Niebo nad Paryżem - ebook

WSTĘP

Rok 1793 był rokiem próby dla powstałej kilka miesięcy wcześniej Republiki Francuskiej. Rozpoczął się egzekucją króla Ludwika XVI, a jego rytm wyznaczały kolejne wstrząsy. Wojna z Austrią i Prusami, która toczyła się od kilku miesięcy, pochłaniała ogromne środki, a porażki na froncie w Belgii podkopywały morale. Brakowało żywności, zwierząt pociągowych, mężczyzn do pracy na roli. Francja, otoczona przez przeciwników, zaczęła wrzeć. Zamieszki w całym kraju i wojna domowa w Wandei podsycały poczucie zagrożenia.

Podczas gdy większość obywateli cierpiała nędzę, niektórzy doszli do znacznych majątków, wykorzystując zmieniającą się sytuację polityczną. Z początkiem roku w Konwencie Narodowym nasilał się konflikt pomiędzy zachowawczymi żyrondystami a góralami, którzy uważali, że rewolucja ma jeszcze wiele do osiągnięcia. Konflikt, który ostatecznie doprowadził do kolejnego przewrotu i otworzył drogę rządom Wielkiego Terroru.ROZDZIAŁ 1

Departament Mayenne, maj 1793

Lisette kichnęła donośnie, kiedy pył połaskotał jej nos. Chłód poranka przesączający się przez nieszczelne okiennice na stryszku stajni też z pewnością robił swoje. Nie powinna godzić się na tę ostatnią noc z Lou. Zdecydowanie wolała spędzać z nim czas we własnej sypialni, gdzie źdźbła słomy nie kłuły jej w kark ani ramiona, ale dzisiaj, z racji zamieszania przed zbliżającym się ślubem, nie było to możliwe.

Jej kichnięcie musiało obudzić Louisa, bo poruszył się i po chwili poczuła jego dłoń na biodrze. Pozwalała mu gładzić swoje uda i brzuch, samej napawając się tą pieszczotą. Kiedy jednak zaczął z coraz większym zapałem całować jej kark i szyję, odsunęła się delikatnie i przekręciła na plecy. Po wspólnej nocy nie potrzebowała więcej, a na dodatek w taki dzień jak dzisiaj jej nieobecność we dworze szybko zostałaby zauważona.

– Muszę iść – szepnęła, odgarniając mu z czoła kosmyk włosów.

– To przecież tylko chwila…

Lou pochylił się nad nią. Ciepło jego ciała sprawiło, że Lisette instynktownie do niego przylgnęła i poddała się zachłannym pocałunkom. Podczas trwającego kilka miesięcy romansu zdołała nauczyć go tego i owego, a ponieważ chłopak rwał się do nauki i bez oporów korzystał z jej doświadczenia, stał się całkiem wprawnym kochankiem. Dlatego teraz przez moment niemal była gotowa mu ulec, ale powstrzymała się ostatkiem woli.

– Naprawdę już czas na mnie. – Odsunęła go delikatnie. – Panienka będzie mnie potrzebować. Nie mogę jej dzisiaj zawieść.

Chłopak podniósł się i położył obok. Pozbawione jego ciepła ciało Lisette pokryła gęsia skórka. Spróbowała poprawić rozchełstaną koszulę i otulić się derką, którą chwilę wcześniej odrzucili, po czym przytuliła się do jego ramienia.

– Będę tęsknił za tobą. – Lou nie patrzył na nią, tylko na poszarzałe ze starości belki stropu.

Przewróciła się na bok i podparła na łokciu. Powiodła dłonią po jego policzku, szyi i piersi.

– Ja za tobą też.

– Tylko tak mówisz. Zapomnisz o nas wszystkich, kiedy tylko opuścisz Bercé.

– Masz aż tak złe mniemanie o mojej pamięci?

