Miłość według przepisu, czyli słodko-gorzkie cappuccino - ebook

Zdarzają się dni, gdy budzisz się i pierwsze, co czujesz, to radość. Jeszcze zanim otworzysz oczy, wiesz, że to będzie dobry czas i nic złego nie może się przydarzyć. To uczucie dodaje energii i nie sposób uleżeć ani chwili dłużej. Musisz wstać, ba – chcesz wstać, bo szkoda ci każdej minuty tego wspaniałego dnia.

Tak właśnie czuła się Miłka. I to od prawie trzech miesięcy. Każdego poranka wstawała jeszcze zanim zadzwonił budzik i z radością myślała o tym, co będzie robiła.

Ponieważ budziła się wcześnie, miała dość czasu na te rozmyślania. Jeżeli pogoda dopisywała, a że lato było upalne, to zwykle tak było, siadała na ławeczce przed drzwiami z kubkiem herbaty w dłoniach i patrzyła na ogród. Lubiła obserwować zieleń drzew i krzewów, podziwiała kolorowe kwiaty floksów, liliowców i dalii, słuchała świergotu ptaków. Choć tak niedaleko centrum miasta, to dzięki ogrodom i bliskości terenów rekreacyjnych, okolica była cicha i spokojna. Czasami Miłce wydawało się, że jest na wsi, z dala od wielkomiejskiego gwaru, warkotu samochodowych silników i pośpiechu. Spokój sprzyjał dobremu nastrojowi, myśli płynęły niespiesznie i dziewczyna naprawdę lubiła te poranne godziny.

– Cześć! – Usłyszała, nim zobaczyła chłopca wychodzącego zza rogu budynku.

– Cześć! – odpowiedziała z uśmiechem. – Franek od czasu rozpoczęcia roku szkolnego każdego ranka przybiegał, żeby się z nią przywitać. Jego poranne odwiedziny stały się częścią ich znajomości, która sprawiała przyjemność obydwojgu. – Wyspałeś się? Gotowy do lekcji?

– Nie bardzo – odparł jednocześnie na oba pytania. – Wczoraj czytałem do późna. Mam superksiążkę o dinozaurach. – Kiedy mówił o tym, co go fascynowało, oczy zaczynały mu błyszczeć. – Lubisz dinozaury?

– Sama nie wiem. – Wzruszyła ramionami. – Nie mam nic przeciwko nim, ale cieszę się, że nie chodzą ulicami…

– No co ty! Wiesz, jakie były wielkie? Samochód nie miałby z nimi szans! – tłumaczył Franek z przejętą miną.

– Tym bardziej się cieszę, że ich nie ma. – Miłka się uśmiechnęła.

Chciałabym mieć tyle energii i pasji – pomyślała.

– Franek! Jedziemy! – Usłyszeli dobiegające zza krzewów wołanie.

– Biegnij – powiedziała. – Tata na pewno spieszy się do pracy.

Chłopak pokiwał głową.

– Zawsze się spieszy – stwierdził.

– Miłego dnia!

Pomachał jej ręką i pobiegł, ale po chwili wrócił.

– Tata pyta, czy będziemy jeździć po południu?

– A chcesz?

– Jasne!

– To będziemy – zgodziła się. – Ale jak odrobisz lekcje, OK?

– Super!

I już go nie było.

Miłka z uśmiechem pokręciła głową. Polubiła tego rezolutnego chłopca. Przez całe wakacje jeździli na rowerowe wycieczki przynajmniej trzy razy w tygodniu. I musiała przyznać, że szło im coraz lepiej. Już nie musieli przystawać co kilkanaście minut, a trasy, które pokonywali, były coraz dłuższe. Ostatnio dojechali leśną drogą wzdłuż torów kolejowych prawie do Słowika. Wrócili zmęczeni, ale dumni z siebie.

Teraz, kiedy Franek wrócił do szkoły, było mniej czasu na wyprawy, ale i tak starali się znaleźć na nie chociaż chwilę. Chłopiec polubił rower, Miłka też musiała przyznać, że to, co na początku wydawało jej się dużym wysiłkiem, teraz stało się przyjemnością.

Może dlatego, że oboje nie mieli duszy wyczynowców, więc nie zależało im na szybkości czy nabijaniu kilometrów. Wspólne wyprawy traktowali raczej jako pretekst do rozmów, często się zatrzymywali, żeby popatrzeć na ładny widok, przyjrzeć się z bliska jakiejś roślinie czy posłuchać ptaków. Franek był dociekliwy, więc robił mnóstwo zdjęć, a potem sprawdzał nazwy drzew, kwiatów czy owadów. Mieli z tego naprawdę dużą frajdę, a przejechany dystans był jedynie dodatkiem do miło spędzonego czasu. Miłka nie sądziła, że może polubić jakąkolwiek aktywność fizyczną, do tej pory ruch nie był jej najmocniejszą stroną. Franek miał podobny problem i może dlatego oboje znaleźli najbardziej optymalne rozwiązanie. Żadnego zmuszania się, pokonywania słabości w imię wyniku. To pozwalało uniknąć rozczarowań czy poczucia, że nie są dość dobrzy. Robili to po swojemu i tak, żeby czuć radość z wycieczek.

Czasami Miłka zastanawiała się, jak to możliwe, że taki mały chłopiec jak Franek mógł stać się dla niej kimś ważnym. Musiała przyznać, że jego celne komentarze często dawały jej do myślenia. Na przykład doskonale pamiętała wieczór, kiedy przygotowywała się na spotkanie z Tymonem. Mieli jechać na wycieczkę do Sandomierza. Powiedziała kiedyś Tymonowi, że nigdy tam nie była, a bardzo chciałaby zobaczyć to znane z telewizyjnego serialu miasto.

– Nie widzę problemu – stwierdził. – Pojedziemy w niedzielę.

– A kawiarnia? – przypomniała, bo przecież lokal w wolne dni odwiedzało najwięcej gości.

– Poradzą sobie bez nas. – Tymon wcale się tym nie przejął. – W końcu nie pierwszy raz będą sami. A tobie chyba należy się wolny dzień, prawda? Pracujesz codziennie od miesiąca, to możesz odpocząć?

Popatrzyła na niego z wdzięcznością. Pomyślał o jej zmęczeniu i zatroszczył się o wypoczynek. To było takie miłe! I na dodatek chciał spełnić jej marzenie. Na samą myśl o tamtej chwili Miłka musiała się uśmiechnąć.

Przygotowywała się do tej wycieczki bardzo starannie. Kupiła nawet nową bluzkę, taką z lekkiego, zwiewnego materiału. Zobaczyła ją na wystawie w sklepie z indyjskimi ciuchami, który był na tej samej ulicy co kawiarenka. Weszła, żeby tylko popatrzeć, ale okazało się, że akurat jest przeceniona.

– Została ostatnia – poinformowała sprzedawczyni. – Pozostałe sprzedały się w ciągu tygodnia, a ta jakoś nie ma szczęścia.

Miłka doskonale wiedziała dlaczego. Po prostu była duża. Za duża na te wszystkie szczupłe dziewczyny, na które patrzyła codziennie, zazdroszcząc im płaskich opalonych brzuchów i wąskich bioder w obcisłych spódnicach. Ale tamtego dnia podziękowała w myślach nieznanej indyjskiej szwaczce, która skroiła po kilka centymetrów więcej materiału z każdej strony. Dzięki niej mogła kupić coś tak delikatnego i pięknego. Z radością dotykała naszytych z przodu malutkich koralików tworzących kwiatowy ornament. I miała nadzieję, że Tymonowi też się spodoba.

– I jak? – zapytała Franka, który przyglądał się uważnie jej przygotowaniom.

Odłożył łyżeczkę do pucharka z resztką lodów, które zafundowała mu w ramach pocieszenia za odwołaną wycieczkę rowerową.

– Dlaczego nie możesz wyglądać tak, jak zawsze? – zapytał.

– Wyglądam jak zawsze. Tylko bluzkę mam nową. Nie podoba ci się?

– Bluzka jest w porządku – stwierdził.

– A co nie jest?

– To na twarzy – powiedział wprost. – Nigdy tak nie robiłaś.

Fakt, makijaż nie był dla Miłki codziennością. Ale doszła do wniosku, że skoro Tymon patrzył przychylnie na Paulę, która nie oszczędzała na tuszu i cieniach, to może będzie zadowolony, gdy Miłka trochę mocniej się umaluje.

– A nie wyglądam dobrze? – Zaniepokojona zerknęła w lusterko.

Może coś jest nierówno? – pomyślała. – Albo się rozmazałam?

– Nie wiem. Może dobrze, ale jak ktoś obcy. Wolę cię normalną – ocenił Franek. – Po co tak się malujesz?

– Widzisz, czasami kobieta chce się podobać mężczyźnie. – Próbowała jakoś wyjaśnić małemu zawiłości relacji damsko-męskich. – Wtedy robi właśnie takie rzeczy – ładnie się ubiera, maluje…

– To głupie – stwierdził. – Przecież jak się kobieta tak pomaluje, to nie wiadomo, jaka jest naprawdę. To skąd mężczyzna wie, czy mu się będzie podobała, jak się umyje?

Miłka nie wiedziała, co odpowiedzieć. Tym bardziej że jej samej czasami przychodziło do głowy podobne pytanie.

– Ale ty się chyba już spodobałaś temu panu. Przecież cię zaprasza na randki, prawda? – Sięgnął po łyżeczkę i oblizał z niej resztkę waniliowych słodkości. – Moim zdaniem jesteś ładniejsza bez tego wszystkiego.

Może to, co mówił Franek, nie było zbyt delikatne, ale za to z całą pewnością szczere. Miłka jeszcze raz spojrzała w lusterko i westchnęła.

Najgorsze, że on ma rację – pomyślała. – Samej siebie nie poznaję, jakbym patrzyła na zupełnie obcą osobę.

Już nie wydawało jej się, że wygląda dobrze. Zresztą wcześniej też trochę na siłę przekonywała samą siebie do nowego wizerunku. Chciała dobrze wyglądać dla Tymona, ale taka nagła zmiana nie była dla niej łatwa. Wydawało jej się, że mocno wytuszowane rzęsy i pomadka w kolorze fuksji nie pasują do niej. Czuła się jak lalka i nawet bała się uśmiechnąć, żeby nie popsuć efektu, nad którym pracowała w skupieniu przez trzy kwadranse.

– Powiedziałem coś źle? – Franek się zaniepokoił, widząc, jak wpatruje się w swoje odbicie. – Jesteś smutna?

– Nie, wszystko w porządku – zapewniła Miłka. – Właściwie to nawet powinnam ci podziękować. No i twoja przyszła dziewczyna na pewno będzie szczęśliwa.

– Nie będę miał dziewczyny. – Franek pokręcił głową.

– A niby dlaczego? Z takim podejściem z pewnością nie będziesz narzekał na brak chętnych.

– Bo jestem gruby – odpowiedział z rozbrajającą szczerością.

– Bzdury pleciesz – zdenerwowała się Miłka, widząc jego smutne spojrzenie. – Ja też nie jestem szczupła i co? Mam chłopaka, prawda? No, to sam widzisz, że to nie ma nic do rzeczy. Tymon polubił mnie taką, jaka jestem.

Tym ostatnim zdaniem przekonała też samą siebie.

Zdecydowanym ruchem wstała z krzesła i poszła do łazienki. Wróciła z płatkami kosmetycznymi i mleczkiem do demakijażu. Zmyła makijaż z połowy twarzy i spojrzała w lusterko. Zobaczyła pół Miłki i pół nieznanej osoby. Szybko pozbyła się reszty kosmetyków i poczuła ulgę. Franek miał rację, tak było lepiej.

No, może tylko delikatna kreska nad okiem i błyszczyk – stwierdziła. – Jak do tej pory. To wystarczy.

– To co? Teraz lepiej? – zapytała chłopca.

– Tak – potwierdził. – Wymalowane lale są dobre dla idiotów – dokończył nieoczekiwanie.

– A to co ma znaczyć? – Zerknęła zaskoczona na Franka.

– Tak mówi mama. Do taty – wyjaśnił mały.

Teraz Miłka zrozumiała, skąd niechęć małego do mocnego makijażu. Chciała z nim o tym porozmawiać, ale usłyszała klakson – znak, że Tymon już podjechał.

– Muszę iść.

– Wiem. – Franek pokiwał głową. – Ale jutro gdzieś pojedziemy? – Spojrzał pytająco.

– Jasne! – obiecała.

I jakoś brak makijażu mi nie zaszkodził – pomyślała Miłka, wspominając wycieczkę do Sandomierza.

Tymon zauważył nową bluzkę, był miły i spędzili naprawdę cudowny dzień. Zresztą nie mogła narzekać, bo, odkąd zaczęli się spotykać, żyła jak w cudownej bajce. Wspaniały, przystojny mężczyzna wybrał ją i każdego wieczora dawał jej do zrozumienia, że jest dla niego ważna. Nawet w najśmielszych snach nie wyobrażała sobie, że spotka ją takie szczęście.

A jednak takie rzeczy się zdarzają – rozmyślała, popijając herbatę. Kiedy czytałam podobne historie, tak bardzo chciałam wierzyć, że to możliwe, ale tłumaczyłam sobie, że to tylko takie bajki dla dorosłych. Albo na pocieszenie dla takich jak ja. A tu proszę! Okazuje się, że wszystko jest możliwe.

Uśmiechnęła się do własnych myśli.

Właściwie mogłaby uznać, że jej życie układa się idealnie. Co prawda na razie postanowili z Tymonem, że nie będą ujawniać swojego związku. Sama to zaproponowała. Pomyślała, że Pauli mogłoby być przykro, w końcu miała nadzieję na związek z Tymonem. Poza tym czułaby się niezręcznie, nie chciała być postrzegana jako dziewczyna szefa. Może i miałaby więcej do powiedzenia, ale jakoś nie widziała siebie w takiej roli. Wolała pozostać w cieniu, robić swoje. Nie nadawała się do rządzenia i wydawania poleceń.

– Paula sobie poradzi – zapewniał mężczyzna. – Nie musisz się o nią martwić. To silna dziewczyna.

– Może i tak, ale naprawdę nie chciałabym sprawiać jej przykrości – upierała się Miłka. – Sama wiem, że niełatwo pracować, kiedy w głowie ma się smutne myśli.

Mogła sobie pozwolić na taką troskę o Paulę, bo w końcu to ona wyszła z tej sytuacji zwycięsko. Nie chciała się mścić, chociaż doskonale pamiętała, jak dziewczyna przyjęła jej pojawienie się w kawiarence. Ale skoro i tak dobro zwyciężyło – uznała Miłka – nie ma potrzeby jeszcze bardziej jej karać.

Tymon przystał na jej prośbę, więc kiedy zaglądał do kawiarenki, udawali, że ich relacja nie wykracza poza stosunki służbowe. Miłka robiła to, co zawsze, nie odzywała się do szefa, a on też starał się jej nie zauważać. Nie miała z tym problemu, bo wiedziała, że kiedy skończy zmianę i wyjdzie z kawiarenki, za rogiem będzie czekał czarny samochód, a w nim on – jej chłopak, jej mężczyzna.

Było w tym coś podniecającego. Taki tajemny związek, sekret, który musieli zachować, a który łączył ich, zdaniem Miłki, bardziej niż jawne okazywanie sobie uczuć. Czuła się jak bohaterka wiktoriańskiej powieści, gdzie zakochani ukrywają się przed innymi.

Teraz Miłka chodziła do pracy z ochotą i chętniej wykonywała swoje obowiązki. Wiedziała, że robi to nie tylko dla pieniędzy, ale także dla swojego mężczyzny. Z ochotą dokładała choć małą cegiełkę do jego przedsięwzięcia i starała się, aby goście wychodzili zadowoleni. W pewnym sensie przecież było to ich wspólne miejsce. Poza tym tutaj się poznali, więc pragnęła, żeby każdy, kto odwiedzi „Kawiarenkę za rogiem” dostał choć odrobinę radości. Bo ona odnalazła w tym miejscu wielką miłość i tak bardzo chciała dzielić się swoim szczęściem z innymi.

– Zakochałaś się, czy co? – zapytał pewnego dnia Remek, patrząc jak z uśmiechem na ustach poprawia bukieciki na stolikach.

– A co? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

Przez moment poczuła strach, że barman czegoś się domyśla, ale na szczęście swoim zwyczajem wzruszył ramionami.

– A nic. Nie moja sprawa – stwierdził. – Tylko taka radosna jesteś, że za chwilę będę rzygać tęczą.

Od tamtej pory starała się panować nad emocjami. A raczej nad ich okazywaniem. Nie chciała zdradzić wspólnej tajemnicy. Tłumiła więc uśmiech i starała się nie patrzeć współpracownikom w oczy. Tak było lepiej. I bezpieczniej. A nagrodą za te godziny były wieczory z Tymonem.

Dużo rozmawiali. Chciał wiedzieć o niej wszystko – słuchał opowieści o szkole, studiach, książkach. Była zachwycona tym, że tak bardzo starał się ją poznać.

Jeździli często za miasto, Tymon zabierał ją w romantyczne miejsca – do lasu, nad zalew albo na przydrożne parkingi, gdzie mogli całować się dowoli ukryci przed wścibskimi oczami.

Pewnego dnia podarował jej bransoletkę z piękną zawieszką w kształcie czterolistnej koniczyny.

– To znak, że jesteś moim szczęściem – powiedział. – I nadzieją na przyszłość.

– Jaka śliczna! – odpowiedziała może banalnie, ale po raz pierwszy dostała prezent od mężczyzny, więc nie wiedziała, jak się zachować.

– To Pandora – obwieścił. – Teraz dziewczyny za tym szaleją, więc stwierdziłem, że ci się spodoba.

Nie wiedziała, co to Pandora. Dopiero po powrocie sprawdziła w sieci i dowiedziała się, że to marka biżuterii, rzeczywiście bardzo modna i wcale nietania. I chociaż nie przywiązywała wagi do wartości prezentu, bo najważniejszy był dla niej sam fakt, że chciał ją obdarować, to uznała, że skoro postarał się i dowiedział, co jest modne, to naprawdę musi mu na niej zależeć.

Nie zdejmowała bransoletki od chwili, kiedy zapiął jej ją na nadgarstku. Teraz też, myśląc o Tymonie, gładziła delikatnie srebrną zawieszkę.

To znak, że jestem jego szczęściem – powtórzyła w myślach po raz kolejny jego słowa. – I nadzieją na przyszłość. Na przyszłość!

Dla niej te słowa były jasne. Miał plany związane z ich uczuciem. Nie była chwilowym zauroczeniem, myślał o nich poważnie. Przecież powiedział to wprost, prawda?

I pomyśleć, że w zaledwie trzy miesiące moje życie tak się zmieniło! – Podniosła się z ławeczki, bo musiała się zbierać, żeby zdążyć do pracy. – Nawet do głowy mi to wszystko nie przyszło, gdy wysiadłam w Kielcach z jedną torbą, bez mieszkania i pracy. Jakie to szczęście, że trafiłam do kawiarenki!

Jeszcze raz pomyślała z czułością o Tymonie. To dzięki niemu odzyskała równowagę. Dał jej pracę, chociaż nie miała ani kwalifikacji, ani odpowiedniego wyglądu. Potem obronił ją przed Rafałem, a na koniec uczynił najszczęśliwszą dziewczyną na świecie.

Wspomnienie prześladowcy sprawiło, że na moment spoważniała. Na szczęście Rafał od czasu pamiętnej bójki z Tymonem nie odezwał się do niej ani słowem. Nie dostała żadnego SMS-a, nie widziała go ani przed kawiarenką, ani przed domem. Miała nadzieję, że stanowczość Tymona skutecznie go odstraszyła. Co za szczęście, że trafił mi się taki wspaniały obrońca! – pomyślała i dobry humor znowu powrócił.

Zerknęła na zegarek i uznała, że czas zakończyć miłe wspomnienia. Umyła kubek, bo nie lubiła zostawiać brudnych naczyń w zlewie, poprawiła grubą gumkę, którą związywała włosy w koński ogon i sięgnęła po torebkę.

Chyba wezmę kurtkę – stwierdziła. – Wieczory są coraz chłodniejsze.

Rzeczywiście, wrześniowe słońce grzało przyjemnie, ale gdy zachodziło, w powietrzu czuło się zbliżającą się jesień.

Na razie jednak mogła przerzucić nakrycie przez ramię i iść w samej bluzce.

Powinnam kupić sobie coś nowego – pomyślała. – Muszę popatrzeć, co noszą inne dziewczyny. Tymon na pewno cieszyłby się, gdybym wyglądała modnie. On zwraca na to uwagę i lubi dobrze wyglądać. A ja dla niego też chciałabym taka być.

Na razie jednak czekało ją mycie podłogi i musiała się pospieszyć, żeby zdążyć przed otwarciem kawiarenki.

*

Na szczęście zdążyła. Kiedy podeszła do drzwi „Kawiarenki za rogiem”, Remek akurat przekręcał klucz w ostatnim zamku.

– Cześć! – mruknął, nawet nie odwracając głowy. – Co taka zziajana jesteś?

– Trochę się zamyśliłam przy porannej herbacie i musiałam potem przyspieszyć, żeby się nie spóźnić.

– Niektórym to dobrze. – Remek pchnął drzwi i wszedł do kawiarni. – Mogą sobie pozwolić na leniwe poranki. Pozazdrościć!

– A ty pewnie wstałeś o świcie i od razu miałeś pełne ręce roboty – odpowiedziała ironicznie.

Czasami naprawdę wkurzały ją te złośliwości ze strony barmana. Do wszystkiego się przyczepiał, a sam nie wyglądał na takiego, co się garnie do pracy. Owszem, za barem robił wszystko, co trzeba, ale gdy się popatrzyło na jego tatuaże, dziwaczne czapki i koraliki na szyi, to raczej na myśl przychodził artystyczny tryb życia, a nie praca na dwa etaty.

Remek nie odpowiedział. Zresztą oprócz niezbyt miłych komentarzy trudno było coś z niego wyciągnąć. Pracował w milczeniu, co z punktu widzenia Miłki wcale nie było takie złe. Nie bardzo wiedziała, o czym miałaby z nim rozmawiać, wolała więc ciszę.

Od razu zabrała się do codziennych obowiązków. Zaczęła od uprzątnięcia zaplecza, gdzie na stole zostały dwa kubki po kawie. Jeden należał do Tymona – duży, z logo Korony Kielce – klubu piłkarskiego, któremu kibicował. Ten Miłka umyła delikatnie. Za nic nie chciałaby go uszkodzić, ale też dotykając dłonią gładkiego porcelitu, wyobrażała sobie, że dotyka dłoni swojego chłopaka.

Może to dziecinne – pomyślała. – Ale bardzo miłe. W końcu nie robię nic złego.

Wytarła kubek do sucha świeżą ściereczką i odstawiła na miejsce. Kiedy Tymon przyjdzie, będzie gotowy do użycia. – Uśmiechnęła się na myśl o ukochanym.

Drugie naczynie zabrała z pokoju socjalnego i postawiła na barze.

– Zapomniałeś po sobie umyć – powiedziała spokojnie i poszła po mopa.

Kiedy wróciła, kubka nie było na drewnianym blacie, a Remek z kamienną twarzą polerował szklanki do latte.

Miłka szybko uporała się z podłogą, nakryła stoliki czystymi obrusami i podlała kwiaty stojące na parapetach. Potem stanęła przy drzwiach i obrzuciła wzrokiem całe pomieszczenie, żeby się upewnić, że o niczym nie zapomniała.

Zegar nad barem wskazywał jedenastą.

Idealnie – pomyślała z ulgą. – Dobrze, że toaletę posprzątałam wczoraj przed wyjściem.

Schyliła się, żeby podnieść wiaderko i poczuła, że coś uderzyło ją w plecy.

– Och, przepraszam! – Usłyszała kobiecy głos. – Nie widziałam cię…

Odwróciła się z uśmiechem, bo od razu rozpoznała, kto za nią stoi.

– Nic się nie stało. Zapraszamy!

Pani Wera położyła dłoń na ramieniu Miłki.

– Nic ci się nie stało? – zapytała z troską.

– Absolutnie nic – zapewniła dziewczyna. – Proszę siadać. – Wskazała na ulubiony stolik kobiety. – To co zawsze?

– Tak, poproszę.

Miłka podeszła do baru, ale nie musiała nic mówić, bo Remek już zaczął przygotowywać jaśminową herbatę.

– Cześć wszystkim! – Drzwi kawiarenki znowu się otworzyły. Paula weszła jak zwykle – głośno i z pewną siebie miną. – Jak tam? Wszystko gotowe? Możemy otwierać? – Rozejrzała się i dopiero teraz dostrzegła panią Werę. – Dzień dobry – przywitała stałą klientkę.

– Dzień dobry – odpowiedziała kobieta.

– Jak widzisz, już otwarte – skomentował Remek. – Posprzątane i przygotowane.

– No i bardzo ładnie. – Paula była całkowicie odporna na jego aluzje. – Tak powinno być. – Zostawiła na zapleczu skórzaną białą ramoneskę i usiadła na barowym krześle, zakładając nogę na nogę. – Lemoniadę zrób – powiedziała do Miłki. – Ciepło dzisiaj, to ludzie będą pytać.

Rozkazywanie przychodziło jej z taką łatwością, że Miłka poczuła zazdrość. Chciałaby tak umieć. Po prostu wydać komuś polecenie i to jeszcze takim tonem, jakby to było coś najbardziej naturalnego na świecie. No, ale jak się tak wygląda – pomyślała. – To można się pewnie przyzwyczaić, że inni z radością robią to, co im się każe. Chyba żaden mężczyzna nie odmówi, gdy prosząca ma tak długie nogi i burzę kruczoczarnych włosów.

– Zaraz zrobię – odpowiedziała, patrząc na wystający z dekoltu Pauli kawałek koronkowego biustonosza. Westchnęła cicho, bo ona nie potrafiła być tak naturalnie kusząca. Pewnie gdyby to jej się przydarzyło, wyglądałaby po prostu niechlujnie, ale Pauli ten kawałek czerwonej koronki dodawał seksapilu. – Tylko podam herbatę. – Wskazała głową na stolik.

Zaniosła tacę z filiżanką i postawiła napój przed panią Werą.

– Jak dobrze być znowu na własnych śmieciach. – Kobieta odgarnęła z twarzy kosmyk blond włosów i uśmiechnęła się do dziewczyny. – Mają rację ci, którzy mówią, że wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.

– Miło panią znowu widzieć. – Miłka mówiła szczerze. – Pewnie była pani na wakacjach?

Do takiego wniosku doszła, gdy stała bywalczyni kawiarenki pewnego dnia przestała się pojawiać. Nie wydało jej się to niczym dziwnym, w końcu było lato i wiele osób wolało plaże lub góry od miejskiej duchoty.

– Owszem, wyjechałam na jakiś czas. Nie przepadam za wakacjami w mieście. Ciągły hałas, duszno i wszędzie pełno dzieci… – Popatrzyła ponad głową Miłki i zamilkła na krótką chwilę. – No, ale teraz już wszystko wraca do normy, więc i ja jestem.

– Bardzo się cieszę. Brakowało tu pani.

– Nie sądzę, ale miło, że tak mówisz. – Kobieta uśmiechnęła się i sięgnęła po cukierniczkę. – A może usiądziesz ze mną na chwilę i opowiesz, jak ci minęło lato?

– Nie mogę siadać. – Miłka zrobiła przepraszającą minę i wskazała wzrokiem na bar. – Ale muszę poprawić serwetę na sąsiednim stoliku, więc…

– Przecież cię nie zwolnią. – Pani Wera spojrzała uważnie na dziewczynę.

Czyżby coś wiedziała? – wystraszyła się Miłka. – W końcu mówią, że jest wróżką, więc może…

– Nigdy nic nie wiadomo – odpowiedziała szybko. – Ale chyba nie. Kto by tu sprzątał? – próbowała zażartować.

– Tak, oczywiście – spokojnie potwierdziła kobieta. – Chociaż widzę, że chyba ci to nie przeszkadza. Wyglądasz na zadowoloną…

– O, tak! – Nie potrafiła powstrzymać emocji. – Jestem bardzo szczęśliwa!

– Jak miło. – Wróżka upiła niewielki łyk jaśminowej herbaty. – Niewiele osób może tak o sobie powiedzieć.

– Ja mogę. – Miłka wygładziła serwetę dłonią i uśmiechnęła się do swoich myśli.

– W takim razie bardzo się cieszę. – Pani Wera pokiwała głową.

Chyba chciała jeszcze coś dodać, ale rozmowę przerwał stanowczy głos Pauli.

– Miłka, lemoniada!

– Już idę. – Dziewczyna uśmiechnęła się przepraszająco. – Muszę wracać do pracy.

– Oczywiście.

– Gdyby chciała pani coś jeszcze…

– Wystarczy mi herbata. Mam ciekawą książkę, w sam raz będzie pasowała do jaśminowego zapachu.

*

Pod koniec dnia Miłka była już porządnie zmęczona. Ciepła aura sprawiła, że lemoniada nadal cieszyła się popularnością. A odkąd zaczął się rok szkolny, zaczęli na nią wpadać także uczniowie pobliskich liceów, więc przez większość dnia kursowała między barem, stolikami i wyparzarką.

Paula wyszła około piętnastej, nie powiedziała gdzie i na jak długo. Odebrała jakiś telefon i po prostu sobie poszła.

– Znając ją, to już nie wróci. – Remek wzruszył ramionami, kiedy Miłka zapytała go po dwóch godzinach, czy coś wie. – Pewnie Tymon znalazł jej lepsze zajęcie na popołudnie.

– No wiesz! – prychnęła Miłka. – Chyba nie sądzisz, że… – Urwała, bo przecież nie mogła zdradzić, że cokolwiek wie o prywatnych sprawach szefa.

– A ty myślisz inaczej? – Zerknął na nią z ciekawością.

– Ja nie myślę – odpowiedziała szybko. – Nie mam czasu.

W ten sposób udało jej się zakończyć niewygodny temat.

Muszę bardziej uważać – pomyślała, zbierając puste szklanki ze stolika. – Było blisko. A przecież nikt nie może się dowiedzieć.

Jednak było jej trochę przykro z powodu sugestii barmana. Najwyraźniej sądził, że Tymona i Paulę coś łączy. A przecież to bzdura! Najgorsze było to, że nie mogła zaprzeczyć, stanąć w obronie swojego mężczyzny i wyjaśnić Remkowi, jak bardzo się myli.

Trudno – stwierdziła. – Najważniejsze, że my wiemy, jaka jest prawda. Niech sobie inni myślą, co chcą. Nie znają Tymona, wiedzą tylko to, co pokazuje wszystkim. A przecież ona znała go lepiej, wiedziała, że potrafi być czuły, że ma duszę romantyka i umie okazywać uczucia kobiecie.

Odruchowo pogładziła bransoletkę. Spojrzała na czterolistną koniczynkę i poczuła, że robi jej się ciepło na sercu.

Kiedyś o wszystkim się dowiedzą – pomyślała. – I będą bardzo zdziwieni. A do tego będzie im głupio, że mówili takie rzeczy.

Pracowała dalej, ale cały czas myślała o tym, że niedługo zamkną kawiarenkę, wyjdzie za róg i tam wreszcie zobaczy ukochanego. To dodawało jej sił.

Aż do chwili, kiedy akurat obsłużyła wszystkie stoliki i usiadła na moment na zapleczu, żeby zjeść kanapkę. Razem z paczuszką z jedzeniem wyjęła z torebki telefon. Normalnie go nie sprawdzała, bo właściwie nikt do niej nie dzwonił. Oczywiście w czasie pracy. Bo wieczorami czasami telefonował Tymon, a już zawsze pisał przynajmniej kilka SMS-ów na dobranoc. No, ale skoro byli umówieni, to nie spodziewała się żadnych informacji. Spojrzała na wyświetlacz dla porządku. I zobaczyła, że ma jednak jakąś wiadomość.

Rafał! – To było pierwsze skojarzenie i sprawiło, że zamarła z kanapką tuż przed ustami. – Nie będę tego czytała. Dopiero potem, jak będę z Tymonem. Pokażę mu i na pewno będzie wiedział, co z tym zrobić – zdecydowała.

Odechciało jej się jeść. Zostawiła kanapkę na stole i wróciła na salę. Starała się nie dać po sobie niczego poznać, ale z nerwów trzęsły jej się ręce.

– Jak potłuczesz całą tacę filiżanek, to Tymon ci po pensji poleci. – Remek nie omieszkał dać do zrozumienia, że zauważył jej niedyspozycję.

Tym razem ona wzruszyła ramionami. Nie miała ochoty na dyskusje. Ledwie udawało jej się uśmiechać do klientów. Nie mogła doczekać się końca pracy.

Kiedy wreszcie zamknęła za sobą drzwi kawiarenki, od razu ruszyła szybkim krokiem w kierunku ulicy Świętego Krzyża. Gdy tylko skręciła za róg, zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu czarnego bmw. Bez skutku. Znajomego auta nigdzie nie było. Przeszła całą ulicę, wróciła z powrotem, w nadziei, że lada chwila wyjedzie zza zakrętu. Niestety.

Po kwadransie oczekiwania poczuła, że zaczyna ogarniać ją panika. Coś musiało się stać. Przecież Tymon zawsze przyjeżdżał, gdy byli umówieni.

Dlaczego akurat dzisiaj? – myślała, zaciskając palce na pasku torebki.

Teraz bała się podwójnie. Cały czas miała w głowie tę nieodebraną wiadomość, a jakby tego było mało – nie wiedziała, co stało się z Tymonem.

Muszę do niego zadzwonić – pomyślała i sięgnęła do torebki, żeby wyjąć telefon.

– A co ty tutaj robisz? – Usłyszała za plecami męski głos i aż podskoczyła zdenerwowana.

Remek stał na rogu, tuż przy ścianie kamienicy. Ręce miał wbite głęboko w kieszenie dżinsów i spoglądał na nią spod daszka granatowej czapki.

– Wystraszyłeś mnie!

– Właśnie widzę. Coś nerwowa dzisiaj jesteś. Czekasz na kogoś?

– Nie, tak sobie spaceruję. – Było jej wszystko jedno, czy weźmie to za żart, czy za ironię. – Zresztą akurat miałam iść do domu.

Tak, to najlepsze wyjście – zdecydowała. – Nie będę tu przecież stała. Tymona nie ma, a jeśli Rafał znowu postanowił mnie dręczyć, to nie powinnam mu tego ułatwiać.

– Może cię odprowadzić?

Tego się nie spodziewała. W pierwszej chwili pomyślała, że chętnie skorzystałaby z propozycji barmana, ale potem stwierdziła, że może Tymon nie byłby zadowolony, gdyby pozwoliła sobie na spacer z Remkiem.

– Dziękuję, nie trzeba – odpowiedziała szorstko. – Ale dziękuję, że zaproponowałeś – dodała nieco łagodniej.

W końcu zachował się miło. Jak na niego to już w ogóle. Nigdy by się nie spodziewała, że ponury barman może okazać jakieś zainteresowanie czyimkolwiek problemem.

– OK, jak chcesz. – Nie wyglądał na urażonego. Raczej sprawiał wrażenie, że go to w ogóle nie obeszło. – W takim razie ja spadam. Miłego wieczoru!

Ostatnie zdanie powiedział takim tonem, że nie wiedziała, czy po prostu się pożegnał, czy znowu był ironiczny.

– Do jutra – odpowiedziała.

Kiedy tylko zniknął za rogiem, od razu poszła w kierunku Krakowskiej Rogatki. Było już dosyć ciemno, więc chciała jak najszybciej znaleźć się w domu. Wiedziała, że czeka ją przejście Aleją Legionów, która choć urocza i obsadzona pięknymi starymi drzewami, to o tej porze była mało uczęszczana.

Dojście do znanej furtki zajęło jej piętnaście minut, bo chociaż starała się iść jak najszybciej, to bolące po całym dniu pracy nogi nie pozwalały na zbyt wiele. Każdy krok sprawiał, że czuła obolałe pięty i mięśnie, ale strach nie pozwalał jej na zwolnienie tempa.

Kiedy zamknęła za sobą drzwi, od razu opadła na najbliższe krzesło i wyciągnęła przed siebie nogi.

Teraz jestem już bezpieczna – pomyślała. – Muszę zadzwonić do Tymona, żeby dowiedzieć się, czy wszystko w porządku.

Sięgnęła po telefon i odblokowała ekran. Od razu zobaczyła nieodebranego SMS-a. Tutaj, za zamkniętymi drzwiami, mogła go odczytać. Kliknęła znaczek wiadomości i popatrzyła na treść. Nie wiedziała, czy ma płakać, czy raczej śmiać się z samej siebie.

Wypadło mi coś ważnego. Nie mogę dziś po ciebie przyjechać. Zadzwonię wieczorem.

I do czego mogą doprowadzić nadszarpnięte nerwy? – pomyślała Miłka. – Gdybym od razu odczytała SMS-a, oszczędziłabym sobie tego całego stresu.

Poczuła ogromną ulgę. Przede wszystkim dlatego, że z Tymonem było wszystko w porządku, ale i dlatego że nie sprawdziły się jej podejrzenia co do Rafała.

Potrzebowała dłużej chwili, żeby się zupełnie uspokoić. W odzyskaniu równowagi pomógł jej gorący prysznic.

Powinnam coś zjeść – pomyślała, gdy wyszła z łazienki ubrana w wygodne dresowe spodnie i T-shirt. – Przez cały dzień nie miałam nic w ustach.

*

Puk! Puk! Puk!

Miłka w pierwszej chwili nie wiedziała, co się dzieje. Zmęczona całym dniem i stresującym wieczorem zasnęła z głową opartą na blacie stołu. Pukanie wyrwało ją z tej nieplanowanej drzemki i potrzebowała kilku sekund, żeby zrozumieć, gdzie jest i co słyszy.

– Chwileczkę! – krzyknęła w stronę drzwi. – Wstała, poprawiła kosmyk włosów, który wysunął się z gumki i opadł jej na twarz. Przetarła dłonią oczy i szybko zamrugała powiekami. – Kto to może być? – pomyślała. – Kto tam? – zapytała.

– Luiza Cieślik.

Otworzyła. Właścicielka domu była wyraźnie zdenerwowana. Nerwowo przestępowała z nogi na nogę. Tuż obok niej stał Franek, ale nie uśmiechał się jak zawsze. Nawet nie patrzył na Miłkę.

– Coś się stało?

– Przepraszam, że ja tak niespodziewanie… – Kobieta próbowała się uśmiechnąć, ale zamiast tego jej twarz wykrzywiła się w dziwnym grymasie. – To nagła sytuacja. Muszę wyjść, a męża nie ma, więc…

Miłka od razu zrozumiała, o co chodzi.

– Oczywiście, nie ma problemu. Przecież pani wie, że bardzo lubię Franka…

– Doskonale. – Luiza jej przerwała. – W takim razie, synku – zwróciła się do chłopca – bądź grzeczny. – Mały pokiwał głową. – Postaram się wrócić jak najszybciej – obiecała matka.

– Proszę się nie martwić, wszystko będzie w porządku. Porozmawiamy, napijemy się herbaty…

Luiza Cieślik nie czekała do końca. Pokiwała szybko głową i podeszła do furtki.

Miłka położyła dłoń na ramieniu chłopca.

– Wejdź – zachęciła.

Franek zrobił kilka kroków i stanął na środku pokoju.

– Hej, co tam? Przecież nie jesteś tutaj pierwszy raz, prawda? Siadaj, powiedz, czy chcesz coś do picia… – Usiadł przy stole, a ona zajęła miejsce na przeciwko. Wiedziała, że nie powinna o nic pytać. Zdawała sobie sprawę, że matka Franka po raz kolejny pojechała, żeby śledzić męża. Miłka co prawda nie mogła zrozumieć, po co kobieta to robi i jaki sens ma takie działanie, ale nie mogła o to zapytać, a z całą pewnością nie powinna o tym rozmawiać z chłopcem. – Co w szkole? – zapytała, żeby zagadnąć o cokolwiek.

– Wszystko dobrze – odpowiedział.

– Odrobiłeś lekcje?

– A potem zapytasz, czy spakowałem plecak na jutro? – Popatrzył na nią i w jego oczach zobaczyła smutek.

– Dlaczego tak uważasz?

– Mama tak zawsze pyta. A tata jeszcze czasami o to, co robiliśmy na wuefie.

– To chyba dobrze, co? Interesują się tobą, chcą wiedzieć, czy wszystko w porządku.

– Nie wiem, czy chcą. – Wzruszył ramionami. – Bo wcale nie słuchają tego, co mówię.

– Na pewno słuchają – starała się go pocieszyć. – Tylko rodzice są zajęci, czasem mają dużo spraw na głowie i może się wydawać, że nie słyszą. Ale jestem pewna, że cię kochają i bardzo im na tobie zależy.

– Tak myślisz?

– Oczywiście. Przecież nigdy cię nie okłamałam.

– No tak. – Pokiwał głową. – Szkoda tylko, że ciągle się kłócą i potem są źli na siebie.

– Czasami tak się zdarza, że ludzie nie mogą się dogadać. Ty nigdy nie kłóciłeś się z kolegami?

– Kłóciłem – przyznał.

– I co było potem?

– Potem się godziliśmy. – Zamyślił się na chwilę. – Rodzice też się pogodzą? – Spojrzał pytająco.

– Mam nadzieję.

– Byłoby fajnie. – Franek uśmiechnął się lekko.

– To co? Masz jakiś pomysł na to, co będziemy robić? – Chciała, żeby zapomniał o problemach.

– Ja mógłbym pograć. – Wyciągnął z kieszeni smartfona.

– A ja co będę robiła? – Udała, że się smuci. – Myślałam, że spędzę wieczór z miłym gościem, a tu widzę, że gość woli swój telefon…

– Ej, nie mów tak! Pewnie, że wolę ciebie! – Wreszcie się uśmiechnął. – Ale nie wiem, co możemy robić. Nie masz telewizora ani komputera…

– Za to mam notes i długopis.

– Będziemy rysować? – Nie potrafił ukryć rozczarowania. – Nie bardzo lubię…

– Nie myślałam o rysowaniu.

– A o czym?

– Umiesz grać w statki?

– Takie, co strzelasz w pola przeciwnika? Miałem gdzieś tę grę. – Znowu wyciągnął rękę po telefon.

– Nie, nie! Żadnych telefonów. Zagramy na papierze. Poczekaj, zaraz narysuję pola.

– Ale w komórce łatwiej – oponował Franek. – I grafika jest fajna, a nie taka czysta kartka.

– A we dwoje ciekawiej. – Nie dała się przekonać. – A znasz grę w ziemniaka? Albo w państwa i miasta?

– Tych nie znam.

– W takim razie najpierw statki, a jak wygram, to pokażę ci inne gry – zdecydowała Miłka.

– Ja wygram!

– Na pewno nie. – Pokręciła głową.

– Na pewno tak – upierał się Franek.

– No to zobaczymy! Kto wygra, ten wybierze, w co zagramy potem, OK?

– Dobra!

Luiza Cieślik wróciła dopiero po dwóch godzinach. Podziękowała za opiekę nad synem. Była smutna, ale spokojniejsza niż przed wyjazdem.

Może jednak jakoś się dogadają? – pomyślała Miłka.

– Proszę tylko nie wspominać o tym mojemu mężowi – poprosiła, nie patrząc dziewczynie w oczy. – Nie byłby zadowolony, że zawracam pani głowę…

– Oczywiście, rozumiem.

– Bardzo dziękuję. Franek, ty też podziękuj. – Wzięła syna za rękę.

– Dziękuję. – Chłopiec się uśmiechnął. – Było fajnie.

– Cieszę się. Do zobaczenia!

Patrzyła, jak odchodzą w kierunku wejścia do domu.

Lubiła Cieślików, ich syna także i miała nadzieję, że uda im się poukładać swoje sprawy.

Swoją drogą to ciekawe, czy zazdrość pani Luizy ma jakieś podstawy? – pomyślała. – Pan Witold wygląda na miłego i oddanego rodzinie faceta.

Miłka posprzątała kartki, które wykorzystywali z Frankiem do zabawy, a potem położyła się do łóżka. Czekała na telefon od Tymona, ale on nie dzwonił.

Na pewno nie może – stwierdziła. – Jutro wszystko mi wyjaśni.

I chociaż była trochę rozczarowana brakiem kontaktu, starała się odegnać smutne myśli.

Nie będę sobie niczego wyobrażać – postanowiła. – Jeszcze stałabym się taka jak pani Luiza. Po prostu go o to zapytam, kiedy się zobaczymy.

*

– Ależ mi się dzisiaj nie chciało wstawać! – oznajmiła Paulina, wchodząc do kawiarenki.

Nie zadała sobie nawet trudu, żeby się przywitać. Obrzuciła salę szybkim spojrzeniem i kiedy zobaczyła, że nie ma żadnych gości, bez skrępowania przeciągnęła się, prezentując nieskazitelną linię brzucha i kuszący biust.

Ciekawe, jak ona to robi, że przy tym rozmiarze ma tak jędrne piersi – pomyślała Miłka, kończąc zamiatanie. – Kto jak kto, ale ja doskonale wiem, jaki to ciężar. Czy pięknym kobietom nawet grawitacja sprzyja?

– Leżałam chyba z godzinę, zanim udało mi się jakoś pozbierać – kontynuowała tymczasem Paula.

– Pewnie dlatego znowu się spóźniłaś – zauważył cierpko Remek.

– Spóźniłam? O czym ty mówisz, człowieku! – Dziewczyna odrzuciła włosy na plecy i wydęła usta pociągnięte krwistoczerwoną pomadką. – Przecież otwieramy o jedenastej, nie? Nie psuj mi humoru, z łaski swojej, dobrze?

– Otwieramy – dobrze powiedziane. Ale chyba trzeba lokal wcześniej przygotować, co? – Remek nie był w najlepszym humorze, bo zamiast zamilknąć, jak to miał w zwyczaju, wdał się w dyskusję z długonogą kelnerką.

– Ależ ty dzisiaj jesteś upierdliwy – skwitowała jego komentarz Paulina. – Zresztą, co tu jest wielkiego do roboty? Podłogę zetrzeć i umyć kilka szklanek? Ileż to czasu zajmuje? – Machnęła ręką. – Poza tym ja tu na razie żadnych gości nie widzę, więc chyba można to zrobić już po otwarciu, zamiast przychodzić o poranku.

– Wiesz, że może masz rację. – Barman skończył układać talerzyki i spojrzał dziewczynie prosto w oczy.

– No widzisz! – Uśmiechnęła się zwycięsko.

– W takim razie przyszłaś w samą porę. Jest jeszcze toaleta do zrobienia – dokończył z poważną miną Remek.

– Ty sobie żarty ze mnie robisz, czy jak? – oburzyła się Paulina. – Uważasz, że będę kible myć? Ja tu jestem chyba kelnerką, a nie sprzątaczką, prawda?

– Nie mamy sprzątaczki. – Remek nie odpuszczał. – Zapomniałaś? Wszystko robimy sami, tak zdecydował Tymon.

– No, ale na pewno nie miał na myśli tego, że mam sprzątać w toalecie. – Dziewczyna wzruszyła ramionami. Usiadła na swoim ulubionym barowym krześle i spojrzała na salę. – Niech ona posprząta. – Wskazała na Miłkę.

– Sprzątała wczoraj. Dzisiaj robi salę – poinformował Remek.

Miłka kucnęła między stolikami, i udając, że zmiata śmieci na szufelkę, słuchała, jak zakończy się ta słowna potyczka.

– No to chyba za bardzo się nie przykłada. – W głosie Pauli zabrzmiała pogarda. – Jakoś tu tak… ponuro. Na początku przynajmniej te wiejskie bukieciki stawiała, a teraz to nawet tego jej się nie chce robić. Tymon powinien jej chyba coś do słuchu powiedzieć…

Miłka poczuła, że wzbiera w niej złość. Co prawda przyzwyczaiła się już do tego, że Paulina mówi o niej tak, jakby była nieobecna. Starała się też nie zwracać uwagi na złośliwe docinki. Ale to, że wspomniała Tymona i to jeszcze sugerując, że ma wpływ na jego decyzje i zachowanie, było naprawdę przesadą.

Co ona sobie wyobraża? – pomyślała Miłka, zaciskając zęby. – Szkoda, że nie mogę jej uświadomić, jaka jest prawda. Gdybym powiedziała, że to raczej na moją prośbę Tymon mógłby ją przywołać do porządku, byłaby nieźle zaskoczona.

Wiedziała jednak, że nie może zdradzić ich tajemnicy. Co prawda, Tymon na pewno nie pogniewałby się na nią, bo przecież to nie on chciał ukrywać ich związek, ale chciała być w porządku. Nie powinna nic zdradzić bez uzgodnienia ze swoim mężczyzną.

Dlatego wzięła głęboki oddech i podniosła się powoli.

– Wczoraj wyszłaś i już nie wróciłaś – starała się mówić spokojnie.

– A mówiłam, że wrócę? – Prychnęła lekceważąco.

Miłka podeszła do baru i stanęła obok Pauliny.

– Nie powiedziałaś, że nie wrócisz – podkreśliła słowo „nie”. – Musiałam obsługiwać całą salę.

– Chyba to jest twoja praca, nie? Chyba Tymon nie płaci ci za siedzenie na tyłku?

– A tobie za co płaci? – Miłka spojrzała na dziewczynę z wyzwaniem.

Tuż za swoimi plecami usłyszała parsknięcie. Tłumiony śmiech Remka uświadomił jej, jak dwuznacznie zabrzmiało to, co powiedziała.

– A tym to się już nie interesuj. – Paulina najwyraźniej wcale nie przejęła się sugestią zawartą w słowach Miłki. Przeciwnie – wyglądało na to, że podobna aluzja bardzo jej się podoba. – Zresztą i tak pewnie nie wiedziałabyś, o czym mówię. – Spojrzała na Miłkę z pogardą. – Ogranicz się lepiej do układania tych swoich kwiatuszków. Pewnie tym się zajmują niepokalane dziewice na wsi. – Zeszła z hokera i zmierzyła dziewczynę taksującym spojrzeniem. Potem prychnęła i pokręciła z dezaprobatą głową. – Idę zapalić – powiedziała i wyszła na zaplecze.

Miłka była zdruzgotana. Poczuła się tak brzydka i beznadziejna jak chyba nigdy wcześniej. Paulina upokorzyła ją tak bardzo, że ledwie mogła powstrzymać płacz. Zdawała sobie sprawę, że ją sprowokowała, ale nie sądziła, że Paulina będzie tak bezwzględna.

Przełknęła łzy. Miała ochotę wyjść z kawiarenki i nigdy więcej nie wrócić. Jednak powstrzymywała ją myśl o Tymonie. Przecież była tu dla niego. I nie mogła ot tak wyjść. Na pewno byłby zawiedziony, gdyby się tak zachowała. Nie raz podkreślał, jak ceni jej pracę.

– Kiedy wiem, że tam jesteś, mogę być pewny, że wszystko jest w porządku – mówił.

Cieszyła się, że ma do niej zaufanie i że dzięki niej może ze spokojną głową załatwiać inne sprawy. Nie mogła więc zostawić kawiarni.

– Chyba wszyscy mają dzisiaj zły dzień. – Usłyszała głos Remka.

Odwróciła się w jego stronę i z wymuszonym uśmiechem powiedziała:

– Ja na pewno nie.

– Jasne. – Poprawił opadającą na oczy czapkę.

Idzie jesień – pomyślała Miłka. – Remek zamienił dżokejkę na cieplejszy model.

– A tak przy okazji: dlaczego nie ma świeżych kwiatów? – zapytał.

Nie wiedziała, jak ma potraktować to pytanie. Czy miała uznać, że opowiadał się po stronie Pauliny?

– Poważnie pytam – dodał, widząc minę Miłki.

Uznała, że naprawdę go to zainteresowało.

– Nie ma ich od tygodnia – powiedziała. – I prawdę mówiąc, nie wiem dlaczego. Pani Anna przestała przychodzić.

– Nie uprzedziła?

– Właśnie nie. I nie wiem, co mogło się stać.

– Może już nie będzie handlować? – podpowiedział rozwiązanie Remek.

– Nie sądzę. Wiesz, dla niej to był dodatkowy grosz. A nie miała za wiele, więc na pewno nie zrezygnowałaby i to jeszcze tak nagle…

– No to idź do kwiaciarni i kup coś – odezwała się z zaplecza Paulina, która najwyraźniej przysłuchiwała się rozmowie. – Jak nie chce zarobić, to jej problem.

– A jeżeli coś jej się stało? – Miłka zwróciła się do Remka, ignorując głos Pauli.

– Nie będziemy się chyba zajmować każdą staruszką, która zapuka do drzwi. – Dziewczyna nie zamierzała ukrywać swojego zdania, choć nikt jej o to nie pytał.

– Też kiedyś będziesz stara i możesz potrzebować pomocy – powiedziała Miłka cicho.

– Co ty! Paulina nigdy nie będzie stara. – Remek również zniżył głos, żeby dziewczyna na zapleczu go nie usłyszała. – A nawet jeśli, to wszystko ukryje pod warstwą pudru.

Miłka ledwie powstrzymała śmiech.

Dobra, to nie było miłe – pomyślała. – Ale ona też nie bawi się w delikatność.

Spojrzała z wdzięcznością na Remka, ale barman już odwrócił się w stronę półek i zajął porządkowaniem pudełek z herbatą.

– Idę do tej kwiaciarni – westchnęła Miłka. – Może znajdę coś taniego. Bo naprawdę puste wazoniki wyglądają tak jakoś smutno.

Kiedy wróciła, zastała siedzącą przy swoim stoliku panią Werę. Remek podał jej już herbatę, więc Miłka podeszła dopiero, żeby zabrać wazonik i na jego miejsce postawić niewielką doniczkę z miniaturową różyczką.

– Zmiana dekoracji? – zapytała kobieta.

– Na to wygląda. Kupiłam takie, bo w doniczce dłużej postoją. Cięte kwiaty są drogie, a trzeba je wymieniać co kilka dni.

– Bardzo rozsądnie – pochwaliła Wera. – A dlaczego zrezygnowaliście z kwiatów od pani Anny?

– Nie zrezygnowaliśmy. To ona przestała przychodzić. – Miłka wytarła kropelkę wody, która spływała po doniczce. – Nawet dziś o tym rozmawialiśmy. Wie pani – spojrzała na kobietę – ja się o nią martwię. Z tego, co wiem, to mieszka sama. Może potrzebuje pomocy? I nie wiem, co powinnam zrobić… – Splotła nerwowo palce.

Pani Wera popatrzyła na dziewczynę, uśmiechnęła się lekko i uniosła dłoń w uspokajającym geście.

– Myślę, że nie stało się nic złego. Nie ma powodu do niepokoju.

– Skąd pani wie? Widziała ją pani? – Miłka się ucieszyła.

– Nie, ale tak czuję. – Spojrzenie błękitnych oczu i miły głos trochę uspokoiły dziewczynę, ale miała nadzieję, że kobieta opiera swoje twierdzenie na czymś więcej niż przeczucie. – Jeżeli chcesz, to mogę o nią zapytać. Znam kilka osób mieszkających w okolicy – dodała pani Wera i to już wydało się Miłce lepszym rozwiązaniem.

– Gdyby pani mogła, byłoby wspaniale! Naprawdę się o nią martwię.

– Wiem o tym. – Kobieta pokiwała głową. – Jeżeli tylko czegoś się dowiem, od razu przekażę ci informacje.

Sięgnęła po leżący na stoliku notes, dając tym samym do zrozumienia, że chciałaby zakończyć rozmowę. Miłka zrozumiała ten gest i odeszła do swoich zajęć. Wiedziała, że pani Wera już taka jest – miła i przyjacielska, ale często woli być sama.

Ciąg dalszy w wersji pełnejKarolina Wilczyńska – wrażliwa, emocjonalna i romantyczna, bywa też kapryśna, złośliwa i bezwzględna. Mimo różnych doświadczeń nadal ufa w ludzką szczerość i własną intuicję. Pisze o tym, co jej zdaniem ma największe znaczenie w życiu – o uczuciach – nie bojąc się nawet tych najskrytszych i najtrudniejszych. W swoich książkach porusza problemy, z jakimi borykamy się w życiu codziennym. Tematy, które często są przemilczane i o których zwyczajnie nie mamy odwagi mówić. Bo najważniejszy jest dla niej człowiek i jego emocje.

PYTANIA DLA DYSKUSYJNYCH

KLUBÓW KSIĄŻKI

•

Jak w dzisiejszych czasach kształtują się relacje międzypokoleniowe? Czy przyjaźń taka jak między Miłką i panią Werą, czy panem Bogdanem jest w naszych czasach powszechna?

•

Rafał Malicki, brat koleżanki Miłki, przystojny przyszły prawnik, z biegiem czasu okazał się bardzo uciążliwym wielbicielem głównej bohaterki. Ich relacja to książkowy przykład stalkingu. Czy łatwo jest przejśćod uczucia do obsesji?

•

Dziecko – cicha ofiara konfliktu rodziców. Czy Franek poprzez przyjaźń z Miłką ucieka od konfliktu rodziców i chce poczuć, że jest dla kogoś ważny?

•

Miłka zmaga się cały czas z nadwagą i tym, jak odbiera ją najbliższe otoczenie. Czy żyjemy w czasach gdy wygląd zewnętrzny i waga są najważniejsze?

•

Akceptacja siebie i poczucie własnej wartości – dlaczego to takie ważne? Jaki wpływ na życie i na decyzje podejmowane przez Miłkę ma jej brak poczucia własnej wartości? Czy gdyby była bardziej pewna siebie, to czy jej życie potoczyłoby się inaczej?