Matka mojej córki - ebook

ROZDZIAŁ 1

Teraz

Nina zaklęła siarczyście i mocniej wdepnęła pedał gazu. Przemknęła na późnym pomarańczowym, rozglądając się niepewnie, czy na skrzyżowanie nie wjeżdża już inny pojazd. Pokonywała tę drogę każdego dnia, wiedziała, że światła zmieniają się błyskawicznie i na tym odcinku łatwo o kolizję. Na szczęście do pracy dojechała cała i zdrowa, chociaż złamała całe mnóstwo przepisów.

– Co to za chory pomysł, żeby kontrolować oddział od razu po świętach? – mruknęła pod nosem, wysiadając z samochodu.

Kiedy zadzwoniły do niej dziewczyny z obsługi, właśnie wychodziła z mieszkania. Informacja o wizycie dyrektor regionalnej wytrąciła ją z równowagi. Nie lubiła być zaskakiwana przez Dagmarę, która zazwyczaj zapowiadała swój przyjazd, ale najwyraźniej tym razem postanowiła zmienić nawyki. Zrobiła to w najmniej odpowiednim momencie. Nina od trzech lat pracowała na stanowisku dyrektora oddziału znanego banku, a swoje spóźnienia mogłaby policzyć na palcach jednej ręki. Z natury była sumienna i obowiązkowa, jednak poprzedniego wieczoru późno wróciła do domu. Planowała wyjechać od rodziców w pierwszy dzień świąt, by uniknąć korków, jednak ojciec poprosił, aby jeszcze została. Tata był jedną z nielicznych osób, którym po prostu nie potrafiła odmówić.

Tego roku Wigilia wypadała w sobotę, a we wtorek wszyscy wracali już do pracy, wściekli, że weekend został przedłużony tylko o jeden dzień. W poniedziałek drogi się zapełniły, w dodatku na A4 zdarzył się potworny wypadek i Nina spędziła prawie trzy godziny w korku. Położyła się spać dopiero po pierwszej, a rano najzwyczajniej w świecie nie usłyszała budzika.

Wpadła do oddziału jak burza. Rzuciła pospieszne spojrzenie w stronę swoich pracownic i zniknęła na zapleczu, gdzie miała gabinet – Dagmara już zdążyła się w nim rozgościć. Uśmiechnęła się fałszywie na widok Niny i gestem wskazała jej fotel naprzeciwko. Zupełnie, jakby była u siebie.

– Cześć. – Nina głośno przełknęła ślinę. – Nie wiedziałam, że nas dzisiaj odwiedzisz. Napijesz się czegoś? Kawy, herbaty? – zapytała, zdejmując płaszcz.

– Twoje pracownice już mnie poczęstowały – odparła wymijająco Dagmara.

Nina odwiesiła płaszcz na wieszak i zmieniła kozaki na czarne buty na niskim słupku. Szybko spojrzała w lustro, schowała za ucho kosmyk włosów i usiadła przy biurku, wpatrując się w przełożoną.

– Przepraszam za spóźnienie – bąknęła. – Zazwyczaj otwieram oddział wraz z dziewczynami, ale wczoraj wróciłam późno do domu i…

– W porządku – przerwała jej Dagmara zniecierpliwiona. – Każdemu może się zdarzyć, nawet tobie.

Czyżby królowa lodu ujawniała ludzkie oblicze?

Nina zachęciła ją gestem, aby kontynuowała. Jak się okazało, bezbłędnie przewidziała powód niespodziewanej wizyty.

– Martwią mnie wasze wyniki. – Przez głowę Niny przemknęła myśl, że regionalna każdą rozmowę zaczyna w ten sam sposób. „Martwią mnie wasze wyniki”. No tak, w sumie to stanowiło jej jedyne zmartwienie – pilnowanie, aby liczby w tabelkach się zgadzały. Och, i jeszcze zgarnianie premii za wyrobienie planów sprzedażowych przez „jej” oddziały. Nina była w stałym kontakcie z innymi dyrektorkami, wiedziała, że prowadzona przez nią placówka nie była jedyną, która nie realizowała założonych celów, gdyż były po prostu nierealne. Tego jednak nie mogła powiedzieć Dagmarze. Wszyscy o tym wiedzieli, ale nikt nic nie mówił głośno. Przynajmniej nie oficjalnie.

– Zostały nam jeszcze cztery dni do końca miesiąca, damy radę – zapewniła Nina. Wiedziała, że właśnie to Dagmara chce usłyszeć. Z tego, dlaczego mimo wszystko nie zrealizowała planu, będzie się tłumaczyć w piątek. Tymczasem miała przed sobą cztery dni względnego spokoju.

– Spodziewałam się, że w grudniu dopniecie plan. Ludzie potrzebowali przecież dodatkowej gotówki na święta.

_Taaa_ – pomyślała Nina. – _Szczególnie zadłużone starowinki, bez najmniejszej zdolności kredytowej_.

_–_ Dagmaro – zaczęła oficjalnie. – Mogę cię zapewnić, że moi pracownicy robią, co mogą, aby zrealizować indywidualne i grupowe plany sprzedażowe. Każdego dnia dzwonimy do klientów z naszej bazy, zapraszamy ich do oddziału, weryfikujemy zdolność kredytową, wysyłamy zapytania do BIK-u…

Dagmara obróciła w stronę podwładnej swojego laptopa, gestem wskazując na liczby w tabelce.

– Zobacz sama, jak niewiele wniosków kredytowych wpłynęło w tym miesiącu z waszego oddziału.

Nina udała, że wpatruje się w zestawienie, chociaż znała je na pamięć. Spędzało jej sen z powiek każdej nocy, kiedy zastanawiała się, skąd wziąć klientów i czyje zobowiązania mogłaby jeszcze skonsolidować, aby zrealizować chociaż te bezpieczne siedemdziesiąt pięć procent planu.

– Większość klientów nie ma zdolności kredytowej. Mają opóźnienia w BIK-u, do czego sami otwarcie się przyznają. Po co mamy wysyłać wnioski, jeśli jesteśmy pewni, że system nie przepuści ich do weryfikacji analityka? Tylko po to, aby liczby w tabeli się zgadzały? – Wbiła twarde spojrzenie w Dagmarę. Nie potrafiła określić, jakie emocje wzbudza w niej przełożona. Podejrzewała, że gdyby spotkały się w innych okolicznościach, mogłyby się zaprzyjaźnić, a na pewno szybko znalazłyby wspólny język. Były bardzo podobne, i to stanowiło główny problem Niny. Dagmara na bankowości i obsłudze klienta zjadła zęby. Nie kupowała mętnego tłumaczenia.

– Takie kity mogą ci wciskać twoje pracownice. Chyba wiesz, co stanowi rozwiązanie wszystkich problemów, o których wspominasz?

Nina oparła się wygodnie i westchnęła głośno.

– Owszem – potwierdziła. – Zintensyfikowane działania marketingowe na zewnątrz oddziału.

– Otóż to. Wyślij którąś z dziewczyn z ulotkami – zasugerowała Dagmara.

– Oczywiście. Jeszcze dziś to zrobię – zgodziła się potulnie Nina, chociaż wiedziała, że słowa nie dotrzyma. Szanowała zdrowie swoich pracowników. Chory etatowiec to same problemy. Charka, kaszle i kicha, zniechęcając klientów, a na dodatek spada jego wydajność. Niektórzy są tacy bezczelni, że w najgorętszym okresie sprzedażowym mają czelność przedstawić stosowny dokument i udać się na zwolnienie lekarskie. Nie, nie, nie. Poza tym… no cóż, roznoszenie ulotek przynosiło być może zamierzony skutek dziesięć lat temu. Teraz, nawet jeśli udawało się wcisnąć broszurkę do ręki zniecierpliwionemu przechodniowi, to kilka metrów dalej wyrzucał ją do kosza.

Odetchnęła z ulgą, bo wszystko wskazywało na to, że Dagmara zaczęła się zbierać do wyjścia. Wyłączyła laptopa i schowała go do torby, po czym wstała i poprawiła makijaż przed lustrem. Nina czujnie obserwowała każdy jej krok, nie spuszczając wzroku z przełożonej.

– Zajrzę do was po Nowym Roku – odezwała się w końcu Dagmara. – Tymczasem jesteśmy w kontakcie telefonicznym. Liczę na dobre wiadomości.

– Oczywiście. – Nina energicznie wstała zza biurka, aby odprowadzić dyrektor regionalną do wyjścia. – Zapraszamy ponownie. Będzie nam bardzo miło gościć cię w naszym oddziale.

Dagmara posłała jej spojrzenie jednoznacznie mówiące, że wie, iż wcale a wcale pracownikom oddziału nie będzie miło, kiedy ich odwiedzi, ale nic nie powiedziała. Pożegnała się tylko z Niną, nie zaszczycając kobiet z obsługi nawet zwykłym „do widzenia”. Kiedy zamknęły się za nią drzwi, Nina odetchnęła z ulgą i pobiegła w stronę swojego gabinetu, aby wykonać kilka ważnych telefonów. Dyrektorki placówek podległych Kownackiej miały niepisaną zasadę informowania się o wizytach regionalnej. Bardzo możliwe, że Dagmara właśnie zmierzała w stronę innego wrocławskiego oddziału, a w pobliżu leżały jeszcze Oleśnica i Oława, dlatego Nina postanowiła zawiadomić koleżanki z tamtejszych placówek w pierwszej kolejności.

Po wykonaniu telefonów musiała wezwać do siebie pracownice. Czekała ją seria rozmów. Cóż, tak to funkcjonowało: ona tłumaczyła się przed Dagmarą, a dziewczyny – przed nią. Po każdej wizycie dyrektor regionalnej Nina miała obowiązek przeprowadzenia indywidualnych rozmów z doradcami klienta i wypracowania bardziej efektywnego systemu pracy.

Westchnęła głośno i poprosiła pierwszą osobę.

Sama już nie wiedziała, czy lubi tę pracę. Gdyby kilka lat temu ktoś ją spytał, gdzie widzi siebie w przyszłości, z pewnością odpowiedziałaby, że na fotelu dyrektora oddziału, ale teraz nie była taka pewna, jak długo wytrzyma. I wcale nie chodziło o to, że obawiała się zwolnienia. Wprawdzie Dagmara co jakiś czas straszyła zmianami na stanowiskach dyrektorskich, ale Nina wiedziała, że to tylko czcze gadanie, które miało zmotywować zespół do realizacji planów sprzedażowych. Musieliby wymienić całą kadrę, co i tak nie przyniosłoby zamierzonego efektu. Cele były mocno zawyżone i – jak zdążyła się zorientować – tylko niewielki procent placówek w Polsce je osiągał. Zresztą problem dotyczył nie tylko banku, w którym Nina pracowała, a zjawisko niemożliwych do zrealizowania planów sprzedażowych zyskało już w bankowości status legendy. Człowiek był coś wart tylko wtedy, gdy tabelka przy jego nazwisku nie podświetlała się na czerwono.

Z drugiej strony praca na stanowisku dyrektora oddziału jednego z największych banków w Polsce była mocno absorbująca, co stanowiło spory atut. Nina zwariowałaby, gdyby miała zbyt dużo czasu wolnego. Nie daj Bóg, zaczęłaby rozpamiętywać przeszłość. Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. Zdecydowanie bezpieczniej jest, gdy pewne sprawy nadal pokrywa kurz, którego w ciągu kilkunastu lat uzbierało się przecież niemało.

Czekała na pierwszą pracownicę, Edytę, która była zatrudniona w oddziale od sześciu miesięcy i zdążyła już poznać specyfikę tej pracy, zastanawiając się, co właściwie myślą o niej dziewczyny z obsługi. Nigdy nie przywiązywała szczególnej wagi do opinii innych ludzi, a teraz naszła ją taka refleksja. Czy plotkują za jej plecami? A może żalą się na nią przed swoimi mężami, partnerami?

– Wzywała mnie pani – odezwała się nieśmiało Edyta, ściągając jej myśli z powrotem na ziemię.

Nina smutno pokiwała głową, zachęcając gestem, aby zamknęła drzwi i usiadła. Mogło się wydawać, że Rydlewska na dyrektorskim stanowisku czuje się jak ryba w wodzie, a jednak źle znosiła te chwile, kiedy musiała usiąść ze swoimi pracownicami i zdrowo je obsztorcować, chociaż nigdy nie dałaby tego po sobie poznać. Uważała, że w relacjach z podwładnymi wskazany jest zdrowy dystans.

– Co pani zrobiła w tym miesiącu, aby osiągnąć swój cel sprzedażowy? – zapytała zdecydowanie. – Chciałabym zauważyć, że w grudniu cały oddział miał niższą kwotę do wypracowania. Czy zatem plan nie powinien zostać zrealizowany jeszcze przed świętami? Zostały nam tylko cztery dni i zaczyna się robić nerwowo.

– No… To ja dzisiaj podzwonię do moich klientów z bazy.

Dzień minął Ninie na tego typu rozmowach. Kiedy o szesnastej trzydzieści przystąpiła do sporządzania raportu dla Dagmary, chciało jej się wyć. Wprawdzie pracownice proponowały konsolidację obecnych zobowiązań i dobranie gotówki niemal wszystkim klientom, którzy przewinęli się przez oddział – nawet właścicielom lokat, którzy przecież posiadali oszczędności i nie musieli się ratować kredytami, co zresztą rozwścieczyło Ninę – jednak nie udało się złożyć choćby jednego wniosku kredytowego.

– Zwariuję – powiedziała do siebie, otwierając plik z miesięcznym zestawieniem sprzedaży. Odczuwała trudną do poskromienia ochotę, aby zamiast załącznika w postaci tabeli wysłać do Dagmary po prostu e-maila o treści „Wielkie, kurwa, zero”, ale ostatecznie tego nie zrobiła.

Punktualnie o siedemnastej wyszła z pracy, pozostawiając pracownicom zamknięcie oddziału. Wiedziała, że należy do nielicznej grupy dyrektorów, którzy w swoich placówkach spędzają bite osiem godzin dziennie, jednak wbrew pozorom nie postępowała tak z powodu pracoholizmu. Po prostu nie lubiła zbyt długo przebywać sama w czterech ścianach własnego mieszkania. Nawet nie podejmowała prób zbudowania trwałych relacji. Wiedziała, że z tak poplątaną przeszłością nie stworzy udanego związku z mężczyzną, dlatego wolała ich unikać. Potrzeby seksualne? Do ich zaspokojenia chętnych akurat nie brakowało. Uważała, że łatwiej dziś poznać kogoś na szybki numerek niż na całe życie.

Odszukała wzrokiem na parkingu swojego nissana micrę i wyjęła z torebki kluczyki. Kilka minut później pędziła już w stronę Gajowej, gdzie mieścił się gabinet kosmetyczny. Może słowo „pędziła” było lekką przesadą, gdy miało się na myśli przejazd przez Wrocław po siedemnastej, kiedy większość mieszkańców właśnie wraca z pracy, ale zdecydowanie pasowało do stylu jazdy Niny.

Uwielbiała szybko jeździć, a zgrabna i kobieca micra idealnie się do tego nadawała, gdyż nawet w korkach umożliwiała wciśnięcie się w wolną przestrzeń i zwinne ominięcie przemierzających centrum miasta SUV-ów i sedanów.

Na miejscu czekała ją nieprzyjemna niespodzianka. Okazało się, że kosmetolog, do której była zapisana, przedłużyła sobie świąteczny urlop, a Nina została z automatu przepisana do innej specjalistki, za którą, delikatnie mówiąc, nie przepadała. Podejrzewała, że podczas zabiegu mikrodermabrazji zostanie zbombardowana niewyobrażalną liczbą nikomu niepotrzebnych informacji w stylu „Bo mój chłopak to bardzo nie lubi, kiedy ja prowadzę samochód, a moja mama gotuje przepyszną pomidorową” – i nie pomyliła się. Zawsze zapisywała się do pani Agaty, gdyż mogła liczyć na dyskrecję i profesjonalną obsługę, bez trajkotania o głupotach. Nie miała pojęcia, dlaczego większość kosmetyczek jest przekonana, że trzeba zagadywać klientkę podczas zabiegu. Litości! Dla Niny był to czas na odprężenie i zrelaksowanie się. Miała dość po całym dniu pracy, potrzebowała ciszy.

– A na sylwestra gdzie się pani wybiera? – Kosmetyczka nie odpuszczała. Nina wzruszyła ramionami, co dla tamtej okazało się zachętą do dalszego monologu. – Bo my z moim chłopakiem idziemy do znajomych. Wie pani, zastanawialiśmy się nad jakimś klubem, ale tyle sobie teraz liczą za samo wejście, że musielibyśmy tam połowę wypłaty zostawić!

– Mhm.

– A na świętach gdzie pani była?

_A na wakacjach? A na obozie w liceum? A na zielonej szkole?_

_–_ U rodziców – ucięła dyskusję, licząc naiwnie, że kosmetyczka zajmie się pracą i zaprzestanie usilnych prób zajęcia jej rozmową.

– Tutaj, we Wrocławiu?

– Nie.

– Czyli pani nie pochodzi z Wrocławia?

– Najwyraźniej.

– A skąd?

Nina westchnęła ostentacyjnie, mając nadzieję, że kobieta w końcu się domyśli, że ją irytuje, ale chyba nie mogła na to liczyć.

– Z Czeladzi.

– O, a gdzie to? – zainteresowała się tamta, przykładając głowicę urządzenia do twarzy Niny.

– Koło Sosnowca.

– Na Śląsku, tak?

Nina, jako rodowita Zagłębianka, zirytowała się nie na żarty. Jednak pozostały w niej resztki patriotyzmu lokalnego.

– Żadne z tych miast nie leży na Śląsku, a Czeladź jest najstarszym miastem Zagłębia Dąbrowskiego.

Bezpardonowe wytknięcie niewiedzy chyba zabolało kosmetyczkę, gdyż wreszcie przestała trajkotać. Nina nie zamierzała przywiązywać większej wagi do tych fochów. Nie płaci za to, żeby pracownica salonu kosmetycznego zamęczała ją gadaniną, tylko za fachowe wykonanie usługi. W końcu mogła się odprężyć, chociaż pytanie o święta nieco wytrąciło ją z równowagi.

Choć od rodzinnego miasta dzieliła ją odległość dwustu kilometrów, którą przy dobrych wiatrach mogła pokonać w ciągu dwóch godzin, niechętnie jeździła do domu. Prawdę mówiąc, odwiedzała najbliższych tylko dwa razy w roku: na Boże Narodzenie i w rocznicę ślubu rodziców, która zawsze była okazją do świętowania – matka z ojcem rokrocznie wyprawiali wystawne przyjęcie. Nina nie miała wątpliwości, że jest w tym coś wyjątkowego, może nawet pięknego, ale nie lubiła tego cyrku. W ten dzień zjeżdżały się wszystkie ciotki i pociotki, skutecznie wprawiając ją w zażenowanie.

– Kiedy w końcu się ustatkujesz? Matkę do grobu wpędzisz tą swoją niezależnością! Kto to widział, żeby kobieta w twoim wieku nie miała męża, dzieci?

Nina znosiła te uszczypliwe uwagi z twarzą pokerzysty i obowiązkowym sztucznym uśmiechem, ale w końcu nie wytrzymała i dwa lata temu na pytanie „Kiedy ślub?” odparowała:

– Myślę, że prędzej niż na moim ślubie w podobnym gronie spotkamy się na cioci pogrzebie.

Zapadła cisza, ktoś nerwowo zachichotał, a ciotka parsknęła oburzona:

– Patrzcie ją, jaka bezczelna!

Od tego czasu miała względny spokój. Dalsza rodzina wiedziała, że lepiej nie poruszać drażliwego tematu.

W święta było inaczej. Zupełnie inaczej. Tylko ona, rodzice i siostra. Wprawdzie dom rodzinny nie należał do małych, ale Nina miała wrażenie, że nie ma się gdzie schować przed natarczywymi spojrzeniami najbliższych, a zwłaszcza siostry.

Iga. To osobna historia. Nina przypatrywała się dziewczynie z lekkim niedowierzaniem. Starała się odganiać od siebie natrętne myśli, ale one wracały. Iga przemieniała się z dziecka w kobietę. W przyszłym roku skończy szesnaście lat. Nina obserwowała siostrę i myślała, że gdyby wszystko potoczyło się inaczej, mogłaby mieć teraz córkę w tym wieku. Jak wyglądałaby jej relacja z dorastającym dzieckiem? Jak potoczyłoby się jej życie, gdyby wtedy podjęła inną decyzję?

Tego roku tata, jak zawsze, zainicjował łamanie się opłatkiem. Nie należał do zbyt wylewnych osób, dlatego powiedział tylko:

– Życzę wam, moje panie, wszystkim razem i każdej z osobna, aby spełniły się wasze marzenia i… żeby no, zdrowie dopisywało!

Matka zwiesiła smutno głowę, a Nina wyciągnęła w stronę ojca opłatek.

– Tato, tobie też życzę przede wszystkim zdrowia i samych sukcesów w pracy. Żyj nam, kochany, sto lat! – Uśmiechnęła się szczerze. Ojciec, jako jedyny w rodzinie, nie budził w niej ambiwalentnych uczuć. – Z całego serca życzę ci również spełnienia marzeń i satysfakcji z siebie, z żony, no i ze mnie, i z Igi…

Nigdy nie potrafiła składać życzeń. Wiedziała, czego sama mogłaby sobie życzyć, jednak nie znała najbliższych na tyle, by mieć choćby blade pojęcie o ich planach i marzeniach. Kiedyś myślała, że może warto to naprawić, spróbować na nowo zbliżyć się do rodziny, ale z czasem zmieniła zdanie. W swoim szczelnym kokonie czuła się po prostu bezpiecznie. Nie musiała obnażać najgłębiej skrywanych uczuć i przemyśleń. Uznała, że jest dobrze tak, jak jest, i nie należy tego zmieniać.

Podeszła do Igi i obiecała sobie w myślach, że po kolacji usiądzie z siostrą i postara się z nią szczerze porozmawiać. Chociaż spróbuje ją poznać. Kiedy się po raz pierwszy zakochała, była niewiele starsza od niej. Pamiętała, że wówczas bardzo chciała mieć kogoś, kto jej wysłucha i doradzi. Starsza siostra wydawała się idealna do tego zadania.

Może Iga też spotkała już wyjątkowego chłopaka i szybciej zabiło jej serce? Kto wie?

– Ależ ty wyrosłaś! A ja wciąż cię pamiętam jako małego berbecia! – zaczęła standardowo, ale widząc zniecierpliwioną minę Igi, szybko urwała. – Masz rację. Kiedy byłam w twoim wieku, takie teksty wyjątkowo mnie irytowały. No cóż, w takim razie chciałabym ci życzyć wielkiej miłości, takiej do utraty tchu, przyjaźni, ale tylko tej prawdziwej, i, oczywiście, samych dobrych ocen! – Nagle zdała sobie sprawę, że nie pamięta, do którego gimnazjum chodzi siostra. – No, a jak tam w szkole? Wszystko w porządku?

– Tak. – Iga wzruszyła ramionami. – Tobie też, siostro, życzę wszystkiego dobrego, dalszych sukcesów w pracy, spełnienia marzeń, zdrowia i… dużo miłości.

– Dziękuję! – Nina ułamała kawałek opłatka i mocno przytuliła siostrę. Gdzieś nad stołem złapała czujne spojrzenie matki. W końcu, ociągając się, podeszła do niej.

Małgorzata westchnęła głośno i spojrzała czule na starszą córkę. Nie, to z pewnością nie było złudzenie. Matka naprawdę zerknęła na nią tak jakoś… inaczej. Troskliwie i delikatnie.

– Tobie, córko, mogę życzyć tylko jednego. Pieniądze masz, stanowisko też, zdrowia, z tego, co mi wiadomo, również ci nie brakuje. Teraz, aby zyskać wewnętrzną równowagę, potrzebujesz już tylko miłości.

Czy one powariowały? Nina ze złością pomyślała, że mama i siostra zawiązały tajny sojusz z ciotkami, które koniecznie chciały wydać ją za mąż.

– Mamo! – Zachichotała nerwowo. – Mnie naprawdę niczego nie brakuje.

– Serce matki wie swoje – odparła Małgorzata. – Wszystkiego dobrego, dziecko, i… przepraszam.

Nina udała, że nie dosłyszała ostatniego wyszeptanego przez mamę słowa. Nie rozumiała tej nagłej przemiany i chyba nie chciała się nad nią zastanawiać.

– Mamo, dużo zdrowia i szczęścia! Żyj nam sto lat i dalej tak przepysznie gotuj! – Ostatnie zdanie nieco rozładowało napięcie.

Cała rodzina zasiadła przy stole i nikt już nie rozpamiętywał bezosobowych życzeń i napiętej atmosfery podczas łamania się opłatkiem.

Z zadumy wyrwał ją głos kosmetyczki:

– Wygląda na to, że skończyłyśmy.

W milczeniu skinęła głową, podziękowała i pożegnała się z naburmuszoną pracownicą gabinetu. W recepcji zapłaciła za zabieg, po czym ubrała się i wyszła na zewnątrz. Nie zwróciła najmniejszej uwagi na padający śnieg, wsiadła do auta, odpaliła silnik i ruszyła w stronę pustego domu.ROZDZIAŁ 2

Wtedy

Małgorzata i Jacek traktowali Ninę, jakby nadal miała pięć lat i nie rozumiała, co się wokół niej dzieje, chociaż właśnie rozpoczęła naukę w drugiej klasie liceum. Nie rozmawiali z nią o swoich planach i problemach, a przez to przepaść, jaka rodzi się w tym trudnym czasie między zbuntowaną nastolatką a jej rodzicami, jeszcze bardziej się pogłębiała. Nina uznała, że skoro matka i ojciec nie traktują jej jak godnego partnera do rozmowy, ona również nie będzie zwierzała im się ze swoich spraw. A trzeba przyznać, że w jej życiu wiele się zmieniło.

Po ukończeniu ósmej klasy otrzymała świadectwo z czerwonym paskiem i mogła wybierać spośród najlepszych liceów. Wprawdzie w Czeladzi były dwie szkoły średnie, jednak nie spełniały wymagań Niny i postanowiła, że pójdzie do liceum do Sosnowca. Zdecydowała się na „Korczaka”, chociaż rodzice naciskali, aby wzięła pod uwagę przede wszystkim „Staszica” i „Plater”, gdyż te szkoły cieszyły się najlepszą renomą.

– Mamuś, chciałabym mieć coś z życia i czas dla siebie, a nie tylko nauka i nauka – powiedziała, a matka zrozumiała i więcej już nie wracała do tego tematu.

Zawsze miała świetny kontakt z rodzicami, chyba nawet lepszy z tatą niż z mamą – była typowym przykładem córeczki tatusia. Zapewne relacje nadal byłyby dobre, gdyby nagle w Małgorzacie nie obudził się głód macicy i nie zapragnęła mieć drugiego dziecka. Coś się zmieniło, Nina to czuła. Mama straciła radość życia i z niepokojem czekała na rezultaty kolejnych starań, lecz co miesiąc musiała przełykać gorzką pigułkę porażki. Skończyła już czterdzieści jeden lat, a Jacek był rok młodszy od małżonki. Dość długo zwlekali z decyzją o drugim dziecku i przegapili najlepszy czas.

W pierwszej klasie liceum Nina zderzyła się z zupełnie nowym światem. Poznała kolegów i koleżanki, którzy bardzo różnili się od znajomych z podstawówki. Wydawali jej się bardziej dojrzali, zachowywali się doroślej. Oczywiście, chłopcy, jak to chłopcy, czasem miewali szczeniackie zagrywki, ale to było jednak coś zupełnie innego.

Nina nigdy nie przyznałaby się do tego głośno, ale zazdrościła im tej pewności siebie, z jaką na przerwie sięgali po papierosa czy popijali piwo po szkole. Ona by tak nie umiała. Wtedy jeszcze była grzeczną dziewczynką z dobrego domu. Na wakacje jeździła z rodzicami, wracała nie później niż o dwudziestej, a jedyne, na co pozwoliła sobie z chłopakiem, to niewinny pocałunek na szkolnej dyskotece. Później on i tak nagle przestał ją zauważać i zainteresował się koleżanką z klasy. Nina robiła dobrą minę do złej gry, ale czuła się fatalnie. Przez kilka tygodni miała złamane serce, potem jednak o nim zapomniała. Nie ten, to następny.

Kiedy po wakacjach wróciła do szkoły i zaczęła naukę w drugiej klasie, coś się w niej zmieniło. Z pogardą myślała o tej dobrze wychowanej dziewczynie, którą była jeszcze kilka miesięcy temu. Narastały w niej złość i frustracja, których źródeł nie rozumiała. Przerażało ją to, a wszelkie negatywne emocje kierowała w stronę rodziców i nauczycieli.

– To nie jest ta sama dziewczyna, którą poznałam w pierwszej klasie! Czy w życiu Niny stało się coś szczególnego, co mogłoby spowodować taką zmianę w zachowaniu? – zapytała nauczycielka, kiedy poprosiła matkę uczennicy, by została po zebraniu na indywidualną rozmowę.

Małgorzata wzruszyła ramionami. Miała dość swoich problemów, czekała na wyniki badań z kliniki leczenia niepłodności, która jakiś czas temu powstała w Katowicach. Lekarz (cóż za gbur!) już na początku wypomniał jej wiek, tłumacząc, że szanse zajścia w ciąże drastycznie maleją po trzydziestym piątym roku życia, a ona przekroczyła już czterdziesty pierwszy. Nie płaciła mu za takie impertynenckie uwagi, tylko za poparte sukcesami działanie.

– Dojrzewa – skwitowała tylko słowa nauczycielki, starając się wyrzucić z głowy obraz niekulturalnego lekarza, przypominającego jej, ile ma lat. Przecież doskonale zdawała sobie sprawę ze swojego wieku.

– Proszę porozmawiać z córką. Obawiam się, że może mieć pewne, hm, problemy. Jej dziwne zachowanie jest niepokojące…

– Proszę pani – zirytowała się Małgorzata. – Ufam swojemu dziecku. Wiem, czego mogę się spodziewać po córce.

– Tak, ale ostatnio Nina bardzo się zmieniła, zaczęła obracać się w podejrzanym towarzystwie…

– Czy pani sugeruje, że ja nie znam swojego dziecka? Wiem, jakich córka ma znajomych, bo czasem zaprasza ich do domu, i gwarantuję pani, że to bardzo uczynni i sympatyczni młodzi ludzie.

Wobec takich argumentów nauczycielka musiała skapitulować. _Kolejna przewrażliwiona na punkcie swojego dziecka baba, której wydaje się, że wie lepiej _– __ pomyślała, ale na głos powiedziała tylko:

– Oczywiście, pani najlepiej zna córkę. Chciałam tylko zasygnalizować problem, może rzeczywiście kłopoty z Niną są przejściowe. – Zawahała się. – W końcu minęły dopiero dwa tygodnie nowego semestru, całkiem możliwe, że dziewczyna po prostu jeszcze nie przestawiła się na tryb nauki i myślami wciąż jest na wakacjach.

– Otóż to – podchwyciła Małgorzata i pożegnała się z wychowawczynią córki.

W domu skierowała kroki do pokoju Niny, która potulnie czekała na matkę przy biurku. Zadziwiające, jak perspektywa powrotu rodzica z wywiadówki zmienia dziecko. Nagle odechciewa mu się popołudniowych wyjść, zaczyna interesować się pracą domową i ochoczo sprząta swój pokój, a w szczególnych sytuacjach – nawet całe mieszkanie.

– Dziecko, czy ty masz jakieś problemy? – zapytała Małgorzata, patrząc na córkę nieprzytomnym wzrokiem. – Twoja wychowawczyni poprosiła mnie, abym została po zebraniu, i próbowała mi wmówić, że dzieje się z tobą coś niedobrego.

Nastolatka zadrżała. Kalbarczykowa nie była głupia i kłopoty wyczuwała z daleka, ale tym razem się pomyliła. Nina nie miała żadnych problemów, co to, to nie. Wręcz przeciwnie – w końcu czuła się wyzwolona i przestała z zazdrością zerkać na najbardziej przebojowych ludzi w szkole. Nawiązała nić porozumienia z grupą najpopularniejszej młodzieży. Zaczęło się to od pierwszej wizyty w szkolnej „palarni”, mieszczącej się za budynkiem, gdzie nie docierają wścibskie spojrzenia nauczycieli. Szczególnie imponowała jej Iza, koleżanka z klasy, która w końcu zaczęła patrzeć na nią przychylnym okiem.

– Nie, mamo, wszystko w porządku – odparła z szerokim uśmiechem.

– Tak właśnie myślałam – wymamrotała pod nosem Małgorzata i już jej nie było.

Nina miała ochotę walnąć pięścią w biurko. Nigdy nie przyznałaby się do tego głośno, ale bolał ją chłód, jaki zapanował w relacjach z rodzicami, a zwłaszcza z mamą. Tato nigdy nie miał nic do gadania. Płynął z prądem, a raczej – z matką. Małgorzata zdominowała go od razu po ślubie, kilkanaście lat temu, ale dopiero teraz, kiedy Nina dojrzewała, zaczęła dostrzegać pewne sprawy i zauważyła, że matka trzyma ojca pod pantoflem.

Jak każde dziecko w dzieciństwie idealizowała rodziców – w jej wyobrażeniach mama i tata byli doskonali. Całkiem niedawno zaczęła jednak widzieć ich problemy i słabości – i nie spodobało jej się to. Może właśnie dlatego, że ojciec zawsze był wycofany i to matka w ich rodzinie dyktowała warunki, Nina całą złość skierowała w stronę Małgorzaty. To oczywiste, że była winna, skoro podejmowała wszystkie ważne, także dla pozostałych domowników, decyzje. A najgorsze było to, że nie informowała o nich swojej córki. Zupełnie jakby Nina stała się przezroczysta albo – co gorsze – Małgorzata wciąż uważała ją za dziecko.

– Bo przecież Ninusia nadal jest małą, nic nierozumiejącą dziewczynką – prychnęła głośno nastolatka, kiedy Małgorzata zniknęła za drzwiami.

Kilka minut później usłyszała odgłos zamykanych drzwi wejściowych. Wynurzyła się z pokoju i z niemałym zdziwieniem odkryła, że rodzice wyszli z domu, nic jej nie mówiąc, co dodatkowo ją rozsierdziło. Dotychczas w rodzinie panowała zasada, że każdy, wychodząc, informował pozostałych, gdzie idzie i kiedy zamierza wrócić, aby nikt nie musiał się o nikogo martwić. Najwyraźniej ta reguła przestała obowiązywać.

Zadzwonił telefon, więc Nina ruszyła do przedpokoju, gdzie znajdował się aparat. Podniosła słuchawkę i z marszu zirytowała się jeszcze bardziej, o ile to w ogóle było możliwe. Może kolegowała się z Wiolą w pierwszej klasie, ale chyba dała jej jasno do zrozumienia, że ich znajomość się zdezaktualizowała. Wiola była nudna i taka… szara, bez krzty szaleństwa. Nina nie miała pojęcia, o czym mogłaby rozmawiać z tą dziewczyną, i nie chciała nawet wracać myślami do tamtych dni, kiedy były ze sobą blisko.

– Cześć, odrobiłaś już zadanie z matmy? – zapytała Wiola, a Nina poczuła, jak krew buzuje jej w żyłach. Nieważne, że to matka jako pierwsza wyprowadziła ją z równowagi, ktoś musiał na tym ucierpieć i wszystko wskazywało na to, że tą osobą będzie Wiola.

– A czy ty musisz mówić jak dziecko z podstawówki? – odparła nonszalancko.

– Nina, co się z tobą dzieje?

– Nic. Denerwujesz mnie swoim dziecinnym zachowaniem – skwitowała, oglądając paznokcie, na których lakier zdążył już odprysnąć.

– Czyli nie odrobiłaś? – upewniła się Wiola. – Ja przed chwilą skończyłam, ale wynik wydaje mi się nieprawdopodobny i wolałam się z tobą skonsultować. – Cisza w słuchawce niebezpiecznie się przedłużyła. – Jesteś tam?

– Jestem. – Westchnęła teatralnie. – Nie zabierałam się jeszcze do tego zadania. Mam ciekawsze rzeczy do roboty.

– No, ale przecież jutro mamy matematykę…

– Coś jeszcze? – przerwała jej brutalnie Nina.

– W zasadzie to nie – odparła chłodno Wiola i rozłączyła się, zanim koleżanka zdążyła się odezwać.

Nina przez chwilę poczuła się głupio, ale zaraz sobie przypomniała, że nie zamierzała już się zadawać z kujonami i dzieciakami. I tak wystarczająco popsuła sobie opinię, prowadzając się w zeszłym roku z nudziarzami. Ta myśl pozwoliła jej pozbyć się wyrzutów sumienia.

W końcu uznała, że skoro ma wolną chatę, warto byłoby zaprosić kogoś, kto pomoże jej zmienić wizerunek. Całkiem niedawno należała do grupy grzecznych dziewczynek, a trudno zerwać ze stereotypami ot tak, po prostu. Czasem okazywało się to niemożliwe, ale Nina wierzyła, że jej akurat się uda. Miała mocne podstawy ku temu – niczym nieograniczony strumień gotówki. Ojciec bez mrugnięcia okiem finansował jej zachcianki. Całe szczęście, w tej kwestii nic się nie zmieniło, nawet teraz, kiedy rodzice żyli myślą o drugim dziecku, któremu raczej nie spieszyło się na ten świat.

Postanowiła zadzwonić do Izy – kiedyś dała jej odpisać zadanie z fizyki. Liczyła, że przypodoba się koleżance, jeśli zaprosi ją do domu, jednak tego dnia dziewczyna była już zajęta. _Nic to, będę próbować dalej_ – pomyślała Nina i zła jak osa wróciła do pokoju. Wyjęła z plecaka zeszyt od matematyki, ale nie mogła się skupić na pracy domowej. Jej myśli cały czas krążyły wokół Izy. Podziwiała koleżankę, chciała być taka jak ona – sprawiała wrażenie, jakby niczym się nie przejmowała i cały świat leżał u jej stóp. Nina oddałaby wszystko, żeby umieć się tak zdystansować od codziennych spraw. Czasem wydawało jej się, że wszystko za bardzo przeżywa, zbytnio przejmuje się sprawami, na które nie ma najmniejszego wpływu. Emocje chowała głęboko pod maską obojętności, ale one zżerały ją od środka. Iza była taka wyluzowana i wcale nie musiała udawać, że ma wszystko gdzieś. Naprawdę nic jej nie wzruszało. Nina marzyła o tym, by być właśnie taka jak Iza.

Rodzice wrócili wieczorem, a Nina szybko się zorientowała, że byli w prywatnej klinice, o której ostatnio mówiła matka. Prowadzona teatralnym szeptem rozmowa szybko przerodziła się w regularną, głośną kłótnię, której córka stała się mimowolnym świadkiem. Wyglądało na to, że tata zbuntował się po raz drugi w życiu. Pierwszy raz miał miejsce, kiedy Małgorzata wymyśliła, że zmieni samochód na nowy tylko dlatego, że producent wypuścił właśnie ten model w innym kolorze. Owszem, mogli sobie na to pozwolić, ale Jacek nigdy nie popierał trwonienia pieniędzy, czemu wtedy jawnie dał wyraz. Cóż, i tak przegrał. Matka postawiła na swoim. Nina przypuszczała, że tym razem będzie podobnie.

– Słyszałaś, co powiedział lekarz! – krzyczał tymczasem ojciec. – Szanse na zajście w ciążę są bardzo małe, masz niedrożne jajowody i nieregularne cykle, a przypominam ci, że z roku na rok jesteś coraz starsza.

– Patrzcie go, Amerykę odkrył! – wrzasnęła Małgorzata dwa razy głośniej od męża. – W razie gdybyś zapomniał, informuję cię, że ty także się starzejesz! – Najwyraźniej uwaga o wieku najbardziej zabolała matkę. Była tylko o rok starsza od męża, ale zawsze miała z tego powodu kompleksy.

– Gośka, na litość boską! Może rzeczywiście powinniśmy odpuścić? – zasugerował Jacek, już nieco ciszej.

– Chcę mieć dziecko, rozumiesz? Nina ma już szesnaście lat, lada chwila wyfrunie z rodzinnego gniazdka, ty pracujesz całe dnie, a ja? Zostanę sama! Jacek, błagam cię, spróbujmy, to ostatnia szansa… Tak bardzo tego pragnę.

– Masz obsesję na punkcie dziecka! – Ojciec podniósł głos, lecz po chwili przypomniał sobie, że za ścianą znajduje się ich nastoletnia córka, która najprawdopodobniej z zainteresowaniem przysłuchuje się dyskusji, i zniżył ton.

Do Niny docierały już tylko strzępki informacji. „Inseminacja”, „próba”, „stymulacja hormonalna” i „in vitro”. Najwyraźniej Małgorzata i Jacek dość poważnie podeszli do starań o dziecko, a raczej należałoby powiedzieć, że Małgorzata podeszła. Nina wiedziała, że ojciec i tak koniec końców zrobi wszystko, co każe mu matka.

Najbardziej kuriozalny w całej sytuacji był fakt, że Rydlewscy kłócili się o dziecko, którego jeszcze nie było i które tak naprawdę mogło się nigdy nie pojawić, a ich szesnastoletnia córka tuż za ścianą przysłuchiwała się rozmowie, czując się coraz bardziej samotna i niezrozumiana.

W drzwiach szturchnęła łokciem przestraszoną pierwszoklasistkę, ale nawet się nie zatrzymała, aby przeprosić. Przepchnęła się przez tłum uczniów szczęśliwych z powodu zakończenia zajęć i skierowała kroki w stronę pobliskiego przystanka autobusowego. Szła ze spuszczoną głową, nie zwracając najmniejszej uwagi na otoczenie. Wyglądała niepozornie, ot, zwykła nastolatka wracająca ze szkoły, lecz w jej wnętrzu szalały najrozmaitsze emocje. Wściekłość mieszała się z żalem i zażenowaniem.

Kiedy Kalbarczykowa poprosiła, aby zajrzała po lekcjach do pokoju nauczycielskiego, wiedziała, co się święci. Ta wredna kobieta po prostu się na nią uwzięła. Nina uważała, że to ona jest pokrzywdzona, lecz najwyraźniej nauczycielka nic sobie z tego nie robiła. Najchętniej nasłałaby matkę na tę głupią babę, ale na myśl, że miałaby porozmawiać z Małgorzatą, emocje jeszcze bardziej się w niej skumulowały i nastolatka zrozumiała, że została ze swoimi problemami sama. A przecież chciała tylko być popularna! Dosyć roli szarej myszki!

Nauczycielka najwyraźniej miała na tę okazję przygotowaną całą przemowę – kiedy Nina weszła do pokoju, od razu zaczęła tyradę:

– Dlaczego oddałaś dzisiaj pustą kartkę? Zapowiadałam klasówkę w ubiegłym tygodniu.

– Nie przygotowałam się. – Nina wzruszyła ramionami, rozglądając się wokół. Nigdy wcześniej nie była w pokoju nauczycielskim.