Martwa woda. Kwartet szetlandzki. Tom 5 - ebook

ROZDZIAŁ 1

Jimmy Perez zatrzymał się, by złapać oddech, i spojrzał na morze. Spokojny, bezwietrzny dzień. Światło przenikało przez wiszące wysoko chmury i szara woda lśniła jak metal. Na horyzoncie ławica mgły. W głębokich kieszeniach długiego sztormiaka należącego kiedyś do jego dziadka tkwiły otoczaki wielkości jajek. Były okrągłe, gładkie i tak ciężkie, że czuł, jak pod wpływem ich masy sztormiak opina mu ramiona. Zbierał kamienie na plaży w Ravenswick, selekcjonując je starannie – tylko najokrąglejsze, tylko białe jak kość. Dalej, w pewnej odległości od brzegu, widniała sterta skał przypominających surowy, pochylony krzyż. Gdy woda była spokojna, fale prawie się o niego nie rozbijały.

Perez znowu zaczął iść, licząc w myślach kroki. Od śmierci Fran niemal codziennie odprawiał ten sam rytuał: zbierał otoczaki na brzegu koło jej domu i zanosił tutaj, do miejsca na wyspach, które lubiła najbardziej. Trochę pokuta, a trochę pielgrzymka. A częściowo obsesja. Potarł kamyki kciukiem i poczuł, że ten dotyk dziwnie podnosi go na duchu.

Na wzgórzu widać było owce z jagniętami wciąż niepewnie utrzymującymi się na nogach. Tak daleko na północy jagnienie się miało miejsce później i młode nie pojawiały się przed kwietniem. Nowe życie.

Ławica mgły nadciągała coraz bliżej, ale w oddali, w najwyższym punkcie cypla, wciąż widział kopiec ułożony przez niego z kamieni z Ravenswick. Upamiętniał kobietę, którą kochał i której śmierć wciąż obciążała jego sumienie, osłabiała go.

Idąc dalej, wspominał etapy ich związku, czasy ich namiętności. To także był rytuał odprawiany podczas każdych odwiedzin. Poznał ją zimą, kiedy śnieg leżał na ziemi, a głodne kruki krążyły po mroźnym niebie. Kochał się z nią w środku lata, gdy na klifach roiło się od rozwrzeszczanego ptactwa morskiego, a łąka poniżej jej domu przypominała dywan z polnych kwiatów. Wczesną wiosną zaproponowała mu małżeństwo.

Zatrzymał się na chwilę. Poczuł zawrót głowy, wywołany tym wspomnieniem. Miał wrażenie, że niebo przechyla się i wiruje wokół niego i nie potrafił odróżnić, gdzie kończy się morze, a zaczyna niebo. Jej prowokujący uśmiech. „No i jak, Jimmy? Co o tym myślisz?” A zginęła na jesieni, w czasie sztormu, który smagał jego dom na Fair Isle, wyrzucając wysoko w powietrze pióropusze piany, i całkowicie odciął ich od reszty świata.

Zwariowałem, pomyślał. Już nigdy nie odzyskam zdrowych zmysłów.

Spod kopca mógł dostrzec North Mainland. Fran kochała ten widok, ponieważ jej zdaniem jedno spojrzenie stąd pozwalało uchwycić kwintesencję Szetlandów, posępność i piękno, morze dające bogactwo i surowy, jałowy ląd. Przeszłość i przyszłość. W oddali, w zagłębieniu terenu, terminal naftowy nad Sullom Voe w tym dziwnym srebrzystym świetle wyglądał niemal jak magiczne, zaginione miasto. Wszędzie ląd i woda oraz ląd odbijający się w wodzie. Na południu szereg gigantycznych, teraz nieruchomych, turbin wiatrowych. Pod nimi osada Hvidahus, trzy domki jak zabawki i pomost, a także niemal zasłonięte przez drzewa muzeum osadnictwa w Vatnagarth, gdzie zostawił samochód.

Minęło sześć miesięcy od śmierci Fran. Sądził, że nie wróci tu, dopóki Cassie, jej córka, nie dorośnie na tyle, aby móc zrozumieć. Albo on sam poczuje się na siłach, aby ją tu przyprowadzić. Miał nadzieję, że wtedy kopiec będzie tu nadal.

