Na skrzydłach śmierci - ebook

Rozdział 2

+--------------------+---------------------------------------------------------------+
| Miejsce: | lotnisko Tullamore Oil nad Jeziorem Alberta, zachodnia Uganda |
+--------------------+---------------------------------------------------------------+
| Data: | 17.04.2014 |
+--------------------+---------------------------------------------------------------+
| Czas lokalny: | 21.20 |
+--------------------+---------------------------------------------------------------+
| Współrzędne: | N 1°28', E 30°56' |
+--------------------+---------------------------------------------------------------+
| Wysokość względna: | 1800 stóp |
+--------------------+---------------------------------------------------------------+

Loty za­czę­ły się sie­dem­na­ste­go, w czwar­tek. Ne­go­cja­cje mię­dzy praw­ni­ka­mi naf­cia­rzy a rzą­dem sta­nę­ły w miej­scu. Fir­ma roz­po­czę­ła wy­do­by­cie ropy, nie cze­ka­jąc na de­cy­zję po­li­ty­ków. Jesz­cze bar­dziej za­ogni­ło to sto­sun­ki po­mię­dzy obie­ma stro­na­mi kon­flik­tu. Kie­dy nad ra­nem od­dzia­ły miej­sco­wej po­li­cji za­ję­ły biu­ra Tul­la­mo­re Oil w Kam­pa­li, Ki­sa­ru i Ho­imie, Wo­odro­ofe roz­ka­zał na­jem­ni­kom szy­ko­wać sa­mo­lo­ty. Sko­ro praw­ni­cy nie po­tra­fi­li skło­nić rzą­du do ustępstw, zde­cy­do­wał się na po­kaz siły. Rów­no o dwu­na­stej my­śliw­ce Air­spa­ce Se­cu­ri­ty roz­po­czę­ły pa­tro­le nad ob­sza­ra­mi ro­po­no­śny­mi. Pi­lo­ci spo­dzie­wa­li się kło­po­tów, ale ku ich uldze ugan­dyj­skie sys­te­my obro­ny prze­ciw­lot­ni­czej mil­cza­ły. Za to Da­vis i Ha­rvey, któ­rzy wy­le­cie­li w pierw­szy lot, od razu za­czę­li mel­do­wać o obec­no­ści rzą­do­wych MiG-ów, któ­re śle­dzi­ły każ­dy ich krok.

Woj­ska Ugan­dy zin­fil­tro­wa­li kor­po­ra­cyj­ni agen­ci, któ­rzy do­star­cza­li swo­im pra­co­daw­com świe­żych, bar­dzo cen­nych in­for­ma­cji. Jed­ną z nich była wia­do­mość o wy­da­nym przez do­wódz­two sił po­wietrz­nych roz­ka­zie uni­ka­nia kon­fron­ta­cji i nie­ata­ko­wa­nia ma­szyn na­jem­ni­ków. Zna­jąc jego treść, pi­lo­ci Air­Sec czu­li się nie­co bez­piecz­niej, po­nie­waż Wood­ro­ofe ka­zał im la­tać bez uzbro­je­nia, je­dy­nie z pod­wie­szo­ny­mi ze­wnętrz­ny­mi zbior­ni­ka­mi pa­li­wa. Gdy­by zo­sta­li za­ata­ko­wa­ni, do obro­ny mie­li­by je­dy­nie dział­ka po­kła­do­we.

