My fajnopolacy - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
15 maja 2019
Ebook
29,90 zł
Audiobook
22,20 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
My fajnopolacy - ebook
Brawurowy (i wciąż bezlitosny) portret III RP
21 polskich grzechów głównych Stankiewicza było objawieniem, a teraz, z okazji 30. rocznicy poczęcia III Rzeczpospolitej, nadchodzą Fajnopolacy.
Jest tu wszystko, co istotne, a także to, co z pozoru nieistotne. Jest i Jan Paweł II, i Zbigniew Stonoga. Jest i Smoleńsk, i Sullenberger (to ten od awaryjnego lądowania na rzece Hudson). Są (to znaczy nie ma) Żydzi z Nasielska, jest życie przedmieść i zmiana klimatu. Kim są tytułowi fajnopolacy? Po trochu jesteśmy nimi my wszyscy, a po trochu – nikt. Bycie fajnopolakiem wcale nie jest takie fajne, jak się z pozoru może wydawać.
Książka, która dobrze wygląda na półce z Ikei!
„Stankiewicz jest ojkofobem, na którego nie zasługujemy: pomyje na Polskę, Polki i Polaków wylewa ciepło, życzliwie i konstruktywnie. Aż chciałoby się w Polsce nie żyć. Żeby móc do niej przyjechać, rzecz jasna”.
Adriana Rozwadowska
„Dlaczego Polacy uwielbiają podgryzać się wzajemnie? Co mówi o nas wielkie przemówienie do narodu wygłoszone przez Zbigniewa Stonogę? Dlaczego w Polsce nie jest możliwy late night show? Piotr Stankiewicz po raz kolejny podejmuje ryzykowną próbę zejścia w otchłanie duszy polskiej i polskiego charakteru. Polacy często narzekają, że w Polsce trudno jest żyć — i narzekali na to od stuleci. Stankiewicz tłumaczy dlaczego”.
Adam Leszczyński
„My fajnopolacy” to raczej zbiór aż nazbyt luźnych myśli niż zwarta historia, jednak przy tym nie można odebrać jej prawdziwości. Książka, która zgrabnie i bez zbędnych uproszczeń opisuje to, czego w Polakach nie lubimy najbardziej. Polska rzeczywistość w słowach Stankiewicza jest oczywiście do bólu subiektywna, a jednak sporo wygłaszanych tu tez znalazłoby uznanie wśród szerokiej publiczności, osób od lat z lepszym lub gorszym skutkiem diagnozujących nasz kraj. Piotr Stankiewicz zdążył już zdobyć kilka rozkochanych w sobie serc pozycją „21 polskich grzechów głównych”, po której nazwano go ojkofobem, ale „życzliwym”. Ocena kraju w jego wykonaniu jest wprawdzie surowa, ale przy tym szczera. Opisuje Polskę, którą mamy, a którą mieć niekoniecznie chcemy. Przyjemna lektura dla każdego, kto choć trochę interesuje się społecznymi czy politycznymi kwestiami, a dyskusja o narodowych przywarach nie jest mu obca. Godna polecenia szczególnie młodym osobom.
| Kategoria: | Felietony |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-11-15730-9 |
| Rozmiar pliku: | 1,3 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Podpierdolka polskim small talkiem
„Głucha jesteś?”
„Oto cały Piotruś…”
„Troszkę się przytyło!”
„Wolniej się nie dało?”
„Nieźle się dorobiłeś!”
„Ze mną się nie napijesz?”
„Cioci nie zaprosisz?”
„Tobie to nic powiedzieć nie można...”
„Bo ty zawsze…”
Niech każdy, kto nigdy nie słyszał podobnych słów i kto ich nigdy nie wypowiedział, pierwszy wyrwie tę stronę i wyrzuci książkę do kosza. Ale po tym apelu jestem o nią spokojny. Wszystko zostanie na swoim miejscu, bo my, Polki i Polacy, znamy te odzywki aż za dobrze. One są standardem naszych rozmów.
My, Polki i Polacy, nie bardzo rozumiemy small talk i niespecjalnie go lubimy. Trochę się nawet śmiejemy, że niby jest taki płytki, głupawy i w ogóle o niczym. W tym temacie jesteśmy lepsi od Amerykanów i wszelkich Anglosasów, nie tracimy czasu na puste słówka, wolimy treściwe rozmowy, słowiańską głębię, szczerość i metafizykę. Niestety, ta nasza głębia metafizyki sprowadza się głównie do wzajemnej podpierdolki.
