Kościół święty to dzieło Boże i czemu świat go prześladuje? - ebook

W dzień Narodzenia Najświętszej Panny Maryi.

WSTĘP

Kiedy się zatrzymamy na chwilę przed jakąś wspaniałą z dawnych czasów świątynią, mimo woli ulegamy głębokiemu wzruszeniu, jakie ona na nas wywiera. W spokojnej zadumie podziwiamy jej strukturę; w murach, wieżach, gzymsach, ozdobach, napisach czytamy jej dzieje; przypominamy sobie jej losy i burze, jakie nad nią w kolei czasów przeciągały; odgadnąć chcemy zamiary i myśli tych, którzy ją wznosili; wskrzeszamy w pamięci epokę i czas jej powstania. Każdy jej kamień, zda się, przemawia do nas tajemniczym językiem przeszłości.

Silniejszego bez porównania wrażenia doznaje i doznać musi każdy rozumny i myślący człowiek, nie tylko katolik, ale i innowierca, ilekroć myśl swą i uwagę zwróci na najwspanialszą i olbrzymią, jedyną w świecie duchową budowę Chrystusowego Kościoła.

Kościół Chrystusowy – to najwspanialsze, najdonioślejsze, najwięcej uderzające zjawisko w dziejach świata; to olbrzymia potęga duchowa, jakiej drugiej nie ma na ziemi. Jego powstanie, historia, jego losy, wzrost, moc, piękność, jego zwycięskie walki i tryumfy, jego potężny wpływ na objawy życia społeczeństw i narodów, każą się domyślać jakiejś wyższej, nadnaturalnej siły. Bije w nim jakieś tajemnicze źródło wiecznego piękna i nieśmiertelnej młodości.

Ten Kościół św. zmienił oblicze ziemi, przekształcił cały świat, dał mu nową cywilizację i kulturę, wychował wszystkie dzisiejsze narody. Każda gałąź wiedzy i nauki ma mu wiele do zawdzięczenia. Ten Kościół zrodził już dotąd miliony Świętych i bohaterów, męczenników, dziewic, wyznawców, pokutników.

Naokoło ruiny – Kościół stoi zwycięski. U jego stóp runęło w proch starożytne pogaństwo, ugięło się barbarzyństwo, stępił się miecz rzymskich imperatorów, zamilkły mędrkowania heretyków i fałszywych filozofów.

Od przeszło 19 wieków Kościół odradza świat, wywołuje zupełną przemianę w umysłach, obyczajach, poglądach na świat i życie; – owiewa swym duchem wszystko: naukę, sztukę, rodzinę, państwo, życie wewnętrzne dusz i opinię publiczną, tworzy nowe obrazy i formy. Przeszło 19 wieków istnieje, żyje, walczy, rozrasta się; napaści wszystkich potęg ludzkich wypróbowały go po tysiąckroć – on zawsze zwycięski! I nie tylko upadku się nie boi, ale coraz silniejszy zapowiada światu, że go – mimo wszystko – zwycięży!

W dzisiejszych bałamutnych czasach, czasach ślepoty religijnej i karygodnej niewiadomości w rzeczach wiary, – wobec zuchwałej napaści nieprzyjaciół Chrystusowych, którzy rzucają się – z motyką na słońce – do walki z Kościołem i pragną obalić żywą wśród świata wznoszącą się jego budowę, warto sobie przypomnieć, skąd się wziął ten Kościół św. katolicki i czyim on jest dziełem.

I. KOŚCIÓŁ W ODWIECZNYCH BOŻYCH WYROKACH

Powiedziałbyś Czytelniku, że nasz Kościół katolicki stoi 19 wieków. Mimo to, myliłbyś się, kochany Czytelniku, gdybyś początków i, że tak powiem, korzeni Kościoła, szukał tylko przed przeszło 19 wiekami. Musisz się cofnąć myślą jeszcze hen, wstecz, daleko, daleko... nie tylko do początku rodzaju ludzkiego, nie tylko na początek świata widzialnego i niewidzialnego, ale do niezmierzonej wieczności i odwiecznych wyroków nieskończonego Boga.

Przypomnieć sobie musisz, iż Bóg Nieskończony, przewidując od wieków upadek rodzaju ludzkiego i nędzę jego natury zranionej, postanawia w miłosierdziu swoim zesłać mu Odkupiciela.

Jednorodzony Syn Boży ma przyjąć naturę ludzką i stać się Odkupicielem świata.

Celem odkupienia było nie tylko zgładzić winę rodzaju ludzkiego i pojednać stworzenie ze Stwórcą, ale przybliżyć i najściślej zjednoczyć człowieka z Bogiem. W Bogu-Człowieku i przez Niego miał rodzaj ludzki złożyć Ojcu niebieskiemu należny hołd i zadośćuczynienie, do nas zaś zbliżył się Zbawiciel i wszczepił się niejako w nas, by nam z prawdą i łaską dać nowe nadprzyrodzone życie.

Otóż z tym planem nieskończonego zmiłowania i odkupienia łączy się ściśle i nierozdzielnie plan i zarys Boskiej budowy Królestwa Jego na ziemi, Kościoła Chrystusowego.

