Między nami - ebook

TO, CO ZOSTAŁO

FELICJA

Felicja obudziła się w środku nocy. Sen, który śniła, był tak realistyczny, że jej ciało wciąż drżało. W jednej sekundzie przypomniało jej się, jak wspaniałe było latanie. We śnie skakała z urwiska – wtedy czuła moc, miała wolność, doświadczała lekkości. Stany kiedyś bezcenne i najważniejsze dziś stały się zapomniane i przeżywane jedynie nocami.

Usiadła na brzegu łóżka. Ciepłą stopą dotknęła drewnianej podłogi. Rozczarowanie połaskotało ją w piętę. Nie miała pod sobą urwiska, a jedynie parkiet w domu Andrzeja. Przez okno do sypialni wpadał blask księżyca tak jasny, że kobieta aż za wyraźnie dostrzegała kontury swojej nowej rzeczywistości.

Jej światem nie były miasto i jego kolory, a drewniany dom pod lasem i granat nieba. Zamiast biegania po piętrach galerii, spacerowała po polach i łąkach. Nie słuchała głośnych koncertów, a jedynie ptasich treli nad ranem.

Życie Felicji się zmieniło i ten sen przypomniał jej jak bardzo.

Dziś już nie skakała na bungee w egzotycznych zakątkach świata. Dziś wiodła niemal pustelnicze życie w drewnianej chatce, na skraju lasu.ZA GÓRAMI, ZA LASAMI ŻYŁ SOBIE…

MACIEJ

Maciej wyszedł do ogrodu. Czerwiec tego roku pachniał wyjątkowo intensywnie niezapominajkami. Mężczyzna zszedł po kamiennych schodkach i skierował się ku altanie. Rześkość wieczoru chłodziła jego emocje. Kroki stawiał ostrożnie. Wiedział, że to ostatnie spotkanie. Celebrował każdy ruch i każdą chwilę. Bo choć wszystko, co było związane z Laurą, miało smak boskiej ambrozji, tego wieczoru Maciej doświadczył również goryczy.

Stanął za krzewem bzu, którego kwiaty, na wpół przekwitłe, smutno opadały na źdźbła trawy, znikając gdzieś pomiędzy nimi. Jego wzrok przykuła kobieca postać.

Laura już na niego czekała, lecz nie ruszył się; ostatni raz chciał nacieszyć oczy jej pięknem – złotymi włosami i delikatnymi ruchami. Na samą myśl o miękkości jej skóry czuł dreszcze na plecach. Nie było na świecie równie doskonałej istoty. A jednak nie miał wyjścia – przy blasku księżyca musiał się z nią pożegnać.

Zamrugał oczami i wziął głęboki wdech. Gdy zbliżył się do altany, a fiołkowe oczy kobiety zalśniły magicznym blaskiem, mężczyzna poczuł, że pęka mu serce. Jakby umierał po kawałku. Zrobił kolejny krok w przód i wziął ukochaną w ramiona.

Nagle nic nie miało znaczenia – ani honor rodziny, ani zobowiązania. Maciej chciał tylko miękkości jej włosów i rozkoszy ust.

– Najdroższy – powiedziała kobieta szeptem, który rozerwał mu serce na strzępy. Już nigdy miał nie usłyszeć jej głosu; już nigdy nie będzie mu dane utonąć w jej spojrzeniu. Nigdy.

Maciej wiedział, że nic nie boli bardziej niż złamane serce i cierpienie ukochanej osoby. A jednak musiał się dziś pożegnać. Musiał ją oddać jej światu, odchodząc w swój – pełen schematów, rutyny i wymagań, gdzie nie było miejsca dla miłości.

Po raz ostatni wziął jej twarz w dłonie i najdelikatniej, jak umiał, pogładził jej alabastrowy policzek.

– Jesteś boginią – wyszeptał, a potem po raz ostatni zatopił się w słodyczy jej ust. Wiedział, że już na zawsze ten smak pozostanie w jego sercu.STAĆ, BO STRZELAM!

FELICJA

Felicja siedziała na kamiennym schodku. Wyciągnęła dłoń i dotknęła mokrej jeszcze trawy. Słońce dopiero leniwie wyłaniało się zza horyzontu, ale ona nie mogła spać. Wyszła, nie chcąc obudzić Andrzeja. Poprzedniej nocy do późna rozmawiali, snując idylliczne plany i wizje wspólnej przyszłości.

Dlatego teraz, z kubkiem parującej kawy i kocem na plecach, Felicja witała nowy dzień przed domem. Rozejrzała się po ogrodzie. Nie było w nim kwiatów, jedynie drzewa owocowe i zieleń traw. Obok płotu, po lewej stronie, wisiał hamak. Tym razem jednak relaksował się na nim nie żaden człowiek, a mały wróbelek. Ćwierkał sobie radośnie, aż się uśmiechnęła.

„Czy to jest mój dom?” – zapytała samą siebie, upijając łyk czarnej jak smoła kawy. Otulała ją cisza, jej oczy koił błękit nieba, a stopy łaskotały drobne łodyżki traw. Za plecami poczuła obecność Andrzeja. Usiadł na schodku wyżej, tuż za nią, i mocno ją objął. Felicja poczuła siłę jego ramion i słony zapach skóry. Zalała ją fala ciepła i dreszcz przyjemnego podniecenia.

– Czekałam na ciebie całe dorosłe życie – powiedziała, odstawiając kubek na bok i całując dłoń ukochanego. – Czyli to prawda, że jeśli czegoś naprawdę mocno pragniemy, to musi się spełnić.

– A może po prostu miało się spełnić? Może spełniłoby się i bez naszego pragnienia?

– Wtedy nie dałoby nam to szczęścia, dostalibyśmy coś, czego nie chcieliśmy.

– Czasami dostajemy od losu piękne prezenty, choć wcale ich nie oczekujemy. A jednak się przytrafiają. I są wspaniałe!

– Chcesz mi powiedzieć, że mnie nie chciałeś przez te wszystkie lata? Że o mnie nie myślałeś? Że przestałeś mnie kochać?

Felicja zmarszczyła nos i odwróciła się w stronę Andrzeja. Czasami miała wrażenie, że gęsta broda przysłania nie tylko jego mimikę, ale też wszystkie uczucia, które się za nią kryją. Te ułamki sekund, które zdradzają drugiej osobie prawdziwe emocje i uczucia, często odmienne od tego, co pokazują słowa. Felicja nie mogła ich dostrzec – Andrzej skrywał je zbyt skrupulatnie.

– Nigdy nie przestałem cię kochać – odpowiedział, patrząc jej głęboko w oczy. Felicja odetchnęła. Zmieniła dla Andrzeja całe życie. Zrezygnowała z intratnej posady, wynajęła swoje rzeszowskie mieszkanie jakiejś parze. Wszystko po to, żeby zamieszkać w niewielkiej chatce pod lasem z mężczyzną, którego pokochała jako nastolatka. I teraz po latach ich bajka miała mieć wreszcie szczęśliwe zakończenie.

Andrzej pochylił się nad nią i ją pocałował. Felicja zamknęła oczy i mocniej do niego przylgnęła. Czuła ciepło i bezpieczeństwo i bardzo chciała poczuć pewność, że w ostatnim czasie podjęła słuszne decyzje.

Wtedy do zakochanych podszedł bury kot. Cicho zamruczał i otarł się o nogi Felicji. Andrzej zerwał się z miejsca.

– Dam mu mleka – rzekł z czułością, a Felicja dotknęła koniuszkiem palca śladu po jego pocałunku. Drugą ręką sięgnęła po kubek z kawą, której gorzki smak zmył słodycz ust Andrzeja.

Felicja słyszała, jak ukochany kręci się po niewielkiej kuchni. Przymknęła oczy i wsłuchała się w poranny śpiew ptaków. Drzewa cicho szumiały swoje opowieści, a Felicja przez cały czas zastanawiała się, czy to na pewno jej bajka.

I może siedziałaby na tym schodku dłużej, ale poczuła dobiegający przez otwarte okno zapach smażonej cebulki. Wstała i przeciągnęła się leniwie.

– Nie umiem doceniać tego, co mam – powiedziała, wchodząc do kuchni, w której Andrzej smażył jajecznicę. Felicja usiadła przy drewnianym stole pod oknem i patrzyła, jak ukochany w samych jeansach przygotowuje śniadanie. Uśmiechnęła się, gdy talerzyk o mało nie wypadł mu z dłoni. Mimo że był dobrze zbudowanym, wysokim mężczyzną, miał w sobie również zaskakującą delikatność.

Przed laty Felicja rozkochała się w tym właśnie kontraście – sile i delikatności w jednym. W końcu talerz z jajecznicą, kawałek wiejskiego, chrupiącego chleba i pachnące pomidory przerwały jej dogłębną analizę anatomii ukochanego.

– Jakie mamy plany na dziś? – zapytała między jednym a drugim kęsem.

– Muszę podjechać do leśniczówki i pomóc rozładować drewno.

Głos Andrzeja zabrzmiał przepraszająco. Przez chwilę wpatrywał się w jej oczy, oczekując akceptacji.

– W porządku – rzekła Felicja, odsuwając talerz. – Może ja w tym czasie zajmę się twoim ogrodem?

– Ogrodem? – Andrzej również przestał jeść i spojrzał na ukochaną. – A co z nim nie tak?

– Brakuje kwiatów – powiedziała zamyślona Felicja. – Lubię kwiaty. Wzięłabym od babci kilka sadzonek i posadziłabym przy ogrodzeniu przed domem. Wstawalibyśmy o poranku i witałyby nas słońce i piękne kolory.

Andrzej mruknął coś niewyraźnie i potarł dłonią brodę. Wstał energicznie od stołu, sięgnął po kurtkę wiszącą na haku obok drzwi i wyszedł. Felicja siedziała jak wmurowana. Czy powiedziała coś nie tak? A może zrobiła coś złego? Spojrzała na talerz Andrzeja z niedojedzoną jajecznicą i cicho westchnęła.

Kiedy skończyła myć naczynia po śniadaniu – bo Andrzej, choć przygotował prawdziwe przysmaki, nie miał talentu do sprzątania po sobie – postanowiła odwiedzić babcię.

Chatka Andrzeja stała pod lasem. Babcia mieszkała kilka kilometrów dalej, ale Felicja miała ochotę na spacer. Na szare dresy zarzuciła długi wełniany sweter i wyszła. Plusem wiejskiego życia był całkowity luz. Tu dbanie o wygląd nie miało znaczenia. Każde spodnie, nawet te całkiem byle jakie, były w porządku.

Od błękitu nieba aż bolały oczy, słońce grzało z każdą chwilą mocniej. Felicja szła leśną dróżką, uśmiechając się coraz szerzej.

Już po kilkunastu minutach była pewna, że jej wątpliwości nie miały sensu, a sprawy tak błahe jak nieumyty zlew czy talerz pozostawiony na środku stołu nie powinny wpływać na jej nastrój.

Droga minęła zdumiewająco szybko. Felicja stanęła przy furtce i poczuła smutek. Domek babci nie stracił nic ze swojej magii i uroku, choć nie był już miejscem z jej bajkowego dzieciństwa, a jednak poczuła niepokój. Mimowolnie dotknęła dłonią serca, które biło zbyt szybko, i zmieniła zdanie. Zanim porozmawia z babcią, pójdzie do swojej „Spokojni” – miejsca nad rzeką, pięknego i magicznego, które zawsze ją rozumiało i otaczało spokojem. Krystalicznie czysta woda szumiała tam jak nigdzie indziej, a rosnące na urwiskach drzewa emanowały powagą i siłą.

Felicja zeszła po kamienistej skarpie i usiadła na kamieniu. Przymknęła oczy. Przypomniała sobie swoje życie sprzed przyjazdu do Rudawki. Przypomniała sobie gwar miasta, kolorowe neony, reklamy i głośną muzykę w rzeszowskich klubach.

Przypomniała sobie też tęsknotę, która wieczorami raniła jej serce. A teraz miała ciszę i spokój. Miała długie wieczory z Andrzejem i poranne ptasie koncerty. Miała babcię na wyciągnięcie ręki.

Felicja starała się oddychać głęboko i ostrożnie. W klatce piersiowej wciąż coś ją kłuło. Nie mogła naprawdę odetchnąć, nie mogła się odprężyć. Znowu czuła pustkę, która sprawiła, że na jej policzku pojawiła się łza.

Zapatrzyła się na wodę. Płynęła niezmiennie, niemal od zawsze. Niby wciąż ta sama, a przecież inna. A ona? Czemu nie potrafiła się zmienić i wyzbyć smutku? Westchnęła. Na kamieniu obok zobaczyła małą żabkę. Stworzonko po prostu grzało się w słońcu, obce mu były takie rozterki. Nawet gdyby mogło je rozumieć, nie zrozumiałoby – bo jak mając wszystko, czego się całe życie pragnęło, wciąż można być nieszczęśliwym?

– Cóż, moja kochana – wyszeptała do niej Felicja – kiedyś rozmawiałam z kaktusem, teraz rozmawiam z tobą. Nie patrz tak na mnie – zaśmiała się, gdy stworzenie zabawnie obróciło głowę, nie odrywając od niej wzroku. – Ja po prostu jestem za mało wdzięczna. Los daje mi prezenty i spełnia moje marzenia, a ja uparcie chcę czegoś innego. Chciałabym się zmienić – dodała po chwili – ale naprawdę nie wiem jak. Tylko jednego jestem pewna, że zrobię wszystko, by uszczęśliwić Andrzeja.

Żabka, jakby uznała rozmowę za skończoną, wskoczyła do wody i zniknęła gdzieś między kamieniami. Felicja wstała. Teraz była gotowa na spotkanie z babcią.

Kiedy zdyszana wspięła się po stromym brzegu, na polanie zobaczyła siedzącą kobietę z książką w dłoni. Przez chwilę obserwowała nieznajomą, która siedziała na oliwkowym kocu ze skrzyżowanymi nogami i co rusz wybuchała śmiechem.

Felicja postanowiła podjeść bliżej. Wtedy kobieta zauważyła ją i gestem wskazała koc.

– Siadaj. Wyglądasz na zmęczoną – powiedziała, jakby znały się od wieków.

Wzięła w dłonie termos i do plastikowego kubka nalała Felicji parujący napój.

– Szałwia i pokrzywa – rzekła z uśmiechem. Felicji spodobała się aura spokoju, która otaczała nieznajomą.

– Felicja – odparła, zanurzając usta w jasnozłotym trunku.

– Jaśmina.

Przez chwilę po prostu milczały. Jaśmina powoli odłożyła na koc książkę w brązowej oprawie, po czym spojrzała pytająco na Felicję. Jej zielone oczy zdawały się kryć jakąś tajemnicę. Nagły podmuch wiatru sprawił, że hebanowe loki kobiety rozpierzchły się niesfornie wokół jej głowy.

Felicja roześmiała się, odruchowo poprawiając swoją grzywkę.

– Nie widziałam cię tu wcześniej. – Głos Jaśminy był dźwięczny i przyjemny. – Przyjechałaś na wakacje?

Felicja przestała się uśmiechać. Banalne z pozoru pytanie wydało jej się bardzo trudne. Nie wiedziała, co odpowiedzieć.

