-
W empik go
Kto rządzi w Korei Północnej? - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2015
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Kto rządzi w Korei Północnej? - ebook
Praca Nicolasa Leviego: „Kto rządzi w Korei Północnej?” jest dziełem pionierskim w polskiej literaturze, mamy tu bowiem do czynienia z pierwszą próbą analizy klasy rządzącej w KRLD oraz procesu podejmowania decyzji w północnokoreańskim establishmencie. Badanie najnowszych dziejów Korei Północnej, w tym jej wewnętrznego systemu politycznego, jest zadaniem niezwykle trudnym, złożonym i wymagającym od badacza wielkiej rozwagi i ostrożności zarówno w opisie wydarzeń, jak i ocenie historycznych faktów. Te same słowa, gesty i symbole mogą mieć zupełnie inne znaczenie w zależności od adresata przesłania, kontekstu, momentu historycznego. Należy pamiętać, że badanie Korei Północnej, jednego z najbardziej zamkniętych reżimów świata, wciąż przypomina badanie góry lodowej: skala informacji, do których mamy dostęp, jest bardzo ograniczona, a oficjalne enuncjacje − wyjątkowo mało wiarygodne. Samo podjęcie tego tematu przez autora jest zatem wyzwaniem zasługującym na uznanie. Z zadania Nicolas Levi wywiązał się w sposób wzorowy. Źródła wykorzystane w pracy są imponujące, zarówno pod względem liczby, jak i ciężaru gatunkowego. Mamy tu zatem nie tylko monografie, pamiętniki dzieł twórców systemu, ale też relacje północnokoreańskich uciekinierów, z którymi autor osobiście rozmawiał podczas pobytu w Korei Południowej, oraz sporo informacji niejawnych, pochodzących od osób, utrzymujących oficjalne kontakty z północnokoreańskimi dyplomatami, politykami i dziennikarzami. W rezultacie powstała książka, która ujawnia nieznane polskiemu czytelnikowi wydarzenia, fakty, procesy i mechanizmy rządzące ostatnim na ziemi państwem totalitarnym.
Prof. Waldemar Jan Dziak
| Kategoria: | Politologia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8002-215-7 |
| Rozmiar pliku: | 20 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
4. Konflikty rodzinne
4.1. Konflikty rodzinne w okresie 1975–1980
Kolejną osobą, której chciał się pozbyć Kim Dzong-il, był pierwszy syn Kim Sung-ae: Kim Pyong-il, który, jak twierdzi Kang Myong-do, północnokoreański uchodźca mieszkający w Korei Południowej i daleki krewny Kim Ir-sena, był ulubieńcem ojca^(). Dodatkowo Kim Pyong-il był bardzo podobny do ojca^().
Kim Pyong-il związał się z wojskiem w już młodym wieku. Przyzwyczaił się do żołnierzy w najbliższym otoczeniu, mundur mu imponował. Kiedy Kim Pyong-il był w trzeciej klasie gimnazjum, Kim Ir-sen obiecał mu, że w przyszłości zostanie generałem^().
W 1977 r. został magistrem ekonomii i politologii^() na wydziale polityczno-ekonomicznym Uniwersytetu im. Kim Ir-sena^(). Następnie rozpoczął naukę w Akademii Wojskowej, gdzie do 1979 r.^() uczył się m.in. manewrów wojskowych. Uzyskał dyplom z zakresu dowództwa piechoty oraz szkolenia żołnierzy^(). Studia były też świetną okazją do nawiązania kontaktów z nową generacją najwyższych dowódców wojskowych^() oraz z techniką wojskową i strategią ataku przy użyciu broni jądrowej^().
Istnieją przypuszczenia, że Kim Dzong-il współpracował jeszcze podczas studiów z przyrodnim bratem. Razem mieli przygotowywać atak na Koreę Południową^() oraz słynny incydent z 18 sierpnia 1976 r., czyli wymianę ognia z północnokoreańską służbą graniczną w Panmunjonie^().
W 1976 r. Kim Pyong-il zorganizował w ramach przygotowań do wojny z Koreą Południową zbrojną akcję operacyjną o charakterze samobójczym – bez pozwolenia ojca. Kim Dzong-il tylko czekał na taką okazję, dzięki niej mógł w końcu zaatakować przyrodniego brata. Zażądał dostarczenia wszelkich dokumentów i informacji na temat jego działań. Dostarczyć je miał Yi Tong-chu, oficer polityczny Biura Bezpieczeństwa i przełożony Kim Pyong-ila. Kim Dzong-il natychmiast przekazał ojcu otrzymane dokumenty. Informacje na temat Kim Pyong-ila zdenerwowały Kim Ir-sena do tego stopnia, że nie pojechał na wcześniej planowane spotkanie krajów niezaangażowanych w stolicy Sri Lanki, Kolombo^().
