Mordercze kobiety. Prawdziwe historie największych seryjnych morderczyń na świecie - ebook

Spis treści

1. Wprowadzenie

1.1 Definicja i klasyfikacja morderczyń

1.2 Historia zbrodni kobiet na przestrzeni wieków

1.3 Psychologiczne aspekty kobiet-morderczyń

2. Krwawe Dziedzictwo: Elizabeth Báthory

2.1 Tło historyczne i społeczno-polityczne

2.2 Życie arystokratki

2.3 Oskarżenia i proces

2.4 Dziedzictwo i wpływ na kulturę

3. Czarna Wdowa: Belle Gunness

3.1 Wczesne życie i emigracja

3.2 Pierwsze morderstwa

3.3 Farma śmierci

3.4 Tajemnicze zniknięcie

4. Anioł Śmierci: Genene Jones

4.1 Kariera pielęgniarki

4.2 Pierwsze podejrzenia

4.3 Śledztwo i aresztowanie

4.4 Proces i wyrok

5. Niemiecka Medea: Gesche Gottfried

5.1 Wczesne życie i małżeństwo

5.2 Trucizny jako narzędzie zbrodni

5.3 Odkrycie zbrodni

5.4 Proces i egzekucja

6. Śmiertelna Niania: Nannie Doss

6.1 Wczesne życie i małżeństwa

6.2 Zabójstwa członków rodziny

6.3 Aresztowanie i przyznanie się do winy

6.4 Proces i kara

7. Mordercze Siostry: Delfina i María de Jesús González

7.1 Rodzinna działalność przestępcza

7.2 Dom publiczny jako narzędzie zbrodni

7.3 Odkrycie masowych grobów

7.4 Proces i wyroki

8. Zabójcza Uroda: Aileen Wuornos

8.1 Trudne dzieciństwo i młodość

8.2 Kariera prostytutki

8.3 Seria morderstw

8.4 Aresztowanie i proces

9. Krwawa Marta: Martha Beck

9.1 Wczesne życie i problemy emocjonalne

9.2 Spotkanie z Raymondem Fernándezem

9.3 Seria oszustw i morderstw

9.4 Proces i egzekucja

10. Kobieta ze Szpadlem: Dorothea Puente

10.1 Wczesne życie i kariera

10.2 Prowadzenie pensjonatu

10.3 Odkrycie ciał w ogrodzie

10.4 Proces i wyrok

11. Trująca Kochanka: Marie-Madeleine Marguerite d'Aubray

11.1 Wczesne życie arystokracji

11.2 Małżeństwo i romanse

11.3 Seria zatruć

11.4 Aresztowanie i proces

12. Mroczne Tajemnice: Beverley Allitt

12.1 Wczesne życie i kariera pielęgniarki

12.2 Seria śmiertelnych incydentów w szpitalu

12.3 Śledztwo i aresztowanie

12.4 Proces i wyrok

13. Japońska Królowa Śmierci: Miyuki Ishikawa

13.1 Wczesne życie i kariera położnej

13.2 Systematyczne zabijanie niemowląt

13.3 Śledztwo i aresztowanie

13.4 Proces i wyrok

14. Śmiertelne Oblicze Miłości: Vera Renczi

14.1 Wczesne życie i małżeństwa

14.2 Seria tajemniczych zniknięć

14.3 Odkrycie ciał w piwnicy

14.4 Proces i egzekucja

15. Zabójcza Matka: Mary Ann Cotton

15.1 Wczesne życie i małżeństwa

15.2 Seria śmiertelnych "wypadków"

15.3 Śledztwo i aresztowanie

15.4 Proces i kara

16. Krwawa Historia: Joanna Dennehy

16.1 Wczesne życie i problemy emocjonalne

16.2 Seria brutalnych morderstw

16.3 Aresztowanie i proces

16.4 Psychologiczny portret morderczyni

17. Trujący Anioł: Anna Zwanziger

17.1 Wczesne życie i małżeństwo

17.2 Seria zatruć

17.3 Odkrycie i aresztowanie

17.4 Proces i egzekucja

18. Urodzona do Zabijania: Leonarda Cianciulli

18.1 Wczesne życie i przesądy

18.2 Seria morderstw w imię "ochrony rodziny"

18.3 Odkrycie zbrodni

18.4 Proces i wyrok

19. Cicha Morderczyni: Jane Toppan

19.1 Wczesne życie i kariera pielęgniarki

19.2 Seria zabójstw pacjentów

19.3 Odkrycie zbrodni

19.4 Proces i przyznanie się do winy

20. Epilog: Dlaczego One Zabiły?

20.1 Analiza motywów