Mamy bowiem swój własny small talk, naszą alternatywną wersję, którą znamy na wylot. Jest nim bierna agresja i drobna, a nieustanna złośliwość, ciągłe podgryzactwo, którego nawet nie zauważamy, jest tak powszechne. Słowem – podpierdolka, czyli rozmowa i załatwianie wszelkich spraw w taki sposób, żebym na pewno to ja poczuł się lepiej, a druga osoba – gorzej.
Zaznaczę od razu, że tu nie chodzi o narzekanie. Bo owszem, istnieje przekonanie, że Polacy to naród narzekaczy i smętalsów, że nie ma nic bardziej polskiego niż wieczne niezadowolenie. To jest oczywiście prawda, ale pikuś prawda. Bowiem narzekanie, przy wszystkich swoich mankamentach, może być całkiem uroczą konwencją, budującą więź i porozumienie. Z podpierdolką jest niestety odwrotnie: ona żadnej więzi nie buduje, a każdą podcina. Nikogo nie zbliża, a wszystkich poróżnia. I to właśnie podpierdolka, a nie narzekanie, jest polskim small talkiem, w pełnym znaczeniu tego słowa, w jego amerykańskim sensie, takim trochę gadaniem dla gadania, niby na pusto, ale jednak tak, żeby budować swoją pozycję.
W sytuacjach, w których trochę wypada coś powiedzieć, trochę trzeba, a trochę nie wiadomo co, tudzież wiadomo co, ale nie wiadomo jak, my, Polki i Polacy, najlepiej się czujemy, wymieniając złośliwości. Widać to szczególnie w rodzinie, bo wśród obcych przechodniów, towarzyszy podróży pendolinem albo windą będziemy się jeszcze jakoś hamować. Z najbliższymi jest odwrotnie: uważamy, że w dobrym stylu jest sobie nawzajem przypierdolić. Nie chcę przez to powiedzieć, że bliskość między ludźmi polega w Polsce na tym, że sobie wzajemnie dopieprzamy... ale prawie. Bardzo często bliskość to po prostu wolność, by sobie wzajemnie dogryzać.
W Polsce jest przecież powszechne, że ojciec, nie umiejąc powiedzieć dziecku: „Wszystko się ułoży, życie jeszcze przed tobą, kocham cię”, powie mu: „Dorośniesz, to zobaczysz, jak cię życie przetrzepie”. To może się wydawać absurdalne, bo to przecież dokładne odwrócenie zamierzonej treści. Ale tak to właśnie działa – czy właśnie nie działa. Ojciec chce wesprzeć, wyrazić miłość, ale nie umie, więc wypowiada się tak, jak umie, i wywraca sens do góry nogami. Jest w tym dziwaczne, tajemnicze oczekiwanie, że dziecko ma się domyśleć, co ojciec chciał przez to powiedzieć. I wziąć sobie do serca to, co niby zamierzał przekazać, a nie to, co faktycznie powiedział. Niejako na własny koszt dziecko ma sobie przetłumaczyć to koszmarne, niby-żartobliwe dopierdolenie-ostrzeżenie na... słowa wsparcia.
Wzajemna podpierdolka jest dla nas wypełniaczem, wykorzystaniem czasu i przestrzeni, a zarazem środkiem do wyrażenia myśli, których nie umiemy wyrazić. To, czego nie umiemy albo nie chcemy powiedzieć, ubieramy w bierno-agresywne lub aktywnie-złośliwe opakowanie i jakoś to idzie. Jak zwięźle oddać po polsku myśl następującą: „Jest mi przykro, że musiałem na ciebie czekać. Możemy następnym razem zacząć punktualnie?”. Coś za dużo tu słów... Nie prościej jest warknąć: „Zegarka to nie masz?!”…?
Kto nigdy się tak nie wyrażał, kto nigdy tego nie słyszał – niech pierwszy wyrwie stronę.
Ale wiem, że nikt jej nie wyrwie. Bo w Polsce nie powiemy przecież: „Słuchaj, to będzie oficjalne spotkanie, więc ubierz się, proszę, elegancko”. Powiemy: „...No chyba nie chcesz się tak ubrać?”.
Nie powiemy: „Proszę pani, w naszym szpitalu godziny odwiedzin zaczynają się od 12:00. Zapraszamy wtedy, mama na pewno się ucieszy”. Powiemy: „A oczu to nie masz?! Tu przecież pisze, że od dwunastej!”.
Nie powiemy: „Synku, nie wiem, co wyjdzie z tych badań, trochę się boję”. Powiemy: „Czego się głupio pytasz, a co miał lekarz powiedzieć, więcej nie wie”.
Nie powiemy: „Dużo myślę o waszej przyszłości, może usiądźmy kiedyś i pogadajmy o waszych planach?”. Powiemy: „Zegar tyka, córuś, młodsza nie będziesz. Chyba nie jesteś jakaś bezpłodna?”.
I wreszcie, nie powiemy: „Wszystko będzie dobrze, będziemy was zawsze kochać i wspierać”. Powiemy: „Jak powiesz babci, że jesteś takim odmieńcem, to ją tym zabijesz”.
Taka właśnie podpierdolka jest polskim small talkiem i chyba nim na zawsze pozostanie. Jakakolwiek zmiana jest bardzo trudna, pejzaż jest szczelnie zabetonowany. Każdy optymista i reformator połamie sobie tu zęby i załamie ręce.
Dlaczego?
Przede wszystkim dlatego, że podpierdolka jest w nas ultragłęboko zakorzeniona i że się odtwarza. Jeżeli coś w ogóle wysysamy z mlekiem matki, to podpierdolkę właśnie. Ona jest naszym instynktem samozachowawczym. Dlatego ogólnikowe wezwanie „nie podpierdalaj somsiada swego” nic tu nie zmieni. Nie chodzi bowiem tylko o to, kto komu w danej chwili dogryza, ale też o to, że kluczową polską umiejętnością psychospołeczną, instynktem jakby, jest stała gotowość na bycie podpierdolonym. Bez tej gotowości w Polsce się ginie. A w miarę bezpieczną pozycję, chroniącą nas przed podpierdoleniem przez innych, możemy stworzyć, sami ich podpierdalając. Przed imprezą świąteczną, przed obiadem rodzinnym muszę się przecież napiąć, cieleśnie i mentalnie, muszę się przygotować na podpierdolkę, która niechybnie nastąpi. Muszę trzymać gardę, muszę być gotowy na odbicie ciosu, ale też na prewencyjne podpierdolenie innych zawczasu. Bez tego zginę, nie będzie rozmowy, nie będzie książki, nie będzie niczego.
Poza tym, skala. Bierna agresja i jawna podpierdolka są w Polsce tak wszechobecne, że po prostu nie widać z nich wyjścia. Tu nie ma okna życia. Nawet gdybyśmy się wszyscy naraz obudzili, gdybyśmy doznali nagle wszystkich olśnień świata i zaprotestowali, nauczyli się grzecznie stopować, gdybyśmy z dnia na dzień postanowili być dla siebie mili i podmiotowi, to i tak by nie wyszło. Pokonałaby nas arytmetyka, bo dziewięćdziesiąt pięć procent wszystkich naszych polskich rozmów musielibyśmy wyrzucić do kosza. Musielibyśmy stać się narodem milczków, przestać ze sobą w ogóle rozmawiać.
Kto nie wierzy, może łatwo poćwiczyć – podpierdolki mamy pod dostatkiem. Bo gdzie właściwie postawić granicę, kiedy powiedzieć stop? Gdy rozmówca już naprawdę przegnie? To nie ma sensu, nie zostaniemy zrozumiani, wyjdziemy na czepialskich i ogólnie dziwnych. Można więc inaczej: stawiać opór zawsze, gdy coś zazgrzyta, nie pasuje nam i nas dotknie. To jednak znaczy w praktyce, że musielibyśmy przerywać po każdym słowie naszego rozmówcy. Nie byłoby żadnej rozmowy, trzeba by oprotestowywać każde zdanie, buntować się między wszystkimi wersami. Wszelka komunikacja stałaby się niemożliwa.
Nie mówiąc już o tym, że nie da się nagle tak po prostu zaprotestować. Wszyscy jesteśmy zakładnikami tego, że dotąd nam to nie przeszkadzało, że to już tysiące razy… I co, nagle miałoby zacząć nas to drażnić? Siedzimy w tym po czubki głów, wszyscy mamy wobec polskości głęboki syndrom sztokholmski. I nagle od dzisiaj mielibyśmy tępić podpierdolkę? Ciężko jest przerzucić wajchę ot tak, po latach, dekadach, życiorysach spędzonych w Polsce.
Jak to zresztą miałoby konkretnie wyglądać? Ktoś wysyczałby do nas pytanie-niepytanie: „Wolniej się nie dało?!” – i jak właściwie powinniśmy odpowiedzieć? Czy jest tu możliwy jakikolwiek ruch, który rozerwałby spiralę? Nie ma. I nieprzypadkowo nie ma, bo przekleństwo podpierdolki to czarny gambit, otwarcie, po którym nie ma dobrych posunięć. Sytuacja jest z góry przegrana, a każde zagranie złe.
Ale idźmy po kolei. Słyszymy: „Wolniej się nie dało?!”. Jest kilka wariantów odpowiedzi. Można – teoretycznie – wytłumaczyć wszystko od zera, dać tę książkę do przeczytania. Do tego potrzeba jednak zacięcia ewangelicznego (czy męczeńskiego). Jest to bowiem najprostsza droga, by wyjść na idiotę, walnąć głową w żelazobeton. Nikt nie chce słuchać wykładu w tramwaju, każdy strzepnie rękę przed natrętem, wysiądzie na przystanku o nazwie „Polacy to wariaci”.
Rzecz jasna, możemy spróbować streścić wykład w jednej ripoście, grzecznie, a stanowczo zawężając nasz stosunek do sprawy. Tutaj byłyby możliwe zagrania w rodzaju: „Nie życzę sobie, byś mówił do mnie tym tonem!” czy „Jest mi przykro, gdy używasz takich słów”. To też są jednak zwroty donikąd, bo wiadomo, co usłyszymy w odpowiedzi. Usłyszymy, że jesteśmy przewrażliwieni, że mamy wyluzować, nabrać dystansu. Że trzeba znać się na żartach i tak dalej. Podśmiechujków będzie nie mniej, tylko więcej. I znowu się nic nie zmieni.
Pozostaje więc ostatnia reduta, czyli potraktować bierną agresję jak prawdziwą agresję. Odpowiedzieć ostro i zdecydowanie. Pełna garda, obrona przez atak, ani kroku w tył. Ta strategia, dość intuicyjna, nierzadko godna polecenia, a często jedyna dostępna, też do niczego nie prowadzi. Pierwszy powód jest zasadniczy: odpowiadając ukąszeniem na ukąszenie, schodzimy do poziomu tego, kto zaczął. Tym samym przechodzimy na stronę przeciwnika, a ilości wkurwu na świecie nie zmniejszamy, lecz powiększamy. Problem stary jak świat: oko za oko czyni świat ślepym.
Najgorsze jest jednak to, że gdyby odpowiedzieć twardo, to druga strona, choć może i czasem ustąpi, to nigdy nie zrozumie. Dotrze do niej oczywiście język siły, bo to jedno w Polsce dociera doskonale. Ale dlaczego akurat teraz po niego sięgnęliśmy? Oni przecież zachowywali się zwyczajnie, normalnie, bo podpierdolka jest normą. Normą jest też jej grzeczne łykanie, przechodzenie do porządku dziennego. Zareagować, sprzeciwić się – to jest dopiero odstępstwo. Jeśli zareagujemy, jeśli się sprzeciwimy, oni będą dalej uważać, że są bez winy i że to my jesteśmy ponad miarę i bez przyczyny nieuprzejmi. Obie strony uważają się za poszkodowane, możliwa jest tylko eskalacja. Podpierdolka trwa i trwać będzie.
Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.
„Głucha jesteś?”
„Oto cały Piotruś…”
„Troszkę się przytyło!”
„Wolniej się nie dało?”
„Nieźle się dorobiłeś!”
„Ze mną się nie napijesz?”
„Cioci nie zaprosisz?”
„Tobie to nic powiedzieć nie można...”
„Bo ty zawsze…”
Niech każdy, kto nigdy nie słyszał podobnych słów i kto ich nigdy nie wypowiedział, pierwszy wyrwie tę stronę i wyrzuci książkę do kosza. Ale po tym apelu jestem o nią spokojny. Wszystko zostanie na swoim miejscu, bo my, Polki i Polacy, znamy te odzywki aż za dobrze. One są standardem naszych rozmów.
