Nie całkiem białe Boże Narodzenie - ebook

Pojezierze Lubuskie,
las w pobliżu Wschowy,
pensjonat Mścigniew

20 GRUDNIA 2016

1.

Olga po cichu wymknęła się z pokoju i przekręciła klucz w drzwiach. Schody zaskrzypiały niemal od razu, kiedy tylko zeszła z pierwszego stopnia. Zaklęła w duchu. Wiedziała, co inni goście myśleli o jej porannych treningach, i słyszała nawet, jak nazywali nordic walking „wymachiwaniem kijami”. Przyjmowała wprawdzie do wiadomości fakt, że nie każdy musi rozumieć wstawanie o piątej dziesięć i chęć zażycia codziennej dawki ruchu, niezależnie od pogody, ale… bez przesady. Wymachiwanie kijami?

Pokonała wreszcie upiornie skrzypiące schody i stanęła w hallu. Usłyszała dziwny dźwięk, przypominający szum wody. Taki szemrzący, szepczący leśny strumyczek. Dziwne… Olga podeszła do okna. Owszem, padał deszcz, a ciężkie krople dzwoniły o szyby, ale to nie był ten dźwięk. Chodziło o coś innego. W hallu panowała ciemność, lekko tylko rozproszona przez mdławe światło nocnej lampki ustawionej na kontuarze. Nie było tam teraz nikogo, co wydało jej się całkiem normalne. Od czterech dni, codziennie o piątej trzydzieści rano, powtarzała ten sam scenariusz – starając się robić jak najmniej hałasu, przemykała do hallu z kijkami do nordic walkingu, wkładała kurtkę i wychodziła na zewnątrz. Trenowała przez godzinę, po czym wracała do pensjonatu. Pan Tomasz, właściciel, zazwyczaj był już wtedy na nogach i sprzątał w hallu. Witał się z nią, jak zwykle rzucał uwagę o tym, że niebezpiecznie jest biegać po lesie o tak wczesnej porze, i zapraszał na szybką poranną kawę. Rozmawiali chwilę, Olga opróżniała małą filiżankę i ruszała na górę, by przed śniadaniem wziąć prysznic. Wszystko to trwało zaledwie od czterech dni, ale zdążyła już przywyknąć. Nie zdziwiła się więc, że i dziś hall był pusty. A zatem skąd ten dziwny dźwięk?

Szum jakby się nasilił. Odeszła od okna i rozejrzała się. Nie, to na pewno nie deszcz. Więc co? Minęła recepcję i ruszyła wzdłuż wąskiego korytarza. Wybór miała w gruncie rzeczy niewielki. Na parterze pensjonatu mieścił się tylko jeden pokój gościnny, mieszkanie właścicieli, jadalnia, kuchnia i palarnia na tyłach. Do pokoju gościnnego przylegała łazienka – jedyna, do której wchodziło się z korytarza, i jedyna z wanną. W pozostałych gospodarze zamontowali prysznice. O tę z wanną okropnie wykłócał się Niemiec. Olga dobrze to pamiętała, bo przyjechali do pensjonatu niemal równocześnie. Nastąpiła jakaś pomyłka przy rezerwacji i Niemiec awanturował się, że musi dostać łazienkę z wanną, bo ma usztywniony bark, a poza tym uwielbia kąpiele i nie rozumie, dlaczego nie miałby zażywać ich podczas swoich krótkich świątecznych wakacji. Właściciel dwoił się i troił, by naprawić błąd. Udało się. Niemiec miał wannę. Zignorował nawet fakt, że odpływ szwankuje i trzeba pilnować, by woda się nie przelała. Atmosfera się oczyściła, wszyscy odetchnęli z ulgą.

A teraz to właśnie z tej nieszczęsnej łazienki dochodził dziwny szum. Olga z każdym krokiem zyskiwała co do tego pewność. Szła coraz wolniej, a jednocześnie jej oddech przyspieszył. Poza dziwnym szumem w budynku panowała przerażająca cisza. Coś tu się nie zgadzało… Zrobiła kolejny krok i tym razem usłyszała plaśnięcie, jak gdyby weszła w kałużę. Spojrzała w dół. Stała… w wodzie. Ale skąd na korytarzu wzięła się woda? Wreszcie wpadła na genialny pomysł, by zapalić światło. I zaraz potem dotarło do niej, że stoi w wodzie, a wolałaby jednak nie wystąpić w roli przewodnika prądu, jeśli instalacja ma jakąś wadę. Budynek jest co prawda po remoncie, mimo wszystko w tej sytuacji lepiej darować sobie zapalanie światła. Zresztą spod drzwi łazienki wydostaje się jasna smuga, więc o ile się postara, za chwilę jej wzrok przyzwyczai się do ciemności i będzie w stanie dojrzeć, skąd mniej więcej leje się woda. Cofnęła rękę wyciągniętą już pochopnie w stronę kontaktu. Przezorny zawsze ubezpieczony, a ona nie zamierzała ryzykować.

Po dłuższej chwili Olga uniosła głowę i wbiła wzrok w drzwi łazienki. Wiedziała już, skąd wzięła się woda. Powinna się teraz wycofać, obudzić pana Tomasza i wrócić tu z nim. Tak postąpiłaby osoba rozsądna. Ale czy Olga kiedykolwiek zachowywała się w sposób rozsądny? Ruszyła przed siebie, rozchlapując wodę. Zawahała się tylko na moment, zanim nacisnęła klamkę.

W łazience, której używał Niemiec, zalana była cała podłoga. Unosiła się w niej woń stęchlizny zmieszana z zapachem mydła. Olga ponownie przypomniała sobie słowa pana Tomasza: „Odpływ szwankuje. Trzeba pilnować, by woda się nie przelała…”.

Niemiec nie wziął sobie tego do serca. Właśnie teraz woda szerokim strumieniem wylewała się na podłogę. W wannie Olga ujrzała zarys sylwetki mężczyzny. Rozpoznała jego płowe włosy, które teraz wydawały się nieco ciemniejsze. Głowa wynurzyła się aż po czoło, oczy były zamknięte. Twarz sina, o ile zdążyła się zorientować.

Olga poczuła szarpnięcie w żołądku. Potykając się i ślizgając, wybiegła z łazienki. Nie łudziła się nawet, że Niemiec jeszcze żyje.

***

W jadalni zrobiło się tłoczno i duszno. Tomasz Malanowski, właściciel pensjonatu Mścigniew, krążył między stolikami i stawiał na nich filiżanki z kawą lub herbatą. Nie widziała, by robił to wcześniej, w końcu goście potrafili obsłużyć ekspres i czajnik elektryczny. Dziś jednak sytuacja była szczególna. Olga zauważyła, że bardzo starał się nad sobą panować, ale dłonie mu drżały i wydawał się jeszcze bledszy niż zazwyczaj. Nic dziwnego. Na pewno bał się, że ta paskudna historia z utopionym Niemcem odstraszy gości, którzy zaczną się domagać zwrotu pieniędzy za pobyt. Zbliżały się święta, a trupa w wannie nijak nie dało się wykorzystać do podkręcenia bożonarodzeniowej atmosfery. Ci, którzy przed kilkoma dniami zjechali do pensjonatu, marzyli przede wszystkim o tym, by odpocząć, pooddychać świeżym leśnym powietrzem, zjeść pierogi z kapustą i karpia, przyrządzone i podane przez kogoś innego, posiedzieć przy choince, wypić lampkę szampana w sylwestra i z rezygnacją wrócić do rzeczywistości. Pensjonat Malanowskich był wprost stworzony dla ludzi, którzy nie zamierzali przez cały grudzień z obłędem w oczach piec, gotować, sprzątać, biegać po prezenty, bombki i stroiki, a później przez kilka dni obżerać się do nieprzytomności, żeby się nie zmarnowało. Oglądając przy tym Kevina samego w domu, oczywiście. Do Malanowskich przyjeżdżało się po to, by z jednej strony zasmakować w atmosferze świąt, a z drugiej – nie przemęczyć się zanadto. I jeszcze nie doznać paraliżu twarzy na skutek częstego uśmiechania się do tych członków rodziny, których na co dzień ma się ochotę zamordować. W Mścigniewie można było pobyć samemu, a jednocześnie wśród ludzi. Olga miała wrażenie, że każdy przed kimś lub przed czymś tutaj uciekł. Zupełnie jak ona.

Teraz jednak przede wszystkim współczuła Tomaszowi Malanowskiemu. Domyślała się, jak trudno było utrzymać taki pensjonat. Stary, dziewiętnastowieczny dworek wciąż wymagał remontu i nieustannie coś się w nim psuło. W zimie zamarzały rury, w lecie burze zrywały dachówki, na jesieni wilgoć dawała się we znaki, a wiosną… Olga nie wiedziała, co działo się wiosną, ale coś zapewne musiało. Mścigniew leżał na odludziu, pod lasem, oddalony o kilka ładnych kilometrów od najbliższych wiosek i kilkanaście od miast. A dokładnie jednego miasta, Wschowy, która również nie była jakąś wielką metropolią. To cud, że taki dom jeszcze całkiem nie popadł w ruinę. W dodatku Malanowski prawie wszystkim zajmował się sam. Redukował koszty, zatrudniając jedynie kucharkę i sprzątaczkę, przy czym z tą ostatnią dzielił obowiązki. I na dokładkę opiekował się swoją chorą żoną. Olga nie miała pojęcia, co kobiecie dolegało, ale leżała w łóżku i doglądała jej pielęgniarka. O właśnie, pielęgniarkę też trzeba było opłacić. Tak, Malanowski nie miał łatwego życia. Dziwne, że jeszcze nie osiwiał i jakoś się trzymał. Ustawił w hallu wysoką choinkę, którą gęsto przyozdobił bombkami i migającymi lampkami, wszędzie powtykał pachnące gałązki świerku i non stop puszczał świąteczne piosenki. Wszyscy je słyszeli, ale nikt jak dotąd nie zlokalizował odtwarzacza. Głośniki natomiast Malanowski poustawiał chyba w każdym możliwym miejscu… Jeśli goście wyjadą przez ten incydent z utopionym Niemcem, biedny człowiek znajdzie się w opłakanej sytuacji. Nie zjawi się tu przecież nikt na ich miejsce, nie w tej chwili, przed samymi świętami. Przykry wypadek, bardzo przykry. W każdym razie Olga nie zamierzała wyjeżdżać. Była ciekawa, co się teraz wydarzy.

Malanowski przyniósł ostatnią filiżankę z kawą i postawił ją przed elegancką damą w średnim wieku. Westchnął ciężko, po czym obrzucił wzrokiem zebranych. Tego ranka wszyscy goście zjawili się w jadalni jednocześnie. Malanowski uśmiechnął się przepraszająco.

– Policja powinna być tu niebawem. Karetka już w drodze. A tymczasem…

– Policja? To konieczne? – odezwała się elegancka dama.

– Obawiam się, że tak, pani Kranz – powiedział właściciel pensjonatu. – Na pewno mają swoje procedury, muszą obejrzeć miejsce… To paskudny wypadek. Paskudny. Nigdy wcześniej nic takiego się tu nie wydarzyło, a prowadzę ten interes od dziesięciu lat.

– Dlatego zabronił pan czegokolwiek tam ruszać? Bo należało wezwać policję? Czy podejrzewa pan…?

To był młody mężczyzna w wełnianym golfie. Drogim, na tyle, na ile Olga potrafiła takie rzeczy ocenić, ale nie „efektownym”. Przyjechał tu ze swoim ojcem, ponoć wybitnym lekarzem. Sam lekarz miał niewyraźną minę i popijał kawę. Na wieść o wypadku rzucił się Niemcowi na ratunek, ale kiedy przekroczył próg łazienki, jego entuzjazm opadł. Niewiele było tam do zrobienia. Wszyscy zgodzili się co do tego, że należy wezwać karetkę i – najlepiej – radiowóz. Tak należało postąpić w razie niespodziewanego zgonu. Chłopak w golfie zadał więc swoje pytania chyba tylko dlatego, że chciał powiedzieć cokolwiek, a zdziwienie – czy nawet opór – eleganckiej damy było w tej sytuacji osobliwe.

Malanowski ponownie podrapał się po głowie.

– Nie, ja nic nie myślę, absolutnie nic takiego! – zaprzeczył gwałtownie. – Po prostu wydawało mi się słuszne…

– Oczywiście, oczywiście. Proszę się uspokoić. O, herbata dla pana. Nam pan przyniósł, a o sobie nie pomyślał – odezwał się człowiek spod okna.

Kolejny młody mężczyzna, nie w wełnianym golfie, ale w kraciastej koszuli i dżinsach rurkach. Miał stylowo ułożone włosy, równie stylową brodę i pachniał bardzo przyjemnie, choć czuć go było na kilometr. Jedyną skazą na tym perfekcyjnym wizerunku były zaczerwienione dłonie, jak gdyby je sobie kiedyś odmroził. Do pensjonatu przyjechał ze swoją piękną i modną żoną, oszałamiającą blondynką. Pasowali do siebie idealnie. A przynajmniej na pozór… Od razu zapytali o to, czy istnieje możliwość przygotowania dla nich wegańskich potraw wigilijnych. Ćwiczyli jogę i medytowali. Olga nie bardzo rozumiała, dlaczego obchodzą Boże Narodzenie. Ale tutaj nikt nie zadawał zbędnych pytań.

Właściciel pensjonatu z wdzięcznością sięgnął po kubek. Olga rozejrzała się dyskretnie. Wszyscy wydawali się poruszeni, ale jak to zwykle bywa – jedni bardziej, drudzy mniej. Elegancka dama w średnim wieku, Grażyna Kranz, co chwilę ubolewała nad tym, że świat zmierza w złym kierunku. Narzekała w sposób bardzo dystyngowany, należało przyznać. Chodziło jej zapewne o to, że Niemiec lubił sobie popić, o czym wszyscy w pensjonacie już zdążyli się dowiedzieć i co prawdopodobnie było przyczyną całego zajścia. A dokładniej – zejścia. Nie on pierwszy w stanie wskazującym przysnął w kąpieli. Grażyna Kranz mogła mieć rację. Olga zerknęła pod okno, na modne małżeństwo. Facet w rurkach, Olivier Potocki, czyścił swoje dizajnerskie okulary, z pewnością zaprojektowane przez Evę Minge lub innego Tommy’ego Hilfigera. Kobieta, Dagmara Potocka, obracała na palcu platynową obrączkę, w którą wetknięto małe diamenciki. Obrączka była tak szeroka, że bez problemu dało się dostrzec detale. Ciekawe, czy temu w rurkach naprawdę dano na imię Olivier.

Dalej… Lekarz, który chciał pomóc topielcowi, nadal pił kawę, a jego syn dyskretnie żuł kawałek chleba z masłem. Pewnie był zażenowany, że w ogóle zachciało mu się jeść w takich okolicznościach. Klara Żukowska, kobieta, jak to się teraz mówi, „trzydzieści plus”, siedziała przy stole sztywno wyprostowana, z nieprzeniknionym wyrazem twarzy, i stukała paznokciem w pustą filiżankę. Jako jedyna nie zerkała co chwilę na telefon. Radek Inglot, mężczyzna pod czterdziestkę, nauczyciel języka polskiego, bawił się serwetką. Mieczysław Nowak, pan o siwiejących skroniach, ujmującym uśmiechu i w nienagannie wyprasowanej białej koszuli, również obracał coś na palcu. Olga wiedziała, że to nie obrączka, lecz różaniec. Nowak był praktykującym katolikiem, nie z tych w typie średniowieczno-inkwizycyjnym, ale raczej przykładnym chrześcijaninem, miłosiernie przyglądającym się wszelkim ludzkim przywarom. Przed kilkoma laty stracił żonę i musiał bardzo to przeżyć. Z pewnością zamierzał pozostać jej wiernym. Szkoda. Ciekawi mężczyźni, nawet podstarzali, zawsze idą na zmarnowanie.

W jadalni brakowało jedynie właścicielki pensjonatu, pielęgniarki, która się nią opiekowała, i kucharki, zajętej smażeniem jajecznicy i mamrotaniem, że ktoś wybrał sobie tak fatalny moment na opuszczenie tego świata. Sprzątaczka nie zdążyła jeszcze dojechać i Malanowski dał jej na dziś wolne. A poza tym – komplet. Wszystkie pokoje wynajęte, jeśli wliczyć w to kwaterę nieszczęsnego Niemca. O nim właściwie Olga wiedziała najmniej. Tylko tyle, że pochodził z Dortmundu i lubił kiełbasę i piwo. Idealnie wpasował się w narodowe stereotypy i wydawał się tym faktem bardzo rozbawiony. Jakby było się z czego cieszyć.

Wstała od stołu i nie zawracając głowy Malanowskiemu, zrobiła sobie jeszcze jedną herbatę. Wsypała do kubka trzy czubate łyżeczki cukru i wrzuciła do niego dwa plastry cytryny. Wróciła na swoje miejsce i zaczęła ostrożnie dmuchać na gorący płyn.

– Powinna pani obejrzeć film o cukrze – odezwał się z przekąsem Olivier w rurkach. – Wiedziałaby pani, jak wpływa na organizm, jakie spustoszenie w nim robi. A cytryna… Nie słyszała pani o tym, że herbata z cytryną prawie na pewno wywołuje alzheimera?

– Oli, błagam – szepnęła teatralnie jego żona, zanim Olga zdążyła zareagować. Nie od razu zrozumiała, że „Oli” mówi do niej. I jeszcze, że Dagmara także nie jest zachwycona absurdalnym pomysłem, by pić herbatę z cukrem i cytryną.

– Ja wychodzę z założenia, że na coś trzeba umrzeć – mruknęła tylko i kątem oka zauważyła, że Grażyna Kranz uśmiecha się lekko.

Być może zaczęliby się nawet spierać o cukrzycę i alzheimera, gdyby nie fakt, że przed pensjonatem pojawiła się wreszcie karetka, a tuż za nią radiowóz. Niemal każda z osób zebranych w jadalni musiała opanować chęć udania się biegiem do hallu. Tak to już jest, pomyślała Olga. Człowiek zawsze da się wkręcić w kryminalną intrygę, nawet jeśli utrzymuje, że nie lubi morderstw i nie jest z natury ciekawski. Wzdrygnęła się nagle. Nie wiedziała, dlaczego na myśl przyszło jej akurat słowo „morderstwo”.

2.

Podinspektor Grzegorz Romanowski z Komendy Powiatowej Policji we Wschowie przeciągnął się i zajrzał do kubka z kawą. Na dnie został może łyk smętnej brunatnej cieczy. Romanowski skrzywił się, obrócił na krześle i zerknął w okno. Na zewnątrz zebrały się ciężkie chmury i nie zanosiło się na to, by deszcz miał dzisiaj przestać padać. Najgorszy grudzień, jaki można sobie wyobrazić. Plucha, błoto, wilgoć… Ohyda. Podinspektor skrzywił się jeszcze bardziej. Zupełnie nie czuł w tym roku atmosfery nadchodzących świąt. Tłumaczył sobie, że wszystkiemu winna jest pogoda, a nie fakt, że przed niespełna rokiem narzeczona porzuciła go dla krawca z Leszna. A przecież planowali ślub. Określenie, że został porzucony przed ołtarzem, nie wydawało się wcale aż takie na wyrost. Romanowski nie był już dwudziesto- ani nawet trzydziestolatkiem, nigdy nie miał specjalnie romantycznego usposobienia, a jego relację z narzeczoną można by określić bardziej jako zdroworozsądkową niż namiętną, ale… przeżył to wszystko na swój sposób. Nie urodził się jednak wczoraj i wiedział, że takie rzeczy się zdarzają. I trudno. Trzeba robić swoje. Pracować nie tylko wtedy, kiedy przełożony patrzy mu na ręce, a po godzinach znaleźć sobie przyjemne, niekoniecznie ekstremalne, hobby.

Romanowski skupił się więc na tym, co miało dla niego jakieś znaczenie. Pełnił funkcję zastępcy naczelnika Wydziału Kryminalnego, a wieczorami oglądał seriale – Doktor House, Mozart In The Jungle, Downton Abbey – choć uważał, że ta ostatnia seria niebezpiecznie zbacza w kierunku telenoweli, filmy Almodóvara i czytał opowiadania Munro. Przez chwilę łudził się nawet, że Almodóvar i Munro – którymi zainteresował się niestety pod wpływem narzeczonej – nauczą go czegoś o kobietach, ale tak się nie stało. Oglądał więc i czytał, bo… lubił. Lubił powściągliwość Munro, zawsze bardzo konkretnej pod względem stylu i fabuły, która, jeśli już zwraca uwagę na jakiś szczegół w tle, robi to celowo. Podobał mu się Volver, w którym Penelope Cruz ma mocno umalowane oczy i duże dekolty. Odpowiadał mu sposób ukazywania emocji. Tych na wierzchu i tych ukrytych, buzujących pod skórą jak wulkan.

Grzegorz bardzo lubił także interesujące krawaty, które nosił codziennie. I święta Bożego Narodzenia. Odczuwał dziecięcą radość na widok choinki, czego oczywiście okropnie się wstydził. A w tym roku miał spędzić Boże Narodzenie samotnie. Po raz pierwszy od pięciu lat. Ponura perspektywa, i do tego jeszcze ten cholerny deszcz. Romanowski się zasępił. Usłyszał pukanie do drzwi, ale postanowił je zignorować. I tak wszyscy wiedzieli, że siedział w gabinecie, więc mogli sobie darować formalności. Jedyne, na czym kiedykolwiek dał się tutaj przyłapać, to podżeranie krówek ciągutek z szuflady. Miał podwyższony poziom cholesterolu we krwi i nadciśnienie, więc ciągutki były na czarnej liście. Niestety o tym również wszyscy wiedzieli.

Pukanie się powtórzyło i podinspektor mruknął coś pod nosem. Po chwili przez szparę w drzwiach wsunęła się głowa funkcjonariusza, który pojechał niedawno do wypadku w Mścigniewie. Jakiś topielec w wannie, też sobie wybrał moment… Romanowskiego przechodziły ciarki na samą myśl o tym miejscu, a przecież do strachliwych nie należał. Nie rozumiał jednak, jak można dobrowolnie mieszkać w starym dworze pod lasem, z dala od cywilizacji. Owszem, był w stanie pojąć, że ludzie uciekali tam z miejskiej dżungli i zaszywali się na tydzień czy dwa. Ale właściciele? Jak oni to znosili przez okrągły rok? Jak byli w stanie się utrzymać? Słyszał przecież, że żona tego Malanowskiego na coś choruje. Więc jak?

– Panie inspektorze, czy ja mogę…? – zapytał nieśmiało funkcjonariusz.

Był tu nowy. Przeniósł się z… skądś. Młodszy aspirant… Jak on się nazywał? Romanowski nie pamiętał. Może faktycznie nie powinien jeść tylu ciągutek?

– Proszę – powiedział niechętnie i machnął ręką.

– Wróciłem z tego pensjonatu… Mścisław…

– Mścigniew.

– Tak, właśnie. Przepraszam.

– Nie szkodzi. Coś ciekawego? – zapytał podinspektor bez entuzjazmu.

Nie pierwszy raz w swojej karierze słyszał o człowieku utopionym we własnej wannie. I niestety wiedział, że często ludzie topili się po pijaku albo pod wpływem innych upiększaczy rzeczywistości. I nie zawsze szwankował odpływ i przelewała się woda. Zdarzało się, że wanna nie była nawet wypełniona po brzegi.

– Hm… sam nie wiem, co o tym myśleć.

Romanowski cicho jęknął. Uwielbiał takie odpowiedzi i nadgorliwych młodych funkcjonariuszy, którzy bardzo chcieli trafić wreszcie na porządne morderstwo. A że we Wschowie mordercy, jeśli już się trafiali, nie działali w sposób zbyt wyrafinowany… Uniósł brwi i czekał, aż chłopak rozwinie wypowiedź.

– Bo widzi pan, inspektorze, tam nikt nic o utopionym facecie nie wie. W sensie – nie potrafią powiedzieć o nim niczego konkretnego.

– Ale chyba nie miał obowiązku spowiadać się z całego życia na wejściu, co? Może nie był towarzyski i chciał spędzić urlop w samotności. Co w tym dziwnego?

– W sumie nic. A jednak… niby wszystko wygląda na wypadek, wie pan? Facet wszedł do wanny, odkręcił wodę, usnął. Utopił się, woda się przelała. Goście pensjonatu mówią, że lubił wypić, więc pewnie nie był trzeźwy, kiedy zechciał, że tak powiem, zażyć kąpieli. W łazience zastaliśmy bałagan, jak gdyby mężczyzna rozebrał się i po prostu rzucił ciuchy na podłogę. I buty. Brudne, dodam. Nie wszedł do łazienki w kapciach, tylko brudnych butach.

– W łazience są tylko te jedne ślady?

– Tak. I to też nie wydaje się aż takie dziwne.

– Co więc wydaje się dziwne?

– Rzuciły mi się w oczy trzy rzeczy. Po pierwsze – kapcie. Jak już mówiłem, facet wszedł do łazienki w brudnych butach, ale kapcie też ze sobą wziął. Leżały pod wanną. A raczej pływały. Dlaczego nie poszedł do łazienki od razu w kapciach? Po drugie – walizka. Przebywał w pensjonacie od czterech dni, ale w ogóle się nie rozpakował. Wszystkie ubrania są wciąż ułożone w walizce, razem z bielizną i kosmetykami. Musiał za każdym razem to wszystko wyjmować. Przyzna pan, że jeśli przyjeżdża się gdzieś nawet na kilka dni, to rozpakowuje się bagaże i umieszcza ciuchy na półkach, a kosmetyki w łazience. Dla wygody, choćby. A on zameldował się na szesnaście dni. I wreszcie po trzecie – wiadro.

– Wiadro?

– Wiadro – potwierdził funkcjonariusz z powagą. – Właściciel pensjonatu co rano myje podłogę w hallu. Rozumie pan? Nie sprząta wieczorem, tylko rano, o świcie. Mówi, że wtedy ładnie pachnie, jest świeżo i takie tam. Ma dwa wiadra. Do jednego wlewa płyn, do drugiego czystą wodę. Myje podłogę dwa razy. Najpierw płynem, a potem samą wodą. Dziwna metoda, ale tak go podobno nauczyła babcia czy ktoś tam. I to wiadro z samą wodą, o którym mówię, a dokładnie z resztką wody na dnie, miało na ściankach osad. Taki… jakby z mydła.

– Bo skoro zanurzył w nim brudny mop, który wcześniej moczył w płynie, to wiadomo…

– Po pierwsze – jeszcze wtedy nic nie zamoczył, bo nie zaczął myć podłogi. Po drugie – z mydła!

– Z mydła?

– Z mydła! Nie z płynu do podłóg. Powąchałem. Pachniało jak mydło…

– Którym mył się topielec? – Romanowski usiłował się nie roześmiać.

Młodszy aspirant uniósł do góry palec wskazujący.

– To nie wszystko. Znalazłem w tym wiadrze włosy. Dwa.

Chłopak zawiesił głos. Romanowski ostatkiem sił powstrzymał się przed uderzeniem głową w blat biurka. Tego się właśnie spodziewał. Afery pseudokryminalnej z użyciem rekwizytu. W tym wypadku – wiadra. Pięknie.

– Pomyślałem, że gdyby zbadać ten włos…

– Hm?

– No, przeprowadzić testy DNA… Bo ja oczywiście ten włos zdjąłem i zabezpieczyłem…

– Hm?!

– I gdybyśmy wzięli od tych ludzi materiał porównawczy, taki wie pan, na przykład ze szczotek albo ze szklanek, to wiedzielibyśmy, kto… no, ruszał to wiadro. I może okaże się, na przykład, że świętej pamięci nieboszczyk. A wtedy…

– Co wtedy? Będziemy wiedzieli, że ruszał wiadro. A co nam to da? – zainteresował się uprzejmie Romanowski, uśmiechając się szeroko.

– No… – zająknął się chłopak.

– Właśnie. Myślisz, że ktoś nam wyda zgodę na zbadanie włosa i przeprowadzenie testów DNA, żebyśmy mogli się dowiedzieć, kto ruszał wiadro?

Funkcjonariusz spuścił głowę i przestąpił z nogi na nogę. Romanowskiemu zrobiło się chłopaka prawie żal. Kiedyś też rozpierała go energia. Było to dawno temu, ale jednak…

– Gdzie jest ta walizka? – zapytał. – To znaczy topielca?

– Przywiozłem tutaj.

– Jak on się nazywał?

– Heine Steiner. Był Niemcem, mieszkał w Dortmundzie. Zaraz będziemy namierzać jakichś jego krewnych.

– Bardzo dobrze. Zawołam cię, jeśli będę miał jeszcze jakieś pytania.

Chłopak wycofał się z gabinetu ze skwaszoną miną. Chyba naprawdę miał nadzieję, że jego teoria z wiadrem wzbudzi u podinspektora entuzjazm. Romanowski przymknął oczy. Wiadro nie wiadro… coś go w tej historii zainteresowało. Nierozpakowana walizka. Brudne buty. Kapcie pod wanną. Rzeczywiście – wszystko to wyglądało nieco dziwnie. Może i należałoby przyjrzeć się tej sprawie z bliska. Tylko jak? Nie chciał wypłoszyć gości z pensjonatu, to by nie przyniosło absolutnie niczego dobrego. Co więc mu pozostało?

Romanowski wysunął się zza biurka. Na początek walizka. A później do kogoś zadzwoni. Wiedział jednak, że ta rozmowa nie będzie łatwa.

***

Nie po raz pierwszy w życiu podinspektor Romanowski pomyślał, że wszystkie dziwne wypadki ze skutkiem śmiertelnym należy traktować jak ewentualne morderstwa, a całą scenerię – jak miejsce zbrodni. Pobożne życzenie. Nie łudził się, że w łazience Niemca ktoś zachował środki ostrożności i uważał, by nie zadeptać śladów. Teraz oczywiście Romanowski wysłał do pensjonatu techników, ale nie liczył na wiele. Chciał tylko, by się rozejrzeli. W łazience z pewnością zabezpieczą odciski palców samego Niemca, może też właścicieli pensjonatu i dziewczyny, która przychodzi sprzątać. Ewentualnie zamazane i niewyraźne odciski poprzednich lokatorów. Nikt nie sprząta przecież aż tak dokładnie, by nie został choćby najmniejszy ślad czyjejś obecności. Teraz wszystko da się wykryć. Ale co mu to da? Nie interesowali go poprzedni lokatorzy, a pobranie odcisków palców od pozostałych gości pensjonatu wzbudzi lekką panikę. Nie wiedział, jaką obrać strategię, i nie miał żadnych dowodów na to, że w Mścigniewie popełniono morderstwo. Wątek z wiadrem na razie sobie odpuścił, choć w głębi duszy czuł wdzięczność za zabezpieczenie tego feralnego przedmiotu przez nadgorliwego młodszego aspiranta. Nigdy nie wiadomo, co się przyda.

Romanowski włożył rękawiczki i nachylił się nad walizką Steinera. Czyste ciuchy poukładane były w równą kostkę, brudne – zwinięte i poupychane w dużym płóciennym worku. Swetry, dżinsy, podkoszulki, skarpety… Naprawdę, nic ciekawego. Podinspektor mruczał pod nosem z coraz większym niezadowoleniem. Wreszcie zirytował się i wyrzucił wszystko z walizki na folię rozłożoną na stole. Następnie przyjrzał się samej walizce. Obrócił ją do góry dnem. Potrząsnął nią. Obmacał. Zawsze to robił w podobnych sytuacjach, ale rzadko na coś trafiał. Tym razem jednak trafił. Ponownie przejechał dłonią po wewnętrznej stronie walizki. Uśmiechnął się na widok starannie zacerowanego pionowego rozcięcia tuż przy szwie. Naprawdę, ledwo je zauważył. Sięgnął po nożyczki.

Przez kilka kolejnych minut obracał w dłoniach to, co znalazł pod podszewką. Mruczał z coraz większym niezadowoleniem. Wreszcie podjął decyzję i ruszył do gabinetu naczelnika.

***

Główną zaletą wsi Lgiń było niewątpliwie jezioro. W lecie zjeżdżali tutaj turyści, choć ostatnio nie tak liczni jak dawniej, a także mieszkańcy Wschowy. Lgiń nie był może konkurencją dla Sławy, ale okolica zawsze wydawała się podinspektorowi Romanowskiemu całkiem ładna, woda w jeziorze dość czysta, a rozmiary tegoż jeziora – rozsądne. Wciąż pamiętał swoją samotną wyprawę łodzią wiosłową przez Jezioro Sławskie. Przecenił się nieco. Wypłynął dzielnie na środek, ale z powrotem miał już nie lada kłopot. W Lginiu takich problemów nie doświadczył. Dlatego też i jezioro, i miejscowość darzył sentymentem. W zimie jednak jakoś go tutaj nie ciągnęło. Zwłaszcza odkąd Wojtek Suzin kupił sobie dom na Wzgórzach Lgińskich – tym dziwnym osiedlu, które z ogródków działkowych przekształciło się w dzielnicę willową, ulokowaną wśród pól i lasów. Wojtek Suzin – były policjant i niegdyś jego najbliższy przyjaciel. Najlepszy detektyw, jakiego w życiu znał. Szkoda, że wybrał taką… dziwną drogę.

Romanowski zaparkował samochód w błocie pomiędzy dwoma świerkami i z ociąganiem ruszył przez bramę wjazdową. Nie wiedzieć czemu, wolał zostawić samochód na gruncie neutralnym, nawet jeśli nieco podmokłym. Nie będzie mógł tak łatwo uciec, gdyby ogarnęły go jakieś wątpliwości. Po kilku minutach szybkiego marszu znalazł się przed bardzo gustownym białym domkiem, ze spadzistym brązowym dachem i drewnianymi okiennicami. No dobrze, może Suzin wybrał dziwną drogę, ale z pewnością z finansowego punku widzenia bardziej mu się to opłacało niż praca w policji. I nie miał też, jak to się teraz mówi, parcia na szkło. W mediach udzielał się rzadko i pewnie tylko dlatego nie był osobą zbyt rozpoznawalną. Romanowski miał cichą nadzieję, że jego dawny przyjaciel nie stał się zimnym materialistą i zgodzi się zrobić coś pro bono. W końcu idą święta…

Podinspektor wspiął się po stopniach na ganek i nacisnął dzwonek. Serce biło mu wściekle i dręczyły go mgliste podejrzenia, do których dołączyło przekonanie, że w tej chwili bardzo głupio postępuje. Chciał się zabawić w Poirota z powieści Agathy Christie, który zawsze jeździ sobie na wycieczki, rozmawia z ludźmi, popija kawę, kroi tosty z marmoladą w równe kwadraciki, podkręca wąsa, często powtarza „bon” i „naturellement”, a na koniec bezbłędnie wskazuje, kto zabił. I to wszystko bez uciekania się do większości dostępnych obecnie technicznych udogodnień i metod naukowych. Tak, bardzo piękny plan. Poirot potrzebował Hastingsa. Podinspektor nie był jednak pewien, czy role w tej historii zostaną obsadzone po jego myśli.

Zamek szczęknął i Romanowski poczuł mdłości. Nie pamiętał, kiedy ostatnim razem aż tak się denerwował. Chyba na myśl o własnym ślubie. Może to i lepiej, że nigdy do niego nie doszło?

– Grzech?!

Podinspektor wbił wzrok w mężczyznę, który stał w progu, z dłonią opartą o framugę. Nie bez zazdrości skonstatował, że jego kumpel był teraz bardzo podobny do Roberta Biedronia.

– Grzechu! Niech to cholera! Dzwoniłem do ciebie po przeprowadzce i napisałem chyba z pięćdziesiąt maili. Ani razu nie odebrałeś. I nie odpisałeś.

Suzin wpatrywał się w Romanowskiego z wyrzutem, a podinspektor poczuł się naprawdę idiotycznie. Na dodatek było mu zimno. Suzinowi chyba też, bo zadrżał i odsunął się na bok.

– Wejdź.

Grzegorz wszedł posłusznie, a wcześniej starannie wytarł buty. Kiedy wieszał płaszcz, usłyszał słowa znanej świątecznej piosenki Mariah Carey – All I Want for Christmas. Poczuł również korzenny zapach pierników i choinki. Wspaniale. A przyszedł tutaj, by poruszyć iście świąteczny temat, czyli porozmawiać o Niemcu utopionym w wannie. No właśnie – Niemcu… W myślach wciąż go tak nazywał.

– Wojciech? Wszystko w porz… O, dzień dobry! – Młoda kobieta, która nagle pojawiła się w korytarzu, zerknęła pytająco na Suzina. – Proszę wejść dalej, nie będziemy przecież tak tu stać. Laura – powiedziała jeszcze i podała mu rękę.

– Grzesiek – mruknął i posłusznie podreptał za nią do salonu.

Tego się nie spodziewał, a przecież powinien. Przez dziesięć lat wiele się może w życiu człowieka zmienić. Mężczyzna może się na przykład ożenić, zbudować dom, zasadzić drzewo, spłodzić syna… Romanowski rozejrzał się dyskretnie. Dom był, drzewa przed nim również, i żona, a przynajmniej jakaś kobieta, która czuła się tu na tyle swobodnie, by paradować w samych rajstopach i króciutkiej tunice, także. Czy był również jakiś syn? Romanowski uznał, że nie. Dzieci zawsze pozostawiały po sobie jakieś ślady, nawet jeśli rodzice bardzo się starali po nich sprzątać. Podinspektor wiedział to doskonale – miał trzech siostrzeńców. Na szczęście mieszkali w Zakopanem.

Laura błysnęła w uśmiechu bielutkimi ząbkami.

– Zrobię herbatę. A może wolisz kawę? Albo coś mocniejszego?

– Przyjechałem autem. Herbata będzie w sam raz.

Wychodząc z salonu, Laura musnęła delikatnie ramię Suzina. Romanowski poczuł ukłucie zazdrości. Nie dość, że Wojtkowi dobrze powodziło się finansowo, to jeszcze poukładał sobie życie osobiste. Z taką Laurą! Piękną, smukłą blondynką, na oko najwyżej trzydziestoletnią. Gdyby chociaż wyrósł mu garb albo wypadły włosy. Ale nie, wyglądał przecież jak Biedroń. Romanowski pomyślał, nie po raz pierwszy w życiu, że nie ma sprawiedliwości na tym świecie.

Mariah Carey oddała mikrofon Bingowi Crosby’emu, który zaczął rzewnym głosem uzewnętrzniać się na temat marzeń o białych świętach. Atmosfera naprawdę nie sprzyjała rozmowie o ewentualnym morderstwie. Podinspektor poczuł się nieswojo.

– Wiesz co? – odezwał się z wahaniem. – Może to nie jest najlepszy moment… Przyjdę innym razem.

– Ale, Grzechu, ty całkiem oszalałeś! Na co to nie jest dobry moment? Sam tu przyłazisz, wyglądasz, jakby cię gatki uwierały, nie widzieliśmy się od dziesięciu lat, olałeś moje maile, a teraz jeszcze mówisz, że przyjdziesz innym razem. No wybacz, ale ja już całkiem zgłupiałem. To po co przyszedłeś? Myślałem, że się wreszcie przestałeś dąsać.

– Dąsać? Ja się nigdy nie dąsałem – oświadczył z godnością podinspektor.

– A nie, no pewnie, że nie! – zawołał Suzin i roześmiał się. Niestety nie złośliwie, tylko ze szczerym rozbawieniem.

Romanowski nie miał pretekstu, by udać, że poczuł się urażony.

– Po prostu…

– Po prostu odszedłem z policji i wyjechałem do Warszawy, a ty się obraziłeś. Nazwijmy rzeczy po imieniu.

– Zostałeś pr… – Romanowski zająknął się. Nie cierpiał tych dwóch słów zestawionych ze sobą. Nigdy nie mogły mu przejść przez gardło.

– Prywatnym detektywem. Możesz powiedzieć to głośno, raczej nie sądzę, by nagle huknął w ciebie piorun.

– Pry…watny detektyw to zawsze wrzód na dupie policji.

– Wrzód na dupie? To ty znasz takie słowa? Wiele się zmieniło przez te wszystkie lata… I zapewniam, że ja na serio nigdy nie byłem żadnym wrzodem. Albo przynajmniej nic o tym nie wiem. A zdarzyło mi się współpracować z policją nie raz, kilkakrotnie przy całkiem dużych aferach. Nadal nie rozumiem, o co się wkurzasz.

– O nic.

– Rzeczywiście, właśnie widzę.

Do salonu wróciła Laura. Ustawiła na stoliku duży imbryk, filiżanki i talerz z ciasteczkami. Romanowski miał wrażenie, że przeniósł się nagle do dziewiętnastego wieku i został zaproszony na five o’clock do Elizabeth Gaskell. Gaskell również poznał dzięki swojej byłej narzeczonej. Zawsze wyobrażał sobie Cranford jako taki dawny, staroświecki Lgiń…

– Teraz rozumiem – powiedziała, kiedy już rozłożyła serwetki i, na pewno srebrne, łyżeczki. – Ty musisz być tym policjantem ze Wschowy. Grzegorz Romanowski, prawda? Miło mi cię poznać. Wojciech często o tobie wspomina.

– Naprawdę? – spytał zdumiony.

– Pewnie. Między innymi o tym, jak kąpaliście się na waleta w jeziorze i baba z wioski zaczęła w was rzucać jabłkami, a jej pies porwał wasze ubrania… To było właśnie w Lginiu, no nie?

– O tym też ci powiedział?! – Romanowski spurpurowiał.

Suzin zachichotał.

– Super, że jesteś – powiedziała jeszcze Laura, chyba ze szczerym entuzjazmem. – Trochę tu nudno. Dobra, to ja was zostawię. Rozpakuję resztę ozdób świątecznych i zobaczę, co z tą choinką. Chyba trzeba będzie skombinować nową, bo ta, choć żywa i ładnie pachnie, to jakoś mi nie wygląda…

Laura lekkim krokiem opuściła salon, nucąc pod nosem We Wish You a Merry Christmas. Romanowski miał wrażenie, że ich playlista zawiera wszystkie świąteczne szlagiery, jakie kiedykolwiek powstały. Tak, tej playlisty również trochę im pozazdrościł.

Suzin rozsiadł się w fotelu i zaczął ze swobodą chrupać ciasteczko. Romanowski nalał sobie herbaty. Z głośnika wybrzmiał kolejny świąteczny hit. Suzin sięgnął po następne ciasteczko. Romanowski ciężko westchnął.

– Chodzi o to, że…

Pokrótce opowiedział Wojtkowi o tym, co wydarzyło się w Mścigniewie, o tym, co go w tej historii zainteresowało, i wreszcie – o tym, co znalazł pod podszewką w walizce zmarłego. Suzin odłożył na talerzyk niedojedzone ciastko. Bardzo starał się nie wyglądać na zainteresowanego.

– No dobrze. Ciekawe, choć faktycznie wygląda na nieszczęśliwy wypadek.

– Ale walizka…

– Tak, walizka. Właśnie. Dzwoniłeś już do kogoś w tej sprawie?

– Zleciłem.

– I co zamierzasz?

– Rozmawiałem z naczelnikiem. Widzisz, kłopot polega na tym, że nie chciałbym ich spłoszyć. Tych ludzi w pensjonacie. Boję się, że i tak wyjadą. Na wszelki wypadek posłałem tam z technikami jeszcze jednego policjanta, który zapewnił gości, że wszystko jest w jak najlepszym porządku i szkoda rezygnować z urlopu. To było oczywiście tandetne i na bank nie wypadło do końca naturalnie, ale jedynym wyjściem jest uznanie ich za podejrzanych i zatrzymanie na miejscu w celu przesłuchania.

– To by było najrozsądniejsze.

– Taaak…

– Ale ty miałeś inny pomysł – domyślił się z uśmiechem Suzin.

– Jedynym moim dowodem, że ktoś coś tu kręci i być może doszło do morderstwa, jest ta walizka. I nawet to, co w niej znalazłem, jest dowodem bardzo słabym. Właściwie żadnym. Nie musi o niczym świadczyć, facet i tak mógł zwyczajnie się urżnąć i zasnąć w wannie. Ale jeśli coś tam zaszło… jeśli zaczniemy działać oficjalnie, to oni też zaczną – kręcić i dorabiać sobie gęby. Pokazywać się od jak najlepszej strony, żeby tylko na nich nie padło podejrzenie. A tak… mam szansę poznać ich naprawdę.

– „A tak”? Czyli jak?

– Muszę wejść między nich.

– Aha, czyli jak w tych kryminalnych starociach. Panna Marple jedzie do jakiegoś uzdrowiska czy do koleżanki na wieś, robi szaliki na drutach i opowiada wszystkim o swoim wujku Henrym, a potem już wiadomo, kto zabił.

– Bardzo śmieszne. Wiem, że…

– Weź się nie unoś. Ja świetnie rozumiem. Jeśli okaże się, że jednak masz do czynienia z nieszczęśliwym wypadkiem, to się stamtąd zwiniesz i tyle. A przynajmniej spędzisz święta w starym, klimatycznym dworku, zapewne z wysoką pod sufit choinką i dobrym żarciem, którego nie będziesz musiał sam sobie przyrządzać. Wybacz, słyszałem o twojej narzeczonej – wyjaśnił przepraszająco.

– Od kogo słyszałeś?!

– A czy to ważne? Jesteś jakiś znerwicowany. Napij się jeszcze herbatki. Naczelnik dał ci zgodę na to… przedstawienie?

– Wziąłem zaległy urlop. Nazbierało się… Ale o wszystkim go poinformowałem.

– Może to i lepiej, nikt się nie będzie czepiał w razie czego.

– Taaaak…

Podinspektor Romanowski zebrał się w sobie i wreszcie wyjawił prawdziwy cel swojej wizyty. Mówił szybko, ale wyraźnie i składnie. Kiedy skończył, Suzin przez chwilę milczał. Następnie powiedział: „Chyba cię pogięło?”. A później uśmiechnął się szeroko.

3.

Olga czuła, że coś jest nie tak. Coś się działo albo raczej – zaczynało się dziać. Do łazienki Niemca wrócił policjant i przyprowadził ze sobą techników. Tamci wyciągnęli swoje pędzelki i inne dziwne przyrządy, a mundurowy tłumaczył gościom pensjonatu, że wszystko jest w jak najlepszym porządku i nie należy się martwić. Czyli pewnie właśnie należało się martwić. Wszyscy o tym wiedzieli, a jednocześnie każdy zwlekał z decyzją o ewentualnym wyjeździe. Nic dziwnego. Pierwszy „uciekinier” wypadłby bardzo podejrzanie i nikt nie chciał nim być. Wiadomo – winni się tłumaczą, popełniają błędy, chcą jak najszybciej zniknąć. Niewinni zachowują spokój, nie mają się o co martwić. Piękna teoria. Dlaczego więc Olga czuła nieokreślony lęk? Czy dlatego, że nie rozumiała, co się właściwie działo? Co wydarzyło się w łazience Niemca? Owszem, facet lubił wypić. Nieraz widziała, jak się zataczał i bełkotał. Zawsze po niemiecku – kiedy wypił, polszczyzna okazywała się dla niego za trudna. Zwłaszcza: „Czy mogłaby pani przynieść mi czysty ręcznik z suszarni na piętrze?”. Raz próbował, zwrócił się do dziewczyny, która przychodziła sprzątać, i naprawdę starał się wyartykułować prośbę po polsku. Długo to trwało. Najbardziej kłopotliwa okazała się „suszarnia”. Drugi raz biedny człowiek już nie próbował zmierzyć się z polszczyzną po pijaku. Kiedy był trzeźwy, radził sobie z nią natomiast całkiem dobrze, mówił z twardym akcentem, ale niemieckie słówka wtrącał rzadko. I tylko te, których musiał na co dzień używać, jak choćby „Grüß Gott”.

W pensjonacie wciąż jeszcze nie zapadła cisza, mimo że dochodziła północ. W jadalni kilka osób popijało herbatę, w hallu na kanapie siedziało małżeństwo Potockich razem z Klarą Żukowską, a Tomasz Malanowski biegał w tę i z powrotem, dzieląc czas między gości, ekipę techników, która właśnie opuszczała budynek, i własną żonę, która poczuła się dzisiaj gorzej. Nic dziwnego, zważywszy na okoliczności. Olga wciąż stała na półpiętrze, niezdecydowana, czy powinna pójść do swojego pokoju, czy raczej dołączyć do kogoś na dole. Wydawało jej się, że dziś nikt nie chce zostać sam. Mundurowy może i starał się zamydlić wszystkim oczy, ale oni i tak wiedzieli swoje. Policja miała jakieś podejrzenia. To, że śmierć Niemca nastąpiła w wyniku wypadku, nie było aż tak oczywiste.

Olga zeszła z półpiętra i po krótkim namyśle zbliżyła się do kanapy, na której siedzieli modni Potoccy i całkiem bezbarwna Żukowska. Po głowie kołatała jej się natrętna myśl, na pozór wcale nie tak osobliwy zlepek dwóch słów – „Grüß Gott”. Nie wiedziała tylko dlaczego.

Przysiadła na oparciu i zaczęła skubać końcówkę warkocza. Był to jeden z tych wieczorów, a właściwie – jedna z tych nocy – kiedy nikt nie czuł oporów przed narzuceniem komuś swojego towarzystwa. „Oli” posłał jej niemal obojętne spojrzenie, a „Daga” lekko skinęła głową. Klara Żukowska była z całej tej trójki najbardziej poruszona. Denerwowała się i wierciła, spoglądała na drzwi, a później w korytarz, na którego końcu znajdowała się łazienka Niemca, następnie znowu na drzwi. Olga usiłowała nie gapić się na nią zbyt nachalnie.

– Myślicie, że jeśli przyjechało CSI, to ktoś tego szkopa ukatrupił? – odezwał się Olivier, zakładając nogę na nogę. Nie próbował nawet zamaskować kpiącego wyrazu twarzy.

Żona posłała mu karcące spojrzenie. Nie tak, jak gdyby chciała upomnieć niesforne dziecko, ale tak, jak gdyby próbowała komuś zasugerować, że jest głupim prymitywem. I zamanifestować jednocześnie swoją wyższość.

– „Szkopa”? – zapytała ostro. – Nie powinieneś tak mówić. Lubisz, jak ktoś sobie robi jaja z Polaków? To takie… szowinistyczne.

– Kochanie, odpuść sobie, co? Żartowałem. Mogłabyś czasem… – Urwał, jak gdyby nagle czegoś się wystraszył. Usiłował utrzymać dotychczasową minę cwaniaka, ale unikał wzroku żony.

– Nie będę z tobą w taki sposób rozmawiać – odpowiedziała mu Dagmara i zerwała się z kanapy. Pomaszerowała w stronę schodów, nawet się nie odwracając.

Olivier pokręcił głową. Chciał chyba zgrywać pewnego siebie, ale tak naprawdę musiało mu być… wstyd? Tak, chyba o to chodziło, choć Olga nie dałaby głowy. Wiedziała już jednak, kto w ich związku był tą silniejszą połową, i „Oli” zapewne już obmyślał przeprosiny. Piękna złotowłosa Dagmara nie lubiła szowinistycznych tekstów. Samica alfa. W sumie miała rację.

– To nie CSI – powiedziała nieśmiało Olga – tylko zwykli techniczni.

– Zwykli techniczni przyjeżdżają do wypadku z topielcem w wannie? – spytał z powątpiewaniem.

– Nie wiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą. Nie miała pojęcia, dlaczego zależało jej, by teoria o morderstwie nie stała się jeszcze przedmiotem ogólnej dyskusji.

Klara Żukowska potarła ramiona. Nadal nie odzywała się ani słowem. Wreszcie chyba znudziło ją spoglądanie na drzwi i w korytarz, bo również wstała z kanapy.

– Pójdę się położyć – oznajmiła i nie czekała na ich reakcję. Zresztą żadnej konkretnej by się pewnie nie doczekała.

Kiedy weszła na półpiętro, Olivier spojrzał na Olgę.

– Myślisz, że to ona?

Właśnie takiego pytania się spodziewała. Chciała nawet zdobyć się na złośliwość, ale zwyczajnie nie miała już dzisiaj siły. I nie pamiętała, by przechodzili na „ty”, ale tym akurat nie zamierzała się przejmować. Wzruszyła ramionami.

– Nic nie myślę.

– Wierzysz w to, że on sam się utopił?

– A ty nie?

– Jakoś nie bardzo.

– Może sam go utopiłeś, a teraz chcesz być tym pierwszym, który rzuca na prawo i lewo podejrzeniami? – powiedziała powoli i ziewnęła. Czuła, jak po całym tym dziwnym dniu ogarnia ją zmęczenie.

– A może to ty? – Olivier zmrużył oczy. – Łazisz wszędzie sama, prawie z nikim nie rozmawiasz, nie chcesz się integrować…

Mogła na to odpowiedzieć na kilka sposobów. Mogła zasugerować, żeby się odpieprzył. Na przykład. Mogła też wyjaśnić mu, dlaczego chce być teraz sama i z jakiego powodu nie szuka przyjaciół. Albo zwrócić uwagę na fakt, że tutaj nikt nie próbuje się integrować. Po co jednak miałaby to zrobić? Nie znali się. „Oli” nic ją nie obchodził. Mogła też opowiedzieć mu o swoich własnych obawach, ale nie były jasno sprecyzowane, więc właściwie nie wiedziała, jak ubrać je w słowa. Mogła jeszcze… zrobić wiele innych rzeczy. Ale nie zrobiła.

Uniosła się leniwie i znowu ziewnęła.

– Tak – powiedziała. – Może to ja.

A potem poszła do swojego pokoju.