Kraina Martwej Ziemi. Tom 3. Pieśń i krzyk - ebook

Drogi Przyjacielu,

oto trzeci taki sam list, jaki do Ciebie posyłam. Jeśli więc któryś z poprzednich dotarł, to w tym nic nowego nie znajdziesz i nie musisz go czytać. Jeśli jednakże w drodze zaginęły, czytaj i poznaj moją historię.

Prosiłeś, bym Ci opowiedział, jak układały się moje ścieżki. Nie dane mi było tego uczynić, gdyśmy dzielili wspólny czas w Asnal Talath, zatem piszę ten list w nadziei, że dobrzy bogowie pozwolą, by dotarł do Twoich rąk.

Musisz mi wybaczyć, bo bajarz ze mnie żaden i nigdy bym się sam nie zdobył na opisanie swojej drogi. Pragnę jednak uczynić zadość Twojej prośbie i kronikarskiemu zamiłowaniu, któremu się oddałeś. Opowiem więc tak, jak to wszystko zdołałem zapamiętać.

Wyruszyliśmy z Doreby. Twierdza ta znajdowała się najbliżej Martwej Ziemi i dlatego tam właśnie zebrano oddział. Przysłał mnie Garhard, namiestnik królewski, bym poprowadził ludzi. Po prawdzie tylko ja wiedziałem, gdzie i po co ruszamy. Dowodził komes Dartor, który choć już niemłody, był wzorem cnót i męstwa. Wśród szarż szli młody Gwydon, którego znasz, Przyjacielu, aż nadto dobrze, Marcas – dzielny i silny, a także lojalny wobec królestwa, i Alderik, któremu pycha rozum przesłaniała, o czym się później mieliśmy przekonać. Reszty sam już nie pamiętam, więc nie wspominam. Dość, że kilkudziesięciu nas było żołnierzy i luzaków, a koni i wozów taborowych mieliśmy pod dostatkiem.

Teraz już mogę Ci śmiało rzec, że nas posłano przez przesmyk w Martwicy. Pierwszy, jaki się pojawił od stu pięćdziesięciu lat, odkąd powstała. Mieliśmy odnaleźć tych, co przed nami tam poszli i nie wrócili. Byli to ludzie lorda Aurissa z Morronu. Lord zabiegał o względy króla Mergippa, chcąc jego córkę, Azure, za żonę. Skąd wiedział o przesmyku? Ponoć mędrcy, których sowicie opłacał, odkryli, co się dzieje, ale trudno mi w to wierzyć.

Auriss posłał ludzi, by odzyskali ze starego klasztoru dawne księgi zaklęć, które obiecał chyba ofiarować w posagu. Nie pamiętam już dokładnie. W każdym razie zaginęli, a my, którzy ruszyliśmy w ślad za nimi, zostaliśmy rozbici przez wroga. Cudem uszedłem z życiem, a ze mną Gwydon. Udało nam się tylko dlatego, żeśmy żyrzkę Mathonwę gonili. Podły ten żmij zabił Dartora, ściągając na nas zgubę.

Mathonwa to jedyny ocalały z drużyny, którą lord Auriss posłał do klasztoru, i niech mi Morgin świadkiem, że zabiłbym go z radością, mimo że nosi szaty kapłańskie. Zabiłbym jak pomiot najgorszy, bo wywinął się tedy spod mego ostrza i napsuł wiele krwi. Nawet miecz wypełniony mocą, który za jego intrygą zdobyłem, nie czyni mu żadnej korzyści w moich oczach. To zdrajca, który zdychać powinien w męczarniach, i wiarę pokładam w to, że mi bogowie pozwolą dokończyć, co zacząłem.

W tym miejscu muszę wspomnieć o mieczu, bo nie wiem, czy Ci jego historię kiedykolwiek opowiedziałem. Był w klasztorze razem z księgami, ale tylko Mathonwa o nim wiedział. Gdy powrotniki wypełzły z podziemi i zamordowały naszych ludzi, żyrzka zabrał miecz z katakumb i w zamieszaniu wyrzucił za mury. Teraz myślę, że to po niego tam poszedł, a nie po księgi, które i tak wkrótce przepadły, spalone przez wroga. Żerca zabrał miecz i uszedł z pola bitwy, co spowolniło jego ucieczkę. Dopadliśmy go z Gwydonem i zostawiliśmy, jak nam się zdawało, bez życia. Poszliśmy w bór, myląc tropy i szczęśliwie uchodząc pogoni. Miecz zabrałem w zamian za własny, który straciłem w walce. O jego mocy tyle tylko wiem, że drży, gdy zbliża się niebezpieczeństwo, i boją się go wszelkie powrotniki czy inna cholera, co się czai w lesie. Orhekryst, tak się chyba nazywa. O tym żeśmy jednak mówili, pamiętam.

Nie potrafię opisać, jakim było dla nas szczęściem, gdyśmy z Gwydonem odkryli Asnal Talath. Niech bogowie zawsze błogosławią tę dolinę i lud ją zamieszkujący! Oto otrzymaliśmy więcej, niż nam się należało.

Cośmy tam czynili, wiesz, boś sam był przy tym. O ataku na kopalnię przez Dao strzeżoną też Ci z pewnością wszystko wiadomo. To tam odnaleźliśmy Marcasa, który był ledwo żyw, przez Mathonwę podtruty. Z nim razem jeszcze kilku tylko ocalało z bitwy, ale żywot oddali w pracy niewolniczej. Alderik przetrwał i zbratawszy się z Mathonwą, opuścił kopalnię przed naszym atakiem.

Po walce ruszyliśmy we trzech na południe: ja, Gwydon i Marcas. Trudno mi opisać, co czułem. Z jednej strony tęsknotę za Asnal Talath, a najbardziej za Valescą, a z drugiej powinność, która pchała mnie ku królestwu. Wierzyłem bowiem wtedy, że nic ponad Wondettel mieć w sercu nie mogę.