My, Polki i Polacy, nie bardzo rozumiemy small talk i niespecjalnie go lubimy. Trochę się nawet śmiejemy, że niby jest taki płytki, głupawy i w ogóle o niczym. W tym temacie jesteśmy lepsi od Amerykanów i wszelkich Anglosasów, nie tracimy czasu na puste słówka, wolimy treściwe rozmowy, słowiańską głębię, szczerość i metafizykę. Niestety, ta nasza głębia metafizyki sprowadza się głównie do wzajemnej podpierdolki.
Mamy bowiem swój własny small talk, naszą alternatywną wersję, którą znamy na wylot. Jest nim bierna agresja i drobna, a nieustanna złośliwość, ciągłe podgryzactwo, którego nawet nie zauważamy, jest tak powszechne. Słowem – podpierdolka, czyli rozmowa i załatwianie wszelkich spraw w taki sposób, żebym na pewno to ja poczuł się lepiej, a druga osoba – gorzej.
Zaznaczę od razu, że tu nie chodzi o narzekanie. Bo owszem, istnieje przekonanie, że Polacy to naród narzekaczy i smętalsów, że nie ma nic bardziej polskiego niż wieczne niezadowolenie. To jest oczywiście prawda, ale pikuś prawda. Bowiem narzekanie, przy wszystkich swoich mankamentach, może być całkiem uroczą konwencją, budującą więź i porozumienie. Z podpierdolką jest niestety odwrotnie: ona żadnej więzi nie buduje, a każdą podcina. Nikogo nie zbliża, a wszystkich poróżnia. I to właśnie podpierdolka, a nie narzekanie, jest polskim small talkiem, w pełnym znaczeniu tego słowa, w jego amerykańskim sensie, takim trochę gadaniem dla gadania, niby na pusto, ale jednak tak, żeby budować swoją pozycję.
W sytuacjach, w których trochę wypada coś powiedzieć, trochę trzeba, a trochę nie wiadomo co, tudzież wiadomo co, ale nie wiadomo jak, my, Polki i Polacy, najlepiej się czujemy, wymieniając złośliwości. Widać to szczególnie w rodzinie, bo wśród obcych przechodniów, towarzyszy podróży pendolinem albo windą będziemy się jeszcze jakoś hamować. Z najbliższymi jest odwrotnie: uważamy, że w dobrym stylu jest sobie nawzajem przypierdolić. Nie chcę przez to powiedzieć, że bliskość między ludźmi polega w Polsce na tym, że sobie wzajemnie dopieprzamy... ale prawie. Bardzo często bliskość to po prostu wolność, by sobie wzajemnie dogryzać.
W Polsce jest przecież powszechne, że ojciec, nie umiejąc powiedzieć dziecku: „Wszystko się ułoży, życie jeszcze przed tobą, kocham cię”, powie mu: „Dorośniesz, to zobaczysz, jak cię życie przetrzepie”. To może się wydawać absurdalne, bo to przecież dokładne odwrócenie zamierzonej treści. Ale tak to właśnie działa – czy właśnie nie działa. Ojciec chce wesprzeć, wyrazić miłość, ale nie umie, więc wypowiada się tak, jak umie, i wywraca sens do góry nogami. Jest w tym dziwaczne, tajemnicze oczekiwanie, że dziecko ma się domyśleć, co ojciec chciał przez to powiedzieć. I wziąć sobie do serca to, co niby zamierzał przekazać, a nie to, co faktycznie powiedział. Niejako na własny koszt dziecko ma sobie przetłumaczyć to koszmarne, niby-żartobliwe dopierdolenie-ostrzeżenie na... słowa wsparcia.
Wzajemna podpierdolka jest dla nas wypełniaczem, wykorzystaniem czasu i przestrzeni, a zarazem środkiem do wyrażenia myśli, których nie umiemy wyrazić. To, czego nie umiemy albo nie chcemy powiedzieć, ubieramy w bierno-agresywne lub aktywnie-złośliwe opakowanie i jakoś to idzie. Jak zwięźle oddać po polsku myśl następującą: „Jest mi przykro, że musiałem na ciebie czekać. Możemy następnym razem zacząć punktualnie?”. Coś za dużo tu słów... Nie prościej jest warknąć: „Zegarka to nie masz?!”…?
Kto nigdy się tak nie wyrażał, kto nigdy tego nie słyszał – niech pierwszy wyrwie stronę.
Ale wiem, że nikt jej nie wyrwie. Bo w Polsce nie powiemy przecież: „Słuchaj, to będzie oficjalne spotkanie, więc ubierz się, proszę, elegancko”. Powiemy: „...No chyba nie chcesz się tak ubrać?”.
Nie powiemy: „Proszę pani, w naszym szpitalu godziny odwiedzin zaczynają się od 12:00. Zapraszamy wtedy, mama na pewno się ucieszy”. Powiemy: „A oczu to nie masz?! Tu przecież pisze, że od dwunastej!”.
Nie powiemy: „Synku, nie wiem, co wyjdzie z tych badań, trochę się boję”. Powiemy: „Czego się głupio pytasz, a co miał lekarz powiedzieć, więcej nie wie”.
Nie powiemy: „Dużo myślę o waszej przyszłości, może usiądźmy kiedyś i pogadajmy o waszych planach?”. Powiemy: „Zegar tyka, córuś, młodsza nie będziesz. Chyba nie jesteś jakaś bezpłodna?”.
I wreszcie, nie powiemy: „Wszystko będzie dobrze, będziemy was zawsze kochać i wspierać”. Powiemy: „Jak powiesz babci, że jesteś takim odmieńcem, to ją tym zabijesz”.
Taka właśnie podpierdolka jest polskim small talkiem i chyba nim na zawsze pozostanie. Jakakolwiek zmiana jest bardzo trudna, pejzaż jest szczelnie zabetonowany. Każdy optymista i reformator połamie sobie tu zęby i załamie ręce.
Dlaczego?
Przede wszystkim dlatego, że podpierdolka jest w nas ultragłęboko zakorzeniona i że się odtwarza. Jeżeli coś w ogóle wysysamy z mlekiem matki, to podpierdolkę właśnie. Ona jest naszym instynktem samozachowawczym. Dlatego ogólnikowe wezwanie „nie podpierdalaj somsiada swego” nic tu nie zmieni. Nie chodzi bowiem tylko o to, kto komu w danej chwili dogryza, ale też o to, że kluczową polską umiejętnością psychospołeczną, instynktem jakby, jest stała gotowość na bycie podpierdolonym. Bez tej gotowości w Polsce się ginie. A w miarę bezpieczną pozycję, chroniącą nas przed podpierdoleniem przez innych, możemy stworzyć, sami ich podpierdalając. Przed imprezą świąteczną, przed obiadem rodzinnym muszę się przecież napiąć, cieleśnie i mentalnie, muszę się przygotować na podpierdolkę, która niechybnie nastąpi. Muszę trzymać gardę, muszę być gotowy na odbicie ciosu, ale też na prewencyjne podpierdolenie innych zawczasu. Bez tego zginę, nie będzie rozmowy, nie będzie książki, nie będzie niczego.
Poza tym, skala. Bierna agresja i jawna podpierdolka są w Polsce tak wszechobecne, że po prostu nie widać z nich wyjścia. Tu nie ma okna życia. Nawet gdybyśmy się wszyscy naraz obudzili, gdybyśmy doznali nagle wszystkich olśnień świata i zaprotestowali, nauczyli się grzecznie stopować, gdybyśmy z dnia na dzień postanowili być dla siebie mili i podmiotowi, to i tak by nie wyszło. Pokonałaby nas arytmetyka, bo dziewięćdziesiąt pięć procent wszystkich naszych polskich rozmów musielibyśmy wyrzucić do kosza. Musielibyśmy stać się narodem milczków, przestać ze sobą w ogóle rozmawiać.
Kto nie wierzy, może łatwo poćwiczyć – podpierdolki mamy pod dostatkiem. Bo gdzie właściwie postawić granicę, kiedy powiedzieć stop? Gdy rozmówca już naprawdę przegnie? To nie ma sensu, nie zostaniemy zrozumiani, wyjdziemy na czepialskich i ogólnie dziwnych. Można więc inaczej: stawiać opór zawsze, gdy coś zazgrzyta, nie pasuje nam i nas dotknie. To jednak znaczy w praktyce, że musielibyśmy przerywać po każdym słowie naszego rozmówcy. Nie byłoby żadnej rozmowy, trzeba by oprotestowywać każde zdanie, buntować się między wszystkimi wersami. Wszelka komunikacja stałaby się niemożliwa.
Nie mówiąc już o tym, że nie da się nagle tak po prostu zaprotestować. Wszyscy jesteśmy zakładnikami tego, że dotąd nam to nie przeszkadzało, że to już tysiące razy… I co, nagle miałoby zacząć nas to drażnić? Siedzimy w tym po czubki głów, wszyscy mamy wobec polskości głęboki syndrom sztokholmski. I nagle od dzisiaj mielibyśmy tępić podpierdolkę? Ciężko jest przerzucić wajchę ot tak, po latach, dekadach, życiorysach spędzonych w Polsce.
Jak to zresztą miałoby konkretnie wyglądać? Ktoś wysyczałby do nas pytanie-niepytanie: „Wolniej się nie dało?!” – i jak właściwie powinniśmy odpowiedzieć? Czy jest tu możliwy jakikolwiek ruch, który rozerwałby spiralę? Nie ma. I nieprzypadkowo nie ma, bo przekleństwo podpierdolki to czarny gambit, otwarcie, po którym nie ma dobrych posunięć. Sytuacja jest z góry przegrana, a każde zagranie złe.
Ale idźmy po kolei. Słyszymy: „Wolniej się nie dało?!”. Jest kilka wariantów odpowiedzi. Można – teoretycznie – wytłumaczyć wszystko od zera, dać tę książkę do przeczytania. Do tego potrzeba jednak zacięcia ewangelicznego (czy męczeńskiego). Jest to bowiem najprostsza droga, by wyjść na idiotę, walnąć głową w żelazobeton. Nikt nie chce słuchać wykładu w tramwaju, każdy strzepnie rękę przed natrętem, wysiądzie na przystanku o nazwie „Polacy to wariaci”.
Rzecz jasna, możemy spróbować streścić wykład w jednej ripoście, grzecznie, a stanowczo zawężając nasz stosunek do sprawy. Tutaj byłyby możliwe zagrania w rodzaju: „Nie życzę sobie, byś mówił do mnie tym tonem!” czy „Jest mi przykro, gdy używasz takich słów”. To też są jednak zwroty donikąd, bo wiadomo, co usłyszymy w odpowiedzi. Usłyszymy, że jesteśmy przewrażliwieni, że mamy wyluzować, nabrać dystansu. Że trzeba znać się na żartach i tak dalej. Podśmiechujków będzie nie mniej, tylko więcej. I znowu się nic nie zmieni.
Pozostaje więc ostatnia reduta, czyli potraktować bierną agresję jak prawdziwą agresję. Odpowiedzieć ostro i zdecydowanie. Pełna garda, obrona przez atak, ani kroku w tył. Ta strategia, dość intuicyjna, nierzadko godna polecenia, a często jedyna dostępna, też do niczego nie prowadzi. Pierwszy powód jest zasadniczy: odpowiadając ukąszeniem na ukąszenie, schodzimy do poziomu tego, kto zaczął. Tym samym przechodzimy na stronę przeciwnika, a ilości wkurwu na świecie nie zmniejszamy, lecz powiększamy. Problem stary jak świat: oko za oko czyni świat ślepym.
Najgorsze jest jednak to, że gdyby odpowiedzieć twardo, to druga strona, choć może i czasem ustąpi, to nigdy nie zrozumie. Dotrze do niej oczywiście język siły, bo to jedno w Polsce dociera doskonale. Ale dlaczego akurat teraz po niego sięgnęliśmy? Oni przecież zachowywali się zwyczajnie, normalnie, bo podpierdolka jest normą. Normą jest też jej grzeczne łykanie, przechodzenie do porządku dziennego. Zareagować, sprzeciwić się – to jest dopiero odstępstwo. Jeśli zareagujemy, jeśli się sprzeciwimy, oni będą dalej uważać, że są bez winy i że to my jesteśmy ponad miarę i bez przyczyny nieuprzejmi. Obie strony uważają się za poszkodowane, możliwa jest tylko eskalacja. Podpierdolka trwa i trwać będzie.
Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.
więcej..
