-
W empik go
Łowcy - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
10 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Łowcy - ebook
Dla Joan jesienna wyprawa łowiecka z narzeczonym i jego przyjaciółmi miała być ciepłym, niezapomnianym przeżyciem. Piękno dzikiej przyrody, sympatyczne towarzystwo pozostałych myśliwych, ekscytacja przygodą - nic nie zwiastowało tragedii, która miała nadejść. Nawet plotki o grasującym w lasach stadzie wilków, czy zaginięciu innej grupy myśliwych nie były przez nikogo traktowane poważnie. Do momentu aż jeden z uczestników polowania znika w lesie. Wtedy dla pozostałych zaczyna się dramatyczna walka o przeżycie. Myśliwi sami stają się ofiarami zwyrodniałego polowania.
Łowcy to trzymający w napięciu aż do ostatniej strony horror/thriller. Rozgrywająca się w leśnej scenerii amerykańskich lasów akcja toczy się w zawrotnym tempie, nie pozwalając czytelnikowi na chwilę wytchnienia, a gdy już się zakończy nie sposób uciec od refleksji nad istotą człowieczeństwa.
Spis treści
Rozdział 1
Sezon łowiecki 4
Rozdział 2
Najgroźniejszy istniejący gatunek 17
Rozdział 3
Zasadzka 37
Rozdział 4
Polowanie 54
Rozdział 5
Ich czas dobiega końca 77
| Kategoria: | Horror i thriller |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-62480-68-5 |
| Rozmiar pliku: | 972 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Maciej Mielus
Urodziłem się w 1988 roku w Chrzanowie (województwo małopolskie), studiuję filologię polską na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach i od dawna pragnąłem być pisarzem. Być, a nie bywać. Nie pamiętam, kiedy zrodziło się to pragnienie, ale wiem, kto je we mnie zaszczepił – byli to Edgar Allan Poe, Stephen King, Dostojewski, Marquez, Witkacy, Gombrowicz, Uniłowski i cała plejada innych pisarzy, którymi się zaczytywałem odkąd pamiętam. Nie było chyba dla mnie innego wyjścia – musiałem sam zacząć tworzyć. W swojej działalności pisarskiej nie ograniczam się do tworzenia tylko w zakresie jednego gatunku, stawiam na różnorodność. Część moich projektów literackich to powieści i opowiadania obyczajowe, psychologiczne lub melodramaty – rzeczy oparte na moich codziennych obserwacjach i doświadczeniach, często w dużym stopniu autobiograficzne, angażujące czytelnika emocjonalnie lub (a czasami, zarówno) intelektualnie. Inne zrodziły się z mojej fascynacji literaturą „lekką”, tą postrzeganą jako komercyjną i czysto rozrywkową. Są to przede wszystkim horrory, thrillery oraz kryminały – wszystko, co ma na celu zapewnić czytelnikowi jak największą przyjemność z czytania.
Swoim debiutem literackim w formie e-booka (powieść Szklane Serce)zasiałem swoją karierę pisarską. Na bieżąco dbam, by coś z niej wyrosło – w chwili obecnej, w wolnym czasie, pracuję nad nowym projektem – powieścią obyczajową Na południe od nieba.Rozdział 1 Sezon łowiecki
Jeleń nagle zatrzymał się i wbił wzrok gdzieś głęboko w las. Stał na niewielkiej polanie, tej pokrytej zieloną trawą wyspie pośrodku oceanu drzew, jaką stanowiły otaczające ją połacie gęstego lasu. Zwierzę było dorodnym samcem, z imponującym porożem i lśniącej brązem sierści. Przybył tu, by leniwie poskubać trawę, póki miała ten dekadencki jesienny posmak, który wkrótce nieuchronnie zabije zima. Jednak nie zrobił tego, wyczuł wiszące w powietrzu zagrożenie i skupił się na weryfikacji swoich zmysłów. Co chwilę nerwowo, lecz zachowując przy tym dostojeństwo, przekręcał głowę, to w lewo, to w prawo, nastawiając uszu w poszukiwaniu najmniejszego dźwięku ruchu dochodzącego z lasu. Jego duży nos wyostrzył się na najsłabszy z apaszek. Choć nie dostrzegł nic niepokojącego, był pewny, że jest obserwowany. Mówił mu to instynkt, jedyne, czym mógł się zawsze kierować na świecie pełnym czyhających na bezbronne zwierzę niebezpieczeństw. Czasami jednak ten szósty zmysł bywał mylący. Po minucie jeleń doszedł do wniosku, że padł ofiarą zwierzęcej paranoi i powrócił do swego pierwotnego celu wizyty na polanie. Pochylił głowę i chwycił zębami kępkę trawy. Nim zdążył ją przeżuć, huk rozerwał przestrzeń.
