­nie, po­kosz­to­wać wy­god­nego ży­cia i uciech.

Wieść o pa­pie­skim wy­roku do­tarła do Lu­dwika Wę­gier­skiego ty­dzień po jego przy­by­ciu do Wy­szeh­radu. Była po­łowa czerwca 1348 roku. László Ga­rai zdał re­la­cję z owego wy­da­rze­nia kró­lowi Lu­dwi­kowi i jego matce. Oboje słu­chali w sku­pie­niu i z mar­so­wymi ob­li­czami. Gdy skoń­czył, za­pa­dła gro­bowa ci­sza.

– Pa­pie­ska spra­wie­dli­wość jest prze­kupna. – Lu­dwik ode­zwał się pierw­szy. – Wi­dać, mu­szę wró­cić do Ne­apolu, by sam ją wy­mie­rzyć – rzekł spo­koj­nie. Nie uniósł się gnie­wem, nie wście­kał na ową no­winę. Ża­łoba po Mał­go­rza­cie była bo­wiem zbyt świeża, strata zbyt wielka, by inne sprawy mo­gły ją te­raz przy­ćmić.

– Nie chcę, byś mnie znowu opu­ścił – po­wie­działa Elż­bieta i po­ło­żyła dłoń na ra­mie­niu syna.

– Te­raz jest czas ża­łoby, matko, nie trap­cie się wojną... choć jest nie­unik­niona – od­parł.

Pierre Ro­ger de Be­au­fort do­tarł do Budy w pierw­szym ty­go­dniu lipca, po pra­wie dwóch mie­sią­cach po­dró­żo­wa­nia wierz­chem. I wcale się nie spie­szył, po­nad trudy wo­lał bo­wiem wy­godę. Zresztą, nie był goń­cem, lecz kar­dy­na­łem, wy­so­kim do­stoj­ni­kiem ko­ściel­nym i tak też go wi­tano, z ho­no­rami, w klasz­to­rach, które przed nim się otwie­rały, gdy wy­ma­chi­wał opa­tom przed no­sem pi­smem pa­pie­skim na­ka­zu­ją­cym przy­jąć go na noc­leg i ugo­ścić, albo w zam­kach i na ple­ba­niach. To­wa­rzy­szyło mu dwóch sil­nych ry­ce­rzy go­to­wych dać się uka­tru­pić za swego pana, je­śliby Bóg tak chciał. Ale nie do­szło do tego i bra­ta­nek pa­pieża do­tarł szczę­śli­wie do no­wej re­zy­den­cji króla wę­gier­skiego, do Budy.

Nowy za­mek po­ło­żony na wzgó­rzu był wi­doczny z da­leka i jak dro­go­wskaz kie­ro­wał po­dróż­nych do kró­lew­skiego mia­sta. Pysz­nił się nad oko­licą, lecz nie spo­zie­rał sro­gim wzro­kiem jak for­teca w Wy­szeh­ra­dzie – był piękny, roz­le­gły, z obu stron oko­lony sil­nymi ra­mio­nami la­sów. Roz­ta­czał się z niego wi­dok na trzy nie­wiel­kie wy­spy. Jedną z nich była Wy­spa Kró­li­ków, zwana też Wy­spą Mał­go­rzaty, na któ­rej przed wie­kiem usa­do­wił się klasz­tor do­mi­ni­ka­nek. I to tu­taj, do Budy, prze­niósł się Lu­dwik z matką wkrótce po po­grze­bie żony. Wy­szeh­rad opu­ścił bez żalu, zbyt mu bo­wiem przy­po­mi­nał szczę­śliwe chwile z Mał­go­rzatą i jej stratę. Za­mek w Bu­dzie, do­koń­czony i urzą­dzony przez Elż­bietę w cza­sie wy­prawy Lu­dwika do Ne­apolu, miał w so­bie ja­kąś świe­żość i ja­sność, któ­rych nie było w Wy­szeh­ra­dzie.

Kar­dy­nał, któ­rego przed ob­li­cze kró­le­stwa przy­wiódł mar­sza­łek dworu La­jos Lackfi, z uzna­niem roz­glą­dał się po for­tecy, ły­pał oczami po ko­ry­ta­rzach i prze­stron­nych kom­na­tach, któ­rych ściany zdo­biły barwne ta­pi­se­rie i ko­bierce, a po­sadzki były tak gład­kie i lśniące, że można by się w nich prze­glą­dać jak w lu­strze. Wresz­cie Pierre za­trzy­mał wzrok na Lu­dwiku i jego matce. Oboje, w oto­cze­niu naj­bar­dziej za­ufa­nych dy­gni­ta­rzy, sie­dzieli na tro­nach, do któ­rych wiódł czer­wony chod­nik.

Kar­dy­nał po­chy­lił kark i po­dał Lu­dwi­kowi tubę. Król do­my­ślał się, co kryje się w środku, więc gdy po­znał treść do­ku­mentu, nie był za­sko­czony i skwi­to­wał:

– Pa­pież mógł prze­ka­zać tę wia­do­mość przez pierw­szego lep­szego po­słańca, nie mu­siał was fa­ty­go­wać taki świat drogi, kar­dy­nale.

– Jego Świą­to­bli­wość po­syła mnie nie tylko z li­stem do was, wa­sza kró­lew­ska mość, lecz także w spra­wie, która leży mu na sercu.

Lu­dwik i Elż­bieta nad­sta­wili ucha, więc kar­dy­nał wy­łusz­czył:

– Oj­ciec Święty pra­gnie po­jed­na­nia zwa­śnio­nych stron, nie chce roz­lewu krwi ani ze­msty. Od­wo­łuje się do wa­szego chrze­ści­jań­skiego mi­ło­sier­dzia. Kró­lowa Ne­apolu pra­gnie z wami przy­mie­rza, a pa­pież ocze­kuje, że wy­rok, jaki wy­dał, skłoni was do zgody.

Lu­dwik po­czer­wie­niał na twa­rzy, tak go roz­wście­czyły słowa du­chow­nego, lecz po­czuw­szy na dłoni de­li­katny do­tyk mat­czy­nej ręki, zdu­sił gniew i rzekł spo­koj­nie:

– Po­wia­da­cie, że Jo­anna chce przy­mie­rza. Za­tem niech zrzek­nie się ko­rony! To mój wa­ru­nek. Je­śli nie po­słu­cha, niech się mnie ry­chło spo­dziewa w Ne­apolu. A czy Kle­mens wy­dał spra­wie­dliwy wy­rok i zo­stała unie­win­niona słusz­nie, tylko Bóg to wie, a przed Jego są­dem nikt nie uciek­nie: ani pa­pież, ani jego pod­opieczna! Za­tem wra­caj­cie do Awi­nionu, kar­dy­nale, i po­wiedz­cie pa­pie­żowi, że tylko ko­rona Ne­apolu za­dość­uczyni krzyw­dom i na­syci gniew króla wę­gier­skiego.

– Wa­sza kró­lew­ska mość, ma­cie w rę­kach Ka­rola Mar­tela, syna kró­lo­wej... – pró­bo­wał prze­ko­ny­wać de Be­au­fort. – To tak jak­by­ście mieli w gar­ści ko­ronę Ne­apolu w przy­szło­ści.

Lu­dwik wstał z tronu z chłod­nym ob­li­czem. Kar­dy­nał skur­czył się i po­chy­lił głowę przed tym nie­ustę­pli­wym władcą. Już wie­dział, że nic nie wskóra, chyba że... – Jego wzrok spo­czął na Elż­bie­cie. Nie miała w so­bie tej za­pal­czy­wo­ści co syn. Tylko ona może go prze­ko­nać.

– Wa­sza kró­lew­ska mość, prze­każę wa­sze słowa pa­pie­żowi – rzekł de Be­au­fort i się wy­co­fał.

