Mroczny książę - ebook

1

Nazywam się Marta Amal. Mój mąż Mikail mawia czasem, że jestem upadłym aniołem. Kiedy po odsiadce wyszłam na wolność, otoczył mnie miłością i luksusem, ale ja pragnęłam jedynie wolności. Czułam się jak ptak w złotej klatce. A później wszystko się popsuło w sposób, który mogę przyrównać jedynie do sennego koszmaru.

To nie jest opowieść o księciu z bajki i Kopciuszku. To moje prawdziwe życie…

Spaceruję samotnie po naszym ogrodzie, mój wzrok przesuwa się obojętnie po misternych, szemrzących strumykach i finezyjnych drzewkach bonsai, lecz kiedy nagle wibruje mój telefon, prawie unoszę się ze szczęścia, a moje serce wybija radosny rytm: Mikail, Mikail… Od razu wiem, że to on.

– Tak, kochany…

– Marta? Jesteś smutna? Co się dzieje?

Uwielbiam sposób, w jaki wymawia moje imię, z lekką, seksowną chrypką, swoim doskonałym, brytyjskim akcentem.

– Tęsknię za wami. Michelle jest tam z tobą?

– Oczywiście, że jest. Nasza córka zawsze jest ze mną. Nie spuszczam jej z oka nawet na chwilę.

– Jesteście już w Jordanii? Skąd dzwonisz?

– Sprawy trochę się skomplikowały… Nie lecimy do Jordanii.

Zamieram, słysząc to. Z jednej strony się cieszę, że Mikail i Michelle wracają do domu, ale co to może oznaczać? Coś złego z Lailą?

– Powiedz prawdę! Mów! Czy coś się stało twojej siostrze? Nie lecisz jej szukać?

– Lecę, ale później…

– Jak to? Nic nie rozumiem. A James? Nie ma go z wami?

– No właśnie. Chodzi o to, że on… zniknął. Po prostu dał nogę. Nie wiem, gdzie jest. Ten gnój nie chce się żenić z moją siostrą. Rozmyślił się…

– I co teraz z Lailą? – niepokoję się.

Mój dobry nastrój pryska jak mydlana bańka.

– Laila jest na razie bezpieczna.

– Jak możesz tak mówić? Ona musi odzyskać wolność!

– Nic jej nie grozi. A mój przylot do Jordanii w tej chwili niczego nie zmieni… Po co mam tam lecieć, skoro nie mogę przywieźć jej męża? No, sama powiedz… Po co?

– Ale nie można przecież tak zostawić tej sprawy! – podnoszę głos o ton.

– Nie zostawię. Obiecuję ci… Też się o nią martwię. A teraz muszę już kończyć… Odezwę się. Pa!

Mikail niespodziewanie przerywa połączenie.

Zamyślona wracam do domu… Idę prosto do pokoju dziecięcego, gdzie Mariah usypia Alika. Chcę nacieszyć oczy widokiem jego czarnych ślepek i oliwkowej skóry. I pragnę zapomnieć o tej rozmowie, na którą się tak cieszyłam, a która prawie doprowadziła mnie do łez.

Niepokoję się bardzo losem siostry mojego męża – Laili, którą półtora tygodnia temu uprowadził własny ojciec. Biedna dziewczyna jest w pozamałżeńskiej ciąży. A to w świecie, z którego pochodzi, jest niewybaczalne…

Mikail obiecywał mi, że nic jej się nie stanie, że sprowadzi tego całego Jamesa do Jordanii. I młodzi będą mogli się pobrać. A tymczasem wygląda na to, że do ślubu nie dojdzie.

Aż ciarki mi przechodzą po plecach, kiedy wyobrażę sobie, co ona musi teraz czuć. Sama, zrozpaczona, w obcym kraju… Co oni jej mogą zrobić?

Co gorsze, nie wiem, czy mogę do końca ufać Mikailowi w tej kwestii… Przecież to on zawiadomił ojca, że Laila jest w ciąży. Czy tego żałuje? A jeśli tylko gra przede mną?

– Czy coś się stało? – pyta mnie Mariah, kiedy zmartwiona pochylam się nad łóżeczkiem synka.

Nie wiem, czy powinnam ją wtajemniczać w nasze rodzinne historie, ale w tej chwili jest jedyną osobą, z którą mogę porozmawiać, a czuję się tak strasznie samotna i przytłoczona tym, co się wydarzyło.

– Chodzi o panienkę Lailę. Wiesz, co ją spotkało?

– Coś mi się obiło o uszy. – Mariah czerwienieje. – To nie znaczy, że ktoś tutaj plotkuje… Albo szpieguje. W każdym razie na pewno nie ja… Bardzo mi zależy na tej pracy. Gdyby pan się dowiedział…

– Mariah, nikt cię nie zamierza zwolnić. Dobrze się zajmujesz naszym synem. Ja nigdy nie dopuszczę do tego, żeby mój mąż cię zwolnił. W końcu chyba mam jakiś wpływ na niego.

Mina Mariah wyraża dobitnie, co kobieta o tym myśli… I przez chwilę robi mi się głupio.

Rzeczywiście, gdyby Mikail zamierzał zwolnić którąś służącą, na pewno nie radziłby się mnie w tej kwestii. Zresztą, obawiam się, że nie tylko w tej…

Znowu pochylam się nad łóżeczkiem. Alik, kiedy śpi, wygląda jak młodsza wersja Mikaila. Ma taki poważny i niewinny wyraz twarzy. I te długie, podwinięte na końcach rzęsy. Uśmiecham się z czułością. Po co właściwie chciałam rozmawiać z Mariah? Przecież i tak niczego się od niej nie dowiem.

– Myślisz, że naprawdę coś może grozić Laili? Powiedz, ty znasz lepiej te sprawy. Ona jest w ciąży i nie ma męża…

– To niedobrze – mówi Mariah. – Bardzo niedobrze.

Widzę, że nie chce już o tym rozmawiać, więc daję jej spokój.

– Możesz już iść. Ja zajmę się Alikiem.

Wiem, że Mikail będzie zły, kiedy się dowie, że rozmawiałam ze służącą na takie tematy. A przecież wcale nie jestem pewna jej lojalności. Prawdę mówiąc, już nieraz się na niej zawiodłam. Po co to zrobiłam?

Chciałam po prostu z kimś podzielić się swoim zmartwieniem. W tym domu jestem bardzo samotna. Trzymając synka w ramionach, przechadzam się po pustych pokojach, przekładam poduszki na kanapie, poprawiam kwiaty w wazonie… Humoru wcale nie poprawia mi widok Elif – drugiej siostry mojego męża, która półleżąc na sofie w salonie, przegląda swoim zwyczajem magazyny o modzie. Obok niej stoi szklanka z zieloną herbatą i talerzyk z niemiłosiernie słodkimi daktylami, których nienawidzę prawie jak jej samej.

Przysiadam ostrożnie na brzegu kanapy.

– Mikail wraca…

– I co? – Podnosi na mnie swoje ciemne oczy o kształcie migdałów. Tak bardzo podobne do oczu jej brata.

– Nic. Chciałam tylko, żebyś wiedziała.

– Przecież wiem – uśmiecha się pobłażliwie. – Jesteśmy w stałym kontakcie telefonicznym.

– To powiedział ci co z Lailą?

– Tak. Gówniara ma kłopoty. Poważne. – Elif stuka palcem w smartfon. – Zasłużyła sobie.

– Jak możesz tak mówić?! – wybucham. – To wasza siostra. Ja naprawdę się o nią martwię… Co jej może grozić?