Zszedł ze wzgórza w mgłę. Leżała jak jezioro na położonym niżej gruncie i pochłonęła go tak, że poczuł się, jakby tonął. Parking przy muzeum, pusty, gdy zostawiał na nim samochód, teraz był pełen. Z jednej ze stodół dobiegała muzyka, a okna się świeciły – prostokątne księżyce przenikające mrok. Muzyka przyciągała go i przypominała mu zasłyszane w młodości ludowe legendy o trowach, gnomach wabiących śmiertelników grą na skrzypcach i kradnących im sto lat życia. Pomyślał, że sam nieogolony, o długich czarnych włosach i w długim czarnym płaszczu musi wyglądać jak stwór z tych opowieści. Zajrzał przez okno i zobaczył tańczącą grupę starszych osób. Poznał melodię i przez chwilę kusiło go, żeby ująć dłoń jednej z leciwych kobiet siedzących pod ścianą i zakręcić się z nią, tańczyć wokół sali tak, aby znowu poczuła się młodo.

Odwrócił się jednak. Dawny Jimmy Perez mógłby to zrobić, zwłaszcza gdyby była przy nim Fran. Ale był już innym człowiekiem.ROZDZIAŁ 2

Jerry Markham spojrzał nad wąską zatoczką ciągnącą się od morza w głąb lądu. Za nim znajdowało się wzgórze pokryte torfowiskiem i zbrązowiałym po długiej zimie wrzosem. Przed sobą miał terminal naftowy. Cztery holowniki, wielkie jak trawlery, dwa przy burtach, jeden przy dziobie i jeden przy rufie „Lorda Rannocha”, popychały go do tyłu w kierunku nabrzeża. Zbiornikowce zawsze cumowano dziobem do pełnego morza, aby w razie jakiegoś wypadku mogły łatwo uciec. Za nieruchomą wodą widać było przemysłowy krajobraz ze zbiornikami ropy, budynkami biurowymi oraz elektrownią dostarczającą energię terminalowi i podłączoną do szetlandzkiej sieci energetycznej. Pochodnia spalała wydobywający się gaz ziemny. Cały teren otoczony był wysokim płotem zwieńczonym drutem żyletkowym. Od 11 września 2001 roku nawet na Szetlandach więcej dbano o bezpieczeństwo obiektów. Swego czasu, żeby wejść do terminalu, potrzebna była tylko laminowana przepustka. Teraz każdy podwykonawca był prześwietlany, przechodził kurs procedur bezpieczeństwa, a każda ciężarówka była sprawdzana i znakowana. Nawet jeżeli bramy były otwarte, drogę zagradzała betonowa zapora.

Jerry zrobił zdjęcie.

Nad jego głową samolot Eastern Airways schodził do lądowania w porcie lotniczym Scatsta. W czasie wojny z pasa startowego korzystała baza RAF-u. Teraz ruch był tu większy niż w Sumburgh, chociaż nie lądowały tu rozkładowe rejsy. Z samolotów nie wysiadali turyści czy dzieciaki wracające do domu z koledżu. Wszystkie loty związane były z ropą naftową. Markham obserwował grupę mężczyzn schodzących na pas. Sprawni fizycznie, mogliby być członkami drużyny rugby albo plutonu wojska, cechowało ich takie samo poczucie koleżeństwa. Taka męska więź jakoś nigdy go nie objęła. Z miejsca, w którym stał, Markham nie słyszał ich głosów, ale czuł, że ci ludzie się przekomarzają. Wkrótce śmigłowce zabiorą ich, aby zaczęli nową kolejkę pracy na platformach lub przy szybach wiertniczych.

Kiedyś ponad osiemset zbiornikowców rocznie zabierało z Sullom Voe ropę naftową. Teraz do nabrzeża przybywało zaledwie dwieście, a „Lord Rannoch” dostarczał ropę średnią z Schiehallionu, atlantyckiego pola na zachodzie. Na Morzu Północnym złoża roponośne były już prawie wyeksploatowane. Markham znał fakty i liczby. Przeprowadził badania, ale poza tym urodził się i wychował na Szetlandach. Dorastał wśród dobrodziejstw zapewnianych przez ropę naftową – dobrze wyposażonych szkół i ośrodków sportowych, lekcji muzyki i równych, szerokich dróg. Teraz wydobycie ropy spod dna morskiego było coraz trudniejsze i droższe, ale wciąż trwała tu krzątanina, nie było widać żadnego znaku, że terminal podupada. Przez chwilę Jerry zastanawiał się, czy Szetlandy byłyby inne – czy on sam byłby inny – i mniej rozpieszczone bogactwem, gdyby ropy w ogóle nie odkryto. I jaka przyszłość czeka wyspę, gdy ta zniknie całkowicie.

Markham przybrał inną pozycję, żeby nieco zmienić perspektywę, i zrobił następne zdjęcie. Za ogrodzeniem budowano drogę. Przypominające stalowe beczki moduły mieszkalne ustawiano na betonowych blokach. Obok starego terminalu budowano nowy i za potężnym prostokątnym murem składowano torf wykopany ze wzgórza w czasie oczyszczania placu budowy. Kiedy zasoby ropy zaczęły się wyczerpywać, odkryto gaz i Szetlandy z entuzjazmem powitały nowe źródło energii. Gaz oznaczał miejsca pracy. Miejscowe ciężarówki już woziły urobek z kamieniołomu Sullom na fundamenty zakładów. Hotele, pensjonaty, pokoje z noclegiem i śniadaniem były zatłoczone robotnikami z południa. Ceny domów znowu wzrosły. Gaz oznaczał też pieniądze.

Markham zszedł ze wzgórza, przeskakując przez zwały torfu. Wracał do samochodu, który zostawił na końcu gruntowej drogi biegnącej koło pasa startowego. Tu też budowano – widział metalowe żebra nowej wieży kontroli lotów. Poprzedni pasażerowie wysiedli z samolotu i teraz na jego pokład wchodzili nowi. Jadąc obok nich, zdawał sobie sprawę, że mężczyźni stojący w kolejce do schodów patrzyli w jego stronę. Na Szetlandach nie było wielu samochodów takich jak jego alfa. Wyczuwał ich zaskoczenie i zawiść. Cieszyło go to i zastanawiał się, co pomyślałaby o tym Annabel.

Ruszył drogą wzdłuż zatoczki na południe, w kierunku Brae. W odległości pół mili od terminala jedynym świadectwem tego, że ropa docierała do brzegów, była żółta boja na środku akwenu. Gdyby nastąpił wyciek, do boi umocowano by pływającą zaporę, która nie dopuściłaby do skażenia słonych mokradeł znajdujących się na końcu zatoczki, wrażliwych na zanieczyszczenia. Ale zbiorniki, nabrzeża, budynek kapitanatu portu, lotnisko i nowy terminal gazowy skryły się już za wzgórzem. Teraz widać było tylko owce, mewy oraz kruki i słychać było pokrzykiwania kulików.

Na końcu Sullom Voe znajdowało się Brae i Jerry zwolnił trochę, aby skręcić na główną drogę. W Brae obecność przemysłu naftowego była bardziej widoczna – jako kilka ulic z domami wybudowanymi przez radę miejską dla robotników, szare, użytkowe i znienawidzone przez turystów oczekujących tu pocztówkowego piękna. Szetlandy nie były ładne. Owszem – dzikie, posępne i dramatyczne, ale konwencjonalne piękno byłoby tu jakoś nie na miejscu.

Za Brae wjechał w ławicę mgły. Cały dzień było ponuro, bezwietrznie i miało się wrażenie, że chłód szarej mżawki przenika przez skórę aż do kości. Nagle ledwo mógł sięgnąć wzrokiem do zakrętu drogi. Z naprzeciwka bardzo wolno zbliżały się do niego reflektory samochodu, jakby płynąc powoli po drugiej stronie przez mgłę. Nie słyszał silnika nadjeżdżającego pojazdu. Miał wrażenie, że poza bańką jego samochodu nic nie istnieje. Nic nie słychać. Nic nie widać. Nagle pojawiły się następne reflektory; tym razem zbliżały się od lewej, bardzo szybko, i kierowały wprost na niego. Zahamował ostro i skręcił, aby je wyminąć. Jechał za szybko jak na mgłę. Usłyszał pisk opon na asfalcie i poczuł, że samochód wpada w poślizg. Ale mgła pochłonęła wszystkie dźwięki. Wszystko działo się jak we śnie. Albo w koszmarze. Przez chwilę siedział, dygocząc.

Potem wściekłość wzięła górę nad szokiem. Próbował ją kontrolować, oddychać głęboko i zachować spokój, ale mu się nie udało. Jakiś skurwysyn niemal w niego wjechał i prawie go zabił. To, że mógł mu zniszczyć samochód, miało w tej chwili mniejsze znaczenie. Światła pojazdu, który zepchnął go z drogi, zgasły, ale nie słyszał, żeby ten wariat odjechał. Markham wysiadł, czując, jak pulsuje w nim agresja. Chciał kogoś uderzyć. Nie przeżywał czegoś takiego od miesięcy i wściekłość była niczym narkotyk przenikający do organizmu nałogowca, przynoszący znajome dobre samopoczucie, odrobinę podniecenia. Od przybycia na Szetlandy był uprzejmy i wyrozumiały. Kontrolował nerwy. Ale teraz znalazł godziwy cel i mógł się wyładować.

– Do kurwy nędzy, w co ty pogrywasz, palancie?

Żadnej odpowiedzi.

Mgła była tak gęsta, że nie widział samochodu, tylko plamę cienia. Podszedł do niej, mając zamiar otworzyć szarpnięciem drzwi i wyciągnąć tego durnego kierowcę na zewnątrz. Raczej poczuł, niż usłyszał za sobą jakiś ruch i się odwrócił.

Znowu ruch. W górze. Świst przecinanego powietrza. Ostry ból. A potem nicość.ROZDZIAŁ 3

Rhona Laing parzyła herbatę. Bezkofeinową earl grey. Sklep w Aith zaczął zamawiać ją specjalnie dla niej. Dom pani prokurator był dawniej szkołą, solidnym szarym budynkiem, i ludzie uważali, że jest za duży dla niej, samotnej kobiety. Zresztą wymyślali o niej różne rzeczy; od czasu do czasu do Rhony docierały rozmaite zabawne i irytujące plotki – że co sześć tygodni lata do Edynburga do fryzjera, że ma nieślubne dziecko, które oddała do adopcji, a także tajemniczego kochanka prawie co noc zawijającego po zapadnięciu ciemności do przystani w Aith i wychodzącego z portu wczesnym rankiem. Trzymała się jednak zasady, aby ani nie potwierdzać, ani nie dementować tych opowieści.

Przez pierwsze pół roku po sprowadzeniu się na Szetlandy urządzała dom i teraz wszystko w nim spełniało jej oczekiwania. Meble wykonano na zamówienie i wnętrza wyglądały jak na wielkim statku. Biuro prokurator w Lerwick było równie schludne. Bałagan i przeładowanie sprawiały jej niemal fizyczny ból.

Zaniosła herbatę do salonu i spojrzała na zatokę. Przez większą część doby w powietrzu wisiała gęsta mgła, ale rozwiała się, kiedy prokurator jechała z Lerwick do domu, i teraz krajobraz skąpany był w czystym świetle wiosennego dnia. Wszędzie wokół widać było niskie, zielone wzgórza i wodę. Co wieczór po pracy miał miejsce ten sam rytuał. Przyjazd z miasta, herbata i kilka minut poświęconych widokom. Nawet zimą, kiedy od dawna było już ciemno. Płaska barka kierowała się do znajdujących się dalej na morzu akwakultur łososia. Na powierzchni wody widniały sznury do hodowli małży, a ich pływaki sprawiały wrażenie koralików nawleczonych na nitkę. Wszystko wyglądało tak, jak powinno. Potem dostrzegła w pobliżu przystani unoszący się na wodzie yoal, jeden z tych, które w nadchodzącym sezonie miały wziąć udział w regatach. Powinien stać na trawiastym brzegu, a przecież nie było wiatru, który mógłby go zepchnąć. Yoale wyciągnięto z ich zimowych hangarów dopiero w miniony weekend. Prokurator pomyślała, że łódź musiały zepchnąć miejscowe dzieci, które nudziły się pod koniec przerwy wielkanocnej i uznały, że będzie zabawnie wyrządzić psotę miejscowym kobietom.

Rhona wiosłowała z drużyną miejscowych kobiet. Był to jej jedyny symbol uczestnictwa w tej społeczności. Uważała, że jako prokurator powinna zachowywać pewien dystans. W miejscu o tak nielicznej populacji trudno było oddzielać od siebie dom i pracę, ale nigdy nie czuła potrzeby zawierania bliższych przyjaźni. Mimo wszystko cieszyła się, że jest częścią drużyny wioślarskiej seniorek. I z wieczorów po treningu spędzanych przy winie w jednym z domów. Z regat, kiedy wszyscy wiwatowali. Spodziewała się, że będzie najsprawniejsza i najambitniejsza w całej drużynie, ale okazało się inaczej – wieśniaczka z Bixter za każdym razem biła ją na głowę. Rhona lubiła aktywność fizyczną (brakowało jej treningów na siłowni w Edynburgu) i w ubiegłym roku w miarę upływu czasu czuła się coraz silniejsza. Chociaż dopiero wróciła z pracy i z przyjemnością popijała herbatę, uznała, że jest odpowiedzialna za dryfującą łódź znoszoną pływem. Przebrała się i zeszła do przystani.

Panowały tu cisza i spokój. Była pora wieczornych posiłków, mydlanych oper w telewizji i kąpania dzieci przed położeniem ich do łóżek. Na plaży ptaki brodzące dziobały wodorosty. Przy burcie jej zacumowanego jachtu stał bączek. „Marie-Louise” była jej dumą i radością, jachtem wystarczająco dużym, by rozwijać dużą szybkość i pokonywać wielkie odległości, ale którym mogła bez żadnych problemów żeglować samotnie. Odcumowała bączka i powiosłowała w stronę dryfującego yoalu. Przeprowadziła się na Szetlandy, aby żeglować. Była do tego stworzona. Dawny kochanek powiedział jej kiedyś, że w żyłach ma słoną wodę, a nie krew.

Bez problemu dotarła do yoalu. Uznała, że przymocuje linę do pierścienia cumowniczego na dziobie i odholuje go do brzegu. Przez godzinę w zatoce będzie jeszcze wystarczająco jasno. Panowała flauta, ale nawet kiedy szła jachtem na silniku, widoki nigdy jej nie nudziły. Szetlandy robiły wrażenie tylko wtedy, gdy oglądało się je z morza.

Nagle dostrzegła wnętrze łodzi. W poprzek ławek leżał mężczyzna. Miał blond włosy, białą skórę, a jego ciemne oczy wyglądały dziwnie, jakby zrobiono mu makijaż. Rhona wiedziała, że nie żyje, zanim zobaczyła ranę na jego głowie, krew zaschniętą na policzku. I zanim uświadomiła sobie, że nie była to naturalna śmierć.

Yoal to łódź wiosłowa o poszyciu zakładkowym, używana tradycyjnie na Szetlandach do rybołówstwa przybrzeżnego. Przy sprzyjającym wietrze można postawić maszt i podnieść prostokątny żagiel. Wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza.ROZDZIAŁ 4

Kiedy zadzwonił telefon, Sandy Wilson wciąż był w biurze. Rozpoznał głos prokurator i przede wszystkim pomyślał, że sam ma kłopoty – pewnie jakieś procedury nie zostały przeprowadzone prawidłowo. Wiedział, że pani prokurator bardzo nisko go ceni, i nie dziwiło go to. On też nie miał o sobie najlepszego zdania. Jego szef, Jimmy Perez, wciąż był na zwolnieniu lekarskim i bardzo powoli, po parę dni w tygodniu, wciągał się od nowa w wir pracy. Sandy’ego dręczyły koszmary na samą myśl, że czasami to on kieruje posterunkiem.

– Sierżancie Wilson.

Wszyscy na Szetlandach mówili sobie po imieniu. Z wyjątkiem pani prokurator. Sandy zdawał sobie sprawę, że powinien uważnie słuchać, co ta kobieta do niego mówi, ale czuł, że błądzi myślami. To była jego reakcja na stres. Pakowała go w kłopoty, od kiedy był kajtkiem w szkole na Whalsay.

Popatrzył przez okno na port. Prom do Bressay właśnie odcumował i ruszył przez cieśninę. Mewy walczyły o jakiś śmieć na nabrzeżu.

– Jest mi tu pan potrzebny. Natychmiast. Rozumie pan? – Głos Rhony Laing brzmiał ostro. Najwyraźniej oczekiwała od detektywa szybszej reakcji. Nigdy nie miała o Sandym dobrej opinii, ani jako o człowieku, ani jako o funkcjonariuszu policji.

– Oczywiście.

– Ale przed wyjazdem niech pan koniecznie powiadomi Inverness. Będą musieli wysłać zespół. Grupę z wydziału zabójstw i grupę techników kryminalistycznych.

– Nie dotrą do nas wcześniej niż jutro rano – oznajmił Sandy. Czuł się już pewniej i wiedział, jakie są praktyczne możliwości. – Ostatni samolot z Inverness już wystartował.

– Ale potrzebujemy ich pomocy, sierżancie. Umieściłam yoal na moim miejscu do cumowania w Aith. Przypuszczam, że zostawię ciało tam, gdzie jest. Prognoza na jutro jest dobra, więc będzie tam dość bezpieczne pod warunkiem, że dobrze się je przykryje. Powinniśmy otaśmować przystań jako miejsce zbrodni i nie wpuszczać tam nikogo. Ale potrzebujemy też parawanów. Sam pan wie, jak ludzie się gapią, a jutro jest sobota i będą się tam kręcić całe tłumy.

– Nie zyska pani na popularności, nie dopuszczając w weekend nikogo do łodzi. – Sandy podrapał się po ramieniu i pomyślał, że o tej porze roku nie ma nic lepszego od chwil wędkowania. Przynajmniej można było poczuć, że długie, ciemne zimowe dni już minęły.

– Nie zamierzam być popularna! – Odpowiedź była ostra jak brzytwa.

– Rozpoznała go pani? – zapytał. – Chodzi mi o denata.

W słuchawce zapadła cisza i Sandy zorientował się, że prokurator zastanawia się nad odpowiedzią. Pomyślał, że ludzie po śmierci zawsze wyglądają inaczej niż za życia i jeżeli nie znało się ich dobrze, identyfikacja zwłok nie zawsze była łatwa. Ale usłyszana odpowiedź była jednoznaczna.

– Nie, sierżancie. I to kolejny powód, dla którego pana tu potrzebuję. Jeżeli to Szetlandczyk, zakładam, że będzie pan w stanie powiedzieć nam, kim jest.

Znowu zapadła cisza. Sandy słyszał plusk wody w tle. Prokurator nadal musiała być na przystani i dzwonić z komórki. Miała szczęście, że jakoś złapała zasięg. Ta część wyspy była jak czarna dziura, gdy chodziło o połączenia komórkowe.

– Przyślę paru ludzi, żeby zabezpieczyli miejsce – oznajmił. – I skontaktuję się z Inverness. Przyjadę najwcześniej, jak zdołam.

– Dobrze.

Wiedział, że ma zamiar skończyć rozmowę, i niemal krzyknął, aby zwrócić jej uwagę:

– Panno Laing!

– Tak, sierżancie?

– Czy powinienem powiadomić Jimmy’ego? Inspektora Pereza?

Pytanie to dręczyło go od chwili, gdy zdał sobie sprawę, z czym wiąże się jej telefon. Jimmy Perez nie był sobą; nie był sobą od śmierci swojej narzeczonej. Wpadał w zły nastrój albo dostawał ataków wściekłości nie wiadomo z jakiego powodu. Jego koledzy byli wyrozumiali i odpuszczali mu. Za wcześnie wrócił do pracy, mówili. Wpadł w depresję. Ale po sześciu miesiącach ich cierpliwość zaczęła się wyczerpywać. Sandy słyszał w kantynie wypowiadane po cichu komentarze: może Perez powinien złożyć rezygnację i zająć się opieką nad dzieckiem Duncana Huntera? Awans w policji szetlandzkiej zawsze polegał na zajmowaniu opuszczonego przez kogoś stanowiska. Może Perez powinien postąpić przyzwoicie. Odejść i dać komuś innemu szansę porządnie wykonywać robotę.

Początkowo Rhona Laing nie odpowiadała i Sandy pomyślał, że połączenie zostało przerwane. Aż nagle odezwała się:

– Sama nie wiem, Sandy. Musisz sam postanowić. Znasz Jimmy’ego lepiej niż ja. – Jej głos brzmiał niemal po ludzku.

Odłożył decyzję do czasu, aż porozmawia z Inverness. Szefował tam nowy człowiek. Był Anglikiem i Sandy musiał się bardzo skupić, żeby go zrozumieć.

– Wyślę inspektora i zespół – powiedział. – Wiesz, że Roy Taylor wrócił do Liverpoolu?

– Słyszałem. – Sandy pomyślał, że wszystko się zmieniło. Jimmy Perez stał się całkiem innym człowiekiem, a Roy Taylor przeniósł się na południe. Sandy nigdy nie lubił zmian. Dorastał na małej wyspie Whalsay i nawet wyjazd na południe na przeszkolenie do służby w policji był dla niego wielką przygodą.

– Zastąpiła go kobieta. – Nadinspektor pochodził z Londynu i jego głos nasuwał Sandy’emu skojarzenia z filmami gangsterskimi. – Wychowywała się na North Uist, na Hebrydach. To niemal jedna z was.

Nie, miał ochotę wyjaśnić mu Sandy. Ludzie z wysp Uist są całkiem inni. Mówią po gaelicku, a ich gospodarstwa to sam piach i wodorosty. Odmienny krajobraz i odmienna kultura. Na Hebrydach nie strzelisz sobie kielicha w niedzielę. Tylko Angol może pomyśleć, że mieszkaniec Hebrydów mógłby mieć coś wspólnego z Szetlandczykiem. Sam spędził kiedyś dwa dni na Benbeculi na szkoleniu z policją Highland and Islands i uważał, że wie o tym miejscu wszystko, ale nic nie odpowiedział.

Nie miałby nic przeciwko temu, żeby mieć za szefa kobietę.

– Nazywa się Reeves – mówił dalej nadinspektor. – Willow Reeves. Odbierzesz ją i zespół z samolotu?

Sandy pomyślał, że imię i nazwisko nie brzmią zbyt po hebrydzku. Czy na Wyspach Zachodnich nie mieszkali sami MacDonaldowie?

Nadinspektor musiał powtórzyć pytanie.

– Odbierzesz ich z porannego samolotu? Znajdziesz zakwaterowanie i wyjaśnisz co i jak? Jimmy Perez nadal na zwolnieniu?

– Wrócił na pół etatu – odparł Sandy. – Ciągle jest pod opieką lekarza.

– Da sobie z tym radę? – W głosie nadinspektora słychać było niepewność.

– Sądzę, że będzie chciał wiedzieć – wyjaśnił Sandy. – Przypuszczam, że bardzo by mu się nie podobało, gdyby coś takiego działo się na jego terenie, a on nie miałby o tym pojęcia. – Dopiero teraz przyszło mu to do głowy, ale był pewien, że ma rację.

– Więc to zrobisz, Sandy, prawda? Powiedz mu. Nie chcę, żeby Perez dowiedział się o sprawie od kogoś obcego i pomyślał, że specjalnie go wyłączyliśmy. Ostatnio potrafi być cholernie drażliwy.

Sandy odłożył słuchawkę. Poczuł się przytłoczony obowiązkiem podjęcia decyzji. Prokurator spodziewała się go w Aith, które leżało dobre pół godziny jazdy na północ od niego, a nadinspektor chciał, żeby porozmawiał z Jimmym Perezem, który mieszkał w Ravenswick, na południe od Lerwick. Sandy byłby szczęśliwy, gdyby ktoś mu powiedział, jak to rozwikłać. A najbardziej na świecie pragnął, żeby Jimmy Perez wrócił, był normalny, mądry i bystry. I podpowiadał mu, co robić.

Znowu zadzwonił i zorganizował paru umundurowanych funkcjonariuszy, którzy mieli pojechać do Aith i ogrodzić parawanami przystań.

– Musimy mieć tam kogoś na służbie, dopóki nie dotrze zespół z Inverness.

Kiedy powiadomił kolegów, że to prokurator znalazła zwłoki, wyczuł ich wrogość. Nie cieszyła się powszechną sympatią. Nie przychodził mu do głowy nikt na wyspie, kto by ją lubił lub uważał za przyjaciela.

Kiedy wyszedł na zewnątrz, do samochodu, zaczynało się zmierzchać. Perez powinien być w domu, ponieważ zbliżała się pora, kiedy Cassie szła spać.

Cassie, córka jego ukochanej, pozostawiona pod opieką Jimmy’ego na mocy nieoficjalnego testamentu. A także jedyny powód, pomyślał Sandy, dla którego Perez nie uciekł jak najdalej od wysp i wspomnienia śmierci Fran.

Dom w Ravenswick był przerobioną kaplicą; niski, niewielki, z widokiem na Raven’s Head i domy przy nabrzeżu. Samochód Pereza stał na zewnątrz. Drzwi otworzyły się, zanim Sandy do nich doszedł, i stanął w nich Jimmy Perez z kubkiem kawy w ręku. Wyglądał, jakby nie zmrużył oka od chwili śmierci Fran, był chudy i nieogolony. Chociaż nigdy nie należał do szczególnie porządnickich, pomyślał Sandy. Nigdy jakoś szczególnie nie dbał o swój wygląd.

– Cassie już śpi? – Sandy nie miał ochoty zacząć rozmowy o zwłokach i morderstwie, jeśli dziewczynka mogła go usłyszeć.

– Jest u swojego ojca – odparł Perez.

Duncan Hunter, dawniej szalony chłopak z wysp, mieszkał teraz w odziedziczonym wielkim domu nad zatoką w Brae. Duncan Hunter, były mąż Fran. Były najlepszy przyjaciel Jimmy’ego Pereza.

Inspektor wszedł do środka.

– To ostatni weekend ferii. Od kilku miesięcy nie miała zbyt wielu możliwości, by spędzić z nim choć trochę czasu. A wiesz, jaki jest Duncan. Zawsze wyjeżdża na południe, żeby załatwić jakiś dochodowy interes. Pomyślałem, że najlepiej go złapać, dopóki jest tutaj. Cassie powinna znać swojego ojca.

– I dzięki temu masz trochę czasu dla siebie. – Sandy zastanawiał się, czy Perez zaprosi go i zaproponuje kieliszek albo piwo. Jimmy nigdy nie był chętny do wypitki, ale kiedy żyła Fran, w lodówce zawsze stało piwo.

– Brakuje mi jej – powiedział Perez. – Straszliwie. – Sandy nie był pewien, czy chodzi mu o Cassie, czy Fran. Przestąpił z nogi na nogę i spojrzał na morze. – Czego chcesz? Nie za bardzo mam ochotę na podejmowanie gości – dodał Perez. – Ostatnio nie jestem zbyt towarzyski.

Sandy’emu wydawało się, że usłyszał w jego głosie nutkę użalania się nad sobą, i pomyślał, że w tej sytuacji praca może najbardziej by mu pomogła.

– To nie jest wizyta towarzyska – oznajmił i zdumiało go, jak ostro zabrzmiały jego słowa.

Perez wpatrywał się w niego. Inspektor zawsze odnosił się do Sandy’ego życzliwie, ujmował się za nim. A teraz przyszła pora, żeby sierżant mu się zrewanżował.

– W takim razie lepiej wejdź.

Dom wyglądał niemal tak samo jak za czasów Fran. Na ścianie wisiały jej obrazy obok rysunków Cassie. Wielkie zdjęcie całej trójki wisiało nad kominkiem. Kobieta śmiała się z odchyloną głową i teraz Sandy poczuł, że łzy napływają mu do oczu. Fran Hunter zawsze była dla niego miła.

– Herbaty? – zapytał Perez. – Nie trzymam w domu alkoholu. Nie ufam sam sobie.

– Herbata będzie w sam raz. – Sandy obserwował, jak Perez sięga po kubek i wyjmuje mleko z lodówki. – Mamy morderstwo – oświadczył. – Prokurator znalazła zwłoki w jednym z wyścigowych yoali koło przystani w Aith. Wiesz, że wiosłuje ze starszymi kobietami. – Czekał na reakcję. Dawniej Jimmy, słysząc to, uniósłby brwi i rzucił jakiś żart o prokurator i czasie spędzanym przez nią na wodzie.

Ale dzisiejszy Perez ostrożnie postawił kubek z herbatą na stole i odwrócił się, by spojrzeć na kolegę.

– Jestem na zwolnieniu lekarskim – oznajmił. – Nie nadaję się do takiej pracy.

– W takim razie nie ma sensu, żebym marnował twój czas. – Sandy wstał i ruszył do drzwi. – Żelazna Dziewica chce mnie widzieć w Aith; ma nadzieję, że dokonam identyfikacji. Sam wiesz, jaka jest, kiedy każe jej się czekać. Pomyślałem, że powinieneś wiedzieć, to wszystko. Że powiadomienie ciebie będzie… – z wysiłkiem szukał właściwego słowa – …przejawem kurtuazji.

Perez i tym razem sprawiał wrażenie zdziwionego, ale nie złego czy zirytowanego. Sandy zazwyczaj mu się nie sprzeciwiał. Właściwie nie sprzeciwiał się nikomu. A obecnie gniew wydawał się standardowym uczuciem Jimmy’ego.

– Przepraszam. – Perez potrząsnął głową. Próba zmuszenia się, by pomyśleć jaśniej? Czy może wyraz jakiegoś rodzaju zwątpienia? Po chwili inspektor dodał: – Było mi miło, że wpadłeś i dałeś mi znać.

Sandy zatrzymał się na progu. Latarnia morska na Raven’s Head już się włączyła i promień światła przesunął się nad jego głową. Zastanawiał się, czy w ostatniej chwili Perez nie zmieni zdania i nie skusi się, żeby pojechać z nim do Aith. Był zaciekawiony, to pewne. Ciekawość zawsze pchała Jimmy’ego, by doprowadzić sprawę do końca. I przez chwilę Perez wyglądał, jakby czuł taką pokusę.

– Kogo przysyłają z Inverness? – zapytał.

– Kobietę. – Sandy poczuł się lepiej, bardziej chętny do rozmowy. – Jakąś kobietę o dziwnym nazwisku. Ale mamy całą noc, żeby jakoś to ogarnąć, zanim tu dotrze.

– No to powodzenia. – Perez cofnął się do domu i zamknął drzwi. Sandy widział jego ramiona pochylone nad stołem, głowę opuszczoną nad kubkiem z herbatą. Sprawiał wrażenie starego człowieka. Wyglądało to tak, jakby inspektor na krótko wrócił do życia i nie spodobało mu się to uczucie. Za bardzo sprawiało mu ból.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Delegatura policji szkockiej, której podlegają tereny Highland (górzystych regionów północnej Szkocji) oraz wysp – Orkadów, Szetlandów i Wysp Zachodnich.