– Rozumiem. – Nowo poznana kobieta zdawała się rzeczywiście rozumieć. – Ja też wielu spraw nie ogarniam. Na przykład, jak można pisać tak zabawne teksty. Zdecydowanie łatwiej ludzi wzruszyć, niż rozśmieszyć.

Felicja spojrzała na książkę. Chmielewska. Tak. Mistrzyni kryminału i humoru.

– Swego czasu sporo czytałam. _Lesia_ też zaliczyłam, tarzając się ze śmiechu – odpowiedziała. Przypomniała sobie, jak w ostatniej klasie liceum zamiast lektur pochłaniała Chmielewską.

– Rozumiem, że teraz czytasz mniej.

Felicja wzięła do rąk książkę. Jej wytarte kartki jeszcze mocniej przypomniały jej dawne lata.

– Cóż, pochłonęła mnie dorosłość.

– Dziwne. Dorosłość powinna dawać wolność, a nie ograniczenia.

Nie wymądrzała się ani nie pouczała. Felicja usłyszała w jej głosie troskę i zrozumienie. Spodobało jej się to. Bratania dusza odnaleziona na odludziu. Szkoda, że nie ma więcej czasu.

– Może i tak. Ale teraz muszę odwiedzić babcię. Miłego dnia.

Wstała, otrzepała spodnie i ruszyła w stronę asfaltowej drogi.

Niespodziewane spotkanie zaskakująco dobrze ją nastroiło. Szła teraz do domu babci wśród malw w o wiele lepszym humorze.

Wnętrze wypełniał zapach szarlotki. Felicja nigdy nie mogła się nadziwić, jak w tak starym, wysłużonym piekarniku można piec takie pyszności.

– Tak czułam, że przyjdziesz. Jesteś niespokojna niczym ptaki przed burzą.

– Niespokojna? – zapytała Felicja, szczerze zdziwiona, odsuwając krzesło. Dosłownie po sekundzie na kraciastej ceracie wyrósł przed nią kawałek ciasta pachnący jabłkami.

– Odwiedzasz mnie kilka razy dziennie. Oczywiście nie narzekam, ale mam wrażenie, że uciekasz ze swojej chatki.

Felicja spojrzała uważnie na babcię.

– Czy wy wszyscy się na mnie dziś uwzięliście? Nie uciekam i nie jestem niespokojna. To po prostu… – Na moment się zamyśliła, szukając odpowiednich słów. – To po prostu nowa sytuacja dla mnie. Wyprowadziłam się z miasta, rzuciłam robotę w korporacji, żeby zamieszkać pod lasem. Potrzebuję czasu, żeby się przystosować.

– Na pewno? Na pewno chodzi tylko o czas?

Oczy babci wciąż potrafiły przejrzeć ją na wylot. Jednak akurat w tej sytuacji w ogóle się to Felicji nie podobało.

– W podobnym tonie rozmawiała ze mną Jaśmina.

– Jaśmina? Nie wiedziałam, że się znacie – powiedziała staruszka, wystukując palcami na ceracie bliżej nieokreślony rytm.

– Bo się nie znamy. To znaczy poznałam ją dziś rano.

Babcia jakoś nerwowo pokręciła głową, a potem spojrzała w okno.

– Muszę dziś popracować w ogrodzie – stwierdziła po chwili.

– Cudownie się składa. Pomogę ci. Nauczysz mnie, co i jak z tymi kwiatkami. Chciałabym obok chatki zasadzić coś kolorowego, żeby rozjaśniło nam przestrzeń. Ale jak wiesz, nie znam się na tym. Mogę zrobić zestawienia w najróżniejszych programach graficznych i opracować strategię największej kampanii promocyjnej, ale kwiatki? Nie mam nawet pojęcia, od czego zacząć.

Babcia Michalina zaśmiała się.

– No tak. To tylko zarzucę sweter na swoje stare kości i zaraz zabieramy się do nauki. I pracy oczywiście. – Staruszka puściła do wnuczki oko i zniknęła w pokoju. Felicja dokończyła szarlotkę i poczuła przypływ adrenaliny.

Miała cel, to tchnęło w jej zatroskany umysł nieco pozytywnej energii.KONIEC CZY NOWY POCZĄTEK?

ŁUCJA

Łucja patrzyła, jak jej mąż pakuje walizki. Wyszła ze szpitala zaledwie kilka dni temu, a już życie pozbawiło ją złudzeń.

– Gdybym został, kłamałbym – mówił mężczyzna, pakując kolejne koszule. Łucja stała oparta o framugę jeszcze do niedawna wspólnej sypialni i nie mogła się nadziwić, jak zmieniło się jej życie w ciągu zaledwie kilku miesięcy.

Chciała nawet coś mężowi odpowiedzieć. Może coś w stylu, że rozumie. Niestety nic takiego nie przeszło jej przez usta, bo zwyczajnie nie rozumiała. I nie chodziło tylko o decyzję Cezarego, że odchodzi. Nie rozumiała tego wszystkiego, co zaszło.

Jak przykładna żona i matka mogła nawiązać romans? Jak dorosła kobieta mogła poprzecinać sobie nadgarstki, gdy się okazało, że mąż nie umie wybaczyć jej zdrady?

Co się stało z jej życiem? Kiedy straciła nad wszystkim kontrolę? A może nigdy jej nie miała?

– Powtarzam jeszcze raz… – Cezary westchnął i wyprostował plecy. Rozmasował lędźwie i spojrzał na żonę. – Spędzę z dziećmi tydzień u moich rodziców. Słyszałaś, jak lekarz mówił, że potrzebujesz spokoju. Wykorzystaj ten czas na odpoczynek. Potem porozmawiamy o reszcie.

– O jakiej reszcie? – Mała lampka zaczęła migać w zdziwionym umyśle Łucji. – O jakiej reszcie? – powtórzyła, gdy mąż zignorował jej pytanie.

– O reszcie spraw.

Łucja wiedziała, że nie powiedział jej wszystkiego. Ba, była niemal pewna, że i tak nie wyjawi jej swoich zamiarów. Ale ta odrobina intuicji, która jej została pomimo leków przepisanych przez psychiatrę w szpitalu, mówiła jej, że plany męża by jej się nie spodobały. Ale nie miała siły. Nawet patrzenie, jak Cezary chowa do ciemnej walizki kolejne elementy ich wspólnego życia, było męczące.

Łucja nie chciała płakać. Cieszyła się, że Tomuś i Tosia są u teściów. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby kolejny raz ich zawiodła. Zacisnęła pięści i zeszła do salonu. Tam usiadła w miękkim fotelu i nakryła się grubym kocem.

Poczekała, aż hałasy z sypialni ucichną. Gdy usłyszała kroki Cezarego na schodach, mocno zacisnęła powieki. Nie chciała widzieć, jak otwiera drzwi i wychodzi. Nie mogła na to patrzeć.

Tak. Obecna sytuacja była prostą konsekwencją jej wcześniejszych wyborów. Tak. Właśnie straciła całe swoje życie.

Nie miała rodziny. Nie miała siły. Nie miała spokoju. Jedynym, co wypełniało serce Łucji, był strach. Jeszcze nigdy tak się nie bała. Nie tego, co może przynieść przyszłość. Wszak wszystko, co ważne, straciła. Bała się samej siebie, że znowu zawiedzie i siebie, i bliskich. Drżała na myśl, że przyjdzie chwila słabości tak obezwładniająca, że po raz kolejny nie zobaczy rozwiązania lepszego niż koniec.

Tak, Łucja najbardziej bała się samej siebie. I nagle w jej uszach zaczęła łomotać cisza. Nie było śmiechu dzieci ani grającego telewizora. Nie było służbowych rozmów jej męża. Nie było szumu pralki ani sygnału piekarnika, że chleb już się upiekł.

Łucja nie miała nic. Skuliła się jeszcze bardziej, podwinęła nogi pod samą brodę i niemal całą siebie zakryła kocem. Nie miała siły wstać. Nie miała siły myśleć. Postanowiła przeczekać ten moment słabości, modląc się w duchu o coś, co podniosłoby ją z tego fotela. Może nadzieję? A może chęć życia?

Wtedy rozdzwonił się telefon. Łucja nie miała siły nawet unieść ręki, ale… Może to dzieci? Może to Cezary miał jej coś ważnego do powiedzenia?

Wstała i podeszła do stołu, gdzie leżał aparat. Na wyświetlaczu pojawiło się imię siostry. Jednym ruchem palca zakończyła połączenie i wróciła na fotel.

Kiedy zamknęła oczy, zaczęły w jej głowie migotać obrazy z ostatnich miesięcy. Piotr i jego nagi tors, Felicja i jej beztroska, babcia Michalina ze swoim pełnym zrozumienia spojrzeniem i mama z dystansem wymalowanym na twarzy.

Wszystko to zaczęło pulsować w umyśle Łucji, zaczęło rozsadzać jej czaszkę i doprowadziło do mdłości. Jak mogła się tak pogubić?

Nie wiadomo kiedy zasnęła. A dopiero następnego ranka obudziło ją słońce.

Łaskotało ją w powieki tak intensywnie, że postanowiła podnieść się z miejsca. Poszła do kuchni i włączyła ekspres. Czekała, aż czarny napój wypełni filiżankę. Wróciła z kawą do salonu, tym razem nie usiadła jednak na fotelu. Bała się, że znowu ją osaczy. Wybrała sofę. Skrzyżowała nogi i nachyliła się w kierunku stolika po filiżankę. Delikatna porcelana dosłownie rozkruszyła jej się w rękach, wylewając całą swoją zawartość na jasny, skórzany mebel i jeszcze jaśniejszy dywan.

Łucja przez moment siedziała bez ruchu. Oto przestaje dawać sobie radę z rzeczywistością. Jej ciało ogarnął ogromny smutek, z oczu pociekły łzy.

Zapłakała nad kawą, filiżanką, meblami i nad sobą. Znowu zbliżała się do kuszącej otchłani. Poczuła potrzebę przestrzeni i wyszła przed dom. Usiadła na kamiennym schodku i patrzyła na ulicę. Niby wszystko było tak samo – te same samochody, pośpiech przechodniów i roztargnienie w ich oczach – a jednak ona nie pasowała teraz do tego szczęśliwego osiedla domków jednorodzinnych – białych, z pasem zieleni wokół i samochodami rodzinnymi w garażach.

Łucja obróciła głowę i spojrzała na sąsiedni dom, jeden ze najstarszych w okolicy – typowa kostka z lat dziewięćdziesiątych. Mieszkało w nim małżeństwo w średnim wieku, bez dzieci. A przynajmniej żadne dziecięce głosy zza płotu nigdy do niej nie dochodziły.

Dziś pierwszy raz Łucja przyjrzała się szarej elewacji i zardzewiałej furtce, która niespodziewanie skrzypnęła. Przeszedł przez nią starszy mężczyzna w oliwkowej marynarce.

Spokojnym krokiem podszedł do drewnianej ławeczki i po chwili zastanowienia usiadł na niej ostrożnie. Nie ruszał się zbyt wiele, nie rozglądał się. Siedział. A Łucja wpatrywała się w niego. Odkąd tu zamieszkała dziesięć lat temu, ani razu nie widziała tego człowieka. Kim był? Dlaczego samotnie siedział przed domem i pocierając pomarszczone dłonie o kolana, wpatrywał się w chmury?

Łucja odruchowo również spojrzała w górę. Nic nie dostrzegła. Ciężko westchnęła i wróciła do domu. Pustego. Sama.