Nasz wina - ebook

PROLOG

Pro­log

Nie mogłam zro­zu­mieć, dla­czego pła­czę teraz, jakby wszystko zakoń­czyło się przed chwilą, skoro Nick i ja zerwa­li­śmy ponad rok wcze­śniej. Żeby wypła­kać się na kie­row­nicy bez ryzyka wypadku, musia­łam zje­chać na pobo­cze i zga­sić sil­nik.

Opła­ki­wa­łam to wszystko, co prze­ży­li­śmy razem, i to, czego nie mie­li­śmy już razem prze­żyć… Pła­ka­łam nad nim i nad fak­tem, że tak strasz­nie go zawio­dłam, że zła­ma­łam mu serce; nad tym, że pozwo­li­łam mu otwo­rzyć się na miłość, by zaraz potem udo­wod­nić, że miłość nie ist­nieje, a raczej nie ist­nieje miłość bez bólu – i to bólu, który nazna­cza czło­wieka na resztę życia.

Pła­ka­łam nad tamtą Noah, którą byłam przy nim: nad pełną życia Noah, która – pomimo prze­śla­du­ją­cych ją demo­nów – potra­fiła kochać z całego serca; bo kocha­łam go bar­dziej, niż mogła­bym poko­chać kogo­kol­wiek innego… i to był mój kolejny powód do roz­pa­czy. Kiedy spo­ty­kasz osobę, z którą chcesz spę­dzić resztę życia, nie ma już odwrotu. Wielu ludziom ni­gdy nie będzie dane poznać, jakie to uczu­cie; inni myślą, że je zna­leźli, by potem prze­ko­nać się, że się pomy­lili. Jed­nak ja wie­dzia­łam, i wciąż to wiem, że Nick był miło­ścią mojego życia, męż­czy­zną, w któ­rym widzia­łam ojca swo­ich dzieci, któ­rego chcia­łam mieć przy sobie na dobre i na złe, w zdro­wiu i w cho­ro­bie, dopóki śmierć nas nie roz­łą­czy.

Nick był tym jedy­nym, moją drugą połówką. A teraz nad­szedł czas, by wresz­cie nauczyć się żyć bez niego.1. NOAH

1

Noah

Dzie­sięć mie­sięcy póź­niej…

Na lot­ni­sku pano­wał ogłu­sza­jący zgiełk: ludzie bie­gali roz­go­rącz­ko­wani w tę i we w tę, cią­gnąc za sobą walizki, dzie­ciaki i wózki baga­żowe. Wle­pi­łam wzrok w tablicę nad głową, wypa­tru­jąc nazwy celu mojej naj­bliż­szej podróży i dokład­nej godziny otwar­cia bramki. Nie uśmie­chało mi się lecieć tam w poje­dynkę, zwłasz­cza że ni­gdy nie prze­pa­da­łam za podró­żo­wa­niem samo­lo­tami. Nie bar­dzo mia­łam inną moż­li­wość, w końcu byłam teraz sama: tylko ja i nikt wię­cej.

Zer­k­nę­łam na zega­rek i znów prze­nio­słam wzrok na tablicę. Dobra, jestem przed cza­sem, po przej­ściu na ter­mi­nal zdążę jesz­cze napić się kawy i chwilę poczy­tać, a to na pewno pomoże mi się uspo­koić. Ruszy­łam do kon­troli bez­pie­czeń­stwa. Nie­na­wi­dzi­łam tego maca­nia, które musia­łam zno­sić, ile­kroć prze­cho­dzi­łam przez wykry­wacz metali. Naj­wy­raź­niej zawsze musia­łam mieć przy sobie coś, co uru­cha­mia alarm. Ktoś zażar­to­wał sobie kie­dyś, że pew­nie mam serce z metalu; no nie wiem, w każ­dym razie byłoby to jakieś wyja­śnie­nie moich odwiecz­nych pro­ble­mów z wykry­waczami.

Poło­ży­łam ple­cak na taśmo­ciągu, po czym zdję­łam zega­rek, bran­so­letki i wisio­rek, który zawsze nosi­łam na szyi, choć dawno już powin­nam była prze­stać. Zgro­ma­dzi­łam to wszystko na tacy razem z komórką i paroma wyło­wio­nymi z kie­szeni mone­tami.

– Jesz­cze buty, pro­szę pani – znu­żo­nym gło­sem upo­mniał mnie młody ochro­niarz. Rozu­mia­łam, skąd ten ton: jego praca była defi­ni­cją słów „nudny” i „mono­tonny”. Wyobra­zi­łam sobie, że jego umysł musi pogrą­żać się w letargu w wyniku powta­rza­nia wciąż tych samych czyn­no­ści i tych samych zdań. Posta­wi­łam na tacy moje białe conversy i pogra­tu­lo­wa­łam sobie w duchu, że nie zało­ży­łam skar­pe­tek z jakimś głup­ko­wa­tym moty­wem, któ­rego musia­ła­bym się teraz wsty­dzić. Pod­czas gdy moje rze­czy jechały na taśmie, ja prze­szłam przez wykry­wacz, który – a jakże… – od razu zaczął pisz­czeć.

– Pro­szę tutaj sta­nąć, ramiona i nogi sze­roko – poin­stru­ował mnie chło­pak, a ja tylko wes­tchnę­łam. – Ma pani przy sobie jakieś meta­lowe lub ostre przed­mioty albo…?

– Nie mam niczego takiego. Zawsze na mnie tra­fia, nie mam poję­cia dla­czego – odpar­łam, pozwa­la­jąc, by ochro­niarz prze­szu­kał mnie od stóp do głów. – To pew­nie jakaś plomba.

Chło­paka roz­ba­wiła moja odpo­wiedź, a ja zapra­gnę­łam jedy­nie, by jak naj­szyb­ciej zabrał ode mnie ręce.

Gdy tylko się odsu­nął, zgar­nę­łam swoje rze­czy i pogna­łam do duty free. „Dzień dobry, są te wiel­kie toble­rone? To ja popro­szę”. No, choć jeden plus prze­by­wa­nia na lot­ni­sku. Kupi­łam dwie cze­ko­lady, wło­ży­łam je do pod­ręcz­nej walizki i ruszy­łam na poszu­ki­wa­nie bramki. Lot­ni­sko w Los Ange­les jest ogromne, ale na szczę­ście moja bramka znaj­do­wała się względ­nie nie­da­leko. Prze­szłam przez halę, czę­ściowo wyło­żoną wykła­dziną, dep­cząc nama­lo­wane na pod­ło­dze strzałki i dro­go­wskazy, i mija­jąc napisy, żegna­jące mnie w kil­ku­dzie­się­ciu języ­kach. Na razie przy­było jesz­cze nie­wielu pasa­że­rów, więc weszłam do sali bez pro­blemu, poka­zu­jąc swój pasz­port i bilet. Minę­łam bramkę, usia­dłam, wycią­gnę­łam książkę i napo­czę­łam toble­rone.

Sprawy szły więc cał­kiem nie­źle, dopóki nagle spo­mię­dzy kar­tek nie wypadł mi na kolana liścik, uru­cha­mia­jący lawinę wspo­mnień, które jakiś czas temu przy­się­głam sobie pogrze­bać raz na zawsze. Poczu­łam ucisk w żołądku, a w gło­wie znów zaczęły wyświe­tlać mi się tamte obrazy; mój plan na spo­kojny dzień odszedł w zapo­mnie­nie.

Dzie­więć mie­sięcy wcze­śniej…

Wia­do­mość o tym, że Nicho­las wyjeż­dża, dotarła do mnie okrężną drogą. Nikt nie wspo­mi­nał przy mnie o nim choćby sło­wem i byłam prze­ko­nana, że to on sam musiał wydać tak kate­go­ryczne instruk­cje wspól­nym zna­jo­mym. Nawet Jenna nie mówiła o Nicku, a prze­cież wie­dzia­łam, że nie­raz się z nim widy­wała. Jej zatro­skany wyraz twa­rzy wyraź­nie suge­ro­wał, czego była świad­kiem, ile­kroć odwie­dzała go z Lio­nem. Moja przy­ja­ciółka zna­la­zła się mię­dzy mło­tem a kowa­dłem i była to kolejna rzecz, którą musia­łam dodać do listy swo­ich prze­wi­nień.

Nie udało mi się spo­tkać z Nicho­la­sem, ale nie musia­łam długo cze­kać na mało przy­ja­zne dzia­ła­nia z jego strony. Led­wie dwa tygo­dnie po zerwa­niu przy­słał mi parę pudeł moich rze­czy. Na widok trans­por­tera dla zwie­rząt, w któ­rym sie­dział N, prze­ży­łam tak dru­zgo­cący atak paniki, że kiedy nie mia­łam już siły pła­kać, wylą­do­wa­łam nie­przy­tomna w łóżku. Nasz biedny kote­czek… Teraz już tylko mój… Co gor­sza, musia­łam zosta­wić go u matki, bo moja nowa współ­lo­ka­torka miała kosz­marną aler­gię na sierść kotów. Trudno było mi się z nim roz­stać.

W myślach nazy­wa­łam tam­ten okres „moim cza­sem mroku”, bo tym dokład­nie był: utknę­łam w czar­nym, pozba­wio­nym świa­tła tunelu, zanu­rzona w total­nej ciem­no­ści, któ­rej nie roz­ja­śniało ani świa­tło kolejno nastę­pu­ją­cych po sobie dni, ani noc­nej lampki przy moim łóżku. Pra­wie codzien­nie mia­łam ataki paniki, aż w końcu jakaś lekarka wysłała mnie pro­sto do psy­chia­try.

Na początku nie chcia­łam nawet sły­szeć o żad­nych psy­cho­lo­gach czy psy­chia­trach. Osta­tecz­nie chyba mi pomo­gli, bo zaczę­łam wresz­cie wsta­wać rano z łóżka i wyko­ny­wać pod­sta­wowe czyn­no­ści… Funk­cjo­no­wa­łam popraw­nie. Aż do tam­tego wie­czoru: kiedy zro­zu­mia­łam, że jeżeli Nick wyje­dzie, to wszystko okaże się skoń­czone, raz na zawsze.

O jego pla­no­wa­nym wyjeź­dzie dowie­dzia­łam się z jakiejś wymiany zdań pod­słu­cha­nej w uni­wer­sy­tec­kiej kafe­te­rii. Boże, nawet przy­pad­kowe stu­dentki wie­działy teraz o nim wię­cej niż ja.

Jakaś dziew­czyna plot­ku­jąca o moim chło­paku, _par­don_, o moim byłym chło­paku, zupeł­nie nie­świa­do­mie poin­for­mo­wała mnie, że on za parę dni wypro­wa­dza się do Nowego Jorku.

To wła­śnie wtedy coś prze­jęło kon­trolę nad moim cia­łem, każąc mi wstać i iść wprost do jego miesz­ka­nia. Do tej pory sta­ra­łam się uni­kać myśle­nia o tym miej­scu i o wszyst­kim, co się wyda­rzyło. Ale prze­cież nie mogłam pozwo­lić mu wyje­chać, zwłasz­cza zanim poroz­ma­wiamy. Po raz ostatni widzia­łam go w noc zerwa­nia.

Ręce mi się trzę­sły, a nogi mia­łam tak mięk­kie, że gro­ziły mi upad­kiem na asfalt, gdy wcho­dzi­łam do apar­ta­men­towca Nicka. Wsia­dłam do windy, wje­cha­łam na jego pię­tro i sta­nę­łam przed drzwiami.

Co zamie­rza­łam mu powie­dzieć? Co mogłam zro­bić, żeby mi wyba­czył, żeby nie wyjeż­dżał, żeby znowu mnie kochał?

Naci­snę­łam dzwo­nek, czu­jąc, że zaraz zemdleję. Gdy otwo­rzył drzwi, prze­peł­niały mnie lęk, tęsk­nota i smu­tek.

W pierw­szej chwili oboje mil­cze­li­śmy, jedy­nie się w sie­bie wpa­tru­jąc. Nie spo­dzie­wał się mnie zoba­czyć. Co wię­cej, dała­bym sobie rękę uciąć, że pla­no­wał wyje­chać, nie oglą­da­jąc się za sie­bie, i po pro­stu o mnie zapo­mnieć. Nie mia­łam zamiaru mu tego uła­twiać.

Powie­trze zgęst­niało od napię­cia. Wyglą­dał powa­la­jąco: ciemne dżinsy, biały T-shirt, lekko zmierz­wione włosy… Powie­dzieć, że wyglą­dał sek­sow­nie, to wła­ści­wie nic nie powie­dzieć – prze­cież tak wła­śnie pre­zen­to­wał się zawsze. Z jedną róż­nicą: tamto spoj­rze­nie, tam­ten blask, który roz­świe­tlał go od środka, ile­kroć mnie widział, teraz już wygasł.

Widząc go znowu, tak przy­stoj­nego, wyso­kiego, mojego… poczu­łam, jakby ktoś draż­nił się ze mną, macha­jąc mi przed nosem mar­chewką, by potem mi ją zabrać. Czu­łam się uka­rana i pognę­biona.

– Po co przy­szłaś? – jego twardy i zimny ton wyrwał mnie z otę­pie­nia.

– Ja… – wyją­ka­łam łamią­cym się gło­sem. Co mia­łam mu powie­dzieć? Co mogłam zro­bić, żeby znów spoj­rzał na mnie tak, jak­bym wciąż była jego świa­tłem, jego nadzieją, jego życiem?

Wyglą­dało na to, że nie zamie­rza nawet mnie wysłu­chać. Już szy­ko­wał się, by zamknąć mi drzwi przed nosem, lecz w tym momen­cie pod­ję­łam decy­zję: jeśli mam o niego wal­czyć, to będę wal­czyć. Nie mogłam pozwo­lić, by wyje­chał, nie mogłam go stra­cić, bo byłam pewna, że bez niego nie prze­trwam. To było zbyt bole­sne: mieć go przed sobą i nie móc popro­sić, by mnie przy­tu­lił i zakoń­czył to cier­pie­nie, zże­ra­jące mnie od środka dzień po dniu. Zro­bi­łam krok naprzód i, nie­pro­szona, wśli­zgnę­łam się do środka przez szparę w drzwiach.

– Co ty sobie wyobra­żasz? – zapy­tał, idąc za mną, bo ruszy­łam wprost do salonu. Miesz­ka­nie było nie do pozna­nia: wszę­dzie pełno poza­kle­ja­nych pudeł, a na sofie i sto­liku kawo­wym – białe prze­ście­ra­dła. Mimo to odżyły we mnie wspo­mnie­nia naszych wspól­nych śnia­dań, poca­łun­ków skra­dzio­nych na sofie, przy­tu­la­sów przy oglą­da­niu fil­mów… Nick przy­go­to­wu­jący dla mnie śnia­da­nie, ja wśród podu­szek, wzdy­cha­jąca z roz­ko­szy w odpo­wie­dzi na jego czu­ło­ści…

To wszystko obró­ciło się w nicość.

Wła­śnie wtedy łzy try­snęły mi z oczy i nie mogąc ich powstrzy­mać, zwró­ci­łam się do niego.

– Nie możesz wyje­chać – oświad­czy­łam łamią­cym się gło­sem, jed­no­cze­śnie pró­bu­jąc nad sobą zapa­no­wać.

– Wynoś się, Noah, nie wcią­gniesz mnie w to – odparł, sto­jąc nie­ru­chomo i zaci­ska­jąc usta.

Ton jego głosu spra­wił, że się wzdry­gnę­łam, a mój płacz przy­brał na sile. Nie… do cho­lery, nie zamie­rza­łam się stam­tąd wyno­sić, na pewno nie bez niego.

– Nick, pro­szę, ja nie mogę cię stra­cić – załka­łam żało­śnie. Moje słowa nie były szcze­gól­nie ory­gi­nalne, ale były szczere, cał­ko­wi­cie szczere: nie mogłam bez niego żyć.

Wyda­wało mi się, że Nicho­las oddy­cha coraz szyb­ciej; bałam się wywie­rać na niego zbyt wielką pre­sję, ale skoro weszłam do jaskini lwa, to nie po to, by się teraz wyco­fać.

– Wyjdź stąd.

Komu­ni­kat był jasny i zwię­zły, ale w końcu miał do czy­nie­nia z eks­pertką w bun­to­wa­niu się… A ja nie zamie­rza­łam nagle o tym zapo­mnieć.

– Chcesz powie­dzieć, że za mną nie tęsk­nisz? – spy­ta­łam, a głos mi się zała­mał. Rozej­rza­łam się dookoła, po czym znów skon­cen­tro­wa­łam na nim. – Bo ja ledwo mogę oddy­chać… Ledwo zwle­kam się co rano z łóżka; kładę się z myślą o tobie, budzę się z tą myślą i nie prze­staję za tobą pła­kać…

Otar­łam łzy nie­cier­pli­wym gestem, a Nicho­las ruszył w moją stronę, choć wcale nie po to, by mnie uspo­koić, a wręcz prze­ciw­nie: jego dło­nie mocno chwy­ciły mnie za ramiona. Zbyt mocno.

– A wydaje ci się, że co ja niby robię?! – rzu­cił z wście­kło­ścią. – Roz­je­ba­łaś mnie, niech to szlag!

Jego dotyk na mojej skó­rze, nie­za­leż­nie od złej inten­cji tego gestu, wystar­czył, by tchnąć we mnie nowe siły. Tak strasz­nie tęsk­ni­łam za jego bli­sko­ścią, że teraz poczu­łam, jak­bym dostała zastrzyk adre­na­liny pro­sto w serce.

– Prze­pra­szam – powie­dzia­łam, spusz­cza­jąc głowę, bo czuć jego dotyk to było jedno, ale widzieć nie­na­wiść w jego pięk­nych jasnych oczach, to już zupeł­nie co innego. – Popeł­ni­łam błąd, ogromny i nie­od­wra­calny błąd, ale nie możemy pozwo­lić, żeby to nas znisz­czyło – pod­nio­słam wzrok, bo musia­łam spra­wić, by uwie­rzył w moje słowa, by zoba­czył w moich oczach, że naprawdę mówię pro­sto z serca. – Ja ni­gdy nikogo nie poko­cham tak, jak kocham cie­bie.

Te słowa zda­wały się go parzyć, bo ode­rwał dło­nie od mojego ciała i odwra­ca­jąc się, roz­pacz­li­wym gestem zła­pał się za włosy, roz­wi­chrzył je, po czym znów na mnie popa­trzył. Był w kom­plet­nej roz­sypce, wyglą­dał, jakby toczył naj­cięż­szą w życiu bitwę z sobą samym.

Zapa­dła prze­dłu­ża­jąca się cisza.

– Jak mogłaś to zro­bić? – zapy­tał w końcu, a mnie po raz kolejny pękło serce, gdy usły­sza­łam jego głos, łamiący się na ostat­niej syla­bie.

Zro­bi­łam chwiejny krok naprzód. Mimo że to ja zra­ni­łam jego, teraz pra­gnę­łam tylko, żeby znów mnie objął, ści­snął mocno w ramio­nach i uspo­koił.

– Ja nawet tego nie pamię­tam… – wyzna­łam drżą­cym z ner­wów gło­sem. To była prawda: nic nie pamię­ta­łam, mój umysł zablo­ko­wał te wspo­mnie­nia. Tam­tej nie­szczę­snej nocy byłam tak zdru­zgo­tana myślą, że on zro­bił wcze­śniej to samo, że nie umia­łam zatrzy­mać biegu wypad­ków i po pro­stu pozwo­li­łam, by to się stało. W tam­tej chwili moje życie wyda­wało mi się do tego stop­nia zruj­no­wane, że w jakiś spo­sób po pro­stu odcię­łam się od swo­jego ciała i umy­słu. – Nie pamię­tam niczego, co nie ma związku z tobą. Nick, musisz mi wyba­czyć; chcę, żebyś znowu na mnie patrzył tak jak wcze­śniej – mój głos zaczął się żało­śnie dła­wić i pękało mi serce, bo choć mia­łam go tuż przed sobą, to wie­dzia­łam, że jest jed­no­cze­śnie bar­dzo daleko ode mnie… – Powiedz mi, co mam zro­bić, żebyś mi wyba­czył…

Spoj­rzał na mnie z nie­do­wie­rza­niem, jak­bym popro­siła o coś absur­dal­nego, jakby z moich ust wydo­by­wały się tylko nie­składne bzdury.

I rze­czy­wi­ście poczu­łam, że gadam bzdury, bo czy ja sama była­bym zdolna prze­ba­czyć zdradę? Zdradę ze strony Nicka?

Poczu­łam w piersi kosz­marny ból, który wystar­czył mi za odpo­wiedź… Nie, oczy­wi­ście, że nie, na samą myśl o tym mia­łam ochotę rwać sobie włosy z głowy, byleby tylko wyma­zać obraz Nicka w ramio­nach innej kobiety.

Otar­łam łzy ramie­niem, nagle dotarło do mojej świa­do­mo­ści, że wszystko stra­cone. Przez chwilę sta­li­śmy w mil­cze­niu, a ja wie­dzia­łam już, że muszę stam­tąd wyjść, bo nie mogłam znieść poczu­cia straty.

Łzy spły­wały mi cicho po policz­kach… Wie­dzia­łam, że poże­gnamy się w ciszy. Poże­gnamy się… Matko Boska, poże­gnać się z Nic­kiem?! Jak to? Jak można poże­gnać na zawsze kogoś, kogo kochasz naj­moc­niej na świe­cie i kogo tak bar­dzo potrze­bu­jesz w swoim życiu?

Skie­ro­wa­łam się do wyj­ścia, ale zanim się przy nim zna­la­złam, Nick zastą­pił mi drogę i ku mojemu zdu­mie­niu przy­lgnął ustami do moich ust. Chwy­cił mnie za ramiona i przy­ci­snął do sie­bie. Sta­łam nie­ru­chomo, przyj­mu­jąc ten poca­łu­nek, który był ostat­nią rze­czą, jakiej się spo­dzie­wa­łam.

– Dla­czego, do cho­lery? – zapy­tał po chwili, mocno ści­ska­jąc moje ramiona.

Uję­łam jego twarz w dło­nie, lecz zanim zro­zu­mia­łam, co się dzieje, moje plecy ude­rzyły o ścianę salonu. On trzy­mał mnie mocno, pod­czas gdy jego usta zda­wały się poszu­ki­wać w moich powie­trza, któ­rego obojgu nam bra­ko­wało. Despe­racko przy­ci­snę­łam go do sie­bie i poczu­łam jego język, a na ciele dło­nie wędru­jące ku dołowi. Jed­nak nagle coś się stało i ruchy jego ciała, jego poca­łunki stały się bar­dziej napa­stliwe, jakby tward­sze. Odsu­nął się, choć wciąż doci­skał mnie dłońmi do ściany, tak że pra­wie nie mogłam się ruszyć.

– Nie powinno cię tu być – ryk­nął z wście­kło­ścią, a kiedy otwo­rzy­łam oczy, zoba­czy­łam, że po policz­kach spły­wają mu łzy. Nie widzia­łam, żeby tak pła­kał. Ni­gdy.

Poczu­łam, że bra­kuje mi tchu, że muszę się od niego odsu­nąć, że sytu­acja nas prze­ro­sła i robimy wszystko źle, zupeł­nie źle. Chcia­łam pogła­skać go po policzku i otrzeć te łzy, chcia­łam mocno go przy­tu­lić i tysiąc razy pro­sić o prze­ba­cze­nie. Nie wiem, co wyra­żały w tam­tej chwili moje oczy, ale kiedy spoj­rza­łam w oczy Nicka, zoba­czy­łam, że pło­nie w nich wście­kłość, wście­kłość i ból, głę­boki ból, który zna­łam aż za dobrze.

– Kocha­łem cię… – wyznał, ukry­wa­jąc twarz w mojej szyi.

Poczu­łam, że drży i obję­łam go tak, jak­bym zamie­rzała już ni­gdy nie wypu­ścić z ramion. – Niech to szlag, kocha­łem cię! – tym razem krzyk­nął, jed­no­cze­śnie mi się wyry­wa­jąc.

Nicho­las zro­bił krok w tył, popa­trzył na mnie, jakby widział mnie po raz pierw­szy w życiu, wbił spoj­rze­nie w pod­łogę, po czym znów pod­niósł wzrok na moją twarz.

– Wyjdź z tego miesz­ka­nia i nie waż się wra­cać.