Elif wzrusza ramionami z doskonale wystudiowaną obojętnością.

– To hańba dla rodziny. Nie wiadomo, co nasz ojciec postanowi.

– Przecież to nie jej wina! Tylko tego całego Jamesa!

– To zawsze wina kobiety, jeśli nie umie utrzymać przy sobie mężczyzny.

– Zdradzał ją! Co ty wygadujesz?

– Czasem trzeba przymknąć oko na pewne rzeczy.

– Co ty w ogóle mówisz? Ty byś tak zrobiła?

– Oczywiście. – Elif sięga po kolejnego daktyla. – Moja siostra jest bezbożna i niemoralna. Zaszła w ciążę bez ślubu, a Koran jasno precyzuje, co się robi z takimi jak ona.

– No dobrze, ale nie można jej jakoś pomóc?

– Masz na myśli znalezienie jej męża? To będzie trudne.

– Nie, mam na myśli zwrócenie jej wolności. Laila ma swoje plany. Może niech jej dadzą spokój.

– Tak po prostu? Zwariowałaś? To niemożliwe!

– Czy Mikail nie mógłby jakoś wpłynąć na waszego ojca?

– Wiesz, co ja myślę? – Elif wstaje i zaczyna spacerować po pokoju. – Nawet gdyby mógł, to by nie chciał. I na pewno tego nie zrobi…

– Jak to? Przecież mi obiecał, że uratuje Lailę…

– Nie wiem. – Elif patrzy na mnie złośliwie. – Ty go znasz lepiej. Przecież to podobno twój mąż.

– Jak to podobno?

– Bo taki ślub nic nie znaczy. Jesteś w dalszym ciągu chrześcijanką.

– Może już niedługo – wyrywa mi się. – Obiecałam mu coś. Ale jeśli on nie dotrzyma swojej obietnicy, to nie wiem.

– Naprawdę? – Siostra mojego męża przygląda mi się zdumiona.

– Tak. Jutro mam pierwsze spotkanie dla kobiet, które chcą przejść na islam.

Elif wydaje z siebie pogardliwe prychnięcie.

– Jeszcze ci coś powiem. Mikail jest zależny od naszego ojca. Przede wszystkim finansowo. I dlatego nie zrobi nic w sprawie Laili, rozumiesz? Nic. Siedzi u niego w kieszeni… Mój brat nie kiwnie nawet palcem, żeby gówniarę z tego wyciągnąć. To mu się nie opłaci.

Robi mi się gorąco.

– Jak to?

– A tak to. Ten dom kupił mu nasz ojciec. Utrzymanie go i takiej ilości służby, życie na odpowiednim poziomie to wszystko kosztuje. I to niemało. Młodzi lekarze w Anglii aż tyle nie zarabiają. A teraz jeszcze nie wiadomo, kiedy będzie mógł wrócić do pracy po tej chorobie. Nie, Marta… Mikail w niczym nie sprzeciwi się ojcu. To nie leży w jego interesie. Uwierz mi.

– A więc co będzie z Lailą?

Elif nie obchodzi jej młodsza siostra. To dla mnie niepojęte. Nieraz kłóciłam się z Danką, walczyłyśmy o względy rodziców, ale gdyby ktoś chciał ją skrzywdzić, wydrapałabym mu oczy.

Czy Mikail mnie oszukał? Wcale nie zamierzał pomóc Laili? W takim razie po co leciał do Stanów?

Smutna wracam do swojego pokoju i kładę synka do łóżeczka.

Trudno mi zrozumieć układy panujące w tej rodzinie. Czuję się samotna i osaczona przez złe przeczucia. Kiedy się tu wprowadziłam, myślałam, że moje życie z Mikailem będzie bajką… Przecież mieliśmy wszystko, a przede wszystkim siebie. Teraz już nie jestem tego taka pewna. Tyle złych rzeczy się wydarzyło. Bardzo złych. Także między nami…

Bolą jego kłamstwa, brutalność, ale najbardziej to, co stało się z Lailą. Nawet jeśli nie miał w jej porwaniu bezpośredniego udziału, to sama widziałam, jak cieszył się, że ma siostrę z głowy. Pamiętam ten błysk w jego oku i okrutne słowa: „Znajdą jej męża, ma siedzieć w domu i rodzić dzieci. Koniec ze studiami i włóczeniem się po świecie”.

Czy on naprawdę tak myśli? Mój Mikail? Ten, o którym sądziłam, że jest najlepszym człowiekiem na świecie? Już nie wiem, kim naprawdę jest.

Zawsze mówił, że nie akceptuje przemocy, a przecież to właśnie jest przemoc, i to w stosunku do najbliższej osoby.

Wyjmuję z kosza na pranie T–shirt, w którym spał przed wyjazdem, wącham go i wkładam na siebie. Sięga mi za kolana i jest lekko przepocony. Zasypiam w nim na połowie łóżka męża.2

Rano czuję się trochę spokojniejsza. Biorę prysznic, ubieram się i schodzę na śniadanie, przywiązując sobie do piersi synka w chuście. Elif siedzi nad filiżanką kawy i ogląda w skupieniu jakiś list.

– Co tam masz? – pytam.

– Nie umiem czytać urzędowych pism po angielsku – przyznaje. – O co tutaj chodzi? Możesz mi przetłumaczyć?

Biorę od niej kartkę.

To śmieszne, że Elif wychowała się w Anglii, mieszka tu prawie od urodzenia i nie potrafi czytać po angielsku, a ja, emigrantka, znam ten język lepiej niż ona.

– To przypomnienie o obowiązku nauki w szkole. Jeśli Ahmed i Fatima nie zaczną nauki, to grozi ci grzywna. To nawet dobrze. Może wreszcie się opamiętasz. Dzieci muszą się uczyć!

– Mikail zapłaci tę karę. I znowu będzie spokój na jakiś czas – odpowiada beztrosko Elif, smarując grzankę masłem.

– Mogą ci je odebrać – odpowiadam, siląc się na spokój. – Tutaj tak jest napisane… Naprawdę, Elif.

Wcale niczego takiego tam nie ma, ale liczę na to, że ona da się nabrać.

– Gdzie? – Zabiera ode mnie kartkę i ogląda ją podejrzliwie.

– O, tutaj! – Wskazuję jej palcem rząd literek na dole z nadzieją, że nie będzie mogła ich odczytać.

– No, może i tak – stwierdza, odkładając pismo. – Poradzimy coś na to z Mikailem. Niech tylko wróci.

– Ale co można na to poradzić? Trzeba dzieci zapisać do szkoły i tyle. Mikailowi na pewno zależy, żeby Ahmed i Fatima się uczyli.

– Wątpię, żeby mu na tym zależało. – Elif pogardliwie wzrusza ramionami.

– Bo to nie jego dzieci? Mikail taki nie jest – protestuję. – Opiekowaliśmy się nimi tyle czasu, jak ciebie nie było.

– Przecież wiem, że to była twoja inicjatywa, a nie jego. I wiesz, co ci powiem? Lepiej, jakbyście je zostawili u babci. Mama Hassana miała zamiar po nie przyjść następnego dnia… Chciała je tylko trochę ukarać, bo strasznie rozrabiały, ale ty zaraz musiałaś się wtrącić. Musiałaś udawać taką dobrą?

Odbiera mi mowę z oburzenia. Dopiero po dłuższej chwili odpowiadam:

– Nie musiałam niczego udawać. W moim świecie zostawienie dwójki małych dzieci na pastwę losu to przestępstwo. A gdyby im się coś stało? Nawet nie miały co jeść. Były okropnie głodne. Co z ciebie za matka?