20.2 Jak zapobiegać przyszłym zbrodniom?

1. WPROWADZENIE1.1 Definicja i klasyfikacja morderczyń

Morderczyni – to słowo budzi mieszane uczucia i wywołuje głęboko zakorzenione stereotypy. W powszechnej świadomości zbrodnia jest często postrzegana jako domena mężczyzn, a kobieta jako sprawczyni brutalnych czynów wydaje się anomalią, odchyleniem od normy. Jednak historia i statystyki kryminalne pokazują, że kobiety także popełniają morderstwa, choć ich motywacje i metody mogą różnić się od tych typowych dla mężczyzn.

Definiując morderczynię, mówimy o kobiecie, która świadomie pozbawia życia inną osobę. Różnica między morderczynią a mordercą nie tkwi jedynie w płci, ale także w kontekście społecznym i kulturowym, który kształtuje ich czyny. Morderczynie częściej działają z pobudek emocjonalnych, w wyniku skomplikowanych relacji osobistych, czy też w odpowiedzi na długotrwałą przemoc. Ich zbrodnie często mają bardziej subtelny charakter – zamiast brutalnych ataków, częściej wybierają trucizny, uduszenia czy inne metody, które nie wymagają bezpośredniej konfrontacji fizycznej.

Stereotypy dotyczące kobiet jako sprawczyń zbrodni są głęboko zakorzenione w społeczeństwie. Tradycyjnie, kobieta była postrzegana jako opiekunka, strażniczka domowego ogniska, istota łagodna i empatyczna. Morderstwo popełnione przez kobietę burzy ten obraz, wywołując szok i niedowierzanie. Historycznie, kobiety-morderczynie były demonizowane, przedstawiane jako czarownice, femme fatale, czy niebezpieczne uwodzicielki, co często prowadziło do ich dehumanizacji i skrajnie surowego traktowania.

Klasyfikacja morderczyń ukazuje nam szerokie spektrum motywacji i metod działania, które różnią się w zależności od kontekstu i okoliczności. Wśród kobiet dopuszczających się morderstw można wyróżnić kilka podstawowych typów, z których każdy ma swoje charakterystyczne cechy i modus operandi.

Pierwszą grupą są seryjne morderczynie, które podobnie jak ich męscy odpowiednicy, dokonują wielu zabójstw w określonym czasie, często z zachowaniem pewnego schematu. Ich motywacje mogą być różnorodne – od chęci sprawowania kontroli i władzy, przez czystą radość z zadawania bólu, po psychiczne zaburzenia, które pchają je do popełniania kolejnych zbrodni. W przeciwieństwie do mężczyzn, seryjne morderczynie częściej wykorzystują trucizny, co pozwala im działać w cieniu i unikać bezpośredniej konfrontacji.

Kolejną kategorią są morderczynie z powodu zazdrości. Często ich ofiarami padają partnerzy życiowi lub rywalki, które postrzegają jako zagrożenie dla swojego związku. Te kobiety mogą działać impulsywnie, w napadzie furii, ale zdarza się też, że ich działania są dokładnie zaplanowane i przemyślane. Ich celem jest usunięcie przeszkody, która stoi na drodze do ich szczęścia lub poczucia bezpieczeństwa emocjonalnego.

Szczególną grupą są morderczynie dzieci, które dopuszczają się zabójstw własnych potomków. Te tragiczne przypadki często wynikają z psychicznych zaburzeń, takich jak depresja poporodowa, lub są efektem skrajnego stresu i presji społecznej. Motywacje mogą być złożone – od przekonania, że działają w najlepszym interesie dziecka, po chęć uwolnienia się od odpowiedzialności, której nie są w stanie unieść.

Warto zauważyć, że kobiety-morderczynie często działają z pobudek bardziej emocjonalnych niż ich męscy odpowiednicy. Podczas gdy mężczyźni częściej popełniają morderstwa z motywów związanych z dominacją, władzą czy agresją, kobiety skłaniają się ku zbrodniom będącym wynikiem relacji interpersonalnych i emocjonalnych konfliktów. Ponadto, ich metody często są mniej bezpośrednie i bardziej subtelne, co wynika zarówno z fizycznych różnic, jak i społecznych oczekiwań dotyczących kobiecego zachowania.

Psychologiczne profile morderczyń często różnią się od tych sporządzanych dla mężczyzn, co wynika z odmiennych doświadczeń życiowych, społecznych oczekiwań i biologicznych uwarunkowań.

Trauma i przemoc domowa odgrywają istotną rolę w kształtowaniu osobowości morderczyń. Wiele kobiet, które dopuściły się morderstwa, doświadczyło w swoim życiu przemocy fizycznej, seksualnej lub emocjonalnej. Takie traumatyczne doświadczenia mogą prowadzić do rozwoju zaburzeń psychicznych, takich jak PTSD (zespół stresu pourazowego), depresja, czy zaburzenia lękowe. Kobiety, które były ofiarami długotrwałej przemocy domowej, mogą czuć się uwięzione i bezsilne, co niekiedy popycha je do radykalnych działań, mających na celu zakończenie ich cierpienia.

Choroby psychiczne i zaburzenia osobowości są również istotnymi czynnikami wpływającymi na zachowanie morderczyń. Zaburzenia takie jak osobowość dyssocjalna (antyspołeczna), borderline (z pogranicza), czy też zaburzenia afektywne dwubiegunowe, mogą znacznie wpływać na ich decyzje i działania. Często kobiety z takimi zaburzeniami mają zaburzone poczucie rzeczywistości, impulsywność i trudności w kontrolowaniu emocji, co może prowadzić do tragicznych w skutkach decyzji.

Społeczne podejście do morderczyń różni się znacznie od reakcji na morderców. Społeczeństwo jest często bardziej skłonne szukać wyjaśnień i usprawiedliwień dla zbrodni popełnionych przez kobiety, co wynika z głęboko zakorzenionych przekonań o kobiecej łagodności i opiekuńczości. Kobieta jako morderczyni burzy te stereotypy, co prowadzi do poszukiwania przyczyn jej działań w zewnętrznych okolicznościach, takich jak trauma czy choroba psychiczna, zamiast przypisywać jej wrodzoną brutalność.

Równocześnie, morderczynie bywają demonizowane w mediach i popkulturze, przedstawiane jako nienaturalne odstępstwo od normy, co często prowadzi do ich dehumanizacji. Takie podejście może wpływać na postrzeganie i traktowanie morderczyń przez wymiar sprawiedliwości oraz opinię publiczną. Kobiety-morderczynie są często surowiej oceniane nie tylko za popełnione czyny, ale także za złamanie społecznych oczekiwań dotyczących kobiecości.

W kontekście psychologicznym i socjologicznym, morderczynie to złożone jednostki, których działania są wynikiem skomplikowanej sieci wpływów i doświadczeń. Zrozumienie tych aspektów jest kluczowe do pełnego obrazu zjawiska i stanowi fundament do dalszych, szczegółowych analiz przypadków, które pozwolą nam lepiej pojąć istotę kobiecej przemocy.

1.2 Historia zbrodni kobiet na przestrzeni wieków

Starożytność i średniowiecze to okresy, w których rola kobiet w społeczeństwie była ściśle określona przez normy kulturowe i prawo. Mimo ograniczeń, kobiety były zdolne do popełniania zbrodni, a ich działania często budziły skrajne reakcje – od podziwu po strach i odrazę.

W starożytnym Rzymie i Grecji znane są przypadki kobiet, które zasłynęły z popełnienia morderstw. Jednym z najbardziej znanych przykładów jest Medea, bohaterka mitologii greckiej, która z zemsty za zdradę swojego męża Jazona zamordowała ich wspólne dzieci. Choć Medea jest postacią mityczną, jej historia odzwierciedla lęki i stereotypy dotyczące kobiecej zdolności do skrajnej przemocy.

W Rzymie warto wspomnieć o cesarzowej Agrypinie Młodszej, matce Nerona, która była podejrzewana o otrucie swojego męża, cesarza Klaudiusza, aby zapewnić swojemu synowi władzę. Otrucie było jedną z typowych metod morderstw popełnianych przez kobiety w starożytności, co wynikało z ich łatwiejszego dostępu do trucizn oraz możliwości ich podania w codziennych sytuacjach, takich jak podawanie posiłków.

W średniowieczu kobiety-morderczynie były równie kontrowersyjne. Jednym z najbardziej przerażających przykładów była Elżbieta Batory, węgierska hrabina z przełomu XVI i XVII wieku, która zasłynęła z okrutnych morderstw młodych dziewcząt. Legendy głoszą, że kąpała się w ich krwi, aby zachować młodość, co uczyniło ją symbolem sadystycznej morderczyni. W rzeczywistości, wiele z oskarżeń wobec Batory mogło być przesadzonych lub wynikać z politycznych intryg, jednak jej historia ilustruje, jak silnie kobiece zbrodnie oddziaływały na wyobraźnię społeczną.

W średniowieczu kobiety były często postrzegane przez pryzmat swojej roli w rodzinie i społeczeństwie. Były strażniczkami domowego ogniska, co dawało im dostęp do trucizn i innych środków, które mogły zostać użyte do popełnienia zbrodni. W tym okresie kobiety, które dopuszczały się morderstw, często robiły to z powodów osobistych – zazdrości, chęci zemsty lub obrony przed przemocą.

Społeczne postrzeganie kobiet-morderczyń było skrajnie negatywne. Uważano je za aberracje, istoty złe z natury lub opętane przez siły nieczyste. Często poddawano je brutalnym karom, nie tylko za samą zbrodnię, ale również za złamanie norm społecznych dotyczących kobiecego zachowania. Przykładem może być Jeanne de Clisson, francuska szlachcianka z XIV wieku, która po egzekucji swojego męża przez króla Francji rozpoczęła krwawą vendettę, stając się piratką i atakując statki francuskie. Jej działania były postrzegane jako wyraz skrajnego buntu i zemsty, a jej imię przeszło do historii jako symbol kobiecej determinacji i bezwzględności.

W starożytności i średniowieczu kobiety-morderczynie były więc postrzegane przez pryzmat mitów, legend i strachu przed kobiecą siłą, która wykraczała poza tradycyjne role społeczne. Ich zbrodnie były nie tylko naruszeniem prawa, ale również głębokim szokiem dla norm społecznych, co sprawiało, że były one zarówno demonizowane, jak i fascynujące dla współczesnych im ludzi.

Renesans i Oświecenie to okresy, w których społeczeństwo europejskie przechodziło znaczące zmiany, wpływające również na postrzeganie kobiet i ich roli. W miarę jak kultura i nauka rozwijały się, także i motywacje oraz metody morderczyń ulegały ewolucji.

Jednym z najbardziej znanych przypadków morderczyni z okresu renesansu była Lucrezia Borgia, członkini potężnego rodu Borgia, który władał Włochami z ogromnym wpływem i często równie ogromnym okrucieństwem. Choć historycy do dziś dyskutują o rzeczywistej skali jej zbrodni, legenda głosi, że Lucrezia była mistrzynią trucizny, wykorzystującą swoje talenty do eliminacji politycznych przeciwników i osobistych wrogów. W czasach renesansu trucizna była preferowaną bronią kobiet, gdyż pozwalała na dyskretne pozbycie się ofiary, unikając bezpośredniej konfrontacji, co było zgodne z ograniczeniami narzucanymi na kobiety przez społeczeństwo.

W okresie oświecenia, kiedy idee racjonalizmu i indywidualizmu zaczęły zyskiwać na popularności, także i kobiety zaczęły postrzegać swoje miejsce w społeczeństwie nieco inaczej. Chociaż ich pozycja społeczna nadal była ograniczona, wzrastała liczba kobiet wykształconych, które miały dostęp do nowych idei i filozofii. Jednak zbrodnia pozostawała zbrodnią, a kobiety, które się jej dopuszczały, były surowo karane i potępiane.

Jednym z ciekawszych przypadków z tego okresu była Maria Margarethe Gottfried, znana jako "Anioł Śmierci" z Bremy. W pierwszej połowie XIX wieku, Gottfried zamordowała kilkanaście osób, w tym swoich bliskich, używając arszeniku. Jej zbrodnie były motywowane chęcią przejęcia majątku ofiar oraz osobistą zemstą. Odkrycie jej zbrodni i proces, który nastąpił, wstrząsnęły opinią publiczną, pokazując, że także kobiety mogą być zimnokrwistymi morderczyniami.

Nowe idee oświecenia wpłynęły na postrzeganie motywacji morderczyń. Racjonalizm i poszukiwanie przyczyn ludzkiego zachowania doprowadziły do pierwszych prób zrozumienia psychologii zbrodni. Zaczęto zauważać, że przemoc popełniana przez kobiety może wynikać nie tylko z natury, ale także z okoliczności życiowych, takich jak ubóstwo, brak praw, czy długotrwała przemoc domowa.

Zmiany te wpłynęły również na metody popełniania zbrodni przez kobiety. Podczas gdy w średniowieczu dominowały trucizny, w renesansie i oświeceniu zaczęły pojawiać się bardziej złożone metody, takie jak skomplikowane intrygi, które miały na celu wyeliminowanie rywali bez bezpośredniego udziału. To świadczyło o rosnącej świadomości kobiet na temat swojej roli i możliwości działania w społeczeństwie.

XIX i XX wiek to okresy dynamicznych zmian społecznych, technologicznych i prawnych, które znacząco wpłynęły na postrzeganie morderczyń. Rewolucja przemysłowa przyniosła ze sobą urbanizację, rozwój przemysłu i wzrost populacji, co z kolei wpłynęło na zwiększenie liczby przestępstw oraz zmiany w strukturze społecznej.

W kontekście rewolucji przemysłowej kobiety zaczęły odgrywać coraz większą rolę w sferze publicznej, pracując w fabrykach i biurach. Zmiany te przyczyniły się do większej niezależności kobiet, ale również do nowych napięć i konfliktów. W XIX wieku, wraz ze wzrostem liczby spraw rozwodowych i większą świadomością praw kobiet, zaczęły pojawiać się przypadki morderczyń, które nie były już wyłącznie wynikiem przemocy domowej czy skrajnych sytuacji życiowych, ale także konsekwencją nowych realiów społecznych.

Znane przypadki morderczyń z tego okresu często budziły ogromne zainteresowanie mediów. Jednym z najsłynniejszych przykładów była Belle Gunness, która na przełomie XIX i XX wieku dokonała licznych morderstw w Stanach Zjednoczonych, głównie z pobudek finansowych. Jej sprawa była szeroko relacjonowana przez prasę, co wpłynęło na kształtowanie wizerunku morderczyń jako osób zdolnych do przemyślanych i brutalnych zbrodni. Media zaczęły odgrywać kluczową rolę w tworzeniu sensacyjnych narracji wokół morderczyń, co często prowadziło do ich demonizacji lub, w niektórych przypadkach, romantyzacji.

XX wiek przyniósł dalsze zmiany, w tym rozwój kryminologii i psychologii sądowej, które pozwoliły na głębsze zrozumienie motywacji morderczyń. Przypadki takie jak Aileen Wuornos, seryjna morderczyni z lat 80. i 90. XX wieku, były badane nie tylko pod kątem popełnionych zbrodni, ale także ich psychologicznych i społecznych uwarunkowań. Wuornos, która została skazana za zabójstwo siedmiu mężczyzn, stała się symbolem kobiecej przemocy w reakcji na doznane krzywdy i traumę.

Zmiany prawne w XIX i XX wieku również wpłynęły na postrzeganie i traktowanie morderczyń. Stopniowe wprowadzenie praw wyborczych dla kobiet, rozwój ruchu sufrażystek oraz zmiany w systemie prawnym przyczyniły się do bardziej sprawiedliwego traktowania kobiet w sądach. Niemniej jednak, kobiety nadal musiały zmagać się z uprzedzeniami i stereotypami, które wpływały na sposób, w jaki były postrzegane przez społeczeństwo i wymiar sprawiedliwości.

W tym okresie można zauważyć ewolucję podejścia do morderczyń: od demonizowania ich jako „czarnych wdów” czy „aniołów śmierci”, po bardziej złożone i wieloaspektowe analizy ich czynów. Media odegrały kluczową rolę w kształtowaniu opinii publicznej, a ich wpływ na postrzeganie morderczyń był często ambiwalentny, z jednej strony przyczyniając się do sensacyjnego przedstawiania zbrodni, z drugiej zaś umożliwiając większą świadomość i zrozumienie złożonych motywacji tych kobiet.1.3 Psychologiczne aspekty kobiet-morderczyń

Badania nad morderczyniami pokazują, że choć ich motywacje mogą być różnorodne, istnieje kilka typowych zaburzeń psychicznych, które występują u kobiet dopuszczających się zbrodni.

Jednym z najczęstszych zaburzeń jest psychopatia, charakteryzująca się brakiem empatii, manipulacyjnością, powierzchownym urokiem osobistym i niezdolnością do odczuwania głębokich emocji. Kobiety-psychopatki, podobnie jak mężczyźni z tym zaburzeniem, potrafią z zimną krwią planować i realizować swoje zbrodnie, często w sposób precyzyjny i beznamiętny. Ich działania są motywowane chęcią osiągnięcia korzyści osobistych, władzy, czy zemsty, a ofiary są dla nich jedynie środkiem do celu.

Socjopatia, choć podobna do psychopatii, ma swoje specyficzne cechy. Socjopatki często wyrastają w środowiskach pełnych przemocy i chaosu, co kształtuje ich osobowość. Są impulsywne, mają trudności z kontrolą gniewu i często działają w afekcie. Brak stabilnych relacji emocjonalnych i trudności w adaptacji społecznej sprawiają, że socjopatki mogą być bardziej skłonne do popełnienia zbrodni w wyniku chwilowego impulsu lub prowokacji.

Depresja, szczególnie w formie ciężkiej i przewlekłej, może również prowadzić do morderczych zachowań. Kobiety cierpiące na depresję często odczuwają głębokie poczucie beznadziei, niską samoocenę i brak perspektyw na przyszłość. W skrajnych przypadkach, depresja może prowadzić do tak zwanych morderstw rozszerzonych, gdzie matki, nie widząc innego wyjścia, decydują się na odebranie życia swoim dzieciom i sobie. Te tragiczne akty są wynikiem złożonych procesów psychicznych, gdzie pragnienie zakończenia własnego cierpienia łączy się z przekonaniem, że pozbawienie życia najbliższych jest aktem miłosierdzia.

Traumy z dzieciństwa odgrywają kluczową rolę w rozwoju zaburzeń psychicznych u morderczyń. Doświadczenia takie jak przemoc fizyczna, seksualna czy emocjonalna, zaniedbanie, a także utrata bliskich osób, mogą prowadzić do trwałych zmian w psychice. Traumatyczne przeżycia mogą wywołać zaburzenia lękowe, depresyjne, a także prowadzić do rozwoju osobowości borderline, charakteryzującej się niestabilnymi emocjami, impulsywnością i trudnościami w relacjach interpersonalnych. Kobiety z takim bagażem doświadczeń mogą znaleźć się w sytuacjach, gdzie zbrodnia wydaje się jedynym wyjściem z ich perspektywy.

Zazdrość to jeden z najsilniejszych motywów, który może popchnąć kobietę do morderstwa. Uczucie to, często związane z romantycznymi relacjami, może prowadzić do skrajnych działań, gdy kobieta czuje się zagrożona przez rywalkę lub zdradzona przez partnera. W takich przypadkach morderczynie mogą postrzegać eliminację rywalki jako jedyny sposób na odzyskanie kontroli nad swoim życiem emocjonalnym i relacjami.

Zemsta stanowi kolejny silny motyw. Kobiety, które doświadczyły krzywd, przemocy czy zdrady, mogą odczuwać potrzebę wyrównania rachunków. Czynami kieruje głębokie pragnienie ukarania tych, którzy je skrzywdzili. Zemsta nie zawsze jest wynikiem pojedynczego aktu przemocy, ale może być też kulminacją lat cierpienia i poniżenia. Morderczynie działające z tego motywu często postrzegają swoje czyny jako sprawiedliwe odwet za doznane krzywdy.

Chciwość, czyli pragnienie zysku materialnego, także może prowadzić kobiety do popełnienia zbrodni. Motyw ten jest często widoczny w przypadkach morderstw dla spadku, pieniędzy lub wartościowych przedmiotów. Kobiety kierowane chciwością mogą działać metodycznie, planując swoje czyny z chłodną precyzją, by osiągnąć zamierzony cel finansowy.

Wpływ osobistych relacji na decyzje o popełnieniu zbrodni jest szczególnie znaczący w przypadku kobiet-morderczyń. Relacje z partnerami, dziećmi, rodziną i bliskimi przyjaciółmi mogą być zarówno źródłem wsparcia, jak i destrukcyjnych emocji prowadzących do morderstwa. Kobiety często znajdują się w trudnych sytuacjach emocjonalnych, które skłaniają je do podjęcia dramatycznych kroków. Konflikty rodzinne, nieudane związki i toksyczne relacje mogą wywoływać poczucie beznadziei i desperacji, które niekiedy przeradzają się w przemoc.

Morderczynie często wywołują większe oburzenie i szok, ponieważ ich czyny burzą głęboko zakorzenione stereotypy dotyczące kobiecej natury jako opiekuńczej, łagodnej i emocjonalnie wspierającej. Kobieta, która łamie te normy, jest postrzegana jako jeszcze bardziej niebezpieczna i nienaturalna.

Media odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu opinii publicznej o morderczyniach. Kobiety-popełniające zbrodnie są często przedstawiane w sposób sensacyjny, z naciskiem na ich odmienność od społecznych oczekiwań. Często pojawiają się określenia takie jak "czarna wdowa", "anioł śmierci" czy "femme fatale", które podkreślają ich rzekomą nienaturalność i demonizują ich czyny. Media mogą jednocześnie eksponować szczegóły ich życia osobistego, próbując znaleźć wyjaśnienia dla ich zachowań w ich przeszłości, co dodatkowo wzmacnia społeczną stygmatyzację.

Różnice w traktowaniu morderczyń i morderców przez system prawny są również znaczące. Kobiety oskarżone o morderstwo często spotykają się z innymi oczekiwaniami w sali sądowej. Sądy mogą postrzegać morderczynie jako osoby bardziej podatne na wpływy emocjonalne i psychiczne, co może prowadzić do łagodniejszych wyroków w przypadku uznania okoliczności łagodzących, takich jak przemoc domowa czy choroby psychiczne. Jednak równie często kobiety-morderczynie są surowiej oceniane za złamanie społecznych norm, co może prowadzić do bardziej surowych wyroków.3.1 Wczesne życie i emigracja

Belle Gunness, jedna z najbardziej przerażających postaci w historii kryminalistyki, urodziła się jako Brynhild Paulsdatter Størseth 11 listopada 1859 roku w małej wiosce Selbu w Norwegii. Pochodziła z ubogiej rodziny chłopskiej, która zmagała się z trudnościami życia na skandynawskiej prowincji. Jej rodzice, Paul i Berit Størseth, mieli pięcioro dzieci, a Belle była najmłodsza z rodzeństwa. Życie w gospodarstwie rolnym było pełne wyzwań, a dzieci od najmłodszych lat musiały pomagać w pracy na polu i w domu.

Warunki życia w rodzinie Størseth były surowe. Norweska wieś w XIX wieku była miejscem, gdzie ciężka praca fizyczna i skromne środki do życia były normą. Rodzina często borykała się z niedoborem żywności i surowymi zimami, które utrudniały codzienne funkcjonowanie. W takich warunkach Belle nauczyła się zaradności, a także twardego podejścia do życia, które później miało odzwierciedlenie w jej bezwzględnych działaniach.

W młodości Belle była opisywana jako silna fizycznie dziewczyna, co było wynikiem ciężkiej pracy w gospodarstwie. Jej wygląd nie był konwencjonalnie piękny, ale imponowała swoją siłą i determinacją. Edukacja była ograniczona, ale nauczyła się podstaw czytania i pisania, co później umożliwiło jej prowadzenie korespondencji i ogłoszeń, które odegrały kluczową rolę w jej zbrodniczej działalności.

Jednym z najbardziej kluczowych momentów w jej wczesnym życiu była tragiczna historia, która podobno miała miejsce, gdy miała około dwudziestu lat. Według niektórych relacji, Belle, będąc w ciąży, została zaatakowana i pobita przez syna bogatego gospodarza, co miało prowadzić do poronienia. Choć ta opowieść może być przesadzona, sugeruje, że doświadczyła wczesnych traumatycznych przeżyć, które mogły wpłynąć na jej późniejsze życie.