Lee Schubienik - ebook

Rozdział 1 | Z baronem się nie dyskutuje

Tego ranka Alicja obudziła się w wyjątkowo podłym nastroju i nie był on spowodowany niekorzystnymi warunkami pogodowymi, jakie panowały na zewnątrz. Bębniące o parapet krople deszczu i uderzające w okiennice gałęzie drzew zdawały się niewielkim problemem w porównaniu z tym, co zdarzyć się miało o godzinie dziesiątej.

Wczoraj wieczorem baron von Tochek wezwał Alicję do swojego gabinetu. Wprawiło ją to w szczere zdumienie, gdyż zwykle tego nie czynił. W ogóle z nią nie rozmawiał, a jeżeli już miał córce coś ważnego do zakomunikowania, robił to przez pośrednika w postaci jednego ze swoich służących.

Tym razem sprawy przybrały jednak inny obrót. Punktualnie o ósmej Alicja zapukała cicho do drzwi gabinetu ojca. Odpowiedziała jej cisza, więc stanowczo nacisnęła klamkę i wkroczyła do pokoju. Do tej pory była w tym pomieszczeniu tylko dwa razy w życiu – w dniu śmierci swojej matki, kiedy przyszła poinformować ojca, że na dole pojawił się właściciel zakładu pogrzebowego oraz dokładnie rok temu, pod koniec lipca, gdy baron wybierał się w jedną ze swoich podróży służbowych i uznał za stosowne, by poinformować córkę, iż przez jakiś czas będzie pełniła obowiązki pani domu.

Pomieszczenie wyglądało dokładnie tak, jak je zapamiętała. Jedyne źródło światła w tym ponurym miejscu stanowiła stara, rozklekotana lampa, stojąca na dębowym biurku. Wielkie okno wychodzące na okoliczny staw zaciągnięte było czarną zasłoną, podobnie jak kilka wiszących na ścianie obrazów. Nigdy nie pytała ojca, co przedstawiały i dlaczego nie chciał ich oglądać. Równie dobrze mógł się ich pozbyć, ale najwyraźniej stanowiły dla niego jakąś wartość, skoro wciąż je tu trzymał.

Tym, co budziło szczególny podziw osób, którym dane było oglądać gabinet barona von Tochka, była jego okazała biblioteka. Wysokie na kilka metrów, tonące w mroku regały mogły pomieścić tysiące książek i stanowiły pierwszy element wystroju, który rzucał się w oczy po przestąpieniu progu tej niezwykłej pracowni. Dzieła zgromadzone przez barona wzbudzały zazdrość u niejednego kolekcjonera, a on sam nie szczędził sił ani środków na sukcesywne powiększanie swojego mienia. Niejednokrotnie Alicja miała okazję oglądać egzotycznie wyglądających gości, dźwigających paczki pełne różnorakich ksiąg, którzy znikali w gabinecie jej ojca, a następnie opuszczali go z plikiem banknotów w dłoni.

Tego wieczora Alicja nie zastała barona siedzącego za biurkiem. W środku panowała niczym niezmącona cisza. Nie słychać było nawet monotonnego dźwięku starego mosiężnego wahadła, które – jak pamiętała – stanowiło nieodłączny element wiekowego zegara zajmującego miejsce w rogu pomieszczenia. Zauważyła, że i sam zegar gdzieś zniknął, a na jego miejscu pojawiła się wielka donica z fikusem, którą baron zakupił na targowisku zeszłego lata.

Rzucając ukradkiem spojrzenia w stronę pozasłanianych portretów i czując się co najmniej nieswojo, Alicja usadowiła się w wygodnym, skórzanym fotelu naprzeciwko biurka. Zaledwie to uczyniła, usłyszała za swoimi plecami nieznaczny szelest, a po chwili z ciemnego kąta wyłonił się baron dźwigający stertę książek w grubych, zakurzonych oprawach. Zręcznym ruchem rzucił je na biurko, po czym zajął miejsce w swoim ulubionym fotelu, dokładnie na wprost córki. Założył ręce na piersi, zmierzył ją uważnym spojrzeniem i wybuchnął gromkim śmiechem.

– Aleś wyrosła! Ho, ho! Całkiem przystojna z ciebie niewiasta, Alicjo. Poczekaj, już niedługo nie będziesz mogła się opędzić od wielbicieli!

Mario von Tochek łączył w sobie wszystkie te cechy, które zwykle przywodzą na myśl klasycznych baronów pojawiających się w opowieściach dla młodych dziewcząt. Był obrzydliwie bogatym wdowcem po czterdziestce, którego pokaźnej tuszy nie maskował nawet specjalnie dla niego skrojony garnitur, a mocno przerzedzone włosy na czubku głowy wskazywały na nieubłagany upływ czasu. Mimo to starał się, jak mógł, aby wciąż cieszyć się tytułem najlepszej partii w okolicy. Efektem tych starań było nadmierne zamiłowanie barona do najrozmaitszych medykamentów i kosmetyków mających pomóc mu zatrzymać młodzieńczy jeszcze (w jego mniemaniu) wygląd.