Zapewne pamiętasz moją wyprawę w góry, gdzie odnalazłem Fardora – tę tajemniczą istotę, do której wskazałeś mi drogę, a która nasłała potem na Ciebie i Twoją rodzinę powrotniki. To on zdradził mi, jak inaczej przejść przez Martwicę. Przesmyk, z którego korzystaliśmy, był już wtedy strzeżony przez wojsko, ale daleko na południu Martwą Ziemię przecinała swą bezpieczną wstęgą Święta Rzeka. Dlatego właśnie tam powiodłem towarzyszy.

Nim wpadliśmy w ręce wroga, Gwydon zapragnął wrócić do doliny, by opowiedzieć Wam o niebezpieczeństwie, które żeśmy przewidywali. Nie powstrzymałem go przed tym, gdyż była to wola jego serca, które Wam w całości oddał, a największą część Batiście, córce cyrulika.

Tak więc Gwydon ruszył ku Asnal Talath, a my z Marcasem wnet wpadliśmy w ręce Dao. Tylko przebiegłość i spryt pozwoliły nam ujść z życiem. Pierw jednak stanęliśmy przed władcą portu. Wiesz pewnie, że to był jeden z Dorsal. Trudniej było go zwieść niż prostych, skośnookich Dao, jednakże i ta sztuka nam się udała. Potem wykorzystaliśmy okazję i porwaliśmy prom, który zabrał nas ku wolności. Długa to była i ciężka przeprawa nurtem Świętej Rzeki, lecz bogowie nam sprzyjali i zdołaliśmy dotrzeć do królestwa, do samego Carmennes, na zamek.

Tam jednak weszliśmy wprost pod ostrza zdrajców. Lord Auriss zamierzał przejąć władzę w Wondettel, co prawie mu się udało. Raniony Marcas został w stołpie z Garhardem, a ja uciekłem do portu, gdzie z rekrutami i strażą miejską powitaliśmy okręty Morrończyków. Zdrowo mnie tam poturbowali, ale zdołałem wsiąść na koń i znów ruszyłem ku przeklętej Martwicy.

Musiałem to zrobić, bom zapomniał Ci wcześniej powiedzieć, że Azure, córka króla, została porwana, a on sam umarł niedługo przed naszym przybyciem. Znasz zresztą królewnę i sam byłeś świadkiem, jak ją Valesca celnym ciosem powaliła na ziemię. Niczym to jednak było w porównaniu z tym, na co zasłużyła ta ruda jędza. Wiem, Przyjacielu, że słowa te mogą wzburzyć Twoje serce, ale przysięgam Ci, że nijak inaczej ocenić jej nie mogę, po tym, czego doświadczyłem. Po kolei jednak opowiem.

Do Górnej Krainy dostałem się drogą obok wodogrzmotu Balantej, tą samą, którą wróciliśmy z Marcasem. Tam, w ruinach portu, mnie pochwycono. Obudziłem się na pokładzie okrętu, Górskiego Ventusa, którego załogę stanowili Gariel Ael i czarty, a kapitanem był Dorsal. Trzeci już, którego widziałem. Pierwszy dowodził wojskiem, które rozbiło nasz oddział, drugi portem, a ten okrętem.

Jakież było moje zdziwienie, gdy powitano mnie jako gościa. Ba! Jakież było, gdy na pokładzie stanąłem twarzą w twarz z Azure. Oto więc byłem wśród wrogów, a wraz ze mną córka króla, którą mi Garhard polecił odszukać. Tyle że wrogowie przysięgali, że nimi nie są, a królewna znalazła się wśród nich z własnej woli. To samo mi ona powiedziała, a gdy na chwilę zostaliśmy sami, kategorycznie odmówiła powrotu. Twierdziła, że okręt ma ją zabrać do krainy Nife, gdzie czeka jej oblubieniec i sojusznik. Mnie posądziła o zdradę i chciała zabić, bym nie pokrzyżował jej planów. Oto więc wszystko się pogmatwało i znów byłem zmuszony odgrywać różne role, by przeżyć zdany na łaskę podejrzliwego Salvala, który był Gariel Ael, podstępnego czarta i Azure.

Wierzyłem, że znajdę sposób, by porwać królewnę i powrócić do Wondettel, nim przekroczymy Smocze Góry. Nie udało się, a w zamian wyrzucono mnie za burtę, gdy Górski Ventus żeglował ponad szczytami. Był to bowiem latający okręt, o czym się poniewczasie dowiedziałem, a którego moc skutecznie burzył mój magiczny miecz. O tym jednak, że to wina miecza, wiedziałem tylko ja i Wiebrat, ów czart, o którym wspomniałem. Reszta załogi uznała, że jestem przeklęty. Nic mi nie robili, bo chronił mnie Salval. Tyle że nie było go już na pokładzie, gdy okręt wznosił się ponad góry. Odlatywał z portu, gdzie niegdyś z Marcasem ukradliśmy prom, a gdzie teraz roiło się od wojska. Byli tam nie tylko jeźdźcy Dao, ale też oddziały Gariel Ael.

Wkrótce Górski Ventus wleciał w potworną burzę i załoga uznała, że moja śmierć jest jedyną szansą na ratunek. Nie było Salvala, ale był Wiebrat, który z sobie tylko wiadomych powodów pomógł mi ocalić żywot.

Wyrzucony z latającego okrętu i prawie zjedzony przez smoka, wkroczyłem w mrok jaskiń. Prowadził mnie młody Dwarg, który nie zdobył się na odwagę, by sprowadzić pomoc. Podziemne miasto, skąd pochodził, zostało zniszczone przez Czarty. Przeżyła tylko Garaxanarada, staruszka, która opiekowała się wiedzą Dwargów, i kilku innych, którzy wyruszyli szukać honorowej śmierci. Dołączyłem do nich, by być jej świadkiem i nadać sens tej ofierze.