Zaj­rza­łam mu pro­sto w oczy i dotarło do mnie, że to koniec. Wciąż lśniły w nich łzy, ale po miło­ści nie było śladu, jedy­nie ten ból, ból i nie­na­wiść. Wcho­dząc tam, wie­rzy­łam, że mogę go odzy­skać, że dzięki mojej miłość jego miłość rów­nież powróci… Jak bar­dzo się myli­łam. Od miło­ści do nie­na­wi­ści tylko krok… Wła­śnie się o tym prze­ko­na­łam.

Wtedy widzie­li­śmy się po raz ostatni.

– Pro­szę pani – powie­dział obok mnie czyjś głos, przy­wra­ca­jąc mnie do rze­czy­wi­sto­ści.

Pod­nio­słam wzrok i zoba­czy­łam ste­war­desę, wpa­tru­jącą się we mnie z lek­kim znie­cier­pli­wie­niem.

– Tak? – zapy­ta­łam, wsta­jąc, a książka i toble­rone zsu­nęły się z moich kolan i spa­dły na pod­łogę.

– Pra­wie wszy­scy pasa­że­ro­wie są już na swo­ich miej­scach. Czy mogę zoba­czyć pani kartę pokła­dową?

Rozej­rza­łam się dookoła. Cho­lera, w sali zosta­łam już tylko ja. Rzu­ci­łam okiem na dwie ste­war­desy przy­glą­da­jące mi się od wyj­ścia do rękawa, któ­rym mia­łam przejść do samo­lotu. Szlag!

– Prze­pra­szam – zła­pa­łam swój ple­cak, grze­biąc w nim w poszu­ki­wa­niu pasz­portu oraz karty pokła­do­wej. Dziew­czyna wzięła je ode mnie i skie­ro­wała się do bramki, a ja ruszy­łam za nią. Jesz­cze tylko szyb­kie spoj­rze­nie za sie­bie, czy niczego nie zapo­mnia­łam.

– Pani miej­sce jest na końcu samo­lotu, po pra­wej stro­nie… Życzę miłego lotu.

Ski­nę­łam głową, ale czu­łam nie­po­kój w żołądku.

Mia­łam przed sobą sze­ścio­go­dzinny lot do Nowego Jorku.

Podróż dłu­żyła się nie­mi­ło­sier­nie. Poza tym robiło mi się słabo na samą myśl o upa­łach, które z pew­no­ścią pano­wały już w Nowym Jorku, bo był prze­cież sam śro­dek lata. Naprawdę cie­szy­łam się, że pla­no­wa­łam raczej nie­długi pobyt, bo cała ta podróż miała tylko jeden kon­kretny cel.

Po wyj­ściu z samo­lotu poszłam od razu do pociągu. Poko­na­łam odci­nek z lot­ni­ska do sta­cji Jama­ica, gdzie mia­łam prze­siąść się w kolejny pociąg: do East Hamp­ton. Nie prze­sta­wał mnie bawić fakt, że jadę do takiego zagłę­bia sno­bów, które ni­gdy wcze­śniej nie budziło mojego zain­te­re­so­wa­nia. Ale co mogłam zro­bić, skoro Jenna – ach ta Jenna! – posta­no­wiła wydać się na bogato. Tak, pro­szę pań­stwa, orga­ni­zo­wała swój ślub od mie­sięcy i to wła­śnie w Hamp­tons, jak przy­stało na dzianą Ame­ry­kankę. Jej matka od nie­pa­mięt­nych cza­sów miała rezy­den­cję w tej eks­klu­zyw­nej czę­ści kraju i spę­dzali tu rodzin­nie pra­wie każde lato, więc Jenna kochała to miej­sce, było sce­ne­rią więk­szo­ści jej naj­pięk­niej­szych wspo­mnień z dzie­ciń­stwa. Sur­fu­jąc tro­chę po inter­ne­cie, zorien­to­wa­łam się, jaką for­tunę warte są tam­tej­sze domy – przy­znaję, że zbie­ra­łam szczękę z pod­łogi.

Jenna popro­siła, żebym dołą­czyła do niej tydzień przed ślu­bem. Był wto­rek, a w nie­dzielę moja przy­ja­ciółka miała na zawsze porzu­cić panień­ski stan. Wiele osób powta­rzało jej, że ślub w wieku dzie­więt­na­stu lat to czy­ste sza­leń­stwo, ale czy ktoś wła­ści­wie upo­waż­nił nas do wyda­wa­nia sądów w kwe­stii miło­ści mię­dzy dwoj­giem ludzi? Jeśli oni sami tego pra­gnęli i byli pewni swo­ich uczuć, to do dia­bła z przy­ję­tymi kon­wen­cjami.

Tym to spo­so­bem wysia­da­łam teraz na sta­cji Jamajka. Mia­łam przed sobą jesz­cze ponad­dwu­go­dzinną podróż, w cza­sie któ­rej powin­nam przy­zwy­cza­jać się do myśli, że nie tylko wezmę udział w ślu­bie mojej naj­lep­szej przy­ja­ciółki, ale przy tej oka­zji spo­tkam się też z Nicho­la­sem Leiste­rem. I to po dzie­się­ciu mie­sią­cach, bez żad­nej wia­do­mo­ści o nim, jeśli nie liczyć tych paru rze­czy, które udało mi się wyśle­dzić w inter­ne­cie.

Nick miał być świad­kiem, a ja jedną z dru­hen… Piękna kom­bi­na­cja, nie ma co. Może okaże się, że czas zale­czył rany, może przy­szedł już moment wyba­cze­nia… Tego nie wie­dzia­łam, ale jedno było dla mnie jasne: będziemy zmu­szeni sta­nąć ze sobą twa­rzą w twarz, z czego wynik­nie naj­pew­niej trze­cia wojna świa­towa.2. NOAH

2

Noah

Wysia­dłam z pociągu chwilę po szó­stej wie­czo­rem. Słońce świe­ciło jesz­cze wysoko nad hory­zon­tem, bo w poło­wie lipca zacho­dziło dopiero po dzie­wią­tej. Przy­jem­nie było wyjść ze sta­cji, roz­pro­sto­wać nogi i poczuć cie­pły podmuch nad­mor­skiej bryzy. Od dawna nie byłam nad morzem i stę­sk­ni­łam się za nim. Z mojego kam­pusu były dwie godziny drogi nad ocean, ale ja za wszelką cenę sta­ra­łam się uni­kać wizyt u matki. Nasze rela­cje znacz­nie się pogor­szyły i, cho­ciaż minęło już wiele mie­sięcy, zupeł­nie niczego nie udało nam się przez ten czas roz­wią­zać. Roz­ma­wia­ły­śmy spo­ra­dycz­nie, a kiedy zba­cza­ły­śmy na tematy, o któ­rych nie chcia­łam roz­ma­wiać, natych­miast się roz­łą­cza­łam.

Jenna cze­kała na mnie w samo­cho­dzie przed dwor­cem. Na mój widok wysia­dła ze swo­jego bia­łego kabrio­letu i wybie­gła mi na spo­tka­nie. Ja też rzu­ci­łam się do biegu i spo­tka­ły­śmy się w poło­wie drogi. Po dziew­czyń­sku padły­śmy sobie w obję­cia, ska­cząc przy tym jak wariatki.

– Przy­je­cha­łaś!

– Przy­je­cha­łam!

– Biorę ślub!

– Bie­rzesz ślub!

Obie wybuch­nę­ły­śmy śmie­chem, ale w końcu natar­czywe klak­sony, docho­dzące z zablo­ko­wa­nej przez nas jezdni, kazały nam się roz­dzie­lić.

Wsia­dły­śmy do kabrio­letu i przyj­rza­łam się przy­ja­ciółce, która zaczęła wła­śnie roz­wo­dzić się nad tym, jak bar­dzo jest zaro­biona i ile jesz­cze mamy do zała­twie­nia, zanim nadej­dzie ten wielki dzień. Wła­ści­wie mia­ły­śmy tylko kilka dni dla sie­bie, bo póź­niej zaczy­nali się zjeż­dżać goście. Naj­bliżsi przy­ja­ciele mieli zatrzy­mać się u niej, a pozo­stali albo posia­dali w Hamp­tons wła­sne domy – oczy­wi­ście przez „domy” rozu­miem tu „nad­mor­skie rezy­den­cje” – albo zamie­rzali się zain­sta­lo­wać u miesz­ka­ją­cych w oko­licy zna­jo­mych.

To był jeden z powo­dów, dla któ­rych Jenna wybrała te daty: chciała wziąć ślub w waka­cje, bo połowa jej przy­ja­ciół i zna­jo­mych i tak miała być w tym cza­sie jeśli nie Hamp­tons, to przy­naj­mniej gdzieś w pobliżu, więc oszczę­dzała im tym samym dodat­ko­wych podróży.

– Przy­go­to­wa­łam dla nas mistrzow­ski plan, Noah: przez naj­bliż­sze dni będziemy tylko sma­żyć się na plaży, prze­sia­dy­wać w spa, obja­dać się sma­ko­ły­kami i popi­jać mar­ga­rity. Zamiast kla­sycz­nego wie­czoru panień­skiego marzy mi się taki wła­śnie chil­lout.

Ski­nę­łam głową, błą­dząc wzro­kiem po oko­licy. Mój Boże, to miej­sce było prze­cudne! Zupeł­nie jak­bym prze­nio­sła się nagle do sie­dem­na­sto­wiecz­nych kolo­nii. Domki w mia­steczku były całe białe, z uro­czymi podłuż­nymi dachów­kami, weran­dami od frontu i buja­nymi fote­lami przed wej­ściem. Tak bar­dzo zdą­ży­łam już przy­wyk­nąć do nowo­cze­snego, prak­tycz­nego stylu Los Ange­les, że nie­mal zapo­mnia­łam, jak malow­ni­czo potrafi być gdzie indziej. Gdy wyjeż­dża­ły­śmy z mia­steczka, zaczę­łam dostrze­gać kolejne oka­załe rezy­den­cje, pysz­niące się na roz­le­głych pose­sjach. Jenna zje­chała w jakąś boczną drogę pro­wa­dzącą w kie­runku morza i ujrza­łam w oddali wspa­niałe domisz­cze, utrzy­mane w bar­wach bieli i jasnego brązu.

– Tylko nie mów, że to jest twój dom…

Jenna roze­śmiała się i wyjęła ze schowka małego pilota. Dotknęła przy­ci­sku i skrzy­dła ogrom­nej bramy wjaz­do­wej otwo­rzyły się bez­gło­śnie. Rezy­den­cja była roz­ło­ży­sta i prze­piękna.

Cała tutej­sza archi­tek­tura wznie­siona została w stylu kolo­nial­nym, bez rzu­ca­ją­cych się w oczy nowo­cze­snych ele­men­tów, a do tego w ide­al­nej loka­li­za­cji: na tere­nie przy­le­ga­ją­cym do morza, któ­rego szum dobie­gał teraz do naszych uszu. Rząd dys­kret­nych latarni oświe­tlał drogę pro­wa­dzącą na par­king z miej­scami dla co naj­mniej dzie­się­ciu samo­cho­dów.

Od frontu bia­łej willi znaj­do­wała się impo­nu­jąca, wsparta na masyw­nych kolum­nach, weranda. Ogród cie­szył oko soczy­stą zie­le­nią, jakiej nie widzia­łam od dawna, a pośrodku stały dwa ponad­stu­let­nie dęby, które zda­wały się witać nas swoim maje­sta­tem.

– Ślub odbę­dzie się tutaj? O rany, Jenna, tu jest naprawdę cudow­nie! – zawo­ła­łam, wysia­da­jąc z kabrio­letu i nie mogąc ode­rwać wzroku od wznio­słego piękna tej budowli, choć prze­cież powin­nam już być przy­zwy­cza­jona… No dobrze, miesz­ka­łam wpraw­dzie przez pewien czas w domu Leiste­rów, jed­nak tutaj było zupeł­nie ina­czej… było magicz­nie.

– Nie, nie tutaj. Na początku był taki plan, ale tacie bar­dzo zależy, by uro­czy­stość odbyła się w miej­scu, o któ­rym myśle­li­śmy już kie­dyś: mniej wię­cej godzinę drogi stąd leży win­nica, do któ­rej ojciec zabie­rał mnie, kiedy byłam mała. Jeź­dzi­li­śmy tam konno i pamię­tam, jak pew­nego razu powie­dział mi, że chciałby, abym wzięła tam ślub, bo to miej­sce ma w sobie magię. Mia­łam wtedy dopiero dzie­sięć lat, ale marzy­łam o ślu­bie god­nym księż­niczki. Mój tata o tym nie zapo­mniał.

– Nie wąt­pię, że to nie­sa­mo­wite miej­sce, skoro przy­ćmiewa nawet to.

– Tak wła­śnie jest, będziesz zachwy­cona. Wiele par się tam pobiera.

Po tej wymia­nie zdań ruszy­ły­śmy razem w stronę schod­ków i poko­na­ły­śmy dzie­sięć stopni pro­wa­dzą­cych na werandę. Usły­sza­łam ciche skrzy­pie­nie drewna pod sto­pami i był to wspa­niały, kojący dźwięk.

Wnę­trze domu też zaparło mi dech: była to ogromna, pra­wie pozba­wiona ścian, wypeł­niona świa­tłem prze­strzeń, z dębo­wym par­kie­tem. Pośrodku stał kom­plet kanap, roz­miesz­czo­nych wokół nowo­cze­snego okrą­głego kominka. Dalej znaj­do­wała się biblio­teka z nie­du­żymi fote­lami usza­kami, a na pię­tro pro­wa­dziły z niej schody, oto­czone balu­stradą, przez którą można było wyj­rzeć na dół.

– Ile osób będzie tu miesz­kać, Jenn?

Jenna nie­dbale rzu­ciła swój żakiet na kanapę i prze­szły­śmy do kuchni. Ona też była olbrzy­mia: część zaj­mo­wała jadal­nia z żół­tymi fote­lami i nie­du­żym sto­łem śnia­da­nio­wym. Przez wyso­kie okna widzia­łam, że pomiesz­cze­nie wycho­dzi na wielki ogród na tyłach domu, a jesz­cze dalej roz­ciąga się plaża o ide­al­nie bia­łym pia­sku, dla któ­rej kon­ku­ren­cję sta­no­wił duży kwa­dra­towy basen.

– Zaraz, niech poli­czę… w sumie jakieś dzie­sięć osób, w tym my, Lion i Nick; reszta gości zatrzyma się w innych domach w pobliżu albo w hotelu w por­cie.

Ucie­kłam wzro­kiem za okno, gdy tylko usły­sza­łam o Nicku, i spo­koj­nie ski­nę­łam głową, żeby nie dać po sobie poznać, jak bar­dzo poru­sza mnie sam dźwięk jego imie­nia.

Jed­nak Jenna i tak zdała sobie z tego sprawę i wyjąw­szy z lodówki dwie butelki piwa imbi­ro­wego, zmu­siła mnie, bym spoj­rzała jej w oczy.

– Minęło już dzie­sięć mie­sięcy, Noah… Wiem, że to na­dal cię boli, i to rów­nież ze względu na was zwle­ka­łam tyle czasu, bo nie mogła­bym wyjść za mąż bez dwojga moich naj­lep­szych przy­ja­ciół u boku, ale… Myślisz, że dasz radę? To zna­czy… Chyba nie jest tak, że…

– Wiem, Jenna… Jasne, nie będę uda­wać, że mi to zwisa i że mam to już za sobą, bo to nie­prawda. Ale prze­cież obie wie­dzia­ły­śmy, że prę­dzej czy póź­niej będzie musiało do tego dojść. Prze­cież w sumie jeste­śmy rodziną… Od początku było tylko kwe­stią czasu, kiedy będziemy musieli ponow­nie spoj­rzeć sobie w twarz.

Jenna przy­tak­nęła, a ja znów ucie­kłam wzro­kiem przed jej spoj­rze­niem. Ludzie musieli widzieć w moich oczach coś, co spra­wiało, że roz­ma­wia­jąc ze mną o Nicku, zacho­wy­wali się, jakby cho­dzili po grzą­skim grun­cie. Wku­rzało mnie to. Umia­łam sobie radzić ze swoim bólem, robi­łam to od dawna, to była moja codzien­ność i nie potrze­bo­wa­łam, żeby się nade mną lito­wano. To ja zruj­no­wa­łam nasz zwią­zek i dla­tego zosta­łam sama ze zła­ma­nym ser­cem – to była kara.

Chwilę póź­niej Jenna zapro­wa­dziła mnie do mojego pokoju i byłam jej za to wdzięczna, bo czu­łam się wykoń­czona. Wyja­śniła mi, jak działa prysz­nic, po czym uści­snęła mnie rado­śnie i wyszła, woła­jąc jesz­cze z oddali, żebym lepiej porząd­nie odpo­częła, bo następ­nego dnia zasza­le­jemy na całego. Uśmiech­nę­łam się i gdy tylko znik­nęła, odkrę­ci­łam kran, żeby wziąć gorącą, relak­su­jącą kąpiel.

Wie­dzia­łam, że naj­bliż­sze dni będą trudne i że będę musiała się trzy­mać ze względu na Jennę, by nie dać jej po sobie poznać, w jak wiel­kiej jestem roz­sypce.

W nad­cho­dzą­cym tygo­dniu mia­łam ode­grać naj­bar­dziej wyma­ga­jącą rolę w całym moim dotych­cza­so­wym życiu… I to nie tylko przed Jenną, ale rów­nież przed Nicho­la­sem. Jeśli on zda sobie sprawę z mojej sła­bo­ści, to pode­pcze mi i serce, i duszę… Z całą pew­no­ścią taki wła­śnie miał zamiar.

Obu­dzi­łam się dość wcze­śnie, chyba dla­tego, że wie­czo­rem nie zasu­nę­łam zasłon. Wyj­rza­łam przez okno; przy­wi­tały mnie mor­skie fale. Byłam tak bli­sko oce­anu, że nie­mal czu­łam pia­sek pod sto­pami.

Pospiesz­nie wło­ży­łam bikini i wcho­dząc do kuchni, zoba­czy­łam, że Jenna roz­ma­wia z jakąś kobietą, która sie­dzi naprze­ciwko niej, popi­ja­jąc kawę.

Obie uśmiech­nęły się na mój widok.

– Noah, wejdź, chcę cię przed­sta­wić – powie­działa Jenna. Wstała i wzięła mnie pod ramię. Jej towa­rzyszka była bar­dzo ładna: miała azja­tyc­kie rysy i ele­gancko ucze­sane kasz­ta­nowe włosy. Była… czy­sta – tak, to słowo naj­le­piej ją opi­suje. – To jest Amy, nasza wed­ding plan­nerka.

Z uśmie­chem uści­snę­łam jej dłoń.

– Bar­dzo mi miło.

Amy przyj­rzała mi się z apro­batą, po czym wyjęła z torebki jakąś książkę i zaczęła w niej cze­goś szu­kać, kart­ku­jąc ją szybko i z wprawą.

– Jenna mówiła mi, że jesteś ładna, ale teraz, gdy cię widzę… Jestem pewna, że będziesz wyglą­dać zja­wi­skowo w sukience druhny.

Uśmiech­nę­łam się, czu­jąc, że policzki oblewa mi rumie­niec.

Jenna usia­dła obok mnie i wpa­ko­wała sobie do ust kawa­łek tosta.

– Ej, prze­cież to ja mam być naj­lep­szą laską na tej impre­zie – peł­nymi ustami mówiła tak nie­wy­raź­nie, że ledwo można ją było zro­zu­mieć. Wie­dzia­łam, że żar­tuje. Jenna była tak piękna, że nie­za­leż­nie, ile ład­nych dziew­czyn miała wokół sie­bie, i tak to zawsze ona wyróż­niała się urodą.

– Spójrz, Noah, to twoja sukienka – powie­działa Amy i poka­zała mi zdję­cie pro­jektu Very Wang. To była prze­piękna czer­wona kre­acja z dekol­tem w kształ­cie litery V, na dwóch cien­kich ramiącz­kach, krzy­żu­ją­cych się na ple­cach. Dekolt na ple­cach też robił wra­że­nie. – Podoba ci się?

Jak mogłaby mi się nie podo­bać?! Kiedy Jenna spy­tała, czy będę jej druhną, pra­wie roz­pła­ka­łam się ze wzru­sze­nia, ale zawar­ły­śmy umowę: jeśli mia­łam zostać jej druhną, to ona musiała wybrać sukienkę, w któ­rej nie będę wyglą­dać jak wielki bez­owy tort. I – o rany! – naprawdę wywią­zała się z obiet­nicy: suk­nia była nie­ziem­ska.

– Kto jesz­cze będzie druhną razem ze mną? – zapy­ta­łam, wciąż wpa­tru­jąc się zafa­scy­no­wana w sukienkę.

Jenna spoj­rzała na mnie z uśmie­chem.

– Osta­tecz­nie zde­cy­do­wa­łam, że potrze­buję tylko jed­nej druhny – wyznała, a ja ska­mie­nia­łam.

– Cze­kaj… co?! – wykrzyk­nę­łam z nie­do­wie­rza­niem. – A twoja kuzynka Janina, Janora czy jak jej tam…?

Jenna wstała z krze­sła i pode­szła wprost do lodówki, odwra­ca­jąc się do mnie ple­cami. Amy igno­ro­wała nas nie­wzru­szona, a po chwili wstała, żeby ode­brać tele­fon i prze­szła w róg kuchni, żeby lepiej sły­szeć.

Jenna wyjęła tru­skawki oraz mleko i poło­żyła je na bla­cie – naj­wy­raź­niej zamie­rzała zro­bić sobie kok­tajl. Wzięła do ręki blen­der i wzru­szyła ramio­nami.

– Nie zno­szę Janiny. Matka pró­bo­wała mnie zmu­sić, żebym wzięła ją na druhnę, ale kiedy do niej dotarło, że nie ma takiej moż­li­wo­ści, przy­znała, że jeśli już mam wybie­rać mię­dzy dwiema druh­nami a jedną, to ona woli zostać przy jed­nej… Bo wiesz, tak jest bar­dziej har­mo­nij­nie – to jej dokładne słowa.

Prze­wró­ci­łam oczami; cudow­nie, teraz będę musiała sama sta­wić czoła set­kom gości, zapro­szo­nych na cere­mo­nię, nie mając u boku nikogo, kto dzie­liłby moje nie­szczę­sne poło­że­nie.

– Poza tym, wiesz… Przy Lio­nie będzie przed ołta­rzem tylko jeden przy­ja­ciel, więc nie chcę, żeby to dziw­nie wyglą­dało, a tak zacho­wamy ide­alne pro­por­cje.

Zanim dotarł do mnie sens słów przy­ja­ciółki, ciszę prze­szył dźwięk blen­dera, zagłu­sza­jąc moje myśli.

Chwila moment… jeden przy­ja­ciel i jedna przy­ja­ciółka przy ołta­rzu…

– Jenna! – wykrzyk­nę­łam, zry­wa­jąc się z miej­sca. Przy­ja­ciółka wpa­try­wała się upar­cie w kubek blen­dera. Bez skru­pu­łów wyłą­czy­łam jej tego grata i zmu­si­łam, by na mnie spoj­rzała. – Jestem świad­kową, prawda?

Jenna miała poczu­cie winy wypi­sane na twa­rzy.

– Prze­pra­szam, Noah, ale skoro Lion nie ma ojca, to musia­łaś się spo­dzie­wać, że Nick będzie jego świad­kiem. Chyba rozu­miesz, że nie chcia­łam, by moja matka była moją świad­kową, skoro nie może jej towa­rzy­szyć ojciec Liona. Uzna­łam, że to byłoby nie w porządku, dla­tego wła­śnie posta­no­wi­li­śmy, że naszymi świad­kami powinni być nasi naj­lepsi przy­ja­ciele.

Zaci­snę­łam powieki.

– Czy ty wiesz, o co mnie pro­sisz?

Będę musiała nie tylko wejść do kościoła razem z Nicho­la­sem, ale na doda­tek wspól­nie z nim czu­wać nad tym, by wszystko poszło zgod­nie z pla­nem; będę musiała go oglą­dać nie tylko w kościele, ale też na pró­bach przed ślu­bem.

Nie mia­łam o tym wszyst­kim poję­cia, bo myśla­łam, że Jenna wybrała świad­kową już wcze­śniej i byłam pogo­dzona jedy­nie z myślą, że zoba­czę Nicka na odle­głość. OK, mie­li­śmy być w jed­nym pomiesz­cze­niu, ale bez koniecz­no­ści wcho­dze­nia w inte­rak­cje; a teraz oka­zuje się, że mamy dzia­łać ramię w ramię w cza­sie całej cere­mo­nii i przy­ję­cia wesel­nego.

Jenna wzięła mnie za ręce i popa­trzyła mi w oczy.

– To tylko parę dni, Noah – powie­działa, sta­ra­jąc się tchnąć we mnie spo­kój, jakby były na to jakieś szanse…. – Co było, to było, minęło wiele mie­sięcy… Wszystko wróci na swoje miej­sce, zoba­czysz.

Co było, to było…

Wie­dzia­łam tylko o jed­nym z nas, dla któ­rego co było, to było. Tym­cza­sem ja trzy­ma­łam się przy życiu jedy­nie dzięki krót­kim hau­stom powie­trza, które uda­wało mi się zła­pać, kiedy – od czasu do czasu – wypły­wa­łam na powierzch­nię.3. NICK

3

Nick

Spoj­rza­łem na zegar, stał na biurku w moim gabi­ne­cie. Była czwarta rano, a mnie nie udało się zmru­żyć oka. Mój umysł przez cały czas zaj­mo­wał się tym, co ma się wyda­rzyć za kilka dni. Szlag… wie­dzia­łem, że ją zoba­czę.

Trzy­ma­łem w ręku prze­klęte zapro­sze­nie na ślub. W tej chwili nie było na świe­cie niczego, co nie­na­wi­dził­bym bar­dziej niż tę głu­pią cere­mo­nię, pod­czas któ­rej dwie osoby przy­się­gają sobie miłość aż po grób. Co za idio­tyzm!?

Zgo­dzi­łem się być świad­kiem, bo nie chcia­łem wyjść na palanta, który odma­wia przy­ja­cie­lowi, wie­dząc, że ten nie ma ojca, a jego brata, Luca – recy­dy­wi­sty, mogą w ogóle nie wpu­ścić do kościoła. Ale w miarę jak zbli­żał się ten dzień, mój humor sta­wał się coraz gor­szy, a ja coraz bar­dziej ner­wowy.

Nie chcia­łem jej widzieć… Roz­ma­wia­łem z Jenną, kaza­łem jej wybie­rać: albo ona, albo ja. A chwilę potem Lion pra­wie mi sko­pał tyłek za to, że posta­wi­łem takie ulti­ma­tum jego narze­czo­nej.

Mia­łem tysiąc i jeden wymó­wek, dla­czego nie mogę być obecny, ale żadna z nich nie mogła uspra­wie­dli­wić zawodu, jaki spra­wił­bym dwójce moich naj­lep­szych przy­ja­ciół.

Wsta­łem z fotela i pod­sze­dłem do olbrzy­miego okna, uka­zu­ją­cego nie­sa­mo­witą pano­ramę Nowego Jorku. Tutaj, sto­jąc na sześć­dzie­sią­tym dru­gim pię­trze, czu­łem się tak daleko od wszyst­kich… Tak daleko od kogo­kol­wiek, że moje ciało ogar­nęło lodo­wate zimno. Oto kim byłem: górą lodową.

Te dzie­sięć mie­sięcy było kosz­ma­rem, zstą­pi­łem do pie­kieł, sam to zro­bi­łem, spa­li­łem się i odro­dzi­łem z popio­łów jako ktoś zupeł­nie inny.

Skoń­czyły się uśmie­chy, skoń­czyły marze­nia, skoń­czyły się wszel­kie uczu­cia, poza fizycz­nym pożą­da­niem. Sto­jąc tu, daleko od świata, czu­łem, że jestem swoim wła­snym wię­zie­niem, tylko swoim wła­snym.

Usły­sza­łem zbli­ża­jące się kroki, coraz bli­żej za moimi ple­cami. Po chwili od tyłu objęło mnie czy­jeś ramię. Nawet się nie wzdry­gną­łem, nie czu­łem już nic, po pro­stu trwa­łem.

– Dla­czego nie wró­cisz do łóżka? – to był głos tej dziew­czyny, którą pozna­łem zale­d­wie parę godzin temu w jed­nej z naj­lep­szych restau­ra­cji w mie­ście.

Moje życie spro­wa­dzało się do jed­nej tylko rze­czy: pracy. Pra­co­wa­łem jak wół, zara­bia­łem coraz wię­cej i pra­co­wa­łem jesz­cze cię­żej.

Minęły tylko dwa mie­siące od rocz­nicy powsta­nia Leister Enter­pri­ses, gdy nagle mój dzia­dek Andrew stwier­dził, że zmę­czył go już ten świat, więc chce go opu­ścić. Muszę przy­znać, że w tam­tej chwili, kiedy dosta­łem tele­fon z wia­do­mo­ścią o jego śmierci, pozwo­li­łem sobie w końcu na roz­pacz. Kiedy ode­brano mi czło­wieka, któ­rego kocha­łem, zro­zu­mia­łem, że życie jest strasz­nym gów­nem: odda­jesz komuś swoje serce, zosta­wiasz mu je, żeby się o nie trosz­czył, a potem widzisz, że nie tylko się nim nie zaj­mo­wał, ale wręcz roz­gniótł je na krwawą mia­zgę. Ludzie, któ­rzy od two­ich naro­dzin mieli cię chro­nić, pew­nego dnia decy­dują się opu­ścić ten świat, nawet cię o tym nie infor­mu­jąc. Zni­kają, a ty zosta­jesz sam, nie rozu­mie­jąc, co się stało, i zada­jąc sobie pyta­nie, dla­czego do tego doszło?

Dzia­dek jed­nak nie odszedł bez śladu, zosta­wił bar­dzo ważny doku­ment, który cał­kiem odmie­nił moje życie.

Zapi­sał wszystko mnie, dosłow­nie wszystko, co zgro­ma­dził. Nie tylko swój dom w Mon­ta­nie i pozo­stałe posia­dło­ści, ale także całość Leister Enter­pri­ses. Ojciec nie dostał nawet kawałka ze spadku. Cho­ciaż nie potrze­bo­wał, był już prze­cież sze­fem jed­nej z naj­lep­szych kan­ce­la­rii adwo­kac­kich w kraju. W każ­dym razie to mnie dzia­dek zosta­wił całe swoje impe­rium, łącz­nie z Leister Cor­po­ra­tion, firmą, która – wraz z przed­się­bior­stwem ojca – domi­no­wała na naro­do­wym rynku finan­sów. Od zawsze pra­gną­łem być czę­ścią świata finan­sów wraz z dziad­kiem, ale ni­gdy nie chcia­łem, żeby wszystko mi spa­dło jak gwiazdka z nieba.

Nagle musia­łem zająć miej­sce, o któ­rym tak marzy­łem. Sta­łem się ofi­cjal­nie panem tego impe­rium, a to wszystko w wieku dwu­dzie­stu czte­rech lat.

Tak bar­dzo pogrą­ży­łem się w pracy, tak sta­ra­łem się udo­wod­nić, że podo­łam, że dam radę poko­nać wszel­kie prze­szkody, że jestem naj­lep­szy, aż w końcu nikt już nie wąt­pił w moje zdol­no­ści. Byłem na szczy­cie… a jed­nak nie mogłem uda­wać, że nie wiem, iż znaj­duję się na dnie.

Odwró­ci­łem się i spoj­rza­łem na ciem­no­włosą dziew­czynę, która zechciała spę­dzić ze mną kilka godzin. Szczu­pła, wysoka, o nie­bie­skich oczach i ide­al­nych pier­siach, ale dla mnie była tylko ład­nym cia­łem. Nawet nie pamię­ta­łem jej imie­nia. Szcze­rze mówiąc, powinna już sobie pójść, jasno jej powie­dzia­łem, że chcę tylko seksu, a jak skoń­czymy, po dżen­tel­meń­sku zamó­wię jej tak­sówkę. Jed­nak teraz, gdy patrzy­łem na nią, już po tym, jak poczu­łem się smutny i wście­kły na myśl, że muszę zmie­rzyć się z sytu­acją, która wypro­wa­dzała mnie z rów­no­wagi, poczu­łem nie­od­partą chęć, aby przy­naj­mniej uwol­nić napię­cie, które nagro­ma­dziło się w moim ciele.

Jej dło­nie wspi­nały się po mojej piersi, pod­czas gdy oczy szu­kały moich.

– Muszę przy­znać, że plotki o tobie nie są prze­sa­dzone – powie­działa, ocie­ra­jąc się o mnie uwo­dzi­ciel­sko.

Chwy­ci­łem ją za nad­garstki i powstrzy­ma­łem jej piesz­czoty.

– Nie obcho­dzi mnie, co o mnie mówią – ucią­łem. – Jest czwarta rano i za pół godziny zamó­wię ci tak­sówkę, więc wyko­rzy­staj czas, jaki ci został.

Mimo moich ostrych słów dziew­czyna się uśmiech­nęła.

– Oczy­wi­ście, panie Leister.

Zaci­sną­łem szczęki i po pro­stu pozwo­li­łem jej kon­ty­nu­ować. Zamkną­łem oczy i dałem się ponieść chwi­lo­wej przy­jem­no­ści, pro­stemu zaspo­ko­je­niu fizycz­nemu, sta­ra­jąc się nie czuć pustki, jaką mia­łem w środku. Seks nie był już taki jak kie­dyś, ale w sumie… to nawet lepiej.5. NICK

5

Nick

Była szó­sta po połu­dniu, a ja na­dal tkwi­łem w Nowym Jorku. Sekre­tarka, która zarzą­dzała moim kalen­da­rzem, przez pomyłkę umó­wiła mnie z dwoma nadę­tymi dup­kami, któ­rzy tylko zmar­no­wali mój czas.

Musia­łem przez dwie godziny odpo­wia­dać na ich debilne pyta­nia, a kiedy wresz­cie zakoń­czy­łem to spo­tka­nie, zamkną­łem się w gabi­ne­cie. Zer­k­ną­łem na zega­rek i zda­łem sobie sprawę, że dotrę tam póź­niej, niż zamie­rza­łem. Wyru­szać w kie­runku Hamp­tons tuż przed godzi­nami szczytu zakra­wało na sza­leń­stwo, ale nie mogłem już dłu­żej tego odkła­dać.

Steve cze­kał na mnie przy wyj­ściu.

– Nicho­las – powie­dział, prze­chy­la­jąc głowę i bio­rąc ode mnie nie­wielką walizkę.

– Jak sytu­acja na dro­dze, Steve? – zapy­ta­łem, czu­jąc, że wibruje mi tele­fon.

Zigno­ro­wa­łem to i wsia­dłem do samo­chodu, zają­łem przed­nie miej­sce pasa­żera. Potrze­bo­wa­łem paru minut, żeby zamknąć oczy i uspo­koić mętlik, który mia­łem w gło­wie.

– Jak zawsze – odparł Steve, sado­wiąc się za kie­row­nicą i rusza­jąc w stronę wschod­niej czę­ści mia­sta. Mie­li­śmy przed sobą ponad dwie godziny drogi, zakła­da­jąc, że nie będzie aż takiego ruchu.

Steve stał się ostat­nio moją prawą ręką: dbał o to, żebym doje­chał na czas w umó­wione miej­sce, odpo­wia­dał za moje bez­pie­czeń­stwo i poma­gał mi we wszyst­kim, czego aku­rat potrze­bo­wa­łem. Pra­co­wał dla naszej rodziny, odkąd mia­łem sie­dem lat. Jako jedna z nie­wielu osób naprawdę dobrze mnie znał i wie­dział, kiedy można ze mną roz­ma­wiać, a kiedy należy zacho­wać mil­cze­nie. Lepiej niż kto­kol­wiek inny rozu­miał, z czym przyj­dzie mi się zmie­rzyć w naj­bliż­szych dniach. Poczu­łem wdzięcz­ność, kiedy włą­czył muzykę relak­sa­cyjną, nie za wolną, ale też nie­zbyt żwawą, aku­rat w ryt­mie sprzy­ja­ją­cym temu, bym ugrun­to­wy­wał w sobie prze­ko­na­nie, że nie stracę głowy na tym ślu­bie. Tak, zacho­wam kon­trolę nie tylko nad swoim cha­rak­te­rem, ale też nad wszyst­kim, co mogłoby zagro­zić zbu­rze­niem wieży z kości sło­nio­wej. Tej wieży, tak wyso­kiej i nie­do­stęp­nej… nie­do­stęp­nej dla wszyst­kich, a tym bar­dziej – dla niej, w któ­rej zdą­ży­łem się zamknąć.

Po pół­to­rej godziny zatrzy­ma­li­śmy się na tan­ko­wa­nie na jakiejś samot­nej sta­cji ben­zy­no­wej przy dro­dze. Po tym, jak pozwo­li­łem sobie chwilę się zdrzem­nąć, zaczy­na­łem teraz odczu­wać nara­sta­jący nie­po­kój, więc zde­cy­do­wa­łem, że zamie­nimy się miej­scami i ja dalej popro­wa­dzę. Steve wyda­wał się nie mieć nic prze­ciwko. Poza tym poczu­łem nagłą potrzebę roz­mowy o czym­kol­wiek.

Jecha­łem tro­chę szyb­ciej, niż dopusz­czały ogra­ni­cze­nia pręd­ko­ści, gawę­dzi­li­śmy o ostat­nim meczu Knick­sów z Laker­sami i tym spo­so­bem, zanim się zorien­to­wa­li­śmy, już byli­śmy w Hamp­tons.

Wjeż­dża­jąc do tej czę­ści stanu Nowy Jork, z którą wią­za­łem tyle wspo­mnień, poczu­łem mie­sza­ninę emo­cji. Moi rodzice kupili tu dom przy plaży, a wła­ści­wie dostali go w pre­zen­cie ślub­nym. Nie był duży, nie umy­wał się do tutej­szych rezy­den­cji, ale pamię­ta­łem te let­nie mie­siące, które spę­dza­li­śmy w nim wszy­scy troje razem.

Trzeba od razu powie­dzieć, że nie było ich wiele, ale – o ile mnie pamięć nie myli – ten dom był jed­nym z nie­wielu miejsc, w któ­rych byli­śmy rodziną. Ojciec uczył mnie sur­fo­wać na pla­żach w Mon­tauk, a ja sta­ra­łem się robić to jak naj­le­piej, żeby dać mu powód do dumy.

Z głową pełną tych i jesz­cze innych bole­snych wspo­mnień wje­cha­łem na drogę pro­wa­dzącą do domu rodzi­ców Jenny. Po tym, jak ode­szła matka, ojciec co roku przy­wo­ził mnie do Hamp­tons na tydzień, który spę­dza­li­śmy z Tavi­shami. To tam cało­wa­łem się po raz pierw­szy… Boże, byłem taki zde­ner­wo­wany, a Jenna zupeł­nie spo­kojna. Dla niej to był tylko zwy­kły eks­pe­ry­ment, a ja mia­łem ochotę uciec, gdzie pieprz rośnie.

To było pod jed­nym z tych wiel­kich drzew rosną­cych w ogro­dzie na tyłach domu. Bawi­li­śmy się w berka i kiedy ją zła­pa­łem, przy­trzy­mała mnie za koszulę i zmu­siła, bym ukrył się z nią za gru­bym pniem.

– Musisz to zro­bić teraz, Nick; ina­czej będzie już za późno.

W tam­tym momen­cie nie mia­łem zie­lo­nego poję­cia, co ją nagle napa­dło, i dopiero po latach dowie­dzia­łem się, że w cie­niu dokład­nie tego samego drzewa ojciec Jenny oświad­czył się jej matce. Jenna usły­szała o tym wła­śnie tam­tego dnia i dla­tego posta­no­wiła wypu­ścić na świa­tło dzienne tę małą roman­tyczną marzy­cielkę, którą zwy­kle tak upar­cie sta­rała się w sobie tłu­mić. Jej zda­niem ten poca­łu­nek był obrzy­dliwy…

Pogrą­żony w tych wspo­mnie­niach doci­sną­łem pedał gazu. Byłem tak nie­obecny, że spóź­ni­łem się z wdep­nię­ciem hamulca na widok jakiejś pary, która naj­wy­raź­niej wybrała się na prze­chadzkę środ­kiem drogi. Byli ubrani w stroje spor­towe i kiedy samo­chód prze­mknął tuż koło nich, pokry­wa­jąc ich chmurą kurzu tuż za moją szybą, poczu­łem w żołądku nie­przy­jemny ucisk. Spoj­rza­łem w lusterko wsteczne i ucisk prze­szedł w dreszcz.