Fle­min­go­wi nie po­do­ba­ło się wy­sta­wia­nie pi­lo­tów i sa­mo­lo­tów na tak wiel­kie ry­zy­ko, ale Wo­odro­ofe upie­rał się, że wszyst­kie te po­su­nię­cia są czę­ścią do­brze prze­my­śla­nej po­li­ty­ki. Wy­sy­ła­jąc w po­wie­trze my­śliw­ce, sta­wiał wy­raź­ne ul­ti­ma­tum si­łom rzą­do­wym, a jed­no­cze­śnie nie pro­wo­ko­wał ich do roz­po­czę­cia dzia­łań zbroj­nych, nie umiesz­cza­jąc na my­śliw­cach bro­ni ofen­syw­nej. Fle­ming nie da­wał za wy­gra­ną. Ar­gu­men­to­wał, że to Air­Sec bie­rze na sie­bie fi­zycz­ne ry­zy­ko ata­ku. Oba­wy do­wód­cy na­jem­ni­ków zmniej­szy­ły się nie­co do­pie­ro wte­dy, gdy Wo­odro­ofe przy­znał w ta­jem­ni­cy, że ma na li­ście płac ko­goś w szta­bie ge­ne­ral­nym. Roz­kaz nie­pro­wo­ko­wa­nia na­jem­ni­ków wy­szedł wła­śnie od tego czło­wie­ka. Cho­ciaż Wo­odro­ofe wie­dział o każ­dym po­su­nię­ciu Ugan­dyj­czy­ków, jesz­cze za­nim roz­ka­zy zo­sta­wa­ły za­ak­cep­to­wa­ne przez ich do­wódz­two, Fle­ming po­zo­sta­wał scep­tycz­ny. Wy­cho­dził z za­ło­że­nia, że nie moż­na po­kła­dać zbyt­niej wia­ry w czło­wie­ku, któ­ry za pie­nią­dze zdra­dził wła­sny kraj. Wo­odro­ofe kontr­ar­gu­men­to­wał wte­dy, że jego agent w na­czel­nym do­wódz­twie jest tyl­ko jed­nym z se­tek szpie­gów. Do An­gli­ka spły­wa­ły ta­kie ilo­ści in­for­ma­cji wy­wia­dow­czych, że ana­li­ty­cy kor­po­ra­cji bez tru­du mo­gli po­rów­ny­wać ra­por­ty i na­tych­miast od­rzu­cać oczy­wi­stą dez­in­for­ma­cję.

Wąt­pli­wo­ści jed­nak po­zo­sta­ły.

Tuż przed star­tem, kie­dy Ka­miń­ski po­spiesz­nie prze­pro­wa­dzał skom­pli­ko­wa­ną i cza­so­chłon­ną pro­ce­du­rę uru­cha­mia­nia sil­ni­ka swo­je­go sa­mo­lo­tu, me­cha­ni­cy prze­ka­za­li mu elek­try­zu­ją­ce wie­ści za­sły­sza­ne od lu­dzi ob­słu­gu­ją­cych Je­dyn­kę i Czwór­kę, my­śliw­ce, któ­re wła­śnie wró­ci­ły z pa­tro­lu. Chwi­lę wcze­śniej oby­dwaj le­cą­cy nimi na­jem­ni­cy wy­lą­do­wa­li na ostat­nich li­trach pa­li­wa, gru­bo przed wy­zna­czo­nym cza­sem.

Oka­za­ło się, że nad po­la­mi ro­po­no­śny­mi na­po­tka­li dwa ugan­dyj­skie MiG-i. Tyl­ko cu­dem nie do­szło do wal­ki. Tu­rek Fa­ruk Si­nan – pro­wa­dzą­cy – i Nie­miec He­in­rich Hüb­ner – skrzy­dło­wy – wy­ka­za­li się nie­zwy­kłą przy­tom­no­ścią umy­słu. Gdy na­past­ni­cy po­ja­wi­li się na ra­da­rze, zbli­ża­jąc się z kar­ko­łom­ną pręd­ko­ścią, Tu­rek wy­czuł blef. Do­świad­cze­nie, któ­re­go na­brał pod­czas grec­ko-tu­rec­kich pro­wo­ka­cji nad Mo­rzem Egej­skim, po­wie­dzia­ło mu, że Ugan­dyj­czy­cy pró­bu­ją ich tyl­ko wy­stra­szyć i prze­go­nić z nie­ba. Pod­jął wiel­kie ry­zy­ko, ale jego za­ło­że­nia oka­za­ły się słusz­ne. MiG-i nie wy­strze­li­ły po­ci­sków, gdy we­szły w za­sięg. Wi­dząc, że ich blef nie od­niósł skut­ku, Afry­ka­nie zbli­ży­li się na od­le­głość wzro­ko­wą i roz­po­czę­li se­rię agre­syw­nych ma­new­rów, pró­bu­jąc spro­wo­ko­wać na­jem­ni­ków do wal­ki lub zmu­sić do uciecz­ki. Kie­dy usi­ło­wa­li wejść na ogon F-16, Si­nan po­sta­no­wił dać im na­ucz­kę. Pi­lo­ci Air­spa­ce Se­cu­ri­ty nie­raz żar­to­wa­li, pa­trząc z dumą na swo­je sa­mo­lo­ty, że pierw­sza i naj­waż­niej­sza za­sa­da, jaka pod­czas szko­le­nia po­win­na być wbi­ja­na do głów pi­lo­tom MiG-ów na ca­łym świe­cie, po­win­na brzmieć: „Ni­g­dy nie wchodź w wal­kę ko­ło­wą ze Żmi­ją”. Afry­ka­nie naj­wy­raź­niej nie zna­li tej re­gu­ły. Po se­rii gwał­tow­nych ma­new­rów, wśród po­twor­nych prze­cią­żeń i huku do­pa­la­czy, na­jem­ni­cy sie­dzie­li Ugan­dyj­czy­kom na ogo­nach i go­ni­li ich po ca­łym nie­bie.