Zaskoczone zwierzę natychmiast poderwało się do ucieczki. Kolejny odgłos wystrzału wybuchł, gdy jeleń był już bliski linii drzew. Nie zwolnił tempa. Gdyby potrafił ogarnąć to wszystko umysłem, byłby zdumiony, że jeszcze żyje. Poczułby ulgę, gdy zniknął w cieniu drzew i umknął swym prześladowcom, kimkolwiek byli. Nie mógł tego zrobić, gdyż to uczucie było mu obce – w dziczy nie było czegoś takiego, jak pewność czy spokój. Nie zatrzymując się, pędził dalej w głąb lasu, wkładając w to całą siłę swych kopyt. Gdy już był daleko, na polanę weszły trzy postacie, a każda z nich trzymała broń.
Niespiesznie podeszli do miejsca, w którym stał jeleń, nim spłoszyły go strzały. Siwy, krępy mężczyzna w przypominającym mundur ubraniu koloru khaki i z identyczną pomarańczową kamizelką, jakie nosili jego kompani, przyklęknął i wodził oczami po ziemi w poszukiwaniu śladów. Po chwili zrezygnowany pokręcił głową, po czym odwrócił się do ludzi, którzy z nim przyszli, a teraz wpatrywali się w las, w miejsce, do którego uciekła im zwierzyna.
– Nic z tego. Ziemia tutaj jest za sucha na ślady – oznajmił, drapiąc się po pokrytej kilkudniowym zarostem brodzie
– Trudno, chyba go straciliśmy, ale Joan musi nauczyć się jakoś strzelać – powiedział raczej mizernie wyglądający młody mężczyzna o pociągłym chudym obliczu, wskazując stojącą obok siebie dziewczynę o sięgających jej wąskich ramion kruczo-czarnych włosach.
– Mogła postrzelać sobie do puszek, w pobliżu osady – powiedział rozdrażniony starzec, tak jakby Joan przy nich nie było.
– Daj spokój, Ed, robisz się nieznośny na starość.
– On ma rację, David. Nie przygotowałam się do tego – odezwała się w końcu dziewczyna. Na twarzy starego myśliwego pojawił się wyraz satysfakcji, oddający jego poczucie wyższości, jakie dawało mu mienie racji. Poprawiło mu to nastrój.
– Nieważne. Innym chyba też niezbyt poszło. Ile słyszeliśmy strzałów w lesie?
Joan się zamyśliła. Głos zabrał David.
– Chyba trzy – powiedział niepewnie. Nie liczył strzałów roznoszących się leśnym echem, przywykł do nich w ciągu innych polowań. Ed też je ignorował, nauczył się wyłapywać tylko określone dźwięki. Tą zdolność nabył jeszcze w wietnamskiej dżungli, gdy w młodości walczył w przegranej sprawie, której nie rozumiał.
– Były cztery strzały. Jeden ze strzelby, a trzy ze sztucera – poprawiła go Joan, dla której ten wyjazd miał być nowym doświadczeniem i wielką przygodą. Tak przynajmniej zapewniał ją David, za którego ma niedługo wyjść. Do samego aktu polowania podchodziła z daleko idącą rezerwą. Nie do końca podobała jej się sama idea zabijania zwierząt dla sportu i nie przekonywały ją nawet argumenty, że myślistwo pomaga zachować równowagę w ekosystemie. Za to polubiła ludzi, którzy zjeżdżają się tu jesienią. Choćby dla nich warto było tu przyjechać.
Zdziwiła się, jak liczne towarzystwo bierze udział w łowach. W chwili, gdy ujrzała osadę – bo tak nazywano trzy zbudowane obok siebie chaty pośrodku lasu – służące niegdyś za miejsce zakwaterowania pracujących tu drwali – zdawało jej się, że będą mieli z Davidem jeden z budynków tylko dla siebie. To wrażenie uległo rozwianiu, gdy zaczęto jej przedstawiać ludzi.
Byli tam Tom i Amanda Ratner ze swoim piętnastoletnim synem Billem, dla których to były swego rodzaju spóźnione wakacje. W chacie z nimi mieszkał jeszcze George Jenkins, przyjaciel Toma, wielki, brodaty stolarz, który w swoich kraciastych flanelowych koszulach, wyglądał jakby te lasy były jego środowiskiem naturalnym.
W drugiej chacie przebywała prawdziwa elita intelektualna. Sami przedstawiciele klasy wyższej w średnim wieku: Ted Brice był prawnikiem, Brian Todd właścicielem firmy informatycznej, a John Shackling wykładał na uniwersytecie psychologię. Ta trójka cechowała się używaniem najdroższego sprzętu myśliwskiego, jaki był dostępny na rynku. Ed często kpił z nich, gdyż pomimo celowników optycznych i laserowych, używania różnych rodzajów amunicji, kamuflaży, najlepszych wabików, a nawet maskującego zapach środka w aerozolu, zazwyczaj wracali z polowania z pustymi rękoma. Mimo swojej łowieckiej niezdarności, a może właśnie dzięki niej, było w nich coś, co sprawiało, że nie sposób było ich nie lubić.
Ostatnią chatę zapełniali David, Joan, Ed Robertson, oraz Richard Usher – stary przyjaciel Eda, jeszcze z czasów wojny. Nie było go z nimi na polanie, gdyż za wsze wolał polować samotnie, twierdząc, że dzięki temu działa wydajniej.
Jedenaście osób, to już tłum, ale przynajmniej nie dało się narzekać na nudę, a przy cowieczornych ogniskach można było odbyć zajmujące rozmowy właściwie na każdy temat. Tak bardzo zróżnicowana była ta kompania.
– Wracamy do osady? – zapytał David.
Ed podciągnął rękaw i spojrzał na zegarek.
– Tak, niedługo zacznie się ściemniać, a odeszliśmy dalej niż zwykle – odpowiedział, po czym ruszył w stronę, z której przyszli. Za ich plecami słońce zaczęło chować się za linią drzew. Nim zanurzyli się w cieniu lasu, Joan obejrzała się. Na polanie stał jeleń, może nawet ten sam, którego chwilę wcześniej próbowała upolować. Zamiast unieść broń i oddać w jego kierunku strzał, jej usta rozciągnęły się w łagodnym uśmiechu, a jej oczy mrugnęły do niego porozumiewawczo. Po tych gestach solidarności ze zwierzęciem, odwróciła głowę, aby pozostali go nie dostrzegli.
Nigdy wcześniej Joan nie miała tak bliskiej styczności z naturą, wychowana w metropolii, inaczej wyobrażała sobie leśną głuszę. W jej mocno ukształtowanej przez kinematografię wizji była bardziej zielona, podczas gdy w rzeczywistości okazała się wymalowana głównie odcieniami brązu i sieny. Drzewa okazały się częściowo opustoszałe z liści, niektóre straszyły swą całkowitą nagością, zdawały się być stare i uschnięte. Mimo to, nadal cały las pulsował życiem. Wiewiórki, jelenie, sarny, czy lisy – to wszystko było tu niezwykle popularne, a podczas jednego z ognisk Tom Ratner i George Jenkins sprzeczali się na temat plotek o stadzie wilków grasującym gdzieś w głębi lasu. Tym bardziej dziwiła się Richardowi, który tak bardzo upierał się przy polowaniu samemu. W razie kontaktu ze stadem wilków nie pomogłaby mu ani strzelba, ani też ucieczka. Śmierć w paszczach dzikich zwierząt była dla Joan wyjątkowo przerażającą perspektywą. Właściwie niczego bardziej nie bała się, od kiedy w dzieciństwie widziała w zoo karmienie piranii. Ich małe ząbki rozdzierały mięso, równie łatwo jak dziecko odrywające kawałki waty cukrowej. Na samo to wspomnienie przez jej ciało przeszły gwałtowne ciarki. Co gorsza leśna fauna wywoływała u niej ciągłe poczucie bycia obserwowaną, czuła jak wbija się w nią wzrok setek leśnych istot, śledzą każdy jej ruch, gotowe do ucieczki, gdy zbliży się do nich za blisko. Nawet dwulufowa strzelba w jej dłoniach nie dawała ukojenia w poczuciu bezpieczeństwa. Tylko obecność innych osób sprawiała, że strach nie wyszedł ze swego ukrycia, by nią owładnąć.
Przegoniła te myśli, niedługo wszyscy myśliwi zbiorą się dookoła ogniska i roztoczą niemal rodzinną atmosferę. Będą żarty, pieczone mięso, opowieści i anegdoty oraz ciepło ognia. Dwa dni temu, kiedy przyjechali tu z Davidem, najbardziej dokuczał jej nocny chłód, któremu nie dało się zaradzić. Jej ulubiona forma rozgrzania ciała, którą w innych okolicznościach praktykowałaby z Davidem, odpadała z powodu dwóch starszych sublokatorów ich chatki. Rozważała nawet możliwość spania w samochodzie, przy włączonej klimatyzacji, ale to też okazało się niemożliwe – samochody były zaparkowane prawie dwie godziny marszu od osady drwali. Perspektywa codziennego pokonywania tej odległości dawała jej pozorną odporność na chłód. Ostatecznie zimno przestało być dla niej problemem, kiedy David wytknął jedną oczywistą zaletę niskiej temperatury – brak insektów, od których las roił się w lecie.
Nagle Ed się zatrzymał. Uniósł otwartą dłoń, tym gestem nakazując jej i Davidowi, aby uczynili to samo. Coś zaszeleściło w krzakach. Odgłos ruchu. Jej dłonie mocniej zacisnęły się na kolbie strzelby, ale palec wskazujący nie powędrował na delikatny języczek spustu. Spojrzała na Davida, ale nie potrafiła wyczytać czegokolwiek z jego twarzy. On też to słyszał – trzaski liści, coraz bliższe i bliższe. Dźwięki się nawarstwiały, było już pewne, że zbliża się do nich jakaś grupa. A może raczej stado? Spomiędzy drzew nie było jednak nic widać, zmierzch osiągnął już swoje apogeum, a oczy Joan jeszcze nie dostosowały się do otaczającego półmroku. Miała ochotę krzyknąć, może to, co kryło się pośród drzew uciekłoby, albo przynajmniej by się ujawniło i przestało sprawdzać siłę jej nerwów. Ku zdziwieniu Joan, Ed był osobą, która krzyknęła.
– Brice?! Todd?! Shack?! To wy?!
Z ciemności odpowiedział mu zachrypnięty głos Johna Shacklinga:
– Jasne, a czego się spodziewaliście? Wielkiej stopy?
Zza drzew rozległ się przytłumiony śmiech Teda i Briana. Po chwili wyszli z ukrycia, każdy w pomarańczowej, odblaskowej kamizelce i mundurach w rozmaitych kamuflażach. Ted jak zwykle miał na głowie zakrywającą początkowe stadium łysienia czapkę-patrolówkę, a John bandanę zwiniętą w opaskę, którą zawiązał na czole, stając się w ten sposób jedyną w swoim rodzaju żywą parodią Rambo. Każdy z nich trzech miał półautomatyczny karabin z lunetą, oraz plecak pełen sprzętu dla którego nie potrafili znaleźć praktycznego zastosowania.
– Poszczęściło się wam? – zapytał Ted, poprawiając czapkę.
Urodziłem się w 1988 roku w Chrzanowie (województwo małopolskie), studiuję filologię polską na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach i od dawna pragnąłem być pisarzem. Być, a nie bywać. Nie pamiętam, kiedy zrodziło się to pragnienie, ale wiem, kto je we mnie zaszczepił – byli to Edgar Allan Poe, Stephen King, Dostojewski, Marquez, Witkacy, Gombrowicz, Uniłowski i cała plejada innych pisarzy, którymi się zaczytywałem odkąd pamiętam. Nie było chyba dla mnie innego wyjścia – musiałem sam zacząć tworzyć. W swojej działalności pisarskiej nie ograniczam się do tworzenia tylko w zakresie jednego gatunku, stawiam na różnorodność. Część moich projektów literackich to powieści i opowiadania obyczajowe, psychologiczne lub melodramaty – rzeczy oparte na moich codziennych obserwacjach i doświadczeniach, często w dużym stopniu autobiograficzne, angażujące czytelnika emocjonalnie lub (a czasami, zarówno) intelektualnie. Inne zrodziły się z mojej fascynacji literaturą „lekką”, tą postrzeganą jako komercyjną i czysto rozrywkową. Są to przede wszystkim horrory, thrillery oraz kryminały – wszystko, co ma na celu zapewnić czytelnikowi jak największą przyjemność z czytania.
Swoim debiutem literackim w formie e-booka (powieść Szklane Serce)zasiałem swoją karierę pisarską. Na bieżąco dbam, by coś z niej wyrosło – w chwili obecnej, w wolnym czasie, pracuję nad nowym projektem – powieścią obyczajową Na południe od nieba.Rozdział 1 Sezon łowiecki
Jeleń nagle zatrzymał się i wbił wzrok gdzieś głęboko w las. Stał na niewielkiej polanie, tej pokrytej zieloną trawą wyspie pośrodku oceanu drzew, jaką stanowiły otaczające ją połacie gęstego lasu. Zwierzę było dorodnym samcem, z imponującym porożem i lśniącej brązem sierści. Przybył tu, by leniwie poskubać trawę, póki miała ten dekadencki jesienny posmak, który wkrótce nieuchronnie zabije zima. Jednak nie zrobił tego, wyczuł wiszące w powietrzu zagrożenie i skupił się na weryfikacji swoich zmysłów. Co chwilę nerwowo, lecz zachowując przy tym dostojeństwo, przekręcał głowę, to w lewo, to w prawo, nastawiając uszu w poszukiwaniu najmniejszego dźwięku ruchu dochodzącego z lasu. Jego duży nos wyostrzył się na najsłabszy z apaszek. Choć nie dostrzegł nic niepokojącego, był pewny, że jest obserwowany. Mówił mu to instynkt, jedyne, czym mógł się zawsze kierować na świecie pełnym czyhających na bezbronne zwierzę niebezpieczeństw. Czasami jednak ten szósty zmysł bywał mylący. Po minucie jeleń doszedł do wniosku, że padł ofiarą zwierzęcej paranoi i powrócił do swego pierwotnego celu wizyty na polanie. Pochylił głowę i chwycił zębami kępkę trawy. Nim zdążył ją przeżuć, huk rozerwał przestrzeń.
Zaskoczone zwierzę natychmiast poderwało się do ucieczki. Kolejny odgłos wystrzału wybuchł, gdy jeleń był już bliski linii drzew. Nie zwolnił tempa. Gdyby potrafił ogarnąć to wszystko umysłem, byłby zdumiony, że jeszcze żyje. Poczułby ulgę, gdy zniknął w cieniu drzew i umknął swym prześladowcom, kimkolwiek byli. Nie mógł tego zrobić, gdyż to uczucie było mu obce – w dziczy nie było czegoś takiego, jak pewność czy spokój. Nie zatrzymując się, pędził dalej w głąb lasu, wkładając w to całą siłę swych kopyt. Gdy już był daleko, na polanę weszły trzy postacie, a każda z nich trzymała broń.
Niespiesznie podeszli do miejsca, w którym stał jeleń, nim spłoszyły go strzały. Siwy, krępy mężczyzna w przypominającym mundur ubraniu koloru khaki i z identyczną pomarańczową kamizelką, jakie nosili jego kompani, przyklęknął i wodził oczami po ziemi w poszukiwaniu śladów. Po chwili zrezygnowany pokręcił głową, po czym odwrócił się do ludzi, którzy z nim przyszli, a teraz wpatrywali się w las, w miejsce, do którego uciekła im zwierzyna.
– Nic z tego. Ziemia tutaj jest za sucha na ślady – oznajmił, drapiąc się po pokrytej kilkudniowym zarostem brodzie
– Trudno, chyba go straciliśmy, ale Joan musi nauczyć się jakoś strzelać – powiedział raczej mizernie wyglądający młody mężczyzna o pociągłym chudym obliczu, wskazując stojącą obok siebie dziewczynę o sięgających jej wąskich ramion kruczo-czarnych włosach.
– Mogła postrzelać sobie do puszek, w pobliżu osady – powiedział rozdrażniony starzec, tak jakby Joan przy nich nie było.
– Daj spokój, Ed, robisz się nieznośny na starość.
– On ma rację, David. Nie przygotowałam się do tego – odezwała się w końcu dziewczyna. Na twarzy starego myśliwego pojawił się wyraz satysfakcji, oddający jego poczucie wyższości, jakie dawało mu mienie racji. Poprawiło mu to nastrój.
– Nieważne. Innym chyba też niezbyt poszło. Ile słyszeliśmy strzałów w lesie?
Joan się zamyśliła. Głos zabrał David.
– Chyba trzy – powiedział niepewnie. Nie liczył strzałów roznoszących się leśnym echem, przywykł do nich w ciągu innych polowań. Ed też je ignorował, nauczył się wyłapywać tylko określone dźwięki. Tą zdolność nabył jeszcze w wietnamskiej dżungli, gdy w młodości walczył w przegranej sprawie, której nie rozumiał.
– Były cztery strzały. Jeden ze strzelby, a trzy ze sztucera – poprawiła go Joan, dla której ten wyjazd miał być nowym doświadczeniem i wielką przygodą. Tak przynajmniej zapewniał ją David, za którego ma niedługo wyjść. Do samego aktu polowania podchodziła z daleko idącą rezerwą. Nie do końca podobała jej się sama idea zabijania zwierząt dla sportu i nie przekonywały ją nawet argumenty, że myślistwo pomaga zachować równowagę w ekosystemie. Za to polubiła ludzi, którzy zjeżdżają się tu jesienią. Choćby dla nich warto było tu przyjechać.
Zdziwiła się, jak liczne towarzystwo bierze udział w łowach. W chwili, gdy ujrzała osadę – bo tak nazywano trzy zbudowane obok siebie chaty pośrodku lasu – służące niegdyś za miejsce zakwaterowania pracujących tu drwali – zdawało jej się, że będą mieli z Davidem jeden z budynków tylko dla siebie. To wrażenie uległo rozwianiu, gdy zaczęto jej przedstawiać ludzi.
Byli tam Tom i Amanda Ratner ze swoim piętnastoletnim synem Billem, dla których to były swego rodzaju spóźnione wakacje. W chacie z nimi mieszkał jeszcze George Jenkins, przyjaciel Toma, wielki, brodaty stolarz, który w swoich kraciastych flanelowych koszulach, wyglądał jakby te lasy były jego środowiskiem naturalnym.
W drugiej chacie przebywała prawdziwa elita intelektualna. Sami przedstawiciele klasy wyższej w średnim wieku: Ted Brice był prawnikiem, Brian Todd właścicielem firmy informatycznej, a John Shackling wykładał na uniwersytecie psychologię. Ta trójka cechowała się używaniem najdroższego sprzętu myśliwskiego, jaki był dostępny na rynku. Ed często kpił z nich, gdyż pomimo celowników optycznych i laserowych, używania różnych rodzajów amunicji, kamuflaży, najlepszych wabików, a nawet maskującego zapach środka w aerozolu, zazwyczaj wracali z polowania z pustymi rękoma. Mimo swojej łowieckiej niezdarności, a może właśnie dzięki niej, było w nich coś, co sprawiało, że nie sposób było ich nie lubić.
Ostatnią chatę zapełniali David, Joan, Ed Robertson, oraz Richard Usher – stary przyjaciel Eda, jeszcze z czasów wojny. Nie było go z nimi na polanie, gdyż za wsze wolał polować samotnie, twierdząc, że dzięki temu działa wydajniej.
Jedenaście osób, to już tłum, ale przynajmniej nie dało się narzekać na nudę, a przy cowieczornych ogniskach można było odbyć zajmujące rozmowy właściwie na każdy temat. Tak bardzo zróżnicowana była ta kompania.
– Wracamy do osady? – zapytał David.
Ed podciągnął rękaw i spojrzał na zegarek.
– Tak, niedługo zacznie się ściemniać, a odeszliśmy dalej niż zwykle – odpowiedział, po czym ruszył w stronę, z której przyszli. Za ich plecami słońce zaczęło chować się za linią drzew. Nim zanurzyli się w cieniu lasu, Joan obejrzała się. Na polanie stał jeleń, może nawet ten sam, którego chwilę wcześniej próbowała upolować. Zamiast unieść broń i oddać w jego kierunku strzał, jej usta rozciągnęły się w łagodnym uśmiechu, a jej oczy mrugnęły do niego porozumiewawczo. Po tych gestach solidarności ze zwierzęciem, odwróciła głowę, aby pozostali go nie dostrzegli.
Nigdy wcześniej Joan nie miała tak bliskiej styczności z naturą, wychowana w metropolii, inaczej wyobrażała sobie leśną głuszę. W jej mocno ukształtowanej przez kinematografię wizji była bardziej zielona, podczas gdy w rzeczywistości okazała się wymalowana głównie odcieniami brązu i sieny. Drzewa okazały się częściowo opustoszałe z liści, niektóre straszyły swą całkowitą nagością, zdawały się być stare i uschnięte. Mimo to, nadal cały las pulsował życiem. Wiewiórki, jelenie, sarny, czy lisy – to wszystko było tu niezwykle popularne, a podczas jednego z ognisk Tom Ratner i George Jenkins sprzeczali się na temat plotek o stadzie wilków grasującym gdzieś w głębi lasu. Tym bardziej dziwiła się Richardowi, który tak bardzo upierał się przy polowaniu samemu. W razie kontaktu ze stadem wilków nie pomogłaby mu ani strzelba, ani też ucieczka. Śmierć w paszczach dzikich zwierząt była dla Joan wyjątkowo przerażającą perspektywą. Właściwie niczego bardziej nie bała się, od kiedy w dzieciństwie widziała w zoo karmienie piranii. Ich małe ząbki rozdzierały mięso, równie łatwo jak dziecko odrywające kawałki waty cukrowej. Na samo to wspomnienie przez jej ciało przeszły gwałtowne ciarki. Co gorsza leśna fauna wywoływała u niej ciągłe poczucie bycia obserwowaną, czuła jak wbija się w nią wzrok setek leśnych istot, śledzą każdy jej ruch, gotowe do ucieczki, gdy zbliży się do nich za blisko. Nawet dwulufowa strzelba w jej dłoniach nie dawała ukojenia w poczuciu bezpieczeństwa. Tylko obecność innych osób sprawiała, że strach nie wyszedł ze swego ukrycia, by nią owładnąć.
Przegoniła te myśli, niedługo wszyscy myśliwi zbiorą się dookoła ogniska i roztoczą niemal rodzinną atmosferę. Będą żarty, pieczone mięso, opowieści i anegdoty oraz ciepło ognia. Dwa dni temu, kiedy przyjechali tu z Davidem, najbardziej dokuczał jej nocny chłód, któremu nie dało się zaradzić. Jej ulubiona forma rozgrzania ciała, którą w innych okolicznościach praktykowałaby z Davidem, odpadała z powodu dwóch starszych sublokatorów ich chatki. Rozważała nawet możliwość spania w samochodzie, przy włączonej klimatyzacji, ale to też okazało się niemożliwe – samochody były zaparkowane prawie dwie godziny marszu od osady drwali. Perspektywa codziennego pokonywania tej odległości dawała jej pozorną odporność na chłód. Ostatecznie zimno przestało być dla niej problemem, kiedy David wytknął jedną oczywistą zaletę niskiej temperatury – brak insektów, od których las roił się w lecie.
Nagle Ed się zatrzymał. Uniósł otwartą dłoń, tym gestem nakazując jej i Davidowi, aby uczynili to samo. Coś zaszeleściło w krzakach. Odgłos ruchu. Jej dłonie mocniej zacisnęły się na kolbie strzelby, ale palec wskazujący nie powędrował na delikatny języczek spustu. Spojrzała na Davida, ale nie potrafiła wyczytać czegokolwiek z jego twarzy. On też to słyszał – trzaski liści, coraz bliższe i bliższe. Dźwięki się nawarstwiały, było już pewne, że zbliża się do nich jakaś grupa. A może raczej stado? Spomiędzy drzew nie było jednak nic widać, zmierzch osiągnął już swoje apogeum, a oczy Joan jeszcze nie dostosowały się do otaczającego półmroku. Miała ochotę krzyknąć, może to, co kryło się pośród drzew uciekłoby, albo przynajmniej by się ujawniło i przestało sprawdzać siłę jej nerwów. Ku zdziwieniu Joan, Ed był osobą, która krzyknęła.
– Brice?! Todd?! Shack?! To wy?!
Z ciemności odpowiedział mu zachrypnięty głos Johna Shacklinga:
– Jasne, a czego się spodziewaliście? Wielkiej stopy?
Zza drzew rozległ się przytłumiony śmiech Teda i Briana. Po chwili wyszli z ukrycia, każdy w pomarańczowej, odblaskowej kamizelce i mundurach w rozmaitych kamuflażach. Ted jak zwykle miał na głowie zakrywającą początkowe stadium łysienia czapkę-patrolówkę, a John bandanę zwiniętą w opaskę, którą zawiązał na czole, stając się w ten sposób jedyną w swoim rodzaju żywą parodią Rambo. Każdy z nich trzech miał półautomatyczny karabin z lunetą, oraz plecak pełen sprzętu dla którego nie potrafili znaleźć praktycznego zastosowania.
– Poszczęściło się wam? – zapytał Ted, poprawiając czapkę.
więcej..
