Mroczna Wieża II: Powołanie Trójki. Wydanie 2 - ebook

O książce

Po konfrontacji z człowiekiem w czerni rewolwerowiec Roland Deschain budzi się na brzegu Morza Zachodniego i odnajduje troje drzwi. Po przejściu przez każde z nich trafia do tego samego miejsca — Nowego Jorku — ale do innego momentu w czasie. W spotkanych za drzwiami ludziach — Eddiem Deanie, Odetcie Holmes i Jacku Morcie — widzi sprzymierzeńców w misji rozwikłania Tajemnicy Mrocznej Wieży. Decyduje się zabrać ich do swojego świata. Dziwna z nich drużyna — narkoman, schizofreniczka i… seryjny zabójca.STEPHEN KING

Wybitny pisarz amerykański, nazywany Królem Horroru, został w 2003 r. uhonorowany prestiżową nagrodą literacką National Book. Światową sławę przyniosła mu wydana w 1973 r. powieść Carrie. Kolejne utwory — powieści, zbiory opowiadań i komiksy — opublikowano w setkach milionów egzemplarzy i przełożono na kilkadziesiąt języków. Są wśród nich tak znane książki, jak: Lśnienie, Sklepik z marzeniami, Bastion, Zielona Mila, Desperacja, Komórka, Uciekinier, Pod kopułą, Czarna bezgwiezdna noc, To, Cujo, Pan Mercedes, Znalezione nie kradzione i ośmiotomowy cykl fantasy Mroczna Wieża.

Proza Kinga należy do najczęściej ekranizowanych, a wśród reżyserów, którzy podejmowali się tego zadania, znaleźli się Brian de Palma, Stanley Kubrick czy David Cronenberg.

Pod pseudonimem Richard Bachman King opublikował siedem powieści.

Na podstawie Pana Mercedesa — odznaczonego Edgar Allan Poe Award dla najlepszego kryminału 2014 r. — powstaje miniserial w reżyserii Jacka Bendera (twórcy Lost).

www.stephenking.com
www.stephenking.plTego autora w Wydawnictwie Albatros

ROSE MADDER
DOLORES CLAIBORNE
GRA GERALDA
DESPERACJA
REGULATORZY
SKLEPIK Z MARZENIAMI
BEZSENNOŚĆ
ZIELONA MILA
MARZENIA I KOSZMARY
KOMÓRKA
CZWARTA PO PÓŁNOCY
CHUDSZY
TO
BASTION
OCZY SMOKA
PO ZACHODZIE SŁOŃCA
CZTERY PORY ROKU
UCIEKINIER
CZARNA BEZGWIEZDNA NOC
CUJO
PODPALACZKA
ROK WILKOŁAKA
MROCZNA POŁOWA
WOREK KOŚCI
DZIEWCZYNA, KTÓRA KOCHAŁA TOMA GORDONA
NOCNA ZMIANA
ŁOWCA SNÓW
OSTATNI BASTION BARTA DAWESA
BLAZE
PAN MERCEDES
ZNALEZIONE NIE KRADZIONE
MROCZNA WIEŻA
ROLAND
(oraz SIOSTRZYCZKI Z ELURII)
POWOŁANIE TRÓJKI
ZIEMIE JAŁOWE
CZARNOKSIĘŻNIK I KRYSZTAŁ
WIATR PRZEZ DZIURKĘ OD KLUCZA
WILKI Z CALLA
PIEŚŃ SUSANNAH
MROCZNA WIEŻA
Powieści graficzne MROCZNA WIEŻA
NARODZINY REWOLWEROWCA
DŁUGA DROGA DO DOMU
ZDRADA
UPADEK GILEAD
BITWA O JERICHO HILL
POCZĄTEK PODRÓŻY
Wkrótce
SIOSTRZYCZKI Z ELURII
BITWA O TULL
Wyłącznie jako audiobook i e-book
Stephen King, Joe Hill
W WYSOKIEJ TRAWIE
Stephen King, Stewart O’Nan
TWARZ W TŁUMIESTRESZCZENIE

Powołanie Trójki jest drugim tomem długiej opowieści zatytułowanej Mroczna Wieża, a zainspirowanej i w pewnym stopniu opartej na narracyjnym poemacie Roberta Browninga Sir Roland pod Mroczną Wieżą stanął (który z kolei zawdzięcza swe powstanie Królowi Learowi).

Pierwszy tom, Roland, opowiada o tym, jak tytułowy bohater, ostatni rewolwerowiec świata, który poszedł naprzód, w końcu odnajduje człowieka w czerni — czarownika, którego ścigał od bardzo dawna — od jak dawna, jeszcze nie wiemy. Człowiekiem w czerni okazuje się niejaki Walter, podający się za przyjaciela ojca Rolanda z czasów, zanim świat poszedł naprzód.

Celem dążeń Rolanda nie jest człowiek w czerni, lecz Mroczna Wieża. Człowiek w czerni, a ściśle mówiąc, posiadana przez niego wiedza, to pierwszy krok na drodze do tego tajemniczego miejsca.

Kim właściwie jest Roland? Jak wyglądał jego świat, zanim poszedł naprzód? Czym jest Wieża i dlaczego do niej dąży? Mamy tylko częściowe odpowiedzi. Roland to rewolwerowiec, swego rodzaju rycerz, krzyżowiec, jeden z tych, na których spoczywa obowiązek zachowania świata, który był „wypełniony miłością i światłem”, zanim poszedł naprzód.

Wiemy, że uczucia Rolanda wcześnie wystawiono na ciężką próbę po odkryciu, że jego matka została kochanką Martena, znacznie potężniejszego czarownika niż Walter (który jest sprzymierzeńcem Martena, co ukrywa przed ojcem Rolanda). Wiemy, że Marten celowo ujawnił to Rolandowi, spodziewając się, że młodzieniec nie poradzi sobie z trudnościami i skończy na wygnaniu. Wiemy także, że Roland pomyślnie przeszedł tę próbę.

Co jeszcze wiemy? Na pewno to, że świat rewolwerowca nie różni się tak bardzo od naszego. Przetrwały takie symbole, jak dystrybutory paliwa czy niektóre piosenki (na przykład Hey Jude albo ten prymitywny wierszyk, zaczynający się słowami: „Fasola, fasola, to czysta muzyka…”), jak również zwyczaje i rytuały dziwnie podobne do tych, jakie napotykamy w naszych romantycznych wizjach Dzikiego Zachodu.

Przedziwna pępowina łączy nasz świat ze światem rewolwerowca. W zajeździe przy dawno nieuczęszczanym szlaku dyliżansów, na rozległej i jałowej pustyni, Roland spotyka chłopca imieniem Jake, chłopca, który umarł na naszym świecie; został zepchnięty z chodnika przez wszechobecnego (i niegodziwego) człowieka w czerni. Ostatnim wspomnieniem Jake’a, który w swoim — naszym — świecie szedł do szkoły z teczką w ręku, zawierającą drugie śniadanie, jest upadek pod koła nadjeżdżającego cadillaca… i śmierć.

Zanim dopadnie człowieka w czerni, Jake umiera ponownie… tym razem dlatego, że rewolwerowiec, stanąwszy przed drugą bolesną decyzją w swoim życiu, postanawia poświęcić przybranego syna. Mając wybór między Wieżą a dzieckiem, być może między potępieniem a zbawieniem, Roland wybiera Wieżę.

„Więc idź — mówi mu Jake, zanim runie w otchłań. — Są światy inne niż ten”.

Do ostatecznej rozgrywki między Rolandem a Walterem dochodzi na zakurzonej golgocie, miejscu czaszek. Człowiek w czerni za pomocą talii kart tarota przepowiada Rolandowi przyszłość. Te karty, przedstawiające człowieka zwanego Więźniem, kobietę zwaną Władczynią Mroku oraz jeszcze mroczniejszą postać, którą jest po prostu Śmierć („lecz jeszcze nie dla ciebie” — mówi mu człowiek w czerni), składają się na przepowiednię, która ziści się w tym tomie… na drugi krok Rolanda podczas długiej i trudnej wędrówki do Mrocznej Wieży.