Na­za­jutrz miał opu­ścić Budę, lecz jesz­cze tego wie­czoru udało mu się prze­ko­nać och­mi­strza dworu Elż­biety, by umó­wił go na spo­tka­nie z kró­lową, nie chciał bo­wiem wy­jeż­dżać z Wę­gier bez na­dziei. Elż­bieta przy­jęła kar­dy­nała w ga­bi­ne­cie. Gdy wszedł, sie­działa przy ko­minku, lecz nie pod­nio­sła się na jego wi­dok. Bił od niej chłód. Kiedy de Be­au­fort po­chy­lił przed nią głowę, rze­kła:

– Chcie­li­ście ze mną mó­wić, emi­nen­cjo.

– Ju­tro wy­jadę z Budy z cięż­kim ser­cem, wa­sza wy­so­kość. Król nie dał pa­pie­żowi żad­nej na­dziei na po­jed­na­nie.

– Ależ, kar­dy­nale, czyż na­dzieją nie jest zrze­cze­nie się ko­rony przez Jo­annę? – od­parła. – Je­śli Kle­mens miał moc unie­win­nie­nia kró­lo­wej, ma także moc ode­bra­nia jej ko­rony. To je­dyny spo­sób, by Lu­dwik po­zo­stał na Wę­grzech, czego pra­gnę nie mniej niż pa­pież.

– Do­póki Jo­anna An­de­ga­weń­ska żyje, jest kró­lową – upie­rał się de Be­au­fort. – Pa­pież nie może wkła­dać ko­rony, a po­tem ją strą­cać. Gdzież ma­je­stat Ojca Świę­tego, gdyby tak czy­nił? Czło­wiek uko­ro­no­wany staje się po­ma­zań­cem bo­żym, prze­cież ro­zu­mie­cie to naj­le­piej, naj­ja­śniej­sza pani. Jego Świą­to­bli­wość jest udrę­czony nie­zgodą, mo­dli się o po­jed­na­nie, lecz przy­party do muru nie za­waha się użyć środ­ków, które wy­mu­szą po­słu­szeń­stwo na wa­szym synu. Wszak grzech, który obar­czy su­mie­nie króla Lu­dwika, spad­nie na głowy pod­da­nych...

Twarz Elż­biety stę­żała. Do­my­ślała się, co mu cho­dzi po gło­wie, i wie­działa, że to nie są czcze po­gróżki. Klą­twa nie­jed­no­krot­nie wy­mu­szała po­słuch dla pa­pieży. Mo­nar­cho­wie po­wra­cali pod pa­pie­skie skrzy­dła po­korni i skru­szeni, w po­kut­nych sza­tach i boso, strach przed pie­kłem był stra­chem naj­więk­szym, lęk o du­szę ni­gdy nie zni­kał. Bo jak to? Nie przy­jąć świę­tych sa­kra­men­tów? Jak za­wie­rać śluby i chrzcić dzieci bez udziału du­chow­nej osoby, jak umie­rać bez ostat­niego na­masz­cze­nia i gdzie te wszyst­kie du­sze upór króla za­wie­dzie? Gdzieś na bez­kre­sne łąki po­tę­pień­ców i już stam­tąd nie wrócą. Będą na­wie­dzać swego oprawcę króla Lu­dwika, który na wieczne ska­zał je ka­tu­sze. Do tego Elż­bieta nie mo­gła do­pu­ścić.

– Na­kłoń­cie króla do zgody, pani, wszy­scy na tym sko­rzy­stają – rzekł na ko­niec kar­dy­nał. – Czy Jego Świą­to­bli­wość może na was li­czyć?

– Tak. Lecz musi być cier­pliwy i ni­czego nie czy­nić po­chop­nie. Nie szko­dzić nam...

Kar­dy­nał od­je­chał na­za­jutrz z po­czu­ciem do­brze speł­nio­nej mi­sji. Mi­jały ty­go­dnie. Ża­łoba po Mał­go­rza­cie przy­ga­sała, żal w sercu Lu­dwika po­woli ustę­po­wał. My­śli króla stały się ja­śniej­sze. Wkrótce po od­jeź­dzie kar­dy­nała przy­byli z Awi­nionu kró­lew­scy urzęd­nicy. Wi­dok sta­rych od­da­nych dwo­rzan ucie­szył Lu­dwika. Wie­czo­rem wy­dał ucztę, a na­za­jutrz urzą­dził tur­niej ry­cer­ski, w któ­rym kon­ku­ro­wali ze sobą ka­wa­le­ro­wie z naj­zna­mie­nit­szych ro­dów. Także sam król chęt­nie sta­nął w szranki prze­ciwko swemu bratu, Ste­fa­nowi. Elż­bieta po­pa­try­wała na sy­nów z okien swej kom­naty, czu­jąc na so­bie wzrok Fi­lipa Dru­ge­tha, który stał opo­dal, przy ko­minku. Był ko­niec sierp­nia, nie­zwy­czaj­nie go­rący, w po­wie­trzu nie było czuć pierw­szych je­sien­nych po­dmu­chów, tak cha­rak­te­ry­stycz­nych dla schyłku lata.

– Do­piero tu­taj, w Bu­dzie, od­żył po śmierci Mał­go­rzaty – ode­zwała się Elż­bieta, spo­zie­ra­jąc na syna. – Spójrz, Fi­li­pie, ile w nim siły, ile ży­cia.

Dwo­rza­nin pod­szedł do okna, by po­pa­trzeć na króla. Rze­czy­wi­ście, Lu­dwik był pe­łen ży­wio­ło­wo­ści, ra­do­sny, siły wi­talne go roz­sa­dzały. Na­pie­rał ko­pią jak dziki zwierz nie­okieł­znany, mo­carny, co prze­ra­ziło Elż­bietę i aż jęk­nęła, gdy omal nie strą­cił z sio­dła Ste­fana.

– Czy taki był w Ne­apolu? – spy­tała, kie­ru­jąc wzrok na dwo­rza­nina. – Pe­łen od­wagi i bra­wury?

– Tak, pani, ale tam to nie była za­bawa... Na ob­li­czu wa­szego syna nie go­ścił uśmiech, lecz ma­lo­wały się po­sęp­ność i mrok. Za­bi­ja­nie nie ma w so­bie nic z roz­rywki.

Spu­ściła głowę ze smut­kiem i po­wie­działa:

– Idź do króla i po­wia­dom go, że cze­kam na niego.

Dru­geth się od­da­lił. Kró­lowa zaś znowu spoj­rzała na dzie­dzi­niec, na któ­rym trwał tur­niej, i po­chwy­ciła wzrok Lu­dwika. Jego uwaga na mo­ment się roz­pro­szyła i to wy­star­czyło, by Ste­fan zrzu­cił go z wierz­chowca. Czoło Elż­biety prze­cięła rysa nie­po­koju, ale gdy Lu­dwik się pod­niósł, jej ob­li­cze po­ja­śniało. Po chwili uj­rzała przy królu Fi­lipa, po czym obaj znik­nęli w zamku. Wkrótce w sieni roz­nio­sły się kroki i Elż­bieta uj­rzała po­czer­wie­niałą od wy­siłku twarz syna i jego roz­go­rącz­ko­wane oczy. Uśmiech­nął się do niej. Ten uśmiech za­wsze do­da­wał jej otu­chy i ga­sił złe prze­czu­cia.

– Przy­glą­da­li­ście się nam, matko – po­wie­dział zdy­szany, łap­czy­wie chwy­ta­jąc od­dech.

– Po­dzi­wia­łam wasz spryt i re­fleks – od­rze­kła. – I nie wiem, który z was jest w tej sztuce lep­szy.

– Nie mo­że­cie wy­brać ani osą­dzić, bo je­ste­ście matką i kie­ru­je­cie się ser­cem, nie oczami – skwi­to­wał.

– To prawda – przy­znała i zer­k­nęła na dzie­dzi­niec. Ste­fan sta­wał prze­ciwko László Ga­ra­iowi.

Król zbli­żył się do matki i ujął jej dłoń. Bi­jące od niego go­rąco buch­nęło jej w twarz.

– Zejdź­cie na dzie­dzi­niec, ro­ze­rwie­cie się tro­chę – za­pro­po­no­wał Lu­dwik.

Po­tak­nęła i rze­kła:

– Wi­dzę, że po­byt w Bu­dzie ci służy... – Na­gle urwała, ale wy­czuł, że chce mu coś po­wie­dzieć, więc cier­pli­wie wpa­try­wał się w matkę.

– Jak sami wi­dzi­cie, matko, tu mogę za­po­mnieć o Mał­go­rza­cie... i żyć.

– I za­po­mnia­łeś? – spy­tała, a gdy mil­czał, do­dała: – Umarła le­dwo trzy mie­siące temu.

– Zdaje mi się, że mi­nęły trzy lata – od­parł spo­koj­nie, bo nie usły­szał w mat­czy­nym gło­sie naj­mniej­szego na­po­mnie­nia.

Elż­bieta uznała, że to do­brze, i po­wie­działa:

– A więc mo­żesz już te­raz ro­zej­rzeć się za żoną. Zna­le­zie­nie wła­ści­wej zaj­muje dużo czasu i wiąże się z dłu­gimi ne­go­cja­cjami. Po­ślu­bisz ją, gdy skoń­czy się ża­łoba. Chyba że mi po­zwo­lisz... Twoja żona po­winna być po­bożna i ła­god­nego uspo­so­bie­nia jak Mał­go­rzata, po­winna być ci ule­gła.

– Chce­cie zna­leźć mi drugą Mał­go­rzatę? – Wle­pił w matkę wzrok.

Nie była pewna, co kryło się w jego źre­ni­cach i gło­sie: czy zgoda na wszystko, czy prze­ciw­nie – iro­nia i nie­chęć, jakby tym ra­zem chciał sam de­cy­do­wać.

– Je­śli po­zwo­lisz... – po­wie­działa nie­śmiało.

– Te­raz my­ślę o wo­jaczce, wio­sną ru­szam do Ne­apolu. Tym ra­zem przy­wiozę obie: Jo­annę, którą udu­szę wła­snymi rę­kami, i jej sio­strę, Ma­rię, którą po­ślu­bię.

Elż­bieta za­drżała. Po­my­ślała, że in­tu­icja jej nie my­liła i tym ra­zem syn sam chce wy­brać so­bie żonę. Jego wy­bór ją prze­ra­ził, nie o ta­kiej sy­no­wej ma­rzyła.

– W ten spo­sób wy­pełni się te­sta­ment króla Ro­berta – rzekł Lu­dwik i uśmiech­nął się, chcąc roz­pro­szyć mat­czyne roz­terki, ale twarz Elż­biety nie po­ja­śniała. Król to do­strzegł i po­wie­dział: – Wi­dzę, że nie po my­śli wam sy­nowa.

– Nie po my­śli – przy­znała. – Wy­star­czy, że Jo­anna przy­ło­żyła rękę do śmierci twego brata. Ma­ria za­pewne nie jest od niej lep­sza, więc czy te­raz mam się za­mar­twiać o cie­bie?

– Zo­ba­czy­cie, jak wy­ćwi­czę Ma­rię w po­słu­szeń­stwie i po­ko­rze. Ża­den pies nie bę­dzie tak do­brze uło­żony jak ona. Bę­dzie się bała unieść na mnie wzrok, a ja będę się sy­cił ze­mstą, każ­dego dnia od­naj­du­jąc w jej oczach strach.

– Za­tem nie bę­dzie twoją żoną, lecz nie­wol­nicą, branką, którą so­bie weź­miesz jak wo­jenny łup, a gdy uro­dzi ci dzieci, wpo­isz im nie­na­wiść do ich matki?

Słowa kró­lo­wej zdały mu się słuszne. Ale na­wet je­śli Elż­bieta ma ra­cję, on nie ustąpi, żą­dza ze­msty jest zbyt silna i zbyt go drę­czy, dla­tego od­parł:

– Tak czy siak, po­ślu­bię Ma­rię, a dzieci, które uro­dzi, będą moje, tak jak Ne­apol.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------