– Raczej o sobie. – Odwrócił głowę w jej stronę, a w jego oczach czaił się smutek. – W Paryżu na pewno nie będziesz miała czasu myśleć o byle stajennym, który od czasu do czasu ogrzewał ci łoże.

– Jestem pewna, że nieraz za nim zatęsknię. Mam nadzieję, że to raczej ty szybko o mnie zapomnisz i znajdziesz sobie młodą, uroczą dziewczynę, którą uczynisz bardzo szczęśliwą.

Młodzieniec nie odpowiedział, tylko objął ją i mocno przytulił. Lisette wychodziła z założenia, że w romansie czasami można nagiąć lekko prawdę, żeby połechtać mile uczucia drugiej osoby. Teraz jednak mówiła szczerze. Będzie jej brakować szerokich, silnych ramion, do bólu szczerych oczu i jego zapachu – mieszanki świeżego potu, siana i nędznego tytoniu – który na zawsze splótł się w jej pamięci ze wspomnieniem pierwszych chwil bliskości. Pochlebiał jej też fakt, że on, ledwo dwudziestolatek, uległ jej urokowi, chociaż była ponad osiem lat starsza od niego.

Kiedy zdrętwiała jej ręka, poruszyła się nieznacznie, po czym podniosła i złożyła na jego ustach pocałunek. Musiała wracać do dworu.

Zaczęła się ubierać. Chwilę trwało, zanim odnalazła pończochy, buty i podwiązki. Usłyszała, że Louis też się podniósł.

– Oddaję twoje nowomodne urządzenie – powiedział i wyciągnął rękę w jej stronę. – Nie da się ukryć, że przy tobie poszerzyłem swoją wiedzę. Jeśli kiedyś będzie mnie stać, sam sobie taki sprawię.

Powstrzymując grymas obrzydzenia, zawinęła mokry kondom w chusteczkę. Jego czyszczenie i suszenie napawało ją lekką odrazą, ale była to niewielka cena za spokój ducha. Gdzieś na obrzeżach świadomości przemknęło wspomnienie, którego teraz bynajmniej nie potrzebowała. Przejmujące zimno, odrętwienie i pustka… Odpędziła je szybko od siebie.

Przełożona w szkole, w której Lisette spędziła ponad połowę życia, z pewnością nie spodziewała się, że w klasztornej bibliotece dorastająca dziewczynka natknie się akurat na traktat potępiający użycie tych niemoralnych przyrządów. Trzynastoletnia Lisette, chociaż nie do końca wiedziała, o czym czyta, dobrze zapamiętała, że „mała szmatka” sprawia, że kobiety nie rodzą dzieci, a mężczyźni nie cierpią na sekretne choroby. Uzbrojona w tę wiedzę kilka lat później, po objęciu posady w domu państwa de Chauvel, przeznaczyła sporą część pierwszych zarobków na zaopatrzenie się w kapturek z owczego jelita zakończony cienką wstążką.

– Możesz też znaleźć sobie niewinną, miłą żonkę, z którą bez obaw będziesz płodził dzieci. – Mrugnęła do niego porozumiewawczo, ale nie odpowiedział uśmiechem.

– Nie bardzo mi się to w tym momencie widzi. – Chłopak przywarł do niej od tyłu i zaczął całować jej kark i ramiona.

– To tylko kwestia czasu. – Lisette pozwoliła mu przez chwilę na te czułości, po czym odsunęła się delikatnie, żeby zasznurować gorset. – Muszę już iść. Panienka de Chauvel będzie mnie potrzebować.

Pospiesznie narzuciła na siebie pozostałe części garderoby i poprawiła włosy. Kiedy odwróciła się, upychając rogi chusteczki w dekolcie, spostrzegła, że Louis w tym czasie też się ubrał i przygląda się jej z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Zauważył, że zwróciła na to uwagę, i przeczesał nerwowo włosy palcami, po czym ruszył w dół po drabinie. Podkasała spódnicę i poszła w jego ślady.

Była już na ostatnim szczeblu, ale zanim zdążyła dotknąć ziemi, objęły ją znajome ramiona. Lou postawił ją, odwrócił twarzą do siebie i przytulił z całej siły. Nie broniła się. Przez chwilę słyszała tylko ciche parskanie koni, kiedy chłopak kołysał ją leciutko w objęciach.

– Żegnaj, Lisette – wyszeptał w czubek jej głowy.

Odsunęła się i uniosła dłonie ku jego twarzy. Objęła smagłe policzki, przejechała po nich kciukami.

– Żegnaj, Lou. – Złożyła na jego ustach krótki pocałunek. – Nie pozwól, żeby żal przyćmił dobre wspomnienia.

Kiedy szła ścieżką od zabudowań gospodarskich w stronę dworu, smutek uwierał ją jeszcze przez chwilę. Nie lubiła tego uczucia, ale nie miała ochoty się przed nim bronić. Louis zasłużył na nie.

Soyer, zwalisty stary ogrodnik, który grabił żwir na pobliskiej ścieżce, uchylił kapelusza na jej widok i uśmiechnął się znacząco. Odpowiedziała skinieniem głowy i po chwili namysłu posłała mu całusa. Jako guwernantka jedynej córki państwa de Chauvel przez lata musiała opanować sztukę balansowania pomiędzy zaufaniem pracodawców a poufałością ze służbą.

Teraz, w dniu ślubu jej wychowanki, miało się to zmienić. Nareszcie będzie panią samej siebie. Lisette uśmiechnęła się. Dom w Bercé, Lou, kochana, kapryśna Claire i jej rodzice – to wszystko było dobre. Perspektywa zmiany jednak nęciła ją i przyciągała. Nie potrafiła się jej oprzeć.

Nasiąknięta wodą ziemia parowała w pierwszych promieniach słońca, które przedzierały się przez nabrzmiałe pąkami gałęzie klonów. Wręcz idealny dzień na ślub. Jeszcze zanim doszła do drogi prowadzącej od bramy do dworu, do jej uszu dobiegł tętent kopyt. U wylotu bocznej ścieżki minął ją jeździec. Grudka błota spod kopyt obryzgała jej twarz, więc cofnęła się, żeby suknia również nie uległa zabrudzeniu. Poznała Remy’ego, chłopca na posyłki. Wybiegła na dróżkę i spojrzała w ślad za nim. Nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi, a widok jego szczupłej, pochylonej nad końskim grzbietem sylwetki miał w sobie coś alarmującego.

– Dokąd tak pędzisz?!

Chłopak oczywiście nie odpowiedział. Patrzyła na oddalającego się jeźdźca, dopóki nie zniknął za zakrętem, po czym poprawiła spódnicę i ruszyła do dworu.

Okazała, wybudowana w połowie poprzedniego wieku siedziba rodziny de Chauvel wciąż nosiła ślady dawnej świetności. Wszystkie z trzydziestu ośmiu frontowych okien zachowały szyby, a dom nie wymagał większych napraw. Dzięki zyskom z plantacji na odległej wyspie Saint-Domingue pana de Chauvela wciąż stać było na zatrudnianie kilkoro służby pomimo utraty dochodów od chłopów pańszczyźnianych i dzierżawców. Stary ogrodnik w pojedynkę nie był w stanie zdziałać cudów i rozległy park stawał się coraz bardziej zdziczały, ale okrągły klomb przed domem, na którym pyszniły się tulipany, oraz gęste krzewy bukszpanu po obu stronach drogi prezentowały się przyzwoicie. Gdyby oceniać po pozorach, nic nie wskazywałoby, że rodzina stoi na krawędzi ruiny.

Minęła frontowe drzwi i skierowała się do tylnego wejścia. Miała pełne prawo zadzwonić, ale dwie pokojówki zapewne nie wiedziały, w co włożyć ręce. Służba doceniała takie gesty i dzięki nim była bardziej skłonna traktować pannę Pelletier jako jedną ze swoich.

Lisette przekroczyła próg kuchni i w pierwszym momencie zdawało się jej, że pomyliła pomieszczenia. Zamiast rejwachu i poruszenia, których się spodziewała, powitała ją martwa cisza. Powietrze wypełniały upojne zapachy przygotowanych wczoraj pasztetów i ciast, a woń przypraw drażniła nos, ale przypominały one zaledwie odległe echo weselnych przygotowań. Na środku stołu, pomiędzy rozrzuconymi w nieładzie miskami, ścierkami i kuchennymi przyborami, wznosił się na paterze rumiany biszkopt. Kucharka, która wczoraj późnym wieczorem puchła z dumy na widok jego wysokości i sprężystości, siedziała przy stole z filiżanką kawy. Oparła brodę na dłoni i wpatrywała się z melancholią w ciasto, które wznosiło się przed nią niczym symbol jej triumfu i zgryzoty zarazem.

– Dzień dobry, pani Cochet. – Humory kucharki były zmienne niczym wiosenna pogoda, więc Lisette zaczęła ostrożnie. – Czy coś się stało?

– Nieszczęście. – Chuda kobieta, niewiele starsza od niej, spojrzała na nią szeroko otwartymi oczami. Zawsze wydawała się Lisette odrobinę ograniczona. – Ślubu nie będzie.

– Jak to nie będzie?

– Ano zwyczajnie. Nie ma panny młodej, to i nie będzie ślubu. – Pani Cochet wzruszyła ramionami.

Lisette podeszła do kobiety, odsunęła krzesło i usiadła.

– Co się stało panience? Czy zachorowała?

– Żeby aż tak to nie, bez obaw. – Kucharka odłożyła filiżankę na spodek. – Mam nadzieję, że ma się dobrze, nasze biedactwo, gdziekolwiek jest. Uciekła – wyjaśniła pod wpływem naglącego spojrzenia guwernantki. – Nie zostawiła listu ani nic. Remy pojechał właśnie do pana Bourhiera, żeby nie czekał jak osioł pod kościołem. Państwo nie chcą skandalu. Może przynajmniej na śniadanie przyjedzie… – Kobieta zamyśliła się i utkwiła z powrotem wzrok w biszkopcie. – Myśli pani, że będzie chciał ciasto z kremem?

Lisette nie odpowiedziała, tylko poderwała się z krzesła i ruszyła w głąb domu. Musiała dowiedzieć się, co dokładnie się stało. Ten dzień miał stanowić punkt zwrotny w życiu jej i Claire – ona miała wyjechać do Paryża, żeby przejąć interes dalekiej krewnej, dziewczyna zaś miała rozpocząć nowe życie jako małżonka pana Bourhiera, fabrykanta mydła, który za cenę jej rodowego, chociaż pozbawionego świetności dziedzictwa miał uratować podupadający rodzinny majątek. Takie zakłócenia na samym początku nie wróżyły nic dobrego.

Wbiegła po schodach dla służby, biorąc po dwa stopnie naraz. W holu na drugim piętrze było pusto, ale zwolniła kroku, aby zachowywać pozory dystyngowania. Jej pokój mieścił się na końcu wschodniego skrzydła, musiała zatem przejść na drugi koniec korytarza. Stukot obcasów był jedynym dźwiękiem zakłócającym upiorną ciszę domu, który powinien tego poranka rozbrzmiewać weselnym gwarem.

Wyjęła z przytroczonej do pasa kieszeni klucz i weszła do sypialni. Zanim uda się na poszukiwania państwa de Chauvel, chciała upewnić się, że prezentuje się przyzwoicie.

Gdy tylko zamknęła za sobą drzwi, dostrzegła kawałek papieru leżący na podłodze. Pełna najgorszych obaw rozłożyła kartkę i zaczęła czytać.

Kochana, najmilsza Lisette,

Mam nadzieję, że gdy ten list znajdzie się w Twoich rękach, będę już daleko stąd. Wiedz, że jesteś moją jedyną powiernicą, jedyną osobą, której ufam. Dzisiejszego wieczoru weszłam w posiadanie informacji, które sprawiają, że małżeństwo z panem Bourhierem, do tej pory zdające mi się zaledwie niedogodnością, obecnie jest niemożliwe bez ściągnięcia hańby na mnie, moich rodziców oraz na nazwisko de Chauvel.

Udaję się tam, gdzie powinnam być. Zawsze pragnęłam znajdować się w sercu wydarzeń, aby przysłużyć się większej sprawie. W tym momencie nasza Republika potrzebuje wsparcia bardziej niż kiedykolwiek, a przykład wszystkich dzielnych kobiet dodatkowo pobudza mnie do działania.

Nie proszę Cię o zrozumienie, bo zdaję sobie sprawę, że wyrażam się zbyt niejasno. Błagam jednak o wiarę we mnie i w to, że gdybym mogła postąpić inaczej, bez wahania bym to uczyniła. Znasz mnie jak nikt inny i mam nadzieję, że wiesz, iż nie podejmuję ważnych decyzji pochopnie.

Przekaż najszczersze wyrazy uszanowania oraz prośbę o wybaczenie panu i pani de Chauvel, przy których w tej chwili są moje myśli. Jeśli uznają, że łamię im serce ucieczką, niech wiedzą, że pozostając w Bercé i wychodząc za mąż, przysporzyłabym im więcej zgryzoty.

Co do Ciebie, Lisette, wiem, że sobie poradzisz w każdych okolicznościach, więc pozostaje mi tylko życzyć sobie, aby nasze ścieżki kiedyś jeszcze się skrzyżowały.

Na zawsze Twoja oddana przyjaciółka

Claire de Chauvel

Usiadła ciężko na łóżku, aż drewniana rama zatrzeszczała. Nowo zdobyta wiedza ją przytłoczyła i przez chwilę Lisette tylko wpatrywała się w słowa Claire. Chociaż właściwie nie dowiedziała się zbyt wiele.

Przeczytała pismo jeszcze raz i westchnęła ciężko. Spadło na nią niewdzięczne zadanie przekazania tych enigmatycznych wieści rodzicom wychowanki. Doprowadziła się do porządku, upięła pospiesznie włosy i ruszyła na spotkanie z pracodawcami.

Za rogiem korytarza natknęła się na pokojówkę, drobną, piegowatą Ritę.

– Dobrze, że cię widzę! Państwo de Chauvel pytali o ciebie.

– Właśnie do nich idę. – Zrównała się z dziewczyną i ruszyły korytarzem.

– Są w buduarze pani de Chauvel. Przed chwilą zaniosłam im herbatę.

– Jak przyjęli wiadomość o ucieczce Claire?

– Wiesz, jak to z nimi jest. Czasami ciężko powiedzieć. Pan patrzył w okno, nawet się nie odwrócił na mój widok. Pani jest jak zwykle spokojna, ale oczy ma całe zapuchnięte. – Dziewczyna poprawiła kosmyk rudawych włosów wymykający się spod czepka i spojrzała z ukosa na Lisette. – Wiedziałaś o tym?

– Oczywiście, że nie wiedziałam – prychnęła kobieta. – Myślisz, że pozwoliłabym jej na ucieczkę?

Gdyby nie uległa naleganiom Louisa i spędziła noc u siebie, może udałoby się jej przyłapać Claire podczas podrzucania listu, jakoś ją powstrzymać… Zdusiła wyrzuty sumienia. I tak nic nie mogły zmienić w tym momencie.

