Londyńskie Zasady - ebook

1

Zabójcy przyjechali jeepem piaskowego koloru i szybko rozprawili się z wioską.

Było ich pięciu i nosili niepasującą do siebie odzież wojskową. Dwóch czarną, a pozostali moro. Dolną część twarzy zakrywały im apaszki, górną okulary przeciwsłoneczne, a na nogach mieli ciężkie buty, jakby dotarli tu pieszo przez otaczające wioskę wzgórza. Do pasów podwiesili najróżniejszego rodzaju sprzęt bojowy. Pierwszy z nich, wysiadając z samochodu, rzucił butelkę wody na tylne siedzenie, a czynność ta w miniaturze odbiła się w szkłach jego aviatorów.

Dochodziło południe, a słońce było tak białe, jak znali je tylko tutejsi. Gdzieś w pobliżu po kamieniach płynęła woda. Kiedy ostatnio zawitały tu kłopoty, przybyły z mieczami w ręku.

Gdy mężczyźni wysiedli już z samochodu, przeciągnęli się i splunęli na pobocze. Nie rozmawiali ze sobą. Wydawali się działać bez pośpiechu, ale równocześnie byli skupieni na tym, co robią. To było częścią operacji: przyjechać na miejsce, zaliczyć rozgrzewkę, odzyskać elastyczność ciała. Długo jechali w upale. Nie było sensu zaczynać, zanim nie dostroją się do własnych rąk i nóg i będą mogli ufać swoim odruchom. To, że przyciągali uwagę, nie miało żadnego znaczenia, bo nikt z tych, którzy ich obserwowali, nie mógł zmienić tego, co się miało wydarzyć. Przezorny nie znaczyło dzisiaj ubezpieczony. Wieśniacy mieli tylko kije.

Na jednym z takich kijów – prastarym i noszącym wiele charakterystycznych cech drzewa, z którego pochodził, sękatym i nierównym, solidnym i niezawodnym – opierał się starszy mężczyzna, którego ogorzała twarz świadczyła o tym, że jest rolnikiem Ale być może gdzieś w jego historii czaiło się wspomnienie wojny, bo spośród wszystkich, którzy obserwowali gimnastykę nowo przybyłych, on jeden zdawał się rozumieć ich zamiary i w jego oczach, i tak już trochę załzawionych od ostrego słońca, pojawił się lęk i coś w rodzaju rezygnacji, jakby od zawsze wiedział, że to, albo coś podobnego, kiedyś nastąpi i go pochłonie. Trochę dalej dwie kobiety przerwały rozmowę. Jedna trzymała płócienną torbę. Ręce drugiej uniosły się powoli do ust. W jakichś drzwiach pojawił się bosy chłopiec i wykrzywił twarz w ostrym świetle.

Gdzieś niedaleko zabrzęczał łańcuch, gdy jakiś pies sprawdzał, jak daleko może odejść od budy. W prowizorycznym kurniku, którego siatka i drewniane grzędy wyglądały jak mozaika najróżniejszych materiałów z recyclingu, przysiadła kura, żeby złożyć jajko, po które nikt nigdy nie przyjdzie.

Mężczyźni wyjęli broń leżącą na tyłach wozu: lśniącą, czarną i straszną.

Ostatni normalny odgłos rozległ się, gdy staruszek upuścił kij. Kiedy to robił, jego usta się poruszały, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

A potem się zaczęło.

Z daleka mogło to wyglądać jak fajerwerki. Na okolicznych wzgórzach spłoszone ptaki zerwały się do lotu, w samej wiosce psy i koty szukały miejsca, w którym mogłyby się schronić. Kule przecinały powietrze w dziwnych zawijasach, jakby próbowały naśladować jakiś miejscowy taniec; z kurnika zostały tylko drzazgi, kamienie, które od stuleci pozostawały gładkie, teraz nosiły blizny. Inne kule odnalazły swoje cele. Staruszek padł na ziemię tak jak jego kij, a dwie kobiety zostały ciśnięte w przeciwne strony przez grudki ołowiu ważące mniej niż ich palce. Bosy chłopiec spróbował uciec. W zboczach wzgórz były wykute tunele i gdyby miał dość czasu, mógłby tam dotrzeć i odczekać w ciemności, aż zabójcy odjadą, ale tę możliwość przekreśliła kula, która trafiła go w kark i posłała po krótkim zboczu aż do rzeki, dziś przypominającej raczej niewielką strużkę. Wieśniacy na otwartej przestrzeni teraz się rozproszyli, rzucili biegiem na pola, szukali osłony za murami i w rowach; nawet ci, którzy nie widzieli, co się stało, poczuli strach, bo katastrofa jest swoim własnym heroldem i gdy przybywa, ogłasza to jednakowo rannym ptaszkom i śpiochom. Ma pewną specyficzną woń, specyficzny ton. Sprawia, że matki krzykiem przywołują dzieci, a starcy zaczynają szukać Boga.