W 1978 r. Kim Pyong-il został mianowany pułkownikiem KAL, najmłodszym w historii Korei Północnej^(). Teoretycznie po trzyletniej służbie w stopniu pułkownika mógł już awansować i otrzymać stopień oficerski generała. Kim Dzong-il, żeby ograniczyć wpływy przyrodniego brata, na początku lat osiemdziesiątych wysłał go do odległej Jugosławii, a także doprowadził do jego degradacji w hierarchii wojskowej. Kim Pyong-il w Belgradzie przez trzy lata pełnił funkcję zaledwie asystenta attaché wojskowego, choć zgodnie z procedurą, gdyby zachował stopień pułkownika,powinien zostać mianowany samym attaché wojskowym. Po powrocie do Pjongjangu Kim Pyong-il został ponownie mianowany pułkownikiem, a następnie w 1985 r. starszym pułkownikiem.
Z południowokoreańskich danych można wywnioskować, że zaledwie 0,11% KAL ma stopień wyższy niż brygadier^(). Oznacza to, że Kim Pyong-il należał do ściśłego dowództwa koreańskiego wojska. Można przyjąć, że został generałem między 1985 a1988 r., czyli w wieku 31–34 lat. Poniższa tabela zestawiająca wiek innych generałów dowodzi, że był najmłodszym generałem w historii Korei Północnej.
-------------------------- -------------------------------------------- ------------------------------------------
Nazwisko Wiek, w którym otrzymał stopień pułkownika Wiek, w którym otrzymał stopień generała
Kim Pyong-il (ur. 1954) 23 33
Choe Sang-uk (ur. 1929) 65 Bd.
Chon Mun-sop (ur. 1920) Bd. 67
Kim Chol-man (ur. 1918) 50 Bd.
Kim Kang-hwan (ur. 1931) 60 Bd.
Oh Ryong-pang (ur. 1930) 62 Bd.
Jo Myong-rok (ur. 1930) Bd. 62
Kim Il-chol (ur.1928) 57 64
0 Kum-chol (ur. 1947) 48 Bd.
Ri Jon-san (ur. 1923) Bd. 69
Ri Ul-sol (ur. 1920) Bd. 65
-------------------------- -------------------------------------------- ------------------------------------------
Wiek innych oficerów KAL
Opracowanie autorskie
Lata 1974–1980 były najgorętszym okresem rywalizacji między Kim Dzong-ilem a Kim Pyong-ilem. Kim Dzong-il zdawał sobie sprawę, że musi zrobić wszystko, żeby odsunąć brata od władzy. Spory między przyrodnimi braćmi zaostrzyły się, kiedy Kim Pyong-ila zatrudniono w Biurze Bezpieczeństwa Kim Ir-sena w 1976 r. Kim Pyong-il bardzo chciał jak najszybciej dołączyć do KAL i prosił ojca o zgodę na skrócenie studiów o rok^(). Podczas pracy w Departamencie KAL nawiązał znajomość z Kim Chang-hanem, synem Kim Pyong-ha i dyrektorem tego departamentu. Poznał również Chon Wi, syna Chon Mun-sopa, byłego przewodniczącego Biura Bezpieczeństwa Narodowego. W tym samym czasie Kim Pyong-il przygotowywał też ekipę, z którą miał prowadzić ewentualną wojnę z Koreą Południową. Wkrótce potem został mianowany pułkownikiem w północnokoreańskim wojsku. Został również doceniony i równolegle awansowany na stanowisko zastępcy dyrektora Bezpieczeństwa Narodowego ds. Strategii. Podlegały mu ponad cztery tysiące osób.
Od 1976 r., kiedy Kim Pyong-il awansował, zaczął prowadzić wystawny tryb życia i regularnie organizować bankiety, na których nadużywał alkoholu. Miał również zwyczaj zapraszać kobiety z chórów armii ludowej, obsypywał je prezentami, na przykład zegarkami z wygrawerowanym nazwiskiem Kim Ir-sena^(). Jego zwolennicy skandowali: Niech żyje Kim Pyong-il! Pak Su-hyon powiedział Bradleyowi K. Martinowi, że każdy ochroniarz Kim Ir-sena, który był obecny na bankietach Kim Pyong-ila, mógł być za te owacje wydalony z wojska, ponieważ zgodnie z północnokoreańskim prawem można było wołać wyłącznie: Niech żyje Kim Ir-sen!^() Kim Dzong-il zawsze czekał na okazję, żeby umniejszyć rolę przyrodniego brata, to zresztą w dużej mierze zdecydowało o upadku Kim Pyong-ila w przywództwie północnokoreańskim. Chciał działać szybko, ponieważ mimo że obaj mieli mogli pochwalić się taką samą karierą zawodową, Kim Pyong-il miał dopiero 24 lata i dalej awansował.
Kiedy Kim Ir-sen dowiedział się o wystawnym trybie życia Kim Pyong-ila, natychmiast wydalił go z wojska.
Kim Pyong-il nie był już w stanie utrzymać swojego autorytetu w wojsku, w związku z czym jego wpływy bardzo się zmniejszyły. W Pjongjangu został jeszcze parę miesięcy w 1982 r. i w tym samym roku wyjechał za granicę, ponieważ uważał, że w kraju nie będzie nikomu potrzebny. Został wtedy wysłany do Berlina Wschodniego pod pretekstem dalszej nauki. Szkolił się tam w pilotażu^(). Od tego momentu doktrynerzy partii zaczęli pracować nad kultem jednostki, który miał być podstawą opartego na szeregu mitów wizerunku Kim Dzong-ila,^(). Według polskiej placówki, kult ten w Pjongjangu przybrał „niebywałe rozmiary”^().
Szczyt uwielbienia Kim Dzong-ila został osiągnięty po oficjalnym mianowaniu Kim Dzong-ila następcą ojca, podczas szóstego zjazdu PPK w 1980 r. Wtedy pojawiła się jedna z mitycznych opowieści, które miały legitymizować sukcesję Kim Dzong-ila, zwana „legendarną baśnią oświecającej gwiazdy^()”:
“Świecąca i przywódcza gwiazda zaiskrzyła parę dni przez porażką japońskich kolonialistów. Ukochany przywódca, urodzony w duszy Góry Paektu, jest tą świecącą gwiazdą, która oświetla cały świat”.
Podczas szóstego zjazdu PPK w 1980 r. została publicznie ujawniona tożsamość „Centrum Partii”: Kim Dzong-il został wtedy wymieniony jako czwarty wśród członków Prezydium Biura Politycznego PPK, drugi w dziesięcioosobowym składzie Sekretariatu partii oraz trzeci z dziesięcioosobowego składu Komisji Obrony Narodowej. Kim Young Chol słusznie podkreśla, że Kim Ir-sen oraz Kim Dzong-il byli wtedy jedynymi osobami, które należały do trzech podstawowych filarów systemu politycznego Korei Północnej^(). Spośród poprzedzających Kim Dzong-ila w Prezydium BP PPK osób Kim Il był drugi, a O Jin-u trzeci, ale żaden z nich nie był członkiem Sekretariatu Partii. O Jin-u był w składzie KON, ale Kim Il nie był już do niej wliczany. Umiejscowienie Kim Dzong-ila w tych trzech instytucjach jest więc kulminacją procesu sukcesji władzy.
W tym okresie Chiny ostro skrytykowały wybór Kim Dzong-ila na następcę Kim Ir-sena^(). Oficjalna propagandowa chińska publikacja „Hongqi” (co znaczy po chińsku: czerwona flaga) tuż po szós-tym zjeździe PPK w 1980 r. komentowała, że kraj komunistyczny nie może być rządzony przez jedną osobę, ponieważ ta zgromadziłaby za dużą władzę^().
W 1982 r. nastąpił kolejny etap teoretycznego przekazywania władzy. Piętnastego lutego, w dniu swoich 40. urodzin, Kim Dzong-il otrzymał tytuł Bohatera Korei Północnej^(). 31 marca 1982 r. została opublikowana jego książka O idei dżucze, pierwsza z serii tekstów dotyczących tego tematu. Miały one poświadczać, że Kim Dzong-il jest jedynym wiarygodnym interpretatorem ideologii kimirsenowskiej. Od 1983 r. był traktowany jako następca, stosowano wobec niego liczne formuły, które wychwalały go jako geniusza mającego cechy ojca^(). W tym samym okresie zaczął również być gospodarzem uroczystości powitalnych zagranicznych gości. Do tej pory przywilej ten był zarezerwowany dla Kim Ir-sena. Witał między innymi Peng Zhena, członka Biura Politycznego KC PK Chin na lotnisku pjongjanskim we wrześniu 1983 r., Fidela Castro w 1986 r., Zhao Ziyanga, sekretarza generalnego KP Chin w kwietniu 1989 r^(). W 1983 r. był z oficjalną wizytą w Chinach^().
Od 1983 r. partia miała podwójną strukturę przewodniczących, w której najważniejsze osoby, wybrane przez Kim Ir-sena, musiały działać pod kontrolą Kim Dzong-ila. System ten funkcjonował do śmierci Wielkiego Wodza.
Wróćmy jeszcze do szóstego zjazdu partii w październiku 1980 r. Utworzono wtedy Stały Komitet Biura Politycznego PPK, którego zadaniem było kierowanie PPK wspólnie z Biurem Politycznym^(). Na czele tego komitetu stanął Kim Dzong-il. W ten sposób partia znalazła się pod kontrolą syna Kim Ir-sena. Do komitetu zostali powołani najbliżsi współpracownicy Kim Dzong-ila: O Jin-u, Kim Ir-sen, Kim Il oraz Ri Jong-ok. Mimo wszystko Kim Dzong-il zajmował czwartą pozycję w komitecie, ale w październiku 1981 r., podczas siódmej konwencji partii awansował w północnokoreańskiej hierarchii politycznej na drugą pozycję. Dwa lata później Ri Jong-ok został z komitetu odwołany, a w marcu 1984 r. to samo spotkało Kim Ila. W ten sposób liczba osób w Komitecie została zredukowana do trzech: Kima seniora, Kima juniora i O Jin-u. Pozostałe miejsca nie zostały obsadzone. Wtedy także Kim Dzong-il stworzył formację 2.16 (data urodzin Kim Dzong-ila), która stała się częścią jego osobistej ochrony^(). W jej skład wchodziły dwa tysiące starannie wyselekcjonowanych przez Kima osób. Wśród nich były przede wszystkim koreańskie sieroty i dzieci rewolucjonistów. Po śmierci Kim Ir-sena liczba członków tej organizacji powiększyła się do 3200 osób. Został również utworzony specjalny oddział, przeznaczony do prowadzenia obserwacji najwyżej postawionych urzędników PPK i najważniejszych oficerów KAL.
Według Sung Chul-yanga, południowokoreańskiego analityka, już tylko tylko Kim Dzong-il mógł zastąpić swego ojca^(). Argumentował to następująco:
– Kim Dzong-il został członkiem PPK i numerem dwa w Departamencie Organizacji i Przywództwa już w 1964 r.^() Od września 1973 r. Kim Dzong-il stał de facto na czele Departamentu Organizacji i Przywództwa PPK i dlatego w październiku 1980 r., podczas szóstego zjazdu PPK, został oficjalnie mianowany następcą Kim Ir-sena.
– Żaden z krajów pozostających w konflikcie z Koreą Północną, a mianowicie ChRL, ZSRR, Korea Południowa, Stany Zjednoczone oraz Japonia, nie chciały upadku systemu kimirsenowskiego, ponieważ mogłoby to dla nich stanowić zagrożenie, a Kim Dzong-il był gwarantem kontynuacji polityki kimirsenowskiej.
– Alternatywne siły polityczne, które zazwyczaj istnieją w tradycyjnych systemach politycznych, nie mogły istnieć w Korei Północnej, więc Kim Dzong-il miał ograniczoną konkurencję.
– W Korei wszechobecna jest kultura konfucjańska, która opiera się na despotycznym systemie hierarchicznym, stąd przekazywanie władzy z ojca na syna jest naturalnym elementem historii koreańskiej.
– Propaganda północnokoreańska wciąż przypomina, że Korea była japońską kolonią, wojska amerykańskie wciąż stacjonują po drugiej strony granicy oraz współpracują i przeprowadzają ćwiczenia z wojskiem południowokoreańskim. Ideologia udowadnia, że tylko rodzina Kim Ir-sena może przeciwstawiać się tym zagrożeniom.
– Około 79% ludności Korei Północnej urodziło się po 1945 r., a 74% ludności – po 1954 r. Oznacza to, że około 75% ludności KRLD utożsamia z przywódcą politycznym wyłącznie Kim Ir-sena lub Kim Dzong-ila, bo żyli wyłącznie w czasach, kiedy Kim Ir-sen lub jego syn byli u władzy.
– W Korei Północnej przeprowadzono szereg czystek, aby zapobiec pojawieniu się postaci pokroju Gorbaczowa czy uniemożliwić jakąkolwiek propozycję reformy.
– Neutralna lub pozornie neutralna postawa Chin, ostatniego sojusznika Korei Północnej, ogranicza wszelkie możliwe zmiany w systemie polityczno-gospodarczym Korei Północnej.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------Wydawnictwo Akademickie
DIALOG
specjalizuje się w publikacji książek dotyczących języków, zwyczajów, wierzeń, kultur, religii, dziejów
i współczesności świata Orientu.
Naszymi autorami są znani orientaliści polscy
i zagraniczni, wybitni znawcy tematyki Wschodu.
Wydajemy także przekłady bogatej
i niezwykłej literatury pięknej krajów Orientu.
Redakcja: 00-112 Warszawa, ul. Bagno 3/219
tel.: +48 22 620 32 11, +48 22 654 01 49
e-mail: [email protected]
Biuro handlowe : 00-112 Warszawa, ul. Bagno 3/218
tel./faks: +48 22 620 87 03
e-mail: [email protected]
www.wydawnictwodialog.pl
Serie Wydawnictwa Akademickiego DIALOG:
------------------------- -----------------------------------
• Języki Orientalne • Mądrość Orientu
• Języki Azji i Afryki • Współczesna Afryka i Azja
• Literatury Orientalne • Vicus. Studia Agraria
• Skarby Orientu • Orientalia Polona
• Teatr Orientu • Philologia Orientalis
• Życie po Japońsku • Literatura Okresu Transformacji
• Sztuka Orientu • Literatura Frankofońska
• Dzieje Orientu • Być Kobietą
• Podróże−Kraje−Ludzie • Temat Dnia
• Świat Orientu • Wieczory z Nauką
• Historia/Polityka • Życie Codzienne w...
------------------------- -----------------------------------
Prowadzimy sprzedaż wysyłkową
4.1. Konflikty rodzinne w okresie 1975–1980
Kolejną osobą, której chciał się pozbyć Kim Dzong-il, był pierwszy syn Kim Sung-ae: Kim Pyong-il, który, jak twierdzi Kang Myong-do, północnokoreański uchodźca mieszkający w Korei Południowej i daleki krewny Kim Ir-sena, był ulubieńcem ojca^(). Dodatkowo Kim Pyong-il był bardzo podobny do ojca^().
Kim Pyong-il związał się z wojskiem w już młodym wieku. Przyzwyczaił się do żołnierzy w najbliższym otoczeniu, mundur mu imponował. Kiedy Kim Pyong-il był w trzeciej klasie gimnazjum, Kim Ir-sen obiecał mu, że w przyszłości zostanie generałem^().
W 1977 r. został magistrem ekonomii i politologii^() na wydziale polityczno-ekonomicznym Uniwersytetu im. Kim Ir-sena^(). Następnie rozpoczął naukę w Akademii Wojskowej, gdzie do 1979 r.^() uczył się m.in. manewrów wojskowych. Uzyskał dyplom z zakresu dowództwa piechoty oraz szkolenia żołnierzy^(). Studia były też świetną okazją do nawiązania kontaktów z nową generacją najwyższych dowódców wojskowych^() oraz z techniką wojskową i strategią ataku przy użyciu broni jądrowej^().
Istnieją przypuszczenia, że Kim Dzong-il współpracował jeszcze podczas studiów z przyrodnim bratem. Razem mieli przygotowywać atak na Koreę Południową^() oraz słynny incydent z 18 sierpnia 1976 r., czyli wymianę ognia z północnokoreańską służbą graniczną w Panmunjonie^().
W 1976 r. Kim Pyong-il zorganizował w ramach przygotowań do wojny z Koreą Południową zbrojną akcję operacyjną o charakterze samobójczym – bez pozwolenia ojca. Kim Dzong-il tylko czekał na taką okazję, dzięki niej mógł w końcu zaatakować przyrodniego brata. Zażądał dostarczenia wszelkich dokumentów i informacji na temat jego działań. Dostarczyć je miał Yi Tong-chu, oficer polityczny Biura Bezpieczeństwa i przełożony Kim Pyong-ila. Kim Dzong-il natychmiast przekazał ojcu otrzymane dokumenty. Informacje na temat Kim Pyong-ila zdenerwowały Kim Ir-sena do tego stopnia, że nie pojechał na wcześniej planowane spotkanie krajów niezaangażowanych w stolicy Sri Lanki, Kolombo^().
W 1978 r. Kim Pyong-il został mianowany pułkownikiem KAL, najmłodszym w historii Korei Północnej^(). Teoretycznie po trzyletniej służbie w stopniu pułkownika mógł już awansować i otrzymać stopień oficerski generała. Kim Dzong-il, żeby ograniczyć wpływy przyrodniego brata, na początku lat osiemdziesiątych wysłał go do odległej Jugosławii, a także doprowadził do jego degradacji w hierarchii wojskowej. Kim Pyong-il w Belgradzie przez trzy lata pełnił funkcję zaledwie asystenta attaché wojskowego, choć zgodnie z procedurą, gdyby zachował stopień pułkownika,powinien zostać mianowany samym attaché wojskowym. Po powrocie do Pjongjangu Kim Pyong-il został ponownie mianowany pułkownikiem, a następnie w 1985 r. starszym pułkownikiem.
Z południowokoreańskich danych można wywnioskować, że zaledwie 0,11% KAL ma stopień wyższy niż brygadier^(). Oznacza to, że Kim Pyong-il należał do ściśłego dowództwa koreańskiego wojska. Można przyjąć, że został generałem między 1985 a1988 r., czyli w wieku 31–34 lat. Poniższa tabela zestawiająca wiek innych generałów dowodzi, że był najmłodszym generałem w historii Korei Północnej.
-------------------------- -------------------------------------------- ------------------------------------------
Nazwisko Wiek, w którym otrzymał stopień pułkownika Wiek, w którym otrzymał stopień generała
Kim Pyong-il (ur. 1954) 23 33
Choe Sang-uk (ur. 1929) 65 Bd.
Chon Mun-sop (ur. 1920) Bd. 67
Kim Chol-man (ur. 1918) 50 Bd.
Kim Kang-hwan (ur. 1931) 60 Bd.
Oh Ryong-pang (ur. 1930) 62 Bd.
Jo Myong-rok (ur. 1930) Bd. 62
Kim Il-chol (ur.1928) 57 64
0 Kum-chol (ur. 1947) 48 Bd.
Ri Jon-san (ur. 1923) Bd. 69
Ri Ul-sol (ur. 1920) Bd. 65
-------------------------- -------------------------------------------- ------------------------------------------
Wiek innych oficerów KAL
Opracowanie autorskie
Lata 1974–1980 były najgorętszym okresem rywalizacji między Kim Dzong-ilem a Kim Pyong-ilem. Kim Dzong-il zdawał sobie sprawę, że musi zrobić wszystko, żeby odsunąć brata od władzy. Spory między przyrodnimi braćmi zaostrzyły się, kiedy Kim Pyong-ila zatrudniono w Biurze Bezpieczeństwa Kim Ir-sena w 1976 r. Kim Pyong-il bardzo chciał jak najszybciej dołączyć do KAL i prosił ojca o zgodę na skrócenie studiów o rok^(). Podczas pracy w Departamencie KAL nawiązał znajomość z Kim Chang-hanem, synem Kim Pyong-ha i dyrektorem tego departamentu. Poznał również Chon Wi, syna Chon Mun-sopa, byłego przewodniczącego Biura Bezpieczeństwa Narodowego. W tym samym czasie Kim Pyong-il przygotowywał też ekipę, z którą miał prowadzić ewentualną wojnę z Koreą Południową. Wkrótce potem został mianowany pułkownikiem w północnokoreańskim wojsku. Został również doceniony i równolegle awansowany na stanowisko zastępcy dyrektora Bezpieczeństwa Narodowego ds. Strategii. Podlegały mu ponad cztery tysiące osób.
Od 1976 r., kiedy Kim Pyong-il awansował, zaczął prowadzić wystawny tryb życia i regularnie organizować bankiety, na których nadużywał alkoholu. Miał również zwyczaj zapraszać kobiety z chórów armii ludowej, obsypywał je prezentami, na przykład zegarkami z wygrawerowanym nazwiskiem Kim Ir-sena^(). Jego zwolennicy skandowali: Niech żyje Kim Pyong-il! Pak Su-hyon powiedział Bradleyowi K. Martinowi, że każdy ochroniarz Kim Ir-sena, który był obecny na bankietach Kim Pyong-ila, mógł być za te owacje wydalony z wojska, ponieważ zgodnie z północnokoreańskim prawem można było wołać wyłącznie: Niech żyje Kim Ir-sen!^() Kim Dzong-il zawsze czekał na okazję, żeby umniejszyć rolę przyrodniego brata, to zresztą w dużej mierze zdecydowało o upadku Kim Pyong-ila w przywództwie północnokoreańskim. Chciał działać szybko, ponieważ mimo że obaj mieli mogli pochwalić się taką samą karierą zawodową, Kim Pyong-il miał dopiero 24 lata i dalej awansował.
Kiedy Kim Ir-sen dowiedział się o wystawnym trybie życia Kim Pyong-ila, natychmiast wydalił go z wojska.
Kim Pyong-il nie był już w stanie utrzymać swojego autorytetu w wojsku, w związku z czym jego wpływy bardzo się zmniejszyły. W Pjongjangu został jeszcze parę miesięcy w 1982 r. i w tym samym roku wyjechał za granicę, ponieważ uważał, że w kraju nie będzie nikomu potrzebny. Został wtedy wysłany do Berlina Wschodniego pod pretekstem dalszej nauki. Szkolił się tam w pilotażu^(). Od tego momentu doktrynerzy partii zaczęli pracować nad kultem jednostki, który miał być podstawą opartego na szeregu mitów wizerunku Kim Dzong-ila,^(). Według polskiej placówki, kult ten w Pjongjangu przybrał „niebywałe rozmiary”^().
Szczyt uwielbienia Kim Dzong-ila został osiągnięty po oficjalnym mianowaniu Kim Dzong-ila następcą ojca, podczas szóstego zjazdu PPK w 1980 r. Wtedy pojawiła się jedna z mitycznych opowieści, które miały legitymizować sukcesję Kim Dzong-ila, zwana „legendarną baśnią oświecającej gwiazdy^()”:
“Świecąca i przywódcza gwiazda zaiskrzyła parę dni przez porażką japońskich kolonialistów. Ukochany przywódca, urodzony w duszy Góry Paektu, jest tą świecącą gwiazdą, która oświetla cały świat”.
Podczas szóstego zjazdu PPK w 1980 r. została publicznie ujawniona tożsamość „Centrum Partii”: Kim Dzong-il został wtedy wymieniony jako czwarty wśród członków Prezydium Biura Politycznego PPK, drugi w dziesięcioosobowym składzie Sekretariatu partii oraz trzeci z dziesięcioosobowego składu Komisji Obrony Narodowej. Kim Young Chol słusznie podkreśla, że Kim Ir-sen oraz Kim Dzong-il byli wtedy jedynymi osobami, które należały do trzech podstawowych filarów systemu politycznego Korei Północnej^(). Spośród poprzedzających Kim Dzong-ila w Prezydium BP PPK osób Kim Il był drugi, a O Jin-u trzeci, ale żaden z nich nie był członkiem Sekretariatu Partii. O Jin-u był w składzie KON, ale Kim Il nie był już do niej wliczany. Umiejscowienie Kim Dzong-ila w tych trzech instytucjach jest więc kulminacją procesu sukcesji władzy.
W tym okresie Chiny ostro skrytykowały wybór Kim Dzong-ila na następcę Kim Ir-sena^(). Oficjalna propagandowa chińska publikacja „Hongqi” (co znaczy po chińsku: czerwona flaga) tuż po szós-tym zjeździe PPK w 1980 r. komentowała, że kraj komunistyczny nie może być rządzony przez jedną osobę, ponieważ ta zgromadziłaby za dużą władzę^().
W 1982 r. nastąpił kolejny etap teoretycznego przekazywania władzy. Piętnastego lutego, w dniu swoich 40. urodzin, Kim Dzong-il otrzymał tytuł Bohatera Korei Północnej^(). 31 marca 1982 r. została opublikowana jego książka O idei dżucze, pierwsza z serii tekstów dotyczących tego tematu. Miały one poświadczać, że Kim Dzong-il jest jedynym wiarygodnym interpretatorem ideologii kimirsenowskiej. Od 1983 r. był traktowany jako następca, stosowano wobec niego liczne formuły, które wychwalały go jako geniusza mającego cechy ojca^(). W tym samym okresie zaczął również być gospodarzem uroczystości powitalnych zagranicznych gości. Do tej pory przywilej ten był zarezerwowany dla Kim Ir-sena. Witał między innymi Peng Zhena, członka Biura Politycznego KC PK Chin na lotnisku pjongjanskim we wrześniu 1983 r., Fidela Castro w 1986 r., Zhao Ziyanga, sekretarza generalnego KP Chin w kwietniu 1989 r^(). W 1983 r. był z oficjalną wizytą w Chinach^().
Od 1983 r. partia miała podwójną strukturę przewodniczących, w której najważniejsze osoby, wybrane przez Kim Ir-sena, musiały działać pod kontrolą Kim Dzong-ila. System ten funkcjonował do śmierci Wielkiego Wodza.
Wróćmy jeszcze do szóstego zjazdu partii w październiku 1980 r. Utworzono wtedy Stały Komitet Biura Politycznego PPK, którego zadaniem było kierowanie PPK wspólnie z Biurem Politycznym^(). Na czele tego komitetu stanął Kim Dzong-il. W ten sposób partia znalazła się pod kontrolą syna Kim Ir-sena. Do komitetu zostali powołani najbliżsi współpracownicy Kim Dzong-ila: O Jin-u, Kim Ir-sen, Kim Il oraz Ri Jong-ok. Mimo wszystko Kim Dzong-il zajmował czwartą pozycję w komitecie, ale w październiku 1981 r., podczas siódmej konwencji partii awansował w północnokoreańskiej hierarchii politycznej na drugą pozycję. Dwa lata później Ri Jong-ok został z komitetu odwołany, a w marcu 1984 r. to samo spotkało Kim Ila. W ten sposób liczba osób w Komitecie została zredukowana do trzech: Kima seniora, Kima juniora i O Jin-u. Pozostałe miejsca nie zostały obsadzone. Wtedy także Kim Dzong-il stworzył formację 2.16 (data urodzin Kim Dzong-ila), która stała się częścią jego osobistej ochrony^(). W jej skład wchodziły dwa tysiące starannie wyselekcjonowanych przez Kima osób. Wśród nich były przede wszystkim koreańskie sieroty i dzieci rewolucjonistów. Po śmierci Kim Ir-sena liczba członków tej organizacji powiększyła się do 3200 osób. Został również utworzony specjalny oddział, przeznaczony do prowadzenia obserwacji najwyżej postawionych urzędników PPK i najważniejszych oficerów KAL.
Według Sung Chul-yanga, południowokoreańskiego analityka, już tylko tylko Kim Dzong-il mógł zastąpić swego ojca^(). Argumentował to następująco:
– Kim Dzong-il został członkiem PPK i numerem dwa w Departamencie Organizacji i Przywództwa już w 1964 r.^() Od września 1973 r. Kim Dzong-il stał de facto na czele Departamentu Organizacji i Przywództwa PPK i dlatego w październiku 1980 r., podczas szóstego zjazdu PPK, został oficjalnie mianowany następcą Kim Ir-sena.
– Żaden z krajów pozostających w konflikcie z Koreą Północną, a mianowicie ChRL, ZSRR, Korea Południowa, Stany Zjednoczone oraz Japonia, nie chciały upadku systemu kimirsenowskiego, ponieważ mogłoby to dla nich stanowić zagrożenie, a Kim Dzong-il był gwarantem kontynuacji polityki kimirsenowskiej.
– Alternatywne siły polityczne, które zazwyczaj istnieją w tradycyjnych systemach politycznych, nie mogły istnieć w Korei Północnej, więc Kim Dzong-il miał ograniczoną konkurencję.
– W Korei wszechobecna jest kultura konfucjańska, która opiera się na despotycznym systemie hierarchicznym, stąd przekazywanie władzy z ojca na syna jest naturalnym elementem historii koreańskiej.
– Propaganda północnokoreańska wciąż przypomina, że Korea była japońską kolonią, wojska amerykańskie wciąż stacjonują po drugiej strony granicy oraz współpracują i przeprowadzają ćwiczenia z wojskiem południowokoreańskim. Ideologia udowadnia, że tylko rodzina Kim Ir-sena może przeciwstawiać się tym zagrożeniom.
– Około 79% ludności Korei Północnej urodziło się po 1945 r., a 74% ludności – po 1954 r. Oznacza to, że około 75% ludności KRLD utożsamia z przywódcą politycznym wyłącznie Kim Ir-sena lub Kim Dzong-ila, bo żyli wyłącznie w czasach, kiedy Kim Ir-sen lub jego syn byli u władzy.
– W Korei Północnej przeprowadzono szereg czystek, aby zapobiec pojawieniu się postaci pokroju Gorbaczowa czy uniemożliwić jakąkolwiek propozycję reformy.
– Neutralna lub pozornie neutralna postawa Chin, ostatniego sojusznika Korei Północnej, ogranicza wszelkie możliwe zmiany w systemie polityczno-gospodarczym Korei Północnej.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------Wydawnictwo Akademickie
DIALOG
specjalizuje się w publikacji książek dotyczących języków, zwyczajów, wierzeń, kultur, religii, dziejów
i współczesności świata Orientu.
Naszymi autorami są znani orientaliści polscy
i zagraniczni, wybitni znawcy tematyki Wschodu.
Wydajemy także przekłady bogatej
i niezwykłej literatury pięknej krajów Orientu.
Redakcja: 00-112 Warszawa, ul. Bagno 3/219
tel.: +48 22 620 32 11, +48 22 654 01 49
e-mail: [email protected]
Biuro handlowe : 00-112 Warszawa, ul. Bagno 3/218
tel./faks: +48 22 620 87 03
e-mail: [email protected]
www.wydawnictwodialog.pl
Serie Wydawnictwa Akademickiego DIALOG:
------------------------- -----------------------------------
• Języki Orientalne • Mądrość Orientu
• Języki Azji i Afryki • Współczesna Afryka i Azja
• Literatury Orientalne • Vicus. Studia Agraria
• Skarby Orientu • Orientalia Polona
• Teatr Orientu • Philologia Orientalis
• Życie po Japońsku • Literatura Okresu Transformacji
• Sztuka Orientu • Literatura Frankofońska
• Dzieje Orientu • Być Kobietą
• Podróże−Kraje−Ludzie • Temat Dnia
• Świat Orientu • Wieczory z Nauką
• Historia/Polityka • Życie Codzienne w...
------------------------- -----------------------------------
Prowadzimy sprzedaż wysyłkową
więcej..