Tak się złożyło, że zaatakowali nocą niewielki port, gdzie przybił statek wiozący Azure wracającą z Nife. Nie wiem, jak to się stało, że walczyłem ramię w ramię z Dwargami, nie pamiętam tamtych chwil. Obudziłem się w górach z Azure, która oskarżyła mnie o to, że zabiłem jej oblubieńca. Miałem już serdecznie dość tej dziewuchy, tym bardziej że błądząc w podziemiach, podjąłem decyzję – dość już posłuszeństwa Wondettel! Swoje długi spłaciłem i chcę powrócić do Asnal Talath, by w końcu odnaleźć spokój. Odesłałem precz Azure, by wracała do portu, a sam zamierzałem ruszyć w długą drogę do doliny. Byliśmy wtedy po wschodniej stronie Smoczych Gór, ale jakaś siła magiczna przeniosła nas wkrótce na zachodnią. Do dziś wydaje mi się to niepojęte. Przysiągłbym wtedy, że w głowę mi taki sam ból wpełzł, jak wtedy, gdy widziałem Fardora.

Azure oszalała, a wokoło czaiło się niebezpieczeństwo. Byliśmy jednak w szczęśliwym miejscu, gdzie odnalazłem łódź, która zsunęła się z pokładu Górskiego Ventusa podczas pamiętnej burzy. Kadłub był uszkodzony, ale kryształy, które pozwalały jej unosić się w powietrzu, całe. Nic mi jednak nie było wiadomo o sterowaniu, więc jedyne, co zdołałem uczynić, to zmusić ten wrak do wznoszenia tak prędkiego, że dech nam zaparło. Wkrótce ugrzęźliśmy w chmurach, gdzie czekałby nas niechybny koniec, gdyby nie Płanetnicy. Ark Olson, pirat i kapitan pięknej Giancy, uratował nas z opresji.

Gdy teraz o tym piszę, zdaje mi się to wszystko tak niedorzeczne, że gdybym sam od kogoś usłyszał taką opowieść, nigdy bym w nią nie uwierzył. Wiem jednak, że w Twoich oczach nie wyjdę na szaleńca, bo przecież sam ściskałeś olbrzymią dłoń Arka Olsona.

Dla porządku rzeczy wspomnę o czymś, co sam z jego ust słyszałeś, ale co dopełni moja opowieść. Płanetnik wyznał, że kryształy, które napędzały Górskiego Ventusa, on sam sprowadził na nasze ziemie. Płanetnicy nie mogą, co prawda, przekraczać dna powietrznego, ale Ark złamał tę zasadę, gdy odkrył sposób, jak tego dokonać. Wiele lat wcześniej odwiedził nasz świat w poszukiwaniu złota i uszedł stąd sam jeden. Był pewien, że jego okręt przepadł na zawsze, rozbijając się o ziemię. Tak się jednak nie stało i jego kryształów użyto, by napędzić Górskiego Ventusa. Gdy płanetnik o tym usłyszał, postanowił wrócić i je zniszczyć. Giancę oddał pod komendę synowi, a nas zabrał szalupą w dół, wprost do Asnal Talath.

Pamiętasz zapewne, żeśmy postanowili mu pomóc w odszukaniu i zniszczeniu kryształów w zamian za to, że dostarczy Azure do granic królestwa. Obiecałem jej to w chwili słabości, lecz nie dla niej, a dla Garharda, który drżał o jej los. Tak też się stało i Ark zabrał mnie i tę rudą jędzę ponad Martwicą. Chcieliśmy zostawić księżniczkę i czym prędzej wracać, lecz na granicy napadli nas żołnierze Aurissa. Widząc ich, Azure ogłuszyła mnie i oddała w ich ręce. Ark zdołał uciec, a mnie wtrącono do lochu, gdzie czekać miałem na egzekucję.

Tak to właśnie wyglądało, przyjacielu. Resztę opiszę w kolejnym liście, gdy dane mi będzie zdobyć pergamin. Na tym już miejsca brak, więc kończę.

Niechaj bogowie będą życzliwi Tobie i żonie Twojej Arnice. Niechaj Wam zdrowie dadzą i szczęście, a przed złem chronią!

Twój przyjaciel ArthornProlog

Mathonwa mijał skruszałe kikuty palenisk i olbrzymie cielska kotłów tonące w szarym żwirze, w który zmieniły się ich podstawy. Żółte kryształy siarki chrzęściły pod stopami, wzbijały się w powietrze drobnym pyłem i opadały całunem na płytkie ślady kroków, którymi ożywiał to miejsce po raz pierwszy od setek lat. Czuł głód, lecz wiedział, że to tylko złudzenie. Pozostałość po egzystencji, którą mu odebrano, którą odebrał sobie sam, zastępując ją darem od Pana. W jego trzewiach coś poruszyło się ponaglająco i przyjemnie. Jego Dar.

Zębiska ostrych skał wyrastały z pomarszczonej, martwej wstęgi wijącej się wkoło wysokich murów. Mathonwa stąpał ostrożnie, czując, jak pod jego stopami ugina się spękana, gorąca czerń. Nigdy tu nie był, nie mógł być, a jednak odległe obrazy i szepty wydawały się przeciekać do jego głowy, wskazując kierunek. To one powiodły go podziemnym labiryntem ku wymarłym kręgom, które pożarł czas. To one kazały przekroczyć ognistą rzekę i podążać dalej, przez zawalone bramy podziemnej twierdzy.

Szedł więc przed siebie, posłuszny głosowi Daru, poleceniom Pana. Wspiął się na rumowisko, zsunął między spękane resztki i brnął ku kolejnej bramie. Ze zdziwieniem zatrzymał się przed ostatnimi wierzejami, które oparły się upływowi lat. Monumentalne kolumny sięgały wysoko ku stropowi jaskini, choć bez szans na to, by go dosięgnąć. Szczelnie zatrzaśnięte, pokryte ślepymi oczami setek rzeźb, zdawały się nieprzekraczalną barierą. Końcem drogi i nadziei, z której drwiły wykrzywione pyski zastygłych w wiecznym bezruchu maszkaronów.

Głos w głowie milczał, lecz Mathonwa wiedział, co musi uczynić. Sięgnął widmowym dotykiem w głąb ciała, wprost w wypełniony Darem bukłak brzucha. Zacisnął na nim feeryczne palce i ścisnął, czując, jak oślizgłe glisty przeciskają się między nimi, a wizg mocy rusza po śladach, szarpie płucami, paraliżuje kręgosłup i wdziera się do głowy. Rozrzucił szeroko ręce, jęcząc w ekstazie, i rozwarł pokryte pyłem wargi, pozwalając, by moc rzygnęła strumieniem ku bramie, przebiła się na drugą stronę i zgasła, pozostawiając stygnące resztki.

Żerca upadł. Trząsł się przez dłuższą chwilę, nim wątłe pozostałości Daru zdołały na powrót tchnąć w niego ułudę życia. Czuł, jak pełga wewnątrz zapadniętego brzucha, jak stopniowo wypełnia członki czuciem. Podniósł się z trudem i zataczając się, ruszył ku wypalonemu przejściu. Słyszał zdziwiony szept ulatującej bezpowrotnie mocy. Nie tak miało się stać, nie tak miał postąpić. Dar, który ofiarował mu Pan, miał wystarczyć, by żył i wypełnił jego polecenia. Odszukał skryty w wygasłych czeluściach miecz, wyniósł i ukrył jak najdalej, aby Nife nigdy nie wykorzystało jego mocy. A teraz Daru zostało ledwie na kilka chwil. Zbyt mało, by mógł wydostać się na powierzchnię, a nawet by powiadomić Pana. Czuł to i wiedział, że musi się pośpieszyć.

Rzężąc, wspiął się po spękanych schodach wprost do wąskiej szczeliny, która rozcinała gładką powierzchnię cylindrycznej wieży. Długi korytarz surowego mroku zaprowadził go do ogromnej sali, której ściany i sufit ginęły w lepkiej mgle. Zatrzymał się mimowolnie, widząc stosy ścielące się u stóp węglowego tronu, na którym wciąż zasiadały szczątki rogatego monstrum. Splunął krwią i ruszył przez salę. Wyschnięte kości rozpadały się pod naciskiem jego butów, obracając w pył. Wspiął się z trudem po stopniach, stanął między nogami martwej bestii i uśmiechnął się blado. Spomiędzy żeber Peklenca wystawała zakurzona rękojeść miecza, którego ostrze przeszyło go na wylot i utkwiło w oparciu tronu.

Czuł, jak ostatnie larwy Daru zwijają się w trzewiach, poświęcając swe istnienie, jak gdyby wierzyły, że on, Mathonwa, może jeszcze wypełnić powierzone mu zadanie. Nędzne pomioty przeklętej siły, która wybrała go na swego sługę, naiwnie myśląc, że będzie jej posłuszny.

Skierował drżącą rękę ku rękojeści miecza i zacisnął na niej dłoń. Sięgnął w głąb stali, gdzie czaił się okruch mdlącej potęgi.

– A więc jednak – wyszeptał żerca, opuszczając ostrze. W jego brzuchu znów kłębiły się tłuste larwy, lecz tym razem nie szeptały, nie próbowały mamić go obrazami ani ponaglać. Tym razem były na jego rozkazy. – Więc jednak…1. Ocalony

Strażnik pozwolił mu wejść bez poszturchiwania i kopniaków, co było miłą odmianą – jeśli oczywiście w śmierdzącej, zatęchłej celi cokolwiek można było określić mianem miłego. Tym razem jednak Arthornowi wydawało się, że wraca do przytulnego domu.

– No to wam się udało – mruknął strażnik, siłując się z zardzewiałym zamknięciem dyb. Jego wychudłe palce co chwilę ześlizgiwały się z przemokniętego zatrzasku i drużynnik zaczął się niepokoić, że tak go zostawi. W końcu skobel drgnął, co zachęciło mężczyznę do dalszej walki. Był chudy jak szczapa i wyraźnie osłabiony po jakiejś chorobie. – Ale gawiedź niezadowolona, żeście żywym ostali.

Dyby upadły z trzaskiem, a strażnik sięgnął po łańcuchy zwisające ze ściany. Odwrócił się nagle, uświadamiając sobie, że zostawił więźniowi wolne ręce, lecz Arthorn stał bez ruchu. Był zmęczony i oszołomiony, choć pewnie dałby radę powalić chorowitego chudzielca. Domyślał się jednak, że reszta strażników tylko na to czeka, by móc go bezkarnie zabić. Zakładali się przecież, jak długo wyżyje i na ile części go rozerwą, a teraz czekają na korytarzu zawiedzeni i żądni krwi. Nie zamierzał sprawić im przyjemności.

– Czterema końmi was mieli… – stęknął chudzielec, z trudem zakładając kajdany. – Ale by było juchy, co?

Arthorn nie odpowiedział.

– No to se siedźcie grzecznie. – Strażnik podrapał się pod pachą i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Jego kroki odbijały się echem w korytarzu, zlały z gderliwymi głosami, aż w końcu ucichły.

Drużynnik odetchnął z ulgą.

Wydawało mu się, że jest gotów na śmierć. Bez oporów dał się wyciągnąć z lochu i poprowadzić przez rozwrzeszczany tłum, który ciskał w niego czym popadnie. Bezrozumny motłoch pijany wizją krwi i cierpienia – rozrywki mętów i szumowin. Plunąłby na nich wszystkich i wyrżnął bez litości, gdyby tylko miał taką możliwość. Gdyby mógł cofnąć czas, nie tylko nie broniłby Carmennes przed atakiem Morrończyków, ale jeszcze sam stanąłby z nimi w jednym szeregu. Jednak gdy zakuty w dyby, brudny i śmierdzący kroczył przed siebie, pobrzękując łańcuchami, jedyne, na co mógł się zdobyć, to nadzieja, że nie krzyknie, że nie da skurwysynom satysfakcji. Że nie da jej Azure – królewskiej dziwce, która go zdradziła. Żałował, że poszedł z Dwargami i ją uratował, żałował, że nie zostawił jej w górach lub po prostu nie wyrzucił za burtę, gdy wracali łodzią płanetnika z latających wysp, a przede wszystkim żałował, że spełnił obietnicę i doprowadził ją do granic królestwa, gdzie odpłaciła mu zdradą.

Wyprowadzono go na odświętnie ozdobiony plac, na którym pod kolorowymi, furkoczącymi chorągwiami kłębiły się nieprzebrane tłumy. Szerokie schody zamykające agorę od północy pięły się ku podstawie pomnika królów, gdzie w cieniu ustawiono ociekającą złotem lożę koronacyjną. Księżniczka Azure wraz z lordem Aurissem spoglądali stamtąd na swych poddanych. Orszak koronacyjny prowadzony przez Arcywołchwa zatrzymał się w połowie drogi ku nim, by zgodnie z tradycją odmówić modlitwę za duchy przodków. Po obu stronach kolejne stopnie zajmowały zastępy żołnierzy. Ich wypolerowane szłomy i obnażone ostrza błyszczały irytująco. Może gdyby wszystko ułożyło się inaczej, to i on, Arthorn, stałby wśród nich? Dla niego jednak przewidziano inne miejsce.

U podnóża schodów, wystrojone w kropierze i pióra, stały cztery konie, wśród których dokazywała grupa kolorowo ubranych karłów. Pachołkowie trzymający zwierzęta za uzdy odganiali się od nich ku uciesze gawiedzi.

Kat sprawdzał nieśpiesznie łańcuchy. Pierwsze krople deszczu spadały na jego nienaturalnie szerokie barki i spływały wąwozami starych blizn. Uprzedzono go, że królowa ułaskawi skazańca, a konie są jedynie na pokaz, i opłacono hojnie, by należycie odegrał swoją rolę. Mimo to przeglądał uważnie każde ogniwo i klamrę, chcąc mieć pewność, że nie zawiodą. Znał się na swojej robocie i na kaprysach władców. Wolał być gotowy. Ożywione krzyki przyciągnęły jego uwagę. Odwrócił skrytą za żelazną maską twarz i chrząknął, widząc, że zaraz się zacznie przedstawienie.

Wychudły więzień uginał się pod ciężarem dybów, a mimo to starał się kroczyć pewnie, co wyglądało groteskowo. Kat dobrze znał ten drżący chód i obłąkańcze spojrzenie wyzierające spod tłustych, skołtunionych włosów. Chrapliwy oddech i drżenie, ale nie strachu. Nie, oni się nie bali, oni zawsze byli już pogodzeni z losem i dygotali z wysiłku, jaki wkładali w naiwną próbę pokazania tego światu.

Bardzo cenił taką postawę i mimowolnie czuł sympatię do więźniów, którzy stawali przed nim z tym wyjątkowym błyskiem w oku. Tacy nigdy nie robili problemów i nie utrudniali mu pracy. Nie szarpali się, nie próbowali uciekać ani nie błagali o litość. Robota z takimi skazańcami sprawiała mu prawdziwą przyjemność i teraz, patrząc na moknącego drużynnika, w głębi duszy marzył, aby królowa zmieniła zdanie i pozwoliła mu zaprezentować kunszt.

Stał bez ruchu, spoglądając na skazańca przez otwory maski i powstrzymując irytującą chęć podrapania się po szyi. Wiedział, że wszystkie oczy są w nich wpatrzone, więc taka chwila słabości licowałaby z powagą katowskiej profesji. Nie słuchał przemów ani wiwatów, nie zwracał uwagi na dźwięk trąb. Wyobrażał sobie napinające się łańcuchy, trzeszczenie stawów i pękanie ścięgien. Blednącą skórę i rozwarstwiane mięśnie. Konie ślizgałyby się na bruku, a tłum szalałby z zachwytu. Westchnął. To byłaby piękna egzekucja.

Szmer niezadowolenia wyrwał go z zadumy. Gawiedź nie kryła rozczarowania, choć ograniczała je do szeptów i pomruków. Kat jednak nie patrzył w jej stronę. Przyglądał się twarzy więźnia, na której zaciętość z wolna ustępowała miejsca lękliwej niepewności i z trudem maskowanemu zdumieniu. Powtarzane przez heroldów słowa królowej niosły się echem po placu. Skazaniec po raz pierwszy spojrzał w oczy katu, na co ten wzruszył ramionami. Udało ci się, wyroniu, a szkoda… Wkrótce patrzył, jak odprowadzają więźnia, a tłum wiwatuje, skupiony na tym, co działo się na schodach. Jeden z koni nasrał na nieostrożnego karła, co jednak uszło uwadze gawiedzi. Echo niosło wrzask uwielbienia. Niech żyją król i królowa! Kat odwrócił się i wolno ruszył do domu.

***

Na korytarzu rozbrzmiały okrzyki i załomotały podkute buty, a po chwili drzwi celi otwarły się ze zgrzytem. Do środka weszło dwóch żołnierzy, którzy bez słowa rzucili się na zaskoczonego Oflana.

– Nie musisz wstawać, Arthornie. – Azure ostrożnie stawiała stopy, by nie ubrudzić haftowanych trzewików. – A kogo tu mamy? – spytała, patrząc na przydeptaną twarz młodego gwardzisty. – Puśćcie go. Ja cię pamiętam – uśmiechnęła się, widząc, jak przerażony, chłopak próbuje nieporadnie oddać jej honory. – Zeznawałeś na korzyść więźnia. A teraz zakradasz się tu, by z nim spiskować?

– Pani, ja… – bąknął Oflan żałośnie.

– Daj spokój, królowo – mruknął Arthorn.

– To prośba czy rozkaz? – parsknęła.

