My, psy, czyli czapka admirała Yamamoto - ebook

Mieszkańcy wysypiska

Biegnę przez zieloną łąkę, biegnę z całych sił. Wiatr szumi w uszach, łapy ledwie trącają ziemię. W podskoku chwytam lecący nade mną patyk, czuję jego gorzkawy smak – smak zwycięstwa.

– Brawo, Wierny! – słyszę radosny głos. Wracam z patykiem w zębach. – Dobry pies! A teraz oddaj. – Pozwalam złapać za jeden koniec i dopiero zaczyna się zabawa! Ciągniemy każdy w swoją stronę, warczę i udaję, że się gniewam. Mateusz dusi się ze śmiechu, ale nie daje za wygraną. Wreszcie obaj upadamy w trawę. Wylizuję śmiejącą się twarz, którą on zasłania rękami. – Już, Wierny, proszę! Też cię kocham. – Rozpiera mnie szczęście. Szczekam na całe gardło…

– Hej, Wierny! Obudź się!

Otwieram oczy. Nade mną zatroskana morda Mądrali.

– Co, co? – pytam zdezorientowany.

– Znowu wyłeś. Łapami przebierałeś. Śniło ci się coś?

– To samo.

Nie chce mi się gadać. Rozglądam się, ale widzę niewyraźnie. Chyba znów płakałem. Dziwne – taki jestem szczęśliwy we śnie, a kiedy się budzę, zawsze łzy mi ciekną po mordzie.

Mądrala na pierwszy rzut oka wydaje się zwyczajnym kundlem, ale umie czytać. Czyta wszystko, co mu wpadnie w łapy. Zamiast na przykład poszukać w śmieciach czegoś do jedzenia, wyciąga stare gazety albo książkę z oderwaną okładką i czyta. Twierdzi, że okładka nie ma znaczenia, ważne jest to, co w środku.

Nasze wysypisko od dawna już jest nieczynne. Nie ma tu nikogo oprócz nas – sfory bezdomnych psów. Ale nie zawsze tak było. Kulawy pamięta czasy, kiedy rósł tu las. Pewnego dnia ludzie go wyrąbali, nawieźli gruzu i śmieci, a Kulawego wyznaczyli do pilnowania. Jego historię znamy na pamięć.

– I wtedy mówią do mnie tak: „Ty, Kulawy, zostaniesz tu kierownikiem! Liczymy na twoją odpowiedzialność, sumienie i…” tego… zapomniałem. – Kulawemu zdarza się zapominać, bo według jego obliczeń, ma ze sto lat. No, może trochę mniej. – Już wiem: solidność! Właśnie tak powiedzieli: „Liczymy na twoją solidność!”. Wsiedli do samochodów i odjechali. A ja zostałem, żeby tu wszystkiego pilnować. Tak było.

– No to gratuluję kariery! – warczy znużony Czarny. – Stróż na wysypisku. Pies z kulawą nogą.

– Przestańcie, błagam! Nie kłóćcie się. – Rasowa podnosi główkę ze swego legowiska.

Urządziła się w starej oponie, mówi, że przypomina jej rodzinny kojec. Ciekawe, dlaczego tu się znalazła. Miejsce takich psów jest w domu na kanapie, a nie na wysypisku! Nie mam jednak śmiałości zapytać.

Rano jak zwykle ruszy budowa na pobliskim Nowym Osied­lu. Ale to jutro. Wolę nie zastanawiać się, co będzie jutro. Zgłodniałem.

– Kulawy, Ładna! Dziś wasza kolej. Szukamy jedzenia, do roboty! – rozkazuje Czarny. Chyba umie czytać w myślach.

O Ładnej złego słowa nie powiem. Dzielna, zaradna, nigdy nie narzeka. Ale cały czas kłóci się z Czarnym i go prowokuje. A on jest gotów bić się z każdym. Podobno kiedyś nawet zerwał się z łańcucha! Ze mną też miał na pieńku. Zostawił mnie w spokoju dopiero wtedy, gdy ugryzłem go w łapę. W sumie to nie lubię się bić. Ale jak trzeba…

– Idę z wami! I tak już nie zasnę.Zapachy miasta

Uwielbiam zapachy miasta! Ostre, niepokojące, gorzkie od spalin i maślane od wyrzuconych resztek jedzenia. Są zapachy proste i zrozumiałe, a są też dziwne i niepojęte. Wszystko ma swój zapach: kroki przechodniów, hałas samochodów, zapadający zmrok. Z nosem przy ziemi wywęszysz wszystko! Tu był kot – stary i wyliniały. Mieszka w piwnicy w centrum miasta. A tu inny, z białą puszystą sierścią, z Nowego Osied­la. Tutaj stały jakieś dziewczyny – jeszcze czuć w powietrzu słodki zapach. Rasowa mówi, że to perfumy. O, tu przeszedł starszy pan, wracał od lekarza… A od chodnika to w ogóle trudno się oderwać! Chodniki czytam jak Mądrala książki. Nie znoszę natomiast smrodu wyrzuconych petów. Strasznie drapie w nosie i chce się kichać. Psy są mądrzejsze od ludzi. W życiu nie widziałem palącego psa!

– Wierny, chodź ze mną! – mówi Ładna. – Ja będę odwracać uwagę, a ty przeszukasz śmietnik. Zgoda?

– Jasne!

Na widok Ładnej ludzie zapominają o całym świecie. Pogwizdują, zapraszająco poklepują się po udach, głosy ich stają się miękkie i słodkie. Ale jeszcze nikomu nie udało się jej pogłaskać.

Kulawy zazwyczaj o tej porze idzie na przystanek. Wie, że z tramwaju zawsze wysiądzie ktoś, kto wyrzuci jedzenie do śmietnika. No, tego to już nie rozumiem! Pies nigdy by tak nie zrobił. Jeśli mamy za dużo jedzenia, to je zakopujemy. „Na zaś”, jak mówi Kulawy. Bo przecież zdarzają się dni, kiedy naprawdę jesteśmy głodne. I wtedy każda zakopana kiedyś kosteczka, każdy ukryty pod kamykiem kąsek, każdy skrawek czy ogryzek są jak dar z nieba. A może ludzie nie wiedzą, jak to jest być głodnym?

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI:

Wstęp

Mieszkańcy wysypiska

Zapachy miasta

Cała nadzieja w niedźwiedziu

Na ratunek kotu

W drodze na przystanek

Historia Kropki

Kłótnia

Noc śpiewających psów

Złe wiadomości

Wasabi

Wstęp wzbroniony

Czarny

Mateusz

Niespodziewany gość

Śmierć Kulawego

Gdzie jest przystanek?

Powrót

Haiku

Ładna

Do Japonii, proszę

Koniec wysypiska

Czapka admirała Yamamoto

Pożegnanie

Gruby sąsiad

Prawdziwe marzenie

Posłowie