Mewa. Vera Stanhope. Tom 8 - ebook

PROLOG

Czerwiec 1995 r.

Mimo że ciemności nie rozjaśniały tu latarnie, kobieta mogła dojrzeć panoramę całej zatoki. Czasami wydawało jej się, że większość życia spędziła w półmroku; w snach zawsze widziała siebie w świetle księżyca lub neonów; niekiedy płynęła w powietrzu, opromieniona blaskiem świtu. Najbardziej rozbudzona była zawsze w nocy; nic się nie zmieniło.

Czekała, aż usłyszy kroki osoby, z którą miała się spotkać. Z oddali docierały odgłosy miasta: jazgotliwa muzyka i piskliwe śmiechy podpitych ludzi. Mimo niedzielnej nocy, na ulicy wciąż trwała zabawa; tłumy wylewały się z barów i klubów na chodniki i imprezowały dalej w piękną, parną, gorącą, czerwcową pogodę. Spanish City, miejscowe wesołe miasteczko, było już zamknięte. Przynajmniej tam było cicho. Girlandy kolorowych żarówek oświetlały zarysy karuzel. W dzień wyglądało to kiczowato, teraz zachwycająco. Księżyc w pełni srebrzył kopułę restauracji, morską latarnię za plecami kobiety i zmysłowe krzywizny secesyjnego budynku „Mewy”. Gdybyście tylko wiedzieli, westchnęła pod adresem eleganckich gości we frakach i wieczorowych sukniach, którzy siedzieli na tarasie, popijając cocktaile i szampana. Gdybyście tylko wiedzieli, co tam się naprawdę dzieje.

Zatopiona w myślach przestała wyczekiwać kroków. Zorientowała się, że ktoś stoi za nią, dopiero gdy poczuła na szyi oddech, a na ramionach dotyk dłoni.John spoglądał na drzwi ze swego inwalidzkiego wózka i zastanawiał się, kogo dzisiaj ściągną na pogadankę. Sanitariusz przyniósł mu kubek herbaty. Postawił go na podłodze, choć musiał wiedzieć, że nie da się go dosięgnąć z wózka. John przez chwilę miał zamiar na niego nakrzyczeć, żeby okazał choć trochę szacunku, ale doszedł do wniosku, że nie warto się wysilać. Ze względu na gościa, w gabinecie kapelana czekały czekoladowe ciasteczka, ale wszyscy wiedzieli, że talerz pojawi się dopiero po spotkaniu, i to pod warunkiem, że grupa będzie się dobrze zachowywać. Siedzieli w kaplicy w półokręgu: grupka starszych panów o takich samych poszarzałych twarzach, w tak samo niedopasowanych ubraniach. Zastanawiał się, jak do tego doszło. Przecież on tu nie pasował. Kiedy przyjechał, nie panował nad gniewem, który trawił go każdej nocy. Planował zemstę, marzył, by się odegrać, ale panująca tu rutyna uspokoiła go. Teraz żył, a właściwie drzemał, od posiłku do posiłku. Dni mijały mu bez celu, w półsennym oczekiwaniu, żeby wreszcie skończył się ten czas, wróciło normalne życie i te nieczęste chwile radości, które nadawały mu sens. Przez pewien czas wyczekiwał tych prelekcji, które przerywały codzienną nudę. Teraz nienawidził ich, bo przypominały o świecie na zewnątrz.

Wszyscy wokoło rozmawiali, ale ich pogawędki przepływały ponad nim. Pomimo szumów w tle, i tak pierwszy usłyszał nadejście gościa. Zgrzyt klucza w zamku na końcu korytarza, brzęczyk oznaczający otwarcie kraty, potem zgrzyt zamykanego ponownie zamka i brzęk pęku kluczy wkładanego do saszetki przy pasku. Kiedyś to on byłby gościem przepuszczanym przez te drzwi, ale to było tak dawno, że te wspomnienia jakby należały do kogoś innego. Albo do postaci z książki. Usłyszał kroki na błyszczącym linoleum, a potem znowu klucze. Teraz już i reszta je słyszała i w sali podniósł się szmerek oczekiwania. Biedni frajerzy. Co tydzień im się wydaje, że wreszcie przyjdzie ktoś interesujący. Jakaś śliczna kobietka albo prawnik, który wymyśli jak ich stąd wyciągnąć. Albo dziennikarz, który zechce kupić historię ich życia i zarobić dla nich fortunę. I jak co tydzień, czeka ich rozczarowanie.

Pierwszy wszedł kapelan, lizus o nerwowym uśmieszku. Śmierdziało mu z ust. John miewał w zespole podobnych do niego potakiwaczy i zawsze pozbywał się ich przy pierwszej nadarzającej się okazji. Więzienie to idealna posadka dla natrętnych kaznodziei, pomyślał. Ich słowa padają na podatny grunt, bo zdesperowanych ludzi można przekonać do wszystkiego. Przekupić herbatką w filiżankach z porcelany i czekoladowymi ciastkami, żeby tylko przyszli na mszę. Wysłuchiwać ich opowieści o ciężkim życiu i niewinności. A potem dać im religię. Niektórzy brali ją na serio. Czytywali Biblię w celach, nawet kiedy klawisze nie patrzyli, odwracali się od bójek na swoim piętrze. John poszedłby o zakład, że na wolności wszystko to z nich spłynie.

Kapelan odsunął się, żeby przepuścić gościa, a potem odwrócił się do drzwi i przekręcił klucz. Zanim John podniósł wzrok, wyczuł rozczarowanie oczekujących mężczyzn. W nowo przybyłej osobie ewidentnie nie było nic, co by ich zainteresowało. Żadnych fajerwerków, które ubarwiłyby ich szare życie. Nie przyszła ani młoda laska w obcisłych dżinsach i zwiewnej bluzeczce, ani ładny chłopczyk – dla tych o odmiennej orientacji. Obrócił wózek, żeby popatrzeć na twarze sąsiadów, którzy powrócili do pogawędek z kolegami. Kobieta zatrzymała się przy samych drzwiach, na barwnej plamie światła. Promienie słońca przechodzące przez jeden z witraży sprawiały wrażenie jakby stała w czerwonej kałuży. Jej postawną sylwetkę okrywała bezkształtna sukienka w fioletowe kwiaty. Na bosych stopach miała sandały, z rodzaju tych, których używają turyści i wspinacze. Jej postawa i spojrzenie, którym omiotła zgromadzonych, zdradzały, że to ostatnie miejsce, w którym chciałaby się znaleźć. Niecierpliwiła się i chciała mieć to jak najszybciej za sobą.

Coś drgnęło w jego pamięci. Ta sylwetka, te nogi rozstawione szeroko, jakby trzeba było buldożera, żeby ją przesunąć, te brązowe, guzikowe oczy, skanujące pomieszczenie. Był wtedy w domu na wzgórzach i popijał whisky. Nawet teraz, siedząc na wózku, w sali przenikniętej wonią cebuli i środków dezynfekcyjnych, które czuć było w całym budynku, czuł nutę torfu w tamtym trunku i żar otwartego ognia na policzkach. Pamiętał wspólną obsesję, przez którą stracił pracę i ostatecznie znalazł się w tym piekle, z dala od jednej z niewielu osób, którym kiedykolwiek w życiu był potrzebny. Oczywiście, widywał ją później, ale właśnie to wspomnienie utkwiło mu w pamięci. Poczuł też iskierkę nadziei, cień pomysłu, szansę na ucieczkę. Jej pojawienie się tutaj graniczyło z cudem. Nie był religijny, ale czasem modlił się w tej kaplicy o boską interwencję i zdaje się, że jego modlitwy zostały wysłuchane. To była Vera Stanhope. Córka Hectora, policjantka. A on miał informacje na sprzedaż.Vera pojawiła się w więzieniu, ponieważ jej szef, absolwent skróconych studiów uniwersyteckich, lubił sam podejmować decyzje i sprawnie wykorzystywał swój urok osobisty do manipulowania ludźmi. Nieustannie pouczał ich o konieczności wczuwania się w doświadczenia ofiary. Nie była pewna, czy sam wymyślił tę mantrę, czy przyszła z góry. Nie miała pojęcia, co to ma oznaczać i podejrzewała, że jej szef też nie. Nazywał się Watkins i od razu, kiedy przyszedł do nich do pracy, zaczęła podejrzewać, że chce się jej pozbyć. Z jednej strony czuł się zagrożony jej obecnością, z drugiej był od niej zależny. Nienawidził jej, ponieważ była mu potrzebna. Dzień wcześniej wezwał ją do swojego pokoju.

– Kapelan z Warkworth poprosił nas o prelegenta.

Warkworth było więzieniem kategorii B; miało wystarczający system zabezpieczeń, aby trzymać w nim młodocianych przestępców i dożywotnich więźniów zbliżających się do końca wyroku. Mieściło się w dawnych koszarach wojskowych z szeregiem budynków mieszkalnych otoczonych murem i drutem kolczastym. Zimą było tam błoto, a wiatr hulał po całym terenie, sprawiając, że więźniowie marzli jak polewani lodowatą wodą. Teraz był wrzesień i suche lato, więc funkcjonariusze i strażnicy mogli chodzić po terenie bez kurtek i kaloszy.

– Chcą, żeby ktoś porozmawiał z mężczyznami z OSN.

– OSN? – Akronimy zmieniano prawie tak samo często, jak żona Joe Ashwortha odwiedzała porodówkę.

– Odział Seniorów i Niepełnosprawnych.

Vera wiedziała, co to oznacza. Wykorzystywanie seksualne w przeszłości. Starsi faceci, którzy dopuścili się gwałtu, gdy mieli poczucie władzy i uprawnienia, związane ze statusem i kontaktami. Więźniowie, którzy zostaliby pobici za zadawanie się z dziećmi, gdyby przebywali na skrzydle z innymi osadzonymi, ale zestarzeli się w więzieniu tak bardzo, że teraz potrzebowali opiekunów, aby rano wstać z łóżka. Oznaczało to również skorumpowanych policjantów, którzy unikali oskarżeń przez tak długi czas, że niemal uszło im to na sucho, dopóki nowe pokolenie z innym podejściem do pracy nie rzuciło ich wilkom na pożarcie. Gdyby wsadzić ich na oddział z bandą oszustów z wieloletnimi wyrokami, zostaliby dosłownie rozerwani na strzępy.

– Nie możesz wysłać Ashwortha. – Vera i tak wiedziała, że Joe by tego nie zniósł. Miał dzieci i ciężko przeżywał sprawy o znęcanie się lub wykorzystywanie nieletnich. – Jest tu potrzebny.

Myślała intensywnie. Będzie musiała podsunąć mu kogoś innego. Kiedy szef raz wpadł na jakiś pomysł, nie dawał się od niego odwieść. Na nic zdawały się próby odwrócenia jego uwagi i nadzieja, że o wszystkim zapomni. Było w nim coś nieustępliwego; nigdy się nie poddawał.

– A co z Jackman? Mogłaby się czegoś nauczyć i dobrze by to wyglądało w jej CV. Zawsze uważaliśmy ją za kandydatkę do awansu.

Może to by dobrze zrobiło naszej Holly. Poznałaby paru starych wyjadaczy. Zobaczyłaby, gdzie lądują faceci, których najchętniej posadziłaby na lata i wyrzuciła klucz.

Vera ostatnio czuła się lepiej nastawiona do Holly, ale nadal uważała, że jej koleżance brakuje ludzkiego podejścia.

– Powiedziałem im, że to ty przyjedziesz. – Spojrzał na biurko, napotkał jej wzrok. Wyzwanie. Nieprzejednane. – Starszy rangą policjant zawsze robi wrażenie.

Mogła się wymigać, ale wiedział, że nie są zajęci. A ona wiedziała, że przeorganizowałby cały jej tydzień, żeby dopiąć swego. Tylko po to, by udowodnić, że potrafi. W dawnych czasach broniłaby się rękami i nogami, ale teraz, gdy się postarzała, zrozumiała że nie warto rozpoczynać bitwy bez szans na wygraną. A już na pewno nie walki o przewagę. Nie z tak zimnym mężczyzną. Powiedziała sobie, że musi mieć bardzo małego fiuta, jeśli widzi w niej jakiekolwiek zagrożenie i skinęła głową.

– Czemu nie? – powiedziała. – Popołudnie poza biurem i miła przejażdżka wzdłuż wybrzeża. Czemu nie? – Obdarzyła go swoim najlepszym uśmiechem i wyszła z pokoju.

Właśnie zaczął się rok szkolny, więc na drodze w górę wybrzeża panował spokój. Zatrzymała się w Drift Café w Druridge na wczesny lunch. Kanapki z krabem i domowa babka z cytrynowym lukrem. Odrobina rozkoszy. Poczuła się jak na wagarach i nagle przyszło jej do głowy, że mogłaby przejść na wcześniejszą emeryturę. Wtedy nie musiałaby mieć wyrzutów sumienia, gdyby chciała mieć dzień tylko dla siebie. Skończyła pięćdziesiątkę, z pełną emeryturą mogła odejść w każdej chwili. Na razie nikt jej do tego nie zmuszał, ale być może szef chce pozbyć jej się wcześniej i dlatego zmusił ją do tej pogawędki dla starych pierników. Żeby zrozumiała aluzję. Pieprzyć go. Miałam do czynienia z gorszymi od niego w tej pracy i odejdę, kiedy będę gotowa. Kusiły ją lody, ale pomyślała, że zatrzyma się na nie w drodze do domu. Nie było po co spieszyć się z powrotem do biura.

Zamknęła telefon i torebkę w schowku samochodu i podeszła do bramy. W poczekalni dla odwiedzających ustawiła się kolejka. Młode kobiety, z wyglądu za młode na matki, ignorowały dzieci w wózkach, przeglądając telefony, zanim będą musiały je oddać przy wejściu. Przedwcześnie postarzałe kobiety pewnie odwiedzały nieporadnych synów. Do starszych, niepełnosprawnych więźniów raczej nikt nie przychodził w gości. Żony miałyby balkoniki, a dzieci pewnie wyrzekły się takich rodziców wiele lat wcześniej, ze wstydu. Pokazała przepustkę funkcjonariuszowi w recepcji, przeszła przez automatyczne drzwi i czekała na ziemi niczyjej, aż otworzą się następne.

Kapelan gadał przez całą drogę od bramy do kaplicy. Ta bezsensowna paplanina zdradzała, że jest zdenerwowany, ale nie nastawiała jej bardziej przychylnie. Jedyną rzeczą, którą odziedziczyła po Hectorze – oprócz domu na wzgórzach i zamrażarki pełnej zwierzęcych zwłok – była nieufna wobec wszystkiego, co religijne. Wyłapała słowo „odkupienie” i to zatrzymało ją na chwilę w miejscu.

– Myśli pan, że to miejsce da im odkupienie?

– To starzy ludzie – powiedział. – Niektórzy z nich są tak blisko śmierci, że chcą dokonać podsumowania.

Vera pomyślała, że to żadna odpowiedź, ale i tak postanowiła wygłosić swoją przemowę, opowiedzieć tym starszym, niepełnosprawnym kryminalistom kilka historii o wpływie, jaki wywarli na swoje ofiary, a potem zmyć się do domu jak najwcześniej i po drodze zjeść lody w Drift Café. Ich to nie będzie obchodziło, a jej było wszystko jedno. To była gra. Nie warto nawiązywać kontaktów – ani z nimi, ani z kapelanem, ani ze strażnikami. Za godzinę będzie daleko stąd.

Przeszli przez betonowy dziedziniec do nowszego budynku. Blok edukacyjny i administracyjny. Tutaj pracownicy cywilni nie musieli znosić przeciągów i niewygód starych koszar. Chroniła ich zamknięta brama, która zatrzasnęła się za nowo przybyłymi z brzękiem przypominającym dzwon, a do tego drzwi zamykane na klucz. Kapelan szedł przed Verą, wskazując bibliotekę i sale lekcyjne, zachwalając udogodnienia. Przed czterema mężczyznami stała krótko ostrzyżona siwowłosa kobieta, czytając im książkę. Wszyscy wydawali się zaskakująco zainteresowani.

– To Hope, nasza szefowa edukacji, ze swoją klasą angielskiego na poziomie A. Mamy wysoki wskaźnik zdawalności egzaminów.

Kapelan był chodzącą reklamą więzienia i jego dyrektora. Następnie doszli do kolejnych drewnianych drzwi. Odblokował je i odsunął się, by przepuścić ją przodem. Na chwilę oślepił ją blask słońca, oślepiający po ciemnym korytarzu.

W kaplicy nie było ławek, tylko około tuzina wygodnych krzeseł ustawionych w półokręgu. Vera spodziewała się starszych panów, ale nie tak niepełnosprawnych jak ci tutaj. Dwóch z nich poruszało się na wózkach inwalidzkich. Jeden z nich, chudy jak szkielet, wyglądał, jakby powinien być w szpitalu. Jego twarz była wymizerowana, a ręka ściskająca poręcz krzesła wyglądała jak obciągnięta skórą kość. Kilku mężczyzn już spało. Kilku było bardziej rześkich, niewiele starszych od niej, schludniejszych niż pozostali, ogolonych. Rozpoznała jednego z nich jako dyrektora prywatnej szkoły, który ponad trzydzieści lat wcześniej został skazany za znęcanie się nad powierzonymi mu chłopcami. Inny był reporterem w lokalnych wiadomościach telewizyjnych – zbierał fundusze dla kilku policyjnych organizacji charytatywnych, wesoły i dowcipny, więc wykorzystywano go jako konferansjera na kolacjach i aukcjach. Dopóki kobiety nie zaczęły zarzucać mu, że zgwałcił je, gdy były jeszcze nastolatkami. Naczelnemu konstablowi trudno było się z tego wykręcić.

Ciekawe, co jego ofiary powiedziałyby na temat idei odkupienia.

Przyjrzała się bliżej mężczyznom na wózkach inwalidzkich. Jeden z nich spał, z brodą na piersi, więc widziała tylko czubek głowy: siwe, przerzedzone włosy pokryte łupieżem. Od czasu do czasu chrapał i wydawał z siebie odgłos przypominający psa śniącego o królikach lub szerokiej plaży z mewami do gonienia. Ten z drugiego wózka wpatrywał się w nią. Nie z uprzejmym zainteresowaniem, które okazała pozostała część publiczności – ta niepogrążona w drzemce – gdy Vera weszła do sali, a kapelan przedstawił ją z nadmiernym entuzjazmem, ale z zaciekłą intensywnością. Domagał się, by go dostrzeżono.

Rozpoznała go od razu, pomimo bezwładnych nóg i obrzękniętej twarzy. John Brace. Były nadinspektor w Wydziale Dochodzeń Kryminalnych, zanim Vera pomogła go zamknąć. Obsesyjny kolekcjoner ptasich jaj i handlarz kradzionymi ptakami drapieżnymi. Korumpował prawników i biedaków z osiedli. Zastępca Hectora i jeden z jego Gangu Czterech, człowiek, który gwarantował im wszystkim bezpieczeństwo jak karta wyjścia z więzienia w Monopoly. Dzięki niemu ojciec Very zmarł w domu, a nie w miejscu takim jak to.

Wygłosiła swoją pogawędkę. Opisała znane konsekwencje napaści na tle seksualnym: poczucie winy i wstyd. Wyjaśniła, że nawet zwykłe włamanie może sprawić, że ofiara poczuje się upokorzona. Jej słuchacze przytakiwali we właściwych miejscach, to znaczy ci, którzy byli w stanie cokolwiek zrozumieć, ale podejrzewała, że wielu z nich podniecało właśnie to upokorzenie, to poczucie władzy. Na koniec padło kilka pytań z sali, ale tylko od tych, którzy lubili dźwięk własnego głosu. Gdyby była w nastroju, poprosiłaby ich, aby opowiedzieli o sytuacjach, w których sami czuli się bezsilni. Założyłaby się o pięćdziesiąt funtów, że większość z nich była maltretowana w dzieciństwie. Ale była policjantką, a nie pracownicą socjalną i jej zadaniem było doprowadzenie tych facetów do sądu, a nie przejmowanie się przyczynami ich zachowania. Poza tym, chciała tylko jednego: żeby to spotkanie wreszcie się skończyło. Chciała opuścić więzienie z jego nieodłącznym zapachem środków dezynfekujących i rozgotowanych warzyw, zapomnieć o cholernym Johnie Brasie i jeść lody z rumem i rodzynkami, patrząc na zatokę Druridge, czując powiew świeżego wiatru na twarzy.

W końcu kapelan ogłosił czas na pytania i odpowiedzi. Sanitariusz przyniósł więcej herbaty i nastąpiła niegodna walka o czekoladowe ciasteczka. Już miała przeprosić i wyjść, gdy pojawił się John Brace, zagradzając jej drogę. Wprawdzie nogi miał bezużyteczne, ale i tak był dużym mężczyzną. Szerokie ramiona i gruba szyja. Wciąż narzucał innym swoją wolę.

– Musimy porozmawiać.

– Przepraszam? – Nigdy nie pojawiła się w sądzie. Wskazała swoim kolegom właściwy kierunek, pomogła im zbudować sprawę, ale prokuratorzy zdecydowali, że mogłaby zachowywać się toksycznie. Hector zmarł, zanim Brace został oskarżony, ale jej ojciec był związany z detektywem przez lata.

Brace zwrócił się do kapelana.

– Czy moglibyśmy skorzystać z twojego biura, ojcze? Chciałbym pogawędzić z panią inspektor o dawnych czasach.

– Oczywiście. – Chwila przerwy. – Pewnie jesteście starymi znajomymi.

– Niezupełnie, ojcze. – To był cały Brace. Oślizgły, pewny siebie. Ta pewność przekonała jego przełożonych, że mogą mu zaufać. – Znałem jednak ojca pani inspektor. Mam pewne informacje i jestem pewien, że chciałaby je usłyszeć.

To wzbudziło zainteresowanie Very, zgodnie z przewidywaniami Brace’a. Już jako dziecko ciekawość była jej zgubą. I nadal niezdrowo interesowała się Hectorem i wszystkimi jego występkami. Brace wjechał na swoim wózku do ciasnego biura, nawet nie oglądając się za siebie, by sprawdzić, czy idzie za nim.

Uprzątnęła stos śpiewników i oparła się o biurko, patrząc na niego z góry. Na zewnątrz więźniowie czekali na strażnika, który miał ich zabrać z powrotem do ich skrzydła. Nauczycielka z krótkimi włosami również tam była, rozmawiając z kilkoma mężczyznami. Przez na wpół otwarte drzwi do biura dobiegały stłumione głosy. Ale ich obecność interesowała jedynie kapelana, który znajdował się zbyt daleko, by słyszeć ich rozmowę.

– Co masz do zaoferowania, John?

Przechylił głowę, by na nią spojrzeć. Miał pożółkłe zęby.

– Mam stwardnienie rozsiane. Słyszałaś?

Potrząsnęła głową.

– Niech się tym zajmą twoi prawnicy i wyciągną cię stąd ze względu na chorobę. Ja nic z tym nie zrobię.

Przez chwilę nie odpowiadał. Tak jakby nie uważał jej odpowiedzi za godną rozważenia.

– Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, co się stało z Robbiem Marshallem?

Kolejny z Gangu Czterech. Pracował w stoczni Swan Hunters Yard nad rzeką Tyne. Był kierownikiem średniego szczebla i odpowiadał za zaopatrzenie. To było jak powierzenie dziecku kierownictwa nad sklepem ze słodyczami; dzięki temu stał się popularną osobą. Lokalne firmy dawały mu łapówki; on z kolei miał dostęp do narzędzi i materiałów, które mógł odsprzedawać. Potrafił znaleźć chłopaków do każdej roboty za kilka funtów. Tak głosiła plotka.

– Założyłam, że zniknął z widoku, kiedy cię oskarżono – powiedziała Vera.

– Nie, zaginął wiele lat wcześniej. – John Brace uśmiechnął się. – Podobno ktoś się go pozbył.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Jestem teraz po drugiej stronie, Vero. A tacy nie rozdają informacji za darmo.

– Mówiłam ci już, że nie mogę nic zrobić, by cię wcześniej zwolnili.

– Nie chcę niczego dla siebie, pani inspektor. – Nacisk na tytuł był czystym gorzkim sarkazmem. – Ale mam córkę. Patricię Keane. Patty.

Jego głos złagodniał.

– Wyszła za mąż za maniaka wbrew mojej radzie, a on uciekł. Zostawił ją z trójką dzieci i problemami psychicznymi. Nie chcę, żeby skończyła w takim miejscu jak to, a dzieci trafiły pod opiekę. Zwłaszcza chodzi mi o dzieci. Z ciebie jest uparta suka, Vero. Jeśli ktokolwiek może zapewnić jej taką pomoc jak potrzeba, to właśnie ty.

– A co dostanę w zamian?

– Powiem ci, gdzie są zwłoki.

– Robbie Marshall nie żyje? – Vera nie zdawała sobie sprawy, że podniosła głos, ale kapelan spojrzał na nich. Zmarszczył brwi. Może myślał, że krzyczy na biednego, bezbronnego kalekę.

Brace powoli pochylił głowę.

– Czy maczałeś w tym palce, John? – Mówiła cicho, pochylając się tak, że prawie go dotykała. – Wiesz, że jeśli dowiem się, że byłeś w to zamieszany, to się nie dogadamy.

– Nazywasz mnie mordercą, Vero? – spytał kpiąco. – Mnie? Stróża prawa?

– Po tobie wszystkiego można się spodziewać.

– Nie miałem z tym nic wspólnego. Ale słyszałem różne rzeczy, wiesz jak to jest. Planuję porozmawiać z Patty w weekend. Jeśli powie mi, że u niej byłaś, wskażę ci właściwy kierunek. Cała zasługa dla ciebie, Vero. Znajomi, którzy wciąż są w firmie mówią mi, że dalej to lubisz. Wciąż jesteś człowiekiem-orkiestrą.Vera przypomniała sobie o lodach dopiero, gdy prawie dojeżdżała do Kimmerston, ale wtedy było jej już tylko trochę żal utraconej przyjemności. Myślała o czymś innym. Znowu trwały roboty drogowe na obwodnicy i zanim dotarła na posterunek policji, było już po godzinach. Kiedy na schodach spotkała Joe Ashwortha, miał już w ręku kluczyki do samochodu. Czasami myślała, że jest bardziej taksówkarzem niż policjantem. Ciągle pod presją, by wrócić do domu i odwieźć dzieci na lekcje muzyki lub piłki nożnej. Brakowało jej wspólnych wypadów na piwo po pracy i pogawędek. Było łatwiej, gdy jego dzieci były malutkie; choć był przykładnym żonkosiem, nawet Sal zdawała sobie sprawę, że nie da rady karmić ich piersią.

– Czy nie mogą po prostu wyjść na dwór? – zapytała pewnego razu. – Tak jak my kiedyś.

Choć w pobliżu domu na wzgórzach, w którym mieszkała, nie było zbyt wielu innych dzieci. Bawiła się głównie sama, a kiedy podrosła, Hector zabierał ją na swoje wyprawy, gdzie stała na czatach lub podsadzał ją na drzewa, by wyciągała z gniazd jajka do jego kolekcji, jeśli gałęzie były zbyt kruche by utrzymać ciężar dorosłego mężczyzny.

Joe spojrzał na nią jak na wariatkę.

– W dzisiejszych czasach nie można pozwolić dzieciom tak po prostu się włóczyć. Świat się zmienił. To nie jest bezpieczne.

Vera pomyślała, że posiadłość, w której mieszkał ze swoją rodziną, jest prawdopodobnie najbezpieczniejszym i najnudniejszym miejscem na świecie. Zresztą, ona urodziła się mniej więcej w czasie morderstw na wrzosowiskach i mimo tego nikt wtedy nie wpadał w panikę kiedy dzieci bawiły się na dworze. Ale co ona wiedziała o rodzicielstwie?

Teraz Joe zatrzymał się wpół kroku, na dwóch schodkach. Mowa jego ciała jasno dawała do zrozumienia, że nie ma czasu na długą rozmowę, ale znał ją na tyle dobrze, by stwierdzić, że jest czymś podekscytowana.

– Myślałem, że pojedzie pani prosto do domu.

– Miałam, ale pojawiło się coś nowego.

Przez chwilę się wahał. Wyczuła, że jego lojalność wobec dwóch kobiet w jego życiu ciągnie go w różne strony.

– Jeśli to ważne, mógłbym sprawdzić, czy Sal może odebrać Jess z orkiestry młodzieżowej.

– Nie chciałbym jej niepotrzebnie drażnić, kotku. Na razie to tylko cień możliwości. A jeśli Holly wciąż jest w firmie, może zacząć się temu przyglądać.

To go przekonało.

– Nie, po prostu zadzwonię do Sal. Jeszcze nie pora kłaść maluchy spać. Może po prostu wsadzić je do samochodu, żeby odebrać Jess. Ona zrozumie.

Vera w to wątpiła, ale pozwoliła sobie na triumfalny uśmieszek, gdy wchodziła po schodach, by umożliwić mu wykonanie telefonu na osobności. Zaraz potem pomyślała, że zachowuje się dziecinnie. To nie był plac zabaw, ani walka o najpopularniejszego chłopaka w szkole.

Charlie wciąż siedział przy swoim biurku i tam właśnie zebrali się członkowie jej zespołu: Holly Jackman, bystra, ambitna, ale z towarzyskimi umiejętnościami komputerowego geeka, samotniczka podobnie jak Vera. Vera zaczęła ją ostatnio bardziej doceniać i uważała, że lepiej się dogadują. Charlie, który należał do tego samego pokolenia, co Vera. Do niedawna zaniedbany i samotny, teraz dzięki powrotowi córki do domu odżył na nowo. I Joe, jej ulubieniec. Jej chłopiec.

– Jak wiecie, szef wysłał mnie dziś do Warkworth. – Wszyscy nazywali go szefem, choć słowo to było przepełnione ironią. Czasami Vera zapominała nawet jego imienia i z trudem przypominała je sobie, gdy wysyłała mu e-maila. – Rozmawiałam z osadzonymi w OSN. – Popatrzyła na nich, a oni skinęli głowami. Najwyraźniej nadążali za nowymi akronimami. – Wśród słuchaczy był niejaki John Brace. – Krótka przerwa. – Były nadinspektor Brace.

Nikt nie przerwał, ale wiedziała, że wzbudziła tym ich zainteresowanie. Brace został skazany dziesięć lat wcześniej za przestępstwa popełnione w ciągu poprzednich dwudziestu lat. Tylko Charlie z nim pracował, ale pozostali wiedzieli wszystko o sprawie. Zszargała reputację policji na północnym wschodzie i wszyscy musieli zmierzyć się z jej konsekwencjami. Mimo wszystko Vera uważała, że powinna wyjawić szczegóły i wyjaśnić, jaka była jej rola w skazaniu. Czasami w takich sprawach krąży więcej mitów niż faktów, a niektórzy funkcjonariusze postrzegali Brace’a jako bohatera, który złamał kilka drobnych zasad, ale po drodze ujął wielu złoczyńców.

– Brace był przyjacielem mojego ojca. Dzielili te same pasje, te same obsesje.

Wstała i prowadziła wykład na całego, tak jak uwielbiała. – Panuje przekonanie, że na wsi nie popełnia się przestępstw. W każdym razie nie ma prawdziwej przestępczości. Wyrżnięcie kilku owiec. Używanie czerwonego oleju napędowego na drogach. Żadnych poważnych kradzieży czy morderstw. Ale mojemu ojcu i trzem jego kolegom udawało całkiem nieźle zarabiać na pozornie niewinnym hobby. Handlowali jajami rzadkich ptaków i sprzedawali ptaki drapieżne za znaczne sumy. Podobno na Bliskim Wschodzie uwielbiają polować z brytyjskimi sokołami. Mój ojciec zajmował się również wypychaniem zwierząt. Wszystko to było nielegalne. Wiedziałam o tym, kiedy dorastałam, ale potem odeszłam z domu, wstąpiłam do służby jako szesnastoletnia kadetka i straciłam z nimi kontakt. Hector już wtedy za dużo pił i stracił wpływy w grupie. Zdaje się, że potem Gang Czterech zajął się różnymi innymi rzeczami, ale ojciec wtedy nie był już jego przywódcą.

Traktowali go jako maskotkę, dodała w duchu. Głównie dlatego, że był niemal autentyczny. Młodszy syn prawdziwego posiadacza ziemskiego. Czarna owca, ale z pochodzeniem, które się liczy. Rodowody były dla nich zawsze ważne, niezależnie od tego, czy chodziło o sokoły wędrowne, ludzi czy psy.

– Gang Czterech? – odezwała się Holly. Robiła notatki na jakimś elektronicznym gadżecie trzymanym na kolanie.

– Tak się sami nazwali. Naprawdę żałosne.

Kiedy Vera była młoda, tajemniczość onieśmielała ją. Teraz Hector nie żył, a John Brace jeździł na wózku inwalidzkim. A Robbie Marshall być może też umarł.

– Czym się konkretnie zajęli?

Joe chciał utrzymać rozmowę na właściwym torze. Może Sal nie była tak chętna do przyjęcia roli taksówkarza, a on jednak obiecał, że nie wróci zbyt późno do domu.

– Prowadzili agencję pracy. Karki do wynajęcia. Jeśli ktoś chciał rozbić demonstrację sabotażystów polowań lub postraszyć miejscowych, którym nie podobało się, że leśniczy wykładają trutki na błotniaki zbożowe. Albo jeśli ktoś chciał wzmocnić szeregi uczestników marszu przeciwko zakazowi polowań na lisy. Zbierali chłopaków z osiedli komunalnych w Newcastle lub z wybrzeża, gdzie zamykano już kopalnie. Młodych, sprawnych chłopaków, którzy potrzebowali gotówki i rwali się do bitki. Wszystko odbywało się na odległość. Nie było sposobu, by połączyć karków z Gangiem. Do czasu, aż karki zaczęły sypać.

– Jak miło. – Holly brzmiała tak, jakby podziwiała ich model biznesowy.

Vera spojrzała na nią ostro.

– Miło? Ale nie żonie leśniczego, która wróciła do domu i zastała swojego męża umierającego z powodu pęknięcia śledziony, gdy pobiło go dwóch zbirów.

– Myślałam, że powiedziała pani, że karki miały pomagać strażnikom w pozbywaniu się tych... – Holly spojrzała w notatki – błotniaków.

– Ach, kotku, nie wszyscy leśniczy są po stronie diabła. Glen Fenwick był uroczym człowiekiem. Delikatnym. Nie podobało mu się to, co się działo, więc postanowił przyjść do nas. – Vera zrobiła pauzę, poczuła dawne ukłucie winy, gdy przypomniała sobie, jak wdowa po mężczyźnie pluła jej w twarz oskarżeniami, gdy Vera podeszła do niej po pogrzebie, by złożyć kondolencje. – Zdecydował się przyjść do mnie. – Kolejna pauza. – I chociaż dranie go zabili, przekazał mi wystarczająco dużo informacji, bym mogła rozpocząć dochodzenie w sprawie powiązań Brace’a z tą sprawą. To ja powinnam była ujawnić to wszystko. Dużo wcześniej, kiedy byłam młodsza. Powinnam być bardziej świadoma tego, co się działo, i odważniejsza.

Przerwała. Podwładni wiedzieli, że w takich chwilach lepiej się nie odzywać.

– Wtedy już przeprowadziłam się z powrotem do ojca. Miał wylew, a to i alkohol wywołały demencję pod sam koniec jego życia. W domu było wystarczająco dużo dowodów, i biegli znaleźli powiązania z Johnem Brace’em. Wtedy już zostawił to wszystko za sobą, przeszedł na emeryturę tak szybko, jak się dało i nadal mieszkał wygodnie w eleganckim domu w Ponteland. To musiał być szok, gdy policjanci zapukali do jego drzwi.

Vera przerwała na chwilę, by rozkoszować się tą myślą. Oczywiście jej tam nie było. Była zbyt blisko. Wszyscy powtarzali, że była zbyt blisko. Hector jeszcze wtedy żył. Ledwie. Ale lubiła wyobrażać sobie minę Brace’a.

– Więc Brace poszedł siedzieć. – Joe znów się zniecierpliwił. – Chłopaki, których wynajął, by nastraszyć Glena Fenwicka, sami się przestraszyli, gdy leśniczy zmarł, i potwierdzili to, co leśniczy miał na Brace’a. Doszło do długiego śledztwa i procesu, ale w 2009 roku został skazany za planowanie ataku i zakłócanie wymiaru sprawiedliwości. Przez całą swoją karierę był na bakier z prawem, a wszystko się posypało, gdy księgowi zaczęli go sprawdzać. Więc nie rozumiem, co tu jest nowego.

