-
W empik go
Kot, Pies i UltraMysz - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 sierpnia 2022
Ebook
10,10 zł
Audiobook
6,06 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Kot, Pies i UltraMysz - ebook
Bajka pt. „Kot, Pies i Ultramysz” jest skierowana dla dzieci, jak również dla dorosłych.
Kiedy mały kotek i duży pies spotyka pewną gadatliwą myszkę, ich obraz świata okazuje się iluzją.
Biorą udział w ekstremalnej przygodzie, dowiadują się jak To naprawdę się stało. I kto odpowiada za destrukcję.
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8245-150-4 |
| Rozmiar pliku: | 1,8 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Byli sobie raz Kot i Pies.
Mieszkali razem we wspólnej budzie. Pies był ogromny, czarny, z długą sierścią, a kotek drobny, z mięciutkim, dostojnym futerkiem, także koloru czarnego. Pies wabił się Gnat, a kot — Mruczek.
Gnat był spokojny, opanowany, nic go nie wzruszało — poza ogromną kością, która ostatnio nie dawała mu spokoju. To właśnie jego przyjaciel, kot Mruczek, który mieszkał z nim w budzie od małego, naopowiadał mu niestworzonych rzeczy o tej przeogromnej kości, którą można mieć. Mruczek cały czas chce się bawić, bo jest mały i wesoły. Najbardziej jednak lubił zadawać niewygodne pytania:
— A dlaczego słońce świeci?
— A po co deszcz pada?
— A co jest dalej tam, za horyzontem?
I najważniejsze pytanie:
— Dlaczego księżyc nocą raz ma kształt miski mleka, a raz takiej jakby przekrzywionej kości?
W sam raz dla psa. Ale Gnata to wszystko już nie interesuje. Bo po co?
Najważniejsze, że miska z jedzeniem jest zawsze pełna. Jest.
Pan Gnata i Mruczka dba o nich.
Dba.
To czego więcej można oczekiwać? Chyba niczego.
A kot, ciągle ciekawy, dopytuje, roztrząsa, dopowiada: po co, na co.
A najgorzej jest wieczorem, kiedy robi się ciemno i niebo jest takie rozświetlone iskierkami, czyli gwiazdami, i cieplutki wietrzyk gładzi po nosie — wtedy właśnie Mruczek nie chce spać ani leżakować, tylko gada i gada. A to o myszkach, które mu uciekły, a to o ptakach, co odleciały i nie mógł ich złapać. Czasami tak spogląda w niebo i zastyga na moment, aby po chwili trajkotać jak rozmielone kości lub rozgryzione ości.
Ale zawsze nadchodzi taka chwila, że zasypiają. Kot zwija się w kłębek i śpi obok Gnata, który, zawsze wzdychając, mówi wtedy:
— Nareszcie, dobranoc.
Kolejnego dnia obudziło ich głośnie krakanie.
Kruk, Wrona i pewna Sroka pojawili się znienacka, kłócąc się między sobą:
— Oddawaj, to mój kosztownik! — srocze Sroka.
— Chciałabyś, co? Może ten gazetownik też jest twój? — Wrona nie ustępuje.
— Cicho, moje panie, wszystkie trzymadełka są moje, tak ładnie pachną, zmiatać stąd — kończy Kruk całe to zamieszanie.
Gnat i Mruczek, wszystko usłyszawszy, zerwali się na równe łapy. Mruczek skoczył pierwszy. Ale ptactwo jak zwykle było szybsze i odleciało, zostawiwszy małe zawiniątko.
Gnat, widząc, jak Mruczek próbuje odwinąć łapkami to coś, chrząknął:
— Poczekaj, obwącham pierwszy — i mówiąc to, mocno rozszerzył swoje nozdrza. Wystarczył jeden głęboki węch i już wszystko było wiadome.
— Ale numer! Wiesz, co to jest?
— No co? Gadaj! — Kot nie mógł się doczekać, co to może być.
— Myślę, no nie, jestem pewny, że jest to… że to to…
— No mów!
— Bardzo bym chciał, żeby to była ta wielka, ogromniasta kość, mimo że zawinięta w gazetę… kość — Gnat po tym stwierdzeniu rozmarzył się, odrobinę ziewnął, pomerdał ogonem, wyszczerzył pysk dwa razy i poszedł się położyć. Ale wcześniej dodał, jakby od niechcenia: — Ale tak nie jest… niestety.
Mruczek zaniemówił, spoglądał raz na Gnata, raz na pakunek. Poprawił swoje drogocenne wąsy, wysunął powoli przednią łapkę w stronę zawiniątka, dotknął bardzo delikatnie, po czym uciekł i schował się za budę. Nastroszył uszy i jeszcze raz wąsy i… nasłuchiwał z całych swoich malutkich sił.
— Nie bój się, to cię nie zje — dodał śpiący Gnat.
— Nie?
Mieszkali razem we wspólnej budzie. Pies był ogromny, czarny, z długą sierścią, a kotek drobny, z mięciutkim, dostojnym futerkiem, także koloru czarnego. Pies wabił się Gnat, a kot — Mruczek.
Gnat był spokojny, opanowany, nic go nie wzruszało — poza ogromną kością, która ostatnio nie dawała mu spokoju. To właśnie jego przyjaciel, kot Mruczek, który mieszkał z nim w budzie od małego, naopowiadał mu niestworzonych rzeczy o tej przeogromnej kości, którą można mieć. Mruczek cały czas chce się bawić, bo jest mały i wesoły. Najbardziej jednak lubił zadawać niewygodne pytania:
— A dlaczego słońce świeci?
— A po co deszcz pada?
— A co jest dalej tam, za horyzontem?
I najważniejsze pytanie:
— Dlaczego księżyc nocą raz ma kształt miski mleka, a raz takiej jakby przekrzywionej kości?
W sam raz dla psa. Ale Gnata to wszystko już nie interesuje. Bo po co?
Najważniejsze, że miska z jedzeniem jest zawsze pełna. Jest.
Pan Gnata i Mruczka dba o nich.
Dba.
To czego więcej można oczekiwać? Chyba niczego.
A kot, ciągle ciekawy, dopytuje, roztrząsa, dopowiada: po co, na co.
A najgorzej jest wieczorem, kiedy robi się ciemno i niebo jest takie rozświetlone iskierkami, czyli gwiazdami, i cieplutki wietrzyk gładzi po nosie — wtedy właśnie Mruczek nie chce spać ani leżakować, tylko gada i gada. A to o myszkach, które mu uciekły, a to o ptakach, co odleciały i nie mógł ich złapać. Czasami tak spogląda w niebo i zastyga na moment, aby po chwili trajkotać jak rozmielone kości lub rozgryzione ości.
Ale zawsze nadchodzi taka chwila, że zasypiają. Kot zwija się w kłębek i śpi obok Gnata, który, zawsze wzdychając, mówi wtedy:
— Nareszcie, dobranoc.
Kolejnego dnia obudziło ich głośnie krakanie.
Kruk, Wrona i pewna Sroka pojawili się znienacka, kłócąc się między sobą:
— Oddawaj, to mój kosztownik! — srocze Sroka.
— Chciałabyś, co? Może ten gazetownik też jest twój? — Wrona nie ustępuje.
— Cicho, moje panie, wszystkie trzymadełka są moje, tak ładnie pachną, zmiatać stąd — kończy Kruk całe to zamieszanie.
Gnat i Mruczek, wszystko usłyszawszy, zerwali się na równe łapy. Mruczek skoczył pierwszy. Ale ptactwo jak zwykle było szybsze i odleciało, zostawiwszy małe zawiniątko.
Gnat, widząc, jak Mruczek próbuje odwinąć łapkami to coś, chrząknął:
— Poczekaj, obwącham pierwszy — i mówiąc to, mocno rozszerzył swoje nozdrza. Wystarczył jeden głęboki węch i już wszystko było wiadome.
— Ale numer! Wiesz, co to jest?
— No co? Gadaj! — Kot nie mógł się doczekać, co to może być.
— Myślę, no nie, jestem pewny, że jest to… że to to…
— No mów!
— Bardzo bym chciał, żeby to była ta wielka, ogromniasta kość, mimo że zawinięta w gazetę… kość — Gnat po tym stwierdzeniu rozmarzył się, odrobinę ziewnął, pomerdał ogonem, wyszczerzył pysk dwa razy i poszedł się położyć. Ale wcześniej dodał, jakby od niechcenia: — Ale tak nie jest… niestety.
Mruczek zaniemówił, spoglądał raz na Gnata, raz na pakunek. Poprawił swoje drogocenne wąsy, wysunął powoli przednią łapkę w stronę zawiniątka, dotknął bardzo delikatnie, po czym uciekł i schował się za budę. Nastroszył uszy i jeszcze raz wąsy i… nasłuchiwał z całych swoich malutkich sił.
— Nie bój się, to cię nie zje — dodał śpiący Gnat.
— Nie?
więcej..