Toteż cała religia objawiona Starego Zakonu, jego typy i figury, cała historia narodu Izraelskiego, wszystkie proroctwa o Mesjaszu, przypominające ludziom Boską obietnicę Zbawiciela, mówią zarazem o tym Jego królestwie Bożym na ziemi, przyszłym Kościele Chrystusowym.

Znasz kochany Czytelniku historię onej strasznej kary Bożej, potopu, którym Pan Bóg wytracił zepsuty rodzaj ludzki, oszczędzając zaledwie ośmioro ludzi, tj. Noego z rodziną.

Na rozkaz Boży zbudował Noe arkę, która miała być dla niego i jego rodziny schronieniem na czas spełniania kary Bożej.

Zaraz z początku potopu utraciło życie wielu ludzi. Inni próbują się ratować, wychodzą na dachy domów i na drzewa. Ale domy runęły pod parciem wód, drzewa znalazły się też wkrótce pod powierzchnią wody, a wszyscy, co się na nie schronili, znaleźli we falach śmierć. Wielu szukało ocalenia na górach. Na nic nie zdały się wołania o pomoc i krzyki rozpaczy – czas miłosierdzia przeminął. Fale potopu podniosły się wyżej, ponad wzgórza i szczyt gór i pogrążyły w swych nurtach wszystkich.

Na falach unosiła się tylko jedna arka – jedna jedyna przystań ratunku. Bóg, na którego rozkaz była zbudowaną, kierował jej losami. Ci, co w niej byli, uszli potopu; inni wszyscy zginęli.

Ta arka – to wyraźny obraz i figura Kościoła Chrystusowego. W myśl odwiecznych wyroków Bożych zbudował ten Kościół sam Bóg-Człowiek na ratunek i zbawienie całej odkupionej ludzkości. Ratunek jest tylko w jednym Kościele Chrystusowym. Jak żaden z tych, którzy nie byli w arce, nie uniknął potopu i śmierci, tak nikt nie ujdzie śmierci wiecznej, kto z własnej winy żyje poza Kościołem. Kościół Chrystusowy stoi otworem dla wszystkich, dla żydów i pogan. Kościół – to nie ludzkie dzieło, ludzki wymysł; to przede wszystkim dzieło Boga żywego. Nie ludzka też mądrość i potęga, ale Boska wszechmoc nim kieruje! I wznosi się ta budowa jedyna na świecie i trwa mimo złości i burz prześladowań. Żadna przemoc ludzka, nawet bramy piekła jej nie zmogą, bo ochrania ją swym mocnym ramieniem sam Bóg, kieruje nią Duch Święty.

Inną figurą Kościoła było ono przymierze, jakie zawarł Bóg na górze Synaj z narodem wybranym. Jak tam, przymierze utwierdzone zostało w ten sposób, że Mojżesz skropił krwią ofiarną ołtarz i lud, tak w Nowym Zakonie, utwierdzone zostało nowe i wieczne przymierze, między Bogiem i ludźmi w Kościele, który jest owocem przenajdroższej krwi ofiarnej Pana naszego Jezusa Chrystusa, jaką na ołtarzu krzyża za nas przelał. W ogóle mówiąc wszystkie urządzenia, ceremonie, ofiary, środki uświęcenia Starego Zakonu są, jak mówi Pismo: cieniem rzeczy przyszłych , tj. symbolami owych niebieskich darów łaski, jakie nam Chrystus Pan nagromadził w swym Kościele.

Wyraźniej niż typy i figury Starego Zakonu głoszą Prorocy, że Mesjasz nowe zawrze przymierze z ludźmi, że założy nowe trwałe królestwo prawdy i łaski. Założenie Kościoła św. przepowiada i kreśli we wspaniałych rysach prorok Izajasz: I będzie w ostateczne dni przygotowana góra domu Pańskiego na wierzchu gór i wywyższy się nad pagórki, a popłyną do niej wszystkie narody. Pójdą też liczne ludy i rzekną: Chodźcie a wstąpmy na górę Pańską i do domu Boga Jakubowego a nauczy nas dróg swoich i będziemy chodzić ścieżkami Jego, bo z Syjonu wynijdzie zakon a słowo Pańskie z Jeruzalem .

Zapowiada Prorok, że w pełni czasów założy Mesjasz swój Kościół ˝na wierzchu gór˝, tj. na Prorokach i Apostołach, że go wywyższy nad wszystko, co kiedykolwiek mądrość ludzka zdobyła. Kościół Chrystusowy stanie na wierzchu gór tj. przewyższy godnością, chwałą, nauką i świętością nie tylko kościoły i świątynie pogańskie, ale i żydowskie i popłyną doń wszystkie narody dobrowolnie, przy pomocy łaski Bożej, po prawo i łaskę i nastąpi zakon nowy, chrześcijański, zakon łaski i słowo Pańskie tj. ewangelia Jezusa Chrystusa.

Przedtem jednak Pan Bóg poniży dawny Syjon Starego Zakonu za grzechy narodu Izraelskiego, za jego pychę, zbytek i bałwochwalstwo.

W proroctwie tym zapowiada Izajasz Boską instytucję Kościoła: ˝będzie przygotowana góra domu Pańskiego˝, jego powszechność czyli katolickość, bo popłyną doń ˝wszystkie˝ narody; jego świętość, bo w nim nauczy Pan wszystkich ludzi ˝dróg swoich˝ i będą ˝chodzić ścieżkami Jego˝; jego jedność, bo odtąd będzie tylko jeden Syjon, jeden zakon nowy; poniekąd także i jego apostolskość, bo ten dom Jakubów , będzie pod widomym kierownictwem jedynej Bożej rodziny apostolskiej. Tym Kościołem ˝syn Dawida˝ w nowym przymierzu pokoju jako książę na wieki rządzić będzie .

Prorok zaś Daniel zapowiada trwałość Kościoła i jego rozszerzenie się między wszystkimi narodami: I dał Mu władzę i cześć i królestwo; i wszystkie narody, pokolenia i języki służyć Mu będą; władza Jego władza wieczna, która nie będzie odjęta, królestwo Jego, które się nie skazi.

Już z tych wspomnianych typów i proroctw wymiarkujesz, kochany Czytelniku, że założenie mesjaszowego królestwa, tj. Chrystusowego Kościoła od początku tkwiło w planach Boskiej Opatrzności i złączone było ściśle z posłannictwem Odkupiciela naszego Jezusa Chrystusa. Było zaś przepowiedziane tak jasno i wyraźnie, że w czasie, w którym Chrystus Pan żył widocznie na tej ziemi, cały naród Izraelski był o tym najzupełniej przekonany, trwał jednak w tym fałszywym przekonaniu, że Mesjasz dla nich tylko przyjdzie i ziemskie królestwo założy.

Jaśniej nad typy i proroctwa Starego Zakonu dowiadujemy się z Ewangelii, że Pan Jezus na to przyszedł na świat, by królestwo swoje tj. Kościół swój założyć.

Archanioł Gabriel zwiastując Niepokalanej Dziewicy, że Ona jest wybrana na Matkę Słowa Wcielonego zapowiada, że Zbawiciel założy trwałe królestwo na ziemi. Oto... porodzisz syna i nazwiesz imię Jego Jezus. Ten będzie wielki i będzie zwanym Synem Najwyższego i da Mu Pan Bóg stolicę Dawida, ojca Jego. I będzie królował w domu Jakubowym na wieki a królestwu Jego nie będzie końca .

Kiedy zaś Pan Jezus rozpoczął zawód swój publiczny, często i w różny sposób zapowiadał, że założy duchowe królestwo, tj. Kościół. Zaznacza Chrystus Pan, iż zadaniem Jego jest zjednoczyć żydów i pogan, a więc cały świat w jedną owczarnię pod jednym pasterzem: I drugie owce mam, które nie są z tej owczarni i one potrzeba, abym przywiódł i słuchać będą głosu mego i stanie się jedna owczarnia i jeden pasterz .

Jakież porównanie zdolne jest trafniej określić Kościół Chrystusowy, który z woli Jego stać się ma jedną wielką owczarnią pod jednym niewidzialnym Pasterzem nieśmiertelnym naszych dusz i Jego widzialnym zastępcą na ziemi, Ojcem św., Papieżem. Nie tylko jednak przez porównania, ale też wprost jasnymi słowy zapowiada Pan Jezus założenie Kościoła. Do Piotra tak się odzywa: A ja tobie powiadam, iżeś ty jest opoka: a na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go .

I nie tylko założenie Kościoła, ale też jego wewnętrzną istotę, zadanie, jego przyszłe koleje kreśli Pan Jezus. W przypowieści o siewcy mówi Zbawiciel o przeszkodach, jakie napotka głoszenie Chrystusowej nauki; w przypowieści o kwasie przedstawia wewnętrzną moc i siłę swego Kościoła, siłę, która obyczaje całej ludzkości wewnętrznie przekształci i uszlachetni; w przypowieści o ziarnie gorczycznym zapowiada niesłychany rozrost i rozszerzenie się Kościoła z tak drobnych i niepozornych początków mimo wszelkiej trudności; w przypowieściach o kąkolu i niewodzie zaznacza, że nigdy nie zabraknie ludzi złych, którzy nadużywając swej wolnej woli i stawiając opór uszlachetniającej potędze Kościoła sprzeciwiać się jej będą, że przeto obok sprawiedliwych będą też i grzesznicy aż do dnia sądu ostatecznego. Wreszcie w przypowieściach o ukrytym skarbie i drogiej perle kreśli nieporównaną wartość łask i darów niebieskich, którymi Kościół uświęcać i uszczęśliwiać będzie swych członków.

Z tego wszystkiego wynika, że Pan Jezus postanowił założyć Kościół, któryby całemu rodzajowi ludzkiemu rozdzielał łaski odkupienia.

II. ZAŁOŻENIE KOŚCIOŁA ŚW.

Kościół święty rzymskokatolicki jest jedynym najprawdziwszym Kościołem Chrystusowym, bo przez samego Pana naszego Jezusa Chrystusa Boga...............