– Byłyście sobie bliskie, co ja tam wiem… – Na policzkach młodziutkiej pokojówki wykwitły rumieńce. – Kiedy czasami panienka zaczynała swoje przemowy, to gadała tak, że i biskupa by chyba przekonała, pomyślałam, że może…

– Na pewno znalazłabym sposób, żeby przemówić jej do rozsądku. Jej argumentom na ogół brakowało podstawowej rzeczy: praktycznego podejścia do życia. – Lisette westchnęła. Stały już przed drzwiami do buduaru pani domu. – Dziękuję, poradzę sobie sama.

Kiedy naciskała klamkę, nie była pewna, z jakim powitaniem się spotka. Czy państwo de Chauvel zasypią ją zarzutami ze względu na niedopilnowanie córki? Czy uderzy w nią fala rodzicielskiej rozpaczy?

Rozważała różne możliwości, a i tak zaskoczyła ją reakcja pani de Chauvel. Kobieta zerwała się z sofy. Brązowy spaniel, który wcześniej opierał pyszczek na jej kolanie, zwinął się w kącie siedzenia oburzony takim traktowaniem. Pani de Chauvel podeszła do Lisette i objęła ją. Guwernantka dostrzegła ponad jej ramieniem pana domu, który zgodnie ze słowami Rity stał nieporuszony przy oknie, zwrócony tyłem do pomieszczenia.

– Takie nieszczęście! – powiedziała pani de Chauvel łamiącym się głosem. – Moja biedna Lisette, na pewno też cię to uderzyło.

– Z pewnością mój smutek i zmartwienie nie mogą równać się tym odczuwanym przez panią i pana de Chauvela.

Pani domu poprowadziła Lisette na sofę. Wzięła na ręce obrażonego spaniela, żeby kobieta miała gdzie usiąść. Prawidłowość, że właściciele czasami są podobni do swoich pupili, sprawdzała się w przypadku pani Chauvel. Podobnie jak jej psy miała łagodne, ciemnobrązowe oczy i wiecznie zmartwioną minę. Teraz dodatkowo jej niemłoda twarz była opuchnięta i zaczerwieniona od płaczu.

– Ogromnie mi przykro. – Lisette chciała ująć starszą kobietę za rękę, ale ta tuliła do siebie psa i pieściła jego uszy pokryte jedwabistą sierścią. – Czy coś wiadomo?

– Nasza córka wymknęła się nocą. Remy ma rozpytać się po okolicznych zajazdach, kiedy powiadomi już pana Bourhiera – odezwał się niespodziewanie jej mąż, nie odwracając się od okna. – Może wpadniemy na jakiś trop.

– A jeżeli coś się jej stanie, Maurice? – Oczy pani de Chauvel zaszkliły się, kiedy podniosła głowę i zwróciła się do mężowskich pleców. – Na drogach jest przecież tak niebezpiecznie! Buntownicy, szuanie, pospolici zbójcy… Drżę na samą myśl o tym, co może się jej przydarzyć, jeśli już się nie przydarzyło. – Kolejne łzy toczyły się po policzkach kobiety i skapywały na sfatygowany, ale wciąż imponujący robdeszan z ciemnozielonej tafty. – Gdybyśmy chociaż wiedzieli, dokąd pojechała…

– Dobrze wiesz, że kierunek może być tylko jeden, moja droga. – Pan de Chauvel odwrócił się w końcu w ich stronę.

– Jak to? Wiesz i nic nie mówisz? – Jego żona ożywiła się. Kiedy nie doczekała się odpowiedzi, ponagliła go: – Co masz na myśli?

– Paryż…

To jedno słowo wydostało się jednocześnie z ust Lisette i jej pracodawcy. Wymienili zaniepokojone spojrzenia. Kobiecie już wcześniej przeszło to przez myśl, kiedy Claire wspomniała w liście o przysłużeniu się Republice. Gdzież indziej miałaby się w tym celu udać?

