Na Święta przytul psa - ebook

ROZ­DZIAŁ 1

Pine Hol­low w sta­nie Ver­mont jawiło się miesz­kań­com niczym „Mary Pop­pins wśród mia­ste­czek” – pod każ­dym wzglę­dem prak­tycz­nie dosko­nałe. I wszy­scy byli tym zachwy­ceni, może poza człon­kami rady miej­skiej odpo­wie­dzial­nymi za to, by owa dosko­na­łość trwała. Po dwóch latach wsłu­chi­wa­nia się we wszel­kie moż­liwe suge­stie współ­o­by­wa­teli Ben West nabrał prze­ko­na­nia, że już wystar­cza­jąco odpo­ku­to­wał zbrod­nie popeł­nione w poprzed­nim życiu.

A w Boże Naro­dze­nie… W Boże Naro­dze­nie było naj­go­rzej.

Co roku mia­steczko ogar­niał świą­teczny szał, a tele­fon Bena nie­mal eks­plo­do­wał od nie­koń­czą­cych się życzeń nad­gor­li­wych miesz­kań­ców. Wię­cej lam­pek na drze­wach. Nowa gir­landa dla biblio­teki. Wię­cej podu­szek do kostiumu Świę­tego Miko­łaja, bo eta­towy odtwórca tej roli zaczął latem bie­gać mara­tony i zgu­bił pięć­dzie­siąt fun­tów.

Na wszystko to potrzebne były pie­nią­dze z lokal­nego budżetu, a każdy wyda­tek zatwier­dzała rada miej­ska. Ben zaś miał wąt­pliwy zaszczyt być człon­kiem owego sza­cow­nego ciała, do któ­rego czę­sto nale­żał decy­du­jący głos.

Mógł mówić o szczę­ściu, gdy udało mu się poko­nać trasę z domu do szkoły Astrid i nie zostać kil­ka­krot­nie zatrzy­ma­nym rado­snymi słowy: „O, Ben! Mia­łem nadzieję, że na cie­bie wpadnę!”. Jego komórka w zasa­dzie nie prze­sta­wała wibro­wać.

I wła­śnie jak na zawo­ła­nie z jego kie­szeni dobie­gło słynne „tu-du tu-du” tematu muzycz­nego ze _Szczęk_. Kolejny e-mail w skrzynce rady miej­skiej. Ben zigno­ro­wał powia­do­mie­nie i paroma kro­kami prze­mie­rzył kuch­nię w stronę eks­presu do kawy marki Keu­rig. Zała­twia­nie miej­skich spraw bez poran­nej dawki kofe­iny nie było dobrym pomy­słem. Lecz może tym razem nie cho­dziło o kolejną sprawę służ­bową? Może zda­rzył się bożo­na­ro­dze­niowy cud i ktoś zapro­po­no­wał roz­wią­za­nie, zamiast pod­rzu­cić kolejny pro­blem?

Zło­wro­gie tony ze _Szczęk_ roz­brzmiały ponow­nie, gdy wło­żył kap­sułkę i wci­snął guzik, by zacze­kać, aż maszyna ock­nie się z jękiem i zacznie sączyć ambro­zję wprost do jego kubka. Nic się jed­nak nie wyda­rzyło. Ben pochy­lił się nad pane­lem eks­presu, pod­świe­tlo­nym jak zawsze. Maszyna wyglą­dała nor­mal­nie, ale gdy ponow­nie wci­snął kla­wisz, nie zare­ago­wała.

Stała tak sobie, jak gdyby w drwią­cym mil­cze­niu, a on uświa­do­mił sobie nagle, że to kolejny para­graf 22: potrze­buje kofe­iny, żeby roz­gryźć, co się stało maszy­nie, która miała go ura­czyć kofe­iną.

– Dzień dobry, wujku Benie!

Wymam­ro­tał w odpo­wie­dzi nie­zbyt zro­zu­miałe powi­ta­nie, kątem oka reje­stru­jąc, jak jego sio­strze­nica wpada do kuchni w weso­łych pod­sko­kach.

Astrid, naj­wy­raź­niej nie­świa­doma kawo­wego kry­zysu, otwo­rzyła kre­dens.

– Doradź mi: babeczki, brow­nie czy pier­niczki?

Ben odwró­cił głowę tylko na tyle, by móc doj­rzeć, jak sięga do szafki po chrupki. Astrid była jed­nym z tych prze­ra­ża­ją­cych stwo­rzeń zwa­nych ran­nymi ptasz­kami, ale zazwy­czaj nie jadała sło­dy­czy na śnia­da­nie.

– A może nic z tego? Za wcze­śnie na cukier.

– Mówię o kier­ma­szu ciast – wyja­śniła Astrid, sta­wia­jąc na bla­cie wyspy pudełko płat­ków kuku­ry­dzia­nych. – O bożo­na­ro­dze­nio­wym festy­nie. Każdy musi coś przy­nieść.

– Racja. Festyn. – Ben znowu pochy­lił się nad eks­pre­sem. Wtyczka w gniazdku. Woda w dzbanku. Może trzeba wyłą­czyć i włą­czyć, tak jak rese­tuje się router? To powinno pomóc, prawda? – To już nie­długo? – spy­tał w roz­tar­gnie­niu.

– W następną nie­dzielę. – Dziew­czynka wyjęła z lodówki mleko i borówki. – Dzi­siaj trzeba oddać zgło­sze­nia, a kru­che cia­steczka odpa­dły, bo w tym roku chce je upiec Mer­ritt Mil­ler. Jej cio­cia pro­wa­dzi pie­kar­nię, więc pew­nie będą naj­lep­sze na świe­cie i reszta wypad­nie przy nich żało­śnie. – Wsy­pała do miski płatki, wlała mleko, dorzu­ciła garść boró­wek i zasty­gła z łyżką w pół drogi. – Widzia­łeś kie­dyś te jej cia­steczka? No nie­sa­mo­wite. I dla­tego dla nas zostają babeczki, brow­nie, pier­niczki albo sama nie wiem co.

Ben otwo­rzył usta, ale nie zna­lazł w porę odpo­wie­dzi; jego pozba­wiony kofe­iny umysł był wyzuty z wszel­kiego natchnie­nia. Babeczki, brow­nie, pier­niczki…

– Eee…

Gdyby dwa lata wcze­śniej ktoś mu powie­dział, że pew­nego dnia kwe­stia wypie­ków na świą­teczny festyn będzie dlań niczym zagadka Sfinksa, pew­nie śmiałby się przez okrą­gły tydzień, ale… Wiele się zmie­niło w ciągu tych dwóch lat. Jego nie­zno­śnie dosko­nała i super­am­bitna sio­stra oraz jej nie­praw­do­po­dob­nie porządny mąż ode­szli, Astrid zaś została pod jego opieką. Od dłuż­szego czasu nale­żał do face­bo­oko­wej grupy rodzi­ców z jej klasy, którą w duchu nazy­wał kur­sem pasywno-agre­syw­nego gnę­bie­nia mamu­siek dla zaawan­so­wa­nych. Tyle że dyżurną mamuśką do gnę­bie­nia był on sam.

Babeczki, brow­nie, pier­niczki – cokol­wiek wybie­rze, będzie musiał przy­go­to­wać się do obrony swego sta­no­wi­ska za pomocą prze­ko­nu­ją­cych fak­tów z dzie­dziny die­te­tyki dzie­cię­cej; w prze­ciw­nym razie grupa roz­szar­pie go na strzępy. Czy wypiek będzie bez­glu­te­nowy? Czy nie zosta­nie przy­go­to­wany na bla­cie, który w ostat­nim dwu­dzie­sto­le­ciu miał bodaj prze­lotny kon­takt z choćby jed­nym orze­chem? Ile gra­mów cukru będzie zawie­rał? Ile węglo­wo­da­nów? A czy aby na pewno znajdą się w nim jajka od prze­szczę­śli­wych kurek z orga­nicz­nej hodowli, które na oczy nie widziały kla­tek i wiodą błogi żywot na wyż­szym pozio­mie niż on sam? No i czy przod­kom krowy, która dała mleko użyte do tego wypieku, aby na pewno ni­gdy nie poda­wano anty­bio­ty­ków?

Naprawdę sta­rał się być odpo­wie­dzial­nym opie­ku­nem. Chciał, żeby Astrid była zdrowa i szczę­śliwa, a to ozna­czało, że musiał się przej­mo­wać wie­loma zaska­ku­ją­cymi spra­wami. Cza­sem jed­nak miał wra­że­nie, że ni­gdy nie wygra z zastę­pami życz­liw­ców wiecz­nie goto­wych powie­dzieć mu, co znowu zro­bił nie tak – bo zawsze robił coś nie tak.

Babeczki, brow­nie czy pier­niczki?

Potrze­bo­wał kawy, żeby pod­jąć decy­zję.

Odkąd pod­jął się opieki nad Astrid, każdy wybór był istotny, ale tym razem prze­czu­wał nie­uchronną porażkę. Dla­czego wła­ści­wie cią­gle urzą­dzano te kier­ma­sze ciast, skoro połowa rodzi­ców uwa­żała, że cukier i mąka to tru­ci­zna? Nie­kiedy miał ochotę wło­żyć koszulkę z napi­sem PIŁEM SYROP GLU­KO­ZOWO-FRUK­TO­ZOWY I ŻYJĘ, ale nie był pewien, czy wyszedłby cało z takiej demon­stra­cji. Rola rodzica zde­cy­do­wa­nie nie jest dla mię­cza­ków, pomy­ślał.

– Może po pro­stu brow­nie – prze­mó­wiła Astrid do jego ple­ców.

Wciąż ster­czał przed bez­u­ży­tecz­nym eks­pre­sem, lecz choć w gło­sie sio­strze­nicy nie wyczuł żalu, jej „po pro­stu” tro­chę go zabo­lało.

Katie ni­gdy niczego nie robiła „po pro­stu”. Była Super­mamą i Kró­lową Kier­ma­szy Ciast, ale także mistrzy­nią cię­tego dow­cipu, ni­gdy nie­bio­rącą samej sie­bie nazbyt serio. Była mamą, o jakiej marzy każdy dzie­ciak. Mamą, pod któ­rej skrzy­dłami Astrid powinna dora­stać, lecz nie­stety nie było jej to pisane. Jed­nakże wujek, który zde­cy­do­wa­nie nie był świa­to­wej sławy cukier­ni­kiem, nie zamie­rzał spra­wić jej zawodu.

– O nie, stać nas na coś cie­kaw­szego – odpo­wie­dział sta­now­czo, siląc się na entu­zjazm, jakby cały jego układ ner­wowy nie doma­gał się kawy. – Może pier­niczki?

Ni­gdy w życiu nie piekł pier­nicz­ków.

Boże, żeby tylko nie było to trudne.

– Naprawdę?

Nuta nie­do­wie­rza­nia w gło­sie Astrid zdwo­iła jego deter­mi­na­cję.

– Jasne. Cóż w tym skom­pli­ko­wa­nego?

Dziew­czynka skrzy­wiła się lekko.

– Chyba lepiej brow­nie.

– Suge­ru­jesz, że nie umiem upiec pier­nicz­ków? – Cał­kiem moż­liwe, że nie umiem, dodał w duchu.

– No jakby.

Ben par­sk­nął śmie­chem, roz­ba­wiony jej szcze­ro­ścią.

– A jed­nak upie­czemy pier­niczki.

Jego tele­fon znowu roz­brzmiał muzyką ze _Szczęk_. Ben oparł się poku­sie i nie się­gnął do kie­szeni, za to spoj­rzał na zegar w mikro­fa­lówce. Cho­lera.

– Będziesz zaraz gotowa? Jeste­śmy spóź­nieni.

Znowu.

Astrid była już ubrana, za to on – jeśli miał na czas odsta­wić ją do szkoły – musiał pil­nie poszu­kać dosta­tecz­nie czy­stej koszuli, w któ­rej mógł się poka­zać w pracy. Pralka straj­ko­wała od dwóch tygo­dni i pomału koń­czyły mu się opcje. Święto Dzięk­czy­nie­nia namie­szało w kalen­da­rzach fachow­ców i jedyny wolny ter­min zapro­po­no­wany przez ser­wi­santa koli­do­wał z wywia­dówką u Astrid. W ocze­ki­wa­niu na kolejny musieli prać w zle­wie.

Jesz­cze jedna z wielu spraw, z któ­rymi nie do końca sobie radził. A teraz wypa­dało dopi­sać do listy naprawę eks­presu.

Jakże pięk­nie byłoby mieć czas na wszystko. Coraz sła­biej pamię­tał, jakie to uczu­cie.

Dziew­czynka ześli­znęła się ze stołka, by zanieść miskę do zlewu.

– Brow­nie też jest pyszne…

– Miej choć tro­chę wiary w star­szych.

– Wiarę to ja mam, tylko pamię­tam, co było w zeszłym roku.

Ben zdą­żył otwo­rzyć usta, gotów zdu­sić w zarodku jej – cał­kiem uza­sad­nione – obawy, ale w ripo­ście prze­szko­dził mu kolejny sygnał tele­fonu. Wyjął komórkę z kie­szeni, na wyświe­tla­czu wid­niało słowo „Sze­fowa”. Oca­lony przez dzwo­nek, pomy­ślał.

– Cześć, Delia. Nie mogę długo gadać, muszę zawieźć Astrid do szkoły.

– Ode­bra­łeś maile? – Głos pani bur­mistrz jak zawsze ranił bębenki; w poprzed­nim życiu Delia Win­ter musiała być mega­fo­nem. Z podobną kon­se­kwen­cją funk­cjo­no­wała zawsze w tym samym try­bie: w try­bie wiel­kiego znie­cier­pli­wie­nia. Jej pyta­nie tłu­ma­czyło poranny kon­cert muzyki ze _Szczęk_. Zapewne wysy­łała wia­do­mo­ści co pięć sekund i jak zwy­kle nie mogła się docze­kać odpo­wie­dzi. Tak czy ina­czej, kochała Pine Hol­low i żaden z miesz­kań­ców nie uczy­nił dla swego mia­sta wię­cej dobrego niż ona. Tym razem Delia nie nadała mu nawet czasu na odpo­wiedź. – Bo zdaje mi się, że zna­la­złam spo­sób na dopię­cie budżetu.

– To świet­nie.

– Schro­ni­sko dla psów! – zagrzmiała sze­fowa.

Ben skrzy­wił się odru­chowo, ale na szczę­ście Astrid nic nie usły­szała zza kuchen­nej wyspy, przy któ­rej pako­wała dru­gie śnia­da­nie. Od mie­sięcy – a kon­kret­nie od swych dzie­sią­tych uro­dzin – regu­lar­nie przy­po­mi­nała mu o tym, jak bar­dzo chcia­łaby mieć psa, Ben zaś rów­nie regu­lar­nie odma­wiał. Doszło już do tego, że nawet naj­bar­dziej przy­pad­kowa wzmianka o psie sta­wała się zarze­wiem kolej­nej nie­ma­ją­cej końca dys­ku­sji.

– Chwi­leczkę, Delio – ode­zwał się, po czym bez­gło­śnie rzu­cił: „Pięć minut!” w stronę Astrid i wymknął się z kuchni, jakby ktoś go ści­gał. Zaklął pod nosem, gdy zaha­czył pal­cem u nogi o listwę na skraju dru­giego schodka. Jesz­cze jedna nie­za­ła­twiona sprawa w tym sta­rym, skrzy­pią­cym domu.

Delia jak zawsze odcze­kała równo sekundę, zanim przy­stą­piła do natar­cia.

– Schro­ni­sko od wie­ków jest doto­wane z budżetu uzna­nio­wego bur­mi­strza. Wystar­czy prze­nieść te środki na inny cel. Sama nie wiem, dla­czego wcze­śniej o tym nie pomy­śla­łam.

– Ale czy ono na tym nie ucierpi? – spy­tał Ben, zni­ża­jąc głos na tyle, by nie usły­szała go Astrid. Sam ni­gdy tam nie był, ale miał wra­że­nie, że schro­ni­sko mie­ści się na pose­sji na samym krańcu mia­sta i należy do miłego star­szego mał­żeń­stwa.

– Ogło­simy, że z koń­cem roku wstrzy­mu­jemy dota­cję, więc muszą zna­leźć dla swo­ich psów nowe domy. Rita i Hal mają swoje lata, ścią­gnęli tu wnuczkę do pomocy. Czuję, że z ulgą wró­ci­łaby do swo­jego życia w dużym mie­ście. A plotka głosi, że Hal i Rita chęt­nie prze­nie­śliby się na osie­dle eme­ry­tów, ale nie mogą, bo muszą się opie­ko­wać psami. Innymi słowy, wszy­scy będą zado­wo­leni.

Ben wło­żył pierw­szą koszulę, która pomyśl­nie prze­szła test węchowy. Nie mógł się oprzeć wra­że­niu, że w tym ide­al­nym roz­wią­za­niu Delii jest jakiś słaby punkt, ale nie umiał go ziden­ty­fi­ko­wać.

– Gdzieś musimy zna­leźć pie­nią­dze na naprawę dachu świe­tlicy, a takie cię­cie będzie naj­mniej dotkliwe dla całej spo­łecz­no­ści – dud­nił w apa­ra­cie głos sze­fo­wej. – Prze­cież nie obe­tniemy fun­du­szy szko­łom albo straży pożar­nej. A gdy ostat­nio pró­bo­wa­li­śmy zaosz­czę­dzić na ilu­mi­na­cji miej­skiej cho­inki, omal nie doszło do zamie­szek. Wybór jest oczy­wi­sty.

– Taa… – Ben już wie­dział, że tego dnia jego skar­petki nie będą jed­na­kowe, ale czy ktoś ogląda bliź­niemu skar­petki?

– Zatem mam twój głos? Bo jeśli tak, to jesz­cze dziś po połu­dniu możemy przy­kle­pać budżet, zawia­do­mić schro­ni­sko i w spo­koju zacząć ferie świą­teczne.

Nie bar­dzo wie­dział, co robi, gdy zgło­sił się na ochot­nika, by dokoń­czyć kaden­cję szwa­gra w radzie miej­skiej. Myślał tylko o tym, że obo­wiązki Paula i Katie są teraz jego obo­wiąz­kami; że pod­trzy­ma­nie cią­gło­ści we wszyst­kim, w czym się da, będzie dobre dla Astrid. Z błędu wypro­wa­dziły go ostat­nie dwa lata poświę­cone na dys­ku­sje o budże­tach i zago­spo­da­ro­wa­niu prze­strzen­nym. Dawno już nie sły­szał rów­nie kuszą­cych słów jak „ferie świą­teczne”.

Kochał Pine Hol­low, a szansa na to, że choć jeden z miej­skich pro­ble­mów znaj­dzie nad­spo­dzie­wa­nie łatwe roz­wią­za­nie, wydała mu się darem nie­bios.

– Jasne. – Wsu­nął stopy w buty i się­gnął po torbę z lap­to­pem. – To brzmi sen­sow­nie – dodał, pusz­cza­jąc się bie­giem ku scho­dom. Tym razem omi­nął luźną listwę. – Muszę lecieć, Delia.

– Zoba­czymy się póź­niej. I dzięki, Ben!

Astrid cze­kała u pod­nóża scho­dów, w dłu­giej, pucho­wej kurtce i z ple­ca­kiem na ramio­nach. Spo­glą­da­jąc na nią, poczuł po raz kolejny, jak bez­na­dziej­nym jest zastępcą jej rodzi­ców.

– Gotowa? – spy­tał, choć nie miał co do tego wąt­pli­wo­ści.

Zdjął z haczyka kurtkę i zer­k­nął na zabyt­kowy zegar w przed­po­koju. Przy odro­bi­nie szczę­ścia mogli jesz­cze zdą­żyć, a wtedy zaj­rzałby do Cup na fili­żankę kawy przed pracą. Otwo­rzył drzwi, by wypu­ścić dziew­czynkę. Miał wra­że­nie, że uchy­lił się przed kulą – a może nawet przed salwą plu­tonu egze­ku­cyj­nego – ale tylko do chwili, w któ­rej dołą­czył do sio­strze­nicy za pro­giem domu. Wtedy bowiem, nie­win­nie prze­chy­la­jąc główkę, spy­tała:

– O co cho­dzi z tym schro­ni­skiem dla psów?

Sześć prze­cznic dzie­lą­cych dom Katie i Paula od szkoły prze­ci­nało samo serce Pine Hol­low, a Astrid, nie­mal zawsze gdy je mijali, miała w zwy­czaju wygła­szać tę samą tyradę: prze­cież nie ma żad­nego powodu, by szó­sto­kla­si­ści mieli prawo samo­dziel­nie masze­ro­wać na lek­cje, pod­czas gdy pią­to­kla­si­ści – nie­mal ich rówie­śnicy – musieli być dowo­żeni na miej­sce jak jacyś smar­ka­cze! Nie­wy­klu­czone, że miała przed sobą karierę poli­tyczną, a także sporo racji – tak przy­naj­mniej wyni­kało z pod­ca­stów dla rodzi­ców, któ­rych Ben ostat­nio słu­chał, poświę­co­nych zachę­ca­niu dzieci do nie­za­leż­no­ści i auto­no­mii – ale poli­tyka szkoły pozo­stała nie­zmie­niona.

Tego ranka został jed­nak poczę­sto­wany inną z kolek­cji ulu­bio­nych śpie­wek sio­strze­nicy: „O nie­zli­czo­nych dowo­dach świad­czą­cych o tym, że Astrid K. Wil­liams jest wystar­cza­jąco odpo­wie­dzialna, by dostać psa”. Na szczę­ście mała naj­wy­raź­niej nie usły­szała o pla­nach obcię­cia fun­du­szy dla schro­ni­ska; gdyby było ina­czej, w jej wystą­pie­niu na pewno poja­wiłby się nowy wątek.

Kofe­inowy ból głowy ode­zwał się mniej wię­cej w poło­wie drogi mię­dzy Blu­ebell Inn a pie­kar­nią Magdy. Gdy prze­jeż­dżali przez ostat­nie przej­ście dla pie­szych przed szkołą, Ben modlił się już tylko o cier­pli­wość i liczył kroki do Cup. Potrze­bo­wał espresso, i to jesz­cze przed pracą.

– A gdy­bym udo­wod­niła, że jestem wystar­cza­jąco odpo­wie­dzialna, żeby zaj­mo­wać się psem? – per­trak­to­wała Astrid, nie­zra­żona nie­zli­czo­nymi pró­bami zakoń­cze­nia roz­mowy podej­mo­wa­nymi przez Bena.

Miał ochotę odpo­wie­dzieć, że inte­re­sują go wyłącz­nie psy prze­szko­lone w przy­no­sze­niu kawy, ale oba­wiał się, że mała potrak­tuje to jako zachętę.

– Astrid, naprawdę doce­niam twoją wytrwa­łość, ale już o tym roz­ma­wia­li­śmy: nie mamy nawet podwórka.

Gdy po wypadku prze­pro­wa­dził się do wyma­ga­ją­cego remontu domu Katie i Paula, miał szczery zamiar wyko­nać ich ambitny dwu­letni plan: dokoń­czyć reno­wa­cję i sprze­dać nie­ru­cho­mość, by poszu­kać cze­goś prze­stron­niej­szego, z więk­szą działką. Nie prze­wi­dział tylko, że opu­ści go narze­czona i zosta­nie sam z masą roboty. I może jesz­cze tego, że zastą­pie­nie Paula w radzie miej­skiej oraz prze­ję­cie obo­wiąz­ków Katie w Radzie Rodzi­ców pochłoną cały jego czas, co do sekundy. Za każ­dym razem, gdy Astrid pro­siła o psa, przy­po­mi­nał sobie o tym, że już dawno mieli zamiesz­kać w dużym domu z ogro­dem.

– Będę go wypro­wa­dzać – powie­działa. – I kar­mić. A ty nie będziesz musiał nic robić. Pro­szę. Mógłby być malutki. Nawet byś go nie zauwa­żył.

– Chyba że zacząłby szcze­kać. I jesz­cze wtedy, gdy pła­cił­bym rachunki u wete­ry­na­rza.

– Nauczy­ła­bym go nie szcze­kać. I sama zapłacę za wszyst­kie zastrzyki i inne takie. Oszczę­dza­łam kie­szon­kowe.

Rze­czy­wi­ście oszczę­dzała, odkąd tylko zaczął dawać jej pie­nią­dze, więc dosko­nale wie­dział, jak nie­wiele tego było, ale podzi­wiał jej deter­mi­na­cję.

– Nie będziemy mieli psa – powtó­rzył milio­nowy raz w ciągu ostat­nich czte­rech mie­sięcy.

Astrid, która nie wie­działa, co to kapi­tu­la­cja, uśmiech­nęła się aniel­sko.

– Opieka nad pie­skiem mogłaby mnie wiele nauczyć…

– A jesz­cze wię­cej się nauczysz, przy­cho­dząc punk­tu­al­nie do klasy. – Ben oto­czył sio­strze­nicę ramie­niem, uści­snął ser­decz­nie i popchnął leciutko w stronę szkoły. – Idź już. Sio. Baw się dobrze. I ucz.

Dziew­czynka prze­wró­ciła oczami i w tej samej chwili dostrze­gła swoją naj­lep­szą kole­żankę, Kim­ber. Ple­cak pod­ska­ki­wał ryt­micz­nie na jej ramio­nach, gdy bie­gła ku niej.

– Wol­niej, Astrid – powie­działa Eli­nor, szkolna biblio­te­karka, która tego dnia nad­zo­ro­wała przy­by­wa­nie dzieci. Ni­gdy nie pod­no­siła głosu, a one i tak jej słu­chały.

– Prze­pra­szam, cio­ciu E.! – Astrid posłusz­nie zwol­niła i podą­żyła ku Kim­ber ener­gicz­nym mar­szem.

Eli­nor Rodri­guez była naj­lep­szą przy­ja­ciółką Katie i nie­mal człon­kiem jej rodziny.

– Ben! – Unio­sła rękę, by zwró­cić jego uwagę, zanim odda­lił się w stronę Cup. – Nie ucie­kaj. Musimy chwilę poroz­ma­wiać.

Kusiło go, żeby udać, że nie sły­szy, ale się opa­no­wał. Eli­nor była jedną z mądrzej­szych osób, jakie dane mu było poznać, ale jej lase­rowa prze­ni­kli­wość zawsze budziła w nim lekką trwogę i ni­gdy nie wie­dział, czego się spo­dzie­wać po jej zaska­ku­ją­cych zmia­nach tematu. Nadą­że­nie za nią bez kofe­iny w orga­ni­zmie wyda­wało mu się nie­moż­liwe.

Idąc ku niemu, popra­wiła oku­lary na nosie.

– Co nowego? – spy­tał.

– Będziesz potrzebny w cza­sie festynu bożo­na­ro­dze­nio­wego. – Mówiła do Bena, ale nie spusz­czała oczu z dzie­cia­ków spie­szą­cych do szkoły. – Wyrzuć tę śnieżkę, Jere­miah!

– Sądzi­łem, że skoro dzieci są już sta­tecz­nymi pią­to­kla­si­stami, same będą pil­no­wać stra­ga­nów. – Miał wra­że­nie, że tra­fił do jakiejś bez­ko­fe­ino­wej dys­to­pii, w któ­rej nic nie ma sensu. Nie­wy­klu­czone, że pod­czas ostat­niego zebra­nia Rady Rodzi­ców zaj­mo­wał się głów­nie prze­glą­da­niem poczty w tele­fo­nie, ale dosko­nale pamię­tał, że mówiono o powie­rze­niu dzie­ciom odpo­wie­dzial­no­ści.

– Będą, ale doro­śli muszą dopil­no­wać pew­nych spraw, choćby wyda­wa­nia reszty oraz tego, żeby nie wszyst­kie cia­sta zostały cicha­czem pożarte przez sprze­daw­ców.

Ben omal nie jęk­nął w głos. Powi­nien to prze­wi­dzieć. Obo­wiązki dzieci zawsze były obo­wiąz­kami rodzi­ców. Jesz­cze jeden pro­blem na gło­wie.

– Wystar­czy, jeśli zapi­szesz się na jeden trzy­go­dzinny dyżur, żeby Astrid mogła wziąć udział w festy­nie…

– Trzy­go­dzinny?

Nie wspo­mi­na­jąc o cza­sie, który stracą na pie­cze­nie pier­ni­ków i pako­wa­nie ich w małe, śliczne pude­łeczka. O zaku­pach, o woże­niu Astrid w tę i z powro­tem… Nikt ni­gdy nie wspo­mi­nał o tych spra­wach, gdy pro­po­no­wał: „Zor­ga­ni­zujmy dobro­czynny festyn bożo­na­ro­dze­niowy. Będzie dobra zabawa”.

– Jeśli naprawdę nie chcesz, mogę cię zastą­pić – zaofe­ro­wała się Eli­nor, ale Ben odru­chowo pokrę­cił głową.

– Nie, zajmę się tym. – Nie chciał ni­gdy usły­szeć, że uchyla się od obo­wiąz­ków. – Gdzie mam się wpi­sać?

Eli­nor wydo­była tablet z prze­stron­nej kie­szeni płasz­cza.

– W dowol­nym pustym polu.

Ben przej­rzał pospiesz­nie wolne godziny, szu­ka­jąc takiej, w którą mógłby się wstrze­lić w gru­dniową nie­dzielę. Jak co roku mia­sto ogar­niał świą­teczny szał, a to ozna­czało dlań milion spraw do zała­twie­nia. Co gor­sza czuł, że musi ogar­nąć je wszyst­kie co do jed­nej – dla Astrid.

Już w week­end Święta Dzięk­czy­nie­nia zajął się bożo­na­ro­dze­nio­wymi ozdo­bami przed domem – bo Katie zawsze robiła to wcze­śniej niż inni, a on nie chciał zawieść Astrid – ale zakupy wciąż miał przed sobą. I pako­wa­nie pre­zen­tów. I wypy­cha­nie Miko­ła­jo­wej skar­pety. A teraz jesz­cze pie­cze­nie pier­nicz­ków oraz naprawę cho­ler­nej pralki i eks­presu. A prze­cież trzeba też posprzą­tać w pokoju gościn­nym, bo za trzy tygo­dnie mają przy­je­chać rodzice. Nie chciał także usły­szeć od nich, że nie dokoń­czył roz­grze­ba­nej roboty wokół domu.

Potrze­bo­wał klona.

– Tak z cie­ka­wo­ści: pró­bu­jesz wystra­szyć dzie­ciaki?

– Co? – Uniósł głowę znad tabletu i ponie­wcza­sie uświa­do­mił sobie, że Eli­nor wła­śnie naśla­duje jego posępną minę. – Uro­czo.

– Jako twoja przy­ja­ciółka chyba powin­nam cię ostrzec. Ludzie zaczy­nają gadać. – Zmarsz­czyła nos, aż zsu­nęły się jej oku­lary. – Moż­liwe, że sły­sza­łam nawet imię Ebe­ne­zer.

– Żaden ze mnie Scro­oge – wark­nął nieco ostrzej, niż zamie­rzał. – Po pro­stu żyję w stre­sie. Mam kupę spraw do zała­twie­nia. – I nie piłem dziś kawy, dorzu­cił w myślach.

– Stres szko­dzi mózgowi – sko­men­to­wała bez­tro­sko Eli­nor. – Nie­dawno czy­ta­łam arty­kuł o tym, że zmu­sza umysł do przej­ścia w tryb reak­cji, odci­na­jąc te jego czę­ści, które odpo­wia­dają za kre­atyw­ność i roz­wią­zy­wa­nie pro­ble­mów. Czy wiesz, że wysta­wie­nie mózgu przez dłuż­szy czas na dzia­ła­nie hor­mo­nów stresu może zmo­dy­fi­ko­wać jego bio­che­mię i wywo­łać u czło­wieka depre­sję? Fascy­nu­jące, nie­praw­daż?

Coś pięk­nego. Świe­tlana przy­szłość przede mną.

– Ow­szem, fascy­nu­jące. I jakże pomocne. Dzię­kuję.

Eli­nor wzru­szyła ramio­nami.

– Tak tylko mówię. Znajdź sobie spo­sób na odstre­so­wa­nie.

– Już lecę. Zaraz po Bożym Naro­dze­niu. – Wstu­kał swoje nazwi­sko w losowo wybrane wolne pole i zwró­cił tablet Eli­nor. Będzie jak zawsze, pomy­ślał. Coś się wykom­bi­nuje, żeby się udało.

Dzwo­nek już dawno wybrzmiał i wszyst­kie dzieci znik­nęły za drzwiami szkoły.

– Kaye Berry zawsze twier­dziła, że nie­złe z cie­bie cia­cho, a teraz jest roz­wódką, więc…

– Nie – wpadł jej w słowo Ben, zanim nabrała roz­pędu. – Nie będę się uma­wiał z żadną z mam z klasy Astrid. Muszę naj­pierw zro­bić to, co mam do zro­bie­nia, zanim zajmę się czymś… albo kimś innym.

I naprawdę nie czuł się na siłach, żeby wziąć na sie­bie kolejny obo­wią­zek. Żad­nych psów. Żad­nych ran­dek. Żad­nych przed­świą­tecz­nych wariactw wyma­ga­ją­cych wysiłku. Naj­waż­niej­sza była Astrid. Musiał zna­leźć spo­sób na to, żeby zapew­nić jej takie życie, jakie powinna mieć – z dużym ogro­dem i psem w pla­nach – i nie mógł teraz sku­piać się na niczym innym. Był to winien Katie i Pau­lowi. Musiał jesz­cze tylko poszu­kać odpo­wie­dzi na jedno pyta­nie: jak tego doko­nać?ROZ­DZIAŁ 2

No, dalej, Bażant. Spójrz na mnie. Śmiało, maleńki.

Ally Gil­more, foto­grafka z branży modo­wej, kucała wła­śnie przed naj­ob­fi­ciej się śli­nią­cym bul­do­giem świata, z apa­ra­tem w jed­nej ręce i pisz­czącą gumową zabawką w dru­giej.

Ni­gdy nie miała opo­rów przed przy­ję­ciem choćby naj­mniej wygod­nej pozy­cji, byle tylko uzy­skać pożą­dane uję­cie, ale zazwy­czaj miała do czy­nie­nia z model­kami o kan­cia­stych cia­łach i ustach zło­żo­nych w ciup, a żadna z nich nie miała ani pofał­do­wa­nej skóry, ani bia­łej sier­ści.

Z dru­giej strony zało­że­nia były takie same: sprze­dać pro­dukt. Niech obiekt na zdję­ciu wydaje się jak naj­bar­dziej ponętny. Nawet jeśli jest nie­moż­li­wie zaśli­nio­nym czwo­ro­no­giem z naj­dłuż­szym sta­żem w schro­ni­sku dla zwie­rząt „Kosmaci Przy­ja­ciele”. Bie­da­czy­sko tra­fił tam trzy lata wcze­śniej jako bez­pań­ski pies i do tej pory nie zna­lazł nowego domu, choć dziad­ko­wie Ally robili wszystko, by obja­wić światu jego nie­ba­nalną urodę.

Ow­szem, miał wysta­jącą żuchwę, jego oczy były róż­nej wiel­ko­ści i śli­nił się rzę­si­ście, gdy był pobu­dzony… albo głodny… albo gdy spał… albo w dowol­nym momen­cie, ale prze­cież zasłu­gi­wał na miłość tak samo jak wszy­scy jego kosmaci przy­ja­ciele. Ally zaś się uparła, że na stronę inter­ne­tową trafi dosko­nały por­tret Bażanta, a to sprawi, że ktoś wresz­cie go poko­cha.

Jeśli Bażant w końcu prze­sta­nie lizać obiek­tyw.

– Daj już spo­kój, skar­bie. Współ­pra­cuj tro­chę. Potem mi podzię­ku­jesz.

Jej ber­nar­dyn, Colby – naj­bar­dziej leniwy zwie­rzak na całej pla­ne­cie, gotów prze­spać okrą­głą dobę, gdyby nie to, że prze­ga­piłby pory posił­ków – nagle uniósł łeb i spoj­rzał w stronę kla­tek. Uła­mek sekundy póź­niej chór psich gło­sów poniósł się echem pod łuko­wa­tym skle­pie­niem budynku.

– Bunia? – zawo­łała Ally, prze­krzy­ku­jąc szcze­ka­nie.

Było zde­cy­do­wa­nie za wcze­śnie na klien­tów poszu­ku­ją­cych zwie­rzaka. Zwłasz­cza że było ich tak nie­wielu, odkąd trzy tygo­dnie temu Ally przy­była do Pine Hol­low. Dziad­ko­wie mówili jej, że to taka pora roku, że wszy­scy myślą tylko o Świę­cie Dzięk­czy­nie­nia i Bożym Naro­dze­niu, ale ona podej­rze­wała, że prze­sta­rzała strona inter­ne­towa też nie jest bez zna­cze­nia. I dla­tego wła­śnie teraz, pierw­szego grud­nia, wstała ciem­nym ran­kiem spe­cjal­nie po to, by zmie­rzyć się z tym pro­ble­mem.

– Co tam, dziew­czyno? – odkrzyk­nęła bab­cia.

Szcze­ka­nie nie mil­kło.

– Tu jestem! – powie­działa Ally, w ostat­niej chwili cofa­jąc apa­rat przed mokrym jęzo­rem Bażanta.

– Co robisz? – spy­tała bab­cia, wyła­nia­jąc się zza ściany. Nio­sła pudło zde­cy­do­wa­nie zbyt cięż­kie dla star­szej pani, która nie­spełna dwa mie­siące wcze­śniej zerwała wię­za­dła w sta­wie bar­ko­wym.

– Zdję­cia na stronę inter­ne­tową. – Ally wybie­gła z klatki Bażanta i odło­żyła apa­rat, by ode­brać od babci wielki kar­ton psich przy­sma­ków Milk-Bone. – Co ty wyra­biasz? I gdzie twój tem­blak?

– Och, już nie jest mi potrzebny. Prze­cież miał być tylko na pierw­sze parę tygo­dni. – Przy­kuc­nęła, żeby podra­pać za uszami Colby’ego, nim przy­wita się z Bażan­tem.

Rita Gil­more miała zale­d­wie pięć stóp wzro­stu, co czy­niło ją o dwa cale niż­szą od Ally, ale któż zwra­całby na to uwagę? Burzę siwych, nie­sfor­nie krę­co­nych wło­sów ukryła tego dnia pod jaskra­wo­czer­woną czapką z włóczki, lecz mimo to ema­no­wała z niej swo­ista dzi­kość – Bunia była jak zwie­rzę uro­dzone na swo­bo­dzie, które ni­gdy nie dało się poskro­mić. I może była to cecha godna pochwały, ale nie wtedy, gdy mani­fe­sto­wała się oślim upo­rem gro­żą­cym per­ma­nent­nym uszko­dze­niem stawu bar­ko­wego.

– Leka­rze mówili, że kon­tu­zja może się odno­wić…

Bab­cia zbyła obawy Ally lek­ce­wa­żą­cym mach­nię­ciem ręki.

– Leka­rze muszą tak gadać, żebym nie mogła ich pozwać, jeśli znowu coś mi się sta­nie i uznam, że to ich wina. Ale nic mi nie jest, więc daj spo­kój.

Ally musiała się­gać coraz głę­biej w pokłady cier­pli­wo­ści. Odkąd przy­je­chała do Pine Hol­low, sły­szała ten refren nie­ustan­nie. Nic mi nie jest. Daj spo­kój. Nie poma­gaj. Nie rób i nie mów niczego, co suge­ro­wa­łoby, że jestem zbyt stara, by żyć samo­dziel­nie.

A prze­cież była. Zwich­nęła staw i zerwała wię­za­dła, nie wyko­nu­jąc żad­nych cięż­kich prac – po pro­stu wypro­wa­dzała psa. Ow­szem, był to Maxi­mus, nie­zbyt czy­stej krwi wil­czarz irlandzki wiel­ko­ści kuca, nie do końca świa­domy wła­snej siły, ale jed­nak… Bunia nie mogła już uda­wać, że dwoje ludzi po osiem­dzie­siątce może bez niczy­jej pomocy unieść brze­mię pro­wa­dze­nia schro­ni­ska dla psów. Ally miała powody, by oba­wiać się o dziad­ków.

Jed­nym z nich było to, że przez parę tygo­dni nawet się nie przy­znali, że Bunia miała wypa­dek. Nie chcieli jej nie­po­koić. Nie chcieli wyry­wać jej siłą z życia, które wio­dła w Nowym Jorku, tylko po to, żeby im pomo­gła. Dzia­dek pra­co­wał ponad siły, byle tylko nie dopu­ścić, by bab­cia przed­wcze­śnie zrzu­ciła tem­blak, co zresztą chciała zro­bić, gdy tylko wró­ciła od chi­rurga. Kiedy Ally przy­była do Pine Hol­low z week­en­dową wizytą i ujrzała, co się dzieje, zro­biła to, co uznała za konieczne: rzu­ciła wszystko i została na dłu­żej.