– Jak już mówiłam, nazywali siebie Gangiem Czterech – podjęła Vera. – Był tam Hector, Brace, ktoś, kogo nigdy nie poznałam, nazywali go Profesorem i Robbie Marshall. To właśnie Robbiego wysłali, by dogadywał się z chłopakami z osiedli. Dorastał w Wallsend i awansował na kierownika średniego szczebla w stoczni Swan Hunters Yard. Brace nigdy nie potrafił się tak porozumiewać z opryszkami jak on. Ale zniknął. Myślałem, że zbiegł w okolicach aresztowania Brace’a, ale w rzeczywistości stało się to wcześniej. Jego zaginięcie zgłoszono w tysiąc dziewięćdziesiątym piątym roku. Sprawdziłem to w drodze do domu. Mieszkał z matką w domu, w którym dorastał. Wszystkie pieniądze wydawał na zagraniczne podróże. Miał prawdziwą obsesję na punkcie zbierania ptasich jaj i jeździł po całym świecie, aby znaleźć coś nowego.

Chętnie opowiadałaby dalej o Robbiem, ale znów wyczuła, że Joe robi się niespokojny i zdecydowała, że to może poczekać.

– Dzisiaj John Brace powiedział mi, że Robbie Marshall nie żyje. – Vera rozejrzała się po grupie. – Obiecał, że powie mi, gdzie znajdę ciało.

– Więc gdzie ono jest? – Charlie był sceptyczny. Nie winiła go za to. Nie było go w biurze kapelana.

– Ach – powiedziała. – Oczywiście chce czegoś w zamian. Chce, żebym odwiedziła jego córkę i trójkę jej dzieci, dała jej trochę wsparcia. Najwyraźniej przechodzi przez trudny okres.

Usłyszała zduszony chichot i rozejrzała się po grupie, by zobaczyć, kto go wydał. Wszyscy patrzyli na nią niewinnie.

– Uważacie, że nie potrafię dać odrobiny wsparcia samotnej mamie?

Brak odpowiedzi.

– Podał mi jej numer telefonu komórkowego, ale bez adresu, więc ci z was, którzy mogą poświęcić trochę czasu tego wieczoru – spojrzała na Joe Ashwortha. Może i był jej ulubieńcem, ale czasami potrzebował przypomnienia, kto tu rządzi. – mogą zacząć dowiadywać się o niej wszystkiego, co się da. Zanim wejdę w jej życie z moimi kaloszami, bawiąc się w Matkę Teresę. Brace ma do niej zadzwonić w ten weekend i zapytać, czy jakoś jej pomogłam. Nazywa się Patricia Keane, znana również jako Patty. Najwyraźniej wyszła za mąż za faceta, którego Brace nazwał maniakiem. Nie znam jego imienia, ale detektywi waszego kalibru nie powinni mieć trudności ze skompletowaniem jego akt. – Vera ponownie przerwała, tym razem by złapać oddech.

– Hol, Keane i jej mąż są dla ciebie.

Holly skinęła głową. Podeszła do swojego biurka i zaczęła klikać na komputerze, zanim Vera podjęła przemowę. Holly zawsze czuła potrzebę udowodnienia swojej wartości. Vera też się tak zachowywała jako młoda policjantka, ale wtedy była jedyną kobietą w zespole, w dodatku grubą, celem żartów. Holly ukończyła studia, była inteligentna w każdym znaczeniu tego słowa. Ostra jak brzytwa, zawsze ubrana do pracy jak asystentka szefa międzynarodowej spółki medialnej. Miała rodziców, którym na niej zależało. Żaden Hector Stanhope nie wciągnął jej w swoje ciemne sprawy. Vera nie przewidywała większych trudności w jej karierze.

Wydawała kolejne polecenia.

– Charlie, znajdź wszystko, co się da na temat Robbiego Marshalla. Zatrzymała się, gdy przyszedł jej do głowy pewien pomysł. – Czy kiedykolwiek spotkałeś go osobiście?

Charlie był powolny, nie wykazywał się oryginalnym myśleniem, ale miał pamięć jak słoń. Nie odpowiedział od razu, a ona patrzyła, jak przeczesuje w głowie lata pracy w policji i miała wrażenie, że widzi te obrazy tak samo, jak on. Codzienne sprawy policjantów: drinki z informatorami w cuchnących pubach, rozdzielanie wnerwionych nowożeńców, gdy weselne śniadanie zamieniało się w bijatykę, niekończące się pogawędki z ponurymi zbuntowanymi nastolatkami w bezdusznych pokojach przesłuchań.

– Nigdy go nie aresztowano – powiedział Charlie – ale natknąłem się na niego kilka razy na początku mojej kariery. Byłem oficerem dyżurnym w Wallsend. On też był wtedy młodym człowiekiem, pracował w stoczni. Złapałem go z rzeczami, których nie powinien mieć. Oczywiście ukradzione z pracy. Choć patrząc na niego, można by pomyśleć, że facet jest absolutnie w porządku; zawsze był elegancko ubrany. Uprzejmy. Spółka nigdy nie wniosła oskarżenia.

– Dlaczego nie? – spytała Holly, podnosząc wzrok znad komputera. Wyglądało na to, że wśród jej licznych zalet była też umiejętność wykonywania wielu zadań naraz. Podobno to typowe dla kobiet, ale Vera nie była pewna, czy sama kiedykolwiek opanowała tę umiejętność.

– Jego bliski kumpel był związkowcem – odparł Charlie. – Spółka uznała, że woli sporadyczne straty od strajku całej załogi.

– O ile pamiętam, zawsze znajdował kolegów, którzy mogli się nim zaopiekować. Jak nasz stary przyjaciel, nadinspektor Brace. Przydatna umiejętność. – Vera od miesięcy nie czuła się tak dobrze. Lato było spokojne, nie mieli nic do roboty. Przez to zapadła w jakiś koszmarny letarg i zaczęła odczuwać swój wiek.

Może po prostu muszę czuć się przydatna, pomyślała. Może właśnie o to chodzi.

– A co ma pani dla mnie? – Joe był już na nogach. Nawet nie zdjął płaszcza, który miał na sobie gdy spotkała go na schodach.

– Myślałam, że musisz już iść.

– Mogę przyjść wcześnie rano.

A więc Sal dała mu dziś tylko chwilową przepustkę. Verze nagle zrobiło się go żal. Pewnie niełatwo jest się pogodzić z myślą, że twoje życie nie należy już do ciebie.

– Zacznij drążyć temat naszego Johna Brace’a. Twierdzi, że nie miał nic wspólnego ze śmiercią Marshalla i nie sądzę, by aż tak zależało mu na córce, by odsiedzieć za nią wyrok dożywocia, więc mu wierzę. Za niecały rok ma zwolnienie warunkowe. Ale na pewno wie, kto go zabił, więc przejrzyjmy wszystkie akta, znanych współpracowników, przyjaciół, krewnych, wszystkie poboczne sprawy.

– Możliwe, że Brace to wszystko zmyśla – powiedział Charlie. – Dla zwrócenia na siebie uwagi albo żeby zajęła się pani jego córką. Albo chce zrobić nam psikusa, pośmiać się naszym kosztem.

– Jest tylko jeden sposób, żeby się tego dowiedzieć, prawda? Musimy namierzyć Robbiego Marshalla. Niezależnie od tego, czy żyje, czy nie. – Wszyscy już się rozchodzili, ale po raz ostatni zwróciła na siebie ich uwagę. – Jeszcze jedno. Proszę zachować dyskrecję. Nie ma potrzeby, by szef wiedział, że w czymś grzebiemy. Poczekajmy, aż będziemy mogli pokazać mu coś konkretnego.

Przytaknęli. Jej zespół. Mogłaby zaśpiewać z radości.Patty Keane obudziła się, gdy jej sześcioletni syn włączył telewizor w pokoju na dole. Jakimś cudem udało mu się uruchomić Netfliksa, a tam była kreskówka, na punkcie której miał obsesję. Zawsze miał jakąś obsesję, ale ta trwała od miesięcy, więc muzyka, która towarzyszyła bohaterowi Superkrólikowi, drążyła jej mózg aż chciało jej się krzyczeć. Wiedziała, że powinna wstać, ściszyć telewizor, żeby sąsiedzi znów nie narzekali, upewnić się, że dzieci mają na sobie mundurki, przygotować lunch. Podobnie jak zeszłej nocy. Wiedziała, że powinna sprawdzić, czy wykąpały się przed pójściem spać, upewnić się, że pościel Archiego nie śmierdzi sikami i że Jen umyła zęby. Widziała idealne rodziny w telewizji i przyglądała się idealnym rodzicom na placu zabaw, rozmawiającym o lekcjach pływania i cenach domów. Ale jej życie takie nie było. Zupełnie jakby znajdowała się w innym wszechświecie. Wiedziała, że nigdy nie będzie w stanie im dorównać. Nie teraz. Nie bez Gary’ego.

Kiedy obudziła się ponownie, była ósma trzydzieści, a Jen stała przy łóżku, już ubrana w swój szkolny mundurek. Kołnierzyk był szary przy szyi, ale nie było tego widać, chyba że ktoś podszedł bardzo blisko. Jen miała już trzynaście lat i była wyczulona na takie rzeczy.

– Zrobiłam im lunche, ale muszę już iść. Miałam już jedno spóźnienie w tym tygodniu. Będziesz musiała ruszyć tyłek i zaprowadzić je do szkoły.

– OK. – Gdyby Patty czuła się lepiej, powiedziałaby coś na temat wyrażania się. Przecież została dobrze wychowana. Ale dzisiaj nawet to było zbyt dużym wysiłkiem. Zwlokła się z łóżka, założyła bluzę na kamizelkę, którą nosiła zamiast piżamy i spodnie do biegania. Miała zamiar poprosić Jen o włączenie czajnika, ale właśnie trzasnęły drzwi, gdy dziewczynka wyszła.

Na dole właśnie zaczynał się kolejny odcinek kreskówki. Dzieci znalazły coś na śniadanie. Patty poczuła się wczoraj trochę lepiej i udało jej się dotrzeć do sklepu. Jonnie był prawie ubrany, ale podłączony do tabletu. Bez sprawdzania wiedziała, że to film na YouTubie, z przeklinającymi młodymi Amerykanami. Jonnie otrzymał imię po dziadku, który kupił im dom na nowym prywatnym osiedlu na obrzeżach Kimmerston. Patty była od kilku miesięcy w ciąży z małym i wydawało im się z Garym, że wszystkie ich marzenia się spełniły. Zakup doszedł do skutku tuż przed tym, jak staruszek trafił do więzienia, ale i tak wysyłał im wystarczająco dużo pieniędzy, żeby starczyło na życie.

Archie siedział w samych majtkach, wpatrzony w telewizor, a jego usta poruszały się bezgłośnie w rytm słów ulubionej piosenki.

Wyłączyła telewizor i nakłoniła ich do przebrania się w szkolne ciuchy, przegrywając tylko z Jonniem w ostatniej chwili, gdy próbował wciągnąć koszulkę przez głowę, mając wciąż słuchawki w uszach. Wyciągnęła ich z domu z zapasem kilku minut i poczuła chwilę triumfu, ponieważ dotarli na boisko tuż przed dzwonkiem. Takie chwile potrafiły podnieść ją na duchu na pół dnia. Często kładła się z powrotem do łóżka, gdy odprowadziła dzieci do szkoły, ale dziś pomyślała, że wejdzie do wanny a potem trochę posprząta. Może wrzuci pranie do pralki. Pogoda była ładna i rzeczy wyschną na powietrzu. Dopiero gdy wróciła do domu, znalazła na ławie zapakowane lunche chłopców i nagle poczuła się tak, jakby świat znów się wokół niej zawalił. Przez chwilę myślała, że starczy jej sił, by wrócić do szkoły. Mogła zostawić lunche w sekretariacie. Recepcjonistka była dość miła. Ale wyglądały tak skromnie, tak żałośnie. Nie w pudełkach, ale w torbach z supermarketu. Znów zaczną ją napominać, że powinna ubiegać się o darmowe posiłki w szkole, a ona będzie się uśmiechać i kiwać głową, wiedząc, że nigdy nie wypełni formularzy, a poza tym, wtedy dowiedzieliby się o pieniądzach, które jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawiały się co miesiąc na jej koncie. Wiedziała, że pochodziły od jej ojca, a on siedział w więzieniu, co nie? Prawdopodobnie były to więc brudne pieniądze i mogła wylądować w sądzie tylko dlatego, że je przyjęła. Patty stanęła w kuchni, na lepkiej podłodze, patrząc na naczynia piętrzące się w zlewie i zaczęła płakać. Czasami miała wrażenie, że ostatnio tylko płacze.

Kiedy łzy ustały, przypomniała sobie, że nie wzięła jeszcze tabletki i poszła na górę. Wyjęła ją z blistra i popiła wodą z umywalki w łazience. Potem wzięła kolejną, ponieważ czuła się bardzo źle. Lekarz kazał brać tylko dwie na noc, ale czasami nie mogła wytrzymać całego dnia bez lekkiej senności, którą dawały dwie tabletki. Wieczorem weźmie tylko jedną, a wtedy może obudzi się nieco przytomniejsza. Nastawiła czajnik na herbatę, wytarła ławę i pomyślała, że ma jeszcze czas, by przepakować lunche i zanieść je do szkoły na czas. Ale jeszcze nie teraz.

Udało jej się dotrzeć do salonu z herbatą, opadła na sofę i zastanawiała się, czy jest jakiś odcinek Real Housewives, który mogłaby obejrzeć, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Zignorowała go. Najprawdopodobniej sąsiedzi, którzy znów będą narzekać na dzieci. Rozumiała, że musi być im ciężko. Patty też nie chciałaby mieszkać obok takiej rodziny. Ale dzwonek zadzwonił ponownie, więc wyjrzała przez firanki, pozostałe po poprzednich lokatorach. Czasami fantazjowała, że Gary pojawia się, ściskając w garści bukiet kwiatów lub butelkę szampana, mówi, że to był straszny błąd, że zostawił ją i dzieci i pyta, czy mogą zacząć od nowa.

Ale to nie był Gary, tylko duża kobieta w okropnej sukience i zielonym polarze. Pewnie zbierała na cele charytatywne. Albo uciekła z miejscowego wariatkowa. Kilka dodatkowych kilogramów i jakieś dwadzieścia lat, a Patty mogłaby wyglądać jak ona, gdyby nie wzięła się w garść. To była nagła, otrzeźwiająca myśl. Wtedy kobieta wyjęła telefon z kieszeni polaru i wybrała numer. Telefon Patty, tani telefon na kartę, leżał na kominku. Zaczął dzwonić, co do reszty wystraszyło Patty.

– Halo – odebrała.

– Czy to Patricia Keane? – Miała miejscowy akcent i nie była rozgniewana.

Patty nagle przyszła do głowy pewna myśl.

– Czy pani jest z opieki społecznej? – Czasami pracownicy socjalni składali niezapowiedziane wizyty. Zwykle była to Freya, dość miła dziewczyna, ale czasami przychodzili obcy.

– Dobry Boże, nie. – W głosie kobiety zabrzmiało przerażenie. Podeszła do okna. Musiała wiedzieć, że Patty wygląda na zewnątrz. – Czy ja wyglądam na opiekunkę społeczną?

– Nie. – Patty wolała nie mówić, że wygląda bardziej jak ktoś, kto potrzebuje pomocy opieki społecznej.

– Jestem dawną koleżanką pani ojca. Pani biologicznego ojca. Wpuści mnie pani? Czuję się trochę głupio, stojąc tu na progu, kiedy pani jest po drugiej stronie ściany. Poza tym oddałabym życie za kubek herbaty. – Odwróciła się do okna i pomachała do Patty.

Patty poszła otworzyć drzwi. Zawsze uważała, że łatwiej jest robić to, co jej każą. Albo udawać. Poza tym niechlujstwo tej grubej kobiety sprawiało, że była mniej onieśmielająca. Była w wieku babć pilnujących dzieci na placu zabaw, ale nie pasowałaby tam bardziej niż Patty.

Patty zaprowadziła ją do kuchni, częściowo dlatego, że było tam trochę schludniej – nie zdążyła jeszcze pozmywać, ale wytarła ławy – a częściowo dlatego, że kobieta poprosiła o herbatę. Nie było gdzie usiąść. Nie przypominało to kuchni w domu jej przybranych rodziców, z wyszorowanym sosnowym stołem i sofą pod ścianą. Obie stały, czekając, aż czajnik się zagotuje. Kobieta miała bardzo okrągłe, brązowe oczy.

– Pani tata prosił, żebym do pani zajrzała – powiedziała kobieta. Następnie uśmiechnęła się przepraszająco. – Ale pani nie wie, kim jestem! Pewnie myśli pani, że jestem dziwaczką, bo przyszłam bez zapowiedzi. Nazywam się Vera, Vera Stanhope.

Patty nic to nie powiedziało. Tabletki właśnie zaczęły działać i całe to spotkanie wydawało się nierealne. Woda się zagotowała i Patty zaparzyła herbatę, ciesząc się, że dzieci zostawiły trochę mleka w lodówce. Stały oparte o ławę, a Vera piła małymi łykami. Zwykle pracownicy socjalni odmawiali, jakby mogli złapać zarazki od samego przebywania w jej domu. Albo udawali, że piją, wylewając płyn do zlewu, gdy myśleli, że Patty nie patrzy. To było jeszcze gorsze.

– Martwi się o panią i dzieci – powiedziała Vera. – Chce wiedzieć, czy dobrze sobie pani radzi. – Tak naprawdę nie spodziewała się odpowiedzi.

– Nie wiem jak pani, ale ja nie jadłam śniadania i założę się, że też nie miała pani na to czasu z trójką dzieci, które trzeba przygotować do szkoły. Widziałam, że w tym rzędzie sklepów przy drodze do osiedla jest kawiarnia. Może się tam przejdziemy? Odetchniemy świeżym powietrzem. Ja stawiam.

Patty nawet nie zauważyła, kiedy założyła buty i przeszła przez skrawek zieleni z placem zabaw dla dzieci, słuchając, jak Vera opowiada jakie to było piękne lato. W kawiarni było cicho, pora śniadaniowa dobiegła końca, a jeszcze nie zaczęli serwować obiadów. Była staroświecka, wydawała się nie na miejscu na skraju nowego osiedla: budka dla robotników, a nie dla mamusiek i pań, które jadały lunche. Vera zapytała Patty, na co ma ochotę.

– Ja biorę kanapkę z bekonem. Moja lekarka by się wściekła, ale co oni tam wiedzą.

– Jestem wege – powiedziała Patty. Jej przybrani rodzice byli wegetarianami, a ona wciąż nie mogła się zmusić do jedzenia mięsa.

– W takim razie jajecznica na grzance? – Vera przekazała zamówienie facetowi w brudnym fartuchu za ladą. – I proszę dzbanek herbaty dla dwóch osób. – Wyraźnie rozumiała, że Patty nie jest w stanie samodzielnie podejmować decyzji.

W kawiarni nie było nikogo poza nimi. Usiadły przy oknie. Patty nie martwiła się, że ktoś ją zobaczy z zewnątrz. Żaden z rodziców z placu zabaw nie przychodził na tę stronę skweru, gdzie wciąż znajdowały się mieszkania socjalne. Tutejsze dzieci chodziły do innej szkoły.

– Może opowie mi pani trochę o sobie? – Przyniesiono herbatę i Vera usiadła z rękami zaciśniętymi wokół grubego porcelanowego kubka. – Nie wiedziałam, że pani tata miał córkę.

– Chyba sam nie wiedział. Na pewno nie. Dopóki go nie wytropiłam, gdy miałam osiemnaście lat. – W jakiś sposób Patty zaczęła opowiadać o tym, że została adoptowana w dzieciństwie i zabrana do dużego domu na wybrzeżu, ale nigdy tak naprawdę nie czuła, że tam należy. – Byli mili, wie pani, moja matka i ojciec, ale zawsze czułam, że ich rozczarowuję. Oboje byli nauczycielami i chcieli, żebym dobrze radziła sobie w szkole, ale ja nigdy nie byłam najlepszą uczennicą w klasie.

– Czy utrzymujecie ze sobą kontakt?

Patty zwlekała z odpowiedzią, ponieważ pojawiło się jedzenie i nagle, na widok talerza jajecznicy przed sobą, poczuła głód. Vera smarowała keczupem swoją kanapkę z bekonem i wyglądało na to, że jej się nie spieszy.

– Kiedy powiedziałem, że chcę odnaleźć moich biologicznych rodziców, widać było, że trochę ich to zabolało, ale nie mieli nic przeciwko. Szczerze mówiąc, starali się utrzymywać ze mną kontakt, ale Gary nigdy się z nimi nie dogadywał i trochę się od siebie oddaliliśmy. Niedawno przeszli na emeryturę i przenieśli się na południe – oboje pochodzili z Surrey i nigdy tak naprawdę się tu nie osiedlili.

Chcieli wyprowadzić się z dala ode mnie i dzieci. Nie uświadamiali sobie tego, ale szukali pretekstu, by wyjechać. Patty nigdy wcześniej nie przyszło to do głowy, ale teraz nagle uświadomiła sobie, że właśnie tak było.

– Dzwonią i przysyłają prezenty dla dzieci. Na urodziny i Boże Narodzenie. – Patty wciąż uważała, że ma im wiele do zawdzięczenia i nie zamierzała ich oczerniać. Adoptowali ją, prawda? Pomogli jej uciec od opieki społecznej.

– Jak odnalazła pani ojca, Johna?

– Kosztowało mnie to sporo pracy i czasami dawałam sobie spokój na kilka miesięcy. Nie udało mi się znaleźć mojej biologicznej matki i chociaż nie było żadnych oficjalnych informacji, pani z opieki społecznej podejrzewała, że umarła. – Przerwa. – Przedawkowała heroinę. Była uzależniona. Dlatego nie mogła się mną opiekować i oddała mnie pod opiekę. – Ale ojciec był wpisany w moim akcie urodzenia i w końcu pracownica opieki społecznej skontaktowała nas ze sobą. Nie byłam pewna, czy będzie chciał się ze mną zobaczyć. Powiedzieli mi, że jest policjantem. Byłam już wtedy mężatką. Jen była malutka, a Jonnie był w drodze. Gary założył własną firmę, ale nie zawsze miał pracę. Mój tata kupił nam dom. Zupełnie nowy bliźniak na ładnym osiedlu. Nie mogliśmy w to uwierzyć.