Pan de Chauvel podszedł bliżej. Kiedy stanął nad Lisette, ogarnęło ją onieśmielenie. Ze swoimi obwisłymi policzkami pokrytymi siwą szczeciną, stalowoszarymi oczami i sterczącymi z uszu kępkami włosów jako jeden z niewielu ludzi wzbudzał w niej coś w rodzaju szacunku. Miała nadzieję, że nigdy nie odkryje małego oszustwa, którego dopuściła się, żeby zdobyć posadę w jego domu. W końcu przez te wszystkie lata była wzorową pracownicą.

– Czyżbyś wiedziała coś na temat jej planów? – zapytał spokojnie, lecz surowo.

– Nie miałam pojęcia, co zamierza – powiedziała zgodnie z prawdą i sięgnęła do kieszeni po list. – Dzisiaj rano znalazłam jednak przy drzwiach swojej sypialni to. Stąd przyszło mi do głowy, że mogła udać się do stolicy.

Mężczyzna z zadziwiającym opanowaniem sięgnął po kartkę. Jego żona zerwała się na równe nogi i próbowała zajrzeć mu przez ramię, ale z powodu znacznej różnicy wzrostu nie była w stanie nic dostrzec. Pan de Chauvel zaczął czytać beznamiętnym głosem gorączkowe, chaotyczne słowa córki.

– Dlaczego nazywa nas panem i panią de Chauvel? – Cichy głos starszej kobiety drżał. – Czy nic już dla niej nie znaczymy?

– Z pewnością nie miała nic złego na myśli. Pewnie nawet się nie zastanawiała, co pisze. Wie pani przecież, jaka jest Claire.

– Czy coś pani z tego rozumie, panno Pelletier? – zapytał mężczyzna. – Co to za informacje, które uniemożliwiają ślub?

– Wiem tyle samo, ile pan.

– Proszę dobrze się zastanowić. – W jego głosie nie brzmiała groźba, ale kobieta i tak lekko zadrżała. – Zdaję sobie sprawę, że była pani dla niej nie tylko opiekunką i nauczycielką, lecz także powiernicą i przyjaciółką. Jeśli było coś… jakieś sentymenty, sekrety… to pani jest jedyną osobą, która mogłaby o tym wiedzieć.

– Przysięgam, że nie wiem o niczym takim. – Spojrzała śmiało w jego oczy. – Podobnie jak państwo uważałam małżeństwo Claire za uśmiech losu i do wczorajszego popołudnia nic w jej zachowaniu nie wskazywało, że ona sama ma jakiekolwiek obiekcje.

Półleżąca na sofie pani de Chauvel rozszlochała się głośniej.

– Wszystko na nic, na marne… Jesteśmy zrujnowani. Teraz nie zostało nam nic. – Jej słowa tłumiła przyciśnięta do ust chusteczka. – Moja ukochana Claire, moje jedyne dziecko…

Jej mąż przymknął na kilka sekund oczy, po czym podszedł do sofy i usiadł obok żony. Przez chwilę szeptał coś uspokajająco. Lisette odwróciła wzrok i czekała cierpliwie. Odezwała się, dopiero kiedy usłyszała, że pan Chauvel wstał.

– Czy jest coś, co mogłabym dla państwa zrobić?

– Zupełnie zapomniałem. – Pracodawca spojrzał na nią z błyskiem w oczach. – Dzisiaj pani ostatni dzień. – Przeszedł się po pokoju tam i z powrotem, aż nagle zatrzymał się, jakby tknięty niespodziewaną myślą. – Czy wciąż planuje pani jechać do Paryża?

– W tych okolicznościach nie miałam jeszcze czasu się nad tym zastanowić. Ale chyba tak, jeśli nie ma sposobu, żebym mogła przydać się państwu tutaj. Moja krewna oczekuje mnie w ciągu najbliższych kilku dni.

– Chciałem wobec tego poprosić o jeszcze jedną przysługę. Zna pani naszą córkę jak nikt inny, a jak zdążyłem się przekonać, jest pani przedsiębiorczą kobietą. Czy mogłaby pani spróbować odnaleźć Claire?

Za opanowaniem w jego oczach czaiły się strach i ból. Lisette wiedziała doskonale, jak droga była mu jedynaczka, wymodlona i wyczekana po ponad dziesięciu latach małżeństwa.

Miała jednak ochotę uwolnić się w końcu od tego wszystkiego. Zadbać o swoje interesy i żyć pełnią życia. Pomimo szczerej sympatii do Claire siedem lat opieki nad nią stanowiło niemałe wyzwanie. Od dzisiaj obowiązek poskramiania jej szalonych pomysłów miał spaść w końcu na kogoś innego. Tak przynajmniej widziała to Lisette.

Wyglądało na to, że się myliła.

– Panno Pelletier – odezwała się pani domu słabym głosem. – Gdyby mogła pani chociaż spróbować…

– Oczywiście – uspokoiła ją szybko. Szukanie Claire we wrzącym od politycznej gorączki Paryżu wcale jej się nie uśmiechało, ale nie mogła zostawić jej samej sobie. – Zrobię, co w mojej mocy.

– Dziękuję. – Pan de Chauvel ujął niespodziewanie jej dłoń i uścisnął mocno, po czym skierował się do drzwi. – Pojadę do Bourhiera. Zobaczę, czy jest tam jeszcze co ratować.

Kiedy za małżonkiem zamknęły się drzwi, pracodawczyni podeszła ponownie do Lisette.

– Niech ci Bóg błogosławi, moja kochana. Jakiekolwiek wieści o niej… Cokolwiek by się z nią stało, wszystko będzie lepsze od takiej niepewności.

– Napiszę od razu, gdy tylko się czegoś dowiem. – Lisette uścisnęła jej dłonie. Pani de Chauvel nie odznaczała się wybitnymi przymiotami umysłu, ale jej wielkie serce rekompensowało te braki.

– Powinnam chyba doprowadzić się do porządku. Nigdy nie wiadomo, czy ktoś nas nie odwiedzi. Na pewno znajdą się jacyś ciekawscy, kiedy wieść się rozniesie. Może powinniśmy wymyślić jakąś wiarygodną historyjkę…? Zapytam Maurice’a… – Zamyśliła się, po czym ujęła w dłonie fałdy szlafroka i zapominając nagle o guwernantce, wybiegła z buduaru w poszukiwaniu męża.

Lisette została sama. Jej wzrok padł na wiszący nad kominkiem obraz, na którym farba ledwo zdążyła wyschnąć. Portret, prezent od niedoszłego zięcia państwa de Chauvel, był całkiem udany. Artysta oddał wiernie rysy Claire i zdołał tchnąć w nie tę trudną do uchwycenia iskrę życia.

Lisette przyglądała się modelce po raz pierwszy tak uważnie. Znała doskonale te usta o wąskich wargach i stanowczym wyrazie, nieco zbyt wydatny podbródek i przenikliwe piwne oczy ocienione długimi rzęsami. Naturalnie falujące, brązowe włosy bez odrobiny pudru przepasywała liliowa szarfa, a szczupłą dłoń o długich palcach dziewczyna ułożyła na otwartej książce spoczywającej na kolanach.

Gdyby się nad tym zastanowić, były do siebie podobne niczym siostry. Lisette była ciut niższa, jej rysy łagodniejsze, a sylwetka pełniejsza. Jeśliby jednak ktoś chciał je rozróżnić na podstawie samego opisu, miałby niemały problem.

Kobieta podeszła bliżej. Oparła dłoń o marmurowy gzyms kominka i z ciężkim westchnieniem spojrzała w przypatrującą się jej z powagą twarz na obrazie.

– No i co ja z tobą mam, Claire? – szepnęła, kręcąc z niedowierzaniem głową.

Les chouans – uczestnicy zbrojnych powstań chłopskich na zachodzie Francji w latach 1791–1800, którzy, sprzeciwiając się rewolucyjnym zmianom i republikańskim władzom, stanowili część głównego nurtu antyrewolucyjnego.