Nie wygrasz ze mną - ebook

ROZDZIAŁ 1

Dochodziła trzynasta, popularna sieciowa kawiarnia w biurowcu przy Bramie Portowej wypełniona była ludźmi. Sawicka siedziała sama przy niewielkim stoliku w środku lokalu. Przed nią stał duży kubek kawy oraz okrągły donut z różową polewą.

– No odbierz, kurwa…

Ponownie jednak włączyła się automatyczna sekretarka. Sawicka z irytacją rzuciła telefon na blat stolika. Miała ochotę wyciągnąć z torebki paczkę papierosów, ale obiecała sobie, że o siebie zadba i raz na zawsze zerwie z paleniem i innymi zgubnymi nawykami. Nie chciała nigdy więcej zemdleć, wychodząc z sądu.

– Kurwa, no…

Oparła głowę na dłoniach i rozmasowała skronie, próbując się uspokoić. W ciągu ostatnich dwóch miesięcy Michalski ani razu nie odebrał od niej telefonu. Właściwie nie rozmawiali od nocy, kiedy zastrzeliła Nizioła. Michalski najpierw został zawieszony, ale postępowanie nie wykazało nieprawidłowości w jego działaniu, później wyjechał na urlop, wrócił tydzień temu, ale nadal milczał. Trzy razy była pod jego domem, ale po prostu jej nie wpuścił, nie mieli również żadnych wspólnych spraw. Ewidentnie próbował się jej pozbyć ze swojego życia. Mimo to wciąż próbowała.

– Witaj, Gabi…

Sawicka podniosła wzrok. Przy jej stoliku usiadł Lis, stawiając na blacie swoją kawę. Przez ostatnie trzy miesiące nie widziała go i liczyła na to, że więcej się nie spotkają. Przyjrzała mu się uważnie. Zauważyła garnitur nowej marki, leżał równie dobrze jak poprzednie. Lis zapuścił krótką brodę, jego włosy miały teraz intensywną czarną barwę.

– Zacząłeś siwieć czy próbujesz zmienić image?

– Tak bardzo martwi mnie twoja wisząca na włosku kariera zawodowa, że zacząłem siwieć. Właściwie nie tylko twoja kariera mnie martwi, ten twój Michalski również ma nieźle przerąbane.

– O czym ty mówisz? – spytała Sawicka.

Lis rozciągnął usta w szerokim uśmiechu. Z kieszeni marynarki wyciągnął telefon. Podał go jej, niechętnie spojrzała na ekran. Zobaczyła film pozbawiony dźwięku, ale po kilku sekundach już wiedziała, co przedstawia. Wydarzenia z nocy, która zniszczyła więź pomiędzy nią i Michalskim, a jednocześnie chwilę, która przyniosła jej prawdziwe ukojenie. Sawicka drżącą dłonią odsunęła od siebie telefon. Czuła, jak serce łomocze jej w piersi. Przez głowę przemknęła jej tylko jedna myśl: „Tym razem wygrał”.

– Szach-mat, Gabi – powiedział Lis.

– Kurwa… te kartki, ja pierdolę – wyszeptała Sawicka. – Ty masz jebaną obsesję na moim punkcie. Nie możesz po prostu mnie zostawić?

Uśmiechnął się. Upił kilka łyków kawy, nie spuszczając z niej bacznego spojrzenia. Widział, że jej dłonie oparte o blat stolika drżą.

– Nie potrafię, jesteś naprawdę wyjątkowa. Nadajesz się do posprzątania bałaganu, którego narobił mi Wilk. Chciałem, żebyś mi pomogła z własnej woli, ale skoro odmówiłaś, cóż… Musiałem sięgnąć po inne metody. Przyznaj, wyrafinowane.

– Jesteś jebanym skurwielem – wycedziła Sawicka. – Nie wierzę, że posunąłeś się do czegoś takiego.

– Teraz będziesz robiła dokładnie to, co ci powiem, nie odmówisz mi już żadnej przysługi i nie będziesz nic kombinować – powiedział Lis. – Od dzisiaj pracujesz dla mnie, inaczej ty i ten twój Michalski będziecie mieli problemy. Mam nadzieję, że dotarło.

Mężczyzna dopił kawę, podniósł się i ruszył do wyjścia z kawiarni. Sawicka wpatrywała się w swój kubek i zupełnie nie zwracała uwagi na to, co dzieje się w lokalu. Zdążyła już zapomnieć o Lisie, myślała nawet, że już się go pozbyła, on jednak wrócił. Drzwi lokalu zatrzasnęły się głośno, usłyszała podniesiony głos Lisa, później drugi, nieznany.

– A teraz wszyscy macie siedzieć cicho i się nie ruszać. Wykonujcie moje polecenia, a być może nic wam się nie stanie.

– Kurwa, wypuść mnie, dzieciaku.

Lis próbował się przebić do wyjścia, które blokowało dwóch mężczyzn wyglądających na licealistów, ubranych w koszulki z logo kawiarni. Jeden z nich przyjął zamówienie od Sawickiej. Teraz wycelował broń prosto między oczy Lisa.

– Pod ścianę!

– Zaczekaj, opuść tę broń.

– Pod ścianę, bo zastrzelę!

Sawicka potrząsnęła głową, odsuwając od siebie własne problemy, musiała zadbać o bezpieczeństwo ludzi. Rozejrzała się po lokalu. W środku oprócz niej i napastników było czternaście osób. Lis, para starszych osób, trójka dzieci, cztery kobiety wyglądające na studentki, dwie kobiety koło czterdziestki w eleganckich strojach oraz dwóch mężczyzn siedzących przy stoliku pod oknem. Po chwili z zaplecza wyszły dwie pracownice z rękami podniesionymi do góry, prowadził je trzeci napastnik ubrany na czarno.

– Ej, wy tam, telefony i rzeczy zostawcie na stołach, a potem pod ladę – polecił. – Tylko bez kombinacji, bo będę strzelał.

– A wy dwaj nam pomożecie – dodał drugi.

Sawicka posłusznie podniosła się i razem z pozostałymi gośćmi usiadła na podłodze przed ladą. Przycisnęła plecy do chłodnej ścianki za sobą. Lis ze starszym mężczyzną zasłaniali okna kawiarni kartonami, dwóch napastników trzymało ich na muszce, a trzeci pilnował pozostałych zakładników. Sawicka czuła się odpowiedzialna za każdą osobę w pomieszczeniu. Z rękawa ostrożnie wysunęła telefon, który niepostrzeżenie zabrała ze stolika. Zaczęła szybko wystukiwać wiadomość do Klimka: _Kawa, Brama. Trzech facetów z bronią. 16 zakład_. Co chwilę zerkała na napastników i starała się ukryć dłonie, w których był telefon.

– Co ty robisz?!

Sawicka nacisnęła ikonkę „Wyślij”, szybko upuściła telefon i podniosła obie dłonie do góry. Jeden z napastników chwycił ją za włosy i zmusił do wstania, nie zauważył komórki, która wpadła pod ladę.

– Co tam kombinowałaś!

– Nic przecież, nie drzyj mi się do ucha.

Przeciągnął ją na sam przód i pchnął na ziemię. Sawicka spokojnie usiadła, rozmasowując kark. Napastnik nawet jej nie uderzył, chociaż mu odpyskowała. Zauważyła, że jednemu z pilnujących Lisa i staruszka drży ręka. Byli młodzi, niedoświadczeni, a jednak zorganizowani.

W lokalu zrobiło się ciemniej, duże okna zostały zasłonięte kartonami. Do grupki osób stłoczonych pod ladą dołączył starszy mężczyzna, który od razu usiadł obok żony i wnuczki. Lisa napastnik posadził tuż obok niej.

– Mam dla ciebie pierwsze zadanie specjalne – wyszeptał Lis. – Wyprowadź mnie stąd żywego.

– Ciebie akurat mam ochotę sama odstrzelić. W sumie kto wie? – mruknęła Sawicka. – Może pozwolą mi wyprowadzić resztę ludzi, jeśli strzelę ci między oczy? Zawsze to jeden padalec mniej, a oni wrócą na lekcje do szkoły bez konsekwencji.

Sawicka ponownie skupiła się na sytuacji. Jeden z napastników im się przyglądał. Przeklęła w myślach. Klimek zawsze siedział z telefonem, nawet podczas przesłuchań. Z wojewódzkiej do kawiarni było zaledwie kilka minut. Nie miała jednak pojęcia, ile czasu zajmie sprowadzenie negocjatora, SPAP-u czy innych antyterrorystów. Nigdy nie miała do czynienia z taką sytuacją. Nie mogła sobie teraz przypomnieć, kto według przepisów powinien się tutaj znaleźć. Doskonale jednak pamiętała, że należało wykonywać wszystkie polecenia napastników, nie patrzeć im w oczy i czekać na pomoc.

– Zamknijcie się! – warknął napastnik.

Mężczyzna ubrany na czarno był najstarszy, miał około czterdziestki. Nie trząsł się, pewnie trzymał broń.

Sawicka podniosła się, zobaczyła wymierzone w siebie trzy lufy pistoletów. Ręce dwóch napastników drżały, mogła przysiąc, że nie strzelą, a jeśli nawet, to nie trafią. Jednak ten, który stał najbliżej niej, doskonale wiedział, co robi. Mimo to w jego ruchach dostrzegła pewne wahanie, to dawało jej nadzieję.

– Ej… ty w czarnym – rzuciła. – Musimy pogadać.

– Siadaj i stul pysk! – wrzasnął młodszy z napastników.

Kobieta zaczęła iść w stronę przywódcy, nie cofnął się ani o krok, ale również do niej nie strzelił. Sawicka zatrzymała się dopiero, gdy lufa dotknęła jej czoła.

– Prokurator Gabriela Sawicka, wygrał pan los na loterii albo swoją zgubę. Proponuję rozmowę, która będzie korzystna dla nas wszystkich. Proszę tylko zabrać tę zabawkę sprzed mojej twarzy. Ciężko się rozmawia w takim położeniu.ROZDZIAŁ 2

Michalski siedział naprzeciwko Klimka, na blacie stały dwa kubki kawy, miska chipsów i siedemnaście tomów akt. Omawiali sprawy, które spłynęły w czasie urlopu, oraz etap, na jakim znajdowały się postępowania wcześniej prowadzone. Michalski po raz kolejny w jego obecności zrzucił połączenie od Sawickiej.

– Przestaniesz w końcu zachowywać się jak dziecko? – spytał Klimek. – Przecież nie możesz jej wiecznie unikać, dostaniemy wspólną sprawę do prowadzenia i co? Nie będziecie się do siebie odzywać? Pogadajcie, dajcie sobie po mordzie, upijcie się, nie wiem co, ale czas to w końcu rozwiązać.

– A jak byś ty się zachował, co?

– Nie pochwalam tego, co zrobiła, ale całkowicie rozumiem. Nie kryłbym jej tak jak ty, bo to już co innego, ale nie zamierzam jej za to potępiać – odparł Klimek. – Są sytuacje nadzwyczajne. Była ofiarą, zareagowała instynktownie.

– I może sama wymierzać sprawiedliwość? – obruszył się Michalski. – Łamie procedury, przepisy prawa, za nic ma ludzi, robi co chce. Kurwa, Sawicka wiecznie stoi ponad prawem.

– Rafał, sam jej na to pozwoliłeś. To ty zatuszowałeś sprawę. Trzeba było tego nie robić, skoro masz teraz do niej o to pretensje.

Klimek uważnie przyglądał się Michalskiemu. Tamtej nocy widział u niego jedynie determinację, tak samo podczas przesłuchań. Teraz jednak w oczach partnera widział ból, którego nie rozumiał.

– Tu nie chodzi o to, że zastrzeliła Nizioła, co?

– Nie, wcale. Prokurator od tak zabiła człowieka i wcale tego nie zauważyłem – mruknął Michalski. – Ot, typowy wieczór.

– Jasne, naruszyła zasady i tak dalej, ty takich rzeczy nie akceptujesz. Mimo wszystko pomogłeś jej to zatuszować, wziąłeś na siebie winę, czego totalnie nie rozumiem. A teraz ci ewidentnie odwala – zauważył Klimek.

– Zmierzasz do czegoś tym wywodem?

– Zastanawia mnie, co wydarzyło się między wami przed egzekucją Nizioła. I dlaczego, do jasnej cholery, Sawicka miała twoją broń, skoro zawsze masz ją przy dupie. No, chyba że twoje spodnie znalazły się w jej zasięgu i ci ją wykradła.

Michalski podniósł się gwałtownie, krzesło z hukiem upadło na podłogę. Zaczął nerwowo chodzić po pomieszczeniu. Klimek westchnął zrezygnowany.

– Dobra, skończmy ten temat – mruknął Michalski.

– Pogadasz z nią?

– Jak zajdzie taka potrzeba.

Klimek chciał odpowiedzieć, ale w tym momencie przyszedł esemes, zerknął na treść wiadomości. _Kawa, Brama. Trzech facetów z bronią. 16 zakład_. Zamarł. Przeczytał ją kilka razy, a później odwrócił ekran w stronę Michalskiego.

– Gabi…

– Rafał, kurwa… atak terrorystyczny u nas? To jest jebany Szczecin, a nie Nowy Jork.

– Seryjniaków też mamy, czas się przyzwyczaić – odparł Michalski. – Mam nadzieję, że Sawicka choć raz nie robi sobie jaj.

– W takiej sprawie raczej nie. Kurwa, Rafał, co robimy? Nie pamiętam tych jebanych procedur, nie korzystałem z nich nigdy. Ja pierdolę…

Michalski wyciągnął z szafy kamizelkę kuloodporną, włożył ją na siebie i narzucił skórzaną kurtkę. Jego ruchy były spokojne i zdecydowane.

– Idź do starego, niech wyznaczy kierującego działaniami i ściągnie tu SPAP razem z negocjatorem w trybie pilnym. Zamykamy całe główne skrzyżowanie na Bramie Portowej dla pieszych i pojazdów oraz ewakuujemy biurowiec i pobliskie lokale. A, i dajcie znać ABW i Maciążkowi.

– Dokąd idziesz?

– Byłem w SPAP-ie, wiem, co robić, znam każdą z tych procedur. Biorę to na siebie, zanim tych ludzi zabije jebana spychologia i pytania o to, czy na pewno coś się dzieje – odparł Michalski. – Biegnę tam i zorientuję się w sytuacji, załatw wszystko, tylko na cito. Klimek, cito, kurwa, bo inaczej wejdę tam sam i ją wyciągnę bez względu na ofiary.

– Co?

– Zapewniam cię, że Sawicka nie umrze, dopóki nie usłyszę jebanego „przepraszam”.ROZDZIAŁ 3

Zakładnicy zamarli w niemym przerażeniu. Napastnicy krzyczeli i na oślep celowali to do nich, to do kobiety, która stała teraz dokładnie naprzeciwko najstarszego z nich. Była drobna, wąska zielona sukienka opinała jej smukłe ciało, stała pewna siebie na wysokich szpilkach, mimo że lufa pistoletu stykała się z jej czołem. Zdenerwowanie było ledwo widoczne na jej twarzy. Na szyi zbierały się jednak kropelki potu, a dłonie zaciśnięte w pięści drżały.

– Wiesz, że mogę cię zabić? Wystarczy, że pociągnę za spust.

Mężczyzna przycisnął mocniej broń do jej czoła, ale Sawicka się nie cofnęła. Napastnik miał koło czterdziestki, w jego twarzy nie było nic charakterystycznego. Był krótko ostrzyżony, nie miał brody, uwagę zwracało jedynie niewielkie znamię obok ust.

– Jeśli zabijesz prokuratora okręgowego, wkurwisz całą zachodniopomorską policję – powiedziała Sawicka. – Nikt nie będzie z tobą negocjował, tylko wejdą tu i będą strzelać bez ostrzeżenia.

– Jesteś bardzo pewna siebie. Zdaje się jednak, że przeceniasz swoją wartość.

Sawicka pokazała mu legitymację prokuratorską, którą wyjęła wcześniej z torebki. Ściskała ją tak mocno, że pobielały jej knykcie. Mężczyzna zerknął na nią.

– Nie chodzi o mnie, ale o urząd, który sprawuję. Słabo będzie wyglądać w mediach nagłówek „Prokurator okręgowy jest zakładnikiem”. Policjanci zrobią wiele, by do tego nie dopuścić. Jestem niezłą kartą przetargową – zapewniła Sawicka. – I mogę ci pomóc, pod warunkiem że zgodzisz się na negocjacje i nie zabijesz żadnego z zakładników.

Niespodziewanie napastnik opuścił broń i przycisnął Sawicką do ściany. Czuła, że brakuje jej tchu. Prawa ręka mężczyzny mocno ściskała jej szyję. Instynktownie próbowała odciągnąć jego palce i zaczerpnąć powietrza.

– To prawda, pozostawienie cię przy życiu może być całkiem opłacalne. Twoja głowa jest sporo warta.

Napastnik pchnął ją na podłogę. Sawicka upadła na kolana, drżała, próbując złapać oddech.

– Jesteś jednak tylko zakładnikiem, w każdej chwili mogę cię zastrzelić, tak jak każdego w tym pomieszczeniu. I jestem gotowy to zrobić, jeśli nie będziesz wykonywać moich poleceń, zrozumiano?

Mężczyzna zmusił ją do wstania i spojrzał jej w oczy. Sawicka skinęła głową, wtedy została ponownie zaciągnięta do miejsca, w którym zgromadzeni byli zakładnicy. Znowu posadzono ją obok Lisa. Dopiero wtedy w pomieszczeniu zapadła cisza. Pozostali napastnicy przestali wymachiwać bronią i krzyczeć. Sawicka nie spuszczała wzroku z napastników. Poczuła, jak Lis obejmuje ją ramieniem.

– W porządku?

Strząsnęła jego rękę.

– Pierdol się.

– Nawet w takiej sytuacji nie możesz być dla mnie miła? – spytał Lis. – To mogą być nasze ostatnie chwile razem. Nie musimy się kłócić.

– Zamknij się i zrozum, że jesteś ostatnią osobą, o którą się martwię. Naprawdę, gdyby cię zastrzelili, to byłabym skłonna nie stawiać im zarzutów, tylko podziękować.

– Mogłabyś się zachowywać bardziej adekwatnie do sytuacji?

– Marzenie ściętej głowy.

– Cisza! – huknął jeden z napastników.

Sawicka i Lis momentalnie zamilkli. Kobieta nie mogła jednak oderwać wzroku od napastników. Młodsi wykonywali jedynie polecenia tego, który mierzył do niej z broni. Stali teraz obok siebie i cicho rozmawiali, nie mogła dosłyszeć choćby strzępków rozmowy.

– Mamy jakieś szanse? – spytał Lis.

– Nie są specjalnie agresywni, jak do tej pory nie wystrzelili ani jednego pocisku. Zagrałam va banque i nic mi nie zrobili. Nie próbują też nikogo wystraszyć. Ci młodsi wydają się zdenerwowani, ale od początku działają według określonego planu: udawali pracowników, zagonili zakładników w jedno miejsce, zasłonili okna. Nie zależy im też na szybkim zawiadomieniu służb.

– Czekają na kogoś?

– Albo zależy im na czymś innym.

– Co może im dać kawiarnia w centrum miasta? – drążył Lis. – Przecież jej nie wysadzą.

– Kawiarnia niewiele, ale szesnastu zakładników w samym centrum miasta to już jest jakaś karta przetargowa. Wojewódzka jest niecały kilometr stąd. Zagrali policjantom na nosie.

Naprzeciwko nich stanął jeden z młodszych napastników i wymierzył w nich broń. Drżały mu dłonie.

– Cisza!ROZDZIAŁ 4

Serce dudniło mu w piersi. Biegł przed siebie, po prostu pędził. Nie zwalniał ani na sekundę. W jego żyłach płynęła adrenalina. Nie pamiętał już, kiedy ostatnim razem tak bardzo się martwił. Dobiegł do biurowca przy Bramie Portowej, zobaczył zasłonięte okna kawiarni i od razu zrozumiał, że esemes od Sawickiej był prawdziwy. Zacisnął dłoń na kaburze z bronią. Jedyne, o czym marzył, to żeby tam po prostu wejść i upewnić się, czy żyje, czy jest bezpieczna.

– Ja pierdolę…

Resztkami siły woli zmusił się, by pobiec do głównego wejścia do biurowca. Za dużą ladą siedział ochroniarz, od razu do niego podszedł. Michalski wyciągnął odznakę. Miał przyśpieszony oddech i ciężko było mu się wysłowić.

– Komisarz Rafał Michalski, Komenda Wojewódzka Policji w Szczecinie, niech mnie pan uważnie posłucha. W kawiarni w tym budynku najprawdopodobniej jest grupa zamachowców, zatrzymali szesnastu zakładników.

– Chryste Panie…

– Musi pan bardzo powoli, po cichu, bez paniki i bez mówienia, o co dokładnie chodzi, ewakuować cały budynek. Przy okazji przydałyby mi się plany. Wszystko jasne? Bo muszę zająć się innymi miejscami.

– T… tak… jasne… Oczywiście.

Michalski skinął głową i wybiegł z budynku. Ponownie minął kawiarnię. Brama Portowa była jednym z najtrudniejszych miejsc w Szczecinie, jeśli chodzi o reakcję na taki atak. To był jeden z miejskich węzłów komunikacyjnych, w dodatku czas, gdy tworzyły się korki. Dosłownie wszędzie byli ludzie. W tramwajach, samochodach, na ulicy, w okolicznych lokalach. Miał nadzieję, że zamachowcy dysponowali jedynie bronią palną, nie chciał myśleć, co by się stało, gdyby tutaj wybuchła bomba. Pokręcił głową, odganiając od siebie tę przerażającą myśl.

Wszedł do popularnego fast foodu, lokal znajdował się zaledwie kilka metrów od biurowca. Podszedł do lady, pokazał odznakę i poprosił o rozmowę z managerem. Razem odeszli na zaplecze.

– W czym mogę pomóc?

– Musimy natychmiast ewakuować cały lokal. Klientom proszę powiedzieć, że skończyła się woda, prąd, nieważne, ale niech opuszczą to miejsce, tak samo pana pracownicy – wyjaśnił Michalski. – W lokalu obok najprawdopodobniej są zamachowcy. Nie możemy siać paniki, ale natychmiast potrzebujemy opróżnić lokal, czy to jasne?

– Tak… Jezu, dobrze.

Michalski opuścił lokal, tę samą formułkę powtórzył w pobliskim supermarkecie. Wiedział jednak, że to jedynie działania doraźne. Obok lokali usługowych znajdowały się mieszkania. Wrócił przed kawiarnię, widział, jak ludzie opuszczają biurowiec bocznym wyjściem. Okna kawiarni wciąż były zasłonięte. Bardzo powoli zbliżył się do wejścia i przycisnął ucho do szyby, była na tyle gruba, że przy hałasie na zewnątrz nie był w stanie niczego usłyszeć.

– Rafał!

Klimek pojawił się między budynkami, na jego twarzy malowało się zdenerwowanie. Michalski odsunął się od drzwi kawiarni.

– SPAP już powiadomiony, najlepszy negocjator też jedzie. Jest pełna mobilizacja, jesteśmy gotowi do ewakuacji mieszkańców. Maciążek też zawiadomiony.

– Media zaraz zwęszą trop – mruknął Michalski. – Jak wyjdzie na jaw, że w środku jest prokurator okręgowy, to…

– No, ale jeśli dzięki temu wiedzielibyśmy, że nic jej nie jest…

Policjanci zamilkli i skupili się na drzwiach kawiarni. Nadal nie dochodziły zza nich dźwięki, nie mogli też dostrzec żadnego ruchu. Nie mieli pojęcia, czy zakładnicy żyją. Żaden z nich nie ośmielił się jednak powiedzieć tego na głos.

– Minęło jakieś czterdzieści minut od wysłania esemesa. Nie wyszli, nie wysunęli żądań – zauważył Michalski. – Albo się do czegoś przygotowują, albo na coś czekają.

– Ani jedno, ani drugie nie brzmi dobrze.ROZDZIAŁ 5

Napastnik ubrany na czarno znajdował się na niewielkim zapleczu lokalu. Na stole przed nim stał laptop, za pomocą którego podłączył się do kamer monitoringu biurowca. Na podglądzie z monitoringu zewnętrznego obserwował dwóch mężczyzn, którzy stali naprzeciwko kawiarni. Biurowiec w szybkim tempie opuszczali ludzie. Widział też radiowozy parkujące niedaleko i wysiadających z nich policjantów z drogówki. Domyślił się, po co ich ściągnęli, zamierzali zatrzymać ruch na Bramie Portowej.

– Kurwa… wiedzą.

– Arek, co się dzieje?

W pomieszczeniu pojawił się chłopak z jego grupy. Przydzielono mu ich dwóch, Filipa i Kacpra, który teraz pilnował zakładników. Byli młodzi i przesiąknięci ideologią, którą im zaserwowali. Mógł na nich liczyć. Wiedział, że będą zdolni posunąć się do wszystkiego. Tyle że już na samym początku nic nie szło zgodnie z planem.

– Policja wie.

– Ale skąd? – spytał Filip. – Przecież…

– Któryś z zakładników musiał ich zawiadomić.

– Zabraliśmy im telefony – zapewnił Kacper. – Nikt nigdzie nie dzwonił, na pewno nie.

– Jednak ktoś zdążył to zrobić. Zorientował się w sytuacji szybciej i wiedział, kogo zawiadomić, żeby uzyskać natychmiastową reakcję – zauważył Arek. – Strzelam, że to ta prokurator.

– Zastrzelimy ją? – zapytał Filip. – Od początku przeszkadza, może podburzać innych zakładników.

– Nie, ona akurat może nam się bardzo przydać. Zwłaszcza że początek planu nam się posypał. Ma rację, że policja nie pozwoli sobie na jej śmierć, zajmuje zbyt wysokie stanowisko.

Arek zerknął na monitor laptopa, program pokazał błąd i obraz z monitoringu zewnętrznego zniknął. Przeklął. Monitoring musiał zostać odłączony w całym budynku. Policja działała bardzo szybko.

– Zaczynamy negocjacje pierwsi?

– Nie, w tej sytuacji czekamy na rozwój wypadków. Znajdź telefon tej baby i sprawdź, jaką wiadomość przekazała. Musimy się zorientować, co wie policja.

Filip skinął głową i wyszedł z pomieszczenia. Arek ponownie zerknął na monitor laptopa, obraz z monitoringu nie powrócił. Znowu zaklął siarczyście. Długo przygotowywali się do tej akcji. Nie wzięli jednak pod uwagę, że wśród zakładników znajdzie się osoba na stanowisku. W dodatku taka, dla której śmierć wydaje się nie mieć znaczenia. Położył dłoń na swojej broni. W pierwszej chwili wzdrygnął się, czując chłód stali. Był on jednak przyjemny. Arek przywołał scenę sprzed kilku chwil, gdy przyciskał lufę do czoła kobiety. Maskowała strach bardzo umiejętnie, dając innym namiastkę nadziei. Jednak widział strach w jej oczach, czaił się pod tą całą przykrywką arogancji. Dawał nadzieję na podporządkowanie jej sobie.

– Zostaw mnie, idioto! – huknęła Sawicka.

Arek prychnął. Czuł, że jej obecność może im przeszkodzić w realizacji planu. Przeszedł do głównej sali.

– Przestań wymachiwać mi tą zabawką przed oczami, bo nie ręczę za siebie.

Kobieta stała przy ścianie. Kacper na przemian celował bronią w jej stronę, a później do innych zakładników, Filip zaś szukał telefonu, który musiał gdzieś upaść. Pozostałe leżały wyłączone na stole. W końcu znalazł pod ladą iPhone’a, z tyłu na etui był napis po łacinie: „_Non facit fraudem, qui facit, quod debet_”*. Sawicka się skrzywiła. Telefon poznała bez trudu nawet z tej odległości. Złoty napis wyróżniał się na granatowym etui, które dał jej w prezencie Tomaszewski.

Arek wziął telefon i podszedł do Sawickiej. Wyciągnął broń i przycisnął do jej skroni. Następnie skierował ekran na jej twarz i korzystając z popularnej funkcji Face Id, odblokował smartfon. Odsunął się o kilka kroków i od razu w wiadomościach znalazł esemes o treści: _Kawa, Brama. Trzech facetów z bronią. 16 zakład_. Zaklął siarczyście. Nie miał pojęcia, kim był Jakub Klimek. Najwyraźniej jednak całkowicie stracili element zaskoczenia. Musiał być kimś ważnym, skoro w tak krótkim czasie udało mu się zorganizować wsparcie, ewakuacje i blokady. Zerknął na Sawicką, jej usta rozciągnęły się w złośliwym uśmiechu. Zacisnął mocniej palce na broni.

– Dzień dobry, tu Mariusz.

Głos dochodził z zewnątrz, musieli ustawić głośnik niedaleko drzwi.

– Chciałbym z wami porozmawiać i lepiej zrozumieć sytuację – kontynuował negocjator. – Z kim mam przyjemność?

* Nie czyni bezprawia, kto spełnia swą powinność.ROZDZIAŁ 6

Teren negocjacji zazwyczaj dzielono na trzy pierścienie. Pierwszy z nich stanowiło miejsce, w którego obrębie działał sprawca. Drugi był przeznaczony dla negocjatora prowadzącego działania. W trzecim pierścieniu policjanci odcinali dostęp osobom postronnym.

Tak też zdecydowano się zrobić i w tej sprawie. Brama Portowa została niemalże całkowicie zablokowana. Policjanci zamknęli drogę zarówno z placu Rodła, jak i z placu Kościuszki, a także placu Zawiszy i Wyszyńskiego. Okoliczne lokale zostały ewakuowane, najbliższy budynek mieszkalny również. Jednocześnie zadbano o to, by nikt postronny, zwłaszcza dziennikarze, nie dostali się do samego centrum negocjacyjnego.

Na miejscu pracował już zespół negocjacyjny złożony z negocjatora Mariusza Panki, dwóch innych negocjatorów, łącznika, który przekazywał informacje pomiędzy poszczególnymi jednostkami, skryby, którego zadaniem było sporządzanie notatek z negocjacji, policyjnego psychologa oraz dwójki techników czuwających nad zapleczem technicznym.

Klimek i Michalski byli w samym centrum zamieszania, zaledwie kilka metrów od zespołu negocjacyjnego. Obok nich stał dowódca SPAP-u Adam Kudyba oraz prokurator okręgowy Maciążek.

– Kiedy on wreszcie zacznie? – spytał Klimek. – Nie było strzałów, ale kto wie, co się dzieje z zakładnikami.

– Pośpiech nie jest wskazany – uciął Kudyba. – Jeden niewłaściwy ruch i ktoś naprawdę zginie.

– A przez to, że w środku jest Sawicka, jest to nawet bardziej prawdopodobne – mruknął Maciążek. – Jezu… co ona tam robiła, powinna być na rozprawie sądowej, wtedy byłaby bezpieczna.

– Nie mogę rozgryźć, czy pan się martwi o nią, czy o zamachowców – skwitował Michalski.

– Martwię się, że jej charakter w konfrontacji z sytuacją, w której się znalazła, doprowadzi do śmierci wielu osób.

Policjanci westchnęli niemal jednocześnie. Uwaga prokuratora była niestety trafna. Zza drzwi kawiarni w dalszym ciągu nie dochodziły żadne dźwięki. Michalski sięgnął po krótkofalówkę, którą miał za paskiem spodni.

– Wszystkie pierścienie czyste.

– Dobra, dzięki.

Michalski uchwycił spojrzenie łącznika stojącego niedaleko i pokazał mu uniesiony do góry kciuk. Mężczyzna niezwłocznie podszedł do negocjatora. Technicy sprawdzali jeszcze sprzęt, po chwili i oni dali znak, że są gotowi. Kilka minut później z głośnika rozległ się spokojny głos negocjatora:

– Dzień dobry, tu Mariusz. Chciałbym z wami porozmawiać i lepiej zrozumieć sytuację – wyjaśnił Mariusz Panko. – Z kim mam przyjemność?

Ze środka nie dochodził absolutnie żaden dźwięk. Napastnicy nie próbowali wcześniej nawiązać kontaktu. To było niepokojące. Na ogół sprawcy napadów szybko przechodzili do wysuwania żądań – zależało im na czasie, a nie na udręczeniu zakładników. Negocjator ścisnął mocniej mikrofon. Czuł presję. Zamknął na chwilę oczy, później kontynuował zgodnie z ustalonym scenariuszem:

– Wiemy, że nas słyszycie. Rozumiem jednak, że rozmowa przez zamknięte drzwi może być utrudniona. Akceptuję też, że nie chcecie wyjść na zewnątrz i z nami porozmawiać. Z tego względu przy drzwiach kawiarni zostawiliśmy telefon. Możecie go zabrać w każdej chwili. Dzięki temu będziemy mogli swobodnie porozmawiać. Oczywiście przy drzwiach nie ma policji, stoimy w odległości kilku metrów. Możecie bez obaw zabrać telefon do środka. Nic wam nie grozi. Bardzo nam zależy na możliwości nawiązania z wami kontaktu.

Cisza za drzwiami trwała kilka minut. Negocjator jednak cierpliwie czekał, wszyscy w pobliżu wstrzymali oddech. W końcu drzwi uchyliły się lekko. Pojawiła się w nich Sawicka. Michalski uchwycił jej spojrzenie. Bez trudu dostrzegł w jej oczach przerażenie. Widział też zaczerwienie na szyi. Ledwo się powstrzymał, żeby do niej nie podbiec i nie zabrać jej stamtąd. Niespodziewanie uśmiechnęła się do niego. Poczuł, że strach o nią dosłownie go paraliżuje, tak jakby między nimi nic złego się nie wydarzyło. Kobieta zrobiła kilka kroków do przodu. Wtedy dostrzegli za nią rękę z bronią, sprawca mógł trafić ją w każdej chwili. Sawicka wzięła telefon, odwróciła się do nich plecami i bez ociągania się ruszyła do środka. Drzwi zamknęły się za nią z lekkim trzaskiem.

– Teraz macie telefon. Czy możemy porozmawiać?

Na linii coś zatrzeszczało. Wszyscy ponownie wstrzymali oddech.

– Nazywam się Arek. Możemy porozmawiać.

– Wiemy, że nie jesteś tam sam. Pozwolisz, że na początek spytam, jak się czują inne osoby? Czy ktoś jest ranny?

– Zakładnicy są cali i zdrowi, nikt nie ucierpiał – wyjaśnił Arek. – Przynajmniej na razie.

Maciążek odsunął się od policjantów i zaklął siarczyście. Pot lał mu się z czoła, wyciągnął chusteczkę, żeby chociaż trochę nad tym zapanować. Nie był przygotowany na taką sytuację. Pierwszy raz przysłuchiwał się tego rodzaju negocjacjom.

– Możemy wejść do środka? – spytał Michalski.

Kudyba bezradnie pokręcił głową.

– Jest opcja wejścia do lokalu z wnętrza budynku, chłopaki pilnują tych drzwi. Są solidne. Musielibyśmy je wyważyć i przejść przez zaplecze. To odpada ze względu na hałas i czas na to potrzebny. Wystrzelają zakładników, zanim tam wejdziemy, i jeszcze zastrzelą siebie.

– Z dwóch stron naraz?

– Rafał, to niebezpieczne – powiedział Kudyba. – Zwłaszcza że nie widzimy, co dzieje się w środku. Te szklane drzwi też trzeba wyważyć. Zanim wejdziemy, będą strzelać. Sam doskonale o tym wiesz.

Michalski pokiwał głową. Tak, doskonale to wszystko wiedział. Mimo to najbardziej chciał tam po prostu wejść i zabrać Sawicką.ROZDZIAŁ 7

W pomieszczeniu panowała cisza. Arek był na zapleczu z telefonem. To on zdawał się od początku dowodzić wszystkimi działaniami. Rozmawiał z policjantami. Zakładnicy nie byli go jednak w stanie usłyszeć. Sawicka widziała kabel ciągnący się po podłodze. Przesuwał się po podłodze, tak jakby mężczyzna przemieszczał się w głąb lokalu. Policjanci zamiast telefonów bezprzewodowych używali stacjonarnych. Ilość wykorzystanego kabla dawała im mniej więcej pojęcie o tym, w której części lokalu znajdował się sprawca.

– Masz jakieś pomysły? – spytał Lis.

– Może.

– Chętnie posłucham słów otuchy.

– Mogę ci powiedzieć tyle, że według kursów instruktażowych zakładnicy mają siedzieć cicho, wykonywać polecenia, nie drażnić zamachowców, generalnie być niewidzialni dla otoczenia – powiedziała Sawicka. – Dbać o siebie, odpoczywać, cierpliwie czekać na pomoc, a jeśli nadarzy się okazja, uciekać. Nie wyróżniać się z tłumu i nie starać się przejąć kontroli nad sytuacją. W przypadku problemów prosić zamachowców o pomoc z szacunkiem i bez niepotrzebnej paniki. Wszystko uważnie obserwować, bo każdy najdrobniejszy szczegół może mieć później znaczenie dla prowadzonego śledztwa. A kiedy policja wejdzie do środka, nie uciekać, położyć się na ziemi i czekać, aż wszyscy się zorientują, że nie jest się zamachowcem, ale ofiarą całej szopki.

– Mhm… Czy ty przypadkiem nie złamałaś wszystkich tych reguł?

Sawicka wywróciła oczami.

– Oceniłam sytuację i uważnie ich obserwowałam. Z jakiegoś powodu nie chcą nas zastrzelić, przynajmniej na razie. Wiedziałam, że nie strzelą. Próbowałam też zbudować minimalną pozycję negocjacyjną – wyjaśniła.

– No to ci średnio wyszło.

– Chrzań się – mruknęła Sawicka. – Nie mogę rozgryźć, o co im chodzi. Nie próbowali nawiązać kontaktu z policją. Nie zasłonili twarzy. Nie wiem, czy w ogóle planują wyjście stąd.

Zbliżył się do nich jeden z zamachowców, zdążyli już zapamiętać, że nazywa się Filip, gdy wymierzył w nich broń, zamilkli. Mężczyzna zadowolony z efektu skierował się w stronę zaplecza. Stanął w korytarzu i przysłuchiwał się rozmowie prowadzonej przez Arka. Mieli określoną misję do zrealizowania. Uśmiechnął się na samą myśl. Był dumny z możliwości uczestniczenia w tych działaniach.

– Macie szczęście, że jesteśmy kulturalni. Jedna z zakładniczek nie wykonywała naszych poleceń. Wiemy, że dostaliście informacje o liczbie zakładników i zamachowców. Tak, jest nas trzech, a zakładników szesnastu. Nikogo nie rozstrzelaliśmy.

– Masz rację, dostaliśmy cynk, stąd przyjechałem z tobą porozmawiać. Chciałbym skupić się na tej rozmowie, co ty na to? – spytał Panko.

– Przecież rozmawiamy.

– Zgodzisz się dać nam coś na początek?

– Nie wypuszczę żadnego zakładnika, a wody i jedzenia jeszcze nie potrzebują. Jesteśmy tutaj raptem godzinę – odparł Arek. – Możemy przejść do prawdziwej rozmowy?