W pierwszym tomie pozostawiliśmy Rolanda siedzącego na brzegu oceanu i oglądającego zachód słońca. Człowiek w czerni jest martwy, a przyszłość rewolwerowca niewiadoma. Powołanie Trójki zaczyna się na tej samej plaży, niecałe siedem godzin później.PROLOG

Rewolwerowiec zbudził się z dziwnego snu, który zdawał się składać z jednego obrazu: Żeglarza z talii tarota, za pomocą której mężczyzna w czerni przepowiedział mu (a przynajmniej tak twierdził) niewesołą przyszłość.

On tonie, rewolwerowcze — mówił człowiek w czerni — i nikt nie rzuca mu liny. To chłopiec, Jake.

A jednak to nie był koszmar, ale dobry sen. Dobry, gdyż to rewolwerowiec tonął, co oznaczało, że wcale nie był Rolandem, lecz Jake’em, i przyjął to z ulgą, bo byłoby o wiele lepiej utonąć jako Jake, niż żyć dalej jako człowiek, który na zimno zdradził ufającego mu dzieciaka.

Dobrze, w porządku, utonę — pomyślał, słuchając szumu morza. Dajcie mi utonąć. Ale nie był to odgłos otwartych wód, lecz charkot wody dławiącej się na kamieniach. Czyżby był Żeglarzem? Jeśli tak, to czemu ląd był tak blisko? A właściwie, czy nie był na lądzie? Czuł, że…

Lodowato zimna woda wlała mu się do butów i wpełzła po udach do krocza. Szeroko otworzył oczy, gwałtownie wyrwany ze snu… nie z powodu przemarzniętych jąder, które nagle skurczyły się do wielkości orzechów laskowych, ani przez tę szkaradę po jego prawej ręce, lecz na myśl o swoich rewolwerach… Rewolwerach i – co jeszcze ważniejsze — nabojach. Zamoczoną broń można szybko rozłożyć, wytrzeć do sucha, naoliwić, ponownie wytrzeć, znów naoliwić i powtórnie złożyć, natomiast naboje, tak samo jak zapałki, mogły po zamoczeniu nadawać się do użytku lub nie.

Szkarada była jakimś pełzającym stworzeniem, które najwidoczniej zostało wyrzucone na brzeg przez poprzednią falę. Z trudem wlokła swe mokre, błyszczące ciało po piasku. Miała prawie trzy stopy długości i znajdowała się mniej więcej jard na prawo. Spoglądała na Rolanda pustymi ślepiami na ruchomych słupkach. Otworzyła długi, ząbkowany dziób i zaczęła wydawać dźwięki upiornie podobne do ludzkiej mowy: To-to-tak? Tu-tu-tum? Ta-ta-tam? Ty-ty-tyk?

Rewolwerowiec widywał homary. Nie był to homar, chociaż spośród wszystkich stworzeń, które Roland kiedykolwiek widział, jedynie do homara był trochę podobny ten stwór. Najwyraźniej wcale się nie bał. Roland nie wiedział, czy to stworzenie jest niebezpieczne, czy nie. Nie przejmował się swoim obecnym stanem — to znaczy tym, że chwilowo nie może sobie przypomnieć, gdzie właściwie jest, jak się tu znalazł i czy naprawdę dopadł człowieka w czerni, czy też był to tylko sen. Wiedział jedynie, że musi wydostać się stąd, zanim utonie.

Usłyszał przeciągły, wzbierający ryk wody i oderwał wzrok od stworzenia (przystanęło i wystawiło szczypce, za pomocą których się poruszało, w wyniku czego w absurdalny sposób upodobniło się do boksera przyjmującego pozycję do walki z półdystansu, jakiej uczył ich Cort). Spojrzał na nadciągającą falę, zwieńczoną grzywą piany.

Ono słyszy tę falę — pomyślał rewolwerowiec. Cokolwiek to jest, ma uszy.

Spróbował wstać, lecz zbyt ścierpnięte nogi ugięły się pod nim.

Wciąż śnię — przemknęło mu przez głowę, lecz nawet w jego obecnym stanie ta możliwość była zbyt kusząca, aby w nią uwierzyć. Znowu spróbował wstać, co mu się prawie udało, i ponownie upadł. Fala załamywała się. Nie było czasu. Musiał poprzestać na poruszaniu się w taki sam sposób, jak to stworzenie po jego prawej: na rękach przeciągać swój tyłek po drobnych kamieniach, odsuwając się od wody.

Nie zdołał całkowicie uciec przed falą, ale nie zmoczyła niczego poza jego butami. Sięgnęła mu prawie do kolan i cofnęła się.

Może ta pierwsza nie dotarła tak daleko, jak myślałem. Może…

Na niebie wisiał półksiężyc. Był zasłonięty całunem mgły, a mimo to rzucał dość światła, by rewolwerowiec mógł dostrzec, że olstra są zbyt ciemne. A więc jednak broń się zamoczyła. Nie mógł ocenić jak bardzo ani sprawdzić, czy spotkało to również naboje. Zanim to sprawdzi, musi wydostać się z wody. Musi…

Ty-ty-tu? Tym razem znacznie bliżej. Obawiając się wody, zapomniał o stworzeniu wyrzuconym przez nią na brzeg. Obejrzał się i zobaczył, że znajdowało się już mniej niż jard od niego. Wbijało kleszcze w usiany kamykami i muszlami piach plaży, przemieszczając się. Podniosło swoje pękate, okryte pancerzem ciało, przez chwilę przypominając skorpiona, lecz Roland nie dostrzegł żądła na końcu odwłoka.

Kolejny przeciągły ryk, tym razem o wiele głośniejszy. Stwór natychmiast znieruchomiał i podniósł szczypce, przybierając pozycję do walki z półdystansu.

Ta fala była większa. Roland znów zaczął czołgać się w górę po piachu i kiedy podparł się rękami, stwór zaatakował z szybkością, jakiej nie zapowiadały jego dotychczasowe ruchy.

Rewolwerowiec poczuł przeszywający ból w prawej dłoni, ale teraz nie miał czasu o tym myśleć. Odepchnął się obcasami przemoczonych butów, podparł rękoma i zdołał umknąć przed falą.

To-to-tak? — dociekał stwór swym żałosnym głosem. Nie pomożesz mi? Nie widzisz, że jestem zrozpaczony? Roland dostrzegł kawałki swego pierwszego i drugiego palca, znikające w ząbkowanym dziobie stwora. Ten ponownie skoczył i Roland zdołał podnieść broczącą krwią rękę, w ostatniej chwili ratując pozostałe trzy palce.

Tu-tu-tum? Ta-ta-tam?

Chwiejnie stanął na nogi. Stwór rozdarł mu mokre dżinsy, przeciął but z miękkiej, lecz mocnej jak żelazo skóry i wyszarpnął kawałek ciała z łydki. Roland prawą ręką wyjął broń z kabury i dopiero kiedy rewolwer z łoskotem upadł na piach, uświadomił sobie, że brakuje mu dwóch palców potrzebnych do pociągnięcia za spust i zastrzelenia potwora.

Szkarada łapczywie pochwyciła broń szczypcami.

— Nie, draniu! — warknął Roland i kopnął stwora.

Miał wrażenie, że kopnął w kamień… który gryzie. Stwór odciął mu czubek prawego buta, większość palucha i ściągnął but z nogi.

Rewolwerowiec pochylił się, chwycił rewolwer, upuścił go, zaklął i w końcu zdołał go podnieść. To, co przedtem było tak łatwe, że nie wymagało zastanawiania się, teraz nagle stało się sztuką podobną do żonglerki.

Stwór zajął się butem, szarpiąc go i zadając bełkotliwe pytania. Fala toczyła się ku plaży, a wieńcząca jej grzbiet piana wyglądała blado i martwo w rozproszonym świetle księżyca. Homarokoszmar zostawił w spokoju but i ponownie ustawił szczypce do walki z półdystansu.

Roland lewą ręką wyciągnął rewolwer z olstra i trzykrotnie nacisnął spust. Klik, klik, klik.

Teraz przynajmniej już wiedział, co się stało z nabojami w komorach.

Wsunął broń do kabury. Aby umieścić rewolwer u prawego boku, musiał lewą ręką odwrócić go lufą w dół i dopiero wtedy wepchnąć na miejsce. Krew pokryła wytartą okładzinę z twardego drewna, poplamiła kaburę i stare dżinsy na udzie, do którego było przywiązane rzemieniem olstro. Płynęła z kikutów obciętych palców.

Skaleczona prawa stopa była jeszcze zbyt ścierpnięta, by boleć, lecz prawa ręka paliła go żywym ogniem. Duchy uzdolnionych i długo szkolonych palców, które już rozkładały się w sokach trawiennych tego stwora, wrzaskliwie twierdziły, że wciąż są na swoim miejscu i płoną.

Widzę, że będą poważne kłopoty — pomyślał obojętnie rewolwerowiec.

Fala cofnęła się. Potwór opuścił kleszcze, wyrwał nową dziurę w bucie rewolwerowca, a potem doszedł do wniosku, że właściciel obuwia jest znacznie smaczniejszym kąskiem od kawałka skóry, który z niego zdarł.

— Ty-ty-tu? — zapytał i z niesamowitą szybkością pomknął w kierunku ofiary.

Rewolwerowiec zrejterował, prawie nie czując nóg. Uświadomił sobie, że napastnik jest inteligentnym stworzeniem: ostrożnie podszedł do swej ofiary, być może ze sporej odległości, nie wiedząc, czego można się po niej spodziewać. Gdyby fala nie obudziła rewolwerowca, stwór równie dobrze mógł odciąć mu głowę. Teraz krab doszedł do wniosku, że ofiara jest nie tylko smaczna, ale również bezbronna — łatwy łup.

Już prawie go dopadał, ten stwór długi na trzy stopy i wysoki niemalże na stopę, mogący ważyć nawet siedemdziesiąt funtów i zdecydowanie drapieżny tak samo jak David, sokół, którego rewolwerowiec hodował jako dzieciak… niestety, niewykazujący ani cienia lojalności tego ptaka.

Uciekając, rewolwerowiec zahaczył obcasem lewego buta o wystający z piasku kamień i o mało nie upadł.

— To-to-tak? — wychrypiał stwór, niespokojnie zerkając na rewolwerowca swymi bystrymi ślepiami na ruchomych słupkach i wyciągając szczypce.

Wtedy nadciągnęła kolejna fala i krab znów uniósł je jak bokser pięści. Tym razem jednak szczypce lekko drżały i rewolwerowiec zrozumiał, że reagowały na odgłos fal, odgłos, który teraz — przynajmniej dla tego stworzenia — trochę przycichł.

Rewolwerowiec tyłem przeszedł nad kamieniem, a potem pochylił się, gdy fala ze swym przeciągłym szurgotem załamała się na plaży. Jego twarz znalazła się bardzo blisko kraba, który z łatwością mógłby wykłuć mu oczy, lecz w tym momencie drżące szczypce, tak podobne do pięści, trzymał uniesione po obu stronach papuziego dzioba.

Roland chwycił kamień, o który prawie się przewrócił. Głaz był spory, do połowy zakopany w piasku. Okaleczona ręka protestowała, gdy piach i ostre kamyki wbiły się w otwartą i krwawiącą ranę, ale rewolwerowiec zdołał podnieść kamień, szczerząc zęby z wysiłku.

— To-to… — zaczęła szkarada, opuszczając i rozwierając szczypce, gdy fala opadła i ucichła.

Rewolwerowiec z całej siły cisnął głazem. Segmentowany odwłok stwora pękł z głośnym chrupnięciem. Przygnieciony krab miotał się wściekle, unosząc i z łoskotem opuszczając na piach tylną część ciała… unosząc i opuszczając. Pytające odgłosy przeszły w klekoczące okrzyki bólu. Otwierał i zaciskał szczypce, łapiąc powietrze. Twardym dziobem chwytał piach i kamyki.

Mimo to z nadejściem następnej fali znów usiłował unieść szczypce, rewolwerowiec jednak nadepnął mu na łeb tą stopą, na której wciąż miał but. Rozległ się dźwięk przypominający trzask suchej gałęzi. Spod obcasa Rolanda trysnął płyn, rozbryzgując się w dwie strony. Miał czarną barwę. Stwór wygiął odwłok, wijąc się jak szalony. Rewolwerowiec nadepnął mocniej.

Nadeszła fala.

Kleszcze szkarady uniosły się nieznacznie… zadrżały i opadły, rozwierając się i zaciskając.

Rewolwerowiec zdjął obutą stopę. Ząbkowaty dziób, który odciął mu dwa palce prawej ręki oraz paluch nogi, powoli otworzył się i zamknął. Jeden wąs leżał odłamany na piasku. Drugi bezsilnie się trząsł.

Roland ponownie nadepnął. I jeszcze raz.

Stęknąwszy z wysiłku, zsunął kamień i zaczął przesuwać się wzdłuż prawego boku paskudy, metodycznie rozdeptując ją butem, rozbijając pancerz i wyduszając blade flaki na ciemnoszary piach. Stwór już nie żył, a mimo to Roland nie przestawał go zabijać. Jeszcze nigdy, przez cały ten długi i dziwny czas, nie został tak poważnie zraniony, a w dodatku tak niespodziewanie.

Deptał, aż w rozduszonych na papkę wnętrznościach stwora ujrzał koniec jednego ze swoich palców i biały pył pod paznokciem, pozostałość z golgoty, gdzie toczył długą rozmowę z człowiekiem w czerni. Odwrócił głowę i zwymiotował.

Potem poszedł z powrotem w kierunku wody, zataczając się jak pijany, przyciskając okaleczoną dłoń do koszuli i od czasu do czasu spoglądając przez ramię, żeby się upewnić, że stwór naprawdę nie odżyje niczym natrętna osa, która — uderzana raz po raz — wciąż się rusza… ogłuszona, lecz nie zabita. Sprawdzał, czy krab nie podąża za nim, zadając dziwne pytania swym okropnie zrozpaczonym głosem.

W połowie drogi do wody zatrzymał się, spoglądając na to miejsce, gdzie był w chwili przebudzenia. Najwidoczniej zasnął właśnie tutaj, nad samą wodą. Podniósł swoją torbę i rozdarty but.

W mętnym świetle księżyca dostrzegł inne takie stwory, a w odstępach między jedną a drugą falą mógł słyszeć ich pytające głosy.

Rewolwerowiec cofał się krok za krokiem, aż dotarł do trawiastego skraju plaży. Tam usiadł i zrobił to, co w tej sytuacji mógł zrobić: posypał kikuty palców resztką swego tytoniu, by powstrzymać krwawienie; pokrył je grubą warstewką bez względu na ich gwałtowne protesty (utracony paluch przyłączył się do chóru). A potem tylko siedział, pocąc się mimo chłodu, rozmyślając o zakażeniu, martwiąc się, jak sobie teraz poradzi bez dwóch palców prawej ręki (strzelał jednakowo dobrze z obu rąk, ale większość innych czynności wykonywał prawą ręką), nie wiedząc, czy ten stwór nie wpuścił mu jakiejś wolno działającej trucizny, zastanawiając się, czy kiedykolwiek nadejdzie ranek.