– A z ciebie? Porzuciłaś własną córkę. Nawet nie wiesz, gdzie ona jest.

– Co ty za bzdury opowiadasz? Michelle jest z ojcem w Stanach i za parę godzin tu będą.

– Mikail nie jest jej ojcem, a nawet gdyby nim był, to przede wszystkim jest mężczyzną, jak chyba zdążyłaś zauważyć.

– I co z tego? – Nie rozumiem do czego zmierza, ale robi mi się gorąco ze złości.

– Wątpię, żeby potrafił się zaopiekować małą dziewczynką… Może zamiast tego będzie wolał pójść na dziwki i gdzieś ją zostawi…

– Jesteśmy sobie wierni. Mikail nie chodzi na żadne dziwki.

– Tutaj nie musi, bo ma ciebie! – Elif śmieje się szyderczo. – Ale tam… – zawiesza tajemniczo głos. – Amerykanki są ładne i chętne. Niemoralne podobnie jak Europejki. Nie wiesz, jaki z mojego brata był kiedyś podrywacz i pewnie dalej jest… On się nigdy nie ustatkuje.

– Nie, to nieprawda – protestuję, usiłując się pozbierać. – Nie zdołasz mnie wyprowadzić z równowagi. Gadaj sobie, co chcesz!

Ostentacyjnie dolewam sobie kawy i sięgam po kanapkę z masłem orzechowym.

– A właśnie, gdzie są twoje dzieci? Bo jakoś ich tu nie widzę? Chyba powinny jeść o tej porze śniadanie, nawet jeżeli nie chodzą do szkoły. Może znowu znalazły sobie jakąś głupią zabawę jak wtedy, kiedy zjeżdżały ze schodów na tacy.

– Ach, nie. Nie tym razem. Bawią się gdzieś w ogrodzie. Basma dała im po kanapce. – Elif macha ręką, jakbym była muchą, od której się opędza.

Jej beztroska mnie zdumiewa.

– I nie wiesz nawet, gdzie są? A jeśli wyszły na ulicę?

– Po co miałyby to robić? – Jej cienkie, wyskubane brwi unoszą się teatralnie do góry.

– Bo to tylko dzieci. Powinny chodzić do szkoły, a wtedy nie miałyby czasu na głupie pomysły.

I tak rozmowa z Elif zatoczyła koło i wróciłyśmy do punktu wyjścia.

– Zastanówmy się, czego miałyby się nauczyć w tej szkole? – Moja szwagierka mlaska językiem. Nienawidzę tego odgłosu. Podobnie jak innych jej gestów: chwytania się za głowę i szarpania za włosy, wywracania oczami. Cały ten zestaw przyprawia mnie o mdłości. Nie wiem, po co tu siedzę i z nią rozmawiam.

– Może będą się uczyć tego, co im się przyda w życiu, co? Matematyki i angielskiego.

– Zachodnia kultura! – Znowu mlaska językiem z pogardą. – Po co im to?

W tej chwili do kuchni wpadają Ahmed z Fatimą. Chłopak oczywiście słyszał naszą wymianę zdań.

– Nie pójdę do szkoły! Nie pójdę! Przecież mam zostać szahidem!

– Nie pójdziesz – zgadza się Elif. – A teraz sio mi stąd! Idźcie do ogrodu albo gdziekolwiek… Muszę jeszcze spokojnie pomalować paznokcie. Może potem pojedziemy na zakupy. Jak będziecie grzeczni. Albo do McDonalda.

Ahmedi I Fatima wybiegają przez otwarte drzwi do ogrodu.

Patrzę na szwagierkę z niedowierzaniem.

– Ty słyszałaś, co on powiedział?

– Tak, słyszałam – przyznaje Elif obojętnie i wkłada filiżankę do zmywarki. Bransoletki na jej szczupłych rękach pobrzękują przy każdym ruchu.

– Ale to niemożliwe! – podnoszę głos. – Nie możesz chcieć, żeby Ahmed zabił niewinnych ludzi i przy okazji siebie. Mikail się o tym dowie. Bądź pewna.

– Chyba chciałaś powiedzieć niewiernych, a nie niewinnych. I tak, jeśli chcesz wiedzieć, to chcę, żeby mój syn był dżihadystą. Każda prawdziwa muzułmańska matka tego chce.

– Nie! – Przyciskam do siebie synka.

– I dlatego ty nigdy nie będziesz prawdziwą muzułmańską matką ani żoną. Jesteś po prostu tanią dziwką, z którą on się zabawia. Ale czy nie zauważyłaś, że Mikail już zaczyna mieć ciebie dość? Nie znasz tylu trików i sztuczek, którymi mogłabyś przykuć jego uwagę na czas dłuższy niż ten, w którym rozkładasz przed nim nogi.

– Nie obrażaj mnie w moim domu! Niedługo Mikail wróci i…

– W twoim domu? Bywałam tu, kiedy nikt jeszcze o tobie nie słyszał. I będę, kiedy ciebie już tu nie będzie. Co nastąpi, uwierz mi, już niedługo… Mój brat szybko się znudzi i zapragnie kolejnej zdobyczy. Tutaj nikt nie traktuje cię poważnie. Nawet służba się z ciebie śmieje.

Pokonana jej złośliwością i nienawiścią, która nie ma sobie równych, opuszczam kuchnię i idę do siebie, gdzie starannie zamykam drzwi od środka, na wypadek, gdyby tu przyszła i zechciała mnie znowu dręczyć. Po co w ogóle zaczynałam z nią tę idiotyczną rozmowę? Przecież mogłam przewidzieć, jak się to skończy. Nie umiem być nawet w połowie tak podła jak siostra mego męża. Jej jad jest godny kobry afrykańskiej.

Sięgam po smartfona, żeby zadzwonić do Mikaila i mu się wyżalić, ale zdaję sobie sprawę, że jeśli w Anglii jest rano, to tam musi być późny wieczór, a może noc?

Już nic nie wiem. Nawet nie potrafię obliczyć różnicy czasowej. A może oni właśnie lecą? Są gdzieś nad Atlantykiem? Przechodzi mnie dreszcz, kiedy o tym pomyślę.

Od jakiegoś pilota i stu ton skrzydlatego żelastwa zależy życie dwojga najbliższych mi na świecie osób…

Nawet nie zapytałam, kiedy wracają. Nie zdążyłam, bo tak szybko się rozłączył.

I co bym mu powiedziała? „Kochanie, dowiedziałam się od twojej siostry, że w naszym domu rośnie przyszły terrorysta, a ty wcale nie masz zamiaru szukać Laili, bo ojciec ma cię w garści, i zabawiasz się z Amerykankami, zaniedbując moją córkę. Podobno jestem tylko dziwką, którą niedługo się znudzisz”.

W dalszym ciągu bawię się smartfonem, kiedy on nieoczekiwanie zaczyna wibrować. Jednak to nie Mikail, tylko Tobiasz.

Po tym, co między nami zaszło, nie bardzo chcę z nim rozmawiać, ale telefon dzwoni tak natrętnie, że w końcu odbieram. Zresztą i tak nie mam nic lepszego do roboty.

– Ach, jesteś wreszcie – mówi z ulgą mój przyjaciel. – Nie odzywasz się od dwóch dni. Wszystko w porządku?

– Tak, dziękuję ci za telefon, ale poradzę sobie. Jest dobrze…

– Nie słyszę tego w twoim głosie. Prawdę mówiąc, brzmisz tragicznie… Niepokoimy się o ciebie z Jeremiaszem.

– Masz rację. Przejrzeliście mnie. Jest źle.

Teraz, kiedy ich słyszę, mam ochotę się rozpłakać.

– Ale co? Coś z Mikailem? Coś z jego sercem? Pokłóciliście się?

– Nie zdążyłam się z nim pokłócić, bo szybko się rozłączył. Wracają z Michelle do Anglii… Nie lecą na razie do Jordanii, bo James zniknął. Po prostu dał nogę i Mikail uznał, że ta podróż nie ma sensu.

– To rzeczywiście niedobrze – odpowiada Tobiasz.

Widzę teraz ich obu na ekranie smartfona. Jeremiasz siedzi na kanapie ze skrzyżowanymi nogami, z ręką na kolanie Tobiasza i usiłuje zabrać mu telefon.

– Daj mi, ja też chcę coś powiedzieć. No, daj!

Przeciągam palcem po ekranie, jakbym chciała być jeszcze bliżej nich…

– Wiecie co, ja myślę, że on odpuścił sobie pomoc siostrze. A to może mieć dla niej tragiczne konsekwencje – mówię.

Jeremiasz w końcu przejmuje telefon od Tobiasza.

– Czy ty wiesz, jakie Laila ma obywatelstwo?

– Chyba takie jak Mikail, brytyjskie i tureckie. A co?

– No to może niech zgłosi to do konsulatu? Jeśli ona jest tam przetrzymywana wbrew swojej woli… Przecież to jest przestępstwo.

– Jakby nic nie wyszło z tym konsulatem, to nadamy sprawie rozgłos – obiecuje Tobiasz. – Nie wiem, może jakieś organizacje broniące praw człowieka? Amnesty International?

– Wiecie, ile jest podobnych spraw? Często bardziej drastycznych – mówię z powątpiewaniem.

– Zróbmy to, musimy coś zrobić! – gorączkuje się Jeremiasz. – Biedna Laila. Cholernie mi jej żal…

– Może najpierw poczekamy, aż Mikail wróci. – Tobiasz studzi jego zapał. – Czy jesteś pewna, że on jest po naszej stronie? To znaczy Laili i twojej? Bo gdybyśmy rozpętali jakąś akcję, to możesz mieć nieprzyjemności… Milczę przez dość długą chwilę.

– Marta, jesteś tam? – niepokoi się Tobiasz.

– Tak, jestem – odpowiadam w końcu.

– I?

– Nie jestem pewna, po czyjej stronie jest Mikail.

Trudno uwierzyć, że to powiedziałam, a zwłaszcza że mogę tak w ogóle myśleć. Jednak naprawdę w tej chwili tak czuję.

– No to musimy poczekać, aż on wróci, żeby się o tym upewnić. Czy chcesz ratować Lailę wbrew jego woli?

– Oczywiście, że chcę ją ratować! – wybucham. – A mój mąż… On nie ma prawa mieć nic przeciwko temu, przecież mi obiecał…

– Nie chciałaś, żeby leciał do Jordanii – przypomina Jeremiasz.

– Tak, bo bałam się o jego serce. Ale teraz jeszcze bardziej obawiam się o Lailę…

– W takim razie nie ma na co czekać. Przylatujemy dzisiaj. Znajdę jakieś połączenie.

– Na pewno macie inne plany – protestuję. – Chcecie być razem… Sami.

– Przecież będziemy razem. Tu czy tam.

– A co z twoimi rodzicami?

– Nie mogę do nich iść bez ciebie i Alika. Jak by to wyglądało?

– No tak. Załatwiłeś się – przyznaję. – Kłamstwo ma krótkie nogi. W każdym razie obiecuję ci, że w przyszłym roku znajdę jakiś sposób, żeby spędzić z nimi święta.

– Nie chcę cię tak wykorzystywać – mówi Tobiasz. – Nie mam prawa. To był tylko raz…

– Ale ja bardzo polubiłam twoich rodziców – protestuję. – Zwłaszcza mamę. Co prawda dalej uważam, że okłamywanie ich, że jesteśmy parą, nie jest w porządku, ale jeśli to ma ich uszczęśliwić. Jeremiasz, co ty na to? Nie masz nic przeciwko temu, żebym dalej odgrywała rolę dziewczyny twojego chłopaka?

– Mnie to nie przeszkadza, ale wątpię, żeby twój mąż pozwolił ci lecieć samej na Wigilię do Polski. A za nami chyba też nie przepada.

– Jakoś to załatwię, a poza tym wiesz, że Mikail nie obchodzi świąt Bożego Narodzenia.

– Właśnie, a ty co chciałaś robić w święta? – włącza się Tobiasz.

– Niczego nie planowałam – przyznaję. – Miałam zamiar spędzić je tylko z synkiem i czekać na resztę mojej rodziny. Nie mam nawet choinki, bo jest tu Elif i nie chcę jej drażnić.

– Mikail nie pozwoli ci mieć choinki w święta? – pyta Jeremiasz z niedowierzaniem. – Przecież to tylko drzewko. Symbol.

– Nie wiem. Kiedyś mieliśmy choinkę, ale od tego czasu trochę się zmieniło… On zrobił się trochę bardziej radykalny.

– W takim razie przylatujemy. Nie ma już o czym dyskutować – przerywa Tobiasz. – Nie będziesz siedzieć sama w Wigilię. Spodziewaj się nas jeszcze przed pierwszą gwiazdką. Damy ci znać, kiedy tylko wylądujemy, bierz małego i od razu wal do nas. Zrobimy sobie super święta.

Kiedy kończymy rozmawiać, czuję ogromną ulgę, że chłopcy już spieszą mi na ratunek, a moja udręka i samotność w tym pustym domu niedługo się skończą.

Kiedyś byliśmy tu szczęśliwi – ja, Mikail, Michelle i Alik, Ahmed i Fatima. Nasza wspaniała szóstka. To było, zanim Elif wyszła z więzienia i wydarzyła się ta historia z Lailą. Co prawda Ahmed pyskował i obiecywał nam, że zostanie terrorystą, a Mikail bywał gwałtowny, porywczy i nieobliczalny, ale i tak było dobrze.

A teraz? Czy to możliwe, że Mikail postanowił dać sobie spokój z Lailą? Cokolwiek się z nią stanie, jego to już nie dotyczy. Tym bardziej, że podobno bierze od swojego ojca pieniądze… To niegodziwe, straszne i okropne.

Nie chcę znowu płakać. Mleko się już rozlało i nie ma co nad nim szlochać. Ja i chłopcy będziemy próbowali uratować Lailę wszystkimi sposobami. Nawet wbrew mojemu mężowi i jego obłąkanej, radykalnej rodzince. Tylko muszę tym razem działać racjonalnie, a nie tak jak ostatnim razem, kiedy zapomniałam skasować SMS od Laili i Mikail go przeczytał. Przeze mnie dowiedział się, że dziewczyna jest w Anglii. Od tego się wszystko zaczęło.

Roztrzęsiona próbuję znaleźć coś sensownego do ubrania. Dawno nie robiłam zakupów. W pewnym momencie jakoś przestało mi na tym zależeć. Dzisiaj mam ochotę zaszaleć. Tylko co wypada włożyć na spotkanie kobiet, które chcą przyjąć islam? Przecież nie założę hidżabu? Nie wiem, czy w ogóle powinnam tam iść… Ale jeżeli nie pójdę, Mikail na pewno się o tym dowie. Ma swoje sposoby… To pierwsze spotkanie i powinnam na nim być.

Mąż nigdy mnie nie namawiał, żebym przeszła na islam. To był wyłącznie mój pomysł, ale teraz, kiedy jemu zaczęło na tym zależeć, ja mam ochotę się wycofać. Tylko że już chyba za późno. Nie możemy dojść do porozumienia.

Robię delikatny makijaż i upinam włosy z tyłu. Zakładam białą sukienkę za kolana. I kozaki. Tak chyba będzie dobrze. Nie za wyzywająco.

Jestem ciekawa tych kobiet, które chcą stać się muzułmankami. Może uda mi się z którąś porozmawiać? Czy mają podobne problemy jak ja? Czy robią to z miłości do mężczyzny? Czy rodzina ich ukochanego je zaakceptowała? O islamie mówi się tyle złych rzeczy… Gdyby mój mąż wyznawał jakąkolwiek inną religię, nie miałabym z tym żadnego problemu.

Przez chwilę zastanawiam się, czy nie wziąć synka ze sobą. Jego obecność ukoiłaby moją obolałą duszę, ale dochodzę do wniosku, że sama muszę stawić temu czoło… Nie będę się zasłaniać dzieckiem. To tylko spotkanie informacyjne. To Laila jest w niebezpieczeństwie, a nie ja.

A jednak czuję tremę. Przypomina mi się Tower Hamlets – islamska dzielnica w Londynie, w której byliśmy z Mikailem, przypominają opowieści Valko, które czytuję z wypiekami na twarzy. Wiele z tych historii kończy się tragicznie. A ja teraz robię krok w kierunku kobiet, które zasłaniają włosy i są posłuszne, bo tak nakazuje Koran.

Ja, Marta – wieczna buntowniczka. A przecież tak naprawdę robię to dla Mikaila. Tylko dla niego. To on jest moim Bogiem, moim światłem na tej ziemi. Bóg jest daleko, a Mikail blisko…

Dzwonię po Mariah. Jak zwykle zjawia się błyskawicznie. Jakby stała pod drzwiami.

A może stała? Może Mikail kazał jej mnie pilnować? Ta dziewczyna mnie intryguje. Niby udaje głupią, ale czasem chwytam jej spojrzenie, gdy wydaje jej się, że na nią nie patrzę.

Jest w nim współczucie? Nie, niemożliwe! Przecież to ja mam wszystko. Jestem żoną wspaniałego, bogatego człowieka, lekarza. A ona tylko biedną służącą z dalekiej Syrii.

– Zaopiekujesz się Alikiem – mówię – przez jakieś dwie godziny. Idę na spotkanie kobiet, które chcą przyjąć islam. Co? Czemu tak patrzysz? Masz coś przeciwko temu?

– Ja? – przeraża się służąca. – Ja tutaj tylko pracuję…

Jej uszy i policzki stają się czerwone. Nie wiem dlaczego, ale postanawiam ją trochę podręczyć.

– Ale masz chyba jakieś zdanie na ten temat?

– Tylko pracuję – powtarza. – Pan nie byłby zadowolony…

– Z czego? Że rozmawiasz ze mną? – atakuję ją. – Chciałam cię tylko zapytać, czy przyjęłabyś inne wyznanie ze względu na ukochanego?

– Jestem chrześcijanką – mówi cicho Mariah. – I nią zostanę.

– Naprawdę? Myślałam, że… I nie przeszkadza ci, że to nie jest chrześcijański dom?

– Tylko pracuję – powtarza po raz trzeci.

Prawie udało mi się doprowadzić ją do płaczu i robi mi się jej żal.

Do szału doprowadza mnie, że nie mogę z nią normalnie porozmawiać. A przecież jesteśmy w jednym wieku. Cokolwiek bym nie powiedziała, ona jest speszona albo zszokowana.

I ciągle powtarza, że pan nie byłby zadowolony albo że ją zwolni. A ona nie chce stracić pracy.

Nie miałam pojęcia, że Mariah nie jest muzułmanką. Dopiero teraz spostrzegam malutki krzyżyk na srebrnym łańcuszku, który wisi między jej piersiami. Jest naprawdę maleńki, ledwie go widać. To pewnie jedyna biżuteria, jaką posiada. Wiem od Mikaila, że pochodzi z bardzo biednej rodziny.

– Jaki masz ładny krzyżyk – mówię.

– Dostałam go od chrzestnego – szepcze Mariah.

Widzę, że czuje się coraz bardziej nieswojo i bardzo chciałaby już wyjść z tego pokoju.

– Alika chyba trzeba przewinąć – mówi, pochylając się nad moim synkiem. – To może ja się już tym zajmę?

– Poczekaj. Jeszcze nie skończyłyśmy rozmowy. Ja mam taką ładną bransoletkę… Chcę ci ją dać.

– Nie mogę tego przyjąć. Nie wolno mi.

– A kto tak powiedział? Masz to zapisane w umowie o pracę? Bo masz jakąś umowę, prawda? Chyba Mikail nie zatrudnia cię na czarno? Opłaca ci jakieś składki emerytalne, ubezpieczenie? Mariah, nie możesz dać się robić w konia tylko dlatego, że jesteś w obcym kraju. Jesteś chrześcijanką, ja też, jak na razie, więc myślę, że powinnyśmy się trzymać razem. A właśnie, jak zamierzasz spędzić jutrzejszą Wigilię? Nie jest ci smutno? Nawet nie mamy choinki… Ja idę do przyjaciół i w związku z tym chciałabym cię prosić, żebyś nie wspominała o tym mojemu mężowi.

– Czy mogę już iść? – pyta Mariah. – Przyniosę pieluszki i zasypkę… I zajmę się Alikiem.

– Poczekaj. – Sięgam do komódki i wyjmuję pozłacaną bransoletkę ze szmaragdem.

– To prezent świąteczny ode mnie – mówię.

– Nie mogę. Jak ktoś zobaczy, że to mam, to powie, że ukradłam – protestuje Mariah cała czerwona i zapłakana, jakbym zrobiła jej jakaś straszną krzywdę.

– To ja wytłumaczę, że dostałaś ode mnie. – Wciskam jej biżuterię w rękę, a ona się wzbrania. – Mariah, jestem po twojej stronie i chciałabym, żebyś ty była po mojej. Może przyjdzie czas, że będę potrzebowała twojej pomocy… Jeżeli nie chcesz nosić tego klejnotu, to po prostu go sprzedaj, a pieniądze możesz posłać rodzinie. Na pewno im się przydadzą.

– Dziękuję pani – odpowiada i bierze ode mnie bransoletkę, jakby jeszcze nie wierzyła, że naprawdę chcę jej to dać.

– I nie martw się. Nie powiem o tym mojemu mężowi, jeśli to cię tak martwi.

Mariah wychodzi, a ja zastanawiam się, po co staram się zdobyć przychylność tej dziewczyny, najwyraźniej całkowicie lojalnej swemu pracodawcy. Może po prostu chciałabym mieć kogoś, komu mogłabym zaufać, bo jak na razie jestem tu zupełnie sama.

To trochę przerażające uczucie. Nie mogę ufać nawet Mikailowi, chociaż tak bardzo go kocham.3

Do Wigilii zostało niewiele czasu, więc postanawiam kupić prezenty dla przyjaciół, a także dla Mikaila i dzieci. Chyba mój mąż się nie obrazi, jeśli wręczę mu prezent? Mam ignorować święta i udawać, że ich nie ma, ponieważ on ich nie obchodzi?

Naprawdę, zdaję sobie sprawę, jakie będzie trudne pogodzenie tego wszystkiego. Mieli rację wszyscy moi bliscy: Danka, ojczym, moja mama. Tylko że nie jest możliwe wyrzec się kogoś, kto jest ci przeznaczony, z powodu innego koloru skóry, religii, kultury. Tak po prostu powiedzieć swemu sercu: „Milcz, ucisz się”. Przynajmniej ja tego nie potrafię.

Nigdy nie przepadałam za świętami. Denerwowały mnie reklamy świąteczne w telewizji, które zaczynają się już na początku listopada, zaraz po Święcie Zmarłych, szykowanie ton jedzenia, jakby miał być koniec świata, prezenty kupowane na ostatnią chwilę. Teraz, kiedy widzę lampki bożonarodzeniowe i świąteczne dekoracje, coś mnie ściska w gardle.

Cholera, co ja chcę zrobić? Wyrzec się swoich korzeni? A dzieci?

Nie może każde z nas wyznawać innej religii. Ten ekumenizm w naszej rodzinie się nie uda…

Ale mój syn w meczecie bijący pokłony w stronę Mekki? Dlaczego tak mnie to uwiera? Powinnam się już dawno z tym pogodzić.

Może dlatego moja rodzina tak się ode mnie odsunęła. Mama z Robertem, Anią i Jasiem wyjechali do jego rodziców i nawet nie było mowy o wspólnym spędzaniu świąt. Bo jak niby miałoby to wyglądać?

Te myśli są tak przykre, że wędruję do kolejnych sklepów, żeby jakoś poprawić sobie humor. Dawno nie robiłam porządnych zakupów, ale teraz mam na nie ochotę. Wybieram prezenty – eleganckie spinki do mankietów dla Tobiasza, skórzaną kurtkę dla Jeremiasza, dla Mikaila czarną, jedwabną koszulę i dżinsy w tym samym kolorze.

Już wyobrażam sobie, jak zabójczo będzie w tym wyglądał. Mój przystojny mąż, najprzystojniejszy i najbardziej seksowny na świecie mężczyzna. Mój mroczny książę.

Dla Michelle kupuję lalkę dzidziusia: piekielnie drogą zabawkę z wszystkim akcesoriami. Wydaje dwadzieścia cztery różne dźwięki i wygląda jak prawdziwe dziecko. Ahmed dostanie ode mnie zestaw edukacyjnych gier komputerowych, a Fatima, która pięknie rysuje, przybory do malowania. Bardzo długo zastanawiam się nad prezentem dla Elif. To absolutny nonsens, żebym jej cokolwiek dawała, ale w końcu kupuję piękną chustę z ornamentem i złotą bransoletkę. Dla Alika wybieram karuzelkę na łóżeczko z obracającymi się słonikami, która gra uspokajającą melodyjkę. Płacę kartą, wszystko to każę zapakować i wysłać pod wskazany adres.

Zadowolona wychodzę ze sklepu. Nie mam pojęcia, ile zapłaciłam, rachunek wyrzucam, bo nic mnie to nie obchodzi… To jest jeden z plusów życia z Mikailem.

Po wyjściu ze sklepu biorę taksówkę, żeby jak najszybciej dojechać pod adres, który mam zapisany na skrawku papieru. Nie wzięłam samochodu, bo wydawało mi się, że to gdzieś blisko, ale okazuje się, że to wschodni Londyn. Kluczymy z kierowcą, usiłując znaleźć ten adres wśród parterowych domków. Nawet zaczynam się denerwować, że nie zdążę na czas. Cóż, może to nie byłoby aż takie złe. W końcu robię to tylko dla niego, bez wewnętrznego przekonania, że powinnam tu być. Jeszcze do tego nie dojrzałam, ale Mikail zaczyna się niecierpliwić.

Płacę kierowcy, który jest Azjatą. Ach, ten Londyn. Tutaj naprawdę można spotkać wszystkie nacje świata. Znowu nie patrzę na rachunek…

Stoję przed parterowym domkiem otoczonym małym ogródkiem i zastanawiam się, po co tu przyjechałam. Myślałam, że to będzie jakaś sala wykładowa, a nie prywatne mieszkanie, jednak adres się zgadza.

Parę spłoszonych uderzeń serca później jestem już w środku i siedzę na różnokolorowych poduszkach na podłodze. Nie ma tu krzeseł, tak jak w domu rodziców Mikaila. To sprawia, że od razu przypomina mi się, jak matka mojego ukochanego napadła na mnie i oblała mnie kwasem. Brakuje mi tchu i czuję się co najmniej dziwnie. Chcę stąd wyjść. To irracjonalny strach, ale boję się, że ta szalona kobieta wyskoczy nagle zza drzwi. Może ona gdzieś tu jest? Przecież wiem, że to niemożliwe, bo Jasmine Amal – matka mojego męża – leży w tej chwili w szpitalu, sparaliżowana po wylewie.

Staram się głęboko oddychać, żeby się uspokoić, i rozglądam się uważnie po pomieszczeniu oddzielonym kotarą od reszty domu. Są tu trzy kobiety, w tym jedna z partnerem. Prowadząca zajęcia to wysoka, wyglądająca, co zadziwiające, na Afroamerykankę, pięćdziesięciolatka w pięknym, delikatnym hidżabie. Ma bardzo ciemną skórę i duże, pełne wargi.

Rozdaje nam karteczki z tekstem napisanym po arabsku. Pod spodem jest tłumaczenie na angielski.

– Od tego zaczniemy – mówi. – To Szahada. Wyznanie wiary: „Nie ma Boga oprócz Allacha, a Muhammad jest jego wysłannikiem”. Zastanówcie się nad tym w domu i pomyślcie, jak można interpretować te słowa. Są bardzo ważne, a ich wygłoszenie, dobrowolnie i bez przymusu oraz najlepiej w obecności dwóch świadków, wystarcza do przyjęcia islamu, który jest jedną z trzech głównych religii monoteistycznych.

Właśnie. Dobrowolnie i bez przymusu…

– Twórcą religii jest Mahomet, który ogłosił się w Mekce wysłannikiem Boga i jego prorokiem. Objawienia, które otrzymywał za pośrednictwem archanioła Gabriela, są spisane w świętej księdze islamu – Koranie. Podstawowym dogmatem jest wiara w jedynego boga, Allacha, który stworzył świat z niczego i dalej stwarza. Największą świętością jest Czarny Kamień, który w interpretacji religijnej został zrzucony z nieba przez Archanioła Gabriela. Początkowo miał biały kolor, ale stał się czarny pod wpływem ludzkich grzechów. Znajduje się we wschodnim rogu świątyni Al–Kaba w Mekce. Jego kult sięga czasów przed-muzułmańskich.

Słuchając spokojnego głosu wykładowczyni, trochę się rozluźniam. Serce już tak przestaje mi walić. Udaje mi się parę razy głębiej odetchnąć. Przyglądam się innym kobietom, które przyszły na wykład. Najbardziej intryguje mnie para, która siedzi przy drzwiach. Wyglądają trochę jak ja i Mikail. Ona blondynka, on czarny i potężny Arab o wyraźnie orientalnych rysach. Sprawiają wrażenie bardzo zakochanych. Ona co chwila zwraca wzrok ku ukochanemu, jakby szukała jego aprobaty, a on tak na nią patrzy, jak kiedyś Mikail na mnie na początku naszej znajomości. W jego czarnych oczach jest bezmiar, ocean miłości, ogrom czułości i zachwyt. Raz pozwala sobie na drobny gest, delikatnie muska kciukiem jej dłoń. Dostrzegam na ich palcach obrączki, ona ma założony hidżab… A więc są już małżeństwem. Jak ja i Mikail.

Wzruszam się, gdy ukradkiem na nich spoglądam. Oby im się tylko udało. Oby nam się udało… Mnie i Mikailowi. To dlatego tu dzisiaj jestem. Chcę walczyć o nasze uczucie, z którym ostatnio nie jest najlepiej.