Ka­miń­ski za­sta­na­wiał się, jak mu­sie­li się czuć pi­lo­ci MiG-ów, ma­jąc tuż za ple­ca­mi groź­ne Żmi­je i sły­sząc w słu­chaw­kach sy­gnał alar­mo­wy, świad­czą­cy o tym, że ra­dar prze­ciw­ni­ka jest za­blo­ko­wa­ny na ich sa­mo­lo­cie. De­spe­rac­ko pró­bo­wa­li wszyst­kich książ­ko­wych i za­im­pro­wi­zo­wa­nych ma­new­rów de­fen­syw­nych, a jed­nak nie mo­gli zgu­bić in­tru­zów. Cał­ko­wi­tej bez­sil­no­ści mu­sia­ła do­peł­niać świa­do­mość, że od śmier­ci dzie­li ich tyl­ko drgnię­cie pal­ca wska­zu­ją­ce­go pi­lo­ta na szó­stej.

In­cy­dent za­koń­czył się, kie­dy Ugan­dyj­czy­cy zo­rien­to­wa­li się, że nikt nie za­mie­rza do nich strze­lać. Po pew­nym cza­sie Afry­ka­nie wy­rów­na­li lot i od­da­li­li się na po­łu­dnio­wy wschód. Na­jem­ni­cy Air­Sec nie wi­dzie­li po­trze­by, by kon­ty­nu­ować po­ścig. Pi­lo­ci MiG-ów do­sta­li na­ucz­kę.

Ka­miń­ski miał na­dzie­ję, że ten uda­wa­ny atak na pa­trol F-16 Air­spa­ce Se­cu­ri­ty nie był za­pla­no­wa­ną ope­ra­cją. Po­dej­rze­wał, że całe to za­mie­sza­nie wy­ni­kło z ura­żo­nej dumy ugan­dyj­skich lot­ni­ków, do­tknię­tych do ży­we­go im­per­ty­nen­cją na­jem­ni­ków, któ­rzy wtar­gnę­li w ich prze­strzeń po­wietrz­ną i ośmie­li­li się rzu­cić im wy­zwa­nie. Na ko­rzyść tej hi­po­te­zy świad­czył fakt, że Afry­ka­nie nie otwo­rzy­li ognia po wej­ściu w za­sięg, czy­li nie za­mie­rza­li wca­le ata­ko­wać. Ka­miń­ski po­dej­rze­wał, że gdy­by była to za­pla­no­wa­na pro­wo­ka­cja, Ugan­dyj­czy­cy przy­go­to­wa­li­by coś spryt­niej­sze­go. W wy­ni­ku tego fia­ska zdo­ła­li się je­dy­nie ośmie­szyć.

Po­lak otrzą­snął się z za­my­śle­nia. Po­pchnął lek­ko dźwig­nię prze­pust­ni­cy i usta­wił prze­pływ pa­li­wa na po­zio­mie dwa ty­sią­ce dwie­ście fun­tów na go­dzi­nę. Pra­ca sil­ni­ka przy­bra­ła nie­znacz­nie na mocy, sa­mo­lot drgnął i ocię­ża­le ru­szył do przo­du. Pi­lot po­zwo­lił, by ko­łu­ją­cy my­śli­wiec wto­czył się na pas, po czym skrę­cił na kurs star­to­wy 015. Za­trzy­mał sa­mo­lot i ścią­gnął prze­pust­ni­cę, pa­trząc, jak wskaź­nik ob­ro­tów sil­ni­ka za­trzy­mu­je się na bie­gu ja­ło­wym.

Zer­k­nął przez ra­mię i zo­ba­czył, jak na pas wta­cza się smu­kła syl­wet­ka F-16 pi­lo­to­wa­ne­go przez Si­de­kic­ka, czy­li Roba Kni­gh­ta, któ­ry pod­czas tego lotu miał peł­nić rolę jego skrzy­dło­we­go. Sa­mo­lot za­trzy­mał się na czwar­tej, po pra­wej stro­nie pasa star­to­we­go. Ka­miń­ski uniósł kciuk. Kni­ght od­po­wie­dział tym sa­mym ge­stem. Sto­ją­cy po le­wej stro­nie pasa me­cha­nik John­son, z wiel­ki­mi słu­chaw­ka­mi na uszach i z usta­mi oraz no­sem szczel­nie owi­nię­ty­mi czer­wo­ną chu­s­tą, mach­nął la­tar­ką, da­jąc sy­gnał, że wszyst­ko go­to­we. Mie­li po­zwo­le­nie na start.

Na­jem­nik po­pchnął dźwi­gnię prze­pust­ni­cy aż do opo­ru. Ryk sil­ni­ka za­czął na­bie­rać mocy, a wskaź­nik ob­ro­tów prze­kro­czył dzie­więć­dzie­siąt pro­cent i do­szedł do stu. Pi­lot po ko­lei uru­cho­mił wszyst­kie stop­nie do­pa­la­cza i jego uszy wy­peł­nił stłu­mio­ny szum pło­mie­ni. Gdy ob­ro­ty za­czę­ły do­bie­gać do stu dzie­się­ciu pro­cent, zwol­nił ha­mu­lec. My­śli­wiec wy­rwał do przo­du, wci­ska­jąc Ka­miń­skie­go w fo­tel.

Strzał ad­re­na­li­ny spo­wo­do­wa­ny przez pręd­kość wy­wo­łał mi­mo­wol­ny, dra­pież­ny gry­mas na twa­rzy An­drze­ja. Przy­spie­sze­nie od zera do stu osiem­dzie­się­ciu wę­złów, czy­li po­nad trzy­stu trzy­dzie­stu ki­lo­me­trów na go­dzi­nę, osią­gnął w nie­ca­łe dzie­więć se­kund. Sa­mo­lot prze­mknął koło wie­ży kon­tro­l­nej, śmi­gnął koło han­ga­rów i za­czął zbli­żać się do koń­ca pasa. Pa­sek pręd­ko­ści po le­wej stro­nie ekra­nu prze­zier­ne­go HUD wska­zy­wał już dwie­ście wę­złów, więc Po­lak nie po­trze­bo­wał dłuż­sze­go roz­bie­gu. Ścią­gnął de­li­kat­nie drą­żek, by unieść dziób my­śliw­ca, za­trzy­mu­jąc ce­low­nik dział­ka na dzie­wię­ciu stop­niach. Ma­szy­na z pew­nym opo­rem, jak­by nie­chęt­nie ode­rwa­ła się od zie­mi, na­bie­ra­jąc cały czas pręd­ko­ści. Gdy tyl­ko wskaź­nik toru lotu na HUD-zie od­kle­ił się od sztucz­ne­go ho­ry­zon­tu i pi­lot po­czuł, że koła unio­sły się nad na­wierzch­nię, po­pchnął gał­kę dźwi­gni pod­wo­zia i nie cze­ka­jąc, aż me­cha­nizm za­koń­czy jego cho­wa­nie, zmniej­szył ob­ro­ty sil­ni­ka do cią­gu bo­jo­we­go. Ryk do­pa­la­cza na­tych­miast ucichł. An­drzej zna­lazł się w po­wie­trzu. Po­czuł zna­jo­mą eu­fo­rię.

Nie miał cza­su na…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej