-
W empik go
Najpiękniejsze konstrukcje sakralne średniowiecza - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
9 września 2021
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Najpiękniejsze konstrukcje sakralne średniowiecza - ebook
Ołtarz Wita Stwosza w Krakowie jest to inaczej średniowieczny tryptyk pod wezwaniem Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny, a właściwie jest to retabulum ołtarza głównego kościoła Mariackiego w Krakowie, zwane również potocznie ołtarzem mariackim w Krakowie, czy też krakowskim ołtarzem Wita Stwosza, w sumie jednak jest to nastawa ołtarzowa wykonana w latach 1477 do roku 1489, przez przybyłego z Norymbergi znakomitego rzeźbiarza Wita Stwosza. Retabulum to ma wymiary 11 na 13 metra wysokości.
| Kategoria: | Proza |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8245-653-0 |
| Rozmiar pliku: | 18 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Ołtarz Wita Stwosza kościoła Mariackiego w Krakowie
Ołtarz Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny
Lewe skrzydło.
Szafa retabulum
Prawe skrzydło.
Zaśnięcie Marii
Zwiastowanie Marii
Zmartwychwstanie Jezusa
Narodziny Jezusa
Przybycie mędrców ze wschodu
Wniebowstąpienie Jezusa
Zesłanie Ducha Świętego
Wnętrze kościoła podczas okupacji hitlerowskiej
Ołtarz Wita Stwosza w Krakowie jest to znany wszystkim średniowieczny tryptyk pod wezwaniem Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny, a właściwie jest to retabulum ołtarza głównego kościoła Mariackiego w Krakowie, zwane również potocznie ołtarzem mariackim w Krakowie, czy też krakowskim ołtarzem Wita Stwosza, w sumie jednak jest to nastawa ołtarzowa wykonana w latach 1477 do roku 1489, przez przybyłego z Norymbergi znakomitego rzeźbiarza Wita Stwosza. Retabulum to ma wymiary 11 na 13 metra wysokości. Wysokość największych figur wynosi około 2 metry i 80 centymetrów, więc przedstawione w ołtarzu postacie są pod względem wysokości naprawdę imponujące. Jest to największa w Europie gotycka nastawa ołtarzowa. Figury, których w ołtarzu jest ponad 200, wyrzeźbione są z litych kloców lipowych. Cała konstrukcja wykonana jest w drewnie dębowym, natomiast tło w modrzewiu. W predelli ukazane jest drzewo Jessego genealogiczne drzewo Chrystusa i Marii Panny. Szafę nastawy zdobią cztery skrzydła, dwa ruchome oraz dwa nieruchome. Bryłę pentaptyku dopełnia zwieńczenie. Ołtarz Wita Stwosza jako dzieło późnego średniowiecza, łączy w sobie elementy sacrum i jednocześnie pewne profanum. Mistycyzm zmieszany jest z naturalistycznym realizmem. Złote szaty apostołów występują obok codziennych ubiorów noszonych w średniowiecznym Krakowie. Obok wzniosłych religijnych scen ukazane zostało życie w jego codzienności. Postać Madonny zachowuje ideał średniowiecznego piękna, ale apostołom Stwosz nadał rysy mieszczan krakowskich. W realistycznym podejściu do postaci posunął się tak daleko, że widać dokładnie ich różne ułomności: defekty wyglądu, zdeformowane dłonie, napęczniałe żyły na nogach, ślady chorób skórnych. Główną sceną ołtarza, znajdującą się w środkowej szafie, jest Zaśnięcie Marii Panny. Śpiąca Maryja otoczona jest przez apostołów. Postać Matki Boskiej i podtrzymującego ją świętego Jakuba jest wycięta z jednego pnia lipowego, podobnie jak postacie Chrystusa, jego matki i dwóch aniołów w scenie Wniebowzięcia. Ekspresja sceny jest wzmożona zagęszczeniem postaci; w rzeczywistości nigdy nie mogłyby one stać tak blisko siebie. Złocone szaty odbijają światło. Ustawienie postaci jest niejako patrząc pod wiatr co powoduje złudzenie sfałdowania szat. Skrzydła. Otwarty ołtarz na ruchomych skrzydłach ilustruje sześć Radości Maryi: od Zwiastowania po Zesłanie Ducha Świętego. Kiedy szafa jest zamknięta, płaskorzeźby przedstawiają 12 scen z życia Marii i Jezusa. Postacie przedstawione są w strojach z epoki powstania dzieła w XV wieku, będąc obecnie znakomitym studium kostiumologii. Sprzęty domowe, naczynia codziennego użytku również są wierną kopią pierwowzorów. Górna kwatera na prawym ruchomym skrzydle przedstawia ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa. Początki historii powstania retabulum krakowskiego wiąże się z rokiem 1442, kiedy zawaliło się sklepienie prezbiterium kościoła Mariackiego. Nie wiadomo, czy i jaka nastawa zdobiła ołtarz główny kościoła przed katastrofą, ani też czy przez 35 lat, zanim polecono Stwoszowi wykonanie obecnie istniejącej nastawy, ołtarz zdobiła jakaś dekoracja. O planach ufundowania po katastrofie nowej nastawy świadczą zapisy na ten cel w testamentach mieszczan krakowskich. Nie jest jasne, kto i dlaczego zdecydował o powierzeniu prac nad nową nastawą Witowi Stwoszowi. Nie są znane wcześniejsze jego prace o bezsprzecznie poświadczonym autorstwie, a tych, które są mu z pewnym prawdopodobieństwem przypisywane na podstawie analizy stylu, jest niewiele i są to rzeczy stosunkowo drobne, w żaden sposób nie dorównujące rangą dziełu, które mu powierzono w Krakowie. Z drugiej strony, mający około trzydziestu lat Stwosz był, jak na ówczesne pojęcia, człowiekiem w wieku dojrzałym, który musiał mieć już odpowiednie wykształcenie i doświadczenie, pozwalające na samodzielne prowadzenie poważnych prac, i znajdował się w przełomowym momencie, decydującym o dalszej karierze. Można przypuszczać, że trudno było przyciągnąć do Krakowa na wiele lat, jakich wymagało planowane dzieło, renomowanego mistrza, który prowadził już ustabilizowany warsztat w którymś ze znanych ówczesnych ośrodków artystycznych. Natomiast pochodzący ze Szwabii, a wykształcony w górnej Nadrenii Wit Stwosz nie zdążył zapewne zagnieździć się na dobre i zrobić kariery w cechu w Norymberdze, i nie mógł tam liczyć na równie poważne i odpowiadające jego ambicjom zlecenia. Od czasu przybycia w 1477 roku, Wit Stwosz przebywał w Krakowie dwadzieścia lat, w tym dwanaście pracował nad ołtarzem. Postęp prac musiał satysfakcjonować fundatorów, gdyż Rada Miejska w 1483 roku, wyraziła zadowolenie z dokonań artysty i zwolniła go z płacenia podatków. Nastawa musiała znajdować się wówczas w zaawansowanym stanie, a wykonujący ją warsztat Stwosza pracować sprawnie, gdyż zaczął on wówczas podejmować się innych zadań dla miasta i dla innych zleceniodawców. W 1484 roku, został też starszym cechu malarzy i rzeźbiarzy. Najpóźniej gdzieś około roku 1485, przystąpiono przy rzeźbach do prac pozłotniczych, które należały do czynności wykończeniowych, poprzedzających położenie polichromii. Dzieło było gotowe na dzień Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w dniu 15 sierpnia roku 1489, patronackie święto kościoła Mariackiego. Nie wiadomo, ile wynosił całkowity koszt ołtarza. Zachował się zapis o jednej wypłacie, opiewającej na kwotę 2808 florenów. Było to całkowite wynagrodzenie lub też jego ostatnia rata. Kwota ta jest wymieniona w akcie erekcyjnym, i może stanowić połowę kosztów wykonania i montażu ołtarza. Pieniądze pochodziły głównie z zapisów testamentowych i składek mieszczaństwa krakowskiego. Suma ta stanowiła równowartość rocznego budżetu miasta i odpowiadała wartości kilku kamienic. Imię autora ołtarza zostało przez wieki zapomniane, a ustalił je w 1824 roku, Ambroży Grabowski. We wrześniu 1939 roku, profesor Karol Estreicher, chcąc uchronić ołtarz przed zniszczeniem, zdemontował figury i barkami spławił je Wisłą do Sandomierza. Przechowywano je w katedrze i seminarium duchownym. Lokalizacje rzeźb ołtarza ujawnił pod przymusem Niemcom ks. kardynał Stefan Sapieha. Figury początkowo przewieziono do Krakowa, a potem do Berlina. Szafę ołtarzową po demontażu (skrzyni i skrzydeł) wywieziono bezpośrednio do Norymbergi. Rzeźby zostały złożone w podziemiach zamku w Norymberdze, a konstrukcja nośna na zamku Wiesenthau. Przechowywany w bardzo dobrych warunkach w specjalnie przygotowanym schronie nosił jednak ślady działania owadów kołatka być może były to wcześniejsze ślady owadów. Odnalazł go profesor Estreicher z pomocą Amerykanów, dzięki czemu ołtarz do Krakowa powrócił pociągiem w maju 1946 roku. Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 4 maja 1946 roku, zostali odznaczeni obywatele innych państw w uznaniu zasług położonych przy odzyskaniu wywiezionych przez okupanta zabytków artystyczno-kulturalnych, a szczególnie odzyskanie ołtarza Wita Stwosza. Ołtarz był konserwowany na Wawelu, ponownie w latach 1946 do roku 1950,i oddany do kościoła Mariackiego w 1957 roku. W 2015 rozpoczęła się renowacja ołtarza, której wykonawcą został Międzyuczelniany Instytut Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki warszawskiej i krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W toku prac zostały również przeprowadzone badania technik snycerskich i malarskich stosowanych przy budowie ołtarza. Konserwacja została zakończona po pięciu latach, w lutym 2021 roku. Historia powstania ołtarza jest kanwą powieści Antoniny Domańskiej _Historia żółtej ciżemki_. Na podstawie książki zrealizowano w 1961 roku, film pod tym samym tytułem w reżyserii Sylwestra Chęcińskiego, w którym zadebiutował 11-letni wówczas Marek Kondrat. Film ten został nagrodzony Srebrnym Medalem na Międzynarodowym Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży w Wenecji w 1962 roku. Ołtarz Wita Stwosza jest tematem opery Józefa Świdra Wit Stwosz z roku 1974.Zegar astronomiczny Starego Miasta w Pradze
Praski zegar astronomiczny
Zegar astronomiczny nocą
Zegar w panoramie miasta Pragi
Staromiejski zegar astronomiczny rycina z 1791 roku
Staromiejski zegar astronomiczny w 1808 roku
Staromiejski zegar astronomiczny w 1860 roku
Rekonstrukcja zegara astronomicznego w maju 2017 roku
Rekonstrukcja zegara astronomicznego w maju 2017 roku
Elementy maszyny w 1866 roku, g_łówna maszyna_ _bębny maszyny_ i _rozruchowa maszyna Apostołów_
Główna maszyna, trzy oryginalne koła, które zasilały słoneczną, gwiazdową i księżycową tarczę zegara
Chronometr Božka stan aktualny, poniżej wahadło z naczyniem rtęciowym, z tyłu poziomy wiatraczek zwalniający
Tarcza astronomiczna i środkowa część zegara astronomicznego
Fragment złotej dłoni, symbol słońca i gwiazdy
Szczegóły pozycji księżyca na astrolabium mechaniczna konstrukcja prowadnicy księżyca malowana ręcznie, widoczna ciemna i jasna strona księżyca. W niebieskim środku widać narysowaną poniżej kulę ziemską północ.
Tarcza kalendarza zegara w Pradze
Fragment kalendarza z XIX wieku, pod częścią astronomiczną zegara astronomicznego. Kalendarz pokazuje datę 1 września. Cisioján znajduje się na obwodzie koła i prostopadle do niego
Okna z apostołami Judasz Tadeusz i Filip nad nimi Kohout, pod oknami Anioł.
Fragment otwartego okna ze świętym Apostołem Barnabą Kolce na parapecie i półkach mają zapobiec zanieczyszczeniu zegara astronomicznego przez gołębie
Widok wnętrza apostołów z prawego okna
Widok wnętrza lewego okna apostołów
Apostołowie Jakub i Piotr
Apostołowie Andrzej Maciej
Apostołowie Tadeusz i Filip
Apostołowie Tomasz i Paweł
Apostołowie Jan i Szymon
Apostołowie Barnaba i Bartolomeo
Widok mechanizmu ruchu apostołów
Ołtarz Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny
Lewe skrzydło.
Szafa retabulum
Prawe skrzydło.
Zaśnięcie Marii
Zwiastowanie Marii
Zmartwychwstanie Jezusa
Narodziny Jezusa
Przybycie mędrców ze wschodu
Wniebowstąpienie Jezusa
Zesłanie Ducha Świętego
Wnętrze kościoła podczas okupacji hitlerowskiej
Ołtarz Wita Stwosza w Krakowie jest to znany wszystkim średniowieczny tryptyk pod wezwaniem Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny, a właściwie jest to retabulum ołtarza głównego kościoła Mariackiego w Krakowie, zwane również potocznie ołtarzem mariackim w Krakowie, czy też krakowskim ołtarzem Wita Stwosza, w sumie jednak jest to nastawa ołtarzowa wykonana w latach 1477 do roku 1489, przez przybyłego z Norymbergi znakomitego rzeźbiarza Wita Stwosza. Retabulum to ma wymiary 11 na 13 metra wysokości. Wysokość największych figur wynosi około 2 metry i 80 centymetrów, więc przedstawione w ołtarzu postacie są pod względem wysokości naprawdę imponujące. Jest to największa w Europie gotycka nastawa ołtarzowa. Figury, których w ołtarzu jest ponad 200, wyrzeźbione są z litych kloców lipowych. Cała konstrukcja wykonana jest w drewnie dębowym, natomiast tło w modrzewiu. W predelli ukazane jest drzewo Jessego genealogiczne drzewo Chrystusa i Marii Panny. Szafę nastawy zdobią cztery skrzydła, dwa ruchome oraz dwa nieruchome. Bryłę pentaptyku dopełnia zwieńczenie. Ołtarz Wita Stwosza jako dzieło późnego średniowiecza, łączy w sobie elementy sacrum i jednocześnie pewne profanum. Mistycyzm zmieszany jest z naturalistycznym realizmem. Złote szaty apostołów występują obok codziennych ubiorów noszonych w średniowiecznym Krakowie. Obok wzniosłych religijnych scen ukazane zostało życie w jego codzienności. Postać Madonny zachowuje ideał średniowiecznego piękna, ale apostołom Stwosz nadał rysy mieszczan krakowskich. W realistycznym podejściu do postaci posunął się tak daleko, że widać dokładnie ich różne ułomności: defekty wyglądu, zdeformowane dłonie, napęczniałe żyły na nogach, ślady chorób skórnych. Główną sceną ołtarza, znajdującą się w środkowej szafie, jest Zaśnięcie Marii Panny. Śpiąca Maryja otoczona jest przez apostołów. Postać Matki Boskiej i podtrzymującego ją świętego Jakuba jest wycięta z jednego pnia lipowego, podobnie jak postacie Chrystusa, jego matki i dwóch aniołów w scenie Wniebowzięcia. Ekspresja sceny jest wzmożona zagęszczeniem postaci; w rzeczywistości nigdy nie mogłyby one stać tak blisko siebie. Złocone szaty odbijają światło. Ustawienie postaci jest niejako patrząc pod wiatr co powoduje złudzenie sfałdowania szat. Skrzydła. Otwarty ołtarz na ruchomych skrzydłach ilustruje sześć Radości Maryi: od Zwiastowania po Zesłanie Ducha Świętego. Kiedy szafa jest zamknięta, płaskorzeźby przedstawiają 12 scen z życia Marii i Jezusa. Postacie przedstawione są w strojach z epoki powstania dzieła w XV wieku, będąc obecnie znakomitym studium kostiumologii. Sprzęty domowe, naczynia codziennego użytku również są wierną kopią pierwowzorów. Górna kwatera na prawym ruchomym skrzydle przedstawia ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa. Początki historii powstania retabulum krakowskiego wiąże się z rokiem 1442, kiedy zawaliło się sklepienie prezbiterium kościoła Mariackiego. Nie wiadomo, czy i jaka nastawa zdobiła ołtarz główny kościoła przed katastrofą, ani też czy przez 35 lat, zanim polecono Stwoszowi wykonanie obecnie istniejącej nastawy, ołtarz zdobiła jakaś dekoracja. O planach ufundowania po katastrofie nowej nastawy świadczą zapisy na ten cel w testamentach mieszczan krakowskich. Nie jest jasne, kto i dlaczego zdecydował o powierzeniu prac nad nową nastawą Witowi Stwoszowi. Nie są znane wcześniejsze jego prace o bezsprzecznie poświadczonym autorstwie, a tych, które są mu z pewnym prawdopodobieństwem przypisywane na podstawie analizy stylu, jest niewiele i są to rzeczy stosunkowo drobne, w żaden sposób nie dorównujące rangą dziełu, które mu powierzono w Krakowie. Z drugiej strony, mający około trzydziestu lat Stwosz był, jak na ówczesne pojęcia, człowiekiem w wieku dojrzałym, który musiał mieć już odpowiednie wykształcenie i doświadczenie, pozwalające na samodzielne prowadzenie poważnych prac, i znajdował się w przełomowym momencie, decydującym o dalszej karierze. Można przypuszczać, że trudno było przyciągnąć do Krakowa na wiele lat, jakich wymagało planowane dzieło, renomowanego mistrza, który prowadził już ustabilizowany warsztat w którymś ze znanych ówczesnych ośrodków artystycznych. Natomiast pochodzący ze Szwabii, a wykształcony w górnej Nadrenii Wit Stwosz nie zdążył zapewne zagnieździć się na dobre i zrobić kariery w cechu w Norymberdze, i nie mógł tam liczyć na równie poważne i odpowiadające jego ambicjom zlecenia. Od czasu przybycia w 1477 roku, Wit Stwosz przebywał w Krakowie dwadzieścia lat, w tym dwanaście pracował nad ołtarzem. Postęp prac musiał satysfakcjonować fundatorów, gdyż Rada Miejska w 1483 roku, wyraziła zadowolenie z dokonań artysty i zwolniła go z płacenia podatków. Nastawa musiała znajdować się wówczas w zaawansowanym stanie, a wykonujący ją warsztat Stwosza pracować sprawnie, gdyż zaczął on wówczas podejmować się innych zadań dla miasta i dla innych zleceniodawców. W 1484 roku, został też starszym cechu malarzy i rzeźbiarzy. Najpóźniej gdzieś około roku 1485, przystąpiono przy rzeźbach do prac pozłotniczych, które należały do czynności wykończeniowych, poprzedzających położenie polichromii. Dzieło było gotowe na dzień Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w dniu 15 sierpnia roku 1489, patronackie święto kościoła Mariackiego. Nie wiadomo, ile wynosił całkowity koszt ołtarza. Zachował się zapis o jednej wypłacie, opiewającej na kwotę 2808 florenów. Było to całkowite wynagrodzenie lub też jego ostatnia rata. Kwota ta jest wymieniona w akcie erekcyjnym, i może stanowić połowę kosztów wykonania i montażu ołtarza. Pieniądze pochodziły głównie z zapisów testamentowych i składek mieszczaństwa krakowskiego. Suma ta stanowiła równowartość rocznego budżetu miasta i odpowiadała wartości kilku kamienic. Imię autora ołtarza zostało przez wieki zapomniane, a ustalił je w 1824 roku, Ambroży Grabowski. We wrześniu 1939 roku, profesor Karol Estreicher, chcąc uchronić ołtarz przed zniszczeniem, zdemontował figury i barkami spławił je Wisłą do Sandomierza. Przechowywano je w katedrze i seminarium duchownym. Lokalizacje rzeźb ołtarza ujawnił pod przymusem Niemcom ks. kardynał Stefan Sapieha. Figury początkowo przewieziono do Krakowa, a potem do Berlina. Szafę ołtarzową po demontażu (skrzyni i skrzydeł) wywieziono bezpośrednio do Norymbergi. Rzeźby zostały złożone w podziemiach zamku w Norymberdze, a konstrukcja nośna na zamku Wiesenthau. Przechowywany w bardzo dobrych warunkach w specjalnie przygotowanym schronie nosił jednak ślady działania owadów kołatka być może były to wcześniejsze ślady owadów. Odnalazł go profesor Estreicher z pomocą Amerykanów, dzięki czemu ołtarz do Krakowa powrócił pociągiem w maju 1946 roku. Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 4 maja 1946 roku, zostali odznaczeni obywatele innych państw w uznaniu zasług położonych przy odzyskaniu wywiezionych przez okupanta zabytków artystyczno-kulturalnych, a szczególnie odzyskanie ołtarza Wita Stwosza. Ołtarz był konserwowany na Wawelu, ponownie w latach 1946 do roku 1950,i oddany do kościoła Mariackiego w 1957 roku. W 2015 rozpoczęła się renowacja ołtarza, której wykonawcą został Międzyuczelniany Instytut Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki warszawskiej i krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W toku prac zostały również przeprowadzone badania technik snycerskich i malarskich stosowanych przy budowie ołtarza. Konserwacja została zakończona po pięciu latach, w lutym 2021 roku. Historia powstania ołtarza jest kanwą powieści Antoniny Domańskiej _Historia żółtej ciżemki_. Na podstawie książki zrealizowano w 1961 roku, film pod tym samym tytułem w reżyserii Sylwestra Chęcińskiego, w którym zadebiutował 11-letni wówczas Marek Kondrat. Film ten został nagrodzony Srebrnym Medalem na Międzynarodowym Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży w Wenecji w 1962 roku. Ołtarz Wita Stwosza jest tematem opery Józefa Świdra Wit Stwosz z roku 1974.Zegar astronomiczny Starego Miasta w Pradze
Praski zegar astronomiczny
Zegar astronomiczny nocą
Zegar w panoramie miasta Pragi
Staromiejski zegar astronomiczny rycina z 1791 roku
Staromiejski zegar astronomiczny w 1808 roku
Staromiejski zegar astronomiczny w 1860 roku
Rekonstrukcja zegara astronomicznego w maju 2017 roku
Rekonstrukcja zegara astronomicznego w maju 2017 roku
Elementy maszyny w 1866 roku, g_łówna maszyna_ _bębny maszyny_ i _rozruchowa maszyna Apostołów_
Główna maszyna, trzy oryginalne koła, które zasilały słoneczną, gwiazdową i księżycową tarczę zegara
Chronometr Božka stan aktualny, poniżej wahadło z naczyniem rtęciowym, z tyłu poziomy wiatraczek zwalniający
Tarcza astronomiczna i środkowa część zegara astronomicznego
Fragment złotej dłoni, symbol słońca i gwiazdy
Szczegóły pozycji księżyca na astrolabium mechaniczna konstrukcja prowadnicy księżyca malowana ręcznie, widoczna ciemna i jasna strona księżyca. W niebieskim środku widać narysowaną poniżej kulę ziemską północ.
Tarcza kalendarza zegara w Pradze
Fragment kalendarza z XIX wieku, pod częścią astronomiczną zegara astronomicznego. Kalendarz pokazuje datę 1 września. Cisioján znajduje się na obwodzie koła i prostopadle do niego
Okna z apostołami Judasz Tadeusz i Filip nad nimi Kohout, pod oknami Anioł.
Fragment otwartego okna ze świętym Apostołem Barnabą Kolce na parapecie i półkach mają zapobiec zanieczyszczeniu zegara astronomicznego przez gołębie
Widok wnętrza apostołów z prawego okna
Widok wnętrza lewego okna apostołów
Apostołowie Jakub i Piotr
Apostołowie Andrzej Maciej
Apostołowie Tadeusz i Filip
Apostołowie Tomasz i Paweł
Apostołowie Jan i Szymon
Apostołowie Barnaba i Bartolomeo
Widok mechanizmu ruchu apostołów
więcej..