Dwie minuty później było już po wszystkim i zabójcy odjechali. Jeep, który w czasie tej krótkiej jatki pozostawał na jałowym biegu, pluł kamieniami, gdy przyśpieszał, a potem na krótką chwilę zapadała cisza. Oddalający się odgłos silnika rozproszył się w otoczeniu, a potem umilkł. Gdzieś w górze krzyknął myszołów. Bliżej, przy domach, z rozerwanego gardła dało się słyszeć bulgotanie, jakby ktoś próbował opanować nowy język, w którym pierwsze słowa miały być ostatnimi. A pod tym, ponad tym i wkrótce też wszędzie wokół wzniosły się krzyki ocalałych, dla których życie, jakie dotąd znali, skończyło się, tak samo jak dla zabitych.

W ciągu kilku godzin nadjechały ciężarówki wiozące kolejnych mężczyzn z bronią, tym razem wymierzoną na zewnątrz, we wzgórza wokół wioski. Lądowały tu helikoptery wypluwające z siebie lekarzy i personel wojskowy, a inne unosiły się w górze, przecinając niebo w zgodnej furii, podczas gdy kamery stacji telewizyjnych szukały lub wskazywały winnych. Na ulicach płachty materiału przykryły zabitych, a uwolnione kury włóczyły się nad rzeką i dziobały w ziemi. Rozległo się bicie dzwonu, a przynajmniej ludzie tak to zapamiętali. Możliwe, że tylko im się wydawało. Pewne było jednak, że nad hukiem helikopterów wciąż będzie niebo, którego błękit w jakiś sposób pozostał niezmącony, i krzyk myszołowa w oddali, i długie cienie rzucane przez ogłuszone wzgórza w Derbyshire.2

W niektórych częściach świata świt rodzi różanopalcą jutrzenkę, by wygładziła zmarszczki pozostawione przez noc. Ale przy Aldersgate Street w londyńskiej dzielnicy Finsbury świt przybywa we własnej osobie w rękawiczkach kasiarza, żeby nie zostawić odcisków palców na parapetach i klamkach; mrużąc oczy, zagląda przez dziurki od kluczy, mierzy wzrokiem zamki i ogólnie rzecz biorąc, fachowo przeprowadza rekonesans, zanim nadejdzie dzień. Specjalnością świtu są nieposprzątane kąty i nieodkurzone powierzchnie, pomieszczenia i zakamarki, które dzień rzadko widuje, bo dzień obchodzą tylko spotkania biznesowe i to, żeby rzeczy były na swoich miejscach, zaś rolą jego młodszego brata jest skradanie się w ustępującej ciemności, kiedy to nigdy nie można być pewnym, co się tam zastanie. Rzucić na coś światło to jedno. Ale spodziewać się, że będzie błyszczało, to już co innego.

A więc gdy świt dociera do Slough House – obskurnego budynku, którego parter dzielą między siebie niedomagająca chińska restauracja i koszmarny kiosk i którego frontowe drzwi, zapaskudzone przez czas i pogodę, nigdy się nie otwierają – wchodzi do niego tak jak włamywacz po dachach budynków naprzeciwko, a jego pierwszym przystankiem jest gabinet Jacksona Lamba, jako że znajduje się na najwyższym piętrze. Tu zastaje swojego jedynego rywala, lampę stojącą na stercie książek telefonicznych, które służą do tego celu od tak dawna, że zespoliły się ze sobą, a ich wilgotne okładki połączył mimowolny sojusz. Pokój jest ciasny i wygląda podejrzanie, jak nora, zaś jego dominującym motywem jest zaniedbanie. Mówi się, że psychopaci zdobią ściany, wypisując na nich szalone rzeczy, kreśląc pętle i wzory niekończących się równań w próbie złamania szyfru, którego zakładnikiem jest ich życie. Lamb woli, by jego ściany mówiły same za siebie, zaś one o tyle poszły na współpracę, że pęknięcia w ich tynku i plamy grzyba tu i ówdzie zmówiły się, by wytworzyć coś, co faktycznie mogłoby być pismem – być może jakimś nabazgranym spostrzeżeniem – ale jakikolwiek sens zawarty w tych znakach o wiele za szybko zaciera się i blaknie, jakby po ich zapisaniu poruszający się palec, wbrew mądrości wieków, postanowił je ponownie zetrzeć.

Gabinet Lamba nie jest miejscem, w którym warto by zatrzymać się na dłużej, zresztą świt i tak nigdy tego nie robi. W biurze naprzeciwko znajduje mniej rzeczy, które mu nie pasują. Zwyciężył tu porządek i jest jakaś cicha skuteczność w sposobie, w jaki poukładano teczki, których krawędzie znajdują się pod kątem prostym do krawędzi biurka i których wstążki związano na kokardki równej długości; w tym, że kosz na śmieci jest pusty, a na dobrze wychowanych półkach nie widać śladów kurzu. Panuje tu spokój niepasujący do Slough House i gdyby ktoś spróbował zbalansować te dwa pokoje, leże szefa i kryjówkę Catherine Standish, być może odnalazłby równowagę, która mogłaby przynieść spokój temu budynkowi, choć zapewne nie trwałoby to długo.

Podobnie zresztą jak pobyt świtu w pokoju Catherine, bo czas pędzi nieubłaganie. Piętro niżej znajduje się kuchnia. Ulubionym posiłkiem świtu jest śniadanie, czasem składające się głównie z ginu, ale tak czy inaczej, znajduje tutaj niewiele dla siebie, bo na krzywej Dickensa zawartość szafek zdecydowanie leży po stronie Scrooge’a, nie zaś pickwickowskiego nadmiaru. W szafkach brakuje puszek z herbatnikami i słoików z dżemami, nie ma tu czekolady na „w razie potrzeby”, a powierzchni blatu nie szpecą miski z owocami ani paczki chrupkiego pieczywa. Znaleźć można tu najwyżej przypadkowe plastikowe sztućce, kilka wyszczerbionych kubków oraz czajnik, który wydaje się zaskakująco nowy. Fakt, jest tu lodówka, ale stoją w niej tylko dwie puszki napoju energetycznego, obie z nalepką „Roddy Ho”, na których dopisano innym charakterem pisma: „jest ciulem”, oraz pozbawiony kontrkandydatów pojemnik z humusem, którego zawartość albo ma miętowy smak, albo też jest zielona z innego powodu. Wokół lodówki unosi się woń, którą najlepiej oddałyby słowa: „powolny rozkład”. Na szczęście świt jest pozbawiony powonienia.

Po szybkim przeglądzie dwóch biur na tym piętrze – nijakich pokoi, których kolorystykę można by odnaleźć w prastarych próbkach kolorów spłowiałych do tego stopnia, że wszystko przeszło w odcienie żółci i szarości – i starannym obejściu ciemnej plamy pod kaloryferem, gdzie musiało wyciec coś rdzawego, świt wraca na stare skrzypiące schody. Jako jedyny jest w stanie używać ich bezgłośnie – to znaczy jedyny z wyjątkiem Jacksona Lamba, który, gdy przyjdzie mu ochota, potrafi wędrować po Slough House cicho jak duch, choć jest od niego bardziej korpulentny. Przy innych okazjach Lamb preferuje bezpośrednie podejście i atakuje schody, hałasując przy tym tak, jak mógłby hałasować niedźwiedź pchający taczkę, gdyby taczka była pełna puszek, a niedźwiedź pijany.

Świt, który bardziej przypomina czujnego ducha niż pijanego niedźwiedzia, dociera do dwóch ostatnich biur i odkrywa, że niewiele odróżnia je od tych piętro wyżej, być może z wyjątkiem nierównej tekstury tynku za jednym z biurek, jakby położono tu świeżą warstwę farby bez starannego oczyszczenia ściany z jakiejś grudkowatej substancji – lepiej się nie zastanawiać, co to mogło być. Poza tym w owym biurze wyczuwa się tę samą atmosferę niezaspokojonych ambicji co w pozostałych, zaś ktoś tak wrażliwy jak świt o lepkich palcach wyczuwa tu także wspomnienie przemocy i być może obietnicę, że będzie jej jeszcze więcej. Ale świt rozumie, że obietnicę łatwo jest złamać, i ta możliwość nie zatrzymuje go nawet na chwilę. Rusza dalej, pokonuje ostatnie piętro i w jakiś sposób wychodzi tylnymi drzwiami, nie szarpiąc ich, czego zwykle wymagają. Te drzwi słyną z tego, że opierają się swobodnemu ich używaniu. Na małym wilgotnym podwórzu za Slough House świt przystaje świadomy, że jego czas prawie dobiegł końca, i cieszy się tymi ostatnimi przyjemnymi chwilami. Kiedyś, dawno temu, mógłby usłyszeć konia stąpającego ulicą, a bardziej współcześnie jego ostatnim chwilom towarzyszyłoby wesołe pobrzękiwanie wózka z mlekiem. Ale dziś słychać tylko ryk spóźnionej karetki i nim to wycie banshee przestanie odbijać się od ścian budynków, świtu już nie ma, a jego miejsce zajmuje sam dzień, który, gdy już znajdzie się w uścisku Slough House, okazuje się daleki od wcielenia pracowitości i pilności, na które się zapowiadał. Zamiast tego – podobnie jak dzień przed nim i ten jeszcze wcześniejszy – jest tylko kolejnym gnuśnym interludium, którego istnienie próbuje się wymazać ciągłym spoglądaniem na zegarek. Ponieważ dzień świetnie wie, że nikt w tym budynku nie może w żaden sposób przyśpieszyć jego odejścia, ani trochę mu się nie śpieszy, by zająć się swoimi sprawami. Od niechcenia, zadowolony z siebie, niedręczony wątpliwościami ani poczuciem obowiązku dzieli siebie samego pomiędzy biura w Slough House, a potem niczym leniwy kot układa się w najcieplejszych kątach, by zapadać w drzemkę, gdy wokół niego niewiele się dzieje.

_Roddy Ho, Roddy Ho przez dolinę jedzie_.

(kolejny z tych wpadających w ucho kawałków)

_Roddy Ho, Roddy Ho zawsze jest na przedzie_.

Są tacy, którzy uważają, że Roderick Ho jest dobry tylko w jednym; że może i jest królem komputerowej dżungli, ale nie radzi sobie już tak dobrze w innych dziedzinach życia, takich jak znajdowanie przyjaciół, bycie rozsądnym czy prasowanie T-shirtów. Ale oni nie widzieli jeszcze, na co go stać. Nie widzieli, jak rusza na polowanie.

Pora lunchu, niedaleko Aldersgate Street. Brzydkie betonowe wieże Barbican po prawej stronie, niewiele piękniejsze osiedle po lewej. Ale ten niedoceniany fragment Londynu jest jak teren pod ostrzałem; to pole bitwy, na którym wystarczy mrugnąć, by zostać pożartym. Człowiek dostaje tylko jedną szansę, by zdobyć czyjś skalp, a zdobycz Roddy’ego Ho mogła być wszędzie.

Świetnie wiedział, że jest blisko.

Poruszał się więc jak pantera między zaparkowanymi samochodami. Przystanął przy plakacie upamiętniającym jakieś zwycięstwo czy coś. W jego uszach, w których aż dudniły dźwięki z iPoda, rozbrzmiewało czułe wycie przesadnie podnieconego czterdziestokilkulatka śpiewającego o tym, że zamierza zabić i zjeść swoją dziewczynę. Broda, którą Roddy zapuścił ostatniej zimy, była teraz bardziej fachowo wymodelowana, ponieważ w dość przykry sposób przekonał się, żeby nie używać do tego celu kuchennych nożyczek. Na głowie miał – nowość! – czapkę bejsbolową. Image ma znaczenie i Roddy był tego świadomy. Marka ma znaczenie. Jeśli chcesz, żeby przeciętni zjadacze chleba rozpoznawali twój awatar, to ten awatar musi coś mówić. We własnej ocenie trafił w samo sedno. Ładna bródka i bejsbolówka – oryginalność i styl. Roddy Ho to był pełen pakiet, tak jak kiedyś Brad Pitt przed tym przykrym incydentem.

(Właściwie, jeśli się nad tym dobrze zastanowić, to na rynku pojawiła się luka. Będzie musiał porozmawiać ze swoją dziewczyną, Kim, żeby wymyślić im jakieś _nom de celeb_.

Koddy.

Rim…?

Nie. Trzeba będzie nad tym popracować).

Ale tym zajmie się później, bo teraz nadeszła pora, by uruchomić tryb wabienia; wyciągnąć to stworzenie na otwartą przestrzeń i je powalić. A to wymagało siły, wyczucia czasu i posługiwania się bronią: krótko mówiąc, jego podstawowych umiejętności… Ktokolwiek wymyślił Pokémon GO, musiał się wzorować na Rodericku Ho. Człowieku, to się nawet rymowało – zupełnie jakby był do tego stworzony. No dajcie mi już ten gwiezdny pył, pomyślał. Dajcie mi ten wspaniały gwiezdny pył i patrzcie, jak Roddy błyszczy.

W porze lunchu niczym uosobienie refleksu, siły i skupienia Ho lśnił jak najbardziej luźny wśród luzaków, najbardziej zajebisty wśród zajebistych, koleś nad kolesiami; tropił wroga, który nie istniał.

Kawałek dalej na ulicy wróg, który istniał, przekręcił kluczyk w stacyjce i włączył się do ruchu.

Tego ranka w drodze do metra Catherine Standish zajrzała do kiosku po „Guardiana”. Za ladą opuszczono stalową roletę, by ukryć paczki papierosów, jakby przypadkowe spojrzenie na nie miało doprowadzić do przedwczesnej śmierci. Na lewo od niej, na górnej półce stojaka, nieliczne czasopisma pornograficzne, którym udało się przetrwać w erze cyfrowej, były zapakowane w zgrzewaną folię, by nie mogły wywierać wpływu na pożądliwe umysły. Tyle starań, pomyślała, by chronić nas przed impulsami uważanymi za szkodliwe, ale tuż obok, przy drzwiach, był regał z winem w promocji, dowolne dwie butelki za dziewięć funtów, a dalej przy ladzie stały najróżniejsze alkohole, wszystkie radośnie oznakowane obniżką o dwa funty. Wprawdzie żaden z nich nie zaspokoiłby wybrednego podniebienia, ale każdy z nich nadawał się, by nawet najbardziej spięty koneser urżnął się jak świnia i stał się otwarty na propozycje.

Kupiła gazetę, podziękowała skinieniem głowy i wróciła na ulicę.

Kawałek dalej przypomniała sobie, że to jej kolej kupić mleko do biura – nie wymagało to jakiegoś specjalnego wytężania pamięci, zawsze była jej kolej, żeby kupić mleko do biura – i zajrzała do sklepu obok Slough House, gdzie mleko stało obok piwa, lagera i puszek ginu z tonikiem. Pomyślała, że jej dzień nawet na dobre się jeszcze nie zaczął, a już bez szczególnych starań dwa razy mogła kupić sobie bilet do podziemi. Okazje do grzechu wymagały zazwyczaj trochę wysiłku. Ale dochodząca do siebie alkoholiczka mogła spokojnie sunąć sobie naprzód, a pokusy przychodziły do niej same.

Nie było w tym nic niezwykłego. To tylko napięcie powierzchniowe. Codzienne wyzwanie, z którym musi się mierzyć każdy, kto odstawił picie. W porze lunchu Catherine miała już za sobą pokusę przejścia na ciemną stronę i pochłonęła ją bieżąca praca: rozliczenia półroczne wydziału, które obejmowały również uzasadnienie „dodatkowych wydatków”. W tym roku Slough House miał ich całkiem sporo: wyważone drzwi, czyszczenie wykładziny; wszelkie naprawy konieczne po zbrojnym wtargnięciu do budynku. Większość z nich przeprowadzono niechlujnie, co Catherine specjalnie nie dziwiło ani nie martwiło – już dawno temu przywykła do drugorzędnego statusu kulawych koni. Bardziej niepokoiły ją długotrwałe skutki dla nich samych. Shirley Dander była irytująco spokojna; Catherine wyobrażała sobie, że tak właśnie musi wyglądać spokój lodowej góry, zanim wbije się w kadłub pasażerskiego liniowca. River Cartwright też dusił wszystko w sobie, i to bardziej niż zwykle. Zaś jeśli chodzi o J.K. Coego, Catherine potrafiła rozpoznać granat ręczny, kiedy go już widziała. I nie sądziła wcale, by zawleczka tego granatu trzymała się mocno.

Roddy Ho był naturalnie taki jak zawsze, lecz widziała w tym raczej ciężar niż pocieszenie.

Całe szczęście, że Louisie Guy udawało się utrzymywać przy w miarę zdrowych zmysłach.

Siedząc nad stertami papieru, których krawędzie były równo, ale nie neurotycznie ułożone, Catherine brnęła przez pracę, korygując liczby w miejscach, gdzie wpisy Lamba przekraczały granice braku precyzji i wyglądały na ewidentnie sfałszowane, oraz zastępując jego uzasadnienia – „bo tak, kurwa, mówię” – własnymi, bardziej dyplomatycznymi sformułowaniami. Gdy przyjdzie pora, by wyjść do domu, wszystkie te pokusy znów będą przed nią paradować. Jednak jeśli codzienny kontakt z Jacksonem Lambem czegokolwiek ją nauczył, to tego, żeby się zbytnio nie przejmować drobnymi wyzwaniami w życiu.

Lamb miał własny sposób, by zapewniać ludziom aż nadto o wiele większych zmartwień.

Shirley Dander miała za sobą sześćdziesiąt dwa dni.

_Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej._Wykluczeni z grona czempionów z Regent’s Park, zesłani do Slough House za narkotyki i pijaństwo, za rozpustę i wpadki, za politykowanie i zdrady… Fatalnie dobrani i znakomicie wyszkoleni przeciętniacy pod wodzą Jacksona Lamba nie przeprowadzają już operacji. Przekładają tylko papiery.

Żaden z nich nie wstąpił jednak do kontrwywiadu po to, by stać się kulawym koniem.

Zostaje porwany chłopak. Zapowiedziano internetową transmisję na żywo z jego ścięcia.

Odgórne instrukcje są jednoznaczne – ale przecież kulawe konie ze Slough nie będą siedzieć cicho i patrzeć...Trudno uważać Dickiego Bowa za oczywisty cel zamachu.

Szpieg jednak zawsze pozostanie szpiegiem. Z Dickiego był całkiem niezły tajniak – robił za cień, a potem kładł szefom na biurka cudze sekrety. Właśnie znaleziono go martwego w autobusie.

Przed laty Dickie Bow siedział z Lambem w zoo szpiegów – w Berlinie. A teraz Lamb ma już tylko telefon dawnego kumpla z jego ostatnią tajemniczą wiadomością, która pozwala sądzić, że pod samym nosem brytyjskiego kontrwywiadu ktoś prowadzi operację w starym moskiewskim stylu.

W Slough House, przechowalni skompromitowanych agentów, Jackson Lamb i jego ekipa znów ruszają do akcji...Catherine Standish wie, że szpiegom nie zdarzają się przypadkowe spotkania. Pracuje w kontrwywiadzie wystarczająco długo. Zdążyła się już przekonać, czym są zdrada, dwulicowość i wbijanie noża w plecy.

Nie ma jednak pojęcia, w jakim celu ktoś mógłby obrać za cel właśnie ją – alkoholiczkę na odwyku, która w królestwie Jacksona Lamba wraz z resztą przegrywów przekłada papiery z jednej sterty na drugą.

Ktokolwiek przetrzymuje Catherine jako zakładniczkę, na pewno nie robi tego z powodów osobistych. Chodzi mu o Slough House. A najprawdopodobniej o samego Jacksona Lamba.

Lamb… Da się o nim wiele powiedzieć, ale na pewno nie to, że mógłby zostawić swojego człowieka na lodzie. W zasadzie pod tym względem można mieć do niego bezgraniczne zaufanie...Starzejący się szpieg traci rozum. Co wtedy? Czy służby specjalne prowadzą dom spokojnej starości dla tych, którzy wiedzą zbyt wiele, ale zapominają, że ich wiedza jest ściśle tajna? A może ktoś sprawuje stałą opiekę nad zniedołężniałymi pracownikami kontrwywiadu?

Takie pytania zaczyna sobie zadawać River, wnuk Davida Cartwrighta, tajnego agenta z czasów zimnej wojny i szarej eminencji MI5 – i powinien znaleźć na nie odpowiedź jak najszybciej. Dziadek, który zasłużył sobie na miano prawdziwej legendy kontrwywiadu, zaczyna bowiem zapominać o zakładaniu spodni i wszystko wskazuje na to, że cierpi na paranoję prześladowczą.

Tyle że River Cartwright, agent ze Slough House, placówki MI5 dla skompromitowanych szpiegów, ma teraz inne zmartwienia. W zatłoczonym centrum handlowym doszło do eksplozji. Zginęło czterdzieści niewinnych osób. Kulawe konie ze Slough House robią wszystko, by odkryć, kto stoi za tym aktem terroru, zanim sytuacja przerodzi się w poważny kryzys.