Pozostałe kobiety przyszły tu same, więc nie wiem, czy ich mężowe są muzułmanami.

Afroamerykanka prosi, żebyśmy przeanalizowały dokładnie słowa Szahady, które mamy na karteczkach, i zaprasza na następne spotkanie, na którym będziemy analizować zwyczaje i kulturę.

Po wykładzie mam ochotę podejść do młodej pary, ale nie robię tego z braku odwagi. Przede wszystkim interesuje mnie, jak ją przyjęła jego rodzina. Zamiast tego podchodzę do prowadzącej, która uśmiecha się na mój widok.

– Jak się podobało? Widziałam, że pani jest trochę zdenerwowana. Narzeczony z innej bajki?

– Mąż – przyznaję. – Jestem tu dla niego. A pani jest muzułmanką?

– Tak. – Afroamerykanka kiwa głową. – Ale nie od urodzenia.

– Mąż?

– Nie mam męża.

– Przepraszam. Nie chciałam być wścibska.

– Nie jest pani.

– To dlaczego?

– Dlaczego przeszłam na islam? Po przeanalizowaniu innych wyznań i odrzuceniu tego, w którym się wychowałam.

– Czyli?

– Moi rodzice należeli do kościoła Baptystów. Chrześcijaństwo mi nie odpowiada.

– Naprawdę? A dlaczego?

– Islam jest według mnie najdoskonalszą z wszystkich monoteistycznych religii formą oddawania czci Bogu. To temat na dłuższe rozważania… Ale obiecuję, że wrócimy do tego podczas naszych kolejnych spotkań. Będzie pani przychodzić?

– Tak. Obiecuję.

– To przeprowadzimy sobie takie porównanie religii pochodzących z jednego korzenia, czyli chrześcijaństwa, islamu i judaizmu. To szalenie ciekawe. I proszę się już tak nie bać. Postaram się rozwiać pani wątpliwości. Tylko że teraz naprawdę muszę już iść.

Prowadząca zbiera swoje papiery i wkłada je do teczki zapinanej na zamek szyfrowy.

Dziękuję jej za poświęconą mi uwagę i wychodzę na ulicę. Jestem naprawdę dumna z siebie, jakbym dokonała nie wiadomo jakiego wyczynu. Spoglądam na zegarek. Chyba mogę już zadzwonić do Mikaila. Tam musi być rano. Ciągle nie mogę uwierzyć, że on i nasza córka są tak daleko i w innej strefie czasowej.

Długo nie odbiera, włącza się poczta głosowa i zaczynam się denerwować. Stoję pod jakimś daszkiem, z którego kapie woda, bo oczywiście zaczęło padać. W końcu jesteśmy w Londynie. Przesuwam się, żeby nie zmoknąć i czekam, aż mój mąż w końcu odbierze ten cholerny telefon. Mijają minuty i nic, ale w końcu słyszę jego głos.

– Co tak wydzwaniasz?

– Ładne przywitanie! Po prostu chciałam was usłyszeć.

– Przecież rozmawialiśmy wczoraj…

– Właśnie, to było wczoraj. Dlaczego jesteś taki podenerwowany? Stało się coś?

– Musiałem zjechać na parking, żeby z tobą porozmawiać. A trochę się spieszę. Nawet bardzo.

– To gdzie ty jedziesz? Gdzie Michelle? – Staram się ukryć zdenerwowanie w swoim głosie.

– Jest tutaj ze mną. Gdzie ma być? Śpi na tylnym siedzeniu. Wyjechaliśmy wcześnie, bo jedziemy na lotnisko.

– Lecicie do Anglii? Nareszcie!

– Do Nowego Jorku.

– Co?

Wydaje mi się, że się przesłyszałam.

– Podobno James tam jest.

– I jak zamierzasz go znaleźć?

– Popytam tu i tam.

– Ale przecież go nie zmusisz, żeby podpisał te papiery. Na pewno nie będzie chciał. Nie możesz za nim latać po całym świecie.

– To mam ratować Lailę czy nie?

– No tak… Ale jak chcesz to zrobić? Może obiecasz mu coś, żeby zgodził się podpisać ten okropny kontrakt ślubny? Może jakieś pieniądze?

– Pieniądze? Ten gnój ma ich więcej ode mnie. Dlatego może robić, co chce. Przemówię mu jeszcze raz do rozumu. To ostatnia szansa, Marta…

– A co się stanie z Lailą, jeśli to się nie uda i James nie podpisze papierów ślubnych?

– Nie wiem…

– Nie wiesz?

– Będę musiał znaleźć jej innego męża.

– Jak? Nie możecie jej zmuszać do małżeństwa!

Przesuwam się, bo woda znowu zaczyna mi kapać na głowę. Coraz gorzej leje.

– Marta, muszę kończyć, bo spóźnię się na lotnisko.

– Obawiam się, że ten lot nic nie da. Może lepiej spróbować tam na miejscu, w Jordanii?

– Ale co miałbym zrobić? Zawinąć ją w dywan i wynieść?

– Nie wiem. Wezwać policję? Przekonać twego ojca?

– Jedno i drugie jest absolutnie niemożliwe. Chyba zdajesz sobie z tego sprawę? Nikt nie będzie po mojej stronie. A ojca tam nie ma. Zresztą i tak nie będzie chciał ze mną o tym rozmawiać.

– Mikail, zrób coś. Ja nie będę mogła z tym żyć, jak jej się coś stanie. Obiecałeś mi…

– Przecież właśnie to robię, ale jak James się nie zgodzi, to będę musiał odpuścić. Marta, ja też nie chcę, żeby jej się coś stało. Wierzysz mi?

– Wierzę…

– Muszę kończyć, bo Michelle się budzi.

– Naprawdę? Pokaż mi ją.

Chcę zobaczyć moje dziecko, ale widzę tylko, że zaraz padnie mi bateria w telefonie. Nie zdążyłam wezwać taksówki. Ciągle leje, a ja jestem gdzieś we wschodnim Londynie.

– Marta, co się dzieje?

– Byłam na spotkaniu dla kobiet, które chcą przejść na islam.

– No wiem. Obiecałaś mi, że tam pójdziesz. Dobrze, że się zdecydowałaś.

– Tylko że zaraz mi się telefon rozładuje, a nie zdążyłam zadzwonić po taksówkę. Leje jak z cebra. I to jest trochę dziwna dzielnica. Nie wiem, gdzie tu jest jakiś postój taksówek.

– Wiesz, co zrobię? Czekaj tam i nigdzie się nie ruszaj. Zadzwonię do Elif, żeby po ciebie przyjechała. Uratuję cię jak zawsze.

– To już lepiej zamów mi taxi – mruczę. – Mój ty książę na białym koniu…

Mikail coś jeszcze mówi, ale bateria w telefonie pada ostatecznie. Przez ścianę deszczu nic nie można zobaczyć. Dalej stoję pod daszkiem, ale ta ochrona niewiele mi daje. Jestem już cała mokra. Czekam cierpliwie. Skoro Mikail powiedział, że mnie uratuje, to uratuje. On zawsze dotrzymuje słowa i przybywa mi z pomocą. Nie szkodzi, że tym razem nie zrobi tego osobiście.

Nagle widzę Afroamerykankę przedzierającą się przez ścianę deszczu. Idzie prosto do samochodu, który zaparkowany jest nieopodal. Wiatr wygina jej parasol. Nagle zauważa mnie skuloną pod daszkiem, który już raczej niczego nie osłania.

– To pani? Myślałam, że dawno pani odjechała. Proszę ze mną do samochodu, podwiozę panią.

– Nie, dziękuję. Muszę czekać na szwagierkę. Przyjedzie po mnie – odpowiadam.

– Jest pani tego pewna?

– Tak, jestem pewna. A jeśli nie, to mąż sprowadzi tu taksówkę.

– A gdzie on teraz jest?

– W Stanach.

Afroamerykańska muzułmanka patrzy na mnie dziwnym wzrokiem. To, co mówię, pewnie brzmi niedorzecznie.

– To może chociaż weźmie pani mój parasol? Odda mi pani przy najbliższym spotkaniu. Ja zaraz wsiadam do samochodu, więc go nie potrzebuję.

– Dziękuję – mówię i biorę od niej parasolkę.

Muzułmanka odjeżdża, a mnie pozostaje tylko czekać na ratunek.

Po kwadransie podjeżdża Elif swoim czerwonym vanem. Po raz pierwszy się cieszę na jej widok. Zatrzymuje się z piskiem opon obok mnie.

– No ładnie – mówi, obrzucając mnie wściekłym wzrokiem. – Wsiadaj, co tak się gapisz? Mikail dzwonił do mnie. Akurat miałam peeling. Musiałam przerwać. Kazał mi natychmiast jechać po ciebie. Co z tobą, kobieto jest nie tak? Nie potrafisz sobie załatwić taksówki? A gdzie twój samochód? Myślisz, że jestem twoim kierowcą?

– Bateria mi padła w telefonie. Nie krzycz tak – odpowiadam z godnością, sadowiąc się koło niej na siedzeniu pasażera.

– Jesteś cała mokra. Pomoczysz mi siedzenie. – Krzywi się.

– To co mam zrobić? Wysiąść?

– Może tak by było najlepiej. A po co tu właściwie przyjechałaś? To jakaś podejrzana dzielnica. Masz tutaj jakiegoś kochanka czy co?

– No wiesz co? – oburzam się. – Nie jestem tobą. Myślisz, że nie wiem, że się z kimś spotykasz?

Powiedziałam to tylko tak sobie, żeby się odgryźć, ale teraz widzę, że coś jest na rzeczy. W wielkich migdałowych oczach mojej szwagierki dostrzegam panikę.

– Co ty?

– Patrz na drogę – upominam ją. – Przy takiej ulewie łatwo o stłuczkę, a chciałabym dojechać cało.

– Powiedz, co miałaś na myśli?

– Nic – ucinam. – Żartowałam.

Jezu, ona naprawdę kogoś ma! – cieszę się w duchu, że teraz będę mieć na nią haka.

– To dlaczego tu przyjechałaś?

– Miałam spotkanie dla kobiet, które chcą przejść na islam.

– Naprawdę? Mówisz serio? Moim zdaniem to strata czasu w twoim przypadku. Ty jesteś jak Laila, ta mała dziwka… Ona straciła wiarę, a ty nigdy nie będziesz muzułmanką. Ani prawdziwą żoną dla mojego brata. Tylko przy kimś takim on by się ustatkował.

– Do tego, że mnie obrażasz, już się przyzwyczaiłam, ale jak możesz tak mówić o swojej siostrze, której grozi niebezpieczeństwo? Może raczej powinnaś się zastanowić, jak jej pomóc.

– Ja? Nic nie mogę zrobić. Jestem tylko kobietą.

– Może byś jakoś wpłynęła na ojca?

– U nas kobiety nie mają wpływu na mężczyzn. To oni podejmują decyzje i tak jest dobrze.

– No tak, zapomniałam.

W tej chwili dzwoni telefon Elif.

– To Mikail – mówi. – Nie mogę teraz z nim rozmawiać.

– To ja odbiorę. – Wyciągam jej telefon z torebki z ogromną chęcią usłyszenia jeszcze raz głosu męża.

– Mikail, to ja. Jestem już z Elif w samochodzie.

– To dobrze. Już trochę się bałem o ciebie. Dlaczego u licha nie pojechałaś tam samochodem?

– Wiesz, że się gubię w Londynie. Wolę taksówki. Przynajmniej wiem, że dojadę na miejsce.

– A dlaczego nie naładowałaś telefonu?

– Będziesz mi robić wyrzuty, jak wrócisz. Już nie mogę się tego doczekać. Mogę porozmawiać z Michelle? Bardzo się za nią stęskniłam.

– Zaraz, mamy odprawę na lotnisku…To nie jest najlepszy moment. Skoro już jesteś bezpieczna, to rozłączam się.

– Nie dał mi nawet porozmawiać z dzieckiem. – Patrzę zdumiona na Elif.

Wzrusza ramionami.

– I co ja ci na to poradzę? Może nie chce, żeby mała się skarżyła. Pewnie źle się nią opiekuje.

– Nie uda ci się mnie zdenerwować – mówię. – Lepiej powiedz, czy wiedziałaś, że oni lecą do Nowego Jorku?

– Oczywiście. Mamy ze sobą cały czas kontakt. Przecież jesteśmy rodzeństwem.

– Ale z Lailą się chyba nie kontaktujesz?

– Oczywiście, że tak.

– Kłamiesz! Wiedziałabym o tym.

– A skąd?

– Mikail by mi powiedział. To ona może dzwonić do kogo chce? Ma internet?

– Tylko do mnie i do Mikaila.

– A ja? Może mogłabym z nią porozmawiać?

– Wykluczone! Mikail zabronił!

– Jak to? – Czuję, że zasycha mi w ustach. – Przecież on wie, jak bardzo mi na tym zależy.

– Uważa, że masz na nią zły wpływ. Namawiałabyś ją do ucieczki albo jakoś inaczej mąciłabyś jej w głowie.

– Błagam cię, Elif… Pozwól mi z nią porozmawiać! Tylko się upewnię, że wszystko z nią w porządku, że ma wszystko, czego jej potrzeba. Mikail się nie dowie.

– Mowy nie ma, ale mogę ci powiedzieć, że ma się dobrze.

– W obozie dla uchodźców? Wątpię… To jakaś biedna wioska. Pewnie nie ma tam wody ani toalet.

– Jaka biedna wioska? Oszalałaś? Laila jest w Ammanie. Nasz wuj Wassim ma tam dom. Piękny dom z ogrodem i basenem. Laila ma wszystkie wygody. A ojciec i Mikail robią, co się da, żeby znaleźć jej męża. Oczywiście nie mogą zagwarantować, że będzie młody i przystojny. – Elif chichocze, a mnie robi się niedobrze.

– I to będzie oczywiście małżeństwo fikcyjne? – Chwytam się jeszcze resztek nadziei.

– Oczywiście, że nie. Co ci przychodzi do głowy? Mężuś będzie miał wszystkie prawa zagwarantowane w kontrakcie ślubnym.

– Przecież ona tego nie wytrzyma!

– Wytrzyma, nie ona jedna…

– A więc Mikail mnie okłamał? Nie szuka Jamesa?

– Może i szuka, ale przy okazji rozejrzy się za jakimiś szpetnymi dziadkami wdowcami z naszej rodziny. Jest ich tam trochę.

– Mikail nie mógł mi tego zrobić – mówię zdrętwiałymi wargami. – Obiecywał, że ją uratuje…

– Przecież właśnie ją ratuje.

Dopiero teraz spostrzegam, że wciąż trzymam w zaciśniętej ręce kartkę z Szahadą, nad którą miałam się zastanowić w domu. Mam ochotę cisnąć ją w błoto. Nie robię tego jednak, tylko starannie chowam karteczkę do portfela.