– Prośba. – Skrzywił się.

– Brawo, drużynniku! A więc te kilka tygodni w kajdanach nauczyło cię moresu. Sama nie wiem… – Przewróciła oczami. – Może zechcesz mi podziękować za ocalenie ci życia? To byłoby miłe.

– Wymagasz, pani, zbyt wiele.

– Tak myślałam. Nadal uważasz… Jak to ująłeś? Zaraz… Ach, tak! Że nie warto dla mnie nawet splunąć, co? Nie odpowiadaj! – wycedziła, mrużąc oczy. – Nie waż się więcej odzywać niepytany. Nie waż się nawet unieść wzroku. Pamiętasz naszą rozmowę na statku? Nazwałeś mnie wtedy córką twojego króla.

– To było dawno – mruknął.

– Wasza Wysokość! – syknęła. – Teraz już „Wasza Wysokość” i nie zapominaj o tym, były drużynniku Arthornie. Wtedy, na statku, obraziłeś mnie tak wiele razy… Powiedziałam, że nie wiem, co z tobą począć, a ty drwiłeś, że pomyślę o tym, jak wrócimy. Pamiętasz?

– Nie… Wasza Wysokość.

– Trudno. – Wzruszyła ramionami. – W każdym razie przyszłam, aby ci osobiście przekazać, co zamierzam z tobą zrobić. Mimo wszystko wywiązałeś się z obietnicy i doprowadziłeś mnie cało do Wondettel, a więc nie mogłam pozwolić, by cię stracono. Martwy nie mógłbyś odpokutować swojej arogancji. – Uśmiechnęła się już bez złości. – W zamian spędzisz dwa lata na galerze. Nie przesłyszałeś się. Wzorem mego dziada Marlika pozwolę, by każdy skazaniec odpracował swe winy. Szczególnie, że jest ich tak wielu. – Westchnęła, zerkając na Oflana. – Poza tym Doreba padła i musimy wzmocnić wschodnią granicę. Wierzę, że twój mały przyjaciel już ci o tym doniósł, a jeśli nie… – zawahała się – to będziecie mieć dużo czasu, by sobie pogawędzić przy wiosłach.

– Chłopak nie jest niczemu winien, Wasza Wysokość – powiedział z naciskiem Arthorn. – Chciałaś mnie karać, więc…

– Jeśli uważasz, że jego wyrok ma jakiś związek z tobą, to się przeceniasz. – W jej oczach błysnęło rozbawienie. – To jeden ze zdrajców, którzy spiskowali przeciw mnie i próbowali przejąć władzę.

– Na bogów! – Oflan padł na kolana. – Pani, przysięgam, że… – urwał ogłuszony wprawnym ciosem.

– Wystąpił przeciw przyszłemu królowi Aurissowi – ciągnęła Azure, patrząc beznamiętnie, jak żołnierz, który uderzył chłopaka, pochyla się nad nim, by się upewnić, czy nie walnął zbyt mocno – i składał fałszywe zeznania przed radą. To wystarczy. Twój związek z nim mnie nie interesuje. Ma taką ładną buźkę, że pewnie zastąpił ci tę sukę z doliny… Kto wie, może przykują was obok siebie i dalej będziecie sobie mogli folgować.

– Garhard wierzył w ciebie, Wasza Wyokość – wyrzekł smutno Arthorn. – Dobrze, że nie dożył tej chwili, bo pękłoby mu serce.

– Zamknij się! – Postąpiła ku niemu z zaciśniętą pięścią, lecz rozmyśliła się i opuściła rękę. – Gdyby żył, musiałby gnić w celi obok – warknęła, choć głos jej się załamał. – Ariath zabrała go we właściwej chwili…

Chciała coś jeszcze dodać, lecz jej uwagę przykuło echo zbliżających się kroków. Zdyszany sługa potknął się o próg i z trudem utrzymał równowagę.

– Pani! Posel… poselstwo – wysapał, zginając się jak złamana gałąź.

– Ach, tak. – Azure klasnęła z zadowoleniem i spojrzała na więźnia. – Czas na mnie, były drużynniku Arthornie. Naprawdę miło było cię zobaczyć i, ach, byłabym zapomniała o najważniejszym, podziękować ci za dotrzymanie obietnicy. Wierzę, że rozumiesz, czemu ja nie mogłam dotrzymać swojej. No, bywaj!

Arthorn nie odpowiedział. Patrzył beznamiętnie, jak królowa opuszcza celę, a żołnierze wypychają w ślad za nią Oflana i zatrzaskują odrzwia. Słyszał ich oddalające się kroki.

Garhard nie żyje, Marcas również… Lepiej by było, gdyby Ariath zabrała i jego, Arthorna. Gdyby zginął z ręki kata albo, jeszcze lepiej, na krawędzi uskoku, gdzie dopadli ich ludzie Aurissa. W zamian zdechnie przykuty do wiosła, wspominając do ostatniego tchnienia martwych przyjaciół i Valescę zagubioną gdzieś za Martwicą. Westchnął, zanurzając się we wspomnieniach miodowych pukli pachnących słońcem, targanych wiatrem wśród łąk Asnal Talath. Niepokornych kosmyków, przez które spoglądały na niego szmaragdowe źrenice, by sięgać tam, gdzie zdawało mu się, że nic już nie ma. Mylił się i dziękował za to bogom, choć teraz… teraz byłoby lepiej, gdyby miał rację, a Valesca nie wypełniała jego myśli torturą tęsknoty. Do licha! Nie zamierzał się użalać nad własnym losem, choć mogło to stanowić zajmującą rozrywkę. W zamian próbował pomyśleć o nieszczęściu, jakie spotkało młodego Oflana. To był dobry chłopak, młody gwardzista, który przecież uratował mu życie. Arthorn pamiętał wzniesiony nad sobą topór Morrończyka. Pamiętał strach i bezsilność, jakie ogarnęły go, gdy żeleźce zataczały łuk, kierując się wprost w jego głowę, i pamiętał ulgę, gdy Oflan zdołał trafić sztychem pod ramię przeciwnika. Powinien teraz żałować losu, który zgotowała mu ta pieprzona suka. Mimowolnie napiął mięśnie, sycząc z bólu, gdy kajdany wbiły się w obtarte nadgarstki. Powinien żałować chłopaka i może, gdzieś w głębi serca, tak właśnie czuł, lecz żal był dobrze ukryty w bagnie obojętności. Na jego powierzchni unosiła się natomiast cienka warstwa zadowolenia, że będzie miał towarzysza niedoli i stronnika. Cóż, jest czas bohaterstwa i czas bycia samolubnym fiutem. Arthorn czuł, że dla niego, po raz kolejny, nadszedł ten drugi.

***

Król Auriss Frolgar Ingramash II odczekał, aż malarz opuści wzrok na płótno i dyskretnie zmienił pozycję, by ulżyć pośladkom. Okazały tron, na którym tkwił trzecią godzinę, bez wątpienia był dziełem sztuki, dowodem kunsztu i pietyzmu jakiegoś nieznanego artysty. Miał w sobie wszystko: szerokie siedzisko, monumentalne oparcie i pozłacane rzeźbienia zdobione drogimi kamieniami. Wszystko, o czym myślą ludzie, wyobrażając sobie tron pana i władcy. Wszystko, do czarta, poza wygodą i gustem. Trzecia godzina wolno przesypująca się w ogromnej klepsydrze. Trzecia godzina marzeń o siodle pod tyłkiem i zapachu końskiej sierści.

– Ekhm… – chrząknął wymownie malarz, a Auriss posłusznie oparł podbródek na dłoni. Auriss frasobliwy.

Wszystko było oczywiście pomysłem Azure – zarówno te koszmarne trony, które kazała przygotować dla nich obojga, jak i ten przeklęty portret. Król rozmyślający nad losem poddanych. Cóż za bzdura.

– Ekhm…

– Dość na dziś! – Stęknął Auriss, rozprostowując kości. Odpiął pelerynę i z niesmakiem upuścił na siedzisko. Położył na niej koronę, przygładził włosy i poprawił pas.

– Ależ, Wasza Królewska Mość! Królowa prosiła, byś… – Malarz umilkł, gdy we wzroku władcy dostrzegł stal kajdan i chłód lochu. Ukłonił się, czekając na reprymendę, lecz ta nie nastąpiła. Były lord minął go bez słowa.

Król Auriss Frolgar Ingramash II maszerował korytarzem coraz bardziej poirytowany speszonymi spojrzeniami, ukłonami i strachem malującym się na obliczach służby. Nawet towarzyszący mu gwardziści zdawali się co chwila zerkać z niepokojem w jego stronę. Teraz to twój zamek i twoi ludzie, powtarzała mu Azure, gdy leżeli wieczorami w alkowie. Dla Aurissa były to jednak puste słowa i gesty. Zbyt długo marzył o przejęciu władzy. Zbyt wiele lat planował zdobycie tronu Carmennes, by teraz nie czuć rozczarowania. Oto dziewczęce rozkapryszenie Azure zmieniło się niespodzianie w wyniosłość i butę. Bez wahania sięgnęła po należną jej koronę, spychając Aurissa w cień. Jakże przewrotna potrafi być łaska bogów! Wdrapał się na szczyt tylko po to, by stać się pionkiem we własnej grze.

Skręcił w boczny korytarz, ignorując salutujących gwardzistów. Odesłał większość przybocznych Morrończyków i otoczył się Wondettelczykami, by lud przyjął go jak swojego. Zaczął się ubierać tak, jak pragnęła Azure, i robić to, co uznawała za stosowne. Pozwolił, by owinęła go sobie wokół palca, i nawet świadomość premedytacji, z jaką się temu poddał, nie pozwalała stłumić wstydu. Ten cyrk kiedyś się skończy! – pomyślał, choć nie przyniosło mu to ulgi. Lord Auriss stał się królem Aurissem… marionetką. Jakże fascynujące doznanie!

Schody prowadziły w dół.

Wiedział, co powinien zrobić. Co każdy ambitny człowiek zrobiłby na jego miejscu. Przeczekać cierpliwie, uśpić czujność, a potem przejąć władzę. Jego myśli same podsuwały kolejne scenariusze. Kusiły potęgą i poczuciem spełnienia.

Strażnicy niepewnie zasalutowali, zdziwieni pojawieniem się króla. Minął ich bez słowa.

Mógł uknuć intrygę i usunąć królową z drogi. Mógł zagarnąć władzę dla siebie. Mógł – ta świadomość była wystarczająca, by tego nie robić. Westchnął. W jakiś niepojęty sposób Azure budziła w nim paraliżującą słabość. Odbierała rozsądek i trzeźwość, prowadziła na manowce. Za pierwszym razem, gdy uległ jej urokowi, obrócił w niwecz własne knowania i sojusz z Nife, jak gdyby były nic niewartą mrzonką. Potem, gdy się otrząsnął, znienawidził Azure, lecz to uczucie prysło w chwili, gdy znów spojrzała na niego bursztynem swych oczu. Ponownie uległ, ale nie zatracił się cały. Nie zatonął w słodyczy jej jasnej skóry i gorących ust, a jedynie nurzał się rozkosznie w malignie pożądania, świadom, że jest jeszcze zbyt słaby, by oprzeć się jej urokowi.

– Wasza Królewska Mość? – bąknął jeden ze strażników.

Auriss spojrzał na niego zaskoczony. Uświadomił sobie, że stoi przed drzwiami celi, a otaczający go ludzie szepczą zaniepokojeni.

– Sam mam sobie otworzyć? – spytał przez zaciśnięte zęby.

Strażnik siłował się chwilę ze skoblem, nie mogąc zapanować nad drżeniem rąk, aż w końcu zawiasy jęknęły metalicznie.

– Chcę porozmawiać z więźniem w cztery oczy, więc wynoście się wszyscy. – Auriss obrzucił Wondettelczyków surowym spojrzeniem i nie czekając, aż korytarz opustoszeje, wkroczył w smród celi.

Potrzebował czasu, by się uodpornić na namiętność, która targała jego sercem. Zbudować mur, którego ta jędza nie będzie w stanie przebić, a potem osaczyć ją i zgnieść.

– To wyjątkowe uczucie, gdy idąc na pewną śmierć, powraca się żywym, nieprawdaż? – Przyglądał się więźniowi, który obudzony jego słowami, próbował otrząsnąć się z resztek ciężkiego snu.

– Auriss… – wychrypiał drużynnik.

– Istotnie – przykucnął, by nie zmuszać skazańca do bolesnego wykręcania głowy – choć od niedawna ludzie mają w zwyczaju dodawać słowo „król”. – Uśmiechnął się kwaśno. – W obecnej sytuacji jednakże możemy sobie pozwolić na ominięcie konwenansów, drużynniku Arthornie.

– Czego chcesz?

– Dopiero niedawno zrozumiałem, kim jesteś. Drużynnik Arthorn… Zaufany Garharda i człowiek, który w irytujący sposób potrafił komplikować moje plany. Ukradłeś miecz, węszyłeś, gdzie nie trzeba, powstrzymałeś wojsko Salabesha, zmuszając mnie do ucieczki. – Zaśmiał się cicho. – Uciekałem jak szczur, drużynniku, jak zwykły szczur… Moi ludzie od dawna mnie ostrzegali, że Garhard ma na podorędziu takiego drania, który może być mi wrzodem na tyłku. – Spochmurniał. – Wiesz, że on nie żyje, że spłonął w swej wieży, prawda?

– Zabiłeś go? – spytał drużynnik.

– Nie – zaprzeczył szybko król. – Nie zabiłem go, ale jestem winny, bo nie zdołałem ochronić. Nie dziw się, drużynniku. Garhard był moim przeciwnikiem, ale nie wrogiem. Szanowałem jego mądrość i trud. Był jedynym człowiekiem, o którym mogę to powiedzieć, i jedynym, któremu byłem to winien. Nie wymagam, abyś to zrozumiał. – Zmienił pozycję, dając ulgę ścierpniętej nodze. – Miałem wobec niego dług, którego nie zdążyłem spłacić. Liczę, że twoje życie będzie choć namiastką… Nie spieprz tego, drużynniku, i nie zdechnij w kajdanach.

– Nie rozumiem cię, Auriss.

– Nie musisz – odparł obojętnie król. – Nie zrobiłem tego dla ciebie, a dla niego.

– Kto go zabił?

– Nie mam pewności, lecz… Widziano żercę, gdy zakradał się do wieży.

– Mathonwa…

– Tak, Mathonwa. Myślano, że przybył do mnie, i dlatego zdołał bez przeszkód wejść na zamek.

– Mathonwa… – powtórzył Arthorn niemal bezgłośnie.

– To już nie jest mój sługa. Opuścił mnie. Prawdę mówiąc – Auriss mrugnął do więźnia – nie miałbym nic przeciwko, gdyby ktoś zarżnął go jak świnię. To zdrajca i morderca, szaleńczo pożądający miecza, który mu ukradłeś. Nie mam do ciebie o to pretensji, drużynniku. Chcę, abyś to wiedział. Wykonywałeś rozkazy, a gdyby ci się nie udało, ta żmija i tak pewnie nigdy by mi go nie oddała. Gdybyś nie pokrzyżował moich planów, zrobiłby to żerca… Tak, powinien zdechnąć.

– Dlaczego mi to mówisz?

– Miecz był jego obsesją, więc miejmy nadzieję, że nie wie, gdzie go zostawiłeś. – Auriss zignorował pytanie i się uśmiechnął. – Ja wiem, drużynniku, Azure mi powiedziała. Wiem o odległej dolinie zapomnianej przez czas. Wiem o niej, ale możesz być spokojny, bo ani miecz, ani ludzie, którzy tam żyją, nie są mi do niczego potrzebni. Z drugiej strony zbliżają się ciężkie czasy. – Podniósł się. – I choć mnie miecz nie interesuje, to królowa wydaje się wierzyć, że pomoże jej przetrwać nadchodzącą zawieruchę. Może jest jak Mathonwa? Może rodzi się w niej żądza?

– Ty…

– Pewnie zauważyłeś, że królowa jest podobna do swej matki? Myślę, że odziedziczyła po niej nie tylko charakter, ale i inne, bardziej… irytujące przymioty. Nie jestem pewien, nie znam się na czarach i urokach, ale wiem, że jeśli się uprze, to nawet ja jej nie powstrzymam. Pomyślałem, że powinieneś wiedzieć.

– Dlaczego? – Drużynnik spoglądał badawczo na Morrończyka. – Czyżbyś w imię sympatii do Garharda zamierzał mnie uwolnić?

– Przeceniasz jej siłę – zaśmiał się Auriss. – Oszczędziłem ci życie, to wystarczy. Wierzę jednak – dodał, poważniejąc – że ktoś taki jak ty poradzi sobie z tą niefortunną sytuacją. Prędzej czy później, w ten czy w inny sposób… Nie chciałbym, abyś wtedy błądził.

– Chcesz, bym był twoim narzędziem?

– Wręcz przeciwnie. Nie chcę, byś był moim problemem.

– A jeśli to próżna nadzieja?

– Wtedy cię zabiję. – Wzruszył ramionami. – Z przykrością, lecz bez wahania.

– Łaskawy król Auriss – sarknął drużynnik.

– To, co ci powiedziałem, potraktuj jako przysługę oddaną Garhardowi i pamiętaj, że była to już ostatnia.

Zawiasy jęknęły, zagłuszone po chwili przez zgrzyt skobla. Kroki Aurissa umilkły, zostawiając po sobie wilgotny chłód.