Lament współczesny - ebook

Barykada

Stoję dziś na barykadzie,

Z której świat cały widzę.

Świat w mroku pogrążony.

Po swej prawej, po swej lewej

Ludzi mam, którzy za cel wspólny walczą.

Celem tym wolność,

Bo w tym wolnym świecie

Wolność przez palce ucieka.

Lat temu kilka,

Będąc jeszcze głupcem naiwnym

Stałem przed nią,

Jak dziś stoi armia Wschodu i Zachodu.

Stałem tam i ja ze sztandarem

I wstęgą o moskiewskiej czerwieni.

Wstęga ta na wielu innych wciąż spoczywa,

Nawet na tych starych, co im ból zadała,

Lecz wielu już jej nie widzi.

A na sztandarze tym „Równość i postęp”.

Lecz pewnego dnia spostrzegłem

Łańcuch z niego zwisający,

A po nim krew spływała.

Krew, co katyńskie drzewa żywiła,

Co śnieg syberyjski topiła.

I usłyszałem krzyk bólu pełny,

I ten odległy i ten teraźniejszy;

Krzyk oddzielonego syna,

Co zza szyby żegnać musiał ojca;

Krzyk córki, co matki pochować nie mogła.

Upadł mój sztandar, upadła i wstęga,

A ja na barykadę wstąpiłem.

Wzrok niegdysiejszych braci skierowany na mnie,

Wzrok oceniający, gniewu pełen;

Wzrok ten — gdyby mówić umiał — krzyczałby:

Zdrajca! Wariat!

Lecz ja już na barykadzie stoję,

I widzę to, co niegdyś tylko fikcją zwane było,

Wymysłem wariata.

Stoję dziś na barykadzie,

Z której cały świat widzę.

Świat w mroku pogrążony.

Gdy tak stoję, to chwilami czuję,

Jakbym sam tu stał,

I nie wiem o co walczę, dla kogo…

Mieliśmy być inni, od nienawiści wolni,

Lecz głos zza barwnej szyby nienawiść w nas wzbudza.

Czyżbyśmy jak ta armia byli?

Oparci na sztucznym gniewie i strachu?

Armia ta wyjątkowa, ja ich sztab widzę,

Lecz te pachołki za oficerem z przodu grupy pójdą,

Bo myślą, że oficer ten — których tysiące — ich marszałkiem.

Gdy tak stoję,

Sam nie wiem, czy z innymi, czy samotnie,

Widzę koniec.

Widzę nasz upadek;

Widzę jak ich ostrze nasz bok przebija.

Lecz mam nadzieję,

Że ujrzę choć promień wolności konając.

Stoję dziś na barykadzie,

Nieważne czy sam, czy z nimi,

Stać tak będę, aż promień słońca wolności ujrzę.

Bo wolność od życia cenniejsza.Matko

Matko, wołasz by twarz człowieczą zachować,

By moralności i etyki przestrzegać.

Lecz jak mam to czynić? Jak w świecie,

Gdzie moralność, etyka i wolność

Umarły lat temu wiele?

Matko, wołasz by ze złem walczyć.

Lecz jak! Jak walczyć, gdy zło

Przenika wszystko, nawet dusze młode?

Matko, ono już mą duszę posiadło.

Mówię je „Tak nie wolno”, lecz ona

Już w Ich rękach.

Nie ma nadziei, odeszła.

Nienawidzę, nienawidzę jak mi kazali.

Uczyłaś Matko, że i wrogom trzeba wybaczyć,

A nienawiści się wyzbyć.

Zawiodłem więc, nie Ty, ja jako uczeń twój.

Nienawidzę nie Ich, a ludzi zwykłych,

Bo od Nich uciekłem, a poddałem się tym,

Co wolność mieli mi wrócić.

Nie ma nadziei dla tego świata teatralnego.

Świata lalek, co myślą, że wolne i rozumne.

Dziś, gdy spektakl ten odgrywam,

Słyszę Ich śmiech kłótniami przerwany,

I choć w rękach nożyce trzymam,

To ostatniego sznurka przeciąć nie chcę.

Gdzie prawda Matko leży?

Którzy przez Mesjasza, a którzy przez diabła zesłani?

Czy może Matko, chcesz mi powiedzieć,

Że Mesjasz śpi jeszcze?

Przetrwam Matko w tym świecie bez nadziei,

W tym świecie bez wartości.

W świecie upadłym, który na ogień Nerona czeka.

Mesjasza Matko obudź, niech płomień ześle.

Spłonie matko „Wolność, prawość, demokracja”,

Ja spłonę razem z nim i stosem lalek rzuconych,

A przez płomień będę widział Ich dech ostatni.

Z popiołów powstanę i nowy teatr zbuduję,

A w nim tylko jeden sznur będzie,

Dla mnie, gdy zawiodę.Przepaść

Stoisz człowieku nad przepaścią.

Nicość przed tobą, nicość za tobą.

Nicość tą światłość rozrywa,

Lecz światłość ta cię odraża.

Za tobą, wśród nicości, bracia.

„Skacz!” krzyczą „Skacz!”

Czy skoczysz człowieku?

W końcu żywot ciężki miałeś,

Lecz sam taki chciałeś.

Stoisz wesoły, choć to twój koniec.

Skoczysz, czy wzrok swój

Na światłość zwrócisz?

W tej nicości przeszłość widzisz.

Przed wielu laty krew przelałeś,

Bo żądza wolności cię ogarnęła.

Raniony wyszedłeś zadowolony,

Bo wolny.

Zaporę zbudowałeś

Czerwoną powódź odparłeś.

Przysiągłeś, że krwi przelewać już nie będziesz,

Lecz zawiodłeś.

Wielu znów straciłeś, wyjechałeś.

U boku braci nowych kule znosiłeś.

Wolny, wolny znów jesteś.

Malowniczy zachód widzisz,

Lecz brat twój wrogiem ci,

Nóż w twe plecy wbija

I w morzu czerwonym topi.

Walczysz o oddech dekad wiele,

Aż zachód słońca raz jeszcze widzisz.

I stoi tam on, zdrajca,

Lecz ty człowieku amnestię wielbisz

I biegniesz ku niemu, w końcu wolny.

Splamiony krwią wschodu brat cię przytula,

Lecz on kajdany ci zakłada.

Kajdan tych nie widzisz, boś ślepy.

Kajdanami skuty karabin przyjmujesz.

Idziesz, jak szli na ciebie lat temu wiele,

Lecz ty w dobrej sprawie idziesz.

Skąd to wiesz? Bo brat twój,

Brat lojalny i sprawiedliwy,

Rzekł ci, iż to sprawa słuszna.

Oczy zasłaniasz, uszy odcinasz,

Ze wschodu się śmiejesz,

Bo ty żeś wolny.

Przez brata wyzwolony.

Wracasz do domu człowieku,

Plam swych krwistych nie widzisz,

Lilię u piersi nosisz.

Dzieci twe już duże,

Brat je wychował.

Nie mają nic,

Ni religii, ni tradycji,

Ale się cieszysz,

Bo brat twój się cieszy.

Drugi twój brat,

Wśród słoneczników wychowany,

O pomoc cię prosi.

Amnezję wielbisz, więc nie pamiętasz,

Jak słoneczniki te podlewałeś.

Dom twój pusty i zimny.

Ty człowieku nagi i głodny,

Lecz szczęśliwy,

Bo brat drugi rad.

Spacer, na spacer idziesz,

I nad przepaść docierasz.

Stoisz człowieku nad przepaścią.

Nagi głodny i radosny.

Czy skoczysz człowieku?