Tak się zło­żyło, że umowa najmu nowo­jor­skiego miesz­ka­nia wła­śnie dobie­gała końca, a od dawna pla­no­wana sesja foto­gra­ficzna w tere­nie została odwo­łana – Ally zaczy­nała już czuć nie­po­kój. Nie po raz pierw­szy się zasta­na­wiała, czy naprawdę chce zostać w Nowym Jorku. Kon­tu­zja Buni była jak grom z jasnego nieba, jak dro­go­wskaz obja­wiony jej przez opatrz­ność: jest potrzebna w Pine Hol­low. Oto miała oka­zję spę­dzić Święta z jedyną rodziną, która jej pozo­stała, raz jesz­cze wchło­nąć wprost nie­re­alny bożo­na­ro­dze­niowy kli­mat małego mia­steczka i prze­my­śleć, czego rze­czy­wi­ście pra­gnie – a przy oka­zji pomóc w pro­wa­dze­niu schro­ni­ska.

Tyle że jej dziad­ko­wie mieli moralne opory przed przy­ję­ciem takiego wspar­cia.

Bunia zmarsz­czyła brwi, widząc apa­rat leżący na ławce przy klatce Bażanta.

– Nie musisz tego robić, moja droga.

– Ale chcę. – Ally posta­wiła kar­ton przy wej­ściu do maga­zynu i odwró­ciła się do babci. – Wiem, że nie chce­cie nowej strony inter­ne­to­wej, bo tę, którą macie, ktoś wam poda­ro­wał, ale to było dzie­sięć lat temu. I zaufaj mi: bar­dzo wielu ludzi szuka dziś zwie­rza­ków wła­śnie w sieci. Chcą oglą­dać zdję­cia i czy­tać uro­cze opisy.

– Ludzie nie zako­chują się w foto­gra­fiach. Mam rację, Bażant? Pew­nie, że mam.

– Moja praca polega w grun­cie rze­czy na spra­wia­niu, by zachwy­cali się tym, co zoba­czą na zdję­ciach – odpa­ro­wała Ally, się­ga­jąc po apa­rat. – Lecz nawet jeśli masz rację, jeśli ludzie nie adop­tują zwie­rząt, bazu­jąc na tym, co widzieli w Inter­ne­cie, to dobre fotki mogą ich przy­naj­mniej przy­cią­gnąć do drzwi naszego schro­ni­ska. A może i krót­kie, zabawne fil­miki? Możemy zało­żyć konta na Twit­te­rze i Insta­gra­mie. Niech ludzie zoba­czą, jakie psy tu mamy. Może wła­śnie w tej chwili na Pet­fin­de­rze ktoś szuka bul­doga albo wil­cza­rza? Trzeba poka­zać, co mamy, a do tego jest nie­zbędna o dzie­sięć lat śwież­sza strona inter­ne­towa.

– Wszyst­kie te sie­ciowe bania­luki są zbyt zawiłe dla two­jego dziadka i dla mnie. Wiem, że chcesz pomóc, ale do tej pory nasze metody spraw­dzały się zna­ko­mi­cie. W swoim cza­sie każdy z tych futrza­ków znaj­dzie sobie nowy dom.

– A co by nam szko­dziło, gdyby dzięki nowo­cze­śniej­szej stro­nie inter­ne­to­wej zna­la­zły go szyb­ciej?

– Nie pora­dzimy sobie z obsługą. A ty powin­naś przede wszyst­kim cie­szyć się świą­tecz­nym urlo­pem. – Bunia zdrową ręką chwy­ciła Ally pod ramię, by poho­lo­wać ją w stronę wyj­ścia. Colby wes­tchnął ciężko, pod­niósł się bez entu­zja­zmu i podrep­tał za nimi. – Czy nie wspo­mi­na­łaś, że chęt­nie poła­zi­ła­byś po mie­ście i zro­biła parę zdjęć rynku, zanim ludzie zadep­czą świeży śnieg?

– Wspo­mi­na­łam – przy­znała Ally – ale i na to znajdę czas. Naprawdę chęt­nie wam pomogę, nie tylko ze stroną inter­ne­tową. Chcę się przy­dać.

– I przy­da­jesz się, kocha­nie. – Bunia pokle­pała ją czule po ramie­niu. – Zresztą wła­śnie dla­tego tu przy­szłam: chcia­łam cię pro­sić, żebyś dziś po połu­dniu popil­no­wała inte­resu.

Ally czuła, że bab­cia na pocze­ka­niu wymy­śliła to życze­nie, by ją udo­bru­chać, ale nie zamie­rzała robić z tego afery. Skoro poja­wiła się szansa na to, by w spo­koju przy­go­to­wać tro­chę zdjęć do nowej strony inter­ne­to­wej, nale­żało ją wyko­rzy­stać.

– Oczy­wi­ście. Wybie­ra­cie się dokądś?

– Twój dzia­dek chce wziąć udział w tur­nieju poke­ro­wym na osie­dlu. Ale długo nie zaba­wimy, tam nic ni­gdy nie trwa do późna.

Osie­dle eme­ry­tów Sum­mer­land, poło­żone na skraju mia­steczka, na pierw­szy rzut oka bar­dziej przy­po­mi­nało eks­klu­zywny coun­try club niż insty­tu­cję opie­kuń­czą dla senio­rów. Prócz pola gol­fo­wego i base­nów znaj­do­wały się tam jed­nak także domy ofe­ru­jące stałą lub okre­sową opiekę pie­lę­gniar­ską dla pen­sjo­na­riu­szy, któ­rzy jej potrze­bo­wali – lub mieli potrze­bo­wać za kilka lat.

Bunia zawsze gło­śno dekla­ro­wała, że prę­dzej pad­nie tru­pem, niż prze­kro­czy próg jakie­goś domu opieki. Jeżeli miała kie­dyś opu­ścić swoje cztery kąty, to tylko nogami do przodu. W ostat­nich latach jed­nak tak wielu poke­ro­wych kum­pli dziadka prze­nio­sło się do Sum­mer­land, że spę­dzał tam nie­mal tyle samo czasu co w domu. Było tam naprawdę pięk­nie, ale Ally cie­szyła się w duchu, że dziad­ko­wie nie wyka­zują chęci zamiesz­ka­nia na osie­dlu. Swo­body miała dość na co dzień, a tylko u nich czuła się jak w domu.

Zdjęła kurtkę z kołka przy drzwiach fron­to­wych i opa­tu­liła się nią szczel­nie. Przy­trzy­mała drzwi dla Buni i Colby’ego, a potem razem ruszyli w stronę domu, z chrzę­stem zna­cząc ślady w śniegu okry­wa­ją­cym żwi­rowy pod­jazd.

Prze­stronny biały dom tonął w bożo­na­ro­dze­nio­wych ozdo­bach – rzędy miga­ją­cych lam­pek oka­lały ganek, gir­landy zdo­biły tralki balu­strady, a nad drzwiami wisiał piękny wie­niec – ale Bunia uwa­żała, że nale­ża­łoby jesz­cze przy­stroić sto­dołę. Jak zawsze rzu­ciła się w wir świą­tecz­nych przy­go­to­wań zaraz po Świę­cie Dzięk­czy­nie­nia, a Ally i dzia­dek mogli co naj­wy­żej pró­bo­wać dotrzy­mać jej kroku i pil­no­wać, by nie nad­we­rę­żała kon­tu­zjo­wa­nego ramie­nia. Rita Gil­more po pro­stu uwiel­biała tę porę roku, a tym razem wyka­zała się jesz­cze więk­szym fana­ty­zmem niż zazwy­czaj. A może tak się tylko wyda­wało, bo po raz pierw­szy od dawna Ally mogła na wła­sne oczy oglą­dać ją w akcji?

I na to jed­nak nie zamie­rzała się skar­żyć. Zastrzyk świą­tecz­nej atmos­fery miał na nią zba­wienny wpływ. Zbyt wiele lat minęło, odkąd po raz ostatni czuła ten nie­po­wta­rzalny kli­mat cie­pła i spo­koju. Uwiel­biała Boże Naro­dze­nie w Nowym Jorku, powódź świa­teł i gorączkę zaku­pów, ale ile­kroć wra­cała na Święta do Pine Hol­low, do dziad­ków, czuła to samo pozy­tywne sku­pie­nie, które poko­chała już w dzie­ciń­stwie. To miej­sce zawsze było dla niej magiczne; ni­gdy nie wyzbyła się tego prze­ko­na­nia.

– No idź, porób sobie te zdję­cia – zachę­ciła ją Bunia. – Wyjdź z domu, zabaw się tro­chę w mie­ście. Nie mamy z dziad­kiem mono­polu na twoją obec­ność.

Ally deli­kat­nie uści­snęła ramię babci.

– Lubię, kiedy macie na mnie mono­pol.

Gdy przy­je­chała do Ver­montu, chciała jedy­nie nacie­szyć się bli­sko­ścią rodziny i popra­co­wać tro­chę przy psach. W ostat­nich latach pra­co­wała jako wolny strze­lec i czę­sto podró­żo­wała, bo tego wyma­gał od niej zawód, który wybrała. To ozna­czało, że miała sporo czasu dla sie­bie, i w końcu dopa­dło ją poczu­cie osa­mot­nie­nia. Bra­ko­wało jej kogoś, z kim mogłaby dzie­lić codzien­ność.

Bunia miała jed­nak rację: jeśli Ally chciała w pełni doświad­czyć świą­tecz­nej atmos­fery w Pine Hol­low, nie mogła od rana do nocy krę­cić się po schro­ni­sku. Czuła, że wypad do mia­sta dobrze jej zrobi.

Kwa­drans póź­niej szła już dłu­gim pod­jaz­dem, w sza­liku owi­nię­tym wokół szyi i z apa­ra­tem foto­gra­ficz­nym w dłoni.

Pine Hol­low sta­no­wiło kanwę wszyst­kich jej wyobra­żeń o mia­steczku ide­al­nym. Każdy kwar­tał domów zda­wał się ucie­le­śniać wizję z kolej­nej bożo­na­ro­dze­nio­wej pocz­tówki. Po jed­nej stro­nie miała kryte mostki nad rzeką i krętą drogę do ośrodka nar­ciar­skiego. Z dru­giej – uro­kliwy rynek z altaną w naroż­niku. Wszystko to przy­pró­szył świeży śnieg, nie pierw­szy i nie ostatni tej spo­koj­nej zimy.

Trzy­ma­jąc apa­rat obu­rącz, ruszyła spa­ce­ro­wym kro­kiem w stronę rynku, fil­tru­jąc rze­czy­wi­stość szkłem obiek­tywu. Zabyt­kowy ratusz. Uro­czy mały zajazd. Nie­liczni prze­chod­nie zajęci codzien­nymi spra­wami mijali ją od czasu do czasu, nie zakłó­ca­jąc nie­sa­mo­wi­tego spo­koju tego gru­dnio­wego poranka. Powie­trze, czy­ste i rześ­kie, przy­jem­nie chło­dziło płuca.

W pamięci Ally koła­tały się słowa świą­tecz­nych pio­se­nek. Mimo­wol­nie zaczęła nucić dawne melo­die, nie­spiesz­nie masze­ru­jąc ku sercu mia­steczka. Im bli­żej była rynku, tym wyraź­niej sły­szała roz­ka­zu­jące głosy, aż wresz­cie, gdy wychy­nęła zza węgła ostat­niego budynku, zoba­czyła, co się dzieje na placu.

Kilka osób poma­gało przy roz­ła­dunku ogrom­nej cho­inki, na któ­rej już za tydzień miała się poja­wić świą­teczna ilu­mi­na­cja. Ally zbli­żyła się nieco, szu­ka­jąc lep­szego kadru – i wła­śnie wtedy jak na zawo­ła­nie zza rogu wyje­chały sanie zaprzę­żone w konie. Czy mogła marzyć o bar­dziej świą­tecz­nej sce­nie?

Uśmiech­nęła się od ucha do ucha i cof­nęła nieco, by uwiecz­nić też i sanie. Nie miała przy sobie obiek­tywu sze­ro­ko­kąt­nego, ale gdyby odsu­nęła się jesz­cze na kilka kro­ków…

Wesołe dzwonki roz­brzmiały tuż nad jej głową. Sku­piona bez reszty na wizje­rze apa­ratu cof­nęła się odru­chowo jesz­cze bar­dziej…

I zde­rzyła z czymś twar­dym.

– A żeby cię… – Ceglany mur za jej ple­cami nie dokoń­czył prze­kleń­stwa, a zawsty­dzona Ally obró­ciła się na pię­cie, opusz­cza­jąc apa­rat.

– Prze­pra­szam! Nie chcia­łam… – Słowa uwię­zły jej w krtani, gdy spoj­rzała wyżej.

I wyżej.

I wyżej, ponad sze­ro­kimi ramio­nami i ciemną zmierz­wioną brodą. Tam, gdzie jaśniały prze­ni­kliwe oczy, błę­kitne jak zimowe niebo. Tym, co pode­szło jej do gar­dła, blo­ku­jąc wszel­kie słowa, musiało być jej serce. Odru­chowo zaci­snęła moc­niej palce na obu­do­wie apa­ratu, gdy uświa­do­miła sobie, że Rosły, Ciem­no­włosy i Zmierz­wiony spo­gląda na nią z góry dość gniew­nym wzro­kiem.

I ocieka.

W dłoni ści­skał zgnie­ciony jed­no­ra­zowy kubek po kawie, która w więk­szo­ści wła­śnie wsią­kała w jego koszulę pod roz­piętą kurtką.

– Oj! – jęk­nęła Ally. – Pań­ska koszula…