Alicja nie odpowiedziała na jego zaczepkę, tylko jeszcze bardziej się zasępiła i skupiła na napisach zdobiących okładki przyniesionych przez niego książek.

Baron, widząc, że córka nie jest w nastroju do prowadzenia dyskusji dotyczących swojej romantycznej przyszłości, chrząknął zniecierpliwiony. Rozmowy z młodszą wersją jego zmarłej żony nigdy nie należały do łatwych. Co prawda, gdyby prowadził ich więcej, może udałoby mu się znaleźć odpowiedzi na szereg nurtujących go pytań, ale jako że von Tochek nie rozmawiał z córką prawie w ogóle, wciąż pozostawała dla niego jednym wielkim znakiem zapytania.

– Jak zapewne już wiesz, Alicjo – zaczął, a córka zwróciła ku niemu obojętne spojrzenie – Arabella i ja mamy zamiar w niedługim czasie sformalizować nasz związek.

– Trudno byłoby o tym nie słyszeć, skoro wszystkie miejscowe kobiety nie rozmawiają od tygodni o niczym innym – odparła chłodno Alicja.

– Tak… – wymamrotał, wyraźnie zbity z tropu. – Arabella i ja mamy zamiar sformalizować nasz związek. Wielkie zmiany czekają całą naszą rodzinę, Alicjo. I nie ominą także ciebie.

– Chcesz mi powiedzieć, że będę robiła za druhnę?

– Nie, nie. O to nie musisz się martwić. Za wynajem druhen już zapłaciłem.

– Dzięki ci, Boże – mruknęła dziewczyna pod nosem.

– Arabella i ja dużo ostatnio rozmawialiśmy o twojej przyszłości.

– Doprawdy? Ona też?

– I doszliśmy do wniosku – kontynuował baron, nie zwracając uwagi na jej złośliwe docinki – że kluczowym elementem twojego dalszego wychowania jest zapewnienie ci odpowiedniego wykształcenia.

– Szkoda, że nie wpadliście na ten genialny pomysł zeszłego lata, gdy zabraliście mnie z Alton i ulokowaliście tutaj.

– Mieliśmy na uwadze wyłącznie twoje dobro, kochanie.

– Wypisując mnie ze szkoły?

Baron wyprostował się w fotelu i położył obie ręce na biurku.

– Alton to nie miejsce dla ciebie, Alicjo. Zapisałem cię tam tylko dlatego, że taka była wola twojej tragicznie zmarłej matki. Niemniej jednak nie mogę pozwolić, aby moja córka uczęszczała do szkoły, w której kształcą się dzieci osób…

– Biedaków.

– Słucham?

– Nie chcesz mnie w szkole, w której uczą się dzieci biedaków – powtórzyła spokojnie Alicja.

– Och, nie używajmy tak dosadnych słów, moja droga.

– Wszyscy wiedzą, że gardzisz biedakami, ojcze.

– Proszę cię, Alicjo…

– Więc na jaki genialny pomysł wpadliście tym razem?

Baron, widząc w tej nagłej zmianie tematu szansę na ocieplenie stosunków z córką, podjął z entuzjazmem:

– Arabella i ja… – zaczął.

– Tak, tak, to już wiemy.

– …postanowiliśmy wspólnie, a właściwie był to bardziej jej pomysł… Cóż za wspaniała, przewidująca kobieta…

– Tato…

– Otóż postanowiliśmy, że nie będziesz już więcej zmuszana do zmiany szkoły i tego ciągłego przenoszenia się.

– Nie rozumiem.

– Naukę będziesz kontynuowała na miejscu.

– Pragnę ci przypomnieć, że najbliższe liceum mieści się w Alton, a tam raczej nie mam już czego szukać.

– Nie, Alicjo! – Prawie krzyknął baron, a usta rozświetlił mu promienny uśmiech. – Tutaj! Będziesz pobierała nauki w domu!

W gabinecie zapadła absolutna cisza. Von Tochek, cały przepełniony radością, wpatrywał się tępo w siedzącą naprzeciw niego córkę. Ona natomiast przez chwilę siedziała nieruchomo, wpatrując się nieobecnym wzrokiemw sygnety na palcach ojca, po czym podniosła się z godnością z fotela i odparła tym samym, obojętnym tonem:

– Kategorycznie odmawiam.

Twarz barona w ułamku sekundy zmieniła barwę na purpurową. Poderwał się gwałtownie z fotela i wrzasnął rozpaczliwie:

– Ale dlaczego?!

Alicja milczała, wpatrując się w niego lodowatym wzrokiem.

– Pani Donell jest najlepszą prywatną nauczycielką w mieście. Jestem pewien, że znakomicie przygotuje cię do państwowych egzaminów! – Ciągnął, wymachując w powietrzu swoimi wielkimi rękami.

– Nie obchodzi mnie, kim jest pani Donell! – krzyknęła Alicja, tracąc zimną krew. Wszystko w niej wrzało. Nagle poczuła nieodpartą chęć ciśnięcia w barona jedną z grubych ksiąg leżących na biurku. – Nie będę tu siedziała jak w jakimś więzieniu, patrząc na ciebie i twoją smarkatą Arabellę, jak popijacie sobie herbatkę w saloniku! Nie będę wysłuchiwała marudzenia jakiejś starej sfrustrowanej baby i nie mam zamiaru podporządkowywać się waszym chorym, irracjonalnym pomysłom! – Wzięła głęboki oddech i spojrzała na niego z nienawiścią.

– Marsz do swojego pokoju! – wrzasnął baron, tracąc resztki opanowania. – Czy ci się to podoba, czy nie, jutro o dziesiątej masz spotkanie organizacyjne z panią Donell. Jak będzie trzeba, to zaciągnę cię tam siłą!

– Nie zrobisz tego. Zrobi to za ciebie któryś ze służących! – wykrzyczała, trzasnęła z całej siły drzwiami i z wypiekami na twarzy wybiegła z gabinetu.

*

Kiedy około dziewiątej rano drzwi jej pokoju się otworzyły i stanął w nich młody Bartie, Alicja nadal leżała bezwładnie na łóżku. Kołdra, którą poprzedniego wieczora dla niej przygotował, spoczywała na podłodze, a poduszka ciśnięta była w najdalszy kąt pomieszczenia.

– Co tu się stało? – zapytał chłopak, wchodząc ostrożnie do środka. Podszedł do okna i odsunął zasłony. Alicja zmrużyła oczy, gdy poranne światło wtargnęło z impetem do pokoju. Wyciągnęła anemicznie rękę i sięgnęła po porzuconą kołdrę. Kiedy udało jej się naciągnąć ją na głowę, poczuła gwałtowne szarpnięcie i chwilę później była już na nogach.

– Jesteś brutalny – mruknęła, przecierając oczy rękawem.

– A panienka bezlitosna – odparł spokojnie. Stanął naprzeciwko niej, skrzyżował ramiona na piersi i przyjrzał się jej uważnie. – A jakie oczy ma zapuchnięte…

– Nie wymądrzaj się – rzuciła markotnie i skierowała się powolnym krokiem w stronę łazienki.

– Na dole czeka panna Arabella – zakomunikował Bartie, wyciągając z kąta poduszkę. – Ma nadzieję, że panienka dołączy do niej podczas śniadania.

– A ojciec? – zapytała Alicja, przypominając sobie wczorajszą kłótnię z baronem.

– Wyszedł z samego rana.

– Świetnie.

– Niepotrzebnie się panienka tak wczoraj unosiła. Baron, co prawda, jest uparty, a panna Arabella dość… dość charakterystyczna… Ale bądź co bądź dzięki prywatnym lekcjom zyska panienka dogodny pretekst do częstszego opuszczania domu. Z tego, co wiem, pani Donell wprost przepada za organizowaniem swoim wychowankom lekcji w plenerze.

– Bartie? – Alicja odwróciła się do niego.

– Tak?

– Znowu podsłuchiwałeś?

– Skądże. Akurat byłem w trakcie wieszania obrazu obok gabinetu barona – odparł z pokrętnym uśmieszkiem i puścił do niej oko.

– Poinformuj Arabellę, że będzie dziś miała niebywałą okazję, aby dołączyć do mnie podczas śniadania.

– Z największą przyjemnością – rzekł Bartie, nisko się kłaniając.

Alicja posłała mu szelmowski uśmiech i zniknęła za drzwiami łazienki.Rozdział 2 | Pani Donell

Miasteczko Statton usytuowane było w południowej części Półwyspu Fenińskiego, na wschód od linii kolejowej łączącej Alton z Tedorą. Otoczone z każdej strony górami i gęstymi lasami sprawiało wrażenie miejsca niedostępnego dla zwykłych śmiertelników. Jego mieszkańcy mogli poszczycić się wielowiekową tradycją, sięgającą czasów, gdy przez terytoria te ciągnęły oddziały Dendryka Wspaniałego szykujące się do rozprawy z armią Salmara Zeźlonego. O słynnej bitwie pod Wiśniową Gruszą uczyły się całe pokolenia zamieszkującej okoliczne tereny ludności, jednak mało kto pamiętał o roli, jaką odegrało w tym całym wojennym zamieszaniu małe Statton.

W owych czasach przez miasteczko przebiegała tylko jedna droga, łącząca miejscowy kościół położony na południu miasta z niewielką karczmą usytuowaną po stronie północno-zachodniej. W niej to, zgodnie z krążącą od wieków legendą, miał zatrzymać się sam Dendryk Wspaniały.

Podczas swojego pobytu w Statton zakochał się ze wzajemnością w młodziutkiej Alegorii, córce starego karczmarza Dreika. Dziewczyna zrobiła na nim tak wielkie wrażenie, że obiecał jej rychły ślub, który miał się odbyć zaraz po powrocie z wojennej wyprawy. Ale choć bitwa pod Wiśniową Gruszą przyniosła wspaniałe zwycięstwo jego armii, to sam Dendryk przypłacił je niestety życiem. Zrozpaczona Alegoria na wieść o śmierci ukochanego popełniła samobójstwo. W krótkiej notce wyjaśniającej powód powziętej decyzji zaznaczyła, że Dendryk przed odjazdem zostawił jej pokaźną sumkę, którą z obawy przed zawiścią sąsiadów ukryła w lesie.

Gdy wieść o ukrytym skarbie Dendryka Wspaniałego rozniosła się po okolicy, wszyscy mieszkańcy Statton udali się na poszukiwania. Po wielu tygodniach w pobliżu małego potoku przepływającego obok miasteczka odnaleziono tysiąc sztabek najczystszego złota. Lwią część skarbu przyznano jego znalazcy – młodemu Samuelowi Toczkowi, synowi miejscowego piekarza, a resztę przeznaczono na rozbudowę Statton.

Samuel Toczek w ciągu kilku miesięcy stał się najbogatszą i najbardziej wpływową osobistością w mieście. Na jego żądanie na jednym z najwyższych wzgórz we wschodniej części Statton wzniesiona została olbrzymia gotycka rezydencja ze wspaniałym, przylegającym do niej ogrodem. Sam Samuel wystarał się o tytuł barona oraz zmienił nazwisko na bardziej szlacheckie (z taką ilością posiadanych pieniędzy nie było to trudne) i już od przeszło kilku stuleci jego potomkowie zamieszkiwali to okazałe domostwo, dumnie górujące nad okolicą.

Monstrualnych rozmiarów rezydencja poprzetykana była siatką długich korytarzy łączących się ze sobą na kształt olbrzymiego labiryntu. Centralny jego punkt stanowiła imponująca jadalnia, która niegdyś pełniła funkcję sali balowej. Jej wysokie sklepienie upstrzone było barwnymi freskami, a siedem olbrzymich kryształowych żyrandoli oświetlało swoim blaskiem mahoniowe ściany przyozdobione portretami przodków barona von Tochka. Serce tego pomieszczenia stanowił długi na kilka metrów stół zdolny pomieścić około stu osób. Mimo jego pokaźnych rozmiarów służba zwykła nakrywać tylko jedno miejsce, na samym jego końcu. Alicja najczęściej przesiadywała tu sama, czasem prosząc któregoś ze służących, by dotrzymał jej towarzystwa. Baron nigdy nie schodził na śniadanie. Znikał wczesnym rankiem i wracał dopiero późnym wieczorem. Posilał się w swoim gabinecie na piętrze, bądź też, jak stwierdziła ostatnio Alicja, nie jadał w ogóle.

Tego ranka, gdy stanęła przed uchylonymi drzwiami jadalni, dobiegł ją gwar podniesionych głosów. Jeden z nich, donośny i wysoki, poznała natychmiast, nie mógł należeć do nikogo innego jak do Arabelli Thinhead. Tego drugiego nigdy wcześniej nie słyszała. Choć był nieco przytłumiony, rozpoznała bez trudu, że należy do młodego mężczyzny.

Nie będąc w stanie dłużej hamować ciekawości, chwyciła mosiężną gałkę i pchnęła wielkie, dębowe drzwi.

– Nareszcie jesteś, moja droga! – Zadźwięczał melodyjny, kobiecy głos i wysoka, nadmiernie wychudzona postać poderwała się z miejsca, by ją powitać.

Arabella nie mogła mieć więcej jak dwadzieścia pięć lat. Była wysoka i tak przeraźliwie chuda, że Alicja nie raz zastanawiała się, jak właściwie udaje jej się utrzymywać równowagę. Długie czarne włosy zwykle upinała w ciasny kok, co jeszcze bardziej uwydatniało nienaturalnie wielką głowę i upodabniało ją do przerośniętego owada.

Arabella przywitała gorąco przyszłą pasierbicę i zrobiła jej miejsce po swojej prawej stronie. Alicja usiadła i zorientowała się, że znalazła się na wprost młodego mężczyzny siedzącego po przeciwnej stronie stołu. Zerknęła na niego ukradkiem i poczuła, jak jej twarz oblewa gorący rumieniec. Młodzian sprawiał wrażenie skrajnie znudzonego i obrażonego na cały świat, ale przy tym wszystkim był niesłychanie urodziwy. Musiał być niewiele starszy od niej i pomimo niezadowolonej miny, jaką przybrał, Alicja dostrzegła ostre rysy jego twarzy, silnie zarysowany podbródek, duże zielone oczy i lekko kręcone, jasne włosy, które postawił zawadiacko na czubku głowy. Miał na sobie nieskazitelnie białą koszulę i idealnie skrojone, czarne spodnie. Lewą rękę nonszalancko wsunął do kieszeni, a prawą obracał leżący przed nim na stole widelec. Gdy Alicja usiadła, obrzucił ją krótkim, badawczym spojrzeniem i wyprostował się nieznacznie na krześle.

– Dzień dobry – zaczęła niepewnie, obserwując go kątem oka.

Młodzieniec spojrzał na nią zdumiony, uniósł wysoko jedną brew i wydął lekceważąco wargi, nie odpowiadając na jej powitanie. Alicja znów poczuła, jak oblewa ją gorący rumieniec, ale tym razem miała niepohamowaną chęć ciśnięcia w chłopaka najbliżej stojącym krzesłem. Już otwierała usta, by zwrócić uwagę na jego maniery, gdy młodzieniec jednak się odezwał. Miał piękny, melodyjny głos, ale sposób, w jaki przeciągał sylaby, wzbudził w Alicji natychmiastową chęć mordu.

– Niech się pospieszą z tym śniadaniem. Nie mam zamiaru spędzić tu całego dnia – rzucił od niechcenia.

Już miała zamiar mu odpyskować, że jeżeli nie chce tu siedzieć, to nikt go przecież nie zmusza, ale po raz kolejny jej przerwano. Do jadalni wkroczył Bartie, pchając przed sobą wózek załadowany tostami, słoikami z dżemem, owocami, herbatą i mlekiem. Alicja z satysfakcją dostrzegła zazdrość na twarzy młodego gościa, kiedy przystojny, czarnowłosy lokaj zręcznymi ruchami przesuwał przed nim półmiski i talerze.

– Napije się panicz mleka? Do tostów będzie wyborne – zagadnął go Bartie. Chłopak tylko wzruszył obojętnie ramionami i znów ostentacyjnie wydął wargi.

– Derek nie przepada za mlekiem. Podaj mu herbaty, Bartie – odpowiedziała za niego Arabella.

Derek? Brat Arabelli? Alicja przypomniała sobie, jak kilka miesięcy temu przyszła macocha opowiadała baronowi o kłopotach wychowawczych, jakie sprawia jej młodszy brat Derek. Miały być na tyle poważne, że chłopak wydalony został ze szkoły i odesłano go do siostry. Arabella załamywała z rozpaczy ręce, kompletnie nie wiedząc, co z nim począć.

– Jak ci się spało, kochanie? – zagaiła Alicję swoim możliwie jak najsłodszym głosem.

– Wybornie – odpowiedziała Alicja z przesadną egzaltacją, a Bartie, nalewający właśnie mleka do jej kubka, parsknął śmiechem. Arabella obrzuciła go jadowitym spojrzeniem i kiwnęła ręką, by odszedł.

– Mam nadzieję, że twój ojciec raczył cię wczoraj poinformować, jakie mamy względem ciebie plany – kontynuowała.

Alicja przełknęła kęs swojego tosta i z ustami pełnymi okruchów odparła:

– Mówisz o tej drobnej wzmiance dotyczącej mojej przyszłej kariery naukowej i odseparowania mnie od świata? Coś tam wspominał.

Arabella zaniosła się perlistym śmiechem.

– Mój słodziak! Jak to miło z jego strony, że oszczędził mi całej fatygi!

Alicja poczuła, jak ją mdli. Zerknęła ukradkiem na Dereka. Wyglądał, jakby właśnie przełknął coś wyjątkowo niestrawnego.

– Mario i ja doszliśmy do wniosku, że dla was, dzieci, właściwy poziom edukacji jest wprost niezbędny! Tylko w ten sposób możemy was wychować na porządnych obywateli!

– A gdzie ty pobierałaś nauki, moja droga? – zapytała uprzejmie Alicja.

Arabella poruszyła się niespokojnie na krześle.

– Wszystko na tym świecie wymaga opanowania niezbędnych umiejętności, które przygotują was do właściwego funkcjonowania w społeczeństwie – kontynuowała, nie zwracając uwagi na to, że Alicja coś powiedziała. – Ale to niestety wymaga również wielu lat ciężkiej pracy i wielu wyrzeczeń. Długa droga przed tobą, Alicjo…

– Wywalili ją – rzucił niespodziewanie Derek, odstawiając na stół pustą szklankę. Alicja zwróciła ku niemu pytające spojrzenie. – Na trzecim roku wdała się w romans z nauczycielem astronomii i ją wyrzucili.

– Czy mój ojciec o tym wie? – zapytała Alicja, zapominając całkowicie o swoich tostach.

Arabella wyglądała tak, jakby właśnie obmyślała plan brutalnego zgładzenia swojego brata. Napotykając spojrzenie Alicji, wybuchła jednak gromkim śmiechem.

– Ależ to było totalne nieporozumienie! Mój kwiatuszek wie o tym od dawna i zbulwersowały go te bezpodstawne oskarżenia!

– Z pewnością – odparła Alicja, obdarzając ją jadowitym uśmiechem.

Arabella dokończyła w milczeniu swojego tosta.

– Jak już późno! – zapiszczała po dłuższej chwili. – Mam jeszcze tyle spraw do załatwienia! Alicjo, jak zapewne już wiesz, o dziesiątej macie spotkanie organizacyjne z panią Donell. Będzie czekała na was w gabinecie mojego pączuszka. Cóż za wspaniały człowiek! Udostępniać swoją prywatną pracownię dla dobra nauki! Niech no usłyszą o tym na salonach! No, ale my tu gadu-gadu, a czas ucieka! Do zobaczenia, kochaniutka. Życzę powodzenia. – Ucałowała Alicję i już wychodziła z jadalni, gdy niespodziewanie usłyszała:

– Czekaj!

Arabella stanęła w drzwiach i popatrzyła zszokowana na Alicję.

– Mamy spotkanie? Jacy „my”? – zapytała córka barona.

Arabella uśmiechnęła się do niej dobrodusznie i odparła:

– Ty i Derek, oczywiście. Życzę owocnej nauki!

*

– Nigdy mu tego nie wybaczę!

Dziesięć minut później Alicja siedziała już w kuchni i wylewała swoje żale Bartiemu zmywającemu naczynia. Kucharz Jacinto, trzydziestoletni mężczyzna w wielkich okularach z rogowymi oprawkami, ustawiał właśnie talerze na kuchennej półce.

– Różne rzeczy słyszałem o tym młodym Dereku – powiedział, wyciągając rękę ku najwyższej z półek. – Swojego czasu krążyła plotka, że razem z kolegą, tym chudym, przypominającym sępa, co to Bartie go zna… – Bartie energicznie kiwnął głową – …zamknęli w stodole jakiegoś pierwszoroczniaka i zamierzali podłożyć ogień. Całe szczęście, że akurat ktoś tamtędy przejeżdżał i usłyszał krzyki. Dziwię się, że już po tej aferze go nie wyrzucili. Chuligan jakich mało.

– I ja mam się uczyć z kimś takim? – mruknęła Alicja, ukrywając twarz w dłoniach. – Mój ojciec na starość zwariował. Nigdy, co prawda, normalny nie był, ale teraz przeszedł samego siebie.

– Niech się panienka nie obawia – rzekł dziarsko Bartie, wycierając ręcznikiem wielki kubek. – Moja w tym głowa, żeby młody Derek nie wchodził panience w paradę.

Alicja odpowiedziała mu smętnym uśmiechem. Podniosła się z krzesła, głośno westchnęła i powlokła się do wyjścia. Pani Donell pewnie już na nią czekała w gabinecie ojca. Tylko tego brakowało, żeby dostała burę pierwszego dnia zajęć. Już miała wychodzić, gdy Jacinto zatrzymał ją w drzwiach.

– Niech panienka później do mnie przyjdzie. Upiekę placek bananowy. Panienki ulubiony – powiedział, obdarzając ją ciepłym uśmiechem.

Uściskała go mocno i czym prędzej opuściła kuchnię w nadziei, że żaden z nich nie dostrzegł łez nabiegających do jej oczu.

Punktualnie o dziesiątej zapukała do drzwi gabinetu ojca. Podobnie jak poprzedniego wieczora odpowiedziała jej cisza. Alicja doszła do wniosku, że lekcja widocznie się jeszcze nie rozpoczęła, więc śmiało pchnęła drzwi i weszła do środka.

Słońce wlewało się do gabinetu przez lekko uchylone okno, sprawiając, że miejsce to wyglądało mniej ponuro niż zwykle. Złote refleksy oświetlały wysokie regały, a w powietrzu tańczyły drobinki kurzu. W świetle dziennym Alicja mogła dokładniej przyjrzeć się tytułom niektórych książek. Przez dłuższą chwilę przebiegała wzrokiem po kolorowych okładkach. Było tu chyba wszystko, od arcydzieł literatury światowej po obszerne encyklopedie grzybów. Nigdy w życiu nie widziała tylu książek i karciła w duchu samą siebie, że wcześniej nie zainteresowała się tym, co ojciec gromadził w swojej pracowni.

W pewnym momencie jej uwagę przykuło coś innego – wielka czarna zasłona przysłaniająca jeden z portretów. Zbliżyła się i ostrożnie obejrzała ją ze wszystkich stron. Kotara była ciężka i gruba. Żeby ją podnieść, musiałaby pociągnąć z całej siły za długi sznur zwisający obok. Ojciec nie pozwalał nikomu odsłaniać tych obrazów. Sam je pielęgnował i nikt poza nim nie wiedział, co przedstawiały. W całym gabinecie było ich siedem.

Któregoś dnia Alicja zapytała Bartiego, czy nie próbował podczas sprzątania zajrzeć pod zasłony, ale wzruszył tylko obojętnie ramionami, mówiąc, że pewnie baron trzyma tam swoje własne portrety czy coś w tym guście, więc więcej go o to nie pytała.

Chwyciła sznurek i już miała za niego pociągnąć, gdy usłyszała za sobą nieznaczny szelest. Odwróciła się gwałtownie, a jej wzrok napotkał postać Dereka stojącego w drzwiach. Oparł się nonszalancko o framugę, skrzyżował ramiona na piersi i lustrował wzrokiem zawartość regałów.

– Imponujące… – powiedział bardziej do siebie niż do niej.

Alicja odskoczyła od obrazu, mając cichą nadzieję, że nie spostrzegł tego, co zamierzała zrobić. Nie wiedziała, jak długo tak stał. Coś przewróciło jej się w żołądku. Zmieszana zajęła jeden z foteli naprzeciw biurka.

Przez następne dziesięć minut Derek krążył w milczeniu po gabinecie, badając księgozbiór jej ojca. Ku swojej wielkiej uldze zauważyła, że pozasłaniane obrazy nie robią na nim żadnego wrażenia.

– Pani Donell się spóźnia – powiedziała.

– Jest na dole – odparł spokojnie Derek, nie patrząc na nią. – Twój służący ją zatrzymał.

– Bartie? – zdziwiła się Alicja i spojrzała w jego stronę. Stał odwrócony do niej plecami. Ręce trzymał w kieszeniach.

– Chyba tak mu na imię – mówił Derek ściszonym głosem, jakby się nad czymś zastanawiał. – Ten twój sługa musi cię bardzo lubić.

– Bartie nie jest moim sługą, jest moim… – wypaliła Alicja, czując, że się czerwieni.

– Przyjacielem? – dokończył za nią Derek i lekko się uśmiechnął.

– Co, podoba ci się mój lokaj, że tak się nim interesujesz? Widziałam, jak na niego patrzyłeś podczas śniadania – odgryzła się, obserwując z satysfakcją, jak na policzki Dereka wstępuje rumieniec.

Odwrócił się do niej i syknął:

– Tu nie chodzi o mnie, tylko…

Alicja nie dowiedziała się jednak, o kogo chodziło, gdyż po chwili na korytarzu rozległ się stukot obcasów i do gabinetu wpadła zdyszana pani Donell.

Miała ponad sześćdziesiąt lat, ale jak na swój wiek trzymała się całkiem nieźle. Swoje poprzetykane siwymi pasmami włosy upięła elegancko na czubku głowy, a wielkie okrągłe okulary połyskiwały na końcu jej długiego nosa. Rzuciła przyniesione przez siebie książki na biurko z takim impetem, że stojąca na nim lampka zakołysała się niebezpiecznie i Alicja musiała ratować ją przed upadkiem.

– Przepraszam za to małe spóźnienie! – Pani Donell zachichotała. – Pewien młodzian zatrzymał mnie tam na dole.

Alicja uśmiechnęła się pod nosem. Nauczycielka poprawiła dłonią niesforne kosmyki włosów, usiadła przy biurku i zmierzyła swoich podopiecznych uważnym spojrzeniem. Oględziny musiały wypaść pomyślnie, bo już po chwili jej usta rozciągnęły się w serdecznym uśmiechu.

– Cudownie! – zaszczebiotała i przysunęła bliżej siebie porozwalane na biurku podręczniki. Zaczęła szybko je przeglądać, mamrocząc coś pod nosem i wyrzucając ze środka co najmniej tuzin pocztówek.

Alicja uniosła wysoko brwi ze zdziwienia. Pani Donell była zaprzeczeniem wszelkich wyobrażeń o prywatnych nauczycielach. Zamiast zorganizowanej służbistki, której się spodziewała, dziewczyna miała przed sobą nieco rozkojarzoną starszą panią zaśmiecającą gabinet jej ojca. Zerknęła ukradkiem na Dereka. Siedział w fotelu obok i obserwował nauczycielkę beznamiętnym wzrokiem. Alicja zastanawiała się, czy ten chłopak zdolny jest do odczuwania jakichkolwiek głębszych emocji.

– Proszę!

Głos pani Donell wyrwał ją z odrętwienia. Ani się spostrzegła, jak w jej ręku wylądowała nieco pogięta kartka papieru. Chwilę później identyczna trafiła do Dereka.

– Co to jest? – zapytała niepewnie Alicja, lustrując wzrokiem najdłuższą listę książek, jaką w życiu widziała.

– Literatura na przyszłotygodniowe zajęcia.

Alicja i Derek wymienili zaniepokojone spojrzenia. Pani Donell, widząc konsternację na ich twarzach, cała się rozpromieniła.

– O ile się nie mylę – wtrącił Derek swoim przemądrzałym głosem – zajęcia mamy jeszcze w czwartek. Co więc mamy na nie przygotować, skoro ta lista obowiązuje nas od przyszłego tygodnia?

– Trafna uwaga, młodzieńcze – zaszczebiotała pani Donell, puszczając do niego oko. – Na ten tydzień przygotowałam dla was coś specjalnego! Mała wycieczka po Statton dobrze wam zrobi. Nie tylko pogłębicie swoją wiedzę historyczną i geograficzną, ale także spędzicie trochę czasu ze sobą, co pomoże zacieśnić waszą więź. – Tu umilkła, pozwalając, by echo jej słów przebrzmiało.

Alicja spojrzała na nią spode łba. Zacieśnianie więzi z Derekiem było ostatnią rzeczą, na jaką miała w tej chwili ochotę. Chłopak musiał chyba dojść do podobnego wniosku, bo gdy zerknęła na niego z ukosa, akurat zajęty był usuwaniem niewidzialnego brudu spod paznokcia.

– No to zmykaj stąd, dziecino! Dzień taki piękny, szkoda, żebyś marnowała go na wysłuchiwanie paplaniny jakiejś starej, sfrustrowanej baby śmierdzącej naftaliną! – zagdakała pani Donell. – Mam jeszcze do omówienia pewną sprawę z tym oto młodzieńcem. – Wskazała na Dereka. Podniosła się gwałtownie z fotela i Alicja ani się obejrzała, jak została wypchnięta z gabinetu.

*

Pogoda była piękna. Słońce stało wysoko na niebie, ogrzewając swoimi promieniami leśną polanę, a po krystalicznie czystym niebie szybowały ptaki. Alicja z czułością obserwowała, jak zataczają kółka i gonią się w powietrzu, radośnie przy tym pogwizdując.

Położyła się na mokrej od deszczu trawie, w pobliżu małego jeziorka i oddała rozmyślaniom. Przychodziła tu zawsze, ilekroć coś ją nurtowało.

Od czasu do czasu zdawało jej się, że słyszy gdzieś w leśnej gęstwinie ciche kroki i trzask łamanych gałęzi, ale gdy tylko zwracała głowę w tamtą stronę, odgłosy zdawały się cichnąć. Pod powiekami przesuwały jej się zamazane obrazy. Raz widziała niewielkiego kota wspinającego się po drzewie, innym razem wysokiego mężczyznę w czarnym płaszczu trzymającego w ręku żółte kwiaty. Gdzieś w oddali ktoś głośno płakał. Padał rzęsisty deszcz. Była przemoknięta i przemarznięta do szpiku kości. Wiatr targał wściekle gałęziami pobliskich drzew. Trzeszczały coraz głośniej i głośniej, aż w końcu coś ciężkiego uderzyło o ziemię.

Poderwała się gwałtownie i otworzyła szeroko oczy. Znów była na zalanej słońcem leśnej polanie. Niebo było tak samo bezchmurne, woda tak samo spokojna, a ptaki nadal pochłonięte ściganiem się w powietrzu. Nic się nie zmieniło.

Nic poza jednym.

W odległości niespełna pięciu metrów od niej stał najdziwniejszy osobnik, jakiego kiedykolwiek widziała. Odwrócony był do niej plecami, ale zdołała zauważyć jego postrzępione, czarne jak smoła włosy i coś, co przypominało starą, brudną szmatę, a służyło mu zapewne za odzienie. Próbował właśnie otrzepać się z grudek błota, które poprzylepiały się do ubrania, gdy jego noga natrafiła na coś leżącego w trawie. Zachwiał się niebezpiecznie i oparł plecami o najbliższe drzewo. Dopiero teraz Alicja dostrzegła jego twarz. Nie mógł mieć więcej jak dwadzieścia lat, ale stan, w jakim się znajdował, powodował, że wyglądał o wiele starzej. Kosmyki włosów zwisały smętnie dookoła jego wychudzonej twarzy, a podkrążone oczy utkwione były w jakimś niewidzialnym punkcie przed nim. Co najdziwniejsze, pomimo nieznacznej odległości, w jakiej się znaleźli, zdawał się nie zwracać na Alicję żadnej uwagi.

Powolnym ruchem sięgnął po coś, co spoczywało w trawie. Alicja dostrzegła gruby sznur w jego ręku. Jeden koniec przywiązał do gałęzi nieco spróchniałej sosny, a na końcu drugiego uformował staranną pętlę, po czym spokojnym, wyważonym ruchem zarzucił ją sobie na szyję i dokładnie zacisnął.

Objął obiema rękami pień drzewa i zamierzał właśnie wdrapać się na nie, gdy do jego uszu doleciał niewyraźny szmer. Zbagatelizował go, zrzucając go na karb swojej wybujałej wyobraźni. Szum nie ustawał jednak i nieznajomy zaczął nasłuchiwać. Nagle coś twardego uderzyło go prosto w twarz. Zachwiał się i ponownie oparł plecami o drzewo, oddychając ciężko. Po skroni ściekała mu strużka krwi.

– Zwariowałeś?! – Dobiegł go czyjś podniesiony głos. Zwrócił powoli głowę w stronę, skąd dobiegł go krzyk, i jego zmęczone oczy zarejestrowały drobną postać zmierzającą szybko w jego kierunku. W ręku trzymała kilka wielkich kamieni, a na jej twarzy malował się wyraz skrajnego oburzenia.

– Co ty wyprawiasz, do cholery?! – wrzasnęła Alicja, ciskając w niego jednym z nich. Tym razem zrobił unik, po czym wyprostował się, drapiąc się po głowie. Gdy utkwił w dziewczynie spojrzenie swoich pustych, czarnych oczu, zatrzymała się i poczuła, jak jej ciałem wstrząsa dreszcz.

– Co ja robię? – powtórzył za nią beznamiętnie.

– Tak, co ty wyprawiasz?! Po co ci ten sznur?! – zaperzyła się Alicja.

Nieznajomy spuścił wzrok i zerknął na swoje ręce. Sprawiał wrażenie, jakby ujrzał je po raz pierwszy. Znów podrapał się po głowie, spojrzał ponownie na Alicję i lekko się uśmiechnął.

– Zamierzam się powiesić, panienko.