Niebiańska rzeka. Tom 3 - ebook

PODZIĘ­KO­WA­NIA

Podzię­ko­wa­nia

Powie­ści nie pisze się w próżni (zresztą dobrze, bo już bym nie żył). Potrzeba do tego wspar­cia i zro­zu­mie­nia od rodziny i przy­ja­ciół, w chwi­lach, kiedy zamy­kasz się w piw­nicy, gapisz się roz­ko­ja­rzony przed sie­bie albo odpo­wia­dasz jed­no­sy­la­bo­wymi pomru­kami. Ci sami ludzie muszą nato­miast słu­chać, gdy chcesz odbić od nich pewne pomy­sły.

Potrzeba także kry­ty­ków, czy­tel­ni­ków alfa i beta, gdy cała ta cha­otyczna masa zaczyna nabie­rać kształtu histo­rii.

Do powsta­nia i wyda­nia tej książki przy­czy­nili się mię­dzy innymi mój agent Ethan Ellen­berg, dobrzy ludzie z grupy Uber­group na scri­bo­phile’u, oraz alfa- i beta-czy­tel­nicy, w tym:

Bla­ihin Tay­lor

Patrick Jor­dan

Nicole Hamil­ton

Trudy Cochrane

oraz

She­ena Lewis.

Spe­cjalne podzię­ko­wa­nia nato­miast dla Isa­aca Arthura z SFIA za beta-czy­ta­nie oraz kon­trolę sen­sow­no­ści.1. Swój wróg. Jacques, listo­pad 2331, Nowy Pawo­nis

1. Swój wróg
Jacques, listo­pad 2331, Nowy Pawo­nis

Pla­neta wisiała w dole, cała zie­lona, nie­bie­ska i migo­cząca świa­teł­kami rodzą­cych się miast. Nazy­wa­li­śmy ją Nowy Pawo­nis. Pawo­niska nazwa ich nowego domu była tro­chę bar­dziej poetycka, jed­nak dla ludz­kiego ucha i tak brzmiała jak plu­jąco-sycząca zbitka dźwię­ków.

Przez sie­dem­dzie­siąt lat, odkąd ich tu osie­dli­li­śmy, przy­rost popu­la­cji było ogromny i mogli się teraz pochwa­lić mia­stami na kilku kon­ty­nen­tach. Wyglą­dało na to, że gatu­nek prze­trwa.

Ale czy będzie jesz­cze z nami gadał, to już zupeł­nie inna kwe­stia.

Ode­bra­łem sygnał od drona cargo z moim man­nym, infor­mu­jący, że wylą­do­wał. Wes­tchnąw­szy w myślach, przy­go­to­wa­łem się do opusz­cze­nia VR-ki i uda­nia się na spo­tka­nie z przed­sta­wi­cie­lem Pawo­ni­sów, zapewne dość nie­przy­jemne.

Pod­łą­czy­łem się do manny’ego – zdal­nie ste­ro­wa­nego andro­ida – przez kanał UNOP i prze­łą­czy­łem na niego swój punkt widze­nia. Kiedy włą­czyły się wewnętrzne układy, poświę­ci­łem mili­se­kundę na rozej­rze­nie się po już dobrze zna­nej ładowni i zdją­łem się ze sto­jaka. Wrota otwo­rzyły się auto­ma­tycz­nie, uka­zu­jąc stan­dar­dową pawo­ni­ską eskortę woj­skową, z kara­bi­nami w pogo­to­wiu, pew­nie już odbez­pie­czo­nymi. Stado dwu­me­tro­wych sury­ka­tek, zupeł­nie nie­słod­kich. Nie odwie­dza­łem ich od kil­ku­dzie­się­ciu lat, głów­nie dla­tego, że ostat­nie spo­tka­nie było, można by rzec, napięte_._

Uśmiech­ną­łem się, po pro­stu, żeby zoba­czyć, jak zare­agują, uwa­ża­jąc, by nie poka­zy­wać zębów, i zasa­lu­to­wa­łem po wol­kań­sku. Dowódca oddziału odsło­nił zęby – co u Pawo­ni­sów nie było przy­ja­ciel­skim gestem – i odpo­wie­dział salu­tem z trzema pal­cami mniej.

Ewi­dent­nie zapo­znał się z ludzką kul­turą.

Pod­sze­dłem do grupy żoł­nie­rzy i uśmiech­ną­łem się do nich nale­ży­cie po pawo­ni­sku.

– Co tam, pano­wie?

Nie­po­trzeb­nie. Dowódca odpo­wie­dział baso­wym wark­nię­ciem i mach­nął bro­nią w kie­runku pobli­skiego namiotu. Namiot roz­bili. Wyglą­dało na to, że nawet nie zasłu­guję na spo­tka­nie w pomiesz­cze­niu. A może to jed­nak dobry znak, bo… Nie, nie udało mi się niczego takiego wymy­ślić.

Wsze­dłem do środka i przyj­rza­łem się sie­dzą­cemu za biur­kiem Pawo­ni­sowi. Był trze­cim zarządcą pla­nety po Haz­dżar i nie wyglą­dał ani tro­chę życz­li­wiej od swo­jego poprzed­nika. Zatę­sk­ni­łem za Haż­dżar. Ona przy­naj­mniej rozu­miała sytu­ację, w któ­rej zna­leźli się Pawo­nisi. Jakimś spo­so­bem po jej śmierci ele­ment tej histo­rii, w któ­rym Inni nisz­czą ich pier­wotny świat, tak, że nie nadaje się do życia, prze­stał być… ahem… eks­po­no­wany. Zaczęło domi­no­wać prze­ko­na­nie, że to my to zro­bi­li­śmy i nakła­ma­li­śmy. Tylko nikt nie potra­fił podać sen­sow­nego powodu.

– Jestem Da Azzma Hizz – powie­dział, wska­zu­jąc krze­sło. – Repre­zen­tuję wszyst­kich Pawo­ni­sów. Czy ty repre­zen­tu­jesz wszyst­kich ludzi?

– Jestem Jacques Johans­son. Repre­zen­tuję ludzi, dla celów tej trans­ak­cji. – Była to taka pawo­ni­ska for­mal­ność.

Azzma prze­su­nął ku mnie jakieś papiery.

– Dys­po­nu­jemy umó­wio­nymi ilo­ściami poszcze­gól­nych pier­wiast­ków, zgod­nie z pla­nem. Ozna­cza to, że dwie auto­fa­bryki w ukła­dzie, będące obec­nie wła­sno­ścią ludzi, zostaną w cało­ści spła­cone. Czy się zga­dzasz?

Zer­k­ną­łem na papiery. Wszystko wyda­wało się w porządku. Pro­po­no­wa­li­śmy Pawo­ni­som, że po pro­stu oddamy im auto­fa­bryki, ale odmó­wili. Nie byłem pewien, czy to nie­chęć do cze­goś, co można ode­brać jako litość, czy też nie chcieli być naszymi dłuż­ni­kami, nawet moral­nymi.

– Zga­dzam się. _Bel­le­ro­font_ dotrze do was w nie­cały rok. Zbie­rze wlewki i dostar­czy wam auto­fa­bryki z orbity.

Patrzy­li­śmy na sie­bie nad bla­tem biurka. Dzi­siaj nie będzie żad­nych uprzej­mo­ści. Wresz­cie Azzma się ode­zwał:

– Przy­znaję, że ta umowa kłóci się z domi­nu­jącą u nas teo­rią spi­skową na temat Bobów. Powin­ni­ście trzy­mać nas w nie­wie­dzy i przy­wią­za­nych do pla­nety.

– Mam nadzieję, że to tro­chę zła­go­dzi napię­cia mię­dzy naszymi rasami – odpar­łem.

– Może tro­chę. – Rzu­cił mi odpo­wied­nik wąskiego uśmieszku. – Wiesz, _Żok_, ja czy­ta­łem dzien­nik Haz­dżar. Ona nie uwa­żała was za wro­gów. Ale teraz to pogląd mniej­szo­ści.

Wes­tchną­łem i przez chwilę oglą­da­łem swoje dło­nie.

– Azzma, mając auto­fa­bryki, będzie­cie mogli budo­wać statki mię­dzy­gwiezdne. W ramach umowy dosta­je­cie pro­gramy do ich budowy. Tylko że… – Spoj­rza­łem na niego. – Ten kosmos w waszej oko­licy jest pełen ludzi. Coraz bar­dziej pełen. Za dużo nie­kon­tro­lo­wa­nej wro­go­ści może się oka­zać czymś destruk­cyj­nym, nie sądzisz?

Patrzył na mnie przez chwilę.

– Rozu­miem, _Żok._ Macie prze­wagę liczebną i zbrojną, jeśli przyj­dzie co do czego. Ale my nie jeste­śmy tymi… – Patrzył przez moment w sufit, po czym się uśmiech­nął. – Klin­go­nami. Tak to się nazywa u ludzi? Wiemy, co to ustęp­stwa.

Odpo­wie­dzia­łem uśmie­chem, a ktoś w mojej gwar­dii hono­ro­wej mruk­nął:

– I cier­pli­wość.

Azzma rzu­cił ostre spoj­rze­nie ponad moim ramie­niem.

– Mamy duże postępy w odbu­do­wie waszej macie­rzy­stej pla­nety – powie­dzia­łem, pró­bu­jąc zła­go­dzić atmos­ferę. – Mniej wię­cej na jed­nej trze­ciej z powro­tem coś rośnie. Na pewno nie chcie­li­by­ście…?

– W swoim cza­sie, _Żok._ Kie­dyś tam pole­cimy. Ja nie pod­wa­żam umie­jęt­no­ści Bobów, ale tu jest teraz świat wszyst­kich żyją­cych Pawo­ni­sów. Stara pla­neta to pomnik cze­goś, czego już nie ma.

– Rozu­miem. – Kiw­ną­łem głową i wsta­łem. – Zacho­wamy ją dla was, gdy­by­ście kie­dyś pod­jęli decy­zję. – Odwró­ci­łem się do eskorty. – No, chło­paki, idziemy?

Dowódca oddziału obna­żył zęby – znowu – i odsu­nął się, by zro­bić mi miej­sce. Odwró­ci­łem się jesz­cze do Azzmy i wymie­ni­li­śmy pawo­ni­skie ski­nie­nia głową. Zła­pa­łem się na tym, że tęsk­nię za Haz­dżar i jej wer­sją wol­kań­skiego salutu.

Efe­me­rydy. Trudno było tak nie pomy­śleć.

***

Szczęk­nęło, mój dron trans­por­towy przy­bił do sta­cji prze­kaź­ni­ko­wej. Ponie­waż ostat­nio coraz czę­ściej uży­wa­li­śmy man­nych do wystę­po­wa­nia lokal­nie, budo­wane teraz sta­cje miały coś w rodzaju prze­strzeni miesz­kal­nej i sta­cji do doko­wa­nia. Wysia­dłem z ładowni drona i pod­sze­dłem do kap­suły manny’ego. W przy­padku człe­ko­kształt­nych andro­idów kap­suły wła­ści­wie już zastą­piły star­sze i więk­sze sto­jaki. Gdy się zamknęła, do manny’ego pod­łą­czyły się pępo­winy i rurki zasi­la­jące. Wyłą­czy­łem się i prze­sko­czy­łem punk­tem widze­nia do oso­bi­stej VR-ki.

Moja ostat­nia deko­ra­cja, domek nar­ciar­ski, już mnie nudziła. Wyglą­dało na to, że nie jestem w sta­nie dłu­żej utrzy­mać zain­te­re­so­wa­nia jed­nym moty­wem, ale też nie mam ener­gii, by popra­co­wać nad czymś z więk­szym roz­ma­chem. Wes­tchną­łem i zre­se­to­wa­łem VR-kę do domyśl­nego motywu biblio­teki.

Wie­dziony kapry­sem wysła­łem wia­do­mość do Ferba. Odpo­wie­dział od razu, a ja poja­wi­łem się w cen­trum zarzą­dza­nia Pro­jek­tem Rekul­ty­wa­cji Pawo­nisa. Znaj­do­wało się na plat­for­mie do Zgro­ma­dzeń i było ośrod­kiem naszych prób odbu­do­wa­nia macie­rzy­stej pla­nety Pawo­ni­sów, które trwały już pra­wie od stu lat.

Rozej­rza­łem się po pustym pomiesz­cze­niu, czu­jąc falę nostal­gii. Tyle lat poświę­ci­li­śmy na roz­wią­za­nie pro­blemu zre­ani­mo­wa­nia pawo­ni­skiej eko­lo­gii z zale­d­wie garstki pró­bek roślin­nych i zwie­rzę­cych, zebra­nych w wiel­kim pośpie­chu, gdy na pla­netę już sunęła armada Innych. Para­doks – teraz, gdy wresz­cie coś osią­ga­li­śmy, oka­zało się, że Pawo­nisi mają to gdzieś.

Ferb poja­wił się, gdy tak sta­łem i roz­my­śla­łem.

– Hej, stary – rzu­cił. – Kopę lat.

– No… ten… – Obją­łem pomiesz­cze­nie gestem. – Duchy. Wygląda to tak, jak­by­śmy porzu­cili pro­jekt.

– Oj tam, Jacques, nie bądź melo­dra­ma­tyczny. Prak­tycz­nie wszystko jest zauto­ma­ty­zo­wane. Potrzeba może ze dwóch godzin na mie­siąc, żeby spraw­dzić, czy wszystko działa.

– Aha. To dla­tego, tak? A gdzie się podziewa Fine­asz?

Wbił we mnie wzrok.

– A czemu ty to wycią­gasz?

– Bo to jest praw­dziwy powód, dla­czego to miej­sce jest takie puste. Coś się odzy­wał?

– Nie na żywo. – Opu­ścił wzrok. – Nie chciało mu się budo­wać sta­cji prze­kaź­ni­ko­wych, a jest w cho­lerę daleko poza zasię­giem UNOP-a. Może z raz na mie­siąc dostaję trans­mi­sję radiową, mocno zdop­ple­ro­waną.

– Leci do Wiel­kiego Obłoku Magel­lana. Tro­chę mu się zej­dzie.

– Do czego zmie­rzasz, Jacques?

– Ty, ja, Fine­asz, Claude… wszyst­kich nas drę­czy to, co się stało. Duchy. Duchy miliar­dów Pawo­ni­sów…

– Zro­bi­li­śmy wszystko, co w naszej mocy.

Wes­tchną­łem.

– Wiem, wiem. Ale i tak jest koszt emo­cjo­nalny. Zwłasz­cza że Pawo­nisi wcale nas za te trudy nie doce­nili. I wszy­scy, co do jed­nego, któ­rzy bra­li­śmy w tym udział, szu­kamy sobie cze­goś moż­li­wie naj­bar­dziej odle­głego. Ale Fine­asz… – Prych­ną­łem. – On to chyba prze­giął, nie?

Ferb kiw­nął głową, przez chwilę widać było nie­znaczny cień uśmie­chu.

Prze­krzy­wi­łem głowę, przy­pa­tru­jąc mu się.

– A co ty ostat­nio pora­biasz?

– W LARP-y się wkrę­ci­łem. Zna­czy… bar­dziej pro­jek­tuję kam­pa­nie, niż sam gram. – Teraz się naprawdę uśmiech­nął. – Gra­cze… wiesz, Gan­dalf i jego grupa… robią w wir­cie na żywo kam­pa­nie z D&D. Ale mają pro­blem, bo wszy­scy chcą grać, a nikt nie chce być DM-em, więc nawet się cie­szą, że ktoś chce pomóc. A ja, ten…

– Co?

– Muszę przy­znać, że cza­sem czuję się przy nich nie­swojo. Nie żeby jacyś nie­bez­pieczni byli… po pro­stu… to obce osoby, ale wszyst­kie wyglą­dają jak ja, rozu­miesz? Nie­któ­rzy to stu­pro­cen­towe buce.

– Taa. Dryf repli­ka­cyjny. Jest coś takiego, jak mówi Bill. To czemu z nimi pra­cu­jesz?

Wzru­szył ramio­nami.

– Przy­naj­mniej mam jakieś zaję­cie.

– To już nie było nic lep­szego?

– Dzięki, mamo_._ – Zawa­hał się. – Tak wła­ści­wie, to pra­cuję nad jedną taką rze­czą. Ale jest jesz­cze nie­go­towa. Nie roz­po­wia­daj, dobra?

Teraz mnie zain­te­re­so­wał.

– Dobra.

– Buduję sam dla sie­bie wielki trans­por­to­wiec i wypa­ko­wuję go prze­kaź­ni­kami UNOP, w wer­sji mini­mum, żeby były jak naj­mniej­sze. Jak będę gotowy, wyru­szę pro­sto w kie­runku galak­tycz­nej pół­nocy. Po dro­dze będę roz­rzu­cał sta­cje prze­kaź­ni­kowe. Chcę wyjść na co naj­mniej tysiąc lat świetl­nych nad płasz­czy­znę galak­tyki. Wtedy będę mógł zoba­czyć, co jest po jej dru­giej stro­nie.

– Ale wiesz, mógł­byś po pro­stu wsa­dzić MSI do statku, dać jakieś pole­ce­nia i ni­gdzie się nie ruszać.

– Mógł­bym… ale to nie to samo. A może masz rację w kwe­stii Fine­asza. I nas wszyst­kich. Może fak­tycz­nie chcemy gdzieś uciec. – Rzu­cił mi spoj­rze­nie, które musiał­bym okre­ślić jako bła­galne, jakby pro­sił o wyba­cze­nie, czy coś takiego. – Muszę lecieć, Jacques. Poga­damy kiedy indziej.

Z jakie­goś powodu nie wie­rzy­łem, że to się wyda­rzy. Pstryk i znów zosta­łem sam w cen­trum zarzą­dza­nia rekul­ty­wa­cją. Tylko z duchami.2. Jakie mamy opcje. Bob, sty­czeń 2296, nad Ede­nem

2. Jakie mamy opcje
Bob, sty­czeń 2296, nad Ede­nem

Kosmos jest ogromny.

Wiem, że to brzmi, jak „no nie mów”, zresztą Douglas Adams już to powie­dział, ale kiedy roz­glą­dasz się na dosłow­nie mię­dzy­gwiezdne odle­gło­ści za poje­dyn­czym stat­kiem kosmicz­nym, kosmos po pro­stu rzuca się na cie­bie ze swoim ogro­mem.

Ben­der zagi­nął ponad sto lat temu. Mimo że Bill roze­słał plany UNOP-a, urzą­dze­nia do łącz­no­ści nad­świetl­nej, do wszyst­kich ukła­dów, do któ­rych mógłby reali­stycz­nie dotrzeć Ben­der, mimo poszu­ki­wań wzdłuż jego praw­do­po­dob­nego kursu pro­wa­dzo­nych przez Vic­tora i potem jego klony Marvina i Luke’a, nie zna­leź­li­śmy ani włosa z głowy Ben­dera. Ani śrubki czy płytki, zwa­żyw­szy, że był samo­świa­do­mym stat­kiem kosmicz­nym i w ogóle.

Trzeba to chyba wyja­śnić. Ben­der jest kom­pu­te­rem, który myśli, że jest nie­ja­kim Rober­tem Johans­so­nem, inży­nie­rem łamane przez ner­dem, zmar­łym w począt­kach XXI wieku. Tak samo wszy­scy inni Bobo­wie, w tym i ja. Ja byłem pierw­szym repli­kan­tem, wystrze­lo­nym z Ziemi w roku 2133. Każdy Bob we wszech­świe­cie jest moim potom­kiem, bo tak wła­śnie dzia­łają sondy von Neu­manna. Robią swoje kopie. Mamy już tysiące Bobów, roz­sia­nych po sfe­rze o pro­mie­niu pra­wie stu lat świetl­nych wokół Układu Sło­necz­nego.

Ben­der pocho­dził z dru­giego miotu moich klo­nów, zbu­do­wa­nych w Del­cie Eri­dani. Wyru­szył w kie­runku Gammy Lepo­ris A i słuch o nim zagi­nął. Wielu Bobów zgi­nęło przez te lata w bitwach, nie­któ­rzy nie mieli kopii zapa­so­wej, lecz Ben­der po pro­stu znik­nął bez śladu i bez powodu.

Zna­łem jego pier­wotny cel, ale podob­nie znał go Vic­tor, Marvin i Luke – i też guzik zna­leźli. A kon­kret­nie to nie zna­leźli żad­nych śla­dów, które mogłyby świad­czyć, że w ogóle dotarł do tej Gammy Lepo­ris. Żad­nej auto­fa­bryki, wydo­by­cia surow­ców, sta­cji prze­kaź­ni­ko­wej, żad­nego śladu Bus­sarda wcho­dzą­cego czy wycho­dzą­cego z układu.

Wła­śnie wró­ci­łem do Delty Eri­dani po wiel­kiej piel­grzymce na Zie­mię. Była to dla mnie mocno emo­cjo­nalna wycieczka – Zie­mia, kiedy wyj­dzie z tej epoki lodow­co­wej, będzie na pewno dia­me­tral­nie inna, więc to była ostat­nia wizyta w domu, jesz­cze moż­li­wym do roz­po­zna­nia. Para­doks: ludz­kość roz­wią­zała pro­blem glo­bal­nego ocie­ple­nia, wdra­ża­jąc ato­mową zimę. I zabi­ja­jąc po dro­dze 99,9% sie­bie, ale nikt już tego nie liczy. Głupi ci ludzie.

Układ Delty Eri­dani wyglą­dał w zasa­dzie tak, jak go zosta­wi­łem. Układy wspar­cia auto­fa­bryk cały czas wydo­by­wały surowce z aste­roid, zwo­ziły je i odle­wały w sztaby gro­ma­dzone dla przy­szłych potrzeb. Z braku innych kon­kret­nych pole­ceń auto­fa­bryki powoli wytwa­rzały kolejne auto­fa­bryki oraz czę­ści zapa­sowe do moich roz­ma­itych mecha­nicz­nych słu­żą­cych.

Zado­wo­lony ze sta­tus quo wywo­ła­łem swoją rze­czy­wi­stość wir­tu­alną i roz­wa­li­łem się w fotelu z pod­nóż­kiem oto­czony biblio­teką. Regały pełne ksią­żek, od pod­łogi po sufit, zawsze mnie nie­za­wod­nie relak­so­wały. Kol­czatka natych­miast wsko­czyła mi na kolana, mru­cząc z zado­wo­le­niem, a Jeeves przy­niósł świeżą kawę.

VR-ka była nie­zbęd­nym ele­men­tem mojej egzy­sten­cji. Bez niej był­bym tylko odcie­le­śnio­nym mózgiem. W VR-ce mia­łem ciało, zwie­rzaki, dom. Przed zbu­do­wa­niem oso­bi­stego śro­do­wi­ska VR zwa­rio­wało czte­rech repli­kan­tów na pię­ciu. Jestem prze­ko­nany, że ist­nieje pewien zwią­zek.

– Prze­pra­szam, muszę się teraz sku­pić – powie­dzia­łem do kotki. Odwró­ci­łem się do Gupika, który stał jak zwy­kle na spo­cznij. – Zawieś Kol­czatkę i pokaż obraz miej­sco­wej prze­strzeni, wyśrod­ko­wany na nas, pro­mień czter­dzie­ści lat świetl­nych.

Wiel­kie rybie oczy mru­gnęły.

Kol­czatka znik­nęła w roz­pik­se­lo­wa­nym obłoku. Chwilę póź­niej przede mną poja­wiła się sfera wypeł­niona licz­nymi świetl­nymi punk­tami, a każdy dla wygody był pod­pi­sany. Wszyst­kie układy gwiezdne w pro­mie­niu czter­dzie­stu lat świetl­nych od Delty Eri­dani, poka­te­go­ry­zo­wane według typu.

Nary­so­wa­łem pal­cem linię z Delty Eri­dani do Gammy Lepo­ris A – hipo­te­tyczny kurs Ben­dera. Odle­ciał w tym kie­runku, w roku 2165, ale ni­gdy nie dotarł do celu. Opcje: czyjś faul, jakiś wypa­dek, świa­doma decy­zja.

Pierw­sze dwie mogły pozo­sta­wić ślady – odłamki, krzy­żu­jący się ślad tego teo­re­tycz­nego napast­nika, pro­mie­nio­wa­nie, cokol­wiek. Po trze­ciej zostałby cho­ciaż skrę­ca­jący w bok ślad Bus­sarda. Ale by wykryć któ­rą­kol­wiek z tych alter­na­tyw, trzeba by peł­znąć z pręd­ko­ścią 5% c. Spraw­dze­nie całej trasy Ben­dera w ten spo­sób trwa­łoby trzy­sta dwa­dzie­ścia lat. Oczy­wi­ście, gdy­bym coś zna­lazł, nie szu­kał­bym dalej, ale i tak wyglą­dało to na bar­dzo dużo pra­wie niczego przez bar­dzo długi czas.

Jeste­śmy kom­pu­te­rami i jeste­śmy nie­śmier­telni. Dzia­łamy jed­nak z mili­se­kun­dową roz­dziel­czo­ścią, więc kil­ka­set lat to byłaby dla mnie wiecz­ność.

Wróćmy do trze­ciej opcji – umyśl­nej decy­zji. Jeśli coś zauwa­żył i skrę­cił, by to zba­dać, może ktoś lecący jego śla­dem także to zoba­czy? Luke i inni niczego nie dostrze­gli, zapewne jed­nak przy­glą­dali się bar­dziej samemu kur­sowi niż oko­licy. Ben­der zaś, odby­wa­jący długi lot mię­dzy­gwiezdny w przed-UNOP-owych cza­sach, roz­glą­dałby się za czymś dla zabi­cia nudy.

Parę mili­se­kund dra­pa­łem się po pod­bródku, ana­li­zu­jąc opcje. I ponow­nie zwró­ci­łem się do Gupika:

– Chyba trzeba to zaata­ko­wać ze wszyst­kich stron. Niech auto­fa­bryki zbu­dują setkę tych zwia­dow­ców dale­kiego zasięgu, jakich uży­wa­li­śmy w bitwie o 82 Eri­dani. I dopil­nuj, żeby miały odpo­wied­nio mocne sil­niki SURGE, do lotów mię­dzy­gwiezd­nych.

Kiedy drony będą gotowe, wyślę je wzdłuż praw­do­po­dob­nego kursu Ben­dera z pręd­ko­ścią 5% c i będę wypa­try­wać cze­go­kol­wiek nie­ty­po­wego. A na razie nie ma sensu cze­kać. Pozwo­li­łem sobie jesz­cze na jedno dłu­gie spoj­rze­nie na obra­ca­jącą się pode mną pla­netę Eden i zsze­dłem z orbity, kie­ru­jąc się z pię­cioma g w stronę Gammy Lepo­ris.

***

Loty mię­dzy ukła­dami gwiezd­nymi nie obfi­tują w wyda­rze­nia – i dzięki Bogu. Trudno sobie wyobra­zić jakieś obfite wyda­rze­nia pomię­dzy gwiaz­dami, po któ­rych nie skoń­czył­bym jako obło­czek luź­nych ato­mów.

Zasta­na­wia­łem się, czy nie ogra­ni­czyć pręd­ko­ści do 0,75 c, żeby zacho­wać kon­takt z Bobi­wer­sum. UNOP umoż­li­wiał natych­mia­stową łącz­ność Bob­Ne­tem, ale jeśli τ robiło się zbyt duże (albo za niskie, trwała wciąż dys­ku­sja, jak wła­ści­wie należy wyra­żać wiel­kość zwaną „tau”, czyli dyla­ta­cję czasu), inte­rak­cja w cza­sie rze­czy­wi­stym była nie­moż­liwa, nawet gdy­bym pod­krę­cił sobie zegar. Nie mogłem się jed­nak docze­kać spraw­dze­nia wła­snej teo­rii, zresztą Bobi­wer­sum robiło się ostat­nio coraz dzi­wacz­niej­sze i coraz bar­dziej frak­cyjne. Bobo­wie sta­wali się coraz mniej bobo­waci i szło to w kie­run­kach, które zdu­mia­łyby Pierw­szego Boba. Zresztą trudno, jeśli pod­czas mojej prze­rwy w łącz­no­ści osią­gną oso­bli­wość, czy coś podob­nego, mam nadzieję, że Bill zostawi jakąś notkę z instruk­cjami.

Zabi­ja­łem czas, prze­glą­da­jąc zar­chi­wi­zo­wane nagra­nia Del­tan. Byli pry­mi­tywną rasą rozumną, przy­po­mi­na­jącą coś w stylu dwu­noż­nej krzy­żówki świni z nie­to­pe­rzem. Ja ich prak­tycz­nie adop­to­wa­łem i przez poko­le­nie czy dwa byłem dla nich wiel­kim bogiem z nieba, a póź­niej dołą­czy­łem do ple­mie­nia pod posta­cią andro­ida. Minęły sześć­dzie­siąt trzy lata odkąd po raz ostatni wysze­dłem z Came­lotu po pogrze­bie Archi­me­desa. Bar­dzo za nimi tęsk­ni­łem – zwłasz­cza za tym, że żyjąc mię­dzy nimi, czu­łem się jak w rodzi­nie. Bill nie­raz kar­cił mnie, że nie­bez­piecz­nie jest prze­no­sić uczu­cia na bandę pry­mi­tyw­nych obcych. No i trudno.

***

Jak się oka­zało, sprawy stały się inte­re­su­jące, zanim w ogóle τ wzro­sło mi na tyle, by stra­cić kon­takt. Po dwóch subiek­tyw­nych mie­sią­cach lotu coś wyzwo­liło jeden ze skryp­tów moni­to­ru­ją­cych, które sobie pousta­wia­łem.

Gra­li­śmy wła­śnie w base­ball w VR-ce Zgro­ma­dze­nia Bobów, gdy Gupik wpadł bez zapo­wie­dzi. Wszy­scy Bobo­wie na boisku sta­nęli jak wryci. Poja­wie­nie się na mura­wie czy­je­goś Gupika musiało ozna­czać coś cie­ka­wego. Meta­dane mówiły, że jest mój, odło­ży­łem więc kij i unio­słem pyta­jąco brew. Jak zwy­kle, nie zare­ago­wał. Inter­fejs GUPIK słabo rozu­miał miny. Podob­nie jak sar­kazm, prze­no­śnie, iro­nię, mowę ciała i kon­wen­cje spo­łeczne. Gapił się, cze­ka­jąc, aż coś powiem.

– No?

To naj­wy­raź­niej wystar­czyło.

Dla Gupika „ano­ma­lia” mogła jed­nak zna­czyć cokol­wiek. Gupik Maria kie­dyś nazwał „ano­ma­lią” mar­twy eko­sys­tem całej pla­nety.

Luke i Marvin pod­bie­gli do mnie i cze­kali. Wie­dzieli, że lecę śla­dem Ben­dera i to może być jakaś nowina.

Zer­k­ną­łem na nich i powie­dzia­łem do Gupika:

– Wię­cej infor­ma­cji.

Luke i Marvin spoj­rzeli po sobie. Luke powie­dział:

– Coś jak sygna­tura Roju Dysona? Myślisz, że to jakaś mega­kon­struk­cja? Ben­der na pewno by chciał to zba­dać.

Teraz już pra­wie wszy­scy gra­cze zleźli się do nas. No to nici dziś z base­ballu. Bill pierw­szy powie­dział to na głos:

– Dobra, pano­wie, to chyba byłoby tyle. W tym tygo­dniu rezy­gnu­jemy z wyma­ga­nia mini­mum pię­ciu gier. Do pubu!

Gra­cze wydali parę okrzy­ków i zaczęli zni­kać z base­bal­lo­wej VR-ki.

Odpra­wi­łem Gupika, potem prze­sko­czy­łem do pubu z Lukiem i Marvi­nem, macha­jąc na Jeevesa-rezy­denta, żeby przy­niósł to, co zawsze.

Zaję­li­śmy sto­lik, Luke wbił we mnie wzrok.

– Dajesz.

– No… wie­cie, że lecąc śla­dem Ben­dera, roz­glą­da­łem się za czymś nie­ty­po­wym. Mam teo­rię, że coś zoba­czył i zmie­nił kurs, a my po pro­stu nie wykry­li­śmy łagod­nego wygię­cia śladu Bus­sarda.

– Dobra, dobra. Dawaj puentę.

Uśmiech­ną­łem się do Luke’a, sygna­li­zu­jąc, że „będę to cią­gnął, ile tylko się da” i mówi­łem dalej.

– Oczy­wi­ście nie mia­łem poję­cia, gdzie patrzył i co mógł zaob­ser­wo­wać, więc roz­glą­da­łem się w zasa­dzie za wszyst­kim. Musia­łem doło­żyć Gupi­kowi dru­gie tyle pamięci, żeby nadą­żał.

– I zna­la­złeś sygna­turę mega­kon­struk­cji?

– Zna­la­złem – chyba – coś, co można tak zin­ter­pre­to­wać. Pyta­nie brzmi: czy pod­jąć decy­zję o zmia­nie kursu, żeby to zba­dać? Jeśli to okaże się fał­szy­wym alar­mem, będę musiał prak­tycz­nie zaczy­nać od zera. I już pomińmy czas potrzebny, żeby zawró­cić – w końcu wymie­szamy mate­rię mię­dzy­gwiezdną na tyle, że w życiu nie znaj­dziemy śladu.

– Chyba musisz zmie­nić ten kurs – powie­dział Marvin. – Jeśli będzie potrzeba, ja powiem MSI w Del­cie Eri­dani, żeby zbu­do­wała nowy sta­tek, i sklo­nuję się do niego. Szyb­ciej, niż gdy­byś miał zawra­cać albo któ­ryś z nas przy­la­ty­wać.

– Jasne. Daj mi sekundę.

Prze­sko­czy­łem do oso­bi­stej VR-ki. Gupik, jak zawsze, stał na spo­cznij. Milio­nowy raz zasta­no­wi­łem się, czy nie zmie­nić mu tego admi­rała Akbara. I milio­nowy raz moje gów­niar­skie poczu­cie humoru wygrało.

– Gupik, skrę­camy w kie­runku ano­ma­lii. Kiedy skoń­czysz, podaj prze­wi­dy­wany czas podróży. Niski prio­ry­tet, nie trzeba się poja­wiać na zgro­ma­dze­niu.

Prze­sko­czy­łem z powro­tem do Marvina i Luke’a, przy­ła­pu­jąc Luke’a na pró­bo­wa­niu mojego piwa.

– Ej, jakieś gra­nice?

– A co, zaraz­ków ci napusz­czę? – Luke się wyszcze­rzył. – Cał­kiem nie­złe czer­wone _ale_. Tro­chę się zdzi­wi­łem, bo pamię­ta­łem, że głów­nie ciemne pijesz.

– To przez Howarda. Na Wol­ka­nie kwit­nie bro­war­nic­two i Howard cią­gle prze­nosi jakieś sza­blony do VR-ki. Tym mnie ostat­nio poczę­sto­wał.

Marvin powoli poki­wał głową.

– Two­rzy mię­dzy­gwiezdne szlaki han­dlowe.

Zmarsz­czy­łem czoło.

– Przy cza­sie lotu liczo­nym w latach. Prze­cież się…

– Oka­zuje się, o wielki ojcze wszyst­kich Bobów, że „się nie”. Kap­suły hiber­na­cyjne bar­dzo dobrze kon­ser­wują piwo.

Łyp­ną­łem na Marvina, za tę korektę i jesz­cze przy­tyk po dro­dze.

– A myśla­łem, że pozbył się udzia­łów w desty­larni Enni­scor­thy.

– Tak. Oddał je Pierw­szej Brid­get i Stéphane’owi. I jej dzieci odzie­dzi­czyły ją po jej śmierci. Ale tam się spe­cja­li­zo­wali w moc­nych alko­ho­lach. Pamię­tasz Wielką Romu­lań­ską Pre­zy­dencką Aferę?

Wszy­scy się zaśmia­li­śmy. Cran­ston w stu pro­cen­tach zasłu­żył na to, co go spo­tkało, i ni­gdy nie był w sta­nie zebrać żad­nych dowo­dów, że to Howard wszystko zaaran­żo­wał.

– Howard i Brid­get wyku­pili na Wol­ka­nie parę mikro­bro­wa­rów i wyraź­nie mają jakiś natu­ralny talent do two­rze­nia i sprze­da­wa­nia dia­bel­skiego napoju – cią­gnął Marvin. – Albo po pro­stu kuma­cję biz­ne­sową. I teraz ich bro­war jest w pierw­szej trójce w ukła­dzie Omi­kron-2 Eri­dani.

– Hmmf… – Potar­łem pal­cem pod­bró­dek. Tik ner­wowy, który wykształ­cił mi się nie wia­domo kiedy. Pierw­szy Bob nie miał cze­goś takiego, ani żaden z moich klo­nów. – No, cie­czy nie da się dru­ko­wać, a samo prze­sła­nie prze­pisu nic ci nie da, jeśli nie masz skład­ni­ków, więc chyba fak­tycz­nie fizyczny eks­port to jedyne wyj­ście. – Unio­słem szklankę na zdro­wie. – Za Howarda, biz­nes­mena w rodzi­nie.

Powoli popi­ja­jąc piwo, rozej­rza­łem się po pubie. Wyglą­dało na to, że moda i styl są dzi­siaj o wiele bar­dziej uroz­ma­icone. Bobo­wie mieli też ten­den­cję do sku­pia­nia się w podob­nie ubrane grupki, jakby samo­czyn­nie fil­tro­wali się po stylu. Przy­siągł­bym, że część jest na pogra­ni­czu cosplayu. Prawda, nie było Klin­go­nów i ani jed­nego Chew­bakki, ale nie­które stroje koja­rzyły się z _Następ­nym poko­le­niem._ Albo z sza­tami ryce­rzy Jedi. Był nawet Bob w gar­ni­tu­rze z kra­wa­tem. Kto, u licha, z wła­snej woli wkła­dałby gar­ni­tur i kra­wat?

Zmarsz­czy­łem czoło i wska­za­łem Marvi­nowi głową typa w gar­ni­tu­rze. Odpo­wie­dział zaże­no­wa­nym uśmiesz­kiem i wzru­sze­niem ramion.

– Mnie nie pytaj. Wygląda na to, że dryf repli­ka­cyjny przy­śpie­sza. Mamy pięt­na­ście do dwu­dzie­stu poko­leń, i to już nie jest tylko kwe­stia regre­syw­nych albo eks­pre­syw­nych cech Pierw­szego Boba. Róż­nice się nawar­stwiają i nie­które klony idą w cał­kiem nowe strony.

– Aha, a te ubra­nia? Pra­wie cosplay.

Mina Marvina się nie zmie­niła.

– Nie­które to pew­nie dla zabawy. Albo w ramach iro­nicz­nego komen­ta­rza. Ale reszta… no, sam nie wiem, czy ubra­nie wpływa na ich oso­bo­wość, czy na odwrót. Typy od _Następ­nego poko­le­nia_ gadają o stwo­rze­niu praw­dzi­wej orga­ni­za­cji w stylu Gwiezd­nej Floty, żeby moni­to­ro­wała – takiego dokład­nie uży­wają słowa – wpływ Bobi­wer­sum na bio­lo­giczne istoty.

– Rany boskie. I jak oni to zro­bią? Wpro­wa­dzą jakieś prawa? Stwo­rzą poli­cję?

– Bob, na razie to tylko dys­ku­sja. Nikt nie napiera na zmiany orga­ni­za­cyjne. Przy­naj­mniej na razie.

– Ma to coś wspól­nego z Tho­rem i jego grupą lob­bin­gową, po woj­nie z Innymi?

– Nie, zupeł­nie nie. Thor i jego grupa po pro­stu dali do zro­zu­mie­nia, czego chcą, nie chcieli niczego narzu­cać resz­cie. A ci… – Wska­zał typów z _Następ­nego poko­le­nia._ – Są tro­chę bar­dziej inwa­zyjni, jeśli rozu­miesz, co mam na myśli.

Pokrę­ci­łem głową, nie chcąc poświę­cać na to wię­cej psy­chicz­nej ener­gii. Pod­nio­słem rękę, Jeeves poja­wił się z kolej­nym piwem.

***

Prze­sze­dłem do oso­bi­stej VR-ki, czu­jąc przy­jemny szme­rek od piwa i nie tak przy­jemny nie­po­kój, że coś się kroi. Szme­rek zaraz wyłą­czy­łem, z nie­po­ko­jem nie dało się tego zro­bić. Bill miał rację – za mało cho­dzi­łem na Zgro­ma­dze­nia, ale dzi­siej­sze nowo­ści wcale mnie do tego nie zachę­ciły.

Ostat­nio dobu­do­wa­łem do swo­jej biblio­teki zewnętrzne patio, z meblami ogro­do­wymi do kom­pletu. Było tam nie­usta­jące późne lato/wcze­sna jesień, z cie­płym słoń­cem i chłod­nym wie­trzy­kiem. Nad jezio­rem krzy­czały nury, kon­ku­ru­jąc z gęsiami i innym ptac­twem. Wzdy­cha­jąc z zado­wo­le­niem, opa­dłem na fotel i zawo­ła­łem Gupika.

– Odpal, pro­szę, Kol­czatkę i Jeevesa. Potem daj info o zmia­nie kursu.

Jeeves poja­wił się nade mną z dzban­kiem kawy i tale­rzem kana­pe­czek bez skórki. Kol­czatka uka­zała się na moich kola­nach, dokład­nie w tym miej­scu, gdzie ją zawie­si­łem. Podra­pa­łem ją za uchem i od razu zaczęła mru­czeć.

Wresz­cie, z kanapką w jed­nej dłoni i kawą w dru­giej, byłem gotowy do pracy.

– Sta­tus?

– Wow, kawał drogi. Będę w zasięgu UNOP-a, kiedy dole­cimy?

Cho­lera. Kolejna strata czasu. Ale co pora­dzić.

Oczy­wi­ście, jeśli okaże się, że w Ecie Lepo­ris nie ma odpo­wied­nich surow­ców, wyjdę tro­chę na głupka.

– Dobra, Gupik, wyślij do dro­nów pole­ce­nia, by w mini­mal­nym cza­sie dotarły do miej­sca, w któ­rym zmie­ni­li­śmy kurs. I niech zba­dają cały ten obszar pod kątem śla­dów Bus­sarda.

– Rozu­miem. Daj znać, kiedy dotrą i zaczną badać, a potem daj raport, kiedy wyślą wyniki.

Gupik zamru­gał i znik­nął. Opa­dłem z powro­tem w fotel z pod­nóż­kiem i zało­ży­łem ręce za głowę.

Pierw­szy pro­blem – łącz­ność.

Mogę – być może – zbu­do­wać sta­cję prze­kaź­ni­kową, kiedy dolecę do Ety Lepo­ris, wysłać ją kur­sem powrot­nym i kazać zatrzy­mać się w poło­wie drogi. Ale to nie­opty­malne. Poza nie­wia­domą dostęp­no­ścią mate­ria­łów u celu był­bym poza sie­cią przez całe lata. Zna­czy kolejne lata.

Mogłem jed­nak pole­cić auto­fa­bryce w Del­cie Eri­dani, żeby zbu­do­wała peł­no­wy­mia­rową sta­cję prze­kaź­ni­kową z napę­dem SURGE, i wysłała ją tam. To będzie szyb­sze, bo ona może od razu zaczy­nać, ale pewna prze­rwa w łącz­no­ści powsta­nie i tak.

Żeby jej zapo­biec, mogłem wziąć któ­re­goś drona ze swo­jej ładowni, prze­ro­bić go na UNOP-ową sta­cję prze­kaź­ni­kową i wyrzu­cić po dro­dze z pole­ce­niem hamo­wa­nia do zero­wej pręd­ko­ści. Nie będzie to ide­alne – po pierw­sze, nie będzie miał zdol­no­ści do napraw i ulep­szeń. I prze­pu­sto­wość też będzie słaba, z uwagi na ogra­ni­cze­nia wiel­ko­ści. No cóż, i tak nie zamie­rzam stam­tąd pro­wa­dzić żad­nych Zgro­ma­dzeń. Da się z tym żyć. A na wypa­dek awa­rii może zosta­wię dro­nowi parę szo­pów.

Zresztą i tak będzie musiał dzia­łać tylko przez parę lat, póki nie doleci więk­sza i moc­niej­sza sta­cja z Delty Eri­dani. A inwe­sty­cja sprzę­towa jest mini­malna. Zapa­so­wych dro­nów i szo­pów mia­łem w ładowni aż nadto na pod­sta­wowe potrzeby.

Dobra, jeden pro­blem roz­wią­zany. Wpi­sa­łem potrzebne zada­nia na listę. Teraz pro­blem Ben­dera…

Punkt 1: Spora szansa, że zbo­czył z kursu ku Ecie Lepo­ris. Ale jeśli to okaże się nie­prawdą, dostanę raport z dro­nów na długo, zanim tam dotrą. Zawia­do­mię Marvina i będę mógł zawró­cić, żeby pod­jąć ślad. Zatem dla dal­szej dys­ku­sji załóżmy, że tak nie jest.

Punkt 2: Eta Lepo­ris wyka­zuje cechy suge­ru­jące, że mieszka tam inte­li­gen­cja ze zdol­no­ścią lata­nia w kosmos. Taka, która zbu­do­wała lub buduje mega­kon­struk­cję. Samo to od razu przy­wio­dło na myśl Innych. Wzdry­gną­łem się na myśl o kolej­nej wie­lo­let­niej mię­dzy­gwiezd­nej woj­nie.

Punkt 3: Jeśli przy­jąć, że jest tam cywi­li­za­cja, że zbu­do­wała jakąś mega­kon­struk­cję i że Ben­der pole­ciał ją zba­dać, jest wysoce praw­do­po­dobne, że coś mu się tam stało. Ina­czej zbu­do­wałby sta­cję kosmiczną, która już zdą­ży­łaby prze­słać po radiu jego dzien­niki. I dawno dostałby plany UNOP-a i był na Bob­Ne­cie dzięki łącz­no­ści nad­świetl­nej.

Wnio­sek: Wska­zana zwięk­szona ostroż­ność.

Zachi­cho­ta­łem, widząc, jak biu­ro­kra­tycz­nie to zabrzmiało. Ale to prawda. Nor­mal­nie wcho­dzimy do układu pod kątem, zamiast lecieć bez­po­śred­nio na gwiazdę, i zacho­wu­jemy wystar­cza­jącą pręd­kość, by móc wewnątrz układu szybko skrę­cić. Tym razem chyba na począ­tek lep­sza będzie orbita par­kin­gowa gdzieś w Obłoku Oorta. I dużo dro­nów-zwia­dow­ców. Ale bez masko­wa­nia – masko­wa­nie zakłóca SUD­DAR, naszą pod­prze­strzenną wer­sję radaru.

Prze­tar­łem oczy kciu­kiem i pal­cem wska­zu­ją­cym – co w VR-ce nie ma więk­szego sensu, poza tym, że jest przy­jemne – i zaczą­łem inwen­ta­ry­zo­wać swoje zasoby. Trzeba będzie napro­du­ko­wać po dro­dze tro­chę rze­czy. No super!4. Odbiór towaru. Her­schel, paź­dzier­nik 2332, Nowy Pawo­nis

4. Odbiór towaru
Her­schel, paź­dzier­nik 2332, Nowy Pawo­nis

Obser­wo­wa­łem na moni­to­rze, jak drony pakują wlewki do ładowni. Po zała­do­wa­niu każ­dego wiel­kiego bloku metalu szopy owi­jały go lin­kami i sta­ran­nie pod­cią­gały do ściany, a tam obwią­zy­wały. Surow­ców wystar­czy nam na każdy pro­jekt, jaki przyj­dzie nam do głowy. I to na długo.

Jacques cał­kiem nie­źle się z nimi doga­dał. Neil i ja przez ostat­nie mniej wię­cej pięć­dzie­siąt lat gania­li­śmy od układu od układu, więc za bar­dzo nie mie­li­śmy kiedy się gdzieś zatrzy­mać i zaopa­trzyć. Poza tym miesz­kańcy tych ukła­dów nie byliby zbyt zado­wo­leni, że łupimy ich bogac­twa natu­ralne.

Z Pawo­ni­sami skon­tak­to­wa­li­śmy się, lecąc z powro­tem. Ich reak­cję można by w naj­lep­szym razie opi­sać jako lako­niczną_._ Jacques chyba nie mylił się co do nich. Ale sama myśl zasmu­cała – nie mie­li­śmy za bar­dzo szczę­ścia do obcych gatun­ków. Inni, Pawo­nisi, Del­ta­nie… zaczy­na­łem się zasta­na­wiać, czy nie jest nie­moż­liwe, by obce inte­li­gen­cje się doga­dy­wały. A jeśli miej­scowy region kosmosu jest repre­zen­ta­tywny, takich inte­li­gen­cji musi być mnó­stwo_._ W końcu musimy tra­fić na gatu­nek, który będzie góro­wał nad nami tech­no­lo­gicz­nie. A to zna­czy, że wojna – i być może eks­ter­mi­na­cja ludz­ko­ści – jest sta­ty­stycz­nie nie­unik­niona.

Podzie­li­łem się tymi prze­my­śle­niami z Neilem, jak zawsze roz­wa­lo­nym bokiem w fotelu.

– Jezus, Hersch, czar­no­widz­two nawet jak na cie­bie. Musisz sobie zna­leźć nowe hobby. Jakieś hobby w ogóle.

– Chłe, chłe, chłe. Ale widzisz jakiś błąd w rozu­mo­wa­niu?

Wes­tchnął i mil­czał przez parę mili.

– Nie widzę. Ale co chcesz z tym zro­bić? Na­dal jeste­śmy paria­sami.

– No co ty, już od co naj­mniej osiem­dzie­się­ciu lat nie. Dowo­dzimy naj­więk­szym, kurna, trans­por­tow­cem w całym ludz­kim kosmo­sie. I jeste­śmy oso­bi­ście odpo­wie­dzialni za stwo­rze­nie co naj­mniej pię­ciu kolo­nii. Myślę, że jakiś sza­cun mamy.

– No może – odparł. – Ale pro­szę, nie trak­tuj tego jak pozwo­le­nia na odgry­wa­nie Picarda. Tego już nie zniosę.

– Zała­twione. To na co wyko­rzy­stamy ten sza­cun?

Zaci­snął usta i wpa­trzył się w prze­strzeń.

– Szcze­rze, to moja pierw­sza myśl, kiedy dowie­dzie­li­śmy się o tej górze metalu – dobu­do­wać dru­gie tyle płyt holow­ni­czych, przy­śpie­szyć w cho­lerę i pole­cieć w jakieś cie­kaw­sze miej­sce.

– Jak Ik i Ded? I Fine­asz?

– I z dzie­się­ciu innych. Hersch, kupa Bobów po pro­stu se gdzieś leci.

– Tro­chę to, ja wiem, ego­istyczne. Myśla­łem bar­dziej, czyby nie spró­bo­wać zało­żyć kolo­nii gdzieś daleko poza ludzką sferą.

– Na wypa­dek gdy­byś miał rację.

Wzru­szy­łem prze­pra­sza­jąco ramio­nami.

– Mamy wszyst­kie kap­suły z Wiel­kiego Exo­dusu. Ni­gdy nie było potrzeby ni­gdzie ich wyła­do­wy­wać. I wła­śnie o to cho­dzi. One nie są już potrzebne. Jak i cały _Bel­le­ro­font._ My jeste­śmy nie­po­trzebni.

– I żeby znów poczuć się potrzeb­nymi, pró­bu­jemy z kolejną kolo­nią. Jeśli wyko­rzy­stamy surowce i doro­bimy kolejne trzy­dzie­ści dwie płyty, będziemy mieli naprawdę absur­dalne przy­śpie­sze­nie – stwier­dził Neil, powoli doj­rze­wa­jąc do pro­jektu.

– A ludzka kolo­nia gdzieś, powiedzmy, w Ramie­niu Per­se­usza…

– Zapewni prze­trwa­nie, nawet jeśli reszta ludzi natrafi na jakichś jesz­cze gor­szych i więk­szych Innych.

Kiw­ną­łem głową.

– To teraz pozo­staje namie­rzyć gdzieś jakichś ochot­ni­ków.5. Docho­dze­nie. Bob, listo­pad 2332, pery­fe­rie Ety Lepo­ris

5. Docho­dze­nie
Bob, listo­pad 2332, pery­fe­rie Ety Lepo­ris

Chmura odłam­ków powoli wiro­wała wokół środka masy. Nie­które były roz­po­zna­walne, więk­szość jed­nak nie. Tro­chę się nawet zdzi­wi­łem, że tak dużo zostało – nie myśla­łem, że laser zostawi cokol­wiek poza żuż­lem. Oczy­wi­ście zakła­da­jąc, że to, co napa­dło na Ben­dera, korzy­stało z takiej samej tech­niki jak drony, które zaata­ko­wały moich zwia­dow­ców.

Wię­cej się dowiem na miej­scu. Nie było sensu zmu­szać dro­nów, żeby zebrały te śmieci i przy­wio­zły do mnie. Zbyt długo by to trwało i zbyt duże było ryzyko, że coś zgu­bią albo jesz­cze bar­dziej uszko­dzą. Lepiej pod­lecę tam z moimi szo­pami i przyj­rzę się z bli­ska. Naj­pierw jed­nak kaza­łem dro­nom eks­plo­ra­cyj­nym wypa­try­wać nad­la­tu­ją­cych Bądzio­łów, choć wyda­wało się mało praw­do­po­dobne, żeby nagle zain­te­re­so­wali się wra­kiem, który dry­fo­wał spo­koj­nie od tylu lat. Sam fakt, że dry­fo­wał na zewnątrz układu, był zapewne zna­czący. Ale mogą zmie­nić zda­nie, jeśli moje poczy­na­nia wyzwolą im jakieś alarmy.

Przy­znaję, że poko­na­łem tę odle­głość sporo szyb­ciej, niż powi­nie­nem. Ostroż­ność zeszła na razie na dal­szy plan. Na szczę­ście nie natkną­łem się na żadne straże Bądzio­łów. Na jesz­cze więk­sze szczę­ście nie natkną­łem się na żadną aste­ro­idę.

Wypu­ści­łem szopy, żeby zba­dały wrak. Szybko stało się oczy­wi­ste, że moje domy­sły są praw­dziwe – sta­tek Ben­dera roz­pruł wewnętrzny wybuch. Praw­do­po­dob­nie laser uszko­dził układy kon­troli reak­tora tak, że ten miał kata­stro­falną awa­rię. Przy­po­mniało mi się pierw­sze spo­tka­nie z Mede­iro­sem w Epsi­lo­nie Eri­dani, wiele lat temu. Spo­tkał go dokład­nie taki los. W dodatku wybuch znisz­czył jego macierz. Trzeba było mieć nadzieję, że Ben­dera nie spo­tkał taki sam koniec.

Oczy­wi­ście kon­struk­cja statku była zupeł­nie inna. Mede­iros leciał w statku zapro­jek­to­wa­nym przez Cesar­stwo Bra­zy­lii. Dla nich nawet żywi żoł­nie­rze byli zastę­po­walni, a co dopiero repli­ko­wana inte­li­gen­cja. Ben­der zaś leciał stat­kiem prze­pro­jek­to­wa­nym przeze mnie, ze szcze­gól­nym naci­skiem na zabez­pie­cze­nie macie­rzy repli­kanta. Ten pro­sty ego­izm dawał mi odro­binę nadziei.

Po inspek­cji z zewnątrz szopy weszły do frag­mentu statku. Mia­łem pootwie­rane wiele okien, pró­bu­jąc obser­wo­wać wszystko naraz. W końcu dałem sobie spo­kój z VR-ką, wyłą­czy­łem biblio­tekę i pod­krę­ci­łem sobie zegar. Teraz byłem w sta­nie nadą­żyć za wszyst­kim – koniecz­ność patrze­nia w gołe okienka z danymi była za to nie­wielką ceną.

Jeden z szo­pów pik­nął, zwra­ca­jąc na sie­bie uwagę. Odwró­ci­łem się do jego okienka. Uśmiech­nął­bym się, gdy­bym miał aku­rat ciało. Szop zna­lazł komorę z macie­rzą repli­kanta, w naj­gru­biej opan­ce­rzo­nej czę­ści statku. Bez widocz­nych uszko­dzeń.

Wtem radość ustą­piła prze­ra­że­niu, gdy szopy otwo­rzyły komorę… i oka­zała się pusta.

Nie, nie pusta. Gorzej niż pusta. Nie dość, że bra­ko­wało macie­rzy repli­kanta, to ktoś sta­ran­nie zde­mon­to­wał wszyst­kie inter­fejsy sprzę­towe, praw­do­po­dob­nie w kom­ple­cie. Nie­do­brze. Komuś zale­żało, by wyjąć Ben­dera i jego osprzęt w cało­ści, co suge­ro­wało, że chce go zba­dać, a może i zre­ani­mo­wać. Wspo­mnia­łem Homera i wzdry­gną­łem się na myśl o duchu Ben­dera, bez­rad­nym i ska­za­nym na tor­tury.

Jedno było pewne: Bądzioły – czy ich twórcy – wie­działy, że ktoś kręci się w oko­licy.

Po zna­le­zie­niu pustego statku Ben­dera prze­sko­czy­łem z trybu panicz­nego pośpie­chu w tryb para­no­icz­nej ostroż­no­ści. Nie zamie­rza­łem się z niczym śpie­szyć ani podej­mo­wać zbęd­nego ryzyka, nara­ża­jąc się na zwró­ce­nie uwagi Bądzio­łów albo, no… zde­rze­nie z aste­ro­idą. Sam lot do rejonu z auto­fa­bry­kami miał mi zająć pra­wie tydzień.

A tym­cza­sem mia­łem inną zagwozdkę. Roz­gło­sić to wszystko teraz, czy pocze­kać, aż dowiem się wię­cej? W ogóle dam radę przez tydzień sie­dzieć cicho? Po dru­gie, czy Will będzie w sta­nie sie­dzieć cicho? W sumie go nie pro­si­łem, ale byłem prze­ko­nany, że raczej poczeka, niż zgar­nie moje pięć minut.

A pie­przyć to.

Wycią­gną­łem kon­solę i zaczą­łem two­rzyć wpis na bloga. Jako pierw­szy Bob-repli­kant mia­łem sporo obser­wa­to­rów, byłem też pra­wie pewien, że Luke i Marvin zare­agują na każdy mój wpis.

Dobra­nie odpo­wied­niego tonu zajęło parę sekund namy­słu. Ostrożny opty­mizm, zmie­szany z reali­styczną oceną moż­li­wych pro­ble­mów. Nadzieja, ale i przy­go­to­wa­nie.

Wresz­cie skoń­czy­łem. Naci­sną­łem „wyślij”, roz­par­łem się w fotelu i odli­cza­łem. 3, 2, 1…

Luke, Marvin i Bill poja­wili się jed­no­cze­śnie i naraz zaczęli gadać i machać rękoma. Odwró­ci­łem się do nich w fotelu i odcze­ka­łem, aż ucichną.

– Nie ma sprawy, mam teraz czas. Sia­daj­cie – powie­dzia­łem.

– Wal się – odparł Marvin. – Gdzie on jest?

– Nooo… to jest pyta­nie za sześć­dzie­siąt cztery tysiące dola­rów, prawda?

Zma­te­ria­li­zo­wa­łem fotele dla wszyst­kich, a Jeeves przy­szedł z kawą.

– Niech mnie… – mruk­nął Marvin. – Niech mnie…

– Następne kroki? – zapy­tał Luke. – Masz już plan?

– Nic kon­kret­nego. Pierw­szy krok to chyba zna­leźć bazę Bądzio­łów, źró­dło, czy co to jest. Jest spora szansa, że Ben­der tam będzie. Nawet wle­cimy po pro­stu i prze­ska­nu­jemy wszystko SUD­DAR-em, jak będzie trzeba. Namie­rzymy jego macierz i zoba­czymy, co da się zro­bić.

– Nalot?

– Jeśli to ma być naj­lep­szy plan… – Wysu­ną­łem pod­bró­dek. – Jeśli ktoś porwał Ben­dera i robi na nim eks­pe­ry­menty, to nie jestem pewien, czy bawić się w dyplo­ma­cję.

– Spo­koj­nie, Bob – powie­dział Bill. – Zobaczmy, co znaj­dziemy, nim zaczniesz pro­du­ko­wać bomby, dobra?

– Tak, tak, wiem. Nic się nie bój, będę ostrożny.

Nastą­piła jedna z tych chwil ciszy, kiedy nikt nie wie za bar­dzo, co powie­dzieć. W końcu Marvin kiw­nął głową i wstał, razem z Lukiem. Poma­chali mi i znik­nęli.

Był jesz­cze Bill.

– No, Dwó­jeczka, co tam?

– Chłe, chłe. Posłu­chaj, chcia­łem cię zapy­tać, jak dokład­nie pla­nu­jesz wcho­dzić do tego układu, żeby szu­kać Bądzio­łów i jak bar­dzo publicz­nie będziesz o tym mówił.

– Publicz­nie? Co, kur… Ktoś by miał uwagi?

– Pew­nie, że nie. Nie ja i nikt z naszej gene­ra­cji. Ale Gwiezdna Flota się nakręca…

– Gwiezdna Flota? Co niby?

Bill wes­tchnął.

– Dalej nie czy­ta­łeś mojego bloga, co?

– Eee… no nie. Zajęty byłem.

– Pamię­tasz Mor­loka? Jego i jego grupę nazy­wamy teraz Gwiezdną Flotą, przez tę ich obse­sję na punk­cie Pierw­szej Dyrek­tywy. To jak ich Ewan­ge­lia. Chcą, żeby­śmy w ogóle zre­zy­gno­wali z inte­rak­cji z ludźmi. Pró­bują zebrać popar­cie do jakiejś ofi­cjal­nej dekla­ra­cji, że jak znaj­dziesz jakąś rasę, zosta­wiasz ją w spo­koju.

– „Ofi­cjalna dekla­ra­cja” to coś jak prawo?

Bill prych­nął.

– My nie mamy praw. Ale jak zbie­rze się dość ludzi, mogą wywie­rać pre­sję spo­łeczną.

– Coś jak ostra­cyzm?

– No, coś podob­nego. Utrata pre­stiżu w każ­dym razie.

– Rany, Bill, Pierw­szy Bob nie dałby za to zła­ma­nego gro­sza.

– Tak, wiem, ale coraz wię­cej Bobów jest coraz mniej do niego podob­nych. Nawet zaczą­łem nazy­wać ich repli­kan­tami, nie Bobami, żeby odróż­nić.

– I oni bar­dziej się przej­mują pre­sti­żem?

– Bio­rąc losową próbkę, nie możesz zejść poni­żej przy­ze­ro­wego ułamka zła­ma­nego gro­sza, za to w górę możesz iść wła­ści­wie dowol­nie. Czyli tak. Poja­wia się kupa repli­kan­tów, któ­rzy są takimi, z braku lep­szego okre­śle­nia, kolek­ty­wia­rzami. Orga­ni­zują się w grupy w każ­dej spra­wie.

– Jak ta Gwiezdna Flota. I Borg.

– No. I Skip­pies…

– Skip­pies? _Skip­pies?_ – Czu­łem, że oczy wyszły mi na wierzch, nawet w VR-ce. – Co, pozmie­niali sobie awa­tary na puszki po piwie i zaczęli nazy­wać ludzi _mał­pami?_¹

Bill prych­nął kawą i musiał prze­rwać na chwilę, żeby się uspo­koić.

– Nie, to grupa, która chce zbu­do­wać mózg-matrioszkę. Zna­czy… wiesz, oso­bli­wość, superSI i tak dalej? Nie wiem, kto im wymy­ślił to pseudo, ale na razie nie narze­kają. I oni też, swoją drogą, chcą, żeby­śmy zosta­wili ludzi samym sobie. Ale w ich przy­padku dla­tego, że ludzie nas ogra­ni­czają w roz­woju, czy coś takiego.

– Są jakieś jesz­cze… zresztą nie­ważne. Poczy­tam sobie two­jego bloga. Kur­czę, parę­dzie­siąt lat cię nie ma i wszystko zaczyna się sypać. – Wyszcze­rzy­łem się do Billa. – Mam tro­chę do nad­ro­bie­nia.

– Mało powie­dziane. Jak będziesz cze­goś potrze­bo­wał, daj znać. – Kiw­nął mi głową i znik­nął.

Rze­czy­wi­ście cie­kawe czasy.8. Wyniki ska­nów. Bob, lipiec 2333, pery­fe­rie Ety Lepo­ris

8. Wyniki ska­nów
Bob, lipiec 2333, pery­fe­rie Ety Lepo­ris

Obecni byli Will, Bill i Gar. Cze­ka­li­śmy na pierw­sze sen­sowne raporty z naszych dro­nów zwia­dow­czych.

Orbi­talna mecha­nika jest, jaka jest, zatem pierw­szy do celu dotarł dron skie­ro­wany na pla­netę Bądzioł. Tro­chę się oba­wia­li­śmy, że hamo­wa­nie napę­dem zwróci uwagę Bądzio­łów, w końcu stwier­dzi­li­śmy jed­nak, że: a) nie ma powodu, by jakoś bar­dziej inte­re­so­wali się napę­dza­nymi obiek­tami, skoro oczy­ścili układ ze wszyst­kiego, oraz b) i tak nie mamy wyboru.

W każ­dym razie dron bez pro­ble­mów i incy­den­tów wszedł na niską orbitę wokół pla­nety Bądzioł i wystrze­lił wszyst­kich zwia­dow­ców.

I od razu stało się oczy­wi­ste, dla­czego nie widzie­li­śmy oznak życia. Pla­neta była mar­twa, nie z przy­czyn natu­ral­nych. Pano­rama pod nami łączyła naj­gor­sze cechy ataku Innych i znisz­cze­nia Ziemi rękoma ludz­ko­ści. Widoczna była wymiana cio­sów ato­mo­wych – poczer­niałe, spie­czone kręgi w miej­scach, gdzie kie­dyś były mia­sta, wciąż pro­mie­nio­wały na tyle mocno, że nie można było tego ina­czej zin­ter­pre­to­wać. Kra­tery ude­rze­niowe wska­zy­wały na co naj­mniej jedno bom­bar­do­wa­nie z orbity, choć nic tak wiel­kiego, jak to, co Cesar­stwo Bra­zy­lii zrzu­ciło na Zie­mię.

Pla­neta nie pogrą­żyła się w ato­mo­wej zimie, choć nie widać było śla­dów żywej roślin­no­ści. Duże poła­cie cze­goś, co mogło być lasami, spa­liły się do gołej ziemi i nie wyka­zy­wały ani tro­chę nowych przy­ro­stów.

W końcu wycią­gną­łem rękę i wyłą­czy­łem naj­więk­szy moni­tor. Powie­dzia­łem do Gupika:

– Daj znać, jeśli pojawi się jakaś ano­ma­lia. A na razie wszystko reje­struj i archi­wi­zuj, potem zbierz zwia­dow­ców i zostaw z dro­nem na orbi­cie.

Pod­ją­łem stru­mień danych z dru­giego drona trans­por­to­wego, który powoli zbli­żał się do mega­kon­struk­cji. Topo­po­lis miało taką skalę, że widać było naraz tylko jedną „nitkę”, pozo­stałe dwie pętle